Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ 1826-1831

 ตอนที่ 1826 สามกระบวนท่ามันมากไป แค่ก...

 

นิกายระดับเทพถ่องแท้ทั้งสิบสี่ ตอนนี้ศิษย์ทั้งหกสิบสี่จากนิกายเหล่านั้นกำลังมารวมกันที่ลานกว้างโดยเป้าสายตาที่ทุกผู้คนมองมาก็คือเย่หยวน

อี้ชิงเซียงรู้สึกได้ทันทีว่าสายตาเหล่านั้นมันเปี่ยมไปด้วยความประสงค์ร้ายทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมา

“ผู้อาวุโสซู่ ทำไม… ทำไมพวกเขาทั้งหลายจึงมองเราเช่นนี้กัน?

ผู้อาวุโสซู่ตอบกลับ “การไปอยู่สวนป่าบนด้วยพลังฝีมือระดับพวกเรามันย่อมทำให้ผู้คนไม่พอใจ เพราะอย่างไรเสียสวนป่าบนนั้นก็ไม่เปิดรับแม้กระทั่งนิกายสว่างชัด จากนี้ไปพวกเจ้าจงระวังตัวให้มากเถอะ”

อี้ชิงเซียงและเจียงเชอเหยียนหน้าถอดสีไปทันที เวลาหลายวันมานี้พวกเขาทั้งหลายได้รับผลประโยชน์เพิ่มพลังการบ่มเพาะไปมากจากการพักอยู่ในสวนป่าบน

แต่ประโยชน์นี้มันก็มีราคาที่ต้องจ่าย

การต้อนรับที่ไม่เหมาะสมกับฐานะของตนนั้นมันมักทำให้เกิดความอิจฉาไม่พอใจจากรอยข้างเสมอ

นี่คือสิ่งที่พวกเขาทั้งหลายลืมเลือนไป

“นี่มัน… มันความผิดเย่หยวน!” เจียงเชอเหยียนบอก

อี้ชิงเซียงเองก็บ่นตาม “ใช่ ไอ้หมอนี่มันช่างชอบยืนอยู่ท่ามกลางความสนใจจริงๆ!”

เมื่อเย่หยวนได้ยินเขาก็ได้แต่ส่ายหัวออกมาพร้อมหัวเราะ

นี่แหละคือมนุษย์ เวลาได้ผลประโยชน์ก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่พอมีปัญหาใดๆ มันก็ล้วนเป็นความผิดของผู้อื่นทั้งสิ้น

แต่ไป่หลี่ชิงหยานกลับสวนขึ้น “วันที่พวกเจ้าได้เข้าไปอยู่ยังเป็นตื่นเต้นดีใจกันจนตัวสั่น หากไม่ใช่เพราะเย่หยวนพวกเราทั้งหลายคงได้ไปนอนอยู่ในโรงฟืน! ในฐานะศิษย์นิกายระดับเทพถ่องแท้พวกเจ้าคิดว่ามันเหมาะสมหรืออย่างไร?”

จากนั้นตงน้อยที่กำลังกอดเจ้าหมูสมบัติอยู่ก็พูดเสริมขึ้นด้วยเสียงใสๆ แต่วางท่าราวปรมาจารย์ “พวกเจ้ายังมียางอายอยู่ไหม? เย่หยวนได้ไปกราบขอร้องให้พวกเจ้าเข้าพักหรือ? หรือพวกเจ้าคิดว่าด้วยพลังฝีมือของพวกเจ้านั้น หากไม่โดนหมายหัวแล้วจะสามารถผ่านเข้าเป็นศิษย์ในวิหารได้?”

คนทั้งสองแทบสำลักทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น มารน้อยตัวนี้มันช่างด่าได้ไม่ไว้หน้าผู้คนเสียจริงๆ

คนทั้งสองหันหน้ามามองกันก่อนจะเงียบปากลงไป

เพราะสิ่งที่ตงน้อยว่ามามันก็ไม่ผิด ด้วยพลังฝีมือของพวกเขาแล้วมีหรือที่จะได้สิทธิ์เข้าเป็นศิษย์ของวิหาร

ตอนที่เขาได้ยินว่าเย่หยวนจะไปเข้าร่วมงานชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่ตงน้อยก็เกิดสนใจและขอตามติดมาดูด้วยให้ได้

ชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่แต่ละครั้งมันจะมีจำนวนผู้เข้าร่วมที่ตายตัวคือหกสิบสี่คน

ส่วนเรื่องสิทธิ์ในการส่งคนเข้านั้นมันจะแตกต่างกันไปแล้วแต่พลังอำนาจที่นิกายต่างๆ มี

สิทธิ์ของแต่ละนิกายนั้นไม่แน่ชัด แต่ในชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่ที่ผ่านๆ มานิกายสว่างชัด นิกายปรารถนาและเหล่ายอดนิกายทั้งหลายจะได้รับสิทธิ์ส่งศิษย์เข้างานประมาณเจ็ดถึงแปดคน

ส่วนิกายที่อ่อนแอลงมาก็จะได้รับสิทธิ์ที่น้อยลงตาม

นิกายเงาจันทร์นั้นได้รับสิทธิ์เข้าร่วมมาสี่ที่ มันไม่นับว่ามากมายนักเพราะฉะนั้นจึงจัดได้อยู่ในกลุ่มไร้ความหวัง

เพราะอย่างไรเสียคนทั้งหกสิบสี่นี้ ผู้จะเข้าวิหารได้จริงๆ มันก็มีแค่ห้าคนเท่านั้น

ชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่นั้นเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือด การชุมนุมจะจัดต่อเนื่องยาวนานหลายเดือน บางครั้งก็อาจยาวนานเป็นปี

เหล่าศิษย์ที่ได้เข้าร่วมชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่จะต่อสู้กันทุกวัน แต่วันละห้าคู่จนกว่าศิษย์ทั้งหลายจะได้สู้กันจนครบ

สุดท้ายผู้ที่ได้รับชัยชนะรวมสูงสุดก็จะได้สิทธิ์ในการเข้าสู่วิหารไป

การต่อสู้ที่หนักหน่วงเช่นนี้เป็นความท้าทายของเหล่าศิษย์ แต่ก็ยังเป็นโอกาสสำคัญด้วย

เพราะเหล่าศิษย์ที่มาร่วมชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่นี้ได้ย่อมเป็นยอดศิษย์ของแต่ละนิกาย ไม่มีศิษย์ธรรมดาๆ หลุดเข้ามาได้แน่

แม้จะเป็นพวกนิกายที่อ่อนแอก็ไม่แน่ว่าจะแพ้เสมอไป

ในการชุมนุมที่ผ่านๆ มามันมีให้เห็นหลายครั้งที่ศิษย์จากนิกายเล็กๆ จะกลับสามารถชนะศิษย์จากนิกายใหญ่ได้

ที่สำคัญในเวลาหลายเดือนที่การชุมนุมดำเนินไปนี้หลายต่อหลายคนจะเริ่มเรียนรู้และนำจุดแข็งของคู่ต่อสู้มาปรับใช้กับตัว ทำให้ฝีมือพัฒนาไปได้อย่างก้าวกระโดดจนสุดท้ายอาจขึ้นไปติดห้าอันดับแรก

เรื่องเช่นนี้เองก็ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย

ตู้หรูเฟิงนั้นยกจารึกหยกขึ้นมากล่าวด้วยเสียงดังชัด “เอาล่ะ พวกเจ้าทั้งหลายตอนนี้จงปล่อยปราณเทวะของตนออกมาใส่จารึกหยกนี้ จารึกหยกนี้จะทำการช่วยพวกเจ้าทั้งหลายจับคู่แข่งขันให้เอง”

ผู้ที่มีหน้าที่ดูแลชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่นั้นก็คือเขาเอง

เมื่อเหล่าศิษย์ทั้งหลายได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ปล่อยปราณเทวะออกมาตามๆ กัน

ตอนนี้ปราณเทวะหลากสีกำลังถูกปล่อยออกมาทั่วทุกหนแห่งจนมืดฟ้ามัวดิน ก่อนจะค่อยๆ ไหลเข้าไปสู่จารึกหยกนั้น

เมื่อทุกคนใส่ปราณเทวะเข้าไปแล้วเจ้าจารึกหยกก็ค่อยๆ เปล่งแสงออกมาอย่างสว่างจ้า

จากนั้นบนจอแสงนั้นก็มีชื่อของทุกผู้คนพร้อมหมายเลขปรากฏขึ้น

เย่หยวนมองหาอยู่นิดหน่อยก็พบว่าหมายเลขของตัวเขานั้นอยู่อันดับสุดท้าย ที่หกสิบสี่

ในฝูงชนมีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาเสียงหนึ่ง “ฮ่าๆๆ อัจฉริยะที่ได้อยู่สวนป่าบนกลับได้หมายเลขหกสิบสี่ น่าขันเสียจริง!”

“หน้าไม่อายจริงๆ! พลังแค่นี้กลับกล้าไปอยู่สวนป่าบนได้ หากเป็นข้า ข้าคงหนีไปอยู่ที่อื่นแล้ว!”

ด้วยเสียงหัวเราะหนึ่งที่ดังขึ้น เสียงหัวเราะอื่นก็เริ่มดังตาม

คำพูดเหล่านั้นมันเป็นการดูถูกเย่หยวนอย่างเต็มที่

ทุกคนรู้ดีว่าการที่นิกายเงาจันทร์ได้เข้าไปอยู่สวนป่าบนมันเป็นเพราะว่าเย่หยวนที่ไปตีสนิทเข้าหมูตัวนั้นเข้าได้

จริงๆ แล้วพวกเขาทั้งหลายเหล่านี้ไม่มีศิษย์ใดๆ ที่จะไปอยู่สวนป่าบนเลย!

เย่หยวนมึนงงไม่น้อยก่อนจะหันมาถามซู่เหยียน “หมายเลขหกสิบสี่มันน่าขำตรงไหนหรือ?”

ซู่เหยียนยังไม่ทันบอกอะไรแต่ตงน้อยก็แทรกขึ้นมาก่อน “เจ้าไม่ได้มาจากโลกภายนอกใช่ไหมเนี่ย? ถึงได้ไม่รู้เรื่องนี้? จารึกหยกนั้นคือจารึกอาณาจักรล้ำมันสามารถวัดอาณาจักรบ่มเพาะของเจ้าได้จากปราณเทวะที่เจ้ามี เจ้าได้หมายเลขหกสิบสี่ หมายความว่าเจ้านั้นมีอาณาจักรบ่มเพาะต่ำที่สุดในหมู่ผู้เข้าร่วมงานทั้งหมดหกสิบสี่คน! เจ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าขำไหมล่ะ?”

เมื่อเย่หยวนได้ยินเช่นนั้นเขาก็เข้าใจเรื่องราวได้ทันที เป็นเวลานี้เองที่เขาได้รู้ถึงพลังของจารึกหยกนี้

สิ่งนี้มันคือกระจกส่องวิญญาณโดยแท้ เปิดเผยทุกอย่างโดยไม่มีการปกปิด!

แม้จะเป็นนภาสวรรค์ขั้นต้นเหมือนๆ กันแต่ว่าคนเราก็ย่อมมีพื้นฐานการบ่มเพาะที่แตกต่างกัน

อาณาจักรบ่มเพาะหนาแน่นกว่า บ่มเพาะมามากกว่าหนึ่งวัน มันก็ย่อมมีโอกาสมากกว่าที่จะมีพลังบ่มเพาะแข็งแกร่งกว่า

แน่นอนว่าด้วยวรยุทธบ่มเพาะที่ใช้และพรสวรรค์ในการบ่มเพาะ ความเร็วของแต่ละคนมันย่อมแตกต่างกันไป

จู่ๆ จอแสงนั้นก็ปรากฏตัวอักษรหนาขึ้นมาอีกครา

ตู้หรูเฟิงบอก “การจับคู่ของพวกเจ้าทั้งหลายจะขึ้นแสดงที่นี่ ชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่นั้นนับว่าเริ่มขึ้นในวันนี้! หากเจ้าไม่คิดสู้ในศึกนั้นเจ้าก็สามารถไม่ขึ้นต่อสู้ได้ และหากเจ้าไม่ได้มาถึงสังเวียนในเวลาจะนับว่าเจ้าเป็นฝ่ายแพ้ไป!”

พูดจบตู้หรูเฟิงก็หันมามองเย่หยวน

จนมีคนกล่าวขึ้น “เอ๋ ไอ้เด็กคนนั้นได้สู้วันพรุ่งนี้ คู่ต่อสู้ของมันคือ… เหอหยวนแห่งนิกายสว่างชัด!”

ตัวตนของเย่หยวนนั้นมันมีชื่อและผู้คนให้ความสนใจมากเสียยิ่งกว่าหยางเชินแห่งนิกายสว่างชัดหรือหลัวเจินแห่งนิกายปรารถนาเสียอีก

ทำให้ตอนนี้ทุกผู้คนต่างมองหาและพบว่าใครคือคู่ต่อสู้ของเย่หยวน สีหน้าของพวกเขาทั้งหลายต่างแสดงความเย้ยเยาะออกมาตามๆ กัน

“หึ ไอ้เด็กคนนี้มันช่างดวงซวย ไปเจอเหอหยวนตั้งแต่รอบแรกเช่นนี้!”

“แม้ว่าเหอหยวนจะเป็นอันดับสุดท้ายของนิกายสว่างชัดแต่เขาเองก็เป็นนภาสวรรค์ขั้นสุดคนหนึ่ง ที่สำคัญกำลังฝีมือของเขานั้นยังเก่งกาจกว่าคนรุ่นเดียวกันในนิกายอื่นๆ ด้วย!”

ระหว่างที่ทุกคนเริ่มทำการวิเคราะห์และพูดคุยก็มีชายในชุดม่วงคนหนึ่งเดินออกมายืนต่อหน้าเย่หยวนพร้อมอมยิ้ม “ยอดอัจฉริยะแห่งสวนป่าบน วันพรุ่งนี้ข้าคงต้องขอให้เจ้าชี้แนะหน่อยแล้ว! อย่าเพิ่งรีบยอมแพ้เร็วไปล่ะ ไม่เช่นนั้นทุกคนคงเสียใจแย่ เอาเป็นว่า… สามกระบวนท่าว่าอย่างไร?”

“ฮ่าๆๆ…” เสียงหัวเราะดังขึ้นตามมาทันที

ชายหนุ่มคนนี้ย่อมเป็นเหอหยวนแล้วไม่ผิดแน่

เว้นเสียแต่ว่าวันนี้เขาไม่ได้มาทักทาย แต่มาเพื่อเย้ยหยันเย่หยวน

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “สามกระบวนท่ามันมากไป แค่กระบวนท่าเดียวก็พอ!”

 

 

 

ตอนที่ 1827 ข้าจะกลับไปหลอมโอสถ

 

“แค่กระบวนท่าเดียว? ไอ้หมอนี่มันช่างหน้าไม่อายจริงๆ นี่คือจะยอมแพ้กันตรงนี้เลยรึ?” คำพูดของเย่หยวนมันทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นทั่ว

เหอหยวนกล่าว “ดูท่านิกายเงาจันทร์จะส่งเจ้ามาเป็นตัวประกอบจริงๆ สินะ ติดแค่ว่าเจ้านั้นมันดวงดีไปทำให้หมูสมบัตินั้นติดใจเข้าได้ ชิๆ ข้าก็นึกว่าเจ้าจะเก่งกาจแค่ไหน น่าผิดหวังเสียจริง!”

แม้จะเป็นนภาสวรรค์หนึ่งดาวเหมือนกันแต่เย่หยวนนั้นยังอยู่แค่ขั้นต้น ส่วนเหอหยวนนั้นอยู่ขั้นสุด

มันไม่ใช่เพราะว่าแต่ละขั้นนั้นแตกต่างกันอย่างมากมาย แต่เป็นเพราะพลังฝีมือของเหอหยวนนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก

นอกงานชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่เขาสามารถต่อสู้ได้แม้กระทั่งกับนภาสวรรค์สองดาวขึ้นต้น

นิกายสว่างชัดนั้นมันไม่มีใครที่อ่อนแอ

เรื่องนี้ถูกพิสูจน์จากงานชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่ที่ผ่านๆ มาหลายต่อหลายครั้ง

แต่เย่หยวนกลับตอบสวนมา “เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว เจ้าต่างหากที่จะแพ้ในกระบวนท่าเดียว!”

เมื่อเหอหยวนได้ยินเช่นนั้นเขาก็หัวเราะลั่นขึ้น “พวกเจ้าทั้งหลายได้ยินไหม? มันคิดจะทำให้ข้าแพ้ด้วยกระบวนท่าเดียว! ฮ่าๆๆ สมชื่อยอดอัจฉริยะแห่งสวนป่าบนจริงๆ ความโอหังนี้มันช่างเหนือล้ำข้าล่ะกลัวจริงๆ!“

คนรอบๆ ทั้งหลายต่างหัวเราะขึ้นตามๆ

“ในดาวเดียวกัน มีคนที่ต่อสู้กับเหอหยวนได้ไม่มากมายนัก อย่าว่าแต่ทำให้แพ้ด้วยกระบวนท่าเดียวเลย”

“ยอดอัจฉริยะสวนป่าบนนั้นช่างเก่งกาจเหลือเกินเมื่อเป็นเรื่องโม้โอ้อวด!”

การบ่มเพาะนั้นยิ่งพัฒนาอาณาจักรไปมาก ความแตกต่างของแต่ละดาวก็จะยิ่งห่างชั้น

แต่ละดาวนั้นต้องใช้เวลาบ่มเพาะที่มากมายมหาศาล

แม้จะเป็นแค่ช่องว่างระหว่างนภาสวรรค์หนึ่งดาวขั้นต้นและขั้นกลางมันก็ยังห่างชั้นกันอย่างมาก

“ไอ้โง่!”

คำพูดนี้เย่หยวนและตงน้อยพูดออกมาพร้อมๆ กัน

เหอหยวนหน้าดำมืดลงทันที “เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

เย่หยวนตอบกลับไป “ยังไม่ทันได้ลงมือก็มาอวดอ้างตัวเอง ข้าไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเจ้าไปเอาความมั่นใจขนาดนั้นมาจากไหน หรือว่าเจ้าคิดว่าแค่ตัวเองมาจากนิกายสว่างชัดก็จะเก่งกาจกว่าคนอื่นมากมายแล้ว? ท่าทางอวดเก่งปากดีนี้ของเจ้ามันทำให้ตัวเจ้าดูเหมือนคนโง่เง่าจริงๆ เจ้าไม่รู้ตัวเลยหรือ?”

ได้ยินคำของเย่หยวนทุกผู้คนต่างก็แสดงสีหน้าตกตะลึง

คนที่มาจากนิกายสว่างชัดไม่ยอดเยี่ยมหรือ?

พวกเขาไม่ควรหลงใหลในตัวเองหรือ?

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นิกายสว่างชัดได้กลายเป็นสัญลักษณ์แทนความแข็งแกร่งไป

ต่อให้เป็นนิกายปรารถนาที่ตามติดไล่นิกายสว่างชัดมาก็ยังถูกอีกฝ่ายเบียดจนต้องตกข้างทาง

ในชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่กว่าหมื่นปีที่ผ่านมานี้ นิกายสว่างชัดจะได้รับสิทธิ์เข้าวิหารไปอย่างน้อยๆ สองสิทธิ์เสมอ

มันมีครั้งหนึ่งพวกเขาถึงกับกวาดไปได้ถึงสี่สิทธิ์!

ความแข็งแกร่งนี้มันจึงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของผู้คนเสมอมา

เพราะฉะนั้นสิทธิ์ที่นิกายสว่างชัดได้รับในการส่งศิษย์เข้างานมันจึงมีมากถึงแปดคน

นิกายอื่นๆ ทำได้แค่เพียงมองดูหลังพวกเขา

เหอหยวนมองดูเย่หยวนด้วยสายตาเย็นชา “เด็กน้อย เจ้ากล้ามาดูถูกนิกายสว่างชัดของข้า! ข้าเปลี่ยนใจแล้ว! วันพรุ่งนี้ข้าจะทำให้เจ้าขยับตัวไปไหนไม่ได้ในหนึ่งกระบวนท่าเอง!”

เย่หยวนยิ้มออกมาเมื่อได้ยิน “เมื่อเจ้าทำได้แล้วค่อยมาเห่าหอนอีกครั้งเถอะ! ตงน้อย ไปกัน”

พูดจบเย่หยวนก็เดินนำตงน้อยจากไป

ไป่หลี่ชิงหยานที่อยู่ไม่ไกลจึงเรียกขึ้น “เจ้าจะไม่อยู่ดีการต่อสู้ของวันนี้หรือ? ทั้งห้าคู่ที่จะสู้กันวันนี้มันเป็นยอดฝีมือทั้งสิ้นเลยนะ!”

ศิษย์ทั้งหลายที่ได้เข้าร่วมชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่ย่อมมีพลังฝีมือที่ไม่น้อย การต่อสู้ของพวกเขาจึงสุดแสนที่จะดุเดือด

ในสถานการณ์เช่นนี้นอกจากเหล่ายอดคนแท้จริงแล้ว คนส่วนมากก็ย่อมเลือกที่จะอยู่ดูการต่อสู้ของผู้อื่น

โบราณว่าไว้รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

มันย่อมไม่มีผลเสียใดๆ หากคิดจะศึกษาศัตรู

แต่เย่หยวนกลับยกมือขึ้นมาโบกปัด “ไม่ดูหรอก ไม่มีอะไรให้ดู”

ในสายตาของเย่หยวนนั้นการหลอมโอสถมันน่าสนใจกว่าการต่อสู้พวกนี้มาก

เมื่อเห็นเย่หยวนเดินจากไปทั้งๆ อย่างนั้นคนทั้งหลายจึงมองตามไปเป็นตาเดียว

เด็กคนนี้มีพลังบ่มเพาะไม่สูงนักแต่กลับมีท่าทางแสนเย่อหยิ่ง ทำไมนิกายเงาจันทร์จึงได้ปล่อยคนเช่นนี้เข้ามาร่วมชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่กัน?

ระหว่างทางกลับไปเย่หยวนก็หันมองดูตงน้อยพร้อมถามขึ้น “ดูเจ้าจะมั่นใจในตัวข้ามากนะ”

ตงน้อยนั้นตอบกลับมาด้วยท่าทางเหมือนคนแก่ “เจ้ามีแนวคิดแห่งห้วงมิติที่ถึงสามดาวขั้นสุดแล้ว หากเจ้าจัดการคนระดับนั้นไม่ได้อีกเจ้าก็เอาหัวไปโขกดินตายเถอะ”

เย่หยวนนั้นตกใจไม่น้อย เพราะดูแล้วตงน้อยคนนี้จะมีสายตาที่ดีจริงๆ!

สมเป็นทายาทของเทพสวรรค์แท้ๆ

เหอหยวนคนนั้น เย่หยวนย่อมไม่คิดเอามาใส่ใจ

…

ห้าคู่ของวันแรกนั้นมันดุเดือดตามที่คาด

มันมีคู่หนึ่งที่ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันจนปราณเทวะหมดสิ้นถึงจะสามารถตัดสินผู้แพ้ชนะกันได้จริงๆ

มันไม่มีใครสามารถจัดการศัตรูลงได้ภายในหนึ่งร้อยกระบวนท่าเลย

แค่นี้มันก็แสดงให้เห็นได้แล้วว่าแม้ผู้เข้าร่วมชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่อาจจะมีพลังฝีมือที่แตกต่างกันไป แต่พวกเขาทั้งหลายก็ไม่มีใครเลยที่ธรรมดา

การต่อสู้ในวันที่สองเริ่มดำเนินไปอย่างดุเดือดไม่แพ้วันแรก เพียงแค่ว่าเย่หยวนกลับยังไม่ปรากฏตัวขึ้นเสียที

จนถึงตอนเที่ยง ก่อนที่การแข่งคู่ที่สามจะเริ่ม เย่หยวนจึงมาถึงสังเวียน

หยางเชินเดินเข้ามาหาเหอหยวนพร้อมบอก “ศิษย์น้องเหอ เจ้าจัดการศึกนี้ให้ดี อย่าได้ให้โอกาสใดๆ แก่เย่หยวน จะให้นิกายสว่างชัดเรามาเสียหน้ากับเรื่องเช่นนี้ไม่ได้!”

เหอหยวนพยักหน้ารับ “ศิษย์พี่หยางโปรดวางใจ ไอ้เด็กคนนี้มันหลงตัวเองอย่างมาก ขึ้นไปถึงข้าจะจัดหนักด้วยทุกอย่างที่ข้ามีใส่มันเลย!”

หยางเชินพยักหน้ารับด้วยความโล่งใจ

เมื่อคนทั้งสองเดินขึ้นสังเวียนไปเหอหยวนก็บอกขึ้น “เด็กน้อย เดิมทีข้าคิดจะไว้หน้าเจ้าเสียบ้าง แต่เจ้ากลับมาดูถูกนิกายสว่างชัดของเรา จงเตรียมตัวรับความพิโรธของข้าไปเถอะ! วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้รู้ซึ้งเองว่านิกายสว่างชัดของเราแข็งแกร่งแค่ไหน!”

เย่หยวนได้แต่ส่ายหน้าออกมา “พูดมากปากเหม็นจริง รีบๆ ลงมือได้แล้ว ข้าจะกลับไปหลอมโอสถต่อ”

หลายวันมานี้เย่หยวนได้หลอมโอสถอย่างสนุกสนานจนยุ่งเกินกว่าที่จะมาคิดเรื่องอื่นใด

ด้วยการมีเจ้าหมูสมบัตินี้อยู่ด้วย เขาสามารถขอสมุนไพรได้ตามที่ต้องการในทุกวันอย่างไม่ต้องกลัวหมด

การมาเถียงสู้เหอหยวนมันเสียเวลาเปล่า

แต่เมื่อเหอหยวนได้ยินเช่นนี้มันกลับจุดไฟโกรธในใจเขาขึ้นมา

เขากัดฟันแน่น “อยากหลอมโอสถ? งั้นเจ้าก็คลานกลับไปหลอมแล้วกัน!”

พูดจบเหอหยวนก็ปล่อยพลังโลกออกมาอย่างบ้าคลั่งจนครอบทั้งสนามรวมไปถึงเย่หยวนด้วย

ในวินาทีนี้ทั้งพื้นที่มันสั่นสะท้านจนแทบเห็นว่าสังเวียนกำลังสั่นสะเทือน

แรงสั่นนี้มันยิ่งรุนแรงมากขึ้นอย่างเพิ่มทวีจนแทบทำให้สังเวียนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“นี่มัน… แนวคิดแห่งการสั่นสะท้าน! แนวคิดแห่งแผ่นดินนี้มันมีพลังโจมตีที่แสนรุนแรงว่ากันว่าหากบ่มเพาะจนถึงขั้นสุดแล้วจะสามารถสั่นทำลายมิติได้! ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเหอหยวนจะเก่งกาจได้ขนาดนี้!”

“หึ ดูท่าเจ้าเด็กคนนี้คงไปทำให้เหอหยวนโกรธมากจริงๆ แค่ขึ้นมาถึงเขาก็เอาไม้ตายออกมาใช้เช่นนี้!”

ที่ด้านล่างมีเสียงวิเคราะห์ดังขึ้นตามๆ กัน

เพราะหากวัดกันแค่เรื่องพลังโลกแล้ว คลื่นพลังที่เหอหยวนปล่อยออกมาตอนนี้มันแสนรุนแรงจนไม่มีใครต้านทานได้

เขามองดูเย่หยวนอย่างเย็นเยือกพร้อมกับยิ่งปล่อยพลังออกมามากขึ้นและมากขึ้น

“เอาล่ะ คงเสียใจแล้วล่ะสิ? แต่จะมาเสียใจตอนนี้มันก็สายไปแล้ว! รับความพิโรธของข้าไป! ทลาย… มิติ…”

เหอหยวนพูดออกมาในตอนที่เย่หยวนยังไม่ขยับตัวไปไหน

แต่ในวินาทีนั้นเมื่อเย่หยวนขยับ เขากลับพุ่งผ่านความสั่นสะเทือนทั้งหลายมาอยู่ต่อหน้าเหอหยวนในทันที

เหอหยวนเบิกตากว้างแต่ยังไม่ทันได้ตั้งรับอะไรเย่หยวนก็ชี้นิ้วออกมาเสียก่อน

“อ่อก!”

เหอหยวนสะสมพลังมาแสนนานแต่ยังไม่ทันได้ปล่อยร่างของเขาก็ต้องถูกดัชนีนั้นของเย่หยวนดีดจนลอยลงสังเวียนไป

เหอหยวนร่วงลงกับพื้นพร้อมเลือดไหลนอง จนตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเรื่องเมื่อสักครู่มันเกิดขึ้นมาได้

ในพลังโลกของเขานั้น เขาคือผู้ปกครอง!

ยิ่งเข้ามาใกล้ตัวเขา พลังสั่นสะเทือนมันก็น่าจะยิ่งรุนแรง

แต่พลังสั่นสะเทือนที่รุนแรงปานนั้นกลับไม่สามารถทำอะไรเย่หยวนได้แม้แต่น้อย

ราวกับว่าเขตแดนพลังโลกในนั้นมันเป็นของเย่หยวนมาตั้งแต่แรกแล้ว

 

 

 

ตอนที่ 1828 กระบวนท่าอันหนักหน่วง

 

แค่กระบวนท่าเดียว!

ใช้แค่กระบวนท่าเดียวจริงๆ!

ไม่มีการสวนกลับที่รุนแรง ไม่มีการใช้วรยุทธที่สวยหรู

สิ่งที่พวกเขาทั้งหลายเห็นคือดัชนีหนึ่งนิ้ว

เหล่าศิษย์ของนิกายใหญ่ทั้งหลายต่างมองดูภาพตรงหน้าอย่างมึนงง สายตาของทุกผู้คนเปี่ยมไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

คำพูดดูถูกวางท่าของเหอหยวนก่อนหน้านี้มันกลายเป็นคำพูดโง่ๆ ในเวลาแค่ไม่กี่วินาที

นิกายสว่างชัดเก่งมากหรือ?

คำพูดที่ฟังดูน่าตลกของเย่หยวนนั้นมันกลับถูกยืนยันด้วยฝีมือของเขา

นิกายสว่างชัดมันอ่อนแอจริงๆ!

กระบวนท่าอันยิ่งใหญ่ของเหอหยวนเองก็เป็นได้แค่เรื่องตลกเมื่ออยู่ต่อหน้าท่าทางสบายๆ ของเย่หยวน

เย่หยวนมองดูเหอหยวนที่ร่วงลงไปพร้อมบอก “ความพิโรธของเจ้ามันอ่อนแอจริงๆ ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำ ขอตัวล่ะ”

พูดจบเย่หยวนก็จากไป หายร่างไปจากสังเวียนเหลือทิ้งไว้เพียงเหล่าผู้ชมที่มองดูเรื่องราวอย่างงงงัน

“ไอ้เด็กคนนี้มันแข็งแกร่ง!”

“นี่มันหมายเลขหกสิบสี่จริงหรือ? หรือว่าจารึกอาณาจักรล้ำจะวัดพลาดกัน?”

“การชนะเหอหยวนได้ด้วยกระบวนท่าเดียวเช่นนี้ คงมีแค่ไม่กี่คนที่ทำได้ใช่ไหม?”

…

ด้านล่างเวลานี้หยางเชินได้แต่ทำหน้าตาไม่สู้ดี

ดัชนีนี้ของเย่หยวนมันตบหน้านิกายสว่างชัดของพวกเขาเข้าเต็มๆ

กว่าหมื่นปีที่ผ่านมานี้นิกายสว่างชัดไม่เคยพ่ายแพ้อย่างน่าอับอายเช่นนี้มาก่อน

แต่วันนี้เหอหยวนกลับแพ้ลง

“หลี่อี้ผิง ต่อไปตาเจ้าใช่ไหม? จงนำชัยกลับมาให้ได้ล่ะ!” หยางเชินบอกด้วยสีหน้าคร่ำเครียด

ชายหนุ่มผมสั่นที่ด้านหลังคนนั้นจึงรีบรับคำขึ้นมา “ศิษย์พี่หยางโปรดวางใจ ไม่ว่ามันจะแข็งแกร่งแค่ไหนมันก็ไม่มีทางเทียบเคียงข้าได้!”

หลี่อี้ผิงคนนี้นับเป็นอันดับห้าของคนนิกายสว่างชัดที่มาในครั้งนี้ทั้งแปด เขามีพลังอาณาจักรนภาสวรรค์สองดาวขั้นกลาง

เทียบกับเหอหยวนแล้ว เขานั้นเก่งกาจกว่ามาก

นิกายสว่างชัดนั้นไร้คนอ่อนแอ คำพูดนี้ไม่ได้มีเล่นๆ

ต่อให้เขาจะเป็นแค่ระดับห้าของนิกาย แต่หากเทียบกับนิกายอื่นแล้วเขาคงไม่ได้อ่อนแอไปกว่าระดับหนึ่งหรือสองของพวกนั้นเลย

เพราะฉะนั้นเขาจึงกล้าที่จะรับปากเช่นนี้

…

ด้านในห้องหลอมโอสถตงน้อยเห็นการกลับมาของเย่หยวนพร้อมแสดงท่าทีตื่นตะลึง

“เร็วกว่าที่คิดเสียอีก!” ตงน้อยบอก

หมูสมบัติที่เดิมทีกำลังนอนอยู่ก็รีบลุกตัวขึ้นพุ่งใส่เย่หยวนทันทีที่มันเห็นว่าเย่หยวนกลับมาพร้อมส่ายหางสั้นๆ ของมันอย่างไม่มีหยุด

ตงน้อยถอนหายใจยาว “เจ้าหมูโง่ รู้จักแต่กินจริงๆ!”

หมูสมบัติหันหน้ากลับออกมาหลับตาปี๋ใส่ตงน้อย

เย่หยวนยิ้มตอบ “ไอ้หมอนั่นมันอ่อนแอเกินไป ข้าชนะมันได้ด้วยกระบวนท่าเดียวไม่มีค่าใดๆ ให้จดจำหรอก”

ตงน้อยหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยิน เขาตื่นตะลึงในพลังฝีมือของเย่หยวนไม่น้อย

แต่ไม่นานนักท่าทางเช่นนั้นก็จางหายไปและตงน้อยก็บอกขึ้น “นี่คือสมุนไพรที่เจ้าบอกให้เตรียม เริ่มหลอมโอสถได้เลย”

เย่หยวนยิ้ม “ฮ่าๆ ขอบคุณจริงๆ ไม่นึกเลยว่าเด็กน้อยอย่างเจ้าจะมีประโยชน์มากขนาดนี้”

ตงน้อยหน้าตาดำมืดลงทันทีด้วยอารมณ์ที่แทบแตกปะทุ แต่เมื่อคิดได้ว่าตัวเองในตอนนี้คงเอาชนะเย่หยวนไม่ได้เขาก็รีบหดตัวเก็บความโกรธแค้นนั้นกลับลงไป

“ไอ้เด็กเวร รอเทพสวรรค์คนนี้ได้พลังคืนมาก่อนเถอะ เจ้าจะได้รู้ ข้าจะเล่นงานเจ้าให้ก้นแยกเป็นสองซีกเลย!”

เย่หยวนเห็นว่าตงน้อยนั้นอยู่ว่างๆ จึงได้ใช้ให้เขาช่วยเตรียมสมุนไพรให้ก่อนที่เย่หยวนจะลงมือทำการหลอมโอสถ

แต่เขาไม่นึกไม่ฝันว่าตงน้อยคนนี้จะสามารถทำงานนั้นได้อย่างเรียบร้อยเป็นระเบียบ

ตั้งแต่เย่หยวนขึ้นมหาพิภพถงเทียนมานี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอคนเช่นนี้

เพราะฉะนั้นมันจึงยิ่งทำให้เย่หยวนเชื่อว่าปู่ของตงน้อยคนนี้ต้องเป็นนักหลอมโอสถขั้นสูงแน่ๆ

ที่สำคัญเย่หยวนยังพบว่าตงน้อยนี้มีความเข้าใจในศาสตร์แห่งโอสถอยู่ไม่น้อย

การคุยเล่นไปเรื่อยกับเด็กคนนี้ บางครั้งก็ทำให้เย่หยวนนึกเรื่องราวใหม่ๆ ออกทำให้เย่หยวนเริ่มคิดอยากเจอกับปู่ของตงน้อยคนนี้เข้าจริงๆ แล้ว

เมื่อเย่หยวนเริ่มลงมือหลอมโอสถ เขาก็ลืมเรื่องกาลเวลาไปอย่างสิ้นเชิง

จนสามวันต่อมาที่การหลอมโอสถของเย่หยวนถูกซู่เหยียนมาขัดจังหวะ

“มีอะไรหรือผู้อาวุโสซู่?” เย่หยวนถาม

เพราะก่อนหน้านี้เขาได้บอกไปแล้วว่าหากไม่มีเรื่องจริงๆ อย่าได้มารบกวนเวลาหลอมโอสถของเขา

เมื่อซู่เหยียนยังคิดมาขัดจังหวะเขาเช่นนี้ มันย่อมต้องมีเรื่องใดเกิดขึ้นแล้ว

ซู่เหยียนทำหน้าหนักใจออกมา “เจ้าไปดูอี้ชิงเซียงหน่อยได้หรือไม่? ตอนนี้เขาคงไม่อาจเข้าร่วมงานชุมนุมต่อสู้ได้อีกแล้ว หากมันมีทางเลือกอื่นข้าเองก็คงไม่คิดจะมาตามเจ้าหรอก”

เย่หยวนขมวดคิ้วแน่นทันทีด้วยความรู้สึกแปลกๆ ก่อนจะพยักหน้ารับไป “ได้ ข้าจะไปดูให้”

อี้ชิงเซียงนั้นถูกหามเข้ามาเมื่อเย่หยวนเห็นร่างของอี้ชิงเซียงบนเปลหามเขาก็แทบจะอยากหันหน้าหนีทันที

อี้ชิงเซียงนั้นมีสภาพสุดเกินจะบรรยาย ร่างกายของเขาทั้งหมดผิดรูปผิดร่างไปสิ้นความเป็นคน

โดยเฉพาะที่หน้า ตอนนี้ดวงตาของเขาถูกทุบจนถลนออกมาเป็นใบหน้าที่ไม่มีทางจดจำได้ว่าคือเขา

อาการบาดเจ็บขั้นนี้ย่อมไม่มีทางใดที่จะเข้าร่วมงานได้อีกแล้ว

หากเป็นการรักษาปกติ คงต้องใช้เวลานับสิบปีจึงจะพอรักษากลับมาได้

เย่หยวนขมวดคิ้วแน่นก่อนจะหันไปถามซู่เหยียน “นี่ฝีมือคนนิกายสว่างชัด?”

ไม่ต้องคิดให้มาก มันต้องเกิดมาจากการที่นิกายสว่างชัดเสียหน้าจึงคิดจะมากู้หน้าของตนคืนกันมาต่อสู้ของอี้ชิงเซียง

เว้นเสียแต่ว่ามันช่างเป็นการลงมือที่ชั่วร้ายเกินบรรยาย

การต่อสู้ที่กินเวลายาวนานขนาดนี้ หนึ่งในกลยุทธ์ที่สำคัญย่อมเป็นการรักษาตัวไม่ให้ได้รับบาดเจ็บหนัก

โดยปกติแล้วเมื่อพวกเขาตัดสินได้ว่าสถานการณ์มันเกินรับไหว พวกเขาทั้งหลายก็จะยอมแพ้ออกมาในทันที

แต่ดูท่าแล้วอีกฝ่ายคงไม่ได้ปล่อยให้อี้ชิงเซียงมีโอกาสยอมแพ้

ซู่เหยียนบอกด้วยท่าทางโกรธแค้น “อี้ชิงเซียงเองก็โชคไม่ดี ไปเจอเข้ากับศิษย์นิกายสว่างชัดนามเบียนซือเชียวเข้า มันจัดอยู่ในอันดับสี่ของนิกาย แน่นอนว่าช่องว่างระหว่างทั้งสองนั้นแสนจะยิ่งใหญ่ อี้ชิงเซียงนั้นไม่พอที่จะรับมืออีกฝ่ายมาได้ตั้งแต่แรก ใครจะไปรู้ว่าวินาทีที่เริ่มศึกมันกลับพุ่งเข้ามาโจมตีในนาทีที่อี้ชิงเซียงยังไม่ทันระวังและปลดกรามล่างของอี้ชิงเซียงไป ทำให้เขาไม่อาจะพูดออกเสียงเป็นคำได้ จากนั้นเบียนซือเชียวก็ไล่ซ้อมอี้ชิงเซียงไปทั่วสังเวียน หากเด็กคนนี้ไม่ฉลาดพอเขาคงได้ตายไปแล้ว”

ชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่นั้นไม่ได้ห้ามการฆ่าสังหาร หากไม่มีโอกาสได้ทันยอมแพ้ การจะตายบนสังเวียนก็เกิดขึ้นได้เช่นกัน

เย่หยวนหรี่ตามองด้วยความเย็นเยือก

นิกายสว่างชัดมันจะลงมือหนักเกินไปแล้ว

แม้ว่าเขาและอี้ชิงเซียงจะมีเรื่องกันมาก่อนหน้าแต่อี้ชิงเซียงนั้นต่างจากเชียนเย่ เขาไม่ได้ลงมือใดๆ โดยตรงต่อเย่หยวน

ตอนนี้อี้ชิงเซียงยิ่งไม่กล้าทำอะไรเย่หยวนไปใหญ่

นิกายสว่างชัดนั้นตั้งเป้าหมายหัวเย่หยวนอย่างแน่นอน

อี้ชิงเซียงนั้นเป็นได้แค่คนที่โดนลูกหลงเท่านั้น

เย่หยวนไม่นึกไม่ฝันว่าอีกฝ่ายจะลงมือกับอี้ชิงเซียงอย่างหนักหน่วงขนาดนี้เพียงเพื่อสิ่งที่เรียกว่าหน้าตาชื่อเสียง

ตอนนี้อารมณ์ของเย่หยวนพลุ่งพล่านอย่างมาก

เย่หยวนรีบบอก “ใจเย็นก่อน มีข้าอยู่ด้วยเขาย่อมไม่ตาย! ศึกหน้าเขาก็จะสามารถลงสู้ได้ด้วย”

เมื่อซู่เหยียนได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ

เขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินมาก่อนว่าจะมีนักหลอมโอสถที่สามารถรักษาบาดแผลหนักหนาขนาดนี้ได้ด้วยเวลาไม่กี่วัน

ตั้งแต่เข้าสวนป่าบนมาเย่หยวนก็ได้ลองทำการหลอมโอสถต่างๆ นาๆ มามากมาย แต่เรื่องที่ว่าเขามีทักษะด้านโอสถมากแค่ไหนนั้นตัวซู่เหยียนเองก็ไม่อาจะทราบได้

“ศิษย์พี่ไป่หลี่ ศิษย์พี่เจียง หากพวกท่านต้องไปเจอเจ้ากับศิษย์นิกายสว่างชัดอาณาจักรนภาสวรรค์สองดาวในวันหน้า พวกท่านจงยอมแพ้เสียก่อนขึ้นสังเวียนเถอะ ไม่เช่นนั้นไอ้คนพวกนั้นมันอาจทำร้ายท่านถึงตายบ้างก็ได้” เย่หยวนบอกสองสาวงาม

เจียงเชอเหยียนหน้าถอดสีด้วยความหวาดกลัว

แต่ไป่หลี่ชิงหยานกลับตอบมาอย่างหนักแน่น “ไม่มีทาง! ข้าอยากรู้ว่าศิษย์นิกายสว่างชัดมันจะเก่งกาจสักแค่ไหน!”

เมื่อเห็นท่าทางสุดมั่นใจของไป่หลี่ชิงหยานเช่นนั้นเย่หยวนก็ได้แต่ขมวดคิ้ว ตอนนี้เขารู้ว่าตัวเองคงไปพูดหว่านล้อมใดๆ ไม่ได้แล้วจึงได้แค่บอก “เช่นนั้นก็ได้ แต่ท่านต้องระวังตัวให้มาก!”

 

 

 

ตอนที่ 1829 มีคนกำลังโกรธ!

 

“เบียนซือเชียว เจ้าแย่งความสนใจไปไว้คนเดียวเลยนะ เจ้าทำให้อี้ชิงเซียงมันมีสภาพเป็นเช่นนั้นรอบนี้ข้าก็ไม่มีใครให้กระทืบน่ะสิ”

“หึ ไอ้เจ้าเด็กที่ชื่ออี้ชิงเซียงมันอ่อนแอเกินไป ข้ายังไม่ทันได้ทำอะไรมันก็แพ้พ่ายข้าเสียแล้ว”

“ก็จริง หากเป็นข้า ข้าก็ย่อมจะเล่นงานมันจนต้องวิ่งหาฟันที่หลุดร่วงตามพื้น! อยากโทษใครก็ไปโทษเจ้าเด็กเย่หยวนนั่นเถอะ!”

“ศิษย์พี่หยางกล่าวว่าเมื่อเขาได้เจอเจ้าเด็กคนนั้น เขาจะทำให้มันมีสภาพน่าสมเพชเสียยิ่งกว่าอี้ชิงเซียง”

การต่อสู้ยังไม่ทันเริ่มเหล่าชายหนุ่มด้านล่างสังเวียนก็เริ่มพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ

แน่นอนว่าเรื่องที่พวกเขาหยิบยกมาพูดคุยนั้นคือการต่อสู้ระหว่างเบียนซือเชียวและอี้ชิงเซียงในวันนั้น

หนึ่งในคนที่พูดคุยอยู่คือเจ้าตัวต้นเรื่อง คู่ต่อสู้ของอี้ชิงเซียงเมื่อรอบก่อนเบียนซือเชียว

ส่วนอีกคนนั้นคือคู่ต่อสู้ของเขาในรอบนี้เว่ยหยุนฮุยจากนิกายปรารถนา!

เว่ยหยุนฮุยคนนี้เองก็มีพลังบ่มเพาะอาณาจักรนภาสวรรค์หนึ่งดาวขั้นสุดเช่นกัน เทียบได้กับอี้ชิงเซียง

แต่ในสายตาของศิษย์ยอดนิกายอย่างนิกายปรารถนาแล้ว ศิษย์นิกายเงาจันทร์นั้นมันเป็นได้เพียงตัวประกอบแสนอ่อนแอเท่านั้น

แน่นอนว่าอี้ชิงเซียงได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสไปแล้วและคงไม่มีทางมาเข้าร่วมศึกรอบนี้ได้แน่ ทำให้เว่ยหยุนฮุยรู้สึกเบื่อไม่น้อย

“เว่ยหยุนฮุย การต่อสู้จบแล้ว ถึงตาเจ้าขึ้นสังเวียนแล้ว” เบียนซือเชียวบอก

เว่ยหยุนฮุยได้แต่ยักไหล่ด้วยรอยยิ้ม “ไอ้หมอนี่ เจ้าแท้ๆ ที่เป็นคนลงมือจัดการมันจนบางตายยังจะมาบอกให้ข้าขึ้นสังเวียนอีก? วันนี้มันก็แค่ขึ้นไปตามพิธี! จะว่าไปมันก็แปลก ไอ้เด็กคนนั้นบาดเจ็บหนักถึงขนาดนั้นทำไมทางนิกายเงาจันทร์ถึงยังไม่ประกาศถอนตัวมันออกจากชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่อีก”

เบียนซือเชียวยิ้มตอบ “นิกายเงาจันทร์นั้นมีฝีมืออยู่แค่นั้น พวกมันคงคิดใช้เรื่องนี้เอาคืนเราบ้าง”

เมื่อขึ้นไปถึงสังเวียนเว่ยหยุนฮุยก็ไม่พบเจอใครและได้แต่ยืนรอให้กรรมการประกาศตัดสิทธิ์ตามคาด

ตามกฎของชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่แล้ว การมาสายหนึ่งชั่วโมงจะนับว่าไม่คิดต่อสู้และถูกปรับแพ้ไป

แม้ว่าทุกผู้คนจะรู้ดีว่าอี้ชิงเซียงจะบาดเจ็บหนักจนเจียนตายแต่ทางนิกายเงาจันทร์กลับไม่คิดประกาศถอนตัวเขาออกจากงานชุมนุม

มันหมายความว่าอีกฝ่ายต้องการให้เว่ยหยุนฮุยมาเสียเวลารอบนสังเวียนหนึ่งชั่วโมง

เวลาค่อยๆ เคลื่อนผ่านไปจนทำให้เว่ยหยุนฮุยเริ่มรำคาญใจ “ไอ้พวกเวร สภาพมันก็เป็นถึงขั้นนั้นแล้วแท้ๆ กลับยังคิดเอาคืนผู้คน! น่าเสียดายจริงๆ ที่มันไม่ได้มาเจอข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะกระทืบมันให้แหลกคาเท้าเลย!”

ผู้อาวุโสของทางนิกายสว่างชัดเองก็เริ่มรำคาญใจขึ้นมาไม่แพ้กัน เขาจึงหันไปบอกตู้หรูเฟิง “ผู้อาวุโสตู้ ไม่ว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็ย่อมไม่มีทางมาร่วมงานได้แล้ว ไม่ประกาศผลให้มันจบๆ ไปเลยล่ะ”

ตู้หรูเฟิงหันมาสวนกลับ “กฎคือกฎ เวลายังไม่หมด ข้าจะไปประกาศผลใดๆ ได้?”

ในเวลานี้เองก็เกิดปรากฏเงาร่างหลายคนเดินเข้ามาดึงดูดสายตาของผู้คนไปจนสิ้น

คนที่เดินนำมานั้นย่อมเป็นผู้อาวุโสของนิกายเงาจันทร์ ซู่เหยียน

วันนี้นิกายเงาจันทร์นั้นมีแค่คู่ของอี้ชิงเซียง แค่คู่เดียวเท่านั้น เพราะฉะนั้นการที่ไม่มีใครจากนิกายเงาจันทร์มายังสนามก่อนหน้านี้เลยมันจึงไม่ทำให้ผู้คนแปลกใจนัก

แต่เมื่อทุกคนกวาดสายตามองไปด้านหลังซู่เหยียน พวกเขาก็ต้องแตกตื่นกันทันที

“นั่นมันอี้ชิงเซียงนี่? เขากลับมาลุกได้แล้ว!”

“บ้าน่า! แผลของเขาในวันนั้นมันหนักหนาแค่ไหนทุกคนย่อมเห็น เขานั้นตายไปแน่แล้ว มีหรือที่จะยังมีหวังรักษาตัวกลับมาได้?”

“เดี๋ยวนะ คลื่นพลังของมันรุนแรงขึ้นด้วย มัน… มันบรรลุแล้ว!”

…

บนสังเวียนเป็นเว่ยหยุนฮุยที่ต้องเบิกตากว้าง

เพราะการปรากฏตัวนี้ของอี้ชิงเซียงนั้นมันทำให้เขาตื่นตกใจมาก

แน่นอนว่าเรื่องมันยังไม่ใช่แค่นั้น

สิ่งที่ทำให้เขาตื่นตกใจมากที่สุดก็คืออี้ชิงเซียงกลับบรรลุได้!

เวลาแค่สิบวันที่ผ่านมานี้ มิใช่แค่อี้ชิงเซียงจะรักษาตัวจนหาย แต่พลังบ่มเพาะของเขายังเพิ่มพูนบรรลุขึ้นไปอีกระดับจนกลายมาเป็นนภาสวรรค์สองดาวแล้ว

มันเป็นไปได้อย่างไร?

ที่ด้านล่างเบียนซือเชียวเองก็มองมาด้วยสายตาสุดตะลึง

การโจมตีของตัวเขาเอง เขาย่อมรู้ว่ามันหนักหน่วงแค่ไหน

วันนั้นหากไม่ใช่เพราะอี้ชิงเซียงตั้งสติกลิ้งตัวลงสังเวียนไปได้ก่อนเขาคงต้องตายลงด้วยน้ำมือของเบียนซือเชียวไปแล้ว

ต่อให้จะมียอดจอมเทพโอสถมาช่วยเหลือมันก็คงต้องใช้เวลารักษานับสิบปี

และแค่พลาดพลั้งนิดหน่อยมันก็มากพอจะส่งผลถึงการบ่มเพาะในวันหน้าของเขา

แต่ในเวลาแค่สิบวันนี้ อี้ชิงเซียงกลับลุกขึ้นมาได้ราวกับว่าไม่มีเรื่องใดๆ เกิดขึ้นมาก่อน

เรื่องนี้มันทำให้เขาเจ็บใจไม่น้อยจนถึงขั้นต้องตั้งคำถามกับชีวิต

ซู่เหยียนกล่าว “ชิงเซียง เจ้าขึ้นไป ใครบางคนมันทนรอไม่ไหวที่จะกระทืบเจ้าให้แหลกเละแล้ว”

สภาพของอี้ชิงเซียงในตอนนี้มันราวกับได้เกิดใหม่ ความหัวรั้นไม่ยอมใคร เอาแต่ดูถูกผู้คนที่ผ่านๆ มานั้นได้เลือนหายไปจนสิ้น

หากจะใช้คำพูดอะไรมาอธิบายเหตุการณ์นี้ มันก็คงต้องเรียกว่าการเติบโต

“ขอรับผู้อาวุโสซู่”

อี้ชิงเซียงก้มหัวลงคารวะและเดินขึ้นสังเวียนมา

ซู่เหยียนหันไปคารวะต่อตู้หรูเฟิง “ผู้อาวุโสตู้ ชิงเซียงมาช้าในครั้งนี้เป็นเพราะว่าเขากำลังเข้าสู่ช่วงวิกฤตของการบรรลุ หวังว่าท่านจะเข้าใจ”

ตู้หรูเฟิงหันไปมองดูเย่หยวนที่ด้านหลังซู่เหยียนก่อนจะบอก “ไม่ต้องคิดมาก เวลายังไม่ถึงชั่วโมง ไหนๆ เขาก็มาถึงแล้วเริ่มศึกกันเลย”

อี้ชิงเซียงมองดูเว่ยหยุนฮุยที่มีใบหน้าสุดตกตะลึงด้วยรอยยิ้ม “ดูท่าเจ้าจะตกใจมากนะที่ข้ามาได้!”

เว่ยหยุนฮุยหน้าเสียไปไม่น้อยเมื่อโดนทักเช่นนั้นก่อนจะกัดฟันตอบมา “เลิกวางท่าเสียที! บรรลุแล้วมันจะทำไม? นภาสวรรค์ของดาวกลวงๆ ของเจ้ามันไม่อาจรับมือข้าผู้นี้ได้หรอก”

อี้ชิงเซียงยิ้ม “เรอะ? เช่นนั้นไม่ลองกันหน่อยล่ะ?”

ความมั่นใจของอี้ชิงเซียงในตอนนี้มันทำให้ร่างของเว่ยหยุนฮุยต้องสั่นสะท้าน

เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงศึกคราวก่อน เขาก็ได้พบว่าอี้ชิงเซียงในวันนี้มันแตกต่างจากก่อนหน้าราวกับเป็นคนละคน

มีแค่ช่วงเวลาความเป็นความตายเท่านั้นที่คนเราจะได้เห็นสัจธรรมที่แท้จริง

เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นเว่ยหยุนฮุยก็ไม่อาจหัวเราะได้อีก

อี้ชิงเซียงที่เพิ่งบรรลุขึ้นมาได้นี้ไม่ได้อ่อนแออย่างที่เขาว่าสักนิด

กลับกัน เป็นอี้ชิงเซียงที่กดดันเขาในทุกทางจนไม่อาจต้านทานขัดขืนได้

ปัง!

ปัง!

ปัง!

หลังจากผ่านไปไม่นานเว่ยหยุนฮุยก็ร่วงลงนอนกองกับพื้น

อี้ชิงเซียงนั้นเล่นงานเว่ยหยุนฮุยหนักจนเขาไม่มีแรงใดๆ ที่จะตอบโต้กลับมาได้เลย

“ข้า… ข้ายอมแพ้!”

เมื่อได้รับบาดเจ็บอย่างหนักหน่วงเช่นนั้นไปเว่ยหยุนฮุยก็เลือกที่จะยอมแพ้ออกมาในที่สุด

เขานั้นเดาถูกเรื่องการกระทืบจริงๆ เพียงแค่ว่าเขาไม่ได้คิดว่าจะเป็นตัวเองที่โดนก็เท่านั้น

เมื่อชนะเว่ยหยุนฮุยได้อี้ชิงเซียงก็หันมามองเย่หยวนที่ด้านล่างสังเวียน

มันเป็นเย่หยวนนี้เองที่ช่วยให้เขาได้จุติใหม่และได้รับชีวิตที่สองนี้

อี้ชิงเซียงนั้นมีพลังบ่มเพาะติดอยู่ที่ยอดของอาณาจักรนภาสวรรค์หนึ่งดาวมานาน เพียงแค่ว่าเขาไม่อาจใช้เวลาแค่เล็กน้อยนี้ทำการบรรลุขึ้นไปได้

เย่หยวนนั้นรู้สึกผิดกับอี้ชิงเซียงไม่น้อย สุดท้ายเขาจึงได้หลอมโอสถใจม่วงหยกให้แก่อี้ชิงเซียงกิน

อี้ชิงเซียงร่อนตัวลงจากสังเวียนมาหยุดตรงหน้าเบียนซือเชียว “เจ้าคงผิดหวังมากสินะที่ข้ากลับมาร่วมงานชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่ได้?”

เบียนซือเชียวหน้าเสียไปไม่น้อย เมื่อได้ยินอี้ชิงเซียงพูดเช่นนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย้ยออกมา “อย่าคิดว่าแค่บรรลุขึ้นนภาสวรรค์สองดาวได้แล้วจะชนะข้าได้เชียว ขึ้นสังเวียนมาอีกครั้งแล้วข้าจะเล่นงานให้เจ้าไม่รู้จักเหนือใต้เลย”

อี้ชิงเซียงยิ้มเบาๆ “ข้าไม่ได้บอกว่าตัวเองเก่งกาจ คนที่เก่งกาจนั้นมิใช่ข้า หลังจากวันนี้ไป นิกายสว่างชัดของเจ้าต้องระวังตัวให้มาก เพราะมีใครบางคน… กำลังโกรธ”

อี้ชิงเซียงนั้นรู้ตัวดีว่าแม้เขาจะบรรลุอาณาจักรนภาสวรรค์สองดาวมาได้แต่มันก็คงเป็นการยากที่จะเทียบเคียงกับเบียนซือเชียว

เบียนซือเชียวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ผงะไปเล็กน้อยก่อนจะชี้นิ้วไปยังเย่หยวน “เจ้าคงไม่ได้พูดถึงมันหรอกใช่ไหม? ฮ่าๆๆ ข้าล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่! มันโกรธแค้นแล้วจะทำอะไรได้?”

 

 

 

ตอนที่ 1830 จะเล่นกับพวกเจ้าให้ถึงที่สุด

 

“ทำไมอย่างนั้นหรือ? หึๆ งั้นก็รอดูไปเถอะ” อี้ชิงเซียงแค่ยิ้มและไม่คิดอธิบายใดๆ ต่อ

แต่ตอนนี้เองที่หลี่อี้ผิงที่ยืนอยู่ข้างเบียนซือเชียวกลับเดินออกมาหาเย่หยวนแทน

“ข้าได้ยินอี้ชิงเซียงบอกว่าเจ้าโกรธเรอะ?” หลี่อี้ผิงบอกด้วยท่าทางกลั้นหัวเราะ

แต่เย่หยวนกลับไม่สนใจและหันไปบอกอี้ชิงเซียง “ศิษย์พี่อี้ ไปเถอะ”

เมื่อหลี่อี้ผิงเห็นท่าทางของเย่หยวนที่ทำราวกับเขาเป็นแค่อากาศธาตุเขาก็ร้องตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธเคือง “เย่หยวน เจ้าคิดว่าแค่ชนะเหอหยวนได้แล้วตัวเองเก่งกาจมากหรือ? มันเป็นหนึ่งในศิษย์ที่อ่อนแอที่สุดของนิกายสว่างชัดทั้งแปดเรา! วันพรุ่งนี้ข้าจะจัดการให้เจ้ามีสภาพไม่ต่างจากอี้ชิงเซียงเลย!”

เย่หยวนนั้นกำลังจะเดินหันหน้ากลับไปแต่เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะหันหน้ากลับมาตอบ “เหอหยวนต่างหากที่ต้องดีใจที่มันเป็นคนแรกที่มาพบเจอข้า”

หลี่อี้ผิงตอบสวนกลับมาพร้อมขมวดคิ้ว “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

เย่หยวนตอบ “เดี๋ยวเจ้าก็จะได้รู้”

พูดจบทางนิกายเงาจันทร์ก็เดินจากไป

เบียนซือเชียวมองดูแผ่นหลังของเย่หยวนด้วยท่าทางเย้ยหยัน “ไอ้หมอนี่มันช่างอวดดีเก่งจริงๆ! มันได้เวลาแล้วที่ต้องสั่งสอนให้มันรู้ถึงพลังของนิกายสว่างชัดเรา”

หลี่อี้ผิงกล่าว “ไอ้โง่! ข้าจะให้มันได้รู้ว่าตัวเองทำตัวโง่งมแค่ไหน!”

สามวันต่อมาก็ถึงเวลาของศึกระหว่างเย่หยวนและหลี่อี้ผิง

ศึกนี้มันดึงดูดผู้คนมากมายให้หันมาสนใจ

เย่หยวนนั้นตบหน้าของนิกายสว่างชัดเข้าอย่างแรงในรอบแรก พวกเขารู้สึกได้เลยว่าวันนี้นิกายสว่างชัดคงไม่มีทางปล่อยเรื่องผ่านไปง่ายๆ แน่

หลี่อี้ผิงนั้นแข็งแกร่ง เย่หยวนต้องฉิบหายแน่นอน

“หึ ไอ้เด็กคนนี้มันช่างโอหัง! หลังจากวันนี้ไปเจ้าจะไม่มีทางทำตัวโอหังเช่นนั้นได้อีกแล้ว! ชะตาของเจ้ามันจะเลวร้ายเสียยิ่งกว่าที่อี้ชิงเซียงได้เจอ!” หลี่อี้ผิงตะโกนร้อง

ท่าทางแสนโอหังของเย่หยวนในวันก่อนนี้ยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำของเขา

หลี่อี้ผิงนั้นโกรธเคืองอย่างมาก

เย่หยวนหรี่ตาลง “ไอ้พวกคนโง่หลงตัวเอง! แค่เพราะวิ่งที่เรียกว่าชื่อเสียงหน้าตากลับลอบมืออย่างสาหัส จากวันนี้ไปพวกเจ้าจะได้ลิ้มรสความหวาดกลัว แต่แน่นอนว่าเจ้าคงเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รู้สึกถึงมัน”

หลี่อี้ผิงหัวเราะลั่นออกมา “กลัว? ฮ่าๆ ไอ้ของแบบนั้นมันเป็นนิกายสว่างชัดเราที่มอบให้คนอื่น! แค่พลังฝีมืออย่างเจ้าคิดว่าตัวเองจะเหนือล้ำไร้เทียมทานใต้ฟ้าดินหรือ?”

เย่หยวนหัวเราะ “ไม่ถึงขั้นไร้เทียมทานใต้ฟ้าดิน แต่แค่จัดการพวกเจ้าทั้งหลายมันมิใช่ปัญหาเลยแม้แต่น้อย!”

ที่ด้านล่างสังเวียนเหล่าผู้คนทั้งหลายที่ได้ยินคำของเย่หยวนก็ต่างทำสีหน้าเหยียดหยามออกมา

นิกายสว่างชัดนั้นมีพลังที่เหนือล้ำแค่ไหน มันมากมายจนทำให้ผู้คนผวา

ด้วยแค่กำลังของเย่หยวนคนเดียวมันย่อมไม่มีทางจัดการกลุ่มคนเช่นนั้นลงได้

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียหยางเชินก็มีพลังที่เหนือล้ำกว่าทุกผู้คน

ในรอบที่ผ่านมาหยางเชินเองก็ใช้แค่กระบวนท่าเดียวจัดการนภาสวรรค์สองดาวคนหนึ่งลงได้ทันที

เทียบกันแล้วเย่หยวนที่ชนะเหอหยวนนั้นเป็นได้แค่เรื่องตลกเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

“ถึงเวลาแล้ว เริ่มได้!” ตู้หรูเฟิงประกาศ

เขามองดูเย่หยวนอย่างสงสัย แค่อยากจะรู้ว่าเย่หยวนจะทำให้เกิดเรื่องแปลกใจเขาได้อีกมากเพียงใด

บาดแผลของอี้ชิงเซียงนั้นย่อมถูกเย่หยวนรักษาอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อเห็นสภาพการกลับมาของอี้ชิงเซียงในวันนี้ เขากลับมาพร้อมพลังบ่มเพาะที่มากกว่าเดิมมันทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย

เขายกมือขึ้นมาทาบอกและถามตัวเอง ต่อให้ตอนนั้นเป็นเขาที่ลงไปรักษามันก็ไม่อาจจะทำได้ถึงขั้นนั้นแน่

เด็กคนนี้มีฝีมือด้านโอสถที่เหนือล้ำมาก!

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมูสมบัติถึงเลือกตามติดเย่หยวนคนนี้มากกว่าท่านตงน้อย

จะว่าไปนายท่านเองก็น่าจะได้รู้ถึงความเก่งกาจของเย่หยวนไปแล้ว ท่านจึงได้คิดตามดูเย่หยวนอยู่ตลอดอย่างนั้น

จู่ๆ ตู้หรูเฟิงก็ต้องหรี่ตาเล็ก มองดูภาพบนสังเวียนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

หลี่อี้ผิงตายแล้ว!

“แค่พริบตาเดียวก็ตายแล้ว?”

“หลี่อี้ผิงไม่ทันทำอะไรแต่กลับร่วงลงไปตายเช่นนั้นเลย?”

“แข็งแกร่ง! หมายเลขหกสิบสี่บ้าบออะไรกัน จารึกอาณาจักรล้ำมันใช้กับหมอนี่ไม่ได้ผลแน่ๆ!”

…

ที่ด้านล่างเหล่าผู้คนต่างยังไม่เข้าใจแน่ว่าเกิดอะไรขึ้นบนสังเวียน

หลี่อี้ผิงนั้นมีหมายเลขราวยี่สิบกว่าๆ ในหมู่คนทั้งหกสิบสี่

แม้แต่เขายังไม่ทันตั้งรับ มีหรือที่คนอื่นจะรับไหว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเหล่าศิษย์นิกายสว่างชัด ทุกผู้คนต่างหน้าถอดสีจนซีดเผือด

เย่หยวนกำลังท้าทายพวกเขา!

เบียนซือเชียวนั้นมีใบหน้าที่บิดเบี้ยวอย่างถึงที่สุด รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

เขานั้นมีพลังฝีมือที่เหนือล้ำกว่าหลี่อี้ผิงนิดหน่อย แต่มันก็แค่นิดหน่อย เขาอยู่แค่หมายเลขสิบกว่าๆ

เย่หยวนสามารถสังหารหลี่อี้ผิงในพริบตา เขาย่อมสามารถสังหารเบียนซือเชียวลงได้ด้วยแน่

คิดย้อนกลับไปถึงเรื่องว่าจะสั่งสอนเย่หยวนต่างๆ นาๆ ที่พวกเขาเคยบอกไว้

คิดถึงมันตอนนี้มันเป็นได้แค่เรื่องตลก!

เบียนซือเชียวย้อนนึกถึงคำของเย่หยวนขึ้นมาได้และทำให้ดวงตาของเขาต้องเบิกกว้าง

ตอนนี้เขาได้รับรู้รสชาติของความกลัวแล้วจริงๆ!

เย่หยวนลงมือทำเช่นนี้ย่อมต้องเป็นเพราะอี้ชิงเซียง และเขาเองก็ย่อมต้องอยู่ในรายชื่อสังหารด้วยแน่

กลับกัน ตอนนี้เหอหยวนกลับกำลังถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โชคยังดีที่เขานั้นไม่ได้ไปทำให้เย่หยวนคลั่งตั้งแต่รอบแรก ไม่เช่นนั้นเขาเองก็คงไม่ได้มายืนหายใจอยู่ตรงนี้แล้ว

แต่แน่นอนว่าเขาย่อมไม่แสดงสีหน้าท่าทางแบบนั้นออกมา

หยางเชินบอกด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ตั้งแต่รอบหน้าไป ใครก็ตามที่พบเจอเย่หยวนจงยอมแพ้เสียตั้งแต่เริ่ม! ปล่อยไอ้เด็กคนนี้ให้ข้าจัดการเอง!”

และราวกับว่ากลัวทุกคนจะยังไม่ได้ยินเขาจึงย้ำขึ้นมาอีก “ต้องรีบยอมแพ้ให้เร็ว อย่าให้มันได้มีโอกาสโจมตีเด็ดขาด! จำไว้นะพวกเจ้า!”

ตอนนั้นเองที่ศิษย์อันดับสองของนิกายสว่างชัดนามเซินเทียนหลินก็พูดขัดขึ้น “หยางเชิน เราจะทำอะไรมันย่อมเป็นเรื่องของเรา มิใช่เรื่องให้เจ้ามาบอกสั่งเสียหน่อย!”

เซินเทียนหลินคนนี้เองก็เป็นนภาสวรรค์สองดาวเช่นกัน เขามีพลังบ่มเพาะไม่ห่างจากหยางเชินมากนักแต่ก็ยังไม่อาจเทียบเคียงฝีมือหยางเชินได้

งานชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่นี้เขาเองก็เป็นตัวเต็งที่จะได้เข้าวิหารเช่นกัน

เพราะหากให้เทียบจากผลรอบที่ผ่านๆ มาเขาเองก็น่าจะติดหนึ่งในห้าได้ไม่ยาก

เมื่อได้ยินคำของหยางเชินเขาจึงไม่พอใจอย่างมาก

เพราะแม้คนอื่นจะรับมือเย่หยวนไม่ได้ เขาย่อมไม่คิดว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ให้แก่เย่หยวน

ในฐานะอันดับสองของนิกายสว่างชัด เขาย่อมมีศักดิ์ศรีของตนเอง จะให้ไปยอมแพ้ตั้งแต่ต้นเช่นนั้นมันคงมากเกินรับไปหน่อย

หยางเชินหันมามองด้วยสายตาเย็นเยือก “หากเจ้าอยากตายก็เรื่องของเจ้า”

เซินเทียนหลินกำลังคิดจะเถียงกลับไปแต่ผู้อาวุโสของนิกายสว่างชัดก็ขัดขึ้นมาก่อน “เทียนหลิน ทำตามที่หยางเชินว่า! เด็กคนนี้มันอันตรายเกินไป! การเข้าวิหารนั้นคือเป้าหมายสูงสุดของเรา”

เซินเทียนหลินขมวดคิ้วแน่น “ได้”

แม้ว่าเขาจะตอบตกลงแต่ในใจของเขากลับไม่ยอมรับเรื่องนี้อย่างมาก

เขาคิดกับตัวเอง หากเล่นทีเผลอเขาเองก็สามารถสังหารหลี่อี้ผิงได้ในกระบวนท่าเดียวเช่นกัน

เย่หยวนนั้นแค่ใช้วิธีการเช่นนั้นมาข่มขู่นิกายสว่างชัดและสุดท้ายทั้งหยางเชินและผู้อาวุโสก็ติดกับมัน

น่าสมเพชจริงๆ!

เย่หยวนเดินลงสังเวียนมาอย่างแผ่วเบาก่อนที่ร่างของหยางเชินจะเดินมาขวางหน้าไว้

“เจ้ารนหาที่ตาย!” หยางเชินกล่าว

เย่หยวนหันไปมองหยางเชินด้วยรอยยิ้ม “คำพูดเหล่านั้นนิกายสว่างชัดเจ้าบ่นว่ามาไม่รู้กี่ครั้ง น่าเสียดายที่แม้จะเปลืองน้ำลายพูดไปมากมายขนาดนั้นมันกลับเป็นได้แค่คำเห่าหอน เป็นพวกเจ้าเองที่ท้าทายข้าก่อน!”

หยางเชินตอบ “เจ้าคิดว่าแค่สำเร็จแนวคิดแห่งห้วงมิติแล้วจะไร้เทียมทานอย่างนั้นหรือ?”

คนอื่นมองไม่ออก แต่มีหรือที่หยางเชินจะมองไม่ทัน?

เย่หยวนยิ้มรับ “ไร้เทียมทานหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่หากพวกเจ้าอยากเล่น ข้าก็จะเล่นกับพวกเจ้าให้ถึงที่สุด! หากข้าเดาไม่ผิดเจ้าคงคิดให้คนอื่นยอมแพ้ตั้งแต่เริ่มใช่ไหม? เจ้าลองสิ ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้าจะมีโอกาสยอมแพ้หรือไม่!”

 

 

 

ตอนที่ 1831 แค่จะยอมแพ้พวกเจ้ายังไม่ม...

 

“เจ้าลองสิ ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้าจะมีโอกาสยอมแพ้หรือไม่!”

คำพูดนี้มันราวกับค้อนหนักทุบลงกลางหัวของศิษย์นิกายสว่างชัด

หากเย่หยวนพูดคำนี้ออกมาก่อนหน้ามันคงไม่มีใครคิดจะใส่ใจ

แต่ตอนนี้เขาพิสูจน์แล้วว่าตนสามารถทำได้!

สังหารหลี่อี้ผิงด้วยกระบวนท่าเดียวเช่นนั้นมันเป็นเรื่องที่ไม่ใช่ทุกคนจะทำได้

หยางเชินหรี่ตาลงด้วยความเย็นเยือกทันที

เย่หยวนคนนั้นมันจะอาละวาดหนักไปแล้ว!

จู่ๆ หยางเชินก็หันไปมองหน้าไป่หลี่ชิงหยานด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “หากข้าเดาไม่ผิดนางคงเป็นคนรักของเจ้า? หืม…เจ้าคิดว่ามีแค่ตนหรือที่สังหารผู้คนได้?”

เย่หยวนขมวดคิ้วแน่นด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

พลังฝีมือของหยางเชินนั้นเก่งกาจเพียงใด เย่หยวนไม่ทราบได้ แต่เขานั้นไม่กล้าที่จะดูถูกอีกฝ่ายอย่างแน่นอน

เย่หยวนนั้นมีความมั่นใจในตัว แต่เขาไม่เคยอวดดีเกินตัว

“หากเจ้าอยากสังหารข้าก็ลองมาสิ! แม้ว่านิกายเงาจันทร์ของข้าจะไม่อาจเทียบนิกายสว่างชัดได้แต่เราก็ยังมีความกล้ามากพอ!” เย่หยวนยังไม่ทันตอบอะไรไป่หลี่ชิงหยานก็สวนขึ้นมาก่อน

อี้ชิงเซียงเองก็กล่าวขึ้นตาม “อย่างมากก็แค่ตาย! ต่อให้เราทั้งสามจะต้องตายลง สามชีวิตและเจ็ดชีวิตมันก็มากเกินคำว่าคุ้มแล้ว!”

อี้ชิงเซียงยังพูดไม่ทันขาดคำเจียงเชอเหยียนก็กล่าวขึ้นเสริมด้วย “นิกายสว่างชัดเจ้าไม่อาจถูกลบหลู่ได้ แล้วนิกายเงาจันทร์เราจะยอมให้ใครก็ได้มาลบหลู่หรือ?”

เย่หยวนมองดูคนทั้งสามอย่างตื่นตกใจไม่น้อย ไม่นึกไม่ฝันว่าพวกเขาจะแสดงท่าทีสนับสนุนออกมาเต็มที่เช่นนี้

นี่มันเป็นคนเดียวกับที่เขารู้จักหรือเปล่า?

ไป่หลี่ชิงหยานยังพอว่า นางนั้นยึดมั่นในศักดิ์ศรีของตน

แต่อี้ชิงเซียงและเจียงเชอเหยียนนั้นมันเหนือความคาดหมายเขามาก

ได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของหยางเชินก็กระตุกแรง

เขาได้รู้แล้วว่าการข่มเหงของนิกายสว่างชัดนั้นมันได้กดดันให้นิกายเงาจันทร์บิดเบี้ยวไปจนถึงที่สุดแล้ว

คนทั้งสี่นี้คิดจะต่อต้านนิกายสว่างชัดจนชีวิตหาไม่

เย่หยวนมองดูที่หยางเชินและบอก “เจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม? นิกายเงาจันทร์ข้าเองก็มีศักดิ์ศรีที่ไม่อาจให้ใครมาลบหลู่ได้! ในเมื่อพวกเจ้าทั้งหลายเป็นคนหาเรื่องพวกเราก่อน ก็จงเตรียมรับการสวนกลับไว้ให้ดี! ไปกันเถอะ!”

พูดจบคนนิกายเงาจันทร์ทั้งหลายก็เดินจากไป

เมื่อกลับมาถึงสวนป่าบนเย่หยวนก็แสดงสีหน้ากังวลออกมาอย่างไม่ปิดบังอีกต่อไป

“ผู้อาวุโสซู่ หยางเชินนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน?” เย่หยวนถาม

เมื่อเห็นเย่หยวนถามเช่นนั้นผู้อาวุโสซู่ก็ถอนหายใจยาวออกมาด้วยรอยยิ้ม “ข้าก็นึกว่าเจ้าโกรธแค้นจนไม่คิดหน้าคิดหลังใดๆ ไปแล้วเสียอีก!”

เขาย่อมรู้ดีว่าการไปท้าทายนิกายสว่างชัดเช่นนี้มันอันตรายมากมายแค่ไหน เพียงแค่ว่าเรื่องนี้มันก็ส่งผลถึงชื่อเสียงของนิกายเงาจันทร์จนทำให้เขาเองก็ไม่คิดที่จะห้ามเย่หยวนไว้

เย่หยวนส่ายหัวออกมา “นิกายสว่างชัดนั้นข่มเหงผู้คนมากจนเกินไป เราแค่ได้มาอยู่ยังสวนป่าบนแต่พวกมันกลับคิดเล่นงานเราถึงชีวิตเพราะเรื่องนั้นราวกับไปฆ่าพ่อแม่พวกมันมา โชคยังดีที่ศิษย์พี่เจียงไม่ได้ไปเจอพวกนิกายสว่างชัดในรอบแรก แต่รอบหลังๆ หากนางได้ไปเจอเข้าพวกมันย่อมคิดลงมืออย่างหนักหน่วงแน่ ส่วนศิษย์พี่ไป่หลี่นั้น หยางเชินย่อมไม่คิดปล่อยนางไปแน่ ต่อให้ข้าไม่ท้าทายเช่นนั้นสุดท้ายพวกเราก็คงไม่อาจรอดกลับไปได้อย่างปลอดภัย”

เย่หยวนบอกออกมาอย่างชัดเจนถึงท่าทางและการกระทำที่นิกายสว่างชัดคิดจะทำ

พวกเขานั้นคิดว่าใบหน้าชื่อเสียงของตนนั้นคือทุกสิ่งอย่างและไม่คิดให้ใครอยู่เหนือกว่าตน

นิกายเงาจันทร์นั้นแค่ได้มาอยู่สวนป่าบนก็ไปทำให้พวกนั้นเดือดร้อนแล้ว

พวกเขาไม่ยอมเปิดโอกาสให้อี้ชิงเซียงได้ยอมแพ้ ทุบทำลายกรามของเขาในทันทีที่เริ่ม แค่นี้มันก็อธิบายเรื่องราวทั้งหมดได้มากพอแล้ว

เพราะเช่นนั้นเองเย่หยวนจึงคิดสังหาร

ได้ยินคำของเย่หยวนซู่เหยียนก็ขมวดคิ้วแน่น

เพราะเขานั้นไม่ได้คิดไปถึงเรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างที่เย่หยวนทำ

“หยางเชินนั้นเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งที่ล้านปีจะปรากฏสักครั้งแห่งนิกายสว่างชัด! พลังฝีมือของเขานั้นย่อมเหนือล้ำ! แต่หากถามว่าเขาเก่งกาจแค่ไหน มันคงมีแต่พวกนิกายสว่างชัดเท่านั้นที่จะรู้ได้ เดิมทีศิษย์ที่ได้มาเข้าร่วมงานชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่นั้นจะมีพลังฝีมือที่ไม่เหนือล้ำกันมาก แต่แน่นอนว่ามันย่อมมีข้อยกเว้น อย่างเช่นเจ้า และบางทีก็อาจจะเป็นหยางเชินด้วย!” ซู่เหยียนบอกด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด

เย่หยวนเงียบลงไปทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ตอนนี้ไม่มีใครพูดใดๆ และเอาแต่จ้องมองรอเย่หยวนคิด

ตงน้อยเองก็มองดูเย่หยวนอย่างสงสัยใคร่รู้ เขานั้นอยากรู้ว่าเย่หยวนจะแก้ปัญหาตรงหน้านี้อย่างไร

หลังจากนั้นเย่หยวนก็เงยหน้าขึ้นมามองทุกผู้คน “ศิษย์พี่เจียง ข้าจะหลอมโอสถใจม่วงหยกให้ท่าน ท่านจงรีบบรรลุขึ้นเป็นนภาสวรรค์สองดาวเสีย”

เจียงเชอเหยียนเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยิน

นางนั้นไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะได้โอสถใจม่วงหยกกับเขาด้วย

เพราะเอาจริงๆ ตอนที่อี้ชิงเซียงได้โอสถนี้ นางเองก็มึนงงสงสัยอย่างมาก

แต่นางรู้ดีว่ามุมมองที่เย่หยวนมีต่อตัวเองนั้นเป็นอย่างไร นางจึงเลิกคิดที่จะหวังไปนาน

ไม่นึกไม่ฝันว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เย่หยวนกลับคิดช่วยหลอมให้แก่นาง!

ซู่เหยียนบอก “ช่วยอะไรไม่ได้หรอก! แม้จะเป็นสภาสวรรค์สองดาวเองก็อ่อนแอเกินไปที่จะต่อต้านเขา”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ข้าย่อมทราบดี จากวันนี้ไปข้าจะช่วยพวกท่านทั้งหลายหลอมโอสถพร้อมๆ ไปกับการฝึกพิเศษให้แก่พวกท่าน เป้าหมายของการฝึกคือ ยอมแพ้ให้ได้ก่อนที่ข้าจะสังหารพวกท่านลงได้!”

เรื่องนี้ทำให้ทุกผู้คนผงะไปไม่น้อย ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนจะใช้วิธีนี้

เย่หยวนพูดออกมาเช่นนี้ย่อมหมายความว่าพลังฝีมือของเขานั้นใกล้เคียงกับหยางเชินมาก

หรืออาจจะแข็งแกร่งกว่า!

แต่มันจะเป็นไปได้หรือ?

ในหมู่นภาสวรรค์สองดาวขั้นสุดเหมือนๆ กัน หยางเชินนั้นมีพลังฝีมือที่เหนือล้ำกว่าเซินเทียนหลินไปมาก มันหมายความว่าเขาคนนั้นมีแนวคิดอะไรบางอย่างที่แข็งแกร่งจนเหนือล้ำกว่าคนในระดับเดียวกันอย่างสิ้นเชิง

“หึๆ ไอ้เด็กคนนี้ เจ้าคิดเล่นกับชีวิตพวกเขา!” ตงน้อยอดไม่ได้ที่จะพูดดูหมิ่นและเหยียดหยามออกมาเมื่อได้ยิน

แต่เย่หยวนกลับตอบไป “ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องเล่นหรือไม่ ไม่นานเจ้าก็จะได้รู้”

…

ในพริบตาเวลากว่าหนึ่งเดือนก็ผ่านไป และเย่หยวนก็ได้มาพบเจอกับศิษย์นิกายสว่างชัดอีกครั้ง

คราวนี้เขาเป็นอันดับหกของนิกายนามเผิงฮวน

เขานั้นไม่ได้แข็งแกร่งมากมาย เป็นแค่นภาสวรรค์สองดาวขั้นต้น เขาที่อยู่อันดับต่ำกว่าหลี่อี้ผิงย่อมไม่มีทางเป็นคู่มือให้แก่เย่หยวนได้

เมื่อได้เรียนรู้จากความผิดพลาดของหลี่อี้ผิงมาแล้วเผิงฮวนย่อมคิดที่จะยอมแพ้ในทันที

เพราะฉะนั้นหลังจากตู้หรูเฟิงประกาศเริ่ม เผิงฮวนก็เปิดปากขยับขึ้น

“ข้า…”

แต่น่าเสียดายที่คำพูดของเขาถูกตัดขาดลงเสียงเท่านั้น ดวงตาของเขากลอกกลับไปโดยที่ไม่อาจพูดได้อีก

ดาบของเย่หยวนนั้นมันเร็วจนเกินไป!

ที่ด้านล่างสังเวียนมีเสียงสูดหายใจเข้าลึกตามๆ กัน

แข็งแกร่ง!

หากมีใครคิดว่าครั้งก่อนที่หลี่อี้ผิงเสียท่าไปเพราะไม่ทันเตรียมตัว เช่นนั้นครั้งนี้พวกเขาก็คงเชื่อสนิทใจแล้วว่ามันเป็นฝีมืออย่างแท้จริง

“แค่จะยอมแพ้พวกเจ้ายังไม่มีปัญญาแล้วยังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าเป็นนิกายอันดับหนึ่งอีกหรือ?”

เย่หยวนมองดูหยางเชินด้วยคำเหยียดหยาม

หยางเชินนั้นมองดูเย่หยวนด้วยความโกรธแค้น “เย่หยวนเจ้าบังคับข้าเอง!”

เย่หยวนไม่คิดสนใจและเดินหายไปกับสายลม

ในรอบที่สิบเจ็ด เย่หยวนก็ได้สังหารศิษย์นิกายสว่างชัดอันดับเจ็ด อู๋หมินลงด้วยดาบเดียวอีกเช่นเคย

ในรอบที่ยี่สิบห้า ในที่สุดเย่หยวนก็ได้สังหารเบียนซือเชียวลง!

ผ่านการชุมนุมไปได้แค่ครึ่งทาง แต่นิกายสว่างชัดกลับเสียศิษย์ไปแล้วถึงสี่คนภายใต้คมดาบของเย่หยวน

และพวกเขาทุกคนล้วนแล้วแต่คิดอยากยอมแพ้ตั้งแต่วินาทีที่เริ่ม แต่กลับไม่มีใครพูดทัน

ดาบของเย่หยวนนั้นมันรวดเร็วความคำพูดใดๆ

ตอนนี้ผู้อาวุโสของนิกายสว่างชัดและหยางเชินแทบคลั่งตาย