Snow Eagle Lord อินทรีหิมะเจ้าดินแดน ภาคที่ 30 ตอนที่ 1-2

 ภาคที่ 30 ปรมาจารย์และลูกศิษย์ ตอนที่ 1 มหัศจรรย์

โดย

Ink Stone_Fantasy

ณ ทิวเขาหลานชาง ภายในวังที่จ้าวทะเลสาบชี่หูปลีกวิเวก

เหล่าผู้ติดตามรับใช้กลุ่มใหญ่ค่อยๆ ฟื้นคืนสติจนแจ่มชัด มีพวกเขาบางคนที่นอนเอนอยู่บนพื้น มีบางคนที่พิงอยู่ข้างกำแพง ยามที่ครองสติได้อย่างแจ่มชัด แต่ละคนต่างก็ตกใจเสียจนลุกยืนขึ้น! เพราะภายในวังมีกฎเกณฑ์เคร่งครัด พวกเขาถึงกับนอนเอนกายหลับอยู่บนพื้น อ้างอิงจากกฎของวังนั้นจะต้องถูกลงโทษจนถึงแก่ความตาย ในใจแต่ละคนล้วนตื่นตระหนกไม่เป็นสุข

“ไม่มีค่ายกลวังแล้ว!”

“ไม่มีค่ายกลอยู่อีกแล้ว”

เหล่าผู้ติดตามรับใช้ค้นพบความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วยิ่ง

ค่ายกลซึ่งมีพลังคุกคามแกร่งกล้าที่เดิมทีครอบคลุมทั่วทุกแห่งในวังเหล่านั้นหายลับไปจนหมด กระทั่งค่ายกลรักษากฎที่อยู่รอบนอกวังก็หายลับไปจนสิ้น

“เรื่องอันใดกัน เหตุใดค่ายกลจึงหายไปจนหมดสิ้นแล้วเล่า ข้ารับผิดชอบควบคุมค่ายกลเตือนภัยจานค่ายกลของค่ายกลนี้ก็หาไม่เจอเสียแล้ว” เหล่าผู้ติดตามจำนวนมากเกิดความสงสัย ถ่ายเสียงซึ่งกันและกันอย่างเงียบเชียบ

“เมื่อครู่ข้าหลับไปอย่างกะทันหัน ตอนที่ข้าตื่นขึ้นมาก็เห็นคนจำนวนไม่น้อยต่างก็หลับกันอยู่”

“เจ้าก็หลับเหมือนกันหรือ ข้าเองก็เช่นกัน”

“…”

หลังจากถ่ายเสียงสื่อสารแลกเปลี่ยนกันแล้ว พวกเขาก็ค้นพบด้วยความหวาดกลัวว่าก่อนหน้านี้ไม่นานพวกเขาทุกคนต่างก็เข้าสู่ห้วงนิทรา จะต้องเป็นเพราะระดับขั้นของพวกเขาต่ำเกินไป ความทรงจำที่ตนเองติดเข้าไปในเขตลวงก็ยังมิอาจระลึกขึ้นมาได้เลย

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็สะท้อนก้องไปทั่วทุกหนแห่งในวัง

“‘จ้าวทะเลสาบชี่หู’ ผู้เป็นเจ้าของวังแห่งนี้สิ้นชีพไปแล้ว จากวันนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าต่างก็กลับไปเป็นอิสระแล้ว” น้ำเสียงเยือกเย็นสะท้อนก้องไม่หยุด ทำให้บรรดาผู้ติดตามรับใช้ทั้งหมดตะลึงในตอนแรก หลังจากนั้นไม่นานก็พากันปิติยินดีจนแทบคลั่ง เพราะพวกเขาเข้าใจกระจ่างดีว่าถ้าหากเจ้านายของพวกเขายังมีชีวิตอยู่ ก็ย่อมไม่มีทางปล่อยให้เสียงของผู้แกร่งกล้าผู้ลึกลับกึกก้องไปทั่วทั้งวังโดยไม่มีการตอบกลับเลยแม้แต่น้อยแน่นอน

“เป็นอิสระแล้วหรือ”

เหล่ายามรักษาการณ์ที่อยู่รอบนอกสุดทดสอบเหินบินออกไปข้างนอกอย่างอดมิได้อยู่บ้าง ในอดีตรอบนอกวังมีค่ายกลอยู่ พวกเขาย่อมมิอาจหนีไปได้พ้นอยู่แล้ว!

ทว่าในขณะนี้พวกเขาแต่ละคนบินไปแล้วกลับมิได้ถูกขัดขวางแต่อย่างใด

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”

“พวกเราจากไปได้แล้ว ไปจากที่นี่ได้แล้ว”

“ในที่สุด ในที่สุดก็กลับเป็นอิสระแล้ว”

อารมณ์ของเหล่าผู้ติดตามรับใช้กลุ่มใหญ่ภายในวังตื่นเต้นอย่างหาใดเปรียบ มีบางคนที่ถึงกับคุกเข่าลงร้องไห้คร่ำครวญ เพราะตั้งแต่ถูกจับกุมตัวมา ตลอดหลายล้านปีมานี้ก็คือฝันร้ายมาโดยตลอด!

พวกเขาถูกชิงตัวมา จำเป็นต้องรับใช้จ้าวทะเลสาบชี่หูอย่างระมัดระวัง เพราะจ้าวทะเลสาบชี่หูปลีกวิเวกมาโดยตลอด มิได้ออกไปสังหารกลืนกินตามอำเภอใจ  เมื่อใดที่กระหายจนหักห้ามไม่อยู่ ก็กลืนกินผู้ติดตามลงไปในคำเดียว!

มืดมนไร้ซึ่งดวงตะวัน มองไม่เห็นความหวัง มีเพื่อนร่วมงานถูกกลืนกินอยู่เป็นระยะๆ…

พลังยุทธ์อันน่าหวั่นเกรงของจ้าวทะเลสาบชี่หูทำให้ผู้ติดตามรับใช้ทั้งหมดมิได้มีความคิดที่จะต่อต้านเลยแม้แต่น้อย พวกเขาได้แต่อดทนไปเงียบๆ อย่างเศร้าโศก หวังเพียงว่าผู้โชคร้ายที่ถูกกลืนกินนั้นจะมิใช่ตนเอง ถึงอย่างไรสุดท้ายจ้าวทะเลสาบชี่หูก็ยังต้องการลูกน้องกลุ่มหนึ่งคอยรับใช้ ไม่สามารถกินจนหมดสิ้นได้

“ขอบคุณผู้อาวุโส”

“ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือข้า”

มีผู้ติดตามจำนวนมากต่างก็ตะโกนเสียงดังอย่างห้ามไม่อยู่

“บุญคุณอันใหญ่หลวงนี้ ข้าจะจดจำเอาไว้ มิลืมเลือนตลอดกาลอย่างแน่นอน” มีบางส่วนที่ตัดสินใจแน่วแน่อย่างเงียบๆ แต่ละคนเหินทะยานกระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศทุกทางอย่างรวดเร็ว ยิ่งหนีไปไกลก็ยิ่งดี ด้วยกลัวว่าจะถูกจับกุมตัวอีก

…

บนชั้นเมฆไกลออกไป

ตงป๋อเสวี่ยอิงมองลงมายังวังแห่งนั้น มองดูเหล่าผู้ติดตามรับใช้ที่หนีกระจัดกระจายแล้วก็อดที่จะแย้มยิ้มมิได้ ความรู้สึกที่ได้ช่วยเหลือคนนั้นช่างดีเสียจริง

จิตข้าคือจิตฟ้า…

ผู้บำเพ็ญยุคโบราณที่แกร่งกล้ามากมายมาถึงระดับจิตใจนี้ สามารถเรียกชื่อได้ว่า ‘จิตข้าคือจิตฟ้า’ แต่การตระหนักรู้ของพวกเขากลับไม่เหมือนกัน

อย่างเช่น ‘จอมเทพศักดิ์สิทธิ์’ จิตข้าคือจิตฟ้า เห็นชีวิตทั้งหมดทั้งมวลเป็นสุนัขฟาง สิ่งมีชีวิตจำนวนนับไม่ถ้วนต่างก็ต้องสวามิภักดิ์ต่อเขา ยอมตายเพื่อเขาด้วยความเต็มใจ สายตาของเขาจับจ้อง…

เป็นเกียรติสูงสุดของบรรดาลูกน้องเหล่านี้ ต่อให้เป็นยักษ์ใหญ่ขั้นอลวน หรือแม้กระทั่งเทพจักรวาลต่างก็ต้องสวามิภักดิ์ต่อเขา ต้องสวามิภักดิ์ต่อเขาตั้งแต่พื้นฐานของวิญญาณ!

อย่างเช่น ‘บรรพชนทิพย์’ จิตข้าคือจิตฟ้า จิตฟ้าเหนือกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ควบคุมการสัญจรของโลกทิพย์โบราณดั้งเดิม ควบคุมการสัญจรของอากาศอันสับสนอลหม่าน สิ่งที่เขาใฝ่หาคือวิชชาขั้นสูงสุด บนวิถีของวิชชาสายนี้ ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นเครื่องมือของเขา ดังนั้นเขาจึงศึกษาวิเคราะห์สรรพสิ่ง ใช้ประโยชน์จากทุกอย่างที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ เหยียบย่างออกมาบนเส้นทางที่เป็นของเขา

ส่วนบรรพชนเทียนอวี๋ ประมุขเหยากวง และบรรพชนห้วงอากาศนั้น แต่ละคนต่างก็มีจิตใจที่เอ่อท้นไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ เคล็ดวิชาสืบทอดวิถีผู้ท่องอากาศที่บรรพชนห้วงอากาศถ่ายทอดต่อมา ก็ยิ่งมีข้อกำหนดที่เข้มงวดต่อจิตใจ

ตงป๋อเสวี่ยอิงก็เป็นเช่นนี้!

ว่ากันอย่างจริงจังแล้ว

ในมหาโลกทิพย์ทั้งห้า โลกทิพย์โบราณและโลกจอมมารดาเป็นของสองสำนักใหญ่ จอมเทพศักดิ์สิทธิ์และจอมมารดาค่อนข้างจะเหมือนกัน เพียงแต่จอมเทพศักดิ์สิทธิ์แกร่งกล้ากว่าอยู่มากก็เท่านั้น บรรพชนโลกาและบรรพชนทิพย์แห่งโลกทิพย์นิจนิรันดร์ก็มีความคล้ายคลึงกัน พวกเขาต่างก็สนใจแต่ตนเอง มองดูความเป็นตายของสิ่งมีชีวิตอื่นๆ จำนวนนับไม่ถ้วนอย่างเย็นชา ส่วนโลกทิพย์ทะเลสัตตดาราและโลกทิพย์กิเลนบูรพากลับให้ความสำคัญกับความเป็นตายของสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอจำนวนนับไม่ถ้วน

พวกเขาพยายามที่จะปกป้องผู้อ่อนแออย่างสุดกำลัง ทำให้ผู้อ่อนแอจำนวนนับไม่ถ้วนพัฒนา ถึงกับบังอาจเข่นฆ่าตามอำเภอใจ พวกเขาก็สามารถส่งผู้แกร่งกล้าไปไล่ล่าสังหารได้!

ดังนั้นเจ้าเมืองหลัวก็ยืนอยู่ทางฝั่งโลกทิพย์ทั้งสองแห่งนี้ เขาสรรสร้างเจดีย์ดาวหกแห่งขึ้นมาอย่างยากลำบาก ทั้งยังให้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหกกับโลกทิพย์ทั้งสองแห่งนี้

แน่นอนว่า ‘บรรพชนกู่’ มิได้มีจิตใจเมตตาต่อผู้อ่อนแอ

จิตใจของบรรพชนกู่ ที่โลกทิพย์ทะเลสัตตดาราและโลกทิพย์กิเลนบูรพาค่อนข้างมีความพิเศษ ก็ย่อมได้รับการปฏิเสธอยู่แล้ว อันที่จริงบรรพชนกู่ก็ไม่เต็มใจจะพึ่งพิงโลกทิพย์กิเลนบูรพาสักเท่าใดนัก น่าเสียดายที่เขาอ่อนแอเกินไป เป็นระดับล่างสุดในบรรดาสิ่งมีชีวิตขั้นสุดยอดสามระดับขั้น บรรพชนโลกาแห่งโลกทิพย์นิจนิรันดร์ บรรพชนทิพย์ย่อมมิอาจดูแคลนเขาได้เลย  ยังเป็นเพราะเจ้าเมืองหลัวเห็นแก่หน้า ‘หยวน’ จึงปรารถนาที่จะเก็บเขาเอาไว้ ทำให้เขาอาศัยอยู่ที่โลกทิพย์กิเลนบูรพา

….

บนหาดทรายริมทะเล ตงป๋อเสวี่ยอิงนั่งขัดสมาธิอยู่ที่นั่น ในมือกำลังกุมกระจกศิลานั้นเอาไว้

“กระจกศิลานี้ช่างน่าอัศจรรย์ถึงเพียงนี้เชียว”

ตงป๋อเสวี่ยอิงเองก็คิดไม่ถึงว่าการสังหารจ้าวทะเลสาบชี่หูจะได้รับผลตอบแทนที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ สิ่งนี้คล้ายกับกระจกหินโบราณขัดเงาบานหนึ่ง แม้กระทั่งส่องสะท้อนรูปลักษณ์มนุษย์ก็ยังรางเลือนอย่างยิ่ง แต่ความมหัศจรรย์ของมันทำให้ตงป๋อเสวี่ยอิงตกตะลึงตั้งแต่ตอนแรกที่ได้มาไว้ในมือ เขาถึงกับละจากทิวเขาหลานชางมาถึงริมทะเลอันไกลโพ้นแห่งหนึ่งแล้วเริ่มตั้งใจตรวจตราโดยละเอียด

บนกระจกศิลามีลวดลายสีสันสดใสอัดตัวกันแน่นขนัดปรากฏขึ้น ลวดลายทางด้านซ้ายประกอบด้วยดอกไม้สีสดดอกหนึ่ง ลวดลายทางด้านขวาประกอบด้วยธงรบอันหนึ่ง ดอกไม้และธงรบค่อยๆ ผสานกันอย่างช้าๆ แล้วเริ่มรวมตัวเข้าด้วยกันตรงกลางกระจกศิลา… ในท้ายที่สุดก็แปรเปลี่ยนเป็นดอกไม้สีดำอันร้ายกาจดอกหนึ่ง

“มหัศจรรย์เกินไปแล้ว”

ตงป๋อเสวี่ยอิงก้มศีรษะลงมอง ยิ่งมองก็ยิ่งหลงใหล

ดอกไม้สีสดดอกนั้น… อ้างอิงจากเคล็ดวิชาสืบทอดปีศาจชาดของตนในตอนนี้ ระดับขั้นวิวัฒน์ขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน  รูปร่างในท้ายที่สุด แน่นอนว่าสามารถนับได้ว่ามีความลึกลับระดับขั้นอลวน

ธงรบผืนนั้น…ก็อ้างอิงจากการวิวัฒน์ของเคล็ดวิชาสืบทอดมังกรปาหลง ก็วิวัฒน์ไปถึงระดับขั้นอลวนแล้วเช่นกัน กระบวนการวิวัฒนาการนี้ อันที่จริงแล้วเป็นกระบวนการที่ค่อยๆ เข้าไปล้ำลึกขึ้น ทำให้ตนเองเข้าใจได้ดีมากยิ่งขึ้น

และการผสานรวมกันของทั้งสองสิ่ง

ก็คือการหลอมรวมกันของเคล็ดวิชาสืบทอดของศาสตร์โบราณสองศาสตร์ ทำให้เคล็ดวิชาสืบทอดสองศาสตร์ที่ไปถึงขั้นอลวนรวมกันเป็นหนึ่งเดียวแล้วแปรเปลี่ยนเป็นเคล็ดวิชาสืบทอดของศาสตร์โบราณที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น!

“ข้าบำเพ็ญเคล็ดวิชาสืบทอดของศาสตร์โบราณสองศาสตร์นี้ มันชี้นำข้าให้บำเพ็ญเคล็ดวิชาสืบทอดสองศาสตร์นี้ นอกจากนี้ยังหลอมรวมสอดประสานซึ่งกันและกันด้วยอย่างนั้นหรือ” ตงป๋อเสวี่ยอิงประหวั่นพรั่นพรึง “ถ้าหากบำเพ็ญเคล็ดวิชาสืบทอดสี่ศาสตร์ดังเช่นจักรพรรดิดำ เคล็ดวิชาสืบทอดทั้งสี่ศาสตร์ก็จะวิวัฒน์ ทั้งยังช่วยในการผสานรวมกันด้วยใช่หรือไม่”

“แต่ว่ามันดูเหมือนจะชี้นำเพียงแค่ศาสตร์โบราณเท่านั้น”

ตงป๋อเสวี่ยอิงเองก็ค้นพบแล้ว

ตอนนี้ตนเองศึกษาสามระบบควบคู่กัน! ระบบความเร้นลับของกฎเกณฑ์ ระบบผู้ท่องอากาศ และระบบศาสตร์โบราณ แต่กระจกศิลาอันลึกลับนี้กลับชี้นำให้เกิดการวิวัฒน์เพียงแค่ระบบศาสตร์โบราณเท่านั้น

“โชคดีที่เคล็ดวิชาสืบทอดของศาสตร์โบราณสองศาสตร์ที่ข้าเลือกสอดคล้องกับวิถีโลกเทียมและวิถีเข่นฆ่า การค่อยๆ เพิ่มความลึกล้ำของศาสตร์โบราณสองศาสตร์นี้ทำให้ข้ามีความรู้เกี่ยวกับวิถีโลกเทียมและวิถีเข่นฆ่าอย่างลึกซึ้งขึ้น” ถึงอย่างไรตงป๋อเสวี่ยอิงก็เป็นยอดฝีมือที่มีพลังยุทธ์เกือบจะไปถึงชั้นที่เจ็ดของเจดีย์ดาว ย่อมมีความรู้เกี่ยวกับขั้นอลวนค่อนข้างกระจ่างดีอยู่แล้ว

ตอนนี้กระจกศิลายังมีการชี้นำที่ค่อยๆ เพิ่มความลึกล้ำขึ้น…

ก็เช่นเดียวกันกับไฟริมทางที่ส่องสว่างให้กับเส้นทางสายนี้

“ข้าปรารถนาจะไปถึงขั้นอลวน แต่มีความช่วยเหลืออันยิ่งใหญ่แล้วก็ผ่อนคลายลงได้ไม่น้อยเลย”

ตงป๋อเสวี่ยอิงเผยรอยยิ้มออกมา แน่นอนว่าสำหรับวิถีโลกเทียมเพียงเท่านั้น เช่นวิถีเข่นฆ่า ตัวเขายังมิอาจสัมผัสได้ถึงขั้นอลวน แม้กระทั่งดูจากการชี้นำของกระจกศิลาก็เกรงว่ายังต้องสิ้นเปลืองเวลาอีกเนิ่นนาน

ถึงแม้ว่ากระจกศิลาจะมหัศจรรย์ ก็เป็นเพียงแค่การชี้นำเท่านั้น  ถ้าหากพื้นฐานของตนไม่เพียงพอก็ไม่ได้

“ถึงแม้จะเป็นการชี้นำ ก็มหัศจรรย์เป็นอย่างยิ่งแล้ว”

“กระทั่งเคล็ดวิชาของศาสตร์โบราณที่ไม่เสร็จสมบูรณ์จำนวนหนึ่ง มีมันคอยชี้นำ ต่างก็สามารถเสร็จสมบูรณ์ได้ หรือแม้กระทั่งคิดค้นเคล็ดวิชาศาสตร์โบราณใหม่ขึ้นมา” ตงป๋อเสวี่ยอิงเอ่ยพึมพำ “สมบัติอันมหัศจรรย์เช่นนี้ แต่เหตุใดก่อนหน้านี้ข้าจึงไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยเล่า มิได้มีชื่อเสียงโด่งดังแต่อย่างใดเลย”

…………………………………………..

ตอนที่ 2 ล่วงเกินผู้ใด

โดย

Ink Stone_Fantasy

ตงป๋อเสวี่ยอิงกลับคิดผิดไปแล้ว

ตลอดคืนวันอันยาวนานก่อนหน้านี้ กระจกศิลาได้ตกไปอยู่ในมือของผู้ฝึกศาสตร์โบราณคนแล้วคนเล่าด้วยรูปร่างหน้าตาที่แตกต่างกันไป และนำมาซึ่งการรบราฆ่าฟันกันมากมาย เมื่อชื่อเสียงโด่งดังเกินไป หรือว่าตกอยู่ในมือของผู้ฝึกศาสตร์โบราณคนใดคนหนึ่งนานเกินไป บรรพชนโลกาก็จะลอบสำแดงกลเม็ดออกมาเพื่อทำให้กระจกศิลาสลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย และทำให้ผู้ฝึกศาสตร์โบราณคนอื่นได้ไปในท้ายที่สุด

การส่งต่อเช่นนี้

เคล็ดวิชาสืบทอดของศาสตร์โบราณจำนวนมากต้องอาศัยกระจกศิลาจึงจะสามารถคิดค้นขึ้นมาได้ ผู้แกร่งกล้าที่ฝึกศาสตร์โบราณและได้กระจกศิลามาก็มีมากมาย ดังเช่นผู้ฝึกศาสตร์โบราณภายในโลกทิพย์นิจนิรันดร์ ระดับขั้นอลวนกว่าครึ่งก็เคยได้รับมาก่อน! ผู้ฝึกศาสตร์โบราณระดับขั้นอลวนนอกโลกทิพย์นิจนิรันดร์ที่ได้ไปนั้น เมื่อเทียบกันแล้วก็น้อยกว่ามากทีเดียว เกรงว่าคงจะมีเพียงหนึ่งส่วนเท่านั้น

ต่อให้เป็นเช่นนี้ อัตราการส่งต่อกระจกศิลาก็น่าหวาดหวั่นมาก

“ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องไขว่คว้าโอกาสที่หายากนี้เอาไว้ให้ได้ ยกระดับพลังให้ดีๆ หากสามารถก้าวเข้าสู่ขั้นอลวนได้โดยเร็วในรวดเดียว ก็จะดีไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว” ตงป๋อเสวี่ยอิงตั้งตารอคอยการเข้าสู่ขั้นอลวนเป็นอย่างมาก ทันทีที่ก้าวเข้าไปได้ วิญญาณของร่างกายก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงจากแก่นแท้ อย่างตนในทุกวันนี้ พลังก็สามารถเทียบกับขั้นอลวนที่ค่อนข้างอ่อนแอคนหนึ่งได้แล้ว แต่ในหลายๆ ด้านกลับยังคงแตกต่างอยู่

วิญญาณของยักษ์ใหญ่ขั้นอลวนแข็งแกร่งกว่าตนอยู่มากโข! ดังนั้นร่างจริงของพวกเขาที่อยู่ในโลกทิพย์แห่งหนึ่งจึงสามารถส่งร่างแปรมุ่งหน้าไปยังโลกทิพย์อีกแห่งหนึ่งได้

ในฐานะที่ตงป๋อเสวี่ยอิงเป็นขั้นรวมเป็นหนึ่งคนหนึ่ง ร่างแปรของเขาจึงมิอาจจากร่างจริงไปได้ไกลนัก หากห่างออกไปจนถึงระดับหนึ่ง ปณิธานมิอาจคงเอาไว้ได้ ร่างแปรก็จะสลายหายไป!

ดูจากระยะห่างที่ร่างแปรร่อนลงมาก็มองออกแล้ว

ดังเช่น ‘จอมมาร’ ร่างจริงอยู่ในวังทวีสูญ ตอนที่ตงป๋อเสวี่ยอิงโจมตีฐานที่มั่นของลัทธิทิพย์โบราณ เพียงถ่ายเสียงคราหนึ่ง ร่างแปรของจอมมารก็ร่อนลงมาทันที! ระยะห่างอันยาวไกลเกือบจะหนึ่งหรือสองส่วนของเส้นผ่านศูนย์กลางของโลกทิพย์แห่งหนึ่ง ต่อให้พลังของขั้นรวมเป็นหนึ่งแข็งแกร่งกว่านี้ก็ไม่มีทางส่งร่างแปรออกไปไกลเช่นนี้ได้ แม้แต่หนึ่งในร้อยล้านส่วนยังไม่ได้เลย

นี่ก็คือการเปลี่ยนแปลงจากแก่นแท้!

วิญญาณมีการเปลี่ยนแปลงจากแก่นแท้ ร่างกายก็มีการเปลี่ยนแปลงจากแก่นแท้ ตงป๋อเสวี่ยอิงตั้งตารอคอยการเปลี่ยนแปลงจากแก่นแท้เป็นอันมาก

……

ท่องไปทั่วโลกทิพย์นิจนิรันดร์ มองดูหุบเขาใหญ่อันมืดมิดซึ่งกินพื้นที่กว่าล้านล้านลี้ ข้ามผ่านทะเลสาบอันกว้างใหญ่ กายหยาบทะลุผ่านภูเขาเทพเปลวอัคคี…

เขาได้พบกับสถานที่อันน่ามหัศจรรย์มากมาย ได้มองดูกฎเกณฑ์การหมุนเวียนปรากฏขึ้นตามธรรมชาติ และได้รับรู้การเหนี่ยวนำในกระจกศิลา ระดับขั้นของตงป๋อเสวี่ยอิงก็ค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้น เขาปรับปรุงกระบี่ที่ห้าผลาญโลกาให้ง่ายดายขึ้น ทั้งยังฝึกเคล็ดวิชาสืบทอดมังกรปาหลง บวกกับการเหนี่ยวนำของกระจกศิลา สิ่งที่ตงป๋อเสวี่ยอิงบรรลุก่อนก็คือวิถีเข่นฆ่า ในที่สุดก็เข้าถึงกระบี่ที่หกผลาญโลกา

แน่นอนว่าเนื่องจากเข้าถึงใบมีดสวรรค์ลงทัณฑ์ก่อนแล้ว เรียนรู้กระบี่ที่หกผลาญโลกา จึงไม่มีส่วนช่วยใดๆ ในการรุกโจมตี แต่การต่อสู้ประชิดตัวกลับแข็งแกร่งขึ้นมาก เคล็ดวิชาสืบทอดมังกรปาหลงก็อาศัยสิ่งนี้จนบรรลุถึงขั้นที่เทียบได้กับเคล็ดวิชาสืบทอดปีศาจชาด ทำให้ร่างกายของตงป๋อเสวี่ยอิงแข็งแกร่งยิ่งขึ้น การป้องกันของเกล็ดเหนือผิวกายก็ยอดเยี่ยมขึ้น ฝ่ามือทั้งคู่ก็น่าหวาดหวั่นผิดธรรมดา

“เติมเต็มข้อบกพร่อง ทำให้จุดอ่อนของข้าน้อยลง” ตงป๋อเสวี่ยอิงยินดีปรีดานัก

เขาไม่รีบร้อน

เดิมทีขาข้างหนึ่งของเขาก็ก้าวเข้าสู่กระบี่ที่หกผลาญโลกาแล้ว เมื่อเทียบกันแล้วก็บรรลุได้ง่ายกว่า แต่จะก้าวเข้าสู่ขั้นอลวนกลับยากมากทีเดียว! ทว่าวิถีโลกเทียมและวิถีเข่นฆ่าของตนก็พอจะสัมผัสขั้นอลวนได้รางๆ แล้ว ซึ่งด้านวิถีโลกเทียมนั้นก็สั่งสมมาแน่นหนามาก

….

กลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่แห่งหนึ่งของโลกทิพย์นิจนิรันดร์ มีพื้นที่เขียวชอุ่มอันมีชีวิตชีวาอยู่แถบหนึ่ง

บนพื้นที่เขียวชอุ่มมีชนเผ่าอันรุ่งเรืองมากแห่งหนึ่งตั้งอยู่ สมาชิกเผ่ามีถึงหลายแสนคน ในจำนวนนั้นมีเด็กน้อยที่อ่อนแอ พวกเขาเกิดมาก็เป็นชีวิตเหนือธรรมดาแล้ว ทว่าภายใต้การกดดันของกฎเกณฑ์โลกทิพย์ ความเร็วในการทะยานของพวกเขาจึงไม่นับว่าเร็วนัก ขณะเดียวกัน ภายในโลกทิพย์ก็นับได้ว่าพวกเขาแทบจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอที่สุดแล้ว ต้องอาศัยความเป็นกลุ่มก้อนจึงจะสามารถเอาตัวรอดได้

บางทีในภายภาคหน้า ในหมู่พวกเขาอาจจะมีผู้แกร่งกล้าที่แข็งแกร่งอย่างยิ่งสักคนถือกำเนิดขึ้น แต่อย่างน้อยในตอนนี้ เด็กน้อยเหล่านี้ก็ยังต้องการความคุ้มครองจากชนเผ่าอยู่

ภายในชนเผ่า ก็มีพลรบที่แข็งแกร่ง ผู้นำสูงสุดของชนเผ่าเป็นยอดฝีมือ ‘เทพอากาศขั้นรวมเป็นหนึ่ง’ คนหนึ่ง! เขาวางค่ายกลชนิดต่างๆ รอบชนเผ่าด้วยความยากลำบาก ทำให้ชนเผ่ารุ่งเรืองมาจนทุกวันนี้

“ฟิ้ว”

เรือใหญ่สีแดงเข้มลำหนึ่งปรากฏขึ้นกลางท้องฟ้าเหนือชนเผ่า บนเรือใหญ่มีเงาร่างสายแล้วสายเล่าบินออกมาทันที แต่ละคนแทบจะสวมอาภรณ์สีดำทั้งร่างกันหมด มีเพียงชายชราร่างผอมซูบที่เป็นหัวหน้าเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สวมอาภรณ์สีแดง นัยน์ตาทั้งสองของเขามีเปลวเพลิงอันเย็นชาลุกโชน ผู้ที่ถูกเขาจับจ้องล้วนต้องหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ

“ลงมือเถิด เร็วหน่อย” ชายชราอาภรณ์สีแดงพึมพำเสียงเย็นเยียบ

“ขอรับ” ผู้ใต้บังคับบัญชาอาภรณ์สีดำล้วนแต่เป็นขั้นรวมเป็นหนึ่ง เงาร่างพลันกะพริบวาบ แล้วกระจายตัวไปทั่วทุกทิศในชนเผ่า แต่ละคนล้วนหยิบเอาป้ายอักขระสีดำก้อนหนึ่งมาไว้ในมือ เพียงครู่เดียวป้ายอักขระสีดำสิบสองก้อนนี้ก็ถูกกระตุ้นขึ้นมา ตู้มมม…ค่ายกลอันน่าหวาดหวั่นถูกป้ายอักขระสิบสองก้อนเหนี่ยวนำ กลางท้องฟ้าเหนือชนเผ่าพลันมีเมฆดำกลิ้งตัวไปมา

เมฆดำบดบังท้องฟ้า ทำให้บรรดาชาวเผ่าจิตใจไม่สงบ

“ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เด็กน้อยคนหนึ่งหลบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของมารดา มารดาของเขาเป็นถึงเทพโลกาคนหนึ่ง นางก็มองดูเมฆดำที่ก่อตัวขึ้นกลางท้องฟ้าด้วยความตื่นเต้นและจิตใจที่ไม่สงบ “วางใจเถิด ไม่มีอะไรหรอก พวกหัวหน้าเผ่าจะต้องปกป้องพวกเราเป็นอย่างดีแน่นอน”

ยามนี้ หัวหน้าเผ่าซึ่งเป็นดั่งเทพผู้พิทักษ์ในสายตาของทั้งชนเผ่ากลับสัมผัสได้ถึงความไม่สงบ

เขาควบคุมค่ายกลทั้งชนเผ่าเพื่อรับมือผู้มาจากภายนอกก่อนแล้ว แต่อีกฝ่ายเคลื่อนไหวรวดเร็วเกินไป เมฆดำที่ม้วนตัวอยู่นี้ปรากฏขึ้นมาแทบจะในพริบตาเดียว

“ไม่ทราบว่าเป็นผู้อาวุโสท่านใด มีอะไรก็เชิญกำชับมาให้เต็มที่เถิด ข้าและคนอื่นๆ ล้วนมิกล้าขัดขืนอยู่แล้วขอรับ” หัวหน้าเผ่ากล่าวเสียงดัง เสียงนั้นทะลุค่ายกลของชนเผ่า ถ่ายทอดไปถึงโลกภายนอก

“ข้าจะให้พวกเจ้ารับความตายให้หมด พวกเจ้าก็ไม่ขัดขืนอย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงเย็นชาสะท้อนก้องไปทั่วฟ้าดิน

หัวหน้าเผ่าตกตะลึงไป

ชาวเผ่าจำนวนนับไม่ถ้วนใจสั่นสะท้านไปหมด

“มดปลวกฝูงหนึ่งเท่านั้น” น้ำเสียงเย็นชาแฝงแววรังเกียจ

“ตู้ม”

เมฆดำที่ม้วนตัวอยู่กลางฟากฟ้าพลันโผลงมา ค่ายกลภายในชนเผ่าช่างเป็นเรื่องน่าขันนัก เมฆดำที่ม้วนตัวนี้สามารถทะลุผ่านค่ายกลได้อย่างง่ายดายราวกับเลือนรางไป แล้วปกคลุมทั้งชนเผ่าก่อนจะรุกรานเข้าไปภายในกายของชาวเผ่าแต่ละคน ตั้งแต่ขั้นรวมเป็นหนึ่งเพียงคนเดียว ลงไปจนถึงทารกที่เพิ่งจะกำเนิดมาได้ไม่นานสักเท่าใดนักล้วนถูกเมฆดำแทรกซึมเข้าไปจนสิ้น

“ขยับไม่ได้ ไยจึงขยับไม่ได้แล้วเล่า” คนทั้งหมดของชนเผ่าค้นพบเรื่องนี้ด้วยความตื่นตระหนก พละกำลังภายในกายของพวกเขาล้วนถูกผนึกเอาไว้ แม้แต่ร่างกายก็เหมือนจะได้รับผลกระทบ แม้หูจะยังได้ยิน ดวงตาจะยังมองเห็น ปากยังสามารถขยับได้ แต่ร่างกายกลับมิอาจขยับเขยื้อนได้เลย

จากนั้นเมฆดำที่ม้วนตัวอยู่ก็สลายหายตัวไปจนสิ้น

คนชุดดำกลางอากาศทั้งสิบสองคนพลันรวมตัวเข้าด้วยกันแล้วพูดกับชายชราอาภรณ์สีแดงผู้นั้นด้วยความนอบน้อมว่า “ใต้เท้า จับทั้งเป็นมาได้หมดแล้วขอรับ”

“อื้ม” ใบหน้าของชายชราอาภรณ์สีแดงร่างซูบผอมราวกับโครงกระดูก เหลือบมองลงไปเบื้องล่างพลางพูดเสียงเรียบว่า “ครั้งนี้จนวนที่จับได้ก็เพียงพอแล้ว ท่านประมุขวังต้องการร่างทดลองสามแสนร่าง พวกเจ้าคัดเลือกตามเงื่อนไขของท่านประมุขวังเสีย ส่วนที่เหลือก็คุมขังเอาไว้ด้วยกันให้ข้าที หวังว่าร่างทดลองที่หลงเหลืออยู่จะสามารถช่วยข้าฝึกเคล็ดลับจนสำเร็จได้”

“ใต้เท้าต้องสามารถฝึกสำเร็จได้แน่ขอรับ”

“ใต้เท้า หรือจะให้ข้าไปจับร่างทดลองมาเพิ่มอีก ร่างทดลองพวกนี้มีเยอะๆ ไว้ก็ดีนะขอรับ” คนชุดดำผู้หนึ่งประจบประแจง

ชายชราอาภรณ์สีแดงโลหิตมองเขาแวบหนึ่งพลางเผยรอยยิ้มออกมา เพียงแต่รอยยิ้มของเขาชวนผวานัก “ข้าจะนำร่างทดลองของชนเผ่านี้กลับไปก่อน เจ้าพาคนอีกสองคนไปจับร่างทดลองมาเพิ่มอีกก็แล้วกัน”

“ขอรับๆ”

การสนทนาของพวกเขานั้นเปิดเผยออกมา มิได้ระมัดระวังเก็บงำเอาไว้แต่อย่างใด หากแต่พูดออกมาอย่างโจ่งแจ้ง

แม้ชาวเผ่าจะขยับเขยื้อนมิได้ แต่ในจำนวนนั้นก็มียอดฝีมือขั้นเทพอากาศอยู่บ้าง การได้ยินของพวกเขาดียิ่งนัก เมื่อได้ยินบทสนทนาอย่างชัดเจน ว่า ‘ร่างทดลอง’ จึงพากันหน้าถอดสี

“เป็นการบำเพ็ญระบบทิพย์ ทั้งยังเป็นการบำเพ็ญระบบทิพย์ที่ชั่วร้ายอีกด้วย พวกเขาจะจับพวกเราไปทำการทดลองอันโหดร้ายต่างๆ” บรรดายอดฝีมือของชนเผ่าตื่นตระหนกไปหมด พวกเขายอมให้ตนเองถูกสังหารจนตายเสียยังดีกว่าถูกการบำเพ็ญระบบทิพย์ทำการทดลอง การบำเพ็ญระบบทิพย์ค้นคว้าหมื่นสรรพสิ่ง ย่อมต้องค้นคว้าร่างกายและวิญญาณเป็นธรรมดา ซึ่งผู้ที่ชั่วร้ายบางคนในจำนวนนั้นถึงขั้นนำผู้บำเพ็ญจำนวนนับไม่ถ้วนมาเป็นวัตถุทดลอง

“จบเห่แล้ว”

“ชนเผ่าจบเห่แล้ว”

บรรดายอดฝีมือที่ได้ยินบทสนทนาของชนเผ่ากลางอากาศพากันใจสั่นและขมขื่นนัก ทั้งเคืองแค้นและสิ้นหวัง พวกเขาอยากจะสู้สุดชีวิต แต่น่าเสียดายที่พลังแตกต่างกัน ทำให้พวกเขาไม่มีสิทธิ์จะสู้สุดชีวิตด้วยซ้ำ

“การบำเพ็ญระบบทิพย์หรือ”

น้ำเสียงเย็นชาสายหนึ่งดังก้องขึ้น

ชายหนุ่มในอาภรณ์สีขาวทั้งร่างปรากฏกายขึ้น เขามีสีหน้าโมโหขณะมองดูชาวเผ่าและคนชุดดำกลางอากาศเหล่านั้นรวมทั้งชายชราอาภรณ์สีแดงผู้เป็นหัวหน้าที่ถูกเคล็ดลับเล่นงานเข้าไป

“เจ้าเป็นใครน่ะ” ชายชราอาภรณ์สีแดงมองตงป๋อเสวี่ยอิงด้วยสายตาเย็นชาพลางพูดเสียงเยียบเย็น

“ประมุขวังของพวกเจ้าคือผู้ใดกัน ข้าอยากจะรู้ว่าที่แท้แล้วการบำเพ็ญระบบทิพย์ท่านใดที่โหดร้ายถึงเพียงนี้” ตงป๋อเสวี่ยอิงกล่าว อันที่จริงเขามีความรู้สุกที่ดีต่อการบำเพ็ญระบบทิพย์ เพราะภรรยาฝึกฝนการบำเพ็ญระบบทิพย์ควบคู่กันไป ท่านอาจารย์จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตของตนก็บำเพ็ญระบบทิพย์ควบคู่ไปด้วยเช่นกัน!

ชายชราอาภรณ์สีแดงเห็นเข้าก็ยิ้มออกมา “เห็นทีจะพบกับผู้ที่ต้องการช่วยเหลือคนที่อ่อนแอเข้าเสียแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้เช่นนั้นก็จับตัวทั้งเป็นไปเสียแล้วมอบให้แก่ท่านประมุขวัง! ร่างทดลองขั้นรวมเป็นหนึ่งสักคนก็ไม่เลวเลย”

“ขอรับ”

จากนั้นคนชุดดำทั้งสิบสองก็รับคำสั่งทันที

“ตู้ม”

ตงป๋อเสวี่ยอิงกลับสำแดงบริเวณแผนภาพคลื่นจานออกมา ระลอกคลื่นจำนวนนับไม่ถ้วนแทรกซึมเข้าไปในคนชุดดำทุกคนอย่างรวดเร็ว คนชุดดำนี้จัดเป็นแขนขาระดับล่างสุด ซึ่งล้วนแต่มีพลังระดับเจดีย์ดาวชั้นที่หนึ่งหรือชั้นที่สองเท่านั้น เพียงแต่อาศัยที่ป้ายอักขระท่านประมุขวังมอบให้จึงมีพลังที่แข็งแกร่งอย่างยิ่ง ส่วนชายชราอาภรณ์สีแดงผู้นั้นกลับนับได้ว่าเป็นยอดฝีมือระดับเจดีย์ดาวชั้นที่สาม! แต่ภายใต้การรายล้อมของเส้นสายระลอกคลื่นจำนวนนับไม่ถ้วน แต่ละคนล้วนถูกรัดรึงและพันธนาการเอาไว้อย่างสิ้นเชิง

สีหน้าของชายชราอาภรณ์สีแดงเปลี่ยนแปรครั้งใหญ่ เขาพยายามดิ้นรนสุดกำลัง แต่กลับดิ้นรนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ตงป๋อเสวี่ยอิงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา คนชุดดำกลางอากาศทั้งสิบสองคน และชายชราอาภรณ์สีแดงคนหนึ่งถูกพันธนาการเอาไว้อย่างสิ้นเชิง ชายชราอาภรณ์สีแดงร้องคำรามว่า “เจ้าตกสู่หายนะครั้งใหญ่แล้ว! เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังล่วงเกินผู้ใด หา”

ตกสู่หายนะหรือ

ตงป๋อเสวี่ยอิงมองอย่างสงบ พลังของตัวเขาเองจวนจะถึงเจดีย์ดาวชั้นที่เจ็ดแล้ว ต่อให้เป็นร่างจริงของสิ่งมีชีวิตที่น่าหวาดหวั่นระดับประมุขตำหนักอลหม่านหรือจักรพรรดิดำลงมือ อาศัยสมบัติล้ำค่ามูลค่าหลายพันศิลาปฐมโลกาที่บรรพชนเทียนอวี๋มอบให้ก็สามารถต้านทานได้หนึ่งหรือสองชั่วอึดใจ ซึ่งก็เพียงพอให้ตนอาศัยการส่งถ่ายผ่านระยะทางอันไกลโพ้นหนีเอาชีวิตรอดไปได้แล้ว! หากมิใช่ระดับอย่างจักรพรรดิดำ ตนก็ยิ่งไม่จำเป็นต้องกังวลใจเลย

ตงป๋อเสวี่ยอิงไม่เชื่อเลยว่าจะเป็นเทพจักรวาล

เพราะทั้งโลกทิพย์นิจนิรันดร์มีเทพจักรวาลเพียงสองท่านเท่านั้น ท่านหนึ่งคือบรรพชนทิพย์ อีกท่านหนึ่งคือบรรพชนโลกา!

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย” ชายชราอาภรณ์สีแดงยิ่งเดือดดามากขึ้น เขาตะคอกด้วยความโมโหว่า “รีบปล่อยพวกเราเสีย ข้ารายงานไปยังท่านประมุขวังแล้ว เจ้าจะสำนึกเสียใจก็สายเกินไปแล้ว ถึงตอนนั้นเจ้าจะร้องขอชีวิตก็ไม่ได้ จะขอตายก็ไม่ได้อีก!”

“อ้อ ประมุขวังของพวกเจ้าช่างเก่งกาจเสียจริง สามารถทำให้ข้าร้องขอชีวิตก็ไม่ได้ จะขอตายก็ไม่ได้ด้วยอย่างนั้นหรือ” ตงป๋อเสวี่ยอิงยิ้มเย็น

 …………………………