Super God Gene 2191-2194

ตอนที่ 2191

 

อี๋ซาเป็นบุคคลที่สำคัญอย่างมากต่อเผ่ารีเบท ดังนั้นมันจึงไม่มีความจะต้องกังวลเกี่ยวกับพิธีศพมากนัก ทางแนร์โรว์มูนได้จัดงานให้กับอี๋ซาอย่างยิ่งใหญ่ และทั้งหมดที่หานเซิ่นต้องทำก็มีแค่ร่วมมือกับพิธีการของพวกเขา

 

ความตายของอี๋ซาส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อเผ่าพันธุ์รีเบท

 

เนื่องจากเป็นหนึ่งใน 2 คนที่แข็งแกร่งที่สุดของรีเบท ความตายของอี๋ซาทำให้พวกเขาอ่อนแอลงอย่างมาก และมันยังส่งผลต่อการแบ่งผลประโยชน์และทรัพยากรสำคัญหลายอย่างที่รีเบทจะได้รับ แต่คนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดก็คือลูกศิษย์ของอี๋ซา หานเซิ่น

 

เมื่อหานเซิ่นไปหาราชาไนท์ริเวอร์เพื่อยืนยันถึงมรดกของอี๋ซา เขาก็พบว่าตัวเองขมวดคิ้วอย่างต่อเนื่อง

 

ราชาไนท์ริเวอร์มอบรายชื่อของมรกดทั้งหมดให้กับหานเซิ่น และมันมีสิ่งของน้อยชิ้นนักที่มีค่า นอกจากนั้นดาวเบลดของอี๋ซาก็ถูกเอาไปโดยเหล่าอาวุโส

 

หานเซิ่นได้รับอนุญาตให้เอาไปแค่สิ่งของส่วนตัวของอี๋ซาเท่านั้น แต่เรื่องนี่อยู่ในการคาดการของเขาอยู่แล้ว เขาไม่คิดจะมีปากเสียงใดๆ ตอนนี้เมื่ออี๋ซาจากไปแล้ว หานเซิ่นก็กลับไปเป็นแค่คนนอกคนหนึ่ง ซึ่งทางรีเบทไม่มีทางจะมอบอะไรที่สำคัญให้กับคนนอกอย่างหานเซิ่น

 

“ราชินีแห่งมีดเป็นผู้พิทักษ์ตำหนักเย็น ซึ่งเจ้าได้รับหน้าที่แทนนาง แต่ตอนนี้เมื่อนางตายไปแล้ว มันก็ขึ้นอยู่กับพวกเราที่จะเลือกผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นคนใหม่ขึ้นมา ขอบคุณเจ้าที่ช่วยเหลือในระหว่างนั้น แต่ตอนนี้เจ้าต้องมอบแผ่นหยกกลับคืนมาให้พวกเรา และนี่ก็คือรายชื่อมรดกทั้งหมดที่เจ้าจะรับไปได้ เจ้าแค่ต้องเซ็นชื่อลงไป” ราชาไนท์ริเวอร์พูดขณะที่จ้องไปที่หานเซิ่น

 

ราชาไนท์ริเวอร์อยากจะได้ตำแหน่งผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นมาเป็นของตัวเอง ตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการ และเขาก็จะได้กลายเป็นผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นแทนที่หานเซิ่นจริงๆ

 

หานเซิ่นจ้องตากับราชาไนท์ริเวอร์และยื่นแผ่นหยกผู้พิทักษ์ออกไปข้างหน้า

 

ราชาไนท์ริเวอร์จ้องไปที่แผ่นหยกผู้พิทักษ์ ขณะที่มันถูกส่งมาหาเขา ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นมา วิชาจีโนที่เขาฝึกเข้ากันได้ดีกับผลประโยชน์ที่คางคกระดับเทพเจ้าจะมอบให้ เขาสามารถใช้พลังน้ำแข็งและพลังจันทราของคางคกระดับเทพเจ้าเพื่อกลายเป็นครึ่งเทพในเวลาเพียงไม่กี่ศตวรรษ

 

“ข้าจะมอบแผ่นหยกให้ และข้าก็ยินดีที่จะเซ็นชื่อตามที่ท่านบอก แต่ข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอ” หานเซิ่นยังไม่วางแผ่นหยกไปให้กับราชาไนท์ริเวอร์ในทันที เขาพูดขึ้นมาขณะที่จับมันเอาไว้แน่น

 

“นี่เป็นการตัดสินใจของสำนักงานฟูลมูน เจ้าไม่ได้กำลังซื้อของ เจ้าไม่อาจต่อรองเพื่อข้อตกลงที่ดีกว่าได้” ราชาไนท์ริเวอร์พูดอย่างไร้อารมณ์

 

หานเซิ่นเมินเฉยต่อคำพูดของราชาไนท์ริเวอร์ ขณะที่ยังคงจับแผ่นหยกเอาไว้แน่น เขาพูดขึ้นมา “ดาวเบลดเป็นสถานที่ที่อาจารย์ของข้าเคยอาศัยอยู่ ข้าหวังว่าจะไปเยี่ยมดาวเบลดได้ในเวลาที่ข้าคิดถึงนาง ข้าอยากได้รับอนุญาตให้มาที่ดาวเบลดเมื่อไหร่ก็ได้ที่ต้องการ”

 

“ข้าอนุญาตในเรื่องนี้ไม่ได้ ดาวเบลดเป็นของผู้อาวุโส และนี่เป็นที่รู้กันต่อสาธารณชนของแนร์โรว์มูน ผู้คนจะเข้าออกตามใจชอบไม่ได้ แม้แต่ข้าก็ไปที่นั่นไม่ได้ ถ้าไม่ได้ขออนุญาตซะก่อน” ราชาไนท์ริเวอร์พูดอย่างจริงจัง

 

ราชาไนท์ริเวอร์สามารถมอบสิทธิ์ในการไปเข้าออกดวงดาวให้กับหานเซิ่นได้ แต่เขาไม่อยากจะช่วยหานเซิ่น

 

หานเซิ่นไม่ได้พูดอะไร เขายังคงไม่ปล่อยมือจากแผ่นหยก และเขาก็ไม่ได้เซ็นชื่อลงไปในกระดาษเช่นกัน ทั้งหมดที่เขาทำก็คือยิ้มให้กับราชาไนท์ริเวอร์

 

ราชาไนท์ริเวอร์ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ “ตกลง เอางั้นก็ได้ ข้าจะช่วย ข้าจะไปพูดกับเหล่าผู้อาวุโสแทนเจ้า”

 

“ท่านไม่จำเป็นต้องไปพูด ข้าแค่ต้องการให้ท่านเพิ่มการอนุญาตลงไปในรายชื่อนี่” หานเซิ่นจ้องมองไปที่ราชาไนท์ริเวอร์ขณะที่พูดออกมา

 

“นั่นเป็นไปไม่ได้ อย่าได้กดดันข้าจนเกินไป” ราชาไนท์ริเวอร์พูด

 

“ถ้าไม่มีคำอนุญาตในเรื่องนั้น ท่านก็หาคนอื่นมาเซ็นมัน แต่ท่านจะไม่ได้เห็นชื่อของข้าบนนั้น” หานเซิ่นพูด

 

ราชาไนท์ริเวอร์ดูมัวหมอง แต่เขายังไม่ได้ดูโกรธ เขาหันมาหาหานเซิ่นและพูด

“เจ้าจะเข้าไปในดาวเบลดได้เท่านั้น แต่เจ้าจะแตะต้องอะไรไม่ได้ ตกลงไหม?”

 

ราขาไนท์ริเวอร์ไม่ต้องการสร้างปัญหา เพราะยังไงซะเขาและพวกผู้อาวุโสก็เอาสิ่งต่างๆที่ตามสิทธิ์แล้วควรจะเป็นของหานเซิ่นมาแล้ว ถ้าหานเซิ่นไม่ยอมเซ็นชื่อ ความไม่ยุติธรรมก็จะถูกเผยแพร่ออกไป

 

“ข้าแค่คิดถึงนางเท่านั้น ข้าไม่ได้ต้องการเอาอะไรไปจากที่นั่น” หานเซิ่นพูด

 

ราชาไนท์ริเวอร์เติมสิทธิ์ในการเข้าออกดาวเบลดอย่างอิสระให้กับหานเซิ่น และเมื่อเสร็จแล้ว หานเซิ่นก็เซ็นชื่อลงไป หลังจากนั้นเขาก็ส่งแผ่นหยกผู้พิทักษ์ให้กับราชาไนท์ริเวอร์

 

หานเซิ่นไม่ได้มองดูรายชื่อของอย่างละเอียด เพราะราชาไนท์ริเวอร์คงจะมอบแต่สิ่งที่รีเบทไม่ต้องการ พวกเขาจะเอาทุกอย่างที่ต้องการไปและเหลือแต่สิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการ มันจึงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะตรวจเช็คอย่างละเอียด

 

เมื่อเห็นหานเซิ่นเก็บข้าวของของอี๋ซาไป ราชาไนท์ริเวอร์ก็หัวเราะในใจและคิดกับตัวเอง

‘การได้รับอนุญาตให้เข้าออกดาวเบลดได้มันจะไปมีประโยชน์อะไร? ในเมื่อเจ้าจะไม่ได้รับทรัพยากรอะไรจากรีเบทอีก’

 

หานเซิ่นนำมรดกของอี๋ซาที่ถูกเหลือเอาไว้ให้กับเขากลับไปที่ดาวอุปราคา เขาได้สมบัติอยู่หลายอย่าง แต่มันไม่มีสักชิ้นที่เป็นระดับราชัน สมบัติที่มีค่าที่สุดคือสมบัติระดับดยุก 2 ชิ้นที่ไม่มีประโยชน์ต่อเขาด้วยซ้ำไป

 

ส่วนของอื่นๆที่เหลือไม่มีค่าอะไรเลย พวกมันไม่มีประโยชน์อะไรต่อเขาแม้แต่นิดเดียว

 

“นี่คือทรัพย์สินส่วนตัวของคนที่เป็นครึ่งเทพจริงๆอย่างนั้นหรอ?”

หานเซิ่นรู้สึกขำไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้ เพราะบุคคลเดียวที่จะสนับสนุนเขานั้นไม่อยู่แล้ว

 

แต่อี๋ซาดูเหมือนจะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว และนั่นคือเหตุผลที่เธอบอกให้หานเซิ่นปล่อยมันไป

 

“ฉันจะปล่อยไปก็ต่อเมื่อสมควร แต่ฉันจะไม่ปล่อยสิ่งใดก็ตามที่เป็นของของฉันโดยถูกต้อง” หานเซิ่นยิ้ม

 

หานเซิ่นนำสิ่งของที่ได้มาไปเก็บเอาไว้ในโกดังบนดาวอุปราคา เขานำแค่สิ่งของที่พอจะมีประโยชน์ออกมา บางชิ้นเป็นสิ่งที่อี๋ซามักจะใช้อยู่บ่อยๆ

 

ความตายของอี๋ซาเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ของรีเบท แต่ผู้คนอย่างราชาไนท์ริเวอร์ได้รับประโยชน์อย่างมากจากเรื่องนี้ เขาคงจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดจากเรื่องที่เกิดขึ้น

 

“พี่เขย พวกเราจะยังอยู่ภายในแนร์โรว์มูนต่อไหม?” จีชิงถามหานเซิ่น

 

“แน่นอนว่าพวกเราจะอยู่ต่อ ดาวอุปราคามีทรัพยากรอยู่พอสมควร และถ้าพวกเราจากไป พวกเราก็จะทำให้คนอื่นได้รับประโยชน์” หานเซิ่นยิ้ม

 

“แต่ราชาไนท์ริเวอร์และคนอื่นจะพยายามกดขี่พี่เขยเรื่อยๆ” จีชิงพูด

 

“มันยากที่จะบอกได้ว่าใครจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากและใครจะไม่” หานเซิ่นพึมพำพร้อมกับหรี่ตาของเขา

 

หานเซิ่นไม่มีแผนจะออกไปจากแนร์โรว์มูน เขาไม่ชอบความคิดที่ว่าถูกขับไล่ออกไป เขาจะออกไปด้วยเงื่อนไขของตัวเอง

 

เมื่อวันที่ 15 ของเดือนมาถึง ราชาไนท์ริเวอร์ก็ไปที่ตำหนักเย็นเป็นครั้งแรกตั้งแต่ได้รับตำแหน่งผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นมา เขาปีนภูเขาขึ้นไปที่บ้านหินอย่างร่าเริงในฐานะผู้พิทักษ์ตำหนักเย็น

 

‘ด้วยตำแหน่งผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นนี้ ข้าจะกลายเป็นครึ่งเทพในเวลาเพียงแค่ 2 ศตวรรษ ข้าจะแทนที่นางในแนร์โรว์มูนได้’

ราชาไนท์ริเวอร์ยิ้มออกมาเมื่อคิดอย่างนั้น เขาถือแผ่นหยกผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นเอาไว้แน่น นี่เป็นโอกาสที่เขารอคอยมานาน

 

เวลาผ่านไป และเวลาเที่ยงคืนก็มาถึง ราชาไนท์ริเวอร์มองไปที่ประตูหินและรอให้คางคกระดับเทพเจ้าออกมา

 

ทันใดนั้นเองราชาไนท์ริเวอร์ก็เห็นเงาของใครบางคนเดินขึ้นมาบนภูเขา เขารู้สึกแปลกใจ ดาวเบลดถูกครอบครองโดยผู้อาวุโส ดังนั้นมันไม่ควรจะมีใครมาเดินเพ่นพ่านได้ นอกจากนั้นนี่ก็ยังเป็นบริเวณที่ถูกจำกัดอีก

 

 

 

ตอนที่ 2192

 

ราชาไนท์ริเวอร์จดจำเงานั้นได้อย่างรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วและคิด

‘หานเซิ่นมาทำอะไรที่นี่กัน?’

 

หานเซิ่นเดินทางขึ้นภูเขามาถึงจุดใกล้ๆกับตำหนักเย็น เขามองดูเวลาและพบว่ามันยังเหลือเวลาอีก 5 นาที

 

“หานเซิ่น เจ้ามาทำอะไรที่นี่? เจ้าไม่ใช่ผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นอีกแล้ว เจ้าไม่รู้หรือยังไงว่าที่นี่เป็นพื้นที่จำกัด?” ราชาไนท์ริเวอร์ตะโกนใส่หานเซิ่น

 

หานเซิ่นยิ้มและพูด “ราชาไนท์ริเวอร์ นี่ท่านอายุมากจนจดจำเรื่องต่างๆไม่ได้แล้วอย่างนั้นหรอ? จำไม่ได้หรือว่าข้าได้รับอนุญาตให้เข้าออกที่ไหนๆก็ได้บนดาวเบลด?”

 

ราชาไนท์ริเวอร์ดูมัวหมองในตอนแรก แต่หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา เขามองหานเซิ่นด้วยความดูถูกและพูด

“นี่เป็นเหตุผลที่เจ้าต้องการเข้ามาในดาวเบลดอย่างนั้นหรอ? นั่นไม่เป็นไร ถ้าเจ้าอยากจะมองดูข้าดูดซับแสงจันทร์ล่ะก็ เชิญมองดูได้ตามสบาย แต่อย่ามาโทษข้าที่ไม่ช่วยเหลือเจ้า เมื่อเจ้าถูกแช่แข็งจนตาย”

 

ราชาไนท์ริเวอร์เชื่อว่าหานเซิ่นรนหาที่ตาย เพราะยังไงซะเขาก็เป็นแค่มาร์ควิสคนหนึ่ง แม้แต่ราชาไนท์ริเวอร์เองก็ไม่สามารถมาอยู่ที่นี่ได้โดยที่ไม่มีการป้องกันจากแผ่นหยก

 

ถ้าคางคกระดับเทพเจ้าอยู่ห่างออกไปจากเขาพอสมควร ราชาไนท์ริเวอร์ก็พอจะต่อสู้กับพลังอันหนาวเย็นได้ แต่แบบนั้นเขาจะดูดซับแสงจันทร์ได้น้อยลงไปด้วย และด้วยการที่ไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นอยู่ คางคกระดับเทพเจ้าก็จะไม่อนุญาตให้เขาเข้าไปใกล้ และถ้าเขาไปทำให้เจ้าคางคกระดับเทพเจ้าโกรธขึ้นมา มันก็มีโอกาสสูงที่เขาจะถูกฆ่า

 

ราชาไนท์ริเวอร์เชื่อว่าหานเซิ่นจะอยู่ที่นี่เพียงไม่นาน แต่ในขณะที่ราชาไนท์ริเวอร์เชื่อว่าหานเซิ่นจะหนีไปนั้น หานเซิ่นก็เดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีก และตอนนี้เขาก็มาถึงบ้านหินและยืนอยู่อีกฝากหนึ่งของประตู

 

หานเซิ่นเห็นราชาไนท์ริเวอร์ยิ้มให้กับเขา ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นมา

“ราชาไนท์ริเวอร์ ท่านเป็นคนที่แปลกคนจริงๆ เป็นถึงราชาคนหนึ่ง แต่ท่านกลับเลือกที่จะมาเป็นยามเฝ้าประตู”

 

ราชาไนท์ริเวอร์หัวเราะ “มันก็นะ หนึ่งในพวกเราไม่มีแม้คำอนุญาตให้มาเฝ้าประตูด้วยซ้ำ”

 

ราชาไนท์ริเวอร์พูดต่อ “อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า มันเหลือไม่ถึงหนึ่งนาทีก่อนที่คางคกหยกจะออกมา ถ้าเจ้าไม่รีบหนีไปซะตอนนี้มันจะสายเกินไป และเมื่อถึงเวลาที่มันออกมา ข้าก็คงจะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”

 

“ขอบคุณมากที่เตือน แต่ข้าจะไปก็ต่อเมื่อข้าอยากไป” หานเซิ่นตอบ

 

ราชาไนท์ริเวอร์ไม่พูดอะไรอีก เขาคิดว่าหานเซิ่นมาที่นี่เพื่อเล่นลูกไม้อะไรบางอย่างกับเขา แต่การที่ไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์อยู่ มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นก่อนที่มาร์ควิสที่น่ารำคาญจะยอมแพ้และจากไป

 

เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ และคางคกหยกก็ใกล้จะออกมาเต็มที แต่ถึงอย่างนั้นหานเซิ่นก็ยังไม่แสดงทีท่าว่าจะออกไปจากที่นั่น

 

“อะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้นต่อไป เจ้าสมควรได้รับมันแล้ว ซึ่งถ้าเจ้าคิดว่าข้าจะพยายามช่วยเจ้าล่ะก็ เจ้าก็คิดผิดอย่างมหัน ในตอนที่ราชินีแห่งมีดยังอยู่ ข้าอาจจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายต่อหน้าของข้า แต่ตอนนี้นางจากไปแล้ว…” ราชาไนท์ริเวอร์ยิ้มกว้าง

 

ตูม!

ประตูบ้านหินเปิดออกและลมหนาวเย็นก็พัดออกมา มันซัดผ่านราวกับคลื่นและแช่แข็งทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆบริเวณบ้านหิน

 

คางคกสีเขียวตัวหนึ่งเริ่มจะออกมาจากถ้ำหิน ทั้งน้ำตกและแม่น้ำถูกแช่แข็งอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน

 

‘นี่ต้องเป็นสิ่งมีชีวิตระดับเทพเจ้าอย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแค่พลังรอบๆตัวของมันก็ยังทรงพลังถึงขนาดนี้ พลังน้ำแข็งที่มันควบคุมเป็นอะไรที่น่าตกใจ’ ราชาไนท์ริเวอร์คิดอย่างยำเกรง

 

เขาหันไปมองหานเซิ่น มันไม่มีทางที่หานเซิ่นจะทนต่อลมอันหนาวเย็นได้ ดังนั้นราชาไนท์ริเวอร์จึงคิดว่าควรจะรีบหันไปมองหานเซิ่นที่เปลี่ยนเป็นน้ำแข็ง

 

แต่เมื่อหันไป เขาก็พบว่าหานเซิ่นยืนอย่างสบายใจอยู่ที่เดิม ร่างกายของเขาดูเหมือนกับหยก แต่เขาก็ดูปกติดี มันดูไม่เหมือนว่าเขากำลังถูกแช่แข็งเลยสักนิด

 

ราชาไนท์ริเวอร์คิดกับตัวเอง ‘นี่มันอะไรกัน? ลมหนาวนั้นออกมาจากคางคกหยกระดับเทพเจ้า ซึ่งในระยะที่ใกล้ขนาดนี้แม้แต่ดยุกก็ไม่ควรจะต้านทานได้ ถ้าเราไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์ติดตัวอยู่ แม้แต่เราเองก็ต้องระมัดระวัง แต่แล้วทำไมหานเซิ่นถึงไม่ถูกแช่แข็ง?’

 

ขณะที่ราชาไนท์ริเวอร์ครุ่นคิดอยู่นั้น คางคกระดับเทพเจ้าก็หันไปมองที่ราชาไนท์ริเวอร์ เมื่อมันเห็นแผ่นหยกในมือของเขา เจ้าคางคกก็เลิกสนใจเขาและหันมามองที่หานเซิ่น

 

ราชาไนท์ริเวอร์หัวเราะ “ไม่รู้ว่าเจ้าใช้อะไรเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกแช่แข็ง แต่แผ่นหยกผู้พิทักษ์เป็นข้อตกลงระหว่างคางคกหยกและเผ่าพันธุ์ของพวกเรา ถ้าไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์อยู่ คางคกหยกจะไม่ปล่อยให้เจ้าอยู่ที่นี่ได้ เขาจะกินเจ้า เจ้าอวดดีเกินไปที่มาที่นี่ และตอนนี้เจ้าก็ต้องชดใช้ด้วยความตาย”

 

คางคกหยกมองหานเซิ่นที่อยู่อีกด้านหนึ่งของประตู แต่มันไม่ได้ทำอะไรเขา มันเพียงแค่เดินหน้าต่อไปที่แอ่งน้ำตามปกติ

 

ราชาไนท์ริเวอร์เกิดสงสัยขึ้นมา “นี่คางคกหยกไม่ได้กินใครมาเป็นเวลานานจนไม่ได้สนใจเนื้ออีกแล้วอย่างนั้นหรอ?”

 

เมื่อคางคกหยกมาถึงที่แอ่งน้ำ พวกคางคกหยกน้อยก็พากันออกมา ตอนนี้พวกมันมีขนาดพอๆกับลูกฟุตบอล และพวกมันทุกตัวก็แวววาวราวกับหยกเช่นเดียวกัน พวกมันทั้งหมดดูงดงาม

 

เมื่อคางคกหยกขึ้นมาจากน้ำ พวกมันก็เห็นหานเซิ่นยืนอยู่ใกล้กับประตู พวกมันบางตัวเข้ามาหาหานเซิ่น เมื่อเห็นอย่างนั้นมันก็ทำให้ราชาไนท์ริเวอร์รู้สึกดีใจอย่างมาก

 

‘ดี! ดี! ดี! ถึงแม้คางคกหยกน้อยพวกนี้จะยังไม่แข็งแกร่งเท่ากับคางคกหยกที่โตเต็มที่ แต่ถ้าพวกมันโจมตีหานเซิ่นและเขาขัดขืนขึ้นมา เขาก็จะถูกฆ่าโดยคางคกหยกระดับเทพเจ้า’ ราชาไนท์ริเวอร์คิดด้วยรอยยิ้ม

 

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ราชาไนท์ริเวอร์อึ้งไป

 

คางคกหยกไม่ได้เข้ามาโจมตีหานเซิ่น เมื่อพวกมันปีนป่ายรอบๆตัวของเขา เขาย่อตัวลงและเริ่มลูบหัวของพวกมัน หลังจากนั้นเขาก็อุ้มพวกมัน 2 ตัวขึ้นมา

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?” ราชาไนท์ริเวอร์ไม่รู้จะคิดยังไงกับสิ่งที่เห็น

 

คางคกหยกถูกคิดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่โหดร้าย นั่นเพราะรีเบทได้ทำข้อตกลงกับมันว่ามีแค่คนที่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์เท่านั้นที่จะได้รับอนุญาตให้เข้ามาใกล้มันได้ อย่างไรก็ตามไม่มีใครกล้าเข้ามาในสถานที่ที่มันอาศัยอยู่โดยไม่มีแผ่นหินผู้พิทักษ์

 

ความจริงที่ว่าคางคกหยกไม่ได้กินหานเซิ่น ทำให้ราชาไนท์ริเวอร์ประหลาดใจ แต่การได้เห็นหานเซิ่นเล่นกับลูกๆของสิ่งมีชีวิตระดับเทพเจ้าเป็นอะไรที่แปลกประหลาดยิ่งกว่า

 

เมื่อคางคกหยกน้อยทั้งหลายไม่ตามมา คางคกหยกระดับเทพเจ้าก็หยุดเดินและหันกลับมามองที่หานเซิ่น

 

‘เขากล้าจะสัมผัสคางคกหยกน้อยอย่างนั้นหรอ? คางคกหยกระดับเทพเจ้าจะต้องโกรธกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน’ ราชาไนท์ริเวอร์คิด

 

แต่คางคกหยกระดับเทพเจ้าแค่ส่งเสียงออกมา หลังจากนั้นมันก็หันกลับไปและเริ่มขึ้นไปบนน้ำตกที่ถูกแช่แข็ง

 

หานเซิ่นที่อุ้มคางคกหยกน้อย 2 ตัวอยู่ก็ตามเหล่าคางคกหยกน้อยตัวอื่นขึ้นไปบนน้ำตกเช่นกัน

 

“เป็นไปได้ยังไง คางคกหยกระดับเทพเจ้าอนุญาตให้คนนอกไปนั่งข้างๆมันเนี่ยนะ? ราชาไนท์ริเวอร์อึ้งไป 

 

 

ตอนที่ 2193

 

หานเซิ่นยืนอยู่ด้านบนของน้ำตกรวมกับพวกคางคกหยก และกำลังดูดซับพลังจันทราและพลังน้ำแข็งเข้าไป

 

เมื่อราชาไนท์ริเวอร์เห็นอย่างนั้น ใบหน้าของเขาก็บูดเบี้ยว

‘นี่มันต้องถูกจัดวางเอาไว้ก่อนที่นางจะจากไปแน่ๆ นั่นคงจะเป็นเหตุผลที่นางอนุญาตให้เขามาเป็นผู้พิทักษ์ตำหนักเย็น ทำไมนางถึงได้ปฏิบัติกับคนนอกดีขนาดนี้โดยไม่คิดถึงคนในเผ่าพันธุ์ตัวเอง?’

 

ราชาไนท์ริเวอร์คิดว่านี่ต้องเป็นแผนการที่ถูกวางเอาไว้โดยอี๋ซา นั่นเป็นคำอธิบายเดียวที่เขาจะคิดได้ถึงความต้านทานต่อพลังอันหนาวเย็นของหานเซิ่นและมิตรภาพของเขากับเหล่าคางคกหยก

 

ราชาไนท์ริเวอร์โกรธ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับหานเซิ่นได้ เขารู้สึกเสียใจที่อนุญาตให้หานเซิ่นเข้ามาในดาวเบลด ถ้าเขาไม่ยอมทำตามคำขอของหานเซิ่น หานเซิ่นก็คงจะไม่สามารถทำอะไรแบบนี้ได้

 

ราชาไนท์ริเวอร์เลิกสนใจหานเซิ่น เขาเริ่มใช้วิชาจีโนของเขาเพื่อดูดซับแสงจันทร์เข้าไป

 

แต่ในจังหวะที่เขากำลังเตรียมจะดูดซับแสงจันทร์เข้าไปนั้น หานเซิ่นที่อยู่บนน้ำตกก็ก้าวออกมาข้างหน้าและเดินไปอยู่ตรงหน้าของพระจันทร์ที่คางคกหยกพ่นออกมา ซึ่งการทำแบบนั้นเขาจะบดบังแสงจันทร์ที่จะส่องไปหาราชาไนท์ริเวอร์โดยสมบูรณ์

 

บริเวณที่ราชาไนท์ริเวอร์อยู่ตกอยู่ในความมืด เขาตกอยู่ภายใต้เงาของหานเซิ่น ทำให้เขาไม่สามารถเห็นแสงจันทร์ที่จะดูดซับได้

 

‘บัดซบ!’ ราชาไนท์ริเวอร์คิด แต่ต่อหน้าคางคกหยกระดับเทพเจ้า เขาไม่กล้าจะส่งเสียงดังรบกวน เขาไม่อยากไปขัดจังหวะคางคกหยกเทพเจ้า ซึ่งกำลังอยู่ระหว่างการปลดปล่อยแสงจันทร์ออกมา

 

ราชาไนท์ริเวอร์ไม่ได้คิดว่าคางคกหยกเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีจิตใจกว้างขวางอะไร เพราะเจ้าคางคกหยกระดับเทพเจ้าเคยมีชื่อเสียงเรื่องความโหดร้าย ครั้งหนึ่งมันเคยกลืนกินดาวทั้งดวงและฆ่าชีวิตของผู้คนนับไม่ถ้วน ตัวตนที่แท้จริงของมันจึงไม่ทีทางเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นมิตรไปได้

 

คางคกหยกระดับเทพเจ้าไม่ได้มาอยู่ในแนร์โรว์มูนในฐานะผู้อยู่ภายใต้บัญชาของรีเบท แต่มันเป็นความสัมพันธ์แบบหุ้นส่วน

 

คางคกหยกจำเป็นต้องพ่นแสงจันทร์ออกมาเพื่อฝึกวิชาจีโนของมัน ซึ่งแนร์โรว์มูนมีดวงจันทร์อย่างมากมาย ดังนั้นมันจึงเป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการฝึกฝนของมัน

 

คางคกหยกมีเจตนาที่จะเข้ามาในแนร์โรว์มูนโดยการใช้กำลัง มันเริ่มสงครามและในระหว่างสงครามนั้น มันก็คงจะดับดวงไฟภายในจีโนฮอลล์ของรีเบทด้วย โชคดีที่ทางเอ็กซ์ตรีมคิงยื่นมือเข้ามาช่วย พวกเขาหยุดเจ้าคางคกหยกระดับเทพเจ้าเอาไว้และจัดทำข้อตกลงระหว่างคางคกหยกกับรีเบทขึ้นมา

 

เจ้าคางคกหยกได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ภายในแนร์โรว์มูนได้ ซึ่งในเวลาเดียวกันรีเบทจะคอยดูแลมัน แต่รีเบทก็สามารถส่งใครคนหนึ่งที่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์มาเพื่อดูดซับพลังแสงจันทร์ของมันได้เช่นกัน และถ้าแนร์โรว์มูนเผชิญหน้ากับวิกฤติ คางคกหยกระดับเทพเจ้าก็จะยื่นมือเข้าช่วย

 

ตลอดเวลาหลายปีมราผ่านมา คางคกหยกถูกดูแลโดยรีเบท และตลอดช่วงเวลานั้นหนึ่งในรีเบทก็จะถูกเลือกให้มาดูดซับแสงจันทร์ มันเป็นความสัมพันธ์ที่สงบสุขไร้ซึ่งความบาดหมาง

 

ราชันอย่างราชาไนท์ริเวอร์นั้นมีอายุมาก เขายังคงจดจำช่วงเวลาที่เจ้าคางคกหยกพยายามใช้กำลังเพื่อฝ่าเข้ามาในแนร์โรว์มูนได้ ความหวาดกลัวในตอนนั้นยังคงฝังลึกมาจนถึงทุกวันนี้ คนที่อายุมากอย่างเขารู้ดีกว่าไม่ควรไปยั่วให้มันโกรธ

 

ตอนนี้หานเซิ่นกำลังบดบังแสงจันทร์อยู่ ความเศร้าหมองปรากฏบนใบหน้าของราชาไนท์ริเวอร์ หน้าผากของเขาเปลี่ยนสีเขียวและเส้นเลือดในดวงตาของเขาก็ดูเหมือนกับว่ากำลังจะระเบิดออกมา แต่เขาไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้

 

ราชาไนท์ริเวอร์กัดฟันและมองไปรอบๆ เขาคิดกับตัวเอง ‘ถ้าหานเซิ่นขึ้นไปบนนั้นได้ แบบนั้นแล้วเราก็ควรเลือกที่สถานที่อื่นสำหรับนั่งลงเช่นกัน’

 

ราชาไนท์ริเวอร์ต้องการจะขยับไปในตำแหน่งอื่น แต่เขาไม่กล้าเข้าไปใกล้น้ำตก เขาแค่ต้องการจะหาตำแหน่งอื่นเพื่อดูดซับแสงจันทร์โดยตกอยู่ภายใต้เงาของหานเซิ่น

 

ราชาไนท์ริเวอร์ไม่แน่ใจว่าจะทำแบบนั้นได้หรือไม่ เพราะข้อตกลงกับคางคกหยกระดับเทพเจ้าบอกเอาไว้ว่าผู้พิทักษ์จะต้องอยู่บนระเบียงเท่านั้น

 

ถ้าเขาไปที่อื่นไม่ได้ อย่างนั้นแล้วมันก็จะไม่มีแสงจันทร์แม้แต่นิดเดียวที่ส่องมาถึงตัวของเขา เขาไม่สามารถฝึกวิชาได้ ซึ่งแน่นอนว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาจะยินยอมปล่อยให้มันเกิดขึ้น

 

ราชาไนท์ริเวอร์รวบรวมความกล้าเพื่อเสี่ยงขยับไปที่อื่น ในขณะที่จับจ้องไปคางคกหยกระดับเทพเจ้า เขายกขาข้างหนึ่งขึ้นด้วยเจตนาที่จะวางมันลงภายนอกระเบียง

 

แต่ในจังหวะที่เขายกขาขึ้นมา เจ้าคางคกหยกระดับเทพเจ้าที่อยู่บนน้ำตกก็ขยับลูกตามองมาทางเขา ราชาไนท์ริเวอร์รู้สึกหนาวถึงกระดูกสันหลัง เขาหยุดชะงักไปราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากของเขา และเขาไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกนิ้ว เขาค่อยๆดึงขาของตัวเองกลับมา

 

คางคกหยกระดับเทพเจ้ากลับไปมองท้องฟ้าอีกครั้งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“ทำไม…ทำไม…ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?”

 

มันเป็นอะไรที่ยากลำบากกว่าที่ราชาไนท์ริเวอร์จะได้ตำแหน่งผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นมา ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ แต่เขากลับไม่สามารถเห็นแสงจันทร์ที่คางคกหยกระดับเทพเจ้าพ่นออกมาได้ เขาได้แต่นั่งอย่างไร้ประโยชน์ราวกับเป็นยามรักษาการณ์ทั่วๆไปคนหนึ่ง

 

“หานเซิ่น… หานเซิ่น… ข้าจะฆ่าเจ้า…” ราชาไนท์ริเวอร์พึมพำกับตัวเองขณะที่จ้องไปที่ด้านหลังของชายที่กำลังยืนอยู่บนน้ำตก

 

แน่นอนว่าในขณะที่คางคกหยกระดับเทพเจ้ายังอยู่ที่นี่ ราชาไนท์ริเวอร์ก็ได้แต่อยู่นิ่งๆภายในระเบียงของบ้าน เขากัดฟันแน่นจนพวกมันเกือบจะถูกบดกลายเป็นผง

 

หานเซิ่นไม่แบ่งแสงจันทร์ให้กับราชาไนท์ริเวอร์เลยสักนิดเดียว เขายืนอยู่ตรงหน้าแสงจันทร์ที่คางคกหยกระดับเทพเจ้าพ่นออกมา พร้อมกับดูดซับพลังของมันเข้าไปให้ได้มากที่สุด

 

หานเซิ่นรู้ว่าราชาไนท์ริเวอร์จะโกรธแค้นเขาในเรื่องนี้ แต่แล้วมันจะยังไง? ถ้าหานเซิ่นยอมแพ้โดยไม่ต่อสู้ นั่นจะเป็นสิ่งที่ทำให้ราชาไนท์ริเวอร์มีความสุข และมันก็จะมีแต่จะทำให้ความก้าวหน้าในการเพิ่มระดับของหานเซิ่นถูกหยุดไป

 

มนุษยชาติเกิดมาเพื่อการแข่งขัน มันเริ่มตั้งแต่ที่พวกเขายังเป็นแค่ตัวอสุจิในหมู่ตัวอสุจิอื่นๆนับพันล้าน ทุกสิ่งทุกอย่างคือการแข่งขัน แม้แต่ในครอบครัวการต่อสู้กันระหว่างพี่น้องเพื่อแย่งชิงทรัพยากรก็เป็นอะไรที่เห็นได้บ่อยๆ มนุษย์จะต่อสู้กับเพื่อนร่วมชั้นเพื่อโอกาส หรือต่อสู้กับเพื่อนร่วมงานเพื่อความก้าวหน้า พวกเขาต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตอื่นเพื่อแย่งชิงอาหาร และต่อสู้เพื่อโอกาสที่จะเห็นคนที่วิวัฒนาการเป็นคนแรก

 

คนที่ปฏิเสธจะต่อสู้ ไม่มีวันจะเหนือกว่าคนอื่น พวกเขาไม่มีวันที่จะไปถึงจุดสูงสุด

 

ถ้าหานเซิ่นหวาดกลัวที่จะต่อสู้ เขาก็คงจะไม่เดินทางบนเส้นทางที่กำลังเดินอยู่ในตอนนี้ แทนที่จะมาจักรวาลจีโน เขาสามารถอยู่บ้านอย่างมีความสุขกับครอบครัว

 

ใครก็ตามที่เดินทางมาจักรวาลจีโนไม่ว่าจะเป็นหานเซิ่นหรือหนิงเยวี่ย พวกเขาต่างรู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้ พวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อก้าวไปข้างหน้า

 

ราชาไนท์ริเวอร์ตัดขาดหานเซิ่นจากทรัพยากรทั้งหมดของรีเบท นั่นหมายความว่าเขาหยุดหานเซิ่นจากโอกาสในการวิวัฒนาการ ซึ่งมันเลวร้ายไม่ต่างไปจากการฆ่าคนในครอบครัวของหานเซิ่น และนั่นหมายความว่าหานเซิ่นจะไม่สามารถสงบศึกกับเขาได้อีกต่อไป

 

ในจังหวะที่หานเซิ่นรับมรกดมา เขาก็รู้ว่าหนึ่งในพวกเขาจำต้องเป็นฝ่ายที่เจ็บปวด

 

ราชาไนท์ริเวอร์ยืนอยู่บนระเบียงและจ้องมองไปยังเงาที่อยู่ด้านบนของน้ำตก เขาต้องการจะฆ่าหานเซิ่นอย่างที่สุด แต่เขาทำได้แค่ยืนดูอีกฝ่ายดูดซับแสงจันทร์เข้าไป

 

หานเซิ่นดูเยือกเย็นและภาคภูมิ ในจิตใจของเขาสาบานว่าถ้าใครก็ตามมาต่อสู้กับเขาเพื่อทรัพยากร พวกเขาก็จะเป็นคนถูกทิ้งให้กินฝุ่น

 

เงานั้นเป็นเหมือนกับขุนเขา และมันทิ้งให้ราชาไนท์ริเวอร์อ้าปากค้าง เขาต้องการจะฆ่าหานเซิ่นจริงๆ และเขาก็เริ่มวางแผนการที่จะทำให้หานเซิ่นตาย 

 

 

ตอนที่ 2194

 

แสงจันทร์สว่างไสว และหานเซิ่นยังคงยืนอยู่ใกล้ๆกับคางคกหยก เขาดูดซับพลังจันทราและพลังน้ำแข็งเข้าไปได้อย่างเงียบๆ

 

คางคกหยกปฏิบัติกับหานเซิ่นเป็นอย่างดี เนื่องจากความเชี่ยวชาญในวิชากายหยกของเขา หลังจากที่เขาดูดซับพลังจันทราและพลังน้ำแข็งเข้าไป พลังและออร่าของเขาก็กลายเป็นอะไรที่ใกล้เคียงกับของคางคกหยก นั่นเป็นเหตุผลที่คางคกหยกไม่ว่าอะไรที่เขาจะไปอยู่ตรงนั้นด้วย

 

แต่นั่นยังไม่ใช่เหตุผลทั้งหมดที่คางคกหยกปฏิบัติกับเขาเป็นพิเศษ ความเมตตาส่วนใหญ่ของคางคกหยกระดับเทพเจ้าจริงๆแล้วมาจากเหตุผลสำคัญอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งก็คือความจริงที่หานเซิ่นเป็นบุตรแห่งจันทรา

 

ที่ไหนก็ตามที่หานเซิ่นไป พระจันทร์จะมอบแสงจันทร์ให้กับเขา และเนื่องจากคางคกหยกจำเป็นต้องพ่นพระจันทร์ออกมาเพื่อฝึกวิชาจีโนของมัน ด้วยเหตุนั้นตัวตนของหานเซิ่นจึงมีประโยชน์ต่อพวกมัน มันเป็นเรื่องดีสำหรับคางคกระดับเทพเจ้าและคางคกน้อยตัวอื่นๆ ดังนั้นคางคกหยกจึงปล่อยให้หานเซิ่นทำอะไรที่เขาต้องการ

 

หานเซิ่นรู้ว่าความเป็นมิตรขึ้นอยู่กับการแลกเปลี่ยนของเขา เขามีประโยชน์ต่อคางคกหยก และนั่นก็เป็นเหตุผลที่มันปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดี ไม่อย่างนั้นซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าอย่างมันก็คงจะบังคับให้เขาอยู่บนระเบียงเหมือนอย่างราชาไนท์ริเวอร์

 

หานเซิ่นไม่คิดว่าตัวเองงดงามมากไปกว่าคนอื่น และถึงแม้เขาจะหล่อเหลา เขาก็ไม่คิดว่าเจ้าคางคกหยกจะสามารถตัดสินความงามของมนุษย์คนหนึ่งได้

 

หานเซิ่นคิดได้แบบนั้น หลังจากที่เขานั่งลงและใช้เวลาครุ่นคิดกับมันดีๆ

 

หานเซิ่นได้สังเกตความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเจ้าคางคกหยกระดับเทพเจ้าอย่างใกล้ชิด ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่กล้าต่อสู้กับราชาไนท์ริเวอร์เพื่อดูดซับพลังแสงจันทร์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์อยู่ หานเซิ่นรู้สึกตัวว่าเจ้าคางคกหยกต้องการเขาและเจ้าคางคกก็จะไม่โกรธเพียงเพราะเขาไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์อยู่

 

พลังจันทราและพลังน้ำแข็งไหลเข้าไปในตัวของหานเซิ่น พวกมันทำให้ยีนของเขาค่อยๆวิวัฒนาการไปอย่างเงียบๆ

 

24 ชั่วโมงผ่านไป ราชาไนท์ริเวอร์ยังคงนั่งอยู่บนระเบียง ร่างกายของหานเซิ่นบดบังดวงจันทร์เอาไว้อย่างสมบูรณ์ ทำให้ราชาไนท์ริเวอร์ไม่สามารถดูดซับแสงจันทร์ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

 

มันไม่สำคัญว่าราชาไนท์ริเวอร์จะโกรธสักแค่ไหน ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือนั่งอยู่ตรงนั้น เขาไม่สามารถจากไปได้ เขาต้องรอจนกระทั่วคางคกหยกกลับเข้ามาในตำหนักเย็น เมื่อมันหายเข้าไปในประตูแล้ว เขาถึงจะออกไปจากระเบียงได้

 

แต่ราชาไนท์ริเวอร์ไม่มีแผนจะไปที่ไหนทั้งนั้น เขากำลังรอให้คางคกหยกกลับเข้าไปในตำหนักเย็น หานเซิ่นเป็นแค่มาร์ควิสคนหนึ่ง และเขาได้หยามศักดิ์ศรีของราชาไนท์ริเวอร์เป็นอย่างมาก นี่เป็นบางสิ่งที่ราชาไนท์ริเวอร์จะไม่ยอนทน เขาจะรอจนกระทั่งเจ้าคางคกหยกกลับเข้าไปในตำหนักเย็น และเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะฆ่าหานเซิ่น

 

แต่ถึงอี๋ซาจะตายไปแล้ว การฆ่าหานเซิ่นก็ยังทำความเสียหายต่อชื่อเสียงของเขา แต่มันไม่มีใครจะมาละเมิดราชาไนท์ริเวอร์เพื่อปกป้องหานเซิ่นได้

 

ราชาไนท์ริเวอร์มั่นใจในตัวเองอย่างมาก เขารู้ถึงขีดจำกัดของตัวเองดี เขารู้ว่าอะไรที่ทำได้และทำไม่ได้ ไม่อย่างนั้นในตอนที่อี๋ซายังมีชีวิตอยู่ดี เขาก็คงจะไม่รออย่างใจเย็นและไม่เคยนำภัยมาสู่หานเซิ่น

 

ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ราชาไนท์ริเวอร์ใจเย็นขึ้นเรื่อยๆ เขาให้ความสนใจกับเวลาเป็นพิเศษ เขารู้ว่าทุกเข็มนาฬิกาที่เดินไปจะนำหานเซิ่นเข้าไปใกล้ความตายเรื่อยๆ

 

ในที่สุดคางคกหยกระดับเทพเจ้าก็พาคางคกหยกน้อยลงมาจากน้ำตก หลังจากนั้นพวกมันก็กลับเข้าไปในถ้ำหินอย่างที่ทำอยู่เสมอๆ

 

ราชาไนท์ริเวอร์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาจ้องมองไปที่หานเซิ่นด้วยดวงตาที่ดูแน่วแน่

 

ราชาไนท์ริเวอร์รู้ว่าเพื่อจะฆ่าใครบางคน เขาต้องใจเย็นเอาไว้ การให้ความโกรธเข้าครอบงำจะทำให้สูญเสียการควบคุมตัวเองไป ความผิดพลาดมักเกิดขึ้นบ่อยๆจากปล่อยให้ความโกรธควบคุมตัวเอง ถึงแม้หานเซิ่นจะเป็นแค่มาร์ควิสคนหนึ่ง ราชาไนท์ริเวอร์ก็ไม่อยากจะทิ้งหลักฐานเอาไว้มากจนเกินไป

 

ราชาไนท์ริเวอร์ไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียงที่สุดในรีเบท พรสวรรค์ของเขาถือว่าอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น มันถือเป็นอะไรที่ค่อนข้างแปลกที่เขารอดและวิวัฒนาการมาถึงระดับราชันได้ ในขณะที่อัจฉริยะรุ่นเดียวกับเขาตายไปกันหมด

 

เมื่อคางคกหยกทั้งหมดกลับเข้าไปในถ้ำหินและประหินปิดลงแล้ว ราชาไนท์ริเวอร์ก็เริ่มเดินตรงเข้าไปหาหานเซิ่นในทันที เขาดูสงบนิ่งราวกับน้ำในบ่อ

 

“หานเซิ่น เจ้ายังเด็กเกินไป เจ้าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เจ้าไม่รู้ว่าอะไรที่ควรทำและไม่ควรทำ” ราชาไนท์ริเวอร์พูดขณะที่เดินเข้าไปหาหานเซิ่น

 

เขาไม่ได้มีแผนที่จะจู่โจมในทันที เขาแค่เดินไปตามเส้นทางที่นำไปสู่หานเซิ่น ชุดสีดำของเขาโบกสะบัดท่ามกลางสายลมในยามค่ำคืน

 

มันไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถฆ่าหานเซิ่นได้ เขาแค่ไม่อยากจะทำมันที่นี่เผื่อในกรณีที่เขาเกิดไปรบกวนคางคกหยกระดับเทพเจ้าเข้า

 

ถึงแม้ราชาไนท์ริเวอร์จะรู้ว่าคางคกระดับเทพเจ้าจะไม่ล้างแค้นเขาต่อความตายของหานเซิ่น แต่ถ้าเขามีแผนที่จะฆ่าหานเซิ่น เขาต้องฆ่าภายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว เขาไม่สามารถปล่อยให้หานเซิ่นมีโอกาสหนีไปได้ เขาจำเป็นต้องจบทุกอย่างในการโจมตีครั้งเดียว

 

“โอ้ ข้าไม่รู้อย่างนั้นหรอ? ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกข้าได้ไหมว่าข้าควรทำอะไร?” หานเซิ่นถามพร้อมกับหัวเราะออกมา

 

“รอคอย เจ้าจำเป็นต้องอดทนและรอให้โอกาสมาถึง นักสู้ที่มีประสบการณ์จะมีความคิดนี้เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง” ราชาไนท์ริเวอร์พูด ริบบิ้นสีดำเริ่มหมุนวนรอบมือของเขา มันเป็นเหมือนกับงูที่ขดและเรื่อยรอบๆกิ่งไม้กิ่งหนึ่ง

 

“ท่านพูดถูก!” หานเซิ่นพยักหน้า

 

ราชาไนท์ริเวอร์หัวเราะและพูด “ถ้าอย่างนั้นมันก็ดูเหมือนว่าเจ้ายังพอจะเยียวยาได้ ข้าจะมอบโอกาสให้กับเจ้าอีกสักครั้ง”

 

“ไปจากที่นี่และอย่าได้ก้าวเท้าเข้ามาบนดาวเบลดอีก”

 

หานเซิ่นหยุดเดินและหันกลับมามองราชาไนท์ริเวอร์ด้วยความดูถูก

“สิ่งที่ท่านพูดอาจจะถูก แต่ท่านไม่รู้ถึงสายตาของข้า”

 

“นั่นหมายความว่ายังไง?” ราชาไนท์ริเวอร์ถามอย่างใจเย็น

 

หานเซิ่นหัวเราะ “ในสายตาของข้า ท่านไม่ใช่คนที่แข็งแกร่ง แบบนั้นทำไมข้าต้องรอคอยด้วย?”

 

“พูดได้ดี ถ้าอย่างนั้นเจ้าคงจะเตรียมตัวรับโทสะของราชันคนหนึ่งแล้วสินะ”

ราชาไนท์ริเวอร์พูดอย่างใจเย็น หลังจากนั้นมือของเขาก็ห่อหุ้มไปด้วยดอกกุหลาบน้ำสีดำ

 

น้ำสีดำกลายเป็นอสูรขนาดมหึมาที่แม้แต่ภูเขาทั้งลูกก็สามารถกลืนกินได้

 

ภาพของแม่น้ำเป็นอะไรที่น่าตกใจ ราชาไนท์ริเวอร์กำลังใช้วิชาจีโนที่ทรงพลังที่สุดของเขา เขาไม่ได้ออมมือเลยแม้แต่น้อย

 

ขณะที่หานเซิ่นดูเหมือนจะกำลังถูกกลืนกินโดยน้ำสีดำ ทันใดนั้นก็มีแสงสีฟ้าปรากฏขึ้นมาและก่อตัวเป็นโล่โปร่งใสที่ห่อหุ้มหานเซิ่นเอาไว้

 

ตูม!

 

อสูรน้ำสีดำที่น่าสะพรึงพุ่งลงมาและกลืนกินผืนดินที่หานเซิ่นอยู่เข้าไป มีรอยฉีกขาดเกิดขึ้นบนพื้นดินราวกับว่าผิวของดวงดาวเป็นแอปเปิล

 

“ข้ารู้ว่าเจ้ามีพลังป้องกันการโจมตีระดับราชันอยู่ แต่ไนท์ริเวอร์บีสต์ก็อตนั้นต่างออกไป พลังของมันอาจจะไม่ได้รุนแรงที่สุดในบรรดาการโจมตีระดับราชัน แต่มันอาจจะเป็นการโจมตีที่ยาวนานที่สุดเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าสมบัติของเจ้าจะทรงพลังสักแค่ไหน มันก็ไม่มีทางจะทนต่อการโจมตีนี้ได้ถ้าไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน” ราชาไนท์ริเวอร์พูดอย่างเลือดเย็น

 

อสูรน้ำสีดำเข้าห่อหุ้มรอบโล่ป้องกันของหานเซิ่นและมันไม่ได้ถอยกลับมา พลังของมันเป็นเหมือนกรดที่กัดกร่อนพลังงานของโล่ป้องกันสีฟ้า