Xian Ni ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน 2000-2005

 ตอนที่ 2000 คำขอโทษตั้งแต่ยุคโบราณ!

โดย

Ink Stone_Fantasy

ข่าวการทำลายวังหลวงและการตายของจักรพรรดิเทพไม่ได้กระจายออกไปเพราะจิ่วตี้ได้ระงับข่าวเอาไว้ ซากปรักหักพังกลับคืนสู่ปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ข่าวได้บอกว่าจักรพรรดิเทพปิดด่านบ่มเพาะอีกครั้ง

จักรพรรดิเทพเหลียนต้าวเจินในรุ่นปัจจุบันมักจะปิดด่านบ่มเพาะและมีช่วงเวลาไม่แน่นอน ทั้งเผ่าเทพจึงไม่คิดถามไถ่อะไรมากนัก

หวู่เฟิงกลับสู่แผ่นดินทิศเหนือและปิดผนึกตัวเองอยู่ในธารน้ำแข็งทันที เขาขับไล่คำสาปบรรพชนในร่างกายอย่างเงียบๆ

หลังจากได้รับคำสาปบรรพชน เขาก็ไม่เคยใช้พลังโจมตีออกไป ดังนั้นเขาจึงมีเวลาจัดการกับคำสาปได้ง่ายมากกว่าต้าวยี่และจิ่วตี้ นอกจากนี้เขายังได้ส่วนหูของบรรพชนเทพ เมื่อเขาขับไล่คำสาปออกไปได้และหลอมหูทั้งสองข้าง ระดับบ่มเพาะจะเพิ่มพูนขึ้นมหาศาล

ด้านต้าวยี่ฝืนลากสังขารตัวเองกลับไปสำนักต้าวยี่พร้อมกับอดทนต่อความเจ็บปวดที่รุนแรงและระงับความอับอายในใจเอาไว้ เขาเข้าไปปิดด่านบ่มเพาะในทันที

ทว่าคำสาปบรรพชนได้ปะทุขึ้นอย่างเต็มที่ในร่างจนเขาไม่สามารถขับไล่คำสาปออกไปได้ง่ายๆ ทว่าต้าวยี่คือมหาชั้นฟ้าและไม่ใช่คนธรรมดา แม้แต่มหาชั้นฟ้าชวงจื่อยังเรียกเขาว่า “เจ้าคนหลอกลวง!”

เพื่อขับไล่คำสาปบรรพชนโดยไม่ให้ส่งผลกระทบต่อระดับบ่มเพาะในภายหลัง เขาจึงรวบรวมผู้สูงส่งชั้นฟ้าและผู้สูงส่งชั้นเทวะอีกหลายคน รวมถึงเรียกเหล่าผู้สูงส่งชั้นทองจำนวนมากเพื่อบังคับให้คำสาปแผ่กระจายสู่ทุกคน!

คำสาปบรรพชนรุนแรงมาก ดังนั้นผู้สูงส่งชั้นทองจึงตายทันทีเพียงแค่สัมผัส! แม้แต่ผู้สูงส่งชั้นฟ้ายังส่งเสียงร้องโหยหวนพร้อมกับร่างกายเริ่มเน่าเปื่อย ถึงจะอยู่ได้นานกว่าเล็กน้อย ผลสุดท้ายก็ยังตาย!

มีเพียงผู้สูงส่งชั้นเทวะเท่านั้นที่สามารถเอาชีวิตรอดได้ด้วยระดับบ่มเพาะอันแข็งแกร่ง แต่สิ่งที่เสียไปก็ยังมหาศาล

นอกจากใช้ผู้สูงส่งชั้นฟ้าและชั้นเทวะที่อยู่ใต้อำนาจมหาชั้นฟ้าต้าวยี่เข้าช่วยแบกรับคำสาป ต้าวยี่ยังค้นหาเซียนขั้นที่สามอย่างบ้าคลั่ง แม้จะช่วยเขาแบกรับคำสาปไปเพียงแค่เศษเสี้ยวก็ยังเป็นประโยชน์ต่อเขาอย่างยิ่ง

วิธีโหดเหี้ยมในการแบ่งปันคำสาปบรรพชนเช่นนี้ได้ทำให้สำนักต้าวยี่แทบกลายเป็นสำนักไร้ชีวิต…

จิ่วตี้พาไฮ่จื่อกลับไปยังภูเขาจักรพรรดิและปิดด่านบ่มเพาะทันที เขาทรงพลังมากดังนั้นจึงสามารถสลายคำสาปด้วยตัวเองอย่างช้าๆ อีกทั้งการมีไฮ่จื่อช่วยเหลือ พลังคำสาปบรรพชนจะค่อยๆ หายไปตามกาลเวลา

มีเพียงมหาชั้นฟ้าชวงจื่อเท่านั้นที่ไม่ได้รับผลกระทบจากคำสาปเพราะนางไม่ใช่คนโลภมาก สองสาวน้อยพอกลับไปถึงจึงปิดด่านบ่มเพาะเพื่อผสานเข้ากับดวงตาบรรพชน เมื่อออกมาอีกครั้งคงจะสามารถกลบจุดด้อยที่เกิดจากอุบัติเหตุในระหว่างการเกิดใหม่ได้

เผ่าเทพยังมีมหาชั้นฟ้าทั้งห้าคน แต่คนที่ห้าเพียงแค่หลับใหลอยู่ในมิติที่อยู่ใต้วังหลวง เขาเปลี่ยนกลายเป็นภูเขาสีทองและจองจำวิญญาณ 72 ดวงของทั้ง 72 แคว้น

ข้างใต้ภูเขาแห่งนี้ เหลียนต้าวเฟยยังคงหลับไหลราวกับรอคอยให้หวังหลินมาถึงในครั้งหน้า

ครึ่งปีต่อมา

ณ แคว้นกระทิงสวรรค์ แผ่นดินทิศตะวันออกของเผ่าเทพ

แคว้นกระทิงสวรรค์ที่ครั้งหนึ่งเต็มไปด้วยภูเขากลับสูญหายไปจำนวนมากเนื่องจากสงครามระหว่างแคว้นมารเขียว ทำให้ภูมิทัศน์ของแคว้นแห่งนี้เกิดการเปลี่ยนแปลง

อย่างไรก็ตามโครงสร้างด้านพลังอำนาจไม่ได้เปลี่ยนมากนัก สำนักมหาวิญญาณและสำนักกุ้ยยี่ยังคงเป็นสำนักที่แข็งแกร่งที่สุดและมีสำนักเล็กๆ ยิบย่อยอยู่ใต้การปกครอง

เหล่าศิษย์ที่ได้ส่งไปยังเมืองหลวงกลับมาถึงสำนักของตัวเอง ทุกคนได้โชควาสนาตามแบบฉบับของตัวเองและอาจได้กลายเป็นอนาคตของสำนัก

ณ สำนักมหาวิญญาณ

หลังจากหวังหลินออกไป บรรพชนกระทิงสวรรค์จึงปิดด่านบ่มเพาะไม่สนใจเรื่องราวของโลกภายนอก เรื่องเกี่ยวกับสำนักจึงทิ้งไว้ให้กับผู้อาวุโสแต่เขาก็ตั้งกฎเอาไว้ ภูเขาที่มอบให้หวังหลินจะถูกเก็บรักษาไว้และกลายเป็นสถานที่ต้องห้ามไม่ให้คนอื่นได้เข้าไป

หลายคนต่างก็สงสัยเรื่องนี้ พอหวังหลินกลายเป็นคนมีชื่อเสียงโด่งดังในบททดสอบชั้นฟ้าและข่าวลือเรื่องผู้สูงส่งชั้นเทวะผมขาวแพร่กระจายออกไป ผู้คนของสำนักมหาวิญญาณต่างก็สับสน หลายคนค่อยๆ คาดเดาเบาแสหลายอย่างว่าหวังหลินแท้จริงแล้วคือผู้สูงส่งชั้นฟ้าผมขาว จากนั้นจึงเข้าใจความหมายที่บรรพชนกระทิงสวรรค์ต้องการ

หยานหลวน ในอดีตเป็นผู้อาวุโส ตอนนี้นางมีตำแหน่งสูงส่งในสำนักและสามารถตัดสินใจเรื่องสำคัญได้บางเรื่อง นางสามารถย้ายออกจากภูเขาของตัวเองเข้าไปในส่วนลึกของสำนักเพื่อหาถ้ำที่ดีกว่าเดิมได้

แต่นางก็ไม่จากไปไหน เพราะนางสามารถมองเห็นภูเขาของหวังหลินได้ในระยะสายตาจากบนยอดเขาของตัวเอง เมื่อใดก็ตามที่นางนึกถึงเรื่องอดีต นางก็จะยืนอยู่บนยอดเขา มองไปทางภูเขาของหวังหลินพลางขบคิดเงียบๆ

ฟ่านชานเมิ่งและฟ่านชานลิ่วยังคงเป็นศิษย์ของนาง ความขัดข้องใจที่มีต่อหวังหลินได้หมดสิ้นแล้ว พอหลายปีผ่านไปก็ลืมไปหมดสิ้น

ในสำนักมหาวิญญาณมีผู้อาวุโสเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน เขาคือตู้ฉิง ร่างกายไม่ได้สร้างขึ้นมาจากเลือดเนื้อแต่เป็นเศษไม้ หลังจากวิญญาณดั้งเดิมของเขาควบแน่นอยู่ในไม้ จึงทำให้กลายเป็นร่างกายขึ้นมา

เขาถูกบรรพชนกระทิงสวรรค์แต่งตั้งให้เป็นผู้อาวุโสโดยไม่สนระดับบ่มเพาะ ชีวิตเขาจึงสะดวกสบายยิ่งกว่าก่อนนี้มากมาย

กาลเวลาผ่านไป ดวงอาทิตย์ขึ้นและตกหลายครั้ง สำนักมหาวิญญาณดูเหมือนไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักเช่นเดียวกับแคว้นกระทิงสวรรค์ ภูเขายังคงเป็นภูเขาเดิม ตำหนักต่างๆ ก็ยังคงเหมือนเดิมเช่นก่อนหน้านี้

หวังหลินยืนอยู่นอกสำนักมหาวิญญาณและมองสำนักอันคุ้นเคย ตอนที่เขามาถึงที่นี่ครั้งแรก เขาเข้าใจสำนักมหาวิญญาณได้อย่างผิวเผิน จากนั้นเขาก็ค่อยๆ เข้าใจมากขึ้นจนออกจากสำนักไปและเจอกับเรื่องราวหลายอย่าง ท้ายที่สุด ณ วังหลวงซึ่งห่างจากสำนักมหาวิญญาณไกลแสนไกล เขาได้ค้นพบความสัมพันธ์ของที่นั่นกับสำนักมหาวิญญาณจนกระทั่งในตอนนี้เขาก็ยังมีบางอย่างที่ไม่รู้เกี่ยวกับสำนักมหาวิญญาณ

‘เผ่าพันธุ์ต้าวหวัง…อัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้…บรรพชนของสำนักมหาวิญญาณผู้นี้ บางทีเขาอาจจะตายไปแล้วหรืออาจจะไม่ตาย…แต่แผนการของเขาวางไว้นานหลายปีและทำนายเหตุการณ์ได้ถึงเหตุการณ์ของวันนี้ เขาวางแผนหลอกทุกคน ในสายตานั้นทุกคนเป็นเพียงตัวหมาก…’

‘ท้ายที่สุดแผนการในการปลดปล่อยผนึกของเผ่าพันธุ์และทำให้สายโลหิตบรรพชนเทพหายไปก็ทำได้สำเร็จ เพื่อให้คนในเผ่าที่เหลืออยู่คนสุดท้ายได้รับอิสระภาพ…’

หวังหลินมองสำนักมหาวิญญาณด้วยท่าทีที่ซับซ้อน หวังหลินมาถึงแผ่นดินเซียนดาราได้นานแล้วแต่ตอนนี้เพิ่งจะรู้ว่าแคว้นกระทิงสวรรค์อันห่างไกลที่ผู้คนดูถูกกลับซ่อนความลับสืบต่อกันมาหลายรุ่น

หวังหลินถอนหายใจพลางก้าวเข้าสู่สำนักมหาวิญญาณ

ระดับบ่มเพาะในตอนนี้ของหวังหลินเหนือกว่าบรรพชนกระทิงเขียวและศิษย์สำนักมหาวิญญาณทั้งหมด ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตการมาถึงของเขาได้

ภายในสำนักมหาวิญญาณ หวังหลินเห็นตู้ฉิงและหยานหลวนที่กำลังยืนอยู่บนภูเขาด้วยชุดราตรีสีแดงเพลิง หวังหลินยังเห็นฟ่านชานเมิ่งและฟ่านชานลิ่วด้วย

หวังหลินก้าวเข้าสู่ส่วนลึกของสำนักมหาวิญญาณโดยไม่หยุดพัก มุ่งหน้าเข้าตำหนักสลักวิญญาณที่เขาเคยเข้าไปเมื่อคราวก่อน!

ตำหนักสลักวิญญาณ ที่ตอนนั้นต้องเปิดด้วยพลังของบรรพชนกระทิงเขียว แต่ตอนนี้เพียงหวังหลินก้าวเท้าก็มายืนอยู่นอกตำหนักสลักวิญญาณได้แล้ว

ตำหนักเจ็ดชั้นปกคลุมด้วยหมอกบางๆ ด้านนอกมีรูปปั้นอสูรขนาดใหญ่สองตัวคล้ายกับมีชีวิต

ประตูของตำหนักปิดสนิทและเงียบงัน มีตัวอักษรขนาดใหญ่อยู่เหนือประตู

ตำหนักสลักวิญญาณ!

ตำหนักแห่งนี้ดูเหมือนมีเจ็ดชั้นแต่ความจริงมันมีชั้นที่แปด เก้า…และชั้นที่สิบ! บรรพชนกระทิงสวรรค์พูดเอาไว้ว่าแม้แต่เขาก็ไม่สามารถเข้าไปชั้นที่สิบได้ ที่นั่นมีบรรพชนรุ่นก่อนๆของสำนักมหาวิญญาณนอนพักผ่อนอย่างสงบ

หวังหลินมองไปบนยอดตำหนักด้วยใบหน้าสงบนิ่ง เขามาเพื่อค้นหาคำตอบว่าอัจฉริยะของเผ่าต้าวหวังทิ้งอะไรเอาไว้ให้

หวังหลินเปิดประตูก้าวเข้าไป เขาคุ้นเคยกับที่นี่และก้าวขึ้นบนบันไดอย่างมั่นคง

ภายในตำหนักอันเงียบสงัดเกิดเสียงแตกร้าวดังสนั่น หวังหลินก้าวไปบนชั้นที่สอง สาม…จนกระทั่งถึงชั้นที่แปดซึ่งเขาเคยมาถึงชั้นนี้แล้ว

หวังหลินไม่จำเป็นต้องทะลวงเขตอาคมที่นี่ เพียงแค่เขาเดินผ่าน เขตอาคมก็แตกกระจาย

หวังหลินก้าวเดินขึ้นสู่บันไดชั้นที่เก้าอย่างช้าๆ ในชั้นนี้มีหินหยกเพียงไม่กี่ก้อนลอยอยู่ พวกมันมีสุดยอดวิชาของสำนักมหาวิญญาณ

วิชาภาพมายาทับซ้อนฉบับสมบูรณ์ที่หวังหลินต้องการอยู่ที่นี่

เขากวาดสายตาผ่านหินหยกไปทีละก้อน หวังหลินมองเห็นทุกอย่างข้างในและจากนั้นเดินไปยังบันไดเก่าๆ ห่างออกไปไม่ไกลนัก

บันไดขึ้นสู่ชั้นที่สิบ!

ขั้นบันไดทั้งหมดมีสิบสามขั้น หวังหลินยกเท้าเหยียบขึ้นไปทีละก้าวจนมาถึงยอดตำหนักสลักวิญญาณชั้นที่สิบ

วินาทีที่เขาเข้ามาชั้นที่สิบได้ หวังหลินเห็นบางอย่างที่ทำให้เขาต้องขบคิดอยู่นาน เขามองข้างในด้วยความรู้สึกซับซ้อนสักพักก่อนจะถอนหายใจ

‘แสดงว่านี่คือสิ่งที่เจ้าทิ้งไว้ให้ข้า…และสิ่งที่เจ้าต้องทำให้ข้ามาถึงที่นี่…อัจฉริยะของเผ่าต้าวหวัง…เรื่องที่เจ้าหลอกใช้ข้าก็เหมือนที่ข้าบอกไฮ่จื่อ!’ หวังหลินไม่ได้มองไปรอบชั้นที่สิบแต่หันตัวกลับและจากไป

ภายหลังหวังหลินจากไป ภาพเหตุการณ์ที่สมบูรณ์ของชั้นที่สิบจึงเผยออกมา

ชั้นที่สิบไม่ได้ใหญ่นัก มีขนาดเพียงร้อยฟุตเท่านั้น ภายในมีรูปปั้นและโครงกระดูกอยู่หนึ่งร่าง

รูปปั้นเป็นรูปร่างของชายคนหนึ่ง เขายืนอยู่และใช้สายตามองลงมาดุจมีพลังอำนาจใจการทำลายโลก เปล่งแรงกดดันที่ไม่ได้โกรธเกรี้ยวและจ้องมองโครงกระดูกเบื้องหน้าอย่างเย็นชา

โครงกระดูกกำลังคุกเข่าเบื้องหน้ารูปปั้นด้วยท่าทีเจ็บปวดและอ้อนวอน บนศีรษะมีรอยแตกร้าวแต่ไม่มีสมอง…ภายในหน้าอกมีหลุมแต่กลับไร้หัวใจอยู่ข้างใน…

สองมือยกขึ้นเหนือศีรษะ แขนซ้ายถือสมองที่เหี่ยวแห้ง ส่วนแขนขวาถือหัวใจไร้สัญญาณชีพ เขามองดูรูปปั้นราวกับกำลังขอให้ยกโทษและคุกเข่าอยู่ที่นี่มานานหลายปีตั้งแต่อดีต…

นี่ไม่ใช่โครงกระดูกธรรมดาแต่เป็นพันธนาการวิญญาณ วิญญาณดวงที่อ้อนวอนให้ยกโทษ

รูปปั้นตรงหน้าคือรูปปั้นหวังหลิน

โครงกระดูกนั้นคือบรรพชนสำนักมหาวิญญาณ อัจฉริยะของเผ่าพันธุ์ต้าวหวัง!

…………………………………………………….

ตอนที่ 2001 ทะเล

โดย

Ink Stone_Fantasy

แผ่นดินเซียนดารา ห้าแคว้นหลักและ 72 แคว้นย่อยของเผ่าเทพได้ครอบครองพื้นที่มากกว่าครึ่งของแผ่นดินเซียนดารา ที่เหลืออีกเกือบครึ่งเป็นของ 36 แคว้นของเผ่าโบราณโดยมีพื้นที่ทะเลอันกว้างใหญ่ขนาดหนึ่งในสิบของแผ่นดินเซียนดารามาแบ่งทั้งสองเผ่าออกจากกัน

ทะเลแห่งนี้คือทะเลอันกว้างใหญ่ที่สุดบนแผ่นดินเซียนดารา มันมีแต่คลื่นโหมกระหน่ำและมีหมอกตลอดทั้งปี การที่คนธรรมดาจะข้ามผ่านไปถือว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แม้แต่เซียนที่มีระดับบ่มเพาะต่ำต้อยก็ไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้เช่นกัน

ทะเลนี้คือม่านป้องกันตามธรรมชาติเพื่อไม่ให้เผ่าเทพและเผ่าโบราณไปมาหากันได้

บริเวณชายแดนคือแผ่นดินทิศเหนือและทางเหนือสุดคือแคว้นหานเมี่ยน ซึ่งไม่ได้ใหญ่นักและส่วนใหญ่มีแต่หิมะปกคลุม

เหล่าเซียนที่อาศัยอยู่บนแคว้นแห่งนี้ต่างก็คุ้นชินกับสภาพอากาศ ส่วนใหญ่บ่มเพาะวิถีที่เกี่ยวกับความหนาวเย็น ที่นี่มีคนธรรมดาน้อยมากและยิ่งขึ้นเหนือไปอีกก็ยิ่งมีคนธรรมดาน้อยลง

สุดเขตแคว้นทางเหนือคือทะเลอันกว้างใหญ่ หากมองแคว้นหานเมี่ยนจากมุมสูงจะดูเหมือนเป็นเศษน้ำแข็งลอยอยู่ตรงขอบทะเล ซึ่งมันถูกทะเลซัดกระหน่ำทุกคืนวันแต่ก็ไม่เคยละลาย

ยามคลื่นซัดเข้าใส่แคว้นอาจได้เห็นเศษน้ำแข็งลอยอยู่บนผิวน้ำ

ห่างจากสุดขอบแคว้นมาหมื่นลี้เป็นที่ที่ไร้สัญญาณชีวิต แม้แต่เซียนก็ไม่ค่อยมาที่นี่เนื่องจากหนาวเย็นเกินไปและเหล่าเซียนที่มีร่างกายอาจได้กลายเป็นน้ำแข็งที่นี่เนื่องจากไม่สามารถรอดชีวิตได้นานเกินไป

สายลมหิมะส่งเสียงหวีดหวิวในท้องฟ้า เกล็ดหิมะลอยสูงขึ้นในอากาศพร้อมกับสายลม จากนั้นลอยล่องลงสู่พื้นดิน

ในโลกแห่งสายลมหิมะบริเวณนี้ พื้นดินกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ภายในสายลมหิมะมีร่างสามคนที่กำลังก้าวเดินออกมาไกลๆ

ในสามคนนั้น คนตรงหน้าสวมเสื้อคลุมหนาและมีเรือนผมสีขาว หิมะจำนวนมากปะปนเข้าไปในเส้นผมและมีชั้นหิมะหนาปกคลุมเสื้อผ้า ทุกย่างก้าวที่เขาเดินจะมีหิมะหลุดออกไปและมีของใหม่ถาโถมเข้ามา

ส่วนสองคนด้านหลัง หนึ่งนั้นดูเหมือนชายชราแต่หากสังเกตอย่างละเอียดเขาเป็นชายวัยกลางคน ทั้งร่างมีแต่หิมะและดูเหมือนโดนแช่แข็ง สองมือป้องปากและมีควันสีขาวพ่นออกมาเป็นพักๆ เมื่อใดก็ตามที่เขามองคนข้างๆ เขาจะเต็มไปด้วยความอิจฉา!

บนไหล่ของอีกฝ่ายมีอสรพิษตัวเล็กแต่มันดูเหมือนมังกร มันนอนบนไหล่ชายหนุ่มอย่างขี้เกียจ เมื่อใดที่ชายคนนั้นกำลังจะโดนแช่แข็ง มันจะพ่นลมหายใจเพื่อทำให้ก้าวเดินต่อไปได้

คนสุดท้ายเป็นชายร่างกำยำแต่ถ้าพูดให้ถูกคือเขาไม่ได้แข็งแรงอะไรนัก ทว่าเป็นร่างผอมบางที่สวมผ้าไหมหลายชั้น เขาดูเหมือนตัวอ้วนและเดินวางท่า พยายามยกเท้าขึ้นตอนที่จมเข้าไปในหิมะ

สถานที่แห่งนี้หนาวเย็นแต่ชายหนุ่มกลับมีเหงื่อบนหน้าผาก พ่นควันสีขาวดูน่าสนใจ

เสียงฝีเท้าย่ำไปบนหิมะ เมื่อสายลมหิมะพัดผ่าน รอยเท้าจึงถูกลบเลือนไปในเวลาไม่นาน มีเพียงเสียงของแต่ละคนที่ไม่สามารถโดนสายลมกลืนไปได้

“ปู่ฉวี่เจ้ายังเป็นคนฉลาด ในโลกถ้ำมีแบบนี้ แผ่นดินเซียนดาราก็ต้องมีเหมือนกัน จินเปียวน้อย เจ้าอยากมาแทนตำแหน่งปู่ฉวี่แต่เจ้าไล่ตามไม่ทันหรอก!” ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าหนาหลายชั้นมีท่าทีภูมิใจ เขาปาดเหงื่อบนใบหน้า

“วันนี้มันร้อนอะไรกัน นี่มันร้อนเกินไป ข้ายืนไม่ไหว มันร้อนเกินไปแล้ว จินเปียว เจ้าไม่ร้อนเลยหรือ? ข้าร้อนขนาดนี้ได้อย่างไร?”

ชายด้านข้างเขาคือหลิวจินเปียว เขาชำเลืองมองฉวี่ลี่กั๋วอย่างร้ายกาจ ขณะที่กำลังจะพูดขึ้นมา สายลมเย็นพัดผ่านทำให้เขาต้องสั่นไหว แม้แต่หน้ายังถอดสี

“เอ๋ จินเปียว ทำไมเจ้าตัวสั่นขนาดนั้น? หรือว่าเจ้าหนาว? อย่าทำเป็นแกล้งเลย เจ้าหลอกข้าไม่ได้หรอก ปู่ฉวี่เจ้าเห็นทุกอย่างในเมืองหลวงแล้ว ข้าได้สมบัติมาเยอะมากและมีชีวิตที่ดี ข้ายังได้นอนเตียงอุ่นๆของน้องดอกไม้งามเชียวนะ น้องลูกท้อแดงและน้องลูกท้อฟ้าด้วย ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดี จินเปียว เจ้าใช้เวลาไปกับอะไร?” ฉวี่ลี่กั๋วปั้นใบหน้าดูเป็นมิตรแต่ในสายตามีความเย่อหยิ่งและมีท่าทีทำให้หลิวจินเปียวอยากสู้กับเขาจนตายไปข้าง

“อาา…ข้าใส่เสื้อเยอะเกินไปมันถึงร้อนขนาดนี้ ข้าขอพูดสักหน่อยหลิวจินเปียว เจ้าดูหนาวจริงๆ ไม่ต้องห่วง ปู่ฉวี่เป็นสหายที่ดีกับเจ้า ข้าจะมอบให้…” ฉวี่ลี่กั๋วมองหลิวจินเปียวและตั้งใจหยุดชะงัก

หลิวจินเปียวตกตะลึงและเผยท่าทีตกใจตอนที่ฉวี่ลี่กั๋วยิ้มอย่างซุกซนและพูดต่อไป

“ขอข้าแนะนำเสื้อผ้าล้ำค่านี้เสียหน่อย เมื่อเจ้าฟังแล้วจะรับรู้ได้ถึงความอัศจรรย์ของมันและบางทีเจ้าจะไม่หนาวอีกเลย เจ้ามีเต๋าแห่งการหลอกลวงไม่ใช่หรือ? จงหลอกตัวเองว่าเจ้ากำลังสวมเสื้อผ้าอุ่นๆจำนวนมากมาย เมื่อนั้นเจ้าก็จะไม่หนาวอีก!” ฉวี่ลี่กั๋วจับเสื้อผ้าบนร่างและส่ายศีรษะ

“เสื้อผ้าพวกนี้เป็นสมบัติมีค่า มันสร้างขึ้นมาจากใยสวรรค์และสามารถสร้างความอบอุ่นได้มหาศาล ปู่ฉวี่ขโมยมาจากตระกูลเฉิน!”

“ผ้าไหมชิ้นนี้ก็เป็นสมบัติเช่นกัน เมื่อเจ้าสวมใส่มันจะรู้สึกเหมือนอยู่ใกล้กองเพลิง ปู่ฉวี่มีราชาเป็นผู้สนับสนุนจึงขโมยมาจากตระกูลจ้าว!”

“ชิ้นนี้…”

“ชิ้นนี้…”

“และชิ้นนี้อีก…” ฉวี่ลี่กั๋วอธิบายทีละชิ้น ก่อนที่เขาจะได้พูดจบ หลิวจินเปียวร้องคำราม

“ฉวี่ลี่กั๋ว!!”

“เจ้าจะเรียกหาปู่ฉวี่เพื่ออะไร? เจ้ากล้าขโมยพวกมันต่อหน้านายท่านเชียวหรือ? เจ้าช่างกล้านัก หลิวน้อย!” ฉวี่ลี่กั๋วเบิกตากว้างและพับแขนเสื้อขึ้น แต่เขาใส่ไปหลายชั้นเกิน ดังนั้นพอพับขึ้นหนึ่งตัวก็มีซ้อนอีกจนพับขึ้นไม่ได้ในเวลาสั้นๆแน่นอน

“นายท่าน…ดูเขาสิ…ข้า…ข้า…” หลิวจินเปียวมองฉวี่ลี่กั๋วและมองหวังหลินซึ่งเดินอยู่ข้างหน้าโดยไม่สนท่าทีอ้อนวอน

“นายท่านเมินเขาไปเลย ก็เขาต้องการเพิ่มระดับบ่มเพาะเอง นายท่านเดินช้าๆ นะ หิมะบนพื้นมันลื่น ฉวี่น้อยดูแลตัวเองได้ ท่านไม่ต้องกังวล” ฉวี่ลี่กั๋วรีบเดินขึ้นไปหลังหวังหลินและนวดไหล่ผ่านเสื้อกันหนาว เขาหันกลับมาจ้องมองหลิวจินเปียวอย่างภูมิใจและชั่วร้าย

ฉวี่ลี่กั๋วส่งข้อความสัมผัสวิญญาณออกไป “เจ้าอยากขโมยตำแหน่งของฉวี่ลี่กั๋วจากนายท่านเหรอ? เฮอะ เจ้าไม่มีสิทธิ์ ตอนที่ปู่ฉวี่ติดตามนายท่าน เจ้ายังดูดนมอยู่เลย!”

“เจ้า…”

“ข้าอะไร? ไม่ใช่ว่าข้าเป็นคนแนะนำนายท่านหรอกหรือว่าระดับบ่มเพาะของเราไม่สูงพอ เราควรเดินไปทางเหนือด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง สิ่งนี้จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นพร้อมกับเพิ่มระดับบ่มเพาะไปด้วย!”

“ข้าเป็นคนพูดเอง แล้วอย่างไร? ระดับบ่มเพาะของข้าไม่สูงเหมือนเจ้าและข้าก็ไม่มีมังกรขี้เกียจมาช่วยด้วย ข้ากลัวหนาวจึงสวมเสื้อผ้าหนาๆ เจ้าจะโกรธอะไรอีก? ถ้าเจ้ามีเสื้อผ้าดีดีก็สวมไป” ฉวี่ลี่กั๋วพ่นลมหายใจ

พอเห็นว่าทั้งสองคนกำลังทะเลาะกันต่อไป หวังหลินจึงขมวดคิ้ว นับตั้งแต่ที่สองคนปรากฏขึ้นมาก็ทะเลาะกันไม่หยุด

“พอแล้ว หลิวจินเปียว หากเจ้าทนไม่ไหว ข้าจะส่งเจ้ากลับเข้าไปในมิติเก็บของ” หวังหลินหยุดและมองหลิวจินเปียวที่กำลังตัวสั่นจากความหนาว

“ข้าไม่สามารถปล่อยให้ฉวี่ลี่กั๋วมีโอกาสอยู่กับนายท่านคนเดียวได้ เจ้านี่อาจพูดอะไรแย่ๆ เกี่ยวกับข้า!” หลิวจินเปียวกัดฟันและส่ายศีรษะ

“นายท่าน ข้า…ข้ายังทนไหว!” หลิวจินเปียวร่างสั่น แม้แต่เสียงก็ยังสั่นเครือ

“ฉวี่ลี่กั๋ว ถอดเสื้อผ้าสักสองสามชิ้นและมอบให้หลิวจินเปียวใส่” หวังหลินมองความคิดแต่ละคนออก จากนั้นเดินออกไปไกล

ฉวี่ลี่กั๋วถอดออกมาสองสามชิ้นโดยไม่ยินยอมและโยนให้หลิวจินเปียว ทั้งสองจ้องมองกันอย่างดุเดือดและสาปแช่งด้วยสายตาก่อนจะติดตามหวังหลิน

วันเวลาผ่านไป หวังหลินเดินผ่านทางเหนือเข้าสู่ทะเลกว้างใหญ่โดยไม่เร่งรีบ ความหนาวเย็นรุนแรงขึ้นจนแม้แต่ฉวี่ลี่กั๋วอดทนไม่ไหว หวังหลินสะบัดแขนพาทุกคนหายไป

หวังหลินปรากฏตัวอีกครั้งตรงสุดขอบแผ่นดิน เบื้องหน้าคือทะเลสีดำที่มีคลื่นกระหน่ำ เศษน้ำแข็งขนาดใหญ่ปะทะกันจนเกิดเสียงดังลั่น

“หลังจากข้ามพื้นที่นี้ไป ข้าจะอยู่บนเผ่าโบราณ…” หวังหลินสะบัดแขนเก็บหลิวจินเปียวและฉวี่ลี่กั๋วเข้าไปในมิติเก็บของ เขาขบคิดชั่วขณะก่อนที่ร่างกายกะพริบวาบและปรากฏบนเศษน้ำแข็งยักษ์หนึ่งก้อน

หวังหลินยืนอยู่บนน้ำแข็ง มองกลับไปที่เผ่าเทพ

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ผ่านไปในชั่วพริบตา ความทรงจำหลายอย่างราวกับสายลมหนาวพัดเส้นผมสีขาวให้พริ้วไหวและทะยานออกไป

น้ำแข็งด้านล่างหวังหลินลอยขึ้นและหล่นไปในทะเล มันเคลื่อนตัวออกไปไกลและออกห่างเผ่าเทพจนดูพร่าเลื่อน

หวังหลินยืนอยู่บนนั้น จ้องมองเผ่าเทพที่กำลังละสายตาออกไปเรื่อยๆ เขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยจำนวนมากกำลังจะหายไป

“เหลียนต้าวเฟย…เมื่อข้ากลับมา…” หวังหลินไม่ได้พึมพำส่วนที่เหลือของประโยค ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและหนักแน่น!

เวลาผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหน หวังหลินมองไม่เห็นเผ่าเทพอีกแล้ว ณ เส้นขอบฟ้ามีเพียงคลื่นทะเล ดวงอาทิตย์สีแดงร้อนแรงค่อยๆ ลับขอบฟ้า โลกเปลี่ยนกลายเป็นความมืด หวังหลินหันตัวกลับมา

“อาจารย์ซวนลั่ว…ศิษย์กำลังมา” หวังหลินแววตาเป็นประกายพลางยกเท้าขึ้นมาและหายตัวไปจากน้ำแข็งอย่างไร้ร่องรอย

………………………………………………….

ตอนที่ 2002 เส้นทาง

โดย

Ink Stone_Fantasy

วันคืนสับเปลี่ยนหมุนเวียนและคลื่นทะเลซัดไปมา สิ่งเหล่านี้คือสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงและเป็นเสียงเดียวบนทะเลอันกว้างใหญ่

ทะเลไม่หนาวเย็นอีกแล้วและเริ่มชื้น ท้องทะเลรุนแรงมากขึ้น คลื่นทะเลราวกับต้องการกระชากท้องฟ้าให้เป็นชิ้นๆ

ราวกับมีอสูรแข็งแกร่งอยู่ในทะเล และมันกำลังทำให้ทะเลเข้ามาแทนที่ท้องฟ้า!

มังกรสมุทรเคลื่อนตัวอยู่ใต้ทะเลและคล่องตัวมากยิ่งกว่าอยู่ในท้องฟ้า บนศีรษะมีร่างชายชุดขาวยืนอยู่

หวังหลินไม่ได้ใช้บิดมิติเพื่อรีบไปเผ่าโบราณด้วยความเร็วสูงสุด เขาปล่อยให้มังกรสมุทรว่ายน้ำไป ส่วนตัวหวังหลินนั่งอยู่บนมังกรและเริ่มปรับแต่งระดับบ่มเพาะ

‘การเดินทางสู่เผ่าโบราณควรจะไม่มีอันตรายถึงชีวิต นอกจากนี้อาจารย์ซวนลั่วก็อยู่ที่นั่น…’ ผ่านไปสักพักหวังหลินจึงลืมตา ท้องฟ้าสีครามสดใส ดวงอาทิตย์ส่งความอบอุ่นมาบนร่างกาย

‘ในเผ่าโบราณ ข้าจะต้องทำตัวให้สงบ ช่วงระหว่างการฝึกฝนนี้ข้าจำเป็นต้องทำตามสัญญาที่ให้กับอาจารย์ไว้เสร็จสิ้น ข้าจำเป็นต้องปกป้องอาณาเขตเต๋าและคุ้มครองการเกิดใหม่ของอาจารย์’

‘นอกจากนี้ข้าก็เป็นคนของเผ่าโบราณ…’ หวังหลินถอนหายใจพลางดูโศกเศร้า

‘น่าเสียดายที่ในเผ่าเทพ ข้าไม่เจอฉิงชุ่ย ซือถูหนาน…และไม่เจอ…ลี่เฉียนเหมย นี่ช่างน่าเสียดาย…’

‘ช่างมันเถอะ เมื่อข้ากลับไปเผ่าเทพอีกครั้ง ข้าอาจจะหาพวกเขาเจอ’ หวังหลินถอนหายใจ ก่อนจะจากมาเขาได้แผ่กระจายสัมผัสวิญญาณออกไปตรวจสอบ แต่ก็ยังไม่เจอ

‘ข้าจะไม่มุ่งหน้าไปอาณาเขตซื่อหรืออาณาเขตจวี่ แต่มุ่งหน้าไปที่เมืองหลวงของอาณาเขตเต๋า ข้าสงสัยจริงว่าจะเทียบกับเมืองหลวงของเผ่าเทพได้หรือไม่’ หวังหลินมองออกไปยังพื้นที่ห่างไกลอย่างเงียบงัน

‘ข้ายังขาดแคลนระดับบ่มเพาะ ดังนั้นจึงต้องการปิดด่านบ่มเพาะในเผ่าโบราณและมุ่งมั่นสู่ระดับมหาชั้นฟ้า เมื่อข้าทำสิ่งที่สัญญากับอาจารย์สำเร็จแล้ว ข้าจะออกไปตามหาวิญญาณของหวานเอ๋อร์…’ พอคิดถึงลี่มู่หวาน แววตาหวังหลินเต็มไปด้วยความเศร้า

‘หวานเอ๋อร์…เศษวิญญาณของเจ้าอยู่ที่ไหน…เมื่อใดที่วิญญาณเจ้าสมบูรณ์ข้าจึงจะหาวิธีฟื้นคืนเจ้าได้…’ หวังหลินถอนหายใจ แขนขวายื่นออกไปในอากาศ เปิดรอยแยกสู่มิติเก็บของ

ก่อนหน้านี้หวังหลินไม่สามารถเปิดได้โดยไม่ทำให้เกิดความเสียหาย แต่ตอนนี้เขาสามารถทำได้ง่ายๆ

หวังหลินสามารถชดเชยพลังระหว่างโลกถ้ำและแผ่นดินเซียนดาราได้อย่างสมบูรณ์จนมิติเก็บของไม่ถูกทำลาย กระบี่โลหิตที่ทำให้หวังหลินมีชื่อเสียงโด่งดังจึงลอยออกมาและเปล่งจิตสังหาร

‘ของชิ้นนี้เป็นของเผ่าโบราณอาณาเขตเต๋า…’ หวังหลินถือกระบี่โลหิตและสัมผัสอย่างเบามือ เพียงแค่สัมผัสปล่ายนิ้วราวกับจิตสังหารดูมีความสุขขึ้น

‘มันเป็นของเย่โม่…ตอนที่ข้าได้ศีรษะเย่โม่ ข้าสัญญาว่าจะเมตตาต่อลูกหลานของเขา การเดินทางสู่เผ่าโบราณ ข้าจึงต้องค้นหาลูกหลานของเย่โม่…’ หวังหลินถือกระบี่พลางสะบัดให้มันลอยขึ้นไปในท้องฟ้า หลังจากนั้นสักพักจึงส่งเสียงพึมพำขึ้นมา

‘ด้วยระดับบ่มเพาะของข้าตอนนี้ ข้าสามารถปลดปล่อยพลังทุกส่วนของมันได้อย่างง่ายดาย’ กระบี่โลหิตสั่นสะเทือนและเกิดเสียงดังปะทุ บนกระบี่มีรอยแตกนับไม่ถ้วนผุดขึ้นมาราวกับลอกคราบและมีชั้นหนังถูกลบเลือนไป

แสงสีแดงโลหิตจากกระบี่ยิ่งรุนแรงยิ่ง ตอนนั้นหวังหลินไม่เข้าใจนักแต่ตอนนี้เขาเห็นผนึกอยู่บนตัวกระบี่ จึงได้ทำลายผนึกไป

จิตสังหารของกระบี่ยิ่งรุนแรงขึ้นและห่อหุ้มพื้นที่ทะเลรอบด้านกว่าห้าร้อยลี้ ราวกับเกิดพายุและร่างเงาขนาดใหญ่ขึ้นมา ซึ่งร่างเงานี้เห็นได้ชัดว่าเป็นของเผ่าโบราณ!

ทั้งร่างสวมชุดเกราะและถือกระบี่โลหิตเรียวยาวที่มือขวา กระบี่เล่มนี้ราวกับสามารถแบ่งท้องฟ้าได้ในคราเดียว!

‘บ้านเกิดของเย่โม่ อาณาเขตเต๋าโบราณที่มีอาจารย์อยู่…สถานที่ที่ข้าต้องคุ้มครอง ข้าสงสัยว่ามันเป็นสถานที่แบบไหนกัน’ หวังหลินมองกระบี่โลหิตและเก็บกลับไป ร่างเงาหายไปกลายเป็นท้องฟ้าสดใสเหมือนเดิม

‘หลังจากดูดซับเศษกระบี่ แก่นแท้โลหะของข้าก็สมบูรณ์ ห้าธาตุผสานกันเป็นหนึ่ง ระดับบ่มเพาะของข้าเพิ่มขึ้น’ ระดับบ่มเพาะของหวังหลินแตกต่างจากของคนอื่น เขาต้องการแก่นแท้ที่มากขึ้นเพื่อเพิ่มระดับบ่มเพาะ

เมื่อแก่นแท้โลหะสมบูรณ์ หวังหลินจึงก้าวทะยานจากขั้นวิบากดับสูญระดับกลางไปสู่ระดับปลาย จากนั้นเนื่องจากได้สืบทอดพลังของบรรพชนเทพ เขาจึงสามารถสร้างโครงร่างตะวันมหาชั้นฟ้าขึ้นมาตอนที่ระเบิดระดับบ่มเพาะเต็มที่

‘ร่างแก่นแท้สายฟ้าสังหารนั้นสมบูรณ์แล้ว ร่างแก่นแท้ห้าธาตุสมบูรณ์เช่นกัน ต่อไปก็เป็นแก่นแท้นามธรรมของข้า…’

‘หากข้าสามารถทำความเข้าใจอีกสองแก่นแท้นามธรรม ระดับบ่มเพาะของข้าก็จะเพิ่มไปสู่ขั้นวิบากแก่นแท้ระดับสูงสุด เพียงแต่การรู้แจ้งแก่นแท้นามธรรมเป็นเรื่องยากมาก…ในทั้งชีวิตข้า รู้แจ้งเพียงแค่สามอย่างเท่านั้น’ ในช่วงความสงบนี้ หวังหลินเริ่มวิเคราะห์อนาคตการบ่มเพาะของตัวเอง

‘หากข้าพึ่งพาแก่นแท้นามธรรมในการยกระดับการบ่มเพาะ เมื่อนั้นการบ่มเพาะในอนาคตของข้าจะยิ่งยากขึ้นไปอีก…คงต้องใช้เวลาอีกหลายปีก่อนที่ข้าจะเพิ่มขึ้นได้อีกรอบ’ หวังหลินขมวดคิ้วพลางมองมังกรสมุทรที่กำลังว่ายอยู่ข้างใต้ มันทะลุผ่านคลื่นทะเลและกลายเป็นเส้นสายหนึ่งในทะเล

คลื่นทะเลถาโถมทำให้ทะเลขึ้นลง หวังหลินชำเลืองมองก่อนจะเริ่มขบคิดถึงเส้นทางในอนาคต

‘ข้าจะไม่ทำแบบนี้ หากดำเนินไปข้าคงไม่รู้ว่าเมื่อไรข้าจะมีพลังในการกลับสู่แคว้นเทพ ระดับบ่มเพาะของข้าแตกต่างกว่าคนอื่น ดังนั้นบางทีข้าอาจจะเจอวิธีอื่นในการเพิ่มระดับบ่มเพาะได้’ หวังหลินจมดิ่งไปในความคิดของตัวเอง

หลายวันต่อมาหวังหลินลืมตาด้วยความอ่อนล้าเล็กน้อย

‘ข้าไม่สามารถพึ่งพาแก่นแท้นามธรรมได้ ถึงเช่นนั้นข้าจะเก็บแก่นแท้นามธรรมไว้เป็นเป้าหมายระยะยาว ช่วงระหว่างนั้นข้าจะเน้นไปที่ร่างแก่นแท้ห้าธาตุและร่างแก่นแท้สายฟ้าสังหาร’

‘แก่นแท้วารี เพลิงและปฐพีมีร่างแก่นแท้แล้ว ตอนนี้มีเพียงธาตุโลหะและธาตุไม้ที่ต้องควบแน่นเป็นร่างแก่นแท้ ตามการวิเคราะห์ของข้า เมื่อทั้งสองแก่นแท้มีร่างแก่นแท้ขึ้นมา ร่างแก่นแท้ห้าธาตุก็จะสมบูรณ์!’

‘หากเป็นเช่นนั้น ตอนที่ข้าเพิ่มระดับบ่มไปสู่วิบากแก่นแท้ระดับสูงสุดมีโอกาสครึ่งต่อครึ่งที่จะหลีกเลี่ยงการยกระดับแก่นแท้นามธรรมได้…แม้พลังการต่อสู้อาจจะด้อยลงไปมากเนื่องจากแก่นแท้นามธรรมไม่สมบูรณ์ แต่เมื่อมันสมบูรณ์ขึ้นมาได้ พลังของข้าก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล!’

‘จากนั้นก็จะเป็นตาของร่างแก่นแท้สายฟ้าสังหาร ตอนนี้มีเพียงแค่แก่นแท้สายฟ้าที่สร้างร่างแก่นแท้ขึ้นมาได้ ส่วนที่เหลืออีกสี่แก่นแท้คือ แก่นแท้สังหาร จุดเริ่มต้นแท้จริง จุดจบแท้จริงและเขตอาคม ล้วนไม่สมบูรณ์ หากพวกมันสามารถสร้างร่างแก่นแท้ของตัวเองขึ้นมาได้ ร่างแก่นแท้สายฟ้าสังหารของข้าก็จะสมบูรณ์และทำให้ระดับบ่มเพาะเหนือล้ำเกินกว่าวิบากแก่นแท้!’

‘แต่ข้ายังต้องรอจนกว่าแก่นแท้โลหะและแก่นแท้ไม้กลายเป็นร่างแก่นแท้เสียก่อนเพื่อจะได้รู้ว่าหนทางเส้นนี้เป็นตามที่ข้าคิดหรือไม่’ หวังหลินขบคิดพลางตัดสินใจในอนาคต

‘ส่วนเค้าโครงตะวันมหาชั้นฟ้า…ที่มันปรากฏขึ้นมาได้ต้องเกี่ยวข้องกับพลังบรรพชนเทพที่ข้าสืบทอดมาแน่’

‘การสืบทอดพลังของบรรพชนเทพไม่ได้เพิ่มระดับบ่มเพาะแต่ทำให้ข้าควบแน่นดวงตะวันนั้นขึ้นมาได้เมื่อข้าระเบิดระดับบ่มเพาะออกไปเต็มกำลัง ด้วยตะวันดวงนั้น พลังการต่อสู้ของข้าก็จะเพิ่มขึ้นมหาศาล!’

‘ถ้าไม่ใช่เพราะเกราะวิญญาณกระทิงสวรรค์แตกหัก ด้วยระดับบ่มเพาะตอนนี้และพลังการต่อสู้ ข้าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่ใต้เหล่ามหาชั้นฟ้า แม้แต่มหาชั้นฟ้าเองข้าก็ยังต่อสู้ได้ เว้นแต่อีกฝ่ายจะเผาพลังมหาชั้นฟ้าของตัวเองมาสู้ด้วย!’

‘หากการวิเคราะห์ของข้าถูกต้อง เมื่อธาตุทั้งห้าก่อเกิดร่างแก่นแท้และระดับบ่มเพาะของข้าเพิ่มขึ้น ข้าน่าจะสามารถต่อกรกับมหาชั้นฟ้าที่เผาพลังของตัวเองได้!’

‘และเมื่อร่างแก่นแท้สายฟ้าสังหารได้รับร่างแก่นแท้เพิ่มขึ้น ก็จะมีมหาชั้นฟ้าไม่กี่คนที่สามารถต่อกรกับข้าได้! และหากข้ารู้แจ้งแก่นแท้นามธรรมที่สี่ซึ่งเป็นแก่นแท้แห่งการเกิดใหม่ ข้าจะสามารถใช้มันทะลวงผ่านม่านแห่งความฝันอันมากมายเพื่อค้นหาตัวตนที่แท้จริงของข้าจนได้รับแก่นแท้นามธรรมอันที่ห้า!’

‘ถึงตอนนั้น…’ หวังหลินแววตาเปล่งประกาย

‘มหาชั้นฟ้าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า! นอกจากนี้เหล่าผู้สูงส่งชั้นฟ้าและผู้สูงส่งชั้นเทวะก็เป็นแค่ทางผ่านระหว่างวิบากแก่นแท้และมหาชั้นฟ้า การเปลี่ยนผ่านนั้นจะมีหรือไม่มีก็ได้ทั้งนั้น!’

‘ในอนาคต ข้ายังมีร่างอวตารในมิติว่าง…ร่างอวตารกำลังเติบโต ข้าจะไม่ใช้มันเว้นแต่จะเป็นตัวเลือกสุดท้าย!’

‘เวลา…ข้าต้องการเวลา!’ หวังหลินหลับตาและเพ่งสมาธิตัวเองเข้าไปในศีรษะบรรพชนเทพที่อยู่ในมิติเก็บของ หวังหลินศึกษามันระหว่างทางและเข้าใจว่าเมื่อสามารถผสานศีรษะเข้าไปในเค้าโครงดวงตะวันมหาชั้นฟ้าได้อย่างเหมาะสม ดวงตะวันนั้นก็จะเป็นรูปร่างขึ้นมา ซึ่งเมื่อดวงตะวันเป็นรูปเป็นร่าง หวังหลินก็จะกลายเป็นมหาชั้นฟ้าคนที่สิบได้อย่างแท้จริง!

เขามีของอีกสองชิ้นในมิติเก็บของ หนึ่งคือเส้นผมหนึ่งเส้นและอีกชิ้นคือกะโหลกขนาดเท่ากำปั้นที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย

ของทั้งสองทำให้หวังหลินรู้สึกคุ้นเคยยิ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าต้นตอของความคุ้นเคยนี้มาจากที่ไหน

เวลาผ่านไปในแต่ละวัน คลื่นยิ่งซัดรุนแรงมากขึ้น ทั้งยังมีพลังของกฎแห่งแผ่นดินเซียนดารา พลังนี้คือกุญแจสำคัญในการแบ่งแยกเผ่าเทพและเผ่าโบราณเอาไว้

อย่างไรก็ตามสำหรับหวังหลินนั้น พลังนี้ยังอ่อนเกินไปเมื่อเทียบกับที่เขาเจอในมิติว่าง ดังนั้นหวังหลินจึงไม่สนใจ กลิ่นอายของเขาห่อหุ้มมังกรสมุทร ทำให้มันทะยานไปได้เร็วขึ้น!

ในท้องฟ้ามีจุดสีดำหนึ่งจุด มันคืออสูรยุง หวังหลินปลดปล่อยออกมาและมันส่งเสียงร้องอย่างร่าเริงเพื่อให้มันติดตามหวังหลินไปยังเผ่าโบราณ

หลายเดือนต่อมา เมื่อหวังหลินลืมตาอีกครั้งเขาได้เห็นสุดขอบทะเลมีพื้นดินสีดำที่แตกต่างจากเผ่าเทพ พื้นดินสีดำของเผ่าโบราณเปล่งสัมผัสความอ้างว้าง

……………………………………………………..

ตอนที่ 2003 ทูตอาณาเขตเต๋า

โดย

Ink Stone_Fantasy

แผ่นดินอันกว้างใหญ่ของเผ่าโบราณปกคลุมไปด้วยพื้นดินสีดำ

ที่นี่แตกต่างจากเผ่าเทพอันสวยงามและบอบบาง ที่นี่กว้างใหญ่และขรุขระ โดยเฉพาะพื้นดินสีดำที่ทำให้คนรู้สึกโดนกดดัน

แต่ขณะเดียวกันหากสูดกลิ่นอายของอาณาเขตแห่งนี้เข้าไปอาจทำให้รู้สึกกลมกลืนไปด้วยกันได้

เผ่าโบราณมีการปกครองระบอบราชาธิปไตยอย่างสมบูรณ์ไม่เหมือนเผ่าเทพ และแบ่งออกเป็นสามอาณาเขตใหญ่ คืออาณาเขตฉี อาณาเขตเต๋าและอาณาเขตจวี่

พลังอำนาจของสามจักรพรรดิโบราณไม่ใช่สิ่งที่จักรพรรดิเทพจะเทียงเคียงได้ ที่นี่นั้นพลังของราชวงศ์มีอำนาจสูงสุด กลายเป็นแรงกดดันที่มองไม่เห็นห่อหุ้มทั่วดินแดนและจิตใจของคนในเผ่าโบราณทุกคน

ในวังหลวงของเผ่าเทพนั้นเมื่อเกิดอันตราย ทุกคนเลือกหนีไปได้โดยไม่ลังเลและไม่ต้องเสี่ยงชีวิตตัวเอง ทว่าในเผ่าโบราณมีเพียงแค่สองทางเลือกเท่านั้น

หนึ่งคือผู้บุกรุกตาย

สองคือทั้งตระกูลสูญสิ้น!

ที่นี่คือเผ่าโบราณซึ่งสืบทอดมานานหลายปี แม้จะโดนเผ่าเทพหัวเราะเยาะแต่กลับเป็นพลังอำนาจที่จักรพรรดิเทพทุกรุ่นใฝ่ฝัน!

จักรพรรดิของเผ่าโบราณคือฟ้าดินและเป็นตัวแทนของบรรพชนโบราณ สายโลหิตอันสูงส่งของแต่ละคนไม่สามารถถูกพลังใดลบเลือนได้! เผ่าโบราณแทบทุกคนล้วนเคารพในสายโลหิต!

แม้แต่มหาชั้นฟ้าก็ไม่มีสิทธิ์ลบล้างตำแหน่งจักรพรรดิโบราณ ในด้านระดับบ่มเพาะนั้นมหาชั้นฟ้าถือเป็นองครักษ์ของเผ่าพันธุ์ แต่ในแง่ของพลังอำนาจ จักรพรรดิโบราณสามารถสั่งการได้ทุกคนในเผ่า!

หากคำสั่งมีข้อขัดแย้งระหว่างจักรพรรดิโบราณและมหาชั้นฟ้า ผู้คนจะฟังคำสั่งจักรพรรดิโบราณมากกว่ามหาชั้นฟ้า!

นี่คือข้อแตกต่างจากเผ่าเทพ ในเผ่าเทพนั้นจิ่วตี้กล้าวางแผนแม้กระทั่งการสังหารจักรพรรดิเทพ!

แต่ในเผ่าโบราณ แม้มหาชั้นฟ้าจะทรงพลังแต่ก็ไม่เคยทำร้ายจักรพรรดิโบราณคนใด นั่นเป็นเพราะกฎที่มหาชั้นฟ้าที่แข็งแกร่งที่สุดบนแผ่นดินเซียนดาราได้วางเอาไว้!

ณ ใจกลางของสามเผ่ามีดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าโบราณตั้งอยู่ ที่นั่นคือสถานที่ที่มีมหาชั้นฟ้าผู้แข็งแกร่งที่สุด

หวังหลินรู้เรื่องเผ่าโบราณมาจากซวนลั่วตอนที่อยู่ในโลกถ้ำและได้รับจากบันทึกของสำนักตะวันม่วง ทำให้หวังหลินไม่หลงทางตอนที่เข้าสู่เผ่าเทพเป็นครั้งแรก

ทว่าเผ่าโบราณกว้างใหญ่เกินไปและหวังหลินก็ไม่มีแผนที่ของอาณาเขตเต๋า เขาแค่ต้องค้นหาแผนที่ให้เจอก่อนจะมุ่งหน้าไปอาณาเขตเต๋า

‘สามอาณาเขตของเผ่าโบราณมีอาณาเขตฉีซึ่งทรงพลังที่สุด อาณาเขตจวี่ที่กลมเกลียวกันที่สุด และอาณาเขตเต๋าที่มีคนมากที่สุดแต่ก็อ่อนแอที่สุด’ หวังหลินก้าวเดินไปบนพื้นดินสีดำและสูดหายใจลึก

หวังหลินคุกเข่าและคว้าดินมาหนึ่งกำมือ พอวางไว้ใกล้จมูกทำให้สัมผัสได้ถึงพลังที่ทำให้สายโลหิตโบราณของหวังหลินสั่นสะท้าน

‘อาจารย์ ศิษย์มาถึงเผ่าโบราณแล้ว…’ หวังหลินยืนขึ้นและก้าวเดินต่อไป

เบื้องหน้าหวังหลินมีเมืองขนาดใหญ่ตั้งอยู่ เมืองแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นจากหินสีดำซึ่งทั้งทนทานและเปล่งความรู้สึกกดดัน

ความรู้สึกกดขี่เช่นนี้ราวกับอยู่ภายในจิตใต้สำนึกของทุกคนในเผ่าโบราณ

สิ่งก่อสร้างภายในเมืองล้วนมีขนาดใหญ่และไม่เป็นระเบียบ คนในเผ่าโบราณเดินผ่านในเมืองอย่างเร่งรีบ มีชายร่างกำยำสวมชุดเกราะหนากำลังร้องตะโกนโหวกเหวก คนทั่วไปที่เห็นเขาจะเกิดอาการหวาดกลัวและหลีกเลี่ยงทันที

ด้านนอกเมืองมีผู้คนอยู่หนึ่งกลุ่ม ดูมีชีวิตชีวายิ่ง

หวังหลินอยู่ไกลจากประตูเมือง เขาไม่ได้เข้าไปและยืนมองจากตรงนี้ เขาเห็นเหล่ามารโบราณ ปิศาจโบราณและเทพโบราณเต็มไปหมด! แม้ขนาดแต่ละคนจะเท่ากันแต่ดวงดาวตรงกลางหน้าผาก ในตาซ้ายและตาขวาทำให้หวังหลินเกิดความรู้สึกคุ้นเคย

เป็นครั้งแรกที่หวังหลินได้เห็นคนของเผ่าโบราณมากขนาดนี้

ด้านนอกประตูเมืองมีชายร่างกำยำสวมชุดหนังอยู่เจ็ดคน แต่ละคนมีดวงดาวกะพริบกลางหน้าผากหรือในดวงตาของตนเอง พวกเขามองเหล่าคนด้านนอกอย่างเหลืออดและยังร้องตะโกนใส่

“รีบเข้า คนข้างหลัง เร็วกว่านี้! ประตูเมืองจะปิดลงในอีกครึ่งก้านธูป!”

“หลังจากเข้าเมืองศิลาดำแล้ว จงกระจายตัวและพักอยู่ในเมืองสามวัน! หากไม่มีคำสั่งของจ้าวเมือง ไม่มีใครอนุญาตให้ออกไปได้!”

เพียงชายกำยำร้องคำราม รอบประตูเมืองที่ดูมีชีวิตชีวาค่อยๆเงียบลง เหล่าคนที่ต้องการเข้าเมืองต่างก็เร่งจังหวะของตัวเอง

เพียงไม่ถึงเวลาครึ่งก้านธูป ด้านนอกเมืองก็ว่างเปล่า แตกต่างจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง คนในเผ่าโบราณที่เข้าเมืองไปต่างก็แยกย้ายอย่างรวดเร็วจนแทบไม่เห็นคนเดินอยู่ในเมือง สิ่งเดียวที่พอมองเห็นได้คือชายร่างกำยำสวมชุดหนังยืนอยู่ในมุมต่างๆ ของเมืองเกือบร้อยคน แต่ละคนมักจะส่งสายตาไปที่ประตูเมือง บางครั้งก็หันไปมองหอคอยสูงใจกลางเมือง

หวังหลินเผยร่างตัวเองด้านนอกประตูเมืองและดึงดูดความสนใจของชายร่างกำยำเจ็ดคน

หวังหลินถอนสายตาและก้าวเดินเข้าไปด้วยท่าทีสงบนิ่ง ในเมืองแห่งนี้ไม่มีคนแข็งแกร่ง หวังหลินต้องการแผนที่ที่มีรายละเอียดมากที่สุดซึ่งมีแค่คนแข็งแกร่งเท่านั้นจะมีหินหยกได้

แต่เพียงแค่เขาหันตัวกลับ เสียงหนึ่งดังจากด้านหลัง

“หยุด!”

ชายร่างกำยำจำนวนสองคนก้าวเดินเข้าหาทันที พวกเขาต่างก็มีดาวเทพโบราณห้าดวงอยู่กลางหน้าผาก

หวังหลินขมวดคิ้ว เขาหยุดและหันกลับมามองทั้งสองคน

ชายร่างกำยำสองคนมีสายตาดุดัน หนึ่งในนั้นร้องตะโกนอย่างไม่เป็นมิตร “เจ้าเป็นใคร เจ้ามาจากไหน?!”

หวังหลินเอ่ยขึ้น “หวังหลิน”

“เจ้ายืนอยู่ตรงนี้มานานแล้วและยังไม่เข้าเมือง นำสิ่งยืนยันตัวตนของเจ้าออกมา!” ชายร่างกำยำอีกคนยื่นมือตรงออกไป

และพูดต่อ “และเปิดเผยอักขระเผ่าของเจ้าด้วย!”

หวังหลินยิ้มบางและมีดาวเก้าดวงปรากฏขึ้นกลางหน้าผากอย่างช้าๆ ทั้งเก้าดวงเปล่งแสงน่ากลัวและทำให้หวังหลินดูไม่แตกต่างจากคนในเผ่าโบราณคนอื่น

เมื่อดาวเก้าดวงปรากฏขึ้น ชายร่างกำยำสองคนตกตะลึงและหรี่สายตา จากนั้นก้าวถอยหลังและคำนับฝ่ามือให้กับหวังหลิน

“ขอคารวะ ท่านมหาเทพ เราไม่รู้ว่าท่านมาที่นี่และเสียมารยาท โปรดลงโทษเราด้วยเถิดท่านมหาเทพ” ทั้งสองเคารพยิ่งและเกิดอาการตื่นเต้น

เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงฉับพลันนี้ทำให้อีกห้าคนนอกประตูเมืองเกิดความสนใจ หลังจากเห็นดาวเก้าดวงกลางหน้าผากหวังหลิน จึงก้าวเดินเข้ามาและคำนับฝ่ามือ

“ขอคารวะ ท่านมหาเทพ!”

หวังหลินค่อนข้างตกตะลึงแต่มีสีหน้าเช่นเดิม เขาไม่ได้เข้าใจเรื่องในเผ่าโบราณมากนัก รู้แค่ภูมิทัศน์คร่าวๆ และสิ่งก่อสร้างที่เรียบง่าย แต่ไม่ได้รวมถึงวัฒนธรรมภายใน

‘หลังจากข้าเปิดเผยดาวเทพโบราณเก้าดวง พวกนี้เริ่มเรียกข้าว่าเป็น’มหาเทพ’? เป็นไปได้ว่าปิศาจโบราณเก้าดาวจะถูกเรียกว่าจ้าวปิศาจและมารโบราณเก้าดาวจะถูกเรียกว่าจอมมาร?’ หวังหลินคาดเดา

‘การสืบทอดที่ข้าได้จากแย่โม่นั้นไม่สมบูรณ์และข้าไม่มีความทรงจำของเขามากนัก ข้ารู้แค่ว่าในเผ่าโบราณ ไม่ว่าจะมาจากอาณาเขตแห่งไหน ต่างก็ล้วนประกอบด้วยเทพโบราณ ปิศาจโบราณและมารโบราณเท่านั้น’

‘แล้วคนที่มีดาวเทพโบราณเก้าดวง มารโบราณเก้าดวงและปิศาจโบราณเก้าดวงจะมีชื่อเรียกอะไร…’ หวังหลินขบคิดและนึกถึงตอนที่เขาผ่านหายนะที่สองในสามบททดสอบตอนที่อยู่ในโลกถ้ำและได้รับการยอมรับจากบรรพชนโบราณ

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถึงแม้หวังหลินจะฝืนบ่มเพาะร่างโบราณแต่ก็บรรลุสามเผ่าพันธุ์ได้เผ่าละเก้าดวง ซึ่งหวังหลินแทบไม่เผยมันออกมาให้ใครเห็น

‘จากท่าทีของแต่ละคน ในเผ่าโบราณไม่ได้มีคนที่มีดาวเก้าดวงมากนัก…หรือบางทีที่นี่อาจจะห่างไกลเกินไป’ หวังหลินเผยรอยยิ้มเบาบาง

“ไม่ต้องมีพิธี เจ้ามีหยกแผนที่หรือไม่?” หวังหลินถามคร่าวๆ มีคนในเผ่าเทพไม่มากนักที่จะเข้าใจได้เนื่องจากมันเป็นภาษาเฉพาะของเผ่าโบราณ

ชายร่างกำยำตกตะลึงแต่ไม่ได้ตั้งคำถามอะไร เขาสะบัดแขนปรากฏหินหยกขึ้นมา หินหยกนี้เหมือนกับในเผ่าเทพแต่กลิ่นอายที่ใช้เปิดกลับต่างกัน

“หยกของผู้น้อยไม่สมบูรณ์นักและเป็นแค่แผนที่คร่าวๆ” ชายร่างกำยำนำหินหยกออกมาอย่างเคารพ หวังหลินรับเอาไว้และใช้พลังโบราณกวาดผ่านไป

จากแผนที่หินหยกและด้วยความเข้าใจของหวังหลิน ตอนนี้จึงรู้ว่าเหนือสุดมีสิบสองแคว้นซึ่งเป็นของอาณาเขตฉี ทางตอนใต้แบ่งออกเป็นสองทิศทางคืออาณาเขตจวี่และอาณาเขตเต๋า ทำมุมกันเป็นรูปสามเหลี่ยม

เมืองศิลาดำอยู่ตรงสุดขอบชายแดนของแคว้นมู่ซางในอาณาเขตฉี

หวังหลินถือหินหยกและเอ่ยถาม “ข้าสงสัยหนึ่งเรื่อง ทำไมถึงจะปิดผนึกเมือง?”

หนึ่งในสองชายร่างกำยำขานรับหวังหลินและไม่มีความลับอะไร “รายงานต่อท่านมหาเทพ ข้ารับคำสั่งจากจ้าวเมืองให้มาเคลียร์ประตูเมืองศิลาดำภายในเวลาหนึ่งก้านธูปไหม้เพื่อต้อนรับองค์ชายจี้ตูและทูตอาณาเขตเต๋า”

“ทูตอาณาเขตเต๋า? ข้าเพิ่งออกมาจากปิดด่านบ่มเพาะจึงไม่รู้เรื่องนี้ เล่ารายละเอียดมา” หวังหลินมีแววตาเป็นประกายโดยไม่มีใครสังเกตได้

ชายร่างกำยำตอบรับอย่างเคารพ

“ผู้น้อยไม่รู้เรื่องทูตอาณาเขตเต๋ามากนัก แต่ลือกันว่าราชวงศ์ของอาณาเขตเต๋าได้ส่งคนออกมาทุกร้อยปีเพื่อค้นหาสาวงาม ว่ากันว่า…จักรพรรดิเต๋ากำลังคัดเลือกนางสนม”

………………………………………………..

ตอนที่ 2004 ดาวหายนะขององค์ชาย

โดย

Ink Stone_Fantasy

“ส่วนเรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่ ผู้น้อยก็มิทราบ แต่การมีองค์ชายมาด้วยนั่นหมายความว่าจักรพรรดิโบราณยอมตกลง ไม่เช่นนั้นจ้าวเมืองคงไม่สั่งให้ปิดเมือง” ชายร่างกำยำอธิบาย

‘เลือกนางสนม?’ หวังหลินตกตะลึงและไม่คิดเลยเถิด เขาแค่คิดว่าจักรพรรดิของอาณาเขตเต๋า สถานที่ที่เขากำลังจะไปปกป้อง กลับส่งคนออกมาถึงอีกสองอาณาเขตเพื่อเลือกนางสนมช่างเป็นเรื่องที่บัดซบยิ่ง

‘อย่างไรก็ตาม ในเมื่อข้าสามารถเจอคนของอาณาเขตเต๋าที่นี่ พวกนั้นต้องมีแผนที่ที่มีรายละเอียดของสิบสองแคว้นอาณาเขตเต๋า ซึ่งจะช่วยประหยัดเวลาค้นหาแผนที่ของข้าไปได้เยอะ’ หลังจากขบคิดชั่วขณะ หวังหลินกำลังจะสอบถามเพิ่มขึ้นแต่สายตาหันไปทางเมือง มีเสียงฝีเท้าดังออกมาและมีทหารเกราะเขียวสองชุดพุ่งทะยานจากประตูเมือง

ทหารสองชุดรวมกันเกือบพันคน พุ่งออกมาจากประตูและเปล่งกลิ่นอายสังหาร จากนั้นมีสามคนก้าวเดินออกมาจากเมือง

คนที่อยู่หน้าสุดในสามคนเป็นชายร่างกำยำ เขาสูงเกือบสิบฟุตและสูงกว่าคนอื่นๆอย่างเห็นได้ชัด สวมเกราะสีทองและมีผ้าคลุมสีแดง เปล่งสัมผัสแรงกดดันและก้าวเดินอย่างสง่า

ด้านหลังชายร่างกำยำชุดทองทางด้านซ้ายเป็นชายวัยกลางคน เขามีหน้าตาเฉียบคม สวมเสื้อสีฟ้าเหมือนเซียนและมีกลิ่นอายเทพรั่วไหลออกมา

ผิวกายสีขาว เคราสามเส้นและถือพัดสีดำ แม้จะเปล่งกลิ่นอายดุจเทพแต่สายตาชั่วร้ายอย่างชัดเจน ดวงตาซ้ายมีหมอกแปลกประหลาดหมุนอยู่ภายใน

คนสุดท้ายยืนอยู่ด้านขวา เป็นชายหนุ่มชุดดำท่าทีเย็นชา แต่แววตากลับไม่ซ่อนจิตสังหารอำมหิตเลย เขายืนราวกับมีเปลวเพลิงกำลังเผาไหม้อยู่ทั้งภายในและภายนอกร่างกาย ทว่าเปลวเพลิงนี้เป็นเพลิงเย็น

เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนมีชายร่างกำยำตรงกลางเป็นผู้นำ เขาเดินผ่านทหารสองกองและทอดสายตามองออกไปไกล คล้ายกับสังเกตบางอย่างได้และหันมามองหวังหลิน!

ไม่ใช่เพียงแค่เขาเท่านั้นแต่สองคนด้านหลังเองก็หันศีรษะมาพร้อมกัน สายตาจับจ้องมองดาวเก้าดวงกลางหน้าผากหวังหลิน ดวงตาของตัวเองเปล่งประกาย

“ขอคารวะจ้าวเมืองมหาเทพ จอมมารและจ้าวปิศาจ!” ชายร่างกำยำสองคนสวมชุดหนังข้างหวังหลินและอีกห้าคนนอกประตูเมืองต่างก็คุกเข่าโดยไม่ลังเล ทุกคนทำความเคารพนบนอบเป็นอย่างดี

แต่ชายร่างกำยำเกราะทองไม่สนใจ เขามองหวังหลินด้วยความงุนงง

“สหายร่วมเผ่าผู้นี้แปลกตายิ่ง ข้าคือจ้าวเมืองศิลาดำ ชักสงสัยเสียแล้วว่าสหายร่วมเผ่าต้องการให้ช่วยอะไรหรือไม่?” ชายร่างกำยำเกราะทองคำนับฝ่ามือให้กับหวังหลิน

“ข้านาม กงฉี” ชายวัยกลางคนชุดฟ้ายิ้มออกมาและคำนับฝ่ามือให้กับหวังหลิน

มีเพียงชายหนุ่มชุดดำแค่มองหวังหลินและไม่เอ่ยอะไร

หวังหลินยิ้มและคำนับฝ่ามือ “ข้าชื่อหวังหลิน บังเอิญว่าข้าได้ยินเรื่ององค์ชายและทูตอาณาเขตเต๋ากำลังผ่านมาที่นี่ หากไม่ว่าอะไรข้าอยากจะไปดูพวกเขาเสียหน่อย แต่หากไม่สะดวก ข้าก็จะไป”

หวังหลินไม่เผยความหยิ่งยโสจากระดับบ่มเพาะและตำแหน่งอันสูงส่งอันใด นิสัยของหวังหลินมักจะเป็นเช่นนี้ หากคนอื่นเคารพเขา หวังหลินก็จะเคารพกลับเป็นธรรมดา

“ในเมื่อท่านมาที่นี่แล้วก็เป็นแขกของเรา พี่หวังสามารถพักที่นี่และรอกับเราได้อยู่แล้ว” ชายร่างกำยำเกราะทองยิ้มออกมา

หวังหลินมองอีกฝ่าย โดยเฉพาะพลังเทพโบราณที่สัมผัสได้จากชายร่างกำยำ จึงรู้สึกถึงความคุ้นเคย เขายิ้มพลางก้าวเท้าและมาถึงข้างๆ ทั้งสามคน

“พี่หวังก็เป็นมหาเทพเช่นกันและขอเดาว่าได้ผ่านบททดสอบที่สองไปแล้ว ท่านน่าจะเข้าสู่ขั้นของการผสานปิศาจและหลอมมาร คืบหน้าถึงไหนแล้ว?” ชายร่างกำยำมองหวังหลินและยิ้มแย้ม

‘ผสานปิศาจ หลอมมาร?’ จิตใจหวังหลินสั่นเทาแต่สีหน้ายังปกติดี เขายิ้มส่ายศีรษะและไม่ได้พูดอะไร

“เชื่อมต่อ ผสานและหลอมรวมเป็นเรื่องยากมาก มันจะง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไร? จากรูปลักษณ์ของเขาแล้วไม่เปล่งกลิ่นอายปิศาจหรือกลิ่นอายมารเลย แปลว่าเขากำลังหาทางอยู่ เหลียงหยุน นี่ก็เหมือนกับการไม่ได้ถาม” ชายหนุ่มชุดดำพูดอย่างเย็นชา สายตากวาดผ่านหวังหลินด้วยความดูถูก

“เมิ่งลั่ว!” ชายร่างกำยำเกราะทองถึงกับขมวดคิ้วมองชายหนุ่มชุดดำ เขาคำนับฝ่ามือให้กับหวังหลินด้วยรอยยิ้มขมขื่น

“พี่หวังคงเดาได้แล้วว่าเมิ่งลั่วผู้นี้เป็นจอมมารและมีนิสัยค่อนข้างแย่ ข้าหวังว่าพี่หวังจะไม่นำมาใส่ใจ การเชื่อมต่อ ผสานและหลอมช่างยากเกินไปจริงๆ ข้าเองก็ก้าวหน้าไม่มากนัก” ชายร่างกำยำเกราะทองกล่าวขอโทษ

“ข้าไม่ถือสา” หวังหลินยิ้ม เขาไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้จริงๆ

การสนทนาดำเนินไปสักพัก เหลียงหยุนซึ่งเป็นชายร่างกำยำสวมเกราะทอง และกงฉีพยายามเค้นหาต้นกำเนิดของหวังหลิน แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้รับคำตอบอันใด

ทั้งสองค่อยๆ หมดเรื่องพูดและเริ่มเงียบ

ความเงียบอยู่ได้ไม่นานนักก่อนที่หวังหลินจะสังเกตสิ่งหนึ่งได้ เขาแหงนมองท้องฟ้า กงฉีเองก็กำลังมองหวังหลินและจับความสนใจหวังหลินไปด้วย เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเช่นกันแต่ก็ไม่พบสิ่งใด

ทว่าขณะที่กำลังถอนสายตา ดวงตากลับหรี่แคบลง ชายร่างกำยำและชายหนุ่มชุดดำมองไปบนท้องฟ้าด้วยความเคารพและตื่นเต้นเช่นกัน

วินาทีนี้ท้องฟ้าเปลี่ยนไปและเกิดระลอกคลื่นดังกึกก้อง กำปั้นหนึ่งปรากฏขึ้นจากอากาศว่างเปล่าและชกลงมาจากท้องฟ้า

ระลอกคลื่นกระเพื่อมมากยิ่งขึ้นราวกับท้องฟ้ากำลังแตกสลาย มันรุนแรงจนเกิดรอยแตกร้าวจนกระทั่งมีแขนยักษ์สองข้างทะลวงผ่านท้องฟ้าและฉีกเปิดรอยแยกขนาดใหญ่ออกมา

ร่างเงาสีเขียวขนาดยักษ์สูงหลายพันฟุตมีหนึ่งข้างอยู่ตรงหัวได้โผล่ตรงรอยแยกและก้าวออกมา!

ร่างเงาสีเขียวสวมชุดเกราะเขียวเต็มยศและเปล่งกลิ่นอายปิศาจอันมหึมา กลิ่นอายนี้ได้เปลี่ยนกลายเป็นสายหมอกแผ่กระจายออกไปทุกทิศทางอย่างไร้ขอบเขต

นี่มันเป็นปิศาจโบราณชัดๆ!! ดวงตาสีแดงโลหิตและเต็มไปด้วยเจตนารุนแรง มันโผล่ออกมาส่งเสียงคำราม ก้าวออกมาจากรอยแยกและเหยียบลงบนพื้นดิน!

เมื่อมันเหยียบลงไปจึงเกิดระลอกคลื่นกระจายไปทุกทิศทางดังสนั่นและเกิดฝุ่นตลบราวกับคลื่นทะเลหนุน

เพียงหวังหลินมองปิศาจโบราณตัวนี้ จิตใจก็สั่นเทาและหรี่ตามอง

‘นี่…นี่มันไม่ใช่ปิศาจโบราณธรรมดา!’ หวังหลินเห็นปัญหาในทันที เขาเคยเห็นเหล่าปิศาจโบราณในโลกถ้ำแต่พวกมันดูเหมือนคนธรรมดาเว้นแต่จะเปิดเผยร่างจริงของตัวเอง

กระนั้นถึงจะเผยร่างจริงก็ยังต้องประคองสติและไม่บ้าคลั่งไปเสียก่อน สิ่งสำคัญที่สุดคือกลิ่นอายปิศาจที่เจ้าปิศาจโบราณตัวนี้เปล่งออกมาช่างทรงพลังเท่าเซียนผู้สูงส่งชั้นฟ้า

เพียงเจ้าปิศาจโบราณก้าวไปบนพื้นดินและส่งเสียงคำราม ชายเกราะทอง จ้าวปิศาจและชายหนุ่มชุดดำจึงคุกเข่าลงหนึ่งข้างและเอ่ยขึ้นอย่างเคารพ “ขอคารวะ องค์ชาย!”

ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้นแต่เหล่าทหารนับพันที่อยู่เคียงข้างล้วนคุกเข่าและตื่นเต้น แม้แต่คนที่อยู่ในเมืองซึ่งเห็นปิศาจโบราณต่างก็รู้สึกจิตใจสั่นเทาและคุกเข่าอยู่บนพื้น

คนเดียวที่ไม่ได้คุกเข่านั่นคือหวังหลิน

ชายเกราะทองสังเกตเห็นว่าหวังหลินยังคงยืนนิ่ง เขาตกตะลึงและเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ กงฉีเองก็เช่นกัน แม้แต่ชายหนุ่มชุดดำยังเผยอาการหวาดกลัว

เป็นแค่องค์ชายจะทำให้หวังหลินคุกเข่าได้อย่างไร? แม้แต่มหาชั้นฟ้าก็ไม่สามารถทำให้หวังหลินคุกเข่าได้เลยด้วยซ้ำ แม้แต่เบื้องหน้าจักรพรรดิเทพ หวังหลินเพียงแค่คำนับฝ่ามือเท่านั้น

หวังหลินมองดูปิศาจโบราณที่กำลังคำรามด้วยความสงบนิ่งและเห็นคนที่ยืนอยู่บนศีรษะมัน เขาสวมชุดคลุมสูงศักดิ์ เรือนผมสีดำสะบัดพริ้วในสายลม เขาเป็นชายหนุ่มที่ดูธรรมดาแต่เปล่งความรู้สึกที่มิอาจอธิบายออกมาได้

ด้านหลังเป็นสตรีชุดฟ้า นางดูเหมือนเทพธิดา เมื่อส่งสายตามาที่หวังหลินจึงเกิดอาการประหลาดใจ

ชายหนุ่มชุดคลุมสูงศักดิ์เห็นหวังหลินที่ยืนอยู่คนเดียวเช่นกัน ท้องฟ้าส่งเสียงดังลั่นอีกครั้ง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาและมองกลับไปยังท้องฟ้าด้านหลัง

ร่างเงายักษ์อีกร่างก้าวเดินออกมาจากรอยแยก ร่างเงานี้มีขนาดเล็กกว่านิดหน่อย เมื่อมันก้าวออกมากลับเผยเงาสองข้างและลำตัวสีดำ มันคือมารโบราณ!

ดวงตาของมารโบราณตัวนี้เป็นสีแดง ทั้งยังเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและดุร้าย ราวกับกำลังจะสูญเสียการควบคุมและส่งเสียงร้อง บนศีรษะมันมีคนยืนอยู่เจ็ดคน

ในเจ็ดคนนั้นมีบุรุษห้าคนและสตรีสองคน พวกเขาคำนับฝ่ามือไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าและเมื่อมองมาที่พื้น สายตาแต่ละคนจับจ้องมาที่หวังหลินซึ่งเป็นคนเดียวที่ยืนอยู่

“พวกพ้องร่วมเผ่าพันธุ์ข้ามีคนไร้ความเคารพ ทุกคนได้เห็นเรื่องน่าอับอาย” ชายหนุ่มยิ้มให้กับเจ็ดคนที่อยู่บนมารโบราณ จากนั้นหันกลับมามองชายร่างกำยำเกราะทองข้างตัวหวังหลิน

“เหลียงหยุน เขาคือคนที่เจ้ารับเข้ามาใหม่หรือ?”

“รายงานต่อองค์ชาย ข้าไม่รู้จักเขา เขาเพิ่งปรากฏตัวที่นี่ เขาพูดว่า…เขาต้องการมาดูองค์ชาย ผู้ต้อยต่ำคนนี้ผิดเองที่ปล่อยให้เขาอยู่…ผู้ต้อยต่ำจะสังหารเขาเอง!” ชายร่างกำยำเกราะทองเผยความโกรธเกรี้ยวและจิตสังหาร

“ไม่จำเป็น!” องค์ชายพูดอย่างเย็นชา สายตาเป็นประกายและจ้องมองหวังหลิน

“ต้าวลั่ว สังหารเขา!” หลังจากองค์ชายเอ่ยขึ้น ปิศาจโบราณสูงร้อยฟุตข้างล่างพลันร้องคำราม มันยกเล็บมือขึ้นมาโดยมีเป้าหมายที่หวังหลิน

ดูราวกับมันต้องการจับหวังหลินและบดขยี้! เล็บอันคมกริบอาจผ่าเปิดช่องว่างในอากาศได้ในคราเดียว ทั้งยังมีกลิ่นอายปิศาจมหึมาและเข้าใกล้หวังหลินในพริบตา

…………………………………………………..

ตอนที่ 2005 ซ่งจื่อ!!

โดย

Ink Stone_Fantasy

หวังหลินมีใบหน้าสงบนิ่ง เรือนผมสีขาวพริ้วสะบัด เขาพ่นลมหายใจและก้าวออกไป เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะสมต่อเผ่าโบราณ

‘ข้ามองเห็นพลังสายราชวงศ์จำนวนมากของเผ่าโบราณมาจากเรื่องเล็กน้อยแค่นี้…’ นอกจากการหาหยกแผนที่แล้ว หวังหลินอยู่ที่นี่ก็เพื่อดูว่าพลังสายราชวงศ์ของเผ่าโบราณจริงๆ แล้วแข็งแกร่งแค่ไหน

เป็นแค่องค์ชายกลับทำให้ทั้งเมืองต้องคุกเข่า เพียงหวังหลินไม่คุกเข่าคนเดียวกลับทำให้ทุกคนตกตะลึงไปแล้ว

ชายร่างกำยำเกราะทองเดิมทีทำตัวสุภาพ พริบตาเดียวเต็มไปด้วยจิตสังหารและโกรธเกรี้ยว ราวกับการไม่คุกเข่าถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง!

และองค์ชายผู้นี้ แค่เขาไม่คุกเข่าถึงกับต้องเอาชีวิตกันเลย จากท่าทีขององค์ชายแล้ว การสังหารคนร่วมเผ่าพันธุ์นั้นง่ายดายดุจการหายใจ

เรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อพลังอำนาจของราชวงศ์เพิ่มไปอยู่ในจุดสูงสุด สิ่งสำคัญที่สุดคือทุกคนล้วนคุกเข่ามององค์ชายด้วยความเคารพนับถือและตื่นเต้นจากก้นบึ้งจิตใจ ราวกับพวกเขาจะทำอะไรก็ได้เพียงแค่องค์ชายบอกให้ทำ แม้แต่การฆ่าตัวตายก็ตาม

‘ในเมื่ออาณาเขตฉีก็เป็นแบบนี้แล้ว อาณาเขตเต๋าก็คงเหมือนกัน…บางทีข้าคงไม่เหมาะกับที่นี่…’ หวังหลินขบคิดเงียบๆ และก้าวออกไป เพียงแค่เขาก้าวครั้งที่สาม กรงเล็บปิศาจโบราณได้เข้าประชิด ทุกคนได้เห็นกรงเล็บทับซ้อนกับร่างหวังหลิน!

ราวกับหวังหลินถูกจับได้แล้ว!

เพียงแค่ทุกคนเห็นแบบนี้ไม่ว่าจะเป็นชายร่างกำยำเกราะทอง จ้าวปิศาจกงฉี ชายหนุ่มชุดดำ ทุกคนที่กำลังคุกเข่าและแม้แต่ทหารเกราะหนังที่มอบหินหยกให้หวังหลิน ทุกคนล้วนเผยสายตาเย็นเยียบ

สายตาเย็นเยียบแต่ละคนราวกับบอกออกมาได้หนึ่งประโยค

“ทุกคนที่ไม่เคารพต่อพลังอำนาจของราชวงศ์จะต้องตาย…” เสียงหวังหลินดังกึกก้องขึ้นมา กรงเล็บปิศาจโบราณซึ่งทับซ้อนกับร่างเขาดูเหมือนกลายเป็นภาพโปร่งใสและหวังหลินก้าวเดินผ่านมาอย่างสงบนิ่ง

หรือพูดได้ว่าหวังหลินโปร่งใสและกรงเล็บปิศาจโบราณคว้าอะไรไม่ได้เลย หวังหลินเพียงแค่เดินเข้ามาหามารโบราณและทูติอาณาเขตเต๋า

พอปิศาจโบราณคว้าอะไรไม่ได้ แววตาบ้าคลั่งของมันยิ่งรุนแรง มันยื่นแขนขวาออกไปหาแผ่นหลังหวังหลิน แต่สายตาองค์ชายก็หรี่แคบ เขาจ้องมองหวังหลินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้นแต่ทุกคนที่กำลังคุกเข่าล้วนตกตะลึง จากมุมมองแต่ละคนหวังหลินควรจะตายไปแล้ว ทว่ากลับเดินออกมาได้อย่างไร

ชายร่างกำยำเกราะทองถึงกับหรี่สายตา เขาเป็นเทพโบราณเก้าดาวเช่นกันและรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทำแบบนี้ได้ บางทีคงมีเพียงร่างของจ้าวปิศาจเท่านั้นที่สามารถทำเรื่องประหลาดเช่นนี้ได้

แต่ทว่าจิตใจของจ้าวปิศาจกงฉีกลับตกอยู่ในความปั่นป่วน วินาทีที่หวังหลินก้าวเดินออกมา เขาไม่อาจสัมผัสพลังปิศาจอันใดได้ ทว่านี่กลับทำให้มันยิ่งผิดปกติมากขึ้น!

‘เขา…เขาเป็นใคร!?’

ชายหนุ่มชุดดำตกตะลึงมากที่สุด เขาคือจอมมารและคิดว่ามองทะลุหวังหลินได้อย่างทะลุปรุโปร่ง แต่หลังจากเห็นหวังหลินก้าวเดินออกมาจากกรงเล็บด้วยความสงบนิ่ง เขาจึงสูดหายใจลึกแต่แววตาเต็มไปด้วยเจตนาต่อสู้

คนทั้งเจ็ดบนร่างมารโบราณมาจากอาณาเขตเต๋าตามคำสั่งของจักรพรรดิเต๋า พอเห็นหวังหลินไม่คุกเข่าจึงคิดว่าจะได้เห็นการแสดงอะไรดีดี แต่กลับต้องประหลาดที่หวังหลินก้าวเดินออกมา กระนั้นก็ไม่นำมาใส่ใจเพราะเรื่องภายในอาณาเขตฉีไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา

แต่ตอนที่พวกเขาเห็นหวังหลินเดินเข้ามาหา จึงเกิดอาการงุนงง

หวังหลินไม่ช้าไม่เร็ว ด้านหลังมีกรงเล็บของปิศาจโบราณกำลังหดกลับไป มันส่งเสียงคำรามและยื่นกรงเล็บไปหาหวังหลินอีกครั้ง หวังหลินเพียงขมวดคิ้วเล็กน้อยและหยุดลง พอกรงเล็บเข้าใกล้จึงหันกลับไปมองปิศาจโบราณ

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”

คำพูดไม่ได้กระแทกดุดันเหมือนสายฟ้าและไม่ได้ทำให้โลกเปลี่ยนสีสัน ทว่าเจ้าปิศาจโบราณถึงกับตัวสั่นและแววตาบ้าคลั่งหายไปกลายเป็นความหวาดกลัว ราวกับสายตาหวังหลินรุนแรงพอที่จะทำให้มันแตกสลายและถูกห่อหุ้มไปด้วยความตาย

เสียงคำรามหยุดชะงักและกลายเป็นเสียงร้องน่าเวทนา มันรีบถอยและคุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างใหญ่ยักษ์เริ่มหมอบคลานให้แก่หวังหลิน

เมื่อเป็นเช่นนี้ทุกคนถึงกับอ้าปากค้าง เกิดอาการหวาดหวั่นและตกตะลึง เจตจำนงการต่อสู้ของชายหนุ่มชุดดำพลันหายไป ร่างกายสั่นสะท้านและชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น

ชายร่างกำยำเกราะทองกำลังตัวสั่นเช่นกัน เขาคิดว่าตัวเองเพิ่งพูดว่าจะสังหารหวังหลิน แต่กลับไม่คาดว่าหวังหลินแค่ใช้สายตาจ้องมองก็ทำให้ปิศาจโบราณหวาดกลัวได้แล้ว

องค์ชายและสตรีข้างกันทะยานขึ้นสู่อากาศ ทั้งสองมองลงมาด้วยความตกตะลึง องค์ชายรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของปิศาจโบราณตัวนี้เป็นอย่างดี มันกระทั่งสามารถต่อสู้กับผู้สูงส่งชั้นฟ้าของเผ่าเทพได้ด้วยซ้ำ!

ทว่าเจ้าปิศาจโบราณที่ทรงพลังตัวนี้กลับหวาดกลัวขนาดนั้น แสดงให้เห็นว่าคนที่ไม่คุกเข่ามีความแข็งแกร่งแค่ไหน

“เจ้า…เจ้า…” องค์ชายจี้ตูหน้าซีด

หวังหลินไม่สนใจและถอนสายตาออกจากปิศาจโบราณ ขณะที่ทุกคนมองมาที่หวังหลิน หวังหลินได้ก้าวเข้าหามารโบราณ

เดิมที่สายตาของมารโบราณตัวนี้เป็นสีแดงและเกิดอาการบ้าคลั่ง แต่วินาทีนั้นมันกลับร้องครวญคราง ทั่วร่างสั่นสะท้านและหมอบบนพื้นแสดงท่าทีเชื่อฟัง มันไม่กล้าเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย

ทั้งเจ็ดคนบนศีรษะมันถึงกับหวาดกลัวที่หวังหลินเดินเข้ามา นอกจากชายชราหนึ่งในนั้นแล้ว อีกหกคนล้วนถอยร่นและระเบิดพลังเผ่าโบราณของตัวเอง

ในเจ็ดคนนั้นมีอยู่สี่คนบรรลุเก้าดาวและอีกสองคนไปถึงระดับการเชื่อม ผสานและหลอมรวม

คนที่แข็งแกร่งที่สุดคือชายชราที่ไม่เดินถอยไป สีหน้าท่าทางหนักแน่นพลางร้องคำราม ปรากฏดาวเก้าดวงกลางหน้าผากและดวงตาสองข้าง!

มีทั้งสิ้น 27 ดวง! ดาวทั้ง 27 ดวงเปล่งแสงน่ากลัวและมีร่างเงาขนาดใหญ่สามร่างปรากฏขึ้นด้านหลังชายชรา พวกมันคือเทพโบราณ ปิศาจโบราณและมารโบราณ!

เงาสามร่างยืนตรงนั้นและจ้องมองหวังหลินที่กำลังเข้าไปหา

“ไม่ว่าเจ้ามีปัญหาอะไรกับอาณาเขตฉี มันไม่เกี่ยวอะไรกับอาณาเขตเต๋าของเรา!” ชายชรารู้สึกจิตใจขมขื่น เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงเดินเข้ามาหา

‘กลุ่มทั้งสามของเหลียงหยุนมีระดับบ่มเพาะประมาณแก่นแท้ดับสูญ บางทีเพราะมีความแตกต่างในสายโลหิต จึงมีระดับบ่มเพาะไม่เท่ากัน ส่วนชายชราที่มีดาว 27 ดวงนี้ระดับบ่มเพาะเท่ากับวิบากดับสูญ’

‘ตอนที่ข้าอยู่ในโลกถ้ำ ดาว 27 ดวงของข้าไม่สมบูรณ์แต่ช่วงที่ข้าอยู่ในเผ่าเทพมันค่อยๆ สมบูรณ์ขึ้น กระนั้นข้ากลับสามารถแสดงพลังได้เหนือกว่าคนผู้นี้เสียอีก’

‘บางทีนี่คือความแตกต่างในสายโลหิต ระดับบ่มเพาะของเย่โม่นั้นสูงกว่าของสีรุ้งอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมสีรุ้งถึงต้องให้ลี่กวงช่วยเหลือ ระดับบ่มเพาะของลี่กวงตามที่ข้าเข้าใจน่าจะอยู่ที่ผู้สูงส่งชั้นฟ้า โอกาสที่เขาจะเป็นผู้สูงส่งชั้นเทวะไม่ได้มากนัก ไม่เช่นนั้นคงไม่ตาย’

‘จากจุดนี้ เย่โม่น่าจะมีพลังประมาณผู้สูงส่งชั้นฟ้า เขาผสานดาว 27 ดวงได้หมดและผ่านบททดสอบทั้งสามด่าน ซึ่งระดับนี้ในเผ่าโบราณเทียบได้กับผู้สูงส่งชั้นฟ้า’

‘เผ่าโบราณน่าจะคล้ายกับเผ่าเทพ ซึ่งมีคนที่มีพลังเช่นนี้ไม่ถึงพันคน’ หวังหลินก้าวไปบนแขนของมารโบราณและมาถึงศีรษะของมัน เขามองดูชายชราที่กำลังมีสีหน้าเปลี่ยนไปและมีเหงื่อปกคลุมใบหน้า ชายชราไม่สามารถทนรับแรงกดดันจากแววตาหวังหลินได้จึงถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

หากเขาเป็นแบบนี้คงไม่ต้องพูดถึงอีกหกคนด้านหลัง ทุกคนล้วนล่าถอยด้วยใบหน้าซีดเผือด

“พวกเจ้ามาจากเมืองหลวงอาณาเขตเต๋าใช่หรือไม่?” หวังหลินพูดอย่างสงบนิ่ง เขาเปล่งกลิ่นอายปรมาจารย์และสร้างแรงกดดันที่มองไม่เห็นจนริมฝีปากชายชราแห้งผาก หัวใจเต้นถี่รัว เขารู้สึกแบบนี้เมื่อตอนที่เผชิญกับจักรพรรดิโบราณเท่านั้น สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกมาจากมรดกของจักรพรรดิโบราณ

แต่คนตรงหน้าเขาพึ่งพาเพียงพลังของตัวเอง!

“ใช่…ข้าได้ชื่อเย่ไห่มาจากจักรพรรดิโบราณ นี่เป็นการเดินทางเยี่ยมเยียนอาณาเขตฉีครั้งที่หกของข้าเพื่อช่วยจักรพรรดิค้นหานางสนม” ชายชราสูดหายใจลึกและหยุดการต่อต้านแรงกดดันของหวังหลิน แต่เผยความเคารพแทน

“เลือกนางสนมเป็นร้อยปีเลยหรือ?” หวังหลินได้ยินอีกครั้งและยังประหลาดใจ

ชายชรายิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้า

หวังหลินถามอย่างไม่ใส่ใจนัก “น่าสนใจเล็กน้อย ยังไม่มีใครได้รับเลือก?”

“ครั้งนี้ด้วยองค์ชายจี้ตูเป็นคนนำทาง เราจึงไปได้ถึงหกแคว้นและเลือกสาวงามได้สามคน คนสุดท้ายอยู่ที่เมืองศิลาดำ หลังจากนี้เราจะกลับไปอาณาเขตเต๋า” ชายชราตอบอย่างรวดเร็วและไม่กล้าซ่อนงำอะไรไว้ เขาลูบเจ้ามารโบราณด้านล่างอย่างเบามือ

ร่างมารโบราณสั่นเทาพลางมีสาวงามสองคนก้าวเดินออกมาจากระลอกคลื่น แต่ละคนโค้งคำนับไปที่หวังหลินด้วยแววตาหวาดกลัว

ชายชราพูดอย่างเคารพ “ทั้งสองคนคือคนที่ถูกเลือก”

หวังหลินกวาดสายตาผ่านหญิงสาวสองคนไปและเอ่ยขึ้น “ในเมื่อเจ้ามาจากอาณาเขตเต๋า จงมอบแผนที่ไปเมืองหลวงอาณาเขตเต๋ามาให้ข้า”

ชายชราตกตะลึง หลังจากลังเลเล็กน้อยจึงนำหินหยกออกมาและส่งให้หวังหลินอย่างเคารพ

หลังจากหวังหลินรับไปดูจึงก้าวเดินออกจากศีรษะมารโบราณ เขาเตรียมพร้อมจะไปแล้ว ส่วนด้านองค์ชาย หวังหลินไม่ถือว่าเขาคู่ควรให้ใส่ใจ

“ผู้อาวุโส รอก่อน!” องค์ชายพูดขึ้นก่อนจะปรากฏตัวเบื้องหน้าหวังหลิน เขาโค้งคำนับให้หวังหลินอย่างจริงจังและมีสีหน้าจริงใจอย่างยิ่ง

“ผู้น้อยจี้ตูล่วงเกินผู้อาวุโสก่อนหน้านี้ ข้าหวังว่าผู้อาวุโสจะไม่นำมาใส่ใจ โปรดให้ผู้น้อยได้มีโอกาสชดใช้ท่าน”

“โอ้? เจ้าจะชดใช้ข้าอย่างไร?” หวังหลินเผยรอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้ม

หลังจากเห็นหวังหลินพูดขึ้นมา องค์ชายจึงมุ่งมั่นและรีบคำนับฝ่ามือ

“ข้าขอให้ผู้อาวุโสรอสักครู่ เมื่อข้าได้ส่งทูตอาณาเขตเต๋ากลับไปแล้ว ข้าจะทำให้ผู้อาวุโสพึงพอใจแน่นอน” หลังจากหวังหลินพยักหน้า องค์ชายจึงส่งข้อความออกไปหาชายร่างกำยำเกราะทองด้านล่าง

“ไปเชิญแม่นางซ่งจื่อให้ไปกับทูตอาณาเขตเต๋า”

หลังจากนั้นไม่นานสตรีสวมชุดสีฟ้าคนหนึ่งก้าวเดินออกมาจากประตูเมือง รูปร่างหน้าตาของนางไม่ได้เลิศเลออะไรนักแต่นางมีอารมณ์ความรู้สึกอันบริสุทธิ์ เพียงแค่นางก้าวเดินออกมาและเงยศีรษะ จังหวะนั้นหวังหลินก็มองเข้าไป

สองสายตาประสานกัน

………………………………………………….