Super God Gene 2399-2402

ตอนที่ 2399

 

หานเซิ่นและคนอื่นๆถอยหลังออกมา พวกเขาขยายอาณาเขตของตัวเองขณะที่จ้องมองไปที่ไข่ห่าน

 

รอยแตกร้าวปรากฏขึ้นบนผิวของไข่มากขึ้นเรื่อยๆ รอยแตกนั้นเป็นแนวตรงอย่างประหลาด เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่รอยแตกร้าวที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ

 

ตูม!

อุ้งเท้าสีเขียวเข้มนับไม่ถ้วนออกมาจากด้านบนและด้านล่างของไข่หิน

 

“โว้ว! นั่นมันแมลงยักษ์!” ดราก้อนเอทร้องตะโกนด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

 

หินอาจจะดูเหมือนกับไข่ห่าน แต่สิ่งที่อยู่ภายในไม่ใช่ลูกห่านอย่างแน่นอน จริงๆแล้วมันเป็นแมลงซีโน่เจเนอิคที่ดูเหมือนกับตะขาบ ร่างกายของมันขดอยู่ทำให้อุ้งเท้าของมันถูกซ่อนเอาไว้ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้มันดูเหมือนกับไข่ห่าน มันเผยเขี้ยวของมันออกมาขณะที่จ้องลงมาที่เหล่าเดสทรอยเยอร์และดราก้อนที่อยู่ใกล้ๆ

 

ที่ท้องของเจ้าแมลงเต็มไปด้วยเลือด ซึ่งมันคงจะเป็นของเดสทรอยเยอร์ระดับราชันที่หายสาบสูญไป

 

ทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่รู้ว่าด้วยเหตุผลบางอย่างซีโน่เจเนอิคตัวนี้กินเดสทรอยเยอร์ระดับราชันมากกว่า 50 คนเข้าไปในเวลาไม่กี่วินาที เมื่อตระหนักได้ถึงเรื่องนั้นมันก็ทำให้พวกเขารู้สึกหนาวขึ้นมา ทุกคนรวมถึงหานเซิ่นและดราก้อนวันรีบบินหนีออกไปทันที พวกเขาต้องการจะหนีออกไปจากดาวดาร์คโซนให้เร็วที่สุด

 

แต่ในจังหวะที่พวกเขากำลังจะบินเข้าไปในหมู่เมฆ ทั้งท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้ม มันเหมือนกับว่ามีคริสตัลสีเขียวขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นมาเพื่อครอบทั้งดวงดาวเอาไว้ แม้แต่แสงอันน้อยนิดที่ส่องลงมาก็ถูกย้อมด้วยเฉดสีเขียว

 

ปัง!

 

กลุ่มของเดสทรอยเยอร์และกลุ่มของดราก้อนร่วงลงมาจากท้องฟ้าราวกับอุกกาบาต พวกเขาชนเข้ากับผิวของดวงดาวอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นหลุมลึก

 

“อาณาเขตจำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศ ด้วยรัศมีขนาดนั้นมันคงจะต้องเป็นซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าไม่ผิดแน่!” ดราก้อนเอทพูดขณะที่ปีนขึ้นมาจากหลุม ใบหน้าของเขาดูมืดมน

 

“นั่นไม่ใช่แค่อาณาเขตจำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศ” หานเซิ่นมองไปรอบๆ

 

อาณาเขตนั้นดูเหมือนกับว่าปกคลุมทั้งดวงดาว ในตอนนี้ไม่มีใครที่บินหนีไปได้ และที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือนี่ไม่ใช่แค่อาณาเขตที่มีผลจำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศเท่านั้น มันยังมีพลังอื่นอีกด้วย

 

แต่ก่อนที่หานเซิ่นจะวิเคราะห์ได้มากกว่านั้น แมลงตัวใหญ่ยักษ์ก็กระโดดออกมาข้างหน้า ร่างกายที่ใหญ่มหึมาของมันเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อและโซ่สสารสีเขียวเข้มก็พลุ่งพล่านในอากาศรอบๆตัวของมัน โซ่สสารพันรอบๆร่างกายเจ้าแมลงและด้านนอกของมันก็คมราวกับใบมีด

 

หานเซิ่นใช้ออร่าตงเสวียนขณะที่พยายามวิ่งหนีไป เขาไม่กล้าใช้อาณาเขตภูเขา เพราะมันจะเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ต่อศัตรูแบบนี้

 

ซีโน่เจเนอิคแบบนั้นมีพลังมากพอที่จะบดขยี้อาณาเขตภูเขาโดยไม่ต้องเสียเหงื่อสักหยด ชุดเกราะตงเสวียนของเขาไม่สามารถทนต่อพละกำลังระดับนั้นได้ เขาจะถูกฆ่าตายในทันที

 

ตูม!

แมลงประหลาดกระโดดเข้ามาด้วยความเร็วสูง ยอดฝีมือระดับราชัน 2 คนอยู่ใกล้เกินกว่าจะวิ่งหนีไปได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากโจมตีสวนกลับไป พวกเขาพยายามใช้พลังของตัวเองเพื่อต่อสู้กับเจ้าแมลง แต่แมลงประหลาดนั้นสามารถกลืนพวกเขาเข้าไปได้ทั้งตัว หลังจากนั้นเจ้าแมลงก็ดำลงไปใต้พื้นดินและทิ้งรูขนาดใหญ่เอาไว้

 

พื้นดินใต้เท้าของหานเซิ่นสั่นไหวราวกับว่ามีแผ่นดินไหวเกิดขึ้น เขาต้องการจะวิ่งหนีไป แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็มาเจอกับรูบนพื้น ยอดฝีมือระดับราชันคนหนึ่งที่วิ่งอยู่ถัดไปจากหานเซิ่นถูกกลืนกินโดยเจ้าแมลงที่พุ่งขึ้นมาจากรูนั้น แมลงประหลาดลอยตัวอยู่บนอากาศชั่วขณะ ก่อนที่มันจะดำกลับลงไปใต้พื้นดินอีกครั้ง

 

“เวรเอ้ย!” ดราก้อนเอทอุทานเมื่อเห็นเจ้าแมลงกินหนึ่งในเผ่าดราก้อนไป มันทำให้เขาโกรธจนต้องใช้ร่างมังกรทองของตัวเอง เขาชกหมัดลงไปในรูที่อยู่บนพื้น

 

ตูม!

 

เจ้าแมลงประหลาดไม่ได้กลับออกมาและมันไม่มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาเช่นกัน

 

“ระวัง!” ดราก้อนวันวิ่งเข้ามาทางดราก้อนเอทและผลักดราก้อนเอทไปด้านหลัง หลังจากนั้นเขาก็หลบออกไป

 

มีเสียงบูมดังขึ้นมาพร้อมกับดินและฝุ่นที่พุ่งขึ้นราวกับน้ำพุในจุดที่ดราก้อนเอทอยู่เมื่อครู่นี้ แมลงประหลาดปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง

 

ไม่มีใครเข้าไปเพื่อโจมตีเจ้าแมลง ตอนนี้การวิ่งหนีไปคือสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของพวกเขา พวกเขาทั้งหมดรู้ดีว่าการต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตแบบนี้เป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์

 

หานเซิ่นยังคงวิ่งหนีต่อไป เขามั่นใจว่าสามารถทำให้อาณาเขตของเจ้าแมลงไร้ผลและหนีออกไปจากดาวดาร์คโซนได้

 

แต่เขาจำเป็นต้องทิ้งห่างจากเจ้าแมลงหยุดให้ได้ซะก่อน เพราะถึงเขาจะทำลายอาณาเขตที่จำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศนี้ได้จริงๆ แต่ถ้าเขาไปได้ไม่ไกลนัก เจ้าแมลงก็ไล่ล่าเขาได้อยู่ดี

 

ดังนั้นหานเซิ่นจึงพยายามทำตัวไม่เป็นจุดเด่น และในทันทีที่มีโอกาส เขาจะใช้ร่างกายเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอดเพื่อหนีไปจากดาวดาร์คโซน

 

ส่วนคนอื่น หานเซิ่นได้แต่เวทนาพวกเขา ในเวลาแบบนี้ทุกคนต้องพึ่งตัวเอง หานเซิ่นไม่ใช่พ่อของพวกเขา มันไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องเสียสละตัวเองเพื่อพวกเขา

 

ใบหน้าของหานเซิ่นซีดเผือกอย่างกะทันหัน โดยไม่ลังเลหานเซิ่นใช้พละกำลังทั้งหมดเพื่อกระโดดไปข้างหน้า เจ้าแมลงพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินในจุดที่เขายืนอยู่

 

ร่างกายของหานเซิ่นเกือบจะสัมผัสกับปากและโซ่สสารสีเขียวเข้มที่เหมือนกับใบมีดรอบๆตัวเจ้าแมลง หนึ่งในพวกมันเฉี่ยวขาของหานเซิ่นไป โซ่สสารตัดผ่านชุดเกราะตงเสวียนอย่างง่ายดายและทิ้งรอยแผลลึกเอาไว้

 

หานเซิ่นเมินเฉยต่อความเจ็บปวดและวิ่งหนีต่อไป

 

เจ้าแมลงประหลาดกลับลงไปใต้ดินอีกครั้ง และทุกครั้งที่มันโผล่ขึ้นมา มันจะทิ้งรูขนาดสิบเมตรเอาไว้เบื้องหลัง

 

บางทีมันอาจจะเป็นเพราะขาของหานเซิ่นทิ้งรอยเลือดเอาไว้ แต่หานเซิ่นสังเกตได้ว่าเจ้าแมลงประหลาดดูเหมือนจะโฟกัสมาที่เขาโดยเฉพาะ

 

‘เราคงจะไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกใช่ไหม’ หานเซิ่นคิด เขาหวังว่าจะเข้าใจผิดไป แต่เมื่อเจ้าแมลงพุ่งขึ้นมาจากพื้นอีกครั้งในจุดที่เขาอยู่ เขาก็รู้ว่าลางสังหรณ์นั้นถูกต้อง เจ้าแมลงกำลังไล่ตามเขาอยู่จริงๆ

 

“เวรเอ้ย!” หานเซิ่นเชื่องช้ากว่าเจ้าแมลง ดังนั้นเขาจึงหลบหลีกการโจมตีของมันไม่ได้ เขาตัดสินใจบินขึ้นฟ้าและปลดปล่อยแสงสีขาวอันศักดิ์สิทธิ์ออกมา ตอนนี้หานเซิ่นเปิดใช้งานโหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอดขณะที่เริ่มบินสูงขึ้นไปจากพื้น

 

เจ้าแมลงดูเหมือนจะไม่มีการโจมตีระยะไกล นอกจากอาณาเขตแห่งราชันของมัน ดังนั้นหานเซิ่นจึงโฟกัสไปที่การบินขึ้นจากพื้นให้สูงที่สุด แต่ในจังหวะที่เขาคิดว่าหนีออกไปจากอาณาเขตของเจ้าแมลงได้แล้ว เขาก็ได้ยินเสียงหึ่งๆดังขึ้นมา

 

ปีกที่โปร่งใสงอกออกมาจากด้านหลังของเจ้าแมลง และมันก็กำลังบินตรงเข้ามาหาหานเซิ่นด้วยความเร็วสูง ด้วยเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที มันก็มาอยู่ใต้เท้าของหานเซิ่นแล้ว

 

เจ้าแมลงอ้าปากเพื่อจะกลืนหานเซิ่นเข้าไป มันเหมือนกับวาฬตัวใหญ่ที่พร้อมจะเขมือบปลาตัวน้อยเข้าไป

 

 

 

ตอนที่ 2400

 

“มันจบสิ้นแล้ว” ดราก้อนวันเห็นหานเซิ่นกำลังถูกเจ้าแมลงกลืนกินเข้าไป และเขาก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความโศกเศร้าออกมา

 

แต่แทนที่จะเป็นความเศร้าต่อหานเซิ่น เขารู้สึกเศร้าที่ความตายของหานเซิ่นนั้นหมายถึงความตายของพวกเขาทุกคน ถ้าแม้แต่หานเซิ่นที่ต่อต้านผลของอาณาเขตที่จำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศได้ก็ยังหนีจากสัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่ได้ แบบนั้นมันก็ไม่มีทางที่พวกเขาจะรอดไปได้

 

ดราก้อนเอทที่ตามหลังดราก้อนวันอยู่ก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน เขาดูหมดหวังไม่ต่างกัน

 

ตูม!

ปากขนาดใหญ่ของเจ้าแมลงกำลังปิดลงรอบๆตัวหานเซิ่น ฟันที่แหลมคมของมันกำลังกัดลงมาบนร่างกายของหานเซิ่น

 

ดราก้อนวันและคนอื่นๆไม่สามารถทนดูภาพที่น่าสยดสยองได้ พวกเขาหันหน้าหนีไปขณะที่พยายามวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด พวกเขาหวังจะหาบริเวณที่ไม่ถูกผลจำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศ นั่นเป็นหนทางเดียวที่พวกเขาจะหนีไปจากสถานการณ์นี้ได้

 

แต่ร่างกายของหานเซิ่นไม่ได้ถูกบดขยี้ด้วยฟันของแมลง เขายังคงอยู่ในโหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอด ดังนั้นฟันที่แหลมคมของเจ้าแมลงจึงไม่สามารถสัมผัสตัวของเขาได้ ถึงแม้ฟันของแมลงจะทะลุผ่านร่างกายของเขาไป แต่จริงๆแล้วมันไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดอะไร

 

ตอนนี้ร่างกายของหานเซิ่นเป็นเหมือนกับผี เขาเคลื่อนไหวผ่านฟันและเนื้อหนังของเจ้าแมลงได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร ในจังหวะที่เขากำลังจะหนีออกไปจากปากของมันได้แล้ว เขาก็รู้สึกตัวว่าไม่ควรจะหนีไป เขาหันกลับมาและเข้าในปากของเจ้าแมลงประหลาด

 

เปลือกที่แข็งและเนื้อหนังของแมลงไม่สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของหานเซิ่นได้ เขาเคลื่อนไหวไปทั่วร่างของเจ้าแมลงได้อย่างรวดเร็ว

 

แต่หานเซิ่นพบว่าภายในร่างกายของเจ้าแมลงเป็นเหมือนกับหยก มันเป็นเรื่องยากที่หานเซิ่นจะทำร้ายเจ้าแมลงจากภายในได้

 

แต่หานเซิ่นพบคอร์ซีโน่เจเนอิคอยู่ในสมองของมัน มันเป็นคอร์สีเขียวที่ส่องสว่างเหมือนกับดวงดาว

 

ในตอนนี้หานเซิ่นสามารถอยู่ในโหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอดได้นานกว่าเดิมเมื่อวิวัฒนาการสู่ระดับราชันได้สำเร็จ ถึงแม้เขาจะไม่สามารถใช้มันได้ตลอด แต่เขาก็สามารถอยู่ในโหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอดได้ประมาณครึ่งชั่วโมง

 

หานเซิ่นเข้าไปใกล้คอร์สีเขียวของเจ้าซีโน่เจเนอิค หลังจากนั้นเขาก็รวบรวมพลังมาไว้ที่มือเพื่อใช้ท่าตบขั้นสุดยอด เมื่อเขารวบรวมพลังได้เพียงพอแล้ว เขาก็ตบใส่คอร์สีเขียว

โซ่สสารบ้าคลั่งขึ้นมาหลังจากที่ถูกหานเซิ่นตบใส่ พวกมันเป็นเหมือนกับยางยืดที่ไม่สามารถถูกทำลายได้

แมลงประหลาดรู้สึกเจ็บแสบในหัวและส่งเสียงคำรามออกมา มันดำลงไปใต้ดินและมุ่งตรงไปหาดราก้อนวัน

 

ดราก้อนวันมุ่งตรงไปที่อีกด้านหนึ่งของดวงดาว เขาพยายามจะใช้พลังทั้งหมดเพื่อหยุดเจ้าแมลง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้า พลังของเขาก็ไร้ประโยชน์

 

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของซีโน่เจเนอิคตัวนี้คืออาณาเขตแห่งราชันของมัน ถ้าพวกเขาพบกับซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าตัวอื่น ดราก้อนวันและคนอื่นก็อาจจะยังพอหนีเอาชีวิตรอดได้

 

แต่พลังอาณาเขตของแมลงประหลาดตัวนี้ไม่เพียงแค่จำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศ แม้แต่การเทเลพอร์ตออกไปก็ใช้ได้เช่นกัน พวกเขาถูกขังอยู่ที่นี่

 

ดราก้อนวันและคนอื่นพยายามใช้พลังต่างๆของตัวเองเพื่อหนีเอาชีวิตรอด แต่เจ้าแมลงไล่กินพวกเขาทีละคนๆ ที่สุดแล้วมันก็เหลือแค่ดราก้อนวัน ดราก้อนเอท บาร์และเดียร็อบเบอร์เท่านั้นที่ยังคงมีชีวิตรอด พวกเขาได้รับบาดเจ็บ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงวิ่งอย่างสุดชีวิต

 

พวกเขาเริ่มจะร่วมมือกัน พวกเขารู้ว่าถ้าไม่ทำแบบนั้นมันก็ไม่มีทางที่พวกเขาจะรอด

 

ร่างกายของดราก้อนเอทและบาร์นั้นพิเศษ พวกเขาแทบจะเป็นอมตะ ร่างกายที่สุดยอดนั้นทำให้พวกเขารอดจากการโจมตีของเจ้าแมลงและยังคงมีลมหายใจอยู่ได้

 

ดราก้อนวันและเดียร็อบเบอร์เป็นระดับราชันขั้นสูง พวกเขาไร้เทียมทานในหมู่ราชันด้วยกัน แต่การพยายามรับมือกับสิ่งมีชีวิตระดับเทพเจ้านั้นมากพอที่จะทำให้พวกเขาบาดเจ็บและมีเลือดไหลออกมา

 

เดียร็อบเบอร์ใช้เวลาชั่วครู่เพื่อรวบรวมพลังสามธาตุ เขาสร้างสามเหลี่ยมที่ประกอบด้วยพลังงานที่แตกต่างกัน 3 อย่างขึ้นมา แสงส่องสว่างขึ้นภายในสามเหลี่ยมนั้นและมิติรอบๆก็สั่นไหว แสงพุ่งออกไปข้างหน้าและตรงเข้าไปในปากของเจ้าแมลงประหลาด แต่เจ้าแมลงประหลาดกลืนแสงนั่นเข้าไปในลำคอโดยไม่ได้รับความเสียหายใดๆ

 

เดียร็อบเบอร์ดูสิ้นหวัง นั่นเป็นท่าไม้ตายของเขา แต่มันไม่สามารถทำอะไรเจ้าแมลงประหลาดได้เลยแม้แต่น้อย

 

แมลงประหลาดตัวนั้นไม่ใช่ซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าธรรมดาๆ พลังอาณาเขตและพละกำลังของมันเหนือกว่าซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าทั่วๆไป

 

ถึงแม้พวกเขาจะยังไม่ได้ใช้พลังของตัวเองจนหมด แต่ดราก้อนวันและคนอื่นๆก็รู้ดีว่าถ้าพวกเขาไม่สามารถหนีไปจากอาณาเขตของแมลงประหลาดได้ ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็ต้องตาย

 

“นี่มันแย่แล้ว ทำไมพวกเราถึงต้องมาเจอกับซีโน่เจเนอิคที่มีอาณาเขตที่น่ากลัวแบบนี้ด้วย?” ดราก้อนเอทตัดพ้อขณะที่วิ่งหนีไป

 

แต่ดราก้อนวันยังคงเงียบสนิท เขารู้ว่าถึงตัดพ้อไปก็ไม่ช่วยอะไร เขาต้องการมีชีวิตรอดให้นานที่สุดเผื่อจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น

 

เดียร็อบเบอร์มีความคิดที่เหมือนๆกัน ในสถานที่นี่มันไม่มีใครจะมาช่วยพวกเขาได้ ถึงแม้ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าของเผ่าพันธุ์พวกเขาจะรู้ว่าพวกเขาตกอยู่ในอันตราย ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าก็ไม่สามารถเข้ามาในคอร์แอเรียจักรวาลได้อยู่ดี มันมีเพียงแค่คนที่อยู่ระดับราชันเท่านั้นที่จะเข้ามาในที่แห่งนี่ได้

 

“ถ้าข้าต้องตายที่นี่ ข้าไม่อยากตายขณะที่กำลังวิ่งหนี” บาร์หันกลับและวิ่งเข้าไปหาแมลงประหลาด ร่างกายของเขาลุกโชติช่วงด้วยดาบแสง

 

เดียร็อบเบอร์ต้องการจะหยุดบาร์เอาไว้ แต่หลังจากที่รู้สึกถึงสถานการณ์ในตอนนี้ เขาก็รู้ว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรว่าพวกเขาจะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน การหยุดบาร์เป็นอะไรที่ไร้ความหมาย

 

บาร์ฟันใส่หัวแมลงประหลาด แต่มีดกระดูกของเขาไม่แม้แต่จะได้สัมผัสกับเปลือกของเจ้าแมลง โซ่สสารนั้นรับมีดกระดูกเอาไว้และบดขยี้มัน

 

เมื่อมือของบาร์สัมผัสกับโซ่สสารนั้น แขนของเขาก็สลายกลายเป็นผุยผง

 

แมลงประหลาดอ้าปากเพื่อจะกลืนกินบาร์ที่บาดเจ็บเข้าไป บาร์นั้นไม่สามารถหนีไปได้อีกแล้ว และเขาก็ไม่คิดจะหนีเช่นกัน เขาปลดปล่อยอาณาเขตแห่งราชันของตัวเองและใช้มือข้างซ้ายชกใส่ใบหน้าของแมลงประหลาด

 

แต่พลังอาณาเขตของบาร์อ่อนแอเหมือนกับเปลือกไข่เมื่ออยู่ต่อหน้าพละกำลังของแมลงประหลาด อาณาเขตแห่งราชันของบาร์ถูกทำลายและร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาก็หายไปในลำคอของเจ้าแมลง

 

ถึงแม้บาร์จะสามารถเกิดใหม่และได้รับความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นทุกครั้ง แต่เซลล์ของเขาจำเป็นต้องอยู่ใกล้เคียงกันถึงจะประกอบตัวกันใหม่ได้ ตอนนี้ครึ่งหนึ่งของร่างกายกำลังจะถูกย่อย ทำให้เขาไม่สามารถเกิดใหม่ได้อีก

 

แมลงประหลาดเลี้ยวกลับมาเพื่อกินร่างที่เหลืออยู่ของบาร์ บาร์ยังคงมีสติอยู่ แต่สถานการณ์เป็นอะไรที่สิ้นหวัง

 

ขณะที่แมลงประหลาดกำลังอ้าปากเพื่อกินร่างอีกครึ่งเข้าไป บาร์ก็รู้สึกตัวว่ากำลังจะตาย แต่ทันใดนั้นเจ้าแมลงก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา ร่างกายของมันชักกระตุกราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

 

บาร์และคนอื่นตัวแข็งทื่อไป พวกเขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น

 

แมลงประหลาดอ้าปากของมัน หลังจากนั้นมันก็พ่นเลือดสีเขียมเข้มออกมาราวกับน้ำพุ

 

 

 

ตอนที่ 2401

 

เลือดยังคงพุ่งออกมาจากปากของเจ้าแมลงราวกับน้ำพุและกระจัดกระจายไปทั่ว มันดูเหมือนกับว่าเจ้าแมลงกำลังอ้วกเพื่อเอาบางสิ่งออกมา

 

“ดอลลาร์?” ดราก้อนวันและดราก้อนเอทพูดขึ้นพร้อมๆกัน เมื่อเห็นคนที่ออกมา พวกเขาแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

 

ดอลลาร์ถูกกินเข้าไปโดยสิ่งมีชีวิตระดับเทพเจ้า แต่เขายังไม่ถูกฆ่าตาย นั่นเป็นปาฏิหาริย์

 

ดอลลาร์ดูไม่บาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว นั่นทำให้ดราก้อนวันจ้องมองไปที่เขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ

 

เจ้าแมลงประหลาดส่งเสียงกรีดร้องและดิ้นไปมา ดูเหมือนว่ามันกำลังรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก และแทนที่มันจะจัดการกับหานเซิ่น มันกลับดำหายลงไปใต้ดิน

 

อาณาเขตสีเขียวที่ปกคลุมท้องฟ้าหายไปเช่นกัน ดราก้อนเอทจ้องมองรูที่มันทิ้งเอาไว้ด้วยความตกตะลึง

 

“ดอลลาร์ เจ้าทำอะไรกับมัน?” ดราก้อนเอทถามอย่างช้าๆ เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

 

“ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก ข้าแค่ทำให้มันได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

หานเซิ่นหยุดชั่วครู่ก่อนที่จะพูดต่อ “พวกเรารีบไปกันเถอะ เมื่อมันฟื้นตัวแล้ว ข้าไม่คิดว่าพวกเราจะหนีไปได้อีก”

 

หานเซิ่นต้องการจะฆ่าแมลงประหลาดนั่น แต่เจ้าแมลงนั้นแข็งแกร่งเกินไป หานเซิ่นใช้ท่าตบขั้นสุดยอดใส่เจ้าแมลงซ้ำหลายครั้ง แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่สร้างรอยร้าวรอยหนึ่งให้กับคอร์ของมัน เขาไม่สามารถทำลายคอร์ของมันได้

 

โชคดีที่ถึงแม้เจ้าแมลงประหลาดจะแข็งแกร่ง แต่มันไม่ฉลาด รอยร้าวที่เกิดขึ้นนั้นน้อยนิดมากๆและมันไม่ได้มีภัยอะไรต่อชีวิตของมัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังเลือกที่จะหนีไป

 

ดราก้อนวัน ดราก้อนเอท เดียร็อบเบอร์และบาร์รีบตามหานเซิ่นออกจากไปดาวดาร์คโซน

 

พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกัน พวกขาแค่พยายามบินหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดจนกระทั่งพวกเขาออกจากดาวดาร์คโซนได้แล้ว เจ้าแมลงประหลาดก็ไม่ได้ตามมา ซึ่งทำให้พวกเขาทุกคนรู้สึกขอบคุณอย่างมาก

 

“ดูเหมือนว่าพวกเราทุกคนจะได้รับบาดเจ็บ และข้าก็จำเป็นต้องใช้เวลาเพื่อพักฟื้น พวกเราแยกกันตรงนี้” หานเซิ่นพูดและเตรียมจะหมุนฟันเฟืองจักรวาลเพื่อออกไปจากคอร์แอเรียจักรวาล

 

เขาได้ไอเดียที่จะจัดการกับแมลงประหลาดตัวนั้น แต่เขายังอ่อนแอเกินกว่าที่จะทำอะไรกับมันในตอนนี้ได้ ดังนั้นเขาจะต้องรอจนกระทั่งเขาแข็งแกร่งขึ้น

 

ดราก้อนวันพูด “ดอลลาร์ ถ้าเจ้ายังอยากจะร่วมมือกันอีก พวกเราควรจะนัดเวลาและสถานที่ที่จะพบกัน”

 

“มันเป็นเรื่องยากที่ข้าจะหาเวลาออกมาล่ากับพวกเจ้าได้ พวกเราจะคุยกันเรื่องนี้อีกทีเมื่อข้าหาเวลาได้แล้ว” หานเซิ่นไม่นัดเวลาพบกัน เพราะเขายังคงอยู่ในเอ็กซ์ตรีมคิง มันไม่มีอะไรรับประกันว่าเขาจะมาที่นี่ตรงตามเวลาที่นัดหมายได้

 

“พวกเราควรจะมีหนทางที่ใช้สำหรับติดต่อกัน” ดราก้อนเอทพูด

 

ในจักรวาลจีโน คนที่แข็งแกร่งกว่ามักจะได้รับความเคารพ ทุกคนต้องการจะผูกมิตรกับคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนอย่างหานเซิ่น เขาเป็นระดับราชันขั้นแรกที่สามารถต่อสู้กับซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าได้ มันเกือบจะดูเหมือนกับว่าเขาเป็นระดับเทพเจ้าเรียบร้อยแล้ว ถ้าพวกเขาสามารถผูกมิตรกับคนอย่างหานเซิ่นได้ พวกเราก็จะทำ เพราะยังไงซะการมีเขาเป็นพันธมิตรก็ดีกว่าเป็นศัตรู

 

ดราก้อนวันและดราก้อนเอทต้องการจะรักษาสัมพันธ์ที่ดีกับหานเซิ่น ถึงแม้พวกเขาจะไม่สามารถเป็นพันธมิตรกันได้ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ต้องการให้หานเซิ่นมองพวกเขาในแง่ดี การผิดใจกับคนอย่างเขาไม่ถือเป็นเรื่องที่ดี

 

“เจ้าคือดอลลาร์อย่างนั้นหรอ เจ้าแข็งแกร่งกว่าที่ผู้คนเล่าลือกันเอาไว้ เมื่อไหร่กันที่เจ้าอยากจะต่อสู้กับข้า?” บาร์ถามขณะที่มองไปที่หานเซิ่น

 

เดียร็อบเบอร์หัวเราะและพูด “บาร์ หยุดพูดเล่นไปเรื่อย วันนี้ดอลลาร์เป็นคนที่ทำให้พวกเรารอดชีวิตมาได้ ถ้าเจ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ดอลลาร์ เจ้าช่วยทิ้งหมายเลขติดต่อเอาไว้ให้กับพวกเราจะได้ไหม พวกเราอยากจะตอบแทนบุญคุณที่ติดค้างเจ้าในวันนี้”

 

“ไม่เป็นไร ข้าแค่พยายามจะช่วยเหลือตัวเองเท่านั้น พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องติดต่อข้า พวกเราจะได้พบกันเมื่อชะตาลิขิต”

หานเซิ่นพูด หลังจากนั้นเขาก็ใช้ฟันเฟืองจักรวาลของตัวเอง หลังจากผ่านไปสักพักประตูบานใหญ่ก็ปรากฏขึ้นมา หานเซิ่นเดินผ่านมันออกไป

 

ตอนนี้เมื่อฟันเฟืองจักรวาลของเขาทำงานแล้ว มันก็จะหมุนต่อไปเรื่อยๆด้วยตัวของมันเอง

 

แต่การเปิดประตูสู่คอร์แอเรียจักรวาลมีข้อจำกัดบางอย่าง หนึ่งคือเมื่อเริ่มกระบวนการเรียกประตูออกมา เขาจะไม่สามารถเคลื่อนย้ายมันได้ ถ้าเขาเคลื่อนที่ออกห่างจากประตู การเชื่อมต่อก็จะถูกตัดขาด เมื่อเป็นแบบนั้นเขาก็ต้องเริ่มกระบวนการใหม่ตั้งแต่แรก

 

แถมการเรียกประตูออกมาก็ต้องใช้เวลาสักพัก มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเรียกประตูในระหว่างการต่อสู้ ดังนั้นประตูสู่คอร์แอเรียจักรวาลจึงไม่สามารถใช้เป็นหนทางหนีได้

 

นอกจากนั้นเมื่อกลับเข้าไปในคอร์แอเรียจักรวาล เขาจะกลับเข้าไปอยู่ที่เดิม เขาไม่ได้ถูกเทเลพอร์ตในคอร์แอเรียแบบสุ่มๆ

 

“ดราก้อนวัน ดอลลาร์คนนี้เป็นใครกัน? เจ้าบอกข้าได้ไหม?” เดียร็อบเบอร์หันไปมองดราก้อนวัน

 

ดราก้อนวันส่ายหัว “พวกเราพบกันโดยบังเอิญ พวกเราไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเขามากไปกว่าที่พวกเจ้ารู้”

 

“ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์มนุษย์มาก่อน พวกเขาให้กำเนิดยอดฝีมือแบบนั้นได้ยังไงกัน?” เดียร็อบเบอร์ถาม สีหน้าของเขาดูไม่เข้าใจ

 

“ข้ากลัวว่าเพราะดอลลาร์คนนั้น มนุษย์อาจจะกลายเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีชื่อเสียงไปทั่วจักรวาล พวกเราไม่รู้ว่ามันยังมีมนุษย์ที่แข็งแกร่งอยู่อีกไหม ถ้าเขามีตัวคนเดียวเหมือนอย่างข่งเฟย ลำพังแค่เขาเปลี่ยนแปลงโลกนี้ไม่ได้” ดราก้อนวันตอบ

 

พวกเขาทั้งสี่ครุ่นคิดอยู่นานโดยไม่มีใครพูดอะไร และที่สุดแล้วพวกเขาก็ใช้ฟันเฟืองจักรวาลของตัวเองเพื่อออกไปจากคอร์แอเรียจักรวาล

 

หลังจากที่เดียร็อบเบอร์กลับไปแล้ว เขาก็ไปหาเดสทรอยเยอร์ระดับราชันคนอื่นและบอกให้คอยเฝ้าบริเวณดาวดาร์คโซนเอาไว้ และถ้าดอลลาร์ปรากฏตัวอีกครั้งก็ให้รีบมารายงานเขาในทันที

 

เมื่อดราก้อนวันกลับไปที่เผ่าดราก้อน เขาก็ทำแบบเดียวกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเองก็รอคอยเวลาที่หานเซิ่นจะกลับไปที่คอร์แอเรียจักรวาลเช่นเดียวกัน

 

หานเซิ่นออกมาจากคอร์แอเรียจักรวาลและกลับมาที่เมืองใต้น้ำ เป่าเอ๋อกำลังนอนอยู่บนเตียงของเขา เธอขยี้ตาของตัวเองเมื่อสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่าง เมื่อเธอเห็นว่ามันคือหานเซิ่น เธอก็กระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

 

“พ่อไปไหนมา? ทำไมพ่อไม่พาหนูไปด้วย?” เป่าเอ๋อเบะปาก

 

“พ่อเลื่อนสู่ระดับราชันเมื่อหลายวันก่อนและถูกดึงเข้าไปในคอร์แอเรียจักรวาล” หานเซิ่นมองไปที่เป่าเอ๋อและถาม

“หนูและนกแดงน้อยเข้าไปในคอร์แอเรียจักรวาลได้ไหม?”

 

“คอร์แอเรียจักรวาล? นั่นคืออะไร?” เป่าเอ๋อถามด้วยความสับสน

 

ถ้าเป่าเอ๋อไม่รู้ก็แสดงว่าเธอไม่สามารถเข้าไปได้ และนกแดงน้อยก็เป็นระดับเทพเจ้า ดังนั้นมันไม่สามารถไปกับเขาได้เช่นกัน ไม่อย่างนั้นหานเซิ่นก็คงจะใช้นกแดงน้อยเพื่อฆ่าแมลงประหลาดตัวนั้น

 

หานเซิ่นใช้โหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอดเป็นเวลานาน ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก เขารู้สึกไร้กำลังและปวดไปทั้งตัว หานเซิ่นไม่มีแผนที่จะกลับไปที่คอร์แอเรียจักรวาลในเร็วๆนี้ เขาพักฟื้นเป็นเวลาหลายวันและกินยีนคอร์ซีโน่เจเนอิคที่ได้มาทุกวัน ทำให้ยีนระดับราชันของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

 

ร่างกายของหานเซิ่นเกือบจะฟื้นตัวเต็มที่แล้ว เมื่อใกล้ถึงเวลาที่ต้องเข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตา เขาก็ไม่อยากจะไปสาย ดังนั้นหานเซิ่นจึงไปถึงที่นั่นก่อนล่วงหนึ่งชั่วโมง

 

ทางเอ็กซ์ตรีมคิงได้เตรียมยอดฝีมือระดับเทพเจ้า 4 คนที่จะช่วยเปิดประตูสู่หอคอยแห่งโชคชะตาเอาไว้แล้ว

 

 

 

ตอนที่ 2402

 

ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าทั้งสี่ใช้พลังของพวกเขาเพื่อเปิดประตูหอคอยแห่งโชคชะตา มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่จะเข้าไปข้างในได้ เมื่อหานเซิ่นได้รับสัญญา เขาก็วิ่งเข้าไปในหอคอยทันที

 

เมื่อหานเซิ่นเข้าไปในหอคอยแล้ว ประตูก็ปิดลงด้านหลังของเขา

 

แต่เนื่องจากหานเซิ่นรู้เรื่องนั้นอยู่แล้ว เขาจึงไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไร

 

ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าถึงสี่คนประสานพลังกันเพื่อเปิดประตูของหอคอย และมันก็สามารถเปิดได้เพียงแค่หนึ่งวินาทีเท่านั้น

 

หานเซิ่นมีเวลาหนึ่งเดือนที่จะอยู่ภายในหอคอยแห่งโชคชะตา เมื่อหมดหนึ่งเดือนแล้ว ประตูก็จะเปิดขึ้นอีกครั้ง และหานเซิ่นก็ต้องออกมาจากหอคอย

 

หานเซิ่นมองไปรอบๆหอคอย เขาได้ยินมาว่ามันมีวิชาจีโนที่มหัศจรรย์อยู่ภายในหอคอย ซึ่งสิ่งมีชีวิตไหนก็ตามที่ได้เรียนรู้มันจะวิวัฒนาการได้เร็วขึ้น แต่ทุกคนที่กลับออกไปจากหอคอยดูเหมือนจะเรียนรู้วิชาจีโนที่แตกต่างกันออกไป นั่นทำให้หานเซิ่นสงสัยว่าข่าวลือเป็นความจริงหรือเปล่า

 

หานเซิ่นอยู่บนชั้นแรกของหอคอยแห่งโชคชะตา โครงสร้างภายในของมันดูเหมือนกับหอคอยแห่งโชคชะตาของเขาไม่มีผิด แต่หอคอยนี้มีรูปภาพแขวนอยู่บนกำแพง

 

รูปภาพนั้นควรจะเป็นวิชาจีโนที่ตำนานพูดถึง แต่เมื่อหานเซิ่นมองไปรูปภาพ เขาก็รู้สึกตัวว่ารูปภาพนั้นไม่ใช่วิชาจีโนเลยสักนิดเดียว มันเป็นภาพวาดของคนๆหนึ่ง

 

บุคคลที่อยู่ในภาพเป็นผู้ชาย แต่หานเซิ่นไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นมนุษย์ คริสตัลไลเซอร์ เอ็กซ์ตรีมคิงหรือเผ่านภากันแน่

 

แต่ชายคนนี้ไม่ได้ถูกวาดอย่างคนธรรมดาทั่วไป เขาถูกวาดเอาไว้ดังเทพเจ้าที่อยู่บนแท่นบูชา บนกำแพงทั้งหมดนั้นแขวนภาพของผู้ชายคนเดียวกัน แต่อยู่ในท่วงท่าที่ต่างออกไป แต่ไม่ว่าเขาจะอยู่ในท่วงท่าไหน เขาก็ดูเหมือนจะมองออกมาจากรูปภาพด้วยความดูถูก มันทำให้รู้สึกไม่สบายใจเมื่อสบสายตากับชายในภาพวาด

 

ถึงแม้หานเซิ่นจะรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ภาพวาดไม่ใช่คนจริงๆ แต่ชายในภาพวาดก็ทำให้เขารู้สึกหนาวอยู่ดี มันเหมือนกับว่าสายตาของชายคนนั้นสามารถมองทะลุถึงจิตวิญญาณของเขาได้อย่างไรอย่างนั้น

 

หานเซิ่นขมวดคิ้ว ยิ่งเขามองรูปภาพนานมากเท่าไหร่ เขาก็อยากจะหันหน้าหนีจากมันมากเท่านั้น นั่นมันไม่ปกติ

 

“มันมีบางสิ่งผิดปกติกับภาพวาดนี้อย่างนั้นหรอ? หรือว่ามันเหมือนกับวิญญาณหยกในสถานหยกขาว? นี่หรือว่ามันมีชีวิตจริงๆ?”

หานเซิ่นมองไปที่ชายในภาพวาด แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามยังไง เขาก็ไม่สามารถบอกถึงธรรมชาติที่แท้จริงของภาพวาดนั้นได้

 

หานเซิ่นสำรวจหอคอยชั้นที่หนึ่งจนทั่ว แต่เขาไม่พบอะไรอย่างอื่นนอกจากรูปภาพของชายคนนั้น หานเซิ่นเดินต่อขึ้นไปบนชั้นที่ 2 อย่างเงียบๆ

 

เมื่อขึ้นไปถึงชั้นที่ 2 หานเซิ่นก็ต้องขมวดคิ้ว ชั้นที่ 2 ก็มีภาพวาดของชายคนนั้นแขวนอยู่บนทุกกำแพงเช่นเดียวกัน เขาแค่อยู่ในท่วงท่าที่แตกต่างไปจากชั้นแรกเท่านั้น

 

‘อย่าบอกนะว่าทั้งหอคอยมีแค่รูปภาพของชายคนนี้น่ะ?’ หานเซิ่นคิดขณะที่เดินขึ้นไปบนชั้นที่ 3

 

การคาดเดาของหานเซิ่นนั้นถูกต้อง ชั้นที่ 3 เองก็แขวนรูปภาพของชายคนนั้นเอาไว้เช่นเดียวกัน

 

ทุกชั้นในหอคอยมี 8 กำแพงด้วยกัน ทุกกำแพงจะมีรูปภาพประจำของมันเอง หานเซิ่นเริ่มเดินตั้งแต่ชั้นที่หนึ่งไปจนถึงชั้นที่ 6 และเขาก็เห็นภาพวาดของผู้ชายทั้งหมด 48 ภาพด้วยกัน

 

และมันเป็นบุคคลเดียวกันในทุกๆภาพ เขาแค่อยู่ในท่วงท่าที่แตกต่างกันไปเท่านั้น เขาอาจจะนั่งในรูปภาพหนึ่ง ขณะที่อีกรูปภาพเขาอาจจะกำลังยืนหรือนอนอยู่ แต่ไม่สำคัญว่าชายคนนั้นจะอยู่ในท่วงท่าไหน ดวงตาของเขาจะยังเหมือนเดิมเสมอ หานเซิ่นรู้สึกเกลียดดวงตานั้น

 

ชายคนนั้นไม่ได้น่าเกลียด ความจริงแล้วหานเซิ่นคิดว่าเขาค่อนข้างหล่อเหลา ชายคนนั้นมีรอยยิ้มที่ควรจะเป็นที่ชื่นชอบ แต่หานเซิ่นกลับรู้สึกเกลียดมันอย่างบอกไม่ถูก

 

หานเซิ่นประหลาดใจเล็กน้อยกับเรื่องนั้น เพราะเขาไม่ชอบตัดสินคนอื่นจากรูปลักษณ์ภาพนอก มันไม่สำคัญว่าคนๆหนึ่งจะดูดีหรือแย่ เขาจะไม่สร้างทัศนคติต่อคนๆนั้นขึ้นมาจนกระทั่งเขาได้รู้จักกับคนๆนั้นซะก่อน

 

แต่ตอนนี้เพียงแค่มองรูปภาพบนกำแพง มันก็ทำให้หานเซิ่นรู้สึกเกลียดผู้ชายคนนี้แล้ว ซึ่งมันเป็นอะไรที่ไม่ปกติเลยสักนิด

 

หานเซิ่นพยายามที่จะยับยั้งความโกรธของตัวเองเอาไว้ เขาเดินขึ้นไปบนชั้นที่ 7 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของหอคอย

 

ถ้าหอคอยแห่งโชคชะตานี้เกี่ยวกับข้องกับหอคอยแห่งโชคชะตาโลหะของเขาล่ะก็ ชั้นที่ 7 ก็ควรจะมีใบเสมาอยู่ นั่นคือสถานที่ที่หานเซิ่นกักขังผู้คนเอาไว้ในหอคอยของเขา

 

ทันทีที่หานเซิ่นขึ้นไปเหยียบบนชั้นที่ 7 ของหอคอยแห่งโชคชะตา เขาก็ต้องหยุดชะงักไป

 

มันไม่ได้มีรูปภาพอยู่บนชั้นที่ 7 มันมีเพียงแค่แท่นหินตั้งอยู่ที่ใจกลางของห้อง มีคนๆหนึ่งนั่งอยู่บนแท่นหิน และหานเซิ่นก็รู้สึกตัวในทันทีว่ามันเป็นคนๆเดียวกับที่แสดงในภาพวาดทั้ง 48 ภาพบนหอคอย

 

เขานั่งไขว้ขาอยู่บนแท่นหินราวกับพระสงฆ์ มือของเขาอยู่บนตักและดวงตาของเขาปิดสนิท มันดูเหมือนกับว่าเขากำลังหลับไหลอยู่

 

หานเซิ่นสัมผัสไม่ได้ถึงพลังชีวิตจากชายคนนั้น ชายคนนั้นเป็นเหมือนกับรูปปั้น แต่หานเซิ่นสามารถบอกว่าชายคนนั้นมีชีวิตจริงๆ เขาสามารถมองเห็นรูขุมขนและผิวสีชมพูของชายคนนั้นได้

 

หานเซิ่นเห็นเส้นเลือดของชายคนนั้นช่นกัน นอกจากความจริงที่ว่าเขาไม่หายใจแล้ว เขาก็ดูเหมือนกับคนที่มีชีวิตอยู่จริงๆ

 

หานเซิ่นใช้ออร่าศาสตร์ตงเสวียนเพื่อสแกนชายคนนั้น มันเป็นอะไรที่แปลกที่ชายคนนั้นดูมีชีวิต ขณะที่ไม่มีร่องรอยของพลังชีวิตอยู่เลย และถึงจะสแกนด้วยออร่าศาสตร์ตงเสวียน หานเซิ่นก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่าชายคนนั้นมีชีวิตอยู่หรือเปล่า นั่นเป็นอะไรที่แปลกมากๆ

 

ขณะที่หานเซิ่นกำลังตรวจดูชายคนนั้นอยู่ คลื่นประหลาดก็เริ่มเคลื่อนผ่านอากาศรอบๆร่างกายของชายคนนั้น คลื่นอากาศเคลื่อนตัวเป็นวงกลมเหมือนกับกระแสน้ำวนที่แทบจะมองไม่เห็น

 

หานเซิ่นถอยหลังออกไป แต่ไม่นานเขาก็รู้สึกตัวว่าวังวนเป็นเพียงแค่พลังชีวิตและไม่ใช่อะไรที่เป็นอันตราย

 

แต่สิ่งที่ทำให้หานเซิ่นประหลาดใจที่สุดก็คือชุดเกราะคริสตัลสีดำที่อยู่ในจิตของเขาตอบสนองต่อวังวนนี้ ชุดเกราะเริ่มจะสั่นไหว ไม่นานพลังที่ลึกลับก็ไหลออกมาจากชุดเกราะและเข้าสู่ร่างกายของหานเซิ่น

 

หานเซิ่นรู้สึกว่าตัวเองหนักอึ้งขึ้นมา มันเหมือนกับว่าเซลล์ทั้งร่างกายของเขาถูกแช่แข็งอยู่กับที่ด้วยพลังลึกลับนั้น ศาสตร์ตงเสวียนและวิชาจีโนหลักอื่นๆของหานเซิ่นเองก็ถูกล็อคด้วยพลังประหลาดนั้นเช่นเดียวกัน

 

มีเพียงแค่ร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์และพลังอื่นที่หานเซิ่นดูดซับเข้าไปเท่านั้นที่ยังทำงานในร่างกายของเขา

 

“นี่มันคืออะไรกัน?” หานเซิ่นถามด้วยความหวั่นใจ หลังจากนั้นชายคนนั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา มันดูเหมือนกับว่าเขากำลังยิ้มให้กับหานเซิ่น แต่มันไม่ใช่

 

หัวใจของหานเซิ่นลุกโชนด้วยความรู้สึกเกลียดชังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันรุนแรงยิ่งกว่าตอนที่เขาได้เห็นรูปภาพพวกนั้น หานเซิ่นพยายามยับยั้งความรู้สึกนั้น

 

ตอนนี้ในที่สุดหานเซิ่นก็เข้าใจแล้วว่าความรู้สึกเกลียดชังนั้นมาจากไหน ความรู้สึกเกลียดชังภายในตัวของเขากำลังไหลออกมาจากชุดเกราะคริสตัลสีดำ มันไม่ใช่อารมณ์ของเขาเอง

 

ชายคนนั้นมองหานเซิ่นอย่างเดียวกับที่เขามองออกมาจากรูปภาพ เขายิ้มและถามขึ้นมา

“เจ้าเชื่อว่าโลกนี้มีพระเจ้าไหม?”