Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ 1832-1835

 ตอนที่ 1832 แนวคิดแห่งกาลเวลา

 

บางทีมันอาจเป็นเรื่องบังเอิญหรืออาจจะเป็นเพราะนิกายเงาจันทร์นั้นมีผู้เข้าร่วมน้อยคน

แต่แม้จะผ่านมากว่าครึ่งทางแล้วหยางเชินก็ยังไม่ได้พบเจอกับศิษย์ของนิกายเงาจันทร์เลยสักคน

แต่ว่าสุดท้ายมันก็หนีกันไม่พ้น

ในรอบที่ยี่สิบแปด หยางเชินปะทะกับอี้ชิงเซียง

ตอนนี้เวลากว่าครึ่งปีได้ผ่านไปตั้งแต่เริ่มงานชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่

หยางเชินนั้นเดินมาหยุดตรงหน้าเย่หยวนด้วยรอยยิ้ม “ข้ารอเวลานี้มาถึงครึ่งปี! วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้รู้ถึงความรู้สึกที่ศิษย์ร่วมนิกายต้องตายลงต่อหน้าอย่างไม่อาจช่วยอะไรได้!”

พูดจบเขาก็หันไปหาอี้ชิงเซียง “ครั้งก่อนเจ้าโชคดีรอดพ้นภัยไปได้ ครั้งนี้เจ้าจะไม่โชคดีอีกแน่! หากอยากโทษใครก็ไปโทษเย่หยวนที่มาลบหลู่นิกายสว่างชัดข้าเถอะ!”

แต่อี้ชิงเซียงกลับหัวเราะออกมาเมื่อได้ยิน “ข้าก็เคยพูดไปนานแล้วว่านิกายเงาจันทร์เราเองก็ไม่อาจทนดูคนมาท้าทายเหยียดหยามได้! ข้าตายก็คือตาย แต่นิกายเงาจันทร์จะไม่เสียชื่อ! แน่นอนว่านั่นพูดถึงตอนที่เจ้าสังหารข้าลงได้จริงๆ น่ะนะ”

หยางเชินเงียบปากลงทันที ตอนนี้เขาได้รับรู้อย่างชัดเจนแล้วว่ามาพูดเถียงไปตอนนี้มันก็ไม่อาจชนะอีกฝ่ายได้

เขานั้นมาเพื่อที่จะดูท่าทางหวาดกลัวสิ้นหลังของอี้ชิงเซียง ไม่นึกไม่ฝันว่าจะกลับได้เห็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความหนักแน่นเช่นนี้แทน

อารมณ์อึดอัดขัดใจของเขานั้นมันเหนือล้ำกว่าที่จะบรรยายได้

ตรงกันข้าม ตอนนี้เหล่าศิษย์นิกายสว่างชัดกลับกลัวจนปากสั่นตัวสั่นหลังเห็นศิษย์ร่วมนิกายถูกสังหารไปเรื่อยๆ

ต่อให้พวกเขาจะเกรงกลัวมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่อาจรอดพ้นมือของเย่หยวนไปได้

ไม่ทันแม้แต่จะยอมแพ้

เหล่าศิษย์ทั้งหลายที่เย่หยวนได้สังหารลงนั้นล้วนแล้วแต่เป็นยอดศิษย์ของนิกายสว่างชัดที่วันหน้าจะได้เติบโตมาเป็นเสาหลักของนิกาย

แต่เพราะการล้างสังหารของเย่หยวนนี้ทำให้งานชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่ในครั้งนี้มันโกลาหลไปหมดสิ้น

นอกจากตัวเขาและเย่หยวนสองดาวเด่นนี้แล้ว อันดับรองๆ ลงไปนั้นมีการแข่งขันที่แสนดุเดือดอย่างมาก

แน่นอนว่าต้นเหตุมันเป็นเพราะเย่หยวนได้ไปให้ของขวัญแก่นิกายต่างๆ มากมาย

ตอนนี้เหล่านิกายที่เคยไร้หวังก็เริ่มกลับมามีความหวังกันอีกครั้ง

เย่หยวนมองดูหยางเชินด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าก็เห็นว่าเรานั้นไม่กลัวตายกัน จะยังเอาเรื่องชีวิตมาข่มขู่ทำไมอีก? เอาศักดิ์ศรีของเจ้าไปอวดผู้คนไกลๆ หน้าข้าไป!”

หยางเชินขมวดคิ้วแน่นและหัวเราะกลับ “เลิกวางท่าเสียที! เมื่อพวกเจ้าได้ขึ้นสังเวียนแล้วข้าอยากรู้เหลือเกินว่าพวกเจ้าจะยังทำหน้ายิ้มเยาะเช่นนั้นได้ไหม!”

หลังจากศึกสองคู่แรกจบลง ในที่สุดก็ถึงคราวของหยางเชินปะทะอี้ชิงเซียง

ตอนนี้เมื่อใดก็ตามที่มีการปะทะระหว่างนิกายสว่างชัดและนิกายเงาจันทร์ มันก็จะกลายเป็นเรื่องฮือฮาดึงดูดสายตาผู้คนทันที

แต่วันนี้มันเป็นครั้งแรกที่หยางเชินจะได้ปะทะกับศิษย์นิกายเงาจันทร์ มันจึงยิ่งทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ทุกผู้คนจับตามอง

บนสังเวียนนั้นอี้ชิงเซียงมีเหงื่อเย็นเหยียบไหลท่วมกาย ตั้งแต่หน้าผากยันข้อเท้า

นี่มันไม่ใช่เหงื่อที่เกิดจากความกลัว แต่เป็นเหงื่อที่เกิดจากแรงกดดันของหยางเชินที่แสนรุนแรง!

ความกดดันระดับนี้ เขาเคยรู้สึกมันจากคนผู้เดียวท่านั้น นั่นคือเย่หยวน!

ก่อนจะเริ่มหยางเชินก็ปล่อยคลื่นพลังกดดันออกมาอย่างสุดแรงจนครอบคลุมสวรรค์ทั้งเก้า

เมื่อใดก็ตามที่ได้ยินสัญญาณเริ่มการประลอง เขาคงเข้ามาปะทะอี้ชิงเซียงอย่างรุนแรงแน่ๆ คงไม่คิดเหลือเวลาให้ได้ยอมแพ้

ที่ด้านล่างสังเวียนเหล่าศิษย์ทั้งหลายต่างมองดูมันอย่างเคร่งเครียด

“แข็งแกร่ง! นี่หรือคือพลังที่แท้จริงของหยางเชิน!”

“ก่อนๆ มาไม่เคยมีใครทำให้เขาใช้พลังออกมาได้อย่างแท้จริง วันนี้กลับถูกเย่หยวนรีดมันออกมาจนได้!”

“แม้จะอยู่นอกเขตแดนป้องกันข้าก็ยังรู้สึกราวกับจะหายใจไม่ออก! นภาสวรรค์สองดาวด้วยกันแท้ๆ เหตุใดจึงแตกต่างกันได้ขนาดนี้?”

…

ความรู้สึกที่หยางเชินปล่อยออกมานั้นมันเป็นความกดดันที่หนักแน่นแตกต่างจากความเรียบง่ายและสวยงามของเย่หยวน

“เริ่ม!”

ตู้หรูเฟิงร้องบอกและในวินาทีนั้นร่างของหยางเชินก็พุ่งเข้ามาใส่อี้ชิงเซียงอย่างรวดเร็วราวกับลูกศรที่ถูกปล่อยจากคันธนู

ภายใต้แรงกดดันอันมหาศาลและพลังแนวคิดที่หยางเชินปล่อยออกมา อี้ชิงเซียงนั้นไม่อาจจะขยับตัวได้แม้แต่น้อย

อี้ชิงเซียงขมวดคิ้วแน่นเพราะความรู้สึกกดดันอันนี้

แต่เขายังไม่คิดบอกยอมแพ้

เพราะเขารู้ดีว่าหยางเชินต้องมีไม้เด็ดซ่อนไว้อยู่อีกแน่ๆ!

แม้ว่าพลังของเขาจะแข็งแกร่ง มันก็ไม่ได้แข็งแกร่งจนทำให้อี้ชิงเซียงต้องยอมแพ้ในวินาทีที่ขึ้นสังเวียนมา

เพราะอย่างไรพวกเขาทั้งคู่ก็เป็นนภาสวรรค์สองดาวด้วยกัน การจะทำให้คนในดาวเดียวกันพูดคำว่า ‘ ข้ายอมแพ้’ นั้นมันช่างเป็นเรื่องที่แสนจะยากเย็น

จู่ๆ อี้ชิงเซียงก็ต้องหรี่ตาลงเพราะความรู้สึกราวกับว่าภาพตรงหน้ากำลังค่อยๆ เคลื่อนไหวช้าลง!

ตอนนี้ต่อให้เขาจะอยากเปิดปากพูดยอมแพ้มันก็ช้าเสียยิ่งกว่าช้า

โลกทั้งใบในตอนนี้ มีเพียงตัวหยางเชินเท่านั้นที่ยังขยับไหวอย่างปกติ!

‘แนวคิดแห่งกาลเวลา!’

อี้ชิงเซียงร่ำร้องขึ้นในใจ

“เอ๋ อี้ชิงเซียงทำอะไรของมัน? กลัวจนฉี่ราดแล้วหรือ?”

“ดาบของหยางเชินจะปาดถึงคอแล้วแท้ๆ ทำไมเขากลับไม่ขยับตัวเลย?”

ที่ด้านล่างเหล่าศิษย์ต่างไม่เข้าใจเรื่องราวว่าด้านบนสังเวียนมันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ในสายตาของพวกเขา อี้ชิงเซียงนั้นเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมทำอะไรราวคนโง่ ได้แต่ยื่นคอออกไปให้หยางเชินฟันทิ้ง

‘เคร้ง!’

เสียงดังสนั่นลั่นขึ้นมาส่งร่างของอี้ชิงเซียงลอยปลิวไปไกล

“ข้า… ขอ… ยอมแพ้!”

อี้ชิงเซียงพูดสามคำนี้ออกมาระหว่างที่ร่างยังลอยไปไม่ตกพื้น

“บ้าเอ๊ย! เจ้ารับมันไว้ได้อย่างไรกัน?! เจ้ามีปัญญาป้องกันมันได้อย่างไร?! ข้าจะฆ่าเจ้า!”

หยางเชินพุ่งตัวเข้ามาตามอี้ชิงเซียงอย่างบ้าคลั่ง

แต่เวลานั้นเองที่เกิดมีคลื่นพลังแสนรุนแรงพุ่งเข้าใส่ร่างของเขาจนปลิวกระเด็นไป

“เขานั้นได้ยอมแพ้ออกมาแล้ว เจ้าจงอย่าได้ลงมืออีก! ครั้งนี้จะถือว่าเตือน ครั้งหน้าหากเจ้าทำอะไรเช่นนี้อีก ข้าจะสังหารทันที!”

ตู้หรูเฟิงกล่าวออกมาอย่างไร้อารมณ์ใดๆ ในน้ำเสียง

หยางเชินพยายามลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางสุดแค้น

ตอนนั้นเองที่ตู้หรูเฟิงประกาศขึ้นอีกครั้ง “ศึกนี้หยางเชินเป็นฝ่ายชนะ”

หยางเชินได้แต่กัดฟันตัวเองแน่น ใบหน้าของเขาในตอนนี้มันไม่มีร่องรอยของความดีใจอยู่เลย

เป้าหมายของเขาคือสังหาร มิใช่ชนะ

อารมณ์ทนเก็บมากกว่าครึ่งปีของหยางเชินได้ระเบิดขึ้นในศึกครั้งนี้

แต่สุดท้ายเขากลับพลาด!

ผลเช่นนี้ มันย่อมยากที่จะรับได้

เมื่อสักครู่ในวินาทีสุดท้ายอี้ชิงเซียงกลับปล่อยปราณเทวะออกมาจากร่างและใช้ปราณเทวะขยับดาบขึ้นมารับการโจมตีของเขาไว้

แนวคิดแห่งกาลเวลาของเขานั้นสามารถชะลอกระแสเวลารอบตัวอี้ชิงเซียงได้ แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจชะลอลงได้ก็คือปราณเทวะ!

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ข้อจำกัดของแนวคิด แต่ที่เขายังชะลอมันไม่ได้เป็นเพราะแนวคิดแห่งกาลเวลาของเขายังอ่อนแอเกินไป

ไม่เช่นนั้นอี้ชิงเซียงก็คงไม่อาจรอดพ้นความตายไปได้แน่

เย่หยวนขยับร่างขึ้นมาข้างๆ กายอี้ชิงเซียงก่อนจะมอบโอสถให้เขากิน

สภาพของอี้ชิงเซียงในตอนนี้มันแย่เสียยิ่งกว่าตอนที่เขาโดนเล่นงานครั้งแรกเสียอีก

แต่เขานั้นไม่ตาย!

เมื่อโอสถเข้าสู่ร่าง แผลของอี้ชิงเซียงก็ค่อยๆ หายบรรเทาลง

“ข้าไม่นึกเลยว่าไม้ตายของเจ้าหมอนี่จะเป็นแนวคิดแห่งกาลเวลา!”

คิดได้เช่นนั้นเย่หยวนก็รู้สึกหวั่นๆ ขึ้นมา

แนวคิดแห่งกาลเวลานั้นคล้ายกับแนวคิดแห่งห้วงมิติตรงที่มันเป็นยอดของแนวคิด เป็นหนึ่งในแนวคิดที่ยากจะสำเร็จที่สุด

นอกจากจอมเทพนิรันดร์แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เย่หยวนได้เห็นคนใช้แนวคิดแห่งกาลเวลา

แค่มองครั้งเดียวเย่หยวนก็รู้ได้ทันที

เจ้าแนวคิดแห่งกาลเวลานี้มันเป็นสิ่งที่ยากจะรับมือ

เพราะทุกอย่างจะถูกควบคุมภายใต้แนวคิดแห่งกาลเวลานี้

เมื่อสักครู่นี้อี้ชิงเซียงเองก็ไม่อาจจะรับมือต่อต้านใดๆ ได้เลยเช่นกัน ไม่สามารถแม้แต่จะพูด!

“หึๆ นี่… การฝึกพิเศษครึ่งปีนี้มันช่าง… คุ้มค่า!”

อี้ชิงเซียงนั้นไม่ได้ท้อใจแต่กลับตื่นเต้นขึ้นมาแทน

การที่เขาสามารถหลบรอดหายนะครั้งนี้มาได้มันย่อมเป็นเพราะการฝึกพิเศษกับเย่หยวน

และเพราะการฝึกนี้เอง มันได้ช่วยทำให้พลังฝีมือของคนทั้งสามนั้นพัฒนาไปอย่างก้าวกระโดด

ในเวลาครึ่งปีมานี้ พวกเขาฝึกตัวภายใต้ความเป็นความตาย

และเพราะการฝึกนี้เองที่ทำให้พวกเขาได้รู้ถึงพลังที่แท้จริงของเย่หยวน!

 

 

 

ตอนที่ 1833 ขาดช่วงรุ่น

 

ครึ่งปีมานี้เย่หยวนใช้เพียงดาบเดียวฟาดฟันใส่พวกเขามาตลอด

ดาบเดียวนี้มันสุดแสนที่จะรุนแรง มากพอที่จะพรากชีวิตของพวกเขาได้ง่ายๆ

ตอนแรกพวกไป่หลี่ชิงหยานทั้งหมดไม่อาจขยับตัวได้แม้แต่น้อย

หากเย่หยวนคิดอยากสังหารจริง พวกเขาคงได้ตายจนแม้แต่วิญญาณก็ไม่เหลือรอด

จะบอกว่าเวลาครึ่งปีมานี้เป็นการไปเที่ยวประตูนรกในทุกๆ วันก็ไม่ผิดนัก

ตอนเริ่มต้นกันใหม่ๆ จิตวิญญาณการต่อสู้ของอี้ชิงเซียงและเจียงเชอเหยียนถึงกับแทบพังทลาย

ด้วยพลังดาบที่รุนแรงและรวดเร็วเช่นนั้น พวกเขาย่อมไม่มีทางใดที่จะต่อต้านได้เลย

พลังที่เหนือล้ำนี้มันทำให้ผู้พบเจอรู้สึกสิ้นหวังหมดหนทาง

ตั้งแต่เข้านิกายมาพวกเขาทั้งหลายต่างก็คิดว่าตัวเองเป็นยอดอัจฉริยะสวรรค์ส่ง วางตัวเองไว้อย่างสูงส่งเหนือหัวทุกผู้คน มีหรือที่พวกเขาจะเคยคาดคิดว่าตัวเองจะพ่ายแพ้แก่คนรุ่นเดียวกันอย่างย่อยยับเช่นนี้?

แต่ยิ่งเวลาผ่านไป พวกเขาก็ยิ่งเคยชิน

ตอนนี้พวกเขาเริ่มเข้าใจความแข็งแกร่งของเย่หยวนและพยายามหาทางที่จะหลบเลี่ยงมัน

เป้าหมายของเย่หยวนนั้นง่ายดาย ตราบเท่าที่พวกเขาสามารถบอกยอมแพ้ได้มันก็เพียงพอ

และวันนี้อี้ชิงเซียงก็ทำได้จริง!

ในความเป็นจริงแล้วเวลาครึ่งปีที่ผ่านพวกเขาทั้งหลายนั้นได้พัฒนาฝีมือตัวเองขึ้นไปอย่างมากมายมหาศาล เพียงแค่ว่าพวกเขาทั้งหลายไม่มีเวลาไปมองดูเรื่องนั้นก็เท่านั้น

หยางเชินอยู่นิ่งบนสังเวียน ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความโกรธแค้น

เย่หยวนสังหารศิษย์นิกายสว่างชัดไปถึงครึ่งหนึ่ง แต่เขากลับไม่อาจสังหารอีกฝ่ายได้สักคน

ความอับอายขายหน้านี้มันทำให้เขาแทบคลั่ง

‘อ้าก!’

จู่ๆ หยางเชินก็ร่ำร้องขึ้นมาพร้อมจ้องมองเย่หยวน “ครั้งหน้าพวกเจ้าไม่โชคดีอีกแน่!”

เย่หยวนมองดูหยางเชินและตอบกลับไป “แม้ว่าแนวคิดแห่งกาลเวลามันจะแข็งแกร่ง แต่น่าเสียดายที่เจ้ายังขาดการฝึกฝน ไม่มีปัญญาจะสังหารผู้คนในดาบเดียว”

พูดจบเย่หยวนก็พาอี้ชิงเซียงที่บาดเจ็บหนักกลับไป

“แนวคิดแห่งกาลเวลา! เป็นแนวคิดแห่งกาลเวลาจริงหรือ!”

“ไม่แปลกใจเลย ไม่แปลกเลยว่าทำไมอี้ชิงเซียงถึงได้ยืนนิ่งเช่นนั้น ที่แท้มันคือแนวคิดแห่งกาลเวลา!”

“พระเจ้าช่วยแนวคิดแห่งห้วงมิติ แนวคิดแห่งกาลเวลา สองแนวคิดสุดยอดนี้ได้มาเจอกันในชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่แล้ว!”

“น่าเสียดายที่หยางเชินไม่อาจสังหารอี้ชิงเซียงลงได้ ชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่ในครั้งนี้นิกายสว่างชัดสูญเสียไปมากจริงๆ”

…

หลังจากได้ยินคำของเย่หยวนเหล่าผู้คนที่เฝ้ามองก็เริ่มพูดคุยกันอย่างออกรส

พวกเขาไม่ได้รับรู้เลยว่าเมื่อสักครู่นี้หยางเชินได้ใช้แนวคิดแห่งกาลเวลาออกมา

เพราะว่าแนวคิดแห่งกาลเวลานั้นมันเล็งเป้าไปที่อี้ชิงเซียงคนเดียว มันจึงเป็นการยากมากที่คนนอกจะสัมผัสได้ถึงมัน

แน่นอนว่าคนที่อ่อนไหวถึงพลังของเต๋าสวรรค์ย่อมสามารถสัมผัสถึงมันได้แต่แรก

เช่นเย่หยวน

หยางเชินนั้นพูดจาวางท่าใหญ่โต แต่สุดท้ายกลับไม่อาจลงมือทำได้

แม้ว่าอีกฝ่ายจะบาดเจ็บอย่างสาหัสแต่เมื่อเริ่มรอบต่อไปอี้ชิงเซียงก็กลับมาขึ้นสังเวียนได้อย่างสมบูรณ์พร้อม

การปรากฏตัวนี้ของเขามันทำให้เกิดเรื่องฮือฮาขึ้นอีกครั้ง

ตอนนี้ทุกผู้คนได้รู้แล้วว่านิกายเงาจันทร์นั้นมีจอมเทพโอสถผู้เก่งกาจอยู่เบื้องหลัง

และจอมเทพโอสถผู้นั้นก็คือเย่หยวน!

ตราบเท่าที่ศิษย์นิกายเงาจันทร์ไม่ตายลง การแข่งรอบต่อไปพวกเขาก็จะกลับมาได้อย่างสมบูรณ์พร้อม

นั่นทำให้เหล่าศิษย์ของนิกายอื่นๆ ต่างอิจฉานิกายเงาจันทร์อย่างถึงที่สุด

ตอนนี้ไม่มีใครสงสัยในเรื่องที่นิกายเงาจันทร์ได้ขี้นไปอยู่สวนป่าบนอีกต่อไปแล้ว พวกเขานั้นขึ้นไปอยู่ได้เพราะความสามารถมิใช่โชคช่วยเลย

หรือจะบอกว่า เย่หยวนนั้นมีคุณสมบัติมากพอที่จะขึ้นไปอยู่สวนป่าบนก็ไม่ผิด

ในด้านวรยุทธต่อสู้ เขานั้นสำเร็จแนวคิดแห่งห้วงมิติ

ในด้านโอสถ เขานั้นคือคนที่สามารถหลอมโอสถระดับห้าที่มีความยากสูงๆ ได้ง่ายๆ

คนเช่นนี้แม้จะเอาหยางเชินไปเทียบมันก็ไม่มีทางเทียบเคียงได้

โชค?

ของแบบนั้นมันไม่มี!

ในรอบที่สี่สิบเย่หยวนก็ได้มาพบกับศิษย์นิกายสว่างชัดอีกคนนามเว่ยหยวนเฟย

เว่ยหยวนเฟยคนนี้เป็นนภาสวรรค์สองดาวขั้นสุด เขานั้นมีพลังฝีมือที่เหนือล้ำและมีโอกาสติดอันดับหนึ่งในห้าด้วย

แต่ก่อนจะเริ่มศึกนี้หยางเชินก็กำชับมาอย่างหนักแน่นว่าเขาต้องยอมแพ้ทันที

เพียงแค่ว่าเมื่อเริ่มการประลองขึ้น เรื่องราวมันกลับเหนือความคาดหมายของหยางเชินไปมาก

ตอนนี้เย่หยวนเปลี่ยนท่าของตน เมื่อเขาเริ่มลงมือเขาก็ปล่อยดาบที่สุดแสนรวดเร็วและรุนแรงออกมา

หนึ่งดาบนี้เหนือล้ำกว่าครั้งก่อนมาก แถมยังเร็วกว่านับเท่าตัวกดดันให้เว่ยหยวนเฟยแทบหายใจไม่ออก ไม่สามารถจะพูดขอยอมแพ้ใดๆ ได้ทั้งสิ้น

เย่หยวนใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติออกมาเร่งความเร็วของตัวเองจนถึงที่สุด

ที่สำคัญปราณเทวะของเย่หยวนยังหนาแน่นกว่าใครๆ เขามีลมหายใจที่ยาวนานและเหมาะกับการต่อสู้ระยะยาว

แต่เว่ยหยวนเฟยนั้นไม่ใช่ ตอนนี้เขาเผยให้เห็นถึงช่องว่างเมื่อเจอแรงกดดันจากเย่หยวน

สุดท้ายเขาจึงถูกเย่หยวนสังหารลงด้วยดาบเดียว!

วินาทีที่เย่หยวนสังหารเว่ยหยวนเฟยลง ทุกคนต่างก็อ้าปากค้าง

หากใครยังจะอ้างบอกว่าที่ผ่านๆ มาศิษย์เหล่านั้นอ่อนแอเอง เช่นนั้นการสังหารเว่ยหยวนเฟยนี้มันก็จะช่วยยืนยันความแข็งแกร่งเหนือล้ำของเย่หยวนได้อย่างดี!

ผู้อาวุโสของนิกายสว่างชัดและหยางเชินรู้สึกเจ็บช้ำในดวงใจ ศิษย์ทั้งแปดที่มา หลังผ่านไปได้ครึ่งปีกลับเหลือเพียงแค่สามคน

และหนึ่งในนั้นยังเป็นเหอหยวนผู้ไร้ประโยชน์

นี่มันคือความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อนิกายสว่างชัด

หากไม่มีเรื่องราวเหตุร้ายใด หยางเชินและเซินเทียนหลินจะต้องได้เข้าวิหารแน่

นั่นมันจะหมายความว่าเสาหลักของนิกายสว่างชัดในรุ่นนี้มันได้ถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของเย่หยวนจนสิ้น

เท่านี้นิกายสว่างชัดก็จะขาดอัจฉริยะไปหนึ่งช่วงรุ่น มันเป็นความเสียหายอย่างที่นิกายไม่อาจทนรับได้

การกระทำนี้ของเย่หยวนมันช่างโหดร้าย!

หลังจากนี้หยางเชินก็ได้ปะทะกับเจียงเชอเหยียนและไป่หลี่ชิงหยาน

ทุกๆ ครั้งหยางเชินก็ปล่อยพลังที่มีออกมาทั้งหมดเพื่อคิดสังหารอีกฝ่ายลง

แต่น่าเสียดายที่เขาพลาดไปทั้งสองครั้ง

แถมตัวไป่หลี่ชิงหยานนั้นยังสามารถรับมือเขาได้หลายกระบวนท่า กว่าที่นางจะยอมแพ้ลง

ในหมู่คนทั้งสามไป่หลี่ชิงหยานนั้นนับได้ว่ามีพรสวรรค์มากกว่าใครเพื่อน ทำให้ฝีมือที่พัฒนาขึ้นของนางนั้นเหนือล้ำกว่าอีกสองคนด้วยเช่นกัน

การฝึกของเย่หยวนนี้มันทำให้ไป่หลี่ชิงหยานสามารถเพิ่มอัตราชนะได้มากขึ้นด้วย

ตอนนี้ในหมู่ศิษย์ที่เข้าร่วมงานทั้งหกสิบสี่ นางนั้นจัดอยู่ในอันดับที่หก ห่างจากอันดับห้าแค่ไม่มาก

ในที่สุดรอบที่ห้าสิบสามก็มาถึง มันคือรอบที่สองอัจฉริยะ เย่หยวนจะได้ปะทะกับหยางเชินเสียที!

ศึกครั้งนี้ได้รับความสนใจจากทุกผู้คน

เมื่อได้ยินว่าชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่ในครั้งนี้มีแนวคิดแห่งห้วงมิติและแนวคิดแห่งกาลเวลาปรากฏขึ้น เหล่าศิษย์วิหารหลายต่อหลายคนจึงมุ่งหน้ามารอชมกัน แม้กระทั่งผู้อาวุโสก็ยังมาดู

“ไป่หลี่ เย่หยวนสู้กับหยางเชินนี้เจ้าคิดว่าใครมีโอกาสชนะมากกว่ากัน?”

ก่อนจะเริ่มศึกเจียงเชอเหยียนก็ถามขึ้นด้วยความกังวลไม่น้อย

ตอนนี้นางนั้นรู้สึกติดหนี้บุญคุณเย่หยวนอย่างล้นพ้น

ในเวลาปีหนึ่งมานี้เย่หยวนได้หลอมโอสถมากมายให้แก่นาง ทำให้นางพัฒนาตัวเองไปได้อย่างก้าวกระโดด

ที่สำคัญเจียงเชอเหยียนยังรับรู้ได้ว่าโอสถที่เย่หยวนหลอมออกมามันไม่ได้แค่สร้างผลขึ้นในตอนที่กิน แต่มันจะส่งผลที่ยาวนานช่วยการบ่มเพาะในวันหน้าของนางได้อย่างมากมาย

เรื่องราวเช่นนี้มันมากพอที่จะเปลี่ยนชีวิตของนางได้!

แน่นอนว่าไป่หลี่ชิงหยานและอี้ชิงเซียงก็คิดเช่นเดียวกัน

ไป่หลี่ชิงหยานเองก็ตอบออกมาอย่างกังวลไม่แพ้กัน “ข้าเองก็ไม่แน่ใจ ทั้งสองคนนั้นต่างมีเรื่องที่ตัวเองมั่นใจ เย่หยวนนั้นเก่งกาจได้ด้วยการผสานแนวคิด แต่หยางเชินนั้นก็มีแนวคิดแห่งกาลเวลาที่ประมาทไม่ได้ การต่อสู้ครั้งนี้ข้าว่าโอกาสแพ้ชนะห้าสิบต่อห้าสิบ”

แม้ว่าพวกเขาทั้งหลายจะหวังให้เย่หยวนชนะเพียงใด แต่ไป่หลี่ชิงหยานก็ได้แลกดาบกับหยางเชินมาและย่อมรู้ว่า หยางเชินนั้นเก่งกาจถึงเพียงใด

ความกดดันที่คนทั้งสองสร้างให้แก่นางนั้นมันเรียกได้ว่าเทียบเท่ากัน

เพราะฉะนั้นนางจึงไม่อาจมั่นใจได้ว่าใครจะแข็งแกร่งกว่าใคร

และมันก็เพราะเช่นนี้นี่เองที่ทำให้นางรู้สึกกังวลอย่างมาก

อี้ชิงเซียงบอก “วางใจเถอะ เย่หยวนไม่มีทางแพ้แน่! เขาคนนี้สร้างเรื่องราวประหลาดใจให้ผู้คนได้เสมอๆ และดูราวกับว่าไม่เคยมีขีดจำกัดเลย!”

เมื่อทั้งสองได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ได้แต่เห็นด้วยอยู่ลึกๆ ในใจ

 

 

 

ตอนที่ 1834 อาณาจักรลายพระเจ้า

 

บนสังเวียนนั้นมีคลื่นพลังอันรุนแรงกำลังเข้าปะทะกันอยู่

หนึ่งนั้นดุร้าย อีกหนึ่งนั้นเยือกเย็น

หยางเชินนั้นมีคลื่นพลังที่แสนหนักหน่วงส่วนเย่หยวนนั้นมีคลื่นพลังที่แสนมั่นคงดั่งขุนเขา

นี่คือศึกตัดสินระหว่างนิกายสว่างชัดและนิกายเงาจันทร์ และยังเป็นการปะทะของสองสุดยอดแนวคิด

โอกาสเช่นนี้คงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

“เย่หยวน หวังว่าเจ้าจะไม่คิดยอมแพ้ไปก่อนนะ! วันนี้มาสู้กันให้ตายไปข้าง เจ้ากล้ารับคำไหม?” หยางเชินถามขึ้นมาด้วยสายตาที่จ้องมองเย่หยวน

ไม่อาจฆ่าคนอื่นได้ เขาก็ขอสู้กันให้ตายไปข้างกับเย่หยวนเลยจะดีกว่า

หยางเชินนั้นมั่นใจในพลังฝีมือของตัวเองมาก มันไม่มีทางใดที่เขาจะพ่ายแพ้แก่เย่หยวนแน่

เย่หยวนตอบกลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ย่อมได้”

หยางเชินหัวเราะลั่น “ฮ่าๆ เย่หยวน ความอับอายที่เจ้าสร้างให้แก่นิกายสว่างชัดนี้ วันนี้ข้าจะนำมันคืนให้เจ้าเอง! เจ้าตายแน่!”

เย่หยวนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม “เรื่องนั้นมันขึ้นอยู่กับว่าเจ้ามีปัญญาหรือเปล่าด้วย!”

หยางเชินหัวเราะ “เจ้ามีสุดยอดแนวคิด ข้าเองก็มีสุดยอดแนวคิด ที่สำคัญข้ายังมีพลังบ่มเพาะเหนือกว่าเจ้าเกือบสองดาว! เจ้าคิดจะเอาอะไรมาชนะข้า? วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้รับรู้ถึงพลังของข้าเอง! พลังที่แท้จริงของอันดับหนึ่งแห่งนิกายสว่างชัด!”

เมื่อต้องมาเจอกับหยางเชิน เรื่องเดียวที่เย่หยวนเสียเปรียบอย่างมากนั้นก็คือพลังการบ่มเพาะ

เย่หยวนนั้นเป็นแค่นภาสวรรค์หนึ่งดาวขั้นต้น ส่วนหยางเชินนั้นเป็นนภาสวรรค์สองดาวขั้นสุด นับแล้วมันก็เรียกได้ว่าห่างกับเกือบสองดาว

สองดาวนี้มันอาจจะไม่ได้แตกต่างมากกับอาณาจักรพระเจ้าช่วงต้นๆ แต่ในอาณาจักรนภาสวรรค์นี้สองดาวมันเป็นความห่างที่ทิ้งชั้นกันอย่างขาดลอย

ต่อให้เป็นยอดอัจฉริยะอย่างไป่หลี่ชิงหยานนางเองก็ต้องใช้เวลามากมายนับร้อยๆ ปีกว่าจะขึ้นสองดาวไปได้ แน่นอนว่าช่องว่างมันต้องมากมายมหาศาล

“ตาย!”

หยางเชินพุ่งร่างเข้ามาหาเย่หยวนพร้อมเสียงร้อง เขายกดาบในมือขึ้นพร้อมฟาดฟัน

เจ้าดาบนี้มันแฝงมาด้วยจิตที่หนักแน่น!

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือพลังโลกของหยางเชินที่แสนจะรุนแรง มันเข้าปกคลุมทุกพื้นที่ราวกับนี่เป็นโลกของเขาเองและไม่เหลือเว้นช่องว่างให้เย่หยวนรอดออกไปได้เลย

ต่อหน้าดาบคมนี้ เย่หยวนดูอ่อนแอไปทันตา

แต่ตอนนั้นเย่หยวนก็ขยับร่างบ้าง

ดาบฝ่าน้ำค้างแข็งขยับพร้อมร่างของเย่หยวนที่ตัดผ่านมิติมารับดาบของหยางเชินไว้

ดาบฝ่าน้ำค้างแข็งนี้คือสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำ!

หลังจากดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าหักลงเย่หยวนก็ไม่ได้มีอาวุธดีๆ ติดมือไว้ใช้เลย

จนหลังจากที่เย่หยวนบรรลุระดับห้ามาได้ เย่หยวนจึงสามารถเปิดโถงบัลลังก์ม่วงชั้นที่สองออกและได้รับสมบัติภายในนั้นมา

เขาเลือกที่จะหยิบสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำหนึ่งชิ้นออกมาและมันก็คือดาบฝ่าน้ำค้างแข็งเล่มนี้

พร้อมๆ กันนั้นลายสีฟ้าครามก็ปรากฏขึ้นบนร่างของเย่หยวน

ดาบเดียวที่ฟาดฟันออกมานี้ มันกลับตัดผ่านพลังโลกอันหนาแน่นของหยางเชินได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีทีท่าว่าจำลำบากใดๆ เลย

‘เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!’

แนวคิดที่แสนรุนแรงถูกปล่อยออกมาจนทำให้เกิดเสียงดังขึ้นติดๆ

ในวินาทีนั้นคนทั้งสองกลับแลกกระบวนท่ากันไปแล้วนับสิบ พลังของแนวคิดที่ทั้งสองมีปะทุขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง

เสมอ!

หยางเชินหรี่ตาเล็กทันที เขานั้นมีพลังบ่มเพาะที่เหนือล้ำกว่าเย่หยวนแท้ๆ แต่พลังโลกของเขากลับไม่อาจขัดขวางใดๆ เย่หยวนได้แม้แต่น้อย

เจ้าลายสีฟ้านี้มันคืออะไรกัน?

ด้านนอกสังเวียนทุกผู้คนเองก็ตื่นตะลึงอย่างมาก

ระดับการต่อสู้ของคนทั้งสองนี้มันเหนือล้ำกว่าที่ใครจะจินตนาการถึงได้

ในหมู่คนทั้งหกสิบสี่ที่มาเข้าร่วมงานชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่นี้ พวกเขาทั้งหลายล้วนแล้วแต่เป็นยอดอัจฉริยะ

แต่คนทั้งสองนี้อยู่เหนือล้ำกว่ายอดอัจฉริยะใดๆ เป็นตัวตนที่อยู่ในอีกระดับหนึ่ง

“ลายสีฟ้าของเย่หยวนมันช่างประหลาด มันไม่ถูกพลังโลกของหยางเชินเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าที่ก็ตามที่เย่หยวนไป มันจะช่วยเปิดทางสร้างมิติให้แก่เขา เจ้าสิ่งนั้นมันคืออะไรกัน?”

ตอนนี้ตงน้อยที่อุ้มหมูสมบัติอยู่ก็กำลังมองดูการต่อสู้พร้อมๆ กับตู้หรูเฟิง

เพราะที่แห่งนี้มันเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนที่สุด

ตงน้อยเองก็สนใจในการต่อสู้นี้ไม่น้อยจึงไม่คิดที่จะพลาดมัน

ได้ยินคำของตู้หรูเฟิงเขาก็หรี่ตาลงตอบ “มันคือ… เต๋าสวรรค์!”

ตู้หรูเฟิงหน้าถอดสีทันทีด้วยความตื่นตกใจ “เต๋าสวรรค์? เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

ตงน้อยใช้คำพูดน้ำเสียงที่ไม่เหมาะสมกับอายุแม้แต่น้อย “ไม่ผิดแน่ นั่นคือคลื่นแห่งเต๋า! เย่หยวนทำความเข้าใจเต๋าสวรรค์ได้จนถึงขั้นสูงสุดเอื้อมถึงจนเขานั้นสามารถนำเต๋าสวรรค์มาใช้งานเองได้ แม้ว่าพลังของมันจะยังไม่แข็งแกร่งมากนัก แต่ยิ่งเขาพัฒนาตัวเองขึ้นไป เจ้าลายเต๋าสวรรค์นี้มันก็จะยิ่งแข็งแกร่งและน่ากลัวขึ้น!”

ได้ยินคำของตงน้อยตู้หรูเฟิงก็ตื่นตะลึงในหัวใจ

การควบคุมเต๋าสวรรค์มาใช้ เรื่องเช่นนี้คนธรรมดาย่อมไม่มีทางแม้แต่จะคิดถึง แต่เย่หยวนคนนี้กลับทำมันได้

นักยุทธนั้นเป็นผู้ที่ทำความเข้าใจเต๋าสวรรค์เพื่อพัฒนาตัวเอง

แต่เย่หยวนกลับควบคุมเต๋าสวรรค์ได้ มันช่างน่ากลัวจนเกินไป!

จริงๆ สิ่งที่จงน้อยพูดมามันก็ไม่ถูกเสียทีเดียว

ลายสีฟ้านั้นคือคลื่นพลังจากเต๋าสวรรค์ไม่ผิดแน่ แต่มันไม่ใช่ตัวเย่หยวนที่ควบคุมกระแสเต๋าสวรรค์ได้

ลายสีฟ้านั้นเป็นของเย่หยวนมาตั้งแต่แรก!

คนอื่นๆ บรรลุระดับห้ามาได้พวกเขาจะเข้าสู่อาณาจักรนภาสวรรค์ แต่ว่าเย่หยวนนั้นเดินทางสายที่ผิดแปลกจากผู้คน แน่นอนว่าอาณาจักรที่เขาขึ้นมาอยู่นั้นมันย่อมไม่เหมือนกับใครๆ

หลังจากเย่หยวนบรรลุขึ้นระดับห้ามาได้ ทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอีกครั้ง

ตอนนี้วายุศักดิ์สิทธิ์ของเขาหดเล็กลงไปอีกครั้ง และยิ่งทำให้ปราณภายในเข้มข้นขึ้น

มันเท่ากับว่าคลื่นพลังใดๆ ก็ยิ่งหนาแน่นมากขึ้น

หากเดิมทีทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขามีขนาดเท่าทะเลสาบ ทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนในตอนนี้มันคงมีขนาดไม่ต่างจากสระน้ำ

แต่ว่าปราณเทวะของเย่หยวนกลับไม่ได้อ่อนแอลง ตรงกันข้ามมันกลับแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อน

นอกจากนี้มันก็ยังมีลายสีฟ้านั้นเกิดขึ้นมาทั่วทั้งทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวน

ลายสีฟ้านั้นมีสภาพคล้ายกับสายฟ้าที่เขาเจอตอนขึ้นเขาแห่งถงเทียนครานั้น เพียงแค่ว่าหากเทียบพลังกัน มันยังอ่อนแอกว่าอย่างมาก

เย่หยวนได้ค้นพบว่าเมื่อเขาต่อสู้ เขาสามารถเรียกลายสีฟ้าเหล่านี้ออกมาช่วยเพิ่มการโจมตีให้เฉียบคมขึ้น ทั้งยังช่วยเสริมสร้างพลังป้องกันให้เหนือล้ำ

ส่วนพลังโลกนั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าลายสีฟ้านี้แล้วมันก็ไม่ต่างไปจากกระดาษแผ่นบางๆ

ตราบเท่าที่มันไม่ได้หนาแน่นอย่างเหลือเชื่อ เย่หยวนก็ล้วนสามารถฝ่ามันเข้าไปได้

เพราะฉะนั้นเย่หยวนจึงเรียกอาณาจักรนี้ว่าอาณาจักรลายพระเจ้า!

คนภายนอกไม่รู้ แต่มีหรือที่หยางเชินจะไม่รู้สึกถึงความเสียเปรียบนี้

เย่หยวนนั้นมีเพลงดาบที่ดูแสนธรรมดาแต่มันกลับแฝงมาด้วยพลังที่เหนือล้ำ ทำให้ทะเลจิตของเขายุ่งเหยิงจนแทบไม่อาจควบคุมตัวเองได้

เมื่อรับเข้าไปหลายดาบเข้า ตอนนี้เขาก็เริ่มรู้สึกเหมือนดาบจะหลุดออกมือไปได้ทุกเมื่อ

“ไม่มีทาง! ไอเด็กคนนี้มันประหลาดเกินไปแล้ว ข้ารับมือเช่นนี้ต่อไม่ได้แน่!”

หยางเชินรู้ดีว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาต้องแพ้อย่างแน่นอน

“แนวคิดแห่งกาลเวลา!”

ตอนนั้นเองก็มีคลื่นพลังแนวคิดแห่งกาลเวลาปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง

เย่หยวนผงะไปทันทีที่ได้เห็นและเริ่มรู้ตัวว่าการเคลื่อนไหวของตัวมันช้าลงอย่างมาก

ตอนนี้แม้แค่จะเปิดมิติก็ยังช้าเชื่อง

หยางเชินยิ้มร่า “พลังของแนวคิดแห่งกาลเวลามีหรือที่คนอย่างเจ้าจะเข้าใจ?! ข้าขอบอกเลยว่าแนวคิดแห่งกาลเวลาที่ข้าเคยใช้มานั้นมันไม่ใช่พลังที่แท้จริงของข้าสักนิด! แนวคิดแห่งกาลเวลาของข้านั้นถูกบ่มเพาะจนถึงสามดาวแล้ว! ไม่นึกล่ะสิ? ตอนนี้เจ้าไปตายเสียเถอะ! ดาบกดมิติขนาน!”

ตอนนี้หยางเชินยกดาบขึ้นสูงพร้อมใช้ทักษะการต่อสู้อันดุดันราวกับว่าดาบนี้มันจะตัดขาดมิติออกจากกันได้

ดาบนี้หมายเอาชีวิตเย่หยวน!

 

 

 

ตอนที่ 1835 มิติลายพระเจ้าไม่ผูกมัดกั...

 

ในจิตใจของหยางเชินนั้น เย่หยวนคือเป้าหมายที่แท้จริงของเขา

การสังหารอี้ชิงเซียงร้อยคนมันก็ไม่สำคัญเท่าสังหารเย่หยวนคนเดียว

เพราะฉะนั้นตอนที่ลงมือกับพวกอี้ชิงเซียงนั้นหยางเชินจึงไม่ได้คิดลงมืออย่างเต็มที่

สังหารได้ก็ดีไป สังหารไม่ได้ก็ไม่เป็นเรื่องใหญ่มากมาย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเย่หยวนต้องตาย

เพราะเรื่องราวทั้งหลายนั้นมันเกิดขึ้นมาจากเย่หยวน

เมื่อเห็นท่าทางลำบากของเย่หยวนในตอนนี้รอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยางเชิน ดาบของเขาเปลี่ยนพุ่งเป็นลำแสงเข้าฟันหัวของเย่หยวนในทันที

แต่ทว่าก่อนที่ดาบของหยางเชินจะเคลื่อนไปถึงตัวเย่หยวน มันกลับหยุดลงราวกับว่าอากาศนั้นมีอะไรมาขวางกั้น

ตอนนี้ร่างของเขาไม่อาจขยับเคลื่อนไหวได้เลย

เบื้องหน้าหยางเชินนั้นราวกับว่ามีมิติไร้ขีดจำกัดขวางกั้นรอให้เขาข้ามผ่านมันไป

ดาบของเขาตัดผ่านมิตินั้นไปทีละชั้นๆ แต่ก็ยังไม่อาจถึงตัวเย่หยวนได้เสียที

สองสุดยอดแนวคิดปะทะกันอย่างบ้าคลั่ง!

“ฮ่าๆ ไม่มีประโยชน์! ต่อหน้าแนวคิดแห่งกาลเวลาแล้วทุกสิ่งอย่างมันไร้ความหมาย ไปตายเสีย!”

หยางเชินหัวเราะลั่นก่อนจะผลักดันดาบในมือจนพุ่งออกไปด้านหน้าได้อีกครั้ง

ดาบนี้มันห่างจากหัวของเย่หยวนไปแค่ไม่กี่นิ้ว!

คลื่นพลังที่เย็นเยือกนี้มันทำให้เย่หยวนต้องหลับตาอย่างไม่อาจลืมได้

ทุกคนหัวใจเต้นรัว มองดูภาพอันหวาดเสียวตรงหน้า

ใบหน้าของพวกไป่หลี่ชิงหยานซีดเผือดลงทันทีด้วยความป็นห่วงและกังวล

หากดาบนี้ถูกฟันลงแล้ว เย่หยวนคงตายแน่!

แต่ตอนนั้นเองที่เกิดมีเส้นใยสายสีฟ้าพวยพุ่งออกมาจากร่างเย่หยวนอย่างบ้าคลั่ง ราวกับเส้นใยที่แมงมุมปล่อยออกมาทำรัง

หยางเชินหน้าถอดสีเพราะเจ้าเส้นใยสีฟ้านี้มันถูกปล่อยออกมาอย่างไม่จบสิ้นจนห่อหุ้มร่างของพวกเขาทั้งสองไว้

เรื่องราวภายในนี้มันถูกตัดการมองเห็นจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง

“นี่มัน… อะไรกัน?” ตู้หรูเฟิงถามขึ้นด้วยใบหน้าตื่นตะลึง

ตงน้อยพูดตอบกลับมาด้วยท่าทางสั่นกลัวไม่น้อย “นี่มัน… เหมือนว่าจะเป็นอะไรที่คล้ายพลังโลก แต่มันก็ดูต่างออกไป หากข้าเดาไม่ผิดเย่หยวนคงชนะแล้ว!”

ตู้หรูเฟิงหรี่ตาลงมองทันที “ชนะอย่างนี้? ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าด้านในเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

ตงน้อยตอบ “แม้เราจะไม่รู้ว่าด้านในกำลังเกิดอะไรขึ้นแต่มันต้องเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายแน่… เพราะแม้แต่ข้าก็ยังรู้สึกได้ถึงความอันตราย!”

ตู้หรูเฟิงหน้าซีดเผือดลงทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาย่อมรู้ดีว่าตงน้อยผู้นี้เป็นใครมาจากไหน

ถ้าแม้แต่เขาคนนี้ยังรู้สึกได้ถึงอันตราย เจ้าเส้นใยสีฟ้านี้มันต้องเป็นอะไรที่แสนน่ากลัวแน่

ด้านในลูกบอลเส้นใยนั้นเย่หยวนกำลังสะบัดดาบยาวด้วยดวงตาสองข้างที่เปล่งแสงสีฟ้า ดาบนี้ของเขาปัดดาบของ หยางเชินจนปลิวไปทันที

หยางเชินเบิกตามองด้วยความตื่นตกใจ “นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไร? แนวคิดแห่งกาลเวลา!”

หยางเชินพยายามอย่างมากที่จะเรียกแนวคิดแห่งกาลเวลาออกมาใช้ แต่มันราวกับว่าเขาไม่อาจจับต้องแนวคิดแห่งกาลเวลาได้อีกต่อไป

สถานการณ์เช่นนี้มันทำให้ผู้คนสิ้นหวัง

ดวงตาสีฟ้าครามของเย่หยวนนั้นจ้องมองมาอย่างไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ “เจ้าออมมือตัวเองไว้ แล้วเจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าข้าเองก็ไม่ได้เอาจริงเอาจัง? ไม่ต้องเสียแรงขัดขืนอีกแล้ว มิติลายพระเจ้าไม่ผูกมัดกับแนวคิดใด! กฎของที่นี่ถูกข้าตั้งขึ้น แนวคิดใดที่เจ้าเรียนรู้มาจากมหาพิภพถงเทียนมันไร้ค่าที่นี่!”

หลังจากเย่หยวนบรรลุอาณาจักรลายพระเจ้าแล้วเขาก็พบว่าตัวเองสามารถสร้างมิติลายพระเจ้านี้ขึ้นมาได้

เมื่อเขาเข้ามาภายในเย่หยวนกลับพบว่าตัวเองควบคุมทุกแนวคิดได้!

ในที่แห่งนี้ เขาคือผู้ปกครองอย่างแท้จริง!

แต่ดูท่าฝั่งหยางเชินจะไม่คิดเช่นนั้นแถมยังหัวเราะลั่นออกมา “เจ้าตั้งกฎ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นเทพผู้สร้างหรือ? เล่นเอาข้าจะขำตายแล้ว!”

เย่หยวนตอบ “ไม่เชื่อ? ดู! เวลา จงหยุด!”

เมื่อเย่หยวนชี้นิ้วออกมาร่างของหยางเชินกลับขยับไม่ได้

เขาพยายามดิ้นรนอย่างถึงที่สุด แต่ก็พบว่าตัวเองมิอาจขยับเคลื่อนไหวได้เลย

หยางเชินนั้นเข้าใจแนวคิดแห่งกาลเวลาอย่างดี เขาย่อมเข้าใจได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่วิชาผูกมัดใดๆ แต่เป็นการหยุดเวลาอย่างแท้จริง!

คลื่นยักษ์สาดซัดเข้ากลางใจของเขา มองดูเย่หยวนอย่างตกตะลึง

เรื่องเช่นนี้… มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

หยุดเวลานั้นคือจุดสุดยอดของแนวคิดแห่งกาลเวลา คนที่จะทำได้ต้องบ่มเพาะฝึกฝนแนวคิดแห่งกาลเวลาจนถึงระดับเจ็ดดาวเท่านั้นจึงจะสามารถทำได้

แต่ดูอย่างไรเย่หยวนก็ไม่มีทางรู้ถึงแนวคิดแห่งกาลเวลา แต่เขากลับทำได้ถึงขั้นนี้

นี่เป็นเครื่องยืนยันว่าเย่หยวนไม่ได้พูดเล่น เขาควบคุมมิตินี้ได้อย่างสิ้นเชิง!

แข็งแกร่งเกินไป!

และยังน่าเหลือเชื่อเกินไปด้วย!

เรื่องราวเช่นนี้มันก็ยังมีในโลกอีกหรือ

เย่หยวนบอก “ดูท่าเจ้าจะเชื่อแล้ว เช่นนั้นจงตายไปเสีย”

นั่นทำให้หยางเชินตื่นตระหนกขึ้นทันที เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต

ราวกับว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้คือเทพผู้สร้างอย่างแท้จริง

“เดี๋ยวก่อน! ข้า… ข้าผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตข้าด้วย! ข้าสัญญาว่าจากนี้ไปข้าจะไม่มาหาเรื่องพวกเจ้าอีกแล้ว!” หยางเชินตะโกนบอก

แต่เย่หยวนนั้นก็ยังมองมาด้วยสายตาไร้ความรู้สึก “มันสายไปที่จะยอมรับผิดแล้ว”

พูดจบเย่หยวนก็ชี้นิ้วออกมาส่งร่างของหยางเชินให้หายไปทั้งๆ อย่างนั้น

มองดูภาพของหยางเชินที่ค่อยๆ จางหายไปเย่หยวนกลับไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ แสดงออกมา

ความเฉยชาของเย่หยวนในตอนนี้มันเหนือล้ำกว่าตัวเขาในเวลาปกติอย่างมาก

เขานั้นปล่อยคลื่นพลังที่เย็นเยือกออกมาตั้งแต่หัวจรดเท้าโดยไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ในที่สุดบอลเส้นใยสีฟ้าก็ค่อยๆ จางลงและกลับเข้าสู่ทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวน

‘ฟุบ!’

ร่างของเย่หยวนล้มลงนอนหมดสติบนสังเวียน

แต่แน่นอนว่ามันไม่เหลือหยางเชินอยู่อีกแล้ว บนสังเวียนมีเพียงเย่หยวนเท่านั้น

หยางเชินนั้นตายจนไม่อาจหาได้แม้แต่เศษเสี้ยววิญญาณ

นั่นทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นรอบๆ!

ก่อนหน้านี้หยางเชินยังเป็นตัวเต็งในการได้อันดับหนึ่งของงานชุมนุมครั้งนี้ ไม่มีใครนึกใครฝันว่าเขาจะแพ้พ่ายและยิ่งไม่มีใครคิดว่าเขาจะตายลงเช่นนี้

แต่ตอนนี้เขากลับถูกเย่หยวนสังหารลงเงียบๆ?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้อาวุโสนิกายสว่างชัดในตอนนี้ที่รู้สึกโกรธแค้นอย่างไม่อาจระบายออก ทำให้ร่างกายของเขาแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ

นิกายสว่างชัดนั้นแข็งแกร่งจนทำให้ผู้คนหวาดกลัว แต่ครั้งนี้เขากลับเสียศิษย์ไปแล้วถึงหกคน เรื่องเช่นนี้จะกลับไปรายงานนิกายได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าตู้หรูเฟิงยังยืนมึนงง ตงน้อยจึงพูดขึ้น “นี่ เจ้าประกาศผลสิ”

“อ่า? อ่อ อืม!” ตู้หรูเฟิงเหมือนเพิ่งถูกปลุกให้ตื่นจากฝัน

ความตกตะลึงที่เขาได้รับนั้นมันเหนือล้ำกว่าสิ่งใดๆ

เส้นใยสีฟ้านั้นมันเหมือนกับเส้นไหมห่อดักแด้มีความสามารถกลืนกินทุกสิ่งอย่าง ทำลายร่างของหยางเชินจนไม่เหลือแม้แต่เศษผง

เย่หยวนคนนี้แข็งแกร่งแค่ไหนกันแน่?

เพราะจริงๆ แล้วก่อนหน้านี้เขาไม่คิดว่าเย่หยวนจะชนะเลย

เพราะอย่างไรเสียทั้งคู่ก็บรรลุสุดยอดแนวคิด และหยางเชินยังมีพลังบ่มเพาะที่เหนือล้ำกว่าเย่หยวนอีกด้วย

แต่ไม่มีใครคิดใครฝันว่าพวกเขากลับพบเจอผลเช่นนี้

“ศึกนี้เย่หยวนเป็นผู้ชนะ หยางเชินเสียชีวิต!” ตู้หรูเฟิงร้องประกาศ

เมื่อเสียงนั้นดังขึ้น ก็มีเงาร่างหนึ่งพุ่งขึ้นสังเวียนมาอย่างรวดเร็วพร้อมยกฝ่ามือเตรียมสังหารเย่หยวนที่นอนหมดสติ

ผู้อาวุโสนิกายสว่างชัด!

ตอนนี้ดวงตาของเขาแดงก่ำราวคนบ้า ไร้สิ้นซึ่งเหตุและผล

ตู้หรูเฟิงหัวเราะเย้ยก่อนจะพุ่งตัวออกไปบนสังเวียนบ้าง

‘ปัง!’

สองเทพถ่องแท้ปะทะกันเข้าจนทำให้ผู้อาวุโสนิกายสว่างชัดลอยปลิวไป

“ฮั่นเจี้ยนชิง เจ้าคิดจะทำอะไร?” ตู้หรูเฟิงถามขึ้น