Super God Gene 2235-2238

 ตอนที่ 2235 ข้ากลัวว่าเจ้าต้องผิดหวังแล้ว

 

หานเซิ่นเคลื่อนไหวร่างกายของเขาพร้อมกับเรียกปีกมังกรออกมา เขาอุ้มเป่าเอ๋อและหลบหลีกกงล้อน้ำสีดำของราชาไนท์ริเวอร์

 

ราชาไนท์ริเวอร์ดูบ้าคลั่ง เขาคำรามออกมา “ให้ข้าส่งพวกเจ้าไปลงนรกก่อน”

 

มีดกงล้อจันทราคู่ไม่ได้ลดละและฟันต่อไปข้างหน้า พวกมันสร้างกงล้อน้ำสีดำที่ส่งตรงเข้าไปหาจีชิงและคนอื่นๆ

 

“ข้ากลัวว่าเจ้าต้องผิดหวังแล้ว” หานเซิ่นมองอย่างเย้ยหยัน

 

ปัง!

 

โล่สีทองปรากฏขึ้นรอบหานเหยียน มันคือวิญญาณอสูรใบเสมาราชาแมลงปีศาจดวงที่ 4 มันไม่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีของราชาไนท์ริเวอร์ก่อนหน้านี้

 

กงล้อน้ำสีดำหลายอันพุ่งเข้าชนใบเสมาสีทองและหมุนวนด้วยความหวังที่จะตัดผ่านมันเข้าไปข้างใน แต่ไม่ว่าพวกมันจะพยายามสักแค่ไหน มันก็ไม่สามารถตัดผ่านผิวของใบเสมาราชาสีทองได้

 

“บัดซบ! นี่เจ้ายังมีสมบัตินี่อีกหรอเนี่ย?” ราชาไนท์ริเวอร์รู้สึกโกรธ นอกจากนั้นเขายังรู้สึกสิ้นหวังและเศร้าใจ

 

เขาทำทุกอย่างเพื่อจะฆ่าหานเซิ่น แต่ความพยายามทั้งหมดของเขาล้มเหลว เขาทำไม่ได้แม้แต่จะแตะต้องเส้นผมของหานเซิ่น ถ้าไม่มีรูปปั้นแอนเชี่ยนท์วอร์ริเวอร์ช่วยเหลือ พลังของเขาก็ไม่เพียงพอที่จะทำลายใบเสมาราชาแมลงปีศาจ แผนของเขาล้มเหลวอย่างสมบูรณ์ ไม่มีใครคาดคิดว่าหานเซิ่นจะมีสมบัตินั่นอยู่ถึง 4 อัน และไม่มีใครคาดคิดว่าโล่ 3 สีจะป้องกันการโจมตีระดับเทพเจ้าได้

 

แต่ราชาไนท์ริเวอร์เชื่อว่าตัวเองยังมีความหวังอยู่ นั่นเป็นเพราะเขาเห็นหานเซิ่นกำลังตรงเข้ามาหาเขา หานเซิ่นไม่ได้ซ่อนตัวอยู่ภายในการป้องกันของใบเสมาราชาแมลงปีศาจ

 

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะมีสมบัติโล่ป้องกันอันที่ 5 อยู่”

ราชาไนท์ริเวอร์ดูน่าเกลียดน่ากลัว ขณะที่เขาคำรามออกมา ร่างกายของเขาก็ระเบิดด้วยพลัง น้ำสีดำเริ่มพุ่งออกมาจากทุกทิศทาง มีดกงล้อจันทราในมือของเขาปล่อยกงล้อน้ำสีดำเข้าใส่หานเซิ่น

 

หานเซิ่นกระพือปีกมังกรและเทเลพอร์ตผ่านกงล้อน้ำสีดำตรงเข้าไปหาราชาไนท์ริเวอร์

 

ราชาไนท์ริเวอร์กวัดแกว่งมีดอย่างรวดเร็ว กงล้อน้ำสีดำปรากฏขึ้นทุกหนทุกแห่ง พวกมันตรงเข้าไปหาหานเซิ่นด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะตัดเขาให้เป็นชิ้นๆ

 

หานเซิ่นใช้ออร่าศาสตร์ตงเสวียนาและวิญญาณอสูรผีเสื้อเนตรม่วง หลังจากนั้นเขาก็เทเลพอร์ตอีกครั้ง ความเร็วและพลังของเขาไม่สามารถเทียบชั้นกับของราชาไนท์ริเวอร์ได้

 

แน่นอนว่าการจะการหลบหลีกการโจมตีของราชาไนท์ริเวอร์เป็นเรื่องยากมากๆ เขาต้องพึ่งพาศาสตร์ตงเสวียนและใช้ความสามารถในการเทเลพอร์ตเพื่อหลบหลีกกงล้อน้ำสีดำแต่ละอัน แต่การทำแบบนั้นก็ทำให้หานเซิ่นเข้าไปใกล้กับราชาไนท์ริเวอร์ขึ้นเรื่อยๆ

 

หมื่นเมตร…5 พันเมตร…3 พันเมตร…2 พันเมตร…1 พันเมตร…

 

การโจมตีที่บ้าคลั่งของราชาไนท์ริเวอร์ไม่สามารถหยุดหานเซิ่นจากการขยับเข้ามาใกล้ทีละนิดๆได้ ในที่สุดเมื่อหานเซิ่นอยู่ห่างจากราชาไนท์ริเวอร์ไปเพียงแค่ 5 ร้อยเมตร หานเซิ่นก็คำรามออกมา เขาใช้มีดเขี้ยวผีสิงฟันมีดลมปราณเข้าใส่ราชาไนท์ริเวอร์

 

“เจ้าจะดูถูกพลังของคนที่เป็นระดับราชันเกินไปแล้ว”

ราชาไนท์ริเวอร์โกรธจากการยั่วยุของหานเซิ่น มีดกงล้อจันทราถูกฟันเข้าไปหาหานเซิ่นด้วยกงล้อน้ำสีดำที่หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง

 

ราชาไนท์ริเวอร์ไม่คิดว่าหานเซิ่นคือคู่ต่อสู้ที่ทัดเทียมกับเขา ถ้าไม่มีโล่ป้องกันที่ทรงพลังนั้นอยู่ หานเซิ่นก็ไม่ต่างไปจากมดน้อยตัวหนึ่งสำหรับเขา ตอนนี้มดตัวนั้นอยากจะท้าทายเขา มันทำให้ราชาไนท์ริเวอร์โกรธ แต่มันก็มอบความหวังให้กับเขา เขาไม่สามารถปกปิดความจริงที่ว่าเขามาที่นี่เพื่อฆ่าหานเซิ่นได้อีกแล้ว และถึงเขาจะฆ่าหานเซิ่นได้ เพื่อนร่วมทีมของหานเซิ่นก็จะไปปล่อยข่าวถึงเรื่องที่เขาทำอยู่ดี แต่ถ้าเขาฆ่าหานเซิ่นและนำสิ่งที่เอ็ดเวิร์ดต้องการกลับไปได้ล่ะก็…

 

ราชาไนท์ริเวอร์ก็ยังพอจะต่อรองกับเอ็ดเวิร์ดและราชาอัศวินไอซ์บลูได้ เอ็ดเวิร์ดยินดีจะเสียสละรูปปั้นแอนเชี่ยนท์ก็อตเพื่อให้ได้สิ่งของสิ่งนั้นมา ดังนั้นสิ่งของสิ่งนั้นต้องเป็นบางสิ่งที่มีค่ามากพอที่จะทำให้เขารอดชีวิตไปได้

 

ขณะที่มีดลมปราณของหานเซิ่นพุ่งไปปะทะกับกงล้อน้ำสีดำ หานเซิ่นก็เก็บมีดของเขาไปและเทเลพอร์ตอีกครั้ง ครั้งนี้หานเซิ่นไปปรากฏตัวที่ด้านหลังราชาไนท์ริเวอร์

 

“รนหาที่ตาย” ราชาไนท์ริเวอร์รู้ว่าหานเซิ่นจะปรากฏตัวตรงไหน และในจังหวะที่หานเซิ่นปรากฏตัวออกมา ราชาไนท์ริเวอร์ก็ใช้มีดกงล้อจันทราฟันกลับหลังไป

 

‘มันใกล้เกินไป’ ราชาไนท์ริเวอร์คิด เขาไม่เชื่อว่าหานเซิ่นจะเทเลพอร์ตหนีได้ทันในระยะแค่นี้

 

ในตอนที่เขาฟันออกไป ราชาไนท์ริเวอร์ก็หันไปด้านหลังและเห็นหานเซิ่นอยู่ตรงนั้น เขาเพิ่งจะเสร็จจากการเทเลพอร์ต ดังนั้นมันสายเกินไปแล้วที่เขาจะหลบกงล้อน้ำสีดำ

 

“ตายซะ!” ราชาไนท์ริเวอร์คำรามอย่างกับคนบ้า

 

“เป่าเอ๋อ!” หานเซิ่นไม่เคลื่อนไหว ร่างกายสีแดงของเขาลอยตัวอยู่ในอากาศ และเขาก็ไม่คิดจะหลบการโจมตีของราชาไนท์ริเวอร์ เขาแค่เรียกชื่อของเป่าเอ๋อ

 

เป่าเอ๋อกำลังนั่งอยู่บนไหล่ของหานเซิ่น และเธอกำลังถือเจดดรัมสีขาวอยู่ในมือ มือน้อยๆของเธอตีลงไปที่เจดดรัม

 

ราชาไนท์ริเวอร์รู้ว่านั่นคือเจดดรัมจากดาวเจดดรัม และมันก็ทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เขาใช้พลังทั้งหมดไปกับการโจมตี เขาไม่ได้เหลือพลังเอาไว้ที่จะป้องกันพลังเสียงของเจดดรัม

 

แต่ราชาไนท์ริเวอร์ไม่คิดว่าเจดดรัมตัวหนึ่งจะทำอะไรเขาได้มาก เพราะมันเป็นเพียงแค่ระดับดยุกเท่านั้น มันยากที่จะหาเจดดรัมตัวที่เป็นระดับราชันได้

 

ด้วยร่างกายระดับราชัน เขาก็ควรจะทนต่อพลังเสียงของเจดดรัมได้

 

ในขณะที่ราชาไนท์ริเวอร์กำลังคิดอย่างนั้น เขาก็เห็นมือของเป่าเอ๋อตีลงไปบนผิวของเจดดรัม แต่เจดดรัมตัวนี้ดูแตกต่างไปที่เขาเคยเห็น เจดดรัมนี้มีแมงป่องสีแดงอยู่บนผิวของมัน

 

แต่ก่อนที่ราชาไนท์ริเวอร์จะคิดอะไรได้อีก เสียงก็ดังกระหึ่มขึ้นภายในหัวของเขา

 

ราชาไนท์ริเวอร์รู้สึกราวกับว่าหัวของเขาถูกเจาะด้วยแท่งเหล็ก เขารู้สึกราวกับว่าหัวของเขาว่างเปล่า เขาไม่สามารถคิดอะไรได้หลังจากที่ฟังเสียงนั่น เขายกมือขึ้นมากุมหัวตัวเองขณะที่กรีดร้องออกมา และในขณะเดียวกันกงล้อน้ำสีดำที่กำลังจะมาถึงตัวหานเซิ่นก็สลายไป

 

ในระยะใกล้แบบนั้นยอดฝีมือระดับราชันไม่มีทางจะทนต่อพลังเสียงของบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัมได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่ได้ใช้การป้องกันอะไรเลย หานเซิ่นรู้ในเรื่องนี้เพราะเขาได้ทดสอบมันบนดาวเจดดรัม

 

“ราชาไนท์ริเวอร์ ความแค้นของพวกเราควรจะจบลงที่นี่จริงๆนั่นแหละ”

หานเซิ่นใช้มีดเขี้ยวผีสิงฟันเข้าไปที่ราชาไนท์ริเวอร์ ซึ่งกำลังกรีดร้องขณะที่กุมหัวของตัวเอง

 

ราชาไนท์ริเวอร์ต้องการจะฆ่าหานเซิ่น และหานเซิ่นก็ต้องการจะฆ่าราชาไนท์ริเวอร์

 

มีดลมปราณที่น่ากลัวฟันเข้าไปที่ลำคอของราชาไนท์ริเวอร์ แต่มันก็ทำได้แค่ทิ้งรอยมีดบางๆเอาไว้เท่านั้น มีเลือดไหลออกมา แต่การจะตัดคอจนขาดเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำได้

 

ร่างกายระดับราชันเป็นอะไรที่แข็งแกร่งกว่ามาร์ควิสมาก การฟันของหานเซิ่นไม่สามารถตัดคอของราชาไนท์ริเวอร์ให้ขาดได้ มันทำได้แค่สร้างรอยแผลตื้นๆเท่านั้น และความเจ็บปวดก็ทำให้ราชาไนท์ริเวอร์พอจะได้สติกลับมา

 

ปดแต่ก่อนที่หัวของราชาไนท์ริเวอร์จะกลับมาทำงานอีกครั้ง ก็มีเสียงตีดังขึ้นอีก มันทำให้หัวของราชาไนท์ริเวอร์รู้สึกปวดอีกครั้ง มันเหมือนกับว่ามีใครบางคนใช้ค้อนทุบหัวของเขา และหลังจากนั้นก็ขุดเอาสมองของเขาออกมา ราชาไนท์ริเวอร์กรีดร้องอย่างเจ็บปวด

 

เป่าเอ๋อเอามืออีกข้างตีลงมาบนบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัม และเธอไม่ได้หยุดแค่นั้น เธอสลับมือไปมาเพื่อตีลงบนเจดดรัมอย่างต่อเนื่อง

 

 

 

ตอนที่ 2236

 

ราชาไนท์ริเวอร์ไม่ควรอยู่ใกล้กับหานเซิ่นขนาดนี้ ถ้าระยะห่างระหว่างพวกเขามากกว่านี้ การโจมตีของบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัมก็คงจะไม่ร้ายแรงขนาดนั้น แถมราชาไนท์ริเวอร์ยังพยายามโจมตีหานเซิ่นโดยที่ไม่ได้เก็บพลังส่วนหนึ่งเอาไว้ป้องกันตัวเอง นั่นทำให้ร่างกายระดับราชันของเขาไม่สามารถทนต่อพลังเสียงที่บลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัมปล่อยออกมาได้

 

พลังเสียงของเจดดรัมเป็นเหมือนกับเหล็กในของหางแมงป่องที่ทิ่มตรงเข้าไปในสมองของราชาไนท์ริเวอร์ การคิดกลายเป็นเรื่องยากขึ้นมาทันที เขารู้สึกราวกับว่าหัวกำลังจะระเบิด การรวบรวมสมาธิเพื่อจะเคลื่อนไหวร่างกายนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้

 

มือของเป่าเอ๋อตีลงไปที่เจดดรัมอย่างต่อเนื่องเป็นท่วงทำนองที่เรียบง่าย

 

ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!

ทุกท่วงทำนองรู้สึกราวกับเข็มเล่มหนึ่งที่ทิ่มเข้าไปในกะโหลกของราชาไนท์ริเวอร์ เขากุมหัวของตัวเองและส่งเสียงกรีดร้องออกมา เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้ขณะที่ร่วงลงไป

 

เสียงของเจดดรัมดังก้องไปทั่วท้องฟ้า แต่พลังเสียงของมันไม่สามารถทำร้ายหานเหยียนและคนอื่นๆที่อยู่ภายในโล่ป้องกันได้

 

หานเซิ่นเคลื่อนไหวตามท่วงทำนองของเจดดรัมเพื่อฟันใส่ราชาไนท์ริเวอร์ พลังเสียงของเจดดรัมนั้นไม่ได้ส่งผลต่อเขา

 

เลือดของหานเซิ่นที่มีพลังของวิชาโลหิตชีพจรได้ฝังลึกเข้าไปในบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัม ถึงแม้เขาจะยังควบคุมมันไม่ได้ แต่เลือดบางส่วนของเขาได้รวมเข้ากับแมงป่องโลหิตที่อยู่ภายใน

 

แมงป่องโลหิตเชื่อว่าหานเซิ่นเป็นส่วนหนึ่งของมัน ดังนั้นมันจึงไม่ได้ทำร้ายอะไรเขา

 

หานเซิ่นกวัดแกว่งมีดของเขาราวกับปีศาจที่ต้องการจะทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่าง เขายืนอยู่ตรงหน้าของราชาไนท์ริเวอร์และฟันใส่คอของอีกฝ่ายซ้ำๆอย่างบ้าคลั่ง

 

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของราชาไนท์ริเวอร์ เสียงเจดดรัมจะดังขึ้นมาเรื่อยๆตราบใดที่มันยังคงถูกตี ราชาไนท์ริเวอร์ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ เขาทำได้แต่กุมตัวของตัวเองและกรีดร้องออกมา

 

หานเซิ่นฟันไปที่จุดเดิมซ้ำๆและสร้างรอยแผลที่ลึกกว่าเดิมทีละนิดๆ มีดลมปราณสีม่วงของเขาน่ากลัวยิ่งกว่าที่เคย

 

ถ้าการฟันครั้งหนึ่งไม่ได้ผล อย่างนั้นแล้วการฟันหนึ่งร้อยครั้งก็คงจะได้ผล แต่ถ้าหนึ่งร้อยครั้งก็ยังไม่ได้ผล เขาก็แค่ต้องฟันไปหนึ่งพันครั้ง มันไม่สำคัญว่าร่างกายของราชาไนท์ริเวอร์จะแข็งแกร่งสักแค่ไหน เพราะยังไงเขาก็มีขีดจำกัดอยู่ ราชาไนท์ริเวอร์ไม่สามารถทนต่อการฟันของหานเซิ่นไปได้ตลอดการ

 

มาร์ควิสทั่วๆไปไม่สามารถแม้แต่จะสะกิดผิวของราชันคนหนึ่งได้ แต่มีดลมปราณของหานเซิ่นทรงพลังอย่างมาก แม้แต่ดยุกทั่วไปก็ไม่สามารถเทียบชั้นกับเขาได้

 

พลังเขี้ยวยังคงมีความสามารถในการฉีกบาดแผลของศัตรู ขณะที่เขาฟันใส่ไปที่คอของราชาไนท์ริเวอร์ซ้ำๆ หานเซิ่นก็ปล่อยให้พลังเขี้ยวสะสมมากขึ้นๆ สีม่วงที่บาดแผลของราชาไนท์ริเวอร์เริ่มเข้มขึ้น ในขณะที่พลังในการฉีกบาดแผลของมันก็รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

 

ไป๋เวยยังคงยืนอยู่ภายในใบเสมา เธอมองหานเซิ่นที่กำลังพยายามตัดคอของราชาไนท์ริเวอร์อย่างบ้าคลั่ง ภาพที่เห็นทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก

 

หานเซิ่นทำให้เธอประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า เขาพิสูจน์ตัวเองว่ามีทั้งความมั่นใจและการตัดสินใจที่เฉียบแหลม เขามีโล่ป้องกันที่สามารถทนการโจมตีของศัตรูระดับเทพเจ้าได้ นอกจากนั้นเขายังมีเจดดรัมที่สามารถทำให้ยอดฝีมือระดับราชันตกอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ ทุกอย่างที่หานเซิ่นมีทำให้องค์หญิงของเอ็กซ์ตรีมคิงรู้สึกอิจฉา

 

ถ้าไป๋เวยต้องการอาวุธระดับราชันหรือเทพเจ้า เธอสามารถหาพวกมันได้อย่างไม่ยากอะไร

 

แต่การมีอาวุธแบบนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรมาก เพราะยังไงเธอก็เป็นแค่มาร์ควิสคนหนึ่ง เธอไม่สามารถใช้พลังเต็มที่ของอาวุธระดับเทพเจ้าได้

 

แต่ทว่าโล่ป้องกัน 3 สีของหานเซิ่นสามารถใช้ได้โดยมาร์ควิสคนหนึ่ง และมันก็สามารถป้องกันการโจมตีระดับเทพเจ้าได้ มันยากที่จะจินตนาการได้ว่านั่นเป็นสมบัติแบบไหนกันแน่

 

ไป๋เวยยังจดจำเจดดรัมได้อีกด้วย แต่ถึงเธอจะมีเจดดรัมระดับราชันอยู่ในมือ เธอก็ไม่สามารถตีมันได้เหมือนอย่างที่เป่าเอ๋อทำ เธอไม่สามารถสร้างพลังเสียงที่ทำให้คู่ต่อสู้ระดับราชันหมดสภาพแบบนั้นได้

 

ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่านั้นคนที่กำลังใช้เจดดรัมเพื่อปลดปล่อยการโจมตีที่ทรงพลังออกมานั้นเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง เธอดูไม่ต่างไปจากเด็กอายุ 5 ขวบ

 

หานเซิ่นฟันต่อไป และในที่สุดคอของราชาไนท์ริเวอร์ก็ถูกตัดจนเปิดออก ทำให้มีเลือดไหลออกมา และแม้แต่กระดูกก็เป็นรอยจากการฟันของเขา

 

หานเซิ่นฟันใส่มันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พลังเขี้ยวฝังเข้าไปภายในกระดูกและกำลังฉีกมัน ตอนนี้รอยมีดปกคลุมทั่วกระดูก

 

หานเซิ่นฟันใส่อีกครั้งและมีดเขี้ยวผีสิงก็ตัดกระดูกคอเปิดออก ทำให้หัวของราชาไนท์ริเวอร์ห้อยแกว่งไปแกว่งมา

 

ราชาไนท์ริเวอร์มึนงงจากเสียงของเจดดรัม เขาไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ เลือดไหลออกมาจากตา จมูกและปากของเขา

 

หานเซิ่นโบกมือให้เป่าเอ๋อหยุดตีบลัดสกอร์เปี้ยนเจดดรัม เขามองไปที่ราชาไนท์ริเวอร์และถาม “ใครส่งเจ้ามาฆ่าข้า?”

 

หานเซิ่นไม่เชื่อว่าราชาไนท์ริเวอร์จะมาที่ดาวไอซ์บลูด้วยการตัดสินใจตัวเอง ถ้าราชาไนท์ริเวอร์มีรูปปั้นแอนเชี่ยนท์ก็อตตั้งแต่แรก เขาก็คงจะไม่เก็บมันเอาไว้จนถึงตอนนี้

 

ราชาไนท์ริเวอร์ต้องการจะฆ่าหานเซิ่นมาเป็นเวลานานแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่พวกเขาจะมาเข้าร่วมกับเอ็กซ์ตรีมคิง

 

หานเซิ่นรู้คำตอบถึงคำถามนั่นอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังต้องการจะยืนยันมัน

 

คอของราชาไนท์ริเวอร์กำลังจะขาด และพลังเขี้ยวก็กำลังฉีกลึกเข้าไปในบาดแผลมากขึ้นเรื่อยๆ เขากำลังนอนนิ่งอย่างสมบูรณ์อยู่บนพื้น ใบหน้าของเต็มไปด้วยเลือดและดวงตาของเขาก็เริ่มจะปิด

 

“ไม่…อย่า…ฆ่า…ข้า…” ราชาไนท์ริเวอร์พึมพำด้วยปากที่เต็มไปด้วยเลือด

 

“ใครส่งเจ้ามาฆ่าข้า?” หานเซิ่นถามซ้ำ

 

“ผู้…ตรวจการ…อย่าฆ่าข้า…” คำพูดของราชาไนท์ริเวอร์กระจ่างพอที่จะลบล้างความสงสัยทั้งหมด

 

หลังจากได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด หานเซิ่นก็ฟันคอราชาไนท์ริเวอร์ที่กำลังถูกฉีดขาดด้วยพลังเขี้ยวของเขา

 

หัวของราชาไนท์ริเวอร์กลิ้งออกไป ยอดฝีมือระดับราชันคนหนึ่งถูกฆ่าได้

 

หานเซิ่นจำเป็นต้องรู้ถึงคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไว้ชีวิตราชาไนท์ริเวอร์ ลำพังแค่คำพูดของเขายังไม่เพียงพอที่จะโค้นล้มเอ็ดเวิร์ด

 

หลังจากฆ่าราชาไนท์ริเวอร์ หานเซิ่นก็ตรวจค้นศพของเขา มันมีมีดกงล้อจันทราระดับราชัน 2 เล่มและยังมีสิ่งของอื่นอีกเช่นกัน แต่พวกมันไม่ใช่วิญญาณอสูรที่จะเก็บเข้าไปภายในจิตได้ หานเซิ่นต้องถือมันติดตัวไป แต่มันมีสิ่งของต่างๆที่เขาต้องพกพามากอยู่แล้ว และมันก็มีขีดจำกัดถึงสิ่งที่เขาจะนำติดตัวไปได้

 

มีดกงล้อจันทราถือเป็นสมบัติที่มีค่าสูง เขาควรจะแลกเปลี่ยนมันกับสิ่งอื่นๆที่มีระดับทัดเทียมกันได้

 

หลังจากการฆ่าราชาไนท์ริเวอร์ หานเซิ่นก็ไม่ได้ทำการค้นหาต่อ เขาทำลายกล้องและพาร่างของราชาไนท์ริเวอร์กลับไปที่ฐานทัพ

 

หานเซิ่นโทษราชาไนท์ริเวอร์เรื่องกล้องที่ถูกทำลาย และนั่นเป็นข้ออ้างที่จะช่วยป้องกันปัญหาที่จะตามมาทีหลัง

 

ราชาอัศวินโกรธเมื่อได้ยินเรื่องราวจากหานเซิ่น แต่นั่นไม่ใช่เพราะราชาไนท์ริเวอร์อยากจะฆ่าหานเซิ่น เขาโกรธที่ไป๋เวยเกือบจะถูกฆ่าตาย 

 

 

ตอนที่ 2237

 

ราชาอัศวินไอซ์บลูอยากจะรู้ความจริงถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เขารู้ว่าใครบางคนภายในหน่วยอัศวินไอซ์บลูทำการช่วยเหลือราชาไนท์ริเวอร์ ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางแอบเข้ามาบนดาวไอซ์บลูได้ แต่มันไม่มีหลักฐานที่เชื่อมโยงไปถึงคนๆนั้น

 

หานเซิ่นและทีมของเขาถูกสั่งให้ประจำการอยู่ที่ฐานทัพ พวกเขาไม่จำเป็นต้องออกไปทำการเก็บกวาดดินแดนรอบๆเป็นเวลาสักพัก

…

 

“ราชาไนท์ริเวอร์นี่มันโง่จริงๆ! นี่เขาใช้รูปปั้นแอนเชี่ยนท์วอร์ริเวอร์ แต่เขาก็ยังฆ่ามาร์ควิสไม่กี่คนไม่ได้” อัศวินไอซ์บลูคนหนึ่งพูด

 

“ราชาไนท์ริเวอร์ไม่ใช่คนที่ฉลาด แต่เขาก็ไม่ได้โง่เช่นกัน มันต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เขาพ่ายแพ้ราบคาบแบบนี้” เอ็ดเวิร์ดพูด

“ดูเหมือนว่าหานเซิ่นจะเป็นภัยที่ใหญ่หลวงกว่าที่เราคิดเอาไว้ในตอนแรก”

 

อัศวินไอซ์บลูขมวดคิ้ว “ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงกันต่อ? ราชาอัศวินไอซ์บลูคงจะระมัดระวังยิ่งไปกว่าเดิม ตอนนี้มันเป็นเรื่องยากที่พวกเราจะเคลื่อนไหว ถ้าพวกเขาพบแผ่นหินล่ะก็ สิ่งที่พวกเราทำมาทั้งหมดก็จะสูญเปล่า”

 

เอ็ดเวิร์ดส่ายหัว “ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน พวกเรารู้ว่าหานเซิ่นไม่ได้มอบสิ่งนั้นให้กับราชาอัศวินไอซ์บลูหรือกุนซือไวท์ ถึงแม้เขาจะครอบครองแผ่นหินอยู่ พวกเราก็ยังมีโอกาสที่จะชิงมันมา”

…

 

หานเซิ่นกำลังเล่นกับสิ่งของที่เขาได้มาจากราชาไนท์ริเวอร์ สิ่งของที่มีค่าที่สุดคือมีดกงล้อจันทราทั้ง 2 เล่ม พวกมันเป็นอาวุธคู่ที่ดีสำหรับราชันคนหนึ่ง

 

แต่หานเซิ่นไม่มีความจำเป็นต้องใช้พวกมัน เพราเขามีมีดเขี้ยวผีสิงอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะขายพวกมัน เขาตัดสินใจเก็บพวกมันเอาไว้ให้หานเหยียน

 

นางฟ้า ซีโร่และหานเมิ่งเอ๋อมีอาวุธของตัวเองอยู่แล้ว มีดคู่จึงไม่มีความจำเป็นสำหรับพวกเขา

 

ราชาไนท์ริเวอร์ยังมีโล่ระดับราชันอยู่ด้วย แต่น่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสได้ใช้มัน

 

พวกมันคือสมบัติระดับราชันทั้งหมดที่ราชาไนท์ริเวอร์มีติดตัว บางทีเขาอาจจะยากจน หรือบางทีเขาอาจจะไม่ต้องการพกสมบัติติดตัวมากเกินไปขณะที่ทำภารกิจลอบสังหาร

 

หานเซิ่นได้นำสมบัติและยีนซีโน่เจเนอิคระดับดยุกที่พบมาเก็บไว้ในโกดังเรียบร้อยแล้ว หานเซิ่นต้องการเก็บพวกมันเอาไว้เพื่อเพิ่มยีนระดับดยุกของตัวเองในอนาคต

 

แต่มันมีสิ่งของชิ้นหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของหานเซิ่น

 

ในหมู่สิ่งของที่เขาขโมยมาจากราชาไนท์ริเวอร์ เขาพบกล่องๆหนึ่งที่มีขนาดพอๆกับฝ่ามือ มันดึงดูดความสนใจของหานเซิ่น เพราะตัวกล่องนั้นทำมาจากยีนซีโน่เจเนอิคระดับราชัน

 

แต่น่าแปลกที่มันไม่มีของมีค่าอะไรอยู่ภายในกล่อง มันมีเพียงแค่ไดอารี่เล่มหนึ่งเท่านั้น

 

หานเซิ่นเปิดไดอารี่และพบว่ามันเป็นสิ่งนั้นจริงๆ ไดอารี่นั้นบันทึกทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของราชาไนท์ริเวอร์ แม้แต่รายละเอียดที่ไม่สำคัญในแต่ละวันก็ถูกเขียนเอาไว้

 

หานเซิ่นไม่สามารถเชื่อได้ว่าคนอย่างราชาไนท์ริเวอร์จะเขียนไดอารี่ทุกๆวัน และมันก็ไม่สมเหตุสมผลที่เขาจะเก็บไดอารี่ธรรมดาๆเอาไว้ในกล่องที่มีค่าแบบนั้น

 

เพราะแบบนี้หานเซิ่นจึงสันนิษฐานว่าไดอารี่ต้องมีอะไรบางอย่างที่พิเศษ เขาใช้ออร่าศาสตร์ตงเสวียนและวิญญาณอสูรผีเสื้อเนตรม่วงเพื่อตรวจสอบมัน แต่ผลลัพธ์ที่ออกมาเป็นอะไรที่น่าผิดหวัง

 

มันเป็นเพียงแค่ไดอารี่จริงๆ วิญญาณอสูรผีเสื้อเนตรม่วงทำให้เขามองเห็นว่ามันถูกสร้างขึ้นมายังไง การผลิตของมันเป็นอะไรที่ธรรมดามากๆ มันไม่มีแม้แต่ที่คั่นหน้า มันถูกทำขึ้นมาจากวัสดุที่หาได้ทั่วไปภายในจักรวาลจีโน แม้แต่ยี่ห้อของมันก็ยังเป็นที่รู้จักกันดี

 

“ถ้าไดอารี่เป็นเพียงแค่ไดอารี่จริงๆ หรือว่าบางทีเนื้อหาของมันจะซ่อนความลับบางอย่างเอาไว้?”

หานเซิ่นไม่สามารถทำใจเชื่อได้ว่าราชาไนท์ริเวอร์จะเขียนไดอารี่ทุกๆวันโดยไม่มีเหตุผลพิเศษอะไร

 

หานเซิ่นอ่านเนื้อหาแบบผ่านๆ แต่มันก็ดูไม่มีอะไรที่น่าสนใจ เขาเริ่มจะสงสัยในการพิจารณาของตัวเอง

 

“นี่ราชาไนท์ริเวอร์เป็นคนที่อ่อนไหวพอจะเขียนไดอารี่ของตัวเองทุกๆ วันจริงๆ อย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นวางไดอารี่ลงและมองไปที่กล่อง

 

กล่องนั้นเรียบง่าย ถึงมันจะทำมาจากชิ้นส่วนซีโน่เจเนอิคระดับราชัน แต่มันก็ดูจะไม่มีความลับอะไรซ่อนอยู่ มันไม่มีแม้แต่การตกแต่ง

 

“พี่เขย นั่นคือไดอารี่อย่างนั้นหรอที่พี่กำลังอ่านอยู่? นี่น่ะหรอคือสิ่งที่พี่หมกมุ่นอยู่ทั้งวัน?” จีชิงเดินเข้ามาและยิ้มให้กับเขา

 

“ฉันพบมันในบรรดาสิ่งของที่ราชาไนท์ริเวอร์พกติดตัว ฉันคิดว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างที่สำคัญซ่อนอยู่ แต่ฉันยังไม่พบอะไร” หานเซิ่นพูด

 

“ให้ฉันดูหน่อย บางทีฉันอาจจะเจออะไรบางอย่าง” จีชิงพูด

 

หานเซิ่นส่งมันให้กับเธอ จีชิงตรวจดูหน้าปกและกระดาษอยู่ชั่วครู่ หลังจากนั้นเธอก็เริ่มอ่านเนื้อหาที่อยู่ภายใน หลังจากที่ผ่านไปสักพักเธอก็พูดขึ้นมา

“ถ้าฉันดูไม่ผิด เขาเขียนมันในรูปแบบรหัสลับ”

 

“รหัสลับแบบไหน?” หานเซิ่นถามอย่างสับสน ไดอารี่นั้นถูกเขียนโดยภาษาสามัญของจักรวาลจีโนที่เขารู้จักทุกคำ

 

จีชิงชี้ไปที่ประโยคหนึ่งในไดอารี่ “นี่คือภาษาสามัญของจักรวาลจีโน แต่ถ้าพี่มองดีๆ มันจะมีรูปแบบของการเขียน มันเป็นรหัสลับอะไรบางอย่าง ถ้าพี่หาความหมายที่แท้จริงของมันได้ บางทีพี่อาจจะรู้ว่าเขาเขียนอะไรเอาไว้กันแน่”

 

“เธอไขรหัสลับของมันได้ไหม?” หานเซิ่นถาม

 

“ฉันรู้เพียงแค่พื้นฐานเท่านั้น ฉันไขรหัสลับไม่ได้ พี่ควรไปติดต่อตระกูลจีเพื่อขอความช่วยเหลือในเรื่องนี้จะดีกว่า พวกเรามีคนถอดรหัสลับอยู่ และพวกเขาก็เป็นมืออาชีพในเรื่องแบบนี้ พวกเขาช่วยพี่ได้” จีชิงส่งไดอารี่กลับคืนให้หานเซิ่น

 

หานเซิ่นคิดว่าจีชิงพูดถูก หลังจากนั้นเขาก็นำไดอารี่กลับเข้าไปในก็อตแซงชัวรี่ เขามอบมันให้กับจีเหยียนหรันและบอกเธอเกี่ยวกับปัญหาเรื่องการถอดรหัสลับ

 

หลังจากนั้นหานเซิ่นก็ไปที่โกดังของเขา เขายกไข่ที่เดิมทีเป็นเจ้านกสีแดงตัวน้อยขึ้นมาจากถังไวน์ หลังจากนั้นเขาก็วางมันลงในรังของอันดายอิ้งเบิร์ดโดยหวังว่ามันจะฟักตัวเร็วๆ

 

เมื่อหานเซิ่นกลับออกมาจากโกดัง ตระกูลจีก็ได้ส่งรายงานความคืบหน้ามาให้กับเขา รูปแบบการเขียนของราชาไนท์ริเวอร์ไม่ตรงกับรหัสลับๆไหนที่พวกเขาบันทึกเอาไว้ ดังนั้นการถอดรหัสของไดอารี่จึงเป็นเรื่องยาก โชคดีที่พวกเขาศึกษาเกี่ยวกับภาษาของจักรวาลจีโนตั้งแต่ที่หานเซิ่นกลับมาในก็อตแซงชัวรี่แรกๆ ดังนั้นมันยังมีโอกาสที่พวกเขาจะไขรหัสลับของไดอารี่ได้ มันแค่ต้องใช้เวลามากหน่อย

 

พวกเขาบอกให้หานเซิ่นกลับมาอีกครั้งใน 10 วันให้หลัง เมื่อถึงนั้นพวกเขาอาจจะได้ความคืบหน้าอะไรบางอย่าง

 

หานเซิ่นรู้ว่าไม่ควรอยู่ในก็อตแซงชัวรี่นานเกินไป ไม่อย่างนั้นมันอาจจะผิดสังเกต ด้วยเหตุนั้นเขาจึงนำรังของอันดายอิ้งเบิร์ดและไข่ของนกน้อยสีแดงกลับไปที่ฐานทัพบนดาวไอซ์บลู

 

ไข่ของนกซีโน่เจเนอิคทั่วไปใช้ประมาท 3-4 ชั่วโมงเพื่อฟักตัวออกมา แต่ไข่ของนกน้อยสีแดงนั้นอยู่ภายในรังนกทั้งวันแล้ว แต่มันก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร หานเซิ่นเริ่มสงสัยว่ามันยังมีชีวิคอยู่หรือเปล่า 

 

 

ตอนที่ 2238

 

หานเซิ่นและทีมไม่ได้รับภารกิจอื่นอีก พวกเขาคิดว่าที่ราชาอัศวินไอซ์บลูไม่ให้พวกเขาออกไปไหนก็เพื่อรับรองความปลอดภัยของไป๋เวย พวกเขาต้องติดแหง็กอยู่ในฐานทัพเป็นเวลา 2 อาทิตย์

 

แต่สำหรับหานเซิ่นแล้วนั่นถือเป็นเรื่องที่ดี หลังจากเหตุการณ์ของราชาไนท์ริเวอร์ ใครจะรู้ว่ามันยังมีนักฆ่าคนอื่นที่มีรูปปั้นแอนเชี่ยนท์วอร์ริเวอร์ซ่อนตัวอยู่นอกฐานทัพ

 

วิญญาณอสูรใบเสมาราชาแมลงปีศาจทั้ง 3 สีได้รับความเสียหายอย่างหนัก มีเพียงแค่ใบเสมาราชาแมลงปีศาจสีทองของหานเหยียนเท่านั้นที่สามารถใช้งานได้ขณะนี้ ดังนั้นถ้ามีเหตุการณ์ร้ายแบบเดียวกันเกิดขึ้นกับพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาก็ไม่มีอะไรจะป้องกันการโจมตีที่ร้ายแรงได้

 

การอยู่ภายในฐานทัพของเหล่าอัศวินไอซ์บลูจึงถือเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

 

เรื่องนี้ดำเนินไปจนกระทั่งตระกูลจีส่งไดอารี่คืนกลับมาให้กับเขา

 

ทีมถอดรหัสของตระกูลจีมีฝีมือสูง หลังจากที่พวกเขาถอดรหัสของไดอารี่ได้แล้ว พวกเขาก็แปลข้อความของราชาไนท์ริเวอร์มาให้กับหานเซิ่น

 

เนื้อหาในไอดารี่เริ่มขึ้นก่อนที่ราชาไนท์ริเวอร์จะเข้ามาในระบบจักรวาลเคออส และเนื้อหาแรกๆค่อนข้างน่าเบื่อ พวกมันมีเพียงไม่กี่คำเท่านั้น เขาคงแค่เขียนพวกมันเป็นรหัสลับโดยติดเป็นนิสัย

 

แต่ทว่าเมื่อราชาไนท์ริเวอร์มาถึงที่ระบบจักรวาลเคออส เขาก็ถูกซีโน่เจเนอิคโจมตีขณะที่เขาป้องกันระบบไอซ์บลู นั่นคือตอนที่ไอดารี่เริ่มน่าสนใจขึ้นมา

 

ราชาไนท์ริเวอร์มาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน แต่ในช่วงเวลานั้นเขาค้นพบอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างแปลกประหลาด และแทนที่จะไปรายงานกับหน่วยอัศวินไอซ์บลู เขากลับเริ่มจะสืบสวนมันอย่างลับๆด้วยตัวเอง

 

67 วันก่อนที่หานเซิ่นเริ่มอ่านไดอารี่ วันที่ 2 หลังจากที่ราชาไนท์ริเวอร์ไปประจำการอยู่ที่ขอบระบบไอซ์บลู กลุ่มของซีโน่เจเนอิคมุ่งหน้าตรงมาที่เขตแดนของระบบไอซ์บลูและโจมตีเหล่าอัศวินไอซ์บลูที่รักษาการณ์อยู่

 

หลังจากนั้นราชาไนท์ริเวอร์ก็เขียนลงในไดอารี่ว่า

“มันอยู่ที่นี่ มันอยู่ที่นี่มาโดยตลอด”

 

นั่นไม่ได้บอกอะไรมากนัก และหานเซิ่นก็ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไรกันแน่ แต่มันเห็นได้ชัดว่าราชาไนท์ริเวอร์พบอะไรบางอย่าง

 

หานเซิ่นอ่านไดอารี่ของราชาไนท์ริเวอร์ต่อไป เขาสังเกตเห็นว่าวันต่อๆมา ราชาไนท์ริเวอร์บันทึกเอาไว้แค่เพียงสั้นๆ

 

“มันยังอยู่ที่นี่ สีม่วง.”

 

“หมายเลข 7 ติดเชื้อ ไม่พบอะไรที่ผิดปกติ”

 

“หมายเลข 32 ติดเชื้อ ไม่มีอะไรผิดปกติ”

…

 

“หมายเลข 1 ผิดปกติ คอยสังเกตต่อไป”

 

บันทึกประจำวันสั้นๆดำเนินไปตลอดทั้งเดือน ราชาไนท์ริเวอร์ดูเหมือนจะค้นพบอะไรบางอย่าง ถึงแม้บันทึกประจำวันจะสั้น แต่หานเซิ่นก็สัมผัสได้ว่าราชาไนท์ริเวอร์เต็มไปด้วยความกังวล

 

“อะไรกันที่ทำให้เขากลัว? บันทึกของเขากำลังพูดถึงอะไรกันแน่?” หานเซิ่นขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

 

ไดอารี่ดำเนินต่อไปแบบนั้นสักพัก แต่ไม่กี่วันก่อนที่ราชาไนท์ริเวอร์จะมาพยายามฆ่าหานเซิ่น เขาได้บันทึกสิ่งใหม่ลงในไดอารี่

 

“เอ็ดเวิร์ดขอให้ข้าไปฆ่าหานเซิ่น มันเป็นอะไรที่เสี่ยง แต่มันก็คุ้มค่าที่จะลองดู ถ้าข้าทำสำเร็จ ข้าจะได้ไปจากมัน”

 

หานเซิ่นขมวดคิ้วอีกครั้ง ราชาไนท์ริเวอร์รู้ว่าการช่วยเอ็ดเวิร์ดถือเป็นการกระทำที่เสี่ยง แต่เขาหวาดตัวต่อสิ่งลึกลับนี้ยิ่งกว่า

 

วันต่อๆมา ราชาไนท์ริเวอร์ยังคงสังเกตการณ์ต่อไป และเขาก็พูดถึงสิ่งที่เรียกว่า “มัน” และหมายเลขอยู่บ่อยครั้ง เหล่าหมายเลขที่เขาพูดถึงนั้นผ่านการเปลี่ยนแปลงประหลาดมากมาย

 

วันก่อนที่ราชาไนท์ริเวอร์จะมาฆ่าหานเซิ่น เขาเขียนบันทึกประจำวันสุดท้ายเอาไว้ ซึ่งมันมีความยาวมากกว่าวันอื่นๆ สิ่งที่ถูกเขียนเอาไว้ทำให้หานเซิ่นรู้สึกไม่สบายใจ

 

“โอ้พระเจ้า หมายเลข 7 กลายเป็นราชัน… มัน… มันส่งผลต่อหมายเลข 7… พลังนั่นคืออะไรกัน? มันเป็นอันตรายหรือเปล่า? ข้าจะใช้มันได้ไหม?”

ราชาไนท์ริเวอร์ดูเหมือนจะกังวลใจอย่างมาก เขาใช้เครื่องหมายคำถามหลายตัว

 

‘ราชาไนท์ริเวอร์เห็นอะไรกัน? หมายเลขที่เขาพูดถึงคืออะไร? มันยกระดับของสิ่งมีชีวิตขึ้นไปสู่ระดับราชันอย่างนั้นหรอ? ถ้ามันอยู่ภายในระบบไอซ์บลู มันก็ไม่มีทางรอดพ้นไปจากสายของอัศวินไอซ์บลูคนอื่นไปได้’

หานเซิ่นขมวดคิ้วขณะที่คิดกับตัวเอง แต่ราชาไนท์ริเวอร์ไม่เคยบรรยายแม้แต่ครั้งเดียวว่า “มัน” ที่เขาพูดถึงคืออะไร ด้วยเหตุนั้นหานเซิ่นจึงไม่สามารถคาดเดาได้

 

“สีม่วง ราชาไนท์ริเวอร์พบมัน แต่เหล่าอัศวินไอซ์บลูที่อยู่กับเขาไม่พบอะไร เขาบอกว่ามันส่งผลต่อสิ่งมีชีวิตอื่นๆ และหนึ่งในพวกมันก็กลายเป็นระดับราชัน…” หานเซิ่นเรียบเรียงเบาะแสทั้งหมด แต่มันยังไม่เพียงพอที่จะไปต่อได้

 

‘ดูเหมือนว่าเราต้องลองไปดูที่ที่ราชาไนท์ริเวอร์เคยประจำการณ์ ถ้าเราไปที่นั่น เราอาจจะพบอะไรบางอย่างที่เขาพูดถึง’ หานเซิ่นคิด มันน่าเสียดายที่หน่วยอัศวินไอซ์บลูเป็นเจ้าของทุกซอกทุกมุมของระบบแห่งนี้ เขาจึงไม่สามารถไปไหนมาไหนได้ตามที่ต้องการ

 

หานเซิ่นใช้ราชาไนท์ริเวอร์เป็นข้ออ้างเพื่อถามข้อมูลเกี่ยวกับชายแดนของระบบไอซ์บลู เขาพบว่าในเวลาที่ราชาไนท์ริเวอร์อยู่ป้องกันชายแดนร่วมกับอัศวินไอซ์บลูนั้น ไม่มีพวกเขาคนไหนที่พัฒนาจากระดับดยุกไปสู่ระดับราชัน

 

ในตอนแรกหานเซิ่นคิดว่าหมายเลขนั้นอาจจะหมายถึงอัศวินไอซ์บลูที่ทำงานร่วมกับราชาไนท์ริเวอร์ แต่นั่นดูเหมือนจะเป็นการสันนิษฐานที่ไม่ถูกต้อง

 

‘หมายเลขพวกนี้หมายถึงอะไรกันแน่? ถ้าเราคิดออก มันก็ไม่ควรจะเป็นเรื่องยากที่จะหาตัว’ หานเซิ่นคิด

 

ไดอารี่วันสุดท้ายของราชาไนท์ริเวอร์นั้นเป็นอะไรที่น่าสนใจอย่างมากสำหรับหานเซิ่น ถ้า “มัน” ที่ลึกลับนั้นสามารถยกระดับของสิ่งชีวิตอื่นสู่ระดับราชันได้ อย่างนั้นแล้วหานเซิ่นก็สนใจอย่างมากที่จะหาความจริงว่ามันคืออะไร

 

แต่เนื่องจากมันทำให้ราชาไนท์ริเวอร์หวาดกลัวถึงขนาดนั้น มันก็คงจะเป็นอะไรที่เป็นอันตรายเช่นกัน

 

“เราจะไปยังสถานที่ที่ราชาไนท์ริเวอร์เคยประจำการณ์ได้ยังไง?”

หานเซิ่นพยายามคิดหาหนทางที่จะไปที่นั่น แต่มันไม่มีความคิดไหนที่ดูจะเป็นไปได้

 

หานเซิ่นจำเป็นต้องไปที่ชายแดนของระบบไอซ์บลู แต่มันมีแค่อัศวินไอซ์บลูอย่างเป็นทางการเท่านั้นที่จะได้รับอนุญาตให้ประจำการณ์ที่นั่น หานเซิ่นเป็นแค่อัศวินสำรอง ดังนั้นเขาจึงมีคุณสมบัติไม่เพียงพอ

 

แถมหานเซิ่นก็ไม่คิดว่าการไปที่นั่นด้วยตัวเองจะเป็นความคิดที่ดี เพราะเอ็ดเวิร์ดคงจะหาหนทางจัดการกับเขาเพื่อแย่งชิงแผ่นหินกลับไป

 

แต่การติดแหง็กอยู่ในฐานทัพโดยที่ไม่สามารถหาความจริงถึงสิ่งที่ราชาไนท์ริเวอร์พูดถึงได้นั้นก็ทำให้หานเซิ่นหยุดคิดถึงมันไม่ได้

 

ถ้าสิ่งนั้นเป็นอันตรายอย่างที่ราชาไนท์ริเวอร์พูดถึงจริงๆ มันก็มีโอกาสสูงที่มันจะเป็นภัยต่อทั้งระบบไอซ์บลู และหานเซิ่นเองก็จะประสบกับภัยนั้นเช่นเดียวกัน

 

อัศวินสำรองคนหนึ่งมาเคาะประตูห้องหานเซิ่น “หานเซิ่น ราชาอัศวินเรียกให้เจ้าไปพบที่ออฟฟิศของเขา”

 

“โอเค ข้าจะไปเดี๋ยวนี้หละ” หานเซิ่นพูด เขาลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ออฟฟิศของราชาอัศวินไอซ์บลู เขาไม่รู้เลยว่าทำไมราชาอัศวินไอซ์บลูถึงได้เรียกพบเขา