Super God Gene 3080-3081

 ตอนที่ 3080 แม่น้ำโฮลี่ไลท์

 

แม่น้ำโฮลี่ไลท์อยู่บนเขตภูเขาที่สูงที่สุดของดาวกู่หย่าง ซึ่งถูกเรียกว่ามิราเดีย มันคือแม่น้ำที่อยู่สูงที่สุดจนถูกขนานนามว่า “แม่น้ำบนท้องฟ้า”

 

ผู้คนที่กล้าไปที่นั่นนั้นมีจํานวนน้อยมาก ความยาวของแม่น้ำโฮลี่ไลท์ทั้งสายนั้นมีความยาวหลายพันไมล์ และมันมีแม่น้ำที่เล็กกว่าจํานวนนับไม่ถ้วนที่แตกแขนงออกไปที่ไหนก็ตามที่แม่น้ำไปถึง บริเวณนั้นก็จะอุดมไปด้วยชีพจรพระเจ้า ในเวลาหลายพันปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่ามียีนเรซกําเนิดขึ้นมาจากมันมากมายเท่าไหร่

 

ยีนเรซที่กําเนิดขึ้นมาไม่ใช่แค่เป็นยีนเรซระดับสูงเท่านั้น พวกมันยังผ่านวิวัฒนาการหลายต่อหลายครั้งจนเกิดเป็นยีนเรซชนิดต่างๆที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม พวกมันล้วนแต่มีพลังที่แปลกประหลาดทําให้ผู้คนรับมือได้ยาก

 

ถึงแม้หานเซิ่นจะมีร่างกายที่แข็งแกร่ง แต่พลังของเขาถูกจํากัดโดยกฎของโลกใบนี้ ทําให้ประสาทสัมผัสของเขาช้าลง และมันยากที่เขาจะรู้สึกตัวถึงการมีอยู่ของพวกมันก่อนล่วงหน้า

 

ใกล้ๆกับแม่น้ำที่แยกตัวมาจากแม่น้ำโฮลี่ไลท์นั้นมีสถานีเทเลพอร์ตอยู่ หลังจากที่หานเซิ่นออกมาจากสถานีเทเลพอร์ต เขาก็มุ่งหน้าไปที่แม่น้ำลิตเติ้ลเปียโน

 

เพียวไลท์ซาลาแมนเดอร์นั้นมักจะอาศัยอยู่ในน้ำตื้น และไม่บ่อยเท่าไหร่นักที่ผู้คนจะได้เห็นพวกมันขึ้นมาบนบก พวกมันจึงเป็นสิ่งมีชีวิตที่หาตัวได้ยาก

 

แม่น้ำลิตเติ้ลเปียโนนั้นหนาวเย็นมากๆ และด้วยความจริงที่ว่ามันเต็มไปด้วยอันตราย มันจึงมีน้อยคนนักที่จะเดินทางมาที่นี้

 

หานเช่นเดินทางอย่างระมัดระวัง และในเวลาไม่นานเขาก็ได้เห็นยีนเรซต่างๆมากมาย บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยยีนเรซสัตว์ปีกนานาชนิดและในแม่น้ำก็มียีนเรซที่เหมือนกับเป็ดและหงส์อยู่หลายตัว เขาเห็นแม้กระทั่งยีนเรซที่ดูเหมือนกับยีราฟอยู่ในแม่น้ำ นอกจากนั้นบนสองฝั่งของแม่น้ำ เขายังเห็นยีนเรซที่เหมือนกับสัตว์ตัวเล็กและสัตว์จําพวกแมลงอีกเป็นจํานวนมาก

 

มันมียีนเรซอยู่นับได้ถ้วน และถึงแม้พวกมันส่วนใหญ่จะเป็นยีนเรซระดับต่ำที่ไม่มีภัยอะไร แต่มันก็อาจจะมียีนเรซชนิดที่น่ากลัวซ่อนตัวอยู่ก็ได้

 

หานเซิ่นไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับยีนเรซมากนัก ก่อนที่จะเดินทางมาที่นี่ หานเซิ่นได้ซื้อหนังสือเกี่ยวกับยีนเรซมา แต่ในตอนที่เขามาถึง เขาก็พบว่าหนังสือนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนอย่างที่คิดเอาไว้

 

มันมียีนเรซอยู่มากเกินไป แค่ในเวลาชั่วครู่เขาก็ได้เห็นยีนเรซมากกว่าสิบชนิด ถ้าเขามัวเช็คพวกมันทีละตัวๆ มันก็คงจะใช้เวลาทั้งวัน

 

ด้วยร่างกายที่แข็งแกร่งและยีนเรซบลัดโกสต์สปิริตที่เขามีอยู่ หานเซิ่นตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าลึกเข้าไปสู่แม่น้ำลิตเติ้ลเปียโน เขาตั้งใจที่จะเดินไปตามแม่น้ำโดยหวังว่าเขาจะได้พบเพียวไลท์ซาลาแมนเดอร์สักตัวหนึ่ง

 

หานเซิ่นไม่ได้เรียกยีนเรซออกมา เนื่องจากเพียวไลท์ซาลาแมนเดอร์นั้นมีประสาทสัมผัสที่ไวต่อยีนเรซ ถ้าเขารวมร่างกับยีนเรซอยู่ เพียวไลท์ซาลาแมนเดอร์ก็คงจะหนีไปก่อนที่เขาจะได้เห็นตัวมัน

 

โชคดีที่ไม่ใช่ว่ายีนเรซทุกชนิดจะจู่โจมมนุษย์ ยีนเรซส่วนใหญ่นั้นไม่ได้สนใจมนุษย์ ตราบใดที่มนุษย์ไม่มายุ่งกับพวกมัน ยีนเรซบางส่วนยังหวาดกลัวมนุษย์ด้วยซ้ำ ซึ่งทําให้ในตอนที่หานเซิ่นเข้าไปใกล้พวกมัน พวกมันก็จะรีบหนีไป

 

“ดูเหมือนว่าแม่น้ำโฮลี่ไลท์จะไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด” หานเซิ่นคิด

 

ฝูงหงส์ดํากําลังว่ายอยู่ในแม่น้ำ แม่น้ำนั้นเป็นสีเดียวกันกับท้องฟ้า มันเหมือนกับว่าท้องฟ้าและแม่น้ำประสานเข้าด้วยกัน มันจึงดูเหมือนกับว่าฝูงหงส์ดํากําลังว่ายอยู่บนท้องฟ้า

 

กลิ่นของใบหญ้า ต้นไม้และดอกไม้ลอยเข้ามาในจมูก พวกมันทําให้หานเซิ่นรู้สึกเย็นสบาย

 

น่าเสียดายที่ตลอดทาง หานเซิ่นไม่พบร่องรอยของเพียวไลท์ซาลาแมนเดอร์เลยแม้แต่น้อย ขณะที่เดินต่อไปเรื่อยๆ หานเซิ่นก็พลิกหน้าหนังสือไปด้วยเพื่อจะแยกแยะยีนเรซที่หาได้ยาก แบบนั้นเขาก็จะสามารถเปลี่ยนยีนเรซหายากที่ให้กลายเป็นไข่ยืนและนํากลับไปขาย ด้วยการทําแบบนั้นถึงเขาจะไม่ได้พบกับเพียวไลท์ซาลาแมนเดอร์ แต่เขาก็จะได้รับเงินจํานวนมากจากการขายไข่ยีนและนําเงินไปซื้อเพียวไลท์ซาลาแมนเดอร์มาจากร้านหลูสือ

 

แต่หลังจากผ่านไปครึ่งวัน เขาก็ยังไม่ได้อะไรสักอย่าง ถึงมันจะมียนเรซอยู่มากมาย แต่พวกมันทั้งหมดเป็นยีนเรซระดับต่ำที่ไม่มีค่าอะไร หานเซิ่นจึงไม่คิดจะเสียแรงเปลี่ยนพวกมันให้กลายเป็นไข่ยีน

 

ขณะที่เดินไปเรื่อยๆ หานเซิ่นก็พบคนๆหนึ่งที่กําลังนั่งยองๆอยู่ที่ริมแม่น้ำ คนๆนั้นดูจะอายุราวๆยี่สิบปี แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดูแข็งแกร่งมากๆ สิ่งที่สะดุดตาที่สุดเกี่ยวกับชายคนนี้คือหัวที่ไร้เส้นผม

 

ชายหัวโล้นคนนั้นกําลังนั่งยองๆอยู่ที่ริมแม่น้ำลิตเติ้ลเปียโน เขากําลังมองลงไปในแม่น้ำ มันบอกได้ยากว่าเขากําลังมองดูอะไรอยู่

 

“เขาพบยีนเรซหายากอย่างนั้นหรอ? หรือว่าบางทีมันจะเป็นเพียวไลท์ซาลาแมนเดอร์?” หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัว เขาเดินเข้าไปหาชายหัวโล้นคนนั้น

 

ขณะที่กําลังเดินเข้าไป เขาก็พูดขึ้นว่า “เพื่อยเอ๋ย เจ้ากําลังมองดูอะไรอยู่อย่างนั้นหรอ?”

 

ชายหัวโล้นเมินเฉยต่อหานเซิ่นและยังคงจ้องมองไปที่แม่น้ำต่อไป เขาดูเหมือนกับนักตกปลาที่กําลังใช้สมาธิ แต่มือของเขาไม่ได้กําลังถือเบ็ดตกปลาอยู่

 

หานเซิ่นมองไปที่ใบหน้าของชายคนนั้นและสังเกตว่าเขาดูมีความสุขอย่างมาก ทําให้หานเซิ่นรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นไปอีก

 

หานเซิ่นเดินเข้าไปใกล้ๆและถามอีกครั้ง “เพื่อนเอ๋ย เจ้าโอเคใช่ไหม?”

 

แต่ชายหัวโล้นยังคงเมินเฉยต่อไป หานเซิ่นคิดว่านี่มันแปลกๆ เขาไม่รู้ว่าชายหัวโล้นนั้นเป็นอะไรกันแน่ ด้วยเหตุนั้นเขาจึงพยายามมองไปในตําแหน่งที่ชายหัวโล้นกําลังมองอยู่

 

บริเวณที่ชายหัวโล้นกําลังมองไปนั้นคือแม่น้ำส่วนที่มีความลึกเพียงแค่หนึ่งฟุตเท่านั้น และน้ำของแม่น้ำก็ใสสะอาดมากๆ มันดูเหมือนกับคริสตัลไร้รอยต่อที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ พวกเขามองเห็นก้นของแม่น้ำได้อย่างชัดเจน

 

หานเซิ่นพยายามมองตามสายตาของชายหัวโล้น แต่นอกจากกรวดหินแล้ว มันไม่มีแม้แต่กุ้งหรือปลาตัวน้อยๆ เพียวไลท์ซาลาแมนเดอร์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

 

หานเซิ่นหันกลับมามองที่ชายหัวโล้นและถาม “เพื่อนเอ๋ย เจ้ากําลังมองอะไรอยู่?”

 

ชายหัวโล้นทําเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไร เขายังคงนั่งยองๆและจ้องมองไปที่แม่น้ำต่อไป ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขายังคงหายใจอยู่ หานเซิ่นก็คงจะเชื่อว่าอีกฝ่ายได้ตายไปแล้ว

 

“เขากําลังทําอะไรอยู่? มันมีบางสิ่งพิเศษอยู่ในแม่น้ำที่เรามองไม่เห็นอย่างนั้นหรอ?”

 

หานเซิ่นรู้สึกสับสน เขาพยายามมองไปในบริเวณที่ชายหัวโล้นกําลังมองไปอีกครั้งหนึ่ง

 

ครั้งนี้หานเซิ่นมองดูอย่างถี่ถ้วนและมองซ้ำๆหลายครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่เห็นอะไร มันไม่มีอะไรอยู่จริงๆ ข้างล่างนั้นเป็นเพียงแค่น้ำที่ใสสะอาด มันไม่มีแม้แต่ตะไคร่น้ำ

 

หานเซิ่นหันกลับไปมองชายหัวโล้นและเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงมองไปที่แม่น้ำอย่างใจจดใจจ่อ ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้กําลังแสแสร้ง หานเซิ่นขมวดคิ้วและมองไปที่ชายหัวโล้นอยู่สักพัก ทันใดนั้นหานเซิ่นก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

 

“เดี๋ยวก่อนนะ สายตาของชายคนนี้ไม่ได้กําลังมองไปที่ก้นของแม่น้ำ เขากําลังมองไปที่ผิวของแม่น้ำต่างหาก!” หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัว เขารีบมองไปที่ผิวน้ำ

 

แต่บนผิวน้ำไม่มีอะไรเช่นกัน ถ้ามันมีอะไร หานเช่นก็ควรจะมองเห็นมันนานแล้ว

 

ผิวน้ำนั้นใสเหมือนกับกระจก มันกําลังสะท้อนภาพของคนสองคน ทันใดนั้นหานเซิ่นก็รู้สึกตัวว่าชายหัวโล้นดูเหมือนจะกําลังมองไปที่ภาพสะท้อนของตัวเอง

 

“เขาเป็นอะไรของเขา? ทําไมเขาถึงกําลังมองเงาตัวเองที่อยู่ในน้ำ?”

 

หานเซิ่นมองลงไปที่ภาพสะท้อนของตัวเอง หลังจากที่มองไปสักพัก แม้แต่หานเช่นก็ต้องชะงักไป

 

งดงาม งดงามมากๆ หานเซิ่นไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยว่าเขาจะเติบโตขึ้นอย่างหล่อเหล่าขนาดนี้ ภาพสะท้อนของเขาดูเหมือนกับชายรูปงามที่หาใครเปรียบไม่ได้ เพียงแค่มองแวบเดียวก็ทําให้เขารู้สึกราวกับว่ากําลังตกหลุมรัก มันเหมือนกับการได้เห็นผู้หญิงที่งดงามเป็นครั้งแรกและไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้ มันทําให้หัวใจของเขาเต้นรัว

ตอนที่ 3081 ช่วยไม่ได้

 

ในที่สุดหานเซิ่นก็เข้าใจเหตุผลที่ชายหัวโล้นเอาแต่จ้องไปในแม่น้ำและไม่ขยับไปไหน ตอนนี้เมื่อเขามองไปที่ภาพสะท้อนของตัวเองบนผิวน้ำ หานเซิ่นก็มีความรู้สึกเพียงแค่อย่างเดียว

 

“หล่ออะไรขนาดนี้” หานเซิ่นรู้ว่ามันมีบางสิ่งผิดปกติ แต่เขาไม่สามารถละสายตาไปจากภาพสะท้อนของตัวเองได้ เขาชอบมันมากๆ เขาหลงรักมัน มันเหมือนกับว่าเขาพบกับความรักที่ปรารถนามาตลอดทั้งชีวิต

 

หานเซิ่นและชายหัวโล้นนั่งยองๆอยู่ที่ริมแม่น้ำ หัวของพวกเขาก้มลงต่ำและจ้องมองไปที่แม่น้ำราวกับว่าพวกเขากําลังต้องมนตร์สะกด

 

“ผิดปกติ… นี่มันผิดปกติ เราจะเอาแต่มองภาพสะท้อนของตัวเองไม่ได้ แต่มันดูดีจริงๆ…”

 

หานเซิ่นรู้สึกขัดแย้ง เขาไม่สามารถห้ามตัวเองจากการมองภาพสะท้อนได้ ถึงหานเซิ่นจะมีจิตใจที่เข้มแข็ง แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความยั่วยวนของมันได้

 

หานเซิ่นรู้ว่านี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับจิตใจ เขารู้ว่าตัวเองกําลังถูกสะกดโดยพลังบางอย่างมันบิดเบือนจิตใจของเขา และทําให้เขาตกหลุมรักภาพสะท้อนของตัวเอง

 

หานเชิ้นดีใจที่เขาไม่ได้ตกหลุมรักภาพสะท้อนของชายหัวโล้นไปด้วย

 

“ในตอนค่ำมันจะไม่มีแสงอีก บางที่ภาพสะท้อนก็อาจจะหายไป”

 

หานเซิ่นยังคงมีสติอยู่ แต่เขาไม่สามารถหนีไปจากความยั่วยวนของภาพสะท้อนได้

 

ขณะที่เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พวกเขาทั้งสองคนก็ยังคงนั่งยองๆอยู่ที่ริมแม่น้ำ หานเซิ่นรู้สึกว่าดวงอาทิตย์กําลังตกและท้องฟ้าก็กําลังมีดลง

 

หานเซิ่นคิดว่าอาการจะดีขึ้นหลังจากนี้ แต่ดาวคู่หย่างนั้นไม่ได้มีดวงจันทร์แค่ดวงเดียว มันมีดวงจันทร์ถึงสามดวงส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า ภาพสะท้อนของพวกเขาภายในน้ำยังคงมองเห็นได้อย่างชัดเจน ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นหานเซิ่นเริ่มจะรู้สึกตกหลุมรักภาพสะท้อนของเขามากซะจนเขาต้องการจะเข้าไปกอดมัน

 

ขณะที่หานเซิ่นต้องการจะทําแบบนั้น ชายหัวโล้นก็ลุกขึ้นเรียบร้อยแล้ว เขากางแขนออกและเริ่มเดินลงไปในแม่น้ำด้วยรอยยิ้ม

 

แม้แต่หานเซิ่นก็แทบจะยับยั้งความปรารถนาของตัวเองไม่ได้ เขาพยายามใช้หางตามองไปทางชายหัวโล้นที่ยังคงเดินลงไปในแม่น้ำด้วยรอยยิ้ม เขาเดินลึกลงไปเรื่อยๆ

 

ในตอนแรกน้ำท่วมแค่หัวเข่าของชายหัวโล้นเท่านั้น แต่ในเวลาไม่นานมันก็ท่วมถึงเอวของเขา หานเซิ่นมองดูชายหัวโล้นเดินลึกลงไปในแม่น้ำเรื่อยๆ ใบหน้าของเขายังไม่มีความเปลี่ยนแปลง รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นเรื่อยๆ มันดูเหมือนกับว่าเขากําลังจะเข้าไปกอดผู้หญิงที่เขารัก

 

“มันต้องเป็นฝีมือยีนเรซแน่ ยีนเรซของโลกนี้มีพลังที่แปลกประหลาด นี่มันเป็นพลังแบบไหนกันแน่?”

 

ถึงหานเซิ่นจะเข้าใจแบบนั้น แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามตัวเองจากการยืนขึ้นได้ เขาเริ่มจะเดินลงไปในน้ำ

 

หานเซิ่นรู้ว่านี่เป็นแค่ภาพสะท้อน และเขารู้ว่าไม่ควรจะทําแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถห้ามความต้องการที่จะเข้าไปกอดภาพสะท้อนที่อยู่ในน้ำได้

 

“นี่เป็นฝีมือของกงซูจินอย่างนั้นหรอ? เขาเป็นคนบ่งการเรื่องนี้อย่างนั้นใช่ไหม? ไม่มีทาง! ถ้าเป็นฝีมือของกงซูจิน เขาก็น่าจะเผยตัวออกมาเพื่อฆ่าเรา หลังจากที่เรากําลังถูกพลังประหลาดนี่เข้า

 

หานเป็นพยายามครุ่นคิดขณะที่ร่างกายของเขาเริ่มเดินลงไปในแม่น้ำ

 

แม่น้ำนั้นหนาวเย็น แต่มันไม่สามารถดับไฟภายในหัวใจของเขาได้ เขาเดินลึกลงไปในแม่น้ำเรื่อยๆ ถึงจะเห็นระดับนาขึ้นมาจนถึงเอว เขาก็ยังไม่สามารถหยุดตัวเองเอาไว้ได้

 

หานเซิ่นต้องการจะเรียกยีนเรซออกมา แต่นั่นก็ไม่ได้ผลเช่นกัน ผู้คนที่ตกหลุมรักนั้นจะไม่ชักดาบใส่คนรักของพวกเขา มันไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถทําได้ แต่มันเป็นเพราะเขาไม่ต้องการ

 

ชายหัวโล้นนั้นลงไปในน้ำก่อนหน้าหานเซิ่น และเขาก็เดินรวดเร็วกว่าหานเซิ่น ด้วยเหตุนั้น ตอนนี้น้ำจึงถึงหัวโล้นของชายคนนั้นเรียบร้อยแล้ว

 

หานเช่นรู้ว่าชายคนนั้นกําลังจะตาย มนุษย์ในโลกใบนี้นั้นไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแกร่ง ถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากยีนเรซ พวกเขาก็ไม่สามารถอยู่ใต้น้ำเป็นเวลานานได้

 

ส่วนตัวหานเซิ่นรู้เองนั้นไม่เป็นอะไร ถึงแม้เขาจะถูกหลอกให้ลงไปในน้ำ เขาก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจมน้ำตาย

 

“อยากเห็นจริงๆว่าแกจะยังมีลูกไม้อะไรอยู่อีก”

 

หานเชิ้นเดินลงไปน้ำแม่น้ำเรื่อยๆจนกระทั่งระดับน้ำอยู่เหนือหัวของเขา มันทําให้เขาไม่เห็นภาพสะท้อนของตัวเองอีกต่อไป

 

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่เป็นอิสระ ภายในนหานเซิ่นมองเห็นเงาของใครบางคน เงานั้นดูเหมือนกับตัวเขาไม่มีผิด และมันกําลังยิ้มให้กับเขา

 

หานเซิ่นอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาเงานั้น เขาเดินลึกลงไปในแม่น้ำเรื่อยๆ

 

หานเซิ่นเห็นว่าชายหัวโล้นที่อยู่ด้านหน้าของเขานั้นดูแย่อย่างมาก เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นหายใจไม่ออก เขาจะจมน้ำตายในเร็วๆนี้

 

ถึงอย่างนั้นใบหน้าของชายหัวโล้นก็ยังคงดูมีความสุข แต่ความสุขนั้นดูเป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ มันดูเหมือนกับรอยยิ้มของยมทูต

 

หานเขื่นขมวดคิ้ว ถึงแม้เขาจะไม่รู้จักชายหัวโล้นคนนั้น แต่เขาก็ไม่ใช่อริกัน เขาไม่อยากเห็นคนสายพันธุ์เดียวกันต้องมาตายต่อหน้าของเขา

 

ในตอนที่หานเซิ่นกําลังสงสัยว่าควรจะใช้พลังเพื่อทําลายกฎของโลกใบนี้ดีไหม จู่ๆเขาก็เห็นแสงสว่างประหลาดตรงหน้าของเขา

 

หานเป็นจ้องไปที่สิ่งนั้นและสังเกตเห็นว่ามันเป็นทรงกลมที่ดูเหมือนกับว่าแสงที่เรื่องออกมาจากอัญมณี เงาในแม่น้ำนั้นกําลังยั่วยวนให้เขาไปในทิศทางของแสงสว่างนั่น

 

หานเซิ่นมองไปที่แสงสว่างอย่างระมัดระวัง และในตอนที่เขาเริ่มเห็นมันชัดๆ เขาก็สังเกตเห็นว่ามันก็คือเปลือกหอยสีครีมขนาดใหญ่

 

เปลือกหอยเริ่มเปิดออกและในตอนที่หานเซิ่นมองไปที่มัน เขาก็เห็นเงาของใครบางคนอยู่ภายในเปลือกหอย เงาของตัวเขาเองนั้นเข้าไปรวมกับเงาที่อยู่ในเปลือกหอย และมันทําให้ความรักของหานเซิ่นไปอยู่ที่เงานั้นแทน

 

ในที่สุดหานเซิ่นก็เห็นว่าเงาภายในเปลือกหอยนั้นคืออะไร ในเปลือกหอยมีผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่ง เธอนอนอยู่ในเปลือกหอยและมือข้างหนึ่งของเธอกําลังเท้าคางเอาไว้ เธอสวมใส่ชุดคลุมที่กึ่งโปร่งใส มันปลิวไสวไปกับสายน้ำ มันทําให้ร่างกายของเธอดูเซ็กซี่เป็นพิเศษ

 

ผู้หญิงคนนั้นแค่นอนตะแคงข้าง ขณะที่จ้องมองมาที่หานเซิ่นจากภายในเปลืองหอย เธอไม่ได้พูดหรือทําอะไร แต่หานเช่นก็เป็นเหมือนกับแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ เขาค่อยๆเดินไปหาเธอ มันเหมือนกับว่าเธอเป็นคนที่เขาตกหลุมรักมาเป็นเวลากว่าพันปี เขาอยากจะกอดเธอและบอกว่าเขารักเธอมากแค่ไหน

 

ในตอนนี้ชายหัวโล้นหมดสติไปเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าเขาตายไปแล้วหรือยัง ร่างกายของเขาลอยขึ้นๆลงๆอยู่ในน้ำและท้องของเขาก็ป่องเหมือนกับลูกบอล

 

หานเซิ่นยังคงถูกยั่วยวนโดยพลังบางอย่าง เขาเดินเข้าไปมาผู้หญิงในเปลือกหอย ดวงตาของเธอดูเหมือนกับว่าพวกมันกําลังพูดขึ้นว่า

 

“เข้ามานี่สิ คนรักของข้า เข้ามาในอ้อมกอดของข้า”