Perfect World โลกอันสมบูรณ์แบบ 1302-1303

บทที่ 1302 ศัตรูตัวฉกาจที่ชะตาฟ้าลิขิต

โดย

Ink Stone_Fantasy

เขาเป็นใคร ทำไมมาอยู่ในเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งนั้นได้ มันทำให้สือฮ่าวรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมา นี่อาจเป็นศัตรูที่จะช่วงชิงคัมภีร์อมตะก็ได้

ขณะเดียวกัน ในใจเขาก็เต็มไปด้วยปริศนา มันเป็นสถานที่แบบไหนกันแน่ ไยจึงเห็นสิ่งมีชีวิตต่างแดนได้

ทั้งโครงกระดูกของผู้กล้าเกลื่อนพื้น กาหลอมเซียนน่ากลัว สิงห์เลือดหงส์ผู้ลึกลับและร่างใต้ตีนเขา นี่มันเรื่องอะไรกัน ตอนนี้ก็ยังเป็นปริศนา

สือฮ่าวหรี่ตาลง เก็บพลังจิต ร่างกายค่อยๆ หดเกร็งขึ้นมา พร้อมจะจู่โจมปานสายฟ้าฟาด เปิดศึกสะเทือนโลกาทุกเมื่อ

แต่เขาไม่บุ่มบ่าม เพราะยังไม่จำเป็น

กระดาษหนังสัตว์สีทองบนเทือกเขากำลังพลิก มีอักขระตัวแล้วตัวเล่ากระโดดออกมา มันเป็นร่างจำแลงของธรรม แฝงด้วยความหมายซับซ้อน แตะต้องไม่ได้

นอกจากนี้ มดเขาสวรรค์ยังประมือกับสิงโตตัวนั้น สือฮ่าวปลีกตัวออกไปไม่ได้

อันที่จริงแล้ว เขาอยากลงมือ จัดการสิงห์เลือดหงส์ยิ่งนัก แต่ก็เข้าใจมดเขาสวรรค์เช่นกัน มันอยากฆ่าเจ้านี่ ปลิดชีพมันด้วยตัวเอง

มีแค่วิธีนี้เท่านั้น ถึงจะนับว่าเป็นการแก้แค้น คลายปมในใจ มิเช่นนั้นความปรารถนาในใจจะไม่จางหาย ส่งผลกระทบต่อจิตใจของมัน

เพราะมันเป็นความปรารถนาอันแรงกล้า มันยังไม่เกิด ครอบครัวก็ตายจาก ต่างก็มีชะตากรรมอนาถยิ่งนัก รวมถึงแม่ของมัน ตายในสนามรบตั้งแต่ยังไม่ทันคลอดมัน มันโหดเหี้ยมทารุณปานใดกัน?

แม้มดเขาสวรรค์จะดูจองหองพองขน แต่อาจเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับครอบครัวของมัน เท่ากับจี้ใจดำ อยากย้อนเวลากลับเซียนโบราณ เข้าร่วมสงครามนั้น มิเช่นนั้นก็ยากจะคลายปมในใจได้!

“อ๊าก…ข้าจะกวาดล้างต่างแดน สังหารศัตรูทั้งปวง ทั้งผู้อมตะ มือดีสูงส่ง พวกเจ้าไปตายเสียให้หมด เอาชีวิตของพ่อข้าคืนมา เอาชีวิตของแม่ข้าคืนมา เอาชีวิตของพี่ชายและพี่สาวข้าคืนมา!”

มดเขาสวรรค์คร่ำครวญ น้ำตากลิ้งลงมาไม่หยุด ขณะที่กำลังสู้ศึก ก็ทนความเศร้าสลดเช่นนี้ไม่ได้ ประหนึ่งปีศาจคลุ้มคลั่ง

มันน่ากลัวยิ่งนัก ความสามารถของมันพุ่งขึ้นไม่หยุด เกินขีดจำกัดที่อายุของมันจะทำได้ มันเป็นการแสดงออกอันไร้พ่ายเหนือขั้นบำเพ็ญ!

ตอนนี้ นอกจากสือฮ่าวและคนส่วนน้อยแล้ว คนอื่นไม่มีใครทำได้!

โฮก!

สิงห์เลือดหงส์คำราม แผงคอลุกชัน มันตวัดอุ้งมืออย่างบ้าคลั่ง ซ้ำยังอ้าปากกว้าง แทบจะเขมือบฟ้าดินเข้าไปแล้ว

ปัง!

การปะทะอย่างดุเดือด ประมือกันอย่างต่อเนื่อง เลือดสาดกระจาย พลังเดือดพล่าน

อุ้งมือข้างหนึ่งของสิงห์เลือดหงส์เป็นแผลเหวอะหวะ ถูกหมัดของมดน้อยกระแทก แถมกรงเล็บก็ถูกสะเทือนจนหักลงมา

“เจ้ามด ไปตายเสีย!” สิงห์เลือดหงส์พิโรธ แม้แต่ในต่างแดนอันน่ากลัว มันก็ถือเป็นผู้ที่มีสายเลือดสูงส่ง แต่ตอนนี้กลับถูกเจ้ามดตัวกระจ้อยโจมตี บาดเจ็บสาหัส

โฮก!

เสียงคำรามของราชันสิงโตดังก้องสนามรบ มันกลืนผืนฟ้าลงไป โดยรวมถึงมดน้อยด้วย หมายจะเขมือบให้สิ้นซาก

ระหว่างนี้ ร่างที่อยู่บนเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์ก็ตกใจกับเสียงคำราม ขมวดคิ้วน้อยๆ แต่ยังก็ไม่เหลียวมอง ไม่หันกลับมา

“ผลุบ!”

ต่อมา แสงทองก็สาดส่อง พลังปราณดุจกลุ่มควัน มดน้อยคลุ้มคลั่งแล้ว มันซัดปากของสิงห์เลือดหงส์จนแตก จากนั้นก็พุ่งออกมา

เขมือบฟ้าดิน มันเป็นญาณวิเศษชนิดหนึ่ง ก่อตัวเป็นพื้นที่น่ากลัวภายในปาก ค่อยๆ ทำลายศัตรูช้าๆ

หลังสิงห์เลือดหงส์สำแดงวิชาแล้ว ก็ยั่วยุโทสะมดน้อย ทำให้มันคลุ้มคลั่งสุดขีด ปล่อยพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในตอนนี้ ใช้สองหมัดทะลวงกรงขัง จากนั้นก็กระแทกปากของมัน

“อ๊าก…” ครั้งนี้ สิงห์เลือดหงส์บาดเจ็บสาหัส แผดร้องดังลั่น เพราะเขี้ยวคมถูกโจมตีจนหักถึงเจ็ดแปดซี่ ใบหน้าถูกทะลวง กลายเป็นแผลฉกรรจ์

“สังหาร!” มันก็สู้จนตาแดงก่ำแล้ว ถูกลูบคมครั้งแล้วครั้งเล่า สิงห์เลือดหงส์ทำทุกวิถีทางที่จะทำได้แล้ว

ในตอนนี้เอง มันก็กระพือปีกสีเลือดคู่นั้นของมัน จนลมพัดกรรโชก ไอปฐมกาลลอยขึ้นเป็นระลอกๆ จากนั้นก็พุ่งไปหามดเขาสวรรค์

นี่เป็นเคล็ดวิชาของหงส์เลือดตกต่ำ มันทำลายล้างทุกอย่างที่ขวางหน้า!

หงส์เลือดตกต่ำ มันเป็นกบฏเผ่าพันธุ์พญาหงส์ แต่ความสามารถนั้นเป็นของจริง ไร้เทียมทานอย่างแท้จริง น่ากลัวเป็นล้นพ้น

ญาณวิเศษของหงส์เลือดตกต่ำย่อมสะเทือนโลกา เลื่องชื่อลือชา ร่ำลือกันว่าปีกหงส์สีเลือดสามารถปลิดชีพวีรชนได้!

เล่าลือกันว่า สาเหตุที่ร่างกายของหงส์เลือดตกต่ำเป็นสีแดง โดยเฉพาะปีกคู่นั้นที่แดงดุจเลือด มันเป็นเพราะเข่นฆ่าสิ่งมีชีวิตมานับไม่ถ้วน ถูกเลือดของผู้กล้าที่สังหารย้อมจนเป็นสีแดงตอนที่มันตกต่ำ

ตอนนี้ สิงห์เลือดหงส์สำแดงวิชานี้ น่ากลัวเป็นที่สุด

“เผ่าพันธุ์มดเขาสวรรค์ของข้ามีพละกำลังเป็นหนึ่งในหล้า ต่อให้หงส์เลือดตกต่ำมาเยือน ข้าก็ไม่กลัว อย่างเจ้ายิ่งไม่ต้องพูดถึง!” มดน้อยตะโกนอย่างองอาจห้าวหาญ

ตึง!

มันโจมตีด้วยหมัด ทั้งสองปะทะกัน พลังเซียนสาดกระจาย แสงสีเลือดพวยพุ่ง ฟ้าดินป่นปี้

การต่อสู้แบบนี้น่าตกใจและรุนแรงเหลือเกิน

ขนสีแดงร่วงโรย ปลิวว่อน เลือดกระเด็นไปทั่วทุกสารทิศ

สิงห์เลือดหงส์กระเด็นออกไป เหมือนว่าปีกคู่นั้นจะหัก ยกไม่ขึ้นแล้ว

อีกฟากหนึ่ง มดเขาสวรรค์ก็สั่นระริก เพราะเกิดบาดแผลน่ากลัวบนกำปั้น เลือดไหลเป็นทาง ปีกสีเลือดน่ากลัวคู่นั้นเฉือนผิวหนัง มีขนนกบางส่วนปักลงไปในกายเนื้อของมัน

อีกแค่นิดเดียว เกือบจะฟันกำปั้นของมันขาดเสียแล้ว

“เผ่าพันธุ์มดเขาสวรรค์ของข้า ยิ่งตกต่ำก็ยิ่งองอาจ ยิ่งสู้ยิ่งแข็งแกร่ง สองหมัดจะแปรสภาพไม่หยุดขณะที่ต่อสู้ แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ บาดเจ็บหนึ่งครั้ง แข็งแกร่งมากขึ้น ตายเสียเถอะ!” มดน้อยตะโกนลั่นอย่างเสียสติ

หมัดของมันส่องแสงสีทองโชติช่วง ซ้ำยังมีหนังกำพร้าหลุดลอกออกมา บาดแผลสมานกัน เผยให้เห็นกำปั้นที่เจิดจ้ายิ่งกว่าเดิม!

ตูม!

มดน้อยเป็นคนคลั่งสงคราม มันพุ่งออกไปจะโจมตีสิงห์เลือดหงส์อีกครั้ง

“สังหาร!” สิงห์เลือดหงส์คำรามลั่น ฝืนใจต่อสู้กับเจ้ามดตัวน้อยสุดความสามารถ ใช้พลังต้องห้ามนานาชนิดแล้ว

แต่ผ่านการประมือหลายสิบหลายร้อยครั้งแล้ว ปีกสีเลือดคู่นั้นของเขาหัก ยกไม่ขึ้นแล้ว จึงเริ่มถูกมดน้อยตามล่า

“โฮก!”

สุดท้าย ต่อให้สิงห์เลือดหงส์จองหองปานใด ก็จำต้องหนีหัวซุกหัวซุน มิเช่นนั้นมันต้องพิการ ถูกสังหารที่นี่แน่

“ตายเสียเถอะ พ่อแม่กบฏของเจ้ามาเยือนก็ช่วยเจ้าไม่ได้!” มดน้อยตามล่า สู้จนคลุ้มคลั่ง

สิงห์เลือดหงส์โมโหสุดขีด แต่จำต้องยอมรับความจริงข้อนี้ มดเขาสวรรค์ที่เสียสติรับมือได้ยาก มันสู้ไม่ได้จริงๆ ตลอดการวิ่งหนี ทำให้กระดูกของเขาหักหลายท่อน

ไม่พูดไม่ได้ว่า นี่เป็นวีรกรรมที่รุ่งโรจน์ยิ่งนัก มดเขาสวรรค์โจมตีผู้ที่แข็งแกร่งกว่า แถมยังได้ชัยชนะ สมกับเป็นทายาทของสิบอสูร!

“ปัง!”

มดน้อยวิ่งห้อ รวดเร็วยิ่งนัก เมื่อตามสิงห์เลือดหงส์ทันก็ปล่อยญาณวิเศษ ทำให้ตัวมันกระเด็นออกไป กระดูกหักเอ็นขาด

“บอกมา เจ้าฆ่าพี่น้องข้าอย่างไร ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่มีปัญญาแน่ พี่น้องของข้าเป็นผู้กล้าไร้พ่าย ความสามารถอย่างเจ้าไม่มีทางเทียบได้!”

มดเขาสวรรค์พูดด้วยตาแดงก่ำ เพราะเขาเคยได้ยินทหารเก่าเหล่านั้นพูดว่า พี่ชายกับพี่สาวของมัน ต่างก็โดดเด่นผิดมนุษย์ หากไม่ตาย อาจเหนือกว่าพ่อของมันก็ได้

“รีบพูดมา!” มดน้อยตะโกนลั่น

สือฮ่าวมองดูเงียบๆ เขาเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว มดเขาสวรรค์ชราชี้แนะให้พวกเขามาล่าคัมภีร์อมตะ บางทีอาจคาดเดาเหตุการณ์อะไรบางอย่างได้ล่วงหน้า จะช่วยคลายปมในใจให้ลูกชายของตัวเอง ให้มันเติบโตอย่างราบรื่นผ่านสงครามนี้ ความรักของพ่อยิ่งใหญ่ ความห่วงใยกระจายอยู่ทุกหนแห่ง

“สังหาร!” มดน้อยลงมืออีกครั้ง กระชากปีกของสิงห์เลือดหงส์ที่หักแล้วลงมา ทำให้เลือดไหลเป็นทาง

โฮก!

สิงห์เลือดหงส์โหยหวน ตอบโต้ราวกับคลุ้มคลั่ง พูดอย่างโกรธแค้นว่า “เจ้าแมลงตัวนี้ เหยียดหยามกันเกินไปแล้ว ต่อให้ข้ากินพี่ชายเจ้าแล้วอย่างไร เจ้าจะทำอะไรข้าได้!”

ต่อมา มันก็ลุกขึ้นยืน เริ่มประสานอิน เนื้อตัวเปล่งแสง ขนสีเลือดแปรเปลี่ยนเป็นสีทอง ศักดิ์สิทธิ์และยิ่งใหญ่เหนือคำบรรยาย ซ้ำยังแลดูสง่างาม

“อินสิงห์ไร้พ่าย!” สือฮ่าวพึมพำด้วยความตกใจ เตือนให้มดน้อยระวังตัว!

เพราะรู้จักยุคเซียนโบราณมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่สือฮ่าวก็เคยได้ยินชื่อญาณวิเศษต้องห้ามชนิดนี้!

มันเป็นสุดยอดวิชาของสิงโตไร้พ่าย ใช้ป้องกันตัวได้ คุ้มครองไม่ให้เผ่าพันธุ์เสื่อมโทรม

ร่ำลือกันว่า ย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้ว ตอนที่สิงโตไร้พ่ายยังไม่สังกัดนักบวช เคยใช้ญาณวิเศษชนิดนี้สังหารสงฆ์โบราณ ผู้สูงส่งวิถีเซียนท่านหนึ่ง!

สุดท้าย สิงโตไร้พ่ายก็ถูกผู้ดำรงอยู่ที่ฝึกกายจนเป็นอมตะกำราบ ยอมศิโรราบในที่สุด

ต่อมา สิงโตไร้พ่ายก็ฝากตัวเป็นศิษย์ในสำนักสงฆ์ทุกรุ่น กระทั่งสุดท้ายมีศิษย์กบฏ ร่วมคิดคดทรยศกับหงส์เลือดตกต่ำ มุ่งหน้าไปยังอีกฟากของดินแดน

โฮก!

หลังประสานอินสิงห์ไร้พ่าย สิงห์เลือดหงส์ก็คำรามลั่น จะสู้ตัดสินชะตากับมดน้อย

แต่ทว่า มดเขาสวรรค์ตาแดงก่ำ ไม่เกรงกลัวเลยสักนิด มีท่าทีไม่คิดชีวิตแล้ว ทิ้งพลังป้องกัน จะสู้ยิบตาแล้ว

ตูม!

ในช่วงเวลาสุดท้าย สิงห์เลือดหงส์อ่อนแรงลง ขาดความเชื่อมั่น ปล่อยการโจมตีออกไปครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็หันหลังแล้วหนีอีกครั้ง

“อินสิงโตไร้พ่ายฉบับสมบูรณ์ นับว่าเป็นญาณวิเศษที่แข็งแกร่งยิ่ง แต่มีเงื่อนไขประการหนึ่ง นั่นก็คือต้องไม่กลัวเกรง เจ้าเลือดผสมเกิดความหวั่นเกรง จะควรค่ากับญาณวิเศษชนิดนี้ได้อย่างไร ตายเสียเถอะ!”

มดน้อยร้องลั่น เสียงดังดุจฟ้าคำราม สะเทือนฟ้าดิน ปล่อยหมัดทะลวงม่านแสง กระแทกใส่สิงห์เลือดหงส์ ทำให้กระดูกในตัวมันดังกรอบแกรบ หักไม่รู้กี่ท่อน

แต่พลังชีวิตของสิงห์เลือดหงส์นั้นแข็งแกร่ง มันรวบรวมพลัง พุ่งขึ้นฟ้าสูง ซ้ำยังตะโกนเสียงดังว่า “ช่วยด้วย!”

มันพุ่งไปยังเทือกเขาศักดิ์สิทธิ์ ขอความช่วยเหลือจากร่างที่ฟังเสียงสวดมนต์อมตะตรงตีนเขา พร้อมกับหนีเอาชีวิตรอด

“สังหาร!” มดน้อยตามล่าตลอดทาง พร้อมกับลงมือไม่หยุด โจมตีจนสิงห์เลือดหงส์เลือดอาบ แทบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว

สือฮ่าวนิ่งเฉยต่อไปไม่ได้แล้ว จึงรีบตามไปทันที เพราะเขากลัวว่ามดน้อยจะเสียเปรียบ ชายหนุ่มในเทือกเขาคนนั้นยากลึกเกินหยั่ง ให้ความรู้สึกน่ากลัวอย่างยิ่ง

ความรู้สึกแบบนี้ไม่ดีเอาเสียเลย เมื่อบรรลุขั้นบำเพ็ญเช่นสือฮ่าวในตอนนี้ อาจไม่ถึงขั้นกวาดล้างรุ่นเดียวกัน กำราบมือดีทั้งหลายในขั้นธรรมปลอมได้ แต่ก็ใกล้เคียง

แต่เมื่ออยู่ที่นี่ เขากลับเจอกับชายหนุ่มประหลาดคนหนึ่ง คาดเดาขั้นบำเพ็ญไม่ได้เลย!

ชายหนุ่มในเทือกเขาหันหลัง ไม่จดจ้องกระดาษหนังสัตว์สีทองที่พลิกไม่หยุดบนยอดเขาอีกต่อไป มันกำลังมองสิงห์เลือดหงส์กับมดเขาสวรรค์

“นายท่าน ช่วยข้าด้วย!” สิงห์เลือดหงส์ตะโกนเสียงดัง

ชายหนุ่มพึมพำ ออกจากสมาธิ หันมาเผชิญหน้ากับพวกเขา

ตอนนี้ แม้มดน้อยจะคลุ้มคลั่ง แต่ก็ชะงัก รู้สึกตกใจ สิงห์เลือดหงส์เรียกชายหนุ่มคนนั้นว่าอะไรนะ?

ขณะเดียวกัน สือฮ่าวที่อยู่ข้างหลังก็ตกตะลึง แทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง สิงห์เลือดหงส์น่ากลัวปานใด เรียกได้ว่าเป็นผู้สูงส่งแห่งยุคแล้ว

ทว่า มันกลับเรียกชายหนุ่มคนหนึ่งว่านายท่าน

ไม่รู้เพราะเหตุใด ชั่ววินาทีที่ได้ยินคำนี้ สือฮ่าวก็เกิดความรู้สึกน่ากลัว อาจเจอกับศัตรูที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตแล้ว!

สิงห์เลือดหงส์เป็นถึงทายาทของหงส์เลือดตกต่ำกับสิงโตไร้พ่าย จากสายเลือดและฐานะสูงส่งของมัน จะเป็นข้ารับใช้ เป็นสัตว์พาหนะให้คนอื่นได้อย่างไร ช่างน่าเหลือเชื่อ!

แต่ตอนนี้ ดูท่าทางแล้ว มันยินยอมโดยสิ้นเชิง

“บรรพชนของเจ้าโดดเด่นยิ่งนัก สังหารได้แม้แต่ผู้สูงส่งวิถีเซียน แต่เจ้าอ่อนแอเหลือเกิน มีเพียงความไม่กลัวเกรงจึงจะไร้พ่ายอย่างแท้จริง” ชายหนุ่มคนนั้นถอนหายใจเบาๆ

“เจ้าเป็นใคร?!” มดน้อยตะโกนถาม

“เลิกตามล่าสิงห์เลือดหงส์ได้แล้ว คนที่ข้าพี่ชายกับพี่สาวเจ้าคือข้า ข้ากำราบพวกมันด้วยตัวเอง ข้าบั่นคอก่อน จากนั้นก็ให้สิงห์เลือดหงส์กิน” ชายหนุ่มคนนั้นพูดอย่างไม่ยี่หระ

“อะไรนะ อ๊าก…” มดเขาสวรรค์เจ็บปวดรวดร้าว แหงนหน้าคำรามกับฟ้าทันที

…………………………………………………………..

บทที่ 1303 หนึ่งเดียวในปฐพี

โดย

Ink Stone_Fantasy

คนคนนี้น่ากลัวปานใดกัน? ต้องรู้ว่า ตอนนั้นพี่น้องของมดเขาสวรรค์ถูกมองว่าเป็นดวงดาวแห่งความหวัง พรสวรรค์เหนือชั้น องอาจห้าวหาญเกินรุ่นเดียวกัน ซ้ำยังได้รับการอบรมบ่มเพาะจากผู้เฒ่าแต่ละฝ่าย

บวกกับพวกมันมีสายเลือดสุดยอดพลัง กล้าหาญสะเทือนปฐพี เป็นอัจฉริยบุคคลที่โดดเด่นที่สุดในรุ่นหนุ่มสาว!

ทว่า ผู้สูงส่งแบบนั้น เป็นถึงทายาทของสิบอสูร มีความสามารถไร้พ่าย แต่กลับถูกคนกำราบ สังหารอย่างเลือดเย็น

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังเป็นการกระทำของคนตรงหน้าอีกด้วย!

ชายหนุ่มคนนี้แข็งแกร่งปานใดกันแน่? ชวนให้พรั่นพรึง พลังต่อสู้ของเขาเกินจินตนาการ นี่เป็นปีศาจไร้พ่ายที่กำราบเหล่าอัจฉริยะของเซียนโบราณ

“อ๊าก…” มดน้อยคำรามลั่นอย่างเจ็บปวดรวดร้าว เสียใจเป็นที่สุด เศร้าเสียใจเหลือเกิน ได้เจอศัตรูที่แท้จริงแล้ว

พี่ชายกับพี่สาวของมัน ต่างก็ตายด้วยน้ำมือของคนคนนี้ ไม่ใช่สิงห์เลือดหงส์ มันเป็นแค่สัตว์พาหนะเท่านั้น!

มดน้อยตาแดงก่ำ ปานมีดปักกลางใจ ไม่เคยได้เห็นครอบครัวเลย ต่างก็ถูกคนคนนี้สังหาร ฆาตกรอยู่ตรงหน้าแล้ว มันจะทนได้อย่างไร จึงปล่อยโฮแล้วกระโจนออกไป จะสู้อย่างไม่คิดชีวิตแล้ว

“ใจเย็นก่อน!” สือฮ่าวก้าวเท้าออกไป เข้าประชิดมดน้อยในพริบตา ขวางทางมันไม่ยอมให้มันเข้าไปต่อสู้

“อย่ามาขวางข้า ข้าจะฆ่ามัน แก้แค้นให้พี่ชายกับพี่สาวข้า อ๊าก…” มดน้อยร่ำไห้ น้ำตาไหลเป็นสาย เจ็บปวดไปถึงทรวงใน

“เขาอยู่ตรงหน้าแล้ว จะหนีได้อีกหรือ อย่ามุทะลุไป!” สือฮ่าวห้ามปราม จริงจังยิ่งนัก

เพราะเขากลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุกับมดน้อย จึงได้ห้ามปราม แต่ก็พูดตรงๆ ไม่ได้ว่ามันสู้ชายคนนั้นไม่ได้ กลัวว่ามันจะเสียสติ

มดน้อยเกร็งไปทั้งตัว แสงสีทองกับสีแดงผสมปนเปกัน เลือดสุดยอดพลังเดือดพล่าน จิตสังหารแผ่กระจาย เบิกตากว้างจนแทบถลน อดทนต่ออารมณ์มุทะลุ จึงไม่ก้าวเท้าออกไป

“มดเขาสวรรค์ เจ้าควรขอบคุณเขา มิเช่นนั้นเจ้าคงตายไปแล้ว” ชายหนุ่มในเทือกเขาสีทองพูดเสียงเรียบ

“เจ้าพูดอะไรของเจ้า?” มดน้อยมองข้างหน้าอย่างเคียดแค้น ครอบครัวตายอย่างอนาถ และอีกฝ่ายกลับใจเย็นและไม่สะทกสะท้าน ทำให้มันทรมานใจ

เขาเป็นชายหนุ่มท่าทางอายุยี่สิบกว่าปี สวมชุดสีเทา ผมสีทองหนาดกและยาวมาก แผ่สยายตั้งแต่เอวลงมาจนถึงต้นขา

มีผมยาวขนาดนี้ นับว่าเห็นได้น้อย ซ้ำยังเป็นสีทอง เปล่งประกายเจิดจ้า

เขามีผิวขาวมาก ประดุจหยกไขมันแพะ ใบหน้าแหลม แลดูโดดเด่น แม้จะดูหล่อเหลา แต่กลับเฉยเมย มีความองอาจแฝงเร้นอยู่

ดวงตาก็เป็นสีทอง ซ้ำยังมีรูม่านตาเป็นรูปไม้กางเขน พิเศษยิ่งนัก ยามกะพริบตา สายฟ้าสีทองจะผนึกกำลังกลางอากาศ ปล่อยเสียงคำรามออกมา

มันช่างน่าพรั่นพรึง ปกติแล้วชายหนุ่มคนนี้นิ่งสงบอย่างมาก ปราศจากกลิ่นอายคาวโลกีย์ แต่เมื่อเผยความแข็งกร้าวเพียงเล็กน้อย แววตาก็น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้แล้ว

แค่สายตา ก็ทำให้เกิดเสียงสายฟ้าคำราม ประหนึ่งสายฟ้าฟาดลงมา!

“พี่ชายกับพี่สาวของเจ้า ต่างก็ยังไม่เจริญวัย บรรลุขั้นสุดยอดในช่วงวัยนั้น เหนือกว่าเจ้าเยอะ แต่ก็ถูกบั่นคอ เจ้าว่า หากเจ้าเข้ามาจะมีจุดจบอย่างไร เขาช่วยชีวิตเจ้าไว้” ชายหนุ่มคนนี้พูดเสียงเรียบ

วีรกรรมแบบนั้น เรียกได้ว่าสะเทือนประวัติศาสตร์ รุ่งโรจน์ยิ่งนัก!

ต้องรู้ว่า นั่นเป็นถึงทายาทของมดเขาสวรรค์แห่งสิบอสูร อยู่เหนือคนรุ่นเดียวกัน แต่กลับต้องตาย เพราะถูกเขาสังหาร!

แต่ทว่า ยามเขาพูดเรื่องพวกนี้ ย้อนอดีต กลับผ่อนคลายปานนั้น ไม่มีท่าทีเหมือนกำลังเปิดโปง บอกเล่าออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

มันทำให้เขาดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม เขาเป็นใครกันแน่? สังหารได้แม้แต่ทายาทมดเขาสวรรค์ที่แข็งแกร่งที่สุดในเก้าสวรรค์สิบพิภพ ช่างน่าพรั่นพรึง!

หากแพร่งพรายออกไป ต้องเป็นเรื่องฮือฮาและน่าตะลึงแน่นอน ชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน แข็งแกร่งเหนือจินตนาการ!

“ข้าจะสู้กับเจ้าสักตั้ง หากสู้ไม่ได้ ข้ายอมตาย หากให้ข้าต้องใช้ชีวิตด้วยความเคียดแค้น ข้าทำไม่ได้!” มดน้อยแผดร้อง ถลึงตาจนแทบถลน เลือดไหลออกมาเป็นทาง เปลวไฟสีทองลุกท่วมตัว นี่เป็นการแผดเผาศักยภาพของตัวเอง เพื่อให้คลุ้มคลั่งมากขึ้น พร้อมเปิดศึกแล้ว

นี่เป็นการสู้ยิบตา ทั้งที่รู้ว่าสู้ไม่ได้ แต่ก็จะต่อสู้ด้วยความองอาจ

“ใจเย็น อย่ารีบร้อนแก้แค้น!” สือฮ่าวยืนอยู่ข้างมัน ออกแรงกดไหล่ของมันไว้ แผ่รัศมีสีเขียวออกมา ช่วยยับยั้งเปลวไฟชีวิตให้มัน

เขาปล่อยให้มดน้อยตายไม่ได้ ทั้งที่มันมีศักยภาพยิ่งใหญ่ แต่เพียงเพราะยังไม่เจริญวัย ตายไปเช่นนี้จะน่าเสียดายและน่าเศร้าเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้น หากมันตาย จะนับว่าเผ่าพันธุ์มดเขาสวรรค์สูญพันธุ์โดยสิ้นเชิง ไม่มีสายเลือดให้สืบทอดอีกแล้ว

แต่เขาก็เข้าใจมดเขาสวรรค์เช่นกัน หนี้แค้นที่สังหารพี่ชาย ความเกลียดชังที่ปลิดชีพพี่สาว ล้วนเกิดจากฝีมือของคนคนเดียว และอีกฝ่ายก็ยืนอยู่ตรงหน้า หากไม่อยากแก้แค้น ไม่อยากลงมือ เท่ากับไม่มีความเป็นคนแล้ว

“ปล่อยข้า ศัตรูอยู่ตรงหน้า ข้าจะทนได้อย่างไร ข้าจะแก้แค้น!” มดน้อยร่ำไห้พร้อมกับดิ้นพล่าน จิตใจฮึกเหิม น้ำตาไหลเป็นสายเลือด

“น่าสนุก รักครอบครัวนัก” ฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มจางๆ เขามองสือฮ่าวแล้วมองมดเขาสวรรค์ สุขุมเยือกเย็นยิ่งนัก

“เจ้าเข้ามาสิ จะไม่เอาชีวิตเจ้า จะทำให้เจ้ารู้ว่า แม้มดเขาสวรรค์จะถูกยกย่องว่าเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ยังไม่นับว่าไร้พ่าย สำหรับข้ามันไม่มีความหมาย” น้ำเสียงของชายหนุ่มสบายๆ

แต่น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ กลับแฝงความมั่นใจที่มีแต่กำเนิด และมีลักษณะเหนือผู้อื่น ไม่เห็นศัตรูหน้าไหนอยู่ในสายตา

เจตนาของคำพูดชัดเจนยิ่งนัก เขาไม่เห็นมดน้อยเป็นคู่ต่อสู้เลยสักนิด แค่อยากพิสูจน์ว่า เผ่าพันธุ์มดเขาสวรรค์ที่มีชื่อสะเทือนปฐพีสู้เขาไม่ได้!

“ปล่อยข้า!” มดน้อยคำราม มันรู้สึกอดสู เผ่าพันธุ์ของพวกมันสูงส่งปานใด ความรุ่งโรจน์ของเผ่าพันธุ์เจิดจรัส

แต่ตอนนี้กลับมีคนดูถูก หมิ่นเกียรติมัน แม้กระทั่งว่าโดนดูถูกยกเผ่าพันธุ์ มันเหลืออดแล้ว

นัยน์ตาของสือฮ่าวแววโรจน์ มองมดเขาสวรรค์แล้วมองอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็ปล่อยมือ เพราะหากไม่ปล่อยล่ะก็ ไฟโทสะในใจมดน้อยจะมอดดับได้ยาก ความแค้นจะยิ่งฝังลึก

อัดอั้นไม่สู้ระบาย ให้มันลงมือเสียดีกว่า!

แต่ขณะเดียวกัน พลังจิตของสือฮ่าวก็รวมตัวกัน ปรับสภาพร่างกายให้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่สุด พร้อมโจมตี ลงมือกับชายหนุ่มคนนั้นทุกเมื่อ

เขาไม่ยอมให้เกิดอะไรกับมดน้อยแน่

“สังหาร!”

มดน้อยตะโกนลั่น ปล่อยหมัดเร็วดุจสายฟ้าฟาด สำแดงวิชาหมัดสะเทือนปฐพีในพริบตา!

ขณะเดียวกัน พลังโจมตีก็พุ่งสูงขึ้น แต่ละหมัดทำลายปฐพีได้ หากไม่ใช่เพราะสนามรบแห่งนี้มีความพิเศษ เป็นสมรภูมิรบของผู้กล้าสูงสุด เกรงว่าคงเสียหายไปนานแล้ว

แม้จะเป็นเช่นนี้ แผ่นดินก็สั่นสะเทือน มิติระเบิด รอยแยกสีดำยาวหลายสิบลี้นับร้อยลี้กำลังลุกลามไปทั่วผืนฟ้า ไอปฐมกาลทะลักออกมา

ขณะที่มดน้อยกำลังประมือกับสิงห์เลือดหงส์ มันจะแข็งแกร่งมากขึ้นอีก

มดน้อยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม เลือดลมดุจกลุ่มควัน ผุดออกจากหน้าผาก แผดเผาศักยภาพ จะต่อสู้ตัดสินชะตา โจมตีชายหนุ่มคนนั้น

“นายท่าน สังหารมันเสีย เลือดสุดยอดพลังแล้วอย่างไร ไม่มีทางสู้สายเลือดของท่านได้” สิงห์เลือดหงส์ตะโกนลั่น เกลียดชังมดน้อยยิ่งนัก อยากให้มันตายๆ ไปเสีย

ตึง!

ฟ้าดินถล่ม ก้อนหินพุ่งขึ้นฟ้า!

หมัดของมดน้อยน่ากลัวเหลือเกิน ทะลวงมิติ เสมือนไม่มีอะไรมาขวางได้!

หมัดสาดแสงท่วมท้นท้องฟ้า ยับยั้งจักรวาลผืนนี้ พลังดุจมหาสมุทร น่ากลัวเป็นล้นพ้น

แต่มันปล่อยออกไปหลายร้อยหมัด ทว่าต่างก็คว้าน้ำเหลว ไม่มีหมัดไหนโดนตัวอีกฝ่าย ล้วนกระแทกมิติทุกครั้ง ทะลุผ่านอากาศทุกครั้ง

ชายหนุ่มผมทองยืนอยู่ตรงนั้น ไม่เคยขยับออกนอกรัศมีไม่กี่เซี๊ยะ แต่กลับสามารถหลบหลีกหมัดหลายร้อยหมัดของมดน้อยได้

มันน่ากลัวยิ่งนัก ขยับอย่างสุขุมในขอบเขตที่เล็กปานนั้น หลบหลีกหมัดได้ พลังพุ่งผ่านไป ทำอะไรเขาไม่ได้เลยสักนิด

“ช้ายิ่งนัก ไม่โดน!” ชายผมทองพูดเสียงเหี้ยม

มดน้อยทั้งตกใจและโมโห เกลียดที่ตัวเองยังไม่เจริญวัย ความสามารถที่แท้จริงสู้อีกฝ่ายไม่ได้ ถูกฆาตกรที่สังหารพี่น้องดูถูกแบบนี้

มันคลุ้มคลั่ง พยายามปล่อยหมัดออกไปสุดความสามารถ ทำลายจักรวาล พลังสามเส้นหมุนเวียน ผนึกกำลังกับหมัดของมัน มีอานุภาพสะเทือนโลกา

ปัง!

ครั้งนี้ ชายผมทองไม่หลบ แต่ลงมือคว้าหมัดที่แข็งแกร่งที่สุดของมันไว้ ขัดขวางอย่างอ่อนโยนและผ่อนคลาย

“พลังน้อยเกินไป” เขาพูดเสียงเรียบ

ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้น เงื้อแขนขวาขึ้น นิ้วมือกำหมัดสีทองเจิดจ้าของมดเขาสวรรค์ไว้ประหนึ่งคีม ทำให้มดน้อยขยับตัวได้ยากแม้จะดิ้นพล่านสุดชีวิต

 “เจ้าเป็นใคร?” มดน้อยบดกราม

“เฮ่ออู่ซวง” ชายผมทองไม่ปิดบัง เอ่ยนามออกมาโดยตรง

“เจ้าแมลง เก็บความจองหองและอวดดีของเจ้าไป ชื่อนี้อยู่ตรงหน้า หนุ่มสาวทั้งปวงในแดนนี้ล้วนกระจอกงอกง่อย ไม่มีทางสู้ได้เลย!” สิงห์เลือดหงส์คำรามอยู่ไกลๆ

…………………………………………………………………….