ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ 946-947

 ตอนที่ 946 ได้เตาหลอม

 

เสียง “วิ้ง” ดังขึ้นครั้งหนึ่ง

พริบตาที่ห้านิ้วของมือใหญ่กำลังจะพุ่งไปถึงเตาหลอมน้อย บนยอดแท่นบูชาพลันมีเสาแสงสีขาวแสบตาสายหนึ่งผุดออกมา มันดีดมือใหญ่ออกแล้วล้อมเตาหล่อหลอมจิตวิญญาณเอาไว้ด้านใน

ในเวลาเดียวกันรอบแท่นบูชาก็มีเสาแสงขนาดเล็กสีแดง สีม่วง สีฟ้าสามสายโผล่ออกมาพร้อมกัน ร้องรับกับเสาแสงสีขาวจากไกลๆ

“มีชั้นจำกัด!” หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็สีหน้าเคร่งขรึมในทันที

ปรากฏว่าเขาชักช้าเพียงชั่วครู่ หนอนปรสิตประหลาดขนาดยักษ์ด้านหลังร่างกลับโจมตีพยัคฆ์หมอกทั้งสองตัวจนทลายแล้วพาสายลมชั่วร้ายสายหนึ่งพุ่งเร็วรี่มาถึง ส่วนเงาสามร่างที่เหลือซึ่งเขาปล่อยออกมาเวลานี้ก็ถูกหนอนปรสิตประหลาดตัวอื่นรุมทำลายไปแล้ว

ทันใดนั้นร่างกายของหลิ่วหมิงก็หมุนกับพื้นเหมือนลูกข่าง สองแขนมีปราณดำชั้นแล้วชั้นเล่าเวียนวนก่อนจะหนาขึ้นอีกเท่าหนึ่งในทันใด หลังจากแขนเลือนรางหายไป เงาหมัดสีดำนับไม่ถ้วนก็พุ่งเร็วรี่ออกมาดั่งสายฝน โถมไปทั่วทุกสารทิศ

เสียงปังๆ หนักหน่วงดังต่อเนื่อง

หนอนปรสิตประหลาดที่โถมเข้ามาโจมตีทั้งหมดถูกกระแทกปลิวออกไป ตัวที่พลังอ่อนแอสักหน่อยร่างกายระเบิดตายทันที กระทั่งหนอนปรสิตประหลาดยักษ์ตัวนั้นก็ถูกพลังมหาศาลหลายสายซัดถอยหลังไปหลายจั้งอย่างห้ามไม่ได้ แต่บนตัวมันไม่มีร่องรอยความเสียหาย เห็นชัดว่าเงาหมัดเหล่านี้สร้างความเสียหายที่แท้จริงให้มันไม่ได้

ในดวงตาหลิ่วหมิงฉายแววประหลาดใจจางๆ หนอนปรสิตยักษ์ตัวนี้เห็นชัดว่าสืบทอดคุณลักษณะพิเศษหนังหยาบเนื้อหนามาจากอสูรยักษ์ พลังป้องกันนี่แทบจะเทียบเท่าผู้ฝกฝนเผ่าปีศาจทั่วไปแล้ว

แต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาตกใจ เขาฉวยจังหวะนี้สูดลมหายใจลึกแล้วพลิกฝ่ามือ กลางฝ่ามือมียันต์สีทองอ่อนแผ่นหนึ่งปรากฏขึ้น บนยันต์คือภาพสัญลักษณ์ธนูแหลมคมสีทองดอกหนึ่งซึ่งแผ่คลื่นพลังเวทรุนแรงออกมา

หลิ่วหมิงขยำยันต์ทันที!

เสียงฟิ้วดังสนั่น ลูกธนูแสงสีทองแสบตาดอกหนึ่งพุ่งแหวกอากาศ บนตัวมันมีอสรพิษอสนีบาตเล็กถี่ยิบวนล้อม เมื่อเสียง “ฟิ้ว” ดังขึ้นอีกครั้ง พวกมันก็พุ่งเร็วรี่ไปทางเตาหล่อหลอมจิตวิญญาณในพริบตาประหนึ่งสายฟ้าฟาด

เสียง “เปรี้ยง” ดังสนั่นแก้วหูแทบดับ!

แสงสีทองระเบิดออกมากลืนทั้งเตาหล่อหลอมจิตวิญญาณรวมถึงเสาแสงสีขาวเข้าไปด้านใน

ยันต์อสนีบาตทองแผ่นนี้เป็นสิ่งที่ปรมาจารย์ยันต์ระดับแก่นแท้สร้างขึ้น ก่อนหน้าที่หลิ่วหมิงจะเข้ามายังเศษซากแห่งโลกบน เขาใช้หินจิตวิญญาณหลายล้านซื้อมาสามแผ่นจากตลาด พลังของแต่ละแผ่นอ่อนแอกว่ายันต์จันทราฟ้าร้องที่อินจิ่วหลิงเคยมอบให้เขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หลังจากหนึ่งลมหายใจผ่านไป แสงสีทองก็กระจายหายไปอย่างรวดเร็ว เสาแสงสีขาวที่ล้อมเตาหล่อหลอมจิตวิญญาณไว้แลดูหม่นหมองลงไปบ้าง แต่มันยังคงมั่นคงเหมือนปกติ กลับเป็นเสาแสงขนาดเล็กสามตนที่เหลือกะพริบรัวไม่หยุด

หลิ่วหมิงดวงตาเป็นประกาย ร่างกายเลือนรางวูบหนึ่งแล้วปรากฏตัวด้านข้างเสาแสงสีแดงหน้าแท่นบูชา เขาตวาดเบาๆ คำหนึ่งจากนั้นโจมตีหนึ่งหมัดออกมา

เงาหมัดหัวพยัคฆ์หลุดออกจากมือโจมตีตรงเข้าที่เสาแสงสีแดง

เสียงแครกดังขึ้นครั้งหนึ่ง เสาแสงสีแดงสั่นไหววูบหนึ่งแล้วแตกสลายพร้อมเสียงดังกึกก้อง เสาแสงสีขาวใจกลางแท่นบูชาคลอนแคลนอย่างที่สัมผัสได้ในทันทีแล้วหม่นแสงลงไปอีกมาก

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็ตะปบมือข้างหนึ่งเข้าใส่จุดที่แตกของเสาแสงสีแดงอย่างไม่ลังเลสักนิด

เสียง “ฟึบ” ดังขึ้นครั้งหนึ่ง วงแหวนกลมสีแดงคล้ำวงหนึ่งบินออกมาจากฐานที่แตกของเสาแสง แสงจิตวิญญาณกะพริบวูบวาบเล็กน้อย

“ที่แท้ก็คือ ‘ค่ายกลไหมครามจตุรทิศ’ แล้วยังมีอาวุธจิตวิญญาณปกป้องฐานอยู่ด้วย โชคดีที่ผ่านมานานปีปานนี้ พลังจึงเหลือไม่ถึงหนึ่งหรือสองส่วนจากสิบส่วนยามพลังสูงสุด มิเช่นนั้นจะกำจัดค่ายกลนี้คงต้องเปลืองแรงเพิ่มอีกไม่น้อย” หลิ่วหมิงแววตาเป็นประกาย เหล่มองตรงที่ว่างฝั่งขวาของแท่นบูชาแวบหนึ่ง เขาเก็บวงแหวนกลมสีแดงมา จากนั้นร่างกายก็ขยับหมายจะทำลายดวงตาค่ายกลอีกสองตำแหน่ง

ทว่าครู่ต่อมาสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปทันที ร่างกายเลือนหายวูบเดียวถอยพรวดไปด้านหลังในทันใด

เปรี้ยง!

พื้นดินใต้เท้าตรงตำแหน่งที่เขายืนอยู่เดิมระเบิดพร้อมเสียงดังกึกก้อง หัวดุร้ายใหญ่เท่าลูกโม่หัวหนึ่งพุ่งออกมาดั่งสายฟ้าแลบ ปากใหญ่โตขย้ำถูกความว่างเปล่า แต่ทันใดนั้นหัวก็สะบัด ปากพ่นของเหลวสีดำเหลือบม่วงสายหนึ่งมาถึงหน้าหลิ่วหมิงดั่งสายฟ้าแลบ กลิ่นกรดชวนให้คนอาเจียนสายหนึ่งกำจายออกมาจากของเหลวนั่น

หนอนปรสิตประหลาดขนาดยักษ์ตัวนั้นนั่นเอง!

แววตาของหลิ่วหมิงเย็นเยียบ เวลานี้จะหลบก็สายไปอยู่บ้างแล้ว เขาแค่นเสียงหยันแผ่วเบาคำหนึ่ง ปราณสีดำบนร่างพลุ่งพล่านออกมาเกิดเป็นกำแพงรูปทรงกลมผืนหนึ่ง ในเวลาเดียวกันหัวหมาป่าบนหัวไหล่ซ้ายขวาก็อ้าปากพ่นแสงสีดำสองสายออกมาก่อตัวเป็นเกราะป้องกันรูปเปลือกหอยพัดสองแผ่นปกป้องทั้งร่างของเขาไว้ด้านใน

เสียง “ฟู่” ดังขึ้นครั้งหนึ่ง!

ทันทีที่กำแพงทรงกลมซึ่งสร้างจากปราณดำสัมผัสถูกของเหลวก็ถูกกัดกร่อนทะลุเป็นรู จากนั้นของเหลวก็ปะทะกับเกราะป้องกันรูปเปลือกหอยพัด

เสียงชี่ดังก้อง!

แสงสีดำบนผิวเกราะรูปเปลือกหอยพัดกะพริบติดกันหลายครั้งจากนั้นก็ปริแตกดัง “เปรี้ยง” ตามไปด้วย แต่อย่างไรก็ขวางของเหลวสีดำเหลือบม่วงเอาไว้ได้ไม่ให้มันเปื้อนบนร่างของหลิ่วหมิง

หลิ่วหมิงฉวยโอกาสนี้ขยับร่างกายอีกครั้ง เหาะถอยไปเกินสิบกว่าจั้งในเฮือกเดียว

หนอนปรสิตประหลาดร่างยักษ์เห็นเช่นนี้ก็ชูคอขึ้นแล้วส่งเสียงคำรามทุ้มต่ำเกรี้ยวกราดออกมา หนอนปรสิตประหลาดที่รวมตัวอยู่รอบด้านได้ยินเสียงนี้ก็กรีดร้องจากนั้นโถมเข้าใส่หลิ่วหมิงดั่งคลื่นคลั่งทันที

“หนอนปรสิตยักษ์ตัวนี้เริ่มมีสติปัญญาแล้ว มันบงการหนอนปรสิตตัวอื่นได้ด้วย น่าสนใจ…”

หลิ่วหมิงเผชิญหน้ากับทะเลหนอนที่โถมเข้ามาแต่ใบหน้ากลับไม่เผยสีหน้าหวาดกลัว เขาพึมพำกับตนเองประโยคหนึ่ง จากนั้นสองมือก็ยิงเคล็ดหลายสายออกมาอย่างต่อเนื่อง ปราณดำรอบร่างทะลักออกมาล้อมเขาไว้ตรงกลาง ซัดสาดออกไปก่อตัวเป็นมังกรหมอกสีดำสนิทห้าตัว จากนั้นพยัคฆ์หมอกห้าตัวก็กระโจนตามออกมาติดๆ

เสียงมังกรคำรามชัดกังวานดังขึ้น มังกรหมอกห้าตัวพุ่งนำหน้าแยกเขี้ยวสะบัดกรงเล็บ ร่างกายขนาดมโหฬารพุ่งเข้าไปในทะเลหนอนพร้อมกันแล้วกระแทกหนอนประหลาดแถบใหญ่แถบแล้วแถบเล่าปลิวออกไปในทันที

จากนั้นพยัคฆ์หมอกห้าตัวก็พากันกระโจนเข้าไปในทะเลหนอน พวกมันคำรามกัดขย้ำ ขวางทะเลหนอนไว้ที่นั่นจนพวกมันไม่อาจข้ามแนวป้องกันมาได้แม้แต่ก้าวเดียว

เปรี้ยง!

ด้านหลังของหลิ่วหมิงมีสายลมชั่วร้ายสายหนึ่งพัดจู่โจมมา หนอนปรสิตยักษ์มุดออกมาจากใต้ดินไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ร่างกายใหญ่หลายจั้งกลายเป็นเงาสีแดงเส้นหนึ่ง มันอ้าปากกว้างกัดหลิ่วหมิงดุจสายฟ้าแลบ

หลิ่วหมิงกลับเหมือนจะคาดไว้ก่อนแล้ว เขาหมุนตัวเร็วไว หมัดที่มีปราณดำวนรอบโจมตีออกไปอย่างดุดันพาเสียงแหวกอากาศกรีดแหลมกระแทกลงบนส่วนหัวของหนอนปรสิตยักษ์อย่างหนักหน่วง

แม้หนอนปรสิตประหลาดร่างยักษ์จะหนังหยาบเนื้อหนา แต่เมื่อถูกการโจมตีนี้เล่นงานมันก็ยังปลิวออกไปด้านหลัง ทว่าร่างกายของมันส่ายกลางอากาศไม่กี่หน พลังมากมายสายนี้ก็พลันสลายไป จนมันตั้งหลักได้อีกครั้งไม่ไกล

หลิ่วหมิงเลิกคิ้วเรียวขึ้น ร่างกายที่หุ้มด้วยปราณดำทั้งร่างฉับพลันลอยขึ้นกลางอากาศ เหาะหนีไปไกล

“โฮก!”

หนอนปรสิตประหลาดร่างยักษ์ย่อมไม่ยินดีปล่อยไป มันกรีดร้องคำราม ร่างกายบิดเลื้อยไล่ตามไปทันที

หนอนปรสิตประหลาดตัวอื่นก็ตามติดด้านหลังมันมุ่งไปไกลอย่างรวดเร็วยิ่ง เพียงครู่เดียวซากตำหนักตรงนี้ก็เงียบสงบ

ครู่หนึ่งหลังจากนั้นเงาคนเลือนรางร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นด้านบน เขาก็คือหลิ่วหมิงนั่นเอง

‘หลิ่วหมิง’ ที่หนีไปคนนั้นที่แท้คือร่างแปลงจากยันต์ลึกลับพลังผ้าเหลืองที่เขาเรียกออกมาอย่างเงียบๆ เพื่ออาศัยจังหวะนี้ล่อหนอนประหลาดออกไป

หลิ่วหมิงมองฝูงหนอนที่อยู่ไกลออกไปแล้วหัวเราะหยัน ร่างกายพุ่งวูบเดียวเหาะไปยังแท่นบูชาที่เตาหล่อหลอมจิตวิญญาณอยู่

ค่ายกลไหมครามจตุรทิศมีดวงตาค่ายกลจุดหนึ่งหมดฤทธิ์ไปแล้ว ตอนนี้เหลือด้านหลังกับด้านซ้ายอีกสองที่

เงาร่างของเขาพร่าเลือนก่อนจะร่อนลงข้างเสาแสงสีฟ้าฝั่งซ้ายของแท่นบูชา จากนั้นเขาก็ต่อยหนึ่งหมัดเข้าใส่อากาศ เสาแสงสีฟ้าแตกสลายตามทันที

เขาก้มตัวรื้อพักหนึ่ง เมื่อลุกขึ้นยืนในมือก็มีธงคำสั่งสีฟ้าที่มีประกายน้ำวนเวียนผืนหนึ่งอยู่ เห็นชัดว่าเป็นต้นแบบอาวุธเวทชิ้นหนึ่ง

ปัง!

เสาแสงสีม่วงด้านหลังแท่นบูชาก็ถูกหลิ่วหมิงต่อยเตะจนพังทลายลงเช่นกัน ดวงตาค่ายกลที่คุมตรงนี้อยู่ก็คือกระบี่สั้นที่มีแสงอสนีบาตสีม่วงวนล้อมอยู่เล่มหนึ่ง

“กระบี่บินธาตุสายฟ้า แล้วยังเป็นต้นแบบอาวุธเวทอีกด้วย!” หลิ่วหมิงเห็นก็ตกตะลึงและยินดียิ่งนัก

หลังจากกระบี่ว่างเปล่าถูกผนึกไป เขาก็ครุ่นคิดมาตลอดว่าจะหากระบี่บินที่เหมาะสมสักเล่มมาใช้ก่อนชั่วคราว น่าเสียดายที่ตลอดมาไม่เจอ กระบี่บินธาตุสายฟ้าเล่มนี้พอดีเอามาใช้ก่อนได้อยู่บ้าง

เมื่อดวงตาค่ายกลทั้งสามถูกกำจัดแล้ว เสาแสงสีขาวใจกลางแท่นบูชากะพริบไม่กี่ครั้งในที่สุดก็สลายไป

หลิ่วหมิงสะบัดแขนเสื้อเรียกมือสีดำข้างหนึ่งออกมาเอื้อมคว้าอีกครั้ง สุดท้ายก็คว้าเตาหล่อหลอมจิตวิญญาณที่ลอยอยู่บนค่ายกลมาได้อย่างราบรื่น

หลังจากเขากวาดจิตสัมผัสครั้งหนึ่งพบว่าเตาหลอมนี้ไม่มีความผิดปกติถึงสลายปราณดำออก ใช้ฝ่ามือจับเตาหลอมน้อยด้วยฝ่ามือตนเอง

เตาหลอมนี้สัมผัสลื่นมือ แม้ไม่ได้ถ่ายเทพลังเวทเข้าไปแต่ก็ยังแผ่พลังจิตวิญญาณอันน่าตะลึงสายหนึ่งออกมา

“เป็นของดีชิ้นหนึ่งจริงๆ!” มือหลิ่วหมิงตบบนเตาหล่อหลอมจิตวิญญาณแผ่วเบาสองสามครั้ง แล้วเอ่ยชม

ในตอนนี้เองเสียงหวีดหวิวก็ดังมาจากไกลๆ ลำแสงสีเงินสายหนึ่งเหาะเร็วรี่ยิ่งนักมุ่งมาหา สองสามลมหายใจให้หลังก็มาถึงซากตำหนัก เงาคนพร่าเลือนวูบหนึ่งร่างของหลัวเทียนเฉิงก็ปรากฏออกมา

“ศิษย์น้องหลัว เจ้ามาแล้ว” สายตาหลิ่วหมิงกวาดมองบนร่างหลัวเทียนเฉิงแล้วยิ้มน้อยๆ ให้เขา

“หลิ่วหมิง! เจ้า…” หลัวเทียนเฉิงเวลานี้ดูค่อนข้างน่าอนาถ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ชุดเกราะบนร่างก็มีหลายแห่งเห็นร่องรอยความเสียหาย แต่เขากลับหน้าเขียว สายตาจ้องเตาหล่อหลอมจิตวิญญาณในมือหลิ่วหมิงเขม็ง

“ตอนนี้ได้เตาหล่อหลอมจิตวิญญาณมาอยู่ในมือแล้ว ภารกิจของพวกเราก็ลุล่วง เวลาเหลือไม่มากแล้ว รีบออกจากที่นี่เถอะ” หลิ่วหมิงขัดคำพูดของหลัวเทียนเฉิงแล้วพลิกมือข้างหนึ่งเก็บเตาหล่อหลอมจิตวิญญาณเข้าไปในแหวนย่อส่วน

พูดจบเขาก็ไม่สนใจสีหน้าย่ำแย่จนถึงที่สุดของหลัวเทียนเฉิง ขยับร่างวูบเดียวเหาะเร็วรี่จากไปไกล

“น่าชัง!” หลัวเทียนเฉิงมองแผ่นหลังของหลิ่วหมิงแล้วคำรามเบาๆ อย่างไม่ยินยอม

เวลานี้เองเสียงหนอนคลานก็ดังขึ้นรอบด้านอีกครั้ง หลัวเทียนเฉิงลังเลอยู่ครู่เดียวก็กลายเป็นแสงสีเงินดวงหนึ่งหมุนตัวจากไป

ทว่าเขากลับไม่ได้ตามหลิ่วหมิงไป แต่เหาะไปยังทางที่ตนเองมา

หลิ่วหมิงเหาะไปด้านหน้าพักหนึ่ง แสงสีทองเส้นหนึ่งก็พุ่งรวดเร็วออกมาจากหมอกสีม่วงด้านข้าง หลังจากแสงสีทองสลายไปก็เผยให้เห็นนักรบชุดเกราะสีทองตนหนึ่ง มันก็คือยันต์ลึกลับพลังผ้าเหลืองของเขานั่นเอง

หลิ่วหมิงสะบัดมือยิงเคล็ดวิชาสายหนึ่งออกไป นักรบชุดเกราะสีทองพลันเปล่งแสงสีทองแล้วสลายตัวกลายเป็นยันต์ที่ทอแสงสีทองขมุกขมัวแผ่นหนึ่งอีกครั้ง

หลังจากเขาเก็บยันต์เรียบร้อย ปากก็ท่องมนตร์อย่างเร็วไว มือยกขึ้นตบบนหัวไหล่ ภาพสัญลักษณ์เชอฮ่วนเปล่งแสงสีน้ำเงินหุ้มทั้งร่างของเขาไว้ด้านใน

การมาเอาสมบัติครั้งนี้ใช้เวลาไปไม่น้อย แม้ชุดเกราะจักรกลบนร่างเขาจะไม่เสียหาย แต่พลังจิตวิญญาณในตัวมันก็ใกล้จะหมดแล้ว ต้องเร่งเดินทางให้เร็วขึ้นอีก

โฮก!

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงคำรามอันคุ้นเคยดังขึ้นจากทิศทางที่นักรบชุดเกราะสีทองเหาะมา

หลิ่วหมิงเลิกคิ้ว เสียงนี่เห็นชัดว่าคือหนอนปรสิตประหลาดร่างยักษ์ตัวนั้นที่กำลังไล่ตามมาด้านนี้

“เหอะ!”

ร่างกายเขาขยับวูบเดียว ทั้งร่างพลันกลายเป็นเงามืดหม่นสายหนึ่งเหาะเร็วรี่ต่อไปเบื้องหน้าอย่างเงียบเชียบ

 

 

 

ตอนที่ 947 หนีจากปากอสูร

 

หลิ่วหมิงกระตุ้นลำแสงเต็มกำลัง ไม่นานเขาก็สลัดหนอนปรสิตประหลาดร่างยักษ์ทิ้งไว้ไกลเบื้องหลัง

ยามมาเส้นทางคดเคี้ยวแต่ยามเดินทางย้อนกลับไม่ลำบากเช่นนั้น เมื่อมีเชอฮ่วนกลบกลิ่นอาย หนอนปรสิตประหลาดทั่วไปก็หาหลิ่วหมิงไม่พบอย่างสิ้นเชิง ตลอดทางจึงไม่เกิดเรื่องสักนิด

ไม่นานเขาก็มองเห็นทางออกอยู่ไม่ไกลเบื้องหน้า

หลังจากเขากวาดสายตามองครั้งหนึ่ง คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย

เวลานี้รูบนกำแพงเนื้อที่ถูกตนเองทำลายมีหนอนปรสิตประหลาดระลอกแล้วระลอกเล่ากำลังคืบคลานทะลักเข้าไปด้านในจนแทบจะอุดรูไปค่อนครึ่ง ในหมู่พวกมันมีตัวอ่อนและมีหนอนปรสิตประหลาดที่โตเต็มวัยแล้ว

หลิ่วหมิงลอยตัวอยู่กลางอากาศ เขาใช้เคล็ดวิชาหนึ่งออกมาโดยที่ความเร็วลำแสงไม่ลดลง ปราณดำรอบร่างทะลักออกมากลายเป็นมังกรสีดำตัวหนึ่งบินวนล้อมรอบร่างกายเขา

เขาคำรามเบาๆ ครั้งหนึ่งแล้วโจมตีหนึ่งหมัดเข้าใส่รูบนกำแพงเนื้อแต่ไกล

มังกรสีดำคำรามแล้วสะบัดร่างพุ่งเข้าใส่ทางออกทันที

ปังปังปัง!

เมื่อมังกรถลาเข้าชน หนอนปรสิตประหลาดที่อุดทางเข้าอยู่ย่อมไม่มีกำลังต่อต้านแม้แต่น้อย พวกมันปลิวออกไปพร้อมเสียงดังสนั่น โพรงทางออกสะอาดเกลี้ยงในทันใด

ฟึบ!

เงาดำพุ่งวูบเดียว หลิ่วหมิงก็เหาะออกจากรูบนกำแพงเนื้อดั่งสายฟ้าแลบ

แม้ในเขาวงกตจะมีเส้นทางมากมาย แต่สถานการณ์ที่เขาเตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้วเขาย่อมไม่กลัวหลงทาง

แต่ชุดเกราะจักรกลที่หุ้มทั้งร่างเหลือพลังจิตวิญญาณไม่เท่าไรแล้ว โล่แสงทรงโค้งที่ปล่อยออกมาสองด้านก็หม่นหมองไร้แสง ไอหมอกสีม่วงรอบด้านกัดกร่อนมันจนโงนเงนใกล้หลุดร่วง

หลังผ่านไปเป็นเวลาครึ่งก้านธูปหลิ่วหมิงก็พุ่งออกมาจากในอุโมงค์กำแพงเนื้ออย่างรวดเร็ว ขณะที่กำลังจะเพิ่มความเร็ว เสียงแหวกอากาศก็ดังมาจากด้านหลัง ในใจเขาคิดอะไรขึ้นได้ ร่างกายจึงหยุดชะงักแล้วหันหลังมองกลับไป

แสงสีเงินสายหนึ่งพุ่งเสียงดังหวีดหวิวมาดั่งดาวตก คนที่อยู่กลางแสงสีเงินเห็นหลิ่วหมิงที่อยู่ด้านหน้าอย่างรวดเร็วแล้วหยุดอย่างฉับไว เขาคือหลัวเทียนเฉิงนั่นเอง

ในเวลานี้สีหน้าเขาดำทะมึน ชุดเกราะจักรกลบนร่างพังเสียหายจนจะทนไม่ไหวอยู่บ้างแล้ว เสื้อผ้าด้านในตรงจุดที่เสียหายก็ถูกกัดกร่อนจนหายเกลี้ยงเผยให้เห็นผิวหนังแถบใหญ่ที่ถูกไอหมอกสีม่วงกัดกร่อนจนตกอยู่ในสภาพถูกกัดกร่อนแล้วฟื้นสภาพซ้ำไปมาไม่หยุด

“ศิษย์น้องหลัว หากจะออกไปข้ากับเจ้าต้องร่วมแรงกัน ต่อจากนี้เดินทางด้วยกันดีไหม?” หลิ่วหมิงเอ่ยปากขึ้นมา

จากการคาดการณ์ของเขา หากตอนนี้เหาะด้วยความเร็วไปตลอดทางใช้เวลาเพียงหนึ่งมื้ออาหารเท่านั้นก็จะไปถึงลำคอของอสูรยักษ์ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุการณ์ในพื้นที่ลึกลับซึ่งซ่อนสมบัติไว้แห่งนั้นหรือไม่ ตอนนี้ในอุโมงค์กำแพงเนื้อจึงพบหนอนประหลาดอุดขวางอยู่เป็นระยะ เมื่อเป็นเช่นนี้ภาพสัญลักษณ์เชอฮ่วนย่อมหมดความหมาย

แม้เดิมทีหนอนประหลาดเหล่านี้รวมตัวกันจำนวนมากอีกเท่าใดก็ไม่ใช่ศัตรูของหลิ่วหมิง แต่หากสองคนร่วมแรงกันย่อมประหยัดพลังเวทได้มาก

“ร่วมทางกับเจ้าน่ะหรือ!”

หลัวเทียนเฉิงได้ยินก็แค่นเสียงหยันแต่ไม่มีท่าทีจะคัดค้าน

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ก็ยิ้มน้อยๆ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นสะบัด ทันใดนั้นร่างกายที่หุ้มด้วยปราณสีดำก็แหวกอากาศไปเบื้องหน้าต่อ

ดวงตาหลัวเทียนเฉิงมีประกายบางอย่างปรากฏขึ้นแต่ก็ยังตามไปติดๆ

ครู่หนึ่งหลังจากนั้นในอุโมงค์เนื้อตรงลำคอของอสูรยักษ์ก็มีแสงสีดำสายหนึ่งกับสีเงินสายหนึ่งเหาะออกมาแทบจะพร้อมกัน เมื่อแสงดับหายไปก็เผยร่างของหลิ่วหมิงกับหลัวเทียนเฉิงออกมา

พื้นที่กว้างขวางใหญ่หนึ่งหมู่เบื้องหน้าก็คือช่องปากของอสูรยักษ์ รอบด้านมีกำแพงเนื้อสีชมพูขยับไหวไม่หยุด เบื้องหน้าเป็นรูปครึ่งวงกลมมีฟันแหลมคมสีขาวโพลนขนาดยักษ์สองแถวบนกับล่างสบสลับกัน แต่ละซี่ยาวสิบจั้งทำให้คนสั่นสะท้านทั้งที่ไม่หนาว

ยามนี้สีหน้าของทั้งสองคนไม่ดีนัก ชุดเกราะจักรกลบนร่างหลิ่วหมิงยังเปล่งแสงสีดำแผ่วจางออกมาอย่างทุลักทุเล แต่เพราะไอหมอกสีม่วงกัดกร่อนไม่หยุด มันจึงเหมือนจะพังทลายได้ตลอดเวลา ส่วนชุดเกราะจักรกลของหลัวเทียนเฉิงหายไปนานแล้ว

ทว่าเมื่อมาถึงตรงนี้หมอกสีม่วงเบาบางลงมาก อาศัยร่างจิตวิญญาณตูเทียนของหลัวเทียนเฉิง เขาจึงเมินเฉยต่อการกัดกร่อนของหมอกสีม่วงได้อย่างสิ้นเชิง

หลิ่วหมิงกวาดสายตามองรอบด้านแล้วพบว่าฟันแหลมคมด้านบนและด้านล่างของอสูรยักษ์ตัวนี้สบกันพอดีไม่มีช่องว่างแม้แต่น้อย และมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะอ้าปากแม้แต่น้อยด้วย

“ดูท่าอยากจะให้อสูรยักษ์ตัวนี้อ้าปากจะไม่ใช่เรื่องง่าย” หลิ่วหมิงเอ่ยเรียบๆ

“เหอะ เรื่องนี้ยากตรงไหน อาละวาดถล่มที่แห่งนี้เสียยังจะกลัวมันไม่อ้าปากอีกหรือ” หลัวเทียนเฉินเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

สิ้นเสียง แสงสีเงินบนร่างเขาก็สว่างจ้าก่อนจะพุ่งเร็วรี่ไปด้านหน้า

แสงสีเงินกะพริบวูบหนึ่ง หลัวเทียนเฉิงหยุดห่างจากฟันแหลมคมของอสูรยักษ์สิบกว่าจั้ง เขาตวาดแผ่วเบาครั้งหนึ่ง มังกรหมอกสีเงินห้าตัวกับพยัคฆ์หมอกสีเงินห้าตัวพลันกระโจนออกมาจากแสงสีเงินรอบตัวแล้วเหาะวนรอบร่าง

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้แม้จะขมวดคิ้ว แต่สองแขนก็ยื่นไปข้างหน้าพร้อมกัน ปราณสีดำบนร่างพลุ่งพล่านออกมา ท่ามกลางเสียงร้องของมังกรกับเสียงคำรามของพยัคฆ์ มังกรห้าตัวกับพยัคฆ์ห้าตัวหน้าตาเหมือนกันก็ปรากฏออกมา เพียงแต่สีเป็นสีดำเท่านั้น

ครู่ต่อมาทั้งสองคนก็ส่งการโจมตีออกไปแทบจะพร้อมกัน

เคล็ดวิชาบนสองมือของหลัวเทียนเฉิงประหนึ่งกงล้อ มังกรสีเงินกับพยัคฆ์สีเงินพุ่งออกไปดั่งสายฟ้าแล้วชนเนื้อด้านบนและด้านล่างของฟันแหลมคมของอสูรยักษ์อย่างรุนแรงพร้อมกัน

ภายนอกร่างอสูรยักษ์ทนทานอย่างยิ่ง ผู้ฝึกฝนระดับแก่นแท้ยังยากจะทำให้ฉีกขาดได้แม้แต่น้อย แต่เนื้ออ่อนนุ่มด้านในปากของมันเหล่านี้เห็นชัดว่าไม่ได้ทนทานเช่นนั้น เวลานี้โจมตีครั้งเดียวเลือดเนื้อก็พากันปลิวว่อนถูกฉีกกระชากเป็นแผลมหึมาทันที

จากนั้นมังกรห้าตัวกับพยัคฆ์ห้าตัวของหลิ่วหมิงก็มาถึงพร้อมเสียงดังกึกก้อง โจมตีรุนแรงซ้ำลงบนแผลที่หลัวเทียนเฉิงฉีกกระชากไว้

เสียง “เปรี้ยง” ดังขึ้นครั้งหนึ่ง!

พื้นที่ด้านในกำแพงเนื้อทั้งหมดสั่นสะเทือนรุนแรง ด้านบนจรดด้านล่างสั่นคลอน หลิ่วหมิงกับหลัวเทียนเฉิงร่างกายโงนเงนแทบจะไม่อาจยืนมั่นคงได้ พื้นที่ทั้งหมดเหมือนฟ้าดินพลิกตลบ

แววตาเหี้ยมเกรียมปรากฏในดวงตาของคนทั้งคู่ พวกเขาออกแรงโจมตีมากกว่าเดิม

……

ในป่าสีเหลืองที่อสูรยักษ์อยู่ บนใบหน้าของเยี่ยโจ่งผู้ลอยอยู่กลางอากาศมีเม็ดเหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วไหลผ่านแก้มทีละหยดๆ ขณะที่มือเขายิงเคล็ดวิชาสายแล้วสายเล่าร่วงลงบนแผ่นค่ายกลห้าสีที่หมุนไม่หยุดอยู่ตรงหน้าไม่ขาดสาย

ศิษย์นิกายเทียนกงที่ควบคุมหุ่นห้าธาตุทั้งห้าคนสีหน้าซีดเผือดยิ่งนัก

ค่ายกลห้ามุมตรงใจกลางค่ายกลที่เดิมทีเคยหยุดความเคลื่อนไหวของอสูรยักษ์ได้ผลไม่รู้หายไปตั้งแต่เมื่อใด เวลานี้มีแต่โซ่พลังจิตวิญญาณขนาดมหึมาที่โผล่ออกมาจากแขนของหุ่นนักรบชุดเกราะขนาดยักษ์ทั้งห้าแต่ละเส้นพันธนาการร่างอสูรยักษ์หน้าตาเหมือนเม่นไว้

โซ่พลังจิตวิญญาณนี้เหมือนแถบแสงห้าสีที่พันธนาการอสูรยักษ์ไว้ตอนเริ่มแรก พวกมันล้วนเป็นชั้นจำกัดพันธนาการชนิดหนึ่งที่อยู่ในค่ายกลหุ่นเทพห้าธาตุ แต่โซ่นี้เสียพลังเวทน้อยกว่ามากและพันธนาการความเคลื่อนไหวของอสูรยักษ์ได้ค่อนข้างจำกัด

ส่วนเกราะแสงห้าสีรูปครึ่งวงกลมเหมือนชามคว่ำตอนแรกก็ก่อตัวขึ้นใหม่อีกครั้งและล้อมคนทั้งหมดไว้ด้านใน เพียงแต่พลังจิตวิญญาณที่ผิวของเกราะแสงเบาบางอยู่บ้าง แข็งแกร่งสู้ครั้งแรกที่ก่อตัวขึ้นไม่ได้อย่างชัดเจน

อสูรยักษ์ที่ถูกขังอยู่ตรงกลางคล้ายจะเหนื่อยอยู่บ้างแล้ว เวลานี้มันฟุบหมอบอยู่บนพื้น จมูกพ่นไอหมอกสีม่วงสายแล้วสายเล่าออกมาพลางครางฮึ่มอย่างโกรธเกรี้ยวครั้งแล้วครั้งเล่า

จินเทียนชื่อที่อยู่บนท้องฟ้าใกล้ๆ สีหน้าเคร่งขรึมยิ่งนักเช่นเดียวกัน เขาสั่งให้เวินเจิงกับบุรุษแซ่หยวนหยุดการโจมตี ส่วนตัวเขาก็เก็บวงแหวนเก็บพลังจิตวิญญาณไปนานแล้ว หากทำให้อสูรยักษ์โกรธขึ้นมาจริงๆ สภาพชั้นจำกัดในเวลานี้เกรงว่าคงไม่อาจปราบอสูรตัวนี้ไว้ได้นานนัก

ตอนนี้เป้าหมายของพวกเขาคือยื้ออสูรยักษ์ไว้เท่าที่ทำได้ พยายามซื้อเวลาเพิ่มให้หลิ่วหมิงกับหลัวเทียนเฉิงให้ได้มากที่สุด

ทันใดนั้นใบหน้าของอสูรยักษ์ก็บิดเบี้ยว เท้าทั้งสี่ข้างยันพื้นลุกพรวดขึ้นมา

ภาพนี้ทำให้ทุกคนที่นั่นตกตะลึง

ยังไม่ทันที่ทุกคนจะเคลื่อนไหวอย่างใด อสูรยักษ์ก็เริ่มขยับเท้าทั้งสี่ข้าง ร่างกายมโหฬารกระชากโซ่พลังจิตวิญญาณบนร่างจนขยับเคลื่อนจากตำแหน่งอย่างเชื่องช้า ทันใดนั้นร่างกายของมันก็หยุดก่อนที่เท้าทั้งสี่จะกระทืบพื้นแล้วใช้เขาเดี่ยวบนหัวพุ่งชนด้านบนอย่างแรง

เสียง “เปรี้ยง” ดังสนั่น!

ม่านแสงห้าสีเริ่มสั่นไหว

เยี่ยโจ่งเห็นเช่นนี้ใบหน้าก็ซีดเผือด เขาถ่ายเทพลังเวทเข้าไปในแผ่นค่ายกลต่อเนื่องไม่ขาดสายพยายามสุดกำลังทำให้ม่านแสงห้าสีมั่งคง ใบหน้าเผยสีหน้าร้อนใจออกมาเป็นครั้งแรก

ค่ายกลหุ่นเทพห้าธาตุเป็นค่ายกลหุ่นอันเลื่องชื่อของนิกายเทียนกงซึ่งมีชื่อเสียงด้านการป้องกัน ค่ายกลนี้ก็สมคำร่ำลือที่พันธนาการอสูรยักษ์ป่าเถื่อนตัวนี้อยู่ด้านในได้ยาวนานเช่นนี้

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คืออสูรยักษ์ตัวนี้พละกำลังมหาศาลน่าตะลึงอย่างที่สุด มันดิ้นรนในค่ายกลจนแทบจะผลาญพลังเวทของพวกเขาไปหมด

“นานป่านนี้ หลิ่วหมิงกับหลัวเทียนเฉิงน่าจะได้เตาหล่อหลอมวิญญาณมาแล้ว ดูจากสถานการณ์ตอนนี้คนของนิกายเทียนคงใกล้จะทานไม่ไหวแล้ว…” จินเทียนชื่อเห็นเช่นนี้ในใจก็ลอบพิจารณา พร้อมกันนั้นสายตาก็กวาดมองรอบด้าน

สิ่งเดียวที่รู้สึกโชคดีตอนนี้ก็คือไม่พบศัตรูภายนอกจากกลุ่มอำนาจอื่น ไม่เช่นนั้นศึกในศึกนอกกระหน่ำ ค่ายกลหุ่นเทพห้าธาตุคงถูกทำลายลงนานแล้ว

เปรี้ยง!

เขาเดี่ยวบนหน้าผากของอสูรยักษ์หน้าตาเหมือนเม่นชนม่านแสงห้าสีอย่างรุนแรงอีกครั้ง ทำให้ม่านแสงส่องสว่างวูบวาบหลายหนจากนั้นหม่นแสงลงอย่างรวดเร็ว

พวกเยี่ยโจ่งพ่นโลหิตบริสุทธิ์คำหนึ่งออกมาพร้อมกัน

อสูรยักษ์เห็นเช่นนี้ดวงตาก็ฉายแววดุร้าย หนามบนแผ่นหลังสั่นระริกก่อนจะส่งแสงสีดำแสบตาสิบกว่าสายออกมาในทันใด

แสงสีดำผสานกลายเป็นร่างเดียวในพริบตาจากนั้นกลายเป็นลำแสงหนาเส้นหนึ่งยิงลงบนม่านแสงห้าสีอย่างรุนแรง

เสียงเปรี้ยงดังสนั่น ม่านแสงทั้งผืนสั่นคลอน รัศมีแสงห้าสีที่เกี่ยวกระหวัดกันอยู่กะพริบวูบวาบแล้วท่าทางคลอนแคลนเหมือนจะถล่มลงมาเดี๋ยวนั้น

“ระวัง!”

เยี่ยโจ่งหน้าถอดสีตะโกนเสียงดัง ขณะที่มือยิงเคล็ดวิชาสายแล้วสายเล่าออกมาประหนึ่งกงล้อ

ศิษย์นิกายเทียนกงทั้งห้าคนกำธงค่ายกลในมือแน่น ปลายธงส่งลำแสงหนาเส้นหนึ่งผสานเข้าไปในม่านแสงห้าสีต่อเนื่องไม่ขาดสาย

ม่านแสงห้าสีเหมือนต้นหญ้าแห้งกลางสายลม มันสั่นไหวอย่างรุนแรงแต่ยังตั้งมั่นคงอยู่ได้อย่างหวุดหวิด

เพลิงโทสะของอสูรยักษ์ยิ่งลุกโหม สี่เท้าตั้งท่าหมายจะใช้เขาเดี่ยวบนหัวพุ่งชนอีกครั้ง ทว่าครู่ต่อมาดวงตาของมันก็พลันฉายแววเจ็บปวด หัวมหึมาส่ายซ้ายสะบัดขวาแล้วอ้าปากคำรามเสียงแหลมออกมาเบาๆ

พริบตานั้นที่อสูรยักษ์อ้าปากขนาดมหึมา ไอหมอกสีม่วงแถบหนึ่งก็พุ่งออกมา ท่ามกลางไอหมอกลำแสงสีดำกับสีเงินอย่างละเส้นพุ่งออกมาดุจสายฟ้าแลบ พวกมันเลือนหายไปวูบหนึ่งก่อนจะโผล่มาห่างร้อยจั้ง

หลังจากลำแสงดับลงก็เผยร่างคนด้านใน พวกเขาก็คือหลิ่วหมิงกับหลัวเทียนเฉิงนั่นเอง

“ได้มาไหม?” เห็นคนทั้งสองฝ่าออกมาได้ เยี่ยโจ่งที่อยู่ด้านบนก็มีสีหน้ายินดีเป็นอย่างแรกจากนั้นเอ่ยปากถามอย่างรวดเร็ว

“อืม อยู่กับข้า” หลิ่วหมิงเก็บชุดเกราะจักรกลที่สูญเสียพลังจิตวิญญาณบนร่างไป จากนั้นยิ้มเล็กน้อยเอ่ยบอก

หลัวเทียนเฉิงด้านข้างสีหน้าเรียบเฉยไม่เอ่ยวาจา

การเก็บสมบัติในร่างอสูรยักษ์ครั้งนี้ก็แพ้ให้แก่หลิ่วหมิงอีกครั้ง นี่ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างยิ่ง