War sovereign Soaring The Heavens 3058-3063

 ตอนที่ 3058

 

“อะไร!?”

 

ได้ยินคำพูดดังกล่าว แม้จะเป็นซุนเหลียงเผิงประมุขนิกายอมตะเป้าผู่ที่ผ่านโลกมามาก ยังอดไม่ได้ที่จะต้องตกใจจนเสียอาการ

 

เรื่องที่มีคนจ้างวานนักฆ่าจากองค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดมาฆ่าต้วนหลิงเทียน นับว่าทำให้มันตกใจจนเหงื่อเย็นชุ่มหลังแล้วจริงๆ…

 

พอเห็นต้วนหลิงเทียนยังกลับมาเล่าเรื่องราวได้ มันก็เข้าใจว่าสมควรมีใครปรากฏตัวออกมาช่วยเหลือต้วนหลิงเทียนให้รอดพ้นหายนะได้ทันเวลา…

 

อย่างไรก็ตาม มันไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆว่าต้วนหลิงเทียนจะตอบกลับมาว่าเป็นคนฆ่านักฆ่าผู้นั้นด้วยตัวเอง!

 

เท่าที่มันรู้มาองค์กรกะโหลกเลือดนับเป็น 1 ใน 3 องค์กรมือสังหารระดับพระกาฬของแดนสวรรค์ใต้ ต่อให้เป็นนักฆ่าที่อ่อนด้อยที่สุดก็ยังเป็นตัวตนขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิด!

 

ยิ่งไปกว่านั้น กล่าวไปในระดับหนึ่ง องค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดก็ถือว่าเป็นขุมพลังระดับ 5! ย่อมไม่ขาดแคลนวรยุทธ์อมตะกับเวทย์พลังแน่นอน!!

 

จึงพูดได้เลย ว่าถึงจะเป็นนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดขององค์กรกะโหลกโลหิต แต่ทั้งหมดล้วนเป็นสุดยอดฝีมือขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดที่ร้ายกาจอย่างหาตัวจับยาก ล้วนเข้าใจความลึกซึ้งแห่งกฏหลายประการแล้วทั้งสิ้น! ไม่ใช่อะไรที่ราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดของคฤหาสน์เฉวียนโยวจะเทียบได้เลย!!

 

“ต้วนหลิงเทียน…นี่เจ้าคงไม่ได้กำลังล้อข้าเล่นอยู่หรอกนะ?”

 

ซุนเหลียงเผิงมองต้วนหลิงเทียนไม่พูดไม่จาอยู่พักหนึ่ง ค่อยสูดหายใจเข้าลึกๆจากนั้นก็เอ่ยถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ

 

“ประมุข…ข้าไม่จำเป็นต้องล้อท่านเล่น”

 

ต้วนหลิงเทียนยักไหล่กล่าว

 

ขณะเดียวกันเพียงหนึ่งห้วงคิด สำนึกเทวะอันทรงพลังของเขาก็แผ่ไปปกคลุมทั่วร่างซุนเหลียงเผิง จงใจให้ซุนเหลียงเผิงสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณอันมหาศาลของเขา!

 

ซูว

 

แทบจะทันทีที่ถูกสำนึกเทวะอันทรงพลัของต้วนหลิงเทียนแผ่มาปกคลุม สีหน้าท่าทีซุนเหลียงเผิงก็เปลี่ยนไปใหญ่หลวง

 

เพราะตอนนี้ตัวมันสัมผัสได้ถึงพลังอันมหาศาลที่กดดันบีบคั้นจิตใจ จนตัวมันรู้สึกเสมือนว่าตัวเองเป็นแค่เรือใบลำน้อยที่กำลังลอยคอท่ามกลางมหาสมุทรคุ้มคลั่ง ไม่อาจทำต่อต้านแข็งขืนใดๆ สามารถพลิกคว่ำอับปางได้ทุกเมื่อ!

 

“พะ..พลังวิญญาณนี่มัน…ราชาอมตะ 10 ทิศ!”

 

สำนึกเทวะอันเปี่ยมล้นไปด้วยพลังวิญญาณมหาศาลระดับนี้ทำให้ใจซุนเหลียงเผิงสั่นไหวเต้นไปไม่เป็นจังหวะ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันเผชิญหน้ากับสำนึกเทวะระดับนี้ เพราะมันเคยโดนสำนึกเทวะที่มีพลังอำนาจสะกดข่มระดับเดียวกันกดดันมาก่อนในอดีต

 

มันยังจดจำได้ ในตอนนั้นเป็นรองผู้นำคฤหาสน์เฉวียนโยวที่แผ่สำนึกเทวะมากดดันมัน!

 

ในขณะที่ซุนเหลียงเผิงมองจ้องไปยังต้วนหลิงเทียนด้วยความตื่นตระหนกตกใจทั้งไม่อยากจะเชื่อ ต้วนหลิงเทียนก็ถอนรั้งสำนึกเทวะกลับไปเรียบร้อยแล้ว

 

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังสัมผัสได้ชัดเจน…

 

ว่าสำนึกเทวะน่ากลัวที่กดทับร่างมันเมื่อครู่ ได้ถอนรั้งกลับไปยังร่างต้วนหลิงเทียน!

 

“ต้วน…ต้วนหลิงเทียน เจ้าไฉนมีสำนึกเทวะทรงพลังงระดับนี้ได้!?”

 

ซุนเหลียงเผิงเอ่ยถามออกมาด้วความประหลาดใจ

 

“หากข้าบอกว่าตอนที่ข้าฆ่านักฆ่าจากองค์กรกะโหลกเลือด สำนึกเทวะข้าทรงพลังกว่าในตอนนี้…ท่านประมุขคิดว่าไงเล่า?”

 

ต้วนหลิงเทียนมองจ้องซุนเหลียงเผิง กล่าวถาม

 

“ทรงพลังกว่าตอนนี้งั้นหรือ เช่นนั้นหมายคามว่าสำนึกเทวะก่อนหน้านี้ของเจ้า…ไม่ใช่ว่าจะเทียบได้กับสำนึกเทวะของจอมราชันอมตะแล้วหรือไร!?”

 

ยิ่งมาใบหน้าซุนเหลียงเผิงยิ่งฉายชัดถึงความประหลาดใจ และทันใดนั้นเองในใจมันคล้ายมีประกายยแสงสว่างขึ้นวาบหนึ่ง ด้วยฉุดคิดได้ถึงอะไรบางอย่าง  “เจ้า…เจ้าคงมิได้มีอุปกรณ์อมตะระดับจอมราชันประเภทสิ้นเปลืองหรอกนะ?”

 

ถึงแม้จะมียันต์อมตะสายสนับสนุนที่ทรงพลังบางอย่าง สามารถช่วยให้ผู้ใช้ถือครองพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดกระทั่งพลังวิญญาณอันเทียบกับขอบเขตจอมราชันอมตะได้ แต่ระยะเวลาแสดงผลก็ไม่นานนัก

 

ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อระยะเวลาแสดงผลของยันต์อมตะสนับสนุนดังกล่าวหมดลง พลังเซียนอมตะต้นกำเนิดไม่เว้นพลังวิญญาณก็จะหายไป ระดับพลังของผู้ใช้ก็จะหวนคืนสู่สภาพปกติทันที

 

อย่างไรก็ตาม หากเป็นอุปกรณ์อมตะประเภทสิ้นเปลืองล่ะก็ เรื่องราวมันจะแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง เพราะไม่ว่าจะเป็นพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดหรือพลังวิญญาณก็ตาม มันสามารถกักเก็บไว้ในร่างผู้ใช้ ให้เลือกนำออกมาใช้ได้ตามใจชอบ

 

เมื่อใช้พลังดังกล่าว พลังที่กักเก็บไว้ในร่างกายก็จะค่อยๆหมดลง ระดับพลังเองก็จะค่อยๆลดลงเรื่อยๆ

 

ดุจเดียวกับต้วนหลิงเทียนในตอนนี้

 

สำนึกเทวะของต้วนหลิงเทียนเมื่อครู่ บ่งบอกชัดว่าระดับพลังวิญญาณของต้วนหลิงเทียนอยู่ในขอบเขตราชาอมตะ 10 ทิศ หากกล่าวว่าก่อนหน้ามีระดับพลังวิญญาณเหนือกว่านี้ล่ะก็…เช่นนั้นหมายความว่าก่อนหน้าต้วนหลิงเทียนก็ต้องถือครองพลังขอบเขตจอมราชันอมตะสถานเดียว!

 

สิ่งนี้เผยให้รู้ชัด ว่าเป็นต้วนหลิงเทียนใช้อุปกรณ์อมตะระดับบจอมราชันประเภทสิ้นเปลือง!

 

“ชัดเจนแล้วรึยัง?”

 

ต้วนหลิงเทียนย้อนถาม

 

และพอเสียงย้อนถามเขาดังเข้าหูซุนเหลียงเผิง มันก็ทำให้ซุนเหลียงเผิงแน่นิ่งไปครู่หนึ่ง สิ่งนี้บ่งบอกว่าอีกฝ่ายเข้าใจกระจ่างแล้ว จากนั้นพักหนึ่งพอซุนเหลียงเผิงได้สติ ก็เร่งเอ่ยถามออกมาด้วยความประหลาดใจว่า “ต้วนหลิงเทียน อุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองนี่…เจ้าคงไม่ได้มาจากแดนสวรรค์ใต้โบราณใช่ไหม?”

 

“ไม่ใช่”

 

ต้วนหลิงเทียนส่ายหัวไปมา “ข้าได้มันมาจากที่อื่น”

 

“แล้วใช้ได้กี่ครั้งหรือ?”

 

ซุนเหลียงเผิงเอ่ยถามด้ยความสงสัย

 

พอเสียงของซุนเหลียงเผิงดังจบคำ สีหน้าต้วนหลิงเทียนก็จมลงทันที “ใช้ได้แค่ 2 ครั้งเท่านั้น…และตอนนี้ข้าก็กำลังใช้ครั้งสุดท้ายอยู่”

 

เขาไม่คิดจะบอกซุนเหลียงเผิงว่าอุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองที่เขามียังสามารถใช้ได้อีกครั้งหนึ่ง เพราะใครจะไปรู้ว่าซุนเหลียงเผิงจะถูกความโลภเข้าครอบงำหรือไม่?

 

นี่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะอุปกรณ์อมตะจอมราชันประเภทสิ้นเปลืองมันยั่วยวนใจเกินไป กระทั่งผู้นำขุมกำลังระดับ 7 อย่างซุนเหลียงเผิงก็ยากจะห้ามใจได้ไหว!

 

เพราะสุดท้ายแล้ว สิ่งนี้ก็เสมือนทำให้ซุนเหลียงเผิงมีโอกาสถือครองพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดทั้งพลังวิญญาณขอบเขตจอมราชันอมตะได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง

 

“ต้วนหลิงเทียนเจ้าฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว…เจ้าสมควรปรึกษาข้าเรื่องนี้แต่แรก ข้าย่อมสามารถซ่อนตัวลอบคุ้มครองเจ้าอย่างลับๆได้ อย่างไรเสียนักฆ่าจากองค์กรกะโหลกเลือดที่ถูกส่งมาฆ่าเจ้า ก็ไม่น่าจะมีด่านพลังสูงมากนัก หากข้าลอบติดตามเจ้าไปมันไม่อาจตรวจพบได้ด้วยซ้ำ!”

 

ซุนเหลียงเผิงได้แต่คลี่ยิ้มออกมาอย่างขื่นขม เพราะมันรู้สึกว่าครั้งนี้ต้วนหลิงเทียนฟุ่มเฟือยเกินไปแล้วจริงๆ ถึงกับใช้อุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองที่ใช้ได้ 2 ครั้งเท่านั้น

 

ยิ่งไปกว่านั้น การใช้ครั้งนี้ยังเป็นครั้งสุดท้ายอีก!

 

“ข้าไม่อาจเสี่ยงใดๆได้ เพราะหากคนที่จ้างนักฆ่านั่นมาเป็นคนของนิกายอมตะเป้าผู่ ขอเพียงมันคอยช่วยประสานนอกในให้ความช่วยเหลือนักฆ่านั่น พอตรวจพบว่าประมุขไม่อยู่แล้วแจ้งไป ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่นักฆ่านั่นมันจะเดาได้ว่าท่านลอบติดตามคุ้มครองข้าอยู่…”

 

ขณะกล่าว ต้วนหลิงเทียนก็มองสบตาซุนเหลียงเผิงเขม็ง

 

ได้ยินคำพูดนี้ ทั้งเห็นแววตาที่มองจ้องมาของต้วนหลิงเทียน ซุนเหลียงเผิงก็หน้าเสียทันที “ต้วนหลิงเทียน เจ้าพูดมาแบบนี้…หรือเจ้าสงสัยว่าผู้ที่จ้างองค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดให้ส่งนักฆ่ามาฆ่าเจ้า เป็นคนของนิกายอมตะเป้าผู่?”

 

“ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าว

 

“เจ้ามีหลักฐานยืนยันข้อสันนิษฐานของเจ้าหรือไม่?”

 

สองตาซุนเหลียงเผิงทอประกายเยียบเย็น หากผู้ที่จ้างวานนักฆ่ามาเป็นคนของนิกายอมตะเป้าผู่จริงๆ มันไม่มีทางปล่อยคนๆนั้นไว้แน่

 

“ไม่”

 

ต้วนหลิงเทียนส่ายหัวไปมา

 

“แล้วตั้งแต่ที่เจ้ามานิกายอมตะเป้าผู่เรา เจ้าเคยมีเรื่องขัดแย้งกับผู้ใดบ้าง?”

 

ซุนเหลียงเผิงเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง

 

“เรื่องความขัดแย้งกับคนอื่นไม่มีแน่นอน แต่การมาของข้านั้น…กล่าวไปในระดับหนึ่ง สมควรไปขัดผลประโยชน์ของคนบางคนเข้า”

 

ต้วนหลิงเทียนหยยุดเล็กน้อย ค่อยกล่าวต่อว่า “ด้วยผลประโยชน์ดังกล่าว ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่มันจะเลือกจ้างนักฆ่ามากำจัดข้าให้พ้นทาง”

 

“ขัดผลประโยชน์?”

 

ซุนเหลียงเผิงงุนงงยกใหญ่ “เจ้าก็พึ่งมานิกายอมตะเป้าผู่ได้ไม่ทันไร ยังจะไปขัดผลประโยชน์ผู้ใดได้เล่า?”

 

“ศิษย์ที่แท้จริง”

 

ต้วนหลิงเทียนหยีตามองจ้องซุนเหลียงเผิง กล่าวออกชัดถ้อยชัดคำ

 

พอได้ยินคำพูดของต้วนหลิงเทียน ลูกตาซุนเหลียงเผิงก็หดเล็กลงทันใด จากนั้นก็เอ่ยออกมาตรงๆว่า “นับว่าเจ้าขัดผลประโยชน์ในเรื่องนี้จริงๆ…แต่ถึงเจ้าจักไม่มา ก็มีแค่ 3 คนเท่านั้นที่สามารถแข่งขันกันเพื่อชิงตำแหน่งศิษย์ที่แท้จริงได้”

 

“คนแรกเลยก็คือ เจิ้งหงอี้ ศิษย์สายตรงคนที่ 3 ของข้าเอง…หากแต่เกณฑ์ในการจ้างวานองค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดนั้นสูงมาก มันไม่มีทางติดต่อจ้างวานนักฆ่าให้มาฆ่าเจ้าได้แน่นอน”

 

“คนต่อไปก็คือหวังหง นางเป็นหลานสาวของผู้อาวุโสใหญ่นิกายอมตะเป้าผู่เรา…แต่กระนั้นนางก็ไม่มีคุณสมบัติพอจะจ้างวานองค์กรมือสังหารอย่างกะโหลกเลือดได้”

 

“คนสุดท้ายก็คือจ้วงฝาน และคนผู้นี้มีความเป็นมาลึกลับนัก แม้แต่นิกายอมตะเป้าผู่ของเราก็มือาจสืบพบความเป็นมาของมันได้ ผู้อาวุโสใหญ่เองก็เคยคิดจะรับมันเป็นศิษย์ แต่สุดท้ายกลับถูกมันปฏิเสธ”

 

ซุนเหลียงเผิงกล่าว

 

“ความเป็นมาลึกลับ?”

 

ต้วนหลิงเทียนเลิกคิ้ว “ถ้างั้นหมายความว่า…มีจ้วงฝานเพียงผู้เดียว ที่อาจจะจ้างนักฆ่าของอค์กรกะโหลกเลือดมาฆ่าข้าได้?”

 

“ก็ไม่เชิง…เพราะถึงจ้วงฝานผู้นั้นจะมีความเป็นมาลึกลับ หากแต่มันมิได้กระตือรือร้นจะช่วงชิงตำแหน่งศิษย์ที่แท้จริงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เรื่องนี้มันเทียบเจิ้งหงอี้ศิษย์ข้ากับหวังหงหลานสาวผู้อาวุโสใหญ่ไม่ได้เลย”

 

ซุนเหลียงเผิงกล่าว

 

พอกล่าวจบ ซุนเหลียงเผิงก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยเสริมต่อว่า “แน่นอนว่ายังมีความเป็นไปได้ว่าจ้วงฝานเสแสร้งแสดงทำทีเป็นไม่สนใจศิษย์ที่แท้จริงมาตลอด”

 

ขณะเดียวกันคล้ายนึกอะไรขึ้นได้ ซุนเหลียงเผิงจึงหันไปพูดกับต้วนหลิงเทียนอีกครั้ง “องค์กรมือสังหารกะโหลกเลือด เป็นหนึ่งในองค์กรมือสังหารระดับชั้นนำของแดนสวรรค์ใต้…และองค์กรมือสังหารชั้นนำ ปกติแล้วก่อนลงมือจัดการเป้าหมาย มักจะเรียกเก็บค่ามัดจำก่อน ซึ่งเป็นครึ่งหนึ่งของราคาจ้างวานฆ่า…”

 

“หากคนที่จ้างนักฆ่าจากกะโหลกเลือดมาฆ่าเจ้าเป็น 1 ใน 3 ศิษย์ที่ข้าเอ่ยมาจริง เช่นนั้นมันก็จำต้องจ่ายค่ามัดจำครึ่งหนึ่ง และค่าจ้างที่องค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดเรียกเก็บ หากเป็นผลึกอมตะชั้นยอดก็สามารถจ่ายได้ แต่เขตคฤหาสน์เฉวียนโยวเราอย่างดีก็มีแต่ผลึกอมตะระดับสูงเท่านั้น…”

 

พอซุนเหลียงเผิงกล่าวถึงจุดนี้มันก็หยุดลงครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยข้อสันนิษฐานออกมา “ข้าเดาว่า…หากเป็น 1 ใน 3 คนนั่นจ้างนักฆ่าจากกะโหลกเลือดมาฆ่าเจ้าจริง สิบในสิบสมควรเป็นอุปกรณ์อมตะ”

 

“เรียกว่าอย่างน้อยก็ต้องเป็นอุปกรณ์อมตะระดับราชา…หาไม่แล้วก็ต้องเป็นอุปกรณ์อมตะระดับราชาที่ผ่านการขัดเกลาหล่อเลี้ยงจากจอมราชันอมตะ!”

 

ซุนเหลียงเผิง

 

“อย่างดีก็เป็นเกราะอมตะระดับราชาที่ผ่านการขัดเกลาหล่อเลี้ยงจากจอมราชันอมตะสินะ? ชีวิตของข้ามีค่าขนาดนั้นเชียว?”

 

ต้วนหลิงเทียนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง

 

ถึงแม้ในตัวเขาจะมีอุปกรณ์อมตะระดับราชาที่ผ่านการขัดเกลาจากจอมราชันอมตะหลายชิ้น แต่อย่างไรก็ตามในสายตาของตัวตนระดับสูงๆ เขาก็ยังเป็นแค่ยอดเซียนอมตะคนหนึ่งเท่านั้น ชีวิตของเขาไม่สมควรมีค่าขนาดนั้นไม่ใช่รึไง?

 

“องค์กรมือสังหารกะโหลกเลือด จักอย่างไรก็เป็นองค์กรมือสังหารระดับแนวหน้าของแดนสวรรค์ใต้ ราคาย่อมสูงกว่าองค์กรมือสังหารทั่วไปอยู่แล้ว…ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันต้องถ่อมาฆ่าเจ้าถึงที่นี่ ราคาก็ยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก”

 

ซุนเหลียงเผิงกล่าวสืบต่อ

 

เห็นได้ชัดว่าซุนเหลียงเผิงเองก็รู้จักองค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดไม่น้อย

 

“นี่เป็นแหวนพื้นที่ของนักฆ่า”

 

ทันใดนั้นต้วนหลิงเทียนก็ยกมือขึ้น เรียกแหวนพื้นที่ออกมาวงหนึ่ง ขณะเดียวกันเขาก็อาศัยหนึ่งห้วงคิด นำสิ่งของที่อยู่ในแหวนทั้งหมดออกมาทันทีดั่งเทกระจาด!

 

พริบตาลานด้านหน้าของที่พักซุนเหลียงเผิง ก็ปรากฏสิ่งของมากมายก่ายกอง เรียกว่ามองไปยังคล้ายกองขยะอยู่บ้าง

 

“ประมุขลองดู…ว่ามีอะไรคุ้นตาท่านบ้างรึเปล่า”

 

พอได้ยินคำพูดของต้วนหลิงเทียน ซุนเหลียงเผิงก็ตอบสนองเรื่องราว จากนั้นก็เริ่มกวาดตามองไปยังสิ่งของที่กองอยู่บนพื้นเร็วไว

 

‘หืม?’

 

พอสายตาของซุนเหลียงเผิงมองไปตกยังของสิ่งหนึ่ง ลูกตาของมันก็หดเล็กลงทันที

 

แม้ลูกตามันจะหรี่ลงแค่เบาบางอย่างยากที่ใครจะมองเห็น แต่ต้วนหลิงเทียนย่อมสังเกตเห็นอาการดังกล่าวชัดถนัดตา กระทั่งแม้ซุนเหลียงเผิงจะพยายามปกปิดโดยการเบนสายตาไปมองของชิ้นอื่นต่อทันที แต่ก็สายเกินไปแล้ว

 

“ประมุข…ดูเหมือนว่าท่านจะจดจำของบางอย่างได้สินะ”

 

ในขณะที่ซุนเหลียงเผิงเร่งมองไปยังของชิ้นอื่นด้วยความรู้สึกผิด ต้วนหลิงเทียนก็กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

 

พร้อมกันนั้นเอง เขายกมือขึ้นโบกเบาๆคราหนึ่ง เกราะอมตะเรืองแสงสีเขียวอันเสมือนถักทอมาจากเถาวัลย์แก้ว ก็ค่อยๆลอยขึ้นมาจากพื้นทันที…

 

 

 

ตอนที่ 3059

 

เห็นต้วนหลิงเทียนยกเกราะเถาวัลย์แก้วขึ้นมา ซุนเหลียงเผิงก็ได้แต่คลี่ยิ้มขื่นขม

 

“ดูเหมือน…นี่จะเป็นเกราะอมตะระดับราชาที่ผ่านการขัดเกลาหล่อเลี้ยงจากจอมราชันอมตะมาแล้วสินะ”

 

เมื่อตระหนักได้ว่าเกราะที่หยิบยกขึ้นมาเป็นอะไร ต้วนหลิงเทียนก็คลี่ยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก “ถึงกับใช้เกราะตัวนี้จ่ายค่าจ้างนักฆ่ากะโหลกเลือด นับว่าให้ราคาชีวิตข้าสูงจริงๆ”

 

“ประมุข…ตอนนี้ท่านคงไม่ตีเนียนทำเป็นไม่รู้จักเกราะอมตะตัวนี้หรอกนะ?”

 

ต้วนหลิงเทียนจ้องตาซุนเหลียงเผิงเขม็งพลางถาม

 

“เกราะอมตะระดับราชาตัวนี้ เป็นของ ‘หวังเชียนจ้าน’ ผู้อาวุโสใหญ่นิกายอมตะเป้าผู่เรา…แน่นอนว่าข้ารู้แค่เพียงว่านี่เคยเป็นเกราะของมันเท่านั้น แต่มันจะมอบให้ใครไปในภายหลังก็สุดที่ข้าจะทราบได้”

 

ซุนเหลียงเผิงกล่าว

 

“อาวุโสใหญ่นิกายอมตะเป้าผู่ หวังเชียนจ้าน?”

 

ต้วนหลิงเทียนเลิกคิ้ว “หากข้าจำไม่ผิด…ก่อนหน้าท่านประมุขบอกว่า ศิษย์คนหนึ่งที่หวังตำแหน่งศิษย์ที่แท้จริง ‘หวังหง’ เป็นหลานสาวของผู้อาวุโสใหญ่ใช่ไหม?”

 

“หากข้าเข้าใจไม่ผิด…เกราะอมตะระดับราชาตัวนี้สมควรเป็นหวังเชียนจ้านมอบให้หวังหงกระมัง?จากนั้นนางก็นำไปจ่ายเป็นฆ่าจ้างนักฆ่าองค์กรกะโหลกเลือดให้มากำจัดข้า?”

 

“เพราะสุดท้ายแล้วหากระดับอาวุโสใหญ่คิดฆ่าข้าจริง ก็คงไม่จำเป็นต้องยืมมือใคร…ไหนเลยต้องลำบากลำบนจ้างนักฆ่าให้วุ่นวาย?”

 

ต้วนหลิงเทียนมองซุนเหลียงเผิงพลางเอ่ยข้อสันนิษฐานออกมาทีละประโยค

 

“ย่อมมิใช่ฝีมืออาวุโสใหญ่แน่นอน!”

 

ซุนเหลียงเผิงเอ่ยออกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่ก็มิน่าจะเป็นหวังหงไปได้…เพราะหากหวังหงคิดจะฆ่าเจ้าจริง นางเพียงเอ่ยปากให้อาวุโสใหญ่ลงมือก็ได้ ไฉนต้องลำบากลำบนไปติดต่อองค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดเพื่อจ้างนักฆ่าด้วย?”

 

“เช่นนั้น…เจ้าตามข้าไปพบอาวุโสใหญ่เถอะ ข้าจักไปถามว่าเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้ ที่แท้มันเคยให้ใครไป!”

 

ซุนเหลียงเผิงกล่าวชวนต้วนหลิงเทียนจบ ก็เริ่มเหินร่างนำต้วนหลิงเทียนไปยังสถานที่พักอาศัของอาวุโสใหญ่นิกายอมตะเป้าผู่ทันที

 

แน่นอนว่าก่อนจะออกเดินทางไปกับซุนเหลียงเผิง ต้วนหลิงเทียนก็สะบัดมือเก็บเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วรวมถึงของที่เทกระจาดออกมาไปไว้ในแหวนพื้นที่เขา

 

เพราะสุดท้ายแล้วทั้งหมดที่กองอยู่เมื่อครู่ ก็คือสินสงครามที่เขาได้มาจากนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1ต้นกำเนิดขององค์กรกะโหลกเลือด แน่นอนว่าไม่อาจทิ้งไว้เฉยๆได้

 

ไม่ต้องกล่าวใดให้มาก นอกจากเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วที่เป็นเบาะแสชิ้นสำคัญแล้ว ยังมีอุปกรณ์อมตะทั้งสมบัติมากมายที่นักฆ่าจากองค์กรกะโหลกเลือดเก็บสะสมไว้ด้วย

 

เรียกว่าเอาแค่อุปกรณ์อมตะระดับราชาก็มีนับสิบๆแล้ว

 

…

 

ผู้อาวุโสใหญ่นิกายอมตะเป้าผู่ หวังเชียนจ้าน นั้น ใครได้ฟังชื่อก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงร่างสูงใหญ่กำยำดั่งแม่ทัพดุดัน

(เชียนจ้าน = พันสงคราม)

 

อย่างไรก็ตาม ตัวจริงหวังเชียนจ้านนั้น กลับผอมเหลือเกิน และหากผอมกว่านี้ไม่พ้นต้องถูกผู้คนเรียกลำไผ่แล้ว

 

อย่างน้อยๆตั้งแต่ที่ต้วนหลิงเทียนมาถึงนิกายอมตะเป้าผู่ เขาก็ไม่เคยเห็นใครผ่ายผอมกว่าหวังเชียนจ้านเลย นอกจากนักฆ่ากะโหลกเลือดที่เขาฆ่าทิ้งไป

 

“ประมุข”

 

ในฐานะผู้อาวุโสใหญ่ของนิกายอมตะเป้าผู่ เมื่อพบเห็นประมุขนิกายมาเยือน มันก็เร่งประสานมือโค้งคารวะทันที

 

ขณะเดียวกันสำนึกเทวะของมันก็แผ่ออกมาตรวจสอบชายหนุ่มชุดม่วงที่ติดตามอยู่ข้างกายซุนเหลียงเผิง

 

“อาวุโสใหญ่”

 

ซุนเหลียงเผิงส่งยิ้มให้หวังเชียนจ้างพลางกล่าวทักทาย จากนั้นก็ผายมือแนะนำต้วนหลิงเทียนให้อีกฝ่ายรู้จัก “นี่คือต้วนหลิงเทียน ผู้อาวุโสใหญ่คงเคยได้ยินเรื่องเขามาแล้วกระมัง”

 

“ข้าย่อมเคยได้ยินเป็นธรรมชาติ…ด้วยความสำเร็จในวัยเพียงเท่านี้ นับเป็นอัจฉริยะที่ร้ายกาจอันยากจะพบพานในเขตคฤหาสน์เฉวียนโยวนัก นับเป็นพรของนิกายอมตะเป้าผู่เราจริงๆที่ตัวตนเช่นนี้เลือกจะเข้าร่วมเป็นศิษย์!”

 

หวังเชียนจ้านกล่าว ขณะเดียวกันก็พยักหน้าให้ต้วนหลิงเทียนด้วยรอยยิ้ม

 

“อาวุโสใหญ่”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวทักอาวุโสใหญ่ จากนั้นก็สะบัดมือเรียกเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วออกมาทันที รัศมีแสงสีเขียวนวลตาเริ่มเรืองสว่างออกมา

 

การกระทำดังกล่าวของต้วนหลิงเทียนกระทั่งซุนเหลียงเผิงยังอึ้งไปด้วยไม่คิดคาดอยู่บ้าง

 

“เกราะอมตะเถาวัลย์แก้ว!?”

 

แทบจะเป็นวินาทีเดียวกันกับที่ต้วนหลิงเทียนสะบัดมือเรียกเกราะออกมา หวังเชียนจ้านก็โพล่งอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ หันไปมองถามต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าท่าทีงุนงง “ต้วนหลิงเทียน ไฉนเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วถึงมาอยู่กับเจ้าได้เล่า!?”

 

“ข้าจำได้ว่า…เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนข้าออกไปทำธุระด้านนอก ข้าได้ใช้มันเพื่อแลกกับวัตถุดิบหายากบางอย่างเพื่อนำมาสร้างยันต์อมตะไปแล้วนี่นา…”

 

หวังเชียนจ้านกล่าว

 

ตั้งแต่วินาทีที่ต้วนหลิงเทียนสะบัดมือเรียกเกราะเถาวัลย์แก้วออกมา เขาก็จับตาดูความเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าอารมณ์ของหวังเชียนจ้านไม่วางตา

 

ทว่าเขากลับไม่พบพิรุธใดๆเลย

 

หวังเชียนจ้านดูเหมือนจะประหลาดใจจริงๆ ที่เห็นเขานำเกราะตัวนี้ออกมาได้

 

“อาวุโสใหญ่…ท่านแน่ใจหรือว่าเมื่อ 3 ปีก่อน ท่านได้นำเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้ไปแลกเปลี่ยนวัตถุดิบกับผู้อื่น?”

 

ซุนเหลียงเผิงเอ่ยถาม

 

ได้ยินคำถามของซุนเหลียงเผิง หวังเชียนจ้านก็พยักหน้ารับเร็วไว “มิผิด ข้าจำได้แม่น ตอนนั้นข้าใช้มันเพื่อแลกกับวัตถุดิบเลิศล้ำสำหรับสร้างยันต์อมตะระดับราชานับสิบๆชนิด”

 

“ต้วนหลิงเทียน หรือเจ้ารู้จักผู้ฝึกตนที่ข้าเคยแลกเปลี่ยนวัตถุดิบด้วยคนนั้น?”

 

หวังเชียนจ้านหันไปมองถามต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าประหลาดใจ “หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ นับเจ้ามีวาสนาต้องกันกับข้าไม่น้อยเลย”

 

“อาวุโสใหญ่…ท่านมีหลักฐานใดพิสูจน์หรือไม่ ว่าเกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้ เป็นตัวเดียวกันกับที่ท่านใช้แลกเปลี่ยนวัตถุดิบไปเมื่อ 3 ปีก่อน?”

 

ต้วนหลิงเทียนมองหวังเชียนจ้านด้วยสีหน้าท่าทีสงบ เอ่ยถามออกด้วยน้ำเสียงรางเรียบ ไม่หยิ่งหรือนอบน้อมอะไร

 

“หลักฐานหรือ?”

 

หวังเชียนจ้านขมวดคิ้ว “ข้าไม่มีหรอก…แต่ข้ามั่นใจว่าเกราะอมตะในมือเจ้า เป็นเกราะอมตะที่ข้าเคยมีในอดีตแน่นอน เพราะไม่ว่าจะกลิ่นอายหรือลักษณะมันเหมือนกันทุกประการ”

 

เกราะอมตะระดับราชานั้น ล้วนแล้วแต่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว

 

แม้จะพบเจอเกราะอมตะที่มีลักษณะคล้ายๆกันอยู่บ้าง แต่หากสังเกตให้ละเอียดแล้ว เกราะอมตะทุกตัว ไม่เว้นอุปกรณ์อมตะระดับราชาใดๆ ย่อมมีกลิ่นอายเฉพาะตัวที่แตกต่างกัน

 

‘หวังเชียนจ้านนี่มันไม่ได้โกหกจริงๆงั้นเหรอ?’

 

ต้วนหลิงเทียนที่ไม่พบพิรุธหรือเบาะแสใดๆในสีหน้าท่าที ไม่เว้นแววตาของหวังเชียนจ้านเลย อดไม่ได้ที่จะลอบคิดในใจ ‘หรือ…ระหว่างเดินทางมาที่นี่ประมุขได้ลอบแจ้งเรื่องราวแก่หวังเชียนจ้านผ่านยันต์อมตะสื่อสารทางวิญญาณไปแล้ว ให้หวังเชียนจ้านนี่มันเตรียมรับมือไว้ล่วงหน้า?’

 

หากซุนเหลียงเผิงลอบให้ความร่วมมือกับหวังเชียนจ้านจริงๆ เขาก็ถูกลิขิตให้ไม่อาจพบเจอผู้ที่จ้างนักฆ่าองค์กรกะโหลกเลือดให้มาฆ่าเขา โดยใช้เกราะอมตะตัวนี้เป็นหลักฐานได้แน่นอน

 

“ผู้อาวุโสใหญ่!”

 

ตอนนี้เองซุนเหลียงเผิงก็ชักสีหน้าเคร่งขรรึม กล่าวเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น

 

ในบรรดาเรื่องราวที่เล่า ยังจงใจเน้นย้ำเรื่องที่ต้วนหลิงเทียนพบเกราะอมตะตัวนี้จากแหวนพื้นที่ของนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดขององค์กรมือสังหารกะโหลกเลือด!

 

“อันใด!?”

 

“อะ…องค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดหรือ!?”

 

“เกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้อยู่ในแหวนมัน!?”

 

…

 

พอซุนเหลียงเผิงเล่าถึงจุดนี้ สีหน้าของหวังเชียนจ้านก็ฉายความตกใจ ทำให้ผู้คนรู้สึกเสมือนมันไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยจริงๆ

 

‘หากทั้งหมดเป็นหวังเชียนจ้านนี่กำลังเสแสร้งหลอกลวงข้าอยู่…นับว่าทักษะการแสดงของมัน หากเป็นในโลกเก่าคงเหมารางวัลตุ๊กตาทองได้ทุกสาขาแล้วจริงๆ’

 

ต้วนหลิงเทียนที่จับตาดูหวังเชียนจ้านเงียบๆ ลอบกล่าวในใจ

 

“เช่นนั้นหมายความว่า เกราะอมตะเถาวัลย์แก้วตัวนี้ นักฆ่าอาจได้รับมาจากผู้ฝึกตนที่ทำการแลกเปลี่ยนวัตถุดิบกับท่านเมื่อ 3 ปีก่อนสินะ?”

 

ซุนเหลียงเผิงเอ่ยคาดเดา

 

“สมควรเป็นเช่นนั้น”

 

หวังเชียนจ้านพยักหน้าเบาๆ จากนั้นหันไปมองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ต้วนหลิงเทียน ทีหลังหากเกิดเรื่องเช่นนี้เจ้าสมควรหารือกับท่านประมุขก่อน แม้เจ้าจักกังวลเรื่องที่นักฆ่าอาจจับตัวสหายเจ้าไปจริงแต่ก็มิจำเป็นต้องวู่วามแบบนี้”

 

“อีกทั้งหากเจ้ากลัวว่าความเคลื่อนไหวใดๆของประมุขหรือคนในนิกายอาจจะถูกนักฆ่าล่วงรู้…เพียงท่านประมุขติดต่อไปยังผู้อาวุโสนิกายอมตะเป้าผู่เราที่ไปทำธุระด้านนอกให้มาช่วยเจ้าก็จบแล้ว”

 

“เจ้ามิจำเป็นต้องใช้อุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองนั่นให้เสียเปล่าเลย…ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดขององค์กรกะโหลกเลือด ก็ยังมิคู่ควร…”

 

วาจาที่หวังเชียนจ้านกล่าวออกมา มันชักสีหน้าเป็นกังวลทั้งเสียดายแทนออกมาอย่างไร้พิรุธ เสมือนมันเสียดายที่ต้วนหลิงเทียนใช้อุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองไปเพราะสาเหตุนั้นจริงๆ

 

และตอนที่ซุนเหลียงเผิงเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมา ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ หวังหง หลานสาวของอีกฝ่ายได้กลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปแล้วแม้แต่น้อย

 

ทำให้หวังเชียนจ้านเองก็ไม่ได้เผยท่าทีผิดแปลกอะไรออกมา

 

‘ดูเหมือนการมาครั้งนี้จะไม่ได้เรื่องอะไร….’

 

พอเห็นเรื่องราวดำเนินไปในลักษณะดังกล่าว ต้วนหลิงเทียนก็กล่าวลาซุนเหลียงเผิงกับหวังเชียนจ้าน ก่อนจะเหินกลับไปยังลานบนเกาะส่วนตัวเพียงลำพัง ทีท่ายังแลดูเฉยเมยไร้แสนัก

 

ไม่ว่าหวังเชียนจ้านจะพูดความจริงหรือเล่าความเท็จ ต้วนหลิงเทียนก็ไม่มีหลักฐานใดๆมาบ่งชี้ว่าเกราะอมตะตัวนี้เป็นสิ่งที่หวังหงมอบให้นักฆ่าเป็นค่ามัดจำจริงๆ

 

‘อย่างไรก็ตาม วันหน้าอย่าให้ข้ารู้แล้วกันว่าเป็นเจ้ามอบเกราะนี่ให้หลานสาวตัวดีของเจ้า แล้วนางเอาไปจ่ายเป็นค่ามัดจำให้นักฆ่า…ถึงตอนนั้นอย่าหวังว่าหลานสาวเจ้ากับข้าจะอยู่ร่วมโลกเดียวกันได้!’

 

พอกลับมาถึงลานส่วนตัว สีหน้าแววตาต้วนหลิงเทียนก็ฉายแววอำมหิตนัก จิตสังหารยังแผ่ซ่านออกมาหนาแน่น จนบรรยากาศในห้องหับกลับกลายเป็นเยียบเย็นไม่น้อย ทำราวกับจะกลืนกินเลือดเนื้อผู้คนเป็นๆ!

 

คราวนี้หากไม่ใช่เพราะเขามีอุปกรณ์อมตะระดับจอมราชันประเภทสิ้นเปลือง เขาก็ไม่พ้นต้องตายกลายเป็นผีคามือนักฆ่าขององค์กรกะโหลกเลือดไปแล้ว

 

ดังนั้นเขาย่อมอยากลากคอผู้จ้างวานออกมาสำเร็จโทษ!

 

และตอนนี้เขาก็เพ่งเล็งหวังหง หลานสาวของผู้อาวุโสใหญ่ไว้เป็นพิเศษ หากมีหลักฐานอะไรล่ะก็เขาไม่คิดเลิกราแน่!

 

อีกด้านหนึ่ง

 

หลังต้วนหลิงเทียนจากไปไม่นานนัก ซุนเหลียงเผิงเองก็อำลาหวังเชียนจ้านและเหินกลับที่พักของตัวเองเช่นกัน

 

และเมื่อทุกคนกลับไปหมดแล้ว สีหน้าหวังเชียนจ้านก็เปลี่ยนไปทันที ยังเร่งส่งข้อความไปแจ้งหวังหงหลานสาวของมัน เพื่อให้นางรับทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดที่มันได้ฟังมาจากซุนเหลียงเผิงทันที

 

ด้านหวังหงพอได้รับทราบเรื่องราวที่ปู่ส่งมา นางก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอึ้งค้างไปพักใหญ่

 

“นักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดขององค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดนั่น…ที่แท้กลับตกตายด้วยน้ำมือตัวต้วนหลิงเทียนงั้นหรือ!?”

 

“มันถึงกับมีอุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลือง!?”

 

หวังหงจำต้องตะลึงอึ้งค้างไปแล้วจริงๆ

 

เพราะผลลัพธ์ดังกล่าว กระทั่งหลับนางยังไม่อาจฝันถึงด้วยซ้ำ

 

และพอหวังหงนำเรื่องทั้งหมดไปเล่าให้เจิ้งหงอี้ฟัง ตัวเจิ้งหงอี้เองก็ถึงกับสติล่องลอยไปพักใหญ่ “เจ้าต้วนหลิงเทียนนั่น…มันกลับมีอุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองติดตัวจริงๆ? หมายความว่ามันถือครองพลังขอบเขตจอมราชันอมตะงั้นสิ!?”

 

เช่นเดียวกับหวังหง เจิ้งหงอี้เองก็สุดที่จะคาดคิดได้ออกจริงๆ

 

ว่านักฆ่าของกะโหลกเลือดนั่น ที่แท้ก็ถูกต้วนหลิงเทียนฆ่าตาย!

 

 

 

ตอนที่ 3060

 

“ไอ้เจ้าต้วนหลิงเทียนนั่น…มันเป็นผู้ใดในใต้หล้ากันแน่!? ไฉนมันถึงมีอุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองติดตัวได้!?”

 

ทั้งเจิ้งหงอี้กับหวังหงตกตะลึงกับเรื่องดังกล่าวจริงๆ

 

“เจิ้งหงอี้…เจ้าว่าต้วนหลิงเทียนนั่น มันจะเป็นจอมราชันอมตะกลับชาติมาเกิดรึเปล่า แล้วอุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองที่ว่า…ก็เป็นของที่มันเอาไปซ่อนไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว”

 

หวังหงส่งบอกเจิ้งหงอี้ถึงข้อสันนิษฐานของนาง ขณะเดียวกันก็อยากรับทราบความคิดเห็นของเจิ้งหงอี้

 

“อาจเป็นได้”

 

เจิ้งหงอี้คิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้สูงทีเดียว!

 

“น่าเสียดายที่พลังฝึกปรือของพวกเราอ่อนด้อยเกินไป…หาไม่แล้วตราบใดที่เราฆ่ามันได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันมีก็จะกลายเป็นของพวกเรา!”

 

หวังหงกล่าว

 

“ข้าคงไม่มีโอกาสได้ของมันแน่นอน แต่หวังหง…สำหรับเจ้ายังมีโอกาส!”

 

เจิ้งหงอี้กล่าว

 

“ข้า? มีโอกาสหรือ?”

 

หวังหงตกใจ

 

“ตราบใดที่อาวุโสใหญ่เต็มใจลงมือฆ่าต้วนหลิงเทียนนั่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันมีก็ต้องตกอยู่ในมือผู้อาวุโสใหญ่ ถึงตอนนั้นเจ้าที่เป็นแก้วตาดวงใจของผู้อาวุโสใหญ่ ยังกลัวจะไม่ได้สมบัติต้วนหลิงเทียนอีกหรือ?”

 

เสียงของเจิ้งหงอี้เต็มไปด้วยการชี้นำยวนยั่ว…

 

…

 

ต้วนหลิงเทียนกลับมาถึงลานฝึกบนเกาะส่วนตัวเล็กๆได้ไม่นาน เขาก็ได้รับข้อความจากซุนเหลียงเผิงประมุขนิกาอมตะเป้าผู่

 

“ต้วนหลิงเทียนแม้ครั้งนี้นักฆ่าขององค์กรกะโหลกเลือดจะลงมือพลาดไป…แต่ตามกฏขององค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดแล้ว พวกมันไม่เพียงแต่จะลดค่าจ้างลงครึ่งหนึ่ง แต่พวกมันยังจะส่งนักฆ่าคนใหม่มาปฏิบัติภารกิจลอบสังหารเจ้าต่อ!”

 

“ดังนั้นวันหน้าเป็นการดีเสียกว่าที่เจ้าจักไม่ออกไปจากนิกายอมตะเป้าผู่…และหากเจ้ามีเรื่องจำเป็นต้องออกไปไหนจริงๆ ก็ต้องแจ้งข้าก่อน ข้าจักได้ส่งคนไปติดตามคุ้มครองเจ้าได้”

 

กล่าวถึงกลางประโยคน้ำเสียงของซุนเหลียงเผิงก็ฟังดูเคร่งขรึม เห็นได้ชัดว่ามันหวั่นใจ กลัวนักฆ่ากะโหลกเลือดจะล่อต้วนหลิงเทียนออกไปฆ่าอีกรอบ

 

“ขอบคุณประมุข”

 

แม้ต้วนหลิงเทียนเองก็รู้ดีว่าองค์กรกะโหลกเลือดไม่มีทางเลิกราไปในลักษณะนี้ และต้องส่งนักฆ่าคนใหม่มา แต่ก็ยังคงขอบคุณซุนเหลียงเผิงที่กล่าวเตือน

 

ตอนที่เขาไปหอตำรา ไม่เพียงเขาจะได้รู้ข้อมูลคร่าวๆขององค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดเท่านั้น เขายังรู้กฏและขั้นตอนการปฏิบัติงานของพวกมันด้วย

 

‘หลังฆ่านักฆ่ากะโหลกเลือดนั่นไป พลังของข้าก็พร่องไปบางส่วน…ตอนนี้ระดับพลังที่เหลืออยู่ในร่างข้า เทียบได้กับขอบเขตราชาอมตะ 10 ทิศเท่านั้น’

 

‘อย่างไรก็ตาม แม้ระดับพลังข้าจะเทียบได้กับราชาอมตะ 10 ทิศ แต่ข้าเข้าใจความลึกซึ้งของกฏน้อยเกินไป…ต่อให้นักฆ่าหน้าใหม่ที่จะมาถึงเป็นแค่ราชาอมตะ 5 องค์ประกอบ แต่ถ้ามันเข้าใจความลึกซึ้งแห่งกฏพอๆกับนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดนั่น ถ้าไม่ใช้กระบี่หลิงหลง 7 เปลี่ยน ข้าก็คงสู้มันไม่ได้’

 

ต้วนหลิงเทียนลอบกล่าวในใจ

 

ความลึกซึ้งของกฏนั้น ส่งผลต่อพลังความแข็งแกร่งไม่ใช่เล่นๆเลยทีเดียว กระทั่งทำให้สามารถสู่ข้ามขั้นพลังได้หลายขั้นไม่ยาก

 

‘ข้าต้องรีบทำความเข้าใจความลึกซึ้งลุกโหมของกฏแห่งไฟให้ได้โดยเร็วที่สุด…ด้วยความลึกซึ้ง 2ประการ อย่างน้อยๆด้วยพลังที่ข้ามีอยู่ตอนนี้ ขอเพียงองค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดไม่ส่งนักฆ่าที่ทรงพลังมากมาจริงๆ อย่างน้อยข้าก็พอจะป้องกันตัวได้’

 

พอคิดถึงจุดนี้ ต้วนหลิงเทียนก็เริ่มทำความเข้าใจความลึกซึ้งลุกโหมของกฏแห่งไฟโดยมีเพลิงเทพโกลาหลช่วยเหลือทันที ยังตั้งใจถึงที่สุด ทำให้ความเข้าใจเขาก้าวหน้าไปเร็วมาก

 

ในขณะที่ต้วนหลิงเทียนทุ่มจิตสมาธิทำความเข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งไฟอยู่นั้น

 

ฟุ่บ!

 

ณ บริเวณชายขอบเขตปกครองของคฤหาสน์เฉวียนโยว ปรากฏร่างในชุดคลุมลมดำหนึ่งเหินทะยานตัดฟ้ามาด้วยความเร็วสูงล้ำ

 

ร่างสีดำพุ่งทะลวงกลีบเมฆมาไม่ทันไร ก็ล่วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตของคฤหาสน์เฉวียนโยวเรียบร้อย

 

“ไม่ทราบจริงๆว่าทางองค์กรคิดอะไรอยู่กันแน่…ถึงขั้นต้องส่งข้ามาลงมือด้วยตัวเองแบบนี้ นี่จะไม่ระวังเกินเหตุไปหน่อยรึไง?”

 

“กับอีแค่ผู้ที่ถือครองด่านพลังราชาอมตะ 10 ทิศเข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งดิน 2 ประการ…ขอแค่สุ่มเลือกนักฆ่าราชาอมตะ 4 รูปมาสักคน ก็สมควรฆ่ามันได้ง่ายๆ!”

 

ร่างสีดำเมื่อเหินเข้าเขตของคฤหาสน์เฉวียนโยวมาแล้ว มันก็เหินร่างข้ามฟ้ามุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ตั้งนิกายอมตะเป้าผู่ด้วยความเร็วสูง

 

และฟังจากเสียงพึมพำขณะมันเดินทาง ตัวตนของมันก็ถูกเปิดเผยให้ทราบ

 

นักฆ่าจากองค์กรกะโหลกเลือด!

 

นักฆ่าจากองค์กรกะโหลกเลือดนั้น ไม่ต้องกล่าวถึงขอบเขตราชาอมตะ 4 รูปเลย แม้จะเป็นนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 3 ศักดิ์ แต่ความลึกซึ้งที่เข้าใจ ก็เหนือล้ำสุดที่ราชาอมตะขั้นเดียวกันในเขตคฤหาสน์เฉวียนโยวจะทาบติด

 

เรียกว่าสำหรับราชาอมตะ 10 ทิศที่เข้าใจความลึกซึ้งของกฏแค่ 2 ประการ…ไม่ใช่เรื่องยากที่นักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 4 รูปจะฆ่าให้ตาย! กระทั่งนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 3 ศักดิ์ก็สามารถรับมือได้!

 

“เป้าหมายบัดซบที่ลำบากให้ข้าต้องถ่อมาไกลถึงสถานที่บ้านนอกหลังเขานี่…หากเจ้าไม่เข้าใจความลึกซึงถึง 4 ประการ เจ้าได้ตายแน่!”

 

ฟังจากเสียงบ่นขณะเดินทางของร่างในชุดคลุมลมดำที่เหินตัดฟ้ามาว่องไวแล้ว เห็นได้ชัดว่ามันมีความมั่นใจในตัวเองสูงลิบ

 

ตอนนี้ต้วนหลิงเทียนก็ไม่ได้รู้เลย

 

ว่าเพื่อที่จะฆ่าเขาให้ตาย คราวนี้องค์กรมือสังหารกะโหลกเลือดได้ส่งนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 6ผสานมา!

 

นักฆ่าระดับราชาอมตะ 6 ผสานขององค์กรกะโหลกเลือดนั้น พลังฝีมือของมันไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้นำขุมกำลังระดับ 7 ทั่วๆไปเลย!

 

ด้วยเหตุนี้มันจึงบ่นมาตลอดทางด้วยความไม่พอใจ ที่ทางองค์กรมอบภารกิจให้มันลงมือ เพราะมันรู้สึกว่าเรื่องนี้ช่างเป็นการลงแรงเกินเหตุนัก!

 

หนึ่งเดือนต่อมา

 

ในหุบเขาอันเป็นสถานที่พักอาศัยของเหล่าศิษย์ฝ่ายในนิกายอมตะเป้าผู่ ปรากฏร่างชายหนุ่มเดินออกมาจากบ้านลานของศิษย์ฝ่ายในหลังหนึ่ง

 

และทันทีที่มันก้าวออกมาจากบ้าน ศิษย์ฝ่ายในที่สังเกตเห็นมัน ก็เร่งทักทายมันด้วยน้ำเสียงเคารพทันที

 

“ศิษย์พี่เจิ้ง!”

 

“ศิษย์พี่เจิ้ง!”

 

…

 

ศิษย์ฝ่ายในที่พึ่งเดินออกมาจากบ้านไม่ใช่ใครที่ไหน มันก็คือ เจิ้งหงอี้ ศิษย์สายตรงลำดับที่ 3 ของประมุขนิกายอมตะเป้าผู่นั่นเอง

 

‘แค่เดือนเดียวนักฆ่าคนใหม่ของกะโหลกเลือดก็เดินทางมาถึงแล้วงั้นหรือ…ดูเหมือนจะเร็วกว่านักฆ่าคนก่อนหลายเดือนทีเดียว’

 

‘ท่าทางด่านพลังฝึกปรือของนักฆ่าคนใหม่ที่ทางกะโหลกเลือดส่งมา จะร้ายกาจกว่าคนเก่ามาก’

 

‘แต่ก็สมควรเป็นเช่นนี้…เพราะสุดท้ายข้าก็ได้แจ้งเฉินหลีไปแล้ว ว่าต้วนหลิงเทียนได้ใช้อุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองฆ่านักฆ่าราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิด ไม่ใช่ยันต์อมตะใดๆ ทำให้ระดับพลังของมันที่หลงเหลือในร่างต้องอยู่ในขอบเขตราชาอมตะขั้นสูงๆแน่ เผลอๆจะเป็นขั้น 10 ด้วยซ้ำ!’

 

‘อย่างไรก็ตาม เป็นไปไม่ได้เลยที่ทางกะโหลกเลือดจะส่งนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 10 ทิศมา…เพราะอย่างไรเสียพลังที่ต้วนหลิงเทียนถือครองอยู่ตอนนี้ใช้ไปส่วนก็หายไปอีกส่วน แม้จะทรงพลังทัดเทียมกับราชาอมตะ 10 ทิศ แต่ความลึกซึ้งที่มันเข้าใจก็นับว่าอ่อนด้อยนัก แค่ 2 ประการเท่านั้น แถมหนึ่งในนั้นก็คือความหมายแห่งกฏอีกด้วย…’

 

‘คิดจะฆ่ามัน ขอเพียงองค์กรกะโหลกโลหิตส่งนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 4 รูปมาก็น่าจะพอ…เพราะท้ายที่สุดแล้วต่อให้เป็นแค่นักฆ่าระดับราชาอมตะ 4รูป แต่ความลึกซึ้งที่เข้าใจก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าอาจารย์ข้าผู้เป็นประมุขนิกายอมตะเป้าผู่แห่งนี้ด้วยซ้ำ’

 

‘และการที่มันใช้เวลาแค่เดือนเดียวก็เดินทางมาถึงที่นี่ได้…อย่างน้อยๆนักฆ่าคนใหม่ที่องค์กรกะโหลกเลือดส่งมาก็ต้องเป็นนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 3 ศักดิ์ขึ้นไปแน่นอน’

 

ในขณะออกจากหุบเขาที่พัก สองตาเจิ้งหงอี้ก็ทอประกายวูบวาบด้วยความตื่นเต้นไม่หยุด และก่อนจะออกจากหุบเขาไป มันยังไม่ลืมจะหันไปมองเกาะลอยเกาะหนึ่งบนฟ้าเหนือหุบเขา มุมปากเริ่มปรากฏรอยยิ้มอันเยียบเย็นออกมา

 

‘ต้วนหลิงเทียน เจ้ายังเหลือเวลาหายใจได้อีกไม่นานนักหรอก…เว้นเสียแต่เจ้าจักเป็นเต่าหัวหดหลบอยู่ในนิกาย หาไม่แล้วขอเพียงเจ้ากล้าออกนอกนิกายเมื่อไหร่ เจ้าได้ตายอนาถแน่!’

 

เจิ้งหงอี้ลอบหัวเราะเยาะในใจ

 

เกาะลอยที่เจิ้งหงอี้มองอยู่ แน่นอนว่าเป็นเกาะส่วนตัวอันมีบ้านลานที่ต้วนหลิงเทียนอาศัยอยู่นั่นเอง

 

ที่ไฉนมันเดินทางออกจากที่พักศิษย์ฝ่ายในแบบนี้ ก็เพราะเฉินหลีได้แจ้งมาว่า นักฆ่าคนใหม่ขององค์กรกะโหลกเลือดได้มาถึงแล้ว เจิ้งหงอี้ก็เลือกจะออกไปพบอีกฝ่าตามลำพังโดยไม่ได้แจ้งหวังหงแต่อย่างไร

 

และก็เป็นเช่นเดียวกับครั้งก่อน เฉินหลีได้แจ้งเจิ้งหงอี้มาว่าอีกฝ่ารอคอยอยู่ที่ไหน จะได้ไปแลกลูกแก้ววิญญาณเพื่อใช้ติดต่อคอยประสานในนอก

 

คราวที่แล้วที่มันพาหวังหงไปด้วย เนื่องเพราะนางคิดจะจ่ายมัดจำครึ่งหนึ่ง

 

ครั้งนี้เมื่อไม่ต้องจ่ายอะไรเพิ่ม เจิ้งหงอี้ย่อมไม่คิดจะแจ้งหวังหงเป็นธรรมดา

 

“ผู้อาวุโส”

 

ภายในหุบเขาอันห่างไกลทั้งไร้แสงตะวันส่องถึง เจิ้งหงอี้ที่มุ่งหน้าฝ่าความมืดมาถึงจุดหนึ่ง ก็ประสานมือคารวะทักทายนักฆ่าผู้มาใหม่ขององค์กรกะโหลกเลือด แม้ที่ทางจะมืดแต่เจิ้งหงอี้ก็ยังเห็นได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายเป็นชายวัยกลายคนที่มีรูปร่างสมส่วนคนหนึ่ง

 

ชายวัยกลางคนผู้นี้ก็สวมใส่ชุดคลุมลมดำ บริเวณอกปักสัญลักษณ์กะโหลกไขว้ขององค์กรกะโหลกเลือดเอาไว้ตามปกติ อย่างไรก็ตามแววตาของอีกฝ่ายช่างเย็นชาเหลือเกิน เจิ้งหงอี้พอสบกับสายตาเย็นชาของอีกฝ่าย หนังศีรษะของมันพลันบังเกิดอาการชาด้านทันที

 

“หลังจากนี้ข้าจะพยายามหาวิธีล่อเป้าหมายออกมา…แน่นอนว่าหากตัวเจ้ามีวิธีล่อเป้าหมายให้ออกมาได้ องค์กรกะโหลกเลือดเราย่อมไม่คิดเอาเปรียบเจ้า และจักมอบโอสถ ‘จวินจี่’ ให้เจ้า 10 ขวด”

 

ชายวัยกลางคนเหลือบมองเจิ้งหงอี้ พลางเอ่ยออกเสียงเรียบ

 

ถึงแม้ด้วยพลังฝีมือของมัน ทั้งนิกายอมตะเป้าผู่สมควรมีซุนเหลียงเผิงคนเดียวเท่านั้นที่พอจะประมือกับมันได้ไหว และไม่มีทางที่อีกฝ่ายจะฆ่ามันได้แน่

 

เรียกว่าต่อให้มันบุกเข้าไปเข่นฆ่าต้วนหลิงเทียนคานิกายอมตะเป้าผู่อย่างอุกอาจ มันก็สมควรมีพลังมากพอจะเข้าไปและถอนตัวกลับออกมาได้ไม่ยากเย็น!

 

หากทว่ามันไม่กล้าทำแบบนั้น

 

เพราะถึงแม้นิกายอมตะเป้าผู่ที่เป็นขุมกำลังระดับ 7จะไม่ได้อยู่ในสายตาของมัน แต่อย่างไรก็มีสัมพันธ์กับคฤหาสน์เฉวียนโยว หากมันบุกเข้าไปฆ่าคนอย่างอุกอาจจริง ย่อมไม่ต่างอะไรจากไม่เห็นคฤหาสน์เฉวียนโยวอยู่ในสายตา

 

ถึงตอนนั้นต่อให้มันเลือกจะปกปิดตัวเอง ไม่เผยตัวว่าเป็นนักฆ่าจากองค์กรกะโหลกเลือด และฆ่าต้วนหลิงเทียนได้จริงๆ แต่เกรงว่าคงยากจะหนีออกนอกเขตคฤหาสน์เฉวียนโยวพ้น

 

เพราะ 3 นิกาย 2 ตระกูลที่เกี่ยวข้องกับคฤหาสน์เฉวียนโยวโดยตรง ล้วนแล้วแต่มีค่ายกลที่ทางคฤหาสน์เฉวียนโยวส่งปรมาจารย์ค่ายกลอมตะมาจัดตั้งไว้เป็นพิเศษ เรียกว่าทันทีที่มันเข้าไปด้านใน 3นิกาย 2 ตระกูล ตัวมันก็จะถูกค่ายกลตีตราประทับบางอย่างเอาไว้ และยากจะลบได้ออกในเวลาอันสั้น

 

ด้ายตราประทับที่ว่า ทำให้คฤหาสน์เฉวียนโยวสามารถตามรอยมาถึงมันได้โดยง่าย

 

ถึงตอนนั้นคฤหาสน์เฉวียนโยวไม่พ้นต้องส่งตัวตนระดับบผู้ตรวจการออกมาไล่ล่าสังหารมัน ทันทีที่ถูกอีกฝ่ายพบตัว เกรงว่ามันคงหนีไม่พ้นความตาย!

 

ดังนั้นมันทำได้แค่เฝ้ารอให้ต้วนหลิงเทียนออกจากนิกายอมตะเป้าผู่ เพื่อให้ดำเนินการสังหารโดยสะดวก

 

“โอสถจวินจี่ 10 ขวด!?”

 

ได้ยินวาจาดังกล่าวของชายวัยกลางคน สองตาเจิ้งหงอี้ก็ทอประกายสว่างจ้าทันที

 

โอสถจวินจี่นั้น เป็นโอสถอมตะที่ผู้ฝึกตนขอบเขตขุนนางอมตะใช้บ่มเพาะพลัง และก็มีคุณสมบัติคล้ายๆโอสถหลัวเทียนที่ตัวตนขอบเขตยอดเซียนอมตะนิยมใช้ หากแต่มันมีมูลค่าเหนือกว่าโอสถหลัวเทียนมาก และเป็นโอสถอมตะระดับขุนนาง

 

ต่อให้ตัวมันจะเป็นศิษย์สายตรงลำดับที่ 3 ของประมุขนิกายอมตะเป้าผู่ แต่มันจะได้รับโอสถจวินจี่ก็ต่อเมื่อใกล้ทะลวงด่านพลังแล้วเท่านั้น

 

แต่ตอนนี้มันกลับมีโอกาสได้รับโอสถจวินจี่ถึง 10ขวด!

 

ในระนาบเทวโลก โอสถขวดหนึ่งนั้นปกติแล้วจะบรรจุเม็ดยาเอาไว้ 10 เม็ด ซึ่งนี่เป็นมาตรฐานสากล

 

จึงกล่าวได้ว่าโอสถจวินจี่ 10 ขวด ก็หมายถึงโอสถจวินจี่ 100 เม็ด!

 

หลังจากแลกลูกแก้ววิญญาณเพื่อใช้ติดต่อกับชายวัยกลางคนแล้ว เจิ้งหงอี้ก็เร่งรุดกลับนิกายอมตะเป้าผู่ทันที

 

ระหว่างเดินทางกลับนิกายยอมตะเป้าผู่ เรียกว่าในใจของเจิ้งหงอี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นอันยยากระงับ เพราะโอสถจวินจี่ 10 ขวดช่างเป็นอะไรที่ยั่วยวนใจของมันเหลือเกิน!

 

‘ทำอย่างไร ข้าถึงจะล่อเจ้าต้วนหลิงเทียนนั่นให้มันออกจากนิกายได้…’

 

 

 

ตอนที่ 3061

 

หลังจากที่เจิ้งหงอี้กลับมาถึงนิกายอมตะเป้าผู่แล้ว วันๆมันก็ไม่คิดจะทำอะไรเอาแต่ลอบจับตาดูความเคลื่อนไหวเกาะลอยสำหรับศิษย์ที่แท้จริงเกาะที่ต้วนหลิงเทียนพักอาศัยอยู่

 

ในขณะที่จับตาดูความเคลื่อนไหว มันก็ครุ่นคิดหาวิธีล่อต้วนหลิงเทียนให้ออกจากนิกายอมตะเป้าผู่ไม่หยุด

 

อย่างไรก็ตาม แม้จะผ่านไปหลายวันแล้ว แต่มันก็ไม่อาจหาวิธีที่จะใช้ล่อต้วนหลิงเทียนให้ออกจากนิกายอมตะเป้าผู่ได้เลย ‘ดูเหมือนข้าจะถูกลิขิตให้ไร้วาสนากับโอสถจวินจี่ 10 ขมวดนั่นแล้ว…’

 

เจิ้งหงอี้ได้แต่ลอบทอดถอนในใจ

 

ทางด้านต้วนหลิงเทียนนั้น ก็เก็บตัวอยู่ในห้องทำความเข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งไฟไม่ไปไหนเลย

 

ด้วยความช่วยเหลือทั้งได้เพลิงเทพโกลาหลชี้แนะ ความคืบหน้าในการทำความเข้าใจความลึกซึ้งลุกโหมของต้วนหลิงเทียนก็ดำเนินไปด้วยความเร็ว

 

วันเวลาค่อยๆไหลผ่านไปอย่างเงียบงัน

 

ชั่วพริบตา เวลาก็ได้ล่วงเลยไปอีก 5 เดือนแล้ว นับจากวันที่ต้วนหลิงเทียนใช้อุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลืองเข่นฆ่านักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 1 ต้นกำเนิดไป

 

ซู่มม!

 

ฟู่ววว!!

 

…

 

ภายในห้องหับแห่งหนึ่ง ปรากฏร่างอันลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงกำลังวูบไปซ้ายทีขวาทีด้วยความเร็วสูง ทั้งควบคุมพลังได้อย่างแยบคายไม่มีพุ่งชนทำลายผนังห้องแม้แต่น้อย

 

ผ่านไปพักหนึ่งร่างที่พึ่งตัววูบไปวาบมาในห้องหับ ก็หยุดลอยค้างกลางห้องนิ่งๆ และเผยให้เห็นร่างที่อยู่ภายใต้เปลวเพลิงชัดเจน

 

เป็นชายหนุ่มหล่อเหลาในชุดสีม่วง

 

“ยัง…เร็วได้อีก!”

 

ชายหนุ่มชุดม่วงเอ่ยออกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และแทบจะทันทีที่กล่าวพึมพำจบลง ทั่วร่างก็เริ่มสั่นไหวอีกครา คล้ายกำลังหลอมรวมผสานเข้ากับเปลวเพลิงที่ลุกโชนท่วมกาย จากนั้นคนก็เริ่มพุ่งตัวไปมาด้วยความเร็วที่สูงล้ำกว่าเดิม!

 

ซู่มม! ซู่มม! ซู่มม! ซู่มม! ซู่มม!

 

…

 

คราวนี้ในห้องหับปรากฏลูกไฟวูบไปวาบมาด้วยความเร็วที่สูงล้ำมากขึ้น คลื่นความร้อนทั้งแรงอัดอากาศจากการเคลื่อนไหว ก็เริ่มอาละวาดไปทั่วห้องหับ หน้าต่างประตูสั่นสะเทือนเลือนลั่นราวจะปลิวหลุดได้ทุกเมื่อ คงเหลือแต่เพียงเตียงน้ำแข็งที่ตั้งชิดผนังห้องด้านหนึ่งเท่านั้นที่แน่นิ่งไม่ไหวติงปานภูผา

 

อย่างไรก็ตาม หากสังเกตให้ดีจะพบว่าตอนนี้ตัวเตียงน้ำแข็งก็ได้สั่นสะเทือนด้วยความถี่สูงมาก แต่ไม่ถึงกับชัดเจนเท่าประตูหน้าต่าง

 

“นี่น่ะเหรอพลังความลึกซึ้งขั้นตอนความสำเร็จเบื้องต้น? ไม่ธรรมดาจริงๆ!”

 

เปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำวูบวาบไปมา ได้หยุดลงกลางห้องอีกครั้ง ร่างชายหนุ่มในชุดสีม่วงก็เผยให้เห็นชัดอีกครา และขณะที่พึมพำกับตัวเองรอบนี้ รอยยิ้มสดใสก็เริ่มคลี่กางขึ้นบนใบหน้า

 

ชายหนุ่มชุดม่วงที่ว่าย่อมเป็น ต้วนหลิงเทียน

 

หลังปิดด่านไป 5 เดือน ด้วยมีความช่วยยเหลือของเพลิงเทพโกลาหล ในที่สุดต้วนหลิงเทียนก็เข้าใจความลึกซึ้งลุกโหมถึงขั้นตอนความสำเร็จเบื้องต้น!

 

ความลึกซึ้ง ลุกโหม ของกฏแห่งไฟนั้น ก็พอๆกันกับความลึกซึ้ง ลมกรด ของกฏแห่งลม ไม่เพียงแต่จะเสริมความเร็วในการเคลื่อนไหวเท่านั้น แต่ยังส่งเสริมการจู่โจมให้ทรงพลังมากขึ้นอีกด้วย!

 

และการเข้าใจความลึกซึ้งลุกโหมถึงขั้นตอนความสำเร็จเบื้องต้นแบบนี้ ยังเป็นการบ่งบอกอีกว่าต้วนหลิงเทียนได้เข้าใจเวทย์พลังระดับราชาที่แฝงความลึกซึ้งลุกโหมได้ถึงขั้นตอนไร้ตำหนิเรียบร้อย

 

ในวันที่ไปเยือนหอตำรา ต้วนหลิงเทียนก็ได้เลือกวรยุทธ์อมตะทั้งเวทย์พลังระดับราชาธาตุไฟมาทั้งสิ้น 5 อย่าง ซึ่งจะทำให้เขาเข้าใจความลึกซึ้งของกกฏแห่งไฟได้ 5 ประการนอกเหนือจากความหมายแห่งไฟ

 

และในตอนนี้ต้วนหลิงเทียนก็ได้เข้าใจความลึกซึ้งหนึ่งประการแล้ว

 

‘ไปหาก่วงหลินหน่อยดีกว่า’

 

หลังเข้าใจความลึกซึ้งลุกโหมถึงขั้นตอนความสำเร็จเบื้องต้น ก็ทำให้ต้วนหลิงเทียนอารมณ์ดีไม่น้อย จึงเปิดประตูและเดินออกจากห้องไป

 

ทันทีที่ต้วนหลิงเทียนเปิดประตูห้องออกมา เจิ้งหงอี้ที่เฝ้าจับตาดูความเคลื่อนไหวของเกาะส่วนตัวต้วนหลิงเทียนอยู่ก็รับทราบได้ทันที สองตามันยังทอแสงสว่างขึ้นวาบหนึ่ง

 

ต้วนหลิงเทียนย่อมไม่อาจบอกได้ว่าเจิ้งหงอี้กำลังจับตาดูเขาอยู่ เพราะทันทีที่เขาเปิดประตูออกจากห้อง เขาก็สัมผัสได้ถึงสายตามากมายหลายร้อยคู่ แน่นอนว่าสายตาแทบทุกคู่ล้วนมองมาด้วยความอิจฉาทั้งสิ้น

 

หลิวก่วงหลินนั้นก็ได้ถูกคนที่ซุนเหลียงเผิงเรียกหาว่าน้องรอง รับตัวจากประเทศระดับ 8 อย่างประเทศฝูชิวของแดนพันประเทศอันห่างไกล และพามาถึงนิกายอมตะเป้าผู่นานแล้ว แต่เป็นธรรมดาว่าหลิวก่วงหลินไม่ได้พักอาศัยอยู่ในเขตที่พักของศิษย์ฝ่ายใน ซุนเหลียงเผิงได้จัดที่พักให้มันไปอาศัยรวมกับผู้ติดตามไม่เว้นข้ารับใช้ของศิษย์ที่แท้จริงคนอื่นๆที่หุบเขาแห่งหนึ่ง

 

หุบเขาแห่งนั้น ยังเป็นสถานที่ๆมีไว้รับรองแขกของนิกายอมตะเป้าผู่อีกด้วย สภาพแวดล้อมในการบ่มเพาะนับว่าดีทีเดียว ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าสภาพแวดล้อมของสถานที่พักของศิษย์ฝ่ายในเลย

 

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่หลิวก่วงหลินมาถึงนิกายอมตะเป้าผู่ จวบจนวันนี้ก็ยังไม่ได้พบกับต้วนหลิงเทียนสักครั้ง

 

อย่างไรก็ตามแม้ต้วนหลิงเทียนจะยังไม่เคยมาหาหลิวก่วงหลิน แต่เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายมาถึงนิกายอมตะเป้าผู่เรียบร้อย พอติดต่อไปถามที่อยู่อีกฝ่ายจากซุนเหลียงเผิง เขาจึงทราบตำแหน่งที่พักของหลิวก่วงหลินทันที

 

ฟุ่บ!

 

ร่างต้วนหลิงเทียนโจนทะยานขึ้นฟ้า ทิ้งหุบเขากว้างใหญ่เอาไว้เบื้องหลัง ไม่นานก็หายไปจากสายตาของเหล่าศิษย์ฝ่ายใน

 

“มันไปไหนกัน?”

 

เห็นต้วนหลิงเทียนเหินร่างออกจากเกาะลอย ลูกตาเจิ้งหงอี้ก็ทอประกายเรืองขึ้นวาบหนึ่ง จากนั้นก็รีบติดต่อไปหานักฆ่ากะโหลกเลือดทันที “ท่านผู้อาวุโส ตอนนี้ต้วนหลิงเทียนได้เดินทางออกจากสถานที่พัก และมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก…แต่ไม่ทราบว่ามันจะออกไปนอกนิกายอมตะเป้าผู่หรือไม่”

 

“ตอนนี้ระดับพลังของมันสมควรอยู่ในขอบเขตราชาอมตะ 10 ทิศ ข้าไม่กล้าตามมันไป…”

 

ฟังจากข้อความที่เจิ้งหงอี้ส่งไปหานักฆ่ากะโหลกเลือด เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่คนใจร้อน และไม่ถูกโอสถจวินจี่ 10 ขวดล่อจนขาดความยับยั้งชั่งใจ!

 

…

 

“มันกลับมาแล้ว?”

 

ราวๆ หนึ่งชั่วโมงต่อมาเจิ้งหงอี้ก็พบว่าต้วนหลิงเทียนเหินร่างกลับมาแล้ว มันก็รีบติดต่อไปหานักฆ่ากะโหลกเลือดอีกครั้งทันที เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายไปเสียเวลาเฝ้ารออย่างเปล่าประโยชน์

 

เป็นธรรมดาว่ามันไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะเสียเวลารอเก้ออะไรจริงๆ

 

อย่างไรก็ตามมันแค่คำนึงถึงเรื่องที่หากอีกฝ่ายไปเสียเวลารอเก้อเพราะการแจ้งของมัน อาจทำให้อีกฝ่ายบังเกิดความไม่พอใจและมีโมโหมันขึ้นมา

 

นั่นไม่ใช่อะไรที่มันอยากจะเห็นเลย

 

‘หลิวก่วงหลินมาอยู่นิกายอมตะเป้าผู่ไม่ทันถึงปี ก็เข้าใจความหมายแห่งดิน อันเป็นความลึกซึ้งของกฏแห่งดินแล้ว’

 

หลังกลับมาถึงที่พักต้วนหลิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะลอบทอดถอนในใจ ด้วยไม่คิดว่าหลิวก่วงหลินเองก็มีความเข้าใจในระดับสูงแบบนี้

 

เพราะการไปเยี่ยมหลิวก่วงหลินคราวนี้ ทำให้เขารับทราบว่าอีกฝ่ายได้เข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งดินอย่างความหมายแห่งดินเรียบร้อยแล้ว

 

ต้องทราบด้วยว่าถึงตัวเขาจะเข้าใจความหมายแห่งดินได้ในเวลาแค่ชั่วข้ามคืน แต่นั่นเป็นเพราะเขามีปฐพีเทพแรกกำเนิดฟ้าดินคอยช่วยเหลือ

 

แต่หลิวก่วงหลินไม่มีปฐพีเทพแรกกำเนิดฟ้าดินช่วยเหลือเหมือนเขา

 

และเวทย์พลังระดับราชาธาตุดินที่หลิวก่วงหลินกำลังตีความฝึกปรืออยู่นั้น ก็เป็นซุนเหลียงเผิงประมุขนิกายอมตะเป็นคนมอบให้อีกฝ่ายด้วยตัวเอง

 

เป็นธรรมดาที่ต้วนหลิงเทียนจะรู้ว่าซุนเหลียงเผิงทำแบบนี้ ก็เพื่อซื้อใจเขา

 

และเรื่องนี้ก็ทำให้เขารู้สึกขอบคุณ

 

หลิวก่วงหลินได้ติดตามรับใช้เขามาก็นานปี แถมอีกฝ่ายยังจงรักภักดีไม่น้อย เขาเองก็รู้สึกสะดวกสบายเมื่อมีหลิวก่วงหลินคอยจัดการเรื่องราวยิบย่อยให้

 

ก่อนหน้าถึงแม้เขาจะเสนอทางเลือกให้หลิวก่วงหลินว่าจะอยู่ลงหลักปักฐานใช้ชีวิตดีๆในประเทศฝูชิว หรือจะติดตามเขามานิกายอมตะเป้าผู่ก็ตามที

 

แต่อันที่จริงลึกๆแล้วเขาก็อยากให้หลิวก่วงหลินติดตามเขามา

 

แน่นอนว่าถึงหลิวก่วงหลินเลือกจะลงหลักปักฐานที่ประเทศฝูชิว เขาก็จะยอมรับการตัดสินใจของอีกฝ่าย

 

“ต้วนหลิงเทียนนั่นมันออกไปแค่ชั่วโมงเดียว…มันไปไหนและไปทำอะไรกันแน่?”

 

พอเห็นว่าต้วนหลิงเทียนออกไปแค่ชั่วโมงเดียวก็กลับมาแล้ว เจิ้งหงอี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย

 

และหลังจากลองไปสืบดู ในที่สุดเจิ้งหงอี้ก็ทราบว่าต้วนหลิงเทียนไปไหนมา

 

‘ผู้ติดตามของมันงั้นรึ?’

 

เจิ้งหงอี้ขมวดคิ้ว พลางกล่าวในใจ ‘เจ้าผู้ติดตามนั่นพลังฝึกปรืออ่อนด้อย ข้าจะทำให้มันสลบแล้วลอบพาตัวออกไปนอกนิกายก็คงไม่มีปัญหาอะไร…แต่อาศัยผู้ติดตามคนหนึ่งจะล่อต้วนหลิงเทียนนั่นให้ออกไปได้รึเปล่า?’

 

เจิ้งหงอี้ลองคิดในมุมของตัวเอง ว่าหากเป็นมัน ตัวมันคงไม่คิดจะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับอีแค่ผู้ติดตามคนหนึ่งแน่นอน

 

‘ช่างเถอะ!’

 

อย่างไรก็ตามพอนึกถึงโอสถจวินจี่ 10 ขมวด เจิ้งหงอี้ก็ได้แต่กัดฟันตัดสินใจ ‘ลองพามันไปก่อนก็แล้วกัน…’

 

‘หากต้วนหลิงเทียนไม่คิดออกไปช่วยมัน เจ้าผู้ติดตามนั่นก็ซวยไปเถอะ…แต่ถ้าต้วนหลิงเทียนไปช่วยมันขึ้นมา ต่อให้มันจะซวยเหมือนเดิม แต่อย่างน้อยๆมันก็ไม่ได้ซวยคนเดียว ยังสามารถลากต้วนหลิงเทียนไปลงนรกด้วยอีกคน!’

 

‘ถึงตอนนั้นข้าก็จะได้โอสถจวินจี่ 10 ขวด!’

 

คิดถึงจุดนี้สองตาเจิ้งหงอี้ก็ส่องแสงจ้าปานจะพุ่งยิงลำแสงความร้อน ลิ้นยังเริ่มแลบเลียริมฝีปากด้วยความโลภ

 

‘ลองหาวิธีเข้าหาขี้ข้านั่นก่อน พอมันตายใจเมื่อไหร่ก็ใช้ยันต์ประกายอัสนีขาวทำให้มันสลบ และหาโอกาสลอบพามันออกจากนิกายโดยไม่ให้ใครเห็น!’

 

แม้เจิ้งหงอี้ตัดสินใจจะลักพาตัวหลิวห่วงหลินออกนอกนิกายเพื่อล่อต้วนหลิงเทียน แต่มันก็ไม่วู่วาม ทั้งคิดหาวิธีลงมืออย่างดี ด้วยกลัวหลิวก่วงหลินจะเอะใจแล้วติดต่อไปหาต้วนหลิงเทียนเสียก่อนที่จะถูกมันลักพาตัวออกกไป

 

ถึงตอนนั้นไม่พ้นมันได้ถูกเปิดโปงแน่ และคงยากจะรอดตัวไปได้!

 

ดังนั้นมันต้องระวังให้มาก

 

…

 

หลังจากผ่านไปครึ่งเดือน

 

ห่างออกไปทางตะวันตกของนิกายยอมตะเป้าผู่ ในหุบเขาอันมืดมิดไร้แสงตะวันสาดส่อง เจิ้งหงอี้ก็ได้มาเจอกับนักฆ่ากะโหลกเลือดอีกครั้ง

 

“มันเป็นผู้ใด?”

 

พอเห็นเจิ้งหงอี้สะบัดมือจนความว่างเปล่าเริ่มบิดเบือน จากนั้นก็ปรากฏร่างคนที่ยังมีลมหายใจหนึ่งผุดโผล่ออกมาและร่วงไปนอนฟุบกับพื้น นักฆ่ากะโหลกเลือดก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วถาม

 

ผู้ที่เจิ้งหงอี้พึ่งนำออกมาจากโลกใบเล็กของมัน ก็คือชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่สลบไสลไม่ได้สติ

 

“เจ้านี่ก็คือผู้ติดตามของต้วนหลิงเทียน เป้าหมายการเดินทางมาครั้งนี้ของท่าน”

 

ได้ยินคำถามจากนักฆ่ากะโหลกเลือด เจิ้งหงอี้ก็ไม่กล้ารอช้าเร่งตอบกลับไปเร็วไว

 

ขณะเดียวกันยังไม่ลืมจะกล่าวเสริมอีกว่า “ผู้ติดตามของต้วนหลิงเทียนคนนี้มาจากดินแดนพันประเทศ…และดูเหมือนอาจารย์ของข้าประมุขนิกายอมตะเป้าผู่…จะส่งคนไปรับมันมาเป็นการส่วนตัว”

 

“ผู้ติดตาม?”

 

นักฆ่ากะโหลกเลือดขมวดคิ้ว “เจ้าลักพาตัวผู้ติดตามของมันออกมา…หรือคิดจะใช้เป็นเหยื่อล่อต้วนหลิงเทียนนั่น?”

 

“ไม่ผิด”

 

เจิ้งหงอี้พยักหน้าขานตอบ

 

“เจ้าคิดว่าอัจฉริยะอย่างต้วนหลิงเทียนผู้นั้น จักโง่เสี่ยงชีวิตออกจากนิกายอมตะเป้าผู่ เพื่อเห็นแก่ผู้ติดตามคนหนึ่งงั้นหรือ?”

 

นักฆ่ากะโหลกเลือดกล่าวเยาะเย้ย

 

“ท่านผู้อาวุโส ตอนนี้ข้านึกหาวิธีอื่นไม่เจอแล้วจริงๆ…อย่างไรก็ตามข้าคิดว่าลองใช้วิธีนี้ดูก่อนก็ไม่เสียหาย”

 

เจิ้งหงอี้ก้มหัวด้วยความกริ่งเกรง ก่อนจะเอ่ยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ “อย่างไรเสีย ท่านผู้อาวุโสก็คงไม่อยากเสียเวลารออยู่เฉยๆใช่ไหม?”

 

“ถึงแม้ท่านอาจจะมองว่าวิธีนี้คงไม่ได้ผล…แต่หากมันได้ผลขึ้นมาเล่า?”

 

เจิ้งหอี้พยายามรวบรวมความกล้ากล่าวโน้มน้าวนักฆ่ากะโหลกเลือด

 

“ก็ใช่”

 

นักฆ่ากะโหลกเลือดครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็เห็นด้วยกับวิธีของเจิ้งหงอี้

 

พอเห็นว่าสามารถโน้มน้าวนักฆ่ากะโหลกเลือดได้สำเร็จ เจิ้งหงอี้ก็ลอบระบายลมหายใจอย่างโล่งอกลับๆ จากนั้นก็มองกล่าวกับนักฆ่ากะโหลกเลือดด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆอีกครั้งว่า “ท่านผู้อาวุโส เจ้านี่มันเห็นหน้าข้าทั้งรู้แล้วว่าข้าเป็นใคร…หากยังไง ถ้าท่านสามารถใช้เจ้านี่ล่อต้วนหลิงเทียนออกมาได้จริง ท่านก็ฆ่ามันก่อนที่มันจะตื่นเถอะ”

 

“และหากต้วนหลิงเทียนไม่ออกมา…ก็ขอให้ท่านฆ่ามันทิ้งเช่นกัน”

 

เจิ้งหงอี้กล่าวร้องขอ

 

“ได้”

 

นักฆ่ากะโหลกเลือดพยักหน้ารับเบาๆ

 

ถึงแม้มันจะไม่ได้แยแสชีวิตของเจิ้งหงอี้ แต่ถ้าเกิดแผนนี้ล้มเหลวแต่เจิ้งหงอี้ยังมีชีวิตอยู่เพราะไม่โดนเปิดโปง ก็นับว่ายังมีประโยชน์กับมัน เพราะอีกฝ่ายสามารถช่วยเป็นหูเป็นตาและคอยประสานให้ความช่วยเหลือมันจากภายในได้…

 

 

 

ตอนที่ 3062

 

ด้านเจิ้งหงอี้ก็ไม่ได้รู้เลยว่าชีวิตมันกำลังตกอยู่ในอันตรายและเสี่ยงจะถูกเปิดโปง เพราะความไม่แยแสของนักฆ่ากะโหลกเลือดขนาดไหน

 

ในแผนที่มันคิดไว้ หากไม่อาจล่อต้วนหลิงเทียนออกมาได้ นักฆ่ากะโหลกเลือดก็สมควรรู้งานและรีบฆ่าผู้ติดตามคนนี้ของต้วนหลิงเทียนก่อนที่อีกฝ่ายจะตื่นและมีโอกาสติดต่อไปหาต้วนหลิงเทียน

 

ทว่าหากแผนสำเร็จและสามารถล่อต้วนหลิงเทียนออกมาได้จริง ตอนนั้นไม่พ้นนักฆ่ากะโหลกเลือดก็คงสนใจแต่ต้วนหลิงเทียน มันจึงเกรงว่านักฆ่ากะโหลกเลือดจะไม่สนใจเรื่องที่หลิวก่วงหลินจะตื่นหรือไม่ตื่น ยิ่งไม่สนใจเรื่องที่หลังจากนั้นอีกฝ่ายจะกลับไปเปิดโปงเรื่องราวอะไร

 

เพราะนักฆ่ากะโหลกเลือด ก็สนใจแต่เรื่องฆ่าต้วนหลิงเทียน ตามภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากองค์กรเท่านั้น

 

ต้วนหลิงเทียนเองก็คาดไม่ถึงจริงๆ

 

ว่าหลังผ่านไปครึ่งปี เขากลับได้รับบจดหมายแบบเดียวกับที่เขาเคยได้รับเมื่อครึ่งปีก่อนอีกครั้ง…

 

แถมเนื้อความในจดหมายก็คล้ายๆกัน

 

อย่างไรก็ตาม คราวนี้คนที่อีกฝ่ายเอามาขู่ไม่ใช่ฮ่วนเอ๋ออีกต่อไป แต่กลับเป็นหลิวก่วงหลินผู้ติดตามของเขา!

 

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไปยืนยันข้อเท็จจริงถึงที่พักหลิวก่วงหลินเรียบร้อย และพบว่าหลิวก่วงหลินได้หายตัวไปจริงๆ!

 

“เข้าไปยังที่พักสำหรับแขกทั้งพาตัวคนของเจ้าออกไป…ผู้ลงมือมิมีทางเป็นนักฆ่าขององค์กรกะโหลกเลือดแน่นอน”

 

“เพราะจะอย่างไรนักฆ่าของกะโหลกเลือดนั่นก็นับเป็นคนแปลกหน้า ทันทีที่มันก้าวเท้าเข้ามาในเขตนิกายเรา ทางเราย่อมได้รับสัญญาณเตือนจากค่ายกลป้องกันผู้บุกรุกทันที!”

 

ด้านบนก็คือคำตอบที่ต้วนหลิงเทียนได้รับจากซุนเหลียงเผิงประมุขนิกายอมตะเป้าผู่ หลังเขาส่งข้อความแจ้งเรื่องที่หลิวก่วงหลินถูกลักพาตัวไป

 

“ฟังจากที่ประมุขกล่าวมา…ผู้ลงมือสิบในสิบเป็นผีภายใน? คนนิกายอมตะเป้าผู่?”

(ผีภายใน = เกลือเป็นหนอน)

 

ต้วนหลิงเทียนถาม

 

“ใช่”

 

ซุนเหลียงเผิงตอบกลับด้วยความมั่นใจ

 

“ในจดหมายบอกให้ข้าไปคนเดียวเหมือนเดิม…หากประมุขหรืออาวุโสคนอื่นๆติดตามข้าไป เกรงว่าผีภายในนั่นต้องแจ้งไปยังนักฆ่ากะโหลกเลือดแน่”

 

ต้วนหลิงเทียนส่งข้อความไปอีกครั้ง

 

“ต้วนหลิงเทียน เรื่องนี้ข้าได้เตรียมการเอาไว้แต่แรกแล้ว…ตั้งแต่ตอนที่เกิดเรื่องกับเจ้าเมื่อครึ่งปีก่อน ข้าได้ขอให้น้องรองทำทีออกไปทำธุระนอกนิกาย”

 

หลังซุนเหลียงเผิงไดรับข้อความจากต้วนหลิงเทียน มันก็ส่งข้อความตอบกลับทันที น้ำเสียงยังเต็มไปด้วยความมั่นใจมาก “ตอนนี้น้องรองเพียงรอข้าติดต่อไปเท่านั้น…และรอบนี้ข้าจะให้น้องรองลอบติดตามเจ้าไปหานักฆ่ากะโหลกเลือดนั่นด้วยกัน”

 

“ท่านประมุข มั่นใจหรือว่าน้องรองของท่านจะคุ้มครองข้าได้แน่?”

 

ต้วนหลิงเทียนเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา

 

ถึงแม้ว่าเขาตัดสินใจไปแล้วว่าจะออกไปช่วยหลิวก่วงหลินแน่นอน แต่ก่อนจะจากไปเขาเองก็คิดเตรียมตัวให้พร้อมก่อน

 

เพราะสุดท้ายเขาก็ไม่รู้จริงๆว่าคราวนี้องค์กรกะโหลกเลือดจะส่งนักฆ่าระดับใดมา

 

เป็นธรรมดาว่าถึงเขาจะไม่รู้ระดับนักฆ่าที่องค์กรกะโหลกเลือดจะส่งมา แต่ที่เขารู้แน่ๆก็คือ ไม่มีทางที่นักฆ่าคนใหม่จะทรงพลังมากเกินไป อย่างดีก็แค่คำนวณความสามารถเขาแล้วส่งนักฆ่าที่สามารถกดดันเขาได้เท่านั้น

 

ถึงตอนนี้ในสายตาขององค์กรกะโหลกเลือดเขาจะไม่ใช่ยอดเซียนอมตะขั้นสูงสุดอีกต่อไป แต่เป็นราชาอมตะ 10 ทิศที่เข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งดิน 2 ประการ…

 

แต่อีกฝ่ายก็สมควรรู้แล้วว่าเขาใช้อุปกรณ์อมตะจอมราชันสิ้นเปลือง ซึ่งระดับพลังของเขาจะลดลงทุกครั้งที่ลงมือ และพอระดับพลังลดลงเขาก็จะอ่อนแอลงเรื่อยๆ

 

“เจ้าวางใจได้เลย”

 

ได้ยินความแคลงใจของต้วนหลิงเทียน ซุนเหลียงเผิงก็กล่าวย้ำด้วยน้ำเสียงมั่นใจเต็มเปี่ยม “น้องรองของข้า ถึงแม้ด่านพลังฝึกปรือจะอยู่ในขอบเขตราชาอมตะ 5 องค์ประกอบ หากแต่ความลึกซึ้งของกฏแห่งลมที่เข้าใจนับว่าร้ายกาจมาก!”

 

“เรียกว่า ให้มองไปทั่วเขตคฤหาสน์เฉวียนโยว แต่ราชาอมตะ 5 องค์ประกอบที่เป็นคู่มือน้องรองของข้าได้นั้น…หามีไม่!”

 

“พลังฝีมือของน้องรองข้า ต่อให้เทียบกับราชาอมตะ 5 องค์ประกอบขององค์กรมือสังหารกะโหลกเลือด ก็มีแต่จะแข็งแกร่งกว่า ไม่มีทางอ่อนด้อยกว่าแน่นอน!”

 

ซุนเหลียงเผิงตอบ

 

“นอกจากนั้น องค์กรกะโหลกเลือดก็รู้แล้วว่าถึงตอนนี้เจ้าจะมีพลังขอบเขตราชาอมตะ 10 ทิศ หากแต่เจ้าก็เข้าใจกฏแห่งดินแค่ 2 ประการเท่านั้น รวมกับเรื่องที่ระดับพลังเจ้าจักลดลงเรื่อยๆ พวกมันไม่มีทางส่งนักฆ่าที่พลังฝีมือสูงมากเกินความจำเป็นมาแน่นอน”

 

“จากที่ข้าคาดเอาไว้…อย่างดีพวกมันก็ส่งนักฆ่าขอบเขตราชาอมตะ 5 องค์ประกอบมาเท่านั้น! กระทั่งมีความเป็นไปได้สูงที่พวกมันจะส่งมาแค่นักฆ่าระดับราชาอมตะ 4 รูป!!”

 

ฟังจากน้ำเสียงหนักแน่นแล้ว เห็นชัดว่าซุนเหลียงเผิงมั่นใจในข้อสันนิษฐานของตัวเองเป็นที่สุด

 

“สำหรับนักฆ่าระดับราชาอมตะ 5 องค์ประกอบ ด้วยพลังฝีมือของน้องรอข้าย่อมจัดการได้แน่นอน…กระทั่งหลังประมือไปได้สักพัก น้องรองข้าต้องฆ่ามันได้แน่!”

 

“และต่อให้นักฆ่านั่นคิดจะหนีเพราะสู้น้องรองข้าไม่ได้ อาศัยความลึกซึ้งของกฏแห่งลมที่น้องรองข้าเข้าใจ คิดจะจับมันก็คงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร…กระทั่งต่อให้ฆ่ามันไม่ได้จริงๆ น้องรองก็สามารถติดต่อมาหาข้าได้ทุกเมื่อ ขอเพียงข้าเร่งรุดไปทันที นักฆ่ากะโหลกเลือดนั่นมันต้องตาย!”

 

เสียงซุนเหลียงเผิงที่ติดต่อมาเปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจถึงขีดสุด

 

“เอาล่ะ”

 

หลังได้ฟังคำยืนยันจากซุนเหลียงเผิง ต้วนหลิงเทียนก็วางใจไปเปราะหนึ่ง

 

“ประมุข แล้วข้าจะออกเดินทางได้เมื่อไหร่?”

 

หลังจากวางใจไปเปราะหนึ่ง ต้วนหลิงเทียนที่รีบร้อนจะไปช่วยหลิวก่วงหลิน ก็บดขยี้ยันต์อมตะสื่อสารทางวิญญาณอีกชิ้น เพื่อนัดหมายเวลากับซุนเหลียงเผิง

 

“เจ้าสามารถออกเดินทางตอนนี้ได้เลย…ตอนนี้น้องรอข้าซ่อนตัวรอเจ้าอยู่ไม่ห่างจากนิกายเท่าไหร่ นอกจากนั้นร่างที่แท้จริงของน้องรองข้าก็นับว่าชำนาญในการซ่อนตัวเป็นที่สุด อย่าว่าแต่นักฆ่ากะโหลกเลือดขอบเขตราชาอมตะ 5 องค์ประกอบเลย ต่อให้นักฆ่าที่องค์กรกะโหลกเลือดส่งมาจักเป็นราชาอมตะ 6 ผสานกระทั่งราชาอมตะ 7 ดารา ก็ไม่มีทางค้นพบน้องรองข้าขณะซ่อนตัวได้แน่นอน!!”

 

ซุนเหลียงเผิงตอบกลับอีกครั้ง

 

“ว่าแต่สถานที่ๆนักฆ่านัดให้เจ้าออกไปพบอยู่ทิศทางใด? ใช่ทางตะวันออกอีกหรือไม่?”

 

ซุนเหลียงเผิงกล่าวถามมาอีกครั้ง

 

“เปล่า คราวนี้เป็นทางตะวันตก”

 

ต้วนหลิงเทียนตอบกลับ

 

“เอาล่ะ เจ้าไปเถอะ…ข้าจะติดต่อไปเป็นระยะๆ นอกจากนั้นข้าจะให้น้องรองลอบติดตามเจ้าอย่างใกล้ชิด เพื่อที่จะปรากฏตัวออกมาช่วยเจ้าได้ทันท่วงที”

 

หลังได้รับข้อความดังกล่าวจากซุนเหลียงเผิง ต้วนหลิงเทียนก็เริ่มออกเดินทางทันที มุ่งหน้าออกจากนิกายอมตะเป้าผู่ไปยังทิศตะวันตก และระยะทางที่ต้องไปยังไกลกว่ารอบที่แล้วไม่น้อย

 

ซัวว!

 

ในขณะที่เดินทางออกจากนิกายอมตะเป้าผู่มุ่งหน้าไปยังสถานที่นัดหมายนั้น แน่นอนว่าต้วนหลิงเทียนไม่คิดใช้พลังเซียนอมตะของตัวเองให้สิ้นเปลือง แต่เขาเลือกจะใช้นาวาอมตะเพื่อเดินทางแทน

 

นาวาอมตะนั้น ที่ระดับต่ำที่สุดก็จัดเป็นอุปกรณ์อมตะระดับขุนนางแล้ว ขั้นตอนการหลอมสร้างก็ค่อนข้างยุ่งยากวุ่นวายอยู่บ้าง ทำให้ก่อนที่จะเข้าร่วมนิกายอมตะเป้าผู่ ต้วนหลิงเทียนไม่รู้เลยว่ามีพาหนะอะไรแบบนี้ด้วย

 

และนาวาอมตะระดับขุนนางนั้น ก็ยังแบ่งออกได้อีก 3 ขั้นตามคุณภาพ ยิ่งคุณภาพดีความเร็วก็ยิ่งสูง

 

นาวาอมตะคุณภาพสูงที่เร็วที่สุดนั้น มันสามารถท่องเวหาได้ด้วยความเร็วทัดเทียมกับขุนนางอมตะ 9 ตำหนัก!

 

สำหรับนาวาอมตะระดับขุนนางคุณภาพต่ำที่เชื่องช้าที่สุด ความเร็วของมันก็เทียบได้กับขุนนางอมตะ 3 ศักดิ์เท่านั้น

 

นี่คือข้อแตกต่างระหว่างนาวาอมตะระดับขุนนางคุณภาพสูงกับคุณภาพต่ำ ซึ่งเป็นการเปรียบบเทียบระหว่างดีสุดกับด้อยสุด

 

สำหรับนาวาอมตะระดับขุนนางคุณภาพปานกลาง จะมีความเร็วในการเหินเวหาทัดเทียมกับขุนนางอมตะ 6 ผสาน และไม่ว่าจะคุณภาพระดับใด ก็ขับเคลื่อนด้วยผลึกอมตะ และไม่อาจเสริมพลังแห่งกฏเพื่อเพิ่มความเร็วมันได้เลย

 

สิ่งที่ต้วนหลิงเทียนกำลังนั่งอยู่ ก็คือนาวาอมตะระดับขุนนางคุณภาพต่ำเท่านั้น เขาใช้ผลึกอมตะไม่กี่ชิ้นก็ซื้อหามาใช้ได้แล้ว ผู้ขายก็เป็นผู้อาวุโสในนิกายอมตะเป้าผู่คนหนึ่ง

 

ผู้อาวุโสของนิกายอมตะเป้าผู่ที่ว่า เป็นปรมาจารย์หลอมอุปกรณ์อมตะระดับขุนนางเท่านั้น และยังเป็นปรมาจารย์หลอมอุปกรณ์อมตะระดับขุนนางเพียงคนเดียวของนิกายอมตะเป้าผู่ที่หลอมสร้างนาวาอมตะออกมาได้

 

อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายหลอมได้แค่นาวาอมตะระดับขุนนางคุณภาพต่ำเท่านั้น

 

และตั้งแต่ที่หลอมสร้างนาวาอมตะมา ก็เคยโชคดีหลอมได้นาวาอมตะระดับคุณภาพปานกลางแค่ 2 ลำ สำหรับนาวาอมตะระดับขุนนางคุณภาพสูง ชั่วชีวิตยังหลอมออกมาไม่ได้สักลำ…

 

‘ที่นี่สินะ’

 

ต้วนหลิงเทียนที่เดินทางด้วยนาวาอมตะระดับขุนนางคุณภาพต่ำ ก็ใช้เวลาเดินทางไปทั้งสิ้น 1 วันกับอีก 1 คืนเต็มๆ ก่อนที่จะมาถึงุจดนัดพบที่ระบุไว้ในจดหมาย

 

จุดนัดพบที่ว่าก็คือที่ราบลุ่มอันแห้งแล้ง และมีต้นไม้ใหญ่เพียงต้นเดียวเท่านั้น

 

ต้นไม้ใหญ่ที่ว่า แม้จะมีขนาดใหญ่โตแต่ไม่มีใบไม้สักใบ ลำต้นกิ่งก้านยังแห้งแตกเปลือกไม้หลุดร่อน เห็นได้ชัดว่ามันสูญเสียพลังชีวิตไปหมดแล้ว…

 

“ลูกแก้ววิญญาณ…”

 

ต้วนหลิงเทียนมองไปก็พบลูกแก้ววิญญาณตั้งอยู่บนกิ่งไม้กิ่งหนึ่ง ซึ่งเขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะสิ่งนี้ก็มีระบุไว้ในจดหมายเช่นกัน

 

หลังได้ลูกแก้ววิญญาณมา เขาก็คิดจะใช้ยันต์อมตะสื่อสารทางวิญญาณเพื่อติดต่อกับอีกฝ่ายทันที

 

หากทว่าทันทีที่สำนึกเทวะต้วนหลิงเทียนชำแรกลงลูกแก้ววิญญาณหมายเชื่อมโยงเข้ากับวิญญาณที่ประทับเอาไว้ เพื่อใช้เป็นสื่อติดต่ออีกฝ่ายนั้น…

 

วู้ม! ครืนนนน!!

 

แกรก! แกรก!

 

…

 

เสียงบางอย่างพลันดังขึ้น จากนั้นต้นไม้แห้งไร้ชีวิตก็เริ่มสั่นสะเทือนจนกิ่งก้านที่แห้งกรอบเริ่มแตกหัก

 

และทันใดนั้นเอง พลันปรากฏจุดแสงหลายจุดตามกิ่งก้านต่างๆของต้นไม้สว่างวาบขึ้น ดั่งดวงดาวทอแสง!

 

จากนั้นจุดแสงที่ส่องสว่างขึ้นก็เริ่มพุ่งยิงลำแสงออกมาเชื่อมโยงกัน พริบตาต้วนหลิงเทียนก็ติดอยู่ในข่ายแสงประหลาดเสียแล้ว!

 

ข่ายแสงประหลาดที่ว่านั้นไม่เพียงครอบคลุมต้วนหลิงเทียนเท่านั้น เรียกว่ามันครอบคลุมทั้งต้นไม้แห้งๆนี่เลยก็ว่าได้

 

และทันทีที่ต้วนหลิงเทียนรู้สึกตัว เขาก็พบว่าสองตาของเขากลับกลายเป็นมืดบอดไม่เห็นสิ่งใด ใจเริ่มเต้นรัวไปไม่เป็นจังหวะ ‘นี่มัน…อาคมเคลื่อนย้าย! ค่ายกลส่งผ่านทางไกล!!’

 

“แย่แล้ว!!”

 

ท่ามกลางความว่างเปล่าที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก พลันปรากฏวิหกสีเขียวลักษณะคล้ายเหยี่ยวตัวหนึ่งผุดโผล่ออกมาจากความว่างเปล่า! ราวกับมันมีความสามารถซ่อนตัวอยู่ในอากาศธาตุได้อย่างไรอย่างนั้น!!

 

และทันทีที่เหยี่ยวสีเขียวดังกล่าวปรากฏตัว ร่างมหึมาของมันก็ทอแสงจ้ากลับกลายเป็นชายหนุ่มในชุดคลุมสีเขียวทันที!

 

บัดนี้ชายหนุ่มคลุมเขียวได้แต่เหม่อมองข่ายอาคมที่ส่องสว่างเจิดจ้าเบื้องหน้าด้วยสีหน้าอัปลักษณ์ปั้นยาก ทำราวกับพึ่งเคี้ยวข้าวถูกแมลงวัน “บัดซบ! นักฆ่าจากองค์กรกะโหลกเลือดคนนี้…กลับเป็นปรมาจารย์ค่ายกลด้วยงั้นหรือ!?”

 

“แถมฝีมือของมันยังร้ายกาจนัก! สามารถจัดตั้งค่ายกลแฝงไว้ในต้นไม้นี่ได้อย่างแยบยล จนข้าไม่อาจสัมผัสได้ถึงร่องรอยพลังอาคมใดๆได้เลย!!”

 

“ไม่รู้…ตอนนี้ต้วนหลิงเทียนไปอยู่ที่ไหนแล้ว!”

 

ชายหนุ่มในชุดคลุมเขียวผู้นี้ ก็คือน้องรองของซุนเหลียงเผิงประมุขนิกายอมตะเป้าผู่นั่นเอง มันเป็นสัตว์อมตะที่มีพลังฝึกปรือขอบเขตราชาอมตะ 5 องค์ประกอบ

 

ยิ่งไปกว่านั้นฟังจากน้ำเสียงมั่นใจหนักหนาของซุนเหลียงเผิงก่อนหน้า มันสมควรเป็นราชาอมตะ 5 องค์ประกอบที่พลังฝีมือร้ายกาจสุดที่ราชาอมตะ 5 องค์ประกอบคนใดในเขตคฤหาสน์เฉวียนโยวจะทาบติด!

 

และพลังฝีมือของมันก็ร้ายกาจดังว่าจริงๆ…

 

แต่กระนั้น ต้วนหลิงเทียนก็ยังหายตัวไปต่อหน้าต่อตามันอยู่ดี…

 

“บัดซบ เป็นค่ายกลที่ใช้ได้ครั้งเดียวจริงๆ”

 

ถึงแม้จะเดาได้แล้วว่าค่ายกลส่งผ่านทางไกลที่ต้วนหลิงเทียนกระตุ้นสมควรเป็นค่ากลเคลื่อนย้ายที่ใช้ได้ครั้งเดียว แต่พอชายหนุ่มชุดเขียวที่เร่งเหินร่างลงมาตรวจสอบค่ายกลที่ลอบจัดตั้งไว้บนต้นไม้ และพบว่าค่ายกลที่ส่งตัวต้วนหลิงเทียนไปไหนไม่รู้มันใช้ได้ครั้งเดียวจริงๆสีหน้ามันก็ยิ่งอัปลักษณ์ดูไม่ได้ไปกันใหญ่…

 

“พี่ใหญ่…”

 

หลังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ชายหนุ่มชุดเขียวที่บัดนี้สีหน้าอัปลักษณ์ปั้นยากถึงขีดสุด ก็เร่งส่งข้อความถึงซุนเหลียงเผิงประมุขนิกายอมตะเป้าผู่ทันที

 

และซุนเหลียงเผิง ที่รอการติดต่อในนิกายอมตะเป้าผู่ พอได้รับข้อความที่ชายหนุ่มชุดคลุมเขียยวส่งมา สีหน้าแต่เดิมที่เคยสงบเปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจ ก็กลับกลายเป็นบิดเบี้ยวเหยเกแลดูไม่ได้ทันที

 

“นักฆ่าที่องค์กรกะโหลกกเลือดส่งมาคราวนี้…กลับเป็นปรมาจารย์ค่ายกลด้วยหรือ!?”

 

ความสามารถในการจัดตั้งค่ายกลเคลื่อนย้ายใช้ได้ครั้งเดียวบนต้นไม้แห้งที่ตายไปแล้วอย่างแยบคาย จนน้องรองมันไม่อาจตรวจพบร่องรอยหรือความผันผวนของพลังอาคมใดๆได้เลยจนกระทั่งเริ่มต้นการทำงานแบบนี้ ต่อให้มีวัตถุดิบครบ ก็ไม่ใช่อะไรที่ใครจะทำได้…

 

เรียกว่าปรมาจารย์ค่ายกลธรรมดาๆ ไม่มีทางทำได้เลย…

 

และต้องทราบด้วยว่ากระทั่งในคฤหาสน์เฉวียนโยว ยังมีปรมาจารย์ค่ายกลระดับนี้แค่ไม่กี่คนเท่านั้น…

 

 

 

ตอนที่ 3063

 

“มิใช่ว่าตัวมันเองต้องเป็นปรมาจารย์ค่ายกล…อาจเป็นได้ที่มันจ้างวานปรมาจารย์ค่ายกลที่รู้จักให้มาช่วยเหลือ”

 

ซุนเหลียงเผิงตอบกลับ

 

“แต่ให้ตายเถอะ! ข้ามิคิดเลยว่านักฆ่ากะโหลกเลือดคนใหม่จักเจ้าเล่ห์เพียงนี้! มันถึงกับตระเตรียมค่ายกลเคลื่อนย้ายครั้งเดียวที่เจ้าเองยังไม่อาจมองออกได้!!”

 

ซุนเหลียงเผิงส่งข้อความสืบต่อ น้ำเสียงยังเปลี่ยนเป็นหนักอึ้ง “อย่างไรก็ตาม ค่ายกลเคลื่อนย้ายครั้งเดียวแบบนี้…ปกติแล้วรัศมีเคลื่อนย้ายยังค่อนข้างจำกัดนัก…น้องรอง เจ้ารีบปูพรมค้นหาแถวๆนั้นเถอะ ข้าจะรีบตามไปสมทบ!”

 

ส่งข้อความดังกล่าวเสร็จ ร่างซุนเหลียงเผิงก็เหินทะยานออกจากนิกายอมตะเป้าผู่ด้วยความเร็วสูงสุด

 

ระหว่างเร่งรุดเดินทาง ซุนเหลียงเผิงยังไม่ลืมติดต่ออาวุโสระดับสูงในนิกายอมตะเป้าผู่ ให้ทุกคนช่วยกันค้นหาอีกแรง

 

ไม่ทันไร อาวุโสระดับสูงกว่าครึ่งของนิกายอมตะเป้าผู่ก็เร่งรุดเดินทางออกจากนิกาย กระจายกำลังกันออกตามหาต้วนหลิงเทียนทั่วทุกสารทิศ!

 

และในขณะที่เหล่าอาวุโสของนิกายอมตะเป้าผู่กำลังวุ่นวายกันยกใหญ่ ด้านต้วนหลิงเทียนก็ได้ถูกเคลื่อนย้ายมายังหุบเขาอันมืดมิดเรียบร้อย

 

ภายในหุบเขาอันมืดมิดแห่งนี้ ยังมีกลิ่นเหม็นอับนัก ทำให้ต้วนหลิงเทียนจำต้องใช้พลังเซียนอมตะต้นกำเนิดสร้างม่านพลังคลุมกายเอาไว้

 

แน่นอนว่าม่านพลังคลุมกายที่สร้างขึ้นเพื่อป้องกันกลิ่น มันไม่ได้กินพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดมากมายอะไร

 

เรียกว่าต่อให้กางม่านพลังแบบนี้ต่อไปอีก 180 ปี ระดับพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดขอบเขตราชาอมตะ 10 ทิศของต้วนหลิงเทียน ก็ไม่ถึงกับลดลงไปอยู่ในขอบเขตราชาอมตะ 9 ตำหนัก

 

‘เป็นค่ายกลเคลื่อนย้ายจริงๆ…และดูจากที่น้องรองของประมุขไม่อาจติดตามมาได้ มันสมควรเป็นค่ายยกลเคลื่อนย้ายที่ใช้ได้ครั้งเดียว’

 

‘นักฆ่ากะโหลกเลือดคนใหม่นับว่าเตรียมการมาพร้อมจริงๆ’

 

ต้วนหลิงเทียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้คลื่นแห่งความหวาดกลัวเริ่มแผ่ปกคลุมไปทั่วใจ เพราะตอนนี้เขาทำได้แค่พึ่งกำลังของตัวเองแล้ว

 

“ในเมื่อข้าเองก็ถูกค่ายกลเคลื่อนย้ายส่งมาถึงที่นี่แล้ว…เจ้ายังไม่คิดจะโผล่หัวออกมาอีกหรือ?”

 

ต้วนหลิงเทียนกวาดตามองไปรอบๆ พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

และแทบจะทันทีที่ต้วนหลิงเทียนกล่าวถามจบคำ เสียงไม่แยแสหนึ่งพลันดังขึ้น “จึกๆๆ…ช่างเป็นเจ้านายกับลูกน้องที่รักกันดีจริงๆ….”

 

เสียงดังกล่าวคล้ายจะก้องดังมาจากทุกทิศทาง

 

อย่างไรก็ตาม ต้วนหลิงเทียนที่กวาดตามองไปรอบๆแต่แรก ก็พบต้นตอของเสียงได้ไม่ยาก

 

ผนังผาด้านหนึ่งของหุบเขาอันมืดมิดแห่งนี้ มีถ้ำไม่สะดุดตาที่ไม่น่าจะเกิดจากธรรมชาติแห่งหนึ่ง และบัดนี้ก็มีร่างคนค่อยๆก้าวเดินออกมาจากถ้ำดังกล่าว ในมือยังหอบหิ้วร่างคนอีกคนมาด้วย

 

พอร่างดังกล่าวโผล่พ้นห้วงความมืดที่ปกคลุมภายในถ้ำ ต้วนหลิงเทียนก็แลเห็นใบหน้าอีกฝ่ายชัดเจน

 

เป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างปานกลางสวมใส่ชุดคลุมลมดำปักสัญลักษณ์องค์กรกะโหลกเลือด ลักษณะเดียวกับนักฆ่ากะโหลกเลือดคนก่อน

 

ชายวัยกลางคนผู้นี้หน้าตาไม่ได้มีจุดเด่นอะไร หากแต่แววตาของมันเย็นชาเหลือเกิน เรียกว่ายามถูกสายตาดังกล่าวมองจ้องมา ร่างต้วนหลิงเทียนก็เสมือนมีสายลมหนาวอาบไล้ไปทั่ว

 

“ก่วงหลิน!”

 

พอเห็นหลิวกิ่งหลินที่สลบไสลไม่ได้สติในมือนักฆ่ากะโหลกเลือด สีหน้าต้วนหลิงเทียนก็มืดลงทันใด จากนั้นก็โพล่งเสียงดังเรียกคนออกไป

 

พร้อมกับที่เขาโพล่งเรียกอีกฝ่าย สำนึกเทวะเขาก็ชำแรกเข้าร่างหลิวก่วงหลิน ไม่ทันไรก็พบว่ามีพลังคล้ายอัสนีสีขาวขุมหนึ่งไหลเวียนไปทั่วร่างหลิวก่วงหลิน

 

พลังดังกล่าวได้ปิดกั้นช่องพลังและระบบประสาททั้งหมดของหลิวก่วงหลินเอาไว้ ทำให้หลิวก่วงหลินไม่อาจตื่นขึ้นมาด้วยตัวเองได้

 

ต้วนหลิงเทียนเร่งเร้าพลังสำนึกเทวะเล็กน้อย ก็สามารถขับกระแสพลังดั่งอัสนีสีขาวดังกล่าวให้ออกจากร่างหลิวก่วงหลินได้อย่างง่ายดาย

 

เมื่อพลังทั่วร่างเริ่มโคจรหมุนเวียน และกระแสประสาทสามารถแล่นได้ตามเดิม หลิวก่วงหลินก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา และสังเกตเห็นต้วนหลิงเทียนทันที

 

ทันใดนั้นสองตาหลิวก่วงหลินก็เบิกโพลง เอ่ยทักออกไปโดยไม่รู้ตัว “นาย…นายท่าน!”

 

เสียงหลิวก่วงหลินยังแหบพร่ามาก กลิ่นอายพลังทั่วร่างยังอิดโรยคล้ายผ่านพ้นการทรมาณครั้งใหญ่มา

 

แต่กระนั้น หลิวก่วงหลินก็ยังครองสติแจ่มใส เร่งรุดส่งเสียงผ่านพลังบอกข้อมูลสำคัญให้ต้วนหลิงเทียนก่อนใดอื่น

 

เสียงผ่านพลังดังกล่าว ก็ได้บอกต้วนหลิงเทียนเรื่องที่มันถูกจับตัวมาได้อย่างไร

 

ถึงแม้ตอนนี้มันจะพึ่งตื่นและไม่ทราบสถานการณ์ที่แน่ชัด หากแต่เมื่อเห็นสถานที่ไม่คุ้นตา และเห็นต้วนหลิงเทียน มันก็คาดเดาได้ทันทีว่าสมควรมีคนจับตัวมันมาเพื่อเล่นงานนายท่านของมันแน่

 

เช่นนั้นมันจึงไม่ลังเลใดๆ เร่งบอกข้อมูลที่มันคิดว่ามีความสำคัญมากที่สุดออกไปทันที

 

“เจิ้งหงอี้!?”

 

ได้ยินเสียงผ่านพลังของหลิก่วหินที่บอกว่ามันพบเจอศิษย์ที่มีนามว่าเจิ้งหงอี้เป็นคนสุดท้ายก่อนนจะสลบไป สีหน้าต้วนหลิงเทียนก็มืดคล้ำดำลงทันที

 

และตอนนี้เอง เสียงไม่แยแสหนึ่งพลันดังขึ้นเข้าหูต้วนหลิงเทียน

 

“เจ้าไปเฝ้ารอนายของเจ้าที่ถนนสู่ปรโลกเถอะ…”

 

เป็นเสียงของนักฆ่ากะโหลกเลือดที่หิ้วหลิวก่วงหลินเอาไว้

 

‘แย่แล้ว!’

 

ทันทีที่เสียงดังกล่าวดังขึ้นเข้าหูต้วนหลิงเทียน สีหน้าท่าทีเขาเปลี่ยนไปทันใด มวลพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดปะทุออกท่วมร่าง ยังกลับกลายเป็นเพลิงไฟสีแดงเข้มในฉับพลัน!

 

ปงงง!!

 

ซู่มมม!!

 

…

 

ร่างต้วนหลิงเทียนคล้ายกลับกลายเป็นลูกไฟดวงเขื่อง คนพุ่งออกไปดั่งดาวตก จี้ตรงเข้าหานักฆ่ากะโหลกเลือดด้วยความเร็วสูง!

 

“ช้าไป!”

 

ตั้งแต่วินาทีแรกที่ต้วนหลิงเทียนเริ่มเคลื่อนไหว นักฆ่ากะโหลกเลือดก็ลงมือออกไปแล้ว แม้ร่างต้วนหลิงเทียนจะพุ่งทะยานวูบเข้ามาดั่งภูตผีแต่ก็สายเกินการณ์!

 

เพราะบัดนี้ต้วนหลิงเทียนพบว่า

 

ไม่ทราบตั้งแต่เมื่อไหร่ หากแต่ในมือข้างที่หอบหิ้วหลิวก่วงหลินของนักฆ่ากะโหลกเลือด พลันปรากฏเส้นด้ายสีเงินอันยากจะมองเห็น และพอมันตวัดมือเส้นด้ายสีเงินดังกล่าวก็รัดพันทั้งฉีกร่างหลิวก่วงหลินออกเป็นชิ้นๆทันที!

 

“ก่วงหลิน!”

 

เห็นหลิวก่วงหลินถูกฆ่าตาย ร่างต้วนหลิงเทียนก็หยุดลงทันที สองตายังเริ่มแดงฉานปานก้อนเลือด!

 

จากนั้นเปลวเพลิงทั่วร่างก็ลุกโหมขึ้นมาอย่างร้อนแรง พริบตาคนก็กลับกลายเป็นมนุษย์เพลิง!

 

“ไม่ต้องห่วง…เดี๋ยวข้าจะส่งเจ้าตามมันไปเส้นทางสู่ปรโลกให้เอง…”

 

เมื่อเห็นท่าทีเดือดดาลเปี่ยมโทสะของต้วนหลิงเทียน รอยยิ้มสดใสก็คลี่กางขึ้นเบนใบหนน้านักฆ่ากะโหลกเลือด วาจาที่เอ่ยออก ยังทำเหมือนเห็นต้วนหลิงเทียนไม่ต่างอะไรจากคนที่ตายไปแล้ว

 

“ตาย!!”

 

เสียงกล่าวของนักฆ่ากะโหลกเลือดยังดังไม่ทันจบคำดี สองตาเยียบเย็นของต้วนหลิงเทียนก็มองจ้องมันเขม็ง ตะคอกคำออกมาด้วยน้ำเสียงอำมหิต!

 

ทันใดนั้นร่างต้วนหลิงเทียนก็พุ่งไปคล้ายดาวตกเพลิงอีกครั้ง ความเร็วที่จี้เข้าใส่นักฆ่ากะโหลกเลือดนั้น นับว่ารวดเร็วกว่าความเร็วของนักฆ่ากะโหลกเลือดเสียอีก!

 

“ข้าอยากจะเห็นนัก ว่าเจ้าจะมีปัญญารักษาระดับความเร็วนี่ไว้ได้นานแค่ไหน…สุดท้ายพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดที่เจ้าใช้อยู่ มันก็ไม่ใช่ของเจ้า!”

 

ตั้งแต่ที่เห็นต้วนหลิงเทียนรี่เข้ามา นักฆ่ากะโหลกเลือดก็ปะทุพลังกล้าแข็งพุ่งร่างหนีไปทันที เห็นชัดว่ามันไม่คิดปะทะกับต้วนหลิงเทียนตรงๆ!

 

และฟังจากคำพูดของมันขณะเหินร่างหนีไป เห็นได้ชัดว่าตั้งใจให้ต้วนหลิงเทียนเผาผลาญพลังเซียนอมตะต้นกำเนิดไปอย่างสูญเปล่า รอให้พลังในร่างต้วนหลิงเทียนอ่อนโทรมถดถอยลงเมื่อไหร่ มันถึงจะคิดลงมือปะทะแตกหัก!

 

“อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้นับว่าพวกหน่วยข่าวกรองทำงานไม่ได้เรื่องจริงๆ…พวกมันบอกว่าเจ้าเข้าใจความลึกซึ้งของกฏแห่งดิน 2 ประการ แต่จากพลังที่เจ้าใช้อยู่เห็นชัดว่ามันเป็นพลังของกฏแห่งไฟ!”

 

“ธาตุไฟ!”

 

“ซ้ำยังมีความลึกซึ้งลุกโหม!”

 

ขณะเหินร่างหลบหนีต้วนหลิงเทียนที่จี้กระชั้นเข้ามาทุกขณะ นักฆ่ากะโหลกเลือดก็กล่าวพึมพำกับตัวเบาๆ “ยังดีที่ครั้งนี้คนที่มาเป็นข้า…ไม่งั้นหากส่งราชาอมตะ 4 รูปแม้กระทั่งราชาอมตะ 5 องค์ประกอบมา น่ากลัวไม่พ้นต้องมาตายเปล่าแน่”

 

“ผู้อาวุโสเพลิงเทพโกลาหล!”

 

หลังเห็นเจตนาของนักฆ่ากะโหลกเลือด สีหน้าต้วนหลิงเทียนก็จมลง ขณะเดียวกันก็เร่งติดต่อเพลิงเทพโกลาหลภายในร่างทันที

 

และแทบจะในวินาทีเดียวกันกับที่เขาร้องเรียกเพลิงเทพโกลาหล ทั่วร่างของเขาก็ปรากฏมวลพลังดั่งเพลิงสีเทาขุมหนึ่งปะทุออกมาจากร่างกาย และเริ่มหลอมรวมผสานเข้ากับเพลิงสีแดงเข้มที่ลุกโชนไปทั่วร่างเร็วไว

 

ตูมม!!

 

ทันใดนั้นเสียงประหนึ่งเพลิงระเบิดพลันดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว!

 

พริบตาต่อมาเปลวเพลิงทั่วร่างต้วนหลิงเทียนก็ปะทุพวยพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงปานจุดระเบิด!

 

เสี้ยวพริบตาความเร็วของเขาก็พุ่งทะยานขึ้นมาจนเหนือกว่าความเร็วของนักฆ่ากะโหลกเลือดหลายเท่าตัว!

 

“นี่มัน…ความลึกซึ้งปะทุ!?”

 

สีหน้านักฆ่ากะโหลกเลือดเปลี่ยนไปใหญ่หลวง ขณะเดียวกันมันก็รู้ตัวทันทีว่าไม่อาจหลีกหนีได้อีกต่อไป เพราะความเร็วของต้วนหลิงเทียนตอนนี้สามารถไล่มันทันได้ง่ายๆ!

 

และเนื่องจากเห็นว่าเมื่อครู่อยู่ๆเพลิงไฟทั่วร่างต้วนหลิงเทียนก็คล้ายจุดระเบิดขึ้นมา จึงทำให้นักฆ่ากะโหลกเลือดเข้าใจว่าต้วนหลิงเทียนกำลังใช้ความลึกซึ้ง ปะทุ ของกฏแห่งไฟ!

 

ความลึกซึ้ง ปะทุ ของกฏแห่งไฟ แม้จะเป็นความลึกซึ้งที่เสริมพลังโจมตีเป็นหลัก แต่มันก็สามารถใช้เสริมความเร็วในการเคลื่อนไหว ไม่เว้นความเร็วในการจู่โจมได้ด้วย!

 

เพราะยามใช้พลัง เสมือนการจุดระเบิด มวลเพลิงที่ปะทุออกยังรุนแรงนัก จะใช้จู่โจมก็ดี หรือผลักดันความเร็วในการเคลื่อนไหวก็ดี!

 

เดิมทีก็มีความลุกซึ้งลุกโหมที่หนุนเสริมความเร็วเป็นหลักอยู่แล้ว พอมาจุดระเบิดพลังด้วยความลึกซึ้งปะทุแบบนี้ ความเร็วที่ปะทุขึ้นในชั่วพริบตาก็กลับกลายเป็นรวดเร็วจนน่ากลัว!

 

ขวับ! ขวับ! ขวับ! ขวับ! ขวับ!

 

…

 

นักฆ่ากะโหลกเลือดที่รู้ตัวว่าไม่อาจหนีได้พ้น ก็หันกลับมาตวัดมือเป็นพัลวัน จากนั้นเส้นด้ายดั่งไหมสีเงินก็เริ่มตวัดฟันไปทั่วดั่งอสรพิษปราดเปรียว บังเกิดเป็นคลื่นพลังสะบั้นสีเขียวยิบย่อยมากมายซัดแหวกอากาศมาฉับไว สภาวะพลังคมกล้าปานมีดดาบ!

 

นอกจากนั้นในขณะที่ลงมือ เส้นด้ายสีเงินของนักฆ่ากะโหลกเลือดยังคล้ายถูกฉาบเคลือบไปด้วยพลังสีเขียว!

 

ทั่วร่างของมันเองก็คล้ายมีวังวนพลังแสงสีเขียวหนึ่งห้อมล้อมอยู่ตลอดเวลา ราวกับพายุสีเขียวที่มองเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า!

 

เพียงมองดูก็รู้ว่ากฏที่นักฆ่ากะโหลกเลือดผู้นี้เชี่ยวชาญก็คือกฏแห่งลม อีกทั้งสิ่งที่มันกำลังสำแดงอยู่ตอนนี้ก็คือความลึกซึ้งของกฏแห่งลมหลายประการพร้อมๆกัน!

 

และตั้งแต่ที่มันเคลื่อนร่างหลบหนีจวบจนหันกลับมาจู่โจม มันก็ได้เผยความลึกซึ้งของกฏแห่งลมออกมา 3 ประการแล้ว หนึ่งเลยก็คือความลึกซึ้งลมกรด ความลึกซึ้งควบรวมสายลม และความลึกซึ้งสะบั้น!

 

สำหรับความลึกซึ้งจากความหมายแห่งลมที่ทำให้ใช้พลังธาตุลมได้นั้น ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึง เพราะการจะใช้ความลึกซึ้งประการอื่นๆของกฏแห่งลมได้ ก็จำต้องเข้าใจความลึกซึ้งความหมายแห่งลมก่อนอยู่แล้ว

 

“ราชาอมตะ 6 ผสาน!”

 

ขณะเดียวกัน เมื่อนักฆ่ากะโหลกเลือดผู้นี้หันกลับมาลงมือเต็มกำลัง ต้วนหลิงเทียนก็สัมผัสกลิ่นอายพลังที่แท้จริงของมันได้ชัดเจน จึงมองด่านพลังฝึกปรือของมันออกได้ทันที

 

นอกจากนั้นความลึกซึ้งของกฏแห่งลมทั้งหลายที่นักฆ่ากะโหลกเลือดใช้ออก ต้วนหลิงเทียนก็รู้จักทั้งหมด

 

“กระบี่หลิงหลง 7 เปลี่ยน!”

 

ในห้วงเวลาพริบตาดุจฟ้าแลบ ต้วนหลิงเทียนได้เรียกกระบี่หลิงหลง 7 เปลี่ยนออกมาจากร่าง เตรียมใช้กระบวนท่าสังหารเต็มกำลังจัดการนักฆ่ากะโหลกเลือดให้เร็วที่สุด!

 

เป็นธรรมดาว่าในขณะที่เรียกกระบี่หลิงหลง 7 เปลี่ยนออกมาจากร่าง ต้วนหลิงเทียนก็จงใจควบคุมให้มันปรากฏขึ้นมาจากอากาศธาตุดั่งผุดโผล่ออกมาจากแหวนพื้นที่ เพื่อไม่ให้นักฆ่ากะโหลกเลือดค้นพบความไม่ธรรมดาและมองออกว่ากระบี่หลิงหลง 7 เปลี่ยนของเขาเป็นอุปกรณ์เทพ

 

ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง!

 

…

 

ทว่าทันใดนั้นเอง รอบกายนักฆ่ากะโหลกเลือด พลันปรากฏบางสิ่งส่งเสียงดังเสียดแก้วหูออกมา และหลังจากแลเห็นสิ่งที่อุบัติขึ้น ลูกตาต้วนหลิงเทียนก็หดเล็กลงทันที!

 

‘นี่มัน…ความลึกซึ้ง คมมีดสายลม!’

 

นักฆ่ากะโหลกเลือดผู้นี้ หลังจากเผยความลึกซึ้งลมกรด ควบรวมสายลม ทั้งสะบั้นแล้ว…มันยังเผยความลึกซึ้ง คมมีด สายลมออกมาอีก!!