Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ 1738-1741

ตอนที่ 1738 หมูหมากาไก่

 

ด้วยตราประทับเดียวนี้ ลัวยองก็ต้องถึงกับบาดเจ็บปางตาย!

ด้วยพลังบ่มเพาะของเย่หยวนที่สูงขึ้นเรื่อยๆ พลังที่ตรานิพพานแสดงออกมาได้มันก็ยิ่งเติบโตตาม

ตอนนั้นที่เย่หยวนยังอยู่แค่ต้นๆ ของอาณาจักรวายุพระเจ้าสามดาว เขาก็มีพลังฝีมือที่มากพอจะจัดการราชันพระเจ้าหกดาวอย่างเซียโหหยุนได้

ตอนนี้เขายิ่งพัฒนามาถึงยอดของอาณาจักรวายุพระเจ้าสามดาวแล้ว พลังฝีมือที่เขาแสดงออกมามันจึงเหนือล้ำกว่าลัวยองอย่างที่ไม่ต้องเทียบกันเลย

สิ่งที่น่าขำที่สุดก็คือเขาคนนี้กลับกล้าที่จะก่อกวนเย่หยวนมาตลอดทาง

เมื่อถูกตรานิพพานเข้าไป ลัวยองก็ค่อยๆ บาดเจ็บและใกล้ตายลงทุกที ดวงตาของเขานั้นเปี่ยมไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

เขารู้ดีว่าเย่หยวนนั้นเก่งกาจ แต่ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนที่สู้กับราชาแมลงนั้นเขาจะยังไม่ได้ใช้พลังฝีมือที่มีออกมาทั้งหมด!

ผู้ฝึกฝนร่างกาย?

บ้าบอสิ้นดี!

เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าตอนนั้นเย่หยวนต้องสู้อย่างมีข้อจำกัด? ข้อจำกัดที่ว่าเขาไม่สามารถสังหารราชาแมลงลงได้จนกว่าจะเจอสมุนไพรแก้พิษ

แน่นอนว่าสิ่งที่แสดงออกไปตอนนั้นย่อมไม่ใช่พลังฝีมือทั้งหมดของเย่หยวน

ตอนนี้อีกฝ่ายก็หยุดมือลงทันทีพร้อมหันมามองเขาเป็นตาเดียว

ฉีตงอี่นั้นมีหน้าที่เหยเกอย่างถึงที่สุด ดาบของเขาไม่สามารถที่จะแตะต้องได้แม้แต่ชายเสื้อของเย่หยวนเสียด้วยซ้ำ

แนวคิดแห่งห้วงมิติ!

เด็กคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดเรอะ?

เขาไปฝึกฝนแนวคิดที่น่ากลัวอย่างแนวคิดแห่งห้วงมิติได้อย่างไร?

“พ-พี่ฉี ช-ช่วยข้าด้วย!” ลัวยองใช้แรงเฮือกสุดท้ายร้องตะโกนออกมา

ฉีตงอี่หน้าเปลี่ยนสีไปทันทีและตะโกนออกมาอย่างเดือดดาล “เจ้าสารเลว กล้ามาหลอกข้าได้! ไปตายเสีย!”

พูดจบฉีตงอี่ก็เหวี่ยงดาบวงแหวนออกไปสุดแรงจนมันกลายเป็นลำแสงพุ่งออกไป

ร่างอันน่าสมเพชของลัวยองถูกผ่าครึ่งออก

ก่อนจะตายไป เขายังคิดอยากให้ฉีตงอี่ช่วย ใครจะไปคาดฝันว่าคนที่ปลิดชีวิตของเขาจะกลับกลายเป็นฉีตงอี่เอง

ฉีตงอี่นั้นสังหารลัวยองด้วยดาบเดียวและยกมือขึ้นมาคารวะเย่หยวนแทนด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าๆ น้องชาย เรื่องนี้ล้วนเข้าใจผิดกัน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งสิ้น! ลัวยองคนนี้มันหลอกใช้ข้าต่างหาก หวังว่าน้องชายจะไม่เก็บมันใส่ใจ”

เรื่องราวตรงหน้ามันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างรวดเร็วจนคนที่เหลือได้แต่ทำหน้างง

ฉีตงอี่คนนี้มันจะหน้าไม่อายไปหน่อยไหม?

แต่ในเทือกเขาเทพอสูรนี้ เรื่องราวเช่นนี้มันย่อมเกิดขึ้นได้เป็นปกติ หลังจากหายตกใจพวกเขาทั้งหลายจึงเริ่มเบาใจลง

เพราะในที่แห่งนี้มันมีแต่คำว่าผลประโยชน์ ไม่มีมิตรแท้ศัตรูถาวร

ด้วนเผิงเองก็ถอนหายใจยาวออกมา ไม่นึกไม่ฝันเช่นกันว่าฝีมือของเย่หยวนนั้นมันจะแข็งแกร่งมากมายจนจัดการลัวยองได้ด้วยกระบวนท่าเดียวเช่นนี้

ดูแล้ว ฉีตงอี่เองก็คงตื่นกลัวไม่น้อยจนต้องถอนตัวอย่างแทบไม่ทัน

เย่หยวนดูภาพตรงหน้ามาตลอด เห็นการกระทำของฉีตงอี่ทุกอย่างโดยไม่คลาดสายตา

แต่เย่หยวนกลัวยิ้มออกมา “เข้าใจผิด? ข้าว่าไม่มีอะไรเข้าใจผิดกันหรอก! หากฝีมือของข้าต่ำต้อยกว่านี้คนที่นอนตายตรงนั้นก็คงเป็นข้าแทนใช่ไหม?”

ฉีตงอี่ทำหน้าเหยเกทันที “เรื่องนี้…นี่…มันเข้าใจผิดกันจริงๆ! น้องชายจงอย่าได้ไปใส่ใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ วันหน้าฉีตงอี่ผู้นี้จะผูกมิตรเป็นสหายกับเจ้าเอง!”

เย่หยวนมองดูฉีตงอี่ด้วยรอยยิ้มที่แสนเย็นชา “ดูเหมือนเจ้าจะยังไม่เข้าใจสภาพตัวเองนะ! เป็นสหายกับข้า? เจ้ามีค่าพอ?”

ฉีตงอี่หน้าถอดสีและบ่นออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ “เด็กน้อย วันหน้าเดี๋ยวเราก็จะได้เจอกันอีก! ในเทือกเขาเทพอสูรนี้ทุกคนต่างเคยได้พบเจอกันทั้งสิ้น เจ้าอยากจะสู้กันจนตายไปตรงนี้จริงๆ? เจ้านั้นมีฝีมือจริง แต่เรามียอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าหกดาวสี่คน หากเราสู้กันจนตายจริง เจ้าก็ไม่รู้หรอกว่าใครกันแน่ที่จะอยู่จะตาย!”

เมื่อเย่หยวนได้ยิน เขาก็ยิ้มออกมา “เจ้านี่มั่นใจจริงๆ นะ!”

ฉีตงอี่ยิ้ม “มั่นใจ? พ่อเจ้าคนนี้เดินทางหากินในเทือกเขาเทพอสูรนี้มาไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปี หากไม่มีความมั่นใจใดแล้วข้าจะยังอยู่ได้จนถึงวันนี้? หวังเสี่ยว ดูเหมือนน้องชายท่านนี้จะอยากลองมือเราหน่อย มาช่วยกันโจมตี!”

คำสั่งนั้นทำให้ยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าหกดาวอีกสามคนเดินเข้ามาร่วมวงทันที

ด้วนเผิงนั้นได้แต่ถอนหายใจ ทั้งๆ ที่เรื่องมันน่าจะจบได้แล้วแท้ๆ แต่เขาไม่นึกเลยว่าเย่หยวนจะเป็นฝ่ายที่สานต่อไม่ยอมจบ!

แม้ว่าเย่หยวนจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ไม่ว่าอย่างไรการสู้หนึ่งต่อสี่มันก็คงเกินมือ

แต่ตอนนี้ทางเลือกเดียวของเขาก็คือการยืนข้างเย่หยวน

เย่หยวนกลับบอกออกมา “หัวหน้าด้วน ท่านดูไปเถอะ แค่หมูหมากาไก่เช่นนี้นายน้อยคนนี้ไม่ต้องเอาจริงเสียด้วยซ้ำ”

คำพูดนั้นทำให้ทุกผู้คนตกตะลึง ฉีตงอี่หัวเราะลั่นออกมา “ฮ่าๆๆ หมูหมากาไก่เรอะ! พ่อเจ้าคนนี้ล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าฝีมือเจ้ามันดีเท่าปากไหม!”

เย่หยวนชักดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าออกมา “ไม่ลองจะรู้ได้อย่างไร?”

พูดไปคลื่นดาบอันรุนแรงก็พุ่งขึ้นสะท้านฟ้า ก่อนที่ร่างของเย่หยวนจะค่อยๆ เบลอไป

ฉีตงอี่ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก “ผสานแนวคิด!”

แต่ว่ามันก็ไม่มีเวลาเหลือให้เขาได้ตกใจใดๆ แล้ว เพราะเย่หยวนพุ่งเข้ามาหาเขาแล้วเรียบร้อย

เย่หยวนที่ใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติ ร่างกายของเขานั้นจะเร็วได้ถึงขั้นไหน?

เขาไม่ต้องใช้วิชาดาบวิญญาณลับเลยด้วยซ้ำ แค่ผสานแนวคิดธรรมดาๆ มันก็มากพอจะกำจัดศัตรูเช่นนี้แล้ว

เย่หยวนพุ่งเข้าไประหว่างกลางคนทั้งสี่ราวกับเสือร้ายโดดเข้ากลางฝูงแกะน้อย กดดันพวกเขาทั้งสี่ไว้จนโงหัวไม่ขึ้น

ในพริบตานั้น ร่างกายของคนทั้งสี่ต่างได้รับบาดเจ็บไปตามๆ กัน

เย่หยวนใช้ช่องว่างแทงดาบออกไปพุ่งตรงเข้าใส่หัวใจของฉีตงอี่

ฉีตงอี่ตื่นตกใจอย่างมาก คิดอยากที่จะหลบแต่มันก็สายเกินไป เขาจึงยกดาบวงแหวนในมือขึ้นมากันการโจมตีนั้นแทน

เคร้ง!

เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้นพร้อมๆ กับดวงตาของฉีตงอี่ที่เบิกกว้าง พลังชีวิตของเขาค่อยๆ จางหายไป

เพราะดาบของเย่หยวนนั้นหักดาบของฉีตงอี่ออกเป็นสองท่อน และพลังของมันก็ยังไม่เสื่อมลงพุ่งแทงทะลุหัวใจฉีตงอี่ไป

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นหมูหมากาไก่ไหมล่ะ?” เย่หยวนถาม

คนที่เหลือทั้งสามหายใจเข้าแรง ตอนนี้ร่างกายของพวกเขาได้รับบาดเจ็บไม่น้อยพร้อมดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว

ราชันพระเจ้าสามดาวคนนี้มันจะเก่งเกินไปแล้ว!

เก่งจนทำให้ผู้คนรู้สึกสิ้นหวัง!

ด้วนเผิงมองดูภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว “ดาบแหวนใหญ่ราชันผีของฉีตงอี่นั้นเป็นถึงสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำชั้นกลาง มัน…มันกลับถูกฟันขาดสองท่อน!”

แม้ว่าดาบของเย่หยวนจะเป็นสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำชั้นสูงก็ตาม แต่การจะทำลายสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำชั้นกลางลงแบบนี้มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เช่นกัน

แค่นี้มันก็แสดงได้อย่างดีแล้วว่าดาบที่เย่หยวนแทงออกไปนั้นมันรุนแรงแค่ไหน!

เย่หยวนเก็บดาบยาวลง ทิ้งร่างไร้วิญญาณของฉีตงอี่ลงกับพื้น

เห็นแบบนั้นแล้วพวกหวังเสี่ยวจะยังมีแรงใดไปกล้าสู้? พวกเขาคุกเข่าลงในทันทีพร้อมพูดด้วยสีหน้าสุดหวาดกลัว “น-นายใหญ่ ไว้ชีวิตเราด้วย! ข้าน้อย…ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่! ขอนายใหญ่โปรดไว้ชีวิตเราด้วย!”

เย่หยวนไม่คิดสนใจและหันไปบอกด้วนเผิง “หัวหน้าด้วน ท่านจัดการคนพวกนี้ต่อด้วย”

เรื่องแบบนี้ปล่อยให้หัวหน้าด้วนที่เชี่ยวชาญที่สุดน่าจะดีกว่า

เขายึดของที่คนเหล่านั้นนำติดตัวเข้าเขามาด้วยและปล่อยพวกเขาไปยังทิศทางที่จะหลงได้ง่ายๆ

เมื่อเย่หยวนปล่อยให้เขาจัดการ มันย่อมหมายความว่าเขาไม่คิดที่จะฆ่าใครอีก

ด้วนเผิงเองก็มีชีวิตมานานแสนนาน เขาจึงพอที่จะเข้าใจเรื่องนี้ได้

กลุ่มของฉีตงอี่นั้นล่าสมบัติมาได้หลายชิ้น พวกเขาน่าจะเอาไปขายได้ราคาสูง

แน่นอนว่าเหล่าสมบัติธรรมชาติเหล่านี้ด้วนเผิงย่อมให้เย่หยวนได้ดูก่อนว่าต้องการอะไรไหม

ถ้าเป็นสมุนไพรแล้วเย่หยวนย่อมยินดีรับทุกสิ่งอย่างไว้ เขาจึงเลือกสิ่งที่อยากได้และปล่อยให้พวกเขาทั้งหลายเอาที่เหลือไปแบ่งกัน

เมื่อเสร็จเรื่องราวเหล่านี้ พวกเขาทั้งหลายจึงถอนหายใจออกมาได้อย่างเต็มปอด สายตาที่พวกเขามองไปยังเย่หยวนนั้นแตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

แม้แต่ด้วนเผิงเองก็มองดูเย่หยวนด้วยความกลัว

“เอาล่ะ น่าจะได้เวลาแล้ว ผลภูติดินปีกเงินน่าจะใกล้สุกแล้ว พวกวานรอสูรตาม่วงก็คงทนทานไว้ไม่อยู่แล้ว จากนี้ไปข้าจะเข้าไปล่อวานรอสูรตาม่วงออกมา พวกท่านเข้าไปเก็บผลภูติดินปีกเงินและดอกเครือเขียวตาข่ายหยกออกมา เอาผงนี้ไปด้วย หากพวกค้างคาวพิษรัตติกาลมันเข้ามาโจมตีพวกท่านก็จงใช้มันเสีย พวกค้างคาวพิษรัตติกาลไม่กล้าเข้าใกล้แน่”

พูดไปเย่หยวนก็โยนผงโอสถหลายถุงให้แก่พวกเขาทั้งหลาย

 

 

 

ตอนที่ 1739 วานรอสูรตาม่วง

 

กลุ่มนักล่าค่อยๆ ซ่อนตัวเดินเข้ามาภายในถ้ำก่อนที่จะได้ยินเสียงดังสนั่นหลายต่อหลายครั้งดังมาเข้าหู

เย่หยวนขมวดคิ้วแน่น “ไม่ดีแล้ว คลื่นพลังเช่นนี้…วานรอสูรตาม่วงกำลังคลั่ง!”

นั่นทำให้ทุกผู้คนหน้าซีดเผือดทันที คลื่นพลังที่แสนรุนแรงนี้มันทำให้หัวใจของพวกเขาแทบหยุดเต้น

ด้วนเผิงนั้นมีหน้าซีดราวกับไก่ต้ม “หากวานรอสูรตาม่วงคลั่งไปแล้ว มันก็อาจจะขึ้นไปถึงระดับราชันพระเจ้าเจ็ดดาวได้เลย! นี่มัน…เราจะทำอย่างไรดี?”

คำพูดนี้มันทำให้ทุกผู้คนต้องคิดหนัก ก่อนที่ทุกคนต้องหยุดเดินลงเพราะภาพการต่อสู้ของวานรอสูรตาม่วงกับสัตว์อสูรยักษ์ที่เห็นตรงหน้า

สัตว์อสูรตัวนี้มันมีพลังที่ล้อเหลือเช่นกัน คงอยู่ในยอดระดับสี่!

แต่ว่าเจ้าวานรอสูรตาม่วงที่กำลังคลั่งนั้นกลับแข็งแกร่งกว่าขั้นหนึ่ง!

หมัดคู่นั้นรัวออกมาราวปืนใหญ่ ต่อยเจ้าสัตว์อสูรตัวยักษ์นั้นจนไม่มีปัญญาจะตอบโต้ใดๆ กลับมาได้

เย่หยวนนั้นมีสายตาที่เฉียบคม แค่เมื่อปราดเดียวเขาก็เห็นว่าผลภูติดินปีกเงินในถ้ำนั้นสุกเต็มที่แล้ว!

ดูท่าเจ้าสัตว์อสูรตัวยักษ์นี้จะถูกกลิ่นมันล่อมา

เมื่อใดก็ตามที่วานรอสูรตาม่วงจัดการเจ้าสัตว์อสูรยักษ์นี้ลงได้ มันก็คงมุ่งหน้าไปเก็บผลภูติดินปีกเงินกินทันที

“อสูรเกราะชาด! มิน่าล่ะถึงปะทะกับวานรอสูรตาม่วงที่กำลังคลั่งได้!” เย่หยวนบอก

หยูจิงสัมผัสได้ถึงพลังที่ลึกล้ำของวานรอสูรตาม่วง หน้าของนางนั้นขาวซีดไร้สีเลือด “เย่หยวน เรา…ไม่เอาแล้วไหม? เจ้าวานรอสูรตาม่วงนี้มันแข็งแกร่งเกินไป ต่อให้เป็นเจ้าก็…”

หยูจิงพูดมาได้แค่นี้ แต่ความหมายของนางนั้นแสนชัดเจน

เย่หยวนนั้นคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของวานรอสูรตาม่วง เพราะฉะนั้นอย่าออกไปเสี่ยงจะดีกว่า

ทุกคนเข้าใจดีว่าแม้เย่หยวนจะมีพลังพอสังหารราชันพระเจ้าหกดาวด้วยกระบวนท่าเดียว แต่การจะไปปะทะสัตว์อสูรระดับราชันพระเจ้าเจ็ดดาวมันก็ยังคงเกินมือไป

เพราะระหว่างราชันพระเจ้าหกดาวและราชันพระเจ้าเจ็ดดาวนั้นมันมีคอขวดที่ยิ่งใหญ่อยู่ พลังฝีมือความแข็งแกร่งของทั้งสองนั้นทิ้งห่างกันลิบลับ

หากเย่หยวนสามารถบรรลุขึ้นอาณาจักรราชันพระเจ้าสี่ดาวได้มันก็อาจจะเป็นอีกเรื่อง

แต่ตอนนี้เย่หยวนยังเป็นแค่ราชันพระเจ้าสามดาวในสายตาของพวกเขา ตัวของเย่หยวนนั้นจึงจะห่างจากเจ้าวานรอสูรตาม่วงคลั่งถึงสองชั้น

ความห่างชั้นระดับนี้มันไม่ใช่สิ่งที่จะใช้พรสวรรค์มากลบทับได้

เพราะอย่างไรเสีย แต่ละชั้นในอาณาจักรราชันพระเจ้านั้นมันก็แสนจะห่างไกลกัน ไม่ต้องไปพูดถึงสองชั้นเลย

ด้วนเผิงเปิดปากพยายามที่จะพูด แต่ก็ไม่พูดออกมา

เพราะเขารู้ดีว่าตอนนี้ตัวเขานั้นไม่มีสิทธิ์พูดอะไร

แต่หากจะให้ถอยตอนนี้ เขาก็ไม่ค่อยอยากยอมสักเท่าไหร่

การเดินทางไปกับเย่หยวนที่หุบร้ายวารีนั้น เขาต้องเสี่ยงชีวิตไม่น้อย

สุดท้ายแล้วหากไม่ได้อะไรเลย เขาจะยังยอมได้หรือ?

ตอนนั้นเองพวกเขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นอีกครั้ง หมัดเหล็กของวานรอสูรตาม่วงต่อยร่างอสูรเกราะชาดจนปลิวไป เจ้าอสูรเกราะชาดนั้นตายอย่างไม่ต้องสงสัย

นั่นทำให้เย่หยวนหน้าเปลี่ยนสีและพุ่งตัวออกไปราวกับสายฟ้าทันที

“ทำตามแผนที่วางกันไว้!”

พูดจบเย่หยวนก็หายไป

เมื่อเขาปรากฏออกมาอีกครั้ง เขาก็ไปยืนอยู่หน้าเจ้าวานรอสูรตาม่วงอันดุร้ายแล้ว

นั่นทำให้คนทั้งสี่หน้าถอดสีทันที ไม่คิดไม่ฝันว่าเย่หยวนจะบ้าบิ่นขนาดนี้ จะห้ามตอนนี้มันก็คงสายไปแล้ว

ด้วนเผิงเปลี่ยนสีหน้าไปมาด้วยความลังเลก่อนจะกัดฟันพูดขึ้น “น้องเย่ช่างเป็นคนที่รักษาคำมั่น การได้เจอเขาในครานี้มันเป็นโชคของด้วนเผิงคนนี้จริงๆ”

ในเทือกเขาเทพอสูรนี้ การได้เจอสหายนิสัยเช่นนี้นั้นนับได้ว่าเป็นอะไรที่ยากเสียยิ่งกว่ายาก

หยูจิงบอกออกมาด้วยท่าทางกังวล “อืม น้องเย่เป็นคนดีจริงๆ!”

อย่างที่เขาว่า เพื่อนแท้นั้นคือเพื่อนยามยาก มันเป็นจริงอย่างไม่ต้องสงสัย

แม้จะเจอศัตรูที่ทรงพลัง เย่หยวนก็กล้าที่จะก้าวออกไปอย่างไม่ลังเล ของแบบนี้เมื่อได้เห็นจะยังมีใครไม่ประทับใจได้อีก?

เย่หยวนเข้าห้วงมิติและมุ่งหน้าเข้าไปในถ้ำ เป้าหมายที่เขาพุ่งเข้าไปหานั้นคือตัวผลภูติดินปีกเงิน!

เจ้าวานรอสูรตาม่วงนั้นเพิ่งจะชนะยอดศัตรูไป มันจึงไม่คิดว่าจะมีศัตรูที่ไหนโผล่ออกมาอีก ส่งผลให้มันโกรธคลั่งออกมาอย่างถึงที่สุด

แค่สภาพคลั่งของมันตอนนี้ก็มีคลื่นพลังที่สูงล้นแล้ว

เมื่อได้เห็นเย่หยวนมันจึงยกหมัดขึ้นสูงด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ

วานรอสูรตาม่วงที่กำลังคลั่งนั้น ไม่ว่าจะเป็นด้านหลังหรือด้านความเร็ว มันก็จะเพิ่มพูนอย่างเหนือล้น

แต่ให้เย่หยวนจะใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติ มันก็ยังเป็นความห่างพลังที่มากเกินไป

ในชั่วพริบตานั้นเย่หยวนจึงเลือกที่จะเข้าปะทะกับเจ้าวานรอสูรตาม่วงตรงๆ

เมื่อเขาคิดลงมือ เขาก็ลงมือด้วยสุดยอดกระบวนท่าทันที!

ดาบวิญญาณลับ

ตู้ม!

เย่หยวนรู้สึกเหมือนเครื่องในตัวเองขยับย้ายที่ไปหลายชิ้นพร้อมกระเด็นถอยหลังมาด้วยอาการกระอักเลือด

แต่ฝั่งวานรอสูรตาม่วงเองก็ไม่ได้ดีกว่ากันนัก ดาบนี้ของเย่หยวนมันรุนแรงและรวดเร็วจนเปิดแผลเหวอะขึ้นที่หน้าอกของวานรอสูรตาม่วงได้

“โฮ่ก!”

“โฮ่ก!”

เจ้าวานรอสูรตาม่วงตะโกนกู่ร้องอย่างเดือดดาล เพราะตัวมันถูกมนุษย์ระดับราชันพระเจ้าสามดาวทำร้ายเข้า

เจ้าสัตว์อสูรที่มีนิสัยร้อนแรงไม่ยอมใครง่ายๆ เป็นทุนเดิมที่กำลังคลั่งอยู่นี้ มันยิ่งคลั่งหนักไปกว่าเก่า

ไกลออกมาด้วนเผิงและพวกต่างมองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้อย่างตกตะลึง

“แข็งแกร่ง! ที่แท้น้องเย่ก็แข็งแกร่งถึงขั้นนี้! ดาบเมื่อกี้นี่มันน่ากลัวเสียจริง!” ด้วนเผิงร้องออกมา

“ราชันพระเจ้าสามดาวกลับทำร้ายวานรอสูรตาม่วงในสภาวะคลั่งได้ ข้ามสองชั้น! แบบนี้…เรื่องแบบนี้มันจะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!”

หยูจิงบอก “ไม่แปลกใจเลยที่น้องเย่จะทำตัวนิ่งเงียบมาได้ตลอดทาง ที่แท้การกระทำทั้งหลายของลัวยองมันก็เป็นได้แค่เรื่องตลกในสายตาเขา!”

หากเป็นราชันพระเจ้าสามดาวทั่วๆ ไปอย่าว่าแต่วานรอสูรตาม่วงเลย แค่ถูกลมจากหมัดของมันในระยะพันเมตรพวกเขาก็คงตัวแหลกสลายกลายเป็นจุลไปแล้ว

แต่เย่หยวนกลับสามารถแลกดาบกับเจ้าวานรอสูรตาม่วงและถึงขั้นทำให้มันบาดเจ็บได้ เรื่องนี้มันทำลายสามัญสำนึกใดๆ ทิ้งจนสิ้น

จู่ๆ ด้วนเผิงก็หน้าถอดสีลงอีกครั้ง “เดี๋ยวนะ หากมันเข้าสภาวะคลั่งแล้วไม่ว่าจะเป็นพลังป้องกันหรือการฟื้นตัวก็น่าจะเรียกได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาด! อาการบาดเจ็บแค่นี้มันไม่มีทางทำอะไรมันได้เลย!”

เป็นตอนนั้นเองที่พวกเขาหันไปเห็นว่าบาดแผลบนหน้าอกของเจ้าวานรอสูรตาม่วงค่อยๆ สมานกันอย่างน่าเหลือเชื่อ

“โฮ่ก!

“โฮ่ก!”

วานรอสูรตาม่วงเงยหน้าตะโกนลั่นฟ้าก่อนจะยกหมัดขึ้นมาทุบลงบนอกของตนและพุ่งตัวเข้ามาหาเย่หยวนราวกับลูกปืนใหญ่

เย่หยวนเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าวานรอสูรตาม่วงจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้

เพราะดาบเมื่อสักครู่นี้นับว่าเป็นยอดการโจมตีของเขาแล้ว แต่มันกลับสร้างได้แค่แผลตื้นๆ ให้เจ้าวานรอสูรตาม่วงเท่านั้น

แต่เป้าหมายของเย่หยวนนั้นไม่ใช่การสู้ให้ชนะวานรอสูรตาม่วงแต่เป็นการล่อมันไปที่อื่น

ฉะนั้นเขาจึงใช้แรงกระแทกส่งร่างตัวเองพุ่งหนีออกไปราวสายฟ้า

“เร็ว!”

เย่หยวนนั้นตื่นตระหนกไม่น้อยเมื่อได้เห็นความเร็วของเจ้าวานรอสูรตาม่วงที่เหนือกว่าที่เขาคาดไปมาก

เย่หยวนที่ใช้แนวคิดแห่งห้วงมิตินั้นมีความเร็วที่เหนือคนธรรมดาไปมากมาย ต่อให้เป็นราชันพระเจ้าหกดาวก็ไม่มีปัญญาจะตามเขาทัน

แต่เจ้าวานรอสูรตาม่วงคลั่งนี้กลับตามเขามาได้ และยังเร็วกว่าเสียด้วยซ้ำ!

เย่หยวนไม่ได้รู้สึกถึงศัตรูที่อันตรายขนาดนี้มานานแสนนาน เขาไม่นึกไม่ฝันว่าตัวเองจะได้มารู้สึกเช่นนี้อีกครั้งกับสัตว์อสูร

หนึ่งวานร หนึ่งคนไล่กันจนหายวับไปจากสายตาของทุกผู้คน

ด้วนเผิงจึงนำพาทุกคนปรากฏกายออกมาและวิ่งเข้าไปด้านในถ้ำทันที

หยูจิงพูดขึ้นอย่างกังวล “วานรอสูรตาม่วงตัวนั้นมันเร็วเหลือเกิน น้องเย่ เขา…เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หยูจิงนั้นกังวลเรื่องเย่หยวนมาก มากจนน้ำเสียงที่นางพูดออกมาคล้ายกับเสียงสะอื้น

ด้วนเผิงเองก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนักแต่ก็ยังกล่าวปลอบออกมา “นี่คือโอกาสที่น้องเย่เสี่ยงชีวิตมอบให้เรา หากเรื่องแค่นี้เรายังทำกันไม่ได้เราก็คงไม่มีหน้าไปพบเขาแล้วจริงๆ! น้องเย่นั้นเป็นคนดวงแข็ง เขาต้องไม่เป็นไรแน่!”

 

 

 

ตอนที่ 1740 ย่นเวลา

 

ไม่ไกลออกไปพวกเขาทั้งหลายก็พบเข้ากับพืชต้นหนึ่งที่มีความสูงประมาณเอว

บนต้นนั้นมันมีผลไม้สีขาวอมฟ้าอยู่เจ็ดถึงแปดลูก และแน่นอนว่ามันคือผลภูติดินปีกเงิน

พวกด้วนเผิงนั้นรีบเก็บผลภูติดินปีกเงินเข้ากระเป๋าอย่างไม่รอช้า

จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปลึกในถ้ำต่อและได้พบกับแหล่งที่มีดอกเครือเขียวตาข่ายหยกขึ้นจริงๆ

ด้วนเผิงกล่าวออกมาอย่างซาบซึ้ง “น้องเย่ผู้นี้ช่างมากความสามารถ รู้จักที่อยู่ของพืชสมุรไพรใดๆ ราวกับมันขึ้นอยู่บนฝ่ามือ!”

หยูจิงบอก “เขารักษาได้แม้แต่พิษแมลงน้ำแข็งเมฆาเพลิง เรื่องแค่นี้จะยังเป็นปัญหาใด?”

ด้วนเผิงพยักหน้ารับ “ทุกคนเตรียมตัว! ระวังพวกค้างคาวพิษรัตติกาลลอบโจมตีด้วย!”

ทุกผู้คนพยักหน้ารับและเตรียมผงที่เย่หยวนมอบให้มา

ตอนนี้พวกเขาทุกคนต่างเชื่อมั่นใจพลังฝีมือและความสามารถของเย่หยวนจนหมดใจ

หากเย่หยวนบอกมาว่าผงนี้มีประโยชน์ มันย่อมมีประโยชน์อย่างแน่นอน

ไม่เช่นนั้นด้วยพลังของค้างคาวพิษรัตติกาลที่ไม่ได้ด้อยไปกว่าวานรอสูรตาม่วง พวกเขาจะกล้าเดินเข้ามาดุ่มๆ เช่นนี้หรือ?

เมื่อทำการเตรียมผงเสร็จเรียบร้อยพวกเขาทั้งหลายก็มุ่งหน้าเข้ามาเก็บดอกเครือเขียวตาข่ายหยก

เป็นเวลานั้นเองที่เกิดเสียงกระพือปีกดังขึ้นมาจากด้านในถ้ำลึก

จากนั้นพวกเขาทั้งหลายก็ได้เห็นฝูงค้างคาวบินเข้ามาหาคนทั้งสี่อย่างดุดัน

ค้างคาวพวกนี้มีขนาดตัวพอๆ กับหัวมนุษย์ หน้าตาน่ากลัวและน่าสยดสยองอย่างถึงที่สุด

“ถอย!”

ด้วนเผิงตะโกนบอกพร้อมๆ กับโปรยผงที่เย่หยวนให้มาออกไป คนทั้งสามเองก็ทำตาม

“จี้! จี้!”

จู่ๆ เหล่าค้างคาวพิษรัตติกาลอันแสนดุดันก็ส่งเสียงร้องอันทรมานออกมา

เหล่าค้างคาวดิ้นไปมากลางอากาศอยู่นิดหน่อยก่อนที่จะตกลงมาพร้อมเลือดไหลเป็นสาย

เหล่าค้างคาวพิษรัตติกาลที่เหลือก็เหมือนได้เจอกับศัตรูคู่แค้น ได้แต่บินวนไปมาไม่กล้าที่จะเข้าใกล้แม้แต่น้อย

คนทั้งหลายได้เห็นเช่นนี้พวกเขาก็ได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างงงงัน

“ผงนี่มันช่างแรงเสียจริงๆ สัตว์อสูรระดับสี่อย่างค้างคาวพิษรัตติกาลตายลงไปง่ายๆ ในพริบตาเลย!”

“เจ้านี่ดูอย่างไรมันก็เหมือนผงสลายศพชัดๆ แต่พลังของมันนั้นเหนือล้ำกว่าไม่รู้กี่เท่า!”

ด้วนเผิงนั้นยังตื่นตัวและตะโกนบอก “รีบลงมือ!”

คนทั้งหลายไม่กล้าชักช้า รีบเก็บดอกเครือเขียวตาข่ายหยกไปอย่างเร่งรีบ

พวกค้างคาวพิษรัตติกาลได้แต่มองดูภาพตรงหน้าโดยที่ไม่กล้าจะขยับตัวเข้ามาใกล้แม้แต่น้อย

เพราะผงที่กระจายอยู่ในอากาศตอนนี้มันคือพิษร้ายสำหรับพวกมัน

ด้วนเผิงและพวกเก็บดอกเครือเขียวตาข่ายหยกมาอย่างเร่งรีบและถอยออกมาอย่างรีบร้อน

เมื่อคนทั้งสี่กำลังจะออกจากปากถ้ำพวกเขาก็พบว่ามีคลื่นพลังแสนรุนแรงกำลังพุ่งตรงเข้ามาหาจากระยะไกลพร้อมเสียงกู่ร้อง

ด้วนเผิงหน้าถอดสีตะโกนออกมา “ไม่ดีเลว วานรอสูรตาม่วง! หรือว่า…”

น้ำตาของหยูจิงไหลย้อยลงมาพร้อมส่ายหัวอย่างไม่มีหยุด “ไม่! น้องเย่ไม่ตายแน่!”

ด้วนเผิงบอก “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาแล้ว หากถูกวานรอสูรตาม่วงจับได้พวกเขาคงตายแน่! รีบวิ่ง!”

แล้วจะยังมีใครกล้าอยู่ต่อ? พวกเขาใช้แรงทั้งหมดที่มีวิ่งหนีอย่างสุดตัว คิดอยากที่จะหนีให้พ้นระยะของวานรอสูรตาม่วง

“โฮ่ก!”

“โฮ่ก!”

วานรอสูรตาม่วงเองก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ด้วยความเร็วที่เหนือล้ำ

ด้วนเผิงหันหน้าไปมองจนหัวใจต้องตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ตอนนี้เจ้าวานรอสูรตาม่วงที่กำลังคลั่งอยู่นั้นมีแสงสีม่วงสว่างขึ้นมาที่ดวงตา แสงที่เหมือนจะกลืนกินวิญญาณผู้คนนี้มันคือเครื่องหมายแสดงว่าวานรอสูรตาม่วงกำลังคลั่งอย่างถึงที่สุดแล้ว

วานรอสูรตาม่วงในสภาพนี้ มันย่อมมีพลังที่สุดน่าสะพรึง!

เพราะแม้แต่เย่หยวนยังหนีจากวานรอสูรตาม่วงไม่พ้น คนพวกนี้ย่อมไม่มีทางหนีได้

ในคนทั้งสี่นั้นหยูจิงเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่ม และความเร็วของนางเองก็นับว่าช้าที่สุด

ไม่กี่อึดใจเจ้าวานรอสูรตาม่วงก็ตามมาถึง

จู่ๆ หยูจิงก็หยุดเท้าลงและหันไปมองวานรอสูรตาม่วงอย่างโกรธแค้น “เจ้าสัตว์ร้าย เจ้ากล้าสังหารน้องเย่ ข้าจะสู้กับเจ้าให้รู้ดำรู้แดงเอง!”

พูดจบนางก็ใช้แรงที่เหลือทั้งหมดพุ่งตัวเข้าใส่วานรอสูรตาม่วงด้วยดาบในมือ

หยูจิงนั้นรู้ว่านี่คือการฆ่าตัวตาย แต่นางนั้นไม่อยากที่จะหนีอีกต่อไปแล้ว

เมื่อพวกด้วนเผิงเห็นภาพตรงหน้าพวกเขาก็ได้แต่ตกใจจนหน้าซีด

แต่ด้วนเผิงก็แสดงสีหน้าแน่วแน่ออกมาและกัดฟันแน่น “ให้ตายสิ พ่อเจ้าจะสู้กับเจ้าด้วย! ทุกคนโมตีพร้อมกัน แก้แค้นให้น้องเย่!”

พูดจบร่างของเขาก็พุ่งออกไปถึงก่อนแม้จะออกทีหลัง ปะทะกับร่างวานรอสูรตาม่วงเข้าอย่างแรง

แต่ว่าเจ้าวานรอสูรตาม่วงในสภาพที่โกรธจนตาม่วงนี้มันมีพลังที่รุนแรงจนน่าใจหาย

ก่อนจะไปถึงได้คนทั้งสี่ก็รู้สึกได้ถึงความกดดันมหาศาล ราวกับว่าฝีมือของพวกเขามันยกไม่ขึ้นจากพื้น

“โฮ่ก!”

วานรอสูรตาม่วงแกว่งแขนออกมาพร้อมกับฝ่ามืออันทรงพลัง!

ฝ่ามือนี้มันแฝงมาด้วยพลังลมและพัดส่งคนทั้งสี่ลอยจากขวาไปซ้าย

มันไม่ใช่การต่อสู้ในระดับเดียวกันเลย!

วานรอสูรตาม่วงตบออกมาอย่างรวดเร็ว พริบตาฝ่ามือนั้นก็มาถึงหน้าคนทั้งสี่แล้ว

เมื่อฝ่ามือนี้ตกลงมา พวกเขาทั้งสี่ย่อมตายลงอย่างแน่นอน!

ในจังหวะเวลานั้นเองก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากความว่างเปล่าและแทงตรงเข้าไปยังดวงตาของวานรอสูรตาม่วง

มันเกิดขึ้นเร็วมาก มากจนแม้แต่วานรอสูรตาม่วงก็ตั้งรับไม่ทัน

แต่เจ้าวานรอสูรตาม่วงนั้นมีปฏิกิริยาตอบสนองที่เหนือล้ำมันจึงใช้มือเหล็กตบเข้าที่ร่างนั้นอย่างแรง

“อ่อก!”

“โฮ่ก!”

พวกด้วนเผิงทั้งสี่คนถูกตบกระเด็นไป และเย่หยวนที่ออกมาจากความว่างเปล่านั้นเองก็ถูกส่งลอยลิ่วตามไป

แต่ว่าเจ้าวานรอสูรตาม่วงนั้นบาดเจ็บจากการโจมตีของเย่หยวน มันเจ็บปวดจนได้แต่กู่ร้องอย่างทรมาน

“รีบไปซ่อน!”

เย่หยวนกระอักเลือดพร้อมๆ กับสั่งคำสั่งนั้นออกมา

ได้เห็นว่าเย่หยวนยังไม่ตายเช่นนั้นพวกเขาทั้งหลายก็อดที่จะดีใจไม่ได้

ได้ยินคำสั่งของเย่หยวนพวกเขาจึงสะดุ้งและรีบหลบไปหาที่ซ่อนทันที

เย่หยวนพยายามกดเครื่องในที่บาดเจ็บไว้อีกครั้งและวางดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าลง

เย่หยวนใช้โอกาสที่วานรอสูรตาม่วงกำลังร้องอย่างเจ็บปวดอยู่นี้กางยันต์แปดทิศออกมาในมือ!

ไม่ไกลออกมาพวกด้วนเผิงที่ได้เห็นนั้นต้องตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

“นี่มัน…การหลอมด้วยยอดเต๋าในตำนาน! พระเจ้า!” ด้วนเผิงร้อง

หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้เห็นว่ามีโอสถค่อยๆ ก่อตัวขึ้นที่กลางยันต์แปดทิศนั้น

เดิมทีเจ้าวานรอสูรตาม่วงนั้นตามเย่หยวนออกไปจนเกือบจับเขาได้ แต่จู่ๆ มันกลับหันหน้าหนีและวิ่งกลับไปยังถ้ำทันที

เมื่อเย่หยวนเห็นเช่นนั้นเขาก็หน้าซีดเผือดลงทันที เป็นเวลานั้นเองที่เขาได้รู้ว่าเจ้าสัตว์อสูรตัวนี้มันฉลาดและเข้าใจได้ว่านี่คือแผนล่อเสือออกจากถ้ำ

เย่หยวนได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจเพราะด้วยความเร็วของมันตอนนี้ พวกเขาคงไม่มีทางใดเลยที่จะหนีมันไปได้

เขารู้ดีว่าการต่อสู้นั้นคงไม่มีทางเลี่ยงได้แล้ว

เดิมทีเขาคิดว่าการล่อศัตรูออกจากฐานมันจะได้ผล แต่ใครจะไปคิดว่าเจ้าวานรอสูรตาม่วงจะฉลาดกว่าที่เขาคาดเดาไว้มาก

ด้วยพลังของเขาในตอนนี้ มันไม่พอที่จะปะทะกับวานรอสูรตาม่วงเลย

ในเวลาแสนเร่งรีบนั้นเย่หยวนจึงเข้าศิลาจารึกบัลลังก์พิภพไปและสั่งให้หนิงเทียนปิงขับโถงบัลลังก์ม่วงมุ่งหน้ามาทางถ้ำอย่างเต็มความเร็ว

ในศิลาจารึกบัลลังก์พิภพนั้นเย่หยวนได้ใช้ดอกสุคนธรสดำยมโลกที่เพิ่งจะเก็บมาได้เริ่มทำการหลอมโอสถทันที

เดิมทีเขานั้นบอกให้หนิงเทียนปิงรอในโถงบัลลังก์ม่วงมาตลอดและคอยตามพวกหยูจิงไป เพื่อรอเวลาให้เย่หยวนทำการหลอมได้สำเร็จ

ใครจะไปคิดว่าในตอนนั้นหยูจิงกลับกระโดดเข้าไปหาวานรอสูรตาม่วงแทน

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใดเย่หยวนจึงต้องหยุดทำการหลอมไว้ก่อนและออกมาลอบโจมตีวานรอสูรตาม่วงในเวลาเสี้ยววินาทีเช่นนั้น

แต่ว่าการหลอมที่ถูกหยุดไว้ หากเขาหลอมมันได้ไม่เสร็จสุดท้ายเขาก็คงตายอยู่ดี

อาการบาดเจ็บแค่นี้มันไม่มีทางทำให้วานรอสูรตาม่วงถึงตายได้!

เพราะฉะนั้นเย่หยวนจึงเลือกที่จะเริ่มหลอมโอสถด้วยยอดเต๋าในหม้อหลอมมณีเหลืองพิสุทธิ์เมื่อมีโอกาส!

เพราะเวลาที่ย่นไปในศิลาจารึกบัลลังก์พิภพทำให้ตอนนี้เย่หยวนหลอมไปได้จนถึงขั้นสุดท้ายแล้ว

ไม่นานนักเย่หยวนก็ตะโกนคำว่า ‘หลอม’ ออกมาและเปลี่ยนให้โอสถตรงหน้ากลายเป็นโอสถที่เสร็จสมบูรณ์!

 

 

 

ตอนที่ 1741 ปล่อยไป

 

เย่หยวนไม่พูดอะไรต่อและรีบกลืนเม็ดโอสถลงไปทันที

พลังวิญญาณอันล้นหลามค่อยๆ เปลี่ยนกลายเป็นปราณเทวะและไหลตรงเข้าสู่พายุกลางทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาทันที

ตู้ม!

พายุศักดิ์สิทธิ์นั้นสั่นสะท้านทำให้ทั้งร่างของเย่หยวนต้องสั่นตาม

ตอนนี้ไม่ใช่แค่ว่าพายุศักดิ์สิทธิ์ของเขาจะไม่ขยายขึ้น แต่มันกลับยิ่งเล็กลงด้วยพลังงานปริศนาแทน

รอบๆ ตัวเย่หยวนมีพลังงานวิญญาณไหลเวียนอย่างบ้าคลั่ง เส้นสายฟ้าบินขึ้นมารอบๆ ตัวเขาเป็นภาพที่น่าตื่นตา

โอสถเม็ดนี้แท้จริงแล้วมีนามว่าโอสถสุคนธรสดำข้น เป็นสูตรโอสถของจอมเทพนิรันดร์ หนึ่งในโอสถที่มีฤทธิ์รุนแรงที่สุด

เพียงแค่ว่าดอกสุคนธรสดำยมโลกนั้นมันเป็นสมุนไพรที่หายากมาก สูตรโอสถนี้มันจึงเรียกได้ว่าไร้ค่าใดๆ มาตลอด

เดิมทีเย่หยวนนั้นก็มีพลังบ่มเพาะในระดับยอดอาณาจักรวายุพระเจ้าสามดาวแล้ว ห่างจากอาณาจักรวายุพระเจ้าสี่ดาวเพียงแค่เอื้อมมือ ตอนนี้ด้วยคลื่นพลังวิญญาณมหาศาลจากโอสถ เย่หยวนจึงสามารถบรรลุขึ้นมาได้โดยไม่ต้องลำบากลำบนใดๆ

และราวกับว่ามันสัมผัสได้ถึงพลังที่กำลังพุ่งสูงของเย่หยวน เจ้าวานรอสูรตาม่วงจึงรีบพุ่งหมัดต่อยมาทางเย่หยวนทันที

เจ้าวานรอสูรตาม่วงตัวนี้มันฉลาดและรู้ได้ถึงพลังอันสูงส่งของเย่หยวน

ตอนนี้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะบรรลุขึ้นไปอีก มันจึงคิดที่จะขัดระหว่างการบรรลุ!

เรื่องนี้ทำให้สีหน้าของพวกด้วนเผิงเปลี่ยนไปทันควัน เขาตะโกนลั่น “น้องเย่ระวัง!”

อีกด้านเจ้าวานรอสูรตาม่วงนั้นมีดวงตาที่เรียกได้ว่าม่วงจนแดง เป็นภาพที่ราวกับยักษ์มารปีศาจ

พลังและความเร็วของมันในตอนนี้ยิ่งรุนแรงมากกว่าก่อนหน้า!

พริบตาเดียวหมัดนั้นมันก็มาถึงหน้าเย่หยวน

เจ้าวานรอสูรตาม่วงนั้นเบิกตากว้างด้วยท่าทางสุดแสนจะดีใจ

เพราะหากหมัดนี้ต่อยลงไปได้ เจ้ามนุษย์คนตรงหน้านี้คงได้กลายเป็นจุลแน่

เพราะเจ้ามนุษย์นั้นไม่มีเวลาจะถอยหนีใดๆ แล้ว

ปัง!

“อ้า!”

ด้วนเผิงร้องขึ้นด้วยอาการตื่นตะลึง

เพราะภาพที่ตามมานั้นมันทำให้ทุกผู้คนที่เห็นต้องตกตะลึง

หมัดของเจ้าวานรอสูรตาม่วงถูกปล่อยลงมา แต่เย่หยวนกลับอยู่ดีและเป็นเจ้าวานรเองที่ถูกกระทบกระแทกลอยปลิวไปไกล

วานรอสูรตาม่วงตกกระแทกลงกับพื้นและดิ้นไปดิ้นมาอย่างทรมาน แม้แต่ตอนนี้บนร่างของมันก็ยังมีเปลวสายฟ้าสีฟ้าวนลอยอยู่ตามร่าง

พวกด้วนเผิงได้แต่หันมามองหน้ากัน ดูภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความมึนงง

“ก-เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้าวานรอสูรตาม่วงถึงได้กระเด็นกลับไปเองเช่นนี้?”

“ไม่รู้! หมัดเมื่อสักครู่มันแสนจะรุนแรง แต่กลับเหมือนว่าเป็นตัวมันเองที่โดนพลังนั้นเข้า”

“น้องเย่นี่ประหลาดเกินคนจริง! เมื่อกำลังบรรลุจะไม่มีใครสามารถเข้าใกล้เขาได้เลย?”

…

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังมองไปอย่างตื่นตกใจนั้น คลื่นพลังของเย่หยวนก็ไปจนถึงจุดสูงสุดและผ่านคอขวดขึ้นอาณาจักรวายุพระเจ้าสี่ดาวไปทันที!

เย่หยวนในตอนนี้ ต่างจากเดิมออกไปจนแทบเรียกได้ว่าเป็นคนละคน!

ตอนที่เย่หยวนบรรลุดาวนั้นเขาต้องใช้พลังวิญญาณที่มากมายมหาศาลกว่านักยุทธธรรมดาทั่วไปหลายเท่านัก

และการบรรลุชั้นในตอนนี้ มันยิ่งต้องใช้พลังวิญญาณที่มหาศาลอย่างเหลือเชื่อกว่า

แล้วถามว่าคลื่นพลังปราณของเขาจะอยู่ในระดับไหน?

ต่อให้เห็นแค่ไกลๆ พวกด้วนเผิงก็เข้าใจได้ถึงความแข็งแกร่งของเย่หยวน

ด้วนเผิงหน้าถอดสีทันที “แข็งแกร่ง! หากตอนนี้เขาคิดอยากสังหารข้า เขาคงลำบากแค่ต้องขยับนิ้วเท่านั้น!”

คนอื่นๆ เองพยักหน้าตามด้วยความเห็นด้วยอย่างสุดใจ

เพราะต่อให้เป็นด้วนเผิงยังรู้สึกเช่นนั้น มีหรือที่พวกเขาทั้งหลายจะทนต่อต้านใดได้

เย่หยวนค่อยๆ เดินเข้าไปหาเจ้าวานรอสูรตาม่วงที่กำลังดิ้นอยู่บนพื้น “ข้ารู้ว่าเจ้าเข้าใจข้า เรื่องนี้มันเป็นความผิดฝั่งเราจริงๆ ฉะนั้นข้าจะไม่สังหารเข้าหรอก ไปเสีย”

เจ้าวานรชักกระตุกอีกสองสามทีก่อนจะก้มลงคุกเข่าต่อเย่หยวนด้วยท่าทางเหมือนมนุษย์ ดูท่าแล้วมันคงกำลังแสดงความขอบคุณต่อเย่หยวนที่ไว้ชีวิตมัน

ดวงตาของวานรอสูรตาม่วงตัวนี้มันได้กลับมาเป็นสีปกติแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันเองก็จะบาดเจ็บไปไม่น้อยดูจากคลื่นพลังของมันที่ตกต่ำลงอย่างมาก

ด้วนเผิงและพวกจึงเดินขึ้นมาหาเย่หยวนอย่างตื่นกังวล “น้องเย่ มันเกือบจะสังหารเราแล้วแท้ๆ ทำไมเจ้าถึงคิดปล่อยมันไปเล่า?”

เพราะตอนที่เย่หยวนสังหารลัวยองหรือฉีตงอี่ เขานั้นไม่มีร่องรอยของความอ่อนโยนใดๆ อยู่เลย

เย่หยวนจึงตอบ “แต่ละชีวิตนั้นล้วนมีวิญญาณ ผู้ที่ควรถูกสังหารก็ย่อมควรถูกสังหาร ผู้ที่ไม่ควรถูกสังหารจะอย่างไรเสียย่อมไม่ควรตาย วานรตัวนี้มันรักษาดูแลผลภูติดินปีกเงินมานานหลายปีแต่กลับถูกเราแย่งชิงไป หากเรายังโหดร้ายคิดสังหารมันอีกมันคงเกินกว่าที่กฎแห่งธรรมชาติจะรับได้ ปล่อยให้มันได้มีหวังในชีวิตไว้บ้างเพื่อชดใช้ความผิดที่เราก่อ”

คนทั้งหลายได้แต่หันมองหน้ากันโดยไม่เข้าใจความหมายนั้น

เย่หยวนยกมือขึ้นมาโบกปัดไล่มันไป เจ้าวานรอสูรตาม่วงเห็นเช่นนั้นก็ตื่นเต้นดีใจรีบหนีหายไปทันที

การตัดสินใจนี้ของเย่หยวน พวกด้วนเผิงย่อมไม่มีใครกล้าจะคัดค้านใดๆ พวกเขากลับมีหน้าตื่นตื่นเต้นดีใจแทน “น้องเย่ช่างมีฝีมือที่เหนือล้ำจินตนาการ! การเดินทางครั้งนี้หากไม่มีเจ้าพวกเราทั้งหลายคนได้ตายอย่างไม่เหลือซากศพใดๆ แล้ว! ด้วนผู้นี้ขอขอบคุณน้องเย่ยิ่งนักที่ช่วยชีวิตไว้! ผลภูติดินปีกเงินและดอกเครือเขียวตาข่ายหยกนี้น้องเย่จงรับไว้เถอะ”

พูดไปด้วนเผิงก็ยื่นแหวนออกมา

เย่หยวนยิ้มตอบและผลักมือของด้วนเผิงพร้อมๆ แหวนกลับไป “ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น ข้าจะมากลืนน้ำลายตัวเองได้อย่างไรกัน? ของเหล่านี้พวกท่านทั้งหลายจงเอาไปแบ่งกันเองเถอะ”

ด้วนเผิงมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก “น้องเย่ ข้าไม่คิดจะขัดหรอกนะ ข้าแค่…ข้าแค่รู้สึกละอายเหลือเกิน”

เย่หยวนบอก “ข้าได้รับน้ำใจจากท่านแล้ว แต่ด้วยกฎของตัวข้าเองนั้นข้าจะไม่ขอรับของพวกนี้ไว้”

เอาเข้าจริงสมุนไพรทั้งสองชนิดนี้เย่หยวนเองก็สนใจมันไม่น้อย

แต่เขาเองก็มีกฎในการดำเนินชีวิต เดิมทีเขานั้นบอกพวกด้วนเผิงให้ไปหุบร้ายวารีด้วยกันพร้อมคำสัญญา และเมื่อเขาสัญญาไปแล้วเขาย่อมไม่คืนคำ

ที่สำคัญในเวลาหลายปีมานี้เย่หยวนได้ความรู้เรื่องเทือกเขาเทพอสูรนี้จากพวกด้วนเผิงมามากมาย

สมุนไพรเหล่านี้นับว่าเป็นค่าตอบแทนความรู้เหล่านั้น

ด้วนเผิงกล่าวออกมาด้วยใบหน้าเปี่ยมอารมณ์ “น้องเย่ช่างเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริง ด้วนคนนี้เดินทางในเทือกเขาเทพอสูรมาแสนนาน ได้เรียนรู้ถึงความเลวร้ายและการหลอกลวงมากมาย ได้มาเจอน้องเย่ในวันนี้มันทำให้ข้าละอายนัก”

เย่หยวนบอก “ทุกคนล้วนมีจุดยืนที่แตกต่าง ในเทือกเขาเทพอสูรนี้การจะอยู่รอดได้ย่อมต้องอยู่กับการหลอกลวง หากเป็นข้าที่มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ข้าเองก็คงไม่ได้ดีงามไปกว่าพี่ด้วนหรอก”

ตอนนี้เองหยูจิงก็เดินขึ้นมาหาเย่หยวนบ้าง “น้องเย่ เจ้านั้นช่างแตกต่างจากคนทั่วๆ ไปจริงๆ!”

เย่หยวนยิ้มตอบ “เอาล่ะ การเดินทางของเราคงสิ้นสุดแค่นี้ ทุกท่าน ข้าคงต้องขอตัวลา”

นั่นทำให้หยูจิงหน้าเปลี่ยนสีไปด้วยความตื่นตกใจทันที “เจ้าจะไม่กลับไปกับเราหรือ?”

เย่หยวนส่ายหัวออกมา “ข้าจะเดินทางต่อไปยังที่ราบเทพอสูรและคงไม่ได้กลับไปกับพวกท่านแล้ว”

ด้วนเผิงพูดขึ้นอย่างตื่นตกใจ “น้องเย่ อาณาจักรเทพอสูรนั้นมันเป็นสถานที่แปลกประหลาดเต็มไปด้วยยอดอสูรมากมาย มันอันตรายเกินกว่าที่เจ้าจะเดินทางไปคนเดียวนะ!”

เย่หยวนยิ้มตอบ “ข้าย่อมรู้เรื่องนี้ดี แต่ข้านั้นมีเหตุให้ต้องไปจริงๆ พี่จิงหลังจากท่านกลับไปแล้วท่านจงนำสมุนไพรนี้ไปให้น้องชายท่านกินเสีย ไม่เกินครึ่งเดือนเขาคงกลับมาหายดี ถึงตอนนั้นท่านก็สามารถเดินทางกลับบ้านเกิดได้แล้ว”

ได้ยินว่าเย่หยวนกำลังจะจากไป หัวใจของนางกลับรู้สึกเหมือนถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง

แต่หลังจากใช้ชีวิตในเทือกเขาเทพอสูรมานานหลายต่อหลายปี หยูจิงจึงไม่ใช่เด็กสาวตัวน้อยๆ อีกต่อไป

นางฝืนกลั้นอารมณ์นั้นและยกมือขึ้นมาคารวะ “ขอบพระคุณน้องเย่ที่ช่วยเหลือ พี่จิงคนนี้จะจดจำมันไปตลอดชีวิต!”

เย่หยวนยิ้มรับและกล่าวลาทุกคน

เมื่อเห็นว่าแผ่นหลังของเย่หยวนค่อยๆ หายลับไปกับป่าทึบด้วนเผิงก็ถอดหายใจออกมา “น้องจิง น้องเย่นั้น…เขามีชะตาอยู่คนละโลกกับเราอย่างสิ้นเชิง!”

………………………..