War sovereign Soaring The Heavens 2045-2051

 ตอนที่ 2,045 : ตำหนักเมฆาครามตกอยู่ในห้วงวิกฤต!

 

“หืม? เจ้ารู้จักต้วนหลิงเทียนเช่นนั้นหรือ?”

 

ถึงแม้แววตาประหลาดใจสงสัยของผู้เฝ้ามองจะเรืองสว่างขึ้นมาเพียงชั่ววูบ หากแต่หลี่อันที่จับจ้องอยู่ย่อมพบเห็นได้ไม่ยาก

 

และในขณะที่หลี่อันกล่าวจี้ถามออกมาอีกครั้ง มันก็เร่งเร้าแรงกดดันให้หนักหน่วงขึ้น!

 

ตอนนี้สีสันบนใบหน้าของชายชราผู้เฝ้ามองแทบไม่เหลือสีโลหิต และพริบตานั้นเอง อยู่ๆร่างมันก็สะท้านกระตุก! สองตากลายเป็นล่องลอยไร้ประกาย! เป็นหลี่อันคร้านเสียเวลาสอบสวนให้มากความ…เลือกจะใช้ทักษะควาญวิญญาณ สืบค้นทุกสิ่งทุกอย่างจากมันโดยตรง!!

 

และทันทีที่วิชาควาญวิญญาณสำแดงเดช ผู้ตกเป็นเป้าก็จะตกอยู่ในการควบคุมของผู้ลงมืออย่างไร้หนทางต้านทาน

 

“เจ้ารู้จักต้วนหลิงเทียนหรือไม่?”

 

หลี่อันกล่าวถามเสียงเข้ม หลังวิชาควาญวิญญาณสำแดงผล

 

“รู้จัก”

 

ผู้เฝ้ามองที่สองตาเลื่อนลอย กล่าวตอบออกมาตามตรง

 

ตอนนี้มันคล้ายหุ่นเชิดไร้ชีวิตตัวหนึ่ง ดั่งร่างอันไร้ซึ่งวิญญาณ!

 

พอได้ยินคำตอบของผู้เฝ้ามองสองตาหลี่อันก็ลุกวาวขึ้นมาทันใด หากแต่ใบหน้ากลายเป็นดุร้ายอำมหิต “แล้วไฉนตอนข้ากล่าวถามเจ้าว่าเคยเห็นคนในรูปเหมือนนี่หรือไม่ ปากเจ้าถึงได้กล้าบอกว่าไม่?”

 

“นั่นเพราะข้ามิเคยเห็นมันจริงๆ”

 

ผู้เฝ้ามองตอบกลับ

 

“หืม? หรือต้วนหลิงเทียนที่เจ้ารู้จักมิได้มีหน้าตาเช่นนี้?”

 

คิ้วหลี่อันอดไม่ได้ที่จะขมวดยู่เป็นปมหลังได้ยินคำตอบของผู้เฝ้ามอง

 

หรือว่าต้วนหลิงเทียนที่มันรู้จัก กับต้วนหลิงเทียนที่ผู้เฝ้ามองรู้จักจะเป็นคนละคนกัน เพียงแค่บังเอิญมีชื่อเหมือนกันเท่านั้น?

 

เพราะหลี่อันมั่นใจเต็มเปี่ยม ว่าใบหน้าของต้วนหลิงเทียนที่มันรู้จักสมควรเป็นใบหน้าที่แท้จริง ไร้ซึ่งร่องรอยการปลอมแปลงโฉมใดๆ

 

และมันก็มั่นใจถึงที่สุดว่าผู้เฝ้ามองที่ตกอยู่ภายใต้วิชาควาญวิญญาณของมัน ไม่มีทางโกหกมันได้

 

“มิได้มีหน้าตาเช่นนี้จริงๆ”

 

ได้ยินคำถามของหลี่อัน ผู้เฝ้ามองที่เหม่อลอยคล้ายไร้วิญญาณก็ยังคงกล่าวตอบออกไปอย่างไม่ได้โกหก เพราะต้วนหลิงเทียนที่มันรู้จักไม่ได้มีหน้าตาเหมือนคนในรูปวาดของหลี่อันจริงๆ

 

“บอกเรื่องของต้วนหลิงเทียนที่เจ้ารู้จักมาให้ข้าฟัง…เจ้ารู้อันใดบอกมาให้หมดอย่าได้ให้ขาดตก!”

 

หลี่อันกล่าวถามออกมาอีกครั้ง

 

ถึงแม้ตอนนี้หลี่อันแทบจะยืนยันไปแล้วว่าต้วนหลิงเทียนที่มันตามหา ไม่น่าจะใช่คนเดียวกับต้วนหลิงเทียนที่ผู้เฝ้ามองบอก แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะยืนยันเรื่องราวให้แน่ชัด

 

เพราะชื่อ ต้วนหลิงเทียน นั้นไม่ใช่ว่าจะมีเยอะ

 

ที่สำคัญที่สุดก็คือเมื่อผู้เฝ้ามองนั้นรู้จักคนที่ชื่อต้วนหลิงเทียนได้ อีกฝ่ายก็สมควรไม่ใช่คนธรรมดาในภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าแน่

 

และต้วนหลิงเทียนที่อยู่ในลัทธิบูชาไฟก็ห่างไกลคำว่า ‘ธรรมดา’ ถึงขีดสุด!

 

จิตใต้สำนึกของหลี่อันรู้สึกว่าเรื่องราวต่างๆมันบังเอิญจนเกินไป

 

ไฉนคนที่มีนามว่าต้วนหลิงเทียนถึงไม่ธรรมดาเหมือนกันได้!

 

ด้วยเหตุนี้มันจึงเลือกที่จะกล่าวถามผู้เฝ้ามองออกมาอีกรอบ

 

ตอนนี้เมื่อผู้เฝ้ามองตกอยู่ภายใต้อำนาจวิชาควาญวิญญาณของหลี่อัน เป็นธรรมดาที่มันจะกระทำตามคำสั่งหลี่อันอย่างไม่ขาดตก…

 

หลังจากนั้นมันก็เริ่มเล่าเรื่องราวทุกอย่างของต้วนหลิงเทียนที่มันรู้จักออกมาหมดสิ้น

 

หลี่อันที่ได้ฟังวาจาของผู้เฝ้ามองก็รับทราบได้ทันทีว่าต้วนหลิงเทียนที่นี่ก็คือสุดยอดอัจฉริยะคนหนึ่ง

 

แต่แน่นอนว่าสุดยอดอัจฉริยะที่ว่า ก็เพียงเป็นสุดยอดอัจฉริยะของภูมิภาคเบื้องล่างดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าเท่านั้น

 

ในภูมิภาคเบื้องบนของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า ผู้ที่จะถูกเรียกหาว่าสุดยอดอัจฉริยะได้ ก็มีแค่อัจฉริยะที่มีพรสวรรค์รากวิญญาณสีม่วงเท่านั้น

 

“หืม ต้วนหลิงเทียนที่ว่ามันพึ่งใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามภูมิภาคไปยังภูมิภาคเบื้องบนได้ไม่นานงั้นหรือ?”

 

เมื่อได้ยินว่าต้วนหลิงเทียนที่ผู้เฝ้ามองรู้จัก พึ่งใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายไปภูมิภาคเบื้องบนของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าได้ไม่นาน สองตาหลี่อันก็ฉายประกายเจิดจ้าออกมาทันที!

 

“มันยังรู้ทักษะแปลงโฉมอันเลิศล้ำถึงขั้นที่ไม่อาจตรวจพบร่องรอยใดๆด้วยสำนึกเทวะ…”

 

เมื่อหลี่อันได้ยินเรื่องนี้จากปากผู้เฝ้ามอง มันก็แทบจะมั่นใจได้ทันที!

 

ต้วนหลิงเทียนที่ผู้เฝ้ามองรู้จัก สมควรเป็นต้วนหลิงเทียนที่มีเรื่องกับมันในลัทธิบูชาไฟ!!

 

สมควรเป็นเพราะโฉมหน้าของต้วนหลิงเทียนที่ก่อเรื่องในลัทธิบูชาไฟเป็นโฉมหน้าปลอม ผู้เฝ้ามองจึงไม่รู้จัก…แต่ด้วยทักษะลับแปลงโฉมอันเลิศล้ำจนที่มิอาจตรวจสอบได้ด้วยสำนึกเทวะ ทำให้มันไม่อาจบอกได้ว่าต้วนหลิงเทียนที่มันรู้จักกำลังแปลงโฉมอยู่!

 

“ต้วนหลิงเทียนนั่น มันเป็นนายน้อยของตำหนักเมฆาคราม ขุมพลังกึ่งชั้น 3 ในภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า?”

 

เมื่อยืนยันได้แล้วว่าต้วนหลิงเทียนทั้ง 2 สมควรเป็นคนๆเดียวกัน ลูกตาหลี่อันก็เผยประกายเย็นชาอำมหิต!

 

“แล้วตำหนักเมฆาครามที่ว่า ตั้งอยู่ที่ใด”

 

หลี่อันมองถามผู้เฝ้ามองทันที

 

หลังจากที่ได้รับฟังคำตอบเรื่องที่อยู่ของตำหนักเมฆาครามจากผู้เฝ้ามองแล้ว หลี่อันก็ไม่รอช้าอะไรเร่งเหินร่างจากไปอย่างเร็ว!

 

เหล่ายอดฝีมือขอบเขตเซียนสวรรค์ที่หยางชง อาวุโส 5 วังอุดรไพศาลส่งมารับใช้หลี่อัน ก็เร่งรุดเหินร่างตามไปทันที

 

ทั้งหมดเหินร่างข้ามฟ้าตรงดิ่งไปยังตำหนักเมฆาครามด้วยความเร็วสูงล้ำ!

 

ทว่าด้านตำหนักเมฆาครามยังคงใช้ชีวิตไปอย่างสงบตามประสา หาได้รู้แม้แต่น้อยว่าตอนนี้หายนะครั้งใหญ่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ถึงตัวแล้ว…

 

วิกฤตการณ์ครั้งนี้ยังร้ายแรงถึงขั้นที่อาจทำให้ทุกสรรพชีวิตของตำหนักเมฆาครามถึงกาลอวสาน…

 

…

 

ด้านต้วนหลิงเทียนที่ทำงานอยู่ในหอคุมกฏของหอคุมกฏลัทธิบูชาไฟ ไม่อาจล่วงรู้เรื่องนี้ได้เลย

 

เขารู้แค่ว่าป่านนี้จูลู่ฉีสมควรไปพบบิดาเขาเนิ่นนานแล้ว และบิดาเขาก็คงอพยพผู้คนทั้งตำหนักไปยังที่ปลอดภัยอย่างที่ไม่อาจมีใครพบเจอได้เรียบร้อย…

 

อย่างไรก็ตามต่อให้หลับต้วนหลิงเทียนก็ไม่เคยฝันถึง

 

ว่าในขณะที่จูลู่ฉีได้ใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามภูมิภาค มันจะดวงซวยตกเข้าสู่รอยแยกมิติจนถูกส่งไปโผล่ที่แดนเนรเทศ

 

แดนเนรเทศก็คือดินแดนหนึ่งที่ติดกับโลก ที่มีดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าและทวีปมนุษย์ทั้ง 3 ดำรงอยู่ ทั้งหมดล้วนอยู่ในระนาบโลกียะเดียวกัน…

 

แน่นอนว่าดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าในที่นี้ หมายถึงดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องล่าง

 

ส่วนดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องบนนั้นเป็นระนาบเทียม ไม่ได้อยู่ในระนาบเดียวกัน

 

และแน่นอนว่าการที่จูลู่ฉีถูกส่งมาแดนเนรเทศแบบนี้ ข่าวสารสำคัญอย่างยิ่งยวดที่ต้วนหลิงเทียนฝากมันมา ย่อมมิอาจไปถึงมือต้วนหรูเฟิงจ้าวตำหนักเมฆาคราม…ทำให้คนของตำหนักเมฆาครามไม่ได้รับการแจ้งเตือนใดๆ กระทั่งไม่อาจตระหนักได้ถึงวิกฤตการณ์ที่กำลังจะมาถึงหน้าประตูด้วยซ้ำ!

 

‘โอย งานของหอคุมกฏนี่มันช่างน่าเบื่อจริงๆ’

 

ต้วนหลิงเทียนตอนนี้กำลังทำหน้าที่ลาดตระเวน ตามหน้าที่ๆได้รับมอบหมายจากหอคุมกฏ

 

ตลอดทั้งเดือนนี้เขาต้องลาดตระเวนตรวจตราพื้นที่หนึ่ง ที่ทางหอคุมกฏได้มอบหมายให้เขารับผิดชอบ

 

“หืม?”

 

ทว่าทันใดนั้นเองต้วนหลิงเทียนคล้ายสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง ร่างที่กำลังเหินหยุดลง หันมองไปยังหอคุมกฏที่อยู่ไกลตาทันที เพราะเขาสัมผัสได้ว่ามีความเคลื่อนไหวบางอย่างจากหอหลัก!

 

ฟุ่บ! ฟุ่บ!

 

และแทบจะพร้อมๆกันกับที่ต้วนหลิงเทียนหันไปมองทางหอหลัก เขาก็แลเห็นร่าง 2 ร่างพุ่งวูบมาด้วยความเร็วสูง และพริบตาก็บรรลุถึงเบื้องหน้าเขาเรียบร้อย

 

“ต่งหลิน?”

 

ต้วนหลิงเทียนจดจำร่าง 1 ใน 2 ผู้มาเยือนได้ทันที ไม่ใช่ใครที่ไหน…เป็นต่งหลินที่เขาบีบคั้นให้มันต้องเสียหน้าโดยการก้มหัวขอขมาเขาต่อหน้าผู้คนมากมายในวังชินหั่ว ยังเป็นลูกชายคนเดียวของรองจ้าวหอคุมกฏ ต่งหยวนจิ้น!

 

นอกจากต่งหลินแล้ว อีกคนที่มากับมันต้วนหลิงเทียนไม่รู้จัก

 

อีกฝ่ายเป็นชายวัยกลางคนที่มีหน้าตาแลดูธรรมดาๆ ถึงขั้นที่หากจับไปปล่อยไว้ในฝูงชนก็ยากจะระบุตัวมันได้

 

ตั้งแต่ที่อีกฝ่ายมาปรากฏอยู่เบื้องหน้า มันก็มองต้วนหลิงเทียนไม่วางตา ทว่าสีหน้าแววตาแลดูเฉยเมยไม่แยแส ยากจะล่วงรู้ได้ว่าที่แท้มีจุดประสงค์อันใดกันแน่…

 

“เฮ่! นั่นอาวุโสต่งหลินไม่ใช่หรือ?”

 

“สวรรค์! ข้างๆนั่นมันอาวุโสเถียนตงนี่! ไฉนมากับต่งหลินได้เล่า?”

 

…

 

และแทบจะเป็นเวลาเดียวกันกับที่ต่งหลินและชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าต้วนหลิงเทียน อาวุโสเพลิงทองแดงที่อยู่ในหน่วยลาดตระเวนเดียวกันกับต้วนหลิงเทียนก็หยุดมองด้วยความแปลกใจทันที

 

ฟังจากน้ำเสียงทั้งสีหน้าแล้ว คล้ายจะประหลาดใจกันอยู่ไม่น้อย

 

“อาวุโสเถียนตง?”

 

ได้ยินคำของอาวุโสเพลิงทองแดงรอบๆต้วนหลิงเทียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

 

เพราะนามเถียนตงนี้หาได้แปลกหูเขาแต่อย่างใด

 

เมื่อวานก่อนที่เขากับหลิวอวิ๋นจะแสดงละครแตกหักกัน หลิวอวิ๋นก็ได้เอ่ยถึงชื่อนี้ให้เขาฟัง ทั้งให้เขาระวังตัวเอาไว้!

 

เถียนตงผู้นี้ ก็เป็นอาวุโสคุมกฏของหอคุมกฏเช่นกัน

 

และในหอคุมกฏของลัทธิบูชาไฟ เถียนตงผู้นี้ยังเป็นถึงผู้อาวุโสเพลิงเงิน!

 

กระทั่งยังเป็นอาวุโสเพลิงเงินที่แข็งแกร่งที่สุดในหอคุมกฏ!

 

ดังนั้นทันทีที่ได้รับทราบว่าชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆต่งหลินเป็นอาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของหอคุมกฏเถียนตง! ต้วนหลิงเทียนจึงแปลกใจไม่น้อย ด้วยไม่คิดว่าต่งหลินจะสามารถสั่งให้อาวุโสเพลิงเงินของหอคุมกฏมาช่วยเหลือมันได้

 

กล่าวให้ถูก ต้วนหลิงเทียนไม่คิดว่าบิดาของต่งหลิน รองจ้าวหอคุมกฏจะมีอำนาจถึงขั้นสั่งการอาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ให้มาติดสอยห้อยตามต่งหลินเพื่อเล่นงานเขาได้ราวข้ารับใช้แบบนี้…

 

ก่อนที่จะรู้ฐานะของคนที่มากับต่งหลิน ต้วนหลิงเทียนก็เดาได้แต่แรกว่า อีกฝ่ายไม่พ้น ‘ลิ่วล้อ’ ที่คอยฟังคำสั่งของต่งหลินแน่นอน

 

และทุกอย่างก็เป็นดั่งที่เขาคิดไว้แต่แรกไม่มีผิด

 

ว่าหลังจากที่เขามาทำงานที่หอคุมกฏแบบนี้ ไม่วายต่งหลินต้องพาคนมากระทืบเขาแน่นอน…

 

เป็นธรรมดาที่มันคงไม่กระทืบเขาถึงตายและพิการอะไร แต่อย่างน้อยๆก็ต้องสาหัสปางตายกันบ้าง

 

“ต้วนหลิงเทียน…พวกเราพบกันอีกแล้ว”

 

ต่งหลินมองกล่าวทักทายต้วนหลิงเทียนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม หากแต่แววตาที่ลุกโชนดั่งเพลิงไฟของมันนั้นแทบไม่คิดจะปกปิดอาการกระเหี้ยนกระหือรืออยากจัดการเขาแม้แต่น้อย

 

ตอนนี้ต่งหลินไม่เหลือทีท่านอบน้อมสำนึกผิดอย่างตอนที่ก้มหัวขอขมาเขาที่วังชินหั่วแม้แต่น้อย กลับมาหยิ่งยโสถือดีราวตัวโกงไม่มีผิด

 

และเหตุผลเดียวที่มันกล้าวางมาดโอหังแบบนี้ต่อหน้าต้วนหลิงเทียนได้อย่างเป็นธรรมชาติ ก็เพราะมันมีเถียนตงคอยให้ท้ายนั่นเอง!

 

เถียนตงไม่อยู่ ไหนเลยมันจะกล้าผยองพองขน!

 

ด้วยมีเถียนตงอยู่ข้างๆ มันจึงกล้าหาญชาญชัยเอาใหญ่ทันที!

 

“อา พบกันอีกแล้ว”

 

ต้วนหลิงเทียนยังคงมีใบหน้าสงบเฉยเมย แม้จะอยู่ต่อหน้าต่งหลินที่มีเถียนตงติดตามมาหนุนหลังก็ตาม

 

“ต้วนหลิงเทียน เจ้ารู้หรือไม่ว่าวันนี้ข้ามาหาเจ้าทำไม?”

 

เมื่อเห็นว่าต้วนหลิงเทียนยังคงเฉยอยู่ได้คล้ายไม่แยแสอะไรมันแม้แต่น้อย ใจต่งหลินพลันขุ่นมัวขึ้นมาทันที หากแต่ใบหน้ามันก็ยังคงกล่าวถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

 

“ไม่ใช่ว่าเจ้าไปหาลิ่วล้อมาสั่งสอนบทเรียนให้ข้าหรือไง?”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวตอบเสียงเบา

 

“เจ้ารู้?”

 

ได้ยินคำของต้วนหลิงเทียน ต่งหลินอดไม่ได้ที่จะอึ้ง “ในเมื่อเจ้ารู้แล้วว่าไฉนข้าถึงมานี่ได้แล้วเจ้ามิกลัวรึ? อ้อ…จริงสิบางทีเจ้าคงไม่รู้สินะว่าคนที่อยู่ข้างๆข้าเป็นผู้ใด”

 

“ข้ารู้ว่ามันเป็นใคร”

 

ต่งหลินกล่าวไม่ทันจบคำดี ต้วนหลิงเทียนก็กล่าวตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเฉยเมย ค่อยหันไปมองชายวัยกลางคนข้างๆต่งหลินด้วยสายตาไม่ยี่หระ “มันคือ เถียนตง อาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของหอคุมกฏ”

 

ทันทีที่ต้วนหลิงเทียนกล่าววาจานี้ออกมา ไม่เพียงทำให้ต่งหลินและเถียนตงตะลึง กระทั่งอาวุโสเพลิงทองแดงไม่กี่คนที่อยู่ใกล้ๆยังอดอึ้งไปเสียไม่ได้!

 

ในเมื่อต้วนหลิงเทียนรู้แล้วว่านั่นคืออาวุโสเถียนตง…ไฉนยังเฉยอยู่ได้?

ตอนที่ 2,046 : สุนัขรับใช้!

 

ถึงแม้เถียนตงจะไม่เผยทีท่าสับสนงุนงงเหมือนต่งหลินกับอาวุโสเพลิงทองแดงคนอื่นๆออกมา แต่สายตาที่มันใช้มองต้วนหลิงเทียนก็แปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

นามต้วนหลิงเทียนไม่นับว่าแปลกหูมัน

 

มันได้ยินวีรกรรมของต้วนหลิงเทียนที่ก่อเอาไว้ทั้งหมดตั้งแต่มาถึงลัทธิบูชาไฟ กระทั่งเรื่องที่ก่อนหน้ามีอาวุโสระดับเพลิงทองมากมายคิดจะรับตัวต้วนหลิงเทียนเป็นลูกศิษย์ด้วยซ้ำ

 

ทว่ามันได้รับทราบเรื่องราวประการหนึ่งมา

 

นั่นคือต้วนหลิงเทียนคนนี้มีอาจารย์ที่เป็นผู้ฝึกตนพเนจรอยู่แล้วคนหนึ่ง จึงมิคิดกราบใครเป็นอาจารย์อีก จนกว่าจะได้รับคำอนุญาตจากอาจารย์เสียก่อน…

 

ดังนั้นทุกคนจึงเลิกสนใจไป

 

และข่าวเรื่องนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วในหมู่อาวุโสระดับสูงทั้งหมด ตัวมันเองก็ทราบดี

 

“ต้วนหลิงเทียนเจ้านับว่ากล้าหาญนัก!”

 

ตอนนี้เอง ต่งหลินที่กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ก็มองต้วนหลิงเทียนพร้อมตะคอกออกมาเสียงดังอย่างกะทันหัน “เจ้ารับรู้ถึงฐานะอันสูงส่งของอาวุโสเถียนตงแล้ว แต่ยังกล้าเรียกหาอาวุโสเถียนตงห้วนๆอย่างไร้สัมมาคารวะ! หรือที่แท้เจ้าไม่เคารพอาวุโสเถียนตง!”

 

หลังต่งหลินตะคอกเสียงเย็นยัดข้อหาดังกล่าวให้ต้วนหลิงเทียน สายตาเถียนตงที่มองจ้องต้วนหลิงเทียนอยู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็นทันที บรรยากาศโดยรอบคล้ายจะเย็นลงถนัดตา

 

แน่นอนว่าแววตาที่เปลี่ยนไปของเถียนตงไม่ใช่เพราะต่งหลินกล่าวว่าต้วนหลิงเทียนไม่เคารพอะไรมัน

 

วันนี้มันมาด้วยวัตถุประสงค์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

 

สั่งสอนต้วนหลิงเทียน ระบายแค้นให้ต่งหลิน!

 

อาวุโสเพลิงทองแดงหลายคนที่อยู่โดยรอบ เมื่อเห็นความเป็นไปเบื้องหน้าพวกมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวจับใจ

 

พวกมันได้ยินเรื่องราวความบาดหมางระหว่างต่งหลินกับต้วนหลิงเทียนมาพักใหญ่แล้ว

 

วันนี้เมื่อเห็นต่งหลินปรากฏตัวพร้อมกันกับเถียนตง พวกมันก็รู้ได้ทันทีว่าต่งหลินคิดมาเอาคืนต้วนหลิงเทียน…และความมั่นใจของมันก็ล้วนมาจากอาวุโสเถียนตงข้างๆ เพราะนั่นคืออาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของหอคุมกฏ!

 

อีกทั้งไม่เพียงเป็นอาวุโสคุมกฏระดับเพลิงเงินที่แข็งแกร่งที่สุดในหอคุมกฏ เถียนตงคนนี้ยังเป็นอาวุโสเพลิงเงินที่มีพลังฝีมือติด 1 ใน 3 อาวุโสเพลิงเงินที่แข็งแกร่งที่สุดของลัทธิบูชาไฟอีกด้วย!

 

พลังฝีมือยังร้ายกาจจนติดอันดับในรายนามยอดเซียน!

 

อันดับที่ 109!

 

ที่สำคัญที่สุดคือ อาวุโสคุมกฏทั้งหลายรับทราบกันดีถึงเรื่องหนึ่ง

 

อาวุโสเถียนตงผู้นี้ ประหนึ่งสุนัขรับใช้ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของรองจ้าวหอคุมกฏ ต่งหยวนจิ้น!

 

อาจกล่าวได้ว่ายามนิ่งเฉยมันสงบดั่งบ่อโบราณไร้ระลอก หากแต่ยามเอาเรื่องขึ้นมาก็ประหนึ่งสุนัขคลั่งกัดคนตามคำนายไม่เลือก

 

“ต้วนหลิงเทียน”

 

และต่งหลินกล่าวไม่ทันจบคำดี เสียงเถียนตงก็ดังขึ้นตามติดยังเป็นการตะโกนกล่าวออกมาเสียงเย็น พร้อมกันนั้นมันก็ก้าวเข้าหาต้วนหลิงเทียน ไอพลังปะทุพวยพุ่งออกมาคลุมกาย เพาะสร้างเป็นแรงกดดันไร้สภาพอันร้ายกาจขุมหนึ่งโถมถันเข้าใส่ต้วนหลิงเทียน!

 

น่าเสียดายที่แรงกดดันไร้สภาพของเซียนสวรรค์ 4 เปลี่ยนไม่อาจส่งผลกระทบใดๆต่อต้วนหลิงเทียนได้เลย!

 

ต้วนหลิงเทียนไม่จำเป็นต้องเร่งเร้าพลังเซียนสุริยันเพื่อต้านทานด้วยซ้ำ ด้วยเคล็ดบำเพ็ญจิตมรรคากระบี่อันสูงสุดอย่างยอดใจกระบี่ อาศัยเพียงการเร่งเร้าพลังกระบี่อันลึกล้ำแค่เล็กน้อย ก็เสมือนมีหนึ่งกระบี่ขวางกั้นไว้เบื้องหน้า สะบั้นแรงกดดันที่โถมถันของเถียนตงให้แหวกแยกเป็น 2 เสี่ยง ไม่อาจทำอันตรายใดๆเขาได้

 

เมื่อสัมผัสได้ว่าแรงกดดันของตัวไม่อาจทำอะไรต้วนหลิงเทียนได้ หน้าเถียนตงก็เปลี่ยนไปทันที

 

‘ต้วนหลิงเทียนนั่นนับว่าไม่ธรรมดาจริงๆ…แต่ในเมื่อมันกล้าผิดใจกับท่านรองจ้าวหอ มันก็มิอาจรอดพ้นไปได้!’

 

แววตาเถียนตงฉายชัดถึงความประหลาดใจ อย่างไรก็ตามมันหวนกลับมาเยียบเย็นอีกครั้ง

 

เพราะคำสั่งที่มันได้รับมาก็คือ

 

หาเรื่องสั่งสอนบทเรียนให้ต้วนหลิงเทียนให้จงได้ และทุบตีให้อีกฝ่ายทุกข์ทรมานจนรู้สึกว่าตายเสียยังดีกว่าอยู่!

 

“ข้าเถียนตงตั้งแต่เป็นอาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของลัทธิบูชาไฟมา นี่นับเป็นครั้งแรกจริงๆที่ข้าได้ยินศิษย์เช่นเจ้ากล้าเรียกหาข้าห้วนๆ! ดูเหมือนว่าเจ้าจะก้าวร้าวจนมิรู้จักคำสัมมาคารวะ เช่นนั้นวันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าแทนอาจารย์ที่เป็นผู้ฝึกตนพเนจรของเจ้าเอง!”

 

เถียนตงกล่าวออกเสียงดัง สองเท้ายังคงก้าวย่ำอากาศเดินเข้าหาต้วนหลิงเทียนทีละก้าวๆ

 

และทุกย่างก้าวของอาวุโสเถียนตง อาวุโสเพลิงทองแดงโดยรอบรู้สึกเสมือนมีค้อนหนักร้อยพันชั่งฟาดทุบลงกลางอก พาลให้รู้สึกบีบคั้นอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก

 

ในสายตาของพวกมัน

 

น่ากลัววันนี้ต้วนหลิงเทียนจะโชคร้ายเสียแล้ว

 

เถียนตงนั้นเผยเจตนาชัดเจนว่ามันมาล้างแค้นให้ต่งหลิน มาตอนนี้เมื่อมันได้ข้ออ้างแล้ว มันก็คิดฟาดงูด้วยลำไผ่ หมายทุบตีสั่งสอนคนให้ทราบซึ้งถึงทรวง!

 

“อาจารย์? ผู้ฝึกตนพเนจร?”

 

ได้ยินคำของเถียนตง ต้วนหลิงเทียนอดไม่ได้ที่จะอึ้ง

 

แน่นอนว่าอึ้งไปด้วยความงุนงง

 

ทว่าครู่ต่อมาเขาค่อยตระหนักได้

 

สมควรเป็นอาวุโสคุมกฏประจำแท่นบูชาเต่าทมิฬอย่างกัวฉง แพร่เรื่องที่เขามีอาจารย์เป็นผู้ฝึกตนพเนจรออกไปแน่นอน

 

หาไม่แล้วเถียนตงคงไม่กล่าวว่าอาจารย์ของเขาเป็นผู้ฝึกตนพเนจรออกมาแบบนี้ได้

 

ในลัทธิบูชาไฟ เขาได้กล่าวบอกเรื่องที่เขามีอาจารย์แล้วกับกัวฉงแค่คนเดียวเท่านั้น และเพื่อปกปิดตัวตน เขาจึงกล่าวบอกกัวฉงแค่ว่าอาจารย์เป็นผู้ฝึกตนพเนจรไร้สังกัดใดๆ

 

ที่เขาบอกกัวฉงไปแบบนั้น เพราะตอนแรกกัวฉงคิดแนะนำเขาให้จ้าวแท่นบูชาเต่าทมิฬรู้จัก เพื่อที่เขาจะได้มีโอกาสกราบอีกฝ่ายเป็นอาจารย์ และกลายเป็นศิษย์ส่วนตัวของจ้าวแท่นบูชาเต่าทมิฬ

 

น่าเสียดายที่เขาต้วนหลิงเทียนมีอาจารย์อยู่ในใจแล้ว

 

เซียนกระบี่ฟงชิงหยาง!

 

ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นหน้าค่าตาอาจารย์คนนี้ แต่ก็นับถืออาจารย์ผู้นี้นัก

 

แน่นอนว่าทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเคล็ดบำเพ็ญจิตมรรคากระบี่อันสูงส่งอย่าง ยอดใจกระบี่  ที่ทำให้เขาก้าวมาถึงจุดนี้ได้ในเวลาอันสั้น

 

ด้วยเหตุนี้ใจต้วนหลิงเทียนจึงยึดถืออีกฝ่ายเป็นอาจารย์เสมอมา และตราบใดที่ไม่ได้รับอนุญาตจากอาจารย์ เขาก็ไม่อาจรับใครคนอื่นเป็นอาจารย์ได้

 

‘ก็ถือว่าดีแล้ว…ลองอาวุโสกัวฉงกล่าวเรื่องนี้ออกไป ให้เดาคงไม่มีใครคิดจะเป็นอาจารย์ข้าอีกต่อไป’

 

ต้วนหลิงเทียนลอบกล่าวในใจ

 

ตอนนี้ในใจของต้วนหลิงเทียนไม่เพียงไม่ถือโทษโกรธอาวุโสคุมกฏประจำแท่นบูชาเต่าทมิฬอย่างกัวฉง แต่ยังรู้สึกขอบคุณที่ช่วยเขาตัดปัญหายุ่งยากลำบากใจออกไปได้อย่างสมบูรณ์

 

“หึ!”

 

เมื่อดึงสติกลับมาอยู่กับตัว ต้วนหลิงเทียนก็มองจ้องเถียนตงที่กำลังก้าวเข้ามาพร้อมแรงกดดันอย่างไม่กริ่งเกรง สองตาเยียบเย็นกล่าวออกด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ถ้าเจ้าคิดจะหาข้ออ้างกล่าวโทษข้าก็ไม่ต้องห่วงไป! เรื่องที่เจ้าเถียนตงมาที่นี่พร้อมต่งหลินเพื่ออะไร หากไม่ใช่ตัวโง่งมไร้สมองไหนเลยจะไม่รู้”

 

“และในเมื่อเจ้ามาที่นี่กับต่งหลินเพราะคิดจะหาเรื่องทุบตีข้า…เช่นนั้นทำไมข้าต้องให้ความเคารพกับเจ้าด้วย?”

 

“บางทีในสายตาคนอื่นๆ เจ้าเถียนตงอาจเป็นอาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของหอคุมกฏอันยิ่งใหญ่…แต่ในสายตาข้าต้วนหลิงเทียนเจ้าเถียนตงก็เป็นได้แค่ ‘สุนัขรับใช้’ ตัวหนึ่ง!”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวออกเสียงดังฟังชัดนัก

 

ฟืด! ฟืด! ฟืด!

 

……

 

และแทบจะพร้อมกันกับที่ต้วนหลิงเทียนกล่าวจบคำ อาวุโสเพลิงทองแดงทั้งหลายที่ทำหน้าที่ลาดตระเวน ก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าดังฟืด

 

วินาทีต่อมา สายตาที่พวกมันใช้มองต้วนหลิงเทียน ยังทำราวกับเห็นผี!

 

ถึงแม้ในหอคุมกฏจะมีอาวุโสไม่น้อยที่ทราบว่าเถียนตงเป็นสุนัขรับใช้รองจ้าวหอคุมกฏอย่างต่งหยวนจิ้น แต่คนที่กล้ากล่าวเรื่องนี้ออกมาต่อหน้าเถียนตงนั้น ไม่เคยมีแม้แต่คนเดียว!

 

เกรงว่าต้วนหลิงเทียนจะเป็นคนแรกที่กล้ากล่าวออกมาต่อหน้าเถียนตง!

 

“ต้วนหลิงเทียนผู้นี้เสียสติไปแล้วหรือไร!?”

 

“มันอยากตายนักหรือถึงได้รนหาที่ตายเช่นนี้?”

 

“บาทีมันรู้ว่าจะอย่างไรวันนี้อาวุโสเถียนตงก็ทุบตีมันไม่เลี้ยงแน่ เช่นนั้นมันจึงปล่อยมือจากหม้อแตก และ ‘ยินดีเป็นหยกแหลกลาญไม่ขอเป็นกระเบื้องสมบูรณ์’!”

(ปล่อยมือจากหม้อแตก = ยอมรับชะตากรรม ,ยินดีเป็นหยกแหลกลาญไม่ขอเป็นกระเบื้องสมบูรณ์ = ยอมหักไม่ยอมงอ)

 

….

 

อาวุโสเพลิงทองแดงส่งเสียงกล่าวผ่านพลังคุยกันอย่างออกรส ตอนนี้พวกมันต่างมองต้วนหลิงเทียนไม่วางตา ในแววตายังเผยความเวทนาสงสารไม่น้อย

 

เมื่อได้ยินคำที่ต้วนหลิงเทียนกล่าวกับเถียนตง ด้านต่งหลินเองก็ตกใจไม่น้อย ด้วยไม่คิดไม่ฝันเลยว่าต้วนหลิงเทียนจะเป็นตัวโง่งมถึงขนาดนี้ กล้ากล่าววาจาเช่นนี้ยังต่างอะไรจาส่งเสริมให้เถียนตงมีข้ออ้าง? นับว่าเข้าทางพวกมันแล้วจริงๆ!!

 

“ต้วนหลิงเทียนครั้งนี้เป็นเจ้ารนหาที่ตายเอง เจ้าไม่อาจโทษใครได้!”

 

ต่งหลินยิ้มแสยะมองต้วนหลิงเทียนด้วยสายตาสมน้ำหน้า

 

“เจ้า…เจ้าเรียกข้าว่าอะไร?”

 

ในฐานะผู้ที่ถูกว่าโดยตรง เถียนตงถึงกับอึ้งไปอยู่นานกว่าจะฟื้นคืนสติ ลูกตาที่มองต้วนหลิงเทียนเขม็งของมันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าฟันอันน่ากลัว!

 

ทันทีที่เถียนตงกล่าวถามจบคำ ไม่ว่าจะต่งหลินหรืออาวุโสเพลิงทองแดงล้วนหันขวับไปจับจ้องต้วนหลิงเทียนเป็นสายตาเดียวกัน

 

พวกมันเองอยากรู้อยากเห็นไม่น้อย

 

ว่าต้วนหลิงเทียนยังกล้าพอจะกล่าวซ้ำคำเดิมหรือไม่

 

เพียงครู่เดียวพวกมันก็ได้รับทราบคำตอบ

 

“ข้าบอกว่า…ในสายตาของข้าต้วนหลิงเทียนเจ้าเถียนตงก็เป็นได้แค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่ง”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวออกเสียงเย็น สีหน้าท่าทางเฉยเมยไม่แยแสราวกับไม่เห็นเถียนตงอยู่ในสายตา!

 

และวาจากล่าวซ้ำคำเดิมของต้วนหลิงเทียนรอบนี้ ก็ทำให้หนังศีรษะของอาวุโสเพลิงทองแดงทั้งหลายชาด้านไปแล้วจริงๆ

 

ในสายตาของพวกมัน

 

ต้วนหลิงเทียนผู้นี้บ้าไปแล้ว!!

 

“เจ้าโง่! คราวนี้เจ้ามันรนหาที่ตายเอง!”

 

สองตาต่งหลินเผยความยินดีสมใจ กล่าวเย้ยออกมาด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน

 

“เจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือไร!”

 

เถียนตงที่ได้รับฟังคำยืนยันแน่ชัด ก็อดไม่ได้ที่จะคำรามออกมาด้วยน้ำเสียงเดือดดาล มวลพลังปะทุออกปานเพลิงไฟ ร่างพุ่งทะยานเข้าใส่ต้วนหลิงเทียนปานพายุ!

 

“เถียนตงหากเจ้าลงมือทำอะไรข้าวันนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่เสียใจภายหลัง…”

 

และแทบจะทันทีที่เถียนตงตะโกนกล่าวออกมาอย่างดุร้ายพร้อมเคลื่อนร่างลงมือ ต้วนหลิงเทียนพลันกล่าววาจาออกมาเสียงเย็น ไม่นำพาร่างเถียนตงที่โถมถันเข้ามาอย่างเกรียวกราดแม้แต่น้อย

 

“เสียใจ?”

 

ถึงแม้เถียนตงจะโมโหสุดขีด หากแต่สติมันยังอยู่ครบถ้วน พอได้ยินวาจานี้ของต้วนหลิงเทียน ร่างมันถึงกับหยุดชะงักลงทันใด คนระงับโทสะอันพลุ่งพล่านในใจ กล่าวถามออกไปเสียงเย็นว่า “ข้าน่ะหรือจะต้องเสียใจวันหลัง? เจ้าหมายความว่าอะไร?”

 

‘ต้วนหลิงเทียนไปเอาความมั่นใจนี้มาแต่ที่ใดกัน…’

 

ขณะเดียวกันอาวุโสเพลิงทองแดงไม่เว้นต่งหลินก็อึ้งไปเล็กน้อย ทั้งหมดได้แต่กล่าวในใจด้วยสงสัย อยากรู้กันนักว่าไฉนถึงขั้นนี้แล้วต้วนหลิงเทียนยังจะกล้ากล่าวอะไรแบบนี้ออกมา

 

“อาวุโสเถียนตงอย่าได้เสียเวลาฟังมันพล่ามเหลวไหลอันใด! ต้วนหลิงเทียนผู้นี้ถนัดเสแสร้งเก่งนัก…รีบลงมือ! สั่งสอนบทเรียนมันเสีย!!”

 

ต่งหลินที่อยู่ไม่ไกลเร่งตะโกนกล่าวออกมาอย่างร้อนใจ

 

“ฮ่าๆๆๆ”

 

ทว่าแทบจะทันทีที่ต่งหลินกล่าวจบคำ และสายตาของเถียนตงกลับมาเยียบเย็นพร้อมลงมืออีกครั้ง ต้วนหลิงเทียนพลันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น!

 

เสียงหัวเราะนี้ช่างฟังแล้วปลอดโปร่งนัก ราวกับหัวเราะออกมาจากใจ ในน้ำเสียงยังแฝงเร้นไปด้วยพลังเซียนสุริยันเต็มพิกัดพาลให้ลั่นดังก้องไปทั่วแผ่นฟ้า

 

และตอนนี้เอง

 

หลังหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังไปพักหนึ่งอยู่ๆต้วนหลิงเทียนก็หยุดลง อาวุโสเพลิงทองแดงทั้งหลายยังไม่ทันหายตกใจด้วยซ้ำ!

 

เรียกว่าเสียงหัวเราะครานี้ดั่งพิรุณโถมกระหน่ำมืดฟ้ามัวดิน ก่อนที่จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

“เถียนตง!”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวออกมาอีกครั้ง แววตายังเย็นเยียบเผยอำมหิต “วันนี้เจ้าจะทุบตีทรมานข้าก็ตามใจเจ้า เพราะถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่อาจฆ่าข้าหรือทำให้ข้าพิการได้…”

 

“แต่ข้าขอบอกเจ้าเอาไว้ตรงนี้เลย…ข้าต้วนหลิงเทียนขอสาบาน วันนี้ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรข้า แต่ข้าจะเอาทั้งหมดที่เจ้าทำกับข้าไปลงที่ต่งหลินสิบเท่าร้อยเท่า!!”

 

กล่าวจบต้วนหลิงเทียนก็หันไปมองต่งหลินด้วยสายตาเย็นเยียบไร้แยแส

ตอนที่ 2,047 : คำขู่ของต้วนหลิงเทียน

 

 

เมื่อถูกต้วนหลิงเทียนจับจ้องมองมาด้วยสายตาเย็นชาไร้แยแส ต่งหลินถึงกับใจร่วงตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม! ร่างยังสะท้านไปด้วยความหนาวเหน็บปานร่วงตกลงไปในหล่มน้ำแข็ง!!

 

ขณะเดียวกันสีหน้าต่งหลินยังเปลี่ยนไปเป็นซีดเซียวด้วยความหวาดกลัว!

 

ด้วยมันไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ ว่าต้วนหลิงเทียนยังจะกล้ากล่าวประกาศออกมาด้วยความมั่นใจถึงเพียงนี้ แม้จะอยู่ภายใต้การคุกคามของเถียนตง อาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของหอคุมกฏ!

 

กล้ายกมันต่งหลินไปใช้ข่มขู่เถียนตง!

 

หลังสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อระงับความหวาดกลัวในใจ ต่งหลินก็มองต้วนหลิงเทียนอีกครั้ง แต่ทว่าเมื่อสบตากับต้วนหลิงเทียนอีกรอบ มันก็แลเห็นถึงความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว! ทำให้มันถึงกับชะงักไปมีลมยังไม่กล้าผาย!!

 

จังหวะนี้ในใจของมันอดไม่ได้ที่จะหวาดผวาไปแล้วจริงๆ

 

กระทั่งยิ่งมาความหวาดกลัวยิ่งเกาะกุมกัดกินหัวใจมัน ไม่ทราบเพราะอะไรตอนนี้อยู่ๆมันก็นึกเสียใจที่ไปฟ้องบิดาและร้องขอผู้ช่วยให้มันเอาคืนต้วนหลิงเทียนขึ้นมา…

 

หากมันไม่ทำแบบนั้น มันก็ไม่ต้องตกอยู่ในอาการหวาดกลัวแบบนี้

 

วูบ

 

หลังได้ยินคำขู่ของต้วนหลิงเทียน สีหน้าเถียนตงก็แปรเปลี่ยนไปทันที

 

มันเองก็ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนเลย

 

ว่ากระทั่งอยู่ต่อหน้ามันแบบนี้ แต่ต้วนหลิงเทียนยังจะกล้าเอาต่งหลินขึ้นมาขู่มัน!

 

อย่างไรก็ตาม มันไม่อาจเพิกเฉยคำขู่ดังกล่าวของต้วนหลิงเทียนหรือทำเป็นไม่สนใจได้เลย

 

ในฐานะคนที่ผ่านประสบการณ์มามากมาย เถียนตงย่อมแลเห็นได้ชัดตา…

 

ว่าทุกถ้อยคำวาจาที่ต้วนหลิงเทียนกล่าวออกเมื่อครู่ไม่ได้ล้อเล่น แต่เอาจริง!

 

“และถ้าเจ้าไม่สนใจใยดีต่งหลิน…เช่นนั้นข้าจะเอาทุกสิ่งอย่างไปลงกับคนใกล้ชิดเจ้า ไม่ว่าจะลูกหลานหรือศิษย์ส่วนตัวและศิษย์หลานทั้งหมดของเจ้า! วันนี้เจ้าทำอะไรข้าก็ทำไป…แต่วันหน้าพวกมันต้องเจ็บกว่าข้าสิบเท่าร้อยเท่า!!”

 

ต้วนหลิงเทียนพลันหันไปมองเถียนตงด้วยสายตาเย็นชา

 

“หากเจ้าไม่ฆ่าข้าทิ้งวันนี้…หลังจากนี้ไปข้าจะเป็นฝันร้ายของคนใกล้ชิดเจ้า! ไม่ว่าจะเป็นต่งหลินหรือศิษย์และครอบครัวเจ้า…ข้าล่ะสงสัยนักว่าเจ้าจะมีปัญญาอยู่คุ้มครองพวกมันได้ตลอดเวลาหรือไม่?”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวข่มขู่ออกมาอีกครั้ง

 

หลังจากกล่าวขู่ไปแล้ว จิตสังหารอำมหิตของต้วนหลิงเทียนก็ปะทุออกมาอย่างไม่คิดกักเก็บ ยังเป็นจิตฆ่าฟันอันเยียบเย็นนัก บรรยากาศโดยรอบคล้ายจะถูกแช่แข็งทันที

 

ข่มขู่!

 

ข่มขู่กันซึ่งๆหน้า!

 

วาจานี้ของต้วนหลิงเทียนเมื่อดังเข้าหูเถียนตง ก็ทำให้สีหน้าเถียนตงเปลี่ยนไปทันที ลูกตาของมันเริ่มกลายเป็นแดงฉาน จิตฆ่าฟันเริ่มปะทุออกมาเช่นกัน

 

มันไม่คิดเลยว่าต้วนหลิงเทียนจะมาไม้นี้อย่างไม่สนใจอะไร!

 

และมันเถียนตงไม่เพียงมีศิษย์ส่วนตัวและศิษย์หลานเท่านั้น ยังมีลูกชายและลูกสาวรวมถึงครอบครัวอีกด้วย

 

สำหรับมันไม่ว่าจะศิษย์ส่วนตัวหรือศิษย์หลานทั้งครอบครัว ล้วนเป็นคนสำคัญกับมันทั้งสิ้น

 

หมากตานี้ของต้วนหลิงเทียน นับว่าจี้จุดอ่อนมันเข้าอย่างจัง

 

“ต้วนหลิงเทียน…กะ…กล้าขู่อาวุโสเถียนตงจริงๆ? นิ…นี่มันเป็นเสือหรือไร จะไม่ดุร้ายเกินไปหน่อยหรือ?”

 

“สมแล้วที่เป็นคนกล้างัดกับอาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของแท่นบูชาเต่าทมิฬอย่างอาวุโสหลี่อันซึ่งๆหน้า! วันนี้มันนับว่าได้ใจข้าจริงๆ!”

 

“ข้าก็อดไม่ได้ที่จะนับถือมัน!”

 

…

 

อาวุโสเพลิงทองแดงทั้งหลายเมื่อได้เห็นเรื่องราวเบื้องหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความหนาวเหน็บ

 

ในสายตาของพวกมัน ต้วนหลิงเทียนผู้นี้นับเป็น สัตว์ประหลาด!

 

กล้าที่จะกล่าววาจาข่มขู่เถียนตง อาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของหอคุมกฏซึ่งๆหน้าอย่างไร้ครั่นคร้าม! มารดามันเถอะยังมีศิษย์ที่แท้จริงคนใดหาญกล้ากระทำเช่นนี้บ้าง?!

 

แน่นอนว่าพวกมันยังชื่นชมหมากตานี้ของต้วนหลิงเทียนนัก

 

คนคล้ายปล่อยมือจากหม้อแตก แต่ที่แท้กลับตอบโต้เข้าจุดตายอีกฝ่ายอย่างจัง!

 

ด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนสีไปมาของเถียนตง ไหนเลยพวกมันจะดูไม่ออก…ว่าตอนนี้อาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของหอคุมกฏคนนี้เริ่มบังเกิดความกลัวและไม่กล้าลงมือกับต้วนหลิงเทียนขึ้นมาแล้ว!

 

พวกมันลองถามตัวเองดู หากพวกมันเป็นเถียนตงพวกมันจะทำอย่างไร พวกมันก็ตอบได้ทันทีว่าย่อมต้องกลัว! ไม่กล้าทำอะไรต้วนหลิงเทียนเช่นกัน!

 

เถียนตงนั้นมีทั้งลูกชายลูกสาว ทั้งศิษย์ส่วนตัวและศิษย์หลานมากมาย และทุกคนล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของต้วนหลิงเทียนทั้งสิ้น!!

 

“ตกลงเจ้าจะเอายังไง?”

 

ต้วนหลิงเทียนมองถามเถียนตงด้วยน้ำเสียงแววตาเยียบเย็น “เจ้าจะเลือกลงมือกับข้าตอนนี้ หรือยืนเฉยๆเป็นรูปปั้นไปเสีย! ข้าก็เหมือนคนเท้าเปล่าไม่กลัวสวมรองเท้า หากเจ้ากล้าลงมือกับข้าวันหน้าข้าก็กล้าจะลงมือกับต่งหลินเหล่าศิษย์กระทั่งลูกหลานของเจ้า!”

(เท้าเปล่าไม่กลัวสวมรองเท้า = ไม่มีอะไรจะเสีย)

 

เท้าเปล่าไม่กลัวสวมรองเท้า!

 

เมื่อคำกล่าวนี้ของต้วนหลิงเทียนดังเข้าหูทุกคน ทั้งหมดก็พลันตระหนักได้ทันที

 

ถูกแล้ว

 

ตอนนี้ต้วนหลิงเทียนเสมือนคนเท้าเปล่า ไหนเลยต้องกลัวสวมรองเท้า?

 

เว้นเสียแต่อาวุโสเถียนตงจะกล้าฆ่าต้วนหลิงเทียนหรือทำลายพลังฝึกปรือพิการ…หาไม่แล้ววันใดที่ต้วนหลิงเทียนยืนหยัดขึ้นมาได้อีกครั้ง ย่อมสามารถเอาคืนอาวุโสเถียนตงได้แน่!

 

เพราะสุดท้ายแล้วเถียนตงก็ไม่ใช่ตัวคนเดียว

 

มันไม่เพียงมีศิษย์ส่วนตัว 2 คน ยังมีลูกๆหลานๆของมันอีกด้วย

 

ทว่าต้วนหลิงเทียนผู้นี้ เสมือนหมาป่าเดียวดายในบรรดาศิษย์ที่แท้จริง ไร้ซึ่งสหายและญาติมิตรอันใด

 

พวกมันย่อมแลเห็นได้ชัดถึงความมั่นใจอันแน่วแน่เด็ดเดี่ยวของต้วนหลิงเทียน

 

“ต้วนหลิงเทียนเจ้าไม่คิดว่ามันจะมากไปหน่อยหรือ…” เถียนตงที่บัดนี้ใบหน้าอัปลักษณ์ปั้นยากเพราะคำของต้วนหลิงเทียน ก็กล่าวออกมาเสียงเย็น “มีคำกล่าว ‘คนต่อยตีมีเรื่อง ไม่ลามปามถึงครอบครัว’ เจ้าคิดกระทำต่ำช้าแบบนี้ไม่ละอายแก่ใจหรือไร!?”

 

“กระทำต่ำช้า? ละอายใจ? ฮ่าๆๆๆ!!”

 

ได้ยินคำของเถียนตง ต้วนหลิงเทียนพลันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง ยังหัวเราะออกมาดังร่าปานได้ยินเรื่องราวอันน่าขันจากเถียนตง

 

ครู่ต่อมาเสียงหัวเราะก็ค่อยๆหยุดลง

 

“เถียนตง! อย่างเจ้ายังมีคุณสมบัติมากล่าวถึงเรื่องพวกนี้กับข้าด้วยหรือ?”

 

ลูกตาต้วนหลิงเทียนเผยความเยียบเย็น กล่าวออกด้วยน้ำเสียงไร้แยแส “ข้าต้วนหลิงเทียนขอถามเจ้าสักคำ ข้ากับเจ้า เราไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน แต่วันนี้เจ้าที่พึ่งเจอข้าครั้งแรกกลับคิดลงมือกับข้า! กล่าวให้ชัดคือเจ้าที่เป็นถึงอาวุโสเพลิงเงินคนหนึ่งกลับไม่ละอายแก่ใจคิดทุบตีรังแกศิษย์ที่แท้จริงเช่นข้า…แล้วไฉนข้าต้องกลัวเจ้า?”

 

“ข้าขอประกาศเอาไว้ตรงนี้!”

 

เสียงไม่แยแสของต้วนหลิงเทียนเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นดุร้าย “วันนี้เว้นแต่เจ้าจะฆ่าข้าหรือทำให้ข้าพิการ…หาไม่แล้วต่อให้เจ้ากล้าสัมผัสข้าแม้แต่ปลายผม ข้าจะให้คนใกล้ชิดของเจ้าทุกคนไม่ว่าจะศิษย์หรือลูกหลานต้องชดใช้! ข้าจะไปประมือสอนสั่งวรยุทธ์พวกมันทุกครั้งที่ข้ามีโอกาส!!”

 

ข่มขู่!

 

เป็นการข่มขู่ซึ่งๆหน้าอีกครั้ง

 

อย่างไรก็ตามไม่ว่าเถียนตงจะโมโหและเดือดดาลเพียงใด แต่ภายใต้วาจาคุกคามนี้มันก็ทำได้แค่บังเกิดจิตคิดฆ่าฟันต่อต้วนหลิงเทียนเท่านั้น แต่ให้มันลงมือฆ่าหรือทำลายต้วนหลิงเทียนจริงๆมันย่อมไม่กล้า

 

“เจ้ายืนนิ่งเป็นรูปปั้นไปเสียแต่โดยดีเถอะ!”

 

เมื่อเห็นว่าเถียนตงนิ่งไปไม่กล้าเคลื่อนไหว ร่างต้วนหลิงเทียนพลันย่ำอากาศเข้าหาต่งหลินทันที!

 

ตึง!

 

ตึง!

 

…

 

ไม่ทราบว่าต้วนหลิงเทียนจงใจหรือไม่ แต่ทุกก้าวที่ย่ำออกไป มวลพลังทั่วกายพลันปะทุระเบิดออกมา ยังผลให้มวลอากาศใต้ฝ่าเท้าแตกระเบิดส่งเสียงดังลั่นสนั่นฟ้า กลิ่นอายพลังยิ่งมายิ่งเกรี้ยวกราดดุร้ายนัก

 

และเสียงอากาศแตกระเบิดนี้ ยามมันดังเข้าหูต่งหลิน ก็ทำให้สีหน้าต่งหลินซีดลงทันที

 

แต่ละย่างก้าวของต้วนหลิงเทียน พลังสภาวะแทบไม่ต่างใดจากมีค้อนอันเขื่องฟาดทุบลงกลางอกต่งหลิน! พาลให้มันอึดอัดจนหายใจไม่ออก!!

 

และชั่วพริบตา ร่างต้วนหลิงเทียนก็อยู่ห่างจากต่งหลินแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น

 

“อะ…อาวุโสเถียนตง!”

 

เมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารอำมหิตของต้วนหลิง ทั้งแววตามืดดำเยียบเย็นที่มองมาราวไม่เห็นมันเป็นผู้คนของต้วนหลิงเทียน ต่งหลินถึงกับขวัญหนีดีฝ่อ ใจมันเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว แผ่นหลังเริ่มชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็น ร่ำร้องขอความช่วยเหลือจากเถียนตงออกมาดังลั่น

 

ฟุ่บบบ!!

 

และแทบจะพร้อมกันกับที่ต่งหลินกล่าวจบคำ ร่างเถียนตงก็วูบมาปรากฏเบื้องหน้ามันราวภูตผี ขวางกั้นต่งหลินจากต้วนหลิงเทียนเอาไว้

 

เมื่อเห็นเถียนตงวูบมาขวางทาง ต่งหลินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ราวกับมันได้รับอาวุธเทพมาคอยปกปักษ์พิทักษ์กายอีกครั้ง

 

หากเป็นก่อนหน้า…

 

ป่านนี้มันคงร้องขอให้เถียนตงลงมือทุบตีต้วนหลิงเทียนไปแล้ว เพื่อล้างแค้นและขจัดความเกลียดชังในใจ

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงคำขู่ของต้วนหลิงเทียนก่อนหน้า ต่งหลินทำได้แค่เงียบปากไว้ไม่ให้กล่าวอะไรออกมามั่วซั่ว

 

ตอนนี้เถียนตงย่อมสามารถทุบตีต้วนหลิงเทียนให้เจ็บหนักกระทั่งทรมานให้อีกฝ่ายอยู่ไม่สู้ตาย

 

ทว่าต้วนหลิงเทียนได้กล่าวไว้แล้ว ว่าทุกสิ่งอย่างที่เถียนตงกระทำวันนี้ ทั้งหมดจะย้อนมาลงที่มันต่งหลินในวันหน้าเป็นสิบเท่าร้อยเท่า!

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาต่งหลินก็หวาดกลัวจนปอดแหก!

 

ต่งหลินได้แต่ขบฟันดังกรอดๆจนกรามแทบแตก แต่ไม่กล้าขอให้เถียนตงทำร้ายต้วนหลิงเทียนอีกต่อไป!!

 

“ต้วนหลิงเทียน เจ้าพอได้แล้ว!”

 

เถียนตงที่มาหยุดขวางต้วนหลิงเทียนเอาไว้เบื้องหน้า มองกล่าวกับต้วนหลิงเทียนด้วยน้ำเสียงแววตาเยียบเย็น

 

“เถียนตง”

 

เมื่อเห็นเถียนตงมาขวางทาง หน้าต้วนหลิงเทียนก็เริ่มฉายชัดถึงความดุร้าย “เจ้าไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าพูดก่อนหน้าว่าให้ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นรึไง…หรือเจ้าไม่ได้ยิน?”

 

“ต้วนหลิงเทียน อย่าได้คิดว่าข้าจะไม่กล้าลงมือกับเจ้า!”

 

เถียนตงตอนนี้เดือดดาลนัก ต่อหน้ารุ่นเยาว์คนหนึ่งอย่างต้วนหลิงเทียน แต่มันกลับถูกอีกฝ่ายกระทำราวไม่เห็นหัว

 

หากวันนี้ต้วนหลิงเทียนทุบตีต่งหลินภายใต้จมูกมัน มันไม่ทราบจะสู้หน้าต่งหยวนจิ้นบิดาของต่งหลินอย่างไรดี

 

ดังนั้นตอนนี้มันทำได้แค่ยืนหยัดปกป้องต่งหลิน

 

แต่เดิมวันนี้มันคิดมาช่วยต่งหลินสั่งสอนต้วนหลิงเทียน

 

แต่ผู้ใดจะไปคิดว่าต้วนหลิงเทียนผู้นี้กับประพฤติตัวเป็น ‘นักเลงหัวไม้’ เผยเจตนา วันนี้เจ้าตีข้าวันหน้าข้าจะตีโคตรเจ้าออกมาอย่างไร้ยางอาย จนถึงจุดที่มันไม่กล้าลงมือกับอีกฝ่ายจริงๆ!

 

“อ้อ ข้าคิดว่าเจ้าไม่กล้าแตะต้องข้าจริงๆนั่นล่ะ”

 

ได้ยินคำของเถียนตง ต้วนหลิงเทียนพลันแสยะยิ้มกล่าวออกด้วยวาจาเย้ยหยัน “เถียนตงหากเจ้ายังอยากให้ลูกศิษย์และครอบครัวของเจ้าอยู่ดี โดยที่ไม่ต้องกลัวว่าข้าจะไปขอประลองชี้แนะกับพวกมันไม่หยุด…จะเป็นการดีเสียกว่าที่เจ้าจะถอยออกไปเสีย! ข้ากับเจ้าเราไร้เรื่องราวบาดหมางอันใด หวังว่าเจ้าจะไม่หาเรื่องเป็นศัตรูกับข้าอย่างไร้เหตุผล!!”

 

ทันทีที่ต้วนหลิงเทียนกล่าวคำนี้ออกมา อาวุโสเพลิงทองแดงไม่กี่คนที่ฟังอยู่ถึงกับอ้าปากค้างกันไปเป็นแถบ

 

ต้วนหลิงเทียนผู้นี้ ไฉนถึงได้ไร้ยางอายนักเล่า!

 

เมื่อครู่พี่ท่านกล้ายกลูกศิษย์และครอบครัวของอาวุโสเถียนตงขึ้นมาขู่หน้าด้านๆ นั่นยังไม่ใช่การข่มขู่เพาะสร้างความบาดหมางอีกหรือไร?

 

แต่ตอนนี้ยังกล้ากล่าวออกมาราวกับยังไร้เรื่องบาดหมางใดๆกับอาวุโสเถียนตรงจริงๆ!

 

“จะ…เจ้าอย่าให้มันมากเกินไปนัก!”

 

เจอต้วนหลิงเทียนกล่าวขู่ออกมาอีกครั้งซึ่งๆหน้าแบบนี้ ใจเถียนตงแทบมอดไหม้ไปด้วยไฟโทสะ สองตาเผยเจตนาฆ่าฟันเยียบเย็น ราวกับพร้อมจะกลืนกินเลือดเนื้อผู้คน!

 

“อาวุโสเถียนตงอย่าได้ปล่อยให้มันทำอะไรข้า…หาไม่แล้วข้า…ข้าจะฟ้องท่านพ่อว่าเป็นท่านร่วมมือกับต้วนหลิงเทียนรังแกข้า!!”

 

ได้ยินต้วนหลิงเทียนขู่เถียนตงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต่งหลินก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ มันเริ่มขู่เถียนตงกลับบ้าง!

 

เพราะตอนนี้ต่งหลินหวาดกลัวแล้วจริงๆ

 

กลัวว่าเถียนตงจะเห็นแก่ศิษย์และบุตรหลานปล่อยให้ต้วนหลิงเทียนลงมือทุบตีมันตามใจชอบ!

 

หากไม่มีเถียนตงคุ้มกะลาหัว ต่งหลินรู้ตัวดีว่ามันไร้ซึ่งหนทางต่อต้านต้วนหลิงเทียน!

ตอนที่ 2,048 : ใจสั่น

 

ตอนแรกก็ถูกต้วนหลิงเทียนข่มขู่ไปทีนึงแล้ว มาตอนนี้ต่งหลินยังข่มขู่มันขึ้นมาอีกคน เถียนตงจึงรู้สึกราวกับสติของมันใกล้แตกเต็มที!

 

ชาติที่แล้วมันทำบาปกรรมอันใดไว้กันหนอ?

 

ไฉนชาตินี้มันถึงต้องมาพบพานดาวมฤตยูทั้งสองด้วย?

 

อย่างไรก็ตามสุดท้ายเถียนตงก็ตัดสินใจ มันหันไปมองจ้องต้วนหลิงเทียน

 

“ต้วนหลิงเทียน ในเมื่อเจ้ามิอยากให้ระหว่างเรามีเรื่องต้องหมางใจกัน…เช่นนั้นเจ้าไปเถอะ!”

 

เถียนตงกล่าวออกเสียงหนัก

 

เห็นได้ชัดว่ามันไม่คิดลงมือกับต้วนหลิงเทียนอีกต่อไป

 

เมื่อได้ยินคำของเถียนตง คิ้วต้วนหลิงเทียนย่นลงเล็กน้อย เขารู้ว่าตอนนี้นี่เป็นทางลงที่ดีสายหนึ่ง

 

หากแต่ในใจเขาไม่ยินยอมให้มันจบง่ายๆแต่เพียงเท่านี้!

 

“เถียนตง…หูเจ้ามีปัญหาหรือ?”

 

หน้าต้วนหลิงเทียนเริ่มมืดลงกล่าวออกเสียงหนักเยียบเย็น “ข้าบอกให้เจ้าถอยไป! หรือเจ้าเห็นแก่ตัวไม่เอาไหนอย่างต่งหลินจนไม่ใยดีเหล่าศิษย์และลูกหลานของเจ้าแล้ว?”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวขู่เถียนตงออกมาอีกครั้ง ค่อยแสยะยิ้มจุ๊ปากกล่าวเย้ย “จึกๆๆ…ข้าอยากรู้นักว่าวันหน้าหากเหล่าศิษย์และลูกหลานเจ้าต้องทุกข์ทรมานเพราะการเลือกครั้งนี้ของเจ้า พวกมันจะคิดอย่างไร?”

 

“อาวุโสเถียนตง ท่านคงนึกภาพออก…หากท่านพ่อล่วงรู้ว่าท่านร่วมมือกับต้วนหลิงเทียนรังแกข้า! อย่าว่าแต่ลูกหลานเหล่าศิษย์ กระทั่งตัวท่านเอง ท่านพ่อก็ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่!!”

 

เมื่อต้วนหลิงเทียนกล่าวขู่เถียนตง ต่งหลินเองก็ไม่ยอมน้อยหน้าเร่งกล่าวขู่เถียนตงออกมาเช่นกัน เพราะมันกลัวใจเถียนตงจริงๆ ว่าจะถอยให้ต้วนหลิงเทียนเพราะเห็นแก่คนใกล้ชิด

 

ต้องบอกเลยว่าเมื่อเทียบกับต้วนหลิงเทียนแล้ว เถียนตงย่อมหวาดกลัวบิดาของต่งหลินมากกว่า เพราะนั่นคือต่งหยวนจิ้น รองจ้าวหอคุมกฏ!

 

ดังนั้นไม่นานมันก็ตัดสินใจเลือกได้ โดยเลือกจะยืนมองต้วนหลิงเทียนอย่างเฉยเมย

 

“ต้วนหลิงเทียน วันนี้ข้าจะไม่ลงมือทำอะไรเจ้า…แต่ต่งหลินยังอยู่ในความคุ้มครองของข้า!”

 

“หากภายใต้สถานการณ์เช่นนี้แต่เจ้ายังกล้าแตะต้องเหล่าศิษย์และลูกหลานข้า…ข้าเถียนตงจะทำลายเจ้าแม้ข้าต้องฝ่าฝืนกฏจนถูกลงทัณฑ์ก็ตาม”

 

เสียงกล่าวเถียนตงนั้นเย็นชาหนาวเหน็บนัก ยังกล่าวออกอย่างเด็ดขาดไม่เหลือที่ว่างให้ต่อรองใดๆ

 

“จริงหรือ?”

 

ต้วนหลิงเทียนแสยะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “หากข้าจำไม่ผิด…ในลัทธิบูชาไฟเหมือนจะมีกฏอยู่ข้อหนึ่ง หากอาวุโสหอคุมกฏกระทำความผิดเสียเอง โทษทัณฑ์ที่ได้รับจะหนักเป็นสองเท่า!”

 

“ต่อให้เจ้าไม่ฆ่าข้าเพียงทำให้ข้าพิการ…แต่ข้ากลัวว่าสุดท้ายเจ้าต้องไม่พ้นถูกตัดสินโทษตายแน่นอน! เจ้ายินดีสละชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องเหล่าศิษย์และลูกหลานเพียงแค่ถูกข้าทุบตี?”

 

“เจ้าคิดว่า…ข้าจะเชื่อเรื่องนี้?”

 

ขณะกล่าวยิ่งมารอยยิ้มแสยะบนใบหน้าต้วนหลิงเทียนยิ่งฉีกกว้าง แววตาที่ใช้มองเถียนตงก็เผยความท้าทายประชดประชันชัดเจน

 

“เถียนตง เจ้าอย่าได้ทำอะไรที่จะทำให้เจ้าเสียใจภายหลังดีกว่า!”

 

สิ้นคำกล่าว พริบตานี้หน้าเถียนตงถึงกับเปลี่ยนสีไปใหญ่หลวง และต้วนหลิงเทียนที่พึงกล่าวไม่ทันจบคำดี ก็พุ่งไปทางเถียนตงทันที!

 

กล่าวให้ชัดคือพุ่งไปหาต่งหลินด้านหลังเถียนตง!

 

เถียนตงก็เสมือนตอไม้ตอหนึ่งที่ขวางทาง!

 

เมื่อเห็นต้วนหลิงเทียนเหินร่างเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เถียนตงก็นึกถึงวาจาก่อนหน้าของต้วนหลิงเทียนซ้ำไปซ้ำมา แววตาของมันสั่นไหวไปไม่สงบ ไม่ทราบมันคิดอะไรอยู่

 

วูบ!

 

อย่างไรก็ตามเมื่อต้วนหลิงเทียนเจียนถึงตัว มันก็เลือกที่จะเหินร่างหลบออกไปข้างๆ

 

สุดท้ายมันก็เลือกที่จะถอย

 

ในสายตาของมัน

 

ถึงแม้ต้วนหลิงเทียนจะไม่น่ากลัวเท่ารองจ้าวหอคุมกฏต่งหยวนจิ้น ทว่าต่งหยวนจิ้นนั้นก็มีหน้ามีตาไม่น้อย ย่อมไม่ใช่คนที่จะลดตัวลงมาทำร้ายเหล่าศิษย์หรือลูกหลานของมัน กระทั่งทำร้ายมันถึงตายได้…

 

เพราะสุดท้ายแล้วต่งหลินก็แค่ถูกทุบตีสั่งสอนบทเรียนเท่านั้น ไม่ได้ถูกฆ่าหรือทำให้พิการแต่อย่างไร

 

เรื่องนี้ยังไม่ถือว่าแตะขีดจำกัดล่างของต่งหยวนจิ้น

 

อย่างไรก็ตาม ต้วนหลิงเทียนนั้นต่างจากต่งหยวนจิ้นนัก! อีกฝ่ายก็เป็นอย่างที่พูด…คนเท้าเปล่าย่อมไม่กลัวสวมรองเท้า!!

 

กับ ‘คนบ้า’ เช่นนี้ เถียนตงเลือกที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวเสียประเสริฐกว่า!

 

หาไม่แล้วเกรงว่าเหล่าศิษย์และลูกหลานของมันได้เผชิญเคราะห์กรรมครั้งใหญ่แน่

 

ดังนั้นในวินาทีสุดท้าย เถียนตงจึงได้เลือกที่จะหลบทางออกไป

 

“อาวุโสเถียนตง!!”

 

เมื่อเห็นเถียนตงเลือกที่จะถอยไปในห้วงเวลาคับขัน ปล่อยให้มันต้องเผชิญหน้ากับต้วนหลิงเทียนโดยตรง สีหน้าต่งหลินถึงกับซีดไปเป็นไก่ต้ม มันไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเถียนตงจะตัดสินใจเช่นนี้ในวินาทีสุดท้าย!

 

เพี๊ยะ!

 

อย่างไรก็ตามในขณะที่หน้าต่งหลินถอดสี เสียงตบเน้นๆก็ดังชัดถนัดถนี่ก้องฟ้า

 

เป็นต้วนหลิงเทียนที่บรรลุถึงเบื้องหน้าต่งหลิน ยกมือขึ้นสะบัดตบฟาดออกไปอย่างไร้ปราณีจนต่งหลินถึงกับหน้าหัน  รอยแดงฉานรูปฝ่ามือผุดโผล่ขึ้นมาบนหน้าต่งหลินอย่างน่ากลัว!

 

เรียกว่าเพียงหนึ่งตบก็ทำให้แก้มต่งหลินปูดบวมขึ้นมาทันตาเห็น

 

“จะ…เจ้ากล้าตบข้า!”

 

หลังจากหายจากอาการอื้ออึง ต่งหลินก็มองต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าเหลือเชื่อราวกับเห็นผี

 

“อ่า ข้ากล้าตบเจ้า”

 

ต้วนหลิงเทียนแสยะยิ้ม ก่อนที่จะสะบัดมือตบหน้าต่งหลินอีกฉาด และตบนี้ยังแรงกว่าตบก่อนหน้า!

 

หากต่งหลินยังกล้าพล่ามออกมาอีกคำ เขาจะเพิ่มแรงตบให้หนักขึ้น!

 

สุดท้ายต่งหลินก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เงียบไปปานคนตาย

 

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

 

……

 

เสียงตบมันส์มือดังชัดถนัดถนี่เป็นจังหวะจะโคน ตอนนี้อาวุโสเพลิงทองแดงที่อยู่หน่วยลาดตระเวนเดียวกับต้วนหลิงเทียน ถึงกับลอยร่างค้างกลางหาวปากอ้ากว้าง หนังศีรษะเสมือนชาด้านมองเรื่องราวตาปริบๆ แต่ไม่มีใครกล้าสอดมือเข้ามาห้าม

 

ล้อกันเล่นหรือไร!?

 

ท่านไม่เห็นหรือว่ากระทั่งอาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของหอคุมกฏยังทำได้แค่ยืนเป็นหัวหลักหัวตอไม่กล้าแม้แต่จะผายลม?

 

ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องที่พลังฝีมือความแข็งแกร่งของพวกมันก็สู้ต้วนหลิงเทียนไม่ได้เป็นทุน ต่อให้พวกมันแข็งแกร่งกว่าต้วนหลิงเทียนพวกมันก็ไม่กล้ายุ่ง!

 

พวกมันเองจะมากจะน้อยก็มีศิษย์และลูกหลานอยู่ในลัทธิบูชาไฟทั้งสิ้น ใครจะไปรู้ว่าต้วนหลิงเทียนจะไปรังควาญศิษย์หรือลูกหลานของพวกมันโดยตรงหรือไม่!

 

ต้วนหลิงเทียนผู้นี้ดังคนคลั่ง! ไม่เคยกระทำอะไรอยู่ในสามัญสำนึกพวกมันสักครั้ง!!

 

คนเช่นนี้พวกมันอย่าได้ไปตอแยเสียประเสริฐสุด!

 

“เสียสติ! มันเสียสติไปแล้ว!!”

 

เถียนตงที่หลบออกไปด้านข้าง เมื่อเห็นต้วนหลิงเทียนรัวมือตบต่งหลินอย่างเมามันส์ จนหน้าต่งหลินบวมช้ำยิ่งกว่าหัวหมู หนังศีรษะของมันก็อดไม่ได้ที่จะชาด้านอื้ออึงไปเช่นกัน มันรู้สึกว่าต้วนหลิงเทียนคนนี้เสียสติไปแล้วจริงๆ!

 

ต่งหลินเป็นใคร?

 

ลูกชายคนเดียวของรองจ้าวหอคุมกฏ ต่งหยวนจิ้น!

 

รองจ้าวหอคุมกฏที่เห็นลูกชายคนเดียวคนนี้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ไหนเลยยังไม่โกรธได้เมื่อพบว่าลูกชายของตัวเองถูกทำให้อับอายขายหน้าขนาดนี้!

 

“พอได้แล้ว!”

 

จังหวะนี้แม้เถียนตงจะหวาดกลัวต้วนหลิงเทียนลงมือกับเหล่าศิษย์และลูกหลานจับใจ แต่มันก็ไม่อาจนิ่งเฉยทนดูเรื่องราวอยู่ข้างๆได้อีกต่อไป เลือกที่จะวูบร่างไปฉับไว หยุดต้วนหลิงเทียนเอาไว้

 

ตอนนี้มันยังบังเกิดความเสียใจขึ้นมาไม่น้อย

 

ตอนแรกที่มันหลบทางให้ มันก็คิดว่าต้วนหลิงเทียนจะลงมือทุบตีทำร้ายต่งหลินตามปกติเพื่อสั่งสอนบทเรียน หากเป็นเช่นนั้นต่อให้ทุบตีจนปางตายก็ไม่นับเป็นอะไร เพราะผู้ฝึกตนไหนเลยจะไม่มีใครเคยเจ็บตัว…

 

แต่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าต้วนหลิงเทียนกลับไม่ทุบตีทำร้ายผู้คนอย่างปกติ กลับเลือกที่จะตบหน้าต่งหลินจนปูดบวมเป็นหัวหมูแทน!!

 

ตบจนหน้าบวมเป็นหัวหมูไม่ว่า

 

ที่สำคัญคือแม้หน้าต่งหลินจะบวมเป็นหัวหมูแล้ว…แต่ต้วนหลิงเทียนยังคงตบซ้ายทีขวาทีระรัวไม่หยุด!

 

หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ต่งหลินยังจะกล้าสู้หน้าผู้ใดในลัทธิบูชาไฟแห่งนี้ได้อีก! ยังจะมีวันโงหัวขึ้นมาได้อีกหรือ!?

 

ความอัปยศดังกล่าว ตราบใดที่ยังเป็นคนทั่วไป ย่อมไม่มีใครทานทนรับไหว!

 

“ต่งหลิน ตอนแรกข้าก็ลืมเรื่องเจ้าไปแล้ว ไม่คิดที่จะไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับเจ้าอีกด้วยซ้ำ…แต่วันนี้เป็นเจ้าที่คิดมาหาเรื่องข้าให้ถูกทุบตีเอง เจ้าโทษข้าไม่ได้!”

 

เมื่อถูกเถียนตงเข้ามาขวาง ต้วนหลิงเทียนเพียงมองกล่าวกับต่งหลินเสียงเย็น ก่อนที่จะเหินร่างจากไป เพื่อทำหน้าที่บินลาดตระเวนต่อ

 

“ขอบคุณอาวุโสเถียนตงที่ให้ความร่วมมือ”

 

เถียนตงที่โล่งใจหลังเห็นต้วนหลิงเทียนเหินร่างจากไป พอได้ยินวาจาทิ้งท้ายของต้วนหลิงเทียน มันก็แทบกระอักเลือดออกมาเสียให้รู้แล้วู้รอด ร่างถึงกับสะท้านไปคราหนึ่ง

 

ต้วนหลิงเทียนผู้นี้จะไปแล้วแท้ๆแต่ไม่วายฉุดลากมันลงนรกด้วย!

 

‘ต้วนหลิงเทียน…ต้วนหลิงเทียน…หากไม่ฆ่าเจ้าให้ตาย ข้าต่งหลินไม่ขออยู่เป็นผู้คน! ข้าต่งหลินขอสาบานว่าหากฆ่าเจ้าไม่ได้ข้าไม่ขออยู่เป็นผู้คน!!’

 

ต่งหลินถลึงตาแดงก่ำมองแผ่นหลังต้วนหลิงเทียนที่จากไป ทั่วร่างสั่นระริกด้วยโทสะ ตอนนี้ยากนักที่จะเห็นได้ว่าสีหน้าของมันเป็นอย่างไร เพราะใบหน้ามันปูดบวมช้ำเลือดไปหมด แต่ใครก็บอกได้ว่าตอนนี้มันโมโหเพียงใด

 

ยังโมโหหนักมาก!

 

จนเมื่อแผ่นหลังต้วนหลิงเทียนหายลับไปจากสายตา ต่งหลินค่อยละสายตามามองที่เถียนตงด้วยความแค้น สายตาของมันเยียบเย็นนัก พยายามปริปากที่เจ่อแตกกล่าวออก

 

“เถียน…เถียนตง…เรื่องวันนี้…ข้าจะฟ้อง…ฟ้องบิดาทั้งหมด…เจ้า…เจ้า…ระวังเงาหัวไว้ให้ดี!”

 

หลังกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก ต่งหลินก็เหินร่างจากไป ทิ้งเถียนตงเอาไว้อย่างไม่คิดจะหันกลับไปมอง

 

“จบสิ้นกันแล้ว…”

 

หน้าเถียนตงถึงกับเปลี่ยนเป็นมืดดำเมื่อได้ยินวาจานี้ของต่งหลิน มันรู้ดีว่ามันตัดสินใจผิดไปแล้ว ด้วยไม่คิดไม่ฝันว่าต้วนหลิงเทียนจะเลือกลงมือทำร้ายต่งหลินด้วยวิธีการนี้

 

หากมันรู้ก่อนหน้า มันคงไม่เลือกที่จะถอยออกมาแบบนั้น

 

เพราะหากเรื่องราวในวันนี้แพร่ออกไป สมคววรทำให้ต่งหลินอึดอัดคับแค้น เจ็บยิ่งกว่าฆ่ามันให้ตายเสียอีก!

 

มีโอกาสเป็นไปได้สูงหากเรื่องราวนี้แพร่กระจายออกไปจนทำให้ต่งหลินไร้ที่ยืน รองจ้าวหอคุมกฏอย่างต่งหยวนจิ้นไม่เพียงแต่จะไม่ละเว้นต้วนหลิงเทียน เกรงว่ากับมันก็คงไม่คิดละเว้นเช่นกัน

 

“พวกเจ้าทั้งหมดจำคำข้าเอาไว้ให้ดี…หากพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งกล้าที่จะแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป ไม่ใช่แค่ข้าแต่กระทั่งรองจ้าวหอคุมกฏย่อมไม่มีวันปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”

 

หลังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เถียนตงก็หันไปมองกล่าวกกำชับอาวุโสเพลิงทองแดงไม่กี่คนที่อยู่ในเหตุการณ์เสียงเย็น

 

“ขออาวุโสเถียนตงโปรดวางใจ ข้าไม่กล้าแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปเด็ดขาด”

 

“ขออาวุโสเถียนตงอย่าได้กังวล ข้าน้อยมิเห็นอันใดทั้งสิ้น!”

 

“เกิดอันใดขึ้นหรืออาวุโสเถียนตง ข้าน้อยพึ่งผ่านมา…ข้าน้อยพึ่งผ่านมาจริงๆ”

 

…

 

ได้ยินคำกำชับของเถียนตง อาวุโสเพลิงทองแดงทั้งหลายเร่งตอบรับออกมาอย่างไม่กล้ารอช้า ด้วยกลัวว่าหากล่าช้าเถียนตงจะเอาเรื่องพวกกมัน

 

แต่ขณะกล่าวออก ในใจก็ลอบสนุกสนานไม่น้อย เร่งส่งเสียงผ่านพลังกล่าวคุยกันอย่างออกรส

“ต้วนหลิงเทียนผู้นั้นหาเรื่องตายแล้วจริงๆ!”

 

“นั่นสิ ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดหาญกล้าไม่กลัวตายเช่นนี้มาก่อนเลย…นั่นมันต่งหลินเชียวนะ มิใช่เวินเยี่ยน!!”

 

“มันตายแน่…หากต่งหลินร่ำไห้ไปฟ้องบิดาด้วยใบหน้าหัวหมูเช่นนั้น ต้วนหลิงเทียนไม่มีวันรอดมือรองจ้าวหอคุมกฏได้หรอก!”

 

…

 

ทั้งหมดเป็นความจากใจของอาวุโสเพลิงทองแดงไม่กี่คนของหอคุมกฏที่อยู่ในเหตุการณ์ ทั้งหมดล้วนคิดว่าต้วนหลิงเทียนทำแบบนี้ไม่ต่างอะไรจากขุดหลุมฝังศพตัวเอง

 

กลับกัน ด้านต้วนหลิงเทียนที่เหินร่างจากมา ก็รู้สึกสาสมใจและยินดีไม่น้อย

 

เขาไม่รู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว

 

อย่างที่เขากล่าวบอกไว้ก่อนหน้า

 

หากต่งหลินมันไม่ถ่อมาหาเรื่องเขาถึงที่ เขากระทั่งลืมเลือนมันไปแล้วเสียด้วยซ้ำ!

 

อย่างไรก็ตามในเมื่อต่งหลินมันมาหาเรื่องเขาถึงที่ เขาต้วนหลิงเทียนก็ไม่ใชคนที่มันจะรังแกกันได้ง่ายๆ!

 

“แปลกจริง…ไฉนอยู่ๆใจข้ากลับสั่นแปลกๆ”

 

ทว่าทันใดนั้นเอง อยู่ๆต้วนหลิงเทียนก็หน้าเปลี่ยนสี คล้ายสัมผัสได้ถึงอะไรไม่ถูกต้องบางประการ

ตอนที่ 2,049 : ข้าเรียกว่า หลี่อัน!

 

“จ้าววังจู…ป่านนี้คงแจ้งบิดาข้าเรียบร้อยแล้วแท้ๆ แต่ไฉนใจข้าถึงสั่นแปลกๆ? สังหรณ์แบบนี้…คล้ายกำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น…”

 

ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้วนหลิงเทียนรู้สึกสังหรณ์ใจแบบนี้

 

ในอดีตเขาเคยสังหรณ์ใจลักษณะนี้หลายครั้ง และทั้งหมดล้วนเกิดเรื่องเลวร้ายทั้งสิ้น! จัดเป็นสังหรณ์อัปมงคลโดยแท้!!

 

ต้วนหลิงเทียนไม่อาจคิดฝันได้เลย ว่าอดีตจ้าววังนภาจูลู่ฉีที่เขาฝากฝังให้ไปแจ้งข่าวแก่บิดาเขาที่ภูมิภาคเบื้องล่าง จะประสบคราวเคราะห์จนถูกส่งไปยังแดนเนรเทศ…

 

และเพราะจ้าววังจูไม่ได้ไปแจ้งข่าวให้แก่บิดาเขา นั่นหมายความว่าตำหนักเมฆาครามไม่ได้รับการแจ้งเตือนภัยที่กำลังจะมาถึงได้ทันท่วงที…

 

และตอนนี้หลี่อันก็ได้พาคนของหยางชงเหินร่างตัดฟ้าเจียนบรรลุถึงตำหนักเมฆาครามอยู่รอมร่อแล้ว!

 

ทว่าคนในตำหนักเมฆาครามกลับไม่อาจตระหนักถึงหายนะครั้งนี้ได้เลย!!

 

แทบจะเป็นเวลาเดียวกัน ทางตอนเหนือของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า เบื้องหน้าค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามภูมิภาคแห่งหนึ่ง ปรากฏร่างในชุดคลุมลมดำหนึ่งยืนอยู่

 

บริเวณพื้นที่เท้าปรากฏร่างเล็กๆ 3 ร่าง ซึ่งแลแล้วอายุราวๆ 6-7 ขวบปีนอนหลับไหลเรียงรายอย่างไม่ได้สติ

 

เป็นเด็กหญิง 2 คนเด็กชาย 1 คน

 

เด็กหญิงตัวน้อยหนึ่งในนั้นอยู่ในชุดสีทองวับวาว ส่วนอีกหนึ่งอยู่ในชุดสีขาวปลอด ใบหน้าทั้งคู่แลดูสมบูรณ์จ้ำม่ำน่าหยิกนัก แก้มน้อยๆสีอมชมพูช่างน่ารักน่าชังชวนให้ผู้คนอยากหอมสักฟอด

 

สำหรับเด็กชายตัวน้อยมันใส่ชุดสีดำ

 

แต่หากเทียบกับชายในชุดคลุมลมดำแล้ว ชุดสีดำของเด็กชายตัวน้อยไม่ได้ปกปิดใบหน้าแต่อย่างไร ใบหน้าอ่อนวัยไร้เดียงสาเผยความน่าเอ็นดูออกมาให้เห็นชัด

 

หากต้วนหลิงเทียนมาอยู่ที่นี่ เขาคงจดจำได้แทบจะทันที

 

เด็กหญิงตัวน้อยทั้ง 2 รวมถึงเด็กชายที่นอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่นั้น ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นอดีตหนูสีทองตัวกลม กับเจ้าอสรพิษตัวน้อยสีขาวและสีดำ

 

เสี่ยวจิน เสี่ยวไป๋ และเสี่ยวเฮย

 

“ไม่รู้ผู้เฒ่าพยากรณ์คิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้ให้ข้าอาศัยจังหวะที่หานเฉวี่ยไน่ไม่ระวัง ลักพาตัวเจ้าตัวเล็กทั้ง 3 นี่แล้วให้พาไปส่งที่ภูมิภาคเบื้องล่างแบบนี้…”

 

ทันใดนั้นเอง ร่างในชุดคลุมลมดำพลันกล่าวบ่นออกมาอย่างเบื่อหน่าย ฟังจากเสียงแล้วยากที่จะบอกได้นักว่าที่แท้มันเป็นชายหรือหญิงกันแน่

 

“หากให้สตรีดุร้ายนางนั้นล่วงรู้ ข้ามีหวังได้โชคร้ายไปอีกนานแน่ๆ…”

 

เสียงไม่ชายไม่หญิงบ่นออกอีกครั้ง คราวนี้ยังเผยความหวั่นหวาดเล็กน้อย

 

และคนในชุดคลุมลมดำนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มันคือทายาทของ เงาทมิฬ ทวาราเที่ยงแท้ลำดับ 4!

 

เยว่อู๋หยิ่ง!

 

เด็กน้อยทั้ง 3 ตอนแรกก็ติดตามหานเฉวี่ยไน่มายังดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องบนท่ด้วยกัน ทว่าตอนนี้ทั้งหมดถูกเยว่อู๋หยิ่งฟาดจนหลับไหลไม่ได้สติ…

 

และสาเหตุที่เยว่อู๋หยิ่งกระทำเช่นนี้ ล้วนเป็นคำสั่งของผู้เฒ่าพยากรณ์ ทวาราเที่ยงแท้ลำดับ 2 ความลับสวรรค์!

 

อีกฝ่ายกำชับไว้ให้มันหาโอกาสที่หานเฉวี่ยไน่เผลอไผลไม่ระวัง ลักพาตัวเจ้าตัวเล็กทั้ง 3 นี่ไปปล่อยในภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าให้จงได้

 

จากคำกล่าวของชายชรา

 

มันได้เห็นความลับสวรรค์ประการหนึ่ง…และเจ้าตัวน้อยทั้ง 3 มีโอกาสได้พบพานมหาวาสนาครั้งใหญ่!

 

และด้วยกลัวว่าหานเฉวี่ยไน่จะเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กทั้ง 3 จนไม่อาจตัดใจปล่อยให้พวกมันเดินทางตามลำพัง ผู้เฒ่าพยากรณ์จึงสั่งให้เยว่อู๋หยิ่งลอบลงมือลักพาตัวทั้ง 3 แล้วไปปล่อยทิ้งไว้ที่ภูมิภาคเบื้องล่าง…

 

ยิ่งไปกว่านั้น ยังสั่งห้ามไม่ให้ปล่อยเจ้าพวกตัวเล็กไว้ที่ คฤหาสน์คลื่นขจีสกุลหาน หรือตำหนักเมฆาครามอีกด้วย

 

และเมื่อวานนี้ในที่สุดเยว่อู๋หยิ่งก็สบโอกาสเหมาะ ตอนหานเฉวี่ยไน่ปิดด่านบ่มเพาะ ลักพาตัวเด็กน้อยทั้ง 3 มาได้สำเร็จ

 

“เฮ่ๆๆ…เจ้าทั้ง 3 อย่าได้โทษข้าเล่า…หากพวกเจ้าจะโทษใครก็ไปโทษตาแก่นั่นเถอะ! มันเป็นคนสั่งให้ข้าลักพาตัวพวกเจ้าไปปล่อยที่ภูมิภาคเบื้องล่าง…หวังว่าพวกเจ้าจะดูแลตัวเองได้อย่างดี”

 

เยว่อู๋หยิ่งส่ายหัวไปมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะใช้พลังหอบหิ้วร่างเล็กทั้ง 3 ขึ้นมา

 

และวินาทีต่อมามันก็เหินร่างเข้าค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามภูมิภาคทันที

 

ค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามภูมิภาคเรืองแสงสว่างวาบหนึ่ง ก่อนที่ร่างในชุดคลุมลมดำและ 3 เด็กน้อยจะหายลับไป ประตูหยินหยาง

 

ราวๆ 2 เค่อต่อมา บริเวณภูมิภาคตะวันออก ของภูมิภาคเบื้องบน ก็ปรากฏร่างเยว่อู๋หยิ่งที่พึ่งย้อนกลับมาจากภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าเพียงลำพัง เมื่อหันซ้ายหันขวาตรวจสอบทิศทางดีแล้ว มันก็เหินร่างมุ่งหน้ากลับทางเหนือทันที

 

ขาไป เยว่อู๋หยิ่งไปพร้อมเด็กน้อยทั้ง 3

 

ขากลับ มันกลับมาคนเดียว…

 

….

 

ณ ดินแดนเนรเทศ หรือที่รู้จักกันในนามดินแดนที่ถูกทอดทิ้งของเผ่าพันธุ์ปีศาจ…

 

เผ่าพันธุ์ปีศาจวัวนั้น…ถือเป็นเผ่าพันธุ์ใหญ่ในแดนเนรเทศ พวกมันมีสมาชิกในเผ่ามากมายนับไม่ถ้วน และยอดฝีมือระดับสูงๆของเผ่าพันธุ์ก็ได้พยายามทำลายม่านพลังที่ฉาบคลุมกำแพงมิติกั้นแดน เพื่อจะหาหนทางเข้าสู่แดนเซียนมาตลอดเวลา…

 

แดนเซียนที่พวกมันกล่าวถึงก็คือโลกอันมีดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องล่างและทวีปมนุษย์ทั้ง 3 ดำรงอยู่

 

ณ เขตที่พักของเผ่าพันธุ์ปีศาจวัว บริเวณใจกลางจัตุรัสอันกว้างขวางใหญ่โต

 

วันนี้จัตุรัสนับว่าเปี่ยมล้นไปด้วยผู้คนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในรอบหลายพันปี…

 

ไม่สิ!

 

สมควรกล่าวว่าเปี่ยมล้นไปด้วยเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวมากกว่า!

 

สมาชิกของเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวนั้นมีลักษณ์อันเป็นเอกลักษณ์นัก นอกจากตัวเป็นคนหัวเป็นวัวแล้ว ไม่ว่าจะภูมิปัญญาหรือคำพูด ก็แทบไม่ต่างอะไรจากผู้คนในแดนเซียนแม้แต่น้อย

 

และตอนนี้สมาชิกเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวก็กำลังห้อมล้อมมุงดู ร่างมนุษย์คนหนึ่งที่ถูกขึงตรึงไว้กลางจัตุรัส!

 

ไม่ผิด เป็นมนุษย์!

 

มนุษย์ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในดินแดนเนรเทศตั้งแต่ครั้งอดีต!

 

“นี่น่ะหรือมนุษย์?”

 

“ไม่ผิดแน่…นับว่ามันคล้ายพวกเรายิ่ง มีสองมือสองเท้าเช่นเดียวกัน”

 

“เหอะ! เจ้าดูอย่างไรว่ามันคล้ายพวกเรา? ดูเถอะ ตัวมันเล็กจ้อยถึงเพียงนี้ หน้าตายังอัปลักษณ์นัก สีผิวก็ขาวซีดๆ…ข้ามองปราดเดียวก็รู้ว่าอ่อนแอยิ่ง ต้องพวกเราเถอะร่างกายแข็งแกร่งบึกบึน ทั้งมีผิวสีแทนเยี่ยงนักรบผู้กล้า!!”

 

“ใช่! ข้ามองมันปราดเดียวก็ทราบได้ทันทีว่ามันช่างอ่อนแอยิ่ง ราวกับลูกพลับนุ่มนิ่มที่พวกเราจะบีบให้แหลกเมื่อใดก็ได้! ไม่น่าแปลกใจเลยที่มันจะถูกนักรบในเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวของเราจับกลับมาได้โดยง่าย!!”

 

“มนุษย์อ่อนแอเกินไป!”

 

…

 

สมาชิกของเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวทั้งหมดในจัตุรัสส่วนใหญ่แล้วพึ่งจะเคยพบเห็นมนุษย์เป็นครั้งแรก พวกมันกล่าวสนทนากันอย่างออกรส ชี้มือชี้ไม้ไปทางมนุษย์ที่ถูกตรึงกางเขนไม่หยุด

 

หากเป็นก่อนหน้า จูลู่ฉี คงไม่คิดไม่ฝันเลยว่าวันหนึ่งมันจะถูกจับมาให้ปีศาจชมดูเหมือน สัตว์ ในนิทรรศการเช่นนี้

 

และเมื่อเห็นว่ารอบกายมีปีศาจหัววัวมากมาย หนังศีรษะก็อดไม่ได้ที่จะชาด้าน ใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัวนัก

 

นั่นเพราะมันล่วงรู้อัตลักษณ์ของปีศาจเหล่านี้แล้ว

 

เผ่าพันธุ์ปีศาจที่ดำรงอยู่ในแดนเนรเทศ เผ่าพันธุ์ปีศาจวัว!

 

ในบรรดาบันทึกเรื่องราวโบราณที่มันเคยได้อ่านผ่านตาจากหอตำราตอนอยู่ที่แท่นบูชาพยัคฆ์ขาว 1 ใน 4 แท่นบูชาจตุรลักษณ์นั้น ในบรรดาเผ่าพันธุ์ปีศาจ ก็มีบันทึกเรื่องราวของเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวเอาไว้เช่นกัน

 

ปีศาจวัวนั้นเกิดมาเป็นนักรบโดยกำเนิด ไม่เพียงมีร่างกายอันทรงพลังกล้าแกร่ง และความทนทานสูงล้ำ พวกมันยังมีความสามารถในการต่อสู้ระยะประชิดสูงนัก!

 

ในยุค ‘มนุษย์ปีศาจ’ ครั้งเกิดมหาสงครามระหว่างมนุษย์และปีศาจ ปีศาจวัวก็เป็นดั่งทัพหน้า! พวกมันบุกมาเข่นฆ่าล้างผลาญผู้ฝึกตนมนุษย์ไปมากมายนับไม่ถ้วน กล่าวได้ว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจของมนุษย์ชาติก็ไม่ผิด!

 

จูลู่ฉีไม่คิดไม่ฝันเลย ว่าวันหนึ่งมันจะได้มาพบเจอเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวในลักษณะนี้

 

กระทั่งยังต้องตกเป็นเชลยของเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวเช่นนี้!

 

“หืม?”

 

ทันใดนั้นจูลู่ฉีพบว่า หลังมีเสียงหนึ่งคำรามออกมาอย่างดุร้าย เหล่าปีศาจวัวมากมายก็เริ่มเคลื่อนร่างหลีกออกเปิดเส้นทางสายหนึ่ง

 

หลังจากนั้นไม่นานจูลู่ฉีก็เห็นปีศาจวัว 2 ตัวที่จับมันมา

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้ปีศาจวัวทั้ง 2 ตอนนี้เสมือนเด็กน้อยที่เดินนำทางให้ร่างปีศาจวัวตัวเขื่องที่แลแล้วประหนึ่งขุนเขาย่อมๆตนหนึ่งเข้ามา

 

ตึง! ตึง! ตึง!

 

…

 

ปีศาจวัวตัวนี้สูงใหญ่นัก! กะด้วยสายตาคร่าวๆแล้วสมควรสูงไม่ต่ำกว่า 7-8 หมี่! มันนับว่าสูงใหญ่กว่าปีศาจวัวในจัตุรัสแห่งนี้ 2-3 เท่า ทุกย่างก้าวของมันพาลให้ปฐพีสะเทือนเลือนลั่น!!

 

สองขาใหญ่โตปานเสาวังของมันย่ำอาดๆเข้ามาใกล้จูลี่ฉีมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งมาร่างจูลู่ฉีก็ยิ่งสะเทือนสะท้านปานแผ่นดินไหว!

 

และเมื่อปีศาจวัวร่างใหญ่มาถึง ปีศาจวัวอื่นๆ ก็เงียบปากไม่กล่าวคำ ต่างมองมาที่ร่างใหญ่ด้วยสายตาเปี่ยมความเคารพ

 

“มันเป็นมนุษย์จริงๆ!”

 

ปีศาจวัวที่ตัวใหญ่ปานขุนเขาย่อมๆก้มมองพินิจจูลู่ฉีพักหนึ่งค่อยกล่าวออกมา เสียงกล่าวของมันยังดังสนั่นปานฟ้าร้อง สร้างความปวดร้าวให้แก้วหูจูลู่ฉีนัก

 

‘แข็งแกร่ง…’

 

ตอนนี้จูลู่ฉีสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันมหาศาลที่แผ่ออกมาจากร่างปีศาจวัวตัวเขื่องชัดเจนดี แรงกดดันนี้บีบคั้นมันจนแทบหายใจไม่ออกแล้ว!

 

และนี่ยังเป็นเพราะปีศาจวัวเบื้องหน้าไม่ได้จงใจแผ่แรงกดดันใส่มันด้วยซ้ำ!

 

เผยให้รู้ว่าปีศาจวัวตัวเขื่องเบื้องหน้าร้ายกาจถึงเพียงใด!

 

“ท่านอาวุโส 10 มันคือมนุษย์ที่พวกเราพบเจอด้านนอกและจับตัวมา”

 

ขณะเดียวกันปีศาจวัว 2 ที่ถอยร่นไปยืนเรียบๆร้อยๆด้านหลังปีศาจวัวตัวเขื่องก็กล่าวคำออกมาอย่างสุภาพ

 

‘อาวุโส 10’

 

ลูกตาจูลู่ฉีหดเล็กลงทันใด สีหน้ายังเผยความประหลาดใจออกมาอย่างยากจะปกปิด

 

เท่าที่มันรู้ ตัวตนที่ร้ายกาจที่สุดของเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวก็คือ ราชาปีศาจวัว ที่เป็นผู้นำเผ่าพันธุ์

 

รองลงมาก็มีอาวุโสทั้ง 10 กุมอำนาจเอาไว้

 

ในครั้งนั้นที่เกิดมหาสงครามขึ้นที่ดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า ไม่ทราบอาวุโสทั้ง 10 ของเผ่าพันธุ์ปีศาจวัวเข่นฆ่าผู้ฝึกตน และคร่าชีวิตผู้บริสุทธิ์ไปมากมายถึงเพียงใด

 

และแน่นอนว่าจูลู่ฉีรู้ดีว่า ตอนนี้อาวุโสทั้ง 10 รวมถึงราชาปีศาจวัวรุ่นก่อน หาได้ดำรงอยู่ในแดนเนรเทศอีกต่อไป ทั้งหมดสมควรทะลวงผ่านขอบเขตเซียนสวรรค์ บรรลุถึงขอบเขตเซียนอมตะและย่างเยื้องขึ้นสู่แดนสวรรค์ในระนาบเทวโลก

 

เผ่าพันธุ์ปีศาจวัวก็เหมือนกับผู้ฝึกตนมนุษย์ ยามเมื่อทะลวงผ่านขอบเขตเซียนสวรรค์ 9 เปลี่ยน พวกมันก็จะขึ้นสู่แดนสวรรค์ในระนาบเทวโลกเช่นกัน เรื่องนี้ผู้คนมักกล่าวกันสั้นๆว่าขึ้นสวรรค์!

 

อีกทั้งด้วยความที่แดนเนรเทศกับดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าอยู่ในระนาบโลกียะเดียวกัน เช่นนั้นต่างก็ขึ้นไปสู่แดนสวรรค์แดนเดียวกัน!

 

“ดี! พวกเจ้าทั้งคู่ทำได้ดีมาก เมื่อใดที่ท่านราชาออกจากการปิดด่าน พวกเจ้าทั้งคู่จะได้รับรางวัลอย่างงาม!”

 

ปีศาจวัวตัวเขื่องที่มีฐานะ อาวุโส 10 กล่าวออกมาด้วยเสียงดังปานฟ้าร้อง สองตายังมองสำรวจจูลู่ฉีด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

จูลู่ฉีที่มีบทเรียนก่อนหน้าย่อมเตรียมตัวรับมือไว้แต่แรก มันได้ใช้พลังเซียนต้นกำเนิดปิดหูเอาไว้แล้ว จึงไม่ต้องเจ็บปวดจากเสียงดังของอีกฝ่ายอีกต่อไป

 

และในขณะเดียวกันกับที่ปีศาจวัวกำลังชมมองจูลู่ฉีด้วยความสนอกสนใจนั้น…

 

ณ ตำหนักเมฆาคราม ของภูมิภาคเบื้องล่างดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า ก็ปรากฏร่างแขกที่ไม่ได้รับเชิญกลุ่มหนึ่งมาเยือน…

 

แขกไม่ได้รับเชิญกลุ่มนี้ บุกรุกเข้ามายังตำหนักเมฆาครามโดยไม่สนใจผู้ใดทั้งสิ้น! เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬทั้งหลายที่พยายามหยุดขวางพวกมัน ล้วนถูกฆ่าตกตายโดยที่ไม่มีโอกาสได้เห็นแม้แต่น้อยว่าอีกฝ่ายลงมืออย่างไร…!

 

ไม่ว่าจะเป็นสือฟูฉางหรือไป่ฟูฉาง ไม่อาจมีใครต้านทานรับมือกลุ่มแขกไม่ได้รับเชิญที่มีชายชราคนหนึ่งเหินร่างนำหน้าได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว!

 

และคนที่ลงมือฆ่าคนทั้งหมดยังไม่ใช่ชายชราที่นำหน้ามาด้วยซ้ำ แต่เป็นผู้ติดตามที่อยู่ด้านหลัง!

 

กระทั่งผู้ติดตามยังมีพลังฝีมือสูงล้ำถึงขั้นฆ่าคนได้อย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้ น่ากลัวว่าพลังฝีมือของชายชราผู้นำต้องน่าสะพรึงกลัวสุดที่พวกมันจะจินตนาการได้ออก!!

 

“พวกเจ้าที่แท้เป็นผู้ใดกันแน่!?”

 

ต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มคนที่ไม่ทราบความเป็นมาแต่พลังฝีมือกล้าแข็งที่ขีดสุด เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬได้แต่หวาดกลัว ทั้งหมดไม่คิดปะทะให้เสียกำลังพลอย่างสูญเปล่าอีกต่อไป แต่เลือกจะผนึกกำลังถอยร่นเข้าไปตั้งแนวรับใกล้ตำหนักหลักของตำหนักเมฆาคราม

 

วูบ! วูบ! วูบ!

 

……

 

และตอนนี้เองชายชราอันเป็นผู้นำกลุ่มคนอันน่ากลัวก็หยุดร่างลง ผู้ติดตามเบื้องหลังก็หยุดลงอย่างพร้อมเพรียง

 

ชายชราผู้นำเหลือบมองมายังร่างองครักษ์เกราะทมิฬที่ถามไถ่ ค่อยกล่าวตอบออกมาเสียงเบาด้วยสายตาไม่แยแส

 

“ข้าเรียกว่า หลี่อัน!”

ตอนที่ 2,050 : ดาบอสุรา!

 

“ข้าเรียกว่า หลี่อัน…”

 

ประโยคเดียวของชายชรา ก็ได้เปิดเผยตัวตนของมันออกมาทันที

 

ที่แท้มันคืออาวุโสเพลิงเงินของลัทธิบูชาใช 1 ใน 3 ลัทธิอันยิ่งใหญ่!

 

นอกจากนี้มันยังเป็นอาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของแท่นบูชาเต่าทมิฬ!

 

เหตุผลเดียวที่มันมาตำหนักเมฆาครามครั้งนี้ นั่นเพราะคิดใช้คนของที่นี่เพื่อจัดการศิษย์ที่แท้จริงของลัทธิบูชาไฟต้วนหลิงเทียน! มันคิดใช้ญาติของต้วนหลิงเทียน บีบคั้นให้ต้วนหลิงเทียนออกจากเขตลัทธิบูชาไฟ เพื่อที่มันจะได้มีโอกาสฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย!!

 

อันที่จริงหลี่อันสมควรมาถึงภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าและตำหนักเมฆาครามตั้งนานแล้ว

 

ทว่าหลังจากที่มันออกเดินทางจากวังอุดรไพศาล พร้อมกับคนที่อาวุโส 5 วังอุดรไพศาลหยางชงมอบให้ มันกลับบังเอิญได้รับทราบข่าวสารหนึ่งระหว่างทาง ทำให้การเดินทางจำต้องล่าช้าออกไป

 

และข่าวสารนั้นเป็นอะไรที่เหนือคาดคิดนัก เพราะมันคือเบาะแสของ ‘ดาบอสุรา’ ซึ่งเป็นยอดศาสตราเซียน ติดอันดับ 1 ใน 10 ของรายนามศาสตราเซียนผู้ยิ่งใหญ่!!

 

ดาบอสุราปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง!

 

ในอดีตนั้นเท่าที่ทุกคนทราบ ยอดศาสตราเซียนมีเพียงผู้ถือครองอยู่แค่ 3 ชิ้นเท่านั้น และนั่นก็ล้วนเป็นคนของ 3 ลัทธิทั้งสิ้น ส่วนที่เหลือล้วนไร้เบาะแสว่าเป็นผู้ใดครอบครองเอาไว้

 

‘ดาบอสุรา’ เป็นหนึ่งในนั้น

 

ถึงแม้หลี่อันจะอยากไปภูมิภาคเบื้องล่างเพื่อสืบหาภูมิหลังของต้วนหลิงเทียนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เมื่อเทียบกับความเย้ายวนของ 1 ใน 10 ยอดศาสตราเซียนอย่าง ‘ดาบอสุรา’ เรื่องสืบค้นความเป็นมาของต้วนหลิงเทียนก็กลายเป็นเรื่องไม่รีบไม่ร้อนทันที!

 

ดังนั้นมันจึงส่งยอดฝีมือขอบเขตเซียนสวรรค์ที่ไดรับมาจากหยางชง ให้กระจายกำลังกันไปตามหาเบาะแส คนถือดาบอสุราที่ว่าก่อน

 

และตัวมันเองก็ไม่ได้อยู่ว่าง เร่งออกตามหาคนในเบาะแสเช่นกัน

 

ต้องกล่าวเลยว่าหลี่อันมีวาสนาไม่น้อย เพราะในที่สุดมันก็ตามหาตัวผู้ใช้ดาบอสุรานั่นจนพบ!

 

หลังจากฆ่าคนที่ครองดาบอสุราได้แล้ว มันก็ได้รับดาบเล่มนั้นมาอยู่ในมือจนได้!

 

แน่นอนว่ามีเพียงมันเท่านั้นที่รู้เรื่องราวของดาบอสุรา

 

เหล่ายอดฝีมือขอบเขตเซียนสวรรค์ทั้งหลาย เพียงถูกหลี่อันสั่งให้ไปหาเบาะแสของคนเท่านั้น ต่างไม่รับทราบเรื่องดาบแต่อย่างใด

 

เพราะหากข่าวเรื่องนี้แพร่ออกไป แม้คนของวังอุดรไพศาลจะไม่มีทางกล้าแย่งชิงกับมัน ทว่าคนเหล่านี้ยังสามารถแพร่ข่าวลือเรื่องมันครองดาบออกไปได้…

 

หากข่าวแพร่กระจาย อาศัยคนอย่างหลี่อันไหนเลยจะเก็บดาบอสุราเอาไว้กับตัวได้อีก

 

หลี่อันหาได้มีพลังอำนาจอย่างเซี่ยจงที่ช่วงชิงตราผนึกมารไปจากมือต้วนหลิงเทียนโต้งๆไม่!

 

เซี่ยจงแม้จะเป็นเพียงชนชั้นอาวุโสระดับสูงของลัทธิอารามทมิฬ ทว่าบิดาของมันเป็นถึง 1 ใน 4 มหาธรรมราชาของลัทธิอารามทมิฬ!

 

และฐานะของมหาธรรมราชาทั้ง 4 ของลัทธิอารามทมิฬ ก็ไม่ต่างใดจากผู้พิทักษ์ทั้ง 3 ของลัทธิบูชาไฟแม้แต่น้อย! พวกมันล้วนเป็นสุดยอดฝีมือระดับแนวหน้าของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องบน!!

 

เซี่ยจงที่มีมหาธรรมราชาอยู่เบื้องหลังเช่นนี้ แม้เรื่องที่มันถือครองตราผนึกมารจะแพร่ไปทั่ว แต่ก็ไม่มีใครกล้าลองดี!

 

ยิ่งไปกว่านั้นคนนอกก็ไม่ทราบแน่ชัด ว่ายังเป็นเซี่ยจงแน่หรือไม่ที่ถือครองตราผนึกมารอยู่! หากเซี่ยจงมอบให้บิดาที่เป็น 1 ใน 4 มหาธรรมราชา ราชันราชสีห์ขนทองไปแล้วเล่า? เช่นนั้นผู้ที่คิดแย่งชิงจากเซี่ยจง…เกรงว่าไม่เพียงแต่จะจับไก่ไม่สำเร็จยังต้องเสียข้าวสารไปอีกกำมือ!!

 

ดาบอสุรานั้นก็คือยอดศาสตราเซียนที่ติดอันดับ1  ใน 10 ในรายนามศาสตราเซียนผู้ยิ่งใหญ่ แน่นอนว่ามันคือศาสตราหมื่นอาคมเซียนชิ้นหนึ่ง และยังเป็นศาสตราเซียนประเภทต่อสู้เต็มตัว! มีพลังอานุภาพเหนือศาสตราพันอาคมเซียนไปไกลลิบโลก!!

 

ยังมีผู้ใดไม่ต้องการยอดศาสตราเซียนเช่นนี้อีก?!

 

หลี่อันที่มีฐานะเพียงอาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 แน่นอนว่าหากคิดถือครองย่อมไม่ใช่เรื่องราวอันง่ายดาย

 

บางทีมันอาจขู่ขวัญผู้ที่คิดแย่งชิงได้ว่ามันคือคนของลัทธิบูชาไฟ

 

ทว่าถึงวันที่ข่าวของดาบอสุราแพร่กระจายออกไปจริงๆ ไม่ต้องกล่าวถึงคนนอก กระทั่งชนชั้นอาวุโสเพลิงทองของลัทธิบูชาไฟก็ไม่อาจห้ามใจได้แน่นอน! สุดท้ายไม่ว่าจะด้วยทางใดก็ทางหนึ่งมันต้องเสียดาบไปแน่!!

 

เช่นนั้นแล้วหลังจากที่ได้รับดาบอสุรามา หลี่อันก็ปกปิดเรื่องราวไว้อย่างมิดชิดนัก!

 

ก่อนที่มันจะมีพลังอำนาจมากพอจะถือครองดาบอสุราได้อย่างเปิดเผย มันไม่คิดใช้ดาบเล่มนี้ซี้ซั้วเด็ดขาดเว้นแต่จะตกอยู่ในห้วงคับขันเป็นตาย

 

เพราะสุดท้ายแล้ว ดาบอสุรา ก็มีอำนาจเย้ายวนใจผู้คนมากเกินไป!

 

แม้นี่จะเป็นเรื่องน่ายินดีที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ทำให้ใจของหลี่อันเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขนัก และแน่นอนว่ามันก็ยังไม่ได้ลืมเลือนจุดประสงค์หลักของมัน

 

ไปภูมิภาคเบื้องล่าง เพื่อสืบหาความเป็นมาของต้วนหลิงเทียน

 

เช่นนั้นหลังได้ถือครองดาบอสุราแล้ว หลี่อันก็ย้อนไปกำจัดคนที่มีเบาะแสเรื่องดาบอสุราทั้งหมดอย่างลับๆ ก่อนที่จะเรียกระดมพลคนของอาวุโส 5 วังอุดรไพศาล ประกาศล้มเลิกตามหา ‘คน’ ที่มันสั่งให้ออกไปค้นหา และเดินทางไปยังภูมิภาคเบื้องล่างทันที

 

ทุกเรื่องราวล้วนราบรื่นนัก

 

กระทั่งทันทีที่มาถึงภูมิภาคเบื้องล่าง มันยังได้รับเบาะแสสำคัญเรื่องต้วนหลิงเทียนจากผู้เฝ้ามองทันที!

 

อาศัยเบาะแสสำคัญดังกล่าว หลี่อันพร้อมผู้ติดตามรับใช้ทั้งหลายจึ่งเร่งรุดมายังตำหนักเมฆาครามอย่างไม่รอช้า

 

สุดท้ายก็เกิดเรื่องราวอย่างในปัจุบัน

 

“หลี่อัน?”

 

ได้ยินวาจาประกาศนามของหลี่อัน เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬได้แต่ชักสีหน้าว่างเปล่า ทั้งหมดไม่มีใครทราบอะไรเกี่ยวกับนามนี้เลย ไม่รู้จัก!

 

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ใจของพวกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

เพราะเมื่อพิจารณาจากพลังฝีมือของคนกลุ่มนี้ เห็นได้ชัดว่าร้ายกาจเหนือจินตนาการ! ไหนเลยจะเป็นชนชั้นไร้ชื่อเสียงเรียงนามได้? และชายชราที่เรียกตัวว่า หลี่อัน สมควรเป็นสุดยอดฝีมือที่เก่งกล้าที่สุด! เพราะจากทีท่าของกลุ่มคนที่พลังฝีมือร้ายกาจสุดที่มันจะจินตนาการได้เหล่านี้ ล้วนบอกชัดว่ามันคือผู้นำ!!

 

ทว่าพวกมันกลับไม่เคยได้ยินนามหลี่อันจากที่ใดมาก่อน…

 

เรื่องนี้กล่าวบอกความจริงให้พวกมันทราบประการหนึ่ง…

 

อีกฝ่ายสมควรเป็นตัวตนจากภูมิภาคเบื้องบนของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า กระทั่งอาจเป็นชนชั้นยอดฝีมือของภูมิภาคเบื้องบน!

 

“ใต้เท้า มิทราบท่านมาเยือนตำหนักเมฆาครามของพวกเราเช่นนี้ ที่แท้มีวัตถุประสงค์อันใดกันแน่?”

 

สุดท้ายองครักษ์เกราะทมิฬยศไป่ฟูฉางคนหนึ่ง ก็กล่าวถามออกไปตามตรง

 

“มิได้มีใด…”

 

เผชิญหน้ากับคำถามของหัวหน้ากององครักษ์เกราะทมิฬ หลี่อันกล่าวออกเสียงเรียบ “ข้ามาที่นี่เพียงคิดรับตัวคนในครอบครัว ‘นายน้อย’ ของพวกเจ้าไปดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องบนกับข้าสักครา…”

 

คนในครอบครัวนายน้อย?

 

ดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องบน?

 

ได้ยินวาจาดังกล่าวของหลี่อัน เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬทั้งหมดอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

 

ถึงแม้หลี่อันจะกล่าววาจาออกมาเสียงเรียบไม่ก้าวร้าว แต่พวกมันรู้ดีว่าหลี่อันไม่คิดพาคนไปจิบน้ำชาสนทนายามบ่ายแน่นอน…

 

หากพวกมันมาด้วยไมตรีหวังเชื้อเชิญคนจากใจจริงๆ ไฉนถึงได้เข่นฆ่าผู้คนอย่างอำมหิตมาตลอดทาง?

 

“พวกมันเป็นยอดฝีมือจากภูมิภาคเบื้องบนจริงๆ!”

 

“บัดซบ! ตามหาครอบครัวนายน้อยเช่นนี้…ที่แท้พวกมันเป็นศัตรูของนายน้อยเรา!!”

 

“สวรรค์! ไฉนนายน้อยไปเป็นศัตรูกับยอดฝีมือระดับนี้ได้! สมแล้วที่เป็นนายน้อย!!”

 

“มิคิดเลยว่ายอดฝีมือระดับนี้ถึงกับต้องคิดช่วงชิงตัวท่านจ้าวตำหนักกับครอบครัวไปภูมิภาคเบื้องบนเพื่อเล่นงานนายน้อย! มันจนปัญญาทำอะไรนายน้อย ต้องกระทำต่ำช้าถึงขั้นคิดใช้ท่านจ้าวตำหนักกับครอบครัวบีบคั้นนายน้อยเลยงั้นหรือ!?”

 

“ฮ่าๆ เรื่องนี้ยังไม่กระจ่างอีกหรือไร! นายน้อยเพียงขึ้นไปภูมิภาคเบื้องบนได้ไม่นาน ก็ทำให้ยอดฝีมือระดับนี้ถึงกับต้องอาศัยการจับครอบครัวไปข่มขู่…สมแล้วที่เป็นนายน้อยของพวกเรา! กระทั่งไปภูมิภาคเบื้องบนแล้วยังคงเป็นอัจฉริยะไร้ผู้ต้าน!!”

 

“หึ! พวกสารเลวสมควรตายพวกนี้…สมควรสิ้นไร้ไม้ตอกแล้วจริงๆ! น่ากลัวว่านายน้อยของพวกเราจะไปวาดลวดลายสำแดงพลังสามารถทะยานฟ้า! หาไม่แล้วศัตรูเยี่ยงพวกมันไหนเลยจะต้องถ่อลงมาจับครอบครัวนายน้อยถึงที่นี่!!”

 

…

 

เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬตอนกล่าวถึง ‘นายน้อย’ อย่างต้วนหลิงเทียน ไม่เพียงไม่ตำหนิที่ชักนำเภทภัยมาถึงตำหนักเมฆาคราม กระทั่งยังเผยความชื่นชมและความภาคภูมิใจอย่างถึงที่สุด

 

เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬทุกคน ล้วนเป็นชนชั้นยอดฝีมือในบรรดาคนรุ่นเดียวกัน! ทั้งหมดผ่านการคัดกรองเข้าร่วมอย่างเข้มงวด ไหนเลยจะมีชนชั้นขลาดเขลา!!

 

เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬทุกนาย…หากเพื่อตำหนักเมฆาครามแล้ว ถึงตายล้วนไม่เสียดาย!

 

“นายน้อยของพวกเรายอดเยี่ยมที่สุด!!”

 

ท่ามกลางเหล่าองครักษ์เกราะทมิฬ ไม่ทราบเป็นใครแต่มันชูดาบขึ้นฟ้าร่ำร้องออกมาอย่างสาสมใจ!

 

หากต้วนหลิงเทียนมาอยู่ที่นี่ล่ะก็ คงจดจำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ใครที่ไหนหากแต่เป็น ถงจ้ง อดีตสุดยอดฝีมือไร้ผู้ต้านภายใต้ขอบเขตเซียนนภาของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าภูมิภาคเบื้องล่าง!

 

ขณะเดียวกันมันยังเป็นศิษย์ส่วนตัวของ กู่มี่ มือขวาของต้วนหรูเฟิงที่ถูกเซี่ยจงสังหารไปวันนั้น!

 

หลังจากที่กู่มี่ถูกเซี่ยจงฆ่าตาย หลังความโศกเศร้าถงจ้งก็อาศัยความแค้นเป็นแรงผลักดัน เร่งบ่มเพาะฝึกปรืออย่างเอาเป็นเอาตายหมายล้างแค้นศัตรูของอาจารย์ให้ได้ในสักวัน! ในที่สุดมันก็สามารถทะลวงถึงขอบเขตเซียนปฐพีได้สำเร็จ และกลายเป็นสุดยอดฝีมือคนหนึ่ง ที่เพียงเป็นรองก็แต่แม่ทัพใหญ่ขององครักษ์เกราะทมิฬเท่านั้น!!

 

นอกจากนั้นมันยังได้รับการแต่งตั้งให้เป็นว่าที่แม่ทัพใหญ่คนต่อไปขององครักษ์เกราะทมิฬอีกด้วย!

 

และเหล่าองครักษเกราะทมิฬทั้งหลาย เมื่อได้ยินคำกล่าวด้วยความสะใจของถงจ้ง ทั้งหมดพลันฮึกเหิมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ต่างชูศาสตราขึ้นฟ้ากล่าวร่ำร้องออกมาอย่างคึกคัก

 

“นายน้อยจงเจริญ!”

 

“นายน้อยจงเจริญ!”

 

……

 

ในขณะที่เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬทั้งหมดร่ำร้องออกมาอย่างคึกคักอัพโข สีหน้าของหลี่อันลู้ติดตามรับช้ทั้งหมดพลันเปลี่ยนไปทันที

 

ตอนแรกพวกมันคิดใช้ ‘ความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง’ ครอบงำมดปลวกเหล่านี้เพื่อให้ศิโรราบแต่โดยดี ทว่าตอนนี้พวกมันไม่เพียงทำไม่สำเร็จ กลับโดนเหล่าผู้ที่ไม่ต่างจากมดปลวกในสายตามองมาด้วยความดูแคลน

 

“เฮอะ! พวกเจ้าคิดจริงๆหรือว่านายน้อยของพวกเจ้าจักมีปัญญาสามารถทำให้ข้าหวาดกลัว ถึงขั้นต้องลดตัวมาใช้ครอบครัวเพื่อบีบคั้นมันจริงๆ?”

 

หลี่อันที่ได้ยินคำร่ำร้องยินดี และเห็นสายตาที่มองมาด้วยความดูแคลน ในใจพลันบังเกิดโทสะลุกโหมขึ้นมา แค่นคำสบถเย็นเยือก กล่าวตวาดออกมาด้วยพลังอันเกรี้ยวกราด

 

ตอนนี้โทสะในใจของมันลุกโชนขึ้นมาปานเพลิงไฟที่พร้อมแผดเผาสรรพสิ่ง!

 

“เฮอะ! แล้วยังมิใช่หรือไรไอ้แก่?”

 

ได้ยินคำตวาดของหลี่อัน ถงจ้งพลันหัวเราะเยาะกล่าวปรามาส!

 

“ยังมิใช่หรือไร ไอ้แก่!?”

 

เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬเสมือนนัดกันมาอย่างไรไม่ทราบ ต่างตะโกนกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันรับคำถงจ้งออกมาอย่างพร้อมเพรียง สายตาที่เคยกริ่งเกรงยอดฝีมือ คงเหลือเพียงสายตารังเกียจและสมเพช

 

“เหอะ! หากมิใช่เพราะนายน้อยพวกเจ้าทำได้แค่เป็นเต่าหดหัว หนีหน้าข้าเยี่ยงมุสิกขลาดเขลาข้าคงฆ่ามันทิ้งไปเนิ่นนานเยี่ยงมดปลวกแต่แรก! ข้ายังจะลำบากมาตำหนักเมฆาครามอันต่ำต้อยของพวกเจ้าเพื่อจับคนทำอะไร!?”

 

หลี่อันกล่าววาจาเย้ยเยาะออกมาด้วยความชิงชัง

 

“ฮ่าๆๆๆ…!!!”

 

ทว่าทันทีที่สิ้นคำของหลี่อัน สิ่งที่ตอบรับมันคือเสียงหัวเราะที่ระเบิดขึ้นมาดังลั่น เป็นถงจ้งที่หัวเราะเยาะ ยังมองกล่าวกับหลี่อันด้วยสายตาสมเพชอย่างถึงที่สุด “ไอ้แก่ นายน้อยมิอยู่ที่นี่เจ้าจะผายลมอันใดก็ย่อมกระทำได้…เจ้าอยู่มาจนชราใกล้ลงโลงแล้วเช่นนี้ไม่คิดเลยว่ายังไม่มีปัญญาทำอะไรนายน้อยข้าได้! ถึงขั้นเกรงกลัวนายน้อยถึงขั้นต้องก่อการอุบาทว์!!”

 

“หากข้าเป็นเจ้า…ข้าคงไม่กล้าบากหน้าชราน่าสมเพชเช่นนั้นออกมาสู้หน้าผู้ใดแล้ว! คงขุดหลุมแล้วซุกหน้าไว้จนกว่าจะลงโลง!”

 

“แต่ไม่คิดเลยว่าผู้ชราเช่นเจ้ากลับสำเร็จวิชาหน้าหนา กล้าประพฤติตัวต่ำช้าไม่ละอายผู้คน! ลงมาจับครอบครัวนายน้อยเพื่อใช้ข่มขู่นายน้อยอย่างหน้าไม่อาย ช่างน่าสมเพชเสียนี่กระไร!!”

 

สำหรับถงจ่งแล้วในเมื่ออีกฝ่ายเป็นศัตรู ก็ไม่จำเป็นต้องกล่าวสุภาพอะไรกับมัน

 

อย่างดีก็แค่ตาย จะกลัวอะไร!

 

“หาที่ตาย!!”

 

ได้ยินวาจาจี้ใจของถงจ้ง เพลิงโทสะในใจของหลี่อันไม่อาจสะกดไว้ได้อีกต่อไป มันปะทุระเบิดออกมาอย่างเดือดดาล มวลพลังทั่วร่างแผ่พุ่งออกมาอย่างเกรี้ยวกราด เตรียมลงมือเข่นฆ่าสังหารหมู่!

 

ทว่าทันใดนั้นเอง

 

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

 

ปรากฏร่าง 3 ร่างเหินบินตัดฟ้าออกมาจากทางตำหนักด้วยความเร็วสูงล้ำ

 

“หืม? ผู้ฝึกตนขอบเขตเซียนนภา?”

 

ถึงแม้ในสายตาหลี่อันความเร็วของทั้ง 3 ร่างจะไม่สูงล้ำอะไร แต่ก็ยังทำให้มันเบนความสนใจจากการฆ่าฟัน หันไปมองชมด้วยความแปลกใจทันที

 

เพราะมันตระหนักได้ว่า

 

ความเร็วของร่างทั้ง 3 บรรลุถึงขอบเขตเซียนนภาแล้ว!

 

เท่าที่มันรู้มา ในภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า ตัวตนขอบเขตเซียนนภาเป็นดั่งเขามังกรขนหงส์!

 

ทว่าตำหนักเมฆาครามแห่งนี้กลับมีผู้บรรลุถึงขอบเขตเซียนนภาถึง 3 คน!

ตอนที่ 2,051 : ความตายของแม่ทัพองครักษ์เกราะทมิฬ!

 

จนเมื่อร่างทั้ง 3 เหินเข้ามาใกล้ หลี่อันค่อยพบว่า

 

ที่แท้มี 2 คนที่ถูกคนๆหนึ่งที่บรรลุถึงด่านพลังฝึกปรือขอบเขตเซียนนภานำพามานั่นเอง! ทำให้หลี่อันหันไปให้ความสนใจกับคนๆนั้นทันที…คนที่เหินร่างนำมาหน้าสุด!!

 

และยิ่งไปกว่านั้น พลังฝึกปรือของคนผู้นี้ไม่เพียงแต่จะบรรลุถึงขอบเขตเซียนนภาขั้นต้น แต่ยังคล้ายพึ่งบรรลุถึงเซียนนภาขั้นกลาง!

 

แถมมันยังพบว่าหน้าตาของคนผู้นี้ละม้ายคล้ายโฉมหน้าที่แท้จริงของต้วนหลิงเทียนก่อนแปลงโฉมอยู่ถึง 7-8 ส่วน!

 

เหตุผลที่ไฉนมันถึงมีภาพเหมือนใบหน้าที่แท้จริงของต้วนหลิงเทียนได้ เป็นเพราะมันสั่งให้ผู้เฝ้ามองวาดให้ขณะที่กล่าวสอบสวนด้วยวิชาควาญวิญญาณ

 

และคนที่เหินร่างนำหน้ามา ก็คล้ายต้วนหลิงเทียนในรูปวาดนั่นนัก!

 

“จ้าวตำหนักเมฆาครา ต้วนหรูเฟิง!”

 

พริบตาหลี่อันก็ล่วงรู้ฐานะผู้มาใหม่ทันที

 

จ้าวตำหนักเมฆาคราม ต้วนหรูเฟิง บิดาของต้วนหลิงเทียน!

 

ครู่ต่อมา ร่างต้วนหรูเฟิงก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเหล่าองครักษ์เกราะทมิฬที่ตั้งแนวป้องกัน พร้อมกับชายชราและชายวัยกลางคนในชุดเกราะสีดำสนิทที่แลดูแข็งแกร่งคนหนึ่ง

 

“ท่านจ้าวตำหนัก!”

 

“ท่านจ้าวตำหนัก”

 

…

 

เมื่อเห็นต้วนหรูเฟิงปรากฏตัว ว่าที่แม่ทัพคนต่อไปอย่างถงจ้งก็เป็นผู้นำกล่าวคารวะทักทายด้วยความเคารพทันที

 

เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาต้วนหรูเฟิงมาก่อน ตอนนี้ยังตื่นเต้นนัก! ในใจบังเกิดความฮึกเหิมขึ้นมาไม่น้อย!!

 

พวกมันได้พบหน้าจ้าวตำหนักผู้ยิ่งใหญ่ของพวกมันแล้ว วันนี้แม้ตายพวกมันก็ไม่คิดเสียดายอีกต่อไป!

 

เพราะในสายตาของเหล่าองครักษ์เกราะทมิฬทั้งหลาย ต้วนหรูเฟิงเปรียบดั่งแผ่นฟ้าของพวกมัน เป็นดั่งตัวตนผู้ยิ่งใหญ่สูงสุด จุดศูนย์รวมความศรัทธา!

 

ความสำคัญของต้วนหรูเฟิงในใจพวกมัน ยิ่งกว่าชีวิตของพวกมันเสียอีก!

 

และเมื่อได้แลเห็นต้วนหรูเฟิงยืนประจัญหน้ากับศัตรูอย่างไร้หวั่นหวาด แผ่นหลังของเหล่าองครักษ์เกราะทมิฬพลันยืดตรง เชิดหน้าอกผ่ายไหล่ผึ่ง สภาวะทั่วร่างเปี่ยมล้นไปด้วยความดุร้าย กลิ่นอายพลังคนทั้งกองทัพคล้ายลุกโชนขึ้นมาด้วยจิตต่อสู้!

 

เห็นฉากนี้ หลี่อันและผู้ที่ติดตามอยู่เบื้องหลังอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง!

 

นั่นเพราะยามเหล่าองครักษ์เกราะทมิฬแผ่จิตต่อสู้อันเหี้ยมหาญออกมาเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน พลังสภาวะนั้นกลับเข้มแข็งขึ้นอย่างมหาศาล ราวกับพลังรบของพวกมันรวมกันแล้วไม่ได้ด้อยไปกว่ายอดฝีมือขอบเขตเซียนนภาคนหนึ่ง!

 

“อาวุโสหรง!”

 

“อาวุโสหรง!”

 

…

 

“ท่านแม่ทัพ!”

 

“ท่านแม่ทัพ!”

 

…

 

หลังจากเสียงทักทายต้วนหรูเฟิงด้วยเคารพดังขึ้น กลุ่มองครักษ์เกราะทมิฬก็หันไปคารวะทักทายชายชราและชายวัยกลางคนที่มาพร้อมกับต้วนหรูเฟิงทันที

 

ชายชราที่ยืนข้างต้วนหรูเฟิงกก็คือ หรงหยวน

 

สำหรับชายวัยกลางคนในชุดเกราะสีดำสนิทก็ไม่ใช่ใครอื่น มันคือแม่ทัพใหญ่ของกองกำลังองครักษ์เกราะทมิฬ พลังฝึกปรือบรรลุถึงเซียนปฐพีขั้นสูงสุด!

 

แน่นอนว่าด่านพลังเซียนปฐพีขั้นสูงสุด ก็เสมือนด่านพลังที่สูงสุดในภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋าแล้ว

 

อย่างไรก็ตาม…ต่อหน้ากลุ่มของหลี่อัน ด่านพลังเท่านี้ก็ไม่นับเป็นตัวอะไร!

 

ไม่ต้องกล่าวถึงหลี่อันที่เป็นผู้นำด้วยซ้ำ กระทั่งบรรดาผู้ที่ติดตามมารับใช้หลี่อัน ผู้ที่มีพลังฝึกปรืออ่อนด้อยที่สุดก็บรรลุถึงเซียนสวรรค์ 1 เปลี่ยน!

 

ตัวตนเช่นนี้ ลำบากเพียงยกนิ้วก็สามารถบดขยี้เข่นฆ่าเซียนปฐพีขั้นสูงสุดได้อย่างง่ายดาย!

 

“เจ้าเป็นใคร ไฉนถึงบุกมาฆ่าคนตำหนักเมฆาครามของข้า?”

 

ชุดคลุมต้วนหรูเฟิงแผ่วพลิ้วไปตามแรงลม ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มเผยให้เห็นโทสะอันเกรี้ยวกราด มองถามผู้นำกลุ่มแขกไม่ได้รับเชิญเบื้องหน้าเสียงเข้มด้วยสายตาเย็นชา

 

เพราะด้วยความที่มันพึ่งมาถึง จึงยังไม่รับทราบตัวตนของพวกหลี่อัน

 

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ต้วนหรูเฟิงมีโมโหขึ้นมาแล้วจริงๆ

 

ตั้งแต่ที่มันเป็นจ้าวตำหนักเมฆาคราม ไหนเลยจะมีใครในภูมิภาคเบื้องล่างของดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า กล้าบุกมาก่อการอุกอาจถึงตำหนักเมฆาครามเช่นนี้!

 

ทว่าวันนี้กลับมีกลุ่มคนกล้าบุกรุกตำหนักเมฆาคราม กระทั่งฆ่าองครักษ์เกราะทมิฬของมันไปนับร้อย!

 

การกระทำดังกล่าวยังต่างอะไรกับตบหน้าจ้าวตำหนักอย่างต้วนหรูเฟิงอย่างจัง!

 

“เจ้าน่ะหรือต้วนหรูเฟิง จ้าวตำหนักเมฆาคราม?”

 

หลี่อันไม่ตอบคำถามของต้วนหรูเฟิง หากแต่เลือกที่จะย้อนถามออกมาด้วยน้ำเสียงเฉยเมย สีหน้าท่าทางยังถือดีทำราวกับชนชั้นสูงกำลังกล่าวกับชนชั้นล่าง

 

“บังอาจ!”

 

และแทบจะพร้อมกันกับที่เสียงถามไถ่ของหลี่อันดังจบคำ แม่ทัพใหญ่ของกองกำลังองครักษ์เกราะทมิฬอันเป็นชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆต้วนหรูเฟิง ก็ก้าวออกมาสองก้าว มองจ้องหลี่อันพร้อมตะโกนออกด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

 

“เฒ่าชราที่โอหังนัก! ถึงขั้นกล้าเรียกชื่อท่านจ้าวตำหนักเมฆาครามของพวกเราห้วนๆ!!”

 

ต้วนหรูเฟิงไม่ได้แค่รับความเคารพอย่างสูงจากเหล่าองครักษ์เกราะทมิฬทุกนาย แต่ยังเป็นดั่ง ‘ศรัทธา’ ของแม่ทัพใหญ่ของกองกำลังองครักษ์เกราะทมิฬเช่นกัน!

 

ย้อนกลับไปในอดีตหากไม่ได้ต้วนหรูเฟิงช่วยเหลือ ป่านนี้มันตกตายไปแล้ว!

 

เช่นนั้นเพื่อต้วนหรูเฟิงแล้ว ให้มันสู้ตายถวายหัวจนเลือดหมดตัวมันก็ไม่กลัว!

 

ตอนนี้พอมาเห็นผู้ใดก็ไม่ทราบกล้าวางตัวโอหังกล่าวคำต่อจ้าวตำหนักที่มันยินดีถวายชีวิตด้วยน้ำเสียงเช่นนั้น ไหนเลยมันจะทานทนรับได้!

 

“ท่านแม่ทัพ!”

 

ในขณะที่แม่ทัพใหญ่ของกองกำลังองครักษ์เกราะทมิฬก้าวออกมากล่าววาจาตอบโต้หลี่อัน ถงจ้งที่อยู่ด้านหลังคล้ายจดจำอะไรได้ หน้ามันเปลี่ยนสีไปทันใด เร่งตะโกนทักแม่ทัพใหญ่ของมันด้วยความหวาดกลัว

 

ทว่าชั่วพริบตาดั่งฟ้าแลบ วาจาของถงจ้งยังไม่ทันดังจบคำดีด้วยซ้ำ…

 

ฟั่บ!

 

เสียงหวีดหวิวหนึ่งดังขึ้นเบาๆ…

 

พริบตาต่อมาภายใต้สายตาของทุกคน ศีรษะของแม่ทัพใหญ่กองกำลังองครักษ์เกราะทมิฬ ก็กระเด็นออกจากร่าง!

 

โลหิตพวยพุ่งออกจากลำคอไร้ศีรษะ มองไปคล้ายน้ำพุแดงฉานสายหนึ่งพรั่งพรูขึ้นไปรดฟ้า ค่อยเบ่งบานปานกุหลาบแดง

 

“หึ! ต่อหน้าท่านผู้อาวุโสหลี่อัน มดปลวกเซียนปฐพีเช่นเจ้ายังกล้าโอหัง?”

 

ขณะเดียวกัน ชายชราคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังหลี่อันพลันกล่าววาจาค่อนแคะออกมาเสียงเย็นอย่างดูแคลน

 

เมื่อครู่เป็นมันที่ลงมือเอง และอาศัยเพียงหนึ่งกระบี่ก็บั่นคอแม่ทัพใหญ่กองกำลังองครักษ์เกราะทมิฬได้อย่างง่ายดาย!

 

“เหล่าหวัง!”

 

ต้วนหรูเฟิงเป็นคนแรกที่รู้สึกตัว สีหน้ายังเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นร่างแม่ทัพใหญ่เบื้องหน้าหัวตัวแยกจาก สองตากลายเป็นแดงฉานปานโลหิต ไอมารอันน่าสะพรึงกลัวปะทุระเบิดออกมาท่วมร่าง!

 

ผึก!

 

เสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเชือกรัดมวยผมบนศีรษะต้วนหรูเฟิงขาดผึง ยามนี้ผมสีดำยาวพลันปลิวไสวแม้ไร้ลม มองไปคล้ายอสรพิษสีดำสนิทกำลังเลื้อยแล่นในอากาศ

 

ทั่วร่างต้วนหรูเฟิงตอนนี้ปรากฏไอมารสีดำสนิทลุกโชนขึ้นมาปกคลุมดั่งเพลิงไฟ

 

และกลิ่นอายพลังทั่วร่างยังปะทุเพิ่มพูนสูงขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง!

 

“หืม? เซียนนภาขั้นกลางเต็มขั้น….เซียนนภาขั้นเชี่ยวชาญ…เซียนนภาขั้นสูงสุด…”

 

เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังทั่วร่างต้วนหรูเฟิงที่เพิ่มพูนสูงขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งหลี่อันยังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วออกกมา

 

เพราะก่อนหน้านี้หลี่อันเพียงสัมผัสพลังฝึกปรือของต้วนหรูเฟิงได้เพียงเซียนนภาขั้นกลางที่เสมือนพึ่งทะลวงผ่านมาเท่านั้น…

 

ทว่าตอนนี้พลังฝึกปรือของต้วนหรูเฟิงกลับเพิ่มพูนขึ้นมาจนบรรลุถึงขอบเขตเซียนนภาขั้นสูงสุดได้ในเวลาชั่วพริบตา!

 

ถึงแม้จะยังไม่บรรลุถึงขอบเขตเซียนสวรรค์ แต่เพียงเท่านี้ก็ทำให้หลี่อันอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ

 

‘สมแล้วที่เป็นบิดาของต้วนหลิงเทียน…ต้วนหรูเฟิงผู้นี้สมควรรู้ทักษะปกปิดพลังฝึกปรือเช่นกัน’

 

ในใจหลี่อันได้แต่คิดไปในลักษณะนี้ มันไม่ได้ตกใจอะไรและคิดว่าก่อนหน้าเป็นต้วนหรูเฟิงปกปิดพลังที่แท้จริงเอาไว้แล้วพึ่งปลดปล่อยออกมาเท่านั้น

 

มันไม่เคยคิดถึงเรื่องที่ว่า…

 

พลังฝึกปรือของต้วนหรูเฟิงได้เพิ่มพูนสูงขึ้นแม้แต่น้อย

 

เพราะเมื่อครู่พลังฝึกปรือของต้วนหรูเฟิงก็แค่เซียนนภาขั้นกลางเท่านั้น ไม่ได้ใช้เวทย์พลังอะไรไฉนพลังฝึกปรือจะเพิ่มพูนขึ้นมาได้?

 

“แม่ทัพหวัง!”

 

หลังต้วนหรูเฟิงคืนสติ คนต่อมาที่รู้สึกตัวก็คือหรงหยวน เมื่อเห็นร่างแม่ทัพใหญ่หวังหัวตัวแยกจาก สองตาของมันก็เปลี่ยนเป็นแดงฉานทันที

 

“ท่านแม่ทัพใหญ่!”

 

“ท่านแม่ทัพใหญ่!”

 

…

 

ขณะเดียวกัน เหล่าองครักษ์เกราะทมิฬไม่เว้น ถงจ้ง ก็ร่ำร้องออกมาด้วยความเสียใจ

 

หลังจากนั้นสายตาของทุกคนก็ละออกจากศพของแม่ทัพใหญ่แซ่หวัง และหันไปตกยังร่างหลี่อันและคนอื่นๆด้านหลังหลี่อันด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชังดั่งมีเพลิงโทสะลุกโชน!

 

หากสายตาเคียดแค้นเปี่ยมโทสะดั่งเพลิงไฟนี้สามารถฆ่าคนได้ ไม่ทราบหลี่อันกับพวกจะตกตายไปแล้วคนละกี่รอบ

 

“เจ้า…เป็นคนจากภูมิภาคเบื้องบน?”

 

ขณะเดียวกัน ร่างต้วนหรูเฟิงที่เต็มไปด้วยไอมาร ก็มองถามหลี่อันด้วยสายตาไม่แยแส

 

น้ำเสียงยังเยียบเย็นปานผุดแทรกขึ้นมาจากนรกขุมที่ 9 พาลให้ผู้ที่ได้ยินอดไม่ได้ที่จะขนลุก

 

กระทั่งหรงหยวนที่อยู่ข้างๆต้วนหรูเฟิงยังอดไม่ได้ที่จะหวาดกลัวจนตัวสั่น

 

จังหวะนี้มันสัมผัสได้ถึงโทสะอันแรงกล้าของจ้าวตำหนักข้างๆชัดเจน!

 

“ไม่เลว…”

 

เผชิญกับคำถามด้วยสีหน้าเฉยเมยไม่แยแสเสียงเย็นของต้วนหรูเฟิง หลี่อันคลี่ยิ้มออกมาอย่างไร้ความหวาดกลัวใดๆ “ต้วนหรูเฟิง บอกเจ้าไปก็มิได้มีใดเสียหาย…ข้าเรียกว่าหลี่อัน และเป็นอาวุโสเพลิงเงินลัทธิบูชาไฟ 1 ใน 3 ลัทธิของภูมิภาคเบื้องบนดินแดนเทพยุทธ์เซียนเต๋า”

 

ลัทธิบูชาไฟ!

 

อาวุโสเพลิงเงิน!

 

ได้ยินคำของหลี่อัน ลูกตาต้วนหรูเฟิงหดหยีลงทันใด ยังปรากฏประกายเย็นเยียบเรืองขึ้น

 

ลัทธิบูชาไฟ…ลัทธิที่จับลูกสะใภ้และหลานสาวของมันกักขังเอาไว้!

 

และคนที่อยู่เบื้องหน้าก็เป็นอาวุโสของลัทธินั่น!

 

ซัว!

 

สีหน้าหรงหยวนเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา ด้วยมันไม่คิดไม่ฝันเลย…

 

ว่าชายชราอันเป็นผู้นำกลุ่มคนเบื้องหน้า…จะเป็นถึงชนชั้นผู้อาวุโสของลัทธิบูชาไฟ 1 ใน 3 ลัทธิอันยิ่งใหญ่ของภูมิภาคเบื้องบน!

 

ต่างจากต้วนหรูเฟิงและหรงหยวน องครักษ์เกราะทมิฬส่วนใหญ่นั้นไม่รู้จักลัทธิบูชาไฟ จึงไม่เกิดปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ

 

แน่นอนว่ายังมีองครักษ์เกราะทมิฬบางคนที่เคยได้ยินเรื่องราวของลัทธิบูชาไฟมาก่อน

 

และองครักษ์เกราะทมิฬเหล่านี้ ก็ล้วนเป็น สือฟูฉาง ไป่ฟูฉาง ขึ้นไปทั้งสิ้น ไม่เว้นกระทั่งตัวถงจ้งเองด้วย

 

ทันทีที่ได้ยินคำตอบของหลี่อัน คนเหล่านี้ถึงกับหน้าเปลี่ยนสีไปทันที ยังเผยความตึงเครียดขึ้นมาไม่น้อย

 

ชายชราเบื้องหน้าพวกมันที่เรียกหาตัวเองว่า หลี่อัน กลับเป็นถึงชนชั้นอาวุโสของลัทธิบูชาไฟงั้นหรือ?

 

อย่างไรก็ตามแม้พวกมันจะรู้ตัวตนหลี่อันกระทั่งยังบังเกิดความหวาดกลัว…แต่พวกมันก็ไม่คิดถอยหนี! แผ่นหลังยังคงตั้งตรงเตรียมพร้อมลงมือสู้สุดกำลังสละได้ทุกสิ่งเพื่อจ้าวตำหนักและตำหนักเมฆาครามของพวกมัน!

 

รวมถึงชีวิตที่มีค่าที่สุดของพวกมันด้วย!

 

“ข้ามาที่นี่เพียงมีจุดประสงค์เดียวเท่านั้น…ข้าจะพาบิดามารดาของต้วนหลิงเทียนรวมถึงคนสนิทของมันไปยังภูมิภาคเบื้องบนกับข้า! ข้าคิดใช้พวกเจ้าล่องูออกจากถ้ำ ให้ต้วนหลิงเทียนมันโผล่หัวออกมาจากลัทธิบูชาไฟ!!”

 

ทันใดนั้นเอง เสียงของหลี่อันพลันดังขึ้นอีกครั้ง สองตาส่ายกวาดมองไปยังเหล่าองครักษ์เกราะทมิฬเบื่องหน้า

 

“เช่นนั้นแล้ว…หากพวกเจ้าจะโทษใครก็โทษลูกชายตัวดีของจ้าวตำหนักพวกเจ้าเถอะ! เป็นเพราะมัน ถึงได้ชักนำเภทภัยและหายนะนี้มาสู้ตำหนักเมฆาครามของพวกเจ้า มันคือต้นเหตุที่กำลังจะทำให้ตำหนักเมฆาครามของพวกเจ้าถูกทำลาย และพวกเจ้าทุกคนที่เหลือต้องตาย!!”

 

กล่าวถึงท้ายประโยค น้ำเสียงของหลี่อันยิ่งมาก็ยิ่งเยียบเย็นปานจะผุดแทรกออกมาจากหล่มน้ำแข็ง พาลให้บรรยากาศโดยรอบเสมือนเย็นลงหลายองศา!