Snow Eagle Lord อินทรีหิมะเจ้าดินแดน ภาคที่ 31 ตอนที่ 24-25

 ตอนที่ 24 การสืบเสาะ

โดย

Ink Stone_Fantasy

โลกทิพย์นิจนิรันดร์ ภายใน ‘เมืองซีซาน’ ซึ่งเป็นเมืองโบร่ำโบราณอันหรูหราแห่งหนึ่ง มีผู้บำเพ็ญจำนวนนับไม่ถ้วน ที่นี่คือสถานที่ซึ่งยักษ์ใหญ่ขั้นอลวน ‘บรรพชนซีซาน’ เป็นผู้ริเริ่มก่อตั้งขึ้น ผู้บำเพ็ญจำนวนนับไม่ถ้วนวาดใันที่จะได้คารวะเข้าสู่สำนักของเขา ถึงแม้จะมิอาจเข้าสำนักได้ แต่ที่นี่ก็มีเขาคอยปกป้อง ผู้บำเพ็ญกลุ่มใหญ่จึงอยู่อาศัยด้วยความเต็มใจ

ณ หอสุราแห่งหนึ่ง

ตงป๋อเสวี่ยอิงในอาภรณ์ขาวเนื้อหนานั่งอยู่ตรงมุมตามลำพังที่โต๊ะตัวหนึ่ง บนโต๊ะก็คือสุราอาหารชั้นเลิศอันเลื่องชื่อที่สุดของหอสุรา ถึงแม้ว่าจะกำลังกิน แต่กินไปแล้วหัวคิ้วกลับขมวดมุ่นอยู่ตลอดเวลา นี่ทำให้ผู้ดูแลของหอสุราที่อยู่ด้านข้างอดที่จะเข้ามาถามมิได้ว่า “หรือว่าสุราอาหารไม่ถูกปากท่านขอรับ”

“เจ้าถอยไปเสีย” ตงป๋อเสวี่ยอิงออกคำสั่งประโยคหนึ่ง

ผู้ดูแลของหอสุราถอยหลังกรูด ไม่ถามมากความอีก

ตงป๋อเสวี่ยอิงขมวดคิ้วมุ่นเช่นเดิม “จะสืบเสาะอย่างไรเล่า ที่แท้แล้วควรจะสืบเสาะหาฝูงมารผลาญทำลายที่แฝงตัวอยู่เช่นไรดี”

โลกทิพย์ทั้งสามล้วนสนับสนุนอย่างสุดกำลัง ตอนนี้ข้อมูลข่าวสารจำนวนมากก็ถูกส่งมาให้ตงป๋อเสวี่ยอิงที่นี่ แต่การมองดูทะเลข้อมูลก็ทำให้ตงป๋อเสวี่ยอิงเข้าใจว่า…การจะเสาะหาฝูงมารผลาญทำลายที่แฝงตัวเข้ามานั้นเป็นเรื่องยากเย็นอย่างยิ่ง! ฝีมือของเหล่าเทพจักรวาลก็นับได้ว่าสุดยอดแล้ว ขุมอำนาจภายใต้อิทธิพลก็นับว่าแข็งแกร่งเช่นกัน แผ่ไปทั่วทุกหนแห่ง แต่กลับมิอาจจับกุมฝูงมารผลาญทำลายที่แฝงตัวเข้ามาได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

ครั้งเดียวก็ไม่มี!

มองดูข้อมูลในตอนนี้ ตงป๋อเสวี่ยอิงก็เข้าใจสาเหตุแล้ว

“ระแวดระวังเกินไป อีกทั้งพลังยุทธ์ก็ยังแข็งแกร่งเกินไปอีกด้วย” ตงป๋อเสวี่ยอิงเอ่ยพึมพำ

ในข้อมูลนั้นเป็นที่แน่นอนแล้วว่า ‘ยักษ์ใหญ่ขั้นอลวน’ ซึ่งถูกฝูงมารผลาญทำลายที่แฝงตัวอยู่สังหารมีทั้งสิ้นเก้าคน ตลอดระยะเวลาอันยาวนานจนกระทั่งถึงตอนนี้ โดยเฉลี่ยนแล้วล้านล้านปีจึงจะมียักษ์ใหญ่ขั้นอลวนคนหนึ่ง การเข่นฆ่าของพวกเขาส่วนใหญ่แล้วก็ยังมุ่งเป้าไปยังขุมอำนาจที่ค่อนข้างอ่อนแอกว่าอยู่สักหน่อย อย่างเช่นขุมอำนาจขนาดเล็กที่ ‘ขั้นรวมเป็นหนึ่ง’ ปกครองอยู่

ขุมอำนาจเช่นนี้มีมากมายเหลือคณา ถูก‘มารเหล่ากลืนกิน’ ทำลายทิ้งก็เห็นได้อยู่บ่อยๆ ดังนั้นฝูงมารผลาญทำลายลงมือก็เห็นได้ชัดเจนว่าไม่เป็นที่สะดุดตา

การที่ขุมอำนาจขนาดเล็กถูกกลืนกินล้างผลาญ แล้วสามารถแน่ใจได้ว่าเป็นฝีมือของฝูงมารผลาญทำลายก็มีเกินกว่าร้อยครั้ง! บวกกับที่อากาศอันสับสนอลหม่านกว้างใหญ่ไพศาล ขุมอำนาจขนาดเล็กถูกทำลายล้างก็เป็นเรื่องที่พบเห็นได้บ่อย เกรงว่าที่ไม่ถูกค้นพบก็จะมีมากมายยิ่งกว่า หลายพันครั้งก็มีความเป็นไปได้

ในทางกลับกันคาดว่า ‘ขั้นอลวน’ ก็มีเพียงแค่เก้าครั้งนั้นเท่านั้น!

เพราะการดับสูญของยักษ์ใหญ่ขั้นอลวนนั้นเป็นเรื่องใหญ่โตอย่างยิ่ง การดับสูญของขั้นอลวนทุกคนล้วนสั่นสะเทือนใต้หล้า จะดึงดูดให้เหล่าเทพจักรวาลไปตรวจสอบ เป็นสิ่งที่มิอาจปกปิดได้ แต่ในทางกลับกัน การล่มสลายของขุมอำนาจขนาดเล็กกลับเป็นเรื่องที่พบเห็นได้บ่อยมาก

“จัดการยักษ์ใหญ่ขั้นอลวน โดยเฉลี่ยแล้วล้านล้านปีจึงจะมีสักครั้งหนึ่ง ช่างเนิ่นนานเหลือเกิน ข้าตรวจสอบขุมอำนาจขนาดเล็กแต่ละแห่งก็จะเหมาะสมกว่า” ตงป๋อเสวี่ยอิงใคร่ครวญ “อีกทั้งสถานที่ที่ขั้นอลวนรักษาการณ์อยู่ เวรยามก็ยิ่งแน่นหนา ฝูงมารผลาญทำลายประมาทแม้เพียงเล็กน้อยก็อาจเปิดเผยแล้ว! ความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะอาศัยอยู่ที่สถานที่ห่างไกลบางแห่งก็ยิ่งมีความเป็นไปได้สูงขึ้น”

“อืม…”

“ดูเหมือนว่าฝูงมารผลาญทำลายจะมีวิธีการล่วงรู้พลังยุทธ์ของผู้บำเพ็ญ แม้กระทั่งเทพจักรวาลซ่อนเร้นกลิ่นอาย พวกเขาก็สามารถล่วงรู้ได้ทั้งสิ้น”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การจะสืบเสาะพวกเขา เช่นนั้นก็ใช้วิธีการที่โง่เง่าที่สุดก็แล้วกัน”

ตงป๋อเสวี่ยอิงคิดไปคิดมา อ้างอิงจากสิ่งที่ตนเชี่ยวชาญ ตัดสินใจใช้กลยุทธ์การสืบเสาะของตนเอง

พลังยุทธ์และของวิเศษในการป้องกันของตน รวมถึงการส่งถ่ายผ่านระยะทางอันไกลโพ้น ก็สามารถรับรองได้เพียงว่ายามที่ตนกำลังสืบเสาะฝูงมารผลาญทำลายนั้นมีหลักประกันในการรักษาชีวิตอย่างแน่นอน

สำหรับการสืบเสาะ ก็ยังจำเป็นต้องมีกลยุทธ์ มิฉะนั้นการจะหาตัวฝูงมารผลาญทำลายที่เชี่ยวชาญการซ่อนเร้นพลังยุทธ์และกลิ่นอายเหล่านั้นท่ามกลางอากาศอันสับสนอลหม่านอันแสนกว้างใหญ่… ก็เป็นการงมเข็มในมหาสมุทรโดยแท้!

……

เมื่อตัดสินใจเลือกกลยุทธ์ได้แน่นอนแล้วตงป๋อเสวี่ยอิงก็เผยรอยยิ้มออกมา แล้วเริ่มต้นกินอย่างผ่อนคลาย กินอาหารเลิศรสตรงหน้าจนหมดเกลี้ยง พอจ่ายค่าสุราอาหารแล้วก็เดินออกมาจากหอสุรา

เพิ่งออกจากประตูหอสุรา ก้าวเดินบนท้องถนนกว้าง

“พรึ่บ”

มุมปากของตงป๋อเสวี่ยอิงยิ้มน้อยๆ โลกลวงขนาดมโหฬารแห่งหนึ่งพลันปกคลุมเมืองขนาดมหึมาที่กินพื้นที่สิบล้านลี้แห่งนี้เอาไว้ สิงสาราสัตว์ภายในคูเมืองและผู้บำเพ็ญนับล้านล้านชีวิต แม้กระทั่ง ‘บรรพชนซีซาน’ ท่านนั้น แต่ละคนต่างก็ติดเข้าไปในเขตลวง ถึงอย่างไรบรรพชนซีซานก็เป็นเพียงแค่ยอดฝีมือระดับชั้นที่เจ็ดของเจดีย์ดาวคนหนึ่งเท่านั้น ระดับขั้นไม่นับว่าสูงมากนัก จิตใจก็นับว่าปกติธรรมดา แม้ว่าจะสามารถครองสติเอาไว้ได้อย่างทุลักทุเล รู้ว่าตนเป็นใคร! มิได้ถูกทำให้วิญญาณมืดบอดอย่างสิ้นเชิง แต่ก็จ่อมจมลงไปในสิ่งแวดล้อม ไม่สามารถดิ้นรนออกมาได้

ในขณะนี้คูเมืองขนาดมหึมาจ่อมจมอยู่ภายในโลกลวงอย่างสมบูรณ์แบบ

มีอยู่เพียงคนเดียวที่ตื่น

ตงป๋อเสวี่ยอิงในอาภรณ์ขาวเนื้อหนาเดินไปบนถนนพลางส่ายศีรษะน้อยๆ “ทุกคนในเมืองซีซานต่างก็พากันติดอยู่ในเขตลวง อ้างอิงจากข้อมูล ฝูงมารผลาญทำลายที่แฝงตัวเข้ามานั้นคงมีพลังยุทธ์แข็งแกร่งกันเป็นที่สุด ไม่ควรจะจ่อมจมลงไปอย่างง่ายดายเช่นนี้สิ! นอกจากนี้ ต่อให้จ่อมจม ‘ทางเดินโลกาพิศวง’ และ ‘ฝูงมารผลาญทำลาย’ ก็ไม่ควรจะไร้ปฏิกริยาใดๆ เช่นนี้”

อ้างอิงจากการตัดสิน ในเมืองซีซาน คงจะไม่มีฝูงมารผลาญทำลาย!

“แห่งต่อไป”

ตงป๋อเสวี่ยอิงเดินไป ห้วงมิติตรงหน้าก็บิดเบี้ยว เขาก้าวเข้าไปในนั้นแล้วก็หายลับตาไปมิอาจเห็นได้อีก

เขตลวงที่ปกคลุมเมืองซีซานก็เลือนหายไปอย่างสมบูรณ์แบบเช่นเดียวกัน ทุกคนฟื้นสติกลับคืน หลังจากที่ผู้ที่ถูกทำให้สติรับรู้มืดบอดเหล่านั้นได้สติกลับคืนมาแล้ว ต่างก็ลืมประสบการณ์ทั้งหมดที่เกิดขี้นในเขตลวง มีเพียง ‘บรรพชนซีซาน’ ท่านนั้นที่ยังสามารถรักษาความทรงจำภายในเขตลวงเอาไว้ได้

“เขตลวงหรือ ข้าติดเข้าไปในเขตลวงถึงอึดใจหนึ่งเชียวหรือ” บรรพชนซีซานตัวสั่นเทิ้มอยู่บ้าง แม้กระทั่งเขาสำรวจทั่วทั้งเมืองซีซาน ในใจก็ยังไม่สงบอยู่บ้าง แต่ก็ไม่กล้าสืบเสาะต่อไปอีกแล้ว

ถึงอย่างไรผู้ที่สามารถทำให้เขาจ่อมจมเข้าไปภายในเขตลวง ไม่สามารถหนีพ้นได้ชั่วอึดใจหนึ่งนั้น หากอยากสังหารเขาก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่ง

……

นี่คือโลกทิพย์กิเลนบูรพา ประเทศอื่นแห่งหนึ่งของดินแดนอันกว้างใหญ่ ภายในคูเมืองของประเทศแห่งนี้ก็มีผู้บำเพ็ญใช้ชีวิตอยู่เป็นจำนวนมาก

ในขณะนี้

เขตลวงปกคลุมไปทั่วทั้งประเทศ

บุรุษชุดขาวคนหนึ่งเดินออกมาจากกลางเขตลวง “ที่นี่ไม่มีฝูงมารผลาญทำลายเช่นเดิม แต่ว่ามีสมาชิกสำนักทิพย์โบราณอยู่มากพอสมควรทีเดียว”

ไม่นานนัก

ข่าวหนึ่งถูกรายงานขึ้นไปเป็นทอดๆ โลกทิพย์กิเลนบูรพาก็ย่อมต้องส่งยอดฝีมือมาจัดการอยู่แล้ว

……

ใช่แล้ว

นี่ก็คือกลยุทธ์ของตงป๋อเสวี่ยอิง

วิธีการที่ดูเหมือนจะโง่เง่าอย่างยิ่งวิธีหนึ่ง ตรวจสอบแต่ละแห่งอย่างไร้ซึ่งแบบแผน! อาศัยการส่งถ่ายผ่านระยะทางอันไกลโพ้น ตงป๋อเสวี่ยอิงก็สามารถไปมายังสถานที่ใดๆ ในโลกทิพย์ทั้งสามได้ตามอำเภอใจ แม้กระทั่งไปยังดินแดนบางแห่งในอากาศอันสับสนอลหม่านอันกว้างใหญ่ ก็ยังถูกเขตลวงอันใหญ่มหึมาแห่งหนึ่งปกคลุมไว้! สำหรับเขาแล้วฝูงมารผลาญทำลายที่แกร่งกล้าก็ควรจะสามารถกำจัดเขตลวงได้

อีกทั้งภายในเขตลวงที่ตนสร้างและควบคุม ก็เหนี่ยวนำข้อความของฝูงมารผลาญทำลายส่วนหนึ่ง ถ้าหากเป็นฝูงมารผลาญทำลายจ่อมจม ก็ควรจะถูกเปิดเผย!

น่าเสียดายที่ล้มเหลวทุกครั้ง…

ถึงอย่างไรเดิมทีฝูงมารผลาญทำลายที่แฝงตัวเข้ามาก็มีน้อยนิดอย่างยิ่งอยู่แล้ว โลกทิพย์ทั้งสามและอากาศอันสับสนอลหม่านก็กว้างใหญ่ไพศาลเกินไป แม้กระทั่งเขตลวงของตงป๋อเสวี่ยอิง ทุกครั้งที่สำรวจก็คือเมืองแห่งหนึ่ง แต่ก็มิได้ค้นพบฝูงมารผลาญทำลายใดๆ เลยแม้แต่คนเดียว

ในทางกลับกัน ‘สำนักทิพย์โบราณ’ และ ‘ลัทธิจอมมารดา’ เพราะตงป๋อเสวี่ยอิงสำรวจทุกหนแห่งอย่างไม่ย่อท้อต่อความลำบาก สำรวจแม้กระทั่งดินแดนที่อยู่ห่างไกลออกไปจำนวนหนึ่ง ก็ถูกเขาค้นพบสมาชิกไปไม่น้อย ถึงขนาดที่อาศัยเขตลวงค้นพบฐานที่มั่นจำนวนหนึ่งของสำนักทิพย์โบราณและลัทธิจอมมารดา ทำให้สองสำนักใหญ่เกิดความสูญเสียอย่างต่อเนื่อง

“นี่มันเรื่องอะไรกันนี่”

“เหตุใดจึงถูกเปิดเผยอีกแล้วเล่า”

สองสำนักใหญ่ต่างก็พากันฉงนใจ

ถึงอย่างไรตงป๋อเสวี่ยอิงก็สำแดงเขตลวงสำรวจทุกหนแห่งอย่างไม่ย่อท้อต่อความลำบาก แต่ก็มีอยู่ไม่กี่คนที่ล่วงรู้ ถึงอย่างไรขุมอำนาจขนาดเล็กโดยทั่วไป ที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือขั้นรวมเป็นหนึ่ง ภายใต้เขตลวงของตงป๋อเสวี่ยอิง จะสามารถครองสติรับรู้เอาไว้ได้อย่างไรกัน หลังจากที่เขตลวงผ่านไป ต่างก็จำไม่ได้เสียแล้ว สองสำนักใหญ่ก็ย่อมตรวจหาสาเหตุไม่พบมาโดยตลอด

กาลเวลาเคลื่อนผ่าน…

ตงป๋อเสวี่ยอิงสืบเสาะหาฝูงมารผลาญทำลาย ประทับรอยเท้าไปทั่วทุกหนแห่ง เพียงพริบตาก็ผ่านไปสองพันล้านปีเศษแล้ว

ตอนที่ 25 ค้นพบแล้ว!

โดย

Ink Stone_Fantasy

ตงป๋อเสวี่ยอิงเดินทางไปทั่วทุกหนแห่งราวกับพระธุดงค์ สำแดงเขตลวงครั้งแล้วครั้งเล่า  ความจริงแล้วด้วยความแกร่งกล้าของวิญญาณของเขาและความสูงส่งของระดับขั้น! เดินทางไปทั่วทุกหนแห่งสำแดงเขตลวง… เขาต้องการเพียงแค่หยิบเอาพลังจิตหนึ่งในร้อยส่วนมาจัดการก็เพียงพอแล้ว ความคิดจิตใจส่วนใหญ่ของเขาก็ยังอยู่กับการบำเพ็ญ แม้กระทั่งทุกครั้งที่สำแดงเขตลวงสิ่งมีชีวิตนับล้านล้านชีวิตก็จ่อมจมอยู่ภายในเขตลวง ทุกชีวิตต่างก็ถูกเหนี่ยวนำให้เกิดการวิวัฒน์ที่แตกต่างกันภายในเขตลวง ทั้งยังทำให้ตงป๋อเสวี่ยอิงมีความรู้เกี่ยวกับ ‘วิถีโลกเทียม’ ที่แปลกใหม่มากยิ่งขึ้น

ความเคร่งครัดก็เป็นการบำเพ็ญชนิดหนึ่งเช่นกัน

……

ณ รัฐเยวี่ยเฟิ่งแห่งโลกทิพย์ทะเลสัตตดารา

รัฐเยวี่ยเฟิ่งเป็นรัฐที่มีประวัติศาสตร์ความเป็นมา ประมุขรัฐคนก่อนโหดเหี้ยมอำมหิต ไม่ได้ใจประชาชน ผู้บำเพ็ญจำนวนมากแอบไม่สบายใจสักเท่าไร แต่ก็จนใจ…ในโลกของผู้บำเพ็ญนั้นผู้แกร่งกล้าเป็นใหญ่ เหล่าผู้บำเพ็ญภายในรัฐก็ได้แต่อดทน ต่อมาประมุขรัฐคนปัจจุบันปรากฏขึ้น เป็นเพราะเขามีความแค้นต่อประมุขรัฐคนก่อน ก็ถึงกับตรงเข้าไปสังหารถึงในพระราชวัง สังหารประมุขรัฐคนก่อน แล้วหลังจากนั้นก็ถูกแต่งตั้งเป็นประมุขรัฐคนใหม่

จากนั้นเป็นต้นมา วารวันในรัฐเยวี่ยเฟิ่งก็ดีขึ้นเป็นอย่างมาก

หนึ่งคือประมุขรัฐมีพลังยุทธ์กล้าแกร่งขึ้น เล่าลือกันว่าเป็นระดับชั้นที่สี่ของเจดีย์ดาวขั้นสุดยอด เพียงพอที่จะทำให้บริเวณโดยรอบพรั่นพรึง

สอง ประมุขรัฐมีอุปนิสัยที่ดี ชมชอบการบำเพ็ญ ไม่มีธุระก็ปลีกวิเวก ประชาชนชาวเมืองบ่อมชมชอบประมุขรัฐเช่นนี้อยู่แล้ว

“ปัง”

ประตูห้องเงียบเปิดออก

ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งคนปัจจุบันรูปร่างผอมสูง รูปโฉมหล่อเหลางดงาม นัยน์ตาทั้งสองลึกล้ำ มีเสน่ห์ร้ายกาจ ถึงแม้ว่าจะเป็นบุรุษแต่ก็มีเสน่ห์เหลือล้น

“ฝ่าบาท”

“ฝ่าบาทเพคะ” เมื่อเหล่าหญิงรับใช้ภายในวังมองเห็นประมุขรัฐ แต่ละคนก็ย่อมทักทายอย่างเคารพนบนอบ

ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งอมยิ้มพลางพยักหน้าแล้วเอ่ยสั่งว่า “ข้าจะอาบน้ำ จัดแจงให้เรียบร้อยด้วย”

“เพคะ” เหล่าหญิงรับใช้ภายในวังต่างก็ชมชอบกันเป็นอย่างยิ่ง เพราะว่าประมุขรัฐคนปัจจุบันมีอุปนิสัยที่ดีอย่างแท้จริง อ่อนโยนกับพวกนางผู้เป็นสาวใช้เหล่านี้เป็นอย่างมาก

ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งเดินมายังที่สูงแห่งหนึ่งของพระราชวังตามลำพัง มองไปยังราวจับ มองไปยังจันทร์แรมกลางผืนฟ้าแล้วเขาก็ยิ้มน้อยๆ

ฟิ้ว

ทันใดนั้นก็เหินบินทะยานสู่ท้องฟ้าแล้วหายลับไป

ในนครเล็กๆ อันไกลโพ้นแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างไกลจากรัฐเยวี่ยเฟิ่งเป็นอย่างยิ่ง ปราการเมืองกินอาณาบริเวณห้าล้านลี้ ขนาดของปราการเมือง…ก็ไม่สามารถบ่งบอกถึงความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเมืองได้ เพราะมีเมืองที่ขั้นรวมเป็นหนึ่งปกครองบางแห่งก็อาจหาญสร้างเมืองที่มีอาณาเขตสิบล้านลี้หรือแม้กระทั่งหลายสิบล้านลี้ แต่ถ้าใหญ่โตเกินไป เมื่อใดที่ถูกมารโจมตี ขั้นรวมเป็นหนึ่งก็ไม่มีทางปกป้องได้อย่างสมบูรณ์

ดังเช่นเมืองอลหม่านสิบสามแห่งภายใต้อำนาจของวังทวีสูญ ทุกแห่งล้วนมีอาณาบริเวณเพียงแค่ร้อยล้านลี้เศษเท่านั้น นี่เป็นเมืองที่โลกทิพย์สร้างขึ้น ทั้งยังไม่กล้าสร้างให้ใหญ่โตเกินไป หากสร้างขึ้นมาได้แต่ไม่มีปัญญาคุ้มครองความปลอดภัยก็มิใช่เรื่องน่าขันหรืออย่างไร

สำหรับผู้บำเพ็ญแล้วหากนึกอยากจะสร้างปราการเมืองที่ใหญ่โตกว่านี้ก็มิใช่เรื่องยากแต่อย่างใดเลย แต่สิ่งที่ยากก็คือ…ต้องสามารถรับประกันความปลอดภัยได้

“หืม”

ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งปรากฏตัวขึ้นที่ท้องฟ้าเบื้องบนของนครแห่งนี้แล้วมองลงมายังเบื้องล่าง

ปราการเมืองอาณาเขตห้าล้านลี้ จำนวนประชากรภายในปราการเมืองก็ไม่นับว่ามาก มีเพียงแค่ราวๆ หนึ่งในสามของรัฐเยวี่ยเฟิ่งเท่านั้น แต่จำนวนคนนั้นมีหน่วยนับเป็น ‘ร้อยล้าน’ คน

“มิได้ลิ้มลองอาหารเลิศรสมานานแล้ว” ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งหัวเราะเสียงต่ำ

ระลอกคลื่นอันไร้รูปร่างแผ่ซ่านออกมาแล้วปกคลุมนครเบื้องล่างเอาไว้ทั้งหมดในทันใด

พลังยุทธ์ของประชากรทั้งหมดภายในนครถูกผนึกเอาไว้ มิอาจเอื้อนเอ่ยวาจา อีกทั้งยังไม่สามารถสื่อสารกับโลกภายนอกได้อีกด้วย

“มาสิ” ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งยื่นมือออกไป พรึ่บๆๆ… ประชากรจำนวนนับไม่ถ้วนเหินลอยขึ้นแล้วลอยเข้าไปในแขนเสื้อของประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งจนหมดสิ้น ทั่วทั้งนครเบื้องล่างเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าอย่างรวดเร็ว ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ แปรเปลี่ยนเป็นเมืองที่ว่างเปล่าบริสุทธิ์

……

ครึ่งชั่วยามให้หลัง

ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งกลับไปถึงพระราชวัง น้ำในบ่ออาบน้ำร้อนอยู่ก่อนแล้ว

“ถอยออกไปให้หมด”

“เพคะ”

เหล่าสาวใช้ต่างพากันถอยออกไปจนหมด

ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งเอนกายอยู่ภายในบ่ออาบน้ำคนเดียวตามลำพัง แช่น้ำในสระ ใบหน้าเจือรอยยิ้ม ผ่อนคลายร่างกาย “ในโลกของผู้บำเพ็ญ เป็นประมุขรัฐของรัฐแห่งหนึ่งช่างแสนสบายยิ่งนัก ยังมีอาหารเลิศรสของข้าอีกด้วย” เขาโบกมือคราหนึ่ง ทันใดนั้น ‘คนตัวจิ๋ว’ หลายคนก็ปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศ เขาอ้าปากกว้างแล้วกลืนกินลงไป เกรงว่าเมื่อพลังการกลืนกินปรากฏขึ้น คนตัวจิ๋วเหล่านี้ก็ไม่มีทางต้านทานได้ ทุกคนบินเข้าไปในปากของเขา ‘คนตัวจิ๋ว’ จำนวนมากต่างก็เผยสีหน้าหวาดกลัว หรือแม้กระทั่งกรีดร้อง แต่กลับมิอาจส่งเสียงใดๆ ออกมาได้เลย

เอื้อก เอื้อก เอื้อก…

ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งเคี้ยวกลืนกินตามใจชอบ บนใบหน้าเผยสีหน้าเปี่ยมสุขออกมา

“ถึงแม้ว่าจะควบคุมความกระหายในการทำลายล้างเอาไว้ได้ แต่ถึงอย่างไรข้าก็ยังเป็นฝูงมารผลาญทำลาย ความรู้สึกที่ได้กลืนกินผู้บำเพ็ญก็ช่างแสนสบายเหลือเกิน” ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งสุขสันต์อย่างหาใดเปรียบ เขาก็เป็นเช่นนี้ บางครั้งบางคราวก็ออกไปข้างนอกสักครั้งหนึ่งแล้วจับเป็นประชากรของนครสักแห่งมาทั้งหมดแล้วกินบางส่วนเป็นระยะๆ พอกินหมดแล้วก็ออกไปจับมาใหม่อีกครั้ง

ด้วยพลังยุทธ์ของเขาก็ย่อมไม่หลงเหลือร่องรอยหลักฐานใดๆ อยู่เลย

ทางฝั่งผู้บำเพ็ญ…ก็ไม่มีทางมั่นใจได้ว่าเป็นฝีมือของฝูงมารผลาญทำลาย หรือเป็นพญามารของเหล่ากลืนกินสักตนหนึ่งที่เป็นผู้กระทำ

ถึงอย่างไรเขาก็เป็น ‘อ๋อง’ ในบรรดาฝูงมารผลาญทำลาย แข็งแกร่งเหลือเกินสำหรับนครเล็กๆ อันไกลโพ้นเหล่านั้น! แข็งแกร่งถึงขนาดที่แม้กระทั่งช่องว่างให้ต้านทานสักเล็กน้อยก็ยังไม่มี

“ตำราของระบบทิพย์เล่มนั้นก็ซับซ้อนเกินไปเสียแล้ว การบำเพ็ญเหล่ากลืนกินก็ง่ายดายเกินไป น่าเสียดายที่ไม่เหมาะสมกับพวกเราฝูงมารผลาญทำลายเลย” ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งส่ายศีรษะเงียบๆ ใคร่ครวญตำราที่ปลีกวิเวกบำเพ็ญไปก่อนหน้านี้ สำหรับพวกเขาแล้ว ระบบความเร้นลับของกฎเกณฑ์และระบบทิพย์นั้นต่างก็มีส่วนช่วยเหลือเป็นอย่างมาก ถึงขนาดที่สามารถยกระดับการวิวัฒน์พรสวรรค์ได้ ทว่าการบำเพ็ญนั้นช่างยากเย็นเหลือเกิน

……

ณ รัฐเยวี่ยเฟิ่ง

ตงป๋อเสวี่ยอิงอาศัยการส่งถ่ายผ่านระยะทางอันไกลโพ้นมาถึงยังสถานที่ที่ห่างไกลจากรัฐเยวี่ยเฟิ่งก่อน หลังจากนั้นค่อยเคลื่อนที่ในพริบตามายังบริเวณใกล้เคียง เขาทำเช่นนี้ทุกครั้งที่ไปตรวจตราสถานที่ทุกแห่ง! เขาไม่กล้า ‘ส่งถ่ายผ่านระยะทางอันไกลโพ้น’ ไปยังพื้นที่เป้าหมายโดยตรง เพราะการส่งถ่ายผ่านระยะทางอันไกลโพ้น… หากฝูงมารผลาญทำลายพบเข้า ฝูงมารผลาญทำลายก็อาจตกใจจนหนีไปในทันที

การเคลื่อนที่ในพริบตาเป็นสิ่งที่พบเห็นได้บ่อยอย่างยิ่ง

“รัฐเยวี่ยเฟิ่งหรือ”

ตงป๋อเสวี่ยอิงมองเห็นปราการเมืองของนครแห่งนี้แล้ว เขาก็มิได้ใส่ใจสักเท่าใดนัก ถึงอย่างไรเขาก็ทำการสืบเสาะมากว่าสองพันล้านปีแล้วก็ยังไม่เคยหาฝูงมารผลาญทำลายพบสักตนเดียวเลย! โลกช่างกว้างใหญ่เหลือเกิน ฝูงมารผลาญทำลายก็ยิ่งมีเพียงน้อยนิด การจะหาพบได้นั้นช่างเป็นเรื่องยากเย็นอย่างแท้จริง ถึงแม้ว่าตงป๋อเสวี่ยอิงจะกำลังเดินทางอยู่ แต่ความคิดจิตใจทั้งหมดล้วนอยู่กับการบำเพ็ญทั้งสิ้น

สวบ…

ก้าวยาวๆ ก้าวหนึ่ง ตงป๋อเสวี่ยอิงก็มาถึงยังท้องฟ้าเบื้องบนของรัฐเยวี่ยเฟิ่ง ในขณะเดียวกันก็วางเขตลวงขนาดมหึมาอันหนึ่งลงไปอย่างเชี่ยวชาญยิ่ง

ความใหญ่โตของเขตลวงนั้นสามารถปกคลุมทั่วทั้งรัฐเยวี่ยเฟิ่งได้อย่างง่ายดาย

ในขณะนี้เหล่าประชากรจำนวนนับไม่ถ้วนของรัฐเยวี่ยเฟิ่งต่างก็พากันจ่อมจมอยู่ภายในเขตลวง แม้กระทั่งเหล่าปศุสัตว์ที่ถูกเพาะเลี้ยงเอาไว้เหล่านั้นต่างก็ติดกับอยู่ในเขตลวง เพียงครู่เดียวทั่วทั้งรัฐเยวี่ยเฟิ่งก็เปลี่ยนเป็นเงียบสงบอย่างยิ่ง แม้กระทั่ง ‘พระราชวังรัฐเยวี่ยเฟิ่ง’ ที่มีการรักษาการณ์เข้มงวดอย่างยิ่ง ยามรักษาการณ์พระราชวังและเหล่าสาวใช้นั้นต่างก็ติดกับอยู่ภายในเขตลวงจนหมดสิ้นเช่นเดียวกัน

เงียบสงัดไปหมด

มีเพียงประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งที่นั่งอยู่ที่นั่นเพียงคนเดียว ก่อนหน้านี้ยังให้เหล่าสาวใช้ป้อนสุราชั้นเลิศป้อนผลไม้อย่างผ่อนคลายอยู่ ในยามนี้เหล่าสาวใช้ข้างกายกลับเข้าสู่เขตลวงไปกันจนหมดสิ้น ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งสีหน้าเปลี่ยนแปรเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองไปในทันใด สายตาทะลุผ่านกำแพงสิ่งกีดขวาง มองไปเห็นชายหนุ่มอาภรณ์ขาวที่อยู่กลางท้องฟ้าเบื้องบนของโลกภายนอก

เช่นเดียวกัน…

ตงป๋อเสวี่ยอิงก็ค้นพบประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งผู้นี้เช่นเดียวกัน เพราะว่านี่คือคนผู้เดียวจากภายในทั้งรัฐเยวี่ยเฟิ่งที่มิได้จมอยู่ในเขตลวง

“เขาเป็นใครกัน อ้างอิงจากข้อมูล ประมุขรัฐเยวี่ยเฟิ่งก็เป็นเพียงแค่ขั้นรวมเป็นหนึ่งคนหนึ่งเท่านั้น กระทั่งพลังยุทธ์ระดับชั้นที่ห้าของเจดีย์ดาวก็ยังไม่มีเลยเสียด้วยซ้ำ เหตุใดจึงไม่ได้รับผลกระทบจากเขตลวงของข้าเลยแม้แต่น้อยเล่า” ตงป๋อเสวี่ยอิงเผยสีหน้ายินดี เป็นไปได้ว่าในที่สุดก็พบฝูงมารผลาญทำลายเข้าเสียแล้ว

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”

เสียงหัวเราะดังขึ้น

ท้องฟ้าเบื้องบนของทั้งรัฐเยวี่ยเฟิ่งมีริมฝีปากขนาดยักษ์สีดำทะมึนอันหนึ่งปรากฏขึ้นมาในทันที ช่องปากนี้ยังใหญ่โตยิ่งกว่าปราการเมืองทั้งหมดเสียอีก ภายในช่องปากนั้นดำสนิทลึกล้ำเสียจนมองไม่เห็นก้น เขาปกคลุมทั่วทั้งปราการเมือง และปกคลุมตงป๋อเสวี่ยอิงเอาไว้ด้วยเช่นกัน

“ค้นพบข้าแล้วหรือ ผู้บำเพ็ญเอ๋ย ยินดีกับเจ้าด้วยจริงๆ นะ” เสียงหัวเราะยังคงสะท้อนก้องอยู่ในหูของตงป๋อเสวี่ยอิง

“เฮือก!”

ตงป๋อเสวี่ยอิงมองเห็น‘ปาก’ขนาดมหึมาหาใดเปรียบที่ปรากฏอยู่ที่ท้องฟ้าเบื้องบนแล้วก็หน้าถอดสีโดยไม่รู้ตัว ปากขนาดมหึมาหาใดเปรียบนั้นกลืนกินมุ่งลงมายังเบื้องล่างในทันใด ทั่วทั้งปราการเมืองด้านล่างพลันบิดเบี้ยวแหลกสลาย สิ่งมีชีวิตจำนวนนับไม่ถ้วนก็แหลกสลายเช่นเดียวกัน พลังกลืนกินอันน่าหวาดหวั่นขุมนั้นก็ส่งผลต่อร่างกายของตงป๋อเสวี่ยอิงเช่นเดียวกัน

“แย่แล้ว เป็นเทพจักรวาล!” ตงป๋อเสวี่ยอิงตกใจจนอุทานเสียงดัง

คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าฝูงมารผลาญทำลายที่แฝงตัวเข้ามาตนแรกที่ตัวเองพบเข้าจะเป็นเทพจักรวาล!

………………………………………………