Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ 1698-1699

 ตอนที่ 1698 ช่วยชีวิตน้อยๆ ของเจ้า

ที่นอกเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ห่างออกไป ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์ทั้งแปดต่างยืนเผชิญหน้ากันกลางอากาศ

แม้จะยังไม่เริ่มการต่อสู้ แต่ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในเมืองมันก็เกินจะบรรยายได้แล้ว

ห่างออกมาเหล่ายอดฝีมือของเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นับไม่ถ้วนต่างออกมาล้อมดูกันและต้องตื่นตะลึงกับเหล่ายอดคนอันน่าเกรงขามนี้

ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์ ปกติแล้วพวกเขาไม่เคยจะได้เห็นแม้สักคน แต่วันนี้กลับมีคนเช่นนั้นถึงแปดคนมารวมตัวกันทั้งยังมีผู้ตรวจการด้วย!

“โซชูเจีย เตรียมรับความพิโรธของข้าเสีย! วันนี้เจ้าต้องตาย!”

เฉียวอันชานนั้นมีใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ เพราะเรื่องราวในวันนี้มันเกินกว่าที่เขาจะสามารถควบคุมได้แล้ว

เหตุผลที่เขากล้าจะเปิดใช้พันธะดาบทองคำออกมาเช่นนี้มันเป็นเพราะว่าเมืองจักรพรรดิยอดสันติของเขานั้นมียอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์ที่แข็งแกร่งกว่า

แต่ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายกลับมีกำลังเท่ากัน!

การต่อสู้นี้ มันมีความเสี่ยงมากเกินไป

แต่ว่าตราบเท่าที่เขาสังหารโซชูเจียลงได้ ทุกอย่างก็สามารถจบลงได้เช่นกัน

เมื่อตราดาบทองคำถูกส่งออกไปแล้ว เฉียวอันชานก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วเช่นกัน วันนี้ไม่เจ้าก็ข้าต้องตายไปข้าง!

โซชูเจียยิ้มรับ “เรื่องนั้นคงต้องรอดูว่าเจ้าจะมีปัญญาหรือไม่ล่ะนะ!”

เฉียวอันชานหัวเราะก่อนจะปล่อยพลังกดดันออกมาอย่างเต็มที่ ทำให้โซชูเจียหน้าเปลี่ยนสีไปทันที

“หมอนี่ คลื่นพลังของมันแข็งแกร่งขึ้นไปอีกขั้นแล้ว! ดูท่ามันคงเข้าใกล้อาณาจักรนภาสวรรค์สามดาวเต็มที!”

โซชูเจียนั้นเดิมทีก็ห่างไกลจากยอดสุดของอาณาจักรนภาสวรรค์สองดาวอยู่แล้ว

ในอาณาจักรนภาสวรรค์นั้นแต่ละขั้นแต่ละดาวมันมีความแตกต่างที่ห่างไกลกันมาก

เพราะแต่ละดาวนั้นมันก็เกิดมาจากการบ่มเพาะนานหลายต่อหลายปี

เดิมทีเฉียวอันชานก็แข็งแกร่งกว่าโซชูเจียไปครึ่งก้าวแล้ว

แต่วันนี้ เฉียวอันชานกลับมีพลังที่เหนือล้ำกว่าเก่า!

หากไม่ใช่เพราะเขาหน่วงเทพบรรพกาลการต่อสู้ในครั้งนี้มันคงเรียกได้ว่าหมดหวัง

หลังจากนึกถึงเขาหน่วงเทพบรรพกาลขึ้นมาได้ โซชูเจียก็นึกได้ถึงเรื่องสุดประหลาดใจขึ้นมาได้อีกอย่างหนึ่ง

นั่นคือเขาหน่วงเทพบรรพกาลที่เขาได้รับมานี้มันถูกเย่หยวนหลอมไปเรียบร้อยแล้ว!

เขาหน่วงเทพบรรพกาลนั้นเป็นของที่หลอมจับได้ยากมาก หากเป็นเขาคงต้องใช้เวลานับหมื่นๆ ปีในการหลอมมันไม่เช่นนั้นก็ไม่มีทางหมอมันจนสมบูรณ์ได้แบบนี้แน่

แต่เวลาที่เย่หยวนครอบครองเขาหน่วงเทพบรรพกาลมามันแค่กี่ปีกัน?

เด็กคนนี้มันช่างเปี่ยมไปด้วยความลับเสียจริงๆ!

ส่วนที่อีกด้าน เหวินอี้หลินก็จ้องมองดูหน้าเล่งหยูอย่างไม่วางตาด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความดูถูก

“เล่งหยู ต่อให้เจ้าจะบรรลุสู่อาณาจักรนภาสวรรค์ได้จริง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าข้าเจ้ามันก็เป็นได้แค่มดปลวกอยู่ดี! เจ้าเพิ่งขึ้นมาถึงอาณาจักรนภาสวรรค์หนึ่งดาว แต่ข้านั้นอยู่มาจนถึงยอดของอาณาจักรนภาสวรรค์หนึ่งดาวแล้ว!”

เล่งหยูหัวเราะ “ผ่านไปเป็นแสนปีแล้วเจ้าก็ยังอวดเก่งไม่เลิกอีกเรอะ!”

เหวินอี้หลินโกรธจนหน้าดำและกล่าว “รนหาที่ตาย!”

ตอนนันเองที่ผู้ตรวจการพูดขึ้นอย่างเต็มเสียง “พันธะดาบทองคำ การต่อสู้แห่งชีวิตและความตายเริ่มได้!”

เฉียวอันชานทำหน้าจริงจังและตะโกนขึ้น “ตาย!”

เมือ่พูดคำว่า ‘ตาย’ จบร่างของเฉียวอันชานก็พุ่งเข้ามาหาโซชูเจียราวกับเป็นลูกระสุนปืนใหญ่

ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์สี่คู่เข้าปะทะกันทันที

แรงสะเทือนนั้นมันคงเรียกได้ว่าฟ้าถล่มดินทลาย

บนท้องฟ้านั้นมีเมฆลอยพัดไปทั่วสนามประลอง คลื่นพลังของแต่ละคนพุ่งสูงทะลุฟ้า

คลื่นพลังเหล่านั้นหากมันหลุดรอดออกมาถูกผู้คนเข้า คนผู้นั้นคงได้กลายเป็นเนื้อบดในทันทีแน่

เหล่านักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าที่อยู่ห่างออกไปกลับใบหน้าที่ซีดเผือดไปตามๆ กัน

เพราะการต่อสู้ครั้งนี้มันเหนือล้ำกว่าพวกเขาไปมากมาย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคู่ของเฉียวอันชานกับโซชูเจียนั้น การปะทะกันของสองคนนั้นมันยิ่งใหญ่จนกดทับการต่อสู้คู่อื่นๆ ไปจนสิ้นs

ผู้ตรวจการหันมามองดูเย่หยวนที่อยู่ไม่ไกลออกไปและถามด้วยท่าทางสงสัย “ดูท่าเจ้าไม่กังวลเลย?”

เพราะในความเป็นจริงแม้เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์จะให้กำเนิดยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์มาได้ถึงสองคนในวันเดียว แต่เขาก็ยังไม่คิดว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์จะชนะได้อยู่ดี

ยังไงเสีย ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์ของเมืองจักรพรรดิยอดสันติก็ยังมีเปรียบ

ยอดฝีมือที่เพิ่งขึ้นอาณาจักรนภาสวรรค์และยอดฝีมือที่อยู่ในอาณาจักรนภาสวรรค์มาแสนนาน พลังฝีมือของพวกเขาย่อมแตกต่างกัน

หากไม่มีไม้ตายเด็ดๆ การจะชนะอีกฝ่ายให้ได้มันคงเป็นแค่ฝัน

แต่เมื่อผู้ตรวจการหันมามองเย่หยวน เขากลับเห็นว่าเย่หยวนมีทีท่าแสนจะเยือกเย็น ไม่มีร่องรอยความตื่นกังวลใดๆ เรื่องนี้มันจึงทำให้เขาสงสัยมาก

เย่หยวนยิ้มตอบ “พวกนั้นตายแน่นอน มันมีอะไรให้ต้องกังวลรึ?”

ผู้ตรวจการมึนงงไปทันทีที่ได้ยิน “ตายแน่นอน?”

เย่หยวนบอก “ใช่แล้ว ตั้งแต่ตอนที่เฉียวอันชานส่งตราดาบทองคำมา ผลลัพธ์มันก็ปรากฏออกมาแล้ว”

คำพูดพวกนี้มัน…ช่างโอหัง!

แต่การที่มันออกมาจากปากของเด็กอาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาวเช่นนี้มันทำให้ทุกอย่างช่างดูน่าตลกขบขัน

ผู้ตรวจการนั้นไม่รู้ต้องพูดอะไร ไม่รู้จะร่ำร้องหรือหัวเราะดี ตอนนี้เขารู้สึกผิดหวังในตัวเย่หยวนเข้าอย่างแรง

ไม่มีตามองภาพรวมที่แท้จริง ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะเป็นยอดอัจฉริยะที่มีแต่ความอวดดีไม่รู้ฟ้าดิน

แต่แม้มันจะเจือจางไปบ้าง เขาก็ยังสงสัยในตัวเย่หยวนไม่หาย

เพราะยังไงเสียการที่นักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าจะหลอมโอสถยอดหยกโมฆะ โอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่ชั้นสูงได้มันก็ยังเป็นเรื่องที่สุดแสนจะเหลือเชื่อ

เพราะว่าแม้แต่ในเมืองหลวงจักรพรรดิเองก็ยังมีนักหลอมโอสถแค่ไม่กี่คนที่จะหลอมโอสถความยากระดับเก้าได้เช่นนี้

เพราะฉะนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำตัวยังไงหรือมีนิสัยแบบไหน ตัวเขานั้นก็ยังไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวใดๆ ออกมา

ผู้ตรวจการบอกด้วยรอยยิ้ม “หึๆ เด็กน้อย เจ้าคงยังไม่รู้ถึงความห่างชั้นของอาณาจักรนภาสวรรค์! ต่อให้เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์จะมียอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์เพิ่มขึ้นมาอีกสองคน มันก็ยังไม่พอที่จะเทียบเคียงกับเหล่ายอดฝีมือที่อยู่ในอาณาจักรนภาสวรรค์มานานหรอก เรื่องนี้ข้าว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์คงทำอะไรไม่ค่อยได้นัก!”

เย่หยวนหันหน้าไปมองที่ผู้ตรวจการด้วยรอยยิ้ม “หรือว่านายท่านมีอะไรอย่างอื่นจะบอก?”

ผู้ตรวจการตื่นตระหนกขึ้นในหัวใจ เพราะเขาแค่พูดออกมาครึ่งประโยคเด็กคนนี้มันก็รู้ถึงเป้าหมายของเขาแล้ว?

เด็กคนนี้เจ้าเล่ห์!

ผู้ตรวจการบอก “หากเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์แพ้พ่าย ชีวิตน้อยๆ ของเจ้าเองก็คงไม่รอด! เฉียวอันชานผู้นั้นมันคงไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

เย่หยวนยังคงยิ้ม “แล้วท่านผู้ตรวจการต้องการสิ่งใด? เขาหน่วงเทพบรรพกาลหรือโอสถยอดหยกโมฆะดี?”

ผู้ตรวจการหน้าเปลี่ยนสีไปทันที เขาได้แต่มองดูเย่หยวนอย่างประหลาดใจ

เขาได้รู้แล้วว่าเขานั้นดูถูกเด็กคนนี้มากเกินไป เด็กคนนี้มันทั้งฉลาดและหลักแหลม ราวกับเป็นเฒ่าที่ผ่านโลกมานักต่อนัก ไม่เหมือนเด็กเลยแม้แต่น้อย

และเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนฉลาด ผู้ตรวจการจึงไม่คิดที่จะอ้อมค้อมใดๆ อีก เขาเปิดปากพูดออกมาตรงๆ “เขาหน่วงเทพบรรพกาลนั้นเป็นสินประลอง ไม่ใช่เรื่องที่คนกลางอย่างข้าควรไปยุ่ง แต่ว่าชีวิตของเจ้านั้นคนกลางอย่างข้านี้สามารถช่วยได้ ถึงตอนนั้นข้าแค่อยากให้เจ้าช่วยหลอมโอสถยอดหยกโมฆะให้เท่านั้น แต่ว่าข้าผู้นี้อยากได้ขั้นสูงขึ้นไป เจ้ามั่นใจไหมว่าจะหลอมได้?”

โอสถยอดหยกโมฆะ ต่อให้เป็นในเมืองหลวงจักรพรรดิเองก็ยังนับว่าเป็นหนึ่งในโอสถที่หายาก

จอมเทพโอสถห้าดาวหลายๆ คนยังหลอมมันไม่ได้เสียด้วยซ้ำ

หากผู้ตรวจการอย่างเขาจะอยากได้มันมาสักเม็ด ราคาของมันคงสูงลิบลิ่ว

เราจะมองแค่ว่าเขาได้รับความนับถืออย่างมากในสิบเมืองสันเขาใต้ไม่ได้ เพราะหากได้เข้าไปรู้เรื่องราวในเมืองหลวงจักรพรรดิ เราก็จะรู้ได้ทันทีว่าคนอย่างเขานั้นไม่ใช่คนสำคัญใดๆ เลย

เย่หยวนนั้นรู้ว่าเล้งชิวหลิงนางนั้นเองก็น่าจะมาจากเมืองหลวงจักรพรรดิเช่นกัน นางจึงสามารถที่จะบรรลุขึ้นอาณาจักรนภาสวรรค์ได้ตั้งแต่อายุเท่านั้น

อย่างน้อยๆ เรื่องนั้นมันก็แสดงว่าอาณาจักรนภาสวรรค์ไม่ใช่สิ่งที่หาได้ยากมากมายในเมืองหลวงจักรพรรดิ

ได้ยินคำของผู้ตรวจการนั้น เย่หยวนก็ยิ้มบอก “ท่านผู้ตรวจการจะขี้กังวลเกินไปแล้ว หากท่านแค่อยากได้โอสถยอดหยกโมฆะเย่คนนี้ย่อมหลอมให้ได้ ไม่ต้องมาช่วยชีวิตน้อยๆ ของเย่คนนี้หรอก นายท่านจงวางใจ เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ต้องชนะศึกนี้แน่!”

ผู้ตรวจการนั้นพูดอะไรไม่ออก เขารู้สึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เขาไม่สามารถจะมองเด็กคนนี้ได้ออกอีกแล้ว

ทั้งๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นคนที่แสนฉลาด แต่ทำไมพูดอะไรออกมาถึงผิดพลาดได้ขนาดนั้น?

ชนะ?

เอาอะไรไปชนะ?

ตอนนั้นเองที่มีเสียงดังคำรามสะท้านฟ้าขึ้นมา

เฉียวอันชานนั้นลงมืออย่างบ้าคลั่ง กดดันโซชูเจียไว้โดยที่แทบไม่ได้โซชูเจียได้ตอบโต้ใดๆ

ผู้ตรวจการหันมามองเย่หยวนด้วยรอยยิ้ม “นี่หรือคือชัยชนะของเจ้า?”

ตอนที่ 1699 ไม้เด็ดแห่งอินทรีสวรรค์

ห่างออกไปพลังอันรุนแรงสะท้านมิติสวรรค์กำลังปะทะกันอย่างรุนแรง

ตอนนี้ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์จากเมืองจักรพรรดิยอดสันติได้ทำการกดดันฝ่ายเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์อย่างเต็มตัว

เพราะยังไงพวกเขานั้นก็เป็นยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์มานาน ไม่ว่าจะเรื่องปราณเทวะหรือพลังโลกพวกเขาย่อมเหนือกว่าฝ่ายพวกเล่งหยูที่เพิ่งจะบรรลุไปมาก

แรกๆ ความต่างนี้มันอาจจะยังไม่ส่งผล แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไป ความแตกต่างทั้งหลายมันก็จะยิ่งชัดเจนขึ้น

ตอนนี้แม้แต่โซชูเจียเองก็ทำท่าจะแพ้แล้วเหมือนกัน

“เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่! ท่านเจ้าเมืองแทบสู้ไม่ไหวแล้ว!”

“ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์ของเมืองจักรพรรดิยอดสันติมันแข็งแกร่งเกินไป ไม่ว่าฝ่ายเราจะเก่งกาจแค่ไหนแต่การที่เพิ่งบรรลุมาแบบนี้ พวกเขาไม่มีเวลาเตรียมตัวมากพอ!”

“เอายังไงดี? หรือว่า…วรยุทธสายอินทรีสวรรค์จะต้องจบสิ้นลงเพียงเท่านี้แล้ว?”

…

ไกลออกมาเหล่านักยุทธในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ต่างแสดงท่าทางสีหน้าเป็นกังวล

ความดีใจที่ได้สองยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์เพิ่มมาของพวกเขานั้นหายลับไปหมดแล้ว

“ฮ่าๆ โซชูเจีย มีสี่ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์แล้วมันทำไม? ด้วยพลังฝีมือเท่านี้มีหรือที่จะมาเทียบเคียงข้าได้?”

เฉียวอันชานหัวเราะลั่นพร้อมปล่อยท่าจู่โจมออกมาไม่พัก ยังคงรักษาความได้เปรียบไว้อย่างเหนียวแน่น

โซชูเจียเองก็ค่อยๆ อ่อนแอลงเรื่อยๆ จนเริ่มเสียพลังไปหลายส่วน

คนอื่นๆ เองก็เจอสภาพที่ไม่ต่างกันนัก

เหวินอี้หลินหัวเราะร่า “ข้าบอกว่ายังไงล่ะ? มดปลวกมันก็เป็นได้แค่มดปลวก! เจ้าคิดว่าช่องว่างความห่างหนึ่งแสนปีมันจะมาทดแทนได้ง่ายๆ ด้วยการบรรลุอาณาจักรนภาสวรรค์รึ? ฮ่าๆ ตายไปเถอะ!”

ผู้ตรวจการหันมายิ้มใส่เย่หยวน “นี่ไง เจ้ายังไม่คิดว่าข้าต้องช่วยชีวิตเจ้าอีกรึ?”

การแลกโอสถกับการช่วยชีวิตเย่หยวนและการให้เย่หยวนช่วยหลอมโอสถให้นั้นมันต่างกันสิ้นเชิง

การให้เย่หยวนช่วยหลอมโอสถให้เฉยๆ นั้นมันเท่ากับการที่เขาต้องติดหนี้บุญคุณเย่หยวน

สำหรับนักยุทธ มันไม่มีอะไรที่แย่ไปกว่าการติดหนี้บุญคุณแล้ว

เพราะหากบุญคุณนั้นไม่ได้ตอบแทน เมื่อทำการบรรลุมันก็จะทำให้เกิดมารจิตขึ้น ผลที่ตามมามันจะหนักหนาอย่างสาหัสมาก

เพราะฉะนั้นสำหรับนักยุทธ พวกเขาจึงเลือกที่จะแลกเปลี่ยนและไม่ยอมติดหนี้ใครง่ายๆ

สำหรับเย่หวนเองก็เช่นกัน

ผู้ตรวจการคนนี้นั้นมีตำแหน่งที่สูงส่ง หากทำให้เขาติดหนี้บุญคุณได้มันก็เท่ากับว่าเขามีประกันเรื่องความปลอดภัยในสิบเมืองสันเขาใต้ไปแล้ว

การแลกเปลี่ยนเช่นนี้ หากไม่คิดทำเขาย่อมเป็นคนโง่!

ใบหน้าของเย่หยวนนั้นไม่มีท่าทีกังวลใดๆ และตอบไป “ใช่ ไม่จำเป็นหรอกท่าน”

ผู้ตรวจการได้แต่ส่ายหัวออกมา รู้สึกว่าเย่หยวนนั้นเป็นคนประเภทที่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา

แต่เขาก็ไม่ได้เร่งรีบอะไรจึงตอบมาด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ข้าให้โอกาสเจ้าเปล่าๆ นะ อีกไม่นานเจ้าคงได้มาก้มหัวขอร้องข้าแน่!”

เย่หยวนยิ้ม “หากข้ารับคำไปตอนนี้ อีกไม่นานท่านผู้ตรวจการคงได้เสียหน้าแย่”

ผู้ตรวจการหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยินเย่หยวนพูดแบบนั้น “เจ้าเด็กคนนี้น่าสนใจจริงๆ ข้าล่ะอยากเห็นเหลือเกินว่ามันจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นจริงๆ ไหม”

เย่หยวนตอบ “ไม่ใช่ปาฏิหาริย์ แต่เป็นกำลังต่างหาก!”

ผู้ตรวจการได้แต่ส่ายหัวไปมาและหัวเราะกับตัวเอง เขาไม่คิดที่จะเถียงไปมากับเย่หยวนอีกต่อไปแล้ว

ที่บนท้องฟ้านั้น สภาพของโซชูเจียที่ใกล้แพ้ยิ่งปรากฏเด่นชัดขึ้น

เฉียวอันชานนั้นแสดงสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจก่อนจะตะโกนลั่นออกมาพร้อมขวานยักษ์ในมือ “โซชูเจีย ขวานนี้จะส่งเจ้าไปโลกหน้าเอง! ขวานจอมมารผ่าสวรรค์ ตายเสียเถอะ!”

ขวานยักษ์นี้เป็นสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำ มันเป็นขวานที่ให้พลังราวกับจะผ่าฟ้าดินได้

ดูท่านี่คงเป็นท่าสังหารที่แท้จริงของเฉียวอันชานแล้ว

เสียงร้องดังขึ้นมาจากนักยุทธทั้งหลาย พวกเขาหลายคนถึงขั้นเลือกที่จะหลับตาลงเพราะไม่สามารถทนดูร่างของเจ้าเมืองตัวเองอย่างโซชูเจียถูกหั่นแยกออกจากกันได้

ตู้ม!

เกิดเสียงดังสนั่นฟ้าขึ้น แต่ร่างของโซชูเจียกลับไม่ได้แยกออกจากกัน

กลับกัน เป็นเฉียวอันชานแทนที่ถูกซัดกระเด็นกลับไปหลายร้อยเมตร

เฉียวอันชานหน้าเปลี่ยนสีทันที “เขาหน่วงเทพบรรพกาล! บ้าน่า! เจ้า…เจ้าหลอมเขาหน่วงเทพบรรพกาลได้แล้ว? ไม่สิ นี่มันมิใช่เขาหน่วงเทพบรรพกาลของเจ้านี่!”

ท่าทางของโซชูเจียตอนนี้ดูไม่ค่อยดีนัก แต่เขากลับยืนถือเขาสีดำสนิทไว้ในมือ

เขานี้มันปล่อยคลื่นพลังอันรุนแรงออกมาจากมือของโซชูเจีย

ได้ยินแบบนั้นโซชูเจียก็บอก “ไม่นึกใช่ไหมล่ะ? เย่หยวนนั้นทำการหลอมเขาหน่วงเทพบรรพกาลได้สมบูรณ์แล้ว เจ้าอยากได้มันนักไม่ใช่รึ? งั้นก็มาลองชิมพลังของมันหน่อย!”

พูดจบโซชูเจียก็ยื่นมือออกมา ปล่อยเขาหน่วงเทพบรรพกาลออกไปราวกับเป็นเงาสีดำสนิท พุ่งปะทะเฉียวอันชานอย่างแรง!

ความเร็วนั้นมันเหนือล้ำ เฉียวอันชานไม่มีทางหนีทันได้จึงต้องยกขวานยักษ์ขึ้นมาป้องกันแทน

ปัง!

เฉียวอันชานกระเด็นลอยไปอีกไกล พร้อมๆ กับเลือดที่กระเซ็นซ่านไปทั่วทิศ

เขามีสีหน้าที่เหมือนได้เห็นผี ดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความตกตะลึง “บ้าน่า! มันได้มาแค่กี่ปีกัน? ทำไมมัน แค่เด็กอาณาจักรราชันพระเจ้าคนหนึ่ง ถึงได้มีปัญญาที่จะหลอมเขาหน่วงเทพบรรพกาลจนสำเร็จได้?”

โซชูเจียหัวเราะออกมา “หากเจ้ารอดก็ลองไปถามเย่หยวนดูเอาเองแล้วกัน แต่ตอนนี้…หึๆ”

โซชูเจียควบคุมเขาหน่วงเทพบรรพกาลไว้ให้มันกระแทกกับร่างของเฉียวอันชานอีกครา

เขาหน่วงเทพบรรพกาลนี้เมื่อมาอยู่ในมือของโซชูเจียมันก็แสดงพลังออกมาได้อย่างมากล้นเหนือเวลาที่เย่หยวนใช้มาก

เฉียวอันชานนั้นมีขวานที่สุดแสนจะทรงพลัง แต่ตราบเท่าที่มันปะทะเข้ากับเขาหน่วงเทพบรรพกาล ร่างของเฉียวอันชานก็จะปลิวไปไกลทันที

การต่อสู้แบบนี้มันคงเรียกว่าการต่อสู้ไม่ได้แล้ว

พลังของสมบัติเซียนเทียนนภาสวรรค์มันเหนือล้ำกว่าสิ่งใดๆ อย่างไม่ต้องสงสัย

หากเขาหน่วงเทพบรรพกาลนี้ไม่ถูกหลอมจนสมบูรณ์ มันก็จะไม่สามารถปล่อยพลังที่แท้จริงออกมาได้

เย่หยวนนั้นยังใช้มันทุบทำลายผู้คนได้ แต่การใช้มันกับยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์ที่สมบูรณ์พร้อมนั้นมันยังเป็นเรื่องยาก

แต่เมื่อเย่หยวนหลอมมันได้จนสมบูรณ์ ต่อให้เขาจะใช้มันเองไม่ได้เพราะพลังบ่มเพาะของเขายังต่ำ แต่เมื่อให้มันแก่โซชูเจียได้ยืมใช้ พลังที่ออกมามันก็แตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง

เพราะฉะนั้นเฉียวอันชานจึงตื่นตกใจมากที่ได้เห็นเขาหน่วงเทพบรรพกาลในสนามประลองแบบนี้

เขาหน่วงเทพบรรพกาลนั้นเป็นสิ่งที่หลอมจับได้ยาก เฉียวอันชานไม่คิดว่ามันจะใช้ประโยชน์ใดๆ ได้เลยในเวลาแค่นี้

ไม่เช่นนั้นต่อให้เขาไปกินยาบ้าที่ไหนมา เขาก็ไม่มีทางจะส่งตราดาบทองคำออกมาแน่!

การที่เย่หยวนหลอมเขาหน่วงเทพบรรพกาลได้เร็วปานนี้ย่อมเป็นเพราะเขาได้ฟ้าหน่วงหยวนฉือช่วย

เย่หยวนนั้นมีความเข้าใจในแนวคิดแห่งแรงโน้มถ่วงสูงมาก พวกกับความเข้ากันได้ของฟ้าหน่วงหยวนฉือต่อเขาหน่วงเทพบรรพกาลมันจึงทำให้เย่หยวนสามารถหลอมเขาหน่วงเทพบรรพกาลได้เร็วกว่าคนอื่นๆ หลายเท่าตัว

เฉียวอันชานในตอนนี้แทบอยากจะกระอักเลือดออกมา ด้วยสภาพที่พลังบ่มเพาะไม่ได้ต่างกันมากมาย ความกดดันจากเขาหน่วงเทพบรรพกาลมันสูงมากจนเกินไป

เมื่อเขาหน่วงเทพบรรพกาลถูกปล่อยออกมา การต่อสู้ก็เปลี่ยนไปในทันที

ที่ด้านข้างนั้นเหอชงเองก็ได้นำเชือกมันเซียนออกมา ทำให้คู่ต่อสู้ของเขาถูกจับได้อย่างไม่ทันตั้งตัว

เหอชงเองก็เป็นหนึ่งในคนที่บรรลุอาณาจักรนภาสวรรค์มานานมากแล้ว ความแตกต่างของทั้งสองคนมันจึงไม่ได้ยิ่งใหญ่ใดๆ เลย

ตอนนี้เมื่อถูกพลังจากสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำมาอีกชิ้น มันจึงทำให้เขาได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาดต่อคู่ต่อสู้

เมื่ออีกฝังเห็นเชือกมัดเซียนนั้นเขาก็แทบจะต้องกระอักเลือดออกมา

เพราะนี่เดิมทีมันคือสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำของเมืองจักรพรรดิยอดสันติ แต่ตอนนี้กลับเป็นเหอชงที่นำมันมาทำร้ายเขา!

แต่คนที่สะดุดตาที่สุดก็ยังเป็นเล่งหยู

เพราะเขาไม่ได้เอาสมบัติใดๆ ออกมาเลย แต่ร่างของเขากลับดูเบลอ ไปหน้าไปหลังในชั่วพริบตา

แนวคิดแห่งห้วงมิติ!

“แนวคิดแห่งห้วงมิติ! ท่านบรรพบุรุษเล่งหยู ท่าน…ท่านสำเร็จแนวคิดแห่งห้วงมิติหนึ่งดาวแล้ว!”

“เข้าใจล่ะ! ก็ว่าสิว่าทำไมถึงได้อยากไปบรรลุที่หอยุทธ! ที่แท้ก็ไปเพื่อศึกษาแนวคิดแห่งห้วงมิติเพิ่มนี่เอง!”

“เวลากว่าแสนปีมานี้ไม่ได้สูญเปล่าเลย! ด้วยแนวคิดแห่งห้วงมิตินี้ต่อให้มันจะเป็นแค่ระดับหนึ่งดาวมันก็คงช่วยเพิ่มพลังให้ผู้ใช้ได้มากโข!”

…

เมื่อเห็นภาพเหล่านั้น นักยุทธแห่งเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ก็ตะโกนร้องออกมาตามๆ กันด้วยความตื่นเต้น