Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน 958-959

 ตอนที่ 958

 

ตัวหมากไป่หนิงปิง

แปลโดย iPAT 

 

มองไปที่ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อ ไป่หนิงปิงระวังตัวเป็นอย่างมาก

 

หลังจากก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ ไป่หนิงปิงสามารถกำจัดร่างหญิงสาวที่ทำให้เขารู้สึกลำบากใจมาอย่างยาวนาน แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ตระหนักถึงความลึกเกินหยั่งถึงของชายชราม่านเยี่ยนซื่อ

 

แน่นอนว่าไป่หนิงปิงไม่แยแส การแสดงออกของเขาเป็นเพียงการตรวจสอบเท่านั้น

 

กระทั่งความปรารถนาที่จะต่อสู้กับฟางหยวนก็เป็นเพียงฉากหน้าที่เขาปรุงแต่งขึ้นเช่นเดียวกับการตรวจสอบผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อ

 

แม้เวลาจะผ่านไปเพียงไม่กี่ปี แต่ไป่หนิงปิงก็เลิกกังวลเกี่ยวกับฟางหยวนไปแล้ว

 

การก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะทำให้ไป่หนิงปิงได้เปิดหูเปิดตา เขาได้เห็นสิ่งต่างๆและได้สัมผัสกับเรื่องอัศจรรย์มากมาย

 

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยตรวจสอบประวัติของผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่ออย่างลับๆ แต่เขากลับไม่พบสิ่งใดเลย

 

ไป่หนิงปิงไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดชายชราผู้นี้จึงช่วยเขา เขาก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะแต่ในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่พอใจที่ถูกควบคุม

 

ไป่หนิงปิงเคยคิดที่จะออกเดินทาง แต่หลังจากนิกายเงาทุ่มเทความพยายามกับเขา แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ปล่อยไป่หนิงปิงไปโดยง่าย นอกจากนั้นยิ่งฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งมากเท่าใด ไป่หนิงปิงก็ยิ่งมีความสุขและรู้สึกว่าเขาไม่ได้มีชีวิตอยู่อย่างไร้ประโยชน์

 

การต่อต้านกับสวรรค์พิภพและผู้คนอย่างไม่สิ้นสุดคือความสุขของเขา

 

สิ่งหนึ่งที่ไป่หนิงปิงไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตก็คือหลบหนีจากการเผชิญหน้ากับอันตราย

 

เผชิญหน้ากับคำถามของไป่หนิงปิง ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อนำวิญญาณอมตะดวงหนึ่งออกมาและกล่าวอย่างผ่อนคลาย “เมื่อเจ้าทำตามที่ข้าบอก ข้ารับประกันว่าฟางหยวนจะกลับมาภาคใต้อย่างแน่นอน”

 

ดวงตาของไป่หนิงปิงส่องประกายเย็นเยียบ “ดูเหมือนเจ้าจะรู้ที่อยู่ของฟางหยวนอย่างชัดเจน แต่เมื่อข้าก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะและถามเจ้า เจ้ากลับบอกว่าไม่รู้”

 

ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อหัวเราะเบาๆ

 

เขาไม่ตอบคำถามแต่กล่าวต่อ “ทางทิศใต้ของภูเขาหนาเหม่ย ทิศตะวันออกของภูเขาหลี่ชิว ไม่ไกลจากถ้ำมังกรศิลา มีภูเขาไร้นามแห่งหนึ่ง มันเป็นภูเขาสูงและมีแม่น้ำพาดผ่านเป็นทางยาว ไปที่ยอดเขาและกระตุ้นใช้วิญญาณอมตะดวงนี้ เมื่อเจ้าทำสำเร็จ รีบออกมาจากยอดเขา ภูเขาลูกนี้จะกลายเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับผู้อมตะ หากผู้อมตะล่วงล้ำเข้าไป พวกเขาจะตกอยู่ในอันตราย”

 

ไป่หนิงปิงมองวิญญาณอมตะดวงนี้และกล่าวเสียงเย็น “เจ้ายังไม่ได้ให้คำตอบข้า”

 

“ข้าไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของเจ้า เมื่อเจ้าทำภารกิจนี้สำเร็จ ฟางหยวนจะกลับมา ข้อตกลงที่เจ้าทำกับนิกายเงาระบุว่า เพียงเมื่อฟางหยวนตาย เจ้าจึงจะได้รับอิสรภาพ เจ้าจำได้หรือไม่?” ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อเผยรอยยิ้มบาง

 

ไป่หนิงปิงเงียบไปชั่วขณะก่อนจะรับวิญญาณอมตะจากชายชรา

 

เขาก่นเสียงเย็นและบินจากไป

 

หลังจากสองวัน ไป่หนิงปิงจึงบรรลุถึงภูเขาที่ม่านเยี่ยนซื่อบอก

 

“ภูเขาลูกนี้ดูธรรมดามาก เหตุใดเขาจึงเลือกที่นี่?” ไป่หนิงปิงงุนงง

 

ในความเป็นจริงไป่หนิงปิงคาดเดาไว้หลายสาเหตุ เขาคิดกระทั่งว่าชายชราพยายามทำร้ายเขา

 

“แต่เขาใช้จ่ายทรัพยากรมากมายเพื่อช่วยให้ข้าก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ มีความเป็นไปได้น้อยมากที่เขาจะคิดสังหารข้าในเวลานี้”

 

ไป่หนิงปิงส่ายศีรษะก่อนจะคิดอีกอย่าง “เหตุใดตาแก่ม่านเยี่ยนซื่อจึงช่วยเหลือข้า? เหตุใดต้องเป็นข้า? เพราะสุดยอดกายาน้ำแข็งแห่งความมืดงั้นหรือ?”

 

ไป่หนิงปิงเคยคิดเช่นนี้แต่เขารู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น

 

ไป่หนิงปิงเริ่มตรวจสอบภูเขาแต่ไม่พบร่องรอยของค่ายกลวิญญาณใดๆ

 

นี่ทำให้เขายิ่งสงสัยและลังเล

 

หากเป็นกับดัก มันจะเป็นเรื่องน่าอายที่เขานำตนเองไปสู่ความตาย

 

แต่ทันใดนั้นไป่หนิงปิงกลับเกิดความคิดบางอย่าง “ตาแก่ม่านเยี่ยนซื่อจะไม่ส่งข้ามาที่นี่หากไม่มีเหตุผล เขาเก็บซ่อนแรงจูงใจที่แท้จริงเอาไว้ แต่เรื่องนี้ไม่มีกรอบเวลาที่แน่ชัด ดังนั้นข้าอาจชะลอเวลาให้ช้าลงและค่อยๆตรวจสอบ”

 

หากนี่เป็นเรื่องเร่งด่วน ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อจะกระตุ้นให้เขารีบทำงาน ดังนั้นไป่หนิงปิงจึงหยุดเคลื่อนไหวและรอให้คนนิกายเงาเริ่มกังวล

 

ผู้อมตะชุดคลุมดำปรากฏตัวขึ้นด้านข้างศาลาหินบนยอดเขาและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หยาบกระด้าง “เยี่ยนซื่อ ไป่หนิงปิงจากไปเกือบครึ่งเดือนแล้วแต่เขายังไม่ได้ทำสิ่งใด เขาจะหลบหนีหรืออาจพบปัญหาบางอย่างหรือไม่?”

 

ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อยังมองกระดานหมากรุกหินอ่อนอย่างสบายใจ

 

กระดานหมากรุกหินอ่อนด้านหน้าชายชราเป็นกระดานหมากรุกที่มีชื่อเสียง มันถูกสร้างขึ้นจากพลังงานแห่งเต๋า ตอนนี้ตัวหมากบนกระดานถูกคลี่คลายไปมากกว่าช่วงเวลาก่อนที่ไป่หนิงปิงจะจากไป

 

ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อใช้นิ้วคำนวณบางสิ่งก่อนที่เขาจะเปิดปากกล่าวกับผู้อมตะชุดคลุมดำ “ไป่หนิงปิงยังอยู่ที่นั่น เขายังไม่เคลื่อนไหวเพราะสงสัยว่าภารกิจนี้อาจมีอันตราย ดังนั้นเขาจึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้”

 

ผู้อมตะชุดคลุมดำเร่งกล่าว “แต่เราไม่สามารถรอ ตอนนี้ผู้อมตะจากสิบนิกายโบราณรวมถึงผู้บ่มเพาะสันโดษมากมายไปรวมตัวกันอยู่ที่น้ำตกสวรรค์แล้ว ทูตน้ำเงินและคนอื่นๆสามารถอดทนได้อีกเพียงสามวัน หลังจากนั้นวังสวรรค์อาจกระทำการบางอย่างที่ส่งผลกระทบต่อแผนการของเรา”

 

ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อพยักหน้าเห็นด้วย “สิ่งที่เจ้ากล่าวสมเหตุสมผล สถานการณ์ปัจจุบันต่างจากแผนการเดิมของเราอย่างมาก ความคืบหน้าของเราช้าเกินไปจริงๆ”

 

“เจ้าควรส่งข้อความไปกระตุ้นไป่หนิงปิง หากเขาไม่ให้ความร่วมมือ เราจะทำให้เขากลับเป็นมนุษย์! เขาก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะเพราะความช่วยเหลือของพวกเรา แต่เขาเป็นเพียงผู้อมตะเทียม เราไม่ควรปล่อยให้เขาหยิ่งผยองเกินไป หลังจากกลับเป็นมนุษย์ เขาจะกลายเป็นสตรีอีกครั้ง เด็กน้อยมักไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ หากไม่ให้บทเรียน เราจะไม่สามารถใช้งานเขา!” ผู้อมตะชุดคลุมดำแนะนำ

 

“เจ้าคิดว่าเหตุใดข้าจึงเลือกใช้งานเขา?” ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อหัวเราะและสะบัดแขนเสื้อเบาๆ ร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งดวงดาวถูกลบออกจากกระดานหมากรุกหินอ่อนทันที

 

หากฟางหยวนเห็นสิ่งนี้ เขาจะตกใจเป็นอย่างมาก

 

สามารถทำเช่นนี้หมายความว่าความสำเร็จบนเส้นทางแห่งปัญญาของผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อต้องอยู่ในระดับปรมาจารย์เอก

 

ผู้อมตะชุดคลุมดำกล่าวต่อด้วยความสงสัย “เยี่ยนซื่อ เจ้าไม่ได้เลือกไป่หนิงปิงเพราะสุดยอดกายาน้ำแข็งแห่งความมืดงั้นหรือ?”

 

“ไม่ นั่นไม่เกี่ยว” ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อหัวเราะ “นั่นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่ความจริงก็คือเขาเป็นผู้หลบหนีจากโชคชะตา”

 

“กระไรนะ!? เขาเป็นหนึ่งในนั้นงั้นหรือ?” ผู้อมตะชุดคลุมดำตกใจ

 

ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่ออธิบาย “แผนการใหญ่ของเราเริ่มขึ้นมานานนับแสนปี ศัตรูที่แท้จริงของเราไม่ใช่วังสวรรค์แต่เป็นสวรรค์ ดังนั้นข้าจึงมอบภารกิจนี้ให้กับไป่หนิงปิง เขาเป็นผู้หลบหนีจากโชคชะตา อาจกล่าวได้ว่าเขาสามารถหลบหนีจากเจตจำนงสวรรค์ ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีคุณสมบัติที่จะเป็นตัวหมากเบี้ยของพวกเรา”

 

“เป็นเช่นนั้น” ผู้อมตะชุดคลุมดำไม่สงสัยอีกต่อไป

 

ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อกล่าวต่อ “เจตจำนงสวรรค์ไม่สามารถจัดการไป่หนิงปิงได้อย่างเด็ดขาด นี่ทำให้เขากลายเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพของเรา เราจะให้เขาเป็นผู้เปิดฉากโจมตี สิ่งที่เราต้องทำมีเพียงรับมือเจตจำนงสวรรค์อย่างเต็มความสามารถ หลังจากไป่หนิงปิงออกเดินทาง ข้าไม่ได้ติดตามการเคลื่อนไหวของเขา แต่เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าเขาจะไม่ยื้อเวลานานไปกว่านี้”

 

“หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะกลับไปนอนต่อ” ผู้อมตะชุดคลุมดำป้องหมัดขึ้นและจากไป

 

ไป่หนิงปิงรออยู่บนยอดเขาและมองไปทางศาลาหินของม่านเยี่ยนซื่อเป็นครั้งคราว

 

“หลายวันผ่านไปแต่ตาแก่ม่านเยี่ยนซื่อยังไม่เร่งรัดข้า ดูเหมือนเขาจะไม่รีบร้อน แต่นั่นก็สมเหตุสมผล หากเขาเร่งรีบ เขาจะระบุวันเวลาที่แน่ชัด”

 

ไป่หนิงปิงรู้สึกหดหู่ใจอย่างช่วยไม่ได้

 

หลังจากทั้งหมดการตรวจสอบครั้งนี้ล้มเหลว!

 

เขามองภูเขาด้านล่างและครุ่นคิด ‘ข้าตรวจสอบภูเขาลูกนี้มาหลายครั้งแล้วแต่กลับไม่พบร่องรอยของค่ายกลวิญญาณ เห้อ…หากสิ่งนี้ทำให้ข้าพบอันตราย ข้าก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้และโทษได้เพียงความด้อยสามารถของตนเองเท่านั้น”

 

ไป่หนิงปิงถอนหายใจขณะลอยอยู่กลางอากาศ

 

‘ไป!’ ด้วยหนึ่งความคิด วิญญาณอมตะถูกกระตุ้นการทำงานอย่างลับๆ

 

แต่วิญญาณอมตะยังนอนสงบนิ่งอยู่บนฝ่ามือของไป่หนิงปิงโดยไม่ขยับเขยื้อน

 

เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ดูเหมือนวิญญาณอมตะดวงนี้จะต้องการพลังงานอมตะจำนวนมาก”

 

ไป่หนิงปิงส่งพลังงานอมตะให้มันอย่างต่อเนื่องและทำให้มันเริ่มส่องประกายขึ้นเล็กน้อย

 

หน้าผากของไป่หนิงปิงปกคลุมไปด้วยเม็ดเหงื่อ เขารู้สึกกังวล ‘ข้าใช้องุ่นเขียวอมตะไปแล้วหลายร้อยผลแต่ยังไม่สามารถกระตุ้นการทำงานของมัน!’

 

หลังจากชั่วครู่วิญญาณอมตะดวงนั้นจึงปลดปล่อยลำแสงขึ้นสู่ท้องฟ้า

 

ลำแสงขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆก่อนจะโค้งตัวกลับลงมาบนยอดเขา

 

“บึม!”

 

การปะทะทำให้แสงสว่างระเบิดออกไปในวงกว้าง

 

ไป่หนิงปิงปิดเปลือกตาและเร่งล่าถอย

 

เขาไม่ต้องใช้พลังงานอมตะอีกต่อไปแต่เขายังต้องตรวจสอบผลลัพธ์

 

ดังนั้นเขาบินห่างออกไปเพียงห้าลี้ก่อนจะหยุดอยู่กลางอากาศ

 

เขาเห็นฉากที่น่าอัศจรรย์!

 

“นี่คือ…สายธารแห่งกาลเวลา?”

 

ดวงตาของไป่หนิงปิงเบิกกว้างขึ้น

 

หลังจากชั่วครู่ภาพของสายธารแห่งกาลเวลาก็ค่อยๆเลือนหายไปขณะที่เงาร่างสองสายกระโดดออกมา

 

สิ่งสำคัญก็คือคนทั้งสองกำลังต่อสู้กัน!

 

การเคลื่อนไหวของพวกเขาทำให้ไป่หนิงปิงตกใจมาก

 

หนึ่งในสองเป็นชายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ เขาอาละวาดราวกับสัตว์ร้ายในตำนาน สิ่งที่น่าตกใจที่สุดก็คือเขาเป็นผู้อมตะระดับแปด!

 

อีกหนึ่งเป็นผู้อมตะระดับเจ็ดแต่ดูเหมือนเขาจะใช้ท่าไม้ตายบางอย่างสร้างกลุ่มเมฆหมอกปกปิดตัวตนที่แท้จริงเอาไว้ สิ่งเดียวที่สามารถมองเห็นมีเพียงดอกบัวสีแดงที่กลางหน้าผากของเขาเท่านั้น

 

 

 

ตอนที่ 959

 

สนามรบแห่งความโกลาหล (อ่านฟรี)

แปลโดย iPAT 

 

มันเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงมาก

 

อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงภาพมายาที่ไม่ส่งผลกระทบต่อโลกแห่งความเป็นจริง

 

การต่อสู้ดำเนินมาถึงจุดสำคัญ ผู้อมตะระดับแปดเงยหน้าหัวเราะอย่างดุเดือด “ข้าเป็นผู้อมตะระดับแปดและยังมีสุดยอดกายาเทพยุทธ์ที่แท้จริง แต่ผู้อมตะระดับเจ็ดเช่นเจ้ากลับกล้าท้าทายข้างั้นหรือ?”

 

ผู้อมตะลึกลับที่มีรอยสักรูปดอกบัวสีแดงอยู่กลางหน้าผากหัวเราะเบาๆและกล่าวเสียงเรียบ “ราชันเทพยุทธ์สวรรค์ ความพ่ายแพ้ของท่านถูกกำหนดไว้แล้ว รับสิ่งนี้!”

 

หลังกล่าวจบคำผู้อมตะระดับเจ็ดสะบัดมือส่งบางสิ่งออกไปทันที

 

ใบหน้าของผู้อมตะระดับแปดราชันเทพยุทธ์สวรรค์ถูกแทนที่ด้วยความตกใจ “คฤหาสน์วิญญาณอมตะ! มันคือคฤหาสน์วิญญาณอมตะงั้นหรือ?”

 

ผู้อมตะระดับเจ็ดเผยรอยยิ้มภาคภูมิใจ “ให้ข้าแนะนำท่าน นี่คือผลงานของข้า สนามรบแห่งความโกลาหล!”

 

“สนามรบแห่งความโกลาหล?” ไป่หนิงปิงขมวดคิ้ว เท่าที่เขารู้ ไม่มีคฤหาสน์วิญญาณอมตะชนิดนี้อยู่ในภาคใต้

 

สนามรบแห่งความโกลาหลทรงพลังมาก

 

ไม่ว่าราชันเทพยุทธ์สวรรค์จะส่งการโจมตีใดออกมา สนามรบแห่งความโกลาหลก็สามารถดูดซับและปิดผนึกพวกมันได้ทั้งหมด

 

นอกจากนั้นมันยังสะท้อนกลับไปหาศัตรู นี่ทำให้ราชันเทพยุทธ์สวรรค์ต้องรับมือกับการโจมตีของตนเองอย่างช่วยไม่ได้

 

ภาพเหตุการณ์ดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง การต่อสู้ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกขณะ

 

สุดท้ายด้วยความช่วยเหลือจากสนามรบแห่งความโกลาหล ผู้อมตะระดับเจ็ดจึงเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ

 

ผู้อมตะระดับเจ็ดชนะผู้อมตะระดับแปด!

 

แต่ผู้อมตะระดับเจ็ดก็สูญเสียค่าใช้จ่ายมหาศาลเช่นกัน

 

ในช่วงท้ายของการต่อสู้ ผู้อมตะระดับแปดต้องเปลี่ยนตนเองเป็นผีดิบอมตะเพื่อรักษาชีวิต ผู้อมตะระดับเจ็ดไม่สามารถสังหารฝ่ายตรงข้ามและทำได้เพียงใช้สนามรบแห่งความโกลาหลผนึกเขาไว้ใต้ดินเท่านั้น

 

เพื่อเอาชนะราชันเทพยุทธ์สวรรค์ ผู้อมตะระดับเจ็ดต้องทิ้งสนามรบแห่งความโกลาหลเอาไว้ที่นี่

 

เมื่อการต่อสู้สิ้นสุด เขามองไปยังสนามรบแห่งความโกลาหลที่อยู่ใต้พิภพและถอนหายใจก่อนจะบินจากไป

 

เงาร่างของผู้อมตะหายไปแต่ภาพมายายังดำเนินต่อ

 

สนามรบกลับสู่ความเงียบสงบ ต้นไม้เริ่มเติบโตขึ้นหลังจากฝนตก ฤดูกาลเปลี่ยนแปลงไป ที่ราบทุ่งหญ้าค่อยๆยกตัวขึ้นเป็นภูเขา

 

มีภาพมนุษย์เดินผ่านภูเขาลูกนี้เป็นครั้งคราว

 

ไม่ว่าจะเป็นภัยธรรมชาติหรือการต่อสู้ระหว่างสัตว์ร้าย ทุกเหตุการณ์ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว

 

สุดท้ายภูมิประเทศในภาพมายาก็เปลี่ยนเป็นภูเขาไร้นามแห่งนี้

 

ภาพมายาหยุดอยู่ที่นี่ ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพเดิม

 

ดวงตาของไป่หนิงปิงส่องประกายขึ้นด้วยความประหลาดใจ เขาเข้าใจแล้วว่าวิญญาณอมตะที่ได้รับมาจากผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อคือวิญญาณอมตะสายตรวจสอบบนเส้นทางแห่งกาลเวลา

 

มันเจาะเข้าไปในสายธารแห่งกาลเวลาและแสดงภาพในอดีตออกมาให้เห็น

 

“นี่หมายความว่ามีคฤหาสน์วิญญาณอมตะอยู่ที่นี่!?” หัวใจของไป่หนิงปิงแทบกระโดดออกมาจากหน้าอกด้วยความตื่นเต้น

 

แน่นอนว่าเขารู้คุณค่าของคฤหาสน์วิญญาณอมตะ

 

มีเพียงกองกำลังที่มีผู้อมตะเท่านั้นจึงจะถูกเรียกว่ากองกำลังระดับแนวหน้า แต่กระทั่งกองกำลังระดับแนวหน้ายังมีไม่กี่กองกำลังที่สามารถครอบครองคฤหาสน์วิญญาณอมตะ

 

“หากข้าได้รับสนามรบแห่งความโกลาหล มันจะช่วยข้าได้มาก ข้าสามารถจัดการนิกายเงาและจากไป สิ่งนี้จะดึงดูดผู้อมตะจำนวนมากให้เข้ามา ข้าต้องรีบแล้ว!”

 

ไป่หนิงปิงต้องการยึดครองสนามรบแห่งความโกลาหลแต่เขายังลังเล

 

เขานึกถึงผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อ

 

หากเขาเข้าไป เขาจะตกลงสู่หลุมพรางของม่านเยี่ยนซื่อหรือไม่?

 

บางทีม่านเยี่ยนซื่ออาจคำนวณการตอบสนองของเขาไว้แล้ว

 

“หากข้าเคลื่อนไหวโดยไม่คิดให้รอบคอบ ข้าอาจถูกหลอกใช้โดยไม่รู้ตัว”

 

ไป่หนิงปิงตัดสินใจสำรวจพื้นที่ก่อนจะลงมือกระทำการสิ่งใด

 

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือเมื่อเขาเข้าใกล้ภูเขาไร้นามในระยะหนึ่ง เขากลับรู้สึกอ่อนแรงและแทบจะไม่สามารถใช้ความคิด

 

ไป่หนิงปิงถอยหลังกลับด้วยความตกใจก่อนจะนึกถึงคำกล่าวของชายชราม่านเยี่ยนซื่อ

 

“เขาบอกว่าหลังจากทำภารกิจสำเร็จ ให้รีบล่าถอยออกมา ภูเขาไร้นามจะกลายเป็นเขตต้องห้ามของผู้อมตะ หากผู้อมตะเข้าไปจะได้รับอันตราย”

 

ไป่หนิงปิงขมวดคิ้ว นี่อาจเป็นเขตต้องห้ามที่ม่านเยี่ยนซื่อกล่าวถึง

 

หากมันเป็นเขตต้องห้ามจริง แล้วเขาจะฉกชิงสนามรบแห่งความโกลาหลได้อย่างไร

 

ไป่หนิงปิงคิด ‘เป็นไปได้หรือไม่ว่ามีเงื่อนงำเกี่ยวกับการรับมอบสนามรบแห่งความโกลาหลซ่อนอยู่ในภาพมายา?’

 

ภาพมายาฉายซ้ำอีกครั้งและอีกครั้งแต่ไป่หนิงปิงยังไม่พบเบาะแสใด

 

สิ่งที่เขาค้นพบคือภาพมายาจะฉายซ้ำอย่างไม่รู้สิ้นสุดขณะที่เขตต้องห้ามก็ขยายวงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ

 

ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากภูเขาไร้นามถึงสิบลี้แต่เขายังรู้สึกอ่อนแรง

 

เมื่อมองไปยังสมบัติล้ำค่าที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ช่วยไม่ได้ที่ไป่หนิงปิงจะรู้สึกไม่สบายใจ

 

เขาอยู่ที่นี่เป็นเวลาสามวันและพยายามซ่อนภาพมายาเหล่านั้น

 

กลิ่นอายของวิญญาณอมตะถูกลบออกไปแล้วแต่เขาไม่สามารถซ่อนภาพมายาดังกล่าว

 

แม้ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อจะช่วยให้เขาก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะแต่เขาก็ไม่ได้รับวิญญาณอมตะใดๆ

 

ภาพมายาเกิดจากวิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งกาลเวลา เป็นธรรมดาที่ไป่หนิงปิงจะไม่สามารถใช้วิธีของมนุษย์เพื่อปิดซ่อนมัน

 

แน่นอนว่าหากเขาสามารถใช้ท่าไม้ตายระดับมนุษย์ที่ทรงพลัง เขาอาจสามารถปกปิดได้เป็นการชั่วคราว แต่รากฐานของไป่หนิงปิงตื้นมาก เขาไม่มีวิธีการเช่นนั้น

 

‘หากฟางหยวนอยู่ที่นี่ เขาจะทำเช่นไร?’ ในช่วงเวลาที่น่ากังวล ภาพของฟางหยวนปรากฏขึ้นในใจของเขา

 

แม้เขาจะไม่สนใจฟางหยวนอีกต่อไป แต่ความสามารถของฟางหยวนยังประทับอยู่ในหัวใจของเขา

 

เขาคิดก่อนจะหยุดคิดและรีบปัดเป่ามันทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

 

ทันใดนั้นเขาพลันตระหนักได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือแผนการของนิกายเงา

 

แต่นิกายเงาต้องการทำสิ่งใด?

 

พวกเขาไม่ได้ต้องการยึดครองสนามรบแห่งความโกลาหลอย่างเงียบๆ แต่กลับประกาศให้โลกรู้?

 

“สนามรบโบราณและคฤหาสน์วิญญาณอมตะอาจทำให้ภาคใต้เกิดความโกลาหล ผู้อมตะทั้งฝ่ายธรรมะและปีศาจจะมุ่งหน้ามาที่นี่เพื่อหาวิธียึดครองสนามรบแห่งความโกลาหล การปลุกปั่นความวุ่นวายคือเป้าหมายของนิกายเงางั้นหรือ? ทำเช่นนี้แล้วพวกเขาจะได้รับสิ่งใด?”

 

ไป่หนิงปิงตบหน้าผากอย่างรุนแรงเพื่อเรียกสติของตนให้กลับคืนมา

 

“หลายวันนี้ข้าทำสิ่งใดอยู่!? ข้าปล่อยให้ความโลภเข้าครอบงำจิตใจ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าตามหา ภูเขาไร้นามเแห่งนี้จะกลายเป็นศูนย์กลางของพายุใหญ่ ผู้อมตะเกือบทั้งหมดของภาคใต้จะมาที่นี่ ข้าเป็นเพียงผู้อมตะระดับหก ข้าไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้นานนัก ข้าต้องรีบออกไป ถูกต้อง ข้าควรกลับไปถามตาแก่ม่านเยี่ยนซื่อว่าเขากำลังทำสิ่งใด เขาต้องการใช้สิ่งนี้ล่อฟางหยวนให้ออกมางั้นหรือ?”

 

ไป่หนิงปิงกลับไปที่ศาลาหินแต่ผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว

 

ไป่หนิงปิงรีบไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์ของนิกายเงาแต่เขากลับไม่สามารถเข้าไป เขาไม่แม้แต่จะสามารถติดต่อสมาชิกนิกายเงา มันราวกับว่านิกายเงารวมถึงผู้อมตะเฒ่าม่านเยี่ยนซื่อหายไปอย่างสมบูรณ์

 

คลื่นแห่งความสงสัยพุ่งเข้าจู่โจมหัวใจของไป่หนิงปิง เขารู้สึกราวกับถูกทิ้ง เขาไม่รู้ว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้นและทำได้เพียงคาดเดาเท่านั้น

 

…..

 

ภาคกลาง น้ำตกสวรรค์

 

ด้านล่างของน้ำตกสวรรค์เต็มไปด้วยแสงสว่าง

 

ผู้อมตะของภาคกลางจำนวนมากมองไปที่แหล่งกำเนิดแสงด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า

 

ผีดิบอมตะลอยอยู่ท่ามกลางแสงสว่างนั้น รูปลักษณ์ของเขาไม่ต่างจากตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่

 

เขาก็คือโป้ชิง!

 

“ผู้ใดจะคิดว่าโป้ชิงจะกลายเป็นผีดิบอมตะ”

 

“ย้อนกลับไปผู้นำนิกายคฤหาสน์วิญญาณเทพธิดาโม่เหยาเผชิญหน้ากับภัยพิบัติพร้อมกันแต่มีเพียงโป้ชิงอยู่ที่นี่ ดูเหมือนโม่เหยาจะตายไปแล้ว”

 

“ตามบันทึก ภัยพิบัติครั้งนั้นน่ากลัวมาก คิดไม่ถึงว่าโป้ชิงจะสามารถรักษาชีวิต เขาต้องแข็งแกร่งถึงเพียงใด?”

 

กลุ่มผู้อมตะพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์

 

“ศพถูกเก็บไว้นานแล้ว ผู้ใดจะรู้ว่ามีความลับซ่อนอยู่มากเท่าใด ตราบเท่าที่เราได้รับมัน เราอาจสามารถถอดรหัสความลับเกี่ยวกับวิธีการบ่มเพาะของโป้ชิง แม้จะไม่ได้รับมรดกที่แท้จริงบนเส้นทางแห่งดาบ แต่การวิจัยนี้จะสร้างประโยชน์มหาศาลให้กับนิกาย”

 

ผู้อมตะส่วนใหญ่มาจากนิกายโบราณทั้งสิบ พวกเขากำลังพิจารณาสถานการณ์

 

สำหรับปีศาจอมตะและผู้บ่มเพาะสันโดษ พวกเขาให้ความสนใจกับวิญญาณอมตะที่อยู่กับผีดิบอมตะโป้ชิง

 

“มีกลิ่นอายของวิญญาณอมตะจำนวนมากออกมาจากร่างของโป้ชิง นี่เป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้ พวกมันล้วนเป็นวิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งดาบ ข้าจะพอใจมากหากได้รับแม้เพียงหนึ่งดวง”

 

ปีศาจอมตะและผู้บ่มเพาะสันโดษไม่กล้าคิดที่จะฉกชิงร่างผีดิบของโป้ชิง พวกเขาต้องการเพียงผลประโยชน์เล็กๆน้อยๆก่อนจะล่าถอยอย่างรวดเร็วที่สุด

 

ในความเป็นจริงเมื่อผู้อมตะเหล่านี้เข้าสู่น้ำตกสวรรค์ พวกเขาก็ได้รับผลประโยชน์บางอย่างเรียบร้อยแล้ว

 

ซากศพของสัตว์อสูรจำนวนมากกระจัดกระจายอยู่รอบๆ ตราบเท่าที่พวกเขาสำรวจอย่างระมัดระวัง พวกเขาก็จะได้รับบางสิ่ง

 

อย่างไรก็ตามมรดกที่แท้จริงของโป้ชิงดึงดูดใจเกินไป

 

มนุษย์ตายเพื่อความมั่งคั่ง วิหคตายเพื่ออาหาร เมื่อพวกเขามาถึงจุดนี้ ผู้ใดจะต้องการจากไปโดยง่าย?

 

 ———————