Unrivaled Medicine God จอมเทพโอสถ 1266-1274

ตอนที่ 1266

 

สมบัติเวทย์สวรรค์!

 

เย่หยวนจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจตั้งใจ

เขาไม่คิดจริงๆว่า อีกฝ่ายจะยอมมอบบุปผาคุนหวูง่ายๆเช่นนี้

ก่อนหน้า เย่หยวนยังคำนวณถึงความเป็นไปได้มากมายที่อาจจะเกิดขึ้น และเตรียมใจรับมือทุกสถานการณ์ รวมถึงหากต้องถึงขั้นสัประยุทธ์ลงมือ

ทว่าความเป็นไปได้เดียวที่เขานึกไม่ถึงก็คือ การที่อีกฝ่ายยอมมอบของให้ตนโดยไม่มีเงื่อนไขใด

ได้รับบุปผาคุนหวูกับมือแล้ว เย่หยวนรู้สึกดั่งว่าฝันไป

 

“ท่านอาวุโส…ทำไม?”

เย่หยวนกล่าวถามขึ้นอย่างสงสัย

 

ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบางพลางกล่าวตอบว่า

“ข้าเองก็มีปัญหากับพฤกษาวิญญาณมรณะมาเนินนานแล้ว เจ้านั้นน่าสะอิดสะเอียนเกินทน แต่สุดท้ายก็ถูกกำจัดทิ้งไปเสียที เจ้าทำได้ดีมาก! ดังนั้นนี่ถือเป็นรางวัลที่เจ้าควรได้รับแล้ว! นอกจากนี้เอง ข้ามีหน้าที่ช่วยเหลือผู้สืบทอดของตาแก่จอมเทพนิรันดร์อยู่แล้ว ส่วนที่ว่าเจ้าจะประสบความสำเร็จหรือไม่ นั้นขึ้นอยู่กับชะตาของเจ้าแล้ว”

 

เย่หยวนอดฉงนใจมิได้ เขาได้ยินบุคคลชื่อ‘จอมเทพนิรันดร์’มาเกินสองสามครั้งแล้ว รวมไปถึงข้อสงสัยก่อนหน้าที่ยังค้างคา เพราะเหตุใดดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ถึงถูกเรียกว่า ดินแดนพฤกษานิรันดร์

แล้ว ‘ดินแดนพฤกษานิรันดร์’ กับ ‘จอมเทพนิรันดร์’ มีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่!

 

“ผู้เยาว์มีข้อสงสัยโปรดท่านอาวุโสแถลงไข ดินแดนพฤกษานิรันดร์คืออะไร? แล้วทำไมมีบางคนเรียกดินแดนศักดิ์สิทธิ์ว่า ดินแดนพฤกษานิรันดร์?”

เย่หยวนเอ่ยถามขึ้นทันที

 

คุนหวูยิ้มและกล่าวว่า

“คำว่า ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เป็นสิ่งที่พวกเจ้าเรียกขานตั้งกันเอง แต่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเจ้าเชื่อกันว่าเป็นจุดสูงสุดแห่งผืนพิภพ ในความเป็นจริง นี่กลับเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น! และแน่นอนว่าที่แห่งนี้ก็มีจักรพรรดิดินแดนเช่นกัน และนั้นก็คือ ตาแก่จอมเทพนิรันดร์!”

 

“ตาแก่จอมเทพนิรันดร์?”

เย่หยวนพลันขมวดคิ้วหนาทวนคำถามในทันใด

 

คุนหวูพยักหน้าและอธิบายต่อว่า

“จอมเทพนิรันดร์คือผู้สร้างดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ขึ้นมาและตั้งตนขึ้นเป็นจักรพรรดิดินแดน เมื่อบรรลุสู่อาณาจักรนิรันดร์ หนึ่งกระบวนสร้างโลก และดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ก็เป็นโลกที่ตาแก่จอมเทพนิรันดร์สร้างขึ้นมา”

มิใช่เพียงแค่เย่หยวน ทุกคนที่ได้ยินต่างสั่นสะท้านถึงทรวงในเมื่อได้ยินคำอธิบายเหล่านี้!

นี่ถึงขั้นสร้างโลก! นี่เป็นการดำรงอยู่ที่เกินขอบเขตจินตนาการไปแล้วโดยสมบูรณ์!

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเขาอาศัยอยู่ กลับกลายเป็นว่าถูกสร้างขึ้นโดยจอมเทพท่านหนึ่ง!

 

“สะ-สร้างโลก! ทะ-ท่าน…ท่านอาวุโสมิได้ล้อเล่นใช่หรือไม่?”

แม้ประสบการณ์ความรู้ของเย่หยวนค่อนข้างกว้างไกลไพศาล แต่เรื่องนี้ยังต้องทำให้เขากลายไปเป็นคนโง่งมในบัดดล

ผลกระทบต่อจิตใจจากคำอธิบายเหล่านี้ของคุนหวูช่างยอดเยี่ยมเกินไปนัก!

 

“เหอะ ข้าเองก็มิใช่คนขี้เล่นขนาดนั้น! การสร้างโลกกลับมิใช่เรื่องน่าตื่นเต้นอันใด แต่การสร้างโลกก็มิใช่สิ่งที่ทุกคนจะทำได้เช่นกัน ในปัจจุบันเจ้าไม่มีทางเข้าใจได้แน่นอน รอจนกว่าสักวัน เจ้าจะสามารถออกจากดินแดนพฤกษานิรันดร์ได้ เมื่อนั้นเจ้าจะเข้าใจทุกอย่างเองโดยธรรมชาติ”

 

เย่หยวนสูดหายใจเข้าลึกๆแช่มช้า คำกล่าวนี้ของคุนหวูได้เปิดโลกใบใหม่ให้แก่เขา

เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลยว่า ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้จะถูกสร้างขึ้นมา!

และก็คาดไม่ถึงเช่นกันว่า เส้นทางแห่งการต่อสู้ของมนุษย์จะสามารถพัฒนาได้ถึงอาณาจักรพลังที่น่าทึ่งเพียงนี้!

หากวาจาคำอธิบายนี้มิได้ออกจากปากคุนหวูโดยตรง เย่หยวนไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด

เมื่อบรรลุขึ้นสู่อาณาจักรพลังที่เหมาะสม ก็จะสามารถสร้างโลกเป็นของตัวเองได้ ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในปัจจุบัน ย่อมไม่สามารถจินตนาการถึงได้เลย

 

หลังจากนั้นไม่นาน เย่หยวนก็ได้สติฟื้นตัวจากความตื่นตะลึง เขาเอ่ยถามต่อว่า

“ท่านอาวุโส ในเมื่อศาสตร์แห่งสวรรค์ได้สูญสิ้นไปแล้ว เหตุใด…เหล่าการดำรงอยู่ภายในเขตพระเจ้าต้องห้ามถึงดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบเลย”

เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยความสงสัยอย่างยิ่งยวด ไม่ว่าจะเป็นพฤกษาวิญญาณอมตะ หรือ พฤกษาคุนหวูที่อยู่ตรงหน้า ขอบเขตพลังของทั้งคู่ เย่หยวนกลับไม่สามารถหยั่งรู้ได้เลยแม้สักนิด

แตกต่างจากท่านบรรพบุรุษแห่งเผ่ามังกร และซือโปเทียน ถึงขุมพลังความแกร่งกล้าจะเกินหยั่งรู้เช่นกัน แต่ก็ยังเห็นได้ชัดว่าอาณาจักรพลังของพวกเขาถูกจำกัดเอาไว้

 

คุนหวูยิ้มและกล่าวอธิบายว่า

“เพราะพวกเราทั้งหมดที่อยู่ที่นี่มิได้ถือกำเนิดในดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ และมิได้บรรลุเต๋าจากที่นี่เช่นกัน ดังนั้นพวกเราจึงมิได้ถูกระงับพลังเอาไว้”

 

เย่หยวนยิ่งตกใจสุดขีดเมื่อได้ยิน ปรากฏว่าพวกเขาทั้งหมดที่อยู่ที่นี่มาจากดินแดนอื่น?

แต่ทันใดนั้น เย่หยวนพยันนึกอะไรขึ้นได้ แต่ในขณะที่กำลังจะเอ่ยปากกล่าว คุนหวูกลับหยุดไว้เสียก่อน

 

“อย่าได้คิดเชียว! ทุกคนในเขตพระเจ้าต้องห้ามไม่สามารถออกจากเขตแดนนี้ได้! ยิ่งไปกว่านั้นดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ใกล้สิ้นสุดอายุขัยของมันแล้ว มันไม่สามารถทนรับพลังของพวกเราได้ไหว ทันทีที่เริ่มลงมือ ดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ได้พินาศก่อนแน่นอน!”

คุนหวูกล่าวขึ้น

 

เย่หยวนมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าอันผิดหวัง เขาคิดได้ว่า หากพฤกษาคุนหวูมิได้ถูกระงับพลังเอาไว้ บางทีเขาอาจให้ความช่วยเหลือ เข้าจัดการข่านนั่วด้วยตัวเอง

 

เย่หยวนอดกล่าวอย่างเศร้าโศกมิได้ว่า

“ท่านอาวุโส แล้วเกิดอะไรขึ้นกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์กัน? ไฉนศาสตร์แห่งสวรรค์ถึงหายสาปสูญไป?”

 

คุนหวูยักไหล่เล็กน้อยพร้อมกล่าวตอบว่า

“เพราะตาแก่จอมเทพนิรันดร์ตายแล้ว!”

 

หนึ่งประโยคดังขึ้น ทำเอาเย่หยวนฉุดคิดได้ถึงอะไรบางอย่าง

จอมเทพผู้สร้างโลกเองก็ตายเป็นเช่นกัน?

ถ้าเช่นนั้นต้องเป็นจอมเทพที่ไร้เทียมทานเพียงใดถึงสามารถฆ่าลงได้?

 

 

“อย่างไรก็ตาม…เดิมทีอายุขัยของดินแดนพฤกษานิรันดร์ไม่ควรเสื่อมถอยเร็วขนาดนี้ เมื่อห้าล้านปีก่อน ตาแก่จอมเทพนิรันดร์ได้ตัดขาดทุกการเชื่อมต่อกับดินแดนพฤกษานิรันดร์ไป มีความเป็นไปได้สูงว่า เขาอาจตายลงไปแล้ว แต่อายุขัยของดินแดนพฤกษานิรันดร์ยังคงดำเนินต่อไปเป็นปกติ จนกระทั้งหนึ่งแสนปีก่อน หนึ่งในสามสมบัติเวทย์สวรรค์ของเขาได้ถูกคนอื่นขโมยไป จึงส่งผลให้ดินแดนพฤกษานิรันดร์เสื่อมโทรมลงอย่างรวดเร็ว เนื่องจากขาดสมดุลไป ศาสตร์แห่งสวรรค์สูญสิ้น พลังฉีลี้ลับไม่มีอีกต่อไป นั้นจึงทำให้ผู้คนในยุคหลังไม่สามารถขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าได้”

 

เย่หยวนหรี่ตาแคบจับจ้องอย่างเอาจริงเอาจัง พลางกล่าวพึมพำว่า

“สมบัติเวทย์สวรรค์?”

 

คุนหวูหันเข้าจับจ้องเย่หยวน พร้อมกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มที่มิใช่รอยยิ้มว่า

“เจ้าเองก็มีเหมือนกันมิใช่รึ? แถมยัง…มิใช่แค่ชิ้นเดียว!”

 

กายาเย่หยวนสั่นสะท้านคล้ายฟ้าผ่า เขาโพล่งตาโตเท่าไข่ห่านอุทานขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า

“หรือท่านอาวุโสจะหมายถึง…ศิลาจารึกเลื่องสวรรค์กับไข่มุกสยบวิญญาณ?”

 

คุนหวูคตลี่ยิ้มกว้างและกล่าวสวนขึ้นว่า

“หากเป็นอย่างอื่นนอกเหนือจากไข่มุกสยบวิญญาณแล้ว ยังมีอะไรบ้างบนผืนพิภพที่สามารถกำจัดเจ้าบัดซับพฤกษาวิญญาณมรณะได้?”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ น้ำเสียงของคุนหวูก็เจือสะใจมิใช่น้อย

เย่หยวนที่ได้ยินแบบนั้นก็คาดเดาได้ทันทีว่า ความสัมพันธ์ระหว่างพฤกษาคุนหวูกับพฤกษาวิญญาณมรณะมิค่อยดีนัก

อย่างไรก็ตามแต่ สิ่งนี้ได้สร้างคลื่นมหึมาเข้าถาโถมสู่จิตใจของเย่หยวนเข้าเต็มๆ

เขาไม่เคยทราบมาก่อนเลยสักนิด แท้ที่จริงแล้ว ต้นกำเนิดของศิลาจารึกเลื่องสวรรค์กับไข่มุกสยบวิญญาณคืออะไรกันแน่

ไม่น่าแปลกใจที่แม้แต่ยอดเซียนอย่างเซียนเต๋าสวรรค์ยังไม่สามารถเข้าถึงความลึกซึ้งของศิลาจารึกเลื่องสวรรค์ได้

 

“ตาแก่จอมเทพนิรันดร์มีสมบัติเวทย์สวรรค์ทั้งหมดสามชิ้น หนึ่งคือศิลาจารึกบัลลังก์พิภพ, สองคือไข่มุกสยบวิญญาณ และสาม…ดาบแห่งจักรวาล! สามสมบัติเวทย์สวรรค์มีหน้าที่รักษาความสมดุลของดินแดนพฤกษานิรันดร์ ดังนั้นแล้ว เมื่อดาบแห่งจักรวาลหายไป ดินแดนพฤกษานิรันดร์จะไร้เสถียรในทันที ผลกระทบที่หนักที่สุดคือ ไม่มีศาสตร์แห่งสวรรค์อีกต่อไป”

คุนหวูเอ่ยอธิบายเสียงเรียบเย็น

 

เย่หยวนพรูหายใจเย็นเข้าออกอย่างเงียบๆ

ทุกวาจาคำกล่าวของคุนหวูได้สร้างคลื่นความผันผวนกระทบสู่จิตใจโดยตรง

เพราะนั้นล้วนแต่เป็นความลับสุดยอดของดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้!

 

ผู้คนบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่อาศัยอยู่มาเนินนาน กลับไม่มีใครรู้เลยว่านี่เป็นเพียงดินแดนที่ถูกสร้างขึ้นโดยคนๆหนึ่ง

สุดท้ายนี้ ทุกคนกลับเป็นแค่กบน้อยในก้นบ่อ!

ภายนอกดินแดนแห่งนี้ ยังมีจักรวาลอันกว้างใหญ่ไร้สิ้นสุดรออยู่!

 

นี่เป็นความลับสุดยอดอายุนับหลายล้านปี เย่หยวนที่ได้รับรู้ในวันนี้จะไม่ตกใจได้อย่างไร?

 

เย่หยวนไม่คิดไม่ฝันเลยว่า สองในสามสมบัติเวทย์สวรรค์อันยิ่งใหญ่จะตกอยู่ในมือเขาโดยบังเอิญเช่นนี้จริงๆ!

 

 

 

ตอนที่ 1267

 

เคล็ดสดับฟ้าสิบย่านสวรรค์!

 

“ท่านอาวุโส ผู้เยาว์มีคำถาม”

 

“กล่าวมา”

 

“หากบรรลุอาณาจักรพระเจ้าได้แล้ว จะก่อเกิดพลังฉีลี้ลับหลั่งไหลเข้าสู่กายา ข้าสงสัยว่าพลังฉีลี้ลับที่ว่านั้นยังคงอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์หรือไม่?”

พลังฉีลี้ลับหลั่งไหลสู่กายา ยามนั้นบรรลุสู่อาณาจักรพระเจ้า นี่คือขั้นตอนที่สำคัญทีสุด!

มิใช่ขั้นตอนที่ฟางเทียนกังวลมากที่สุดเท่านั้น กระทั้งเย่หยวนเองยังวิตกอย่างมากเช่นกัน

แม้ว่าโอสถท้าทายสวรรค์ของเย่หยวนจะประสบความสำเร็จ แต่หากปราศจากพลังฉีลี้ลับแล้ว เขาเองก็ไม่สามารถบรรลุอาณาจักรพระเจ้าได้อยู่ดี

 

คุนหวูยิ้มและกล่าวเป็นนัยว่า

“พลังฉีลี้ลับ? หุหุ ลองขอตัวเองดูสิ?”

 

“ลองของตัวข้าเอง?”

เย่หยวนกล่าวขึ้นพร้อมจับจ้องอีกฝ่ายอย่างโง่งม

 

“เช่นนี้ พลังปราณฟ้าดินที่พวกเจ้าหยิบใช้กันในปัจจุบัน คือพลังฉีลี้ลับระดับต่ำสุด หากยังไม่สามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้ ร่างกายของเหล่านักสู้ในดินแดนพฤกษานิรันดร์จะไม่สามารถรองรับพลังฉีลี้ลับระดับสูงกว่านั้นเข้าร่างกายได้เลย สมบัติเวทย์สวรรค์สวรรค์หนึ่งชิ้นก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยให้นักสู้ในดินแดนพฤกษานิรันดร์ขึ้นกลายเป็นอาณาจักรพระเจ้าได้ ซึ่งหลายปีที่ผ่านมา ซึ่งสิ่งที่ค้ำจุนพลังฉีลี้ลับให้คงอยู่ในดินแดนพฤกษานิรันดร์เอาไว้ก็คือ ดาบแห่งจักรวาลอย่างแม่นยำ! แต่ยามนี้ดาบแห่งจักรวาลถูกขโมยไป พลังฉีลี้ลับที่ปลดปล่อยออกจากดาบแห่งจักรวาลก็ถูกดูดซับโดยคนๆนั้นไปหมดสิ้นแล้วเช่นกัน แต่แน่นอนว่า สมบัติเวทย์สวรรค์อีกสองชิ้นที่เหลือย่อมมีคุณสมบัติเดียวกัน”

คุนหวูกล่าวอธิบาย

 

เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า

“ท่านกำลังจะบอกว่า ศิลาจารึกเลื่องสวรรค์กับไข่มุกสยบวิญญาณเองก็สามารถปลดปล่อยพลังฉีลี้ลับออกมาได้เช่นกัน?”

 

“ไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามเพื่อปลดปล่อยด้วยซ้ำ! ตราบใดที่เจ้าสามารถผลิตศาสตร์แห่งสวรรค์ออกมาได้เอง พลังฉีลี้ลับจากสมบัติเวทย์สวรรค์ทั้งสองชิ้นย่อมปลดปล่อยพลังฉีลี้ลับออกมาให้เองตารมธรรมชาติ”

 

เย่หยวนไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ภายในศิลาจารึกเลื่องสวรรค์กับไข่มุกสยบวิญญาณจะมีพลังฉีลี้ลับซ่อนเร้นอยู่!

เมื่อห้าแสนปีก่อน ฟางเทียนเคยพยายามทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้ามาก่อนเช่นกัน เพียงว่าเขาไม่สามารถดูดซับศาสตร์แห่งสวรรรค์ได้ พลังฉีลี้ลับจึงไม่ถูกปลดปล่อยออกมา

หากปีนั้น ฟางเทียนสามารถหาวิธีผลิตศาสตร์แห่งสวรรค์ขึ้นมาเองได้ ตอนนี้เขาคงกลายเป็นบุคคลแรกในรอบหนึ่งแสนปีที่ขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าไปแล้ว

แน่นอนว่า หากเย่หยวนสามารถเรียกพลังฉีลี้ลับให้หลั่งไหลสู่กายาได้ กระทั้งข่านนั่วยังมิใช่คู่มือของเขาอีกต่อไป

แต่สุดท้ายนี้ เย่หยวนก็อาจได้ผลลัพธ์เดียวกับฟางเทียน นั่นคือประสบความล้มเหลว

 

“ขอบพระคุณยิ่งที่ช่วยไขข้อสงสัยของผู้เยาว์! นับว่าเย่หยวนติดหนี้บุญคุณท่านอาวุโสแล้ว!”

เย่หยวนผสานมือกล่าวขึ้นด้วยความเคราพ

 

 

…………………………

 

 

หลังจากนั้นเย่หยวนก็วางแผนเตรียมการหลอมกลั่นโอสถต่อในทันที!

ในส่วนคุนหวูก็ไม่ต้องการขัดจังหวะเย่หยวน เขายังคงเฝ้ามองอยู่ข้างๆไม่ใกล้ไม่ไกล

บนโต๊ะยาวมีสมุนไพรวิญญาณกว่าร้อยชนิดวางเรียงรายจนหนาตา

สมุนไพรกว่าร้อยชนิดเหล่านี้ล้วนถูกคัดสรรมาแล้วอย่างดี

กว่าจะได้สมุนไพรวิญญาณนับร้อยมาได้ มีเพียงสวรรค์ที่ทรงทราบว่า เย่หยวนทดลองล้มเหลวมาแล้วกี่ร้อยพันรอบ

หากไร้ซึ่งคุณสมบัติที่ไม่สามารถเข้ากันได้ เย่หยวนจะคัดสมุนไพรวิญญาณชนิดนั้นออกทันที

ในชีวิตนี้เขาได้ปรับเปลี่ยนสูตรโอสถท้าทายสวรรค์ไปหลายจุด จนเขาสามารถกล่าวได้ว่าสูตรโอสถท้าทายสวรรค์ก่อนหน้านี้ไม่สามารถใช้จริงได้แน่นอน

 

“พี่ใหญ่ ไม่รู้เหตุใด…ข้าถึงรู้สึกประหม่ายิ่ง!”

อิ้งหมัวหู่แอบกระซิบกล่าวอย่างกังวล

 

เย่หยวนกล่าวดุเจือหัวเราะว่า

“เจ้าน้องรัก แค่หลอมกลั่นโอสถ ยังต้องกังวลอันใด?”

 

“ทั้งหมดมันเป็นเพียงทฤษฎี แต่โอสถเม็ดนี้เกี่ยวพันถึงชะตากรรมของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด! จะไม่ให้ข้ากังวลได้อย่างไร? รอบนี้ไม่มีโอกาสที่สองแล้ว!”

 

“หึหึ คิดหรือว่าพี่ใหญ่คนนี้จะพลาดเหมือนคราก่อน?”

 

 

อิ้งหมัวหู่ครุ่นคิดอยู่เล็กน้อยก่อนกล่าวตอบว่า

“ก็จริงอย่างที่พี่ใหญ่ว่า! ศาสตร์แห่งโอสถของท่านสำเร็จถึงจุดสุดยอดแล้ว! ด้วยเคล็ดมหาเทพเก้าดาราของท่าน ทุกสิ่งย่อมไม่มีปัญหา!”

เคล็ดมหาเทพเก้าดาราเป็นวรยุทธหลอมกลั่นโอสถที่แข็งแกร่งที่สุดแล้วในดินแดนศักดิ์สิทธิ์

เมื่ออิ้งหมัวหู่นึกถึงฝีไม้ลายมือในคราที่เย่หยวนสำแดงใช้เคล็ดมหาเทพเก้าดารา เขาก็โล่งใจขึ้นหลายเปาะ

 

ทว่าเย่หยวนกลับยิ้มและกล่าวว่า

“ครั้งนี้ ข้ามิได้ใช้เคล็ดมหาเทพเก้าดารา!”

 

อิ้งหมัวหู่สะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจ พร้อมโพล่งอุทานขึ้นลั่น

“ไม่ได้ใช้เคล็ดมหาเทพเก้าดารา?!”

 

เย่หยวนพยักหน้าและกล่าวว่า

“หากกล่าวถึงวรยุทธหลอมกลั่นชนิดนี้ แทบไม่มีใครคุ้นเคยไปมากกว่าข้าแล้ว แม้เคล็ดมหาเทพเก้าดาราจะเป็นวรยุทธที่มีประสิทธิภาพสูงลิบ แต่นั้นยังไม่เพียงพอสำหรับโอสถท้าทายสวรรค์ ดังนั้นข้าจึงต้องคิดค้นวรยุทธหลอมกลั่นที่ทรงประสิทธิภาพยิ่งกว่าขึ้นมา!”

 

“ทรงประสิทธิภาพยิ่งกว่า… พี่ใหญ่…ท่านงำประกายลึกล้ำกว่าที่ข้าจินตนาการยิ่ง!”

อิ้งหมัวหู่สูดไอเย็นแช่มเข้าปอดอย่างช้าๆ

ไม่มีใครรู้จักเย่หยวนดีไปกว่าอิ้งหมัวหู่อีกแล้ว แต่เขากลับไม่เคยรู้เลยว่า เย่หยวนยังซ่อนสุดยอดวรยุทธหลอมกลั่นที่ทรงพลังยิ่งกว่าเคล็ดมหาเทพเก้าดารา!

 

เย่หยวนยิ้มและกล่าวตอบว่า

“วรยุทธหลอมกลั่นชนิดนี้ถูกสร้างขึ้นโดยตัวข้าเมื่อชาติก่อน ทว่าในตอนนี้ข้าได้แก้ไขปรับปรุงจนสมบูรณ์แบบแล้ว เท่านี้ข้ามั่นใจว่ามากพอที่จะรับผิดชอบภาระอันใหญ่ยิ่งของดินแดนศักดิ์สิทธิ์”

 

 

“พี่ใหญ่ วรยุทธหลอมกลั่นชนิดนี้มีนามว่าอะไร?”

 

แววตาของเย่หยวนไสวผลัดเป็นคมชัด เขากล่าวตอบว่า

“เคล็ดสดับฟ้าสิบย่านสวรรค์!”

นี่เป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่าอย่างหาประเมินไม่และอาจไม่มีอีกแล้วในชั่วชีวิตนี้ เป็นธรรมดาที่เย่หยวนจะต้องเรียกเหรินตง,เสี่ยวหลู่หยานและลูกศิษย์ของนาง,กู่เย่ว เพื่อให้มาเรียนรู้ศึกษาถึงกระบวนการต่างๆของเย่หยวนโดยละเอียด

นอกเหนือจากเหรินตงและเสี่ยวหลู่หยานแล้ว ความแกร่งกล้าของกู่เย่วในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ก็พัฒนาคืบหน้าไปอย่างก้าวกระโดด

แน่นอนว่าเขาเริ่มเรียนรู้ใหม่ตั้งแต่ระดับพื้นฐาน ดังนั้นพัฒนาการของเขาจึงช้ากว่าเหรินตงกับเสี่ยวหลู่หยานมาก

แต่หากนำกู่เย่วไปเปรียบเทียบกับนักหลอมโอสถคนอื่นๆในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เขากลับกินขาดหลายช่วงตัว

 

“การหลอมกลั่นครั้งนี้ของข้าคือแก่นแท้แห่งโอสถของข้าเช่นกัน ประสบการณ์เช่นนี้ อาจารย์อาจมีให้พวกเจ้าเห็นได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต จงเฝ้าศึกษาให้ดี ส่วนจะได้กำไรมากน้อยเพียงใด สุดแท้แล้วแต่โชคชะตาของพวกเจ้าแล้ว”

เย่หยวนกล่าวกับทั้งสาม

พวกเขาทั้งสามพยักหน้าขานตอบอย่างเอาจริงเอาจัง ประสบการณ์เช่นนี้อาจมีแค่ครั้งเดียวในชั่วชีวิต พวกเขาจจึงรู้สึกตื่นเต้นเกินพรรณนา

ทั้งสามคนทราบดี การหลอมกลั่นโอสถในครั้งนี้ของเย่หยวน คือการหลอมกลั่นโอสถที่สุดยอดที่สุดในรอบหนึ่งแสนปีเต็ม!

 

ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาจับจ้องเย่หยวนที่กำลังเริ่มหลอมกลั่นอย่างใจจดใจจ่อ

 

เย่หยวนหยดโลหิตของตนลงในหม้อหลอมราชามังกร ทันทีทันใดแรงกดดันของเฟผ่ามังกรพลันปะทุเดือดเสียดนภาสูงในบัดดล

ด้วยสายเลือดมังกรระดับศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวน หม้อหลอมราชามังกรในปัจจุบันจึงทรงประสิทธิภาพมากกว่าครั้งก่อนๆที่ผ่านมา

หม้อหลอมราชามังกรเป็นเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์เสมือนเหมือนกับเจดีย์เลื่องสวรรค์

แต่ครั้งนี้ที่ได้รับโลหิตมังกรระดับศักดิ์สิทธิ์ของเย่หยวนไป คล้ายเป็นตัวกระตุ้นชั้นยอด มันทรงพลังเหนือทุกครั้งในอดีต

กระทั้งหม้อหลอมราชามังกรยังรู้สึกได้ การหลอมโอสถในครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สุดยอดที่สุดตั้งแต่มันถูกสร้างขึ้นมา!

ไม่เพียงมันจะตื้นเต้นดีอกดีใจ แต่มันยังให้ความร่วมมือกับเย่หยวนอย่างสุดกำลังเช่นกัน!

 

ทว่าคราวนี้ แค่สกัดหัวเชื้อสมุนไพรวิญญาณ เย่หยวนยังต้องใช้เวลานานถึงสามวันสามคืนเต็ม!

สมุนไพรวิญญาณมีจำนวนนับร้อยชนิด แต่วิธีการที่เย่หยวนนำใช้จำต้องใส่ใจทุกรายละเอียดถี่ถ้วนกว่าครั้งใดๆ

แถมหัวเชื้อที่สกัดได้ยากเย็นซับซ้อนที่สุดมิได้มีเพียงชนิดเดียว แต่เย่หยวนต้องสกัดถึงเก้าชนิด!

 

เมื่อเห็นภาพฉากนี้ เสี่ยวหลู่หยานและคนอื่นๆได้แต่ยืนประหลาดใจยิ่งยวด

“ท่านอาจารย์ปู่กำลังทำอะไรกัน? หรือเป็นไปได้ไหมว่า เขาจะหลอมโอสถถึงเก้าเม็ด?”

กู่เย่วกล่าวขึ้นด้วยความฉงนสงสัย

 

เสี่ยวหลู่หยานที่ยืนกอดอกเงียบอยู่ข้างๆ พลันเหลียวมองกู่เย่วเล็กน้อยและกล่าวว่า

“เจ้าคิดว่าท่านอาจารย์จะหลอมโอสถท้าทายสวรรค์ถึงเก้าเม็ดเชียว?”

 

เหรินตงกล่าวเสริมขึ้นว่า

“การสกัดหัวเชื้อสมุนไพรวิญญาณหาใช่เรื่องยากสำหรับท่านอาจารย์ แต่การนำหัวเชื้อสมุนไพรวิญญาณทั้งเก้าชนิดรวมกันเป็นเนื้อเดียวกลับยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์!”

 

เสี่ยวหลู่หยานพยักหน้าและกล่าวว่า

“การจะหลอมกลั่นโอสถท้าทายสวรรค์ มันมิใช่แค่จะรวมหัวเชื้อสมุนไพรเข้าด้วยกัน แต่หัวเชื้อทั้งเก้าชนิดนี้จำต้องผสานกันจนเป็นเนื้อเดียวโดยสมบูรณ์! ไม่เพียงวรยุทธหลอมกลั่นจะต้องทรงพลังไร้ที่ติ ท่านอาจารย์จำต้องพึ่งพาความรู้ความเข้าใจทั้งหมดที่เกี่ยวกับศาสตร์แห่งโอสถ เพื่อสรรสร้างให้โอสถท้าทายสวรรค์เม็ดนี้สมบูรณ์แบบ! คล้ายการสร้างโลกใบจิ๋วอีกใบหนึ่ง!”

 

ขั้นตอนการสกัดหัวเชื้อเสร็จสิ้นในที่สุด ยามนี้เย่หยวนเข้าสู่กระบวนการหลอมกลั่นแล้ว

แต่ทันทีที่เขาเริ่มเคลื่อนไหว ทั้งเซียวหลู่หยานและคนอื่นๆทั้งหมดต่างต้องตกตะลึงกันเป็นแทบ!

 

 

“นี่…นี่มันมิใช่วรยุทธไร้เทียม? วรยุทธ…วรยุทธหลอมกลั่นระดับหนึ่ง ท่านอาจารย์ปู่ใช้วรยุทธหลอมกลั่นระดับหนึ่งเพื่อหลอมกลั่นโอสถท้าทายสวรรค์?!”

 

เสี่ยวหลู่หยานแตกตื่นไม่ต่างพลางอุทานลั่นด้วยความตกใจว่า

“พวกเจ้าดูนั่นเร็ว! นั้นมันวรยุทธหลอมกลั่นขั้นพื้นฐานที่สุด! วรยุทธไร้เทียมจริงๆ! นี่…นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

 

แต่เดิมคุนหวูยังคงเฝ้ามองเย่หยวนสกัดหัวเชื้ออย่างเงียบสงบอยู่ข้างๆ ทว่ายามนี้ทันทีที่เย่หยวนลงมือ เขาถึงกับโพล่งตาโตจับจ้องด้วยแววตาเป็นประกายสุกไสว!

 

 

 

ตอนที่ 1268

 

ผสานจิตแห่งยอดเต๋า!

 

ณ ตรงนี้ไม่มีใครเข้าใจเต๋าลึกซึ้งไปกว่าคุนหวูแล้ว

แม้วรยุทธหลอมกลั่นของเย่หยวนจะดูเรียบง่ายจนชวนง่วงนอน แต่ทุกกระบวนเคลื่อนไหวกลับเปลี่ยนไปเสน่ห์แห่งเต๋า

เหล่าลูกศิษย์ของเย่หยวนต่างอุทานขึ้นด้วยความฉงนใจเจือเลื่อมใส เพราะพวกเขาไม่สามารถเข้าถึงเต๋าของเย่หยวนได้เลย

ระดับของทั้งสองฝ่ายห่างชั้นกันมากเกินไป

 

คุนหวูไม่รู้จักการหลอมกลั่นโอสถ แต่เท่าที่ได้ยินจากคำอุทานของเหล่าลูกศิษย์เย่หยวน เขาก็สามารถสันนิฐานได้ทันทีว่า สิ่งที่เย่หยวนกำลังสำแดงใช้อยู่คือวรยุทธหลอมกลั่นขั้นพื้นฐานที่สุด

แต่แน่นอน สิ่งที่เย่หยวนกำลังใช้จริงๆนั้นมันไม่ใช่วรยุทธหลอมกลั่นขั้นพื้นฐานที่สุดอย่างที่คิด

มันดูขัดแย้งกันไปหมด สูงสุดคืนสู่สามัญ

นี่แหละคือ…เคล็ดสดับฟ้าสิบย่านสวรรค์!

 

“หุหุ น่าสนใจเลยทีเดียว! เด็กคนนี้อาจทำสำเร็จก็เป็นได้!”

คุนหวูกล่าวขึ้นพลางหัวเราะเล็กน้อย

 

เสี่ยวหลู่หยานพลันได้ยินคำกล่าวนั้นพอดี ยามนี้นางกลั้นใจรวบรวมความกล้าทั้งหมดและเอ่ยถามไปว่า

“ท่านอาวุโสนั้นหมายความอย่างไร? ผู้เยาว์เห็นว่าอาจารย์กำลังสำแดงใช้วรยุทธหลอมกลั่นระดับหนึ่งอยู่ เพียงแรกเห็นก็ทราบทันที! แล้วเช่นนี้…อาจารย์จะหลอมกลั่นโอสถท้าทายสวรรค์ได้สำเร็จหรือไม่?”

 

ทุกคนต่างเงี่ยหูฟังโดยพร้อมใจ รอฟังคำตอบที่ออกจากปากของคุนหวู

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับอิ้งหมัวหู่ ก่อนหน้าเขาเพิ่งฟังมาว่า เย่หยวนได้สร้างวรยุทธหลอมกลั่นชนิดใหม่ทีทรงประสิทธิภาพยิ่งกว่า นั้นคือ เคล็ดสดับฟ้าสิบย่านสวรรค์ แต่สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้กลับเป็น วรยุทธหลอมกลั่นขั้นพื้นฐานที่สุดแทน

เขาทราบดีว่า เย่หยวนมิได้ล้อเล่นแน่นอน แต่ก็ไม่สามารถแยกแยะได้เลยว่า วรยุทธที่เย่หยวนสำแดงใช้อยู่ในขณะนี้ แตกต่างจากวรยุทธหลอมกลั่นระดับหนึ่งอย่างไร?

 

“วรยุทธหลอมกลั่นระดับหนึ่ง? ฮ่าฮ่า! ผิดแล้ว,ผิดแล้ว! อาจารย์ของพวกเจ้าได้สำเร็จถึงจุดที่เรียกว่า เห็นภูเขาเป็นภูเขา เห็นธารน้ำเป็นธารน้ำแล้ว สูงสุดคืนสู่สามัญ สรรสร้างแต่งเติมจนสวยหรูเพียงใด แต่ท้ายที่สุดแก่นแท้คือแท้จริง ขุมพลังที่พรั้งพรูออกมา มันต่างระดับชั้นเกินไปจนพวกเจ้าไม่สามารถสัมผัสได้”

คุนหวูกล่าวขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ

 

ดวงเนตรไสวงามคู่นั้นของเสี่ยวหลู่หยานส่องสว่างขึ้นทันใด นางพยายามพินิจครุ่นคิดอย่างละเอียดทว่ามิอาจเข้าใจ เช่นนั้นจึงกล่าวต่อว่า

“ท่านอาวุโสโปรดแถลงไขให้ผู้เยาว์!”

 

คุนหวูเหลียวมองนางเล็กน้อยพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“เรามิอาจบรรลุเป้าหมายได้โดยไม่ทำอะไรเลย และมิอาจบรรลุเป้าหมายได้เช่นกันหากข้ามขั้นตอน ทุกอย่างต้องเป็นไปทีละเล็กละน้อย แม่น้ำไม่สามารถถือกำเนิดขึ้นได้ในวันเดียว มันจำต้องสั่งสมธารน้ำหลายหลากสายผสานรวม แม้ข้าจะไม่รู้เรื่องการหลอมกลั่นโอสถ แต่จุดหมายของเต๋าล้วนบรรจบลง ณ จุดเดียวกัน และข้าสามารถสัมผัสถึงเต๋าของอาจารย์เจ้าได้อย่างชัดเจน! วรยุทธหลอมกลั่นระดับหนึ่งคือวรยุทธขั้นพื้นฐานที่สุด และนั้นยังมีรากฐานแห่งเต๋าซ่อนเร้นอยู่ด้วย เมื่อผู้คนฝึกปรือถึงระดับสูง เวลาก้มมองลงมาย่อมเห็นทัศนียภาพที่กว้างกว่าผู้คนในระดับต่ำเสมอ!”

 

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น พวกเขาได้แต่จับจ้องดั่งคนโง่งม!

มีเพียงพวกเขาที่ตระหนักดีเยี่ยม โลกที่เย่หยวนยืนอยู่ช่างแตกต่างจากพวกเขาโดยสิ้นเชิง

ซึ่งโลกที่เย่หยวนกำลังยืนอยู่นี้ก็ไม่สามารถสรรหาคำใดมาพรรณนาได้เลยเช่นกัน

พวกเสี่ยวหลู่หยานทั้งสามต่างสบสายตากันไปมา พลางคลี่ยิ้มเจื่อนแสนขื่นขม

ที่เย่หยวนเรียกพวกเขาออกมาก็เพื่อต้องการใหรับรู้ถึงศาสตร์แห่งโอสถในอีกระดับที่แตกต่าง

แต่น่าเสียดาย พวกเขาจะเฝ้าดูศึกษาได้อย่างไร ในเมื่อเย่หวนใช้เพียงวรยุทธหลอมกลั่นระดับหนึ่งเท่านั้น

 

พวกเขาทั้งสามล้วนถูกกวดขันอย่างหนักโดยเย่หยวน และคุ้นชินกับวรยุทธหลอมกลั่นระดับหนึ่งเป็นอย่างดี

ความเชี่ยวชาญของทั้งสามได้บรรลุถึงอาณาจักรบรรพกาลนานแล้ว

เฉพาะเสี้ยวอึดใจนี้ พวกเขากลับเพิ่งตระหนักได้ว่า แท้ที่จริงแล้ว เส้นทางแห่งโอสถยังคงอีกยาวไกลนัก

แต่ละวันที่พ้นผ่าน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม พริบตาเดียวสิบวันผ่านไป

ในระยะสิบวันมานี้ กลับไม่มีสิ่งใดน่าตื่นเต้นเลยสักนิด

เย่หยวนยังคงใช้วรยุทธขั้นพื้นฐานที่สุดเพื่อหลอมกลั่นโอสถ เขามิได้มีท่าทีรีบร้อนใดๆ

 

อย่างไรก็ตาม สีหน้าการแสดงออกของพวกเสี่ยวหลู่หยานและคนอื่นๆต่างดูเอาจริงเอาจังอย่างยิ่ง

เย่หยวนกำลังหลอมกลั่นสมุนไพรวิญญาณทั้งเก้าชนิดไปพร้อมๆกัน ซึ่งเขาก็สามารถทำได้สำเร็จจริงๆภายในเวลาสิบวัน

ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มเข้าใจถึงความหมายในคำกล่าวของคุนหวู

หากนี่เป็นแค่วรยุทธหลอมกลั่นระดับหนึ่งจริงๆ นั้นจะไม่สามารถหลอมกลั่นสมุนไพรวิญญาณทั้งเก้าชนิดได้ในเวลาเดียวกัน

ยิ่งไปกว่านั้นเอง ภายในหัวเชื้อของสมุนไพรวิญญาณทั้งเก้าชนิดยังผสมผสานกับสมุนไพรวิญญาณอื่นๆนับร้อยชนิด ความยากในการควบคุมทุกอย่างให้สมดุลกัน มันยากพอๆกับการขึ้นสวรรค์

 

สิบวันมานี้ได้พิสูจน์แล้วว่า เย่หยวนมิได้กล่าวผิดแต่อย่างใด

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นภาพฉากที่ผู้คนไม่กล้าจินตนาการ

ศาสตร์แห่งโอสถของเย่หยวนสูงล้ำเกินขอบเขตรความเข้าใจของทุกคนไปแล้ว

 

ลึกซึ้งเกินไป!

 

ทันใดนั้นเอง สีหน้าการแสดงออกของทุกคนพลันแปรเปลี่ยนในบัดดล มวลเมฆากลุ้มหนาเข้ารวมตัวกันเหนือน่านฟ้า รัศมีสุริยันสีทองอร่ามสาดกระจายลงมาแพร่ประกายสวยงาม เสมือนว่ากำลังจะมีปรากฏการณ์บางอย่างเกิดขึ้น

 

คุนหวูเงยหน้ามองท้องนภา พลางหัวร่อกล่าวขึ้น

“หุหุ ผสานจิตแห่งยอดเต๋า! เด็กคนนี้น่าที่งโดยแท้!”

 

 

……………….

 

 

เปรี๊ยงงง!

เหนือน่านฟ้าทั่วทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ปรากฏม่านรัศมีสุริยันทองคำไสวเจิดจรัสเช่นกัน สิ่งนี้ได้ย่อมผืนพิภพกลายเป็นสีสันสวยงาม

 

เหนือเก้าสวรรค์ คลื่นเมฆาสายอัสนีวชิระคำรนกู่ก้องจากทั่วสารทิศ!

 

ณ เผ่ามังกรในภูมิภาคอสูร ฟางเทียนเงยศีรษะขึ้นมองน่านฟ้าทอดยาวสุดสายตาด้วยแววตาเป็นประกายสุกไสว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ใครกันที่ทำให้ฟ้าดินก่อเกิดปรากฏการณ์อันน่าเหลือเชื่อเช่นนี้ได้!”

ฟางเทียนกล่าวขึ้นด้วยความตกใจ

 

“ท่านอาวุโส หากพินิจมองทิศทางที่เกิดปรากฏการณ์ให้ดี นั้นมาจากทางทิศใต้ที่ตั้งหุบเขาเหวพระเจ้าอย่างแม่นยำ หรือเป็นไปได้ไหมว่า…เย่หยวนจะสามารถบรรลุกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าได้แล่ว?”

เคียงกายฟางเทียน ปรากฏเป็นเต็งหยุนที่โพล่งกล่าวขึ้นอย่างตื่นอกตื่นเต้น

 

ฟางเทียนหัวเราะขึ้นทันทีและกล่าวพร้อมรอยยิ้มอันขมขื่นว่า

“เจ้าคิดมากเกินไป! ลืมเรื่องทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรปฐมพระเจ้าได้เลย ต่อให้ทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้า ฟ้าดินย่อมไม่มีทางเกิดปรากฏการณ์แบบนี้เช่นกัน! สิ่งเดียวที่พออธิบายคือ อาจมีการดำรงอยู่ใดในเขตพระเจ้าต้องห้ามไปกระตุ้นมันขึ้น ข้าเกรงว่า…”

 

ความหวังของเต็งหยุนดุจดวงไฟน้อยๆถูกดับวูบทันทีโดยฟางเทียน

 

ปรากฏว่า ปรากฏการณ์ฟ้าดินในครั้งนี้กินเวลานานถึงสามวันสามคืนเต็ม ยิ่งเวลาผ่านไป รัศมีสุริยันทองคำยังแพร่กระจายครอบคลุมทั่วทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์

แม้แต่ยอดเซียนอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า ยังไม่สามารถสร้างปรากฏการร์อันน่ามหัศจรรย์ขนาดนี้ได้เลย

 

ทันใดนั้นเอง ฟางเทียนเร่งหลับตาในทันใด แต่เมื่อเต็งหยุนเห็นดังนั้นก็เร่งโพล่งเตือนขึ้น

“ท่านอาวุโส อย่าเด็ดขาด!”

 

ยังไม่ทันสิ้นเสียงดี ฟางเทียนที่กำลังนั่งสมาธิอยู่พลันกระอักพ่นเลือดสดคำโตเสียงดัง

ในเสี้ยวอึดใจต่อมา ฟางเทียนก็ดูแก่ลงยิ่งกว่าเดิมทันตา!

 

ฟางเทียนลืมตาขึ้นอีกครั้งอย่างเจจ็บปวดและกล่าวว่า

“สรวงสวรรค์มิได้อนุญาตให้ข้าสอดเห็น! ข้าหวังว่า เย่หยวนจะกลับออกมาอย่างปลอดภัย!”

 

 

………………………….

 

 

ในเขณะเดียวกัน ข่านนั่วก็ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างแช่มช้า สีหน้าการแสดงออกของมันพลันบิดเบี้ยวน่าเกลียดยิ่ง!

 

“นี่มัน ผสานจิตยอดเต๋า! เจ้าเด็กนั้นคงไม่ประสบความเสร็จจริงๆใช่ไหม?”

 

“หื้ม? กลัวงั้นรึ? ตาแก่ เจ้าในตอนนี้แทบไม่เหลืออะไรแล้ว!”

เยวี่ยจี้กล่าวบ่นเสียงเย็น

 

“หึ! ตอนนี้เหลือแค่มันกับข้าใครจะเร็วกว่าเท่านั้น! เมื่อใดที่ข้าผู้นี้กวาดล้างดินแดนศักดิ์สิทธิ์จนสิ้นซากได้ ต่อให้มันจจะขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าแล้วอย่างไร? สามวันหลังจากนี้ เตรียมเคลื่อนทัพบุกภูมิภาคอสูร! เป้าหมายต่อไปคือ การล้างบางเผ่าอสูรให้หมดสิ้น! ข้าไม่เชื่อว่า เจ้าฟางเทียนจะสามารถหยุดทัพของเราได้เช่นกัน!”

ข่านนั่วกล่าวขึ้นอย่างเดือดดาล

 

คู่ดวงเนตรงามไสวเล็กน้อย เยวี่ยจี้กล่าวขึ้นว่า

“เจ้าฟื้นพลังสมบูรณ์แล้ว?”

 

“หึหึ แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร? ผ่อนคลายเถอะ ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของข้าโดยสมบูรณ์! ต่อให้เจ้าเด็กนั้นจะบรรลุกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าและกลับมาล้างแค้น มันก็มิอาจหนีรอดออกจากเงื้อมมือของข้าได้! ฮ่าฮ่าฮ่า…”

เมื่อกล่าวจบ ข่านนั่วก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นอย่างชอบอกชอบใจ

 

เยวี่ยจี้จับจ้องอีกฝ่ายไม่วางตา นางไม่ทราบจริงๆว่า ข่านนั่วไปเอาความมั่นใจขนาดนี้มาจากไหน

 

 

…………………………

 

 

ภายในหุบเขาเหวพระเจ้า รัศมีสุริยันทองคำบนท้องนภาค่อยไหลบ่าบรรจบลงในหม้อหลอมราชามังกร

 

เสี่ยวหลู่หยานและคนอื่นๆต่างจับจ้องไม่กล้าละสายตาออก

 

ตึงงง…

ทันใดนั้น หม้อหลอมราชามังกรก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!

 

จากภาพฉากนี้ทำเอาสีหน้าของทุกคนแปรเปลี่ยนไปในทันที!

 

 

บูมมมม!

 

เพียงได้ยินเสียงระเบิดดังกระหึ่ม หม้อหลอมราชามังกรระเบิดออกโดยตรง

คลื่นพลังขุมหนึ่งสุดน่าสะพรึงกลัวพลันพรั่งพรูออกมาไม่หยุดหย่อน

 

 

 

ตอนที่ 1269

 

ยอดเต๋าแห่งโอสถ!

 

“พี่ใหญ่หยวน!”

 

“พี่ใหญ่!”

 

“ท่านอาจารย์!”

 

 

……………………

 

 

หลากหลายสุ้มเสียงตะโกนดังลั่นพร้อมเพรียงด้วยความวิตกกังวลสุดขีด

กระทั้งหม้อหลอมราชามังกรที่เป็นเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์เสมือนยังไม่สามารถทนต่อขุมพลังนี้ได้ จนระเบิดไม่เหลือซาก!

เศษหม้อหลอมราชามังกรชิ้นเล็กน้อยน้อยกระจัดกระจายไปทั่วทุกหนแห่ง แรงระเบิดซัดดีดกระเด็นใส่ทุกคนโดยรอบอย่างแรง

คุนหวูเพียงโบกมือเล็กน้อย ป้องปัดเศษหม้อหลอมและแรงระเบิดเบี่ยงวิถีออกไป

 

แต่นั้นมิใช่สาระสำคัญไม่!

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ หากปราศจากหม้อหลอมแล้ว เย่หยวนยังจะหลอมกลั่นโอสถได้อย่างไร?

 

เมื่อทุกคนพยายามเพ่งมองเบื้องหน้าโดยละเอียด พวกเขาก็อดประหลาดใจมิได้!

ตรงหน้าเย่หยวนปรากฏเป็นพลังไร้สภาวะประกอบรวมกันคล้ายแผนภาพไท่จี๋

ซึ่งใจลางแผนภาพไท่จี๋ปรากฏเป็นหัวเชื้อสมุนไพรวิญญาณทั้งเก้าที่กำลังถูกขัดเกลาให้บริสุทธิ์โดยเพลิงบัวฟ้าขจัดจันทร์ขาวอยู่!

 

แผนภาพไท่จี๋นี้มีความซับซ้อนอย่างหาที่เปรียบไม่ เย่หยวนใช้เวลาสรรสร้างสิ่งนี้ก่อนที่หม้อหลอมราชามังกรจะระเบิด

 

เย่หยวนในปัจจุบันเข้าสู่สภาวะเข้าญาณ ดำดิ่งสู่ห้วงสมาธิขั้นสุด

 

ทั้งๆที่เย่หยวนกำลังหลอมกลั่นโอสถอยู่ต่อหน้าต่อตา ทว่าเสี่ยวหลู่หยานและที่เหลือทั้งหมดดั่งรู้สึกฝันไป

มันราวกับว่า เย่หยวนไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าจริงๆ!

แต่ความคลุมเครือเช่นนี้ ทำให้พวกเขาทุกคนกลายเป็นคนโง่งมในบัดดล

เย่หยวนที่พยายามอย่างหนัก ทั้งหมดก็เพื่อให้กำเนิดศาสตร์แห่งสวรรค์!

 

ปรากฏการณ์เช่นนี้ช่างน่าเหลือเชื่อเกินไป

 

“ยอดเต๋าแห่งโอสถ! นั้นมันยอดเต๋าแห่งโอสถในตำนาน! ฮ่าฮ่าฮ่า…ข้าไม่คิดไม่ฝันเลยว่า เรื่องมหัศจรรย์เช่นนี้จะเกิดขึ้นจริงในดินแดนของตาแก่จอมเทพนิรันดร์นี่! ตาแก่ หน่อ ตาแก่…กระทั้งข้ายังคาดไม่ถึง โลกที่กำลังล้มสลายของเจ้ากลับสามารถให้กำเนิดยอดบุคคลเช่นนี้ได้! ข้าหวังว่าเจ้าจะเห็นภาพฉากนี้บนสรวงสวรรค์ เด็กคนนี้ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ!”

ทันทีทันใด คุนหวูโพล่งหัวเราะลั่นด้วยความชอบใจ

 

เสี่ยวหลู่หยานและที่เหลือหันควับตามเสียงหัวเราะด้วยความประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่า ทุกคนในยามนี้กำลังฉงนใจอย่างยิ่งว่าเกิดอะไรขึ้นกับเย่หยวนกันแน่

 

“ท่านอาวุโส ยอดเต๋าแห่งโอสถคืออะไร…โปรดแถลงไขให้ทราบ?”

เสี่ยวหลู่หยานเอ่ยถามขึ้นด้วยความงุนงง

 

สายตาของคุนหวูที่กำลังจับจ้องเย่หยวนแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เขายังกล่าวชื่นชมเย่หยวนไม่หยุดปาก ทว่ายามนี้กลับเงียบเสียงลงในบัดดล

ไม่มีแม้แต่จะปริปากเอ่ยใดๆออกมา

คุนหวูมีอายุเท่าใดเกรงว่ามีเพียงสวรรค์ที่ทรงทราบ และเขาจะต้องดำรงอยู่มาเนินนานเพียงใดถึงสามารถเผ้าดูหลากหลายชีวิตตั้งแต่ดินแดนพฤกษานิรันดร์ถือกำเนิดและใกล้ดับสูญอย่างในปัจจุบัน?

 

ในสายตาของเขา สิ่งมีชีวิตบนดินแดนพฤกษานิรันดร์กลับไม่นับเป็นอันใดเลย

เวลานี้ไม่มีใครทราบ คุนหวูกำลังนึกคิดอย่างไร

 

“เห็นแผนภาพไท่จี๋ตรงนั้นไหม?”

คุนหวูกล่าว

 

เสี่ยวหลู่หยานยืนแข็งทื่อไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า

“ผู้เยาว์เห็น นั้นคงเป็นค่ายกลที่ท่านอาจารย์สร้างขึ้นสำหรับหลอมกลั่นโอสถ?”

 

คุนหวูหัวเราะเล็กน้อยและกล่าวว่า

“ค่ายกล? ฮ่าฮ่าฮ่า…นั้นไม่ใช่ค่ายกล! มันคือศาสตร์แห่งสวรรค์ของดินแดนพฤกษานิรันดร์ เป็นศาสตร์แห่งสวรรค์ที่ยังหลงเหลืออยู่!”

 

“ศะ-ศาสตร์แห่งสวรรค์!! ท่านอาวุโสอย่าอำผู้เยาว์เลย?”

ริมฝีปากบางของเสี่ยวหลู่หยานถึงกับสั่นเทา ดวงเนตรงามโพล่งเบิกกว้างด้วยความตะลึงสุดขีด

นี่มิใช่เพียงแค่นางเท่านั้น ทุกคนที่อยู่โดยรอบล้วนตื่นตกใจแทบกระโดด พวกเขาคิดว่าคุณหวูผู้นี้กำลังล้อเล่นอยู่แน่นอน

ศาสตร์แห่งสวรรค์คือสิ่งใดกัน?

นั้นคือสิ่งที่หายสาบสูญไปตั้งแต่เมื่อหนึ่งแสนปีก่อนแล้ว!

มันเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนอีกต่อไป!

 

เหล่านักสู้สามารถทำได้เพียงเรียรรู้และทำความเข้าใจต่อศาสตร์แห่งสวรรค์ แต่กลับมีใครบางคนสามารถระดมเรียกมันขึ้นมาได้และใช้มันเพื่อหลอมกลั่นโอสถ?!

นี่…นี่ช่างไร้สาระเกินไป!!

เรื่องเช่นนี้ไม่มีวันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน

 

 

ทว่าคุนหวูพลันยิ้มและกล่าวขึ้นอย่างเฉยเมยว่า

“ศาสตร์แห่งสวรรค์มิได้ลึกลับอย่างที่พวกเจ้าจินตนาการไว้เลย ศาสตร์แห่งสวรรค์ที่พวกเจ้าบ่มเพาะฝึกปรือ ทั้งหมดเป็นเพียงเต๋าของคนอื่น! เนื่องจากดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้เป็นของตาแก่จอมเทพนิรันดร์ ดังนั้นสิ่งที่พวกเจ้าทั้งหมดบ่มเพาะคือเต๋าของตาแก่นั้น ตราบใดที่พวกเจ้ายังมัวหมกตัวอยู่ในดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ พวกเจ้าจะไม่สามารถเอาชนะความเป็นจริงได้เลย หากกล่าวตามตรง พวกเจ้ายังก้าวไม่ถึงหนึ่งส่วนหมื่นของตาแก่นั้นเลยด้วยซ้ำ”

 

ทุกคนที่ได้ฟังดังนั้นต่างสบสายตากันไปหาดั่งว่าต้องการสรรหาวาจามาหักล้าง แต่ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

ทุกคำกล่าวของคุนหวูได้แสดงให้เห็นถึงสถานะของเขาที่อยู่เหนือจินตนาการไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเอง หากพินิจจากรูปการร์โดยรวม พวกเขาก็ตระหนักได้ทันทีว่า สิ่งที่คุนหวูกล่าวไปล้วนถูกต้องทั้งหมด!

 

กวาดสายตาจับจ้องสีหน้าอันแสนประหลาดใจของแต่ละคน คุนหวูกล่าวต่อว่า

“ไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้! อาณาจักรพลังของตาแก่นั้นสูงส่งจนพวกเจ้าทุกคนมิอาจจินตนาการถึงได้ และอีกอย่างหนึ่ง เต๋าของตาแก่นั้นเองก็ได้ชื่อว่าเป็นเต๋าที่แข็งแกร่งที่สุดเช่นกัน! หากต้องเผชิญหน้ากับมันโดยใช้ศาสตร์แห่งสวรรค์ เราผู้นี้เองเลี่ยงได้ก็เลี่ยง! แต่น่าเสียดายนัก…วิหคเพลิงไร้ขนยังอ่อนด้อยกว่าลูกไก่!”

 

“เอ่อ…ท่านอาวุโส ท่านยังไม่ได้ตอบผู้เยาว์เลยว่า ยอดเต๋าแห่งโอสถคืออะไร?”

 

คุนหวูที่ถูกนางกล่าวย้อนเช่นนี้ เป็นธรรมดาที่ต้องรู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจอย่างยิ่งต่อกิริยาท่าทางของเสี่ยวหลู่หยาน

และแน่นอน คุนหวูที่พูดจาดูถูกศาสตร์แห่งสวรรค์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ สิ่งนี้ย่อมทำให้เสี่ยวหลู่หยานไม่ค่อนพอใจเช่นกัน เลยกล่าวขัดออกไปแบบนั้น

แต่นางก็ทราบดีว่าสิ่งที่คุนหวูกล่าวไปเป็นความจริง

 

คุนหวูเหลียวมองนางเล็กน้อยและกล่าวพร้อมรอยยิ้มเย็นว่า

“ช่างสาวน้อยขวางโลกไม่น้อย! แต่วันนี้ข้า,เฒ่าคุนผู้นี้อารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงไม่ถือโทษเอาความ ศาสตร์แห่งสวรรค์จากเต๋าของคนอื่นหาใช่เรื่องดีก็จริง แต่ก็ต้องยอมรับเลยว่า อาจารย์ของเจ้าช่างแข็งแกร่งนัก! ยอดเต๋าแห่งโอสถเป็นอีกขั้นหนึ่งที่ถูกพัฒนาจากศาสตร์แห่งโอสถ ยอดเต๋ามาหลากหลายแขนงสาขา หากเปรียบเทียบยอดเต๋าแห่งโอสถของอาจารย์เจ้าคงเสมือนกับเตาหลอมเคลื่อนที่! อาจารย์ของเจ้ามีสื่อจิตแห่งยอดเต๋าแล้ว นั้นก็เท่ากับว่าสามารถเชื่อมต่อกับยอดเต๋าได้แล้วเช่นกัน กล่าวตามสัตย์จริง ข้าคาดไม่ถึงเลยว่า อาจารย์ของเจ้าจะหยิบยืมศาสตร์แห่งสวรรค์มาใช้ได้ขนาดนี้แล้ว ช่างน่าทึ่งโดยแท้!”

 

เมื่อได้ยินคำอธิบายของคุนหวู แต่ละคนต่างต้องอ้าปากค้างตื่นตะลึงชนิดหุบไม่อยู่

สามารถหยิบยืมศาสตร์แห่งสวรรค์มาใช้ในการหลอมกลั่นโอสถได้ นี่ต้องเป็นส้ตว์ประหลาดชนิดใดกัน?

หากไม่ได้คุนหวูมาอธิบายเช่นนี้ พวกเขาทั้งหมดคงมิอาจทราบเลยว่า แผนภาพไท่จี๋ตรงหน้าคือ ศาสตร์แห่งสวรรค์ที่ผนึกขึ้นเป็นโครงสร้างสลักซับซ้อน!

เรื่องราวเหล่านี้ที่แพร่งพรายออกจากปากคุนหวู ทำเอาทุกคนแทบเป็นบ้าเสียสติโดยแท้

ยิ่งได้ฟังได้รับรู้ความจริงมากเท่าใด พวกเขาก็ยิ่งตื่นตะลึงมากขึ้นเท่านั้น!

แน่นอนว่าทุกคนรู้สึกมีความสุขอย่างยิ่งที่ได้ทราบว่าเย่หยวนแกร่งกล้าเพียงใดแล้ว แต่ในทางตรงข้าม แต่ละคนเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินไปเช่นกัน

 

ทุกคนต่างจ้องมองเย่หยวนด้วยสายตาที่แตกต่าง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับลี่เอ๋อผู้ซึ่งเป็นคนรักของเขา!

คนรักของนางกำลังก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดที่เหนือชั้นกว่าทุกชีวิตในดินแดนศักดิ์สิทธิ์!

 

ความรู้สึกของนางในเวลานี้ช่างซับซ้อนเป็นอย่างยิ่ง

 

คุนหวูกล่าวต่อเพื่อดึงสติเหล่าผู้คนโดยรอบที่สติหลุดไปแล้วว่า

“สามารถหยิบใช้ศาสตร์แห่งสวรรค์ได้เช่นนี้ ดูท่าดินแดนพฤกษานิรันดร์จะยอมรับเขาแล้ว! เด็กนั้นช่างน่าทึ่งเกินไปจริงๆ! จากนี้ต่อไป เขาสามารถกล่าวได้อย่างเต็มปากแล้วว่า ตนคือผู้สืบทอดเสื้อคลุมของจอมเทพนิรันดร์! ตราบใดที่เขาทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรนิรันดร์ได้ เขาจะขึ้นกลายเป็นจักรพรรดิดินแดนคนใหม่แห่งดินแดนพฤกษานิรันดร์! ถึงแม้โลกแห่งนี้จะค่อนข้างทรุดโทรมไปเสียหน่อยก็ตาม”

 

สำหรับเรื่องราวทั้งหมดที่คุนหวูกล่าวเล่าไป ดูเหมือนว่าเย่หยวนจะไม่ได้ยินเลยสักนิด

เขากำลังจมอยู่ในห้วงสมาธิ การหลอมกลั่นโอสถท้าทายสวรรค์กลับมิใช่ปัจจัยสำคัญอีกต่อไป ทว่ายามนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ การลิ้มรสศาสตร์แห่งสวรรค์ที่แท้จริง!

ความรู้สึกชนิดนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับขึ้นสวรรค์ปานเหยียบเมฆ

 

 

 

ตอนที่ 1270

 

ขึ้นรูปโอสถท้าทายสวรรค์ ดินแดนศักดิ์สิทธิ์อยู่ในอันตราย!

 

เพื่อที่จะแก้แค้น นั้นจึงเป็นเหตุผลที่เย่หยวนก้าวขึ้นสู่เส้นทางแห่งการต่อสู้ในชีวิตนี้

แม้ว่าพรสวรรค์ในศาสตร์แห่งการต่อสู้ของเขาจะสูงมาก กล่าวได้ว่าฝังลึกลงในกระดูก แต่ศาสตร์แห่งโอสถของเขามันสูงส่งเกินขอบเขตขีดจำกัดไปตั้งนานแล้วเช่นกัน

ก่อนที่เย่หยวนจะกลับชาติมาเกิดใหม่ ศาสตร์แห่งโอสถของเขาก็ได้สำเร็จถึงระดับชั้นที่ลึกซึ้งยิ่งแล้ว

มิเช่นนั้น เขาจะไม่มีทางคิดค้นสูตรโอสถท้าทายสวรรค์ขึ้นมาได้เลย ซึ่งนี่เป็นโอสถวิปลาสนัก ทั้งในด้านส่วนประกอและกรรมวิธีการหลอมกลั่น

เพียงว่าสิ่งเดียวที่ชาติก่อนของเขาขาดไปก็คือ ศาสตร์แห่งสวรรค์ และนั้นคล้ายกับหน้ากระดาษแผ่นบางที่มิอาจทะลุผ่านไปได้

ในชีวิตนี้ ไม่เพียงเย่หยวนจะได้รับบัญญัติแห่งจอมโอสถเท่านั้น ทั้งนี้เขายังได้รับวรยุทธศักดิ์สิทธิ์และอักษรจารึกศักดิ์สิทธิ์มากมาย

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังได้ครอบครองศิลาจารึกบัลลังก์พิภพและไข่มุกสยบวิญญาณ ซึ่งของวิเศษทั้งสองชิ้นนี้เป็นถึงสมบัติเวทย์สวรรค์อันยิ่งใหญ่ หากกอปรรวมกันทั้งหมดจึงเกิดเป็นเย่หยวนอย่างในปัจจุบัน

 

วรยุทธสดับฟ้าสิบย่านสวรรค์นี้ เมื่อเย่หยวนเริ่มสำแดงใช้มัน คล้ายว่าจิตห้วงสมาธิเย่หยวนพลันค่อยๆผสานรวมกับฟ้าดินจนเป็นหนึ่ง

แผนภาพไท่จี๋นนี้ที่อยู่เบื้องหน้าเย่หยวน เขารู้สึกได้ถึงทุกสรรพสิ่งชีวิตบนผืนพิภพ

เสมือนว่าเขากำลังหลอมกลั่นโอสถโดยมีฟ้าดินเป็นหม้อหลอม!

ในที่สุดเย่หยวนก็มาถึงหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญของการกลอมกลั่นโอสถท้าทายสวรรค์แล้ว

ทันทีทันใดจู่ๆแผนภาพไท่จี๋ก็ปล่อยแสงสาดประกายจ้าทะลุสิบทิศจนผู้คนโดยรอบไม่สามารถลืมตาขึ้นได้

 

เย่หยวนกลายเป็นจุดศูนย์กลางตาพายุเกลียวคลื่น นี่เสมือนกระแสน้ำวนอันเชี่ยวกรากที่กอปรไปด้วยพลังปราณปริมาณมหาศาล

คราแรกยังคล้านสายธารวารีรวมบรรจบ ยามนี้กลับก่อตัวขึ้นกลายเป็นทะเลไปแล้ว

เย่หยวนถูกห่อหุ้มปกคลุมโดยลำแสงตั้งแต่หัวจรดเท้า นอกเหนือจากนั้นอย่างลี่เอ๋อและคนอื่นๆที่อยู่ด้านนอกกลับไม่สามารถมองเห็นเย่หยวนได้แล้ว

พวกเขารู้สึกราวกับว่า ผืนพิภพแห่งนี้กำลังพยายามอย่างยิ่งยวดเพื่อช่วยให้เย่หยวนหลอมกลั่นโอสถท้าทายสวรรค์ได้สำเร็จ!

 

“หากไม่เห็นด้วยตาคงไม่กล้าทำใจเชื่อ! คงไม่มีใครอีกแล้วบนผืนพิภพนี้ที่สามารถทำได้แบบท่านอาจารย์ปู่! นี่คือความสมบูรณ์แบบ ศาสตร์แห่งโอสถที่สมบูรณ์แบบ!”

กู่เย่วถอนหายใจพร้อมหลากอารมณ์พรั่งพรู

เขาเกิดในตระกูลใหญ่ที่ล้วนแล้วแต่เป็นนักหลอมโอสถชื่อดังและโดดเด่นยิ่งในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่ภาพฉากตรงหน้านี้ เขากลับไม่เคยมีโอกาสได้เห็นมาก่อนเลยสักครั้ง

ภาพนี้ตราตรึงฝังลึกในใจของเขาจนกลายเป็นต้นแบบและปนิฐานสูงสุดของชีวิต

ไม่เพียงกู่เย่วเท่านั้น กระทั้งเหรินตงเองยังยิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า

“หลายปีที่ผ่านมา ข้าเฝ้าศึกษาและฝึกฝนเพื่อขัดเกลาตัวเองอย่างหนัก และคราแรกข้าคิดว่า ตนน่าจะเริ่มเข้าใจท่านอาจารย์ได้บ้างแล้วเล็กน้อย ทว่ายามนี้กลับตระหนักชัดแจ้ง พวกเรากับท่านอาจารย์กำลังยืนอยู่บนโลกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง! กระนั้นเอง นี่กลับเป็นแรงกระตุ้นที่ยอดเยี่ยมนัก ข้าจะเดินตามรอยเท้าท่านอาจารย์อย่างถึงที่สุด!”

 

ภายใต้กระแสน้ำวนแสนเชี่ยวกราก หัวเชื้อสมุนไพรทั้งเก้าก็เริ่มโคจรหมุนติ้วเร็วจี๋

ยิ่งกระแสน้ำวนนี้เชี่ยวแรงเท่าไหร่ หัวเชื้อสมุนไพรทั้งเก้าก็ยิ่งโคจรเร็วขึ้นเท้านั้น

 

ลำแสงค่อยๆเบาบางคลายตัวอ่อน

แผนภาพไท่จี๋เริ่มสลายหายไปอย่างแช่มช้า

เม็ดโอสถสีแดงทับทิมประกายลอยอยู่เหนือฝ่ามือเย่หยวนอย่างเงียบสงบ

 

ทุกคนโดยรอบที่ถอยกรูไปในคราแรก ยามนี้เบิกตากว้างจับจ้องโอสถในมือเย่หยวน พร้อมเร่งปรีตรงเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็นคล้ายเด็กทารก

“พี่ใหญ่ เป็นอย่างไรบ้าง…”

อิ้งหมัวหู่กล่าวถาม

 

“ท่านอาจารย์ นี่คือโอสถท้าทายสวรรค์? ข้ามิอาจบอกได้เลยว่า มันมีจุดบกพร่องตรงไหน! ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบไปหมด!”

 

“ท่านอาจารย์ปู่ช่างน่าทึ่งโดยแท้! ในทัศนะคติของข้า นี่คือจุดสูงสุดของศาสตร์แห่งโอสถแล้วกระมัง?”

กู่เย่วถอนหายใจด้วยความชื่นชม

 

เย่หยวนยิ้มแต่มิได้กล่าวอันใด ยามนั้นเป็นคุนหวูที่โพล่งกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า

“หลอมกลั่นโอสถด้วยยอดเต๋า โอสถเม็ดนี้ได้รับการยอมรับจากสรวงสวรรค์ ช่วยเหลือถึงขั้นที่ว่ายังไม่ส่งบททดสอบแห่งสรวงสวรรค์ลงมาด้วยซ้ำ”

 

เย่หยวนปรับขนาดสายตาจับจ้องไปยังโอสถท้าทายสวรรค์บนฝ่ามือ ทว่าปัจจุบันเขากลับนิ่งเงียบผิดวิสัย แทนที่จะเต้นตื่นดีใจที่ประสบความสำเร็จ

แม้เขาจะรู้ว่านี่ประสบความสำเร็จแล้วก็ตาม!

 

คุนหวูยิ้มและกล่าวว่า

“เจ้าหนู นี่เท่ากับว่าเจ้าได้การยอมรับจากทรวงสวรรค์แล้ว ในภายภาคหน้า ตราบใดที่ความแข็งแกร่งของเจ้าสูงส่งเพียงพอ ยามนั้นจะได้ขึ้นกลายเป็นจักรพรรดิดินแดนแทนที่ตาแก่จอมเทพนิรันดร์นั้นได้!”

 

คุนหวูคิดว่าเย่หยวนจะต้องตื่นเต้นยินดีกับเรื่องนี้แน่นอน ในความคิดของเขา ตำแหน่งจักรพรรดิดินแดนพฤกษานิรันดร์คือจุดสูงสุดบนผืนพิภพแห่งนี้

แม้แต่เขายังไม่สามาถขึ้นแทนได้เช่นกัน มิว่าจะทรงพลังเพียงใด

 

ทว่า…คุนหวูกลับต้องผิดหวัง

สีหน้าการแสดงออกของเย่หยวนสงบนิ่งอย่างมาก ราวกับมิได้ตื่นเต้นอันใดกับวาจาพวกนี้เลย

 

“จักรพรรดิดินแดน? ท่านอาวุโส แม้ผู้เยาว์จะขึ้นกลายเป็นผู้ปกครองดินแดนพฤกษานิรันดร์ ทว่าข้ายังคงเดินตามเส้นทางแห่งเต๋าของคนอื่นอยู่ดี แน่นอนว่าเต๋าของท่านจอมเทพนิรันดร์จะกล้าแกร่งเป็นอย่างยิ่ง แต่ถ้าข้ายังคงเดินตามรอยคนอื่นเช่นนี้ ข้าจะไม่มีวันแข็งแกร่งไปกว่านี้ได้เช่นกัน”

เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยอากัปกิริยาแสนสงบนิ่ง

 

คุนหวูหรี่ตาแคบจับจ้องเย่หยวนเจือแววตื่นตะลึง

เขาไม่คิดเลยว่า เย่หยวนจะกล่าวอะไรเช่นนี้ออกมาจริงๆ!

การขึ้นกลายเป็นผู้ปกครองผืนพิภพ แม้ดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้จะเป็นดินแดนที่เสื่อมโทรมแล้วก็ตาม แต่นั้นยังเป็นสถานะศักดิ์ที่ล่อตาล่อใจยิ่งนัก

มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถต้านทานเสน่ห์ของสิ่งแบบนี้ได้!

 

กระนั้นเอง ปรากฏว่าเย่หยวนกลับมิได้สนใจตำแหน่งเหล่านี้เลยแม้สักนิด ซึ่งนี่ทำให้คุนหวูถึงกับลอบถอนหายใจด้วยความชื่นชมอย่างแท้จริง

หากเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นบนโลกภายนอก คุนหวูจะไม่แปลกใจเลยสักนิด

แต่ที่แห่งนี้คือ ดินแดนพฤกษานิรันดร์ที่ตาแก่จอมเทพนิรันดร์สร้างขึ้น!

และเย่หยวนเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งภายในดินแดน!

 

มนุษย์ธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งที่จู่ๆก็ได้ขึ้นกลายเป็นจักรพรรดิดินแดน มีใครบ้างจะไม่ตื่นเต้นดีใจ?

ทว่าเย่หยวนกลับมิได้สนใจมันแม้แต่น้อย!

 

“หุหุ เจ้าหนู เจ้าไม่เหมือนคนอื่น ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดถึงเป็นเจ้าที่ถูกเลือกโดยดินแดนพฤกษานิรันดร์! สิ่งที่เจ้ากล่าวไปล้วนถูกต้อง ผู้ที่ประสบความสำเร็จอย่างแท้จริง ทุกคนล้วนมีเต๋าเป็นของตนเอง แม้ว่าเส้นทางสายนี้ที่ต้องบุกเบิกเองจะยากเกินพรรณนา แต่ขอเพียงเจ้ามีความกล้าและไม่ย่อท้อ ความสำเร็จอันไร้ขีดจำกัดก็รออยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว”

คุนหวูกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

แต่ยังมีบางอย่างที่คุนหวูเลือกที่จะไม่กล่าวออกไปนั้นคือ ไม่ใช่ทุกคนที่เลือกเดินบนเส้นทางสายนี้แล้วจะประสบความสำเร็จ ในทางตรงข้าม โดยส่วนใหญ่ต่างพบจุดจบคือความล้มเหลว

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ คนส่วนใหญ่เหล่านั้นมีประเมินความสามารถของตนเองสูงส่งเกินไป!

ยิ่งไปกว่านั้นเอง เย่หยวนยังไม่ทันเดินออกจากดินแดนพฤกษานิรันดร์เลยด้วยซ้ำ

คำกล่าวเหล่านี้ของเขาจึงดูค่อนข้างคุยโม้โอ้อวดเกินไป

 

เย่หยวนจะมิทราบความคิดอ่านของคุนหวูได้อย่างไร เขาแค่เลือกที่จะไม่สนใจและกล่าวตอบอย่างยิ้มแย้มไปว่า

“ข้าขอกลายเป็นขี้เถาในวันข้างหน้าดีกว่าเป็นคนธรรมดาที่หยุดเดิน!”

 

สายตาอันเฉียบแหลมของเย่หยวน คุนหวูนิ่งเงียบมิกล่าวอันใดตอบ

ภายในใจของคุนหวูค่อนข้างหยามเหยียดไม่น้อย

เป็นความจริงที่พรสวรรค์ของเย่หยวนสูงส่งอย่างยิ่ง แต่นั้นก็เป็นเพียงอัจฉริยะแค่ในดินแดนพฤกษานิรันดร์

แต่ที่เย่หยวนกล้าคิดเช่นนี้ คุนหวูยังคงรู้สึกชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง

การที่เย่หยวนจะมีความคิดเช่นนี้ได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า หนทางยังอีกยาวไกล! เอาล่ะ ตอนนี้กลับมิใช่เวลามายืนเถียงกัน ในยามนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดของผู้เยาว์คือการกอบกู้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จากเผ่าปีศาจ หลังจากจัดการธุระเสร็จสรรพก็ยังไม่สายเกินไปที่จะคุยเรื่องนี้”

เย่หยวนระเบิดเสียงหัวเราะดังพร้อมกล่าวขึ้น

 

 

“ท่านอาจารย์ ท่านจะใช้โอสถท้าทายสวรรค์เลยรึไม่?”

เสี่ยวหลู่หยานกล่าวขึ้น

 

เย่หยวนพยักหน้าและกล่าวว่า

“เวลาไม่รอท่าแล้ว! ข้ากำลังแข่งกับข่านนั่วอยู่ในขณะนี้ เร็วช้าตัดกันเพียงเสี้ยวอึดใจส่งผลถึงแพ้ชนะ! ข้าจะปรับพลังปราณก่อนเสียหน่อย จากนั้นเตรียมการก้าวข้ามขีดกำจัด!”

 

เย่หยวนมิอาจเสียเวลาได้อีกแล้ว  เขาทราบดีว่าทุกอึดใจที่ผ่านไปข่านนั่วก็กำลังฟื้นคืนพลังอย่างช้าๆ

การเดินทางเข้าสู่หุบเขาเหวพระเจ้าในคราวนี้ ทำให้เย่หยวนเสียเวลาไปมากโข

ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับว่า ใครกันที่จะประสบความสำเร็จก่อน!

 

หนึ่งวันต่อมา เย่หยวนสามารถปรับให้พลังปราณ ร่างกายและจิตวิญญาณเข้าสู่สภาวะสมดุลได้ในที่สุด จากนั้นเขาก็ตบโอสถท้าทายสวรรค์เม็ดสีแดงทับทิมลงปากของตนทันที

 

 

……………………………

 

 

ในเวลาเดียวกัน ในที่สุดข่านนั่วก็ออกจากการเก็บตัวและเข้าร่วมกองทัพของเผ่าปีศาจพร้อมเตรียมออกศึกทันที!

 

การมาของทัพศึกเผ่าปีศาจนี้ ทำให้ฟางเทียนตระหนักได้ว่า ข่านนั่วใกล้ฟื้นตัวเสร็จสิ้นแล้ว

ดังนั้น ก่อนหน้าที่ข่านนั่วจะออกมา ฟางเทียนก็ได้จัดแนวป้องกันไว้แล้ว และดึงมวลมนุษย์ทั้งหมดอพยพเข้าสู่ภูมิภาคอสูร เพื่อเตรียมวางแผนรับมือสำหรับมหาศึกสัประยุทธ์ครั้งสุดท้าย!

 

“ฟางเทียน! พระเจ้าผู้นี้กลับมาแล้ว! นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้จะกลายเป็นของข้า ข่านนั่ว!”

เสียงกู่ร้องคำรามคลั่งของข่านนั่วเสมือนฟ้าร้องกึกก้องกังวลไปทั่วเผ่ามังกร

 

 

 

ตอนที่ 1271

 

นี่น่ะรึ…อาณาจักรพระเจ้า!

 

ฟางเทียนเหลือบมองไปยังข่านนั่วที่หยิ่งยโสยิ่งในยามนี้จากระยะไกล

“หรือสุดท้ายนี้…เย่หยวนจะทำไม่สำเร็จ?”

 

“ท่านอาวุโส ให้ข้าออกไปรับมือ!”

เต็งหยุนโพล่งกล่าว

 

ฟางเทียนกล่าวบอกกับเขาไปว่า

“เจ้าไม่จำเป็นต้องออกไปตาย ด้วยความแกร่งกล้าของเจ้าในปัจจุบันกลับมิใช่คู่มือของมันได้เลย เพียงมันสะบัดนิ้ว เจ้าก็ทานทนไม่ไหวแล้ว! ขุมพลังอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า กลับหาใช่สิ่งที่เจ้าจะจินตนาการไม่!”

ฟางเทียนกระจ่างชัดแจ้งดีเยี่ยม กระทั้งใช้เวลาถึงหนึ่งหมื่นปี แนวคิดความเข้าใจของเขาจะเทียบเทียมได้แค่เซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้า

จึงเป็นที่แน่นอน เขาย่อมทราบดีถึงความแกร่งกล้าของอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่เซียนเต๋าสวรรค์ในปีนั้นก็ยังไม่สามารถจัดการข่านนั่วได้

 

พลังฝีมือของมันตื้นลึกเพียงใด ฟางเทียนกระจ่างชัดแจ้งเพียงปราดตาเดียว

 

“เช่นนั้น…เราควรทำอย่างไรดี?”

ด้วยพลังฝีมือของเต็งหยุน เขาได้แต่เอ่ยปากถามอย่างสิ้นหวัง

 

ฟางเทียนถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางกล่าวตอบว่า

“ถ่วงเวลาให้ได้นานที่สุด! เราต้องเดิมพันกันแล้ว หากเย่หยวนประสบความสำเร็จจริงๆ ยามนั้นเขาจะกลับมาล้างแค้นแทนให้แน่นอน ถึงพวกเราตัวตาย แต่อย่างน้อยที่สุด…ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้องยังคงอยู่! มิฉะนั้นแล้ว…ทั้งหมดคงสูญสิ้นไม่เหลือ!”

 

เต็งหยุนอดเศร้าใจมิได้เมื่อฟังแบบนั้น เขาติดตามฟางเทียนมาเป็นเวลาเนินนาน แต่ไม่เคยเห็นฟางเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเช่นนี้มาก่อน

เขาทราบดี ยามนี้จุดจบของฟางเทียนใกล้มาถึงในอีกไม่ช้าแล้ว

 

แม้ว่าฟางเทียนจะเสี่ยงชีวิตแค่ไหนในอดีต แต่ท้ายที่สุดนี้ก็ไม่สามารถกำราบข่านนั่วลงได้

 

แต่ในเวลานั้นเอง เฉาหยุนจือเร่งปรี่มาหาด้วยท่าทีร้อนใจและกล่าวว่า

“ท่านอาวุโส พวกเหล่านี้ล้วนยโสเกินไป! ผู้คนด้านล่างยามนี้เลือดร้อนกระหายสงครามนัก! พวกมันเองก็บุกเข้าประชิดเต็มแก่!”

 

เต็งหยุนขมวดคิ้วเข้มและกล่าวว่า

“พวกคนเหล่านี้ประเมินตัวเองสูงส่งเกินไปจริงๆ! หรือคิดกันไปว่าเผ่าปีศาจมันงอกขึ้นจากดิน?”

 

ฟางเทียนกล่าวกับเต็งหยุนไปว่า

“เช่นนั้นเจ้าไปเถอะ นำทัพออกไปปราบปรามเสียหน่อย อย่าปล่อยให้กำลังคนของเขาคิดประมาทไม่ระมัดระวังตัว! คนพวกนั้นไม่ทราบถึงความน่ากลัวของเทพอสูรเทวะ ดังนั้นนี่เป็นโอกาสดีที่จะทำให้พวกเขาเข้าใจ ข้าจะออกไปรับมือกับข่านนั่วเอง”

 

เมื่อกล่าวจบร่างของเขาก็อันตรธานหายวับไปจากจุดที่ยืนอยู่

 

 

………………………………..

 

 

ทันทีที่โอสถท้าทายสวรรค์ไหลผ่านลงกระเพาะ เย่หยวนก็รู้สึกราวกับร่างกายกำลังจะระเบิดออก

ฤทธิ์โอสถทวีความรุนแรงขึ้นเป็นหลายเท่าทวี พลังปราณจำนวนมหาศาลพุ่งทะลักออกมาจากร่างไม่หยุดหย่อน

ในที่สุดเย่หยวนก็มิอาจต้านทานได้ไหว ร่างของเขาระเบิดออกเป็นเศษเนื้อโดยตรง!

 

 

“ไม่!! พี่ใหญ่หยวน!!”

 

“พี่ใหญ่!!”

 

“ท่านอาจารย์!!”

 

 

 

……………………………

 

 

ลี่เอ๋อและที่เหลือต่างทรุดตัวลงกับพื้นทันทีอย่างไร้เรี่ยวแรง ภาพฉากที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้ทุกคนกรีดร้องลั่นไม่หยุดแทบเสียสติ

อย่างไรก็แล้วแต่ ทันทีที่พวกเขาคิดจะวิ่งไปหาเย่หยวน ทั้งหมดกลับถูกแรงกดดันสุดน่าสะพรึงเข้าหยุดไว้และไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวใดๆได้เลย

 

สุ้มเสียงสุดสงบนิ่งกล่าวขึ้นอย่างเฉยเมยว่า

“เขายังไม่ตาย อย่าเพิ่งโวยวายกันไป สังเกตให้ดีๆ!”

คุนหวูยังคงยืนนิ่งพลางจับจ้องเย่หยวนอย่างไม่ลดสายตา

 

ทุกคนประหลาดใจยิ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนเบี่ยงสายตาเข้าพินิจจับจ้องเย่หยวนโดยละเอียด ก่อนพบว่าเศษเนื้อเศษเลือดที่ระเบิดออกของเย่หยวน มันมิได้กระจายออกไปไหน ทว่ากลับจับตัวเป็นกลุ่มแน่น

แผนภาพไท่จี๋ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกลางอากาศ เป็นไปได้ว่า แผนภาพไท่จี๋นี้มีหน้าที่ยึดเหนี่ยวมิให้เศษร่างของเย่หยวนกระจายออกไปไหน

 

“ท่านอาวุโส นี่…นี่เกิดอะไรขึ้นกับพี่ใหญ่หยวนกันแน่?”

ลี่เอ๋อไม่เข้าใจเลยว่านี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ยามนี้นางร้อนใจยิ่งกว่าใครจนต้องเอ่ยปากถามขึ้นในท้ายที่สุด

ภาพฉากเบื้องหน้าในปัจจุบันช่างน่าสยดสยองเกินไป ยามนี้นางจิตตกถึงก้นเหว สายตาของนางเปี่ยมไปด้วยความว่างเปล่า

 

แต่คุนหวูกล่าวตอบอย่างไม่แยแสว่า

“เหอะ ร่างกายมนุษย์ทั่วไปจะสามารถรองรับศาสตร์แห่งสวรรค์ได้อย่างไร? ดังนั้นจึงต้องทำลายร่างกายเก่าทิ้งเพื่อหลอมสร้างขึ้นใหม่โดยใช้แผนภาพไท่จี๋ที่มีหน้าที่เสมือนแม่พิมพ์อันใหม่ ในตอนนี้พลังปราณ ร่างกายและจิตวิญญาณของเขากำลังถูกหล่อหลอมขึ้นมาใหม่ และนี่จะแข็งแกร่างทนทานยิ่งกว่าก่อนหน้าไม่รู้กี่เท่าทวี!”

 

ทุกคนที่ได้ฟังดังนั้นพลันหันเข้าสบตากันไปมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

พวกเขาไม่เคยรู้มราก่อนเลยว่า การจะทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าจำต้องผ่าขั้นตอนกระบวนการเช่นนี้ด้วย!

ช่างเป็นวิธีก้าวข้ามขีดจำกัดที่น่ากลัวยิ่งนัก!

 

เมื่อเห็นสีหน้าของทุกคน คุนหวูย่อมทราบว่าคิดอะไรกันจึงกล่าวแถลงไขว่า

“หากเป็นเมื่อหนึ่งแสนปีก่อน เวลาผู้คนจะทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้า พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เลย ทว่าตอนนี้…หุหุ อย่าลืมไปเสียว่าเจ้าเด็กคนนี้มิได้ใช้วิธีปกติเหมือนชาวบ้าน เขาจำเป็นต้องสร้างร่างกายใหม่ขึ้นเพื่อให้สามารถผลิตศาสตร์แห่งสวรรค์ขึ้นเองจากในร่างกายได้ นั้นหมานความว่า ทุกอณูในร่างกายของเขาจะกอปรไปด้วยศาสตร์แห่งสวรรค์ และไม่จำเป็นต้องพึ่งพาศาสตร์แห่งสวรรค์ในดินแดนนี้อีกต่อไป! พวกเจ้ามั่นใจได้เลย ในตอนที่เขาทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรปฐมพระเจ้าได้สำเร็จ ยามนั้นเขาจะแกร่งกล้ายิ่งกว่าพวกอาณาจักรปฐมพระเจ้าทั่วไป!”

 

แม้คำอธิบายนี้ของคุนหวูจะสมเหตุสมผลเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความสนิทชิดเชื้อกับเย่หยวน พวกเขาก็อดเป็นห่วงมิได้ว่า เย่หยวนจะกลับมาเป็นสภาพเดิมได้จริงๆ

 

แต่สิ่งที่เย่หยวนรับรู้และรู้สึกได้กลับแตกต่างไปจากภาพฉากอันน่าสยดสยองที่ทุกคนเห็นโดยสิ้นเชิง

เขารู้สึกดั่งหวนกลับไปอยู่ในครรภ์มารดาอีกครั้ง มันทั้งอบอุ่นและสงบจิตสงบใจยิ่ง

 

ในขณะนี้เขารู้สึกราวกับกำลังล่องลอยเหนือน่านฟ้าสวรรค์ชั้นเก้า และกำลังก้มมองทุกชีวิตบนผืนพิภพ

เสมือนเห็นทุกสรรพสิ่งบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เย่หยวนเห็นชัดประจักษ์แก่สายตา!

 

“นี่…นี่มันดินแดนไร้สิ้นสุด! เมืองวู่เฟิน!”

ยามนี้สิ่งที่เย่หยวนกำลังจับจ้องอยู่ก็คือ เมืองวู่เฟินในแดนล่าง!

เมืองวู่เฟินทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทุกคนเดินทางมายังเมืองวู่เฟินที่ได้รับสมญานามว่า สวรรค์ของนักหลอมโอสถเพื่อแสวงหาผลกำไรและความรู้

 

“นั้น…ท่านพ่อ!”

เย่หยวนรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง เพราะบุคคลแรกที่เขาเห็นก็คือ เย่ฮาน!

เย่ฮานในเวลานี้กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ภายในตำหนักเจ้าเมือง คล้ายว่ากำลังสั่งการผู้ใต้บัญชาที่อยู่เบื้องล่าง

กลับกลายเป็นว่า ท่านพ่อของเขาได้ขึ้นกลายเป็นเจ้าเมืองวู่เฟินแล้วจริงๆ!

 

“หุหุ สิบปีแล้วกระมัง นั้นท่านพ่อจริงๆ!”

แม้ว่าที่แห่งนี้จะไม่มีเย่หยวนอยู่อีกต่อไป แต่ทุกอย่างยังคงสงบเรียบร้อยดี

และเย่ฮานก็ได้ทำสำเร็จอย่างที่เย่หยวนคาดหวังไว้จริงๆ!

ภายในเวลาสิบปี เย่ฮานสามารถทะลวงขึ้นกลายเป็นจอมราชาโอสถได้สำเร็จ พร้อมขึ้นกลายเป็นเจ้าเมืองวู่เฟินแห่งนี้!

เหรินซิ่งชุนผู้เป็นปู่ของเขาได้สละบัลลังก์แล้วอย่างชัดเจน

ภายในใจเย่หยวนตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบไม่ และเห็นว่าตัวเหรินซิ่งชุนเองก็กำลังปลีกวิเวกเก็บตัวในห้องลับของตำหนักเจ้าเมืองเช่นกัน

 

นอกจากนี้เหรินหงหลินเองก็เหมือนกับว่ากำลังยืนสนทนาอะไรบางอย่างกับสาวน้อยนางหนึ่ง

เย่หยวนเร่งขยับขยายสายตาเข้าพินิจจับจ้องโดยเร็ว ปรากฏว่าสาวน้อยนางนี้มีใบหน้าละไม้คล้ายคลึงกับเหรินหงหลินประมาณเจ็ดถึงแปดส่วน ซึ่งดวงตาของสาวน้อยนางนั้นก็ดูคล้ายกับตัวเขายิ่ง

 

“หรือเป็นไปได้ไหมว่า สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มนางนี้คือ…น้องสาวของข้า? ฮ่าฮ่าฮ่า! หวังว่าเจ้าจะดูแลพ่อแม่แทนตัวข้าที่มิได้รับโอกาสนั้น!”

เมื่อเห็นภาพฉากนี้ เย่หยวนพลันประหลาดใจอย่างมากเช่นกัน

เย่ฮานและเหรินหงหลินก็มิได้อายุมากอย่างที่คิด พวกเขาที่ให้กำเนิดสาวน้อยนางนี้ เย่หยวนเองก็รู้สึกเบาใจไปหลายเปาะ อย่างน้อยที่สุดก็สามารถบรรเทาความรู้สึกผิดของเย่หยวนที่มิอาจอยู่ดูแลพวกท่านได้

 

หลังจากเอ่ยปากชื่นชมอยู่สักพัก เย่หยวนก็เบี่ยงสายตาไปเห็นนิกายเมฆาราตรี ทว่ายามนี้กลับยิ่งใหญ่องอาจประดุจสุริยันยามเที่ยงวัน!

นิกายเมฆาราตรีในตอนนี้แข็งแกร่งขึ้นผิดหูผิดตา ไม่รู้ว่าเป็นกี่สิบเท่าหากเปรียบเทียบกับยุคสมัยที่เย่หยวนยังอยู่

 

ภายในนิกายเมฆาราตรี เห็นเป็นหลงถังที่สวมชุดจ้าวนิกายยืนตระหง่านอยู่ ปรากฏว่าเขาเองก็ได้ขึ้นกลายเป็นจ้าวนิกายเมฆาตรีแล้วเช่นกัน!

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่หยวนอดคิดถึงภาพฉากวันวานเก่าๆมิได้เลย

เสี้ยวพริบตาเดียวก็ผ่านไปเกือบยี่สิบปีแล้ว ตั้งแต่เขาออกจากดินแดนไร้สิ้นสุด

แม้ว่าดินแดนไร้สิ้นสุดจะเป็นเพียงแดนล่างเล็กๆแห่งหนึ่ง ทว่าที่แห่งนี้กลับผูกพันกับเย่หยวนเป็นอย่างยิ่ง

แน่นอน ในสายตาของเย่หยวน ณ ปัจจุบัน ดินแดนไร้สิ้นสุดแห่งนี้ยังไม่นับว่าเป็นแดนล่างด้วยซ้ำ

เพราะแม้แต่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ว่ากว้างใหญ่ไพศาล ก็ยังเป็นแค่ดินแดนที่ถูกสร้างขึ้นโดยจอมเทพนิรันดร์

ภายนอกยังมีดินแดนอีกมากมายที่กว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุด

 

ทันทีทันใด เย่หยวนเหลือบไปเห็นเผ่ามังกรในภูมิภาคอสูรโดยบังเอิญ แต่นั้นทำให้คู่คิ้วของเขาขมวดแน่นในทันใด พร้อมสายตาที่เปลี่ยนไปกลายเป็นจริงจัง

เหนือน่านฟ้าสูง ฟางเทียนกับเทพอสูรเทวะข่านนั่วกำลังโรมรันสัประยุทธ์เดือดกันอยู่

เทพอสูรเทวะข่านนั่วได้กลับมาแล้ว!

 

เย่หยวนไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ข่านนั่วจะสามารถฟื้นตัวกลับสู่จุดสุดยอดได้แล้วจริงๆ!

เมื่อเย่หยวนเริ่มบันดาลโทสะ จิตนึกคิดของเย่หยวนก็ถูกดึงกลับเข้าร่างโดยพลัน

ทัศนียภาพทั้งหมดพร่ามัว ตัดภาพกลับยังไม่หุบเขาเหวพระเจ้าอีกครั้ง

 

เย่หยวนรู้สึกได้ทันทีถึงร่างกายใหม่ของเขา ซึ่งนี่ราวกับตัวเขากำลังครอบครองขุมพลังอันไร้ขีดจำกัดอยู่ในกาย ยามนี้เย่หยวนคือโลกทั้งใบ!

 

“นี่น่ะรึ…อาณาจักรพระเจ้า!”

เย่หยวนเอ่ยขึ้น

 

 

 

ตอนที่ 1272

 

มารพุทธะปีศาจถ่องแท้ ฝ่ามือล้างพิภพ!

 

“นี่มิใช่ว่าท่านอาวุโสถึงขั้นลงมือเอง? เทพอสูรเทวะอาจต้องล่วงลับในวันนี้เสีย? ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดท่านก็เคลื่อนไหว! หากมีท่านอาวุโสอยู่เคียงข้าง มวลมนุษย์ทั้งหมดปลอดภัยแล้ว!”

 

“ท่านผู้นั้นคือใครกัน? เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเชียว?”

 

“เจ้าไปอยู่ที่ไหนมา? ครั้งล่าสุดที่เผ่าปีศาจบุกดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ในความเป็นจริงกลับเป็นท่านผู้นี้ที่ปราบปรามเทพอสูรเทวะจนประสบความสูญเสียอย่างหนักกันทั้งสองฝ่าย แต่เป็นพวกเมืองนภาศักดิ์สิทธิ์กับไอ้บัดซบจู่เก๋อฉิงซวนที่หากินกับคามทุกข์ร้อนของคนอื่น พวกมันซุ่มโจมตีเผ่ามังกรและสหายในยุคนั้นจนต้องลี้ภัยซ่อนตัว!”

 

“จะแข็งแกร่งขนาดนั้นเลย? อย่างไรก็ตามแต่ ไอ้พวกเผ่าปีศาจจะกำแหงเกินไปแล้ว! ยามนี้คิดจะทำอะไรกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ควรไตร่ตรองให้ดี! รอจนกว่าท่านจอมราชันย์พิชิตสวรรค์จะกลับมา หวังจะรังแกดินแดนศักดิ์สิทธิ์เกรงว่าฝันกลางวัน!”

 

 

…………………..

 

การปรากฏตัวขึ้นของฟางเทียน คล้ายเป็นยาคล้ายความกังวลสำหรับเหล่านักสู้ของเผ่ามังกร

ภาพฉากที่ฟางเทียนสามารถเอาชนะข่านนั่วได้ในปีนั้น ยังคงตราตรึงสดใสอยู่กลางจิตใจ

เผ่ามังกรที่เคยเห็นการโจมตีอันน่าอัศจรรย์นั้นของฟางเทียนกับตา ย่อมตระหนักเข้าใจดีเยี่ยม

 

ส่วนเผ่ามนุษย์ ไม่ว่าการมาถึงของฟางเทียนจะยิ่งใหญ่เพียงใด แต่ในใจของพวกเขา จอมราชันย์พิชิตสวรรค์ยังคงไร้เทียมทานที่สุด!

ในหัวใจของพวกเขาทุกคน ไม่มีใครสามารถแทนที่เย่หยวนได้อีกต่อไป

พวกเขาไม่รู้จักข่านนั่วว่าแกร่งกล้าเพียงใด และก็ไม่ทราบด้วยว่าฟางเทียนฝีมือเป็นอย่างไร

ในสายตาของมวลมนุษย์ จอมราชันย์พิชิตสวรรค์ที่สามารถรับมือกับสามเทพอสูรได้ด้วยตัวเพียงลำพัง จนถึงขั้นที่ว่าสามารถสังหารพวกมันหนึ่งในสามลงได้

ดังนั้นแล้ว ไม่ว่าข่านนั่วหรือฟางเทียนจะแกร่งกล้าเพียงใด แต่ทั้งคู่ยังคงอ่อนด้อยกว่าเย่หยวนอยู่ดี

 

มีนักสู้ของเผ่ามนุษย์หลายต่อหลายคนที่มิได้สนใจประโยควาจาเหล่านี้แม้สักนิด และไม่คิดว่าฟางเทียนจะพึ่งพาอะไรได้ขนาดนั้น

ในทางตรงข้าม ฟางเทียนมิใช่คนใจแคบอะไรเช่นนั้น แม้จะได้ยินแต่ก็ปล่อยผ่านไป

 

“เหอะ เหอะ ไอ้เด็กเหลือขอฟางเทียน ยามนั้นข้ายังเรียกเจ้าแบบนี้ได้ ทว่ายามนี้กลับชราลงจนผิดหูผิดตา! ข้ากับเจ้าสู้รบปรบมือมานานนับห้าหมื่นปี วันนี้จำต้องปิดฉากเสียแล้ว!”

ข่านนั่วกล่าวขึ้นพรางหัวเราะเสียงเย็น

มันถูกเซียนเต๋าสวรรค์ปราบปรามลงไปเมื่อหนึ่งล้านปีก่อน ยามนั้นกล่าวได้ว่าข่านนั่วถูกขังอยู่ในผนึกอย่างขมขื่นใจยิ่ง

จนกระทั้งเมื่อห้าหมื่นปีก่อนที่ตัวมันได้เป็นอิสระอีกครั้ง มันตระหนักได้ว่าศาสตร์แห่งสวรรค์ได้สูญสิ้นไปแล้ว มวลมนุษย์ไม่สามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้อีก และมันคิดว่าโอกาสของมันมาถึงแล้ว

แต่ใครจะไปคาดคิด ฟางเทียนโผล่มาจากที่ใดไม่ทราบพร้อมเข้าปราบปรามมันจนได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นระลอกสอง

ณ ปัจจุบัน ในที่สุดมันก็ฟื้นตัวกลับสู่สภาวะสูงสุดได้สำเร็จ พร้อมกลับขึ้นเป็นเทพอสูรเทวะอันเลื่องลืออีกครั้ง

แล้วยังจะรออะไรอีก? ยามนี้ถึงเวลาฟางเทียนชะตาขาด!

หากกล่าวถึงความรู้สึกที่มีต่อฟางเทียน ข่านนั่วรังเกลียดสุดขั้วหัวใจ!

 

แต่ฟางเทียนกลับกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางเรียบนิ่งดุจบ่อน้ำบรรพกาลสงบ น้ำเสียงเอ่ยดังไร้ระลอกคลื่นอารมณ์ใด

“ข่านนั่ว เจ้าเองก็ดิ้นรนพยายามมาหลายปี แต่กลับไม่ประสบความสำเร็จเสียที แล้วนี่ยังจะดื้อรั้นอยู่? แม้เจาจะฟื้นตัวกลับสู้สภาวะสมบูรณ์ได้ แต่คิดจริงๆว่าหรือจะเข้าคู่กับข้าได้? ต่อให้เจาทรงพลังมากกว่านี้ สุดท้ายเจ้าก็เป็นได้แค่อาณาจักรกึ่งพระเจ้าเท่านั้น! ช่องว่างความแตกต่างระหว่างเรากลับมิได้กว้างนัก!”

 

คำกล่าวของฟางเทียนทำเอาข่านนั่วหัวใจกระหน่ำเต้นแรงในทันใด

วาจาคำกล่าวนี้ของฟางเทียนเร้นซ่อนนัยยะสำคัญบางอย่าง!

หากย้อนกลับไป จอมเทพอสูรนิรันดร์สั่งการให้ข่านนั่วและเยวี่ยจี้เดินทางเข้ามาในดินแดนพฤกษานิรันดร์เพื่อแสวงหาสมบัติเวทย์สวรรค์ทั้งสาม

พวกเขาทั้งสองยังคงดำเนินภารกิจเสาะหาอยู่ในนี้เป็นเวลาเนินนาน แต่ผ่านไปหลายล้านปี ทั้งสองยังคงทำภารกิจไม่สำเร็จเสียที

มิใช่ว่าความแกร่งกล้าของทั้งสองอ่อนแอเกินไป แต่เป็นเพราะเต๋าแห่งดินแดนพฤกษานิรันดร์เลือกที่จะปฏิเสธพวกเขา!

หรือเป็นไปได้ไหมว่า ฟางเทียนจะได้รับไพ่ตายใหม่มา ถึงได้มั่นอกมั่นใจถึงเพียงนี้?

หากไพ่ตายนั้นเป็นหนึ่งในสมบัติเวทย์สวรรค์ ผลลัพธ์ที่ออกมาแม้แต่ข่านนั่วก็ไม่สามารถจินตนาการได้เช่นกัน!

 

 

ในเวลานี้ ฟางเทียนสิ้นไร้ไม้ตอกปราศจากวิธีรับมือใดๆแล้ว อย่างมากที่ทำได้เพียงวางกลยุทธ์ป้อมไร้คนเพื่อขู่ให้ข่านนั่วกลัวเท่านั้น

แต่ดูท่าแล้ว กลยุทธ์ป้อนไร้คนกลับได้ผลกว่าที่คิดไว้

 

“เหอะ แล้วอย่างไร? ถึงเจ้าจะน่ากลัวเพียงใด แต่เมื่อเทียบกับเซียนเต๋าสวรรค์ในปีนั้น เจ้ายังคงอ่อนด้อยกว่านัก! แม้แต่มันยังไม่สามารถทำอะไรพระเจ้าผู้นี้ได้ แล้วพระเจ้าผู้นี้ที่ได้รับพลังจากลูกประคำแก่นปีศาจในปัจจุบัน ตัวเจ้ายังนับเป็นอันใด? เทพอสูรเทวะในตอนนี้ยิ่งใหญ่เสียยิ่งกว่าเมื่อห้าหมื่นปีก่อนมากโข! ข้าอยากจะรู้เสียจริงว่า เต๋าของดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้จะมีดีสักแค่ไหนเชียว!”

ข่านนั่วกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มแสยะเย็น

มิใช่เรื่องง่ายที่จะขู่เข็ญ มันเตรียมการมาเป็นเวลาหลายปี มีหรือจะยอมแพ้ให้กับเรื่องง่ายๆเช่นนี้?

กลิ่นอายพลังปีศาจหอบยักษ์โหมสะพัดออกจากร่างข่านนั่วไม่หยุดหย่อน ไอหมอกสีทมิฬควบแน่นกลายเป็นดวงจันทร์จำลองพร้อมบดบังสุริยันจนอับแสง

 

ในเวลานี้ เหล่านักสู้ของเผ่ามนุษย์ทุกคนทราบแล้วว่า ข่านนั่วผู้นี้มันช่างน่ากลัวเพียงใด!

สีหน้าการแสดงออกของฟางเลวร้ายลงอย่างหาที่เปรียบ เขาคาดไม่ถึงจริงๆว่า ข่านนั่วจะดีเดือดไม่กลัวตายขนาดนี้ ซึ่งเขาไม่สามารถถ่วงเวลาใดๆได้อีกต่อไป

ฟางเทียนทราบ ยามนี้ไม่มีทางออกอีกแล้ว!

 

ฟางเทียนหาได้ห่วงชีวิตตนเองไม่ เขามิอาจทนเห็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์แปรเปลี่ยนกลายเป็นทะเลเลือดเด็ดขาด

โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ฟางเทียนปลดตราผนึกในมหาสมุทรลมปราณออกทันที คลื่นพลังปราณปริมาณมหาศาลเกินคนานับพรั่งพรูออกมาอย่างบ้าคลั่ง ภาพฉากนี้แทบกระตุ้นให้มวลมนุษย์ทั้งหมดในเบื้องล่างต้องก้มกราบโดยมิตั้งใจ

 

นี่เป็นมหาศึกสัประยุทธ์ที่เข้าคู่กันอย่างยิ่ง!

 

เมื่อพินิจมองจากปริมาณพลังปราณระหว่างทั้งสองฝ่ายแล้ว ทั้งข่านนั่วและฟางเทียนต่างเป็นเซียนอาณาจักรกึ่งพระเจ้าเหมือนกันทั้งคู่ ซึ่งแทบมิได้แตกต่างใดๆ

แต่ทันทีที่ฟางเทียนคลายผนึกพันธนาการมหาสมุทรลมปราณออก ฟางเทียนก็ดูชราภาพขึ้นทันทีจนสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า

 

ทันทีที่ข่านนั่วเห็นเช่นนั้น มันก็ตะลึงเล็กน้อยก่อนระเบิดเสียงหัวเราะลั่นกล่าวว่า

“ฮ่าฮ่าฮ่า… ปรากฏว่าเจ้ามันก็แค่ตะเกียงไร้ไส้! ฟางเทียน หน่อ ฟางเทียน เจ้านี่มันแสบจริงๆ! หลายปีที่ผ่านมา ทำเอาพระเจ้าผู้นี้ประสบความขมขื่นอยู่หลายครา! ในที่สุดวันนี้…ข้าก็จะระบายความเกลียดชังนี้ออกจากหัวใจได้เสียที!”

ข่านนั่วระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเจือพิโรธคุ้นแค้นสุดขีด

ตอนนี้มันทราบแล้วว่า ฟางเทียนเป็นแค่ตะเกียงไฟที่ใกล้จะมอดดับเต็มทน!

หากครั้งก่อนมันไม่กลัวจนต้องถอยมาตั้งหลัก คงไม่ต้องเสียเวลาทำศึกในวันนี้แล้ว

มันไม่จำเป็นต้องฟื้นคืนพลังให้กลับสู่สภาวะสูงสุดด้วยซ้ำ แค่พลังครึ่งๆกลางๆของมันก็มากเกินพอแล้ว!

 

มันเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์จริงๆ แต่สิ่งที่เฝ้ารอเป็นเวลาเนินนานนี้ก็เป็นผลเช่นกัน!

 

 

“ท่านอาวุโส พวกเราขอสู้เคียงข้างกับท่าน!”

ในเวลานั้นเอง มีกลุ่มคนจำนวนนับสิบทะยานขึ้นกลางเวหาเคียงข้างกับฟางเทียน

เต็งหยุน หลงหมิ่น ซ่งจี้เจิน และเหล่ายอดเซียนที่เหลืออีกจำนวนหนึ่ง ภาพฉากนี้ดูแล้วสุดแสนจะกินใจใครเห็นต่างต้องเลือดร้อนปลุกไฟในตัวจนตื่นขึ้น!

 

“หี! ฝูงมดปลวก! พระเจ้าผ฿นี้จะทำให้พวกเจ้าตระหนักทราบเองว่า สิ่งใดคือเทพอสูรเทวะ!”

ข่านนั่วกวาดตาจับจ้องทุกคนด้วยความรังเกียจ มือทั้งสองของมันร่ายไสวเป็นไอมืด ขั้วพลังสุดน่าสะพรึงอย่างศาสตร์แห่งสวรรค์และพลังปราณฟ้าดินกำลังระดมตัวอย่างบ้าคลั่ง

เหนือห้วงมิติโมฆะทั้งปวง พลังปีศาจอันชั่วร้ายค่อยๆเข้ามาผนวกรวมกับขั้วพลังทั้งสองจนกลายเป็นฝ่ามือขนาดมหึมาปกคลุมทั่วน่านฟ้าเหนือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวง!

 

พลังปีศาจปริมาณมหาศาลเกินพรรณนาที่ปลดปล่อยออกจากฝ่ามือมหึมานี้ ทำเอาทุกคนต่างถอดสีหน้าในบัดดล

 

“มารพุทธะปีศาจถ่องแท้! ฝ่ามือล้างพิภพ!”

สุ้มเสียงเย็นยะเยือกของข่านนั่วกู่ดังสนั่น คล้ายฎีกาปีศาจสั่งทำลายโลก!

เทพอสูรเทวะที่แท้จริงเป็นอย่างไร ยามนี้ทุกคนรู้ซึ้งแจ่มแจ้ง!

ความรู้สึกเช่นนี้มัน เทพแห่งความตายก็ไม่ปาน!

 

แค่กลิ่นอายพลังปีศาจก็ทำเอาทุกคนสิ้นสติล่วงลับได้แล้ว

 

สายตาของทุกชีวิตเบื้องล่างต่างหันเข้าจับจ้องเหล่ายอดเซียนนับสิบบนกลางเวหาเป็นตาเดียว

เพราะเหล่าขั้วอำนาจพวกนี้คือความหวังสุดท้ายของพวกเขาแล้ว!

ผิวพรรณของฟางเทียนซีดขาวราวกับกระดาษแผ่นบาง ไม่แน่ใจว่าเขากำลังจะล่วงลับเพราะอายุขัยหรือเป็นเพราะพลังปีศาจที่พรั่งพรูออกมากันแน่

 

ฝ่ามือปีศาจขนาดมหึมานี้ค่อยๆขับเคลื่อนเข้าใกล้อย่างแช่มช้า กลิ่นอายแห่งความสิ้นหวังกวาดล้างสรรพสิ่งชีวิตเบื้องล่างจนเหลือแค่เพียงความว่างเปล่า

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า….จงเพลิดเพลินไปกับความสิ้นหวังครั้งสุดท้ายนี้เสีย! หลังจากวันนี้เป็นต้นไป เผ่ามนุษย์และเผ่าอสูรทั้งหมดจะถูกลบออกไปจากดินแดนพฤกษานิรันดร์ตลอดกาล! ดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้เป็นของเผ่าปีศาจแด่เพียงผู้เดียว!”

ข่านนั่วกล่าวขึ้นพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะอย่างชอบใจ

 

ฝ่ามือปีศาจค่อยๆเคลื่อนกดลงมาช้าๆ ห้วงอากาศมวลเมฆาถึงกับฉีกแยกกระจายออก

มันกำลังล้างพิภพแห่งนี้ให้สิ้นซาก และนี่ดูท่าจะเป็นเรื่องจริง!

ฝ่ามือปีศาจนี้มีทุนรอนที่สามารถล้างพิภพได้!

 

ความแข็งแกร่งของฟางเทียนไม่อาจกล่าวได้ว่าแข็งแกร่ง แต่ก็มิได้อ่อนด้อย เขาเข้าต้านรับฝ่ามือปีศาจนี้โดยตรง!

 

เมื่อคนอื่นๆเห็นเช่นนั้นก็เร่งรุดรีดเค้นพลังทั้งหมดออกมาเพื่อช่วยต้านรับฝ่ามือปีศาจนี้อีกแรง!

 

“ต้านมันไว้! ต้านมันไว้โดยเร็ว!!”

 

“ต้านฝ่ามือบัดซบนี้ให้ได้! หากมันตกกระทบพื้นดินเมื่อใด พวกเราได้ตายกันหมดแน่นอน!”

 

“ท่านอาวุโสผู้นั้นช่างน่าเกร่งขามโดยแท้! ถึงกับสามารถสกัดฝ่ามือปีศาจนั้นได้!”

 

………………

 

 

อย่างไรก็ตามแต่ ทุกคนยังไม่ทันดีใจได้เต็มที่ พวกฟางเทียนที่ต้านรับได้ไม่ถึงสองอึดใจกลับตกสู่สถานการณ์เสียเปรียบในทันที ซึ่งนี่ทำเอาสีหน้าการแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก

 

 

 

ตอนที่ 1273

 

หยุดฟ้าหนึ่งฝ่ามือ!

 

พร๊วดด! พร๊วดด! พร๊วดดด!!

กลางเวหาฟ้า ไม่ว่าจะเป็นเผ่ามนุษย์และเผ่าปีศาจ ทั้งสองฝ่ายต่างกระอักพ่นเลือดสดไม่หยุดหย่อน เนื่องโดยแรงกดดันจากฝ่ามือปีศาจมหึมาอันนี้ที่เคลื่อนกดทับลงมาต่อเนื่อง

ร่างไร้วิญญาณนับร้อยพันต่างร่วงกรูกันลงมาจากท้องฟ้าคล้ายหยาดฝน

 

“ท่านอาวุโสฟางเทียน!”

เต็งหยุนแผดเสียงตะโกนลั่น เขาเร่งระดมพลังปราณที่เหลือไม่มากออกมา พร้อมถ่ายพลังเหล่านั้นไปให้ฟางเทียนหวังเพื่อประคองลมหายใจ

 

“นี่…นี่เกิดอะไรขึ้น? ไฉน…ไฉนมันแกร่งกล้าขนาดนี้?”

 

“มนุษย์กับปีศาจ พวกเขาต่างเป็นจุดสูงสุดแห่งเผ่าพันธุ์ทั้งคู่ แต่ทำไม…ยังต่อสู้ได้ไม่เกินสองอึดใจด้วยซ้ำ? สายตา…สายตาของข้าฝ้าฟางแล้วกระมัง?”

 

“ปีศาจตนนั้นดูแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่ผ่านๆมา มัน…มันแข็งแกร่งเกินไป!”

 

“แล้วจอมราชันย์พิชิตสวรรค์อยู่ไหน? ไฉนจอมราชันย์พิชิตสวรรค์ถึงยังไม่ปรากฏตัว? หรือเป็นไปได้ไหมที่เขา…เขา….”

 

 

……………………….

 

 

ในเวลานี้นักสู้ของเผ่ามนุษย์ทุกคนตระหนักชัดแจ้งแล้วว่า ข่านนั่วตนนี้แกร่งกล้าเพียงใด

ฝ่ามือปีศาจเพียงแค่เคลื่อนผ่าน แต่แรงกดดันที่ล้นทะลักออกมาก็แทบคร่าชีวิตพวกเขาได้แล้ว

 

ภายใต้ฝ่ามือปีศาจ ฟางเทียนที่ผนึกกำลังกับเหล่าเซียนของเผ่ามนุษย์และเผ่าอสูร พวกเขาล้วนเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างหนัก ยามนี้ยังเหลือไพ่ตายอันใดอีกไว้ต่อกร?

ในเวลานี้ เหล่าฝูงชนก็เพิ่งหวนรำลึกได้ เย่หยวนในปัจจุบันอยู่ที่ไหน? จวบจนบัดนี้ไฉนยังไม่ปรากฏตัวออกมา?

ผู้นำแห่งมวลมนุษย์และความหวังสุดท้ายของพวกเขาหนีศึกไปแล้วจริงรึ?

 

ชั่วครู่ต่อมา เสียงกรนด่าสาปแช่งเย่หยวนเริ่มดังระงมกลางฝูงชนเบื้องล่าง

แน่นอนที่พวกเจ้าเป็นเช่นนี้ เพราะมี…ความกลัวเป็นตัวขับเคลื่อน!

 

ฝ่ามือล้างพิภพของข่านนั่วยังคงเคลื่อนตัวลงมาอย่างต่อเนื่อง จนแผ่นปฐพีเริ่มสั่นสะเทือนหนัก

ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ เสียงกรนด่าสาปแช่งเย่หยวนก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ

ทุกคนต่างโยนความผิดทั้งหมดให้แก่เย่หยวน

เรื่องที่เย่หยวนออกเดินทางเข้าสู่หุบเขาเหวพระเจ้า มีเฉพาะคนบางกลุ่มเท่านั้นที่ทราบ โดยส่วนใหญ่ล้วนมิอาจทราบถึงการเคลื่อนไหวของเย่หยวนได้

แม้แต่บุคคลระดับสูงโดยส่วนใหญ่ยังไม่ทราบ

 

เมื่อเห็นภาพฉากเหล่านี้ เต็งหยุนที่อยู่เหนือเวหาก็มิอาจทานทนได้อีกและตะโกนลั่นด้วยความโกรธเกรี้ยวยิ่งว่า

“หุบปากไปซะ!!”

เสียงของเต็งหยุนคล้ายระฆังพิภพตีสะท้านดั่งทั่วสารทิศ ทุกคนต่างหุบปากทันทีโดยมิได้นัดหมาย

 

“ไอ้พวกโง่! พวกเจ้ามันช่างโง่เขลาสิ้นดี! ในตอนนี้เย่หยวนกำลังเดินทางอยู่ในเขตพระเจ้าต้องห้ามในหุบเขาเหวพระเจ้า! ทั้งหมดก็เพื่อเสาะหาโอกาสที่จะทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าและกลับมาจัดการข่าวนั่ว! ทั้งๆที่เย่หยวนกำลังเสี่ยงชีวิตครั้งใหญ่แท้ๆ แต่พวกเจ้ากลับเป็นเพียงเศษสวะไร้ประโยชน์!  นอกจากยืนพล่ามโทษฟ้าโทษดิน แล้วพวกเจ้าได้ช่วยอะไรบ้าง?!”

 

ทุกคนล้วนหุบปากเงียบพร้อมกดหน้ากดตาด้วยความละอายใจ

ทันทีที่พวกเขาพบว่าเย่หยวนมิได้อยู่ที่นี่ ทั้งหมดก็ตะโกนด่าออกมาทันที

แต่กลับไม่มีใครทราบจริงๆว่า ยามนี้เย่หยวนกำลังเดินทางอยู่ในเขตพระเจ้าต้องห้ามที่ได้ชื่อว่า สุสานแห่งเซียนอาณาจักรพระเจ้า

ตามสมญานามของมัน แม้แต่เซียนอาณาจักรพระเจ้ายังต้องสังเวยชีวิตให้ที่แห่งนี้มาแล้วนับไม่ถ้วน!

ดูเหมือนว่า จอมราชันย์พิชิตสวรรค์จะรู้อยู่แล้วว่า ต่อหน้าความแกร่งกล้าของปีศาจตนนี้ ตัวเขาเพียงลำพังไม่มีปัญญาต่อกรได้แน่ ดังนั้นเขาจึงต้องตัดสินใจเสี่ยงชีวิตเดินทางเข้าสู่เขตพระเจ้าต้องห้าม เพื่อเสาะหาความหวังให้แก่มวลมนุษย์

แต่…เขาจะทำสำเร็จจริงๆใช่ไหม?

มันเป็นเวลากว่าหนึ่งแสนปีแล้ว ยังไม่มีผู้ใดสามารถทำลายโซ่ตรวนแห่งความเป็นไปได้นั้นลงได้

จอมราชันย์พิชิตสวรรค์จะทำสำเร็จหรือไม่?

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สิ้นหวัง! จงสิ้นหวังไปให้หมด! ทุกอย่างที่จอมเทพนิรันดร์สร้างขึ้นมา ข้า,ข่านนั่วในนามผู้ใต้บัญชาของท่านจอมเทพอสูรนิรันดร์จักทำลายให้สิ้นซาก! ฮ่าฮ่าฮ่า….”

ในวันนี้ที่ปราศจากเซียนอาณาจักรพระเจ้า ตัวมันคือไร้เทียมทาน!

 

“เร็วเข้า! ปะ-เปิดใช้…ค่ายกลยี่สิบแปดจอมทัพสวรรค์โดยเร็ว!”

ในเวลานี้ฟางเทียนเค้นกำลังที่เหลือเอ่ยปากขึ้นอย่างอ่อนแรง

เต็งหยุนไม่แน่ใจว่านั้นหมายความอย่างไร แต่เสี้ยวอึดใจต่อมาเขาก็เข้าใจได้ทันที!

 

“เร็วเข้า! เผ่าสี่สัตว์เทวะ เปิดใช้ค่ายกลเจ็ดจอมทัพขึ้นมาพร้อมกัน!”

เต็งหยุนแผดเสียงคำรามสั่งการ

แม้เผ่าสัตว์เทวะทั้งสี่จะมิได้ดำรงอยู่ร่วมกัน แต่พวกเขาเองก็มีค่ายกลปกป้องเผ่าที่เชื่อมต่อระหว่างกันและกันอยู่

คำสั่งการของเต็งหยุนแผ่สะพัดถึงทั้งสี่เผ่าอย่างรวดเร็ว

เสี้ยวอึดใจต่อมา ค่ายกลปกป้องของทั้งสี่เผ่าก็ถูกเปิดใช้ขึ้นทันที จิตวิญญาณสัตว์เทวะทั้งสี่ผนึกกำลังผงาดขึ้นสู่น่านฟ้าอย่างพร้อมเพรียง!

 

มังกรฟ้า พยัคฆ์ขาว วิหคเพลิงและเต่าดำ จิตวิญญาณผู้พิทักษ์แห่งเผ่าสี่สัตว์เทวะได้รวมตัวกันเหนือน่านฟ้าของเผ่ามังกร!

จิตวิญญาณผู้พิทักษ์ทั้งสี่ส่งเสียงกู่ก้องสาดผสานเป็นหนึ่ง สร้างความน่าเกรงขามจนผู้คนโดยรอบต้องขนลุกสะท้านอณู

 

ระหว่างฝ่ามือล้างพิภพของข่านนั่วกับพื้นดิน วิญญาณผู้พิทักษ์ทั้งสี่เข้าสะกัดขวางในบัดดล

เมื่อเห็นภาพฉากนี้ แววตาทุกคนสะท้อนเผยเห็นความหวังอีกครั้ง

ทุกคนต่างไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ยามที่เผ่าสัตว์เทวะทั้งสี่อัญเชิญจิตวิญญาณผู้พิทักษ์ออกมาพร้อมกัน มันจะก่อให้เกิดผลลัพธ์อันยิ่งใหญ่เช่นนี้!

 

บูมมมม!!

 

ฝ่ามือล้างพิภพเคลื่อนขยับเข้าใกล้ ส่งผลให้ผืนพิภพสั่นสะเทือนอีกคราใหญ่ ทว่าจู่ๆกลับต้องหยุดชะงักในทันใด

 

“สกัดไว้ได้! ไม่คิดเลยว่าเผ่าสี่สัตว์เทวะยังมีค่ายกลที่น่าสะพรึงขนาดนี้ไว้ด้วย!”

เสียงโห่ร้องดีใจด้วยความตื่นเต้นดังก้องออกจากฝูงชน

จิตวิญญาณผู้พิทักษ์ทั้งสี่สามารถหยุดฝ่ามือล้างพิภพไว้ได้จริงๆ ผลลัพธ์นี้กระทั้งเต็งหยุนยังแปลกใจเช่นกัน

 

“ท่านอาวุโส มันได้ผล!”

เต็งหยุนโพล่งกล่าวด้วยความดีใจ

 

ทว่าฟางเทียนกลับส่ายหัวและกล่าวอย่างอ่อนแรงว่า

“มะ-ไม่…มันเปล่าประโยชน์”

ฟางเทียนในตอนนี้ได้มาถึงจุดจบของชีวิตแล้ว เขากำลังคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นความตาย ลมหายใจที่พรูเข้าออกในแต่ละคราอาจเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตได้ตลอดเวลา

ซึ่งคำกล่าวของฟางเทียนนี้ก็ทำให้เต็งหยุนใจหายวูบ

 

ข่านนั่วจับจ้องภาพฉากนี้อย่างเรียบนิ่ง พลางหัวเราะเยาะขึ้นว่า

“จิตวิญญาณผู้พิทักษ์แห่งเผ่าสี่สัตว์เทวะ? เหอะ เหอะ ผู้สำแดงใช้เป็นรุ่นบรรพชนของพวกเจ้า สิ่งนี้คงน่าเกรงขามไม่น้อย น่าเสียดาย ความแข็งแกร่งของพวกเจ้ายังคงอ่อนแอเกินไป! ช่างน่าอัปยศยิ่งนัก!”

ลูกประคำสีทมิฬขลับกลางหน้าผากของข่านนั่วปลดปล่อยพลังปีศาจสุดข้นคลักออกมาไม่หยุดหย่อน ขุมพลังความแกร่งกร้าวของมันเพิ่มสูงขึ้นหลายเท่าทวีในพริบตา!

 

ฝ่ามือล้างพิภพของมันทรงอนุภาพทำลายล้างยิ่งขึ้นจนก่อนหน้าเทียบไม่ติด!

 

แกร๊กก! แกร๊กก! แกร๊กกก!!

ภายใต้ฝ่ามือล้างพิภพ จิตวิญญาณผู้ทักษ์ทั้งสี่ที่ต้านรับมาครู่ใหญ่ ยามนี้เริ่มปรากฏรอยแตกร้าวแผดกระจายคล้ายใยแมงมุม

สุ้มเสียงคล้ายกระจกร้าวดังบาดหูผู้คนโดยทั่ว ซึ่งนี่ทำเอาสีหน้าของทุกคนซีดเผือกลงในบัดดล

นี่กลับไม่ได้ผลจริงๆ!

 

รอยแตกบาดลึกกระจายกว้างไร้สิ้นสุด ยามนี้จิตวิญญาณผู้พิทักษ์ไม่สามารถต้านรับฝ่ามือล้างพิภพได้อีกต่อไป!

ทันทีทันใด จิตวิญญาณผู้พิทักษ์ทั้งสี่ก็แตกสลายเหลือแค่เพียงความว่างเปล่า!

 

ฟู่ววว….

 

ฝ่ามือล้างพิภพขนาดมหึมายังคงเคลื่อนลงมาใกล้อย่างต่อเนื่อง

 

พร๊วดดด!

ยังไม่ทันที่ฝ่ามือนี้จะลงถึงพื้นดิน ทว่ากลุ่มนักสู้ที่มีพลังอ่อนแอกลับไม่สามารถต้านทานแรงกดดันระดับนี้ได้แล้ว จนกระอักพ่นเลือดสดกันถ้วนหน้า

 

บูมม! บูมม! บูมมม!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับนักสู้ที่มีระดับพลังอ่อนด้อย ร่างของพวกเขาเหล่านั้นระเบิดออกมาโดยตรง เศษเนื้อเศษกระดูกกระจายไม่เหลือ

สีหน้าของเต็งหยุนและคนอื่นๆบิดเบี้ยวน่าเกลียดอย่างหาที่เปรียบไม่ ข่านนั่วตนนี้แข็งแกร่งเกินไปจนผู้คนต้องหมดหวัง

 

หากมิใช่เซียนอาณาจักรพระเจ้า พวกเขาไม่มีโอกาสชนะได้เลย!

 

“พร๊วดดด!!”

ฝ่ามือล้างพิภพปราดเหนือศีรษะไม่ห่างตัวแล้ว ท้ายที่สุดนี้ เต็งหยุนก็มิอาจทานทนได้อีกต่อไป เขากระอักเลือดสดคำโตออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ยามนี้เขาใกล้ถึงขีดจำกัดเต็มทนแล้ว!

 

“หรือ…หรือเป็นไปได้ไหมว่า ทุกอย่างคงจบลงแค่นี้แล้ว?”

เต็งหยุนประคองสติกล่าวขึ้นอย่างหมดสิ้นหวัง

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า… ต่อหน้าเทพอสูรเทวะผู้นี้ พวกดินแดนพฤกษานิรันดร์ก็หามีดีอันใดไม่! ดินแดนที่เสื่อมโทรมจนไม่สามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้ มันก็แค่ดินแดนขยะแห่งหนึ่ง! หนี้แค้นนับล้านปี วันนี้ขอชำระคืนครบต้นครบดอก! ฝ่ามือล้างพิภพ ฆ่าพวกมันซะ!!”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของข่านนั่วอันสุดแสนบ้าคลั่ง ฝ่ามือมหึมาก็ค่อยๆเคลื่อนลงมาจวบจบใกล้สัมผัสพื้นดินแล้ว

สีหน้าของทุกคนเผยถึงความสิ้นหวังอย่างสุดหัวใจ ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหน ยามนี้แทบหยุดหายใจ บางคนถึงกับล้มตัวลงนอนรอความตาย

กลางฝูงชน เสียงร่ำไห้คร่ำครวญดังระงมลั่นมากขึ้นทีละคนสองคน

นี่คือเสียงร้องแห่งความสิ้นหวังอย่างแท้จริง!

 

บูมมมม!

 

ทันใดนั้นเอง จู่ๆฝ่ามือนี้ก็หยุดลง!

คลื่นลมเย็นแสนโอนอ่อนพัดผ่าน ทว่ามันกลับรุนแรงจนกวาดล้างสรรพสิ่งในรัศมีหนึ่งแสนลี้กระจายออกไป!

คลื่นลมเย็นนี้ช่วยปกป้องพวกเขาทั้งหมดเอาไว้จากฝ่ามือล้างพิภพ

จากที่ทุกคนข่มตาหลับรอความตายอย่างขมขื่น ยามนี้เห็นนานผิดสังเกต แต่ละคนจึงค่อยๆลืมตาขึ้นแช่มช้า เบื้องหน้าทุกคนปรากฏเพียงร่างชายหนุ่มคนหนึ่งที่ใช้มือแค่ข้างเดียวก็สามารถหยุดฝ่ามือล้างพิภพเอาไว้ได้!

 

 

 

ตอนที่ 1274

 

เพียงสะบัดมือทัพศึกเหลือแต่ผุยผง!

 

ไร้ซึ่งท่าทีเกรงกลัวหรือเผยถึงอารมณ์ใด ชายหนุ่มผู้นี้ยืนสงบนิ่งต่อหน้าฝ่ามือล้างพิภพ

เมื่อเผชิญหน้ากับฝ่ามือล้างพิภพอันน่าสะพรึงนี้ เขายืนนิ่งมั่นคงดุจหุบเขาไท่ซาน ที่แม้แต่ฝ่ามือมหึมานี้ก็ไม่สามารถฝ่าผ่านไปได้

สิ่งที่น่าตกใจที่สุดคือ ชายหนุ่มผู้นี้สามารถหยุดฝ่ามือล้างพิภพได้ด้วยมือแค่ข้างเดียว!

 

“เย่หยวน!”

 

“จอมราชันย์พิชิตสวรรค์! นั้นมันจอมราชันย์พิชิตสวรรค์!! ฮ่าฮ่าฮ่า! ในที่สุดท่านจอมราชันย์พิชิตสวรรค์ก็กลับมาแล้ว!!”

 

การปรากฏตัวของเย่หยวนทำให้ทุกคนตื่นอกตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบไม่!

ก่อนหน้านี้ จอมราชันย์วิญญาณเพิ่งกล่าวไปว่า จอมราชันย์พิชิตสวรรค์กำลังเดินสำรวจอยู่ในเขตพระเจ้าต้องห้ามเพื่อเสาะหาโอกาสที่จะขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้า

แล้วการที่จอมราชันย์พิชิตสวรรค์กลับมาในเวลานี้ นั้นมิได้หมายความว่า…เขาประสบความสำเร็จแล้วรึ?

พวกเขารู้สึกปิติยินดียิ่งจนหัวใจแทบทะลุออกจากทรวงอก!

 

เมื่อฟางเทียนเห็นว่าเป็นเย่หยวนจริงๆ แววตาอันไร้ชีวิตคู่นั้นก็กลับมาเปล่งประกายอีกครั้ง

 

เต็งหยุนเอ่ยปากกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน เขาเข้าจับมือฟางเทียนอย่างประณีตและกล่าวอย่างตื้นตันว่า

“ท่านอาวุโส เขา…เขากลับมาแล้ว! เขากลับมาแล้วจริงๆ! หรือเป็นไปไม่ไหมที่…ที่….”

 

ฟางเทียนไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่จะพูด เขาทำได้เพียงพยักหน้าอย่างมั่นใจ

ยามนี้ฟางเทียนสามารถยืนยันได้แล้วว่า ปรากฏการณ์ฟ้าดินวิปลาสในไม่กี่วันก่อน ที่แท้ก็เกิดจากเย่หยวน!

ซึ่งตราบใดที่เย่หยวนสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย นั้นหมายความว่าเขาสามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้แล้วแน่นอน!

 

ยิ่งไปกว่านั้นเอง แนวคิดความเข้าใจต่อศาสตร์แห่งสวรรค์ฟางเทียนก็ลึกซึ้งและเหนือชั้นกว่าคนอื่นๆยิ่ง เขาสามารถบอกได้ทันทีว่า ภายในร่างกายของเย่หยวนมีบางสิ่งที่แม้แต่เขาก็มิอาจหยั่งถึงได้

ความรู้สึกที่แสนลึกล้ำเกินหยั่งถึงเช่นนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่นึกออก…ศาสตร์แห่งสวรรค์!

 

ข่านนั่วโพล่งตาเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน พร้อมจับจ้องภาพฉากตรงหน้าด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

มันทราบของมันดี ฝ่ามือล้างพิภพนี้กล้าแกร่งเพียงใด ทว่าเย่หยวนกลับปราบปรามลงได้ด้วยมือข้างเดียว!

 

“ฝ่ามือล้างพิภพ! บดขยี้มันซะ!!”

ข่านนั่วโคจรพลังปีศาจจนเร็วจี๋ถึงขีดสุด พร้อมระดมพลังอย่างบ้าคลั่งและปลดปล่อยออกไปเต็มสูบ

 

เย่หยวนพรูลมหายใจออกมาเล็กน้อย พร้อมพลิกฝ่ามือสะบัดออกไปเบาๆ

เพียงคลื่นสายลมบางเบาเข้าสัมผัสกับฝ่ามือล้างพิภพ ฝ่ามือมหึมาอันน่าสะพรึงขวัญนั้นสั่นเทาอย่างหนัก

พลังปีศาจที่ควบแน่นกลายเป็นฝ่ามือนั้นถึงกับคงความเสถียรไว้ไม่อยู่

ใชที่สุดฝ่ามือล้างพิภพนั้นระเบิดกระจายพร้อมเสียงดังบูม ยามนี้เหนือน่านเวหาเหลือแต่ความว่างเปล่า!

 

เมื่อทัพศึกของเผ่าปีศาจเห็นดังนั้น พวกมันถึงกับโพล่งตาโตจับจ้องอย่างไม่น่าเชื่อ

 

“นี่มันเรื่องบ้าอันใด?! ฝ่ามือ…ฝ่ามือล้างพิภพในตำนาน…ถูกทำลายในพริบตา!”

ปีศาจตนนั้นที่กล่าวขึ้นก็คือเจียหลาน ยามที่เห็นภาพฉากนี้ มันยังสงสัยอยู่เลยว่า สายตาของมันมีปัญหาอันใดหรือไม่?

 

ฝ่ามือล้างพิภพของเทพอสูรเทวะข่านนั่วแกร่งกร้าวเพียงใด?

หากย้อนกลับไป ตอนที่เข้าสัประยุทธ์เดือดกับเซียนเต๋าสวรรค์ ข่านนั่วเองก็ยังใช้กระบวนฝ่ามือนี้เข้าต่อกรอย่างสูสี!

ทว่าตอนนี้ กระบวนฝ่ามืออันทรงอนุภาพนั้นกลับถูกเย่หยวนบดขยี้ไม่เหลือในพริบตา!

 

 

ม่านตาดำไสวของเยวี่ยจี้หดแคบเท่ารูเข็มไม่ต่างกัน นางในฐานะเทพอสูรเทวะเช่นเดียวกับข่านนั่ว ย่อมตระหนักทราบดีถึงความน่ากลัวของฝ่ามือล้างพิภพ

วรยุทธต่อสู้กระบวนนี้ถูกถ่ายทอดโดยท่านจอมเทพอสูรนิรันดร์โดยตรง ดังนั้นพลานุภาพการทำลายล้างจึงจัดได้ว่าไร้ขอบเขต

แม้แต่ข่านนั่วเองก็ไม่สามารถปลดปล่อยพลังที่แท้จริงของฝ่ามือล้างพิภพได้ แต่นั้นก็เกินพอสำหรับล้างโคตรเผ่าพันธุ์ในดินแดนเล็กๆนี้ได้

 

ดังนั้นแล้ว ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือ…เย่หยวนได้รับศาสตร์แห่งสวรรค์และขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!

 

แต่นี่…นี่เป็นไปได้อย่างไร?

 

เย่หยวนหาได้สนใจต่อความประหลาดใจของทุกคน ทันทีทันใด ร่างของเขาก็อันตรธานหายวับไป

ยังไม่ทันรู้สึกตัว เย่หยวนก็ปรากฏกายขึ้นอีกครั้งข้างฟางเทียนแล้ว

 

“ท่านอาวุโส เย่หยวนคนนี้มาสาย ต้องขออภัยอย่างยิ่งที่ให้ท่านตกอยู่ในสภาพเช่นนี้!”

ในขณะที่เย่หยวนเอ่ยปากกล่าวขึ้น เขาก็ชูนิ้วชี้ขึ้นมา บนปลายนิ้วนั้นปรากฏเป็นลูกไฟสีเขียวจุติขึ้น

เพียงเขานำลูกไฟสีเขียวนี้แตะไปยังกลางหน้าผากของฟางเทียนเบาๆ ลูกไฟสีเขียวก็ซึมซับเข้าสู่ร่างกายของอีกฝ่ายทันที

พลังชีวิตปริมาณมหาศาลเกินคนานับไหลบ่าดุจน้ำป่าเข้าสู่ร่างกายของฟางเทียน ส่งผลให้ตัวเขาที่ใกล้จะตายฟื้นตัวกลับเป็นปกติในทันใด!

 

“เย่หยวน นี่…นี่คือสิ่งใด?”

ฟางเทียนยกมือยกเท้าขึ้นพินิจมองอย่างงุนงง ร่างกายที่เหี่ยวย่น ยามนี้กลับฟื้นฟูมีชีวิตชีวาอีกครั้ง

จากคนที่ใกล้ตายกลับฟื้นขึ้นได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจยิ่ง

 

เย่หยวนกล่าวว่า

“นี่คือสัญญาแห่งชีวิตที่ข้าได้รับมาจากท่านอาวุโสคุนหวู ด้วยสิ่งนี้จะสามารถยืดอายุขัยของท่านได้อีกหนึ่งร้อยปีเป็นอย่างน้อย!”

 

“นะ-หนึ่งร้อยปี?!”

ฟางเทียนสูดไอเย็นแช่มลึกสุดขั้วปอด พร้อมจับจ้องเย่หยวนราวกับเห็นผี

ก่อนหน้านี้ เย่หยวนใช้ความพยายามอย่างหนักกว่าจะหลอมกลั่นโอสถต่ออายุขัยสวรรค์ขั้นลี้ลับ แต่นั้นยังช่วยยืดอายุขัยของเขาได้เพียงสามสิบปี

แต่เพียงลูกไฟสีเขียวขนาดจิ๋วบนปลายนิ้วของเย่หยวนเมื่อครู่ สามารถยืดอายุขัยของฟางเทียนได้ยืนยาวถึงหนึ่งร้อยปี!

และหนึ่งร้อยปีที่ว่ายังเป็นอย่างน้อยที่สุด!

 

นี่เป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันอย่างแท้จริง!

 

เย่หยวนคลี่ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า

“ถูกต้องแล้ว! ความแข็งแกร่งของท่านอาวุโสคุนหวูกลับมิใช่สิ่งที่เราสามารถจินตนาการถึงได้ หากมิใช่เพราะร่างกายของท่านทรุดโทรมเกินไป สัญญาแห่งชีวิตนี้จะสามารถยืดอายุขัยได้นานถึงหนึ่งหมื่นปี!”

 

 

ทุกคนต่างตื่นตกใจยิ่งเมื่อได้ยินแบบนั้น!

แม้แต่โอสถที่ทรงประสิทธิภาพที่สุดก็ยังไม่สามารถยืดอายุขัยคนได้นานถึงหนึ่งหมื่นปี!

แต่ไม่เพียงแค่นั้น เย่หยวนยังมีสัญญาแห่งชีวิตถึงสองส่วน ส่วนหนึ่งสำหรับฟางเทียนและอีกส่วนสำหรับท่านแม่ของเขาเอง

 

“เย่หยวน เจ้า…เจ้า… เจ้าหรือว่า…”

ยามนี้เต็งหยุนตื่นตะลึงแปรปรวนหลากอารมณ์ยิ่งจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ยามนี้คล้ายคนใบ้พยายามส่งเสียงพูด

เขากังวลใจอย่างยิ่งว่า เย่หยวนจะไม่สามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้

เพราะเรื่องเช่นนี้แทบไม่มีทางเป็นไปได้เลย

 

ทว่าภายใต้สถานการณ์อันน่าทึ่งเหล่านี้ หรือเย่หยวนจะสามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้จริงๆ?

 

เย่หยวนแค่ยิ้มและพยักหน้าตอบเท่านั้น

เมื่อได้เห็นดังนั้น ทุกสิ่งที่คาดการณ์ไว้กลับเป็นความจริง ในห้วงความคิดของทุกคนขาวโพล่นว่างเปล่าไปโดยพลัน และไม่สามารถครุ่นคิดอันใดได้อีกต่อไป

ปรากฏว่าเป็นเรื่องจริง!

เย่หยวนทะลวงขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าได้แล้วจริงๆ!

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่า! เย่หยวน ขอแสดงความยินดีกับเจ้าด้วย! ฮ่าฮ่าฮ่า…”

สีหน้าการแสดงออกของเต็งหยุนดูร่างเริงดีใจอย่างยิ่ง ตัวเขามีความสุขราวกับเป็นตนที่กลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าแทน

คนอื่นๆที่เหลือเองก็ตกตะลึงไม่ต่างเช่นกัน

ในเมื่อเย่หยวนขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าแล้ว พวกเขาก็หาได้หวาดกลัวข่านนั่วอีกต่อไป!

นอกจากนี้เอง การที่เย่หยวนสามารถทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้ นั้นหมายความว่าพวกเขาเองก็สามารถทำได้เช่นกัน!

 

บางทีศาสตร์แห่งสวรรค์อาจกลับมาจุติบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์อีกครั้งแล้ว!

เรื่องราวดีๆเหล่านี้จะไม่ทำให้พวกเขามีความสุขได้อย่างไร?

 

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า

“ค่อยกล่าวเรื่องนี้กันภายหลัง! ขอจัดการธุระตรงหน้าก่อน!”

มาเหนือเมฆ!

ครั้งนี้เย่หยวนมาเหนือเมฆอย่างแท้จริง!

นี่เป็นวาจาคำพูดที่ควรกล่าวต่อหน้าเทพอสูรเทวะในตำนานอย่างข่านนั่ว? หรือมีเพียงเย่หยวนที่กลายเป็นเซียนอาณาจักรพระเจ้าแล้วในปัจจุบันที่มีทุนรอนกล่าวได้?

 

เพียงประกายแสงระยับโฉบแล่น ร่างเย่หยวนปรากฏขึ้นอีกครั้งเหนือน่านฟ้านภาสูง

แม้แต่ข่านนั่วในยามนี้ยังเป็นแค่มดตัวหนึ่งในสายตาของเขา

สรรพสิ่งภายใต้อาณาจักรพระเจ้าล้วนไม่นับเป็นอันใด และไม่มีคุณสมบัติแม้แต่จะปริปาก!

 

หลังจากที่เย่หยวนนิมิตเห็นฟางเทียนกับข่านนั่วสัประยุทธ์เดือดกัน เขาก็ดึงจิตสำนึกตัวเองกลับเข้าร่างก่อนจะทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพระเจ้าได้สำเร็จในไม่ช้า หลังจากขอสัญญาแห่งชีวิตของคุนหวูเสร็จสรรพ เพียงสองอึดใจเขาก็ปราดมาถึงเผ่ามังกรและเข้าบดขยี้ฝ่ามือล้างพิภพของข่านนั่วอย่างที่เห็นไป

 

“ข่านนั่ว เจ้าไม่ควรอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก ดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ไม่ต้อนรับเจ้า! เตรียมตัวตาย!”

วาจาสุดแสนไม่แยแสของเย่หยวนเอ่ยลั่นสนั่นพิภพ ราวกับความเป็นความตายของข่านนั่ววิ่งเล่นอยู่ในมือเขา

 

สีหน้าการแสดงออกของข่านนั่วแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก มันกล่าวเจือน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า

“ทักศึกแห่งเผ่าปีศาจโจมตี! ฆ่าไอ้เด็กเหลือขอนั้นให้ได้!”

ทัพศึกเผ่าปีศาจรับคำสั่งและเคลื่อนไหวทันที

แม้หนทางข้างหน้าจะเป็นหุบเขาใบมีดหรือทะเลเพลิงเดือด แต่พวกมันก็หาได้เกรงกลัวไม่!

 

ชั่วครู่ต่อมา ฝูงปีศาจนับหมื่นล้านถาโถมเข้าสู่เย่หยวนประดุจคลื่นยักษ์บดบังน่านนภาทั้งหมด

เหล่าเซียนแห่งเผ่าปีศาจโรมรันเข้าสัประยุทธ์สำแดงกระบวนโจมตีสุดกำลัง

 

เย่หยวนถอนหายใจเล็กน้อยและกล่าวขึ้นอย่างเฉยเมยว่า

“เหอะ! น่าเบื่อสิ้นดี!”

พอสิ้นเสียง เย่หยวนเพียงสะบัดฝ่ามือออกไปเบาๆอย่างคร้านใส่ใจ แต่นั้นถึงขั้นทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสีในบัดดล!

มังกรฟ้าขนาดยักษ์ผงาดง้ำกลางห้วงเวหา พร้อมเข้ากลืนกินฝูงปีศาจจำนวนไม่ถ้วนโดยตรง!

 

บูมมม….

 

หลังจากนั้นไม่ถึงสิบอึดใจ ผืนแผ่นดินเบื้องหน้าเย่หยวนทั้งหมดกลับเหลือแค่ความว่างเปล่า

เพียงสะบัดฝ่ามือออกไปลวกๆ ทัพศึกของเผ่าปีศาจทั้งหมดก็ถูกเป่าเหลือแค่ฝุ่นผง!