Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ 1644-1649

 ตอนที่ 1644 ประตูกดสวรรค์โบราณ

“ช่วยไม่ได้น้า นายน้อยคนนี้มันยังขาดอะไรอีกมากมาย เว้นแต่สมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำ เท่านั้นแหละ เจ้าเองก็ลองมาลิ้มรสของระเบิดจากสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำหน่อยสิ”

เย่หยวนยิ้มและพุ่งร่างออกไปในพริบตา

นั่นทำให้เฮาเหลียงขนลุกขนพองก่อนจะใช้วิชายุทธการเคลื่อนที่ออกมาอย่างเต็มแรงเพื่อจะหนีออกไปจากตรงนี้

แต่มีหรือที่หนิงเทียนปิงจะปล่อยเขาไปง่ายๆ เช่นนั้น?

เมื่อร่างของเขาเริ่มขยับ หนิงเทียนปิงก็มาดักหน้าเขารออยู่แล้ว

เป็นจังหวะนั้นเองที่เย่หยวนได้เข้ามาถึง!

พลังงานอันรุนแรงระเบิดออกมาเฮาเหลียงจึงพยายามเดินปราณเทวะออกมาทั้งร่างเพื่อที่จะกันแรงระเบิดไว้เท่าที่ทำได้

ตู้ม!

พลังงานอันรุนแรงนั้นระเบิดออกส่งร่างของเฮาเหลียงกระเด็นลอยไปไกล

ไม่ไกลนักก็ปรากฏร่างของเย่หยวนและหนิงเทียนปิง

ตอนนี้หนิงเทียนปิงมีสีหน้าที่ซีดไม่น้อย เพราะเมื่อสักครู่นี้เขาคิดแล้วจริงๆ ว่าตัวเองคงต้องตายลง

หากไม่ใช่เพราะเย่หยวนดึงตัวเขาออกมา หนิงเทียนปิงเองก็คงมีสภาพไม่ต่างจากเฮาเหลียงมากมายนัก

แม้ว่าความเร็วของยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาวนั้นจะเร็วมาก บวกกับเรื่องที่ว่าเขาเองก็เข้าใจแนวคิดแห่งห้วงมิติได้ในระดับพื้นฐาน แต่เย่หยวนกลับสามารถใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติปิดแรงจากระเบิดได้ดีกว่า

“ที่เหลือฝากเจ้าด้วย” เย่หยวนบอก

“ขอรับ!”

หนิงเทียนปิงตอบรับและรีบมุ่งหน้าไปปลิดชีวิตของเฮาเหลียงในทันที ก่อนจะค่อยๆ เก็บสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำของเขาพร้อมแหวนออกมา

หลังเก็บกวาดเรียบร้อยเย่หยวนก็หันมามองหนิงเทียนปิงก่อนจะถามขึ้น “ทำไมเจ้าถึงได้ตามมาล่ะ?”

หนิงเทียนปิงจึงหัวเราะขึ้นเบาๆ “เทียนปิงผู้นี้จะตามนายใหญ่ไปทุกที่ ต่อให้ต้องเป็นแค่เด็กรับใช้นายใหญ่ข้าก็ยอม”

เย่หยวนหันมามองหน้าอีกฝ่าย “ข้านั้นมิใช่ผู้อาวุโสอีกต่อไปแล้ว ที่สำคัญตอนนี้ข้ายังตกอับมันมีโอกาสที่ข้าจะ… ไม่สามารถบรรลุอาณาจักรราชันพระเจ้าได้เลยด้วย! ต่อให้เจ้าตามข้ามามันก็ไม่มีประโยชน์ใดๆ ให้เจ้าหรอกนะ”

แต่หนิงเทียนปิงกลับยิ้มตอบกลับมา “เฮอะ คนอื่นไม่เชื่อในตัวนายใหญ่ แต่ข้านั้นมั่นใจในตัวนายใหญ่มาก เรื่องที่ว่านายใหญ่จะไม่สามารถบรรลุขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้นั้นมันเป็นไปได้ยากมาก ข้าจะตามติดนายใหญ่ไปจนกว่านายใหญ่จะบรรลุอาณาจักรราชันพระเจ้าได้ และจะเป็นคนที่ได้รับประโยชน์สูงสุดเป็นคนแรก”

เย่หยวนนั้นรู้สึกปลาบปลื้มกับท่าทางนั้นอยู่ในใจ แต่ก็หัวเราะออกมาพร้อมคำตักเตือน “เจ้าหนีออกมาเช่นนี้หากตระกูลหนิงรู้เข้าพวกเขาจะโทษข้าจนหมด”

หนิงเทียนปิงจึงตอบกลับมา “นายใหญ่สนใจเรื่องแบบนั้นรึ? หึหึ เรื่องในที่ประชุมผู้อาวุโสข้าเองก็ได้ยินมาบ้าง แต่ขอนายใหญ่อย่าได้โทษว่าท่านผู้นำตระกูลเลย การจัดการตระกูลใหญ่แบบนี้มันต้องนึกถึงประโยชน์ส่วนร่วมมากกว่าสิ่งใดๆ”

เย่หยวนพยักหน้า “แค่เรื่องเล็กน้อยน่า ไม่ต้องจดจำใส่ใจหรอก เอาล่ะ ตอนนี้เราก็จัดการที่ทางเรียบร้อยแล้ว ได้เวลาออกเดินทางกันจริงๆ เสียที”

เมื่อเย่หยวนผายมือออกมาก็มีปราสาทปรากฏขึ้นต่อหน้าสายตาของหนิงเทียนปิง ภาพตรงหน้ามันทำให้หนิงเทียนปิงต้องตะลึงจนตาแทบถลนออกมาจากเบ้า “น-น-นายใหญ่ นี่มัน?”

ท่าทางแบบนั้นของหนิงเทียนปิง เย่หยวนคาดเดาไว้ได้ก่อนแล้วจึงตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม “ไม่เห็นรึไง? นี่คือสมบัติเทพถ่องแท้เลิศล้ำประเภทห้วงมิติ การเดินทางของเราจากนี้เราจะใช้เจ้านี่กัน”

หนิงเทียนปิงเปิดปากออกกว้างและกล่าวอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “ส-สมบัติเทพถ่องแท้เลิศล้ำ! พระเจ้าช่วย!”

หนิงเทียนปิงพูดออกมาอย่างรวดเร็วจนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง นี่คือสมบัติเทพถ่องแท้เลิศล้ำระดับสูงที่สำคัญมันยังเป็นประเภทห้วงมิติที่แสนหายากด้วย

สมบัติแบบนี้หากรู้ไปถึงหูของเจ้าเมืองเข้า เขาก็คงไม่ยอมอยู่เฉยๆ แน่ใช่ไหม?

ไม่แปลกใจเลยที่ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์จะไม่มีปัญญาสังหารนายใหญ่ เพราะจริงๆ แล้วเขาซ่อนตัวอยู่ในนี้นี่เอง!

หนิงเทียนปิงนั้นฉลาดมาก การที่เย่หยวนแสดงสมบัติล้ำค่าแบบนี้ออกมามันก็เท่ากับว่าเย่หยวนยอมรับในตัวเขาแล้ว

เมื่อเดินเข้ามาด้านใน หนิงเทียนปิงกลับรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้เข้ามายังโลกใบใหม่

และจู่ๆ เขาก็นึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นได้ก่อนจะหันมาถามเย่หยวน “นายใหญ่ เราจะไปที่ไหนกันรึ?”

เย่หยวนยิ้มออกมา “เขา… แห่งถงเทียน!”

ร่างของหนิงเทียนปิงสั่นเทิ้มทันทีที่ได้ยิน ดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

…

ในเวลาหลายร้อยปีที่ผ่านมาเย่หยวนได้เก็บสะสมเงินตราของมีค่าได้นับพันล้าน จึงสามารถใช้พวกมันช่วยในการบินได้อย่างไม่อยากเย็นใดๆ

เย่หยวนนั้นไม่คุ้นชินกับมหาพิภพถงเทียนนอกเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ แต่ด้วยหวู่เฉิน แผนที่เดินได้ผู้นี้ เขาจึงไม่ต้องกลัวเลยว่าจะหลงทางใดๆ

หลังผ่านมาได้อีกหลายปีในที่สุดคนทั้งสองก็มาจนถึงเมืองหลวงเมืองหนึ่ง

มันเป็นเมืองหลวงที่มีนามว่าเมืองหลวงลาภสายน้ำ เป็นเมืองหลวงระดับสูงเมืองหนึ่ง

เมืองหลวงลาภสายน้ำนั้นมีพื้นที่ที่ค่อนข้างพิเศษ ด้วยการที่มันตั้งอยู่ในที่รกร้างระหว่างดินแดนใหญ่หลายดินแดน

กองกำลังของเมืองนี้ค่อนข้างจะใกล้ชิดกันไม่น้อย ด้วยจำนวนยอดฝีมือที่มากมาย มันจึงทำให้สถานการณ์ภายในซับซ้อนมาก

เหตุผลที่พวกเขามายังเมืองแห่งนี้ก็เพราะหวู่เฉินบอกเย่หยวนว่าเมืองหลวงลาภสายน้ำนั้นอาจจะมีศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวขายก็เป็นได้

เพราะเวลา สี่ร้อยปีที่ผ่านมานี้ มันทำให้ศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวค่อยๆ เบาบางลงเช่นกัน

การหาศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวเพิ่มนั้นคือเป้าหมายหนึ่งของเย่หยวนที่เขาตั้งใจมาที่นี่

ระหว่างที่เดินไปบนถนนของเมืองหลวงลาภสายน้ำพวกเขาก็ได้เห็นว่ามันเป็นเมืองที่แสนคับคั่งไปด้วยผู้คนอย่างไม่ขาดสาย

แต่ทว่าในตรอกซอกซอยแทบทุกที่มีการปะทะต่อสู้เกิดขึ้นให้เห็นเสมอๆ

จากที่หวู่เฉินเล่ามา ค่ายกองกำลังเล็กใหญ่ของเมืองนี้มันมีสายสัมพันธ์ที่ซับซ้อนจนยากจะเข้าใจ การเกิดแก่เจ็บตายจึงมีให้เห็นทั่วไปในเมืองนี้

แต่ทว่ากองกำลังที่คุมอำนาจในเมืองนี้ไว้จริงๆ ก็จะมีแค่สามกองกำลัง พวกเขาคือคฤหาสน์จวนเจ้าเมือง พันธมิตรดาบดวงดาวและคฤหาสน์สายรุ้งโลหิต

ว่ากันว่ากองกำลังเหล่านี้มียอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าเจ็ดดาวปกครองอยู่

ในเมืองหลวงนั้นการที่มียอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าเจ็ดดาวมันก็เป็นเรื่องที่หายากมากมายแล้ว

สถานที่แบบนี้มันเป็นสวรรค์ของเหล่ายอดฝีมือพเนจร พวกเขามาที่นี่เพื่อแลกเปลี่ยนของที่ต้องการแก่กัน ทำให้การค้าขายของเมืองนั้นรุ่งเรืองไปมาก อาจจะมากกว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เสียด้วยซ้ำ

และในสถานที่แบบนี้การที่จะมีของหายากอย่างศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวมาเปิดขายมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

“นายใหญ่ มีอะไรแปลกๆ ต่อให้เมืองหลวงลาภสายน้ำจะมียอดฝีมือมากมายแค่ไหนแต่นี่มันจะไม่มากไปหน่อยรึ? บนถนนนี้มันมีแต่ยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าเต็มไปหมด แบบนี้มันจะมากว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เสียด้วยซ้ำ!” หนิงเทียนปิงเข้ามาทักเย่หยวน

เย่หยวนเองก็พยักหน้ารับ เพราะเขาเองก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกตินี้เช่นกัน

แม้พวกเขาจะยังเข้าเมืองมาได้ไม่นานนัก แต่พวกเขากลับเห็นยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าไม่น้อยเลย!

แม้ว่าพวกเขาทั้งหลายส่วนมากจะเป็นยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาว แต่จำนวนเท่านี้มันมากเกินไป

หากให้นับจริงๆ จากที่เห็นยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าในเมืองนี้ มันน่าจะมีหลายพันคนเลย

จำนวนขนาดนี้มันมากกว่าเมืองจักรพรรดิระดับสูงแล้วด้วยซ้ำ

“เจ้าลองไปหาคนถามเรื่องราวดู” เย่หยวนบอก

หนิงเทียนปิงพยักหน้ารับและมุ่งตรงเข้าไปหายอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาวคนหนึ่งเพื่อถาม “พี่ชาย ตอนนี้เมืองหลวงลาภสายน้ำมีงานใหญ่อะไรกันงั้นรึ? ทำไมถึงได้มีนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้ามากันเยอะมากมายขนาดนี้?”

เมื่ออีกฝ่ายได้เห็นพลังบ่มเพาะของหนิงเทียนปิงเขาก็ไม่กล้าที่จะทำตัวเสียมารยาทด้วย แต่ก็ยังไม่วายตอบกลับมาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง “นี่เจ้าไม่รู้จริงๆ เรอะ?”

หนิงเทียนปิงจึงได้แต่หัวเราะแห้ง “เพราะข้าไม่รู้นี่แหละข้าถึงได้มาหาคนถาม!”

เมื่ออีกฝ่ายเห็นแล้วว่าหนิงเทียนปิงไม่ได้คิดจะกวนประสาทเขาจริงๆ เขาจึงตอบกลับมา “ที่รกร้างทางเหนือของเมืองหลวงลาภสายน้ำมีประตูกดสวรรค์โบราณที่จะเปิดออกทุกๆสามพันปี ตอนนี้เวลาสามพันปีที่รอคอยใกล้จะบรรจบกลับมาแล้ว ทำให้นักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าจากเมืองจักรพรรดิทั้งสิบ และเมืองหลวงใกล้ๆ เมืองหลวงลาภสายน้ำนั้นมารวมตัวกันที่นี่ เพื่อที่จะอยากเข้าไปเสี่ยงโชคในประตูกดสวรรค์โบราณ ทำให้ตอนนี้เมืองหลวงลาภสายน้ำมีนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าอยู่มากมาย”

“ประตูกดสวรรค์โบราณ?” หนิงเทียนปิงไม่เคยได้ยินมันจึงทำหน้าตาสงสัยสุดใจออกมา

คนๆ นั้นจึงตอบเสริม “ประตูกดสวรรค์โบราณนั้นว่ากันว่าถูกทิ้งไว้โดยยอดฝีมืออาณาจักรเทพถ่องแท้ มีสมบัติมากมายหลับไหลให้ผู้คนได้เข้าไปเจอ ทั้งวรยุทธบ่มเพาะ ทั้งวรยุทธต่อสู้ ทั้งโอสถ แม้แต่แนวคิด มันมีทุกอย่างที่คนนึกอยากจะได้ ครั้งหนึ่งมีคนเข้าได้และได้รับวรยุทธบ่มเพาะของยอดฝีมืออาณาจักรเทพถ่องแท้คนนั้นและสุดท้ายฝึกฝนตนจนบรรลุอาณาจักรเทพถ่องแท้ได้!”

ตอนที่ 1645 ยาจก

เมื่อหนิงเทียนปิงได้ยินคำพูดของนักยุทธคนนั้นดวงตาของเขาก็หรี่เล็กลงในทันที ตอนนี้จิตใจของเขาเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นอย่างถึงที่สุด

อาณาจักรเทพถ่องแท้นั้นมันคือความฝันอันสูงสุดของเขา!

แต่แม้เขาจะเป็นผู้มากพรสวรรค์แค่ไหน การขึ้นไปให้ถึงแค่อาณาจักรนภาสวรรค์ก็ยังเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญไม่ต้องไปพูดถึงอาณาจักรเทพถ่องแท้เลย

แม้จะไม่มองตัวเอง แต่ดูอย่างเจิ่งชี เกาหยุนหรือหลิงจี้คุน คนเหล่านั้นล้วนต่างถูกขนานนามว่าเป็นยอดคนมากความสามารถสวรรค์ส่งมาเกิดในรุ่นของตัวเองทั้งสิ้น

แต่หลายหมื่นปีผ่านไป พวกเขาทั้งหลายก็ยังคงติดอยู่ที่ยอดของอาณาจักรราชันพระเจ้า

หนิงเทียนปิงเข้าใจดีว่าหากไม่ใช่เพราะโอสถสุริยันจักรวาลขั้นเทวะโมฆะของเย่หยวน เขาคงไม่มีทางที่จะสามารถบ่มเพาะได้รวดเร็วปานนี้แน่

หากเขาอยากขึ้นมาถึงระดับที่ตัวเองยืนอยู่ตอนนี้โดยไม่พึ่งมันคงต้องใช้เวลาอีกอย่างน้อยๆ เป็นพันปี

เพราะว่าการบรรลุระดับบ่มเพาะนั้น ยิ่งสูง มันก็ยิ่งยากเย็น

ฉะนั้นในจิตใจของหนิงเทียนปิงเขาถึงได้เคารพในตัวเย่หยวนอย่างมาก

หลังจากวันนั้นเย่หยวนไม่เคยที่จะทำการหลอมโอสถสุริยันจักรวาลขั้นเทวะโมฆะขึ้นอีกเลย!

สำหรับคนนอก เย่หยวนจะอ้างบอกว่าครานั้นเป็นเรื่องที่พิเศษจริงๆ และคนนอกก็เชื่อไปอย่างง่ายดาย

เพราะยังไงเสีย โอสถสุริยันจักรวาลขั้นเทวะโมฆะมันก็ไม่ใช่สิ่งของที่หาได้ง่ายๆ ไม่ใช่สิ่งที่คนอยากหลอมก็จะหลอมได้

แต่หนิงเทียนปิงนั้นติดตามเย่หยวนมานานหลายร้อยปี เขารู้ดีว่าความสามารถด้านการโอสถของเย่หยวนมันน่ากลัวแค่ไหน

“แบบนี้นี่เอง แล้วเมืองหลวงลาภสายน้ำนี้มันมีตลาดค้าขายสมบัติที่ไหนบ้างไหม?” หนิงเทียนปิงถามต่อ

นักยุทธคนนั้นจึงตอบขึ้น “ตลาดของเมืองหลวงลาภสายน้ำนั้นมีมากมาย แต่หากจะให้พูดถึงที่ใหญ่ที่สุดล่ะก็มันคงอยู่ทางตะวันตกของ ตลาดที่อยู่ใต้การดูแลของกลุ่มเครือข่ายสวรรค์ กลุ่มเครือข่ายสวรรค์นั้นเป็นกลุ่มการค้าที่เกิดขึ้นจากการร่วมมือกันของสาม ขั้วอำนาจใหญ่ มันมีสมบัติของหายากมากมาย หากนายใหญ่อยากซื้อขายมันก็ควรจะพาผู้ติดตามไปยังที่แห่งนั้นดู”

หนิงเทียนปิงยิ้มขึ้น “ขอบคุณมากพี่ชาย แต่… เจ้ากล่าวผิดแล้ว ข้านั้นเป็นเพียงแค่ผู้ติดตามอันต่ำต้อยต่างหาก”

นักยุทธคนนั้นมองดูแผ่นหลังของเขามาอย่างมึนงงหลังได้ยิน พูดเรื่องอะไรกัน?

เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหนหนิงเทียนปิงก็ต้องเป็นทายาทศิษย์ตระกูลใหญ่ไม่ผิดแน่ๆ ด้วยอายุเพียงแค่นี้

แต่อัจฉริยะแบบนี้กลับมาเป็นผู้ติดตามนักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า?

หลังหนิงเทียนปิงกลับมาเย่หยวนก็พูดขึ้น “เจ้าไม่เห็นต้องไปอธิบายให้เขาฟังเลย ที่สำคัญข้าเองก็ไม่ได้คิดกับเจ้าเหมือนเป็นแค่ผู้ติดตามด้วย”

หนิงเทียนปิงยิ้มออกมา “นายใหญ่ สักวันท่านต้องได้กลับไปสู่ตำแหน่งผู้อาวุโส พลังของข้าคนนี้มันเพียงพอแค่จะเป็นผู้ติดตามท่านเท่านั้น การมาอวดอ้างตัวต่อหน้าท่านในวันนี้มีแต่จะทำให้ข้าลำบากในวันหน้า”

เย่หยวนได้แต่ยิ้มออกมาหลังได้ยิน

…

กลุ่มเครือข่ายสวรรค์นั้นเป็นตลาดย่านการค้าที่กินพื้นที่ใหญ่โตมหาศาล มันถูกแบ่งออกเป็น สามส่วนใหญ่ๆ ซึ่งจะขึ้นตรงต่อ สามขั้วอำนาจ

นักยุทธแต่ละคนที่คิดจะเข้ามาในพื้นที่นี้ ไม่ว่าจะมาเพื่อตั้งร้านหรือเพื่อซื้อหาแลกเปลี่ยนสมบัติ พวกเขาต่างต้องจ่ายค่าเข้ามาด้วยผลึกปราณเทวะ

หลังจากเย่หยวนจ่ายผลึกปราณเทวะให้ในราคาของสองคนแล้ว เขาก็พาหนิงเทียนปิงเข้ามายังพื้นที่ค้าขาย

หนิงเทียนปิงกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าไม่ค่อยพอใจ “น่าสงสัยนัก! เราแค่เข้ามาด้านในแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ต้องจ่ายหนึ่งแสนผลึกปราณเทวะเสียแล้ว! คนในนี้มันมีตั้งมากมายแค่ไหน วันๆ หนึ่งคนที่ดูแลที่นี่มันจะได้ผลึกปราณเทวะไปเท่าไหร่กัน?”

เย่หยวนยิ้มออกมา “นักยุทธหลายต่อหลายคนพยายามที่จะก่อตั้งค่ายสำนักของตัวเองหรือไม่ก็หาค่ายสำนักเข้าอยู่ เพราะว่ามีแค่ค่ายสักนำที่ยิ่งใหญ่เท่านั้นที่จะหาผลึกปราณเทวะมาได้ง่ายๆ ช่วยในการฝึกฝนบ่มเพาะได้มาก เหมือนที่เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เองก็เช่นกัน ผู้ที่คิดจะเข้าไปในเมืองต้องจ่ายผลึกปราณเทวะมาจำนวนหนึ่ง ตอนนั้นข้าต้องจ่ายไปถึงหนึ่งล้านตอนที่เข้าเมืองมา”

หนิงเทียนปิงนั้นเกิดและเติบโตมาในเมืองชั้นใน ด้วยการปกป้องของตระกูล จึงไม่สามารถเข้าใจโลกของนักยุทธระดับล่างได้เลย

เมื่อเขาได้ยินเย่หยวนพูดแบบนั้น มันก็คงเกิดเรื่องแบบนี้เป็นปกติจริงๆ

ไม่ว่าคนเราจะมีพลังยุทธที่เก่งกาจปานใด มันก็ยังมีขีดจำกัดที่คนๆ หนึ่งจะหาผลึกปราณเทวะมาได้

แต่หากพวกเขารวมตัวกันเป็นค่ายสำนัก เรื่องนั้นมันก็จะง่ายขึ้นมาก

จะบอกว่าคนเหล่านั้นแค่นอนตีพุงรอนับเงินอยู่ในบ้านก็ไม่ผิดนัก

คนทั้งสองเดินไปรอบๆ มองดูสินค้าในร้านรวงต่างๆ หนิงเทียนปิงนั้นมองภาพรอบตัวด้วยความตกใจอย่างสุดขีด

“ยอดขนนกเกลียวดาว บัววิเศษมั่งคั่ง… ของพวกนี้มันคือยอดสมบัติหายากแท้ๆ แต่ที่นี่กลับมีพวกมันทั้งหมด!”

หนิงเทียนปิงนั้นคือผู้ที่ไม่เคยได้ออกมาเปิดหูเปิดตาในโลกกว้าง จนตอนนี้เขาได้แต่มองภาพสมบัติอันหายากรอบกายราวกับเด็กน้อยที่ได้เห็นของเล่นแปลกตา

ของเหล่านี้มันเป็นสมบัติที่ล้ำค่า ที่แห่งนี้มันมีทุกอย่างที่คนต้องการจริงๆ

เย่หยวนนั้นไม่ได้ตื่นตาตื่นใจถึงขั้นหนิงเทียนปิง แต่เขาเองก็ตกใจกับภาพตรงหน้าไม่น้อย

ไม่แปลกใจเลยที่หวู่เฉินบอกให้เขามายังที่แห่งนี้ เพราะนี่มันคือสวรรค์แห่งนักยุทธและนักหลอมโอสถจริงๆ

มันมีหลายอย่างเลยที่แม้แต่เย่หยวนยังต้องตกตะลึง

“เถ้าแก่ ผลเจ็ดสมบัติวิเศษนี่ขายเท่าไหร่กัน?” หนิงเทียนปิงอดทนไม่ไหวจนในที่สุดก็ได้เข้าไปถามซื้อจากร้านแผงลอยเล็กๆ ร้านหนึ่ง

แต่เราจะดูถูกว่ามันเป็นแค่ร้านแผงลอยเล็กๆ ไม่ได้เลย เพราะของที่วางขายนั้นล้ำค่าไม่น้อย

หนิงเทียนปิงนั้นบ่มเพาะด้วยวรยุทธธาตุน้ำ ส่วนผลเจ็ดสมบัติวิเศษนี้มันก็เป็นยาอายุวัฒนะที่มีธาตุน้ำ ต่อให้กินสดๆ มันก็ยังจะเป็นประโยชน์ต่อเขาอย่างมาก

เถ้าแก่คนนี้เองก็เป็นยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาวเช่นกัน เมื่อได้เห็นหนิงเทียนปิงถาม เขาก็หรี่ตาลงและพูดว่า “หนึ่งพันสองร้อยล้าน!”

นั่นทำให้มุมปากของหนิงเทียนปิงต้องกระตุกขึ้นแรงทันที “เถ้าแก่ นี่มันจะไม่แพงไปหน่อยรึ ลดหน่อยได้ไหม?”

โอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่ นั้นมีราคา สองถึงสาม พันล้าน ยาอายุวัฒนะนั้นมันก็มีราคาเกือบ เจ็ดร้อยล้าน หากเอามันไปหลอมเป็นโอสถร่วมกับยาอายุวัฒนะตัวอื่นๆ มันคงมีราคาเริ่มต้นที่ สองพันล้าน

แล้วค่าหลอมโอสถมันราคาเท่าไหร่ล่ะ?

และเจ้าผลเจ็ดสมบัติวิเศษนี่มันก็เป็นยอดของหายากชิ้นหนึ่ง หากนำมันไปหลอมเป็นโอสถแล้วล่ะก็คงไม่ราคาเริ่มต้นไม่ต่ำกว่า สามพันล้าน

หากมองเช่นนี้ราคาหนึ่งพันสองร้อยล้านนั้นมันก็ไม่ได้แพงจนเกินไปเลย

เพียงแค่ว่าตอนนี้กระเป๋าเงินของเย่หยวนนั้นไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ด้วยการใช้โถงบัลลังก์ม่วงบินมานานหลายปี มันจึงทำให้เขาใช้ผลึกปราณเทวะที่มีไปเกือบครึ่งแล้ว

เพราะฉะนั้นตอนนี้ผลึกปราณเทวะที่เหลืออยู่ไม่กี่พันล้านนี้จึงไม่ได้ดูยิ่งใหญ่เลยแม้แต่น้อย

เถ้าแก่คนนั้นตะโกนใส่หนิงเทียนปิงอย่างไม่ใยดี “อยากซื้อก็จ่าย ไม่มีปัญญาจะจ่ายก็ไสหัวไปเถอะ อย่าได้มากวนเวลาคนทำมาหากินเลย!”

หนิงเทียนปิงนั้นเป็นคนหนุ่มที่มีอารมณ์ร้อนไม่เบา เขาจึงเดือดดาลขึ้นในทันที “ท่าทางแบบนั้นของเจ้ามันหมายความว่ายังไงกัน?!”

เถ้าแก่คนนั้นยิ้มออกมา “ของที่ชายแก่คนนี้ขายมันต้องราคานี้อยู่แล้ว! ในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์นี้หากเจ้าไม่มีปัญญาซื้อก็อย่าได้ทำตัวอวดดี! ยาจก ที่แห่งนี้มันเกินกว่าเจ้าจะเอื้อมถึง!”

หนิงเทียนปิงนั้นโกรธเคืองอย่างมาก “เจ้าว่าใครไม่มีเงินจ่าย? พ่อเจ้าคงรวยมากมั้ง!”

ด้วยความโกรธนั้นเขาก็หยิบแหวนเก็บของตัวเองออกมา แต่เมื่อเขาลองสัมผัสเข้าไปด้านในใบหน้าของเขากลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความอับอาย

เพราะครานี้เขาออกมาอย่างรีบร้อนจึงไม่ได้พกผลึกปราณเทวะติดตัวมาด้วยมากมายนัก

ตอนนี้ทั้งตัวของหนิงเทียนปิงนั้นมีเงินแค่ เจ็ดร้อยถึงแปดร้อยล้าน

และเรื่องนั้นจะรอดพ้นสายตาของเถ้าแก่ไปได้หรือ? เมื่อเห็นสภาพนั้นของหนิงเทียนปิง เขาก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่มีเงินและหัวเราะขึ้น “เอาออกมาไม่ได้เรอะ? ถ้าไม่มีตังค์ก็ถอยไป อย่ามายุ่งคนจะค้าจะขาย!”

หนิงเทียนปิงนั้นโกรธแค้นมาก เพราะเถ้าแก่คนนี้จะดูถูกเขามากจนเกินไปแล้ว!

ด้วยตำแหน่งอัจฉริยะตระกูลหนิงอย่างเขามีหรือที่เขาต้องกังวลเรื่องเงินมาก่อน?

ตอนนี้มันเหมือนพยัคฆ์เจ็บแล้วถูกหมาตามซ้ำ!

ตอนนั้นเองที่เย่หยวนหยิบแหวนออกมาและวางมันลงบนแผงลอย “เถ้าแก่ นี่หนึ่งพันสองร้อยล้าน ลองตรวจสอบดู”

เถ้าแก่หรี่ตาเล็กลงทันที เป็นตอนนั้นเองที่เขาคิดสนใจในตัวเย่หยวนขึ้นมา

เพราะเขาคิดว่าเย่หยวนนั้นเป็นแค่ผู้ติดตามของหนิงเทียนปิงเท่านั้น แต่ดูท่ามันคงไม่ใช่เสียแล้ว

นักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้ากลับสามารถควักเงินหนึ่งพันสองร้อยล้านออกมาจ่ายได้โดยไม่สะทกสะท้าน!

มันมีอะไรแปลกๆ

แต่หนิงเทียนปิงกลับเปลี่ยนสีหน้าไปเมื่อได้เห็น “น้องเย่ ท่านเอาจริงรึ?”

เขารู้ดีว่าผลึกปราณเทวะที่เย่หยวนมีมันก็ไม่ได้มีมากมายนักในตอนนี้ มันน่าจะมีเรื่องสำคัญให้ต้องใช้อีกมาก

การที่จู่ๆ ก็ควักหนึ่งพันสองร้อยล้านออกมาแบบนี้มันคงเป็นเรื่องที่หนักไม่เบา ทำให้หนิงเทียนปิงรู้สึกสับสนขึ้นมาในใจ

ตอนที่ 1646 แผงระดับสุดท้าย

“ทำไมเล่า? เอาไปสิ!”

เย่หยวนหยิบผลเจ็ดสมบัติวิเศษขึ้นมาโยนไปให้หนิงเทียนปิง

หนิงเทียนปิงรับมันไว้ด้วยความรู้สึกเหมือนว่าของชิ้นนี้มันร้อนมากๆ

ของระดับสี่เช่นนี้มันต่างจากระดับสามมาก มันต่างกันในหลักร้อยล้าน

หากไร้ซึ่งการสนับสนุนจากตระกูลใหญ่แล้วการใช้จ่ายไปกับของแบบนี้มันก็เป็นอะไรที่ยากเย็นมาก

เมื่อรับหนึ่งพันสองร้อยล้านไป เถ้าแก่คนนั้นก็ไม่คิดจะสนใจคนทั้งสองอีกและกลับมาวางท่าเหมือนเดิม

การที่นักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้านำผลึกปราณเทวะออกมามากมายขนาดนี้ เขารู้ดีว่าเย่หยวนคงต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนไปไม่น้อยแล้ว

แต่ยังดีที่เขามีหนิงเทียนปิงด้วย หากเย่หยวนมาตัวคนเดียวมันคงมีใครคิดอยากได้ทรัพย์สมบัติของเขาเป็นแน่

“น้องเย่ ข้าจะหาทางนำเงินนี้มาคืนท่านให้ได้!” หนิงเทียนปิงกัดฟันแน่น

เย่หยวนจึงยกมือขึ้นมาโบกปัด “ช่างมันเถอะ! หากเจ้าไม่ได้ออกมามันคงไม่เป็นปัญหากับเจ้า แต่ตอนนี้เจ้าจะเอาอะไรมาจ่ายข้าได้?”

หนิงเทียนปิงแทบสำลักเมื่อได้ยิน แต่เย่หยวนก็ไม่ได้สนใจและหันไปหาเถ้าแก่คนนั้นต่อ “เถ้าแก่ ข้าอยากถามอะไรท่านหน่อย ในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์นี้มันมีข่าวคราวเรื่องศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวบ้างไหม?”

คำพูดนั้นทำให้เถ้าแก่หรี่ตาลงอีกครั้งด้วยความแปลกใจ “เจ้าอยากได้ศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาว? พอดีเลย ข้าเองก็มีมันอยู่!”

เย่หยวนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “เถ้าแก่ ท่านมีเท่าไหร่ ข้าขอซื้อทั้งหมดเลย!”

เถ้าแก่คนนั้นจึงมองเย่หยวนมาด้วยใบหน้าแปลกๆ “เจ้าคิดว่าศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวมันเป็นผักกาดรึไง? ข้ามีแค่สองชิ้นขนาดเท่ากำปั้น หากเจ้าอยากซื้อจริงข้าก็จะลดให้ถูกๆ เอาเป็นสักหนึ่งพันล้านก็พอ!”

เย่หยวนพยักหน้าและนำผลึกปราณเทวะหนึ่งพันล้านชิ้นออกมาเพื่อซื้อศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวในทันที

เถ้าแก่คนนั้นต้องตกใจเป็นครั้งที่สอง เขาไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่านักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าคนนี้จะมีเงินมากมายกว่านักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าหลายๆ คนเสียด้วยซ้ำ

“เถ้าแก่ ท่านพอจะรู้ไหมว่าในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์นี้ยังมีใครที่ขายศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวอีก?” เย่หยวนถามต่อ

เพราะแค่ศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวสองชิ้นนี้มันไม่พอต่อความต้องการของเย่หยวนเลยแม้แต่น้อย

เถ้าแก่คนนั้นจึงถามขึ้นอย่างมึนงง “เจ้าจะเอาศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวมากมายไปทำอะไร? หากเพื่อการบ่มเพาะแล้วชิ้นใหญ่แบบนี้มันคงไม่เหมาะกับเจ้าหรอก ที่สำคัญต่อให้เจ้าจะร่ำรวยแค่ไหน แต่ก็คงไม่มีทางรวยพอจะซื้อศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวจำนวนมากมายได้ใช่ไหมล่ะ?”

หลังจากได้ผลึกปราณเทวะไปกว่าสองพันล้าน เถ้าแก่คนนี้จึงเริ่มมีท่าทีเป็นมิตรขึ้น

เย่หยวนยิ้ม “เพราะว่าสถานการณ์บางอย่างทำให้ข้าต้องการศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวจำนวนมาก ช่วยชี้นำให้ข้าสักหน่อยเถอะ ส่วนเรื่องผลึกปราณเทวะนั้นเย่หยวนคนนี้พอจะมีวิธีอยู่บ้าง”

เถ้าแก่จึงบอก “ศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวนั้นเป็นของที่สำคัญมากๆ มันช่วยในการบ่มเพาะพลังของนักยุทธได้อย่างดี ตัวข้าเองหากไม่ร้อนเงินจริงๆ ก็คงไม่คิดจะนำมันออกมาขายหรอก เพราะฉะนั้นจะมีใครบ้างที่ขายศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์นั้นข้าไม่รู้ได้ เจ้าคงต้องไปเดินตระเวนถามเอาเองแล้วล่ะ แต่ว่า… ข้าได้ยินมาว่าอีกครึ่งเดือนข้างหน้า สามขั้วอำนาจใหญ่จะจับมือกันจัดงานประมูลขึ้น และของชิ้นหนึ่งที่จะขึ้นประมูลก็คือศิลาวิญญาณสวรรค์ไร้สิ้นสุด!”

เย่หยวนหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยิน “เถ้าแก่ นี่เรื่องจริงรึ?”

เถ้าแก่คนนั้นจึงตอบกลับมา “เจ้าลองไปถามๆ ดูเดี๋ยวก็รู้เองว่าจริงไหม เรื่องนี้มันไม่ได้เป็นความลับอะไร แต่… ศิลาวิญญาณสวรรค์ไร้สิ้นสุดนี้มันคงเริ่มจากราคาหมื่นล้านแน่ๆ”

ศิลาวิญญาณสวรรค์ไร้สิ้นสุดนั้นเป็นของประเภทเดียวกันที่ระดับสูงกว่าศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาว พลังงานที่มันส่งออกมาจะบริสุทธิ์กว่า และมีพลังงานสะสมไว้ภายในมากกว่าด้วย

แต่หากเทียบความหายากของมันแล้ว ศิลาวิญญาณสวรรค์ไร้สิ้นสุดนั้นหายากกว่าศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวหลายต่อหลายเท่านัก

เย่หยวนเองก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอศิลาวิญญาณสวรรค์ไร้สิ้นสุดในที่แบบนี้เช่นกัน

แต่หากเขาอยากจะประมูลศิลาวิญญาณสวรรค์ไร้สิ้นสุดให้ชนะ มันก็คงต้องใช้ผลึกปราณเทวะจำนวนมากมายมหาศาลเช่นกัน

ด้วยปริมาณผลึกปราณเทวะที่เขามีติดตัวตอนนี้ เขาคงไม่มีโอกาสแม้แต่จะจับมัน

“น้องเย่ หมื่นล้านนี่มัน…”

ต่อให้หนิงเทียนปิงจะเกิดมาบนกองเงินกองทองแค่ไหน แต่คำว่าหมื่นล้านมันก็ทำให้เขาไม่สบายใจไม่น้อย

ผลึกปราณเทวะหมื่นล้านชิ้นนั้นมันเป็นจำนวนที่ไม่น้อยเลย แม้แต่กับตระกูลหนิงก็ตาม

เย่หยวนจึงยิ้มตอบกลับ “เดิมทีข้าคิดจะทำตัวเงียบๆ ซื้อศิลาอายุวิญญาณสวรรค์ยืนยาวนิดหน่อยและจากไป แต่ดูท่าตอนนี้ข้าคงไม่สามารถทำตัวเงียบๆ ได้อีกแล้ว”

ร่างของหนิงเทียนปิงสั่นสะท้านขึ้นทันทีที่ได้ยิน “น้องเย่ หรือว่าท่าน…”

เย่หยวนตอบ “มาตั้งร้านกัน เริ่มอาชีพดั้งเดิมของข้า”

หนิงเทียนปิงหายใจเข้าลึก เขารู้ได้ถึงความหมายนั้นของเย่หยวน

แต่ว่าเถ้าแก่ที่อยู่ข้างๆ กลับไม่คิดเช่นนั้น “เจ้าเป็นแค่นักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าจะมาขายอะไรให้ได้ถึงหมื่นล้านกัน? ที่สำคัญตอนนี้เพราะเรื่องของประตูกดสวรรค์โบราณมันจึงทำให้มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันในเมืองนี้ ตอนนี้ตำแหน่งแผงดีๆ ถูกจับจองไปหมดแล้ว ขนาดแผงระดับสุดท้ายยังไม่เหลือที่ว่างมากขนาดนั้นเลย หากเจ้าคิดจะหาผลึกปราณเทวะทางนั้นมันคงเป็นเรื่องที่ยากเกินไป”

“ฮ่าฮ่า เด็กน้อยคนนี้มันคงเพิ่งเคยมาถึงกลุ่มเครือข่ายสวรรค์สินะ คิดว่าที่นี่เป็นหลุมสมบัติหรือไง? คิดว่าแค่ตั้งร้านก็จะรวยแล้วหรือ?”

“แค่นักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าจะมีอะไรมาขายให้มันได้ผลึกปราณเทวะเป็นหมื่นล้าน? เด็กคนนี้มันฝันกลางวันหรือ?”

เมื่อเถ้าแก่แผงข้างๆ ได้ยินว่าเย่หยวนจะตั้งร้านพวกเขาต่างก็หัวเราะเยาะออกมาอย่างเปิดเผย

ของระดับสาม นั้นมันมีราคาที่ไม่สามารถเทียบเคียงกับของระดับสี่ ได้เลย

ต่อให้ขายพวกมันมากมายหลายชิ้นขนาดไหนมันก็ไม่มีทางเทียบกับของระดับสี่ ได้

หากอยากใช้พวกมันเพื่อหาผลึกปราณเทวะถึงหมื่นล้านนั้นมันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้เลย

เย่หยวนจึงยิ้มตอบกลับไป “วางใจได้ แผงร้านของข้าต้องโด่งดังแน่ๆ”

เถ้าแก่คนนั้นจึงหัวเราะออกมา “โด่งดัง? ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กน้อยเจ้ามันช่างไม่รู้จักฟ้าดิน! ช่างเถอะๆ หากเจ้าไม่คิดฟังคำเตือนก็จงไปลองให้มันรู้ด้วยตัวเอง”

…

ในพื้นที่จัดการกลุ่มเครือข่ายสวรรค์ มีนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวคนหนึ่งกำลังมองหน้าเย่หยวนอย่างไม่สนใจ “แผงระดับหนึ่ง วันละหนึ่งล้าน แผงระดับสอง วันละสิบล้าน แผงระดับสาม วันละห้าล้าน แผงระดับสี่ วันละหนึ่งล้าน แผงระดับสุดท้าย… วันละหนึ่งแสน อ่า แต่ตอนนี้แผงข้างหน้ามันเต็มหมดแล้ว เลยเหลือแค่แผงระดับสุดท้าย เจ้าจะเอาไหม?”

แผงที่เรียกว่าระดับหนึ่งนั้นย่อมเป็นแผงที่มองเห็นได้ง่าย แต่ผู้คนเดินเข้ามาในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์พวกเขาก็จะเห็นร้านที่ตั้งแผงแถวนั้นทันที

ตำแหน่งแบบนี้ ขอแค่ของที่ขายไม่แย่จนเกินไป การจะขายวันละสิบล้านมันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย

และร้านของเถ้าแก่คนนั้นเองก็เป็นแผงระดับสอง

ส่วนแผงระดับสุดท้ายนั้นมันเป็นแผงที่ตั้งอยู่ในมุมในซอก ปกติแล้วมันคงไม่มีใครคิดจะสนใจร้านที่ตั้งในพื้นที่แบบนั้น แค่หาให้ได้วันละแสนก็คงจะเป็นเรื่องยากไม่น้อย

เพราะแผงระดับสุดท้ายนั้นมันอาจจะขายได้ไม่ถึงวันละแสนเสียด้วยซ้ำ จึงไม่มีใครคิดจะไปตั้งร้านที่นั่น

เย่หยวนกล่าวออกมาอย่างเรียบเฉย “แผงระดับสุดท้ายแล้วกัน ข้าอยากเช่ามันครึ่งเดือน”

เย่หยวนจ่ายผลึกปราณเทวะออกมา และรับเหรียญไปก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “อ่า จริงด้วย ระบบการเก็บส่วนต่างกำไรของแผงระดับสุดท้ายเป็นยังไง?”

เพราะเหรียญนี้มันไม่ใช่เหรียญธรรมดาๆ มันสามารถตรวจจับการไหลของผลึกปราณเทวะในแต่ละแผงร้านได้

และอย่างการที่เย่หยวนจ่ายไปเมื่อสักครู่ เหรียญของเถ้าแก่ร้านคนนั้นสามารถตรวจจับจำนวนผลึกปราณเทวะในแหวนได้ทันที

ในแผงดีๆ หากจำนวนยอดขายขึ้นไปได้ถึงจุดหนึ่ง พวกเขาก็ต้องจ่ายส่วนแบ่งกำไรให้กับกลุ่มเครือข่ายสวรรค์ด้วย

ยิ่งขายได้เยอะ ก็จะยิ่งโดนหักเยอะ!

เพราะสามขั้วอำนาจทุ่มแรงไปกับการสร้างกลุ่มเครือข่ายสวรรค์มาก ไม่แปลกหรอกที่เขาจะรีดผลึกปราณเทวะจากมันให้ได้มากที่สุด

เพราะการดูแลตลาดแห่งนี้มันไม่ใช่งานง่ายๆ พวกเขาถึงขั้นต้องจ้างยอดฝีมือมารักษาความปลอดภัยเลยด้วย

ในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์นี้ การต่อสู้นั้นเป็นสิ่งต้องห้าม หากไม่เช่นนั้นก็ต้องโทษประหารสถานเดียว

อย่างน้อยๆ ในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์นี้เหล่านักยุทธก็ไม่ต้องกังวลว่าจะเจอภัยอันตราย

นักยุทธคนนั้นจึงยกมือขึ้นมาโบกปัด “แผงระดับสุดท้ายจะมีการเก็บส่วนต่างกำไรบ้าบออะไร? หากเจ้ามีปัญญาขายได้ก็ขายไปเถอะ ไปๆ ข้ายุ่ง!”

ตอนที่ 1647 ร้านขายโอสถ

หนิงเทียนปิงรับผลึกปราณเทวะทั้งสามพันล้านของเย่หยวนออกไปเพื่อซื้อหาวัตถุดิบระดับสาม

นี่คือผลึกปราณเทวะก้อนสุดท้ายของเย่หยวนแล้ว

แม้แต่ผลึกปราณเทวะที่เก็บไว้ใช้ขับเคลื่อนโถงบัลลังก์ม่วง เย่หยวนก็นำมมันออกมาใช้จนหมดเกลี้ยง

ตอนนี้เย่หยวนนั้นไม่มีเงินติดตัวแม้สักผลึกปราณเทวะเดียว

เมื่อได้มาเห็นหน้าแผงของตัวเองจริงๆ เย่หยวนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาไม่คิดจะเก็บส่วนต่าง เพราะที่ตั้งของแผงนี้นั้นมันเป็นตำแหน่งที่ไม่มีใครคิดสนใจ

การหาที่ตั้งร้านนั้นมันก็เป็นทักษะอย่างหนึ่งเหมือนกัน นักยุทธที่ชำนานการออกมาเดินตลาดนั้นก็รู้ว่าผู้ที่ไม่มีปัญญาจะจ่ายค่าเช่าแผงดีๆ มันก็คงไม่มีของดีๆ ขายเช่นกัน

เพราะฉะนั้นร้านในพื้นที่แผงระดับสุดท้ายนี้จึงไม่มีใครคิดจะสนใจ

แน่นอนว่าตอนนี้มันมีนักยุทธมากมายมหาศาลมาที่เมือง ทำให้กลุ่มเครือข่ายสวรรค์นั้นคึกคักขึ้นมาก ทำให้เหล่าแผงระดับสุดท้ายเองก็ได้จำนวนลูกค้าเพิ่มมากขึ้นด้วย

เพียงแค่ว่าที่ตั้งแผงของเย่หยวนนั้นมันช่างห่างไกลผู้คนเหลือเกิน จะเรียกมันว่าเป็นแผงระดับสุดท้ายในหมู่แผงระดับสุดท้ายด้วยกันมันก็คงไม่ผิดนัก

เหล่านักยุทธที่มาเดินดูของนั้นแค่เดินมาจนถึงหน้าเขตแผงระดับสุดท้ายพวกเขาก็หมดความสนใจที่จะเข้ามาต่อแล้ว ไม่ต้องพูดถึงแผงที่อยู่หลังสุดแบบนี้เลย

แต่เย่หยวนก็ไม่ได้ใส่ใจมาก ตราบเท่าที่มีคนมาถึง ชื่อเสียงของเขาจะต้องโด่งดังขึ้นได้แน่

เมื่อเจ้าของแผงข้างๆ เห็นว่าเย่หยวนมาตั้งแผงใกล้ๆ เขาจึงออกมาทักทายเพราะความเบื่อหน่ายที่ต้องนั่งเฝ้าแผงโดยไม่ได้ขายอะไร

“นี่ ทำไมเจ้าถึงคิดเช่าแผงนี้ล่ะ? มันจะไม่ห่วยเกินไปหน่อยรึ?”

เย่หยวนยิ้มออกมา “ไม่เกี่ยวหรอก ตราบเท่าที่มันยังเป็นแผงข้าก็พอใจแล้ว”

เจ้าของแผงข้างๆ คนนี้เบื่อหน่ายจนถึงขีดสุด เมื่อได้มีเพื่อนคุยอย่างเย่หยวนเขาจึงยิ้มขึ้น “โห ข้าเองก็เหมือนกัน ทีแรกไม่รู้อะไรถึงได้คิดมาเช่าแผงนี้ สุดท้ายข้าก็เพิ่งจะมาขายของชิ้นแรกได้เมื่อกี้นี้เอง นี่ เจ้าขายอะไรรึ?”

เย่หยวนนั้นก็ไม่ได้คิดจะกัดผู้คนออกห่างแต่แรกเขาจึงตอบไป “โอสถ”

เมื่อเจ้าของร้านแผงข้างๆ ได้ยินแบบนั้นเขาก็ตอบกลับมาด้วยท่าทางดูแคลน “ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะเป็นนักหลอมโอสถด้วย! แต่แผงด้านหน้าเองก็มีโอสถขาย หากไม่ถึงพันก็น่าจะสัก แปดร้อยร้านได้ทำไมเจ้าถึงคิดว่าแผงในซอกแบบนี้จะมีคนมาซื้อเล่า?”

เย่หยวนยิ้ม “โอสถของข้านั้นไม่ต้องห่วงเรื่องขายได้ไม่ได้หรอก”

เมื่อเจ้าของร้านแผงข้างๆ ได้ยินแบบนั้นเขาก็หัวเราะขึ้น “เด็กน้อยเจ้ามันไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา! เจ้าคงเป็นแค่จอมเทพโอสถสามดาวใช่ไหมเล่า? ที่ด้านนอกนั้นมันมีจอมเทพโอสถสี่ดาวตั้งร้านอยู่ไม่น้อย แถมพวกเขายังขายโอสถระดับสามด้วย ไม่ว่าโอสถของเจ้ามันจะดีแค่ไหนแต่มันจะสู้ของจอมเทพโอสถสี่ดาวได้รึ?”

เย่หยวนยิ้มเบาๆ และตอบออกมา “ได้!”

คำตอบอันหนักแน่นนั้นทำให้เจ้าของร้านแผงข้างๆ เงียบลงทันที เขาได้รับรู้แล้วว่าเด็กคนนี้มันช่างมั่นใจจนเกินกว่าเหตุผลจะเข้าถึง

ระหว่างนั้นเย่หยวนก็หยิบป้ายร้านออกมา บนป้ายนั้นมันเขียนไว้ว่า ‘ร้านขายโอสถ’

ชื่อโคตรสิ้นคิด!

เจ้าของร้านแผงข้างๆ คนนั้นได้แต่ตบมุกอยู่ในใจ

แต่ว่าเย่หยวนกลับไม่นำโอสถออกมาแสดงเลยสักเม็ด เขาแค่วางป้ายต่างๆ ไว้บนแผงร้าน

มันเป็นราคาที่แบ่งจากหนึ่งถึงเก้าตามระดับความยากของโอสถ ระดับหนึ่งราคา หนึ่งร้อยล้าน ส่วนระดับเก้า ราคา สามพันล้าน

ได้เห็นป้ายราคานั้นเจ้าของร้านแผงข้างๆ ก็แทบทรุดลง

เด็กคนนี้มันมาเล่นตลกรึ?

โอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสาม ราคาสามพันล้าน?

นี่มาปล้นคนรึยังไง?

ร้านขายโอสถปกติแล้วจะต้องตั้งแสดงเม็ดยาที่ตัวเองภาคภูมิใจเพื่อดึงดูดลูกค้า แต่เย่หยวนกลับไม่ทำ

เพราะโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะนั้นมันต่างจากโอสถศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาๆ เพราะว่ามันบริสุทธิ์มาก จึงง่ายต่อการเสื่อมสภาพ ทำให้คุณภาพของโอสถลดต่ำลงทันที

เพราะฉะนั้นหลังจากเย่หยวนหลอมโอสถเสร็จเขาก็จะใช้เทคนิคพิเศษในการเก็บรักษามันก่อนจะเก็บมันเข้าไปในแหวนอีกที

แหวนเก็บของเหล่านี้มันจะดูด้อยค่าไปทันทีเมื่อต้องมาเจอกับค่าของโอสถเหล่านั้น

หากคิดนำมันออกมาวางแสดง เขาก็ต้องทำลายผนึกนั้นก่อน ทำให้คุณภาพของโอสถจะค่อยๆ ลดต่ำลงเรื่อยๆ

เพราะฉะนั้นร้านเล็กๆ นี้ของเย่หยวนจึงไม่มีของใดๆ แสดงให้ผู้คนเห็นเลย

เพราะโอสถที่เขาอยากขายทั้งหมดมันคือโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะ!

…

“ศิษย์น้องหญิง พวกนี้มันแค่แผงระดับสุดท้าย ไม่มีของดีๆ หรอก เราซื้อมาตั้งเยอะแล้ว มันพอแล้วล่ะ กลับไปกันเถอะ”

ที่หน้าเขตแผงระดับสุดท้าย มีชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามา

ฝ่ายหญิงสาวนั้นเดินออกมาอย่างร่าเริง ส่วนฝ่ายชายแทบจะหมดแรงลงแล้ว

คนทั้งสองนี้คือศิษย์ของพันธมิตรดาบดวงดาว ฝ่ายชายมีนามว่าเจาเจี้ยน ฝ่ายหญิงมีนามว่าซูถิง

ซูถิงยิ้มตอบ “ศิษย์พี่ใหญ่ หากท่านเบื่อนักก็กลับไปก่อนได้ ข้าจะลองดูรอบๆ นี้อีกหน่อย บางทีอาจจะไปเจอของดีเข้าก็ได้นะ?”

เมื่อเจาเจี้ยนได้ยินเช่นนั้นเขาก็ห่อไหล่ขึ้น “ศิษย์น้องหญิง แผงระดับสุดท้ายมันมีแต่พ่อค้าที่ไร้ความสามารถอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า มันจะไปมีของดีๆ อะไรได้อย่างไรกัน?”

ซูถิงจึงสวนขึ้น “อาจจะไม่เป็นแบบนั้นเสมอไป ครั้งก่อนไม่ใช่ว่าศิษย์พี่สามเองก็ได้เจอวรยุทธดีๆ ที่นี่หรือ? ตอนนี้เขาเอามันไปฝึกฝนและเพิ่มความสามารถตัวเองได้มากมาย ท่านเองก็น่าจะรู้ดี”

เจาเจี้ยนตอบกลับไปไม่ถูกจึงอ้างขึ้น “เขามันก็แค่แมวตาบอดที่บังเอิญไปเจอหนูตายเข้า”

ซูถิงตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม “บางทีเราก็อาจจะไปเจอหนูตายเข้าบ้างก็ได้นะ? ตอนนี้มันมีนักยุทธมารวมตัวกันในเมืองเรามากมาย ใครจะไปรู้ว่าบางทีที่นี่จะแอบซ่อนอะไรไว้?”

เหมือนว่าการซื้อของนั้นมันจะฝังอยู่ในสัญชาตญาณของผู้หญิง ซูถิงไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อและเดินเลือกดูของไปเรื่อยๆ อย่างเริงร่า

ส่วนเจาเจี้ยนนั้นก็ได้แต่ต้องฝืนใจทนตามซูถิงไป

เพราะเขาเองก็สนใจในตัวศิษย์น้องหญิงคนนี้ไม่น้อยจึงไม่ได้ปฏิเสธออกมาแรงๆ

หลังจากเดินมาได้ประมาณสองชั่วโมง หากพูดกันตามความเป็นจริงมันไม่มีทางเลยที่เจาเจี้ยน นักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งก้าวเช่นเขาจะรู้สึกเหนื่อยได้

แต่ตอนนี้ขาของเขากลับหนักหน่วงเหมือนมันมีรากงอก แทบจะยกมันไม่ขึ้นอีกแล้ว

“ศิษย์น้องหญิง เห็นไหม… ข้าก็บอกไปแล้วว่ามันไม่มีของดีๆ หรอก” เจาเจี้ยนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกเขาเดินมาจนเกือบจะสุดแล้ว

ซูถิงเองก็เศร้าใจอยู่นิดหน่อย นางคิดว่าการที่มีนักยุทธมากมายขนาดนี้มารวมตัวกัน มันน่าจะมีของดีอะไรออกมาบ้าง แต่สุดท้ายแผงระดับสุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรดีเลยจริงๆ

แต่เมื่อได้เห็นว่าเกือบเดินมาถึงสุดทางแล้ว นางจึงตัดสินใจที่จะไม่ยอมกลับไปทั้งๆ แบบนี้และกล่าวขึ้น “ศิษย์พี่ใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านน่ะเป็นคนดี ตอนนี้มันเหลืออีกแค่ไม่กี่แผงเอง เรามาเดินดูให้มันจบๆ ไปไหม?”

คำพูดนั้นมันช่างแยบยล สุดท้ายเจาเจี้ยนจึงยอมจำนนและพยักหน้ากล่าวขึ้น “อ่า ได้ๆ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว มีอีกแค่ไม่กี่แผงเท่านั้น”

หลังจากมองดูไปอีกหลายคราพวกเขาก็ยังไม่พบเจออะไรดีๆ จนตอนนี้แม้แต่ซูถิงเองก็แทบจะยอมแพ้แล้ว

แต่จู่ๆ นางก็หันไปเห็นป้ายร้านเล็กๆ ในมุมสุดหนึ่งจนเกิดความสงสัยขึ้น

แผงของร้านนี้มันช่างอยู่ในตำแหน่งที่ห่างไกลและยังเล็กจนแทบมองไม่เห็นหากคนไม่สนใจจริงๆ พวกเขาคงไม่มีทางเจอมันได้เลย

แต่สิ่งที่ดึงดูดนางมากที่สุดก็คือการที่ร้านนั้นกลับไม่มีของแสดงแม้สักชิ้น

“ร้านขายโอสถ ชื่อสิ้นคิดดีจริงๆ เถ้าแก่ ท่านขายโอสถแต่ทำไมไม่มีโอสถวางแสดงเลยล่ะ?” ซูถิงเข้ามาถามเย่หยวนด้วยความสงสัย

เย่หยวนจึงตอบกลับไปอย่างเฉยชา “โอสถของข้านั้นไม่เหมาะที่จะนำออกมาแสดง หากเจ้าอยากได้โอสถใด ก็จงบอกข้ามาเถอะ”

ซูถิงเบิกตากว้างเมื่อได้ยินและถามขึ้นอย่างสงสัย “มันมีโอสถใดที่ไม่เหมาะจะนำออกมาแสดงด้วยรึ? ที่ท่านพูดนี่หมายถึงว่าร้านท่านมีโอสถทุกชนิด?”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “โอสถทั่วๆ ไปข้ามีมันทั้งหมด ส่วนโอสถที่หายากหน่อยก็พอมีบ้าง แต่ต่อให้ไม่มีข้าก็สามารถหลอมมันให้เจ้าได้ทันที ขอเวลาแค่สามชั่วโมงเท่านั้น”

เจาเจี้ยนยืนฟังอยู่ข้างๆ ด้วยความรู้สึกที่ว่าเย่หยวนนั้นช่างขี้อวดโม้ดีเสียจริงๆ

ก่อนที่สายตาของเขาจะหรี่ลงทันทีที่ได้เห็นป้ายราคาของเย่หยวนและตะโกนขึ้น “โอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสามแค่เม็ดเดียวเจ้ากลับคิดขายมันในราคาสามพันล้านผลึกปราณเทวะ? นี่เจ้าคิดจะปล้นผู้คนหรืออย่างไร?”

เมื่อเย่หยวนได้ยินเขาก็หันไปตอบ “การขายราคานี้มันก็หมายความว่าโอสถของข้ามีคุณภาพเท่านี้”

เจาเจี้ยนตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง “โอสถบ้าบออะไรจะราคาถึงสามพันล้าน ไหนเจ้าลองบอกมาหน่อยสิ!”

ตอนที่ 1648 โฆษณาให้ฟรี

“ขั้นเทวะโมฆะ!” เย่หยวนตอบกลับออกมาอย่างเฉื่อยชา

เจาเจี้ยนหัวเราะออกมาเสียงดังทันทีที่ได้ยิน “เด็กน้อยดูท่าแล้วเจ้าคงไม่ได้มาที่นี่เพื่อขายโอสถเสียแล้ว เจ้ามาเพื่อหลอกลวงต้มตุ๋นผู้คนใช่หรือไม่? อ้างว่ามันเป็นขั้นเทวะโมฆะ เจ้าไม่คิดว่าจะมีใครมาตัดลิ้นเจ้าออกมารึอย่างไร! ในเมืองหลวงลาภสายน้ำนี้ มันยังไม่เคยมีนักหลอมโอสถคนใดกล้าอวดอ้างตัวเองว่าสามารถหลอมโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะได้เลย แล้วเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”

ซูถิงเองไม่ได้พูดจาออกมาเหมือนเจาเจี้ยน แต่นางเองก็ไม่คิดเชื่อเย่หยวนเลยแม้แต่น้อยเช่นกัน

ในใจของนางตอนนี้เย่หยวนนั้นคือคนโกหกไปแล้วเรียบร้อย

“ช่างเถอะ ศิษย์พี่ใหญ่ ไปกันเถอะ” ซูถิงกล่าว

แต่เจาเจี้ยนกลับพูดขึ้น “ศิษย์น้องหญิง เจ้าคนต้มตุ๋นแบบนี้เราจะปล่อยมันไว้ในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์ไม่ได้ ต่อให้มันตั้งร้านในเขตแผงระดับต่ำสุดแต่เราก็ต้องทำลายร้านมันลงเสีย! รอให้ข้าเปิดโปงเจ้าคนขี้โกหกนี่ก่อนเถอะ แล้วข้าจะไปบอกให้ท่านลุงนักยุทธมาไล่มันออกไปจากกลุ่มเครือข่ายสวรรค์!”

ซูถิงนั้นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะรู้สึกว่าคำพูดของเจาเจี้ยนนั้นมีเหตุผล สุดท้ายเลยตัดสินใจเงียบลง

เจาเจี้ยนนั้นตะโกนขึ้นมาเสียงดังมาก มากจนทำให้ผู้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเริ่มเดินตามมาดูต้นเสียง

เดิมทีที่แห่งนี้มันอยู่ไกลหูไกลตาผู้คน แต่เสียงดังๆ ของเขาคนนี้กลับดึงดูดความสนใจของคนมาแทน

ในมุมเล็กๆ นี้ ตอนนี้มีคนมามุงดูเหตุการณ์ไม่น้อยเลย

“เด็กน้อยคนนี้น่ะหรือที่บอกว่าขายโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะ? เฮอะ เฮอะ ดูท่าคงเป็นพวกต้มตุ๋นล่ะสิท่า?”

“ข้าเองก็อยู่มานานถึงหมื่นกว่าปีแต่ก็ยังไม่เคยจะได้มีโอกาสเห็นเลยว่าโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะมันหน้าตาเป็นยังไง!”

“มันมีให้เลือกระดับความยากจากหนึ่งถึงเก้าด้วย เป็นแค่นักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าแท้ๆ หมายความว่ามันน่าจะเป็นแค่จอมเทโอสถสามดาว แต่กลับอวดอ้างว่าตัวเองหลอมโอสถความยากระดับเก้า ได้รึ?”

…

ตอนนี้ท่าทางของทุกคนต่อร้านโอสถของเย่หยวนนั้นไม่ค่อยดีนัก

เพราะยังไงเสียโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะมันก็เป็นของที่หายากจนทำให้ผู้คนขนลุกขนพอง

เจาเจี้ยนมองดูเย่หยวนและกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มแสนเย็นชา “เด็กน้อย หนึ่งพันล้านใช่ไหม? ข้าจะจ่ายให้ก็ได้ ไหนลองเอาโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสาม ขั้นเทวะโมฆะออกมาให้ดูหน่อยสิ!”

เขาบอกว่าจะจ่าย แต่ไม่ได้คิดที่จะจ่ายเลยแม้แต่น้อย

เจาเจี้ยนนั้นตัดสินไปแล้วว่าเย่หยวนเป็นแค่พวกต้มตุ๋น มีหรือที่เขาจะยอมเสียเงินให้พวกคนอย่างเย่หยวนเป็นพันล้าน?

แต่มีหรือที่เยน่หยวนจะมองไม่ออก? เขากล่าวตอบกลับมา “เงินมาของไป ข้าไม่มีเวลามาเล่นกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเจ้าหรอกนะ”

เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม?

เจาเจี้ยนระเบิดความโกรธขึ้นทันที ดูหน้าเจ้าแล้วไม่น่าจะอายุเท่าข้าเสียด้วยซ้ำใช่ไหม?

“อุ๊บ!”

ท่าทางจริงจังของเย่หยวนมันทำให้ซูถิงอดขำออกมาไม่ได้

แต่เจาเจี้ยนที่ทั้งโกรธและอายในตอนนี้จึงกล่าวขึ้น “เจ้าไม่เอามันออกมาใช่ไหม? ข้าว่าแล้วว่าเจ้ามันก็แค่พวกต้มตุ๋น! ฮึ่ม! เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม? ข้านั้นคือศิษย์ของพันธมิตรดาบดวงดาว! แต่เจ้ากลับกล้ามาหลอกลวงคนในเขตแดนของพันธมิตรดาบดวงดาวเรา ข้าจึงขอเป็นตัวแทนทำร้ายป้ายร้านเจ้าเดี๋ยวนี้!”

คำพูดของเจาเจี้ยนมันทำให้ผู้คนรอบๆ แตกตื่นขึ้น

พวกเขาไม่คิดเลยว่าคนทั้งสองนี้จะมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ปานนั้น

ตอนนี้คงมีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแล้วจริงๆ

และหลังจากเจาเจี้ยนประกาศออกมา เขาก็ส่งมือออกมาไปยังป้ายร้ายของเย่หยวน

เย่หยวนมีสีหน้าไม่พอใจก่อนจะส่งฝ่ามือของตัวเองออกไปบ้าง และกลับถึงเป้าหมายก่อนทั้งๆ ที่ส่งออกมาทีหลัง

บัง!

ร่างของเจาเจี้ยนลอยออกไปไกล โชคยังดีที่รอบๆ นั้นมีผู้คนมากมาย ยอดฝีมือเองก็ไม่น้อยเช่นกัน

พวกเขาทั้งหลายใช้ฝ่ามือรองรับร่างของเขาไว้ด้วยความเห็นแก่หน้าพันธมิตรดาบดวงดาว ทำให้ร่างกายของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บมากมาย

แต่ทว่าตอนนี้คนรอบๆ ต่างก็หันมามองเย่หยวนด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นตระหนก

เด็กคนนี้มีพลังบ่มเพาะเพียงแค่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าขั้นสุดเท่านั้น แต่กลับสามารถส่งร่างของเจาเจี้ยนนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งก้าวลอยไปได้สบายๆ

พลังฝีมือของเขานั้นมันไม่ธรรมดา!

เจาเจี้ยนนั้นตกที่นั่งลำบาก ตอนนี้เขารู้สึกเสียหน้าต่อหน้าศิษย์น้องหญิงและกล่าวขึ้นอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าโจมตีข้าเรอะ?”

เย่หยวนจึงหันไปมองเขาอย่างเย็นเหยียบ “มันไม่ใช่ว่าเจ้าไม่สามารถขอดูสินค้าได้ เจ้าแค่ต้องจ่ายเงินออกมาแล้วเจ้าก็จะได้รู้เองว่ามันจริงหรือปลอม! แต่เจ้ากลับคิดจะทำลายป้ายร้านของข้าทั้งๆ อย่างนั้น! นี่หรือคือวิธีที่พันธมิตรดาบดวงดาวใช้? บอกว่าข้าเป็นพวกต้มตุ๋นและกล่าวหาข้าสั่วๆ ข้าไม่ได้บอกว่าเจ้าว่าข้าไม่ได้ แต่จะว่าอะไรเจ้าต้องมีหลักฐาน! หากยังทำตัวกร่างไม่สนใจใคร คราหน้ามันคงไม่จบแค่นี้แน่ๆ”

เจาเจี้ยนนั้นแทบต้องสำลักด้วยพลังกดดันที่เย่หยวนปล่อยออกมา

หากเป็นก่อนหน้า เขาคงหัวเราใส่คำขู่นั้นได้ง่ายๆ

แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเย่หยวนมีฝีมือจริง

และเมื่อสักครู่นี้เขาก็คิดจะโจมตีลงไปจริงๆ

แต่หากต้องถอยไปทั้งอย่างนี้เขาก็คงทนไม่ไหวเช่นกัน จึงตะโกนขึ้นอย่างโกรธแค้น “ได้! ข้าเองก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าเจ้ามันขายอะไรกันแน่! นี่หนึ่งพันล้านผลึกปราณเทวะ เอาโอสถออกมา ข้าจะเปิดโปงเจ้าต่อผู้คนเอง!”

พูดจบเขาก็วางแผวนลงบนแผงทันที

เย่หยวนรับแหวนมาและตรวจสอบจำนวนผลึกปราณเทวะข้างใน “เจ้าอยากได้โอสถใด?”

เจาเจี้ยนคิดนิดหน่อยก่อนจะตอบ “ข้าขอสิ่งที่ธรรมดาที่สุด เอาเป็นโอสถมหาปราณ!”

โอสถมหาปราณนั้นเป็นโอสถที่นักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าใช้เพื่อบ่มเพาะ มีผลคล้ายๆ โอสถปราณเทวะ

โอสถมหาปราณขั้นเทวะนั้นมันก็มีออกขายในเมืองเมืองหลวงลาภสายน้ำบ้างหลายๆ ปีครั้ง แต่ราคามันก็เรียกได้ว่าสูงลิบจนถึงแปดสิบล้านผลึกปราณเทวะเลย

ส่วนขั้นเทวะโมฆะนั้นเป็นอะไรที่ยังไม่เคยปรากฏออกมาก่อน

เมื่อได้ยินแบบนั้นเย่หยวนก็หยิบเอาโอสถมหาปราณขั้นเทวะโมฆะออกมาจริงๆ หากมองแบบนี้การที่เย่หยวนขายมันในราคาแค่หนึ่งพันล้านคงนับได้ว่าถูก

ทุกคนมองดูตามเย่หยวน ตอนนี้เขาถึงขั้นนำเงินออกมาแล้ว เขาคงไม่คิดที่จะโจมตีทำร้ายผู้คนใช่ไหม?

ภายใต้สายตาของทุกผู้คน เย่หยวนค่อยๆ นำแหวนอีกวงออกมายื่นให้เจาเจี้ยน “นี่โอสถมหาปราณที่เจ้าสั่ง”

เจาเจี้ยนหัวเราะเยาะออกมาในใจ เขาไม่เชื่อเลยแม้สักนิดว่าเย่หยวนจะนำโอสถมหาปราณขั้นเทวะโมฆะออกมา ไม่แม้แต่จะคิดว่าเย่หยวนจะหยิบโอสถมหาปราณออกมาเสียด้วยซ้ำ

แกล้งทำ!

ข้าล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าเจ้าจะแกล้งทำท่านั้นไปได้อีกนานแค่ไหน!

เขายื่นมือไปหยิบแหวนขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ ส่งจิตศักดิ์สิทธิ์เข้าไป และพบว่ามีคลื่นพลังโอสถมหาศาลพุ่งออกมากระแทกจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขา

พลังของโอสถนี้มันอะไรกัน?

หรือว่า… จะเป็นขั้นเทวะโมฆะจริง?

ตอนนี้สายตาทุกผู้คนต่างจ้องมองดูเจาเจี้ยน เมื่อได้เห็นว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ทุกคนก็จดจำมันไว้อย่างดี

ทุกผู้คนที่มามุงดูเริ่มตกใจกันไม่น้อย หรือว่านี่จะเป็นขั้นเทวะโมฆะจริง?

“ฮึ่ม! อย่างน้อยเจ้าก็มีทักษะในการปลอมแปลงไม่เบา ทำให้มันดูเหมือนของจริงได้ขนาดนี้! แต่… ข้าอยากทดสอบผลของมันตรงนี้!” เจาเจี้ยนพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

จนถึงตอนนี้เจาเจี้ยนก็ยังไม่คิดว่าเย่หยวนจะส่งโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะออกมาจริงๆ

เหล่าผู้ที่ขายโสถปลอมย่อมมีวิธีปลอมแปลงให้ไม่สามารถตรวจจับได้ง่ายๆ

ทุกคนต่างซื้อขายกันแบบต่อหน้า หากพวกเขาเห็นว่าตัวเองถูกหลอก พวกนักต้มตุ๋นคงไม่มีทางรอดออกไปได้

นั่นทำให้เกิดการปลอมแปลงขึ้นมาในหลายระดับ บ้างก็มีฝีมือที่เหนือชั้นจนทำให้ไม่สามารถแยกได้เลยว่าโอสถเหล่านั้นมันเป็นของจริงหรือปลอม

แต่หากมีคนคิดลองโอสถนั้น เรื่องมันก็จะต่างออกไป

เพราะผลที่ออกมามันจะชัดเจน!

เย่หยวนตอบกลับไปด้วยท่าทางสบายๆ “แล้วแต่เจ้าเถอะ”

ทองแท้ไม่กลัวไฟ มีหรือที่โอสถของเย่หยวนจะถูกมองว่าเป็นของปลอมไปได้อีก?

ที่สำคัญเย่หยวนในตอนนี้เข้าใจสถานการณ์อย่างดี การกระทำของเจาเจี้ยนนั้นเป็นยอดวิธีการโฆษณาให้กับร้านของเขา เขาจึงไม่คิดที่จะห้ามใดๆ ทั้งสิ้น

เย่หยวนนั้นมั่นใจในความสามารถตัวเองจึงไม่คิดที่จะลำบากออกไปโฆษณาให้ใครๆ รู้

แต่ตอนนี้เจาเจี้ยนคิดจะอาสาช่วยทำการโฆษณาให้ เขาเองก็ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่ต้องปฏิเสธความหวังดีนี้

สถานการณ์ตอนนี้มันไม่ต่างจากละครสด มีการจัดฉากต่างๆ ไว้อย่างพร้อมเพรียง

เจาเจี้ยนยิ้นแหวนนั้นให้ซูถิงและบอก “ศิษย์น้องหญิง เจ้ามาลองโอสถมันหน่อย!”

ซูถิงเองก็สงสัยไม่น้อยจึงรับแหวนไปอย่างเต็มใจ

เจาเจี้ยนนั้นเป็นถึงยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งก้าว ต่อให้เขาจะกินดื่มโอสถไปมากอีกแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถที่จะเพิ่มพลังปราณเทวะในร่างไปได้อีกแล้ว

แต่ซูถิงนั้นเป็นแค่นักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าชั้นกลาง ต่อให้มันจะเป็นโอสถปลอม แต่มันก็ยังน่าจะช่วยนางได้ไม่น้อย

การที่สามารถทำให้โอสถเหมือนจริงได้ขนาดนี้ มันก็หมายความว่าโอสถชนิดนี้ไม่น่าจะส่งผลร้ายใดๆ ได้ มันแค่เป็นเทคนิคในการหลอกตบตาเรื่องคุณภาพเท่านั้น

ตอนที่ 1649 สู่ความโกลาหล

ทุกผู้คนเว้นระยะออกมาจากซูถิงปล่อยให้นางได้ทำการดูดซับโอสถอย่างสะดวก

ซูถิงนั้นไม่ได้หวังอะไรมากมาย โอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะนั้นหาใช่ผักปลาที่จะมาหาซื้อได้ง่ายๆ ตามตลาดแบบนี้

หากเย่หยวนบอกว่าตนเองมีโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะอยู่สักเม็ด มันคงพอทำใจเชื่อได้บ้าง

แต่เย่หยวนกลับบอกว่าโอสถทั้งหมดของเขาเป็นโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะ เรื่องนั้นมันเกินกว่าที่จะรับได้ไปหน่อย

“เด็กคนนี้มันใจเย็นจริงๆ ขนาดคนเขาจะลองโอสถแล้วแท้ๆ แต่มันกลับยังใจเย็นได้ขนาดนี้”

“ฮ่าฮ่า ไม่ยอมจบจนกว่าจะจบจริงๆ”

“ข้าจำได้ว่า สิบกว่าปีก่อนมีคนมาขายโอสถปลอมในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์จนโดนจับได้ หลังจากนั้นมันก็โดนกระทืบจนเละด้วยน้ำมือของ สามขั้วอำนาจ”

“เด็กคนนี้มันมีฝีมืออยู่บ้าง แต่หากไปเทียบกับ สามขั้วอำนาจแล้วมันคงยังไม่พอ”

…

เหล่านักยุทธรอบๆ ต่างรอคอยที่จะได้เห็นเรื่องตลกกัน เรื่องในวันนี้มันใหญ่จนเกินกว่าที่จะมีใครมาปกปิดไว้ให้ไหวแล้ว

กลุ่มเครือข่ายสวรรค์นั้นเป็นตลาดย่านการค้าที่มีชื่อเสียงโด่งดัง สามขั้วอำนาจเองก็ใส่ใจในเรื่องของชื่อเสียงเป็นอย่างมาก

หากมีการค้นพบว่าเกิดการต้มตุ๋นขึ้น รับรองได้เลยว่าเรื่องมันคงจบไม่สวย

ก่อนอื่นพวกเขาก็จะแสดงตัวอย่าง แล้วค่อยทำลายชื่อพวกนั้นทิ้ง

เมื่อผลึกโอสถถูกเปิดออกมา กลิ่นของโอสถอันรุนแรงก็ฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งพื้นที่อย่างห้ามไม่ได้

“ช่างเป็นกลิ่นโอสถที่รุนแรงนัก!”

“พลังโอสถจะแรงกล้าอะไรขนาดนี้!”

“โอสถมหาปราณเม็ดนี้คงไม่ได้เห็นขั้นเทวะโมฆะจริงๆ หรอกใช่ไหม?”

…

ทุกคนหน้าถอดสีทันที เพราะยิ่งเป็นโอสถที่มีคุณภาพสูง มันก็จะยิ่งส่งกลิ่นโอสถที่รุนแรงพร้อมๆ กับปล่อยพลังโอสถที่แข็งแกร่งออกมาด้วย

โอสถมหาปราณในมือซูถิงเม็ดนี้มันไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

“จะตื่นตกใจอะไรกันไปเล่า! ทั้งกลิ่นและพลังของโอสถนั้นมันสามารถปลอมแปลงกันได้ แต่ผลของมันจริงๆ ต้องรอให้ผู้คนได้ดูดซับมันไปก่อนถึงจะรู้แน่!” แม้ว่าเจาเจี้ยนจะตื่นตกใจอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ยังคงรักษาท่าทางนั้นไว้ได้ไม่คลาย

เพราะสิ่งที่เขาพูดมาเองมันก็มีเหตุผล หากมิได้ลองดูดซับโอสถตรงนั้น เรื่องราวอื่นใดมันก็สามารถปลอมแปลงได้

แต่เย่หยวนก็พูดออกมาอย่างไม่แยแสใดๆ “รีบๆ ดูดซับมันเสียที ยิ่งเจ้าชักช้าโอสถมันก็จะยิ่งเสียคุณภาพ”

ซูถิงเองก็ตื่นตระหนกไม่น้อย ก่อนจะรีบยกโอสถเม็ดนั้นเข้าใส่ปากไป

เป็นตอนนั้นเองที่ซูถิงได้รู้สึกถึงคลื่นพลังจากโอสถระเบิดออกมาภายในร่างตั้งแต่ปากไปจนถึงท้อง

คลื่นพลังปราณเทวะอันหนักหน่วงไหลไปตามแขนขาของนางราวกับแม่น้ำที่เชี่ยวกราก ทำให้ร่างกายของนางรู้สึกสดชื่นขึ้นทันทีที่กลืนโอสถลงไป

ซูถิงรู้สึกราวกับว่าเส้นเอ็นจุดชีพจรในร่างต่างผ่อนคลายขึ้น

ครื้น!

ช่วงคอขวดสู่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าชั้นปลายเปิดออกทันทีด้วยคลื่นโอสถอันรุนแรงนี้

“ช่างเป็นพลังปราณเทวะที่รุนแรงอะไรเช่นนี้! นางกำลังจะบรรลุแล้ว!”

“เป็นพลังโอสถที่รุนแรงเสียจริงๆ นี่มัน… นี่มันโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะของจริง?”

“แค่โอสถมหาปราณเม็ดเดียวแต่กลับทำให้นางบรรลุเข้าสู่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าชั้นปลายได้ นี่มัน… ราคาแค่พันล้านนี้มันจะคุ้มค่าเกินไปแล้ว!”

…

เสียงร้องอันตื่นตระหนกดังขึ้นจากทุกทิศทาง

เพราะโอสถมหาปราณนั้นมันเป็นแค่โอสถที่ช่วยเพิ่มระดับปราณเทวะ หาได้ช่วยในการบรรลุผ่านช่วงคอขวดไม่

สำหรับซูถิงแล้วแม้จะกินโอสถมหาปราณเข้าไปอีกนับร้อยนับพันเม็ดมันก็ไม่น่าจะช่วยการในบรรลุขั้นได้รวดเร็วปานนั้น

แต่ว่าผลของโอสถที่เย่หยวนขายมันกลับรุนแรงมาก ทำให้ซูถิงที่เดิมทีติดคอขวดอยู่ได้พลังของโอสถอันรุนแรงนี้ช่วยให้สามารถบรรลุขึ้นสู่ขั้นปลายได้ในทันที

พลังวิญญาณในกลุ่มเครือข่ายสวรรค์ถูกดูดกลืนเข้ามารวมกันยังที่เดียว มันจึงทำให้เหล่านักยุทธคนอื่นๆ เริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติมากขึ้น

การมาบรรลุที่กลุ่มเครือข่ายสวรรค์นั้น ในสถานที่แบบนี้มันเป็นเรื่องแปลกมากที่จะมีใครมาบรรลุ ทุกผู้คนจึงอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เพราะฉะนั้นตอนนี้เหล่านักยุทธที่สนใจใคร่รู้จึงมุ่งหน้ามาหาต้นทางที่พลังวิญญาณถูกดูดไปอย่างไม่หยุดหย่อน

ฝูงชนเหล่านี้มันทำให้เขตแผงระดับสุดท้ายยิ่งมีคนมากขึ้น และมากขึ้น

ไม่นานนักมันก็เต็มไปด้วยผู้คนจนไม่มีแม้แต่ที่จะหายใจ

แต่ยิ่งเป็นแบบนั้น ผู้คนที่ผ่านไปมาก็ยิ่งสนใจใคร่รู้หนักกว่าเก่า

เหล่าคนที่ไม่สามารถแทรกตัวเข้าไปได้แล้วต่างก็พยายามถามเรื่องราวจากคนใกล้ๆ อยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

นั่นทำให้สภาพของกลุ่มเครือข่ายสวรรค์ในตอนนี้มันยุ่งเหยิงไปหมด

เรื่องราวสุดแปลกประหลาดนี้มันทำให้แม้แต่ สามขั้วอำนาจใหญ่ยังต้องหันมาสนใจ

กลุ่มเครือข่ายสวรรค์นั้นตั้งอยู่มานานหลายต่อหลายปีอย่างที่ไม่เคยมีเรื่องใดๆ แบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน

สามขั้วอำนาจนั้นกลัวว่าจะเกิดการจลาจลขึ้นจึงรีบส่งยอดฝีมือออกมาจัดการเรื่องราวตามๆ กัน

“อย่าเบียดกันเข้าไป! หากพวกเจ้ายังคิดจะเบียดกันเข้าไปด้านในอีกข้าจะนับว่ามันเป็นการก่อเรื่อง! ผู้ก่อเรื่องต้องโทษประหารสถานเดียว!”

ยอดฝีมืออาณาจักรบรรพชนพระเจ้าหกดาวคนหนึ่งตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมปล่อยพลังกดดันที่มหาศาลออกมา ทำให้ผู้คนเริ่มกลับมาตั้งสติได้

สุดท้ายด้วยการจัดการของ สามขั้วอำนาจใหญ่ เหล่านักยุทธที่อยากรู้อยากเห็นจึงได้ถอยกลับไป

แต่แม้จะเป็นอย่างนั้นพื้นที่ในเขตแผงระดับสุดท้ายมันก็ยังอัดแน่นไปด้วยผู้คนจนไม่มีที่จะหายใจ

ซูถิงค่อยๆ เปิดตาขึ้น ดวงตานั้นของนางเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวารู้สึกราวกับว่าตนเองมีพลังปราณเทวะใช้อย่างไม่มีหมด

นางรู้ได้เลยว่าตอนนี้โอสถที่นางได้รับไปยังไม่ถูกดูดซับจนหมด

ซูถิงอยากจะรีบไปหาที่เก็บตัวต่อทันทีเพื่อจะได้ดูดซับพลังที่เหลือของโอสถ

เจาเจี้ยนมองดูซูถิงด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เขาตื่นตกใจจนไม่สามารถที่จะคิดอะไรใดๆ ได้อีก

“ศ-ศิษย์น้องหญิง?” เจาเจี้ยนพูดขึ้นอย่างติดๆ ขัดๆ

ซูถิงหายใจเข้าลึกและกล่าว “ใช่ นี่คือโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะของจริง!”

โอ้!

เหล่านักยุทธรอบๆ ต่างส่งเสียงร้องออกมาพร้อมๆ กัน!

เพราะแม้ในใจของพวกเขาจะพอรู้อยู่แล้ว แต่การได้ยินมันซ้ำจากปากซูถิงอย่างชัดเจนแบบนี้มันยิ่งทำให้เรื่องราวแน่นอนเข้าไปใหญ่

“โอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะจริงๆ ด้วย!”

“พระเจ้า ข้าอยู่มาตั้งนานนมแต่ไม่เคยจะได้เห็นโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะมาก่อนเลย!”

“แค่โอสถมหาปราณแต่กลับช่วยให้นางบรรลุอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าชั้นปลายได้ นี่สิถึงจะสมเป็นโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะ!”

…

ซูถิงค่อยๆ เดินเข้าไปหาเย่หยวนพร้อมยกมือขึ้นคารวะ “เถ้าแก่ เมื่อสักครู่เราสองศิษย์พี่น้องกล่าวหาท่านไปมาก ขอให้ท่านช่วยอภัยให้พวกเราด้วย!”

เย่หยวนตอบ “ไม่ต้องคิดมาก”

เย่หยวนรู้ดีว่าโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะมันน่าเหลือเชื่อแค่ไหน เพราะฉะนั้นท่าทางของคนทั้งสองจึงไม่ได้ผิดแปลกไปจากที่เย่หยวนคาดเดานัก เขาจึงไม่คิดจะสนใจอะไรให้มากความ

ซูถิงถาม “ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าโอสถที่เถ้าแก่มีทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะหรือ?”

เย่หยวนพยักหน้า “ก็ประมาณนั้น มันก็มีบ้างที่ไม่ได้ขั้นสูงขนาดนั้น แต่หากมีใครอยากได้ข้าจะขายให้ถูกๆ สัก ห้าสิบล้านต่อเม็ดก็แล้วกัน”

“…”

ทุกคนพูดไม่ออก ที่เขาว่าขั้นไม่สูง… หรือเขาจะหมายถึงขั้นเทวะ?

เพราะมันไม่มีทางเลยที่ขั้นสวรรค์จะขายในราคา ห้าสิบล้าน!

แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญอีกแล้ว ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือโอสถที่เย่หยวนมี… มันเป็นขั้นเทวะโมฆะทั้งสิ้น!

นี่มันจะน่ากลัวเกินไปแล้ว!

“เถ้าแก่ ข้าเองก็อยากได้โอสถมหาปราณเช่นกัน! นี่หนึ่งพันล้านผลึกปราณเทวะ!”

“เถ้าแก่ ข้ามีอยู่ ห้าร้อยล้าน ข้าอยากได้โอสถวิญญาณเหิน!”

“เถ้าแก่ ข้ามีอยู่ เจ็ดร้อยล้าน! ข้าขอโอสถสมบัติสวรรค์จันทร์ขาว!”

…

ในเวลาชั่วพริบตานั้นเจาเจี้ยนและซูถิงได้ถูกฝูงชนกลืนกินไปแล้วเรียบร้อย

ตอนนี้ยังจะมีใครสนใจหน้าพันธมิตรดาบดวงดาวอีก? การซื้อโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะให้ได้นั้นคือเรื่องสำคัญที่สุดแล้ว!

เย่หยวนเห็นว่าที่ด้านหน้าตนเองมีมือจำนวนมากมายยื่นเข้ามาจนไม่เห็นอะไรอย่างอื่นเลย

มือเหล่านั้นล้วนแล้วแต่ถือแหวนเก็บของไว้ แหวนที่ด้านในเปี่ยมล้นไปด้วยผลึกปราณเทวะ!

ในจำนวนเหล่านั้น มีหลายต่อหลายคนที่เป็นถึงนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้า

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นนักยุทธในค่ายสำนักใหญ่โตแค่ไหน จะมีใครบ้างที่ไม่มีเด็กๆ ในการดูแลเลย?

หนึ่งพันล้านผลึกปราณเทวะเพื่อซื้อโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะ หากพลาดโอกาสนี้ไปมันคงไม่มีโอกาสแบบนี้ย้อนกลับมาอีกแล้ว!

“หยุด!”

จู่ๆ เย่หยวนก็ใช้พลังปราณเทวะของตัวเองตะโกนลั่น ทำให้ทุกผู้คนต้องเงียบฟังทันที

เมื่อได้เห็นว่าทุกคนตรงหน้าเงียบปากลงแล้วเย่หยวนจึงกล่าวขึ้นต่อ “อยากซื้อโอสถข้าพวกเจ้าต้องต่อแถวเข้ามา! หากยังทำตัวแบบนี้ข้าจะไม่ขายให้ใครทั้งสิ้น!”