Perfect World โลกอันสมบูรณ์แบบ 1292-1293

 ตอนที่ 1292

 

เส้นทางแห่งกาลเวลา

โดย

Ink Stone_Fantasy

เปรี้ยง!

สายฟ้ากลางฟ้าดินน่ากลัวเกินไป มันระเบิดข้างๆ พวกเขา มิติถล่ม จักรวาลขาดสะบั้น อานุภาพรุนแรงยิ่งกว่าหายนะสวรรค์เสียอีก

สายฟ้าเส้นใหญ่พวกนั้น แต่ละเส้นเป็นเหมือนทางช้างเผือก พุ่งตรงมาจากจุดที่ลึกที่สุดของฟากฟ้า กระจายอยู่ทั่ว แสบตาจนน้ำตากลายเป็นสายเลือด

“จะบ้าตาย นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน เรามาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร!” มดน้อยตะโกนลั่น หนวดของมันสั่นไหว เนื้อตัวเย็นวาบ เย็นไปถึงหัวใจ

สือฮ่าวเองก็ตัวชา ที่นี่อันตราย ห้ามเข้าใกล้ รู้สึกหวาดผวาเช่นนี้ตั้งแต่บริเวณรอบนอก หากบุกเข้าไปตรงกลางคงต้องดับสูญทั้งกายและจิตเป็นแน่

แม้สือฮ่าวจะมีความมั่นใจ แต่หลังมาถึงที่นี่ สัญชาตญาณก็บอกเขาว่า แม้ร่างกายของเขาจะแข็งแกร่งอย่างยิ่ง แต่พลังยังไม่อาจต้านทานได้เมื่ออยู่ที่นี่

หากถูกสายฟ้าฟาด คงจะกลายเป็นไอเลือดในพริบตา!

“อ๊าก…ไม่นะ!” มดน้อยร้องลั่น มันดิ้นรนสุดกำลัง สำแดงญาณวิเศษที่รุนแรงที่สุดของเผ่าพันธุ์ พลังสะเทือนฟ้าดิน พลิกจักรวาลได้

เพียงแต่ว่า มีขอบเขตไร้รูปร่างกำลังแผ่กระจาย จะขจัดแรงต่อต้านของพวกเขา ทำให้ตอบโต้ไม่ได้

มิติกำลังบิดเบี้ยว เวลากำลังหมุนเวียน ชิ้นส่วนแห่งกาลเวลากำลังเบ่งบานดุจดอกไม้ ทำลายพลังทั้งปวงได้

โชคดีเพียงประการเดียวคือ ยามสายฟ้าเทกระหน่ำลงมา แม้จะทรงพลัง ปลิดชีพบุคคลสะเทือนโลกาได้ แต่ไม่โดนตัวพวกเขา ราวกับมีพลังประหลาดบางอย่างผลักออกไปโดยไม่รู้ตัว

พลังกาลเวลาอันหนาแน่น ความผันผวนของเวลา เป็นดั่งมหาสมุทร กระเพื่อมอยู่ข้างหน้า หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง กลายเป็นเส้นทางเหนือจินตนาการ ไม่รู้ว่าไปโผล่ที่ไหน!

“รีบคิดหาวิธี มิเช่นนั้นพวกเราต้องตายแน่!” มดน้อยหวั่นวิตก มันยังไม่เจริญวัย เพิ่งออกมาเผชิญโลกกว้างก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ทำให้หวาดผวาเสียแล้ว

ชิ้ง!

สือฮ่าวยกมือซ้ายขึ้น มีโซ่สีทองหลายสิบเส้นพุ่งออกจากฝ่ามือ ลอยออกไปไกลประหนึ่งใยแมงมุม จะพันรอบเกาะที่อยู่ไกลออกไป

มันเป็นวิชาของเทพหลิว เสียดายที่ใช้ไม่ได้ผลที่นี่ ราวกับท้องฟ้าทั้งผืนจะถล่มลงมา ทำให้โซ่สีทองหม่นหมอง บดขยี้เกาะนั่นจนแหลกละเอียด

“ทลายสิ!” มดน้อยร้องเสียงหลง มันตวัดหมัด ใช้เคล็ดวิชาสุดยอดพลังของเผ่าพันธุ์อย่างต่อเนื่อง อยากทำลายพันธนาการ โจมตีทุกอย่างให้พินาศ

“ผลุบ!”

มันถูกแว้งกัด ทำให้กระอักเลือด สายฟ้ากะพริบแปลบปลาบ ไม่ฟาดลงบนเรือวิญญาณ แต่มีพลังน่ากลัวแผ่มา ประดุจจักรวาลพินาศ ผืนฟ้าถล่ม จะทำลายล้างสรรพสิ่ง

“ทลาย!”

สือฮ่าวตะโกนเสียงดัง ใช้ญาณวิเศษของตัวเอง สำแดงวิชาวัฏจักร แฝงด้วยชิ้นส่วนของกาลเวลา มันเกี่ยวข้องกับพลังของเวลา

แต่ยามไม่ใช้ยังดี เมื่อใช้กลับทำให้พวกเขาเหาะเหินได้รวดเร็วมากขึ้น พลังลี้ลับอันน่ากลัวกระชากพวกเขากับเรือวิญญาณเข้าไปในกระแสวนแห่งนั้นทันที!

“มันเรื่องอะไรกันแน่ คนอื่นนั่งเรือก็ไปถึงป่าหินทะเลเหนืออะไรนั่นได้โดยตรง ทำไมพวกเราเคราะห์ร้ายแบบนี้!” มดน้อยสีทองโอดครวญ

สือฮ่าวเองก็กำลังครุ่นคิด ไยจึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?

หลายคนเคยพึ่งเรือวิญญาณ ไม่เคยมีเหตุไม่คาดฝันอะไรเกิดขึ้น ทำไมพวกเขาถึงประสบกับเรื่องแบบนี้?

“หรือเป็นเพราะเจ้าเป็นทายาทของมดเขาสวรรค์ แตะต้องพลังบางอย่างเข้า ทำให้พวกเราถูกพันธนาการ จะถูกลากเข้าไปในเส้นทางของกาลเวลา?” สือฮ่าวคาดเดาเช่นนี้

“เกี่ยวอะไรกับข้า ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ากฎเกณฑ์แยกแยะสายเลือด ต้องมีของต้องห้ามบางอย่างกระตุ้นเส้นทางแห่งกาลเวลาของที่นี่แน่นอน!” มดน้อยสีทองโวยวาย

สือฮ่าวขมวดคิ้ว แท้ที่จริงแล้วเขาก็เคยคาดเดาเช่นนี้เหมือนกัน แต่แค่อาวุธบางอย่างก็ทำให้เกิดปรากฏการณ์น่ากลัวเช่นนี้ได้เชียวหรือ?

หากคิดใคร่ครวญล่ะก็ ของต้องห้ามบนตัวเขาก็มีหลายชิ้นจริงๆ ยืนยันได้ยากว่าเป็นของชิ้นไหนกันแน่

ฟิ้ว!

คลื่นทะเลซัดมา คลื่นลูกใหญ่นับพันลูกพุ่งสูงขึ้นฟ้า คลื่นแบบนี้สามารถซัดภูเขาให้ถล่ม ก้อนเมฆบนฟ้าแตกทลาย สะเทือนขวัญยิ่งนัก

แน่นอนว่า แต่ก็ไม่อาจแตะต้องยอดเขา ทุ่งหญ้าที่ตั้งกลับหัวอยู่บนฟากฟ้าได้

เพียงแต่ว่าน้ำทะเลก็ท่วมท้นพระอาทิตย์เจิดจ้าที่เกิดจากอีกาทองบนผิวน้ำ สาดแสงสีทองท่ามกลางละอองน้ำ ยังคงสว่างไสวเช่นเดิม

“เร็วเข้า จวนต้านทานไม่ไหวแล้ว!” แม้มดน้อยจะกระจ้อยร่อย แต่พลังจิตน่าตะลึงยิ่งนัก แต่ตอนนี้กลับมีเลือดซึมออกจากหน้าผาก

ยิ่งเข้าใกล้เส้นทางแห่งกาลเวลา แรงกดดันก็ยิ่งทวีความรุนแรง เสมือนคมดาบของกาลเวลาทิ่มแทงดวงจิตของพวกเขา

สือฮ่าวก็กังวลขึ้นมาแล้ว เพราะใกล้เหลือเกิน จวนจะเข้าไปในเส้นทางแห่งกาลเวลาแล้ว หากหลุดเข้าไปแล้วจริงๆ ไม่มีใครรู้เลยว่าจะไปโผล่ที่ไหน!

ตูม!

สายฟ้ากะพริบแปลบปลาบ เขาเสกชุดเกราะจักรพรรดิสายฟ้าออกมาก่อน แม้จะผุพังจนเต็มไปด้วยรูพรุน สนิมเขรอะ แต่ตอนนี้กลับคืนชีพทันทีเมื่อถูกสายฟ้าส่องสะท้อน เสมือนเซียนโบราณองค์หนึ่งคืนชีพ บ้าระห่ำอย่างที่สุด สาดแสงออกมาอย่างไม่สิ้นสุด

“เจ้านี่ เอาชุดเกราะปีศาจอะไรมา เกิดจากเจ้านี้หรือเปล่า?” มดน้อยดิ้นรน มันรู้สึกถึงอันตราย หากชักนำสายฟ้าบนฟ้าลงมา ต้องถูกฟาดจนดำเกรียมแน่นอน

สายฟ้าแบบนี้อยู่เหนือขั้นธรรมปลอม ต่อให้ผู้สูงส่งมาก็คงจะถูกย่างจนเกรียม ต้านทานไม่ไหว!

แต่ทว่า หลังชุดเกราะจักรพรรดิสายฟ้าเปล่งแสงชั่วครู่ ก็มอดดับลงอีกครั้ง ไม่ทำปฏิกิริยากับเส้นทางแห่งกาลเวลาแต่อย่างใด

“ชิ้ง!”

จากนั้น สือฮ่าวก็นำการหยั่งรู้ดั้งเดิมออกมา ถือภาพหมื่นเทพเจ้าไว้ในมือ กระดูกสีขาวเกลี้ยงเกลา แม้จะไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่เกิดปฏิกิริยากับปรากฏการณ์ของที่นี่

เคร้ง!

จากนั้น สือฮ่าวก็เสกกระบี่เล่มหนึ่งออกมา ตอนแรกมันหม่นหมอง แลดูธรรมดา แต่หลังฉาบแสงสายฟ้าแล้ว มันก็ส่งเสียงดังเคร้ง จะพุ่งออกไปแล้ว ปล่อยลำแสงกระบี่เจิดจ้า!

ตอนนี้กระบี่เซียนต้าหลัว จิตสังหารหนาแน่นเหลือเกิน ลำแสงหลั่งไหล มันไม่เคยกระหายเลือด เต็มไปด้วยจิตสังหารเช่นนี้มาก่อน แทบจะทำลายล้างปฐพีแล้ว!

ตูม!

กระบี่ขยับ สิ่งที่ปล่อยออกมาไม่เหมือนลำแสงกระบี่แล้ว แต่เหมือนภูเขาที่พุ่งทะลุฟ้า โผล่พรวดพราดมา บดขยี้ผืนฟ้า

สือฮ่าวตะลึงงัน จากนั้นเนื้อตัวก็เย็นเยียบ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า กระบี่เล่มนี้จะมีพลังทำลายล้างสูงและน่ากลัวปานนี้ เป็นเพราะถูกพลังบริเวณนี้กระตุ้นงั้นหรือ?

หมอกสีเลือดแผ่กระจาย ปกคลุมท้องทะเลในพริบตา

ชั่ววินาทีนี้ สือฮ่าวรู้สึกคันจมูก เพราะเขาได้กลิ่นคาวเลือดฉุนจมูก ล้วนเกิดจากกระบี่เล่มนี้ ราวกับจะกวาดล้างสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในปฐพี!

มันทั้งพิลึกและน่ากลัวเหลือเกิน!

ตอนนี้ เขาอยากทิ้งกระบี่เล่มนี้ยิ่งนัก มันแตกต่างจากที่ผ่านมาอย่างมาก แสงที่สาดออกมาจากกระบี่ยังคงเจิดจ้า แต่นอกรัศมีของกระบี่สามเซี๊ยะ ซึ่งก็คือห่างจากตัวสือฮ่าว ทุกที่แดงฉาน เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

“มันคือกระบี่อะไร ทำไมลี้ลับเช่นนี้?” มดน้อยทั้งตกใจและหวาดกลัว มันสับสนงุนงง ของที่อยู่กับเจ้าคนตรงหน้านี้ทำไมถึงมีพลังชั่วร้ายถึงปานนี้

กระบี่ไม่สุขสงบ เห็นได้ชัดว่ากำลังต่อสู้กับพลังลึกลับที่นี่ ต่อให้กาลเวลาหนุนนำ ก็จะฟาดฟัน สาดแสงสว่างท่วมท้นผืนฟ้า!

แต่สุดท้ายมันก็ค่อยๆ สงบลง เพราะชิ้นส่วนของกาลเวลากับสายฟ้าไม่ทำปฏิกิริยากับมัน ไม่ปะทะกันอีกต่อไป

“ยังคงไม่ใช่ มันใช่ของบนตัวข้าจริงๆ หรือ?” สือฮ่าวเหลืออดแล้ว

เขานำเกล็ดแผ่นหนึ่งออกมา มันยาวหนึ่งเซี๊ยะกว่า มีอานุภาพมังกร นี่เป็นของที่เขานำออกมาจากเรือสีดำเปื้อนเลือดที่ลอยอยู่ในมิติ ตอนที่เขาตามล่าเหตุการณ์ไม่คาดฝัน!

“พลังมังกร!” มดน้อยหรี่ตาลงด้วยความตกใจ

ยังคงไม่ใช่สิ่งนี้ ยังไม่สามารถสยบพลังแห่งกาลเวลาได้

อาวุธมากมายลอยขึ้นรอบตัวสือฮ่าวในพริบตา เขาคุ้ยของทุกชิ้นออกมาจนหมดแล้ว กองสุมเป็นภูเขา

แต่ตอนนี้มันสายไปเสียแล้ว พลังมหาศาลลากพวกเขา พุ่งเข้าไปในเส้นทางนั้นอย่างไม่อาจต้านทานได้ สายฟ้ากะพริบ กาลเวลาไหลเวียน

ยังไม่ได้สัมผัสอย่างแท้จริง ก็ทำให้จิตใจสั่นไหว เกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว

เวลาผันผ่าน เสมือนติดอยู่ข้างใน เพียงชั่วพริบตาก็ผ่านไปสิบล้านปีแล้ว มันเป็นประตูแห่งกาลเวลา เมื่อตกลงไปไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะไปโผล่ที่ไหน

ไม่มีใครอธิบายได้ว่า ประตูบานนี้โผล่มาได้อย่างไร เพราะตั้งแต่อดีตมามีอยู่ไม่กี่ตัวอย่าง ต่างก็เป็นปริศนาที่แก้ไม่ออก!

และตอนนี้ สือฮ่าวกำลังจะเผชิญกับมันแล้ว จะประสบกับปริศนาโบราณที่ไม่มีทางไขได้แล้วอย่างแท้จริง!

“อ๊าก ไม่นะ ข้ายังไม่อยากตาย ข้ายังไม่โตเป็นหนุ่ม ยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่ได้ให้กำเนิดทายาทไร้พ่ายให้แก่เผ่าพันธุ์ของเรา อย่าเอาข้าไป มดเขาสวรรค์จะสูญพันธุ์ไม่ได้!” มดน้อยร้องลั่น ดิ้นพล่านอยู่ตรงนั้น พยายามต่อต้านสุดชีวิต

สือฮ่าวก็กลัวขึ้นมาแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าจะไปไหน หากย้อนกลับไปยังปฐมกาล หรือเข้าสู่ยุคที่แล้ว มันจะเป็นเรื่องน่าเศร้า ต้องตัดความสัมพันธ์กับยุคนี้จนหมดสิ้น!

ตอนนี้ สือฮ่าวสับสนวุ่นวายใจ คิดไปต่างๆ นานา เส้นทางนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรกันแน่?

เป็นฝีมือมนุษย์ หรือก่อตัวจากธรรมชาติ หากเป็นฝีมือมนุษย์ มันต้องเป็นพลังที่น่ากลัวปานใดกัน จะมีสักกี่คนที่มีอานุภาพปานนี้?

หากเกิดจากธรรมชาติ ต้องใช้เงื่อนไขอะไรบ้าง ถึงทำให้ก่อตัวขึ้นมาได้?

“อ๊าก…”

หนึ่งคนหนึ่งมดร้องลั่น เพราะชนกับม่านแสง จะปะทะกับพลังของสายฟ้าและกาลเวลา หลุดเข้าไปในเส้นทางนั้นแล้ว

ปัง!

ฟ้าดินสั่นสะเทือน คลื่นกระทบฟ้า!

ตอนนี้ แสงสว่างปกคลุมทุกสิ่ง มองไม่เห็นอะไรเลย มีเพียงคลื่นกับเวลาที่ไหลเวียน ถูกพลังแห่งกาลเวลาแผ่คลุม

เกิดเหตุการณ์อันน่าตะลึงขึ้นที่นี่!

เส้นทางแยกออก สายฟ้าแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ไม่ฟาดทั้งสองคนแต่อย่างใด สือฮ่าวกับมดน้อยหลุดเข้าไปในเส้นทางแล้ว

เพียงเสี้ยววินาที เขาก็รู้สึกถึงการกัดกร่อนของกาลเวลา เสมือนร่างกายแก่ชราแล้วหลายหมื่นปี รู้สึกเหมือนแก่เฒ่า ถูกรัศมีฉาบทับ

“ข้าไม่อยากแก่ตาย ในเมื่อเข้ามาแล้ว ก็รีบส่งพวกข้าไปเถอะ!” มดน้อยแผดเสียง

สือฮ่าวก็กำลังต่อสู้ แต่เป็นเหมือนเม็ดทรายที่ตกลงสู่มหาสมุทร พลังของเขาน้อยเหลือเกิน รอบตัวเต็มไปด้วยดวงดาวขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนไหว

“ไม่นะ!” ทั้งสองร้องลั่น

ตึง!

เกิดเสียงทุ้มดังขึ้น ตามมาด้วยแสงสว่าง ทำให้ทุกอย่างกลับตาลปัตร พวกเขารู้สึกเหมือนอ่อนเยาว์ลงแล้ว สถานการณ์กำลังเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดี

ขณะเดียวกัน สือฮ่าวก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาเห็นเรือกระดาษหลายลำ กำลังลอยเข้ามาใกล้ ต่างก็เปื้อนเลือด มีตัวอักษรเขียนไว้ ลอยล่องในเส้นทางแห่งกาลเวลา

“เหลือข้าเพียงผู้เดียวแล้ว…”

ยังคงเป็นอักษรที่คุ้นเคยในตอนนั้น และเรือกระดาษที่เหมือนกันไม่มีผิด

เปรี้ยง!

สายฟ้าสะเทือนปฐพีฟาดลงมา พร้อมกับแสงสว่างเจิดจ้า มีร่างปรากฏขึ้น กำลังใกล้เข้ามา อาภรณ์พลิ้วไหว สง่างามยิ่งนัก นางกำลังเข้ามาใกล้แล้ว!

 

 

 

ตอนที่ 1293

 

หนึ่งก้าวหนึ่งยุค

โดย

Ink Stone_Fantasy

สิ่งมีชีวิตตนหนึ่งกำลังใกล้เข้าเรื่อยๆ

นางงามสง่า เข้ามาในเส้นทางที่ก่อตัวจากเวลา เหาะมาอย่างรวดเร็ว ท่วงท่าเย้ายวนใจ ยากจะลืมเลือน

นางฟ้าคืออะไร? สือฮ่าวคิดว่า นี่แหละ!

ชุดของหญิงคนนี้พลิ้วไหว โบกสะบัดดังพรึ่บพรั่บ ลอยล่องกลางอากาศ ผมดำโบกพลิ้ว อยู่เหนือโลกีย์ด้วยลักษณะที่บริสุทธิ์

นางสูงส่งอย่างไม่อาจอธิบายได้ ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของโลกมนุษย์ ยามชุดขาวขยับ คล้ายว่าจะหลุดพ้น หายลับไปสวรรค์เก้าชั้นฟ้า

ยามมองครั้งแรก นางเป็นดุจนางฟ้านางสวรรค์ และเหมือนภูตที่ออกมาจากพงไพร ไม่แปดเปื้อนโลกีย์

แต่เมื่อใกล้เข้ามา ก็ทำให้ตะลึงพรึงเพริด!

ชั่วพริบตาที่นางเหลียวมอง ราวกับผ่านการเวียนว่ายตายเกิด มันลุ่มลึกและเหนือชั้น มีลำแสงบางอย่างแฝงอยู่ นี่ไม่ใช่หญิงงามผู้บอบบาง

นางมีความอหังการซ่อนเร้นอยู่ มีลักษณะเย้ยปฐพี!

เพียงชั่วอึดใจ มดน้อยก็ใจเต้นระส่ำ ตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ แทบจะหลุดเสียงร้องออกมา

ทำไมถึงมีหญิงแบบนี้ได้? ทุกการกระทำ กดดันฟ้าดินจนแทบถล่ม นางมีลักษณะไร้พ่าย อยู่เหนือกาลเวลาอันยาวนาน!

มันเป็นลักษณะที่ขัดแย้งกันยิ่งนัก หากอยู่นิ่งจะบริสุทธิ์ดุจเซียน แต่เมื่ออาภรณ์โบกสะบัด เข้าใกล้อย่างรวดเร็ว กลับทรงพลัง เย้ยหยันมือดีสะเทือนปฐพีทั้งหลาย

“หญิงคนนี้…ทำไมแข็งแกร่งขนาดนี้ แม้จะไม่เห็นนางลงมือ แต่ข้าก็รู้แล้วว่า นางต้องมีฝีมือ เส้นทางแห่งกาลเวลานี้คงไม่ใช่ฝีมือนางหรอกนะ?”

เสียงของมดน้อยสั่นเครือ ตัวสั่นงันงกอย่างไม่รู้ตัว ควบคุมไม่ได้ เกิดความยำเกรงนางจากสัญชาตญาณ

ในความเป็นจริง นี่นับว่าดียิ่งแล้ว!

หากเป็นคนอื่น ผู้ที่ไม่มีสายเลือดสุดยอดพลังเช่นเผ่าพันธุ์มดสวรรค์ คงจะศิโรราบกับพื้น คำนับหญิงคนนี้ไปนานแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนนี้เอง สือฮ่าวกับมดน้อยก็พบว่า ราวกับมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น

เพราะได้ยินเสียงเซ่นสรวงอยู่รำไร ซ้ำยังมีเสียงกราบไหว้ เสมือนทุกสรรพสิ่งกำลังแซ่ซ้องเอ่ยชื่อของจักรพรรดินี

หญิงคนตรงหน้าเป็นจักรพรรดินีหรือ?

แม้จะมีกาลเวลาอันยาวนานขวางกั้น ห่างไกลกันจนไม่อาจประเมินได้ แต่คนที่อยู่ในช่วงเวลาเดียวกับนางยังคงคะนึงถึงนาง เสมือนแว่วมาถึงที่นี่แล้ว!

ตามบันทึกลับของเซียนโบราณ มีเรื่องเล่าที่พิสูจน์ไม่ได้อยู่เรื่องหนึ่ง มีสิ่งมีชีวิตที่มีวีรกรรมสูงส่ง เคยช่วยทั้งปฐพีไว้ ทั้งก่อนตายและหลังตาย จะมีเสียงเซ่นสรวงแบบนี้ดังวนเวียนไม่ขาดสาย

ยิ่งไปกว่านั้น ต่อไปผ่านไปนานแสนนาน ต่อให้ศพของนางจมดิ่งไปในหุบเหวลึก ก็จะถูกเสียงแบบนี้เชื่อมต่อ สัมผัสได้ว่าอยู่ที่ใด

หญิงคนนี้เคยทำอะไรกันแน่ นางเป็นใคร? หรือเคยอาศัยพลังของตัวเองช่วยกอบกู้โลก ด้วยเหตุนี้จึงมีเสียงสวดมนต์รายล้อมเช่นนี้

ไหนบอกว่ามันเป็นการรำลึกถึงผู้ล่วงลับเล่า? แต่ดูจากตอนนี้แล้ว นางยังมีชีวิตอยู่!

จักรพรรดินี!

สือฮ่าวกับมดน้อยได้ยินเสียงคนนับไม่ถ้วนกำลังสวดมนต์ นี่เป็นจักรพรรดินี จักรพรรดิหญิงผู้มีพลังสะเทือนปฐพี!

“มาแล้ว เส้นทางที่นางสร้างขึ้นหรือ?”

หากเป็นเช่นนี้จริง มันจะน่าเหลือเชื่อ มันเป็นอานุภาพสะท้านฟ้าปานใดกัน?

การปะทะโดยที่มีมิติขวางกั้น กาลเวลาห่างไกลกัน นับว่าเป็นตำนานเหนือตำนานแล้ว จะมีสักกี่คนในประวัติศาสตร์ทำได้?

และหากฝืนรวบรวมเส้นทาง ให้เป็นหนึ่งเส้นทางที่เชื่อมต่อกาลเวลา มันจะน่าเหลือเชื่อยิ่งนัก!

มิหนำซ้ำ หากพูดให้ถูกก็คือ มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย!

เพราะเคยมีบรรพบุรุษรวมพลังสร้างมัน แต่ไม่ได้ผล หากทำเช่นนั้นล่ะก็ รังแต่จะเกิดการทำลายล้าง ถล่มทลายเท่านั้น เป็นไปไม่ได้

ทำเช่นนั้นจะเป็นการก่อกวนแต่ละดินแดน ดวงดาวทั้งหลายพินาศสิ้น

หากกล่าวตามหลักแล้ว มันไม่มีทางทำได้

แต่จักรพรรดินีชุดขาวตรงหน้าคนนี้ นางทำได้อย่างไร เป็นเส้นทางที่นางใช้ฝีมือเหนือธรรมชาติสร้างขึ้นจริงหรือ?

หรือประจวบเหมาะ นางพบกับช่องโหว่ระหว่างฟ้าดิน จึงเสี่ยงอันตรายบุกข้ามมา?

ตูม!

ฟ้าถล่มแผ่นดินสั่นไหว ภูตผีร่ำไห้!

เมื่อจักรพรรดินีเข้าใกล้ ก็เกิดปรากฏการณ์ต่างๆ ขึ้น สะเทือนขวัญเหลือเกิน มีภาพที่นางสังหารมือดีแห่งยุค เลือดสาดกระจาย มีภาพของเทพเจ้าและปีศาจสิ้นชีพ กระดูกกระจัดกระจาย

มดน้อยตกใจสุดขีด เมื่อครู่ยังคิดว่าหญิงคนนี้เป็นดุจภูต และเหมือนนางฟ้า แต่ตอนนี้ไม่ได้เห็นแค่ความปราดเปรียวของนาง แต่ยังเห็นฝีมือสังหารของนางอีกด้วย

แกรก!

ในตอนนี้เอง เส้นทางแห่งกาลเวลาก็สั่นคลอน จะแตกทลายแล้ว ดำรงอยู่ได้ไม่นานแล้ว

“แย่แล้ว พวกเราจบเห่แน่!” มดน้อยหน้าถอดสี หากเส้นทางระเบิด พวกเขาจะแหลกสลาย ไม่เหลือแม้แต่ดวงจิต

“ชิ้ง!”

หญิงชุดขาวลงมือ ยื่นนิ้วออกมา แสงสว่างตลบอบอวล จะพันธนาการเส้นทางนี้

“นางนั่นเอง!” ชั่ววินาทีที่หญิงคนนี้ลงมือ ในที่สุดข้อสงสัยของสือฮ่าวก็คลี่คลาย จากนั้นก็กระจ่างใจ จำหญิงคนนี้ได้แล้ว

จักรพรรดินีชุดขาว เคยช่วยเขาไว้ในสนามรบเซียน!

เมื่อสามปีก่อน ในโบราณสถานแห่งนั้น เคยมีผู้ยิ่งใหญ่ของอีกแดนยืนอยู่บนตอนบนของสายน้ำแห่งกาลเวลา ลงมือโจมตีตอนล่าง

ตอนนั้นสือฮ่าวตกอยู่ในอันตราย ตายได้ทุกเมื่อ ในตอนนั้นเอง เคยมีหญิงชุดขาวคนหนึ่ง แข็งแกร่งสะเทือนฟ้า ปรากฏกายทันใด โจมตีสิ่งมีชีวิตน่ากลัวตนนั้นอย่างอหังการ

แม้สือฮ่าวจะสงสัยตั้งแต่เมื่อครู่ แต่ไม่อยากจะเชื่อเลย กระทั่งตอนนี้ยามอีกฝ่ายลงมือ เขาเพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้ ลักษณะปราดเปรียว เป็นหนึ่งในหล้าแต่เพียงผู้เดียวแบบนั้น ชั่วชีวิตนี้เคยเห็นมันจากคนคนเดียวเท่านั้น

มิติกำลังถล่ม เส้นทางยังคงไม่เสถียร เวลาพุ่งมา มันเป็นดาบแห่งกาลเวลา จะปลิดชีพสือฮ่าวกับมดน้อย

ในช่วงเวลาคับขันแบบนี้ เรือกระดาษที่พับจากกระดาษสีดำและเปื้อนเลือดหลายลำ กำลังลอยล่อง มาถึงข้างกายของทั้งสอง จากนั้นหยดเลือดสีฉูดฉาดก็กำราบที่นี่!

ตอนนี้ เวลาหยุดเดิน มิติหยุดนิ่ง พันธนาการทุกสิ่งในพริบตา

เรือกระดาษไม่กี่ลำ คลี่คลายวิกฤต ช่วยชีวิตสือฮ่าวกับมดน้อย สยบจักรวาล ปกป้องเส้นทางไว้

พลังมหาศาล ไม่มีสิ่งใดเทียบได้อย่างแท้จริง

เมื่อเข้ามาประชิด ในที่สุดก็เห็นนางแล้ว ยามหมอกขมุกขมัวกระจายตัว ใบหน้านางพร่าเลือน อาวุธกลายเป็นกระบี่เซียน เป็นหน้ากาก แหวน และกลายเป็นคนโท แปรเปลี่ยนไม่หยุด กำบังอยู่ข้างหน้า

สุดท้ายก็มีหน้ากากสำริดปรากฏขึ้นบนใบหน้า ราวกับอาวุธชิ้นนั้นมีชีวิต คลุมใบหน้านาง ขับให้ดูลึกลับเป็นที่สุด

สุดท้ายแล้วก็ไม่เห็นโฉมหน้าของนาง หน้ากากสำริดพิลึกนัก มีทั้งน้ำตา รอยยิ้ม ผสมผสานกัน ชวนให้จับจ้อง ทำให้ใจกระตุกอย่างห้ามไม่ได้

หญิงที่พับเรือกระดาษก็เป็นนางหรือ?!

สือฮ่าวตกตะลึง จากนั้นก็หวาดหวั่น จิตใจระส่ำระสาย มีประตูแสงบานหนึ่งข้างรังคุนเผิง เรือกระดาษลอยมาตามน้ำ เป็นฝีมือนางเช่นกันหรือ?

มันทำให้เขาว้าวุ่นใจ นี่มันเรื่องอะไรกัน คนที่เคยลงมือในสายน้ำแห่งกาลเวลาก็เป็นนาง มันทำให้สือฮ่าวรู้สึกสับสนกับเวลา!

อดีตของอดีต เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“บันทึกลับเซียนโบราณ มีความลับอันน่าเหลือเชื่ออยู่ บางทีอาจมีคนทำได้ โดยการใช้เสียงเซ่นสรวงรักษาสภาพศพหรือร่างจริงไว้ ไปเวียนว่ายตายเกิด จิตออกจากร่าง ลอยล่องวนเวียนอยู่ในสมัยโบราณอันโกลาหล”

มดน้อยพูดสะเปะสะปะออกมาราวกับกำลังละเมอ

มันคิดว่า ตัวเองเห็นสิ่งที่บันทึกของบิดาไม่ได้บอกรายละเอียดไว้ ได้เห็นเรื่องที่อาจดำรงอยู่ในจินตนาการ

“เจ้า…จะพบพวกข้าหรือ?” สือฮ่าวถามเสียงสั่น เขาไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่า ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

แต่เขาก็รู้ได้ว่า บางทีตัวเองอาจเกี่ยวข้องกับหญิงคนนี้ หากมิเช่นนั้น ครั้งก่อนไยนางต้องช่วยเหลือ หรือจะเป็นแค่ความบังเอิญ?

พบกันถึงสองครั้ง มันไม่ธรรมดาแล้ว ใช้คำว่าบังเอิญมานิยามไม่ได้!

หญิงคนนี้ไม่พูดไม่จา ดวงตาคู่งามแปรเปลี่ยนเป็นลึกล้ำ ถูกหมอกฉาบทับช้าๆ แม้แต่หน้ากากสำริดอันเย็นเยือกก็มองแทบไม่เห็นแล้ว

ไม่รู้เพราะเหตุใด ราวกับสือฮ่าวรับรู้ถึงสภาพจิตใจของนาง มันเป็นความสิ้นหวัง!

“เจ้าเข้าใจผิดไป ใช่ไหม? บางทีของที่เจ้าต้องการอาจอยู่กับข้า เป็นของพวกนี้ใช่ไหม” สือฮ่าวพูด

“ชักนำข้ามาที่นี่ ในเวลาที่ไม่ถูกต้อง” จักรพรรดินีเอ่ย ดุจเสียงธรรมชาติ แต่กลับทำให้ใจกระตุก เพราะมันเจือความเสียดายอย่างใหญ่หลวง

ในตอนนี้เอง อาวุธรอบกายสือฮ่าวก็ลอยขึ้น แต่กลับถอยหลัง สุดท้ายก็มีเลือดหยดหนึ่งกะพริบในตัวเขา มีเสียงสายฟ้าคำรามดังสนั่น!

สือฮ่าวชะงัก นึกอะไรขึ้นมาได้แล้ว มันเป็นเลือดที่หลงเหลือนี่เอง!

ตอนนั้นมีหม้อที่มีมาตุธาตุไหลเวียนอยู่ใบหนึ่ง สาดแสงเก้าสี มันไม่ใช่ของวันวาน ไม่ใช่ของยุคนี้ เคยมาหาสือฮ่าว ทิ้งเลือดไว้บนตัวเขาหนึ่งหยด!

หยดนี้แหละ!

มดน้อยแทบจะแผดเสียงออกมา ที่ตกลงมาในเส้นทางแห่งกาลเวลา เป็นเพราะเลือดหยดนี้ของสือฮ่าวนั่นเอง

“เจ้ากำลังตามหาเลือดหยดนี้หรือ?” สือฮ่าวถาม

ผมของหญิงชุดขาวดุจธารน้ำตก ยามมันพลิ้วไหว มีดวงดาวปรากฏให้เห็น ประหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางจักรวาล นางเป็นเจ้าแห่งวงการแต่เพียงผู้เดียว

“คนที่ถูกต้อง สถานที่ถูกต้อง แต่กลับพบเจอผิดเวลา” นางเอ่ย จากนั้นก็ถอนหายใจด้วยความเศร้าสลด

สือฮ่าวเกือบจะหลุดเสียงร้องออกมา กำลังตามหาเขานี่เอง ไม่เข้าใจเลย นางต้องการอะไรกันแน่?

“ข้าอยู่ตรงนี้ ได้เจอเจ้าแล้ว มีอะไรว่ามาเถอะ” สือฮ่าวพูด

“พูดไปก็เปล่าประโยชน์ เจ้ายังไม่ใช่เจ้า ถูกที่ผิดเวลา จะทำลายทุกสิ่ง สุดท้ายเจ้าจะถูกส่งกลับไปที่เดิม” ปกติหญิงชุดขาวคงจะเงียบขรึมเป็นแน่ แต่ตอนนี้กลับพรั่งพรูออกมา

“เพราะอะไร เจ้ากับข้าห่างกันแค่ก้าวเดียว มีอะไรที่พูดไม่ได้ ไม่เข้าใจ” สือฮ่าวตะโกนเสียงดังด้วยความไม่เชื่อ

“ระหว่างเจ้ากับข้าดูเหมือนห่างกันก้าวเดียว แต่หากจะก้าวออกไป บางทีอาจต้องข้ามหนึ่งยุค เจ้าเตรียมพร้อมแล้วหรือ?!” หญิงสาวถาม

“เจ้าว่า…อะไรนะ?!” สือฮ่าวพูดอย่างตกใจ

“หนึ่งก้าวหนึ่งยุค เจ้าข้ามมาได้ไหม เจ้าในตอนนี้ ทำได้หรือ? สุดท้าย ทุกอย่างจะดับสูญ เลือนหายไป จำไม่ได้” หญิงชุดขาวพูดเช่นนี้

จากนั้นนางก็เงียบงัน ยกเท้าขึ้น

หนึ่งก้าวหนึ่งยุค คำพูดแบบนี้ ทำให้มดน้อยตกตะลึง ยิ่งรู้สึกว่า บางอย่างในบันทึกของบิดานั้นเชื่อถือได้!