Monster Paradise 1559-1560

ตอนที่ 1559

 

มีทางเข้าและทางออกไปยังโลกภายในของเมืองภูตผี หลินฮวงพบทางที่ใกล้สุดตามพิกัดในความทรงจำของมอนสเตอร์ตะกอน

พิกัดนี้ตั้งอยู่ในตรอกซอยทรุดโ?รม

 

เมื่อหลินฮวงมาถึงพิกัด เขาไม่เข้าไปในตรอกซอยทันที เขากลับสังเกตสภาพแวดล้อมก่อน

 

อาคารเก่าเหล่านี้ดูเหมือนจะอยู่มาอย่างน้อย 30-40 ปี เทียบกับตึกระฟ้าที่เขาเห็นก่อนหน้า พวกมันดูเหมือนของโบราณ

 

บางอาคารทรุดโทรมเหมือนพร้อมจะพังถล่ม ไม่มีสักชีวิตในนั้นอีก

 

แต่ทว่า ยังมีอาคารเก่าบางแห่งที่มีประชากรอาศัย

 

เมื่อหลินฮวงปรากฏตัวในชุดคลุมดำ เขาไม่ดึงดูดความสนใจของคน

 

มีเพียงไม่กี่คนที่เหลือบมองเขา จากนั้นก็หันไปทำธุระของตัวเอง

 

หลังตรวจสภาพแวดล้อม และตระหนักว่าไม่มีใครจ้องเขา ในชั่วพริบตา หลินฮวงก็เข้าตรอกซอยที่เขาเห็ฯจากความทรงจำของมอนสเตอร์ตะกอน

 

ตรอกซอยกว้างไม่ถึงเมตรและแคบมาก ถ้าเขาไม่เห็นภาพในความทรงจำมอนสเตอร์ตะกอน มันคงยากมากที่เขาจะจินตนาการว่าทางเข้าและออกของโลกภายในมาอยู่ในสถานที่แบบนี้

 

หลินฮวงหยุดชะงักหลังเดินได้ยี่สิบเมตรในตรอกซอย เขากระจายจิตเทวะเล็กน้อย สายตาหยุดกับจุดสีดำน่าสงสัยบนกำแพงทางขวา

 

จุดดูเหมือนจุดเล็กๆจางๆจากปากกาลูกลื่น มันยังเล็กกว่าเมล็ดพืชซะอีก

 

แต่ทว่า หลินฮวงรู้ว่ามันไม่ใช่หมึกของปากกา แต่เป็นทางเข้าและออกโลภายใน คนที่ไร้จิตเทวะจะไม่สามารถเห็นมันได้เลย

 

เขายื่นนิ้วออกไป จิ้มบนจุดดำ จากนั้นก็ส่งจิตเทวะเข้าไป

 

เมื่อจิตเทวะไหลผ่าน จุดดำที่แทบมองไม่เห็นไร้นัยสำคัญก็เริ่มขยายใหญ่ด้วยความเร็วสูง ภายในเวลาแค่หนึ่งลมหายใจ เส้นผ่านศูนย์กลางของจุดก็เกินกว่าสองเมตร เปลี่ยนเป็นวังวนสีดำ

 

เมื่อเขาเห็นวังวนที่ก่อตัวอย่างสมบูรณ หลินฮวงก็ถอนมือและก้าวเข้าไป

 

ทันทีที่ตัวของเขาผสานเข้าไปในวังวน วังวนดำก็หดลงทันที ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งลมหายใจเช่นกัน มันก็กลับเป็นจุดสีดำขนาดเท่าเดิม

 

วินาทีต่อมา สีมันก็จางหาย มันค่อยๆล่องหน ราวกับมันไม่มีอยู่มาก่อน

 

หลินฮวงแหงนหน้ามองหลังเขาเคลื่อนย้ายผ่านทางเข้า คิวของเขาเลิกขึ้น

 

เขายังอยู่ในตรอกแคบและสภาพแวดล้อมเดิม เขายังยืนอยู่ ณ จุดเดิมก่อนก้าวผ่านมาด้วยซ้ำ

 

แต่ทว่า ในไม่ช้าเขาก็เห็นถึงความแตกต่าง แม้จะไม่ใช้จิตเทวะ เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของยอดฝีมือที่ทรงพลังอย่างมากใกล้ๆ ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีหลายคนอีกด้วย

 

ยังมีกลิ่นอายบางคนภายในระยะใกล้เคียงง รวมกันที่ปลายตรอกซอย

 

หลินฮวงเงยหน้าขึ้นสบกับลูกตาขนาดยักษ์ที่มีรูม่านตาสามรูม่านตาลอยในอากาศ มันกำลังก้มมองจากที่สูงเหนือตรอก

 

เขาสังเกตเห็นลูกตานี้ แต่ไม่เห็นรูปลักษณ์มอนสเตอร์เต็มตัว แต่ทว่า เขาสามารถเห็นความดูถูกในดวงตามัน

 

วินาทีต่อมา หลินฮวงพลันปรากฏตรงทางเข้าตรอก

 

แทบจะในเวลาเดียวกัน ลำแสงสีแดงก็ยิงออกจากแขนเสื้อเขา เจาะผ่านลูกตาทันที

 

เสียงร้องน่าสังเวชดังขึ้น

 

จากนั้นหลินฮวงถึงเห็นว่ามีมอนสเตอร์สี่ตัวขวางทางเข้าออกตรอกไว้อยู่

 

พวกที่สอนแนมเขาโดยกราปล่อยลูกตาคือมอนสเตอร์คล้ายมนุษย์

 

ความแตกต่างที่ใหญ่สุดระหว่างพวกมันกับมนุษย์คือมันไม่มีหัว มีแค่หนวดที่ยื่นจากคอมัน และแต่ละหนวดก็มีลูกตาขนาดใหญ่เชื่อมต่อกับปลายมัน ลูกตาทั้งเจ็ดลอยในอากาศ พวกมันดูแปลกมาก

 

หลินฮวงไม่รู้ว่ามอนสเตอร์ตัวนีี้เป็นสายพันธ์ุใด เขาไม่เคยเห็นอะไรที่คล้ายกันในสารานุกรมมอนสเตอร์

 

สำหรับมอนสเตอร์อีกสามตัว หนึ่งในนั้นดูเหมือนกิ้งก่าจับตาดูขนาดใหญ่ เกล็ดทั้งตัวมันเป็นสีดำมันวาว มัเพียงดวงตาหกดวงบนหน้าผากที่เป็นสีเขียวเข้ม

 

มอนสเตอร์อีกตัวเป็นศพมนุษย์โบราณ สูงเกือบสามเมตร มันเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่มนุษย์ตอนยังมีชีวิต มันยืนบนหลังคาของอาคารตรงข้าม

 

มอนสเตอร์ที่เหลือคือนกที่ลดเป็นโครงกระดูก หลินฮวงไม่สามารถเดาได้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นสายพันธ์ุ่ไหนตอนมันยังมีชีวิต มันบินวน้หนือหัวพวกเขา ขณะที่ลากเป็นเส้นไฟยาวสองสาย

 

ต่อหน้าทั้งสี่ที่ขวางถนน หลินฮวงไม่ตื่นตระหนกเลย

 

เขาได้รู้จากความทรงจำของมอนสเตอร์ตะกอนแล้วว่ามีโอกาสสูงที่เด็กใหม่จะโดนโจมตีตอนเข้าโลกภายใน

 

มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่ซ่อนตัวตรงทางเข้าและทางออกของโลกภายในแต่ละแห่งเพื่อรอสังหารเด็กใหม่

 

นอกจากนี้ยังมีคนอื่นที่แอบซุ่มดู เหนือสิ่งอื่นใด ความบันเทิงในเมืองนี้มีจำกัด

ตามความทรงจำของมอนสเตอร์ตะกอน สถานที่ที่ปลอดภัยแห่งเดียวคือตรอกซอยที่ทางเข้าออกตั้งอยู่ ทันทีที่เดินออกตรอกซอก มันอาจมีคนมาขวางทางพวกเขา

 

ดังนั้น หลินฮวงจึงเลือกโจมตีก่อน

 

ถ้ามีคนขัดขวางเป้าหมายเพื่อฆ่า มันก็เป็นธรรมดาที่จะมีการโต้ตอบ

 

นี่ได้รับอนุญาตโดยกฏของโลกภายใน

 

ตราบเท่าที่พวกเขาไม่โจมตีในพื้นที่ที่มีคนพลุกพล่านของเมืองภายใต้การเฝ้าระวังของทหารเมือง มันย่อมไม่มีใครสนใจ

 

หลังเห็นมอนสเตอร์ลูกตาถูกตรึง กรีดร้องอย่างน่าสมเพชขณะที่ตัวมันเริ่มสลาย สีหน้าของผู้สกัดกั้นอีกสามก็เผยให้เห็นถึงความตกใจ

 

ผู้สังเกตการณ์หลายคนเริ่มกระซิบกระซาบกัน

 

“นกโง่และพรรคพวกของมันเจอของแข็งเข้าแล้ว”

 

“เด็กใหม่นั่นร้ายกาจ!”

 

หลินฮวงไม่มองมอนสเตอร์ลูกตา เขาเหลือบมองมอนสเตอร์อีกสามตัว”เจ้า แน่ใจนะว่าอยากสู้กับข้า?”

 

ทันทีที่เขาพูด เสียงร้องโหยหวนของมอนสเตอร์ลูกตาก็หยุด ตัวของมันสลายไปอย่างสิ้นเชิง

 

สำหรับหลินฮวง มอนสเตอร์ลูกตาเป็นแค่เทพแท้จริงขั้นเจ็ด มันไม่ถือเป็นศัตรูด้วยซ้ำ เขาไม่ใช้พลังลำดับเทพในการโจมตีก่อนหน้า แค่พลังกฏเทพล้วนๆ

 

ที่เหลืออีกสามก็ไม่ได้ทรงพลังไปกว่ามอนสเตอร์ลูกตา มีผลประโยชน์น้อยมากในการฆ๋าพวกมัน เขาจึงไม่อยากโจมตี

 

มอนสเตอร์อีกสามไม่โง่ พวกมันท่องอยู่ในีน้มาหลายปีและเห็นยอดฝีมือมามาก แม้ความสามารถที่หลินฮวงแสดงจะเป็นแค่ส่วนน้อย พวกมันก็รู้ดีว่าพวกมันไม่สามารถทำให้คนตรงหน้าโมโหได้

 

“ข้าไม่ได้ตั้งใจสู้  ข้าแค่สัมผัสได้ว่ากลิ่นอายเจ้าดูไม่คุ้นเคย ข้าจึงมาดู”ศพน้ำแข็งพูดก่อน เนื่องจากมันยืนอยู่ไกลสุด มันจึงสมเหตุสมผลที่บอกว่าแค่มาดู

 

“้ข้าด้วย ข้าแค่อยากรู้และคิดว่าจะมาดู’กิ้งก่าสีดำสนิทรีบร้อง

 

หลินฮวงไม่พูดอะไร เขาแหงนหน้ามองนกกระดูกที่ยังวนเวียนบนท้องฟ้า

 

นกกระดูกสังเหตเห็นว่าหลินฮวงมองมัน และมันก็กลัวจนลดความเร็วการกระพือปีกมันจนเกือบตกลงจากฟ้า”ขะ-ข้าหลงทาง ขะ-ข้าบังเอิญ-บะ-บินผ่านมาแถวนี้”

 

ผู้สังเกตการณ์ต่างพูดไม่ออก

 

อย่างไรก็ตาม ปฏิกิริยาของหลินฮวงทำให้พวกเขาประหลาดใจ เขาแค่พยักหน้าเบาๆและตอบ”โอ้ ข้าเข้าใจแล้ว”

 

แทบทุกคนมีความคิดเดียวกันผุดในหัว’เจ้าเชื่อคำพูดนั่นจริงเรอะ?!’

 

แต่วินาทีต่อมา หลินฮวงก็ก้าวไปข้างหน้า ปรากฏบนหลังนกกระดูกโดยตรง

 

นกกระดูกตกตะลึง คิดว่ามันกำลังจะตาย แต่ได้ยินเสียงของหลินฮวงในหูมัน

 

“พาข้าไปยังที่ที่เจ้าอาศัย”

 

 

 

ตอนที่ 1560

 

หลินฮวงก้าวไปข้างหน้าและปรากฏบนหลังนกกระดูกทันที

 

เมื่อเห็นแบบนั้น ทุกคนก็คิดว่านกกระดูกจบสิ้นแล้ว ไม่ใช่กับแค่ตัวนกกระดูกเอง

 

ผู้สังเกตการณ์หลายคนลอบรำพึงว่านกโง่นี้พรากชีวิตตัวมันโดยไม่สามารถใช้สมองมันได้ แม้กระทั่งพยายามโกหก

 

แต่วินาทีต่อมา ทุกคนก็เห็นนกกระดูกกระพือปีกมัน นำชายชุดคลุมดำแสนลึกลับไปด้วย…

 

ทั้งหมดที่เหลือคือผู้สังเกตการณ์ที่ยืนจ้องหน้ากัน

 

“เกิดอะไรขึ้น?ชายชุดดำเชื่อคำพูดไร้สาระของนกโง่นั่นจริงๆ?”

 

….

 

สถานที่ที่นกกระดูกอาศัยอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าและออกของโลกภายนอก ห่างไม่ถึงห้านาที ในความเป็นจริง มันอยู่ด้านบนอาคาร

 

หลินฮวงมองหลังคายุบของอาคารสูงสองหรือสามชั้นและพบว่ามันน่าจะเป็นรังที่นกกระดูกใช้อาศัย มันถึงกับทำให้หลังคาเป็นรูปทรงของรังเพื่อหลับนอน

 

“ผะ-ผู้อาวุโสต้องการให้ข้าทำอะไร?”แม้มันจะตัวใหญ่กว่าหลินฮวงเป็นสิบเท่า นกกระดูกก็ยังเชื่อฟังเขาเหมือนลูกศิษย์ตัวน้อยๆ

 

เหนือสิ่งอื่นใด เขาฆ่ามอนสเตอร์ลูกตาด้วยการโจมตีครั้งเดียวและความสามารถมันก็ไม่ได้เหนือไปกว่ามอนสเตอร์ลูกตาเลย

 

“เทพแท้จริงขั้นแปด..”จากระยะประชิด หลินฮวงได้สำรวจนกกระดูก ทำให้มันตื่นตระหนก”ข้าเดาว่าเจ้าคงอยู่ในนี้มาหลายปีแล้วสินะ?”

“มะ-มันแค่ไม่กี่ปีเองครับ”นกกระดูกลังเลแต่ก็พยักหน้าอยู่ดี

 

“ยอดเยี่ยม”ทันทีที่หลินฮวงพูดจบ รูม่านตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ตัวของนกกระดูกแข็งค้าง ดวงตาสีแดงมันยังกลายเป็นสีดำสนิทด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

 

จากที่หลินฮวงเห็นมัน แม้ความสามารถของนกกระดูกจะเป็นค่าเฉลี่ย แต่มันก็ยังเป็นเทพแท้จริงขั้นแปด ยิ่งไปกว่านั้น มันอยู่ในโลกภายในมาหลายปี ความรู้มันของโลกนี้สูงกว่ามอนสเตอร์ตะกอนมาก

 

ดังนั้น เขาอ่านความทรงจำของนกโดยตรงโดยไม่ลังเลเลย

 

อาจบอกได้ว่าแม้นกกระดูกตัวนี้จะไม่ฉลาดนัก หลินฮวงก็ดึงข้อมูลเป็นประโยชน์ได้มากจากความทรงจำมัน เรื่องมากมายที่มอนสเตอร์ตะกอนไม่ค่อยรู้กลับเป็นสิ่งที่มันรู้ดี

 

ยังมีข้อมูลที่หลินฮวงอยากรู้ด้วย

 

มันคือข้อมูลที่น่าจะเกี่ยวข้องกับผู้สร้างเมืองภูตผี!

 

ในความทรงจำของนกกระดูก หลินฮวงพบเรื่องเล่าที่ปรากฏในตำนาน

 

ในยุคโบราณ มีผู้ทรงอำนาจสามคนที่เผยแพร่เคล็ดบ่มเพาะและก่อตั้งโลกภายในนี้

 

สามผู้ทรงอำนาจคือมังกรทอง ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางที่มีความงามไร้ใครเทียบเคียง และพระพุทธศาสนาตันตระ

 

แต่ทว่า นอกจากเรื่องเล่ามากมายภายในตำนาน ไม่มีข้อมูลอื่นเกี่ยวกับทั้งสาม

 

ตามความทรงจำของนกกระดูก โลกภายในไม่มีเจ้าของ เจาะจง มีแค่ยอดฝีมือระดับเทพแท้จริงขั้นเก้า 6 คนคอยดูแล

 

‘ตำนานเล่าว่าสามผู้ทรงอำนาจได้สร้างโลกภายในขึ้น จึงมีโอกาสที่ผนึกเจ้าปราสาทจะแบ่งเป็นสามส่วน ตอนนี้ที่มีหกคนดูแล มันเป็นไปได้สูงว่าผนึกจะอยู่กับสามในหกคนนั้น’หลินฮวงลอบวิเคราะห์ผู้ครอบครองผนึก ‘แต่ทว่า มันไม่สามารถตัดความเป็นไปได้ที่ว่าตำนานจะถูกสร้างเพื่อปกปิดความจริง ในความเป็นจริง ทั้งหมดอาจครอบครองชิ้นส่วนผนึกเจ้าปราสาท..’

 

‘ยังมีความเป็นไปได้ที่ว่าทั้งหกต่างไร้ผนึก พวกเขาเป็นแค่เหยื่อล่อที่ผู้ถือผนึกตัวจริงสร้างขึ้นมา..’

 

ถึงแม้จะทำการวิเคราะห์ หลินฮวงก็ยังไม่ได้ข้อสรุปชัดเจน

 

‘แม้ข้าจะไม่สามารถแน่ใจได้ว่าใครคือผู้ถือผนึก อย่างน้อยมันก็มีเบาะแสใหม่..’

 

หลินฮวงตั้งเป้าไปที่ราชาโลกภายในทั้งหก ต่อให้พวกเขาไม่มีชิ้นส่วนผนึกกับตัว เขาก็มั่นใจว่าพวกเขาต้องมีข้อมูลเกี่ยวกับผนึกเจ้าปราสาท

 

แต่ทว่า หลินฮวงไม่ตั้งใจใช้กำลังกับทั้งหก เขามีแผนอื่น

 

เมื่อดวงตาสีดำสนิทของเขาหายไป นกกระดูกก็ค่อยๆได้สติ

 

พอหัวมันโล่งอย่างสมบูรณ์ หลินฮวงก็ได้หายไปจากสายตามันแล้ว

 

“เขาไปไหน?”นกกระดูกกวาดตามอง แต่ไม่เห็นหลินฮวง”เกิดอะไรขึ้น?”

 

มันนึกย้อน แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้า มันจำได้เลือนรางว่ามีวังวนคล้ายหลุมดำที่ดูเหมือนจะปรากฏใต้ฮู้ดดำ…

 

เนื่องจากนกกระดูกนึกไม่ออก มันจึงไม่คิดเสียเวลาใช้เซลล์สมองแสนน้อยนิดของมัน มันสะบัดหัว ขับไล่ความทรงจำเหล่านี้ถึงไปหลังหัว

 

ในโลกภายใน สองวันผ่านไปราวกับโกหก

 

หลินฮวงมาถึงตึกที่สูงสุดในย่านใจกลางเมือง

 

เขาหาที่นั่งที่ร้านอาหารเปิดโล่ง สั่งเครื่องดื่ม รอจิ่วเจี้ยนกับเวอชุโอโซอย่างอดทน

 

สองวันก่อน ทั้งสามตกลงมาพบกันภายใต้ตึกที่สูงสุดที่นี่

แม้พวกเขาไม่รู้ในตอนแรกว่าเมืองภูตผีมีโลกพื้นผิวกับโลกภายใน หลินฮวงก็รู้ว่าเวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนต้องมาตึกนี้ในโลกภายในแทนตึกบนโลกพื้นผิว

 

ตามคาด จิ่วเจี้ยนปรากฏใต้ตึกไม่นานหลังจากนั้น

 

หลินฮวงมองเขา ราวกับสัมผัสได้ถึงสายตาเขา จิ่วเจี้ยนหันไปมองทางหลินฮวงเช่นกัน

 

เมื่อสังเกตเห็นหลินฮวง จิ่วเจี้ยนก็เดินตรงไปโต๊ะที่เขากำลังนั่งโดยไม่ลังเล จากนั้นก็นั่งตรงข้ามหลินฮวง

 

“เจ้าจะสั่งอะไร?”หลินฮวงถามด้วยรอยยิ้ม

 

จิ่วเจี้ยนมองแก้วกาแฟตรงหน้าหลินฮวง”เหมือนกับเจ้าละกัน”

 

พนักงานนำกาแฟมาให้จิ่วเจี้ยนในไม่ช้าและทั้งคู่ก็คุยกันขณะดื่ม พวกเขาไม่พูดถึงผนึกเจ้าปราสาทเลย

 

เวอชุโอโซยังมาไม่ถึง มันจึงไม่สมเหตุสมผลที่พวกเขาจะรีบคุย

 

หลังพวกเขาคุยกันสักพัก หลินฮวงก็ตระหนักว่าเขาดื่มกาแฟหมดแล้วและก็อดเหลือบมองเวลาไม่ได้”มันเกือบถึงเวลาที่เราตกลงกันแล้ว เขาจะมาสายอีกแล้วงั้นเหรอ?”

 

จิ่วเจี้ยนพูดอย่างเคืองๆ”แทนที่จะเลือกนิสัยดีๆของร่างต้น มันกลับเลือกนิสัยแย่ๆ!”

 

โชคดี เวอชุโอโซมาตรงเวลา

 

เขามาถึงตอนเก้าโมงตรง

 

เขาจับสายตาของหลินฮวงกับจิ่วเจี้ยนได้ทันที รีบเดินมาหาทางคู่ นั่งลงโดยไม่มีการทักทาย

 

“วันนี้เจ้ามาตรงเวลานะ”หลินฮวงแสดงความคิดเห็น

 

“แน่นอน ข้าบอกว่าข้าจะมาที่นี่เก้าโมง ข้าก็มาเก้าโมงตรงพอดี!”เวอชุโอโซตอบด้วยน้ำเสียงดีใจกับความสำเร็จของตัวเองมาก

 

“ข้าสงสัยว่ามันเป็นใครที่ไม่เคยตรงต่อเวลาแม้จะตกลงเวลากันแล้วก็ตาม”จิ่วเจี้ยนกระชากพรมออกจากใต้เท้าเวอชุโอโซแบบไม่ใยดี

 

เวอชุโอโซเมินคำดูถูกของจิ่วเจี้ยน และพูดกับทั้งสอง”มาเข้าเรื่องกันเลยเถอะ”

 

เมื่อเห็นว่าเวอชุโอโซจริงจัง จิ่วเจี้ยนจึงยอมปล่อยวาง

 

“การสอบสวนของพวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?บอกข้ามาทีละเรื่อง”เวอชุโอโซตรงเข้าประเด็น