Xian Ni ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน 1994-1999

 ตอนที่ 1994 คำสาปบรรพชน!

โดย

Ink Stone_Fantasy

จิ่วตี้มองจักรพรรดิเทพและอธิบายต้นกำเนิดของเรื่องทั้งหมด “แผนการนี้คิดโดยอัจฉริยะของเผ่าพันธุ์ต้าวหวัง และมีการเคลื่อนไหวมาหลายรุ่น เขาเสนอเงื่อนไขคือช่วยข้าให้กลายเป็นมหาชั้นฟ้า”

“ตอนที่จักรพรรดิเทพคนก่อนตายและก่อนที่เจ้าจะได้ครองบัลลังก์ ราชครูคนก่อนได้พบข้า ตามแผนแล้วเราจะได้แต่งงานกันและให้กำเนิดทารกหญิงขึ้นมา”

“ทารกหญิงคนนี้ควรจะมีร่างกายจากแผ่นดินเซียนดาราแต่วิญญาณเป็นเผ่าพันธุ์ต้าวหวัง…เดิมทีเรื่องนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ด้วยผนึกของบรรพชนเทพเพราะว่าพลังจากผนึกมีมากมายมหาศาลเกินไป!”

“แต่ตอนนั้นบรรพชนเทพได้ตายมาหลายปีแล้วและผนึกก็อ่อนแอลง อัจฉริยะของเผ่าต้าวหวังเข้ามาพร้อมกับแผนการนี้ และเพื่อทำให้สำเร็จลุล่วงจึงต้องใช้ทั้งเผ่าพันธุ์สังเวยวิญญาณตัวเองเข้าต่อสู้กับพลังของผนึก”

“นับตั้งแต่นั้น จำนวนคนของเผ่าต้าวหวังก็ลดลงไป จนกระทั่งในรุ่นนี้เหลือเพียงแค่สองคนเท่านั้น…สมาชิกเผ่าต้าวหวังที่ตายได้ใช้วิธีพิเศษของตัวเองเพื่อเก็บวิญญาณเข้าไปในร่างไฮ่จื่อและปกป้องวิญญาณของนาง”

“ที่นางสามารถออกไปจากเมืองหลวงโดยไม่ตายได้เป็นเพราะส่วนหนึ่งคือร่างของนางและส่วนหนึ่งมีวิญญาณของสมาชิกเผ่าต้าวหวังทั้งหมดคอยปกป้อง…”

“ทั้งเผ่าต้าวหวังใช้เวลานานหลายปีบนร่างไฮ่จื่อและนางก็เป็นคนเดียวที่สามารถทำให้แผนสำเร็จได้” จิ่วตี้มองจักรพรรดิเทพอย่างสงบนิ่งพลางอธิบายเรื่องทั้งหมด

“เพราะนางคือลูกสาวเจ้า เจ้าจึงสามารถช่วยนางได้โดยไม่ต้องยั้งมือ! เจ้ากระทั่งได้กลายเป็นผู้เลี้ยงดูเผ่าต้าวหวังและได้รับเพลิงนรกานต์เฉพาะของบรรพชนเทพ…เผ่าต้าวหวังยอมสูญเสียขนาดนี้เพื่อปลดปล่อยผนึก…” จักรพรรดิเทพถอนหายใจและเผยท่าทีอันซับซ้อน

“นอกจากไฮ่จื่อแล้ว คนสุดท้ายของเผ่าต้าวหวังคือราชครูที่เพิ่งตายไป…ความจริงเจ้าไม่ต้องปลดปล่อยผนึกของเผ่าต้าวหวังก็ได้ แต่บรรพชนของเผ่าต้าวหวังได้ทำนายการกระทำของเจ้าไปแล้ว เขารู้ว่าเจ้าปรารถนามรดกของบรรพชนเทพและเมื่อเผชิญหน้ากับแรงกดดันของมหาชั้นฟ้าสี่คน เจ้าคงไม่ยอมแพ้แต่เลือกที่จะสู้!”

“กุญแจสำคัญของแผนการนี้คือพลังผนึกเผ่าพันธุ์ต้าวหวังที่อยู่ในศีรษะบรรพชนเทพ คนที่สามารถสืบทอดได้จะต้องดูดซับอยู่ในศีรษะบรรพชนเทพ”

“ดังนั้น หวังหลินคือตัวแปรสำคัญ!”

จักรพรรดิเทพขบคิดเงียบๆ ไปชั่วขณะ เขามองจิ่วตี้และไฮ่จื่ออย่างขมขื่นก่อนจะเอ่ยปาก

“หากข้าไม่ดื้อดึงที่จะปลดปล่อยผนึกแต่คืนศีรษะบรรพชนเทพไปและล้มเลิกการสืบทอด แผนการของเจ้าก็คงสูญเปล่าใช่หรือไม่?”

“ข้ายังคงชนะ!” คนที่พูดขึ้นไม่ใช่จิ่วตี้แต่เป็นไฮ่จื่อ ตอนนี้ไฮ่จื่อแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง นางเปล่งกลิ่นอายลึกลับและมองจักรพรรดิเทพอย่างสงบนิ่ง

“หากเจ้าไม่ยอมล้มเลิกการสืบทอดพลังของบรรพชนเทพ เมื่อนั้นเผ่าพันธุ์ต้าวหวังจะเริ่มแผนที่เตรียมการเอาไว้! วิญญาณที่จองจำทุกดวงทั่วทั้ง 72 แคว้นล้วนเชื่อฟังเผ่าพันธุ์ข้า!”

“อารามวิญญาณทุกแห่งพร้อมตื่นจากผนึกและสั่นคลอนศีรษะบรรพชนเทพ ถึงตอนนั้นมีเพียงแค่บรรพชนเทพเท่านั้นที่สามารถผนึกมันได้ เจ้าอยากสืบทอดพลังของบรรพชนเทพแต่ทั้งเผ่าเทพคงต้องตกอยู่ในความโกลาหล! เมื่อเจ้าพยายามจะสืบทอดพลังของบรรพชนเทพ เจ้าคงต้องปลดปล่อยผนึกของเผ่าพันธุ์ข้า” ไฮ่จื่อพูดขึ้น

“เหมือนกับอารามแมงป่องเขียว…” จักรพรรดิเทพหรี่ตา

ไฮ่จื่อพยักหน้า

“ต้าวยี่ หวู่เฟิง ข้าคิดว่าเจ้าสองคนก็รู้เรื่องนี้ด้วยใช่หรือไม่?” จักรพรรดิเทพเลื่อนสายตาไปที่ต้าวยี่และหวู่เฟิง

ต้าวยี่พยักหน้าและเอ่ยตอบ “มหาชั้นฟ้าจิ่วตี้มาหาข้าและบอกข้าเรื่องแผนการของเผ่าต้าวหวัง แต่ข้าไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับหวังหลิน ข้าเพิ่งมารู้ว่าหวังหลินคือส่วนสำคัญของแผนการนี้เท่านั้น!”

หวู่เฟิงขบคิดเงียบๆ และพยักหน้า

จักรพรรดิเทพเริ่มหัวเราะทันที เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความขมขื่นยิ่ง เขามองมหาชั้นฟ้าชวงจื่อ

“แล้วเจ้าล่ะ ชวงจื่อ? เจ้ารู้แผนการนี้ด้วยใช่หรือไม่?”

มหาชั้นฟ้าชวงจื่อยังคงสงบนิ่งราวกับนางไม่มีความสนใจอะไร นางมองจักรพรรดิเทพและเอ่ยตอบ

“ข้าไม่รู้และไม่ต้องการรู้ ข้ามาเพื่อพาหวังหลินกลับไปเท่านั้น! ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือจิ่วตี้ ใครที่กล้าหยุดข้าคือศัตรูของข้า!”

จักรพรรดิเทพมีแววตาเปล่งประกาย “หวังหลิน…หวังหลิน…ในเมื่อราชครูสามารถครอบครองร่างเขาได้สำเร็จ เช่นนั้นเขาก็ตายแล้ว! ข้าเชื่อว่าที่พวกเจ้าสังเกตได้ว่าเป็นเขาคือตอนที่เขาอยู่ในโลกถ้ำ!”

จิ่วตี้ส่ายศีรษะ “บรรพชนของเผ่าต้าวหวังทำนายช่วงเวลาคร่าวๆ ได้เท่านั้นว่าจะมีคนออกมาจากโลกถ้ำ เขาไม่สามารถทำนายได้ว่าคนนี้เป็นใครหรือถ้ำแห่งไหน เราทำได้แค่รอเท่านั้น”

“อัจฉริยะของเผ่าต้าวหวังได้สร้างสำนักมหาวิญญาณขึ้นมาบนแคว้นกระทิงสวรรค์เพราะมันถูกทำนายว่าหวังหลินจะปรากฏตัวขึ้นที่นั่น มันคือขั้นแรกของแผนในการสร้างความสัมพันธ์กับหวังหลิน!” จักรพรรดิเทพเป็นคนฉลาดและชี้จุดสำคัญออกได้ทันที

จักรพรรดิเทพมองขึ้นไป น้ำเสียงดังกึกก้องดุจสายฟ้า “แต่ข้าสงสัยว่า บรรพชนของสำนักมหาวิญญาณรู้ได้อย่างไรว่าหวังหลินจะตายในวังต้องห้ามเพื่อเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนในการปลดปล่อยผนึกของเผ่าต้าวหวัง”

“จิ่วตี้ เจ้าใช้หวังหลินเพื่อล่อมหาชั้นฟ้าชวงจื่อมาที่นี่ ไม่เช่นนั้นเพียงแค่เจ้าสามคนคงไม่มีพลังพอในการบังคับให้ข้าต้องลองฝืนดูดซับพลังของบรรพชนเทพหรอก!”

“เจ้ายังใช้เมิ่งต้าว ต้าวเฟย ข้าและวิญญาณที่ปิดผนึก 72 ดวง! ข้าไม่เชื่อว่าพวกเจ้าทั้งหมดทำเรื่องเหล่านี้เพื่อเผ่าต้าวหวัง แม้นางจะเป็นลูกสาวเจ้าก็ตาม!”

“และเจ้าสองคน ต้าวเฟยและหวู่เฟิง การที่เจ้าสองคนมาที่นี่ จิ่วตี้ต้องสัญญาด้วยผลประโยชน์มหาศาลเอาไว้ เจ้ามาเพื่อให้ตัวเองได้ประโยชน์!”

“เหตุผลที่เจ้ากำลังบอกความจริงกับข้าก็เพื่อให้ข้าตระหนักสถานการณ์ที่กำลังเผชิญ พวกเจ้าต้องการให้ข้าร่วมมือทำบางอย่าง!”

“มีเพียงชวงจื่อที่ไม่ได้อะไรและถูกจิ่วตี้และเผ่าต้าวหวังใช้งาน!” จักรพรรดิเทพยังคงต่อสู้เพื่อพยายามได้รับความช่วยเหลือจากชวงจื่อ!

ชวงจื่อขบคิด หลังจากผสานร่างแล้วนางจะมองไม่ออกได้อย่างไร?

“จักรพรรดิเทพ เราไม่ได้ต้องการสังหารเจ้า เจ้าแค่ต้องใช้พลังสายโลหิตของตัวเองเพื่อตัดการเปิดศีรษะบรรพชน เจ้ายังเป็นจักรพรรดิเทพ เจ้ายังเป็นมหาชั้นฟ้า!”

“หากเจ้าไม่ยอม อย่ากล่าวหาที่ข้าจะสังหารเจ้า จากนั้นดึงพลังโลหิตของเจ้าเพื่อทำให้ทุกอย่างจบสิ้น!” จิ่วตี้พูดอย่างไร้จิตสังหาร แต่คำพูดเย็นเยียบเป็นอย่างยิ่ง

“ชวงจื่อ หากเจ้าดูดซับดวงตาของบรรพชนเทพเข้าไปในร่างกาย มันจะย้อนคืนความผิดพลาดระหว่างการเกิดใหม่ของเจ้าได้และยังเพิ่มพลังอำนาจได้อีก! มันยังทำให้เจ้าแยกร่างและผสานกันได้ทุกเมื่อแทนที่จะเผาผลาญพลังหยางของเจ้าเพื่อประคองสภาพนี้!”

“หวู่เฟิง ข้ายืนยันได้ว่าส่วนหูของบรรพชนเทพสามารถได้ยินเสียงเต๋าและตามรอยกฎแห่งแผ่นดินเซียนดาราได้ ข้าสัญญาว่าจะมอบให้เจ้า ผสานมันเข้ากับเต๋าและเจ้าจะสามารถรู้แจ้งเต๋าการต่อสู้อันสูงสุด!”

“ต้าวยี่ กะโหลกของบรรพชนเทพถือกำเนิดขึ้นจากมิติว่าง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแก่นแท้ของพลังงานได้รวมกันตรงจุดนี้ ข้าสัญญาว่าจะมอบมันให้เจ้า เพียงแค่มีมันวิญญาณและร่างกายของเจ้าจะสามารถกลายเป็นหนึ่ง!”

“ข้าแค่ต้องการสมองของบรรพชนเทพ มันเป็นประโยชน์มหาศาลกับข้า ส่วนศีรษะบรรพชนเทพ เราทุกคน…แบ่งมันเท่ากัน!” จิ่วตี้มองบรรพชนเทพ

“เช่นนั้นเจ้าก็รู้เรื่องคำสาปที่บรรพชนเทพทิ้งไว้ก่อนตาย!” จิ่วตี้พูดขึ้น

“ข้าได้ค้นคว้ามาหลายปีและในที่สุดก็พบเบาะแสหนึ่งไม่นานมานี้ ข้ามั่นใจว่าตำนานนั้นเป็นความจริง หากบรรพชนเทพตาย ใครที่พยายามทำลายร่างเขาก็จะตายไปด้วย…”

“เว้นเสียแต่จะเป็นผู้สืบทอดที่มีสายโลหิตเดียวกัน ผู้สืบทอดสามารถใช้สายโลหิตของตัวเองเข้าต้านทานพลังของคำสาปได้จนสายโลหิตนั้นถูกตัดขาด ต่อจากนั้นจะไม่มีสายโลหิตบรรพชนเทพอีกต่อไปและคำสาปก็จะถูกปลดปล่อย! บรรพชนเทพ ตอนนี้เจ้าไม่มีทางเลือกแต่ต้องอดทนต่อกับคำสาป เจ้าจะไม่ตายแต่ตำแหน่งแปดสุดขั้วจะจบลงไปพร้อมกับรุ่นเจ้า ทว่าบรรพชนเทพที่ตายมานานหลายปีและอำนาจยังคงปกคลุมไปทั่วเผ่าเทพแห่งนี้ มันถึงเวลาเปลี่ยนแล้ว!”

“หากเจ้าไม่ยอม เจ้าจะต้องตายแน่นอน! ถ้าไม่ใช่เพราะข้ากังวลเรื่องสถานการณ์ของเผ่าโบราณหลังจากเจ้าตาย ข้าคงไม่เสียเวลามาถกเถียงกับเจ้าหรอก”

จิ่วตี้มองจักรพรรดิเทพ น้ำเสียงเย็นเยียบ “เลือกซะ!”

จักรพรรดิเทพขบคิดเงียบๆ

บนพื้นดินในดวงตาข้างขวาของศีรษะบรรพชนเทพ หวังหลินมีแววตาเปล่งประกายและซ่อนกลิ่นอายของตัวเอง เขาได้ยินทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้านนอก การเดินทางมาวังแห่งนี้เต็มไปด้วยสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา หวังหลินคาดเดาบางอย่างได้ก่อนแล้วแต่ก็ไม่ใช่ทุกอย่าง

‘บรรพชนกระทิงเขียวแห่งสำนักมหาวิญญาณบอกข้าว่าอีกสามร้อยปีให้กลับมาเพื่อไปชั้นบนสุด…ผู้ก่อตั้งสำนักมหาวิญญาณได้ทิ้งบางอย่างให้ข้า…’

‘บรรพชนแห่งสำนักมหาวิญญาณ อัจฉริยะของเผ่าต้าวหวัง หลังจากใช้ข้าเพื่อปลดปล่อยผนึกแล้ว เขาทิ้งอะไรไว้ให้ข้ากัน…’ หวังหลินมีท่าทีอันซับซ้อน

‘เขาปรากฏตัวในแคว้นกระทิงสวรรค์และก่อตั้งสำนักมหาวิญญาณขึ้นมาเพื่อรอข้า…หรือข้าควรจะตายในแผนการนี้…แต่หากเขาทำนายว่าข้าจะตายในวัง ทำไมถึงทิ้งบางอย่างไว้ในตำหนัก และทำไมถึงสามร้อยปี?’

‘เจ้าหลอกใช้ข้าและวางแผนทุกย่างก้าว…คำนวณการมาถึงของข้า ดังนั้นข้ายังคิดว่าเจ้าคาดคำนวณนิสัยของข้าไว้ด้วย ข้าจะปล่อยเรื่องนี้ไปได้อย่างไร!?’ หวังหลินขบคิดและถอนหายใจ เกิดพลังอันแข็งแกร่งจากด้านนอกศีรษะได้ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

จักรพรรดิเทพดูเหมือนตัดสินใจได้แล้ว แขนขวายื่นเข้าหาพื้นดินและยกศีรษะบรรพชนเทพขึ้น!

…………………………………………………

ตอนที่ 1995 สิ่งนี้ คนนี้ ข้าหวังหลิน จะเอาทั้งหมด!

โดย

Ink Stone_Fantasy

หวังหลินมีท่าทีเคร่งเครียด เขาซ่อนอยู่ในศีรษะ ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็น แต่หากศีรษะถูกจักรพรรดิเทพเปิดออก คนอื่นก็คงจะรู้ได้ทันที

หวังหลินมีแววตาเปล่งประกายและเริ่มเพ่งสมาธิ

จักรพรรดิเทพดึงศีรษะบรรพชนขึ้นมาร้อยฟุต เมื่อมันลอยอยู่ตรงหน้าเขาจึงมองขึ้นไปและเผยสายตามุ่งมั่น

แขนซ้ายยกขึ้น ฝ่ามือเปลี่ยนไปเป็นคมดาบ แสงสีทองส่องประกาย เส้นโลหิตบนใบหน้าบวมเป่ง โลหิตในร่างคล้ายกำลังเดือดและรวมกันอยู่ในแขนซ้าย เขาตัดลงใส่ศีรษะจนเกิดเสียงดังสนั่นและเกิดรอยแตกร้าว!!

แสงสีทองมหาศาลรั่วไหลออกมาจากรอยร้าว ใบหน้าจักรพรรดิเทพเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างกายกำลังแก่ชราลงอย่างรวดเร็ว!

วินาทีนั้นต้าวยี่ หวู่เฟิงและจิ่วตี้มองเข้ามา มีเพียงไฮ่จื่อที่มองศีรษะบรรพชนเทพด้วยสีหน้าซับซ้อน ไม่รู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใด

แต่ในจังหวะที่จักรพรรดิเทพเผยสีหน้าเจ็บปวด จิ่วตี้พลันร้องคำราม พุ่งเข้ามาหาด้วยความเร็วสูงสุด จากนั้นไม่นานต้าวยี่และหวู่เฟิงก็ติดตามมาด้วยกัน

เมื่อจักรพรรดิเทพฟาดแขนขวาลงใส่ศีรษะจนเกิดรอยแตกร้าว แต่จังหวะนั้นแขนได้เปลี่ยนจากคมมีดไปเป็นฝ่ามือ เขาไม่ได้ผ่าเปิดแต่ผลักลงไปแทน เขาไม่ได้เลือกประนีประนอมและผ่าเปิดศีรษะขึ้นมาแทน จากนั้นส่งโลหิตบรรพชนเทพเข้าไปในศีรษะ!

“พวกเจ้าประเมินความกล้าของข้าต่ำไป!! มีอะไรต้องกลัวตาย? หากข้าต้องมีชีวิตเหมือนสุนัข ข้าจะเป็นมหาชั้นฟ้าได้อย่างไร?! ต่อสู้เพื่อโอกาสดีกว่า!” จักรพรรดิเทพหัวเราะพร้อมกับมหาชั้นฟ้าสามคนเข้ามาใกล้ ศีรษะบรรพชนดูดซับสายโลหิตอันแข็งแกร่ง จากนั้นดวงตาและปากก็เปิดออก ควันสีทองลอยออกมาจากรูขุมขน!

พอควันสีทองแผ่กระจาย จักรพรรดิเทพอ้าปากและเริ่มสูดเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

หากจักรพรรดิเทพดูดซับควันสีทองทั้งหมดนี้ เขาจะสามารถสืบทอดพลังของบรรพชนเทพได้ ทั้งยังสามารถย้อนคืนความเสียหายที่เกิดจากคำสาปบรรพชนจากการผ่าศีรษะได้!

การผ่าของเขาไม่เพียงแต่ทำให้เกิดรอยร้าวบนศีรษะแต่ยังผ่าเปิดผนึกของไฮ่จื่อไปด้วย กระนั้นจักรพรรดิเทพก็สามารถฝืนดูดซับการสืบทอดได้อีกครั้ง!

ทางด้านไฮ่จื่อห่างออกไปไกลถึงกับหน้าซีด โลหิตไหลออกจากมุมปาก

ต้าวยี่ยกแขนขวาด้วยสายตาดุดันโหดเหี้ยม ฝ่ามือร่อนลงใส่ร่างของจักรพรรดิเทพ!

ขณะเดียวกันหวู่เฟิงโยนกำปั้นเข้ามาโจมตีด้วย!

ขณะที่จิ่วตี้เข้าประชิด สุนัขขาวปรากฏขึ้นรอบตัวและพยายามเข้ากลืนกินจักรพรรดิเทพ!

เพียงวิชาของแต่ละคนปรากฏขึ้นมา จักรพรรดิเทพเงยศีรษะ โลหิตไหลออกทั้งดวงตาและรูขุมขน ความส่องสว่างได้เปลี่ยนสีสันให้กลายเป็นสีแดง นี่ถือเป็นสัญญาณว่าสายโลหิตเขากำลังสูญสลาย!

ดวงตาคู่นั้นเผยความบ้าคลั่งออกมา

“ไม่ดีแล้ว!” จิ่วตี้มีสีหน้าเปลี่ยนไปและกำลังจะหยุดการโจมตีของตัวเองแต่ก็สายเกินไป จักรพรรดิเทพไม่ได้ดูดซับควันสีทองเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำไปก่อนหน้านี้ดูเหมือนจริงแต่ทั้งหมดหลอกลวง ควันสีทองที่เขาดูดซับมาทั้งหมดกำลังแผ่กระจาย

จักรพรรดิเทพส่งเสียงหัวเราะร่า ร่างกายขยายตัวออกไปอย่างเห็นได้ชัด จักรพรรดิเทพเลือกหนทางระเบิดตัวเอง!! นี่มันอยู่นอกเหนือการคาดการณ์ของทุกคน จิ่วตี้คิดว่าพวกเขาไม่ได้ผลักดันให้จักรพรรดิเทพถึงจุดที่ต้องทำลายตัวเองได้ขนาดนั้น!

การทำลายตัวเองของมหาชั้นฟ้า แม้จะเป็นเพียงร่างกายแต่ก็สามารถสั่นคลอนโลกแห่งนี้ได้ แม้เขาจะไปครอบครองร่างคนอื่น ก็ไม่ใช่มหาชั้นฟ้าอีกต่อไป!

การทำลายตัวเองระเบิดดังกึกก้องไปทั่ววังต้องห้ามและทุกอย่างถูกทำลายในพริบตา พลังแผ่กระจายออกไปสู่ท้องฟ้าเบื้องบนและทำลายเสาทั้งหมดในวังไปด้วย

เมื่อวังใต้ดินพังทลาย สถานที่ที่อยู่ในมิติซับซ้อนกับวังหลวงจึงเกิดการเชื่อมต่อกัน การพังทลายจึงระเบิดออกไปสู่ลานกว้างของวังหลวงด้วย

ผืนแผ่นดินในวังแตกกระจายออกไปทุกทิศทาง วังหลวงที่มีอยู่มานานหลายปีได้ถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงราวกับโดนฝ่ามือปัดกวาดไปทั้งหมด!

วังอันสวยงามและเหล่าเซียนทุกคนข้างในได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย แรงระเบิดอันน่าตกตะลึงเข้าสั่นคลอนทั้งเมืองหลวงและทำให้เกิดแรงสั่นสะเทือนจนน่าหวาดกลัว

ขณะที่พลังทำลายล้างเข้าไปใกล้รูปปั้นบรรพชนเทพในวังหลวง รูปปั้นพลันปลดปล่อยแสงสีทองแพรวพราว แสงและแรงกระแทกเข้าปะทะกันจึงเกิดเป็นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

มันรุนแรงจนกระทั่งกลายเป็นเสียงคำรามแห่งสวรรค์ดังกึกก้องไปทั่วแคว้นกลาง!

ณ ต้นตอของการระเบิดที่ซึ่งเป็นจุดที่จักรพรรดิเทพระเบิดร่างกายและพลังระดับมหาชั้นฟ้า มีก้อนเลือดจำนวนหนึ่งทะยานเข้าหาต้าวยี่ หวู่เฟิงและจิ่วตี้

การทำลายล้างตัวเองของจักรพรรดิเทพสามารถทำลายวังหลวงได้แต่ไม่มากพอที่จะทำลายทั้งสามคนได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทั้งสามคนร่วมมือกันสามารถเพิ่มพลังขึ้นไปได้หลายเท่า

แต่เพราะพวกเขาได้ทำการโจมตี แต่ละคนจึงมีสีหน้าซีดเผือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

เพราะพลังจากวิชาของแต่ละคนได้ผสานกับเลือดเนื้อของจักรพรรดิเทพ ทำให้กลิ่นอายเข้าผสานกับเลือดเนื้อที่เขาระเบิดออกมา ดังนั้นถึงจะโต้กลับก็ไม่ส่งผลอะไรมากนัก แต่สิ่งที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดคือศีรษะบรรพชนเทพ!

ศีรษะบรรพชนเทพไม่ควรเปราะบางขนาดนั้น แต่พอฝ่ามือจักรพรรดิเทพกระแทกลงมาใส่ มันทำให้ควันสีทองผุดออกมาและมีรอยแตกร้าวปรากฏบนศีรษะด้วย!

ทำให้พลังทำลายล้างของจักรพรรดิเทพและการโจมตีตอบโต้ของจิ่วตี้ได้เข้ากระแทกใส่ศีรษะบรรพชนเทพ ศีรษะจึงสั่นสะเทือนและรอยร้าวได้เปิดออก

เมื่อรอยแตกร้าวเปิดออกจึงเท่ากับทั้งหมดสี่คนได้ละเมิดคำสาปบรรพชนในเวลาเดียวกัน ต้าวยี่มีระดับบ่มเพาะอ่อนแอที่สุด ทำให้ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมาทันที ควันสีดำจำนวนมากล้อมรอบร่างกายและทำให้ใบหน้าหล่อเหลาเน่าเปื่อยอย่างรวดเร็ว

หวู่เฟิงส่งเสียงอู้อี้ออกมาในลำคอพร้อมกับโดนควันสีดำห่อหุ้มและเริ่มเน่าสลาย

จิ่วตี้มีระดับบ่มเพาะสูงที่สุดและคำสาปบรรพชนได้ถูกแบ่งให้กับทั้งสี่คน ดังนั้นเขาจึงสามารถต้านทานคำสาปได้ด้วยระดับบ่มเพาะอันทรงพลัง บนร่างกายปรากฏอักขระรูนประหลาดจนเป็นภาพอันน่าตกตะลึง!

จักรพรรดิเทพแค่ระเบิดร่างเนื้อ ดังนั้นวิญญาณยังคงอยู่ ขณะที่กะโหลกแตกร้าวจนเปิดออก วิญญาณเขาอยู่ในสภาวะสูญสลายอย่างรวดเร็วจึงพุ่งเข้าหาศีรษะ เขากำลังมุ่งไปยังตาซ้ายที่มีเหลียนต้าวเฟยอยู่!

‘ข้าคือจักรพรรดิเทพ ข้ามีสติปัญญาฉลาดล้ำเหนือกว่าคนอื่น ข้าจะไม่เตรียมแผนสำรองไว้ได้อย่างไร? ต้าวเฟยคือแผนสำรองของข้า!! ข้าจะควบคุมร่างเขาและใช้มาช่วยข้าแบ่งปันคำสาปบรรพชน เขายังสืบทอดพลังของบรรพชนเทพไปบางส่วนด้วย ดังนั้นข้ายังคงอยู่ดี!!’ วิญญาณจักรพรรดิเทพกำลังเผาไหม้ ขณะที่อีกสามคนกำลังต่อสู้กับคำสาปบรรพชน เขาได้พุ่งทะยานเข้าหาตาซ้ายในศีรษะ

แต่ขณะที่วิญญาณเขาเข้าไปใกล้ตาซ้ายและกำลังพุ่งเข้าสู่ร่างของเหลียนต้าวเฟย

การเปลี่ยนแปลงอันน่าตกตะลึงได้เกิดขึ้น!!

ดวงตาขวาของบรรพชนเทพมีแสงสีทองกะพริบวาบและมีหวังหลินก้าวเดินออกมา!! เขารอคอยจังหวะวิกฤติครั้งนี้มานานแล้ว!

หวังหลินเหมือนผู้ล่าที่รอคอยจนกระทั่งถึงจังหวะที่เหมาะสม!

หวังหลินไม่ได้รับผลกระทบจากคำสาปบรรพชนเลย ตอนนี้ต้าวยี่กำลังร้องทุรนทุราย หวู่เฟิงล่าถอย จิ่วตี้กำลังต้านทานคำสาป หวังหลินได้พุ่งตรงเข้าสู่ตาซ้าย!

พอมหาชั้นฟ้าชวงจื่อเห็นหวังหลิน นางเผยสีหน้ามีความสุขทันที!

ทางด้านผู้สูงส่งชั้นฟ้าไฮ่จื่อด้วยเช่นกัน แววตานางมีระลอกคลื่นแห่งความตื่นเต้นวาบผ่าน

หวังหลินเคลื่อนไหวรวดเร็วและเข้าสู่ตาซ้ายในพริบตา ซึ่งเป็นตอนที่จักรพรรดิเทพได้ถูกคำสาปบรรพชนห้อมล้อมและดวงวิญญาณกำลังเผาไหม้ เป็นตอนที่เขากำลังเข้าหาเหลียนต้าวเฟย

หวังหลินมีแววตาส่องสว่าง เขาสะบัดแขนเข้าใส่จักรพรรดิเทพโดยไม่ลังเล แม้จักรพรรดิเทพจะเป็นมหาชั้นฟ้า แต่ร่างกายเขาระเบิดไปแล้วและดวงวิญญาณได้รับความเสียหายจากคำสาปบรรพชน ดังนั้นจึงอ่อนแอมาก พอเห็นหวังหลินจึงส่งเสียงกรีดร้องออกมา!

“เจ้า…เจ้า…” จักรพรรดิเทพกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวเกินอธิบาย เขาคิดทุกอย่างด้วยความรอบคอบจนวินาทีสุดท้ายเขาก็ทำเหมือนเป็นผู้กุมชะตาที่แท้จริง แต่กลับไม่คิดว่าหวังหลินยังมีชีวิต!!

ไม่ใช่เพียงแค่เขาเท่านั้น จิ่วตี้ ต้าวยี่และหวู่เฟิงก็ไม่คิดว่าหวังหลินยังคงมีชีวิตอยู่!!

เพียงสะบัดแขน วิญญาณจักรพรรดิเทพส่งเสียงกรีดร้อง ทว่าแทนที่จะล่าถอยเขากลับพุ่งทะยานเข้าหาเหลียนต้าวเฟย กระนั้นเขาก็ไม่สามารถต้านทานอะไรได้และถูกดึงเข้าไปในมิติเก็บของของหวังหลิน

จักรพรรดิเทพอ่อนแอยิ่ง ทั้งยังมีคำสาปบรรพชนติดไปด้วยจึงไม่เป็นภัยคุกคามต่อหวังหลินอีกต่อไป!

เพียงหวังหลินเก็บวิญญาณของจักรพรรดิเทพไป ศีรษะบรรพชนเทพจึงสั่นสะเทือน รอยแตกจากก่อนหน้านี้กว้างใหญ่มากเกินไปและตอนนี้มันก็แตกเปิดออกมามากขึ้น

หวังหลินคว้าเหลียนต้าวเฟยที่ไร้สติและก้าวเดินออกจากตาซ้าย เขายืนอยู่ในโลกอันล่มสลาย ก้าวยืนอยู่บนศีรษะบรรพชนเทพ

เรือนผมสีขาวเปลี่ยนกลายเป็นสีดำ! เสื้อผ้าสีดำ ดวงตาสีดำ!

“สิ่งนี้ คนผู้นี้ ข้าหวังหลินจะเอาทั้งหมด!”

………………………………………………….

ตอนที่ 1996 อวดดี!

โดย

Ink Stone_Fantasy

การปรากฏตัวของหวังหลิน การกระทำอันหมดจดและคำพูดของเขาทำให้ทุกคนถึงกับเงียบสนิท

มหาชั้นฟ้าจิ่วตี้มีสีหน้ามืดมน เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดดุจแรงฉีกกระชากและการเผาไหม้อยู่ในร่างกาย แต่เขาก็ระงับเอาไว้ด้วยระดับบ่มเพาะอันทรงพลัง สายตาจ้องมองหวังหลินและปรากฏจิตสังหาร!

เขาคาดคำนวณทุกอย่างเอาไว้แต่ก็ไม่คิดว่าจักรพรรดิเทพจะยอมละทิ้งร่างมหาชั้นฟ้าและเลือกทำลายตัวเอง ซึ่งมันทำให้เขาไม่เข้าใจความคิดของจักรพรรดิเทพได้เลย

ถึงเป็นเช่นนั้นมันก็เป็นเรื่องดี แม้จักรพรรดิเทพระเบิดไปแล้ว ศีรษะได้เปิดออก คำสาปบรรพชนกระจายเข้าใส่พวกเขาแต่มันไม่ได้ร้ายแรง แต่ละคนไม่มีเหตุผลให้ต้องต่อสู้กัน ดังนั้นคงไม่ทำให้คำสาปย่ำแย่ไปกว่านี้ พวกเขาเพียงหยิบฉวยสิ่งที่ต้องการและจากนั้นกลับถ้ำของตัวเองไปปิดด่านบ่มเพาะเพื่อลบล้างคำสาป

แต่สิ่งที่ทำให้จิ่วตี้คาดคำนวณผิดอีกครั้งคือหวังหลินยังมีชีวิตอยู่!

ไม่เพียงแต่จะไม่ตาย ดูเหมือนระดับบ่มเพาะยังเพิ่มขึ้นไปอีก ยิ่งตอนนี้พวกเขาได้รับผลกระทบจากคำสาปบรรพชน จึงตกอยู่ในตำแหน่งโต้ตอบอะไรไม่ได้!

ด้านมหาชั้นฟ้าหวู่เฟิงห่างออกไปไม่ไกลกำลังมีใบหน้าแก่ชราขึ้น ดวงตามืดมนแทบไร้แสง ร่างกายสั่นสะท้านและมองหวังหลินด้วยสายตาอันซับซ้อน

ส่วนมหาชั้นฟ้าต้าวยี่ เขาถูกควันสีดำปกคลุมและอดทนด้วยความเจ็บปวดต่อคำสาปที่กำลังพยายามหลอมละลายร่างของเขา พอหวังหลินปรากฏตัวขึ้นมาทำให้เขารู้สึกโกรธไปพร้อมกับความเจ็บปวด!

ความโกรธนี้เกิดขึ้นจากมาจากมดแมลงที่กล้าแหย่เขี้ยวสิงโต!

“โอหัง รนหาที่ตาย!” ต้าวยี่ส่งเสียงคำราม เขามีระดับบ่มเพาะอ่อนแอที่สุดในเหล่ามหาชั้นฟ้าและตอนนี้ก็ตกอยู่ใต้คำสาปบรรพชน ดังนั้นจึงไม่มีเวลาให้คิดมากความ แม้หวังหลินจะเป็นอันดับหนึ่งท่ามกลางเหล่าผู้สูงส่งชั้นเทวะ แต่เขาก็ยังเป็นแค่มดปลวกอยู่ดี

ต้าวยี่เปลี่ยนความเจ็บปวดให้กลายเป็นจิตสังหารและพุ่งทะยานหาหวังหลิน ขณะที่เขาเข้าไปใกล้เขาได้ยกแขนขวาขึ้นมา ควันสีดำล้อมรอบเอาไว้จนดูน่าตกตะลึง

หนึ่งฝ่ามือร่อนลงไป โลกหยุดหมุนคล้ายกับทุกอย่างผสานกันเป็นหนึ่งและกระทบลงหาหวังหลิน

หวังหลินผมดำพลันมองขึ้นไป สายตาเต็มไปด้วยความไม่แยแส เพียงฝ่ามือร่อนลงมา เขาวางเหลียนต้าวเฟยลงและสะบัดแขน เกิดเสียงดังสนั่นกึกก้องพร้อมกับสายฟ้าสังหารก่อตัวเป็นตาข่ายเบื้องหน้าหวังหลิน

เรือนผมสีดำของหวังหลินกำลังพริ้วไหวโดยไม่มีแรงลม กลิ่นอายสังหารและการทำลายล้างแผ่กระจายออกมาจากร่างกาย วินาทีนี้หวังหลินคือจิตวิญญาณแห่งมือสังหาร!

เมื่อปรากฏมือสังหาร มันคือจุดเริ่มต้นของจุดจบ!

ตาข่ายสายฟ้าดำทะยานเป็นวงโค้งกว้างออกไปและมีพลังสังหารทำลายล้างอยู่ด้วย มันเข้าปะทะกับฝ่ามือของต้าวยี่ทันที

ตาข่ายสายฟ้าส่งเสียงดังปังและแตกสลาย ร่างหวังหลินสั่นเทาและแบ่งตัวออกเป็นควันสีดำหลายเส้นนับไม่ถ้วน เขาคืนกลับมาร่างเดิมอีกครั้งในพริบตา สายตายังคงเย็นเยียบไม่แยแส

มือสังหารไม่สามารถถูกทำลายได้!

แม้ต้าวยี่จะเป็นมหาชั้นฟ้า ตอนนี้เขาได้รับผลกระทบจากคำสาปบรรพชน ดังนั้นจึงสามารถใช้พลังได้เพียงห้าในสิบส่วน เขายังต้องเผชิญหน้ากับสายฟ้าสังหารของหวังหลินซึ่งทำให้เขาต้องสั่นสะเทือนและถอยไปหลายก้าว สายตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและรู้สึกถึงกลิ่นอายประหลาดโผล่ออกมาจากตาข่ายสายฟ้า กลิ่นอายนี้เริ่มปั่นป่วนในร่างกายและไม่สามารถขับไล่ออกไปได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ต้าวยี่กระเด็นกลับไปจากคนที่ไม่ใช่มหาชั้นฟ้าแบบนี้!

เขาแทบลืมความรู้สึกนี้ไปแล้วและเมื่อมันแทรกซึมเข้ามาใส่ เขาจึงรู้สึกไม่เชื่อว่ามันจะเป็นความจริง กลิ่นอายสังหารนี้ยังทำให้คำสาปบรรพชนในร่างกายรุนแรงขึ้นไปอีก เศษใบหน้าเน่าเปื่อยของเขากำลังหลุดร่วง

พลังคำสาปบรรพชนรุนแรงขึ้นมากกว่าเดิม!

“เจ้า…เจ้า…” พอต้าวยี่พูดขึ้น คำพูดส่วนหนึ่งหายไปจากความเจ็บปวดอันรุนแรง ราวกับผู้สูงส่งชั้นเทวะคนหนึ่งได้ทำให้เขาพังพินาศจากความเจ็บปวดครั้งนี้

หวังหลินสะบัดแขนและเอ่ยขึ้นมา “ต้าวยี่ หากเจ้ายังต้องการต่อสู้ ข้าจะเฝ้าดูคำสาปบรรพชนรุนแรงขึ้นโดยไม่รังเกียจและดูว่าเจ้าจะล้มลงไปหรือไม่!”

ต้าวยี่จ้องมองหวังหลินแต่ไม่พูด เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหวาดกลัวแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อยากเชื่อ จนกระทั่งเศษเนื้อเน่าเปื่อยหลุดร่วงจากใบหน้า เขาจึงดูไม่หล่อเหลาเหมือนในอดีตอีกต่อไป

ทางด้านจิ่วตี้ส่งสายตามองหวังหลินอย่างมืดมน

“หวังหลิน ข้าประเมินเจ้าต่ำไปอีกครั้งแล้ว! เจ้าซ่อนตัวเองจนกระทั่งถึงจังหวะเวลาอันเหมาะสมและปรากฏตัวขึ้นมาช่วงชิงทุกอย่าง กระทั่งข้ายังต้องขอชื่นชม!”

“แต่เจ้าคิดหรือว่าจะสามารถใช้โอกาสที่พวกเราต้องต่อกรกับคำสาปบรรพชนเพื่อเอาศีรษะบรรพชนไป มันเป็นไปไม่ได้!”

“หวังหลิน เจ้าเป็นคนฉลาด ข้าไม่อยากลงมือจริงๆ แต่อย่าบังคับข้า! ส่งศีรษะนั้นมาและข้าจะปล่อยเจ้าออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย เราขอสาบานว่าจะไม่ทำร้ายเจ้าในอนาคตและยังช่วยเจ้าให้กลายเป็นมหาชั้นฟ้า หากเจ้ายังคงโลภมาก เช่นนั้นที่นี่คือหลุมฝังศพของเจ้า!” จิ่วตี้พูดออกมาพลางมองหวังหลินด้วยความสงบนิ่ง

“แม้แต่ชวงจื่อในตอนนี้ก็อ่อนแอเต็มทีแล้ว ดังนั้นนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าแน่! อีกทั้งยังมีหวู่เฟิงและต้าวยี่ด้วย ถึงจะไม่สามารถแสดงพลังได้เต็มทีและต้องต่อกรกับคำสาปบรรพชน พวกเราก็ยังถ่วงเวลาชวงจื่อได้!”

“นอกจากนี้ ราชครูไฮ่จื่อแห่งเผ่าต้าวหวังก็อยู่ที่นี่ด้วย หวังหลิน อย่ารนหาที่ตาย! ยิ่งไปกว่านั้น มหาชั้นฟ้าคนใดก็สามารถเผาผลาญพลังมหาชั้นฟ้าเพื่อบดขยี้เจ้าได้ด้วยซ้ำ!”

หวังหลินกวาดสายตาผ่านทุกคนด้วยท่าทีสงบนิ่ง

ขณะเดียวกันมหาชั้นฟ้าชวงจื่อได้ทะยานมาอยู่ข้างหวังหลิน นางมีใบหน้าซีดเผือดและมีแสงสีม่วงปกคลุมทั่วร่าง ร่างกายนางเกิดการละลายและกลับเป็นสาวน้อยทั้งสอง

สาวน้อยทั้งสองมีใบหน้าซีดเผือดและดูอ่อนแอมาก ดูเหมือนการผสานเป็นหนึ่งเดียวทำให้พวกนางต้องใช้พลังไปมหาศาล

พอแต่ละคนปรากฏขึ้นด้านข้าง หวังหลินยกแขนขวาขึ้นมาโดยไม่ลังเลและเหยียบย่ำไปบนศีรษะบรรพชน ศีรษะสั่นสะท้าน ดวงตาสองดวงปกคลุมด้วยแสงสีทองจึงกระเด็นออกจากศีรษะ!

ศีรษะบรรพชนมีคำสาปบรรพชน แต่คำสาปนี้ถูกจักรพรรดิเทพและมหาชั้นฟ้าคนอื่นทำลายไปแล้ว ตอนที่หวังหลินเก็บวิญญาณของจักรพรรดิเทพ เขาระมัดระวังและไม่กังวลเรื่องคำสาป

ดวงตาบรรพชนเทพเคยกลายเป็นหนึ่งเดียว หลังจากลอยออกไป สาวน้อยทั้งสองคว้าเอาไว้ทันที

“ในเมื่อของสิ่งนี้เป็นประโยชน์ต่อมหาชั้นฟ้าชวงจื่อ เช่นนั้นก็โปรดรับมันไว้ด้วย! ขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือ!” เพียงหวังหลินเอ่ยกล่าว จิ่วตี้มีสีหน้าเปลี่ยนไป เขาร้องคำรามและพุ่งทะยานหาหวังหลิน

ต้าวยี่มีดวงตาแดงฉานพลางพุ่งออกไปแม้ยังปกคลุมอยู่ในควันสีดำ!

“หวู่เฟิง ไฮ่จือโจมตีพร้อมกัน!” จิ่วตี้รู้สึกเสียใจมาก เขาคือมหาชั้นฟ้าผู้มีชีวิตมาอย่างยาวนานแต่ตอนนี้กลับต้องขอให้คนอื่นช่วยเหลือ นี่ถือเป็นความอับอายขายขี้หน้า

“เจ้าเด็กคนนี้ไม่อยากมีชีวิต!” จิ่วตี้เต็มไปด้วยจิตสังหาร ด้านมหาชั้นฟ้าชวงจื่อที่ได้กลับกลายเป็นสาวน้อยสองคนซึ่งถือดวงตาคนละข้าง แม้ใบหน้าจะซีดเซียวแต่สายตากลับมุ่งมั่น ร่างกายสั่นสะท้านพลางผสานกลับเป็นชวงจื่อร่างจริง พุ่งเข้าหาจิ่วตี้และต้าวยี่!

ห่างออกไปไกลหวู่เฟิงกำลังลังเล ผู้สูงส่งชั้นฟ้าไฮ่จื่อกัดริมฝีปากพลางกำลังดิ้นรนพยายามอย่างเห็นได้ชัด

ขณะที่มหาชั้นฟ้าชวงจื่อกำลังต้านทานจิ่วตี้และต้าวยี่ หวังหลินมีแววตาเปล่งประกาย แขนขวาสร้างลำแสงสีดำสองสายตัดหูสองข้างของบรรพชนเทพ!

โลหิตสีทองสาดกระจายออกมาพร้อมกับหูสองข้างทะยานไปหาหวู่เฟิง!

“มหาชั้นฟ้าหวู่เฟิง นี่คือสิ่งที่ท่านต้องการ! ข้าขอไม่ไปส่งแล้วกัน!” มหาชั้นฟ้าหวู่เฟิงยกแขนขึ้นมารับเอาไว้ เขาเก็บหูกลับไปอย่างเงียบๆ และก้าวถอยหลัง ตนเองไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคำสาปอยู่กับตัวด้วยแล้วจึงยิ่งไม่อยากลงมือ เขาแค่ต้องการกลับไปยังถ้ำเพื่อลบล้างคำสาป

พอล่าถอยไปแล้ว มหาชั้นฟ้าหวู่เฟิงได้เงียบลงและหันไปมองหวังหลินด้วยความซาบซึ้ง จากนั้นหันกลับและหายตัวไป!

ตอนที่จิ่วตี้เห็นแบบนี้ จิตสังหารยิ่งรุนแรงมากขึ้น เขากัดฟันแน่นและร้องคำราม แสงสีขาวระเบิดออกมาจากร่างกายและกลายเป็นดวงอาทิตย์สีขาวด้านหลัง!

สุนัขป่าสีขาวร้องคำราม ศีรษะทะลุร่างของจิ่วตี้เข้ามาและทะยานเข้าหาช่วงจื่อ!

“ต้าวยี่ ไฮ่จื่อ ขโมยศีรษะ!!” จิ่วตี้ระเบิดพลังเต็มที่เพื่อต่อสู้กับชวงจื่อ พริบตาเดียวต้าวยี่ได้ทะยานข้ามชวงจื่อมาและปรากฏดวงอาทิตย์ขึ้นด้านหลังเช่นกัน เขากำลังจะทุ่มออกไปสุดตัวแม้คำสาปกำลังจะทำให้เขาแย่ลง!

แต่เขาเป็นมหาชั้นฟ้าที่อ่อนแอที่สุดและคำสาปบรรพชนบนร่างกายก็ทำให้เขาย่ำแย่มาก ตอนนี้แม้แต่ดวงอาทิตย์ยังหมองหม่นราวกับสามารถสลายไปได้ทุกเวลา เขาไม่สามารถใช้พลังนี้ได้มากนัก

แม้มันมากพอที่จะสังหารผู้สูงส่งชั้นเทวะได้สักคน แต่การสังหารหวังหลินผมดำในเวลาสั้นๆ ถือว่าเป็นไปไม่ได้! เขายังต้องใช้ไฮ่จื่อช่วยเหลือ หากไฮ่จื่อสนับสนุนเขาด้วยวิชาของเผ่าต้าวหวัง พวกเขาก็จะมีโอกาสชนะ!

หวังหลินสงบนิ่งและถอยร่นไปพร้อมกับศีรษะบรรพชนเทพ เขายกศีรษะขึ้นมาและพูดกับไฮ่จื่อที่กำลังพยายามดิ้นรน

“ข้าไม่รู้ว่าข้าควรเรียกเจ้าว่าผู้สูงส่งชั้นฟ้าไฮ่จื่อหรือราชครูไฮ่จื่อ…เผ่าพันธุ์ต้าวหวังของเจ้าใช้ข้าเพื่อปลดปล่อยผนึก แม้เจ้าจะเข้าร่วมกับจิ่วตี้ อย่างมากข้าก็แค่เสียศีรษะไปแต่จะให้ข้าตายที่นี่นับว่าเป็นไปไม่ได้!”

“ดังนั้นถึงแม้เจ้าจะร่วมมือ เจ้าก็ไม่ได้อะไรเลยและไม่ส่งผลดีต่อเผ่าพันธุ์ต้าวหวังของเจ้าอีกต่างหาก แต่หากเจ้าไม่ร่วมมือ ข้าสามารถละทิ้งเรื่องที่ผ่านมาได้! ราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!”

………………………………………………..

ตอนที่ 1997 ดวงตะวันมหาชั้นฟ้า!

โดย

Ink Stone_Fantasy

ไฮ่จื่อขบคิดเงียบๆ และถอนหายใจ นางไม่ได้โจมตีออกไปและหลับตาลงแทน

จิ่วตี้กัดฟันแน่นจากการตัดสินใจของไฮ่จื่อ สีหน้าท่าทางของเขายิ่งดูมืดมนมากขึ้น แต่เขาไม่ได้พยายามเกลี้ยกล่อมนาง เพราะตัวเขาเองกำลังต่อสู้กับชวงจื่อ!

เสียงการต่อสู้ของแต่ละคนแผ่กระจายออกไปทั่วทิศทาง ส่วนต้าวยี่เข้าไปใกล้หวังหลินมากขึ้น แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหารพร้อมจะสังหารหวังหลินและใช้โลหิตศัตรูเพื่อล้างบางความอับอาย!

หวังหลินมีสีหน้าเย็นเยียบอยู่เสมอ พอต้าวยี่มาถึง เจตจำนงต่อสู้อันหาได้ยากค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาในแววตา เจตจำนงต่อสู้นี้ไม่ได้ปรากฏขึ้นภายในตัวเขามานานแล้ว มันมาจากความรู้แจ้งในแก่นการต่อสู้ที่เขาได้รับในโลกถ้ำ!

เป็นความเข้าใจของคำว่า “เซียนแบบเราไม่เคยหวาดกลัวการต่อสู้!”

“ต้าวยี่!” หวังหลินยืนอยู่บนศีรษะบรรพชนเทพและส่งเสียงคำรามใส่ท้องฟ้า เรือนผมสีดำสะบัดพริ้วและยกแขนขวาขึ้นมา ปรากฏเศษกระบี่สีทองในมือ มันคือเศษกระบี่บรรพชนเทพที่จิ่วตี้มอบให้เขาบนถนน!

ตอนนั้นจิ่วตี้ไม่คิดว่าหวังหลินจะรอดชีวิตจากแผนของเผ่าพันธุ์ต้าวหวังได้ หากเขารู้เช่นนี้เขาคงไม่มอบเศษกระบี่ให้หวังหลินอย่างแน่นอน!

หลังจากผสานเศษกระบี่เข้าไปในร่างกาย แววตาหวังหลินกลับเผยประกายแปลกประหลาด เขาก้าวไปข้างหน้าและเอามือตีใส่หน้าอก

“ร่างแก่นแท้ห้าธาตุ ออกไป!”

“แก่นแท้นามธรรมทั้งสาม ออกไป!”

“เขตอาคม ต้นกำเนิดแท้จริง ออกไป!”

เพียงคราเดียว แก่นแท้ทั้งหมดนอกเหนือจากแก่นแท้สังหาร สายฟ้าและจุดจบแท้จริง ล้วนออกไปจากร่างกาย! หวังหลินผมดำในตอนนี้พุ่งเข้าหาต้าวยี่เสมือนมือสังหารลงมาจุติ!

ทั้งสองเริ่มต่อสู้กันดังสนั่นในท้องฟ้า!

ต้าวยี่ร้องคำราม ใช้พลังอำนาจจากดวงอาทิตย์ของตัวเองทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกผสานกันเป็นหนึ่ง แต่ละการเคลื่อนไหวและโจมตีมีพลังแห่งศรัทธาของเขา ทั้งยังเข้าปะทะกับหวังหลิน หวังหลินผมดำแตกสลายครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ดูเหมือนเขาเป็นอมตะ!

‘บัดซบ หลังจากหวังหลินเข้าสู่ร่างผมดำ ยิ่งต่อสู้ลำบากขึ้นไปอีก!’ ต้าวยี่อดทนต่อความเจ็บปวดของคำสาปบรรพชนและโจมตีอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ถูกหวังหลินผมดำบังคับให้ถอยร่นไปหลายครั้ง จนคำสาปบรรพชนในร่างกำลังทำให้เขาย่ำแย่มากขึ้น!

ร่างหวังหลินผมดำแตกสลายกลายเป็นควันสีดำนับไม่ถ้วนอีกครา มันคล้ายมีชีวิตและพุ่งเข้าหามหาชั้นฟ้าต้าวยี่ พออยู่ด้านหน้าต้าวยี่กลับมีดัชนีข้างหนึ่งยื่นออกมาจากควันสีดำ!

ต้าวยี่พลันหันตัวกลับ ใบหน้าในตอนนี้แทบกลายเป็นกระดูกไปเกือบทั้งหมด ผิวหนังหลุดร่วง น้ำโลหิตไหลซึมออกมาจากร่างกาย เขาโยนกำปั้นออกไปและทำให้ทั้งโลกคล้ายหยุดหมุน จังหวะที่กำปั้นร่อนลงไป ดัชนีของหวังหลินพังทลายและควันสีดำกระเด็นกลับมากลายเป็นร่างหวังหลินห่างออกไปร้อยฟุต

แต่ต้าวยี่ถอยไปสามก้าว กลิ่นอายสังหารซึ่งขจัดออกไปได้ยากมากดูเหมือนผสานกับคำสาปบรรพชน ทำให้เขาต้องส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดเข้าใส่ท้องฟ้า

หวังหลินพุ่งทะยานออกมาอีกครั้งด้วยสายตาเย็นชา

ขณะเดียวกันร่างแก่นแท้ห้าธาตุที่เขาบังคับออกมา หลังจากผสานเข้ากับเศษกระบี่จึงทำให้แก่นแท้สุดท้ายสมบูรณ์ แก่นแท้โลหะ!!

แม้จะไม่ได้สร้างเป็นร่างแก่นแท้โลหะขึ้นมาแต่ก็ทำให้ร่างแก่นแท้ห้าธาตุสมบูรณ์แบบ เพียงแค่พลังงานไหลเวียน ธาตุทั้งห้าจึงผสานกลายเป็นหนึ่งอย่างสมบูรณ์ ร่างแก่นแท้ห้าธาตุของหวังหลินระเบิดพลังอันน่าตกตะลึงขึ้นและมองไปที่ต้าวยี่ เขาก้าวทะยานออกไปจนเกิดห้าธาตุโอบล้อมราวกับผ้าคลุมห้าสี!

สีดำตัวแทนของธาตุปฐพี!

สีเหลืองตัวแทนของธาตุโลหะ!

สีเขียวตัวแทนของธาตุไม้!

สีฟ้าตัวแทนของธาตุวารี!

สีแดงตัวแทนของธาตุเพลิง!

ร่างแก่นแท้ห้าธาตุเข้าประชิดและยกแขนขึ้นมาทำให้ธาตุทั้งห้าเคลื่อนไหว พื้นดินสีดำเปลี่ยนกลายเป็นแผ่นดินมายาอันกว้างใหญ่แต่กลับเต็มไปด้วยแก่นแท้ธาตุปฐพีอันน่าตกตะลึง พื้นดินราวกับตื่นขึ้นมาและเปลี่ยนกลายเป็นยักษ์พร้อมกับโยนกำปั้นใส่ต้าวยี่!

ยังมีธาตุโลหะอีกด้วย หลังจากมันปรากฏขึ้นมาจึงเปล่งประกายเจิดจ้ากลายเป็นกระบี่นับไม่ถ้วน แต่ละเล่มเป็นแค่ภาพมายาทว่ามีแก่นแท้โลหะอยู่มหาศาล พวกมันเปลี่ยนกลายเป็นฝนกระบี่กระหน่ำใส่ต้าวยี่!

แก่นแท้ไม้เปลี่ยนกลายเป็นต้นไม้สูงพันฟุตในท้องฟ้า ทุ่มลงมากระแทกใส่ต้าวยี่! ต้นไม้ยักษ์ดูราวกับสามารถแยกผืนปฐพีให้กลายเป็นสองส่วน!

วารีและเพลวเปลิงเปลี่ยนกลายเป็นระลอกคลื่นกวาดเข้าหาต้าวยี่!

ขณะเดียวกันหวังหลินผมดำมีแววตาเป็นประกาย เขาก้าวทะยานไปข้างหน้า ร่างกายระเบิดกลายเป็นประกายสายฟ้าสีดำพุ่งเข้าหาต้าวยี่!

นี่คือการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดยามที่ร่างมือสังหารและร่างแก่นแท้ห้าธาตุร่วมมือกัน!

ต้าวยี่ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนและเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ เสื้อผ้าขาดวิ่น โลหิตไหลออกมาจากรูโหว่บนใบหน้า ดวงอาทิตย์พร่าเลือนด้านหลังพลันแตกสลาย!

กลายเป็นแรงกระแทกรุนแรงจนทำให้ธาตุไม้และยักษ์ปฐพีที่กำลังโจมตีเข้ามาถึงกับแตกกระจาย คลื่นทะเลและคลื่นเพลิงถูกผลักกลับไป กระบี่โลหะนับไม่ถ้วนพังทลาย ธาตุทั้งห้าสลายไปและก่อเกิดเป็นร่างแก่นแท้ห้าธาตุของหวังหลินขึ้นมาใหม่!

ทั้งยังทำให้สายฟ้านับไม่ถ้วนของหวังหลินเกิดการระเบิดตามกันไป ปรากฏควันสีดำและล่าถอยกลับคืนเป็นร่างหวังหลินชุดดำ!

ต้าวยี่กรีดร้อง สิ่งเดียวที่เหลืออยู่บนใบหน้าเขาคือดวงตา แต่ทว่าดวงตาเสมือนเปลวเพลิงและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

ที่เขาหวาดกลัวไม่ใช่เพียงแค่หวังหลินแต่ยังรวมถึงคำสาปบรรพชนที่ปะทุขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ เขาสัมผัสได้ชัดเจนว่าคำสาปบรรพชนกำลังเริ่มเผาไหม้ดวงวิญญาณ หากต่อสู้ต่อไปแทนที่จะล่าถอยเพื่อประคองตัวเอง สุดท้ายเขาอาจจะ…ตาย!!!

“ข้าจะไม่ยอมกลายเป็นแบบนี้!!” ต้าวยี่ร้องคำรามและพุ่งเข้าสู่ท้องฟ้าเพื่อจะหนีไป เขาไม่กล้าต่อสู้อีกเนื่องจากสัมผัสถึงเงาแห่งความตายกำลังครอบงำเข้ามา

“แก่นแท้เขตอาคม ผนึกท้องฟ้า!”

“แก่นแท้ต้นกำเนิดแท้จริง แยกราตรี!”

“ชีวิตและความตาย เวรกรรม จริงเท็จ ปกคลุมทั่วโลกหล้า!” หวังหลินผมดำและร่างแก่นแท้ห้าธาตุพูดขึ้นมาพร้อมกัน!

ขณะที่ต้าวยี่กำลังจะจากไป ท้องฟ้าเบื้องบนพลันกะพริบและมีอักขระรูนปรากฏขึ้นมา นี่คือพลังการผนึกของแก่นแท้เขตอาคมของหวังหลิน!

ต่อจากแก่นแท้เขตอาคม ปรากฏดวงอาทิตย์ส่องประกายขึ้นมา มันปลดปล่อยแสงแพรวพราวและผสานเข้ากับแก่นแท้เขตอาคม กลายเป็นภาพแสงสว่างปิดผนึกโลกแห่งนี้

หลังจากนั้นไม่นาน แก่นแท้นามธรรมทั้งสามได้ปรากฏขึ้นกลายเป็นหมอกล้อมรอบผนึก หมอกนี้มีเต๋าของหวังหลินและแผ่กระจายออกไปในท้องฟ้า กลายเป็นพลังผนึกอันแข็งแกร่ง!

“เจ้าต้องการหนี!?” หวังหลินผมดำและร่างแก่นแท้ห้าธาตุพุ่งทะยานเข้าหาต้าวยี่!

ห่างออกไปไกล จิ่วตี้เผยอาการตกตะลึง เขาถอยจากการปะทะกับชวงจื่และกำลังจะพุ่งไปหาหวังหลิน

ชวงจื่อหน้าซีดแต่นางกัดฟันแน่นและขัดขวางอีกครั้ง!

จิ่วตี้ร้องคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว “ชวงจื่อ พอแล้ว!! จักรพรรดิเทพก็ตายไปแล้ว เจ้ากำลังจะให้ต้าวยี่ถูกคำสาปบรรพชนทำลายไปด้วยหรือ!?”

ชวงจื่อหยุดชะงัก นอกจากนี้นางก็เป็นเผ่าเทพเช่นกัน!

ร่างกายของต้าวยี่เริ่มเน่าสลายไปด้วย ตอนนี้เขามีภาพลักษณ์น่าหวาดกลัวยิ่ง แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความบ้าคลั่ง รอบร่างปรากฏเปลวเพลิงที่มองไม่เห็นขึ้นมา เขาร้องคำรามและชกกำปั้นใส่ท้องฟ้า

ทั่วบริเวณเกิดเสียงดังสนั่น ผนึกที่เกิดขึ้นจากแก่นแท้เขตอาคม แก่นแท้จุดเริ่มต้นแท้จริงและแก่นแท้นามธรรมทั้งสามพังทลาย ต้าวยี่ได้เผาไหม้ร่างกายของตัวเองเพื่อยืมพลังพุ่งทะยานออกไปในทันที!

พอเห็นว่าต้าวยี่กำลังจะหนีไป หวังหลินผมดำและร่างแก่นแท้ห้าธาตุมีสายตาเปล่งประกายพร้อมกัน!

“เจ้าจะหนีไปก็ได้ แต่สำนักต้าวยี่ไม่สามารถหนีรอดไปได้!” คำพูดนี้ดังออกมาจากหวังหลินผมดำและเต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหาร

“เจ้าคิดอยากจะสู้ก็สู้ คิดอยากจะหนีก็หนีง่ายๆ ได้อย่างไร?” ร่างแก่นแท้ห้าธาตุพูดขึ้นมา

ต้าวยี่เต็มไปด้วยสายตาบ้าคลั่ง เขาเผาไหม้ร่างกายตัวเองโดยไม่ลังเลเพื่อหวังว่าจะหนีออกไปปิดด่านบ่มเพาะ จะสำนักอะไร เผ่าเทพอะไร? ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญทั้งนั้น เขาพุ่งออกไปและร่างกายเริ่มพร่าเลือน

ขณะเดียวกันพอชวงจื่อหยุดชะงัก จิ่วตี้ได้พุ่งทะยานออกมา เขาดูเหมือนกำลังจะมาหยุดหวังหลินแต่ความจริงเต็มไปด้วยจิตสังหาร!

หวังหลินผมดำมีสายตาเปล่งประกายและไม่มีความลังเล เพียงต้าวยี่หนีไปและจิ่วตี้ใกล้เข้ามา ร่างกายเขาเปลี่ยนกลายเป็นควันสีดำมากมายมหาศาล ลอยเข้าหาร่างแก่นแท้ห้าธาตุ จากนั้นผสานกันเป็นร่างอันพร่าเลือน

“แก่นแท้เขตอาคม กลับมา!”

“จุดเริ่มต้นแท้จริง กลับมา!”

“ชีวิตและความตาย เวรกรรม จริงเท็จ กลับมา!”

“ร่างแก่นแท้ห้าธาตุ รวมตัว แก่นแท้สายฟ้าสังหาร รวมตัว แก่นแท้นามธรรม รวมตัว!” ร่างพร่าเลือนได้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเพื่อก่อเกิดเป็นร่างหวังหลิน!

เส้นผมไม่ได้เห็นสีดำอย่างสิ้นเชิงและไม่ได้เป็นสีขาวไปทั้งหมด ครึ่งหนึ่งเป็นสีดำและครึ่งหนึ่งเป็นสีขาว เพียงแค่เขามองขึ้นไป กลับมีกลิ่นอายที่ทำให้จิ่วตี้ต้องหรี่ตาแคบระเบิดออกมาจากร่างหวังหลิน!

นี่คือร่างที่แข็งแกร่งที่สุดนอกเหนือจากร่างอวตารในมิติว่าง! มันคือร่างที่อยู่ในจุดสูงที่สุดหลังจากเขาดูดซับพลังบางส่วนของบรรพชนเทพ ผสานร่างแก่นแท้สังหารและร่างแก่นแท้ห้าธาตุเข้าด้วยกัน!

ด้านหลังเป็นเค้าโครงดวงอาทิตย์สีดำและขาวขึ้นมา ดวงอาทิตย์เลือนลางและเป็นแค่รูปร่าง ทว่ามันกลับทำให้ไฮ่จื่อ จิ่วตี้ ชวงจื่อและต้าวยี่ต้องสั่นสะท้าน!!

“นี่…นี่มัน…”

“นี่มันไม่ได้เกิดขึ้นจากวิชา มันเป็น…ดวงตะวันของมหาชั้นฟ้า!”

“นี่เป็นไปไม่ได้ เขาไม่เคยเข้าไปดินแดนเทพบรรพกาล แล้วจะมีดวงตะวันมหาชั้นฟ้าได้อย่างไร?! แม้จะพร่าเลือนแต่มันก็เป็นเค้าโครงดวงตะวันมหาชั้นฟ้าจริงๆ!!”

“เขา…เขาใช้พลังของตัวเองเพื่อสร้างดวงตะวันมหาชั้นฟ้าขึ้นมา! คนผู้นี้…เขา…”

………………………………………………………….

ตอนที่ 1998 ทิ้งต้าวเฟยเอาไว้!

โดย

Ink Stone_Fantasy

ดวงตะวันมหาชั้นฟ้ามีสีขาวและดำปะปนกัน มันเปล่งแสงแปลกประหลาดส่องสว่างขึ้นและครอบคลุมพื้นที่ว่างด้านหลังหวังหลิน!

นี่คือพลังที่แข็งแกร่งที่สุดของหวังหลิน เมื่อดวงตะวันมหาชั้นฟ้าปรากฏขึ้นมา หวังหลินก้าวทะยานและพุ่งเข้าหาต้าวยี่ที่กำลังตกตะลึง!

จิ่วตี้มีสายตาเคร่งเครียด พลางพุ่งเข้าไปหยุดหวังหลิน เขาไม่สามารถมองดูต้าวยี่ต้องตายจากคำสาปบรรพชนได้ เขาไม่ต้องการให้เผ่าเทพตกอยู่ในสภาพย่ำแย่จนสมดุลระหว่างเผ่าเทพและเผ่าโบราณต้องพังทลาย!

ตอนนี้จักรพรรดิเทพตายไปแล้ว มันไม่ควรเกิดขึ้นกับต้าวยี่ไปอีกคน!

เพียงจิ่วตี้เคลื่อนไหว แสงสีขาวปกคลุมทั่วร่าง ด้านหลังปรากฏดวงตะวันสีขาวและก่อเกิดหมาป่าสีขาวขนาดยักษ์ มันร้องคำรามและพุ่งเข้าไปขัดขวางหวังหลิน

ทั้งสองเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ!

“หวังหลิน!!! ต้าวยี่ไม่ควรโดนสังหาร!!” จิ่วตี้ร้องคำราม หมาป่าสีขาวรอบร่างอ้าปากเพื่อจะกลืนกินหวังหลิน

หวังหลินมีสีหน้าสงบนิ่ง เพียงหมาป่าสีขาวใกล้เข้ามา ดวงตะวันสีขาวดำได้เรืองแสงพร่าเลือน จากนั้นหดลงอย่างรวดเร็วและเข้าไปในร่างหวังหลิน

ทำให้ร่างหวังหลินมีพลังอำนาจของเค้าโครงดวงตะวันมหาชั้นฟ้า เขาหันกลับมาและเตะหมาป่าสีขาวไป!

ถึงจุดนี้ จะหนึ่งกำปั้นหรือหนึ่งแรงเตะก็มีพลังสั่นสะเทือนโลกา อากาศโดยรอบสั่นสะท้าน!

หากมองไกลๆ นี่มันไม่ใช่การปะทะของหมาป่าสีขาวและการเตะของหวังหลิน แต่เป็นการปะทะของดวงตะวันสีขาวและดวงตะวันสีขาวดำ!

เสียงดังสนั่นกึกก้องไปทั่วทุกทิศทาง ดวงตะวันสีขาวของมหาชั้นฟ้าจิ่วตี้เกิดการสั่นเทา หมาป่าสีขาวส่งเสียงร้องในขณะที่ร่างกายแตกสลายเนื่องจากแรงกระแทกจนเหลือเพียงศีรษะและกระเด็นถอยกลับมา

จิ่วตี้หน้าซีดและเต็มไปด้วยความตกตะลึง ตัวเขายังอยู่ในผลของคำสาปบรรพชนจึงต้องแบ่งพลังออกไปข่มไว้และเพิ่งต่อสู้กับชวงจื่อมาจนเขาตกอยู่ในสภาวะอ่อนแอที่สุด แต่เขายังเป็นมหาชั้นฟ้าและยังเป็นมหาชั้นฟ้าที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม!

แม้อีกฝ่ายจะสร้างโครงร่างดวงตะวันมหาชั้นฟ้าขึ้นมาได้ มันก็เป็นแค่โครงร่างเท่านั้น เหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ยังไม่เติบโตขึ้นมาจริงๆ

อย่างไรก็ตามเพียงแค่โครงร่างดวงตะวันมหาชั้นฟ้าของหวังหลินกลับสามารถบังคับให้เขาถอยกลับไปได้แล้ว!!

นี่มันไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง สิ่งเดียวพอที่พอธิบายได้คือดวงตะวันมหาชั้นฟ้าที่หวังหลินสร้างขึ้นมาไม่ใช่ของธรรมดา!!

‘นี่มันไม่ใช่ตะวันมหาชั้นฟ้าธรรมดาแน่นอน!’ จิ่วตี้พุ่งออกไปอีกครั้ง พอตะวันมหาชั้นฟ้าทั้งสองดวงปะทะกัน หวังหลินกระเด็นกลับมาและโลหิตไหลจากมุมปาก ร่างกายสั่นสะท้านและพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า!

การขัดขวางของจิ่วตี้ไม่สามารถป้องกันหวังหลินได้ พริบตาเดียวหวังหลินได้พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเข้าหาต้าวยี่ซึ่งถูกควันสีดำจำนวนมากปกคลุมและร่างกายกำลังเน่าสลาย

เพียงก้าวคราเดียวก็เข้าประชิดได้แล้ว เมื่อต้าวยี่เห็นว่าตัวเองหนีไปไม่รอด แววตาเกิดความบ้าคลั่งและยกแขนขวาขึ้นมาร้องคำราม เขาพุ่งเข้าไปในชั้นบรรยากาศ คมมีดเสี้ยวพระจันทร์สีดำปรากฏขึ้นในมือ คมมีดปกคลุมด้วยจิตสังหารและเขาหันตัวกลับมาฟันใส่หวังหลิน!

“หวังหลิน หากเจ้าต้องการสังหารข้า เช่นนั้นก็ตายไปด้วยกัน!” ต้าวยี่บ้าคลั่ง คมมีดฟาดลงใส่หวังหลิน แต่ในขณะที่มันเข้ามาใกล้ ร่างหวังหลินกลับสั่นเทาและเปลี่ยนกลายเป็นภาพติดตา 99 ร่าง

ภาพติดตา 99 ร่างล้อมรอบบริเวณ พอคมมีดกวาดผ่านไปจนเกิดเสียงดังสนั่น เหล่าร่างหายไปมากกว่า 90 ร่างแต่ที่เหลือผ่านมาได้และกลับเป็นร่างหวังหลินเบื้องหน้าต้าวยี่

หวังหลินหน้าซีด หลังจากปรากฏขึ้นมาจึงยกแขนขวาชี้ไปที่จุดกลางหน้าผากของต้าวยี่

ปัง!

ร่างต้าวยี่ตกลงมาจากท้องฟ้าและส่งเสียงกรีดร้องดังสนั่น คำสาปบรรพชนระเบิดออกมาอย่างสมบูรณ์ เลือดเนื้อจำนวนมากร่วงหล่นลง ร่างกายใต้เสื้อผ้าในตอนนี้เหลือเพียงแค่กระดูก!

ปัง!

ร่างกายตกลงมากระทบกับพื้นดิน

“ข้าไม่ยอมให้เป็นแบบนี้!!” ต้าวยี่เต็มไปด้วยความอาฆาต ถ้าไม่ใช่เพราะคำสาปบรรพชน เขาคงไม่ลงเอยแบบนี้เบื้องหน้าหวังหลิน! แต่เขากลับต้องมาอยู่ในสภาพน่าเวทนาเช่นนี้!

จิ่วตี้หันกลับมากัดฟันและร้องคำราม “หวังหลิน พอได้แล้ว!! เจ้าเอาศีรษะบรรพชนเทพไปได้เลย! ไฮ่จื่อ เจ้าไม่ต้องโจมตีหวังหลิน แต่เจ้าต้องช่วยต้าวยี่!”

ไฮ่จื่อขบคิดเงียบๆ และยกแขนขึ้นมา นางสะบัดเข้าหาต้าวยี่ที่อยู่บนพื้น

“ด้วยพลังของเผ่าพันธุ์ต้าวหวัง รวบรวมความคิดของสิ่งมีชีวิตและตัวตนแห่งความตาย…ปล่อยสิ่งที่มีอยู่ให้ดำรงอยู่ ปล่อยสิ่งที่กำลังสลาย…ให้หยุด!”

ไฮ่จื่อสะบัดแขนเกิดเป็นระลอกคลื่นสีฟ้ารอบตัวต้าวยี่ พอหวังหลินเข้ามาใกล้เขารู้สึกเหมือนเข้าไปในทรายดูด

หวังหลินแววตาเป็นประกาย รอบร่างแผ่กระจายเส้นด้ายสีดำจำนวนมากออกใส่ต้าวยี่ มันแทงทะลุระลอกคลื่นเข้าไปและก่อตัวเป็นร่างหวังหลินอีกครั้งเบื้องหน้าต้าวยี่

ต้าวยี่ต้องการโต้กลับ แต่คำสาปบรรพชนระเบิดออกมาอีกครั้ง ขณะที่เขากำลังจะใช้วิชามันจึงสลายไปและร่างกายเน่าสลายมากขึ้น จากนั้นพอหวังหลินปรากฏขึ้นเบื้องหน้า เขาจึงกรีดร้องโหยหวน หวังหลินเหยียบเท้าไปบนหน้าอกทำให้เขาไม่สามารถดิ้นรนต่อไปได้

“เจ้าสู้เมื่อเจ้าอยากสู้และหยุดเมื่อเจ้าอยากหยุด เจ้าคิดว่าจะทำทุกอย่างได้ตามที่ต้องการได้อย่างไร? ต้าวยี่เจ้าโจมตีข้าก่อน หากต้องการให้ข้าหยุดก็ต้องชดใช้!” หวังหลินเหยียบเท้าลงบนมหาชั้นฟ้าต้าวยี่และมองมหาชั้นฟ้าจิ่วตี้ที่กำลังเข้ามาด้วยท่าทีสงบนิ่ง

จิ่วตี้หยุดห่างหวังหลินไปหนึ่งพันฟุตด้วยท่าทีมืดมน เขาจ้องมองหวังหลินสักพัก คำสาปบรรพชนในร่างกายเขาเริ่มเกิดความรุนแรง

จิ่วตี้สูดหายใจอย่างหนักและฝืนบังคับให้สงบลง “เจ้าต้องการอะไร?”

หวังหลินใส่แรงเหยียบใส่ร่างต้าวยี่เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย ควันสีดำแผ่กระจายมากขึ้น แรงกระตุ้นนี้ทำให้ความบ้าคลั่งของต้าวยี่หายไปและเกิดความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนพร้อมกับความรู้สึกอัปยศจากการโดนหวังหลินเหยียบหน้าอก

หวังหลินกะพริบแววตาโดยมิอาจตรวจจับได้ พลางเอ่ยขึ้น “ข้าต้องการกะโหลกทารกนั่น!”

จิ่วตี้ขมวดคิ้ว

“ต้าวยี่ ส่งกะโหลกนั่นมา เจ้าถึงจะไปได้” หวังหลินมีสีหน้าสงบนิ่งพลางกุมความได้เปรียบเอาไว้ เขาไม่เคยคิดเรื่องการสังหารต้าวยี่ นอกจากนี้การที่เขาสามารถควบคุมสถานการณ์ได้เนื่องมาจากมหาชั้นฟ้าทั้งหมดกำลังโดนคำสาปบรรพชนเข้าโจมตี ไม่ใช่เพราะพลังของเขาทำให้ไม่สนอะไรก็ได้

ต้าวยี่จ้องมองหวังหลินราวกับกำลังจดจำภาพหวังหลินเอาไว้ให้ขึ้นใจ

“ต้าวยี่ มอบมันให้เขา!” จิ่วตี้พ่นลมหายใจ

ต้าวยี่รู้ว่าเขาไม่มีเวลามากนัก ด้วยอาการบาดเจ็บในตอนนี้แค่การถอนคำสาปก็เป็นเรื่องยากอยู่แล้ว หากชักช้าไม่ทันการ ถึงแม้จะลบล้างคำสาปไปได้ ระดับบ่มเพาะก็คงเสียหายมากเกินไป

พอหวังหลินถอนเท้าขวาออก เขาจึงยื่นมือออกไปในอากาศและนำกะโหลกขนาดเท่ากำปั้นออกมา

ต้าวยี่ปล่อยกะโหลกในมือ จากนั้นพุ่งทะยานขึ้นไปในท้องฟ้า ทะลวงผ่านอากาศและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

กะโหลกชิ้นนี้ดูเหมือนของเด็กทารกและเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย ให้ความรู้สึกกลมกลืนและพรั่งพรูออกไปทั่วทิศทาง

ในใจหวังหลินเกิดความรู้สึกคุ้นเคยอย่างชัดเจน เขาสะบัดแขนขวาให้กะโหลกลอยเข้ามาหา จากนั้นเก็บไว้ในมิติเก็บของ

หลังจากรับกะโหลกมา หวังหลินจึงถอยกลับไปหาศีรษะบรรพชนเทพ เหลียนต้าวเฟยยังอยู่บนศีรษะด้วยสภาพย่ำแย่

“หวังหลิน เผ่าพันธุ์ต้าวหวังและข้าเป็นคนวางแผนนี้ ทว่าคนที่เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้มากที่สุดก็คือเจ้า ข้าจะจำเรื่องนี้เอาไว้ จงออกไปจากที่นี่และกลายเป็นมหาชั้นฟ้าให้เร็วที่สุดยิ่งดี ไม่เช่นนั้นเมื่อข้าลบล้างคำสาปออกไปได้ ข้าจะไปคิดบัญชีกับเจ้า!” จิ่วตี้มองหวังหลิน

“ส่วนเจ้า ชวงจื่อ หากต้าวยี่ไม่ฟื้นฟูกลับมาและเราต้องเข้าร่วมสงครามกับเผ่าโบราณ เจ้าจงมองดูสายโลหิตของเผ่าเทพไหลนองเป็นสายได้เลย เซียนในสำนักตะวันม่วงของเจ้าจะไม่สามารถหนีรอดไปได้แม้ซักคนเดียวแน่!”

“เดิมทีข้าวางแผนไว้ว่าจะบอกให้มหาชั้นฟ้าทั้งหมดแบ่งสมบัติของบรรพชนเทพให้เท่ากันเพื่อที่เราจะได้แข็งแกร่งขึ้น จะได้ไม่เป็นแบบจักรพรรดิเทพอีก!”

“แต่เพราะเจ้า ทุกอย่างจึงเปลี่ยนไป เจ้าต้องรับผลที่ตามมาของเรื่องนี้!” จิ่วตี้เยาะเย้ย

ชวงจื่อขบคิดและไม่เอ่ยตอบ แววตาสับสนและยากอธิบาย

หวังหลินขอโทษอยู่ในใจ เขามองมหาชั้นฟ้าชวงจื่อและตัดสินใจเอาไว้!

‘ข้าเป็นหนี้มหาชั้นฟ้าชวงจื่อไว้มาก…ข้าจะทำให้ดีที่สุดเพื่อหยุดยั้งสงครามระหว่างเผ่าเทพและเผ่าโบราณ ไม่ให้นางรู้สึกเสียใจต่อการตัดสินใจในวันนี้’

มหาชั้นฟ้าชวงจื่อขบคิดและพูดขึ้นอย่างเย็นเยียบ “ในเมื่อข้าตัดสินใจจะทำอะไรไปแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดหรอก!”

“ดี เยี่ยม!” จิ่วตี้เริ่มหัวเราะ สายตาเย็นเยียบพลางมองมาที่หวังหลิน

“ข้าจะให้เจ้าเอาศีรษะบรรพชนเทพไป แต่เจ้าไม่สามารถเอาเหลียนต้าวเฟยไปได้!! เรื่องนี้ไม่ได้ตกลงกันไว้ เก็บศีรษะและไปซะ!”

“ข้าถอยลงมาแล้ว! หากเจ้ายังดื้อดึงจะเอาเขาไป ข้าจะหยุดยั้งการระงับคำสาปบรรพชน จะใช้ทุกอย่างเพื่อรั้งให้เจ้าอยู่ที่นี่และไปเดิมพันกับการฟื้นพลังในอนาคตแทน!”

“ชวงจื่อ เจ้าจะช่วยเขาให้เอาศีรษะบรรพชนไปก็ได้ แต่ตอนนี้จักรพรรดิเทพตายแล้วและศีรษะบรรพชนก็เสียหาย เจ้าควรรู้ว่าที่นี่เหลียนต้าวเฟยมีตำแหน่งอะไร” จิ่วตี้เอ่ยตอบ

หวังหลินมีท่าทีสงบนิ่งแต่ก็หรี่ตาลง

ชวงจื่อขบคิดและมองมาที่หวังหลิน “หวังหลิน…ทิ้งเหลียนต้าวเฟยเอาไว้”

…………………………………………………

ตอนที่ 1999 กระจายตัว

โดย

Ink Stone_Fantasy

หากแค่จิ่วตี้ขอ เขาคงไม่สนใจ แต่เขามาที่วังก็เพื่อช่วยเหลียนต้าวเฟย แล้วจะยอมทิ้งไปเพราะจิ่วตี้คุกคามได้อย่างไร?

หวังหลินไม่เชื่อว่าจิ่วตี้จะหยุดการฝืนระงับคำสาปบรรพชนเพื่อแลกกับการฟื้นคืนพลังในอนาคต!

แต่ทว่าหวังหลินไม่ยอมเมินเฉยคำพูดของชวงจื่อ!

ในใจหวังหลินก็เป็นหนี้ชวงจื่ออยู่แล้ว ในเมื่อนางก็เป็นคนขอเช่นกัน หวังหลินจึงต้องขบคิดเงียบๆ

ผ่านไปสักพักหวังหลินจึงพูดด้วยความลำบากใจ “ข้าขอเหตุผล!” เขาไม่ได้มองจิ่วตี้แต่มองมาที่มหาชั้นฟ้าชวงจื่อ

“จักรพรรดิเทพตายไปแล้ว เหลียนต้าวเฟยสำคัญต่อเผ่าเทพ…” ชวงจื่อถอนหายใจและมองหวังหลิน

“หวังหลิน…เหลียนต้าวเฟยต้องถูกทิ้งไว้ที่นี่…” คนที่พูดคือไฮ่จื่อที่เงียบมาตลอด

นางมองหวังหลินและเอ่ยต่อ “ที่นี่คือวังต้องห้าม แม้จะพังทลายไปแล้วมันก็จะฟื้นคืนมาได้ด้วยตัวเอง…ในเผ่าเทพ วังต้องห้ามเป็นสถานที่สำคัญมากเพราะศีรษะบรรพชนเทพอยู่ที่นี่…”

“ศีรษะบรรพชนเทพใช้เพื่อกักขังวิญญาณ 72 ดวงของเผ่าเทพ เพราะมีศีรษะนี้จึงทำให้เหล่าวิญญาณยังโดนผนึกเอาไว้ เมื่อศีรษะได้รับความเสียหาย มันจึงไม่มีพลังอำนาจไปกักขังวิญญาณที่ยังมีชีวิตอยู่อีกแล้ว แม้แต่พวกที่ตายไปแล้วก็จะกลับคืนสู่มิติว่างเมื่อการกักขังหายไป…”

“ถึงตอนนั้นทั้งเผ่าเทพก็จะตกอยู่ในความปั่นป่วน แต่ละแคว้นจะพังทลายและแตกสลาย ทั้งเผ่าเทพจะเผชิญกับภัยพิบัติ…ตามแผนการก่อนหน้านี้ของเผ่าข้า เราไม่ได้ต้องการทำลายเผ่าเทพ ดังนั้นหลังจากแบ่งปันศีรษะกันแล้ว เราจะเลือกคนผู้หนึ่งเพื่อหลับใหลอยู่ที่นี่ คนผู้นั้นจะเข้ามาแทนศีรษะบรรพชนเทพและกลายเป็นคนที่จะกักขังวิญญาณ 72 ดวงเอาไว้…”

“คนที่เราเลือกคือเหลียนต้าวเฟย!”

“เขามีสายโลหิตบรรพชนเทพและสืบทอดพลังส่วนหนึ่งของบรรพชนเทพเอาไว้ เผ่าพันธุ์ข้าได้ปลูกฝังเมล็ดพันธุ์ในตัวเขามาหลายปี เมื่อมันกระตุ้นขึ้นเขาจะกลายเป็นมหาชั้นฟ้าได้เพราะเขาดูดซับการสืบทอดพลังบรรพชนเทพ!”

“ด้วยระดับบ่มเพาะมหาชั้นฟ้าและวิชาลับของเผ่าข้าจะสามารถสร้างการจองจำขึ้นมาได้ นี่คือเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงเอาเขาไปไม่ได้…หากเจ้ายังจะฝืนเอาเขาไป เช่นนั้น…ข้าก็จะต้องหยุดเจ้าด้วยเช่นกัน” ไฮ่จื่อพูดขึ้นเบาๆ

ชวงจื่อถอนหายใจพลางมองหวังและพูดเป็นครั้งที่สอง “หวังหลินทิ้งเหลียนต้าวเฟยไว้ที่นี่เถอะ ชีวิตเขาไม่มีอันตรายแล้ว เขาจะอยู่ที่นี่เพื่อจองจำวิญญาณ 72 ดวง”

จิ่วตี้มองอย่างเยือกเย็นและไม่ได้เอ่ยกล่าว

หวังหลินขบคิดและมองเหลียนต้าวเฟยที่กำลังนอนอยู่บนศีรษะบรรพชนเทพ จากนั้นพูดออกมาโดยไม่ลังเล

“ข้าจะละทิ้งศีรษะบรรพชนเทพและเอาไปแค่เหลียนต้าวเฟยเท่านั้น!”

“ล้มเลิก? แม้ศีรษะบรรพชนเทพจะถูกวางกลับไว้เหมือนเดิม มันก็ไม่สามารถทำหน้าที่กักขังวิญญาณได้อีกแล้วเพราะถูกจักรพรรดิเทพผ่าออกมา พลังข้างในกระจัดกระจายไปแล้ว!” จิ่วตี้พ่นลมหายใจ

หวังหลินมีใบหน้าซีด สายตาดิ้นรนและสับสน แต่ละคนพูดง่ายและไม่ต้องคิดอะไรนัก หวังหลินเองก็รู้ว่าเป็นความจริง

“หวังหลิน…ทิ้งเหลียนต้าวเฟยไว้ที่นี่” ชวงจื่อพูดเป็นครั้งที่สาม

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ในใจหวังหลินเกิดความปั่นป่วนขึ้นมา ผ่านไปสักพักเขาก็ถอนหายใจ หวังหลินไม่สามารถฝืนพาเหลียนต้าวเฟยไปได้ มหาชั้นฟ้าชวงจื่อคงต้องหยุดเขาและจิ่วตี้ก็คงลงมือพร้อมกับไฮ่จื่อด้วย หวังหลินไม่สามารถพาเหลียนต้าวเฟยไปได้หากทั้งสามคนร่วมมือกัน

ยิ่งไปกว่านั้นการพาเหลียนต้าวเฟยไปจะทำให้เผ่าเทพตกอยู่ในความปั่นป่วน หวังหลินไม่สนใจแต่มันคงส่งผลต่อมหาชั้นฟ้าชวงจื่อที่ช่วยเขาเอาไว้อย่างมาก…ซึ่งอาจทำให้สำนักตะวันม่วงโดนทำลายไป

เพียงขบคิดอย่างเงียบๆ หวังหลินเผยสีหน้าขมขื่น เขามองเหลียนต้าวเฟยที่ไร้สติและค่อยๆ หลับตาลง

‘เหลียนต้าวเฟย เมื่อข้าหวังหลินกลับมาหวังหลวงอีกครั้ง ข้าจะมาช่วยเจ้า! ข้าขอสาบาน!!’ หวังหลินสะบัดแขนขวาเก็บศีรษะบรรพชนเข้าไปในมิติเก็บของ จากนั้นหันมองขึ้นไปทันที

“จิ่วตี้ ไม่ต้องตามหาข้าหรอก ข้าจะกลับมาแน่นอน!” หลังจากหวังหลินเอ่ยขึ้น จึงทะยานขึ้นไปในท้องฟ้าและไม่หันกลับมา เขาทิ้งเหลียนต้าวเฟยไว้ด้านหลังให้เป็นด้ายคล้องใจ หวังหลินเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ได้มากที่สุดในการเดินทางสู่วังหลวง เขาได้พลังการสืบทอดบรรพชนเทพมาส่วนหนึ่ง ได้ศีรษะบรรพชนเทพและยังสร้างโครงร่างดวงตะวันมหาชั้นฟ้าได้อีก

แต่ท้ายที่สุดก็ยังไม่สามารถพาเหลียนต้าวเฟยไปได้…

หากมีตัวเลือก หวังหลินคงยอมทิ้งวาสนาทั้งหมดนี้เพื่อพาเหลียนต้าวเฟยไป แต่ทั้งหมดกลับถูกตัดสินตั้งแต่แรกเริ่มไปแล้ว

‘ด้วยการทำนายของบรรพชนของเผ่าต้าวหวัง เขาอาจเห็นเหตุการณ์ที่จักรพรรดิเทพครอบงำเหลียนต้าวเฟย…บางทีมันอาจเป็นส่วนหนึ่งของแผน แต่ก็ถูกข้าทำลายไป…’

‘แม้กระทั่งการทำลายตัวเองของจักรพรรดิเทพและคำสาปบรรพชนที่กระจายสู่มหาชั้นฟ้าทั้งสี่คนอาจจะถูกบรรพชนเผ่าต้าวหวังมองเห็นไปเช่นกัน แต่เขาไม่ได้บอก หรือไม่ก็พยายามหยุดไปแล้ว…’

‘บางทีที่เขาทำไปก็เพื่อคนในเผ่า…สิ่งที่ทำไปทั้งหมดเพื่อขจัดความโกรธเกรี้ยวของข้าที่มีต่อเผ่าต้าวหวัง…แต่อนาคตที่เขามองเห็นทำให้เขาทำดีกับข้า…เป็นเพราะในใจเขา ตัวตนของข้านั้นน่ากลัวยิ่งกว่ามหาชั้นฟ้า…’

หวังหลินคิดถึงคำพูดของอัจฉริยะในเผ่าต้าวหวังซึ่งทิ้งไว้ในสำนักมหาวิญญาณ ทุกคำใช้คำว่า “ท่าน” ที่แสดงความเคารพ

มหาชั้นฟ้าชวงจื่อมองเหลียนต้าวเฟยที่ตกอยู่ในสภาพย่ำแย่ นางถอนหายใจพลางติดตามหวังหลินออกไปด้วย

หลังจากหวังหลินออกมาจากวังต้องห้าม เขาไม่อาจอดทนได้จึงมองลงไป

เขาเห็นไฮ่จื่อใช้วิชาของเผ่าพันธุ์ทำให้เหลียนต้าวเฟยที่ไร้สติพลันปลดปล่อยแสงสีทองเป็นประกาย ดวงอาทิตย์สีทองห่อหุ้มเหลียนต้าวเฟย เพียงแสงสีทองกระจายออกมา หวังหลินสัมผัสได้ถึงความผันผวนระดับมหาชั้นฟ้ากระจายออกมาจากร่างเขา

พลังมหาชั้นฟ้านี้ไม่เหมือนโครงร่างดวงตะวันมหาชั้นฟ้าของหวังหลิน แต่เป็นดวงตะวันที่สมบูรณ์ เหลียนต้าวเฟยกลายเป็นมหาชั้นฟ้าคนที่ห้าของเผ่าเทพต่อจากจักรพรรดิเทพที่ตายไป

ทว่ามหาชั้นฟ้าคนที่ห้าคงจะหลับใหลไปตลอดกาลและไม่มีวันได้ตื่น จุดประสงค์ก็เพื่อมาทดแทนศีรษะบรรพชนเทพให้กักขังวิญญาณต่างแดน 72 ดวงเอาไว้!

หวังหลินมองเหลียนต้าวเฟยและมองดูเขากลายเป็นภูเขาที่มีดวงอาทิตย์ห่อหุ้มร่างกาย ภูเขาแห่งนี้สีทองอร่ามและพุ่งขึ้นสู่ก้อนเมฆ!

เมื่อยอดเขาปรากฏ พื้นดินที่แตกละเอียดจึงเริ่มฟื้นฟู แต่แทนที่จะมีเก้าภูเขาดังเดิม ตอนนี้มีแค่ภูเขาสีทองอยู่ลูกเดียวเท่านั้น!

ท้องฟ้าฟื้นคืนกลับมาเช่นกัน ในที่สุดทั้งโลกแห่งนี้ก็ฟื้นคืนกลับมาเป็นปกติ

หวังหลินมองภูเขาสีทองด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ไปสักพักก่อนจะหันตัวกลับมา เขาจดจำคำสาบานที่ให้เอาไว้และจากไปทันที

หลังออกไปจากพื้นที่ต้องห้าม หวังหลินก้าวทะยานและหายตัวอย่างไร้ร่องรอย เขาปรากฏตัวอีกครั้งในวังหลวงของเมือง

วังหลวงตกอยู่ในซากปรักหักพัง แค่ชำเลืองสายตามองเห็นแต่เพียงรูปปั้นยืนตั้งตระหง่านอย่างโดดเดี่ยว รูปปั้นนั้นคือรูปปั้นบรรพชนเทพ ท่าทางของรูปปั้นมีสายตามองไปบนท้องฟ้า สองแขนอ้าเปิดออกมาราวกับกำลังร่ายวิชา

หวังหลินมองรูปปั้นและขบคิดเงียบๆ

ด้านข้างหวังหลินมีระลอกคลื่นส่งเสียงดังสนั่นและมหาชั้นฟ้าชวงจื่อก้าวเดินออกมา

“ยุคของบรรพชนเทพจบลงแล้วและการป้องกันของเขาได้หายไป…ตั้งแต่บัดนี้ เผ่าเทพจะไม่มีสายโลหิตจักรพรรดิเทพอีกต่อไป” มหาชั้นฟ้าชวงจื่อมองรูปปั้นและถอนหายใจ

หวังหลินเอ่ยขึ้นมา “ขอบคุณ…”

“นี่คือคำสัญญาที่ข้าให้เจ้า แม้จะมีราคาสูงลิ่ว…แต่ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้าที่เลือกข้าแม้ข้าจะเป็นแค่สาวน้อยตัวเล็กสองคน”

ชวงจื่อเอ่ยขึ้น “เจ้าไม่สามารถพาเหลียนต้าวเฟยไปได้จริงๆ ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ…นอกจากนี้ข้าก็เป็นคนของเผ่าเทพ ส่วนเจ้าเป็นคนของเผ่าโบราณ”

หวังหลินมีสีหน้าเช่นเดิมและหันกลับมามองมหาชั้นฟ้าชวงจื่อ เรื่องที่นางรู้ตัวตนเขาได้อย่างไรนั้น หวังหลินไม่ได้ถามหรือพยายามปิดบัง

“ขอบคุณ…” หวังหลินคำนับฝ่ามือและโค้งตัวให้มหาชั้นฟ้าชวงจื่อ

“ข้าได้ดวงตาบรรพชนเทพมา และตอนนี้ข้าก็จะกลับไปสำนักตะวันม่วง ส่วนเจ้าว่าอย่างไร? เจ้าจะจากไปหรือกลับไปสำนักตะวันม่วงกับข้าหรือไม่?”

หวังหลินมองแผ่นดินทิศตะวันออกก่อนจะพูดขึ้น “ข้าต้องการมุ่งหน้ากลับไปที่สำนักมหาวิญญาณ…จากนั้นก็ออกไปจากเผ่าเทพ…”

มหาชั้นฟ้าชวงจื่อขบคิดเงียบๆ ชั่วครู่และถอนหายใจ

“ข้าไม่รู้ว่าการช่วยเจ้าเป็นเรื่องผิดหรือถูก…” นางส่ายศีรษะ จากนั้นแสงสีม่วงแผ่กระจายออกมาจากร่างกาย นางแบ่งร่างกลับเป็นสาวน้อยสองคน พวกนางมองกลับมาที่หวังหลินด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสาและโบกมืออำลาหวังหลินพลางทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

“วาวา หลังจากเรากลับไปข้าจะขอนอนก่อนนะ ข้าเหนื่อยมาก”

“ฮานฮาน ตอนที่เรากลับไป เราขอไปดูก่อนได้หรือไม่ว่าเจ้าหมาน้อยยังเชื่องอยู่”

“ก็ได้ ตามนั้น”

เสียงสดใสของสาวน้อยทั้งสองดังลั่นดุจเสียงกระดิ่ง หวังหลินมองพวกนางทะยานออกไปและพึมพำ

“ขอบคุณทั้งสองคนมาก…”

หวังหลินหลับตา จากนั้นลืมตาอีกครั้งก่อนจะทะยานออกไปไกล เขาไม่เห็นว่าในซากปรักหักพักของวังด้านหลัง ไฮ่จื่อกำลังมองแผ่นหลังหวังหลินด้วยสายตาโศกเศร้าตอนที่เขาหายไป

“ไฮ่จื่อ ไปกันเถอะ…”

จิ่วตี้ก้าวเดินออกมาด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อย ร่างกายปกคลุมไปด้วยควันสีดำและแทบไม่สามารถระงับคำสาปบรรพชนได้อีกแล้ว

“อย่ามากล่าวหาว่าข้าไม่หยุดเขา…เจ้าเด็กนั่นมันพิเศษ…ข้าแก่แล้วและข้าจะช่วยด้วยหากเผ่าของเจ้าสานสัมพันธ์กับเขา” จิ่วตี้มองไฮ่จื่อด้วยความรักและเมตตา

………………………………………………….