Snow Eagle Lord อินทรีหิมะเจ้าดินแดน ภาคที่ 28 ตอนที่ 22-23

 ตอนที่ 22 ขุมทรัพย์ชั้นที่สาม

โดย

Ink Stone_Fantasy

ขณะที่ตงป๋อเสวี่ยอิงก้าวเข้าสู่ทางเข้ามิติก็รู้สึกว่ามิติบิดเบี้ยว จากนั้นด้านหน้าก็มืดสนิท

“ที่นี่คือ…” ขาทั้งสองของตงป๋อเสวี่ยอิงยืนอยู่ในภายในโถงตำหนักโบราณอันมืดมิดแห่งหนึ่ง โถงตำหนักมีพื้นที่ไม่ใหญ่นัก เพียงแค่ราวร้อยเมตรเท่านั้น ประตูตำหนักสีเทาเข้มปิดอยู่

ภายในโถงตำหนักมีกลิ่นหอมจางๆ ฟุ้งไปทั่ว แผ่กำจายไปทุกบริเวณของโถงตำหนัก

“นี่ก็คือชั้นที่สามของขุมทรัพย์หรือ” ตงป๋อเสวี่ยอิงมองดูโถงตำหนักซึ่งดูเหมือนจะธรรมดาสามัญแห่งนี้ ภายในโถงตำหนักว่างเปล่า มีเครื่องตกแต่งเพียงน้อยนิด เช่นบนผนังตำหนักมีวัตถุแขวนอยู่จำนวนหนึ่ง บนผนังหลังบัลลังก์ที่ตั้งอยู่หน้าสุด ก็มีรูปสลักขนาดมหึมาอยู่ สิ่งที่แกะสลักเอาไว้ก็คือมฆดำขนาดมหึมา

แม้เมฆดำจะเป็นรูปสลัก แต่ก็ราวกับปกคลุมฟ้าดินเอาไว้ อานุภาพกดดันอันไร้รูปร่างปกคลุมทั่วทั้งโถงตำหนัก

“สมบัติล้ำค่าเล่า”

“สมบัติล้ำค่าของชั้นที่สามเล่า ในเมื่อข้าสามารถเข้ามาได้ ก็แสดงว่าสมบัติล้ำค่าของชั้นที่สามยังมิได้ถูกชิงเอาไปจนหมด” ตงป๋อเสวี่ยอิงพึมพำ เขาปลดปล่อยระลอกคลื่นอันไร้รูปร่างออกมาสำรวจทั่วบริเวณก่อนแล้ว แต่กลับไม่ได้อะไรเลย

ตงป๋อเสวี่ยอิงเดินไปข้างหน้าพร้อมความสงสัย สายตาของเขาจับจ้องรูปสลักอันโดดเด่นสะดุดตาเป็นที่สุดบนผนังโถงตำหนักด้านหลังบัลลังก์ รูปสลัก ‘เมฆดำ’ สะดุดตาเกินไปแล้ว ทั้งยังก่อให้เกิดอานุภาพกดดันอันแรงกล้าอีกด้วย ไม่นานนักตงป๋อเสวี่ยอิงก็เดินไปถึงข้างบัลลังก์ เขาเงยหน้ามองดูทุกจุดของรูปสลัก ‘เมฆดำ’ บนผนังโดยละเอียด

เส้นสายที่สลักเสลาเอาไว้…

“ร้ายกาจ เส้นสายเหล่านี้เป็นธรรมชาติมาก แต่กลับก่อให้เกิดค่ายกลอันพิสดารอย่างยิ่งขึ้นมา เมื่อข้ามองแวบแรกก็มิอาจมั่นใจได้” ตงป๋อเสวี่ยอิงพินิจดูโดยละเอียด แม้ค่ายกลนี้จะร้ายกาจ แต่ก็ย้ายไปมิได้ บัดนี้ตนศึกษาไม่สำเร็จ อีกทั้งค่ายกลรูปสลักเมฆดำนี้ ก็คล้ายจะมิได้ใช้ในการต่อสู้ด้วย

“หาเจอแล้ว!” ตงป๋อเสวี่ยอิงนัยน์ตาเป็นประกายขึ้นมาขณะมองดูขอบของรูปสลักบนผนัง มีไข่มุกสีดำเม็ดแล้วเม็ดเล่าประดับประดาอยู่บนรูปสลัก

ไข่มุกมีทั้งหมดสิบสองเม็ด ดูเหมือนจะธรรมดาสามัญ ทั้งยังเป็นหนึ่งเดียวกับรูปสลัก กลิ่นอายของมันก็หลอมรวมเข้ากับกลิ่นอายของรูปสลักด้วย ตงป๋อเสวี่ยอิงอาศัยแผนภาพคลื่นจานก็มิได้พบปัญหาของมันเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อพินิจดูโดยละเอียดในระยะใกล้ ก็เห็นว่าเหนือไข่มุกสีดำมีเมฆหมอกเคลื่อนไหวอยู่รางๆ นี่เป็นสิ่งที่วิธีอื่นๆ มิอาจตรวจพบได้เลย มีเพียงตาเปล่าเท่านั้นที่จะสามารถมองเห็นเมฆหมอกเคลื่อนไหวได้

ไข่มุกสิบสองเม็ดนี้มีชื่อว่า ‘มุกวารีดำ’ ซึ่งเป็นสมบัติล้ำค่าที่มีชื่อเสียงเลื่องลืออย่างยิ่งของโลกทิพย์โบราณดั้งเดิม

เม็ดเดียวก็มีมูลค่ากว่าสามพันศิลาปฐมโลกา ว่ากันว่าหากมีจำนวนมากขึ้นแล้ว ก็ยังมีประโยชน์อันน่าพิสดารมากขึ้นไปอีก บรรดาสิ่งมีชีวิตระดับยอดสุดล้วนพากันเก็บรวบรวม

“มุกวารีดำสิบสองเม็ด มูลค่ามากกว่าศิลาปฐมโลกาสามหมื่นหกพันก้อน” ตงป๋อเสวี่ยอิงนัยน์ตาเป็นประกาย จากนั้นก็กำหนดจิตคราหนึ่ง สวบๆๆ มีดบินถึงเก้าเล่มบินออกมาแล้วแทงลงบนขอบที่มุกวารีดำประดับเอาไว้ แต่เหนือผิวของรูปสลักเมฆดำพลันมีลำแสงอันไร้รูปร่างสว่างวาบขึ้นมา ปังๆๆ!!! มันกระแทกเอามีดบินทั้งหมดลอยไป

“รูปสลักเมฆดำนี่ร้ายกาจถึงเพียงนี้เชียวหรือ” แม้ตงป๋อเสวี่ยอิงจะคาดเดาได้ก่อนแล้ว แต่ก็ยังคงไม่ยอมจำนนอยู่นั่นเอง

“ทำลายค่ายกลของรูปสลักนี้เสีย เมื่อไร้ซึ่งการปกป้องของค่ายกล ตัวมุกวารีดำเองเป็นเพียงแค่สมบัติล้ำค่าเท่านั้น จะได้มาก็ง่ายแล้ว” ตงป๋อเสวี่ยอิงกำหนดจิตคราหนึ่ง โครมมม…มีดบินถึงหนึ่งพันสองร้อยเล่มซึ่งแฝงไว้ด้วยเกราะพลสีม่วงโหมซัดเข้าโจมตีรูปสลักเมฆดำอย่างรุนแรง

ลำแสงอันไร้รูปร่างเหนือผิวของรูปสลักเมฆดำกระแทกมีดบินที่มาโจมตีทั้งหมดกลับไป

“ไป”

ตงป๋อเสวี่ยอิงกำหนดจิตคราหนึ่ง

ทันใดนั้นโลกอนธการถึงหนึ่งร้อยยี่สิบชั้นก็ร่อนลงมา โลกอนธการแต่ละชั้นล้วนเป็นรูปครึ่งวงกลมเข้าปกคลุมมุมหนึ่งของรูปสลักเมฆดำจนสิ้น ด้วยพลังของตงป๋อเสวี่ยอิงก็พอจะตัดสินได้รางๆ ว่า นั่นคือตำแหน่งจุดเชื่อมต่อกลางจุดหนึ่งของเส้นสายจำนวนนับไม่ถ้วนของรูปสลักเมฆดำ

ตู้มมม…

โลกอนธการหนึ่งร้อยยี่สิบชั้นที่ร่อนลงไปทำเอาพลังฟ้าดินทั้งหมดภายในโถงตำหนักโหมซัดสาดขึ้นมา การระเบิดออกมาตอนท้ายสุดทำให้ผิวของรูปสลักเมฆดำมีลำแสงอันไร้รูปร่างปรากฏขึ้นอีกครั้ง

“เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน การโจมตีทั้งหมดของข้าถูกมันสกัดกั้นเอาไว้อย่างง่ายดาย” ตงป๋อเสวี่ยอิงรู้สึกว่าการโจมตีของตนยังห่างจากขีดจำกัดการสกัดกั้นของลำแสงเหนือผิวรูปสลักเมฆดำอยู่ไกลลิบ ลำแสงอันไร้รูปร่างสกัดกั้นเอาไว้อย่างง่ายดายนัก

“หรือจะเอามามิได้จริงๆ” ตงป๋อเสวี่ยอิงมองดูรูปสลักเมฆดำตรงหน้า มองดูมุกวารีดำสิบสองเม็ดที่ประดับประดาอยู่ตรงขอบ

มองเห็นได้ แต่เอามามิได้

“หาอีกดีกว่า”

ตงป๋อเสวี่ยอิงค้นหาทั่วทั้งโถงตำหนักโดยละเอียด เขายังถึงขั้นลองดึงของตกแต่งต่างๆ ที่ติดอยู่บนผนังตำหนักลงมา น่าเสียดายที่ผนังทั่วทั้งโถงตำหนักล้วนมีค่ายกลปกป้องอยู่ ตนมิอาจแย่งชิงไปได้เลย!

“เอ๊ะ” ตงป๋อเสวี่ยอิงหาไปรอบหนึ่งแล้วก็กลับมายังข้างรูปสลักเมฆดำ เขาก้มลงมองบัลลังก์ตรงหน้า

นี่คือบัลลังก์ที่แกะสลักขึ้นจากไม้

ไม้มีลวดลายสวยงาม หากพินิจดูโดยละเอียด ก็จะเห็นว่าลวดลายเหล่านี้ก่อให้เกิดใบหน้าอันชั่วร้ายมากมายขึ้นมา มีกลิ่นอายชั่วร้ายแทรกซึมเข้ามาทางตงป๋อเสวี่ยอิง

“นี่คือ ‘ไม้ทิพย์ภาพปีศาจ’ หรือ” ตงป๋อเสวี่ยอิงอ้าปากค้าง เขายื่นมืออกไปลูบเบาๆ คราหนึ่ง ผิวของบัลลังก์นี้มีค่ายกลอันไร้รูปร่างปิดผนึกอยู่จริงๆ “บัลลังก์ที่สลักขึ้นจาก ‘ไม้ทิพย์ภาพปีศาจ’ อันเกรียงไกรทั้งอันจะไม่มีกลิ่นอายแม้แต่น้อยเชียวหรือ ที่แท้แล้วมีค่ายกลขวางกั้นเอาไว้ หากไม่ดูลวดลายให้ละเอียด ข้าก็จำไม่ได้เลย”

ไม้ทิพย์ภาพปีศาจ ดูเหมือนจะสามารถแผ่กลิ่นอายอันชั่วร้ายออกไปได้

แต่กลับเป็นที่ปรารถนาของผู้บำเพ็ญที่แข็งแกร่ง ต่อให้ใช้ไม้ทิพย์ภาพปีศาจจำนวนน้อยนิดหลอมขึ้นมาเป็นสร้อยสวมไว้ที่คอ หรือว่าสลักเอาไว้บนกำไลเก็บวัตถุสวมไว้ที่ข้อมือ ก็จะเป็นประโยชน์ต่อวิญญาณ การเอาไม้ท่อนใหญ่โตมาสลักเป็นบัลลังก์อันหนึ่งเช่นนี้…สำหรับเทพจักรวาลแล้วก็เป็นการฟุ่มเฟือยนัก นอกจากนี้หลังจากโลกทิพย์โบราณดั้งเดิมแตกสลายไปแล้ว ไม้ทิพย์ภาพปีศาจก็มิได้งอกขึ้นมาอีกแต่อย่างใด

บัลลังก์นี้ต้องมีมูลค่าสูงกว่าในยุคโลกทิพย์โบราณดั้งเดิมเป็นเท่าตัว คาดว่าคงมีมูลค่าราวศิลาปฐมโลกาห้าหมื่นก้อน!

ศิลาปฐมโลกาห้าหมื่นก้อน…

มิน่าเล่า ขุมทรัพย์ของจักรพรรดิเก้าเมฆาจึงเพียงพอที่จะทำให้บรรดายักษ์ใหญ่ขั้นอลวนบ้าคลั่งไปได้ ต้องรู้ไว้ว่า โดยทั่วไปยักษ์ใหญ่ขั้นอลวนทุ่มเทสมบัติล้ำค่าอย่างสิ้นเชิงก็ยังมีไม่ถึงศิลาปฐมโลกาห้าหมื่นก้อน ต่อให้เป็นสิ่งมีชีวิตระดับที่บุกฝ่าเจดีย์ดาวชั้นที่แปดได้ ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถรวบรวมศิลาปฐมโลกาออกมามากมายเช่นนี้ได้ เกรงว่าคงจะมีเพียงผู้เฒ่าที่ติดอยู่ที่ขีดจำกัดขั้นสุดบางคนอย่าง ‘ประมุขตำหนักอลหม่าน’ เท่านั้น จึงจะสามารถนำสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ออกมาได้

แน่นอนว่าขั้นอลวนนั้นจัดเป็นสถานการณ์ปกติ! ส่วนคนอย่างตงป๋อเสวี่ยอิงที่เข้ามายังขุมทรัพย์ได้ จัดเป็นสถานการณ์พิเศษ

“ข้าเข้ามาแล้ว แต่ว่า จะเอาไปได้หรือ” ตงป๋อเสวี่ยอิงไม่มั่นใจเลยจริงๆ เมื่อครู่ตนมิอาจนำมุกวารีดำสิบสองเม็ดลงมาได้ แล้วจะนำบัลลังก์ไม้ทิพย์ภาพปีศาจนี้ไปได้หรือไร

“ขึ้นมา” มือทั้งสองของตงป๋อเสวี่ยอิงคว้าที่เท้าแขนของบัลลังก์เอาไว้แล้วออกแรงอย่างฉับพลัน พละกำลังของร่างกายผู้ท่องอากาศปะทุออกมาอย่างสิ้นเชิง

ตู้มมม…

บัลลังก์กลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย ราวกับเชื่อมโยงกับทั้งโถงตำหนัก

ตงป๋อเสวี่ยอิงโบกมือให้โลกอนธการหนึ่งร้อยยี่สิบชั้นร่อนลงมาอย่างไม่ยอมจำนน  ให้ห่อหุ้มเพียงแค่ขอบของที่เท้าแขนบัลลังก์ แม้เขาจะไม่มั่นใจด้วยกลัวว่าหากไม่ระวังแล้วจะทำให้บัลลังก์เสียหายขึ้นมาก็ตาม แต่จากนั้นความจริงก็พิสูจน์ให้เห็นว่า เขาคิดมากเกินไปแล้ว! ต่อให้โลกอนธการหนึ่งร้อยยี่สิบชั้นของเขา รวมตัวกันอยู่ตรงที่เท้าแขนของบัลลังก์ ก็ยากที่จะทำให้เสียหายได้แม้สักนิด

“ไม่มีประโยชน์”

ตงป๋อเสวี่ยอิงก้มหน้ามองดูบัลลังก์ แล้วเงยหน้ามองดูรูปสลักเมฆดำ

สิ่งหนึ่งมีมูลค่าเกินศิลาปฐมโลกาห้าหมื่นก้อน!

อีกสิ่งหนึ่งมีมูลค่าเกินศิลาปฐมโลกาสามหมื่นหกพันก้อน!

เกรงว่านี้คงจะเป็นหัวใจสำคัญที่สุดของขุมทรัพย์สิบหกแห่งที่จักรพรรดิเก้าเมฆาวางเอาไว้แล้ว ส่วนของในชั้นที่หนึ่งและชั้นที่สองพวกนั้นน่ะหรือ ก็แค่เศษเสี้ยวเล็กน้อยเท่านั้น

“มิน่าเล่าจึงมีรายงานบันทึกเอาไว้ว่า มียักษ์ใหญ่ขั้นอลวนเข้าสู่ชั้นที่สาม แต่กลับเอาสมบัติล้ำค่าไปไม่ได้” ตงป๋อเสวี่ยอิงลอบพึมพำ “เห็นทีคงจะเหมือนกับที่ข้าคาดการณ์เอาไว้ ต้องทำลายผนึกที่จักรพรรดิเก้าเมฆาทิ้งเอาไว้เสียก่อน หากทำลายมิได้ ก็เอาไปมิได้”

…………………………..

ตอนที่ 23 เปิดประตูตำหนัก

โดย

Ink Stone_Fantasy

ตงป๋อเสวี่ยอิงยังคงมีคลื่นอารมณ์อันแรงกล้า ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นขุมทรัพย์อันยิ่งใหญ่ แต่เขาก็ฟื้นฟูความสงบเยือกเย็นกลับมาได้อย่างรวดเร็วยิ่ง เพราะผลลัพธ์เช่นนี้ก็อยู่ในความคาดหมายของเขาอยู่แล้ว เป็นถึงขั้นรวมเป็นหนึ่งที่มีพลังยุทธ์ระดับชั้นที่ห้าของเจดีย์ดาวคนหนึ่ง ต่อให้เข้าไปในชั้นที่สามของกรุขุมทรัพย์ของจักรพรรดิเก้าเมฆาก็เกรงว่ายังยากที่จะนำสมบัติล้ำค่าจากไปได้

ก่อนหน้านี้ ข้อแรก เข้าสู่ชั้นที่สอง ต่อให้ไม่นึกอยากเข้าสู่ชั้นที่สาม ก็ต้องทำลายเนินเขาหินอุกกาบาตให้ได้มาซึ่งสมบัติล้ำค่า ข้อสอง ยังต้องมีโชคช่วยอีกด้วย

ถ้าพลาดก็คือชะตา ถ้าได้มาก็เป็นโชคดีของข้า! ถึงอย่างไรขุมทรัพย์เช่นนี้ ขั้นรวมเป็นหนึ่งคนหนึ่งนึกอยากได้ก็เป็นความหวังที่เกินตัวอย่างแท้จริง

“บางทีอาจยังมีสมบัติล้ำค่าอันใดอยู่อีกก็เป็นได้”

ตงป๋อเสวี่ยอิงเดินอยู่ภายในโถงตำหนักพลางมองตรวจตราเครื่องประดับตกแต่งทุกชิ้นอย่างละเอียด แม้กระทั่งแผ่นหินปูพื้นก็ตรวจตราอย่างละเอียดด้วย ก็ทำให้เขาค้นพบเครื่องประดับตกแต่งมูลค่าหลายร้อยศิลาปฐมโลกาหลายชิ้น แต่น่าเสียดายที่มิอาจเอาไปได้

“ปัง…” ตงป๋อเสวี่ยอิงเดินไปถึงช่องประตูตำหนักแล้วลองเปิดประตูดู

ประตูตำหนักสีเทาเข้มปิดสนิท ตงป๋อเสวี่ยอิงทดลองแล้วก็มิอาจเปิดออกได้

หลังจากทดลองดูครั้งหนึ่งแล้วก็เดินกลับไปยังด้านข้างของบัลลังก์ไม้ทิพย์ภาพปีศาจ ก่อนจะตรวจดูบัลลังก์และค่ายกลปิดผนึกอย่างละเอียดแล้วเงยหน้าขึ้นมองค่ายกลที่รูปสลักเมฆดำบนผนังตำหนักสร้างขึ้น ดูว่าจะสามารถทำลายค่ายกลได้หรือไม่ จึงจะได้สมบัติล้ำค่ามา

กาลเวลาเคลื่อนผ่าน

หนึ่งชั่วยามผ่านไป…

สองชั่วยามผ่านไป…

“ค่ายกลของบัลลังก์ไม้ทิพย์ภาพปีศาจนั้นมิอาจตรวจตราได้ มีเพียงการใช้กำลังเท่านั้น พลังยุทธ์ไปถึงระดับขั้นที่สูงเพียงพอก็จะสามารถทำลายผนึกได้” ตงป๋อเสวี่ยอิงเอ่ยพึมพำพลางมองดูรูปสลักเมฆดำตรงหน้า “และรูปสลักเมฆดำนี้ เส้นสายลวดลายที่สลักเสลาชัดเจนอยู่ตรงหน้า สามารถมองเห็นได้แต่กลับลึกลับอย่างที่สุด… วิธีการที่จะตระหนักรู้ทะลุปรุโปร่งนั้น ในระยะเวลาสั้นๆ เพียงแค่สามชั่วยามก็ย่อมไม่มีความหวังอันใดอยู่แล้ว”

******

ณ ชั้นที่หนึ่งของเจดีย์เทพขุมทรัพย์

หัวหน้าพรรคกระบี่สวรรค์และหญิงสาวอาภรณ์เทามองดูอยู่ไกลๆ แล้วต่างก็เผยรอยยิ้ม พวกเขาสองคนเข้าใจกันโดยปริยาย แต่ก็มิได้ต่อสู้ประจันหน้ากันแต่อย่างใด เพียงเพราะว่าทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่มีความมั่นใจ!หัวหน้าพรรคกระบี่สวรรค์รู้แจ้งในพลังยุทธ์ของตนเป็นอย่างดี ส่วนหญิงสาวอาภรณ์เทาก็คิดว่า… สามคนตรงหน้านี้ต่างก็ล้ำเลิศอย่างยิ่ง และรั้งอยู่ที่ชั้นเดียวกันกับนางก็ไม่แน่ว่าอาจจะมีลูกไม้บางอย่าง ก็ยังระวังตัวเอาไว้ก่อนดีกว่า

พวกเขาสองคนปลอดภัยไร้เรื่องราวมาจนกระทั่งถึงตอนนี้

“ไม่รู้เลยว่าน้องเฟยเสวี่ยเป็นอย่างไรบ้าง” หัวหน้าพรรคกระบี่สวรรค์เอ่ยพึมพำ “พวกเขาสามคนต่างก็อยู่ที่ชั้นที่สอง ถ้าหากต่อสู้กันขึ้นมาผลลัพธ์ก็ยากที่จะคาดเดาได้”

ครืน

ระลอกคลื่นห้วงมิติเคลื่อนเข้ามา ห่อหุ้มหัวหน้าพรรคกระบี่สวรรค์และหญิงสาวอาภรณ์เทาเอาไว้ พวกเขาสองคนหายตัวไปกลางอากาศ

ผ่านไปสามวันเต็ม พวกเขาสองคนก็ถูกเคลื่อนย้ายออกไป

……

ณ ชั้นที่สองของเจดีย์เทพขุมทรัพย์

เจ้าเมืองอมตะและบุรุษผู้องอาจต่างก็โจมตีเนินเขาหินอุกกาบาตตรงหน้าอย่างสุดกำลัง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ใกล้ถึงเวลาแล้ว เจ้าเมืองอมตะเอ๋ย โชคของเจ้าคราวนี้มันธรรมดาทั่วไปเสียแล้วสิ” บุรุษผู้องอาจพูดพลางหัวเราะฮ่าๆ “อย่างน้อยข้าก็ได้มาไว้ในมือแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเจ้าเพิ่งจะได้สมบัติล้ำค่ามาเพียงชิ้นเดียวเท่านั้นเองนี่”

เจ้าเมืองอมตะสีหน้าเยียบเย็น

คราวนี้โชคไม่ดีเอาเสียเลย เพิ่งจะลงมือจัดการตงป๋อเสวี่ยอิงก็ถูกกดดันเสียแล้ว นี่เป็นเพราะตงป๋อเสวี่ยอิงจงใจซ่อนเร้นพลังยุทธ์ ต่อมาใช้แรงงานอย่างยากเข็ญอยู่เป็นเวลากว่าสองวัน สมบัติล้ำค่าล้วนถูกตงป๋อเสวี่ยอิงเอาไปหมด ยังดีที่ตงป๋อเสวี่ยอิงมิได้สังหารเขา สามชั่วยามที่เหลืออยู่… เขากับบุรุษผู้องอาจต่างก็กำลังโจมตีเนินเขาหินอุกกาบาต

บุรุษผู้องอาจได้สมบัติล้ำค่ามาสามชิ้น มูลค่ากว่าพันศิลาปฐมโลกา

แต่เจ้าเมืองอมตะกลับได้มาเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น มูลค่าก็เพียงแค่สองร้อยกว่าศิลาปฐมโลกาเท่านั้น! เป็นเพียงแค่สองสามส่วนของสมบัติล้ำค่าบนตัวเขาก่อนจะมาที่นี่เท่านั้นเอง

“คนชุดขาวผู้นั้นช่างโชคดีเสียเหลือเกิน ได้เข้าไปยังชั้นที่สามแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะได้สมบัติล้ำค่ายิ่งใหญ่อันใดมาแล้วก็เป็นได้” เจ้าเมืองอมตะยิ่งเปรียบเทียบก็ยิ่งรู้สึกว่าการเข้ามาในขุมทรัพย์จักรพรรดิเก้าเมฆาครั้งนี้นั้นสู้ไม่มาเสียดีกว่า!

ครืน!

ระลอกคลื่นห้วงมิติมาถึง

บุรุษผู้องอาจและเจ้าเมืองอมตะก็ถูกเคลื่อนย้ายส่งตัวออกไปเช่นกัน

******

ท่ามกลางความมืดมิด

มีเงาร่างสายหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ ร่างกายโอนเอนน้อยๆ นัยน์ตาทั้งคู่มองดูเบื้องหน้าอย่างรางๆ

กลางอากาศตรงหน้ามีจอภาพปรากฏขึ้น ซึ่งก็คือจอภาพภายในโถงตำหนักอันโบร่ำโบราณอันหนึ่ง

ภายในนั้น ตงป๋อเสวี่ยอิงในอาภรณ์สีขาวตลอดร่างกำลังเงยหน้ามองรูปสลักเมฆดำอยู่

“เจ้าเด็กผู้นี้…”

“ช่างเยาว์วัยเสียเหลือเกิน! ดูจากกลิ่นอายวิญญาณของเขาแล้วระยะเวลาในการบำเพ็ญช่างสั้นนักก็มาถึงพลังยุทธ์เช่นนี้แล้ว  พูดถึงศักยภาพในการหยั่งรู้ก็นับได้ว่าเป็นอันดับต้นๆ ในบรรดาผู้บำเพ็ญทั้งหลายที่เข้ามาในกรุขุมทรัพย์เลยทีเดียว” นัยน์ตาของเงาร่างที่นั่งขัดสมาธิอยู่ทอประกายจางๆ

ที่จริงแล้ว

ว่ากันซึ่งหน้าถึงศักยภาพในการหยั่งรู้ ที่วังทวีสูญ ตงป๋อเสวี่ยอิงก็นับได้ว่าเป็นผู้ที่สำเร็จพลังรบระดับชั้นที่ห้าของเจดีย์ดาวได้รวดเร็วที่สุด!

แน่นอนว่าดังเช่น ‘จอมกระบี่’ นั้น การหยั่งรู้ก็มิได้ด้อยไปกว่าตงป๋อเสวี่ยอิงเลย ถึงแม้ว่ายามที่จอมกระบี่มาถึงวังทวีสูญก็บำเพ็ญไปเกินครึ่งยุคจักรวาลแล้ว แต่ทว่า… นั่นต่างก็เป็นการบำเพ็ญในจักรวาลภูมิลำเนา มิได้มีทรัพยากรที่ดี มิได้มีตำรามากมายให้พลิกอ่าน เป็นการทุ่มเทบำเพ็ญของตนเองล้วนๆ ก็มาถึงระดับขั้นอลวนแล้ว

พอมาถึงวังทวีสูญ หลังจากการพลิกอ่านตำราและการปลีกวิเวก ก็เหยียบย่างเข้าสู่สิ่งมีชีวิตขั้นสุดยอดโดยตรง!

การหยั่งรู้พรรค์นี้ ถ้าหากเข้ามายังวังทวีสูญ อย่าว่าแต่ชั้นที่ห้าของเจดีย์ดาวเลย กลัวว่าแม้แต่การเหยียบย่างเข้าสู่ขั้นอลวนก็จะสามารถทำได้ภายในระยะเวลาอันสั้น!

แต่ว่า…

ไม่ว่าจะเป็นจอมกระบี่หรือว่าตงป๋อเสวี่ยอิง ต่างก็นับได้ว่ามีพรสวรรค์ในการหยั่งรู้อันสูงส่งเป็นที่สุด ผู้ที่มาถึงดินแดนเก้าเมฆาแล้วสามารถเข้าสู่ขุมทรัพย์จักรพรรดิเก้าเมฆาได้นั้นย่อมมีอยู่ไม่มากนัก ผู้ที่สามารถเทียบเคียงกับตงป๋อเสวี่ยอิงได้ก็ไม่มีอยู่เลยจริงๆ! ถึงแม้ว่าจะเคยมียักษ์ใหญ่ขั้นอลวนเข้าไปมาก่อนแล้ว ทว่านั่นก็ล้วนแล้วแต่เป็นเฒ่าชราที่บำเพ็ญมาตั้งไม่รู้เนิ่นนานเท่าใดแล้ว นึกอยากจะยกระดับอีกสักเล็กน้อยก็ยากเย็นเป็นอย่างยิ่ง

“ศักยภาพในการหยั่งรู้สูงส่งยิ่งนัก” เงาร่างที่นั่งขัดสมาธิอยู่เอ่ยเสียงต่ำ “สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องมิใช่เบี้ยล่างของจอมเทพศักดิ์สิทธิ์! และมิได้ถูกจอมมารดาควบคุม”

“ดีมาก”

……

ตงป๋อเสวี่ยอิงมองดูรูปสลักเมฆดำบนผนังตำหนักตรงหน้า ในใจรับสัมผัสได้รางๆ ใกล้จะถึงเวลาแล้ว  ระยะเวลาสามวันหมดลงแล้ว

“น่าเสียดายที่มาถึงกรุขุมทรัพย์ชั้นที่สาม ได้เห็นสิ่งล้ำค่าแล้ว แต่กลับมิอาจนำไปได้เสียนี่” ตงป๋อเสวี่ยอิงเอ่ยพึมพำ “แต่คิดคำนวณดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว การมาที่เจดีย์เทพขุมทรัพย์ในครั้งนี้ก็ได้กำไรมหาศาลทีเดียว”

“หืม”

ในห้วงสมองของตงป๋อเสวี่ยอิงมีความคิดวาบผ่าน ทันใดนั้นเขาก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัยพลางมองไปทั้งสี่ทิศรอบด้าน “เหตุใดจึงไม่มีความเคลื่อนไหวเลยเล่า”

อ้างอิงจากข้อมูลที่บันทึกเอาไว้ พอครบสามวันแล้วก็จะเคลื่อนย้ายตนออกไปในทันที

ด้วยระดับขั้นของตนนั้นก็สามารถรับสัมผัสเวลาได้อย่างแม่นยำยิ่ง ระยะเวลาสามวันเต็ม! แต่ระลอกคลื่นห้วงมิติไม่มาอย่างนั้นหรือ

“ครืนนน…” ไกลออกไปประตูตำหนักที่ทดลองเปิดดูก่อนหน้านี้กลับถูกผลักเปิดออกเสียงดังครืน

ตงป๋อเสวี่ยอิงสะดุ้ง “ประตูเปิดแล้วหรือ”

เขาเดินตรงไปทางช่องประตูตำหนักอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ไม่จำเป็นต้องกังวลถึงอันตรายเลย ลูกไม้ที่จักรพรรดิเก้าเมฆาเหลือทิ้งเอาไว้จะฆ่าเขาอย่างนั้นหรือ คาดว่าคงจะสามารถฆ่าได้โดยง่าย ไม่จำเป็นต้องสำแดงเล่ห์กลแต่อย่างใดเลย !

สามวันเต็มๆ แล้วแต่ตนเองก็ยังมิได้ถูกเคลื่อนย้ายออกไป ประตูตำหนักนี้ก็ยังเปิดออกแล้วอีกด้วย

ด้านนอกประตูตำหนักนั้นเป็นเฉลียงทางเดินอันกว้างขวางเส้นหนึ่ง

ตงป๋อเสวี่ยอิงมองดูสองข้างทาง ทั้งสองข้างทางต่างก็ค่อนข้างลึกและเงียบงัน เห็นได้ชัดว่านี่คือวังขนาดใหญ่โตแห่งหนึ่ง โถงตำหนักด้านหน้านั้นเป็นเพียงส่วนเล็กๆ ส่วนหนึ่งในนี้เท่านั้น

“ที่นี่คือที่ไหนกัน ไม่ได้พูดกันอยู่ว่าขุมทรัพย์ชั้นที่สามก็คือภายในโถงตำหนักหรอกหรือ ตอนนี้ข้ามาถึงด้านนอกของโถงตำหนักแล้วดูเหมือนว่าที่นี่จะใหญ่โตยิ่งนัก” ตงป๋อเสวี่ยอิงลอบประหลาดใจแล้วสุ่มเลือกเดินไปยังทิศทางหนึ่ง แล้วก็เดินผ่านโถงตำหนักอื่นๆ ที่ปิดผนึกอยู่จำนวนหนึ่ง ถึงแม้ว่าบริเวณไกลออกไปจะมีลานโล่งแจ้งอยู่แห่งหนึ่ง ตรงกลางลานโล่งมีเตาไฟขนาดใหญ่สีแดงเพลิงติดตั้งอยู่อันหนึ่ง เตาไฟขนาดใหญ่สีแดงเพลิงมีกลิ่นอายอันปั่นป่วนพวยพุ่ง กลิ่นอายมีลักษณะราวกับวิหค แรงกดดันของกลิ่นอายนั้นยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก แรงกดดันนี้ไปถึงระดับเดียวกับบรรพชนเทียนอวี๋และจอมกระบี่เลยทีเดียว

……………………………………