Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ 1612-1615

 ตอนที่ 1612 ก็แค่นี้

แม้กู่ฮั่นจะพูดแบบนั้นออกมาแต่เย่หยวนกลับไม่คิดจะเก็บมันมาใส่ใจ

“ท่านกู่ฮั่นนี่ไม่ใช่ว่าเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์หรอกรึ? ทำไมล่ะ? หรือเจ้ากลัวที่จะรับคำท้าของข้ากันนะ? กลัวจอมเทพโอสถสามดาวคนนี้?” เย่หยวนยิ้มเย้ยออกมา

กู่ฮั่นจึงหันมาพูดต่อทันที “ข้าไม่ได้เลือกหมูหมากาไก่ที่ไหนมาท้าดวลก็ได้เสียหน่อย! คนอย่างข้านั้นท้าเฉพาะเหล่ายอดอัจฉริยะของเมืองเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เพียงเท่านั้น แล้วเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนกัน?”

กู่ฮั่นคนนี้เป็นคนที่หยิ่งยโสทะนงตนมาก เป้าหมายของเขาแต่ละคนไม่ใช่หมุหมากาไก่ใครก็ได้ เขาท้าดวลเฉพาะเหล่ายอดคนที่ผ่านการคัดเลือกมาแล้วเท่านั้น

เพียงแค่ว่าไม่มีใครบอกกล่าวเขาว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ยังมียอดคนอันแสนน่ากลัวแบบนี้อยู่

เพราะตัวตนของชายคนนี้มันต่างจากเหล่าอัจฉริยะทั้งหลายมาก

เมื่อคำพูดเหล่านั้นหลุดออกมาจากปากของกู่ฮั่น บรรยากาศของผู้คนโดยรอบก็เปลี่ยนไปทันที

แต่เย่หยวนก็ยกมือขึ้นมาห้ามเบา ๆ เป็นสัญญาณให้ทุกคนใจเย็น ๆ

เมื่อทุกคนเห็นแบบนั้นพวกเขาก็เงียบปากลง

พวกเขาเห็นแน่แล้วว่าวันนี้เย่หยวนมาเพื่อตบหน้าคน จึงพยายามที่จะห้ามไม่ให้อีกฝ่ายรับรูปว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน

เหล่าผู้คนในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นต้องเศร้าหมองมาหลายวันเพราะเหล่าอัจฉริยะของตัวเองนั้นได้แต่พ่ายแพ้ให้แก่กู่ฮั่นคนนี้ แม้แต่จอมเทพโอสถสี่ดาวอย่างซ่งฉีหยางก็ยังไม่มีปัญญาจะเอาชนะ

ที่สำคัญ นอกจากจะต้องแพ้แล้วพวกเขาทั้งหลายยังต้องก้มหัวต่อกู่ฮั่นถึงสามครั้งพร้อมพูดคำพูดสุดน่าขยาดนั้นออกมา

การกระทำนั้นของกู่ฮั่นมันทำให้ผู้คนไม่พอใจอย่างมาก โดยมีเป้าหมายความเกลียดชังอยู่ที่เดียว

และการที่เย่หยวนออกมาจัดการกู่ฮั่นในครั้งนี้ พวกเขาทั้งหลายจะไม่ดีใจได้หรือ? เพราะฉะนั้นพวกเขาทั้งหลายถึงเชื่อฟังเย่หยวนอย่างมากในวันนี้

พวกเขาได้แต่เฝ้านึกถึงสีหน้าของกูฮั่นตอนที่ต้องพ่ายแพ้ลงต่อหน้าขุมความสามารถอันมหาศาลของเย่หยวนนี้ว่ามันจะเป็นสีหน้าที่วิเศษเพียงใด!

เจ้าเรอะอัจฉริยะ?

เจ้าเรอะไร้เทียมทาน?

ฮะฮ่า!

หากเจ้าได้เห็นความสามารถของผู้อาวุโสเย่ เจ้าจะได้รู้ว่าตัวเองมันเป็นได้แค่ตัวตลก

เย่หยวนนั้นไม่โกรธใด ๆ เขาแค่ยิ้มออกมาเบา ๆ “ข้าจะมีคุณสมบัติพอท้าทายเจ้าหรือไม่ ทำไมไม่ลองถามคนเหล่านี้ดูล่ะ พวกเจ้าทั้งหลายคิดว่าข้ามีคุณสมบัติพอท้าดวลเขาหรือไม่?”

เย่หยวนหันไปถามกับฝูงชน ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาพร้อมที่จะร่วมมือกับละครฉากนี้

“เย่หยวนนั้นคือสุดยอดอัจฉริยะหนุ่มในเมืองจักรพรรดิเรา แน่นอนว่าเขาต้องมีสิทธิท้าเจ้า!”

“หากเย่หยวนไม่มีสิทธิ ก็คงไม่มีใครได้รับสิทธินั้นอีกแล้ว!”

“ไม่กล้ารับคำท้าก็บอกมาตรง ๆ สิ เจ้ากลัวที่จะต้องแพ้ใช่ไหมล่ะ?”

…

ทุกคนที่มุงดูรอบ ๆ ต่างตะโกนส่งเสียงเข้ามาไม่ขาดสาย แต่ไม่มีใครเลยที่บอกถึงตัวตนที่แท้จริงของผู้อาวุโสเย่

และหากเจ้าตัวไม่ได้บอกเองจริง ๆ ต่อให้ตายกู่ฮั่นก็คงไม่มีทางเชื่อหรอกว่าคนอย่างเย่หยวนนี้จะเป็นผู้อาวุโสจริง ๆ

ส่วนที่มุมเดิมทางหลิงจี้คุนก็พูดขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม “พี่หรงซู เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ท่านไม่มีเด็กคนอื่นแล้วเหรอ? แม้แต่จอมเทพโอสถสี่ดาวก็แพ้ไปแล้ว แต่ท่านกลับส่งจอมเทพโอสถสามดาวออกมาแบบนี้ นี่มันจะไม่น่าขันไปหน่อยรึ?”

หรงซูเองก็มีสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสับสน เพราะเขาไม่เคยคิดเลยว่าเย่หยวนจะออกมาจัดการเรื่องในครั้งนี้ด้วยตัวเอง

เขาเคยเชื่อว่าเย่หยวนนั้นไม่ได้สนใจเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ เขารู้ดีกว่าด้วยฝีมือของเย่หยวนการต่อประลองเหล่านี้มันเป็นได้เพียงการละเล่นของเด็ก ๆ

แต่แน่นอนว่าการที่เย่หยวนออกมาแบบนี้มันทำให้เขาพอใจอย่างมากที่สุด

“หลิงจี้คุน อย่าเพิ่งได้ใจไปเลย! เด็กหนุ่มคนนี้มันต่างออกไป!”

หรงซูนั้นเลวร้ายแค่ไหน? ต่อให้เลวร้ายแค่ไหน มีหรือที่เขาคิดจะเปิดเผยตัวจริงของเย่หยวน?

เพราะท่าทางของหลิงจี้คุนในทุกวันนี้มันทำให้เขาอึดอัดจนแทบบ้า หรงซูเบื่อที่จะเห็นใบหน้าแบบนั้นแล้ว

ตอนนี้พอเย่หยวนออกมาจัดการตบหน้าคนแบบนี้ มีหรือที่เขาจะยังขัดขาเย่หยวนอีก?

เพราะสุดท้ายแล้วความขัดแย้งของเขาและเย่หยวนมันก็เป็นได้แค่ความขัดแย้งภายใน ตอนนี้คนภายนอกกำลังรังแกคนฝ่ายตัวเองอยู่ แล้วเขาจะคิดไปช่วยคนนอกรึ?

ไม่นานนักหลิงจี้คุนก็เริ่มกลั้นขำไม่ไหวและหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ต่างออกไป? จะต่างแค่ไหนกันเชียว? ในบรรดาจอมเทพโอสถสามดาวด้วยกันมันไม่มีทางเลยที่จะมีใครเทียบเคียงกับกู่ฮั่นได้ ความสามารถของเขาท่านก็เห็นดี แล้วยังคิดว่าคนระดับนี้จะแพ้ให้เด็กที่ไหนไม่รู้อีกเรอะ?”

หรงซูอมยิ้มขึ้นและไม่คิดจะพูดอะไรอีก

แต่ตอนนี้ดวงใจของเขากำลังตื่นเต้นอย่างแรง

เพราะแม้แต่ตัวเขาเองยังต้านทานเย่หยวนไม่ได้ ศิษย์ของหมาเฒ่าขี้ผายลมคนนี้หรือจะสามารถชนะเย่หยวน?

มันไม่มีคุณสมบัติมากพอจะเลียเท้าเย่หยวนด้วยซ้ำ!

…

เมื่อได้ยินคำพูดของทุกคนประกอบกับสายตาที่พวกเขามองมายังเย่หยวนมันก็ทำให้กู่ฮั่นคาดเดาไปว่าเย่หยวนคงเป็นดาวรุ่งดวงใหม่ของเมือง

นอกเสียจากว่าทำไมเขาถึงไม่ได้ยืนชื่อนี้มาก่อนเลยทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็หาข้อมูลในเมืองมาหลายวัน?

หรือจะบอกว่าเจ้าเด็กคนนี้คือสุดยอดคนที่แข็งแกร่งที่สุดในคนรุ่นใหม่ของเมือง?

แต่ว่าใครจะสน!

ไม่ว่าจะเป็นอัจฉริยะมาจากที่ไหนก็ต้องก้มลงกราบแทบเท้าเขา!

“ได้ ข้าจะให้โอกาสเจ้า! กฎเดิม หากเจ้าแพ้เจ้าต้องกล่าวพร้อมกับเขาด้วย!” กู่ฮั่นพูดออกมาอย่างโอหัง

เย่หยวนจึงตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม “ได้ ไม่มีปัญหา”

กู่ฮั่นหันมาเหลือบตามองเย่หยวนก่อนจะพูดขึ้นอีกที “เดี๋ยวเจ้าจะหาว่าข้ารังแกเจ้า เจ้าเลือกโอสถเลย เอาโอสถที่เจ้าคิดว่าตัวเองหลอมได้เก่งที่สุด เพราะยังไงมันก็ไม่ได้ส่งผลต่อข้าอยู่แล้ว”

เย่หยวนจึงชี้มือออกไปยังโอสถดวงใจเมฆาอมตะและพูดขึ้น “งั้นเอาเจ้านี่”

กู่ฮั่นต้องสะดุ้งขึ้นทันทีที่ได้ยิน เพราะเขาคิดว่าเย่หยวนจะเลือกโอสถที่หลอมง่ายกว่านี้ เขาไม่คาดคิดเลยว่าเด็กคนนี้มันจะกล้าท้าเขาแข่งหลอมโอสถดวงใจเมฆาอมตะ

หลังจากตะลึงไปพักหนึ่ง กู่ฮั่นก็หัวเราะขึ้นเสียงดัง “เด็กน้อย เจ้านี่รู้วิธีการหลอมโอสถจริง ๆ รึ? หรือจริง ๆ แล้วเจ้าจะตาบอด? แม้แต่ศิษย์พี่ซ่งจอมเทพโอสถสี่ดาวของเจ้ายังพ่ายแพ้ข้า แต่เจ้าจอมเทพโอสถสามดาวกลับคิดท้าข้าหลอมโอสถดวงใจเมฆาอมตะอีกเรอะ?”

ซ่งฉีหยางที่ตอนนี้นั่งอยู่ไม่ไกลเมื่อได้ยินคำพูดของกู่ฮั่นเขาก็หน้าแดงขึ้นมาด้วยความอับอายทันที

เขาแทบจะอยากขึ้นไปจัดการลอกหนังของเจ้าเด็กเหลือขอคนนี้มาต้ม

เย่หยวนตอบสวนไป “แค่โอสถดวงใจเมฆาอมตะมันไม่ใช่อะไรที่ยากเย็นหรอก”

กู่ฮั่นรู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นเป็นคนยโส แต่ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าความยโสของตัวเองมันเทียบกับเย่หยวนไม่คิดเลย!

“ฮู้ว ปากเก่งจริง! ข้าล่ะอยากรู้จริง ๆ ว่าฝีมือเจ้าจะเก่งได้เหมือนปากไหม!” กู่ฮั่นหัวเราะออกมา

จากนั้นการแข่งขันก็เริ่มขึ้น

ในวินาทีที่เย่หยวนลงมือ สีหน้าของหลิงจี้คุนก็เปลี่ยนไปทันที

ด้วยทำนองแห่งยอดเต๋านั้นบวกกับเทคนิคการหลอมที่ทรงพลัง นี่มันไม่ใช่ระดับที่กู่ฮั่นจะเทียบได้เลย

ด้วยฝีมือของเย่หยวน การหลอมโอสถดวงใจเมฆาอมตะนั้นมันเป็นเรื่องที่แสนง่ายดาย เขาใช้พลังแค่ไม่ถึง 2 หรือ 3 ส่วนเสียด้วยซ้ำ แต่มันก็มากพอที่จะจัดการกู่ฮั่นลงได้อย่างราบคาบแล้ว

แต่ในสายตาของหลิงจี้คุนมันไม่ใช่เรื่องแค่นั้น

“นี่มัน… เด็กหนุ่มคนนี้คือศิษย์ของท่านรึ? พี่หรงซู ช่างปกปิดเก่งกาจนัก!” หลิงจี้คุนพูดออกมาอย่างสิ้นหวัง

เขาไม่เคยคิดเลยว่าหรงซูจะมีไพ่ตายแบบนี้ซ่อนไว้ด้วย

ผ่านไปได้หลายอึดใจ ตอนนี้หลิงจี้คุนรู้แล้วว่ากู่ฮั่นไม่มีโอกาสชนะแม้แต่เสี้ยวเดียว

ไม่แม้แต่เศษเสี้ยวเดียว!

เมื่อได้เห็นสีหน้านั้นของหลิงจี้คุน หรงซูก็ได้หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจออกมาเป็นครั้งแรกในรอบเดือน

หรงซูหัวเราะและตอบกลับมา “เฮอะ เฮอะ ชายแก่คนนี้ไม่มีโชคและไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอก”

หลิงจี้คุนจึงตอบกลับมาอย่างประหลาดใจ “หรือว่า… นี่จะเป็นศิษย์ของคนเหล่านั้น?”

แน่นอนว่าผู้แข็งแกร่งจริง ๆ ของเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นไม่ใช่หรงซูหรือเจิ่งชี

ยอดฝีมือที่แท้จริงนั้นไม่ชอบที่จะเปิดเผยตัวนัก

นั่นทำให้หลิงจี้คุนคิดไปแบบนั้นทันที

หรงซูยังคงรอยยิ้มไว้โดยไม่ตอบอะไรกลับไป

เย่หยวนใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็สามารถหลอมโอสถจนเสร็จ

เมื่อกู่ฮั่นหลอมจนเสร็จ เขาก็ได้พบว่าตอนนี้เย่หยวนกำลังมองดูเขาด้วยใบหน้าเย้ยหยัน

เป็นใบหน้าเดียวกับที่เขาใช้จ้องมองซ่งฉีหยางเมื่อสักครู่นี้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน

ตอนที่ 1613 นี่หรือคืออัจฉริยะ

เย่หยวนค่อย ๆ เปิดเตาหลอมออกอย่างใจเย็น เมื่อเขานำโอสถออกมา แน่นอนว่ากู่ฮั่นที่ได้เห็นต้องอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ข-ขั้นเทวะ! เป็นไปได้ยังไงกัน!” กู่ฮั่นพูดออกมาอย่างตื่นตระหนก

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้กันเล่า?” เย่หยวนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความเหยียดหยาม

กู่ฮั่นจึงยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่โอสถของเย่หยวน “เจ้าเป็นแค่จอมเทพโอสถสามดาว จะมีปัญญาหลอมโอสถดวงใจเมฆาอมตะขั้นเทวะได้อย่างไร?”

เย่หยวนจึงกล่าวขึ้น “นี่มันแค่โอสถระดับสาม ทำไมจอมเทพโอสถสามดาวจะหลอมขั้นเทวะไม่ได้? ที่เจ้าทำไม่ได้มันก็แค่เพราะว่าเจ้าไม่มีปัญญาก็เท่านั้น”

กู่ฮั่นถึงกับอ้าปากค้างตอบอะไรกลับไปไม่ถูก สีหน้าของเขาเปลี่ยนสีราวกับหนวดหมึกก่อนที่จะกัดฟันพูดออกมา “ข้าไม่ยอมรับ! ม-มาแข่งกันอีกครั้ง!”

เย่หยวนยักไหล่เป็นคำตอบออกไป “ย่อมได้ คราวนี้ตาเจ้าเลือกโอสถบ้าง”

กู่ฮั่นกัดฟันกรอดและพูดขึ้น “ข้าอยากแข่งหลอมโอสถจันทราลับควบฉีกับเจ้า!”

โอสถจันทราลับควบฉีนั้นคือโอสถที่กู่ฮั่นสามารถใช้ความสามารถที่มีในตอนนี้ออกมาได้ทั้งหมด

หากให้แบ่งตามความยาก มันคงอยู่ในขั้นสุดของระดับ 6

ด้วยความสามารถในปัจจุบันของกู่ฮั่น การหลอมโอสถนี้ให้ได้ถึงขั้นต่ำนั้นมันต้องใช้ความลำบากยากเข็ญอย่างถึงที่สุด

แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่ามันจะเหนื่อยยากแค่ไหน

เมื่อเทียบกับอัจฉริยะคนอื่น ๆ อายุของกู่ฮั่นนั้นเรียกว่าได้น้อยมาก ๆ จนทุกวันนี้เขายังมีอายุแค่ 500 – 600 ปีเท่านั้น

แต่วันนี้เขากลับแพ้ให้คนระดับเดียวกับที่มีอายุเพียงไม่ถึง 300 ปี เขาจะทนทานความอัปยศนี้ต่อไปได้อย่างไร

เย่หยวนยิ้มออกมา “ก็นึกว่าจะเลือกระดับความยาก 7 เสียอีก ไม่อยากจะเชื่อว่าลีลาไปมาสุดท้ายก็มาลงเอยที่ความยากระดับ 6 อยู่ดี ช่างเถอะ เจ้าไม่ต้องหลอมหรอก นั่งดูข้าหลอมไป เมื่อข้าหลอมเสร็จแล้วเจ้าค่อยประเมินว่าตัวเองจะหลอมได้ดีกว่าข้าไหม ถึงตอนนั้นแล้วค่อยลงมือหลอมมันก็ยังไม่สายไปใช่ไหมล่ะ?”

กู่ฮั่นโกรธจนควันออกหู!

เพราะตั้งแต่เขาไต่เต้าขึ้นมาในเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์นั้นไม่เคยมีใครเลยที่กล้าดูถูกเหยียดหยามเขามากขนาดนี้

ความหมายในคำพูดของเย่หยวนคือ การหลอมของกู่ฮั่นมันช้าและเสียเวลามากเกินไป!

นั่นทำให้กู่ฮั่นต้องรู้สึกอับอายอย่างไม่มีที่จะระบายออกมา

หลายวันมานี้เขาได้เที่ยวจัดการยอดอัจฉริยะรุ่นเยาว์ของเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ไปจนหมดสิ้น

แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นทีของเขาบ้าง

และก่อนที่กู่ฮั่นจะได้ตอบอะไรเย่หยวนก็เริ่มลงมือทำการหลอมโอสถไปแล้ว

ยิ่งกู่ฮั่นได้มองดูมันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้นเท่านั้น เพราะตอนนี้เขาได้แต่ตะลึงทึ่งกับทักษะการหลอมของเย่หยวนจนกระพริบตาไม่ลง

จอมเทพโอสถสามดาวทำได้ถึงขนาดนี้เลย?

การหลอมโอสถที่แสนน่าเบื่อกลับกลายเป็นศิลปะอันสวยงามในมือของเย่หยวน ทำให้ผู้ได้พบเห็นต้องเกิดความรื่นเริงขึ้นมาในใจ

โลกนี้มันมีเรื่องแบบนี้อยู่ด้วยเหรอ?

ตอนนี้กู่ฮั่นได้เข้าใจแล้วว่าตัวเขาไม่ได้ยืนอยู่ในระดับเดียวกับเย่หยวนเลยแม้แต่น้อย

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเย่หยวนก็ได้หลอมควบโอสถจนเป็นเม็ดแล้ว ความเร็วนี้มันทำให้กู่ฮั่นแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง

โอสถความยากระดับ 6 ขั้นสุด แต่ชายคนนี้กลับใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น?

เจ้าหมอนี่มันทำได้ยังไงกัน?

เย่หยวนไม่รอช้ารีบเปิดหม้อหลอมออกในทันที

เมื่อกู่ฮั่นได้เห็นโอสถจันทราลับควบฉีขั้นเทวะ ลูกตาของเขาก็แทบจะพุ่งถลนออกมาจากเบ้า

“ว่ายังไง? หากเจ้าสามารถหลอมโอสถจันทราลับควบฉีขั้นเทวะโมฆะได้ข้าจะยอมแพ้ให้” เย่หยวนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

เมื่อกู่ฮั่นได้ยินแบบนั้นเขาก็ได้แต่ต้องอ้าปากค้างอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่

ขั้นเทวะโมฆะ?

เจ้าล้อข้าเล่นใช่ไหม?

“ฮ่าฮ่าฮ่า นายท่านกู่ฮั่น เมื่อกี้ยังดูอวดเก่งอยู่เลยนี่นา? ทำไมไม่ทำตัวอวดเก่งต่อแล้วล่ะ!”

“นายท่านกู่ฮั่น ไหนนายท่านบอกว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เราไม่มีใครสู้ท่านได้ไง?”

“นายท่านกู่ฮั่น ตอนนี้ท่านแพ้ลงแล้ว ทางเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์ยังจะส่งใครมาอีกไหม?”

“นี่ เจ้าแพ้แล้ว รีบ ๆ ก้มหัวให้ผู้อาวุโสเย่ของเราเสียที!”

“นี่หรือคืออัจฉริยะ?! ในรุ่นเดียวกันไม่มีใครต้านทาน?! เมื่อต้องมาอยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสเย่เราเจ้ามันก็เป็นได้แค่ขยะชิ้นหนึ่ง!”

…

เหล่าคนทั้งหลายที่มามุงดูในที่สุดตอนนี้ก็ทนไม่ไหวเริ่มตะโกนขึ้นมาในที่สุด

พวกเขาเรียก ‘นายท่านกู่ฮั่น’ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างประชดประชันจนถึงที่สุด

เพราะความคับแค้นใจที่สั่งสมมานับเดือน ในที่สุดวันนี้พวกเขาก็ได้ปลดปล่อยออกมา!

เดิมทีการปะทะท้าดวลกันของเด็กรุ่นใหม่นั้นมันมิใช่อะไรที่น่าสนใจมากมายเลย

แต่กู่ฮั่นคนนี้กลับโอหังอวดดดี ใครที่แพ้แก่เขาต้องก้มหัวคารวะเขาถึงสามครั้งพร้อมเรียกเขาว่านายท่านกู่ฮั่น

การที่เขาทำตัวแบบนี้ แน่นอนว่าคนในเมืองเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ต่างไม่พอใจ

และวันนี้ก็เป็นวันที่พวกเขาทั้งหลายจะได้เล่นงานกู่ฮั่นกลับให้สมใจอยากเสียที พวกเขาจึงอดทนอดกลั้นได้ไม่นานนัก

เย่หยวนหันมามองกู่ฮั่นและกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ทำไมเงียบไปล่ะ? หรือว่าเจ้ายังไม่คิดยอมแพ้? อัจฉริยะแห่งเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์นี่มันมีแค่ชื่อเรอะ!”

กู่ฮั่นนั้นกำลังตกตะลึงกับภาพตรงหน้าจนไม่ทันได้สนใจตัวตนของเย่หยวนที่เป็นผู้อาวุโส

แต่ที่นี่ไม่ได้มีแค่กู่ฮั่นอยู่ พวกศิษย์พี่ของเขาทั้งหลายเองก็กำลังมองดูการแข่งขันนี้อยู่ด้วย

และตอนนี้ชายหนุ่มถือดาบยาวคนหนึ่งก็เดินออกมาจากกลุ่มคนอย่างเชื่องช้า เขามองดูเย่หยวนอย่างเกลียดชังก่อนจะพูดขึ้น “น้องชาย ข้าล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าทำไมพวกเขาทั้งหลายนั้นถึงเรียกเจ้าว่าผู้อาวุโสเย่?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “การที่พวกเขาเรียกข้าว่าผู้อาวุโส มันก็หมายความว่าข้าคือผู้อาวุโสแห่งหอโอสถแน่นอนอยู่แล้วสิ”

สีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นเปลี่ยนไปทันทีด้วยความตื่นตกใจ

เมื่ออยู่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้เย่หยวนคงไม่สามารถที่จะกลบเกลื่อนมันได้อีกต่อไป

งั้นมันก็หมายความว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นถึงผู้อาวุโสแห่งหอโอสถ?

บ้าบอจนเกินจะรับไหว

หลังจากนิ่งไปพักใหญ่ชายถือดาบก็ก้มหัวลงทำความเคารพเย่หยวนในทันที “ท่านเป็นถึงผู้อาวุโสของหอโอสถ การเข้ามาจัดการศิษย์น้องของข้าแบบนี้มันจะไม่นับว่าเป็นการกลั่นแกล้งผู้น้อยมากเกินไปหน่อยรึท่าน?”

เย่หยวนมองดูที่ใบหน้าของอีกฝ่ายพร้อมตอบกลับไป “หากศิษย์น้องของเจ้าเก่งกาจได้เท่าข้า เขาเองก็สามารถขึ้นมาเป็นผู้อาวุโสได้เช่นกัน จุดสำคัญมันมิใช่สถานะของข้าแต่เป็นฝีมือของข้าต่างหาก! ไม่ใช่ว่าตัวศิษย์น้องของเจ้าบอกเองว่าอยากท้าทายยอดอัจฉริยะของเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์รึ? แม้เย่คนนี้จะไร้ฝีมือแต่หากนับกันตามอายุร่างกายที่ข้าได้เกิดขึ้นมาดูโลกแล้ว ข้าก็คงนับได้ว่าเป็นคนรุ่นเดียวกับศิษย์น้องของเจ้า แถมพลังบ่มเพาะของเรายังใกล้เคียงกัน มีอะไรตรงไหนที่เป็นการกลั่นแกล้งผู้น้อยกัน?”

คำพูดของเย่หยวนทำให้ทั้งสองคนต้องแทบสำลัก

เพราะเย่หยวนนั้นใช้ความสามารถฝีมือของตัวเองล้วน ๆ ในการไต่เต้าขึ้นมาเป็นผู้อาวุโส

ในความเป็นจริงเย่หยวนั้นมีอายุไม่แตกต่างจากพวกเขามากนัก และอาจจะหนุ่มกว่าเสียด้วยซ้ำ

การที่คนอย่างเย่หยวนเดินหน้าเข้ามารับคำท้าทายนี้ มันคงไม่มีใครที่จะกล่าวโทษเขาได้

ฝ่ายชายหนุ่มถือดาบยาวจึงพูดขึ้นต่อ “ไม่ว่าจะยังไงผู้อาวุโสเย่ก็มีสถานะสูงส่ง มันไม่เหมาะไม่ควรเลยที่ท่านจะมาร่วมในการประลองของเด็ก ๆ แบบนี้”

เย่หยวนจึงมองเหยียดกลับไปหลังได้ยินเช่นนั้น “ความหมายของเจ้าคือ มีแต่พวกตัวเองที่ชนะได้ ฝั่งเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ห้ามชนะ?”

ใบหน้าของชายหนุ่มถือดาบยาวเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอับอายในทันที ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าผู้อาวุโสเย่นั้นไม่ใช่คนที่จะจัดการลงได้ง่าย ๆ ด้วยคำพูด

แต่ว่ากู่ฮั่นนั้นเป็นคนที่ทั้งหนุ่มและหยิ่งยโส คำของเย่หยวนจึงปักลงกลางใจเขาอย่างแรง

ตอนนี้อารมณ์ของกู่ฮั่นพุ่งถึงขีดสุดก่อนจะกล่าวออกมาอย่างเต็มเสียง “ผู้อาวุโสเย่ใช่ไหม? ข้ายอมรับว่าท่านมีอายุรุ่นเดียวกับข้า และข้าก็ขอยอมรับด้วยว่าวิชาการโอสถของข้านั้นเทียบท่านไม่ได้! แต่ข้ายังไม่ยอมรับความพ่ายแพ้! สำหรับข้าแล้ววิชาโอสถมันก็แค่เครื่องประดับ วิชายุทธต่างหากคือสิ่งที่ข้าฝึกฝนมาอย่างจริงจัง! ผู้อาวุโสเย่ กู่ฮั่นคนนี้ขอท้าผู้อาวุโสเย่ในการยุทธ! สงสัยเหลือเกินว่าท่านจะพอรับคำท้านี้ไว้ได้ไหม?”

เมื่อคำพูดเหล่านั้นถูกกล่าวออกมาคนที่มุงดูอยู่ก็เริ่มแสดงสีหน้าแปลก ๆ ขึ้น

หากเป็นเมื่อก่อน พวกเขาคงคิดว่าเย่หยวนไม่มีทางชนะกู่ฮั่นได้

แต่ตอนนี้เย่หยวนนั้นได้รับการขนานนามว่าเป็นอันดับหนึ่งแห่งหอยุทธ์!

สองปีก่อนเขาได้กลายเป็นคนแรกและคนเดียวที่กลับออกมาจากห้วงมิติสืบทอดได้

ด้วยความสามารถที่น่าเกรงขามปานนี้ ใครกันจะกล้าเอาตัวเองไปเทียบ?

กู่ฮั่นคนนี้ไม่ยอมแพ้จนถึงที่สุด เป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา

ชายหนุ่มถือดาบยาวกล่าวเสริมขึ้น “ผู้อาวุโสเย่ ผู้เรียกตัวเองว่าอัจฉริยะนั้นย่อมมีฝีมือทั้งทางยุทธและทางโอสถ! ท่านเองก็เป็นถึงผู้อาวุโสแห่งเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ ข้าคาดว่าท่านเองก็คงมีฝีมือด้านยุทธอยู่ไม่น้อย หากท่านสามารถชนะศิษย์น้องข้าได้ในการยุทธด้วย พวกเราจะยอมรับให้ท่านเป็นผู้เหนือกว่าอย่างหมดหัวใจ!”

กู่ฮั่นเสริมขึ้น “ผู้อาวุโสเย่ หากท่านชนะข้าได้ในวิชายุทธด้วยข้าจะขอน้อมก้มกราบท่านสามครา!”

เย่หยวนหันไปมองคนทั้งสองและพูดขึ้นด้วยท่าทางละเหี่ยใจ “หากพวกเจ้าว่าเช่นนั้น ผู้อาวุโสคนนี้ก็คงต้องขอน้อมรับไว้แต่โดยดี”

ตอนที่ 1614 แนวคิดแห่งห้วงมิติอันแข็งแกร่ง

หลิงจี้คุนมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาค่อย ๆ หันมาหาหรงซูและกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา “พี่หรงซู ท่านกำลังล้อข้าเล่นรึ? สั่งการให้ผู้อาวุโสออกมาจัดการกับศิษย์ของข้าแบบนี้ หากไม่เรียกว่าผู้ใหญ่รังแกผู้น้อยแล้วจะเรียกมันว่าอะไรอีก?”

จริง ๆ ในใจของหลิงจี้คุนเขารู้ดีว่ามันช่างเป็นคำกล่าวอ้างที่ไร้สาระ

เย่หยวนนั้นอายุน้อยกว่ากู่ฮั่นมากมาย ทำให้คำแย้งนี้ไม่มีอะไรเป็นหลักให้แย้งเลย

หากจะให้บอกเหตุผลจริง ๆ มันก็คงเป็นเพราะว่ากู่ฮั่นไม่มีความสามารถเทียบเท่าเย่หยวนได้

การที่จอมเทพโอสถสามดาวสามารถเก่งกาจได้ขนาดนั้นมันช่างทำให้ผู้คนต้องสิ้นหวังจริง ๆ

ในเวลาหลายปีมานี้หลิงจี้คุนมักรู้สึกภูมิใจเสมอที่ได้กู่ฮั่นมาเป็นศิษย์ และนำพาศิษย์รักของเขาคนนี้ไปไหนมาไหนเพื่อท้าประลองกับคนไปทั่ว

ในเวลาหลายปีที่ผ่านมา กู่ฮั่นแทบจะไม่เคยแพ้ใครเลย

แต่วันนี้เขากลับต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

เย่หยวนนั้นอาจจะดูเหมือนแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง แต่เด็กน้อยคนนี้กลับกลายเป็นผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่!

แต่ฝั่งหรงซูจะยอมง่าย ๆ ได้อย่างไร? ตอนนี้เขาได้แต่หัวเราะออกมา “พี่จี้คุน ผู้อาวุโสเย่นั้นคือผู้อาวุโสของหอโอสถ ชายแก่คนนี้ไม่มีปัญญาไปสั่งเขาหรอกว่าจะให้ไปสั่งสอนศิษย์ของท่าน ที่สำคัญแม้ผู้อาวุโสเย่จะเป็นผู้อาวุโสของหอโอสถ แต่เขาก็มีอายุน้อยกว่ากู่ฮั่นมาก หากให้พูดถึงคนหนุ่มยอดอัจฉริยะของเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์จริง ๆ มันก็ต้องเป็นเขาคนนี้นี่แหละ! ท่านเอาแต่พูดจาอะไรไร้สาระ”

หรงซูนั้นรู้สึกปลอดโปร่งอย่างมากมาย นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขารู้สึกชอบใจในการกระทำของเย่หยวนขึ้นมา

ในเวลาหนึ่งเดือนมานี้เขาต้องพบเจอกับความอับอายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

เขาไม่เคยที่จะเชิดหน้าสู้หลิงจี้คุนได้เลย

ตอนนี้ใบหน้าของหลิงจี้คุนนั้นดำสนิทราวกับก้นหม้อ “ไม่ว่าจะใช้เหตุผลใดมากล่าวอ้างยังไงเสียเขาคนนี้ก็เป็นถึงผู้อาวุโส! ให้คนระดับนี้มาประลองกับศิษย์ของชายแก่คนนี้ได้อย่างไรกัน?”

หรงซูหันไปมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสเย่นั้นเกินกว่าที่จะมาพบกับศิษย์ของท่านจริง ๆ นั่นแหละ ท่านไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นเขาแค่สอนหนิงซืออวี๋นิด ๆ หน่อย ๆ แค่ไม่กี่วันนางก็สามารถจัดการชนะศิษย์ของข้าได้แล้ว หากให้ข้าเดา วันนี้เขาคงมาเพื่อกู้หน้าให้เด็กน้อยหนิงซืออวี๋นางนั้น”

ใบหน้าของหลิงจี้คุนกระตุกขึ้นมาก่อนจะกล่าวอย่างเยือกเย็น “เฮอะ! แล้วมันยังไง?! ศิษย์ข้านั้นเก่งกาจทั้งด้านวิชายุทธและวิชาโอสถ รอให้ถึงตอนที่เขาจัดการผู้อาวุโสเย่ของท่านลงเถอะ เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์จะได้เสียชื่ออย่างกู้ไม่กลับ!”

แต่เมื่อหรงซูได้ยินแบบนั้นเขากลับไม่คิดจะตอบอะไรกลับมา

รอยยิ้มแฝงนัยยะของหรงซูนั้นมันทำให้หัวใจของหลิงจี้คุนต้องสั่นระรัว

หรือว่าจริง ๆ แล้วผู้อาวุโสเย่คนนี้จะเก่งกาจในวิชายุทธด้วย?

บ้าน่า!

ผู้อาวุโสเย่คนนี้ยังเด็กมาก แต่กลับมีวิชาโอสถถึงจุดสูงสุดแบบนี้แล้วเขาจะยังมีวิชายุทธที่เหนือล้ำกว่ากู่ฮั่นอีกหรือ?

แต่หากไม่ใช่แบบนั้นแล้วรอยยิ้มของหรงซูมันหมายความว่ายังไง?

…

“ศิษย์พี่ใหญ่ ผู้อาวุโสเย่คนนี้มีความสามารถในด้านโอสถที่น่าเกรงขามมาก! แต่ในวิชายุทธ เขาไม่มีทางรับมือศิษย์น้องเล็กได้แน่ ๆ”

ชายหนุ่มถือดาบจึงพยักหน้ารับ “ศิษย์น้องเล็กนั้นเรียนรู้แนวคิดแห่งลมและแนวคิดแห่งไฟ ที่สำคัญเขายังเข้าใจมันได้อย่างถ่องแท้ด้วย นักยุทธระดับการบ่มเพาะเดียวกับเขาคงไม่มีใครสามารถรับมือเขาได้แน่ ๆ ที่สำคัญผู้อาวุโสเย่มีพลังบ่มเพาะไม่เท่าเขาเสียด้วยซ้ำ”

“ฮึฮึ ผู้อาวุโสเย่คิดว่าตัวเองเป็นยอดอัจฉริยะ เขาจะมั่นใจเกินไปแล้ว! ต่อให้เป็นข้า หากข้ามีพลังบ่มเพาะเท่าศิษย์น้องเล็กข้าเองก็คงสู้เขาไม่ได้เช่นกัน”

ชายหนุ่มถือดาบจึงเสริมขึ้น “เมื่อถืงตอนที่ศิษย์น้องเล็กจัดการผู้อาวุโสเย่คนนี้ลง เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์คงต้องเสียชื่ออย่างไม่มีทางกู้กลับแน่ ๆ”

กู่ฮั่นมองดูเย่หยวนและกล่าวขึ้นอย่างเหยียดหยาม “ท่านเข้ามา! ข้ามีพลังบ่มเพาะสูงกว่าท่าน ข้าจะต่อให้ท่านก่อนสามกระบวนท่า เดี๋ยวผู้คนจะหาว่าข้ารังแกคนอ่อนแอ!”

เมื่อเขาพูดจบผู้คนที่มุงดูโดยรอบก็เปลี่ยนสีหน้าไป

ผู้อาวุโสเย่นั้นคือผู้ที่เข้าใจแนวคิดแห่งห้วงมิติ แล้วเขาคนนี้กลับกล้าจะตั้งรับก่อนสามกระบวนท่า?

นี่… เจ้าเด็กคนนี้มันจะไม่กลัวตายหน่อยรึ?

และไม่นานก็เป็นเย่หยวนที่ตอบออกมา “ข้านั้นเป็นผู้อาวุโส มีหรือที่จะเอาเปรียบเจ้าก่อนได้? หากพูดถึงการต่อให้ ข้าต่างหากต้องเป็นฝ่ายต่อให้ เอาแบบนี้ไหม? เจ้าโจมตีเข้ามาได้เต็มที่ ข้าจะไม่ตอบโต้ ตราบเท่าที่เจ้าจับชายเสื้อข้าได้ข้าจะยอมรับว่าตัวเองแพ้!”

กู่ฮั่นนั้นรู้สึกเหมือนเพิ่งได้ยินมุกตลกที่สุดในชีวิต เขาได้แต่สงสัยว่าสมองของผู้อาวุโสเย่คนนี้ยังทำงานดีอยู่รึเปล่า?

หรือเย่หยวนนั้นจะไม่รู้ว่าตัวเขาได้กวาดล้างศิษย์ทั้งหลายของหอยุทธจนสิ้น?

หรือว่าเย่หยวนจะไม่รู้ว่าเขาเข้าใจแนวคิดแห่งลมและแนวคิดแห่งไฟ?

อืม เขาต้องไม่รู้อะไรเลยแน่ ๆ

วางท่า?

อยากรักษาหน้าในฐานะผู้อาวุโส?

เจ้ามันแค่ผู้อาวุโสหอโอสถ มิใช่ผู้อาวุโสหอยุทธ์!

เหล่าศิษย์พี่ของกู่ฮั่นต่างนิ่งไปทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ก่อนจะหันมายิ้มและมองหน้ากัน

ชายหนุ่มถือดาบพูดขึ้น “ผู้อาวุโสเย่คนนี้ช่างน่าสนใจจริง ๆ”

กู่ฮั่นหัวเราะลั่นและพูดขึ้น “ผู้อาวุโสเย่ นี่เป็นเรื่องที่ท่านกล่าวเองนะ! หากแพ้ขึ้นมาท่านต้องก้มคารวะข้า 6 ครั้ง!”

เย่หยวนตอบกลับไปอย่างไม่คิดมาก “ได้สิ ข้ารักษาคำพูดตัวเองเสมอ”

เมื่อกู่ฮั่นได้ยินแบบนั้นเขาก็ปล่อยพลังอันน่าเกรงขามออกมาในทันที

ในการต่อสู้ที่ผ่าน ๆ มานั้นกู่ฮั่นไม่เคยที่จะใช้พลังเต็มที่เลย

แต่คราวนี้เขาตัดสินใจที่จะลงมืออย่างเต็มแรง

เพราะชายคนตรงหน้านี้มันทำให้เขาเกิดอิจฉาขึ้นมา!

เขาในฐานะยอดอัจฉริยะนั้น นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มีใครกล้ามาท้าทายเขามากถึงขนาดนี้!

เขาไม่เคยนึกเคยฝันว่าเด็กหนุ่มที่อ่อนกว่าตัวเองมากคนนี้จะได้กลายเป็นผู้อาวุโสของหอโอสถ

นั่นมันทำให้เขาต้องอับอายและถือเป็นการดูถูกเขาอย่างหนึ่ง

“เพลิงวายุสุริยันลับ!”

สองแนวคิดผสานกันอย่างลงตัว พลังวิญญาณสองขั้วถูกปล่อยออกมาพร้อมด้วยพลังแนวคิดที่แสนปั่นป่วน

เมื่อทุกคนได้เห็นภาพนั้น ดวงตาของพวกเขาก็เปี่ยมไปด้วยความตื่นตะลึง

เพราะพวกเขาทั้งหลายไม่เคยรู้เลยว่ากู่ฮั่นจะเก่งกาจได้ขนาดนี้!

ดูเหมือนว่าช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่เขาจัดการกับยอดอัจฉริยะของเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์มานี้ เขาจะไม่เคยเอาจริงเลยสักครั้ง!

ตอนนี้ไฟเคลื่อนไหวไปตามแนวลม และลมเป่าโหมไฟให้รุนแรงขึ้น การโจมตีของไฟและลมอันแสนรุนแรงกำลังพุ่งลงมาหาเย่หยวนอย่างจัง

พลังของมันนั้นทำให้แม้แต่คนที่ยืนดูอยู่ไกล ๆ ยังใจสั่น

แต่ทว่าเย่หยวนกลับยังสงบนิ่ง ไม่มีท่าทีว่าจะเคลื่อนไหวใด ๆ ราวกับว่าเขาไม่คิดที่จะหลบแม้แต่น้อย

ได้เห็นแบบนั้นกู่ฮั่นจึงพูดขึ้นด้วยเสียงหัวเราะลั่น “รนหาที่ตาย!”

เพราะนี่คือการโจมตีที่เขามั่นใจที่สุด แต่เย่หยวนกลับไม่คิดที่จะหลบเลี่ยงมันเสียด้วยซ้ำ หากไม่ใช่การรนหาที่ตายแล้วมันจะเป็นอะไรไปได้อีก?

แต่ในวินาทีต่อมากู่ฮั่นก็ต้องเบิกตาโพลงในทันที

“เป็นไปไม่ได้! ทำไม… ทำไมมันถึงกลายเป็นเช่นนี้?!” กู่ฮั่นพูดออกมาด้วยสีหน้าสุดตื่นตะลึง

เพราะการโจมตีของจู่ฮั่นนั้นจู่ ๆ มันก็หายไปก่อนจะทันได้แตะตัวเย่หยวน

เมื่อมันปรากฏออกมาอีกครั้ง การโจมตีนั้นก็เลยผ่านเย่หยวนไปไกลแล้ว

ตู้ม!

แรงระเบิดทำให้พื้นสั่นไหวอย่างรุนแรง การโจมตีนี้พุ่งเข้าสู่ค่ายกลป้องกันไปเต็ม ๆ

“ศิษย์พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้นกัน? ผู้อาวุโสเย่ไม่ได้ขยับตัวแม้แต่นิด ทำไมการโจมตีของศิษย์น้องเล็กถึงได้พุ่งผ่านตัวเขาไปเช่นนั้นกัน?”

ชายหนุ่มถือดาบหน้าเปลี่ยนสีไปอย่างมากก่อนจะพูดขึ้น “แนวคิดแห่งห้วงมิติ! นี่ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม? มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”

และเป็นศิษย์น้องของเขาคนหนึ่งที่พูดขึ้นตาม “แนวคิดแห่งห้วงมิติ? ศิษย์พี่ใหญ่ท่านแน่ใจรึ? อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าอย่างเขาจะสามารถใช้แนวคิดแห่งห้วงมิติได้อย่างไรกัน?”

ชายหนุ่มถือดาบยาวยังคงมีสีหน้าตื่นตะลึงไม่เปลี่ยน เขาพูดขึ้น “มันต้องเป็นแนวคิดแห่งห้วงมิติแน่ ๆ ไม่มีทางผิดพลาด! ที่สำคัญความเข้าใจในแนวคิดแห่งห่วงมิติของเขายังสูงส่งมาก ศิษย์… ศิษย์น้องเล็กแพ้แล้ว! เขาไม่มีโอกาสชนะได้เลย! ก็ว่าสิว่าทำไมผู้อาวุโสเย่ถึงกล้าพูดอะไรแบบนั้นออกมา ที่แท้เขาก็สามารถควบคุมแนวคิดแห่งห้วงมิติได้นี่เอง!”

ตอนนี้สีหน้าของกู่ฮั่นนั้นแดงจนแทบดำ เขากัดฟันแน่นก่อนจะตะโกนขึ้น “ข้า… ข้าไม่เชื่อหรอกว่าข้าจะจัดการเจ้าลงไม่ได้!”

พูดจบร่างของกู่ฮั่นก็ขยับทันที เขามุ่งหน้าตรงเข้าหาเย่หยวนราวกับสายฟ้าฟาด

ตอนที่ 1615 น้ำตาตก

“แฮ่ก… แฮ่ก… แฮ่ก…”

ตอนนี้กู่ฮั่นกำลังหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงด้วยความเหนื่อยล้าจนปราณเทวะในร่างแทบจะหมดสิ้น เขาแทบจะล้มลงด้วยความเหนื่อยอ่อนได้ทุกเมื่อ

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามไปอีกมากมายแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถทำอะไรเย่หยวนได้แม้แต่ชายเสื้อ

ตอนนี้ผู้คนที่มุงดูนั้นกำลังจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบงันจนแทบลืมหายใจ

พวกเขาทั้งหลายนั้นรู้ดีว่าแนวคิดแห่งห้วงมิติมันแข็งแกร่งมากมายขนาดไหน มันเป็นหนึ่งในสุดยอดแนวคิด

แต่ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของมันนั้นเป็นเรื่องที่ไม่มีใครได้เห็นมันมากับตา

วันนี้จึงเป็นครั้งแรกที่พวกเขาทั้งหลายได้รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของแนวคิดแห่งห้วงมิติอย่างแท้จริง!

ไม่มีใครในที่นี้คิดว่ากู่ฮั่นนั้นอ่อนแอ การเข้าใจแนวคิดถึงสองอย่างได้นั้นเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมาก ๆ แล้ว ความสามารถของเขานั้นเหนือล้ำฟ้า

หากจะบอกว่าแข็งแกร่งจนคนรุ่นเดียวกันไม่มีทางสู้ได้ก็คงไม่ผิดนัก

แต่ทว่าคนระดับนั้นกลับไม่สามารถจับต้องได้แม้แต่ชายเสื้อของเย่หยวน!

นั้นทำให้ทุกคนเข้าใจได้ทันทีว่าหากเย่หยวนอยากจะสังหารกู่ฮั่นลง เขาก็คงสามารถทำได้ง่าย ๆ ในพริบตา

“ข-แข็งแกร่ง! นี่หรือคือแนวคิดแห่งห้วงมิติ? จะไร้เทียมทานเกินไปแล้ว!”

“การควบคุมมิติทำให้การโจมตีของอีกฝ่ายนั้นไม่มีผลใด ๆ ทั้งสิ้น แล้วแบบนี้จะไปสู้ยังไง?”

“ไม่แปลกใจเลยว่าเขาว่าแนวคิดแห่งห้วงมิติเป็นสุดยอดแนวคิด ด้วยพลังระดับนี้นักยุทธที่อยู่ต่ำกว่าอาณาจักรราชันพระเจ้าคงไม่สามารถต่อกรกับผู้อาวุโสเย่ได้เลย!”

…

ตอนนี้หลาย ๆ คนเริ่มกลับมาตั้งสติได้พร้อมความเข้าใจในพลังฝีมือของเย่หยวนอีกครั้ง

ด้วยพลังระดับนี้ มันคงมีแต่อาณาจักรราชันพระเจ้าเท่านั้นที่จะเทียบเคียงได้

“ข้า… ข้าแพ้แล้ว! ฮึ่ก ฮึ่ก… ข้าแพ้!” กู่ฮั่นยอมแพ้พร้อมน้ำตาที่ค่อย ๆ ร่วงหล่น

ใช่แล้ว เขากำลังร้องไห้!

วันนี้เป็นความล้มเหลวครั้งแรก ความล้มเหลวที่เขาไม่ได้พบมาหลายร้อยปี

มันไม่เคยมีใครที่ทำให้เขาสิ้นหวังได้มากขนาดนี้มาก่อนเลย

นื่ทำให้ความโอหังของเขาแตกสลายอย่างไม่มีชิ้นดี

ด้านโอสถ ถูกบดทำลายอย่างไม่เหลือชิ้นดี

ด้านยุทธ เขาไม่สามารถแม้แต่ที่จะแตะต้องร่างกายของอีกฝ่ายได้

อัจฉริยะ?

นี่มันตัวตลกชัด ๆ

เมื่อทุกคนได้เห็นภาพนั้นพวกเขาต่างตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

เพราะไม่มีใครคาดคิดว่ากู่ฮั่นจะถึงขั้นร้องไห้น้ำตาตก

แต่หากลองคิดดูดี ๆ มันก็ไม่น่าแปลกนัก

เพราะการมาเจอกับเย่หยวนนั้นมันก็คือโศกนาฏกรรมดี ๆ นี่เอง

มันผิดพลาดมาตั้งแต่เริ่มแล้ว

หากไม่เป็นเช่นนี้มีหรือที่เย่หยวนจะขึ้นไปยืนอยู่บนตำแหน่งผู้อาวุโสได้?

ตอนนี้คนที่มุงดูอยู่รอบ ๆ เริ่มเกิดความสงสารต่อตัวกู่ฮั่นผู้โอหังคนนี้ขึ้นมาแล้ว

ความสงสาร

ในเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ภาพลักษณ์ที่กู่ฮั่นแสดงออกมาคือตัวตนแห่งความหยิ่งยโส จนทำให้ผู้คนที่เห็นต้องรู้สึกรังเกียจ มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้คนที่เห็นต้องเกิดขัดใจขึ้นมา

แต่เมื่อได้มองดูเขาในตอนนี้ สุดท้ายกู่ฮั่นก็ยังเป็นแค่เด็ก

แม้กู่ฮั่นจะมีอายุมากกว่าเย่หยวนไม่น้อย แต่เขานั้นไม่มีประสบการณ์ต่าง ๆ นา ๆ ที่เย่หยวนได้เจอมา เขาจึงไม่สามารถทำตัวให้เยือกเย็นได้แม้จะถูกชื่นชมหรือเย้ยหยันเหมือนเย่หยวน

แต่เย่หยวนก็ไม่เคยคาดคิดว่ากู่ฮั่นจะเป็นถึงขนาดนี้ หลังยืนจ้องอยู่นานในที่สุดเย่หยวนก็เข้าไปตบบ่าของเขา “แพ้ชนะมันเป็นเรื่องธรรมดาของโลก ตอนนี้เจ้าแค่แพ้ข้าชั่วคราว หาใช่เรื่องใหญ่ไม่”

กู่ฮั่นยกมือขึ้นมาปัดมือของเย่หยวนทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพูดพร้อมทั้งน้ำตา “ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาสงสาร! คิดจะใช้ชัยชนะนี้เพื่อเย้ยหยันข้ารึ? ฝันไปเถอะ”

ภาพนี้ทำให้ความสงสารที่ทุกคนเคยมีให้กู่ฮั่นจางหายไปในพริบตา

แต่เย่หยวนกลับตอบไปอย่างไม่ได้แสดงท่าทีโกรธใด ๆ ”เจ้าคิดว่าข้าจำเป็นต้องทำแบบนั้นรึ?”

กู่ฮั่นสำลักขึ้นทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เขาหันไปมองเย่หยวนและพยายามจะเปิดปากออก แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร

ใช่แล้ว เพราะเย่หยวนนั้นมันอยู่ห่างจากเขาไปคนละโลกเลย!

เกียรติศักดิ์ศรีใด ๆ ของเขานั้นมันไร้ค่าเมื่อต้องมาอยู่ต่อหน้าเย่หยวน!

เขาคนนี้คือผู้อาวุโสของหอโอสถ สุดยอดตัวตนผู้มีอำนาจในเมืองจักรพรรดินี้

ส่วนตัวเขาเองล่ะ?

เขานั้นเองก็เป็นยอดคนผู้มีโอกาสสูงที่จะได้กลายเป็นผู้มีอำนาจในเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์เช่นกันในวันข้างหน้า

แต่เรื่องนั้นมันต้องใช้เวลาอีกหลายต่อหลายปี

และเวลาเหล่านั้นช่องว่างของเขากับเย่หยวนก็จะมีแต่ยิ่งเพิ่มขยายขึ้น ไม่ใช่ลดลง!

เย่หยวนยิ้มขึ้นก่อนจะหันมาพูดกับกู่ฮั่นอีกครั้ง “เจ้านั้นเห็นพลังของข้าแล้ว แต่เจ้าไม่ได้เห็นว่าข้าผ่านอะไรมาบ้าง ความแข็งแกร่งไม่เคยปรากฏออกมาอย่างลอย ๆ การที่ข้าสามารถเอาชนะเจ้าได้มันไม่ใช่แค่เรื่องของพรสวรรค์ ข้าขอยอมรับเลยว่าพรสวรรค์ของเจ้านั้นเหนือล้ำ แต่อีกพันปีหมื่นปีข้างหน้าเจ้าอาจจะไม่แข็งแกร่งเท่ายอดศิษย์เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เราเสียด้วยซ้ำ! เพราะฉะนั้นหากเจ้าอยากจะมาลองฝีมือมีหรือที่เราจะเกี่ยง แต่การกระทำของเจ้ามันล้ำเส้นจนเกินไป เราจึงไม่อยากต้อนรับเจ้า”

เมื่อกู่ฮั่นได้ยินแบบนั้นเขาถึงได้รู้เหตุผลที่ว่าทำไมเย่หยวนถึงได้ออกมาจัดการกับตัวเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ นี่เขาทำอะไรล้ำเส้นไปอย่างนั้นหรือ?

การชนะคู่ต่อสู้และทำลายชื่อเสียงของอีกฝั่งจนสิ้น เรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นกับทุกคนที่เขาชนะ แน่นอนว่าคนเหล่านั้นไม่มีทางยินดีแน่ ๆ

“ข้า.. ข้าผิดไปแล้ว!” กู่ฮั่นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มหนัก

ชายหนุ่มถือดาบยาวคนนั้นแทบจะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เพราะเขาได้ยินว่าศิษย์น้องเล็กของตัวเองยอมรับผิดต่อหน้าคน!

ศิษย์น้องเล็กที่แสนหยิ่งผยองของพวกเขากลับยอมรับผิดออกมา!

นั้นทำให้ทุกคนหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก

ชายหนุ่มผู้หยิ่งยโสคนนี้กลับยอมรับผิดออกมาต่อหน้าผู้อาวุโสเย่!

สุดยอด!

เย่หยวนหันไปมองกู่ฮั่นด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “ต่อให้เจ้าจะชนะอัจฉริยะของเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ไปได้จนหมด ข้าก็ไม่คิดที่จะสนใจหรอก แต่หากเจ้าชนะแล้วอยากทำให้ผู้คนต้องอับอาย ข้าจะไม่ทน! เมื่อเจ้าคิดจะตบหน้าคนทั้งเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ ข้าในฐานะผู้อาวุโสคนหนึ่งก็ต้องออกมาสั่งสอนเจ้าเสียบ้าง จงไปเถอะ ด้วยพรสวรรค์ของเจ้าอนาคตในวันข้างหน้าของเจ้านั้นจะมีเส้นทางให้เลือกอย่างไม่จำกัด แต่หากเจ้ายังคิดอวดดีเฝ้าดูถูกคนอื่นอยู่แบบนี้ สักวันเจ้าต้องได้พบกับความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่แน่ วันนี้ข้าแค่มาเพื่อสอนบทเรียนแก่เจ้า แต่วันหน้าศัตรูของเจ้าคงจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ เช่นนี้”

กู่ฮั่นกัดฟันแน่นและกล่าวขึ้น “ข้า… ขอขอบคุณผู้อาวุโสเย่ที่อบรบสั่งสอน!”

พูดจบกู่ฮั่นก็ก้มหัวลงคารวะเย่หยวนสามคราตามสัญญาก่อนจะหันหน้าเดินจากไป

ชายหนุ่มถือดาบยาวและพรรคพวกศิษย์ที่เหลือจึงตามกู่ฮั่นไปทันทีด้วยความกลัวว่ากู่ฮั่นอาจจะคิดสั้น

ศิษย์พี่คนหนึ่งเดินเข้ามาหากู่ฮั่นและพูดขึ้น “ศิษย์น้องเล็ก เจ้า… เจ้าอย่าได้เก็บมันมาใส่ใจเลย การแพ้ชนะมันเป็นเรื่องราวปกติของโลก ครั้งหน้าเจ้าแค่ต้องชนะให้ได้ก็พอแล้ว!”

กู่ฮั่นหันมามองขวางใส่ “ศิษย์พี่ ท่านคิดจริง ๆ รึว่าข้าจะชนะเขาได้?”

ศิษย์พี่คนนั้นแทบสำลักทันทีที่ได้ยิน เขาอยากจะตอบยกลับไปว่าได้ แต่เขาเองก็รู้ดีว่ามันคงไม่มีทาง กู่ฮั่นคงไม่มีปัญญาที่จะไล่ตามเย่หยวนได้ไปตลอดชีวิต

ความห่างชั้นของทั้งสองนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่ความพยายามจะมาทดแทนได้!

กู่ฮั่นหันหน้ามาหาทุกคนและกล่าวออกไปต่อหน้าชายหนุ่มถือดาบยาว “ศิษย์พี่ใหญ่ เรื่องของสมบัติล้ำค่าในครานี้ ข้าเองก็อยากจะไปด้วย!”

ชายหนุ่มถือดาบจึงตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มราวกับว่าเขาคาดเดาจิตใจของศิษย์น้องคนนี้ได้ก่อนแล้ว “ข้าไม่เกี่ยงหรอก แต่… สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับท่านอาจารย์!”

กู่ฮั่นพยักหน้าและหันหลังเดินจากไป

…

“ชิ ชิ ผู้อาวุโสเย่นี่เป็นผู้อาวุโสเย่จริง ๆ สุดยอดที่สุด!”

“อืม เจ้าเด็กคนนั้นมันอวดเก่งมาหลายวัน แต่ผู้อาวุโสเย่ไม่ใช่แค่ทำให้มันร้องไห้ออกมาได้ เขาทำได้ถึงขั้นทำให้อีกฝ่ายยอมรับผิดออกมา ข้าขอยอมรับนับถือเลยจริง ๆ”

“ไม่ว่าจะเป็นอัจฉริยะจากไหนมา เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสเย่พวกเขาก็ต้องเจอกับโศกนาฏกรรม!”

“ฮ่าฮ่า ผู้อาวุโสเย่นี่เป็นมือสังหารอัจฉริยะแท้ ๆ ซ่งฉีหยางเองก็คนหนึ่งแล้ว ตอนนี้ยังมากู่ฮั่นอีก”

…

การที่เย่หยวนชนะอย่างราบคาบจนอีกฝ่ายต้องน้ำตาตกนั้นทำให้ผู้คนเดินกลับออกไปอย่างโล่งจิตโล่งใจ

การแพ้พ่ายของกู่ฮั่นนั้นเป็นอะไรที่ทุกคนต่างคาดเดาได้มาแต่แรก

แต่พวกเขาทั้งหลายก็ไม่เคยคิดเลยว่ากู่ฮั่นจะถึงกับยอมรับในความผิดของตัวเองออกมาด้วยท่าทางที่จริงใจขนาดนั้น

การกระทำของยอดอัจฉริยะคนนี้มันทำให้ผู้คนต่างต้องตกตะลึง

ส่วนที่ด้านหนึ่งของตัวอาคาร ในที่สุดหลิงจี้คุนก็ถอนหายใจยาวและหันไปกล่าวกับต่อหรงซู “อ่า หรงซู มันเกือบได้เวลาแล้วนี่ เรามาเริ่มคุยเรื่องธุระกันเลยดีกว่า”