Xian Ni ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน 2034-2035

 ตอนที่ 2034 หญิงชรา

โดย

Ink Stone_Fantasy

น้ำเสียงแหบพร่าและเต็มไปด้วยความเกลียดชังรุนแรง เพียงมีเสียงดังออกมาจากใต้ลานกว้าง พื้นดินเริ่มสั่นไหวและเกิดรอยแตกร้าวกระจายเป็นวงกว้างและทำให้ลานแยกเปิดออกมา

ใจกลางลานกว้างพังทลาย เหล่าคนของอาณาเขตเต๋ารีบถอยและบางคนถึงกับทะยานลอยขึ้นไปในอากาศ

ลำแสงสีม่วงสายหนึ่งโผล่ออกมาจากหลุมในลานกว้างและพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า มองไกลราวกับเสาขนาดยักษ์ที่สามารถค้ำจุนฟ้าดินได้ในคราเดียว

ทั่วทั้งวังหลวงถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีม่วง แสงสีประกอบไปด้วยค่ายกลนับไม่ถ้วนราวกับค่ายกลอันยิ่งใหญ่เปิดใช้งาน

โลงศพสีม่วงค่อยๆ ลอยออกมาจากรอยแยกบนพื้นดิน โลงศพเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายแต่ก็เปล่งกลิ่นอายเก่าแก่ทรงพลังดึงดูดสายตาทุกคน โลงศพหมุนมาตั้งตรง ฝาโลงแตกกระจายเผยให้เห็นร่างคล้ายโครงกระดูกข้างใน

เป็นร่างชราผู้หนึ่ง พอมองออกว่าเป็นร่างหญิงชรา คล้ายกับนางเพิ่งปีนออกมาจากขุมนรก นางมีเส้นผมที่เหลืออยู่น้อยนิด สวมชุดคลุมสูงศักดิ์สีซีด ร่างกายสีดำสนิท

บนร่างกายมีมีดปักไว้สามเล่ม หนึ่งอยู่ตรงกลางหน้าผาก หนึ่งอยู่บนหน้าอกและอีกหนึ่งอยู่บนท้องน้อย

“ขอคารวะ บรรพชนจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์!” เหล่าผู้คนอาณาเขตเต๋าทั้งหมดคุกเข่าลงอีกครั้ง น้ำเสียงสอดประสานกันกลายเป็นคลื่นเสียงดังกึกก้องขึ้นมาทั่วบริเวณ

ผู้คนอาณาเขตเต๋าแสดงท่าทีเคารพเช่นเดียวกับที่ทำกับบรรพชนโบราณ แต่ละคนมีแววตาตื่นเต้น แสดงออกได้ว่าหญิงชราผู้นี้เป็นคนที่พิเศษ!

ท่ามกลางจักรพรรดิเต๋ารุ่นก่อนๆ มีคนเดียวที่ถูกเรียกว่าจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์!

พอซวนลั่วเห็นหญิงชรา เขานึกย้อนไปถึงอดีต จึงถอนหายใจและมีสีหน้าท่าทางซับซ้อน

“เย่เว่ย…”

หวังหลินยังยืนอยู่ในท้องฟ้า สีหน้าท่าทางสงบนิ่ง เขาไม่ประหลาดใจที่นางปรากฏตัว ความจริงตอนที่ร่างเงาบรรพชนโบราณปรากฏขึ้นมา หวังหลินสัมผัสกลิ่นอายกึ่งมีชีวิตกึ่งตายนี้ได้แล้ว

แม้เขาไม่สามารถสังเกตกลิ่นอายนี้ได้ หวังหลินก้ไม่ประหลาดใจเพราะในงานเลี้ยงมีโต๊ะสี่ตัวอยู่ใกล้วังหลวงมากที่สุด

โต๊ะทั้งสี่ตัวถูกเตรียมไว้ให้กับมหาชั้นฟ้า ราชครูและพ่อของจักรพรรดิซึ่งคือจักรพรรดิคนก่อน แต่มีแค่สามคนเท่านั้นและเตรียมโต๊ะไว้สี่ตัว นั่นแปลว่าคนผู้นี้มีสถานะสูงลิ่วและแม้จะไม่มาก็ยังมีโต๊ะหนึ่งตัวถูกเตรียมไว้

ส่วนคนผู้นี้จะเป็นใคร หวังหลินไม่ทราบ ทว่าหลังจากเห็นหญิงชราผู้นี้และได้ยินซวนลั่วพูดว่า “เย่เว่ย” เขาจึงนึกออกอันที ตอนที่มาอาณาเขตเต๋าครั้งแรก หวังหลินได้ศึกษาประวัติศาสตร์ของจักรพรรดิเต๋ารุ่นก่อนไว้บ้าง

ในประวัติศาสตร์อาณาเขตเต๋าหลายหมื่นปี มีสตรีผู้หนึ่ง เป็นสตรีคนเดียวที่ได้กลายเป็นจักรพรรดิเต๋า!

การสืบทอดตำแหน่งของนางทำให้เกิดความปั่นป่วนไปทั่วอาณาเขตเต๋า หลังจากอดทนต่อข้อครหาจากเหล่าผู้คน มหาชั้นฟ้ากุ้ยต้าวได้ส่งประกาศิตกล่าวถึงการยอมรับนาง เรื่องนี้จึงทำให้ทุกอย่างสงบลง

นางเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลราชวงศ์ด้วยเช่นกัน ตอนนั้นอาณาเขตเต๋าแทบจะรุ่งโรจน์ถึงขีดสุดและกลายเป็นอาณาเขตที่แข็งแกร่งที่สุดในสามอาณาเขตภายใต้การนำของนาง ทว่าหลังจากนางลงจากตำแหน่ง อาณาเขตเต๋าจึงได้กลายเป็นอาณาเขตที่อ่อนแอที่สุดไปอีกหลายหมื่นปีต่อมา

เนื่องจากคุณงามความดีของนางต่ออาณาเขตเต๋าและการนำอาณาเขตเต๋าเข้าไปข่มอาณาเขตฉีและอาณาเขตจวี่ นางจึงถูกกล่าวขานกันว่าเป็นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์จากเหล่าจักรพรรดิรุ่นหลัง

นางยังถูกอ้างจากเหล่าประชากรอาณาเขตเต๋าว่าเป็นบรรพชนจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์!

ชื่อของนางคือเย่เว่ย…พอหวังหลินได้ยินชื่อนี้ จึงนึกย้อนทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับนาง

และหวังหลินยังได้ศึกษาจากบันทึกในช่วงยุคของนางว่าอาจารย์ของนางในตอนนั้นคือซวนลั่ว และซวนลั่วได้กลายเป็นมหาชั้นฟ้า

ทั้งหมดแล่นวาบผ่านสมองหวังหลิน เขามองร่างโครงกระดูกคล้ายหญิงชราที่ก้าวเดินออกมาจากโลงศพและมีแววตาเป็นประกายเย็นเยียบ

ตอนที่ซ่งจื่อเห็นนาง นางรู้สึกหวาดกลัว หวังหลินออกแรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อจับนางให้แน่นๆ

หญิงชรามองหวังหลินและเอ่ยน้ำเสียงแหบพร่า “ทิ้งศีรษะบรรพชนเทพและวิญญาณจักรพรรดิเทพไว้ ข้าจะประกาศว่าเจ้าไม่มีความผิด! ไม่เช่นนั้นแม้เจ้าจะยืมพลังของบรรพชนโบราณและอัญเชิญร่างเงาของเขามา เจ้าคิดหรือว่าวังหลวงแห่งนี้เป็นที่ที่เจ้าเข้ามาหรือออกไปได้ตามใจ!?” กลิ่นอายแห่งความตายที่ออกมาจากร่างของนางคล้ายกับรุนแรงยิ่งขึ้น

หญิงชรามองหวังหลินและพูดด้วยน้ำเสียงมืดมน “ระดับบ่มเพาะของข้าไม่ได้ทรงพลังเท่าของเจ้า แต่ที่นี่คือวังอาณาเขตเต๋า ซึ่งมีมหาค่ายกลหมื่นแบบ ค่ายกลนี้ถูกบรรพชนโบราณวางเอาไว้ และจักรพรรดิแต่ละรุ่นสามารถเปิดใช้พลังออกมาได้เพียงประมาณสองหรือสามในสิบส่วนเท่านั้น แต่ด้วยที่ร่างข้าผสานกับค่ายกล ตราบใดที่ข้าอยู่ในวัง ข้าจะไม่ตายและเปิดใช้งานพลังของค่ายกลได้ถึงเจ็ดในสิบส่วน!”

หวังหลินมีสีหน้าสงบนิ่งแต่แววตาเย็นเยียบรุนแรง

“หากเจ้าต้องการได้ของของข้า เจ้าก็มาลองเอาไปสิ!” หวังหลินพูด จากนั้นดวงตะวันมหาชั้นฟ้าปรากฏขึ้นมา แสงสีขาวและดำส่องประกาย เรือนผมหวังหลินเคลื่อนไหวโดยไม่มีแรงลม ร่างเงาบัญชาโบราณที่ดูคล้ายกับเขาปรากฏขึ้นด้านล่างดวงตะวันมหาชั้นฟ้า

ร่างเงาบัญชาโบราณตนนี้คล้ายกับแบกดวงตะวันมหาชั้นฟ้าไว้ด้านบน มองหญิงชราด้วยความเย็นเยียบ

หวังหลินสามารถเผาโลหิตวิญญาณในร่างกายเพื่ออัญเชิญร่างเงาบรรพชนโบราณออกมาได้ครั้งเดียว เขาเพิ่งใช้มันออกไป ดังนั้นโลหิตวิญญาณจึงกระจายไปทั่วร่าง ซึ่งจะต้องใช้เวลากว่าจะรวบรวมมาจุดปะทุได้อีกครั้ง

แววตาของหญิงชราส่องสว่างขึ้นมาและยกแขนกระดูกขึ้น ขณะที่นางกำลังจะบีบ มีเสียงถอนหายใจดังออกมาจากซวนลั่ว

เสียงถอนหายใจดังเข้าหูของหญิงชราและทำให้ฝ่ามือสั่นเทา

“เย่เว่ย…เขาคือศิษย์ข้า” ซวนลั่วมองหญิงชราด้วยสีหน้าซับซ้อนแต่แฝงแววตาอ่อนโยน ราวกับหญิงชราเบื้องหน้าไม่ใช่คนน่าเกลียดอันใดเลยและยังคงสวยงามดังเช่นอดีต

หญิงชราขบคิดชั่วขณะและจากนั้นมองซวนลั่ว สายตามืดมนของนางมีท่าทีอันซับซ้อน นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “เขาเคยเป็นศิษย์ท่าน”

“ข้ารู้ว่าเจ้าชอบเย่ต้าว ตอนที่เขายังเด็กถึงกับบังเอิญเข้าไปในตำแหน่งที่เจ้าปิดด่านบ่มเพาะโดยไม่ได้ตั้งใจ และเจ้าคิดว่านั่นเป็นโชคชะตาระหว่างเจ้ากับเด็กคนนั้น…”

“เห็นชัดว่าข้าไม่คิดว่าเด็กคนนั้นจะเป็นคนดี นิสัยของเขาโอหังเกินไปและไม่ยอมรับความคิดเห็นของคนอื่น เดิมทีข้าไม่ได้ต้องการเลือกเขาเป็นจักรพรรดิ แต่เขามีกลิ่นอายของเจ้า ดังนั้นข้าจึงเลือกเขา”

“วันนี้เขาบังคับให้ศิษย์คนเดียวของข้าตัดความสัมพันธ์ศิษย์อาจารย์ และตอนนี้เขาไม่สามารถอยู่ในอาณาเขตเต๋าได้แล้ว เจ้าคิดว่าเย่ต้าวทำถูกต้องแล้วหรือไม่?”

“ในฐานะจักรพรรดิ เขาควรทำแบบนี้หรือไม่!? เจ้าคิดจริงๆหรือว่าค่ายกลนี้จะกักขังหวังหลินได้?!” ท้ายที่สุดซวนลั่วก็เริ่มคำราม สายตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและเมื่อเขามองมาที่หวังหลิน ความเจ็บปวดยิ่งทิ่มแทงหัวใจ

เขาไม่มีวันลืมรอยยิ้มที่เป็นการร้องไห้นั้น จากนั้นก็คุกเข่า ตามมาด้วยฝ่ามือที่หวังหลินใช้ปลิดชีวิตตัวเองเพื่อตัดขาดความสัมพันธ์

เขาเข้าใจดีว่าตำแหน่งในฐานะอาจารย์ของหวังหลินได้หายไปตอนที่ร่างหวังหลินแตกสลาย

หญิงชราขบคิดเงียบๆ ครู่ต่อมานางจึงพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“เจ้าเด็กเย่ต้าวสมควรตายจริงๆ แต่ในฐานะจักรพรรดิ เขาไม่สามารถตายเปล่าได้ วันนี้หากหวังหลินไม่ทิ้งศีรษะบรรพชนเทพและวิญญาณจักรพรรดิเทพ ข้าจะเป็นคนเริ่มสงครามเอง! นอกจากนั้นข้าไม่เชื่อว่าค่ายกลนี้จะไม่สามารถกักขังเขาไว้ได้!”

วินาทีที่นางกล่าวจบ หวังหลินเริ่มหัวเราะ สายตาเย็นเยียบกลายเป็นประหลาดใจ เขายกแขนขวาขึ้นมา แผ่กระจายเต๋าแปดสุดขั้วของบรรพชนเทพ

ควันสีเขียวคือเต๋าเพลิงสุดขั้ว!

ระลอกคลื่นสีฟ้าคือเต๋าวารีสุดขั้ว!

แสงสีทองคือเต๋าโลหะสุดขั้ว!

หวังหลินศึกษาแปดสุดขั้วของบรรพชนเทพได้หกแบบที่บททดสอบชั้นฟ้า เพียงแค่สะบัดแขนเสื้อ เต๋าสุดขั้วหกแบบปรากฏขึ้นทีละหนึ่ง

นอกจากวารี เพลิงและโลหะ ยังมีไม้และปฐพี หลังจากธาตุทั้งห้าสมบูรณ์ เต๋าที่หกคือเต๋าแห่งชีวิตและความตายสุดขั้ว!

ส่วนเต๋ามั่งคั่งสุดขั้วแบบที่เจ็ดและเต๋านภาสุดขั้วแบบสุดท้าย แม้หวังหลินจะไม่ได้มาแต่ก็สัมผัสได้ เพียงแค่มีเวลาพอ ไม่มีทางที่เขาจะไม่สามารถเชี่ยวชาญมันได้

จังหวะที่วิชาของบรรพชนเทพปรากฏออกมา หวังหลินยกนิ้วชี้ขวาขึ้น แสงสีเงินปรากฏและวิชาดัชนีของบรรพชนโบราณก่อเกิดเป็นรูปร่าง

การกระทำของหวังหลินทำให้หญิงชราต้องหรี่สายตาแคบลง นางคิดว่าด้วยการโจมตีจากพลังของค่ายกล แม้แต่มหาชั้นฟ้ายังมีโอกาสรอดเพียงแค่สามในสิบส่วน

หวังหลินก็อาจตายเพราะค่ายกลนี้ไปเช่นกัน

ทว่านางเกิดความลังเล นางจ้องมองเต๋าสุดขั้วทั้งหกรอบตัวหวังหลินและรู้สึกถึงพลังทำลายล้างชัดเจนข้างใน

ยังมีดัชนีบรรพชนโบราณอีก นางไม่ได้โผล่ตัวออกมาก่อนหน้านี้แต่สัมผัสถึงพลังของดัชนีบรรพชนโบราณได้ นางคิดว่ามันถูกสร้างขึ้นจากหินหยกแต่ตอนนี้พบแล้วว่าหวังหลินสามารถใช้ได้ด้วยตัวเอง

ขณะที่นางลังเล หวังหลินเยาะเย้ย เรือนผมค่อยๆ เปลี่ยนจากครึ่งขาวครึ่งดำไปเป็นสีดำสนิท จิตสังหารมหึมาแผ่กระจายออกมาจากร่างกาย

สีหน้าหญิงชราเปลี่ยนไปอีกครั้ง

“เย่เว่ย! ข้าสัญญาว่าจะปกป้องเจ้า…คุ้มกันอาณาเขตเต๋าไปชั่วชีวิต…ข้าเหนื่อย…ปล่อยเขาไป เจ้าไม่ใช่คู่ต่อกรของเขาและค่ายกลนี้ก็หยุดเขาไม่ได้ ข้ากำลังช่วยเจ้าอยู่…” ซวนลั่วมีใบหน้าแก่ชราขึ้นมา แต่พอเขามองหญิงชรา ยังมีความอ่อนโยนที่ไม่เปลี่ยนไปตลอดหลายปี

นางขบคิดอยู่นานก่อนจะสะบัดแขนและให้แสงสีม่วงรอบวังหลวงสูญสลายไป

หวังหลินมองซวนลั่วและถอนหายใจ พอค่ายกลหายไปเขาจึงกอดซ่งจื่อที่ได้ผสานกับวิญญาณของลี่มู่หวาน ล่องลอยขึ้นไปในท้องฟ้า ขณะที่ลอยขึ้นไปเขาพลันเห็นชายร่างกำยำท่ามกลางคนของอาณาเขตเต๋าด้านล่างมองขึ้นมาหาเขาด้วยรอยยิ้ม

สายตาหวังหลินประสานกับชายร่างกำยำ หวังหลินหยุดชะงักทันที

“เป็นเจ้า…”

………………………………………………………..

ตอนที่ 2035 จักรพรรดิในอนาคต

โดย

Ink Stone_Fantasy

หวังหลินหยุดชะงักกลางท้องฟ้าทำให้ดึงดูดความสนใจของคนในอาณาเขตเต๋า รวมถึงเย่เว่ยก็มองมาเช่นกัน

นั่นเป็นชายร่างกำยำดูธรรมดา เขาไม่ได้ดูเตะตาในฝูงชน ระดับบ่มเพาะเป็นเพียงเทพโบราณแปดดาวเท่านั้นและยังไม่ได้เป็นมหาเทพ

มีคนจำนวนมากแบบเขาในอาณาเขตเต๋า ปกติแล้วคงไม่มีใครให้ความสนใจ ถ้าไม่ใช่เพราะมีค่ายกลเคลื่อนย้ายนับไม่ถ้วนพาเขามาที่นี่ เขาคงไม่ปรากฏตัวให้เห็น

ชายร่างกำยำดูสงบนิ่งแต่เขากำลังโดนหลายคนจ้องมองมา เขามองหวังหลินและรู้สึกอารมณ์อ่อนไหว

ภายในร่างกายเขามีสายโลหิตเล็กๆ ของราชวงศ์อาณาเขตเต๋า ซึ่งมาจากเย่โม่ เย่โม่คือคนจากตระกูลราชวงศ์ และลูกหลานที่เขาสร้างขึ้นทั้งหมดในโลกถ้ำต่างก็มีสายโลหิตร่างวงศ์

“ลั่วเฉิน…” หวังหลินมองมาที่ชายร่างกำยำและนึกย้อนถึงอดีต

ชายร่างกำยำผู้นี้คือลั่วเฉิน เป็นสหายเก่าที่ได้ผสานกับอสรพิษพิฆาตจันทร์และได้มอบดาวเทพโบราณให้หวังหลินในพิธีเปลี่ยนผ่านระดับ ความทรงจำในโลกถ้ำปรากฏขึ้นในใจหวังหลิน

หวังหลินถอนหายใจและกอดซ่งจื่อ พลางลงมาหาลั่วเฉิน ประชากรอาณาเขตเต๋าทั้งหมดล่าถอยโดยไม่รู้ตัวจนก่อเกิดเป็นช่องว่าง

หวังหลินยืนอยู่เบื้องหน้าลั่วเฉินและมองดูใบหน้าที่คุ้นเคยนี้

“ลั่วเฉินขอคารวะผู้อาวุโส…” ชายร่างกำยำถอนหายใจและคำนับฝ่ามือให้หวังหลิน

“เจ้า…เจ้าแยกออกมาจากอสรพิษพิฆาตจันทร์ตอนไหน?” หวังหลินมองดูอีกฝ่าย

“หลังจากข้าติดตามท่านซวนลั่วกลับมาที่นี่ ท่านซวนลั่วช่วยข้าแยกตัวออกมาจากอสรพิษพิฆาตจันทร์” ชายร่างกำยำพูดขึ้นพลางมองหวังหลิน เขานึกย้อนไปถึงตอนที่เจอชายหนุ่มเบื้องหน้าผู้นี้ครั้งแรกและเห็นว่าอ่อนแอแค่ไหน ตอนนี้หวังหลินกลายเป็นมหาชั้นฟ้า กระทั่งสังหารจักรพรรดิเต๋าไป บรรพชนจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ทำได้แค่มองดูหวังหลินจากไปเท่านั้น

เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ถือว่าเป็นการอธิบายฉากเหตุการณ์ได้เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้กลับเป็นลั่วเฉินที่รู้สึกนั้น

หวังหลินพูดขึ้นเบาๆ “ทำไมเจ้าไม่ออกมาตามหาข้า?”

ชายร่างกำยำยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายศีรษะ เขารู้นานแล้วว่าหวังหลินมาที่เมืองหลวงอาณาเขตเต๋าและคิดว่ากำลังจะมาเจอหวังหลิน แต่สถานะของหวังหลินสูงส่งเกินไปทั้งยังเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของซวนลั่วและองครักษ์ในอนาคตของอาณาเขตเต๋า ลั่วเฉินเป็นแค่คนต่ำต้อยของที่นี่เท่านั้น

ความแตกต่างระหว่างทั้งสองได้ทำให้เขาหยุดความคิดในการออกมาพบเจอ

พอเห็นอีกฝ่ายยิ้มอย่างขมขื่น หวังหลินขบคิดเงียบๆ พอจะคาดเดาความคิดของซวนลั่วได้และถอนหายใจ

หวังหลินพูดขึ้นอย่างเผ่วเบา “ช่วยข้าสักเรื่อง”

“ท่าน โปรดมอบคำสั่งให้ข้าได้เลย” ลั่วเฉินคำนับฝ่ามือและเอ่ยเสียงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“เจ้าน่าจะรู้ตัวตนของเย่โม่เป็นอย่างดี…” หวังหลินมองลั่วเฉิน

ลั่วเฉินพยักหน้า ตอนที่เขามาถึงอาณาเขตเต๋า เขาได้ศึกษาเรื่องทุกอย่างจากซวนลั่วและรู้ถึงต้นกำเนิดของสายโลหิตของเขา

“ช่วยข้าดูแลลูกหลานของเย่โม่” หวังหลินขึ้นไปในเมืองหลวงอาณาเขตเต๋า

“ตามที่ท่านสั่งการ ตอนนี้ข้าอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของท่านเย่โม่” ลั่วเฉินรีบตอบ ตอนที่เขามาที่เมืองหลวง เขาไม่มีบ้านอยู่ เขาเลือกที่จะไม่พักอยู่ในอารามเต๋าและติดตามสายโลหิตของตัวเองมาแทนจนเจอลูกหลานของเย่โม่ แม้ลูกหลานของเย่โม่จะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลในราชวงศ์ พวกเขาก็ตกต่ำและมีเพียงแค่หนึ่งคฤหาสน์เท่านั้น

เหล่าลูกหลานของเย่โม่จึงได้ตัดสินใจรับเขา

หวังหลินเผยรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความทรงจำและอารมณ์ความรู้สึก เขามองดูชายร่างกำยำพลางยกแขนซ้ายขึ้นมาและกดลงใส่หน้าอกของลั่วเฉิน จากนั้นมีแสงสีเงินกะพริบวาบบนฝ่ามือ

ร่างกายลั่วเฉินสั่นเทา แสงสีเงินส่องประกายออกมาจากร่าง แสงสีเงินส่องสว่างและสร้างความเจ็บปวดให้กับคนจำนวนมากที่มองมา จนพวกเขาต้องถอนสายตาออกโดยไม่รู้ตัว

“โลหิตวิญญาณ!!” เมื่อบรรพชนจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์เย่เว่ยเห็นเช่นนี้ สีหน้าท่าทางจึงเปลี่ยนไป

ซวนลั่วหรี่ตาแคบลงเช่นกัน เขามองหวังหลินและลั่วเฉิน เผยสีหน้าท่าทางซับซ้อนและถอนหายใจออกมา

ลั่วเฉินร่างสั่นเทาและรู้สึกชัดเจนถึงสายใยอุ่นๆ ออกมาจากหวังหลินและเข้าสู่สายโลหิตของเขา ทำให้สายโลหิตบริสุทธิ์ขึ้นอย่างเทียบไม่ได้ เขามีสายโลหิตราชวงศ์อยู่แล้วและยิ่งมันบริสุทธิ์ขึ้นยิ่งทำให้เขาเปล่งแรงกดดันทางสายโลหิตเทียบได้กับจักรพรรดิเต๋าคนก่อน!

จากนั้นสักพักหวังหลินจึงถอนมือซ้ายออกมา กระจายโลหิตวิญญาณของเขาเล็กน้อยเข้าไปในลั่วเฉินและทำให้สายโลหิตของลั่วเฉินถึงจุดที่มีคุณสมบัติพอที่จะได้กลายเป็นจักรพรรดิเต๋า

“ตอนนั้น เจ้ามอบดาวเทพโบราณให้ข้า…วันนี้เจ้าคุ้มครองลูกหลานของเย่โม่…ข้าขอมอบสายโลหิตราชวงศ์ให้เจ้าเพื่อตอบแทนความเมตตา!” หวังหลินสะบัดแขนเสื้อและทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับซ่งจื่ เขาหายไปในพริบตา ทิ้งไว้ให้ผู้คนอาณาเขตเต๋าจ้องมองท้องฟ้าด้วยความเงียบงัน

ซวนลั่วมองทิศทางที่หวังหลินไปอยู่สักพัก เขาถอนหายใจออกมาจากก้นบึ้งจิตใจ ไม่พยายามพูดหรือมองเย่เว่ยอีก แต่เปลี่ยนสายตาไปที่ลั่วเฉิน

“ข้าจำได้ว่าเจ้าชื่อลั่วเฉิน ใช่หรือไม่?”

“ลั่วเฉินขอคารวะท่านซวนลั่ว” แสงสีเงินหายไปและคล้ายกับควบแน่นในร่างของลั่วเฉิน หลังจากเขาได้ยินคำพูดของซวนลั่ว จึงลงไปคุกเข่าและทำความเคารพ

ซวนลั่วมองลั่วเฉินและขบคิดราวกับกำลังตัดสินใจ ครู่ต่อมาเขาจึงเผยสายตามุ่งมั่นและพยักหน้าให้ลั่วเฉิน

“ข้าเลือกเขา!” ซวนลั่วชี้ไปที่ลั่วเฉินและจากนั้นมองเย่เว่ย

เย่เว่ยเผยอาการลังเลตอนที่มองลั่วเฉิน จากนั้นสักพักนางจึงถอนหายใจ

“ข้าจะไปปิดด่านบ่มเพาะต่อ ส่วนตัวเลือกคนอื่น ข้าจะทิ้งไว้ให้ท่านซวนลั่วตัดสินใจ” นางหันตัวกลับและเดินเข้าสู่โลงศพด้วยแสงสีม่วง เมื่อแสงสีม่วงหายไป โลงศพได้จมลงเข้าไปในพื้นดินตามเดิม

กระทั่งจนถึงตอนนี้ มหาชั้นฟ้ากุ้ยต้าวกลับไม่ปรากฏขึ้นมาเลย แม้แต่ผู้ส่งสาส์นของมหาชั้นฟ้ากุ้ยต้าวก็ไม่ปรากฏ ราวกับตั้งใจหลีกเลี่ยงสถานการณ์

ถึงแม้จักรพรรดิเต๋าได้เรียกหามหาชั้นฟ้ากุ้ยต้าว ผู้เป็นองครักษ์ของตระกูลราชวงศ์ เขาก็ยังไม่ลงมือทำอะไร ผู้คนอาณาเขตเต๋าไม่ได้พูดเรื่องนี้ พวกเขาเพียงแค่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

หวังหลินเองก็สงสัยเรื่องที่มหาชั้นฟ้ากุ้ยต้าวไม่ปรากฏตัว เขาเตรียมการเผื่อเรื่องแย่ลงไว้แล้ว หากมหาชั้นฟ้ากุ้ยต้าวปรากฏตัว หวังหลินจะใช้ทุกอย่างและอัญเชิญร่างอวตารในมิติว่างออกมาต่อสู้ด้วย!

ถึงโอกาสล้มเหลวจะสูงแต่เขาก็ต้องสู้!

อย่างไรก็ตามกุ้ยต้าวไม่ปรากฏตัวขึ้นมาเลย ตอนนี้หวังหลินพุ่งทะยานไปข้างหน้าและมุ่งหน้าสู่ภูเขาที่ใช้พลังของบรรพชนโบราณแบ่งครึ่งออกเป็นสองส่วน เขาระงับความสงสัยเอาไว้ในใจ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องนั้น แม้จะคิดต่อไปก็ไม่ได้อะไร สิ่งสำคัญคือการมุ่งหน้าไปยังภูเขารกร้างเพื่อขจัดคำถามที่ค้างในใจ!

ราชครูอาณาเขตเต๋าผู้ลึกลับเป็นใคร!?

ขณะที่ทะยานไป มือที่กอดซ่งจื่อได้ส่องประกายและเก็บนางเข้าไปในมิติเก็บของ การเดินทางครั้งนี้อาจจะอันตรายและหวังหลินไม่อยากให้นางได้รับบาดเจ็บ

หลังจากซ่งจื่อหายไป หวังหลินเผยแววตาเย็นเยียบดุดัน เขาหายตัวไปและปรากฏตัวอีกครั้งด้านนอกภูเขารกร้างที่ถูกผ่าครึ่ง

เขายกแขนขวาขึ้นมาและกดลงใส่ภูเขาด้านล่าง!

เพียงเท่านั้นประทับฝ่ามือขนาดยักษ์ปรากฏในท้องฟ้าและพุ่งลงหา เสียงสั่นสะเทือนสวรรค์ดังกึกก้อง หวังหลินทะยานลงสู่ภูเขาด้านล่าง!

ด้วยแรงกระแทกจากฝ่ามือของหวังหลิน ภูเขาจึงเริ่มพังทลายครั้งใหญ่ ค่ายกลขนาดใหญ่ด้านล่างเผยออกมาและถูกห่อหุ้มด้วยหมอกสิบสี หมอกนี้กะพริบวูบวาบและไม่ได้รับความเสียหายจากฝ่ามือของหวังหลินเลยแม้แต่น้อย

ตอนที่ฝ่ามือหวังหลินเข้าสัมผัสสายหมอก มันเปลี่ยนกลายเป็นฟองนับไม่ถ้วนหายไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้ามาแล้ว…” น้ำเสียแหบพร่าและไม่แน่นอนดังออกมาจากสายหมอกและกึกก้องภายในภูเขาที่พังทลาย

หวังหลินยืนอยู่นอกสายหมอก สายตาเย็นเยียบ รู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นเคยแต่ก็ไม่คุ้นมากนัก ยิ่งทำให้สิ่งที่เขาคาดเดาเอาไว้ยากขึ้นไปอีก

“ราชครูอาณาเขตเต๋าเป็นคนที่ชอบซ่อนตัวใช่หรือไม่? เจ้านำวิญญาณของภรรยาข้าออกมาและปล่อยให้จักรพรรดิเต๋าค้นหาคนที่ผสานกับนางได้โดยมีเป้าหมายมาที่ข้า ตอนนี้ข้ามาหาเจ้าแล้วแต่เจ้ากลับปกคลุมด้วยสายหมอก เจ้ากลัวว่าข้าจะจำเจ้าได้หรือไม่ หรือเจ้าเป็นคนที่ข้ารู้จัก?” หวังหลินพูดอย่างเย็นชา

หลังจากเงียบไปสักพัก เสียงหัวเราะแหบพร่าดังออกมาจากสายหมอกและทำให้หมอกเคลื่อนตัว

“เจ้าช่างมีข้อสงสัยเยอะเหลือเกิน…เจ้าสงสัยว่าข้าเป็นใคร ข้าดึงวิญญาณของลี่มู่หวานไปได้อย่างไร ข้าพานางมาที่แผ่นดินเซียนดาราได้อย่างไร และเจ้ากำลังสงสัยว่าข้าทำเรื่องนี้ไปโดยมีจุดประสงค์อะไร”

“เจ้าช่างมีข้อสงสัยมากมาย…” น้ำเสียงแหบพร่าดังกึกก้อง

“…เข้ามาสิ หากเจ้าสามารถทะลวงผ่านม่านหมอกและมาเจอใบหน้าแท้จริงของข้าได้ ข้าจะช่วยไขข้อสงสัยของเจ้าบางส่วนให้”

จิตใจหวังหลินสั่นเทาแต่ใบหน้าเรียบนิ่งดังเดิม ยกแขนขึ้นและมีควันสีเขียวหมุนวรอบนิ้ว ก่อตัวเป็นวงกลมควันสีเขียวพุ่งเข้าหาสายหมอก

ขณะเดียวกันเต๋าสุดขั้วโลหะ ไม้ วารีและปฐพีปรากฏขึ้นมาพร้อมกับเต๋าสุดขั้วขีวิตและความตาย พวกมันปรากฏขึ้นเบื้องหน้าหวังหลิน ก่อเกิดเป็นอักขระสีขาวและดำที่มีจำนวนหกวง หวังหลินสะบัดแขนส่งอักขระเต๋าทั้งหกแบบทะยานเข้าสู่หมอกสิบสี

………………………………………………………….