Monster Paradise 1554-1556

ตอนที่ 1554

 

หวายกับกิ่งไม้นับไม่ถ้วนพัวพัน ปกคลุมทั้งท้องฟ้า ซัดเหมือนคลื่น

หลินฮวงกับอีกสองเหมือนเรือลำน้อยสามลำที่แล่นผ่านคลื่นทะเลปั่นป่วน ดูราวกับจะจมได้ตลอดเวลา

 

ต่อหน้าศัตรูที่น่าจะเป็นกึ่งจ้าวเทวะ ทั้งสามไม่แสดงความกลัวเลย

 

หวายนับไม่ถ้วนบดขยี้เป็นฝุ่นผงเมื่อโดนคลื่นดาบของหลินฮวงกลืนกิน

 

ในขณะเดียวกัน เวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยน ผู้อยู่ด้านหลังเขาทั้งสองด้านก็ไม่สะกดกลั้นเช่นกัน คลื่นกระบี่กับคลื่นฝ่ามือปกคลุมท้องฟ้าด้วยแสงสว่างสีขาวและทอง

 

ทั้งคู่ใส่พลังเต็มที่เพื่อเปิดโอกาสให้หลินฮวงได้โจมตี

 

ทั้งสามล้อมศัตรูอยู่ด้านหน้า และฉีกคลื่นการโจมตีด้วยพลัง

 

ถ้ามองจากด้านบน มันราวกับเส้นด้ายสีทอง แดงและขาวกำลังสู้กับกระแสน้ำปั่นป่วนโดยไม่หยุดชะงักสักนิดระหว่างทาง

 

อึดใจต่อมา ด้ายก็โผล่พ้นเหนือคลื่น

 

หลินฮซงกับอีกสองเห็นตัวการที่ทำการโจมตีได้ มันคือเถาวัลย์จิตวิญญาณความตาย

 

ภายในป่าต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาลที่ตอนนี้ย่อยยับ เถาวัลย์จิตวิญญาณยักษ์ดูเหมือนจะจ้องทั้งสามเหมือนงู

 

หลินฮวงกับอีกสองยังไม่เห็นทั้งตัวมัน แต่แม้มันจะหลบซ่อนในเงามืด พวกเขาก็ยังสามารถเห็นเกล็ดบนตัวมันที่ดูเหมือนมังกรได้

 

ถ้าไม่ใช่เพราะจิตเทวะมีสัมผัส พวกเขาอาจคิดว่ามันคือมอนสเตอร์เผ่ามังกรไปแล้วถ้าไม่เห็นกับตาตัวเอง

 

แต่ทว่า เวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนรู้ดีว่าเถาวัลย์จิตวิญญาณความตายตัวนี้มีเกล็ดเช่นนี้บนผิวมันน่าจะเพราะมันกินมอนสเตอร์เผ่ามังกรหรือศพมอนสเตอร์เผ่ามังกรไป

 

เมื่อมันเห็นพวกหลินฮวงเข้าใกล้ พลังกับความถี่การโจมตีของมันก็พุ่งถึงจุดสูงสุดแทบทันที

 

แต่ทว่า หลินฮวงก็ได้ตั้งท่าป้องกันแล้วและกระจกก็ปรากฏเป็นโล่ด้านหน้าทั้งสาม ขวางการโจมตีทั้งหมด

 

หวายกับกิ่งก้านนับไม่ถ้วนสะท้อนกลับตอนพวกมันฟาดใส่กระจก ดีดใส่ร่างใหญ่โตของเถาวัลย์จิตวิญญาณความตาย

 

“เจ้าตัวนี้ไม่ใช่กึ่งจ้าวเทวะ!”หลินฮวงยืนยันได้ทันทีที่เห็นว่ากระจกได้ผล เขาแบ่งปันข่าวกับพวกเวอชุโอโซผ่านคลื่นเสียง

 

เวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนได้มีข้อสงสัยตอนทั้งสามสามารถฉีกผ่านคลื่นหวายได้แล้ว แต่ทว่า พวกเขายังพิจารณาว่าเนื่องจากพวกเขาเพิ่งโจมตีกัน เถาวัลย์ก็อาจไม่ได้เอาจริง พลังโจมตีมันจึงอ่อนแอ

แต่ทว่า ตอนนี้ทั้งสามแทบจะเดาได้แล้ว

 

ด้วยตรรกะปกติทั้งหมด มันเป็นไปไม่ได้ที่เถาวัลย์จิตวิญญาณนี้จะออมมือ ตอนนี้ พลังของการโจมตีมันต้องเป็นมาตรฐานปกติ อาจแกร่งขึ้นด้วยซ้ำ

แต่ทว่า การโจมตีมันทำลายการป้องกันของกระจกหลินฮวงไม่ได้ มันชัดเจนว่าระดับพลังมันยังไม่ถึงกึ่งจ้าวเทวะ

 

ทั้งสามถอนหายใจโล่งอกหลังยืนยันว่าเถาวัลย์จิตวญญาณความตายไม่ใช่กึ่งจ้าวเทวะ แต่เป็นแค่ยอดฝีมือระดับเก้าขั้นสูงสุด

 

พวกเขามองหน้ากันและมันดูเหมือนว่าพวกเขาจะอ่านความตื่นเต้นในดวงตากันและกันได้

 

ตอนนี้ พวกเขาไม่หลงเหลือความกลัวที่จะสู้กับจ้าวเทวะอีก ความกระตือรือร้นในการล่าของทั้งสามพลันพุ่งทะยาน

 

พวกเขาไม่เคยพบเทพสวรรค์ระดับเก้าขั้นสูงสุดมาก่อน มันเป็นศัตรูที่ทรงพลังสุดที่พวกเขาเคยสู้ ซึ่งทำให้ความตั้งใจต่อสู้พวกเขาพุ่งทะยาน

 

เถาวัลย์จิตวิญญาณความตายยังสัมผัสได้ถึงเจตนาของทั้งสามและเริ่มโกรธ

 

หวายนับไม่ถ้วนสะบัดมาจากทุกทิศทาง กระหน่ำใส่พวกเขาเหมือนพายุฝน

 

หลินฮวงขยับนิ้วเล็กน้อยและกระจกก็เปลี่ยนเป็นทรงกลมทันที ห่อหุ้มตัวเขา เวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยน มันตอบโต้การโจมตีรอบนี้ได้อย่างไร้ที่ติ

 

“พลังเทวะกับพลังกฏเทพเจ้ามากพอป้องกันการโจมตีเช่นนี้ได้ด้วย?”เวอชุโอโซอดถามไม่ได้

 

นอกจากนี้ จิ่วเจี้ยนเองก็มีข้อสงสัยเหมือนกัน เขามองหลินฮวงด้วย

 

“ข้าจะบอกล่วงหน้าถ้าข้าทนไม่ไหว”สีหน้าหลินฮวงไร้ความกังวล”ข้าไม่ใช่คนที่ดื้อรั้นจนกลัวการยอมรับความพ่ายแพ้”

 

ทั้งคู่โล่งใจเพราะสามารถบอกได้จากสีหน้าหลินฮวงว่าเขารับมือได้

 

ในความเป็นจริง การโจมตีของเถาวัลย์จิตวิญญาณความตายก็คงอยู่ไม่นานเช่นกัน

 

มันดูเหมือนจะสัมผัสว่าการโจมตีมันทำลายการป้องกันของหลินฮวงไม่ได้และเลิกพยายามหลังผ่านไปห้านาที

 

เหนือสิ่งอื่นใด การโจมตีด้วยความถี่เช่นนี้จะสร้างภาระให้มากอย่างมาก

 

สำคัญสุด ทักษะป้องกันของหลินฮวงนั้นป่าเถื่อน การโจมตีมากมายถูกสะท้อนกลับ ผลกำไรไม่ได้ชดเชยกับความสูญเสีย แม้การโจมตีที่สะท้อนจะไม่สามารถทำร้ายเถาวัลย์ได้ในระดับกายภาพ แต่พลังเทวะกับพลังลำดับเทพมันก็ลดลงเพื่อป้องกันตัวมันเอง

 

เมื่อสังเกตเห็นว่าการโจมตีของเถาวัลย์จิตวิญญาณความตายอ่อนลง หลินฮซงพลันสลายกระจกที่ห่อหุ้มตัวพวกเขา

 

เขาไม่รู้ว่าเวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนคิดอะไรอยู่ในใจ แต่สำหรับเขา มันคือสมบัติ

 

เถาวัลย์จิตวิญญาณความตายระดับเทพสวรรค์ขั้นสี่ก่อนหน้ามอบพลังกฏเทพกว่าแสนให้เขา จำนวนกฏภายในเถาวัลย์ระดับเก้าขั้นสูงสุดย่อมประเมินไม่ได้

 

แต่ทว่า สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือเวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนจะสู้กับมันด้วย

 

ทันทีที่กระจกสลาย เวอชุโอโซก็เปิดฉากโจมตีเถาวัลย์ก่อนหลินฮวงจะได้ตอบสนอง

 

ฝ่ามือขาวคล้ายหยกฟาดออกไป เปลี่ยนเป็นเงาฝ่ามือนับหมื่นในอากาศ ระเบิดใส่เถาวัลย์จิตวิญญาณความตาย

 

แทบจะทันทีกับที่เวอชุโอโซโจมตี คลื่นกระบี่สีทองนับไม่ถ้วนควบแน่นตรงหน้าจิ่วเจี้ยน พุ่งใส่เถาวัลย์เหมือนพายุ

 

หลินฮวงเองก็สับสนว่าทำไมทั้งสองถึงกระตือรือร้นยิ่งกว่าเขา

 

โดยปกติ เขาย่อมไม่ล่าช้า ถ้าพวกเขาฆ่ามอนสเตอร์ตัวนี้ เขาอาจต้องใช้เวลาหลายวันเพื่อชดเชยสิ่งที่เสียไปนี้

 

เขาโจมตีโดยไม่ลังเลและมันก็เป็นการโจมตีที่ทรงพลังมาก

 

เขาอัดพลังลำดับเทพ 11 สายและกฏสวรรค์เต๋าดาบลงไป

 

แสงสีแดงเลือดส่องสว่างบนดาบ

 

พลังของการโจมตีเหมือนดวงอาทิตย์สีแดงเลือดที่ตกใส่โลก แม้กระทั่งหมอกรอบหลินฮวงก็ยังสลายไป

 

ในขณะเดียวกัน เจตจำนงมหาเต๋าที่ถือดาบเหนือหัวเขาก็ทำเหมือนกันกับเขา

 

ดาบในมือมันเปล่งแสงสีแดงที่ส่องสว่างออกไปไกลสุดลูกตา

 

คลื่นแสงสีแดงสองสาย หนึ่งใหญ่หนึ่งเล็กค่อยๆผสานกัน เมื่อหลินฮวงสะบัดดาบ คลื่นแสงก็เปลลี่ยนเป็นคลื่นดาบไร้เทียมทานที่ระเบิดออกไป

 

เถาวัลย์จิตวิญญาณความตายดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามร้ายแรง มันละทิ้งการรับมือกับการโจมตีของเวอชุโอโซและจิ่วเจี้ยน ส่งหวายทั้งหมดของมันออกไป พยายามป้องกันตัวมันจากหลินฮวง

 

แต่ทว่า หวายทั้งหมดกลับเปลี่ยนเป็นผุยผงเมื่อคลื่นดาบพุ่งผ่าน พวกมันไม่สามารถขวางการโจมตีได้เลย แถมการโจมตีก็ไม่ช้าลงแม้แต่น้อย

 

เมื่อสัมผัสว่าการป้องกันมันล้มเหลว เถาวัลย์จิตวิญญาณความตายก็คิดหนี แต่ทว่า มันไม่สามารถหนีได้ทันเพราะมันตัวใหญ่เกิน

 

แทบจะทันทีกับที่ความคิดหนีเข้าหัว ตัวมันก็โดนคลื่นดาบสีแดงเลือดกระแทก คลื่นดาบเจาะผ่านตัวมันโดยไม่ต้องพยายามอะไร ทิ้งหลุมใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางกว่าเมตรบนตัวมัน

 

เถาวัลย์จิตวิญญาณความตายสัมผัสได้ถึงพลังลำดับเทพน่ากลัวที่วิ่งเข้าแผลมัน ลุกลามไปทุกทิศทาง

 

ในขณะเดียวกัน ตัวมันก็เริ่มสลาย เริ่มจากจุดที่โดนโจมตี…

 

หลินฮวงรู้สึกพอใจอย่างที่ไม่เคยมีขณะสัมผัสได้ถึงพลังกฏเทพเกือบสามล้านที่ไหลเข้าตัวเขาเหมือนคลื่น ความรู้สึกมันดีกว่าตอนแช่น้ำพุร้อนในช่วงฤดูหนาวกว่าหมื่นเท่า

 

ตอนศพของเถาวัลย์จิตวิญญาณความตายสลาย หลินฮวงผู้เพิ่งกลืนพลังกฏเทพทั้งหมดก็พลันรู้สึกถึงจิตเทวะอันยิ่งใหญ่ที่กวาดผ่าน

 

การยับยั้งที่มาจากคลื่นจิตเทวะทรงพลังกว่าเถาวัลย์ที่ตายไปแล้วนี้มาก

 

จิ่วเจี้ยนกับเวอชุโอโซสัมผัสได้เช่นกัน เส้นประสาทที่คลายแล้วรัดตึงใหม่ ภายใต้พลังของการยับยั้งนี้ ทั้งคู่งอเข่าลงเล็กน้อยและลมหายใจก็ติดขัด

 

 

 

ตอนที่ 1555

 

เมื่อสัมผัสได้ถึงคลื่นยับยั้งน่าหวาดกวั่น หลินฮวง จิ่วเจี้ยนกับเวอชุโอโซต่างหน้าเปลี่ยนสี

เถาวัลย์จิตวิญญาณความตายเมื่อสักครู่คือตัวตนระดับเทพสวรรค์ขั้นสูงสุด การยับยั้งปัจจุบันทรงพลังมากจนต้องเป็นระดับต่อไป เห็นได้ชัดว่าเป็นกึ่งจ้าวเทวะอย่างไม่ต้องสงสัย

 

แม้หลินฮวงจะอยากรู้ถึงความแตกต่างระหว่างความสามารถของเขากับกึ่งจ้าวเทวะมากแค่ไหน เขาก็รู้เต็มอกว่าศัตรูที่มาใหม่นั้นไม่ใช่อะไรที่เขาจะรับมือได้ เขาเริ่มคิดหาทางถอย

 

เขากล้าโจมตีโดยไม่ลังเลตอนเผชิญหน้ากับเถาวัลย์จิตวิญญาณความตายเพราะการยับยั้งจากสัตรูไม่ทรงพลังพอจะทำให้เขายอมแพ้ แต่การยับยั้งครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเขาพบเจอกับพลังไร้เทียมทาน

 

ความมีเหตุผลของเขาบอกเขาว่าเขาไม่มีโอกาสชนะเลยถ้าต้องสู้กับมันซึ่งๆหน้า ทันทีที่พวกเขาสู้ จะมีเพียงข้อสรุปเดียว คือความตาย

 

ขณะที่เขากำลังจะบอกเวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนให้ถอยผ่านคลื่นเสียง เสียงของเวอชุโอโซก็มาถึงก่อน

 

“อย่าคิดว่าศัตรูจะทรงพลังแค่ไหน ยิ่งเจ้าคิด ศัตรูก็จะยิ่งทรงพลังตาม!”

 

หลินฮวงตกตะลึงตอนได้ยิน แต่ก็ตอบสนองทันที”ภาพลวงตา?!”

“จะคิดแบบนั้นก็ได้”เวอชุโอโซตอบสนอง

 

ตอนนั้นเองหลินฮวงเห็นเวอชุโอโซยกเลิกเทคนิคป้องกันเขา เข่าเขาที่เริ่มงอค่อยๆเหยียดตรง วินาทีต่อมา เขาก็ยืนขึ้นราวกับไม่ได้รับผลกระทบอะไร

 

“เราพบทางเข้าเมืองภูตผีแล้ว”สายตาของเวอชุโอโซดูเหมือนจะเจาะทะลุผ่านหมอก

 

“เราสามารถคุยถึงทางเข้ากันได้ทีหลัง ตอนนี้เรามาจัดการกับปัญหาด้านหน้าก่อนดีไหม?”หลินฮวงถาม

 

“เถาวัลย์จิตวิญญาณความตายที่เราเจอก่อนหน้าและมอนสเตอร์ตัวนี้คือผู้พิทักษ์เมืองภูตผี พูดง่ายๆ พวกมันคือภาพลวงตาที่เมืองภูตผีสร้าง”

 

“งั้น เถาวัลย์ที่เราฆ่าก่อนหน้านี้ก็คือภาพลวงตาด้วย?”คิ้วของหลินฮวงเลิกขึ้นตอนได้ยิน เขามีข้อสงสัย

 

การแจ้งเตือนที่มาจากเสี่ยวเฮยเป็นจริงอย่างไม่ต้องสงสัย ในขณะเดียวกัน พลังกฏเทพจำนวนมากที่เข้าตัวเขาก็ยังเป็นของจริงเช่นกัน

 

ถ้ามันเป็นภาพลวงตา เสี่ยวเฮยย่อมไม่ให้การแจ้งเตือน

 

เวอชุโอโซดูเหมือนจะสังเกตเห็นความสงสัย จากนั้นเขาก็อธิบายต่อ”มันไม่ใช่ภาพลวงตากระจอกๆ แต่เป็นภาพลวงตาจริงที่คล้ายกับความสามารถของข้า”

 

“ถ้าคนที่ตกภายใต้มนตร์คิดว่ามันเป็นจริง มันก็จะกลายเป็นจริงและสามารถแทรกแซงกับความเป็นจริงได้ ถ้าพวกเขายืนยันว่ามันเป็นของปลอม มันก็อาจเป็นแค่ภาพลวงตาธรรมดา”

 

“เจ้าจะบอกว่าเราเสียแรงเปล่าที่ฆ่าเถาวัลย์ไปก่อนหน้านี้?เพราะเราสามารถเมินมันได้?”หลินฮวงพูดไม่ออก

 

“ถูกต้อง ถ้าเรายืนกรานจะเชื่อว่ามันไม่จริง มันจะเป็นแค่ภาพ”เวอชุโอโซพยักหน้า”ทางเดียวที่จะผ่านผู้พิทักษ์เมืองภูตผีได้คือการเชื่อว่าพวกมันไม่มีจริง”

 

“แล้วเราจะฆ่าผู้พิทักษ์ทั้งหมดด้วยพลังได้ไหม?”หลินฮวงสงสัย

 

“เปล่าประโยชน์ ผู้พิทักษ์ใหม่จะปรากฏทุกครั้งที่ผู้พิทักษ์โดนฆ่า ความสามารถพวกมันจะทรงพลังขึ้นด้วยและจำนวนก็เช่นกัน”เวอชุโอโซอธิบาย”ในทางทฤษฏี ไม่มีข้อจำกัดถึงความสามารถของมัน”

“แถม ไม่มีใครเบื่อหน่ายพอจะมาเมืองภูตผีเพื่อฆ่าผู้ทักษ์เล่น”

 

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุย หลินฮวงก็สังเกตเห็นว่าอีกด้าน จิ่วเจี้ยนได้ยืนขึ้นแล้วเช่นกัน เขายกเลิกเทคนิคป้องกันเขา เมินคลื่นยับยั้งรุนแรงนี้

 

ตอนนั้นเอง ต้นเฟอร์ปีศาจรัตติกาลขนาดยักษ์ได้ยื่นกิ่งก้านมัน ใบไม้นับไม่ถ้วนปกคลุมท้องฟ้า ล้อมทั้งสามไว้

 

กิ่งไม้หนาแน่นเหมือนหนวดนับไม่ถ้วน พุ่งใส่หลินฮวงกับอีกสองจากทุกทิศทาง

 

“เจ้าต้องเชื่ออย่างแน่วแน่ว่าการโจมตีนี้เป็นแค่จินตนาการและกึ่งจ้าวเวที่โจมตีไม่ใช่ของจริง!”เวอชุโอโซพูดกับหลินฮวงทันทีผ่านคลื่นเสียงเมื่อเห็นกิ่งก้านพุ่งใส่พวกเขาเหมือนคลื่น

 

เวอชุโอโซพอเข้าใจความสามารถของหลินฮวงคร่าวๆ แม้หลินฮวงจะทรงพลัง เขาก็ยังห่างไกลจากกึ่งจ้าวเทวะ

 

ถ้าหลินฮวงโดนโจมตี เขาจะตายจริง!

 

ขณะที่จิตเทวะของเขาสัมผัสได้ถึงกิ่งก้านนับไม่ถ้วน หลินฮวงก็ไม่สามารถสงบสติลงได้ เขาอยากโต้กลับการโจมตีด้วยดาบตามสัญชาตญาณ เขาไม่สามารถเมินภัยคุกคามนี้ได้

 

วินาทีต่อมา กิ่งก้านนับไม่ถ้วนก็เจาะผ่านหมอก พวกมันทะลุตัวเวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนไปทันทีราวกับพวกมันเพิ่งผ่านเงาสองเงา

 

ทั้งคู่ไม่ป้องกันหรือหลบอะไร แถมยังไม่แสดงอาการว่าโดนโจมตี

 

วินาทีต่อมา กิ่งก้านนับร้อยก็พุ่งมาด้านหน้าหลินฮวง เขาเรียกกระจกขึ้นมากันตามสัญชาตญาณ

 

แต่ทว่า กระจกคงอยู่ไม่ถึงวินาทีก่อนจะแตกสลาย กิ่งก้านแทงทะลุผ่านเหมือนมีดเจาะกระจก

 

หลินฮวงกระอักเลือด นี่คือผลสะท้อนกลับจากกระจก

 

นี่ยังเป็นครั้งแรกของหลินฮวงที่กระจกถูกทำลายจากการโจมตี

 

กิ่งไม้เจาะทะลุกระจกง่ายๆและพุ่งเข้าหาหลินฮวงต่อ

 

เวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนตื่นตระหนก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

 

หลินฮวงหลับตาลงเล็กน้อยเมื่อเห็นกิ่งไม้พุ่งเข้ามาและขยับริมฝีปาก อารมณ์ของเขาสงบลงในไม่ช้า

 

วินาทีต่อมา เมื่อเขาลืมตาขึ้น กิ่งไม้ก็ทะลุผ่านระหว่างคิ้วเขาไป แต่ทว่า ไม่มีร่องรอยของเลือดเลย จากนั้น ตัวของเขาก็ถูกกิ่งไม้นับไม่ถ้วนพุ่งใส่ แต่มันราวกับพวกมันพุ่งผ่านเงา

 

จากนั้นหลินฮวงถึงยกมือขึ้นปาดเลือดที่มุมปาก เขาพยักหน้าให้เวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยน”มันจบแล้ว!”

“เจ้าทำได้ยังไง?”จิ่วเจี้ยนอดถามไม่ได้

 

เขารู้ว่าถ้าเขาอยู่ในสถานการณ์เป็นตายหลังการป้องกันโดนทำลาย มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเปลี่ยนความคิดของเขาทันที

 

“มันแค่เคล็ดลับเล็กๆน้อยๆของผู้บ่มเพาะชาวพุทธ”หลินฮวงอธิบายอย่างใจเย็น

 

ในความเป็นจริง เขารู้เต็มอกว่าถ้าเขาไม่มีมอนสเตอร์อัญเชิญอย่างบุตรเทวะมารพุทธ มันคงยากสำหรับเขาที่จะหลบหนีความตาย

 

เขายืมความสามารถลับทำสมาธิของบุตรเทวะมารพุทธเพื่อล้างความคิดในใจทั้งหมดเพื่อให้สงบสติลงได้ จากนั้นก็จินตนาการว่าการโจมตีนั้นเป็นภาพลวงตา ตั้งจิตมุ่งมั่นว่ากึ่งจ้าวเทวะนั้นไม่มีอยู่จริง

 

กระบวนการทั้งหมดกระชั้นชิดาก ถ้าเกิดผิดพลาดเพียงเล็กน้อย เขาจะต้องใช้ตัวตายตัวแทนและคงคืนชีพใหม่ไปแล้ว

 

โชคดี เขาจัดการได้โดยไม่ผิดพลาด ซึ่งทำให้เขาหลบหนีการโจมตีมาได้แบบหวุดหวิด

 

“เราจะทำไงกันต่อ?”หลินฮวงแหงนหน้ามองเวอชุโอโซ

 

“ง่ายมาก นึกถึงทางเข้าเมืองภูตผี”ทันทีที่เวอชุโอโซพูดจบ เขาก็แสดงท่าทางด้วยมือ และประตูสีทองอร่ามก็ปรากฏต่อหน้าพวกเขา”เราแค่ต้องเปิดประตูและเข้าไป”

 

เมื่อเขาพูดจบ เวอชุโอโซก็เปิดประตูที่ปรากฏขึ้นจากอากาศธาตุ ดึงแขนหลินฮวงกับจิ่วเจี้ยน ก้าวผ่านประตูไปโดยตรง…

 

 

 

ตอนที่ 1556

 

หลังพิจารณาว่าถูทงกับหลานหลิงอาจไม่สามารถทนบททดสอบของเมืองภูตผีได้ เวอชุโอโซจึงไม่ติดต่อทั้งคู่ และบอกพวกเขาให้ตามมา เขากลับนำหลินฮวงกับจิ่วเจี้ยนผ่านประตูไปทันที

 

หลินฮวงคิดว่าพวกเขาจะไปถึงเมืองภูตผีทันทีที่ก้าวผ่านประตู แต่ทว่า สิ่งที่เข้าสายตาพวกเขากลับเป็นพื้นที่ขาวโพลน

 

ท่ามกลางวคามสงสัยของหลินฮวง เวอชุโอโซพูดขึ้น

 

“ทุกคนต้องออกแบบตัวละครตัวเองก่อนเข้าเมืองภูตผี เจ้าสามารถจินตนาการว่าตัวเองเป็นเผ่าใดก็ได้ เมื่อเจ้าเข้าเมือง รูปลักษณ์เจ้าจะเป็นอะไรก็ตามที่เจ้าจินตนาการ”

 

“นอกจากเผ่าและหน้าตา เจ้ายังต้องกำหนดบุคลิก งานอดิเรก…นอกจากนี้ ทักษะ ความสามารถเทวะ กฏ พลังลำดับและข้อมูลอื่นๆของเจ้าด้วย”

“เมื่อเสร็จ เราจะเข้าเมืองกัน เราต้องเล่นตัวละครตามบุคลิกที่เราสร้าง ถ้าเราเล่นออกนอกกรอบ เราจะโดนเตะออกเมืองทันที”

 

“เหมือนRPG?”หลินฮวงคิดกับตัวเอง มันฟังดูคล้ายกับเกมสวมบทบาทที่เขาเคยเล่นในอดีต

 

แต่ทว่า ในสถานที่นี้ บุคคลจะเล่นได้บทบาทเดียว ไม่ใช่ตัวละครเกมบนคอมพิวเตอร์หรือมือถือ

 

“ข้าสสามารถนำทักษะ ความสามารถเทวะ และอื่นๆทั้งหมดของข้าเข้าเมืองได้ไหม?”หลินฮวงหยิบยกประเด็นที่เขาสงสัยสุดออกมา

 

“ในทางทฤษฏี มันต้องเข้ากับตัวละครเจ้า”เวอชุโอโซยิ้มขณะส่ายหัว”เหนือสิ่งอื่นใด ถ้าตัวละครเจ้าเป็นมอนสเตอร์งู มันก็ไม่สมเหตุสมผลที่เจ้าจะกำหนดตัวเองเป็นผู้บ่มเพาะดาบหรือกระบี่”

 

“แต่ทว่า มีช่องโหว่อยู่”เวอชุโอโซพูดต่อ”ตัวอย่างเช่น ตัวละครข้าคือสัตว์ประหลาดสวมหน้ากาก สำหรับทักษะและความสามารถเทวะของข้า ข้าครอบครองเทคนิคพิศดารและน่าเหลือเชื่อ ภูมิหลังตัวละครข้ามีความลึกลับ แม้จะไม่มีการตั้งค่าเป็นรูปธรรมถึงทักษะกับความสามารถเทวะข้า แต่ทว่า ข้าได้รวมความสามารถตัวเองไว้ด้วย ด้วยแผ่นตัวละครแบบนี้ ความสามารถส่วนใหญ่ของข้าจะใช้ได้ตอนเราเข้าเมืองภูตผี”

 

“หรือเจ้าจะทำตามที่ข้าพูดก็ได้”นอกจากพวกเขา จิ่วเจี้ยนก็พูดขึ้น”ข้าได้กำหนดตัวเองเป็นจ้าวแห่งศาสตราวุธ โดยที่ข้าใช้อาวุธได้ทุกชนิด ตัวละครของข้าจึงรวมถึงทักษะทั้งหมดของข้าในฐานะผู้บ่มเพาะกระบี่ ข้ายังสามารถใช้เทคนิคผู้บ่มเพาะที่ไม่ใช่สายกระบี่ได้อีกด้วย”

 

สิ่งที่ทั้งคู่พูดได้มอบแรงบันดาลใจให้หลินฮวง ไม่ช้าเขาก็เริ่มออกแบบตัวละครเขา

 

“ตัวละคร : ลึกลับ”

“เผ่า : น่าจะเป็นโปรตอส โปรตอสแปดเปื้อน หรือมนุษย์

“บุคลิก : สวมชุดคลุมดำและหน้ากากดำ

ระดับพลัง : ไม่รู้

 

ทิศทางบ่มเพาะ : ไม่รู้

 

เขตแดนเทพ : ไม่รู้

 

ทักษะ : ไม่รู้

 

ความสามารถเทวะ : ไม่รู้

 

กฏ : ไม่รู้

 

พลังลำดับเทพ : ไม่รู้

 

….

เวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนสังเกตว่าหลินฮวงมีชุดคลุมดำทับตัว ร่างกายของเขายังดูสง่างามกว่าเดิมและกลิ่นอายของเขาก็เต็มไปด้วยความลึกลับ เมื่อตระหนักว่าตอนนี้เขาเข้าใจการออกแบบตัวละครแล้ว พวกเขาก็ไม่พูดอะไรอีกและเริ่มตั้งค่าตัวละครตนเอง

 

อึดใจต่อมา จิ่วเจี้ยนก็เปลี่ยนเป็นพระพุทธเจ้าหลายแขน ผมยาวของเขาที่แต่เดิมมัดรวบไม่มีอีก เขาหัวล้าน หัวของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจากการโกนหัว ชุดคลุมเขียวของเขาเปลี่ยนเป็นจีวรสีเทาของพระ

 

รูปร่างหน้าตาเขายังเหมือนเดิม 60-70% แต่เสน่ห์ของเขานั้นคนละโลก ใบหน้าของเขามีความเศร้าจางๆราวกับเขาผ่านความผันผวนทั้งหมดของชีวิตมาแล้ว

 

ข้างๆพวกเขา เวอชุโอโซดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรมาก เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูหรูหราขึ้นและหน้ากากก็เป้นสีทอง เขาถือไม้เท้าสีดำ ให้ความรู้สึกของนายน้อยร่ำรวย แต่ทว่า กลิ่นอายของเขาไม่เย็นชาและห่างเหินเหมือนเดิม มันกลับดูน่าเข้าหาและอบอุ่น

 

“เจ้า..ไม่กลัวว่าจะโดนจำได้งั้นเหรอ?”หลินฮวงอดถามได้ ตอนนี้เสียงเขาทุ้มและแหบขึ้นมาก

 

เหตุผลที่เขาถามเพราะอัจฉริยะชื่อดังในแดนเทพจะอยู่ในรายกราล่าของแต่ละเผ่า เวอชุโอโซคือยอดฝีมือที่ติดอันดับในหมู่เทพแท้จริงชั้นนำ เป็นเป้าหมายของหลายเผ่านอกแดนเทพ แน่นอน เขาอยู่ในรายชื่อล่าของหุบเหวด้วย

 

“ไม่ต้องห่วง ในเมืองภูตผี มีตัวตนทุกรูปแบบ มีคนไม่มากที่จะสังเกตเรา ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้มี พวกเขาก็จะเชื่อมโยงกับข้าไม่ได้”เวอชุโอโซสงบ เขาไม่กังวลเลย

 

ทันทีที่พวกเขาพูดจบ เวอชุโอโซก็หันไปมองจิ่วเจี้ยนด้านข้างเขา”เกิดอะไรขึ้น?เจ้าคิดว่าเจ้ามีผมมากไปหรือมีแขนน้อยไป?”

“ข้าอยากดูว่ามันรู้สึกยังไงตอนกวัดแกว่งกระบี่หลายเล่มในมือ แต่ข้าคิดว่าการเปลี่ยนเป็นมอนสเตอร์หุบเหวหลายแขนจะน่าเกลียดไป”จิ่วเจี้ยนอธิบาย”ข้าจึงคิดถึนพระพุทธเจ้าพันมือ”

 

“หัวล้านนี้ไม่น่าเกลียดเหรอ?!”เวอชุโอโซหยอกล้อ

 

“เจ้าเชื่อไหมว่าข้าจะใช้กระบี่ข้าชำแหละเจ้า?”จิ่วเจี้ยนจ้องเวอชุโอโซ

 

เมื่อเห็นว่าทั้งสองจะสู้กันเพราะความไม่เห็นพ้อง หลินฮวงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก้าวไปคั่นระหว่างทั้งคู่

 

“เรามีเรื่องเร่งด่วนในมือ มาออกแบบตัวละครให้เสร็จและเข้าเมืองกันเถอะ!’

 

ตอนนี้เวอชุโอโซกับจิ่วเจี้ยนถึงสังเกตว่าไม่เพียงหลินฮวงจะปกคลุมด้วยชุดคลุมดำ แต่กลิ่นอายของเขายังลึกลับจนยากหยั่งถึง

 

เวอชุโอโซมองความมืดภายใต้ฮู้ดและตรวจสอบมันโดยใช้จิตเทวะ แต่พบว่ามันโดนป้องกัน”เจ้ากำลังสวมหน้ากากเหมือนกัน?”

แม้เขาจะไม่เห็นหน้ากาก เวอชุโอโซก็เดาได้

 

“ใช่”หลินฮวงตอบกลับ

 

เขาได้ผสานพันหน้าเข้ากับตัวละครนี้ เสริมความลึกลับของตัวละครเขา

 

“เจ้าออกแบบตัวละครและทักษะเจ้าเสร็จแล้ว?”เวอชุโอโซไม่ยึดติดกับการเปลี่ยนแปลงของหลินฮวงและถามเรื่องอื่นแทน

 

หลินฮวงพยักหน้า”จากนี้ไป ข้าชื่อเฮอร์มิท”

 

“งั้นข้าจะเป็นพันมือ”จิ่วเจี้ยนประกาศชื่อใหม่

 

“ขอข้าคิดก่อน”เวอชุโอโซกลับยังไม่ให้ชื่อทันที เขากลับคิดสักพักพลางลูบคาง”งั้นเรียกข้าว่าหน้ากาก”

 

“หรือเจ้าจะเรียกข้าว่าเสี่ยวเมี่ยนเมี่ยนก็ได้”เวอชุโอโซพูดกับจิ่วเจี้ยนและหลินฮวงด้วยรอยยิ้มหลังคิดชื่อได้(เมี่ยนจูแปลว่า’หน้ากาก)

 

หลินฮวงกับจิ่วเจี้ยนหมุนตัวและเดินไป ไม่คิดสนใจเวอชุโอโซ

 

“เจ้าไม่ชอบงั้นเหรอ?ถ้าไม่ชอบ งั้นก็เรียกข้าเสี่ยวจูจูแทน”

 

“ไปกันเถอะ หมึกน้อย”หลินฮวงเมินชื่อน่าสะอิดสะเอียนทั้งสองและมอบชื่อเล่นให้แทน

 

“ข้าชอบนะ”จิ่วเจี้ยนยกนิ้วโป้งให้หลินฮวง

 

“ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าจะทรยศข้า เจ้าปีศาจหัวล้าน เรารู้จักกันมานานมาก แต่ตอนนี้เจ้ากลับไปสุมหัวกับเด็กนี่จนตั้งชื่อเล่นให้ข้างั้นเรอะ?!”

 

“มีสามสิ่งที่ข้าอยากแก้ไข”จิ่วเจี้ยนพูด”อย่างแรก ข้าโกนหัว ไม่ได้หัวล้าน การโกนหัวกับหัวล้านนั้นคนละเรื่อง สอง ร่างหลักข้ารู้จักร่างหลักเจ้ามาหลายปี แต่นี่เป็นแค่ครั้งสองที่เราทั้งคู่พบกัน เราไม่ได้สนิทกันมาก สาม มันไม่ใช่ว่าข้าเป็นคนตั้งชื่อ ข้าแค่เห็นด้วย”