Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ 1460-1461

 ตอนที่ 1460 ประเมินสูงไป

โดย

Ink Stone_Fantasy

ในดินแดนทุรกันดารกว้างใหญ่ไร้สิ้นสุด ร่างทั้งสามกำลังทะยานพุ่งพร้อมสุดขีดแห่งความเร็ว

รัศมีกลิ่นอายของทั้งสามช่างไพศาลองอาจนัก อสูรที่อยู่โดยรอบต่างโห่ร้องกังวลลั่น

“ไอ้บัดซบน้อยนั้นตายยากตายเย็นโดยแท้! กระทั่งยามนี้ยังสามารถรอดชีวิตออกไปได้!”

ฉินจ้าวหยุนกัดฟันแน่นเอ่ยเกลียดชังสุดหัวใจ พลางเอ่ยกล่าวขึ้น

พวกฉินจ้าวหยุนทั้งสามไล่ล่าไล่ตามทุกหนทาง ในที่สุดกลับไม่สามารถติดตามอีกฝ่ายได้ทัน เช่นนั้นทั้งสามจึงร่อนลงพื้นอย่างน่าเจ็บใจ

พวกเขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า เซียวเฟิงจะเลื่อนระดับชั้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้แล้วจริงๆ

เรื่องที่ไม่คาดคิดมากกว่านั้นคือ เซียวเฟิงใจเด็ดเดี่ยว ตัดสินจากถอนกิจการของหอมหาสมบัติออกจากเมืองหลวงหวูเมิ่งออกไป นี่นับเป็นการตัดสินใจที่เด็ดขาดนัก และทั้งหมดทำไปก็เพื่อปกป้องเย่หยวนเพียงคนเดียว

ระหว่างทางฉินจ้าวหยุนกระทืบเท้าหนักด้วยความโกรธเกรี้ยว ทว่ากลับทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

“แต่มันคงลืมไปว่า เรายังสามารถติดตามตำแหน่งของเย่หยวนได้จากป้ายตราสถานศึกษา การกระทำของเซียวเฟิงนับว่าไร้ประโยชน์!”

จ่าวอี้เอ่ยกล่าวเสียงเคร่งขรึม

ได้ฟังเช่นนั้นจากความโกรธเกรี้ยวพลันแปรเปลี่ยนดูสุขใจขึ้นทันที ฉินจ้าวหยุนกล่าวว่า

“เหอะ พวกเราทั้งสามต่างเป็นยอดเซียนอาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งขั้น ขอดูหน่อยว่า เพียงเจ้าหนูอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าคนเดียว จะทำให้พวกเราขายหน้าได้แค่ไหนกัน!? แต่เซียวเฟิงกลับมิทราบว่า แค่นี้กลับไม่เพียงพอให้เย่หยวนหลุดมือพวกเรา!”

ความสามารถของเซียวเฟิงในตอนนี้ยังไม่เพียงพอที่จะส่งเย่หยวนออกนอกอาณาเขตของเมืองหลวงหวูเมิ่ง

ในเวลานี้ทั่วทั้งอาณาเขตของเมืองหวู่เมิ่งได้ป่าวประกาศรู้เห็นเป็นทางเดียว เย่หยวนจะสามารถหลบหนีออกจากรัศมีเขตแดนของเมืองหลวงหวูเมิ่งได้อย่างไร?

หากเย่หยวนต้องการหลบหนีให้รอดพ้นสายตา เขาไม่สามารถใช้ดาบขี่เหาะทะยานไปได้ วิธีนี้มันโจ่งแจ้งเกินไป

เหวินอี้หยางถอนหายใจเฮือกหนึ่งและกล่าวว่า

“ข้าไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า เซียวเฟิงจะนำหน้าพวกเราไปอีกขั้นแล้ว สามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้แล้วจริงๆ! ทั้งๆที่ก่อนหน้า เขายังไม่ขึ้นแตะขอบเขตอาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งขั้นเสียด้วยซ้ำ! เย่หยวนหยิบใช้วิธีการใดกันแน่ ถึงทำให้เขาทะลวงขึ้นไปได้ในอึดใจเดียว?”

ประโยคนี้ค่อนข้างส่งผลกระทบต่อจิตใจของอีกสองคนอย่างมาก

พวกเขาติดอยู่ในขอบเขตพลังนี้มาไม่รู้กี่ร้อยปีแล้ว

ห่างออกไปเพียงครึ่งก้าว กลับห่างไกลดังฟ้าดินสุดขอบฟ้า และมิอาจข้ามผ่านได้ตลอดกาล

อย่างไรก็ตามแต่ เซียวเฟิงที่อยู่รั้งท้ายมาโดยตลอด ทว่ายามนี้กลับเป็นคนแรกในบรรดาพวกเขาที่ผงาดขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้ในอึดใจเดียว เรื่องเช่นนี้จะให้พวกเขายอมรับโดยง่ายได้อย่างไร?

ฉินจ้าวหยุนกัดฟันกรอดกล่าวว่า

“คิดมากไปให้ได้อันใด? ตราบใดที่จับเจ้าเด็กนั้นได้ เช่นนั้นมิอาจง้างปากให้มันคลายความลับออกมาได้?”

แน่นอน วาจาคำกล่าวนี้ของฉินจ้าวหยุนทำเอาดวงตาของทั้งสองเปล่งประกายขึ้นทันที

“พี่ฉินกล่าวถูกต้อง รากฐานพลังของพวกเราดีกว่าของเซียวเฟิงมาก ตราบใดที่เจ้าเด็กนั้นยอมคายความลับออกมา พวกเราย่อมสามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้อย่างไม่ยากเย็น!”

จ่าวอี้ดูตื่นอกตื่นเต้นขึ้นทันที

ฉินจ่าวหยุนยิ้มและกล่าว่วา

“เช่นนั้นยังรออันใดอยู่อีก? เจ้าเด็กนั้นอยู่ต่อหน้าเราแล้วมิใช่รึตอนนี้? มันกำลังเดินทางไปยังเมืองอีกาฉาย หากปล่อยให้มันหนีออกจากเมืองอีกาฉายไปได้ พวกเราจำต้องลำบากมากขึ้นเพื่อตามล่าตัวมันมา”

ทั้งสองเปล่งเสียงขานตอบในทันทีและสำแดงใช้วรยุทธเคลื่อนที่ ไล่ล่าทะยานติดตามต่อทันที

เมืองอีกาฉายเป็นเขตเมืองที่ติดกับพรมแดนระหว่างเมืองหลวงหวูเมิงกับอีกเมืองหลวงหนึ่ง หากเย่หยวนสามารถหนีออกไปจากที่นั้นได้ เขาจะเดินทางเข้าไปสู่อาณาเขตของเมืองหลวงอีกแห่งได้ทันที

แม้เมืองหลวงแห่งนี้จะเป็นเขตปกครองของจักรพรรดิเทพสวรรค์คนเดียวกัน ทว่าแต่ละเมืองหลวงกลับปกครองกันแบบตัดขาด ไม่เข้ารบกวนเกี่ยวข้องกับอีกฝ่าย

…

สามวันต่อมา ณ เขตชายแดนของเมืองอีกาฉาย กลุ่มคนหลายร่างกำลังพุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงสุด

ในขณะที่กลุ่มร่างเหล่านี้เข้าปิดล้อมอีกหนึ่งที่กำลังพุ่งทะยานหนีสุดชีวิต

ฉินจ้าวหยุนยามนี้พินิจท่าทีเย็นชาสุด เขากล่าวขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะลั่นว่า

“น่าเสียดายจริงๆ! อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น! แม้จะติดปัญหาเล็กน้อย แต่เราก็จับเจ้าได้ทุกครั้งไป ไฉนเจ้าไม่แปลกใจหน่อยรึ?”

เหวินอี้หยางถอนหายใจเฮือกหนึ่งและกล่าวว่า

“เย่หยวน คำสั่งของท่านเจ้าเมืองยากจะขัดขืน กลับไปกับพวกเราเถอะ”

แต่แววตาของจ่าวอี้จับจ้องเย่หยวนราวกับกำลังถูกแผดเผาด้วยไฟแห่งความโลภ

“เจ้าหนู ส่งมอบวิธีในการทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าแล้ว แล้วพวกเราจะช่วยเจ้าออกจากหายนะครั้งนี้เอง!”

เย่หยวนปราศจากสีหน้าสุขใจหรือเศร้าสร้อย เขาถูกทั้งสามดักล้อมไว้โดยตนเองอยู่ ณ ใจกลาง ทว่าท่าทางการแสดงออกยังคงสงบนิ่ง มิได้สิ้นหวังอย่างที่ทั้งสามจินตนาการไว้

เย่หยวนช้อนสายตามองฉินจ้าวหยุน ก่อนถ่มน้ำลายคำหนึ่งและกล่าวว่า

“กลับโง่กันทั้งตระกูล! โง่โดยแท้! ด้วยกลอุบายเด็กน้อยของเจ้า คิดหรือว่าจะจับตัวท่านปู่เย่คนนี้ได้?”

สีหน้าของฉินจ้าวหยุนพลันมืดทมิฬลงฉับพลัน ขณะเตรียมปราดพุ่งเข้าจับตัว ทว่ากลับเห็นเย่หยวนเดาะป้ายตราสถานศึกษาในมือเล่นอย่างสบายอารมณ์

เย่หยวนมองฉินจ้าวหยุนด้วยรอยยิ้มที่มิใช่รอยยิ้มและกล่าวว่า

“เจ้าสุนัขแก่ คงพอใจกับแผนการตัวเองนักใช่ไหมว่า ท่านปู่เย่คนนี้คงไม่มีทางหนีรอดพ้นมือเจ้าไปได้? หวังพึ่งแค่ของเด็กเล่นชิ้นนี้ชิ้นเดียว?”

ฉินจ้าวหยุนใจหายวาบดิ่งลึกถึงตาตุ่ม ทันทีทันใดพลันรู้สึกได้ว่าทั้งสามกลับถูกเย่หยวนต้นเสียจนเปลือย!

“นี่…หรือนี่คือร่างปลอม?”

จ่าวอี้หน้าเสียเอ่ยกล่าวอย่างเศร้าหมอง

เหวินอี้หยางถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางกล่าวว่า

“เราทุกคนประเมินเขาต่ำเกินไป!”

เย่หยวนหัวร่อครืนเสียงลือลั่น เหลียวจับจ้องฉินจ้าวหยุนด้วยหางตาเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า

“เจ้าสุนัขแก่ เตรียมใจรอข้าได้เลย! เมื่อใดที่ข้า เย่หยวนผู้นี้หวนกลับมาอีกครั้ง นั่นจะเป็นวันที่พวกเจ้าตระกูลฉินถูกกำจัดออกไปจากหน้าประวัติศาสตร์! เจ้าฝากไปบอกฉินเซียวด้วยว่า จงดูแลตัวเองให้ดี ท่านปู่เย่ผู้นี้จะกลับมาสะสางบัญชีแน่นอนในไม่ช้า!”

เมื่อกล่าวจบร่างของเย่หยวนก็ระเบิดกลายเป็นสะเก็ดเพลิงทันที

กริ๊ง!

ป้ายตราสถานศึกษาตกลงกระแทกพื้นเกิดเป็นเสียงแหลมสูง

ฉินจ้าวหยุนกัดฟันกรอดด้วยความโกรธจัดจนใบหน้าสั่นคลอน ควันพิโรธแทบพวยพุ่งออกจากทวารทั้งเจ็ด

พวกเขาทั้งสามไล่ล่ากันเกือบหนึ่งเดือนเต็ม ทว่ากลับไม่คิดไม่ฝันที่ไล่ล่าอย่างเอาเป็นเอาตายกลับเป็นแค่ร่างปลอม!

“เด็กคนนี้เจ้าเล่ห์นัก!”

จ่าวอี้กัดฟันแน่นด้วยความโกรธจัด

ในขั้นต้นนี้ พวกเขาตั้งหน้าตั้งตารอคอยวิธีเพื่อทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าอย่างใจจดใจจ่อ ทว่าใครจะไปคิดที่พวกเขาลงแรงพยายามไปกว่าหนึ่งเดือนเต็ม สุดท้ายกลับไร้ประโยชน์สิ้นดี

…

ณ เขตชายแดนอีกแห่งของเมืองหลวงหวูเมิ่ง เย่หยวนกำลังรักษาบาดแผลของตนภายในถ้ำ ทันทีทันใดมุมปากพลันกระตุกยิ้มเยียดขึ้น

เย่หยวนเจนจัดมากประสบการณ์เรื่องหนีตายมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง? คิดหรือว่าเขาจะมาพลาดท่าง่ายๆเช่นนี้?

แม้สถานศึกษาหวูเมิ่งจะไม่เคยป่าวประกาศมาก่อน แต่เย่หยวนจะนำของศัตรูพกติดตัวอยู่ตลอดได้อย่างไร?

ทันทีที่เย่หยวนถูกเซียวเฟิงใช้พลังปฐพีโยกย้ายร่างของเขาออกไป เขาก็แบ่งจิตพลังปราณสร้างร่างปลอมขึ้นโดยใช้เพลิงบัวฟ้าขจัดจันทร์ขาว พร้อมนำตราสถานศึกษาให้และหนีออกไปอีกทาง

ตัวปลอมไปทางหนึ่ง ในขณะที่เย่หยวนตัวจริงไปอีกทางหนึ่ง

เนื่องจากภูตเพลิงให้กำเนิดกายวิญญาณดั่งเดิมขึ้นมาได้ ดังนั้นเย่หยวนจึงไม่สามารถพาเขาฝ่าห้วงอวกาศออกมาได้

แต่เพลิงบัวฟ้าขจัดจันทร์ขาวที่เป็นขุมพลังดั้งเดิมยังคงอยู่ในร่างเย่หยวนตั้งแต่แรกแล้ว

เขาจึงสามารถนำติดตัวออกมาได้

ตลอดระยะเวลาเกือบหนึ่งร้อยปี เพลิงบัวฟ้าขจัดจันทร์ขาวเองก็พัฒนาขึ้นสู่ระดับศักดิ์สิทธิ์แล้วเช่นกัน แต่เมื่อเทียบกับระดับความก้าวหน้าของเย่หยวน มันยับคงเชื่องช้ากว่ามาก

ระหว่างทางมานี้ เย่หยวนระมัดระวังตัวเองสุดขีด และพยายามไม่เปิดเผยกลิ่นอายพลังทวนทิ้งเป็นร่องรอย พร้อมแอบซุ่มตามจุดต่างๆ ตามเหลือบซอกของเขตชายแดน

ศึกสัประยุทธ์ครั้งใหญ่ก่อนหน้า ทำให้เย่หยวนบาดเจ็บสาหัสสากรรจ์อย่างมาก

นอกจากนี้ ยิ่งเดินที่เย่หยวนต้องหลบหนีอยู่ตลอด มันยิ่งไปกระตุ้นอาการบาดเจ็บจนกำเริบหนักเข้าไปใหญ่ แต่เมื่อไม่นานมานี้เขากลับค้นพบถ้ำแห่งหนึ่ง เขาจึงหนีเข้ามาหลบภัยเพื่อรักษาบาดแผลของเขาให้ดีขึ้นเสียก่อน

ทันใดนั้นเอง เย่หยวนพลันถอนหายใจเสียวยาวกล่าวขึ้นว่า

“คราวนี้ข้าคิดว่าตนเองคงไม่รอดแน่นอน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพี่เซียวจะสำเร็จอาณาจักรราชันพระเจ้าได้ทันท่วงที และออกมาช่วยข้าไว้”

ในขณะเดียวกัน ร่างของหวูเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นมา

“แท้ที่จริงแล้ว กลับเป็นเจ้าที่ช่วยเหลือตนเองเอาไว้ ที่เขาสามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้ เป็นเพราะความช่วยเหลือของเข้าครั้นอดีต บางทีนี้อาจเป็นลิขิตสวรรค์!”

เย่หยวนยิ้มขื่นกล่าวว่า

“ตอนนั้นข้ารู้สึกพูดคุยถูกปากกับเขาเท่านั้น แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นประโยชน์ครั้งมหาศาลเช่นนี้ เฮ้ออ…แม่นางหวางหรู นางคงผิดหวังมิใช่น้อยเมื่อได้ทราบข่าวนี้ เจ้าท้วม ข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่ภายใต้การคุ้มครองของพวกเขาจนกว่าข้าจะกลับไป เมืองหลวงหวูเมิงไม่มีที่ให้ข้าพักพิงอีกต่อไป เช่นนั้นข้าควรไปที่ไหนต่อดี?”

หวูเฉินกล่าวว่า

“เจ้าไม่สามารถดำรงอยู่ในอาณาเขตของเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ได้อีกต่อไป ด้วยความแกร่งกล้าระดับชั้นอาณาจักรราชันพระเจ้า เมื่อใดที่ฉินเซียวรู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ เพียงยกฝ่ามือขึ้นมันก็สามารถฆ่าเจ้าได้แล้ว ทางที่ดีควรหนีออกไปให้ไกลที่สุด”

……………………………………………………….

ตอนที่ 1461 เหลียงเฟิง

โดย

Ink Stone_Fantasy

เขตเมืองกระแสพิรุณเป็นชายแดนแห่งเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์

เมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์มีพรมแดนติดกับเมืองจักรพรรดิกล้วยไม้อริยะ โดยมีแม่น้ำสายใหญ่ขวางกั้นไว้อยู่

เมืองจักรพรรดิทั้งสองเป็นสองกองกำลังที่แตกต่างกันสุดขั้ว โดยที่เมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์เป็นจักรวรรดิของเผ่ามนุษย์ ในขณะที่เมืองกล้วยไม้อริยะเป็นจักรวรรดิของเผ่าปีศาจ

สองจักรวรรดินี้ต่างเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันเสมอมา ก่อศึกสงครามตลอดกันทั้งปี มีทั้งผู้บาดเจ็บเสียชีวิตในแต่ละวันเป็นอาจิณ

ภายในป่าทึบหนานอกเขตเมืองกระแสพิรุณ มีเซียนกลุ่มเล็กๆกำลังลาดตระเวนเฝ้าตรวจอยู่

พวกเขาล้วนเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าที่ได้รับการฝึกปรือมาอย่างดี พวกเขาสวมชุดเนื้อผ้าดี ทั้งลวดลายและสีเหมือนกันทั้งกลุ่ม ดูหาใช่เหล่าเซียนทั่วไป

“หัวหน้า ท่านไป๋ฟู่ซางลำเอียงเกินไปนัก เหตุใดต้องเป็นหน่วยเราที่ต้องมาลาดตระเวนให้ที่รกร้างอันตรายเช่นนี้เสมอ?”

“ใช่แล้ว! เช่นนี้เราจะมีโอกาสประสบความสำเร็จได้อย่างไร? ในกองทหารเราคงไม่มีโอกาสโงหัวแล้วกระมัง?”

“หัวหน้า เป็นไปได้ไหมว่า พวกเราแต่กล้ำกลืนฝืนทนไปเช่นนี้ไปตลอด?”

…

ในระหว่างที่กลุ่มทหารอาณาจักรปฐมพระเจ้าเหล่านี้กำลังลาดตระเวนกันอยู่นั้นเอง แต่ละคนต่างเอ่ยปากบ่นขึ้นทันทีอย่างไม่พอใจ

และคนที่พวกเขากำลังบ่นอยู่ก็คือ แม่ทัพกองอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าชั้นต้นคนหนึ่ง

“หุบปากเดี๋ยวนี้! ก็พวกเราเป็นทหารศึกหาใช่ผู้ฝึกตนพเนจรอิสระ! เมื่อใดที่ท่านแม่ทัพกองสั่งให้เราไปที่ใด เราก็จำต้องรับฟังคำสั่งโดยไม่มีขัดขืน! แล้วพวกเจ้าจะบ่นอันใดให้มากความ?”

หัวหน้าของพวกเขาตะโกนเสียงเย็นดังลั่น

แน่นอนว่าเปลวไฟแห่งความพิโรธเดือดดาลของแต่ละคนพลันดับมอดลงทันที

คล้อยหลังไม่นาน มีทหารคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งว่า

“หัวหน้า พวกเราหวังดีเพื่อท่าน! ในด้านพลังฝีมือ ท่านแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าหลิวซานกง แต่กลับเป็นมันที่ได้รับความดีความชอบอยู่เสมอ? หากมิใช่เพราะพี่เคยของมันมียศศักดิ์ใหญ่โตหรอกรึ?”

สีหน้าของหัวหน้าคนนั้นทมิฬมืดลง เขาเอ่ยปากลั่นด่าน้ำเสียงเย็นว่า

“อย่าให้วาจาเช่นนี้ดังเข้าหูข้าอีก! กล่าวพล่ามไร้สาระนับเป็นความผิดและต้องถูกลงโทษตามกฎ!”

สีหน้าของทหารคนนั้นแปรเปลี่ยนไปทันที ก่อนแลบลิ้นเชิงหยอกล้อใส่ เขามิได้เอ่ยปากกล่าวอันใดอีก

“หื้ม? มีคนมาทางนี้!”

ทันทีทันใด หัวหน้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายหอบหนึ่งไม่คุ้นเคย ประดุจเสียงระฆังดังขึ้นเตือนกลางใจ พร้อมยกมือส่งสัญญาณให้ทุกคนระวังตัว

ทหารเหล่านี้เจนจัดนักด้านประสบการณ์เป็นตาย ผ่านศึกสมรภูมินับครั้งไม่ถ้วน ดังนั้นจึงตื่นตัวต่อภัยอันตรายเร็วเป็นพิเศษ

หากมีการเคลื่อนไหวเบื้องหน้าเพียงเล็กน้อย พวกเขาจะรู้ตัวได้ทันที

ความสามัคคีของพวกเขาไม่เป็นรองฝักฝ่ายใด พลันสัมผัสการมีอยู่ได้เบื้องหน้า แต่ละคนประจำจุดค่ายกลผสานโจมตีเข้าปิดล้อมเป้าหมายโดยไว

วูบ! วูบ! วูบ!

กลุ่มคนพวกนี้ทะยานล่อนลงบนพื้นที่เปิดกว้าง เตรียมรับมือสัประยุทธ์ศึกใหญ่เข้าประจัญบาน!

ทว่าทันทีที่เห็นอีกฝ่าย พวกเขากลับอ้าปากตื่นตะลึงยกใหญ่

เบื้องหน้าปรากฏเป็น ชายหนุ่มในวัยประมาณยี่สิบปีกำลังย่างกระต่ายกินอยู่

กลิ่นหอยลอยคลุ้งหวาน น้ำลายของพวกเขาเหล่านั้นกลับหยดลงติ๋งด้วยความหิวโหย

ทันทีที่เห็นคนเหล่านั้นตั้งท่าพร้อมประจัญบาน ชายหนุ่มที่นั่งย่างกระต่ายอยู่ดูไม่แปลกใจอะไรเลย เขาพลันคลี่ยิ้มกล่าวว่า

“เหล่าทหารทั้งหลาย ดูเหมือนว่าพวกท่านจะลาดตระเวนมาทั้งวันจนเหน็ดเหนื่อย อยากลองสักคำหรือไม่?”

เมื่อเหล่าทหารเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มเผ่ามนุษย์คล้ายดูเป็นมิตร พวกเขาก็โล่งใจขึ้นอย่างมาก

อาณาจักรพลังของชายหนุ่มคนนี้มิได้ต่ำทรามเช่นกัน ทั้งยังเป็นถึงเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าชั้นต้น ทว่าในมุมมองของเหล่าทหารกลับจ้องมองแลดูครั่นคร้ามมิใช่น้อย

พวกเขาต่างคิดว่า ชายหนุ่มคนนี้คงเป็นนายน้อยจากตระกูลใหญ่ในเมืองหลวงสักแห่งหน ที่ออกเดินทางมาฝึกปรือขัดเกลาฝีมือในป่า โดยมิทางถึงภัยอันตรายที่เร้นแฝงอยู่ในป่าทึบแห่งนี้เลย

ในทางตรงข้าม ชายหนุ่มคนนี้กลับทำตัวผ่อนคลายสบายอารมณ์นัก ถึงขั้นที่ว่าย่างกระต่ายกินอย่างเอร็ดอร่อยคงมิทราบเลยว่าความตายขีดเขียนอย่างไร

“นี่เจ้าทราบหรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด?”

หัวหน้ากองทหารหาได้สนใจกินด้วยแต่อย่างใด พร้อมเอ่ยปากซักถามเสียงเย็น

ชายหนุ่มคนนี้อ้าปากกว้างฉีกเนื้อกระต่ายเคี้ยวงุบงับ พลางยิ้มกล่าวว่า

“ข้าไม่รู้เช่นกันว่าที่นี่คือที่ใด?”

ปลายคิ้วของหัวหน้าคนนี้พลันกระตุกขึ้นทันที เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบขี้หน้าชายหนุ่มกวนบาทาตรงหน้าเป็นอย่างมาก

วาจากวนประสาทเช่นนี้ เขาอยากจะซัดมันให้ตายคามือ!

บูมมม!

หัวหน้าคนนั้นยกฝ่ามือซัดตระแกรงย่างกับกองไฟตรงหน้ากระจายไปโดยตรง

“หึ! ด้านหลังขุบเขาใหญ่แห่งนี้คืออาณาเขตของพวกเผ่าปีศาจ! แต่เจ้ายังกล้าจุดกองไฟย่างเนื้อกระต่ายหน้าระรื่น หรือเจ้าเบื่อชีวิตอยากตายมากรึไง! หากไม่อยากรีบไปยมโลก เช่นนั้นก็รีบหนีกลับไป!”

หัวหน้าคนนั้นเอ่ยเตือนน้ำเสียงเย็นสะท้าน

แม้ว่าอาณาจักรพลังของชายหนุ่มคนนี้จะใกล้เคียงกับเขามาก แต่หัวหน้ากองทหารกลับมองข้ามมิให้ความสนใจกับชายหนุ่มคนนี้เลย

เหล่าทหารอย่างพวกเจ้าเข้าสัประยุทธ์เป็นตายกับเผ่าปีศาจมาไม่รู้กี่นัดต่อกี่นัดแล้ว โดยส่วนใหญ่ก็ล้วนเป็นแต่ศัตรูในระดับชั้นเดียวกัน

ชายหนุ่มคนนี้คงเป็นนายน้อยผู้อ่อนต่อโลกคนหนึ่งที่เพิ่งท่องโลกกว้างครั้งแรก เมื่อใดถูกเผ่าปีศาจตีฝ่าดักล้อมไว้ เกรงว่าจะมีพลังแต่ไร้ประสบการณ์จริง เช่นนั้นก็การเดินทางใบที่แบบนี้จึงไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตายเลย

แต่เดิมเจ้าตัวก็ไม่ค่อยพอใจชายหนุ่มคนนี้เป็นทุนเดิม ยิ่งเห็นการกระทำอย่างการย่างกระต่าย ยิ่งดึงดูดศัตรูเข้าไปใหญ่ ยามนี้เริ่มเดือดจัด คิดจะถือโอกาสสั่งสอนอีกฝ่ายแทนพ่อแม่มันในคราวเดียว

อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงชายหนุ่มคนนี้จะไม่โกรธ แต่เขายังฉีกยิ้มกว้างและกล่าวว่า

“ท่านบอกว่า ที่นี่เป็นอาณาเขตของเผ่าปีศาจใช่หรือไม่? เยี่ยมจริงๆ! ป่าแห่งนี้กว้างใหญ่เกินไป ข้าเกรงว่าจะหลงทางแล้วเสียอีก ที่แท้ก็มาถูกทางแล้ว โอ้จริงสิ พวกท่านเป็นกองทหารจากแห่งหนใดรึ? ยับรับคนเข้าพวกอยู่หรือไม่?”

“ฮ่าๆๆ…ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า ไม่สิ ด้วยประสบการณ์ของเจ้า คงอยู่รอดไม่ถึงสิบอึดใจ ที่นี่คือสมรภูมิรบของจริงตายจริง! หาใช่สนามเด็กเล่นให้เจ้าฝึกฝน!”

“อย่าดูถูกคิดว่าตนเองเป็นถึงเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าชั้นต้นแล้วจะเหนือชั้นกว่า หากให้พวกเราตั้งค่ายกลผสานกันโจมตี เจ้าเองก็ไม่รอดเช่นกัน เชื่อหรือไม่?”

“เจ้าหนุ่ม เจ้ากลับไปเถอะ บุปผาเรือนกระจกที่ไม่เคยฆ่าคนอย่างเจ้า ไม่เหมาะกับที่แบบนี้หรอก เชื่อข้าสิ!”

…

คำกล่าวของชายหนุ่มคนนี้กระตุ้นให้เหล่าทหารที่เหลือระเบิดหัวเราะเยาะดังลั่น

หัวหน้าคนนั้นมองเขาเจือสายตาฉงนใจ ก่อนกล่าวว่า

“เจ้าชื่อแซ่อะไร ไฉนถึงอยากเข้าร่วมกลุ่มของเรา?”

ชายหนุ่มยิ้มกว้างกล่าวขึ้นว่า

“ข้านามว่าเย่หยวน! ฟังว่าพวกเผ่าปีศาจก่อวีรกรรมชั่วช้าไร้ขอบเขต สร้างภัยหายนะให้แก่เมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์เป็นอย่างมาก เช่นนั้นข้าจึงมีใจ ต้องการจะเข้าร่วมช่วยเหลือเผ่ามนุษย์ของเรา!”

ชายหนุ่มคนนี้มิใช่ใครอื่นนอกเสียจากเย่หยวน ที่หนีลี้ภัยเข้ามายังเขตปกครองของเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์!

ในเวลานี้ผ่านมากว่าสามปีแล้ว ที่เย่หยวนหนีออกมาจากเมืองหลวงหวูเมิ่ง

และเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์ก็เป็นจุดหมายของการเดินทางของเขาในครั้งนี้

หากเย่หยวนต้องการกลับไปแก้แค้นฉินเซียว เช่นนั้นเขาต้องเร่งพัฒนาตัวเองให้เก่งกาจยิ่งขึ้น

และวิธีที่ดีที่สุดในการยกระดับตัวเองก็คือการต่อสู้!

ดังนั้น จากคำแนะนำของหวูเฉิน เย่หยวนจึงเดินทางมายังจุดชายแดนระหว่างเผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจ หรือก็คือชายแดนระหว่างสองเมืองจักรพรรดิอันยิ่งใหญ่ ฝ่ายมนุษย์คือเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์

และเมืองจักรพรรดิกล้วยไม้อริยะคือฝ่ายเผ่าอสูร หรือก็คือเมืองที่จักรพรรดิเทพสวรรค์จิงชาง!

เย่หยวนเดินทางมาที่นี่เพื่อตรวจสอบเรื่องราวของจอมเทพนิรันดร์ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จักรพรรดิเทพสวรรค์จิวชางเป็นผู้อยู่เบื้องหลังของเรื่องราวของเผ่าปีศาจในดินแดนพฤกษานิรันดร์ทั้งหมด มันเป็นคนส่งข่าวเข้ามาบุกโจมตีในกาลอดีต

เกิดอะไรขึ้นกับจอมเทพนิรันดร์กลับยังไม่ทราบ แต่ภูมิหลังจักต้องเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิเทพสวรรค์จิวชางแน่นอน

แต่สุดท้ายนี้ เขาดันหลงในป่าทึบกว้างใหญ่แห่งนี้

เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ตนจะมาเจอกลุ่มทหารลาดตระเวนเหล่านี้โดยบังเอิญ

หัวหน้าคนนั้นเดินเข้ามาตบไหล่เย่หยวนเล็กน้อยและกล่าวว่า

“ไม่เลวหนิ! เจ้าหนุ่ม เจ้ามีความกล้าหาญ แต่…ถึงแม้ระดับพลังของเราจะใกล้เคียงกัน แต่เจ้าเชื่อหรือไม่ว่า หากเข้าสู่สมรภูมิจริง เจ้าคงตายไม่รู้ตัว!”

เย่หยวนอดใจเอ่ยปากโต้ตอบมิได้เช่นกัน เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“หุหุ ข้าเองก็สามารถบอกได้เลยว่า ความแกร่งกล้าของท่านน่าเกรงขามนัก แต่อย่างน้อยทุกคนต้องเริ่มต้นจากศูนย์ ท่านต้องลองให้โอกาสข้าดูบ้าง มิเช่นนั้นจะเริ่มนับหนึ่งได้อย่างไร ท่านว่าจริงหรือไม่?”

คำกล่าวเหล่านี้เย่หยวนมิได้เอ่ยเยินยอไปเฉยๆเช่นกัน เพราะเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า พลังปราณเทวะภายในร่างของหัวหน้ากองทหารผู้นี้หนาแน่นและบริสุทธิ์อย่างมาก หากสัประยุทธ์กับคนในระดับเดียวกัน เขาน่าจะเหนือกว่าขุมหนึ่ง

หัวหน้าคนนั้นครุ่นคิดตามที่อีกฝ่ายกล่าวครู่หนึ่ง สิ่งที่เย่หยวนกล่าวไปล้วนสมเหตุสมผลเช่นกัน เขาจึงพยักหน้าและกล่าวว่า

“เข้าใจแล้ว เช่นนั้นเจ้ากลับไปยังค่ายพักกับพวกเราก่อน ส่วนเรื่องความไม่พอใจนี้ถือว่างดเว้นไป ภายในค่ายพักของพวกเราย่อมมีการทดสอบรอเจ้าอยู่เช่นกัน จะผ่านหรือไม่ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าแล้ว”

เย่หยวนยิ้มและกล่าวตอบว่า

“ขอบคุณท่านมาก!”

หัวหน้าคนนั้นพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ข้านามว่าเหลียงเฟิง หรือเจ้าจะเรียกว่าหัวหน้าเหลียงก็ได้!”

ขณะที่เอ่ยปากกล่าวกันอยู่นั้นเอง จู่ๆสีหน้าของทุกคนพลันเปลี่ยนไปทันที ร่างนับร้อยปราดพุ่งออกมาจากป่าทึบโดยรอบ เข้าปิดล้อมพวกเขาทั้งหมดโดยสมบูรณ์

…………………………………………………………….