Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ 805-806

 ราชันเร้นลับ 805 : พบปะ

Ink Stone_Fantasy

ภายในอาคารที่ตั้ง ‘กองทุนขุดค้นและเก็บรักษาโบราณวัตถุ’ ออเดรย์ซึ่งผุดความคิดหนึ่งพลันกะพริบตา วาดจันทร์แดงกึ่งกลางหน้าอกอย่างสงวนกิริยา ถอนหายใจและกล่าว

“ช่างเป็นโศกนาฏกรรมที่น่าเศร้า ขอให้ดวงวิญญาณของพวกเขาสงบสุข”

สาเหตุที่ออเดรย์เดาว่าทีมนักโบราณคดีเป็นสมาชิกสมาคมแปรจิต เพราะเธอเคยรับภารกิจจากองค์กรดังกล่าว เนื้อหาของงานคือการนำสมุดบันทึก ‘สงครามยี่สิบปี’ มาจากรองศาสตราจารย์มิตเชล โดยสมุดบันทึกเล่มดังกล่าวเป็นของอดีตอัศวินนาม ‘ลินเดลิร่า’ จากหมู่บ้านฮาร์ตลาร์ค

ในตอนนั้น ออเดรย์ขอความช่วยเหลือจากมิสเตอร์ฟูล อาศัยพิธีกรรม ‘กระจกวิเศษทำนาย’ เพื่อยืนยันต้นกำเนิดของสมุดบันทึก พบว่ามีความเกี่ยวข้องกับหมู่บ้านบูชามังกร หลังจากเข้าไปสำรวจและได้เห็นมังกรจิตซ่อนตัวอยู่ในทะเลจิตใต้สำนึกรวม เมื่อประเมินว่าลำดับพลังของตัวเองยังไม่แข็งแกร่งพอ เธอตัดสินใจส่งสมุดบันทึกไปยังสมาคมแปรจิต

กล่าวอีกนัยหนึ่ง สมาคมแปรจิตซึ่งเป็นองค์กรลับ อาจระบุตำแหน่งของหมู่บ้านฮาร์ตล็อกจากสมุดเล่มนั้นและส่งทีมนักโบราณคดีไปสำรวจ

มีอีกหนึ่งปัจจัยที่ทำให้ออเดรย์มั่นใจ นั่นคือความพิสดารของโรคที่สร้างอาการป่วยทางจิตและทำให้สมาชิกทีมนักโบราณคดีเสียสติไปทีละคน

ในโลกของคนธรรมดา อาการทางจิตแทบไม่มีโอกาสแพร่ไปสู่คนรอบข้างได้ ถ้าจะมีก็น้อยมาก แต่ในโลกของศาสตร์เร้นลับ ในโลกของทะเลจิตใต้สำนึกรวม มนุษย์สามารถเสียสติพร้อมๆ กันได้ด้วยอิทธิพลจากความฝันและทะเลจิตใต้สำนึกรวม!

และในหมู่บ้านฮาร์ตลาร์คก็มีมังกรจิตซ่อนอยู่!

อาศัยสมุดบันทึก สมาคมแปรจิตคงส่งคนไปยังหมู่บ้านฮาร์ตลาร์ค มังกรจิตที่ถูกคุกคามจึงทำการกัดกร่อนจิตใจเหยื่ออย่างลับๆ? คงเป็นการสร้างอิทธิพลผ่านทะเลจิตใต้สำนึกรวม… โลกของผู้วิเศษช่างอันตราย ‘ทีมนักโบราณคดี’ เหล่านี้น่าจะถูกคัดเลือกมาเป็นอย่างดี แต่ก็ยังจบชีวิตอย่างน่าอนาถ… ออเดรย์ครุ่นคิด ใจหนึ่งยินดีที่ตนเลือกถูก ไม่เก็บบันทึกของอัศวินไว้กับตัวเพื่อสำรวจหมู่บ้านฮาร์ตลาร์ค ไม่อย่างนั้น เธออาจกลายเป็นอีกหนึ่งเหยื่อที่ต้องสังเวย

ขอบคุณมิสเตอร์ฟูล… ขอบคุณชาวชุมนุมทาโรต์ทุกคน… ขอบคุณคีลิงเกอร์ที่ปลอมตัวเข้ามาในงานเลี้ยง แม้ว่าเราจะไม่ประสีประสาโลกเหนือธรรมชาติ แต่ก็พอจะเดาออกว่าภายในหมู่บ้านดังกล่าวเต็มไปด้วยอันตราย ขอบคุณทุกสิ่งที่หล่อหลอมความระมัดระวังให้เรา… ออเดรย์ขอบคุณทุกคนในใจ

ทันใดนั้น เมื่อย้อนนึกถึงความไร้เดียงสาในช่วงที่เพิ่งเข้าร่วมชุมนุมทาโรต์ เธออยากจะเอาหน้าซุกหมอนพร้อมกับตะโกนว่า

“ออเดรย์ ตัวเธอในตอนนั้นไร้เดียงสาเกินไปแล้ว! โชคดีที่อีกฝ่ายคือมิสเตอร์ฟูล หากเปลี่ยนเป็นตัวตนลึกลับอื่นๆ ป่านเธอคงเสียสติหรือไม่ก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้ว! มิสเตอร์ฟูลช่างเป็นคนดี… ไม่สิ ช่างเป็นเทพที่ดีและเที่ยงธรรมมาก!”

รองศาสตราจารย์มิตเชลข้างๆ ซึ่งเงียบงันมาสักพัก ก้มหน้าพลางกล่าว

“ถูกต้องครับ นับเป็นโศกนาฏกรรมที่น่าเศร้า… ผมอยากให้รัฐบาลตรวจสอบคดีนี้อย่างใกล้ชิด ไม่ปล่อยให้อาการป่วยทางจิตที่แพร่เชื้อได้ ลุกลามจนกลายเป็นโรคระบาด”

ไม่ต้องห่วงค่ะ… หากมังกรจิตไม่คลุ้มคลั่งหรืออยากท้าทายอำนาจของสามโบสถ์หลัก จะไม่มีใครป่วยเป็นโรคทางจิตอีกต่อไป… ออเดรย์ตอบในใจ

ตามความคิดของเธอ หน่วยพิเศษของทางการคงเข้ามาดูแลคดีนี้อย่างลับๆ เรียบร้อยแล้ว เพราะอาการป่วยทางจิตพิสดารดังกล่าวเกิดจากพลังพิเศษ

และคนที่ตรวจสอบตราประจำตระกูลรูปมังกรจนแน่ใจและส่งมาที่นี่ก็คงเป็นหน่วยพิเศษ เนื่องจากกรมตำรวมไม่มีอำนาจนี้!

ออเดรย์เห็นใจคนของสมาคมแปรจิตที่ตายไป ประหนึ่งว่าโศกนาฏกรรมดังกล่าวเกิดกับคนใกล้ตัว อีกใจหนึ่งก็สงสัยว่า มังกรจิตยังอยู่ในเมืองฮาร์ตลาร์คหรือละแวกใกล้เคียงหรือไม่

การใช้ร่างเนื้อซ่อนตัวอยู่ในทะเลจิตใต้สำนึกรวม น่าจะทำให้ถูกพบตัวได้ยาก… แต่สามโบสถ์หลักมีประวัติศาสตร์ยาวนานมาตั้งแต่ยุคสมัยที่สี่ ก่อนหน้านี้คงเคยเผชิญหน้ากับมังกรจิตมาบ้าง และน่าจะมีบันทึกที่เกี่ยวข้องเขียนไว้… อา… สมาคมแปรจิตควบคุมเส้นทาง ‘ผู้ชม’ ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับทะเลจิตใต้สำนึกรวมน่าจะไม่ด้อยไปกว่ามังกรจิต หลังจากทีมสำรวจแรกล้มเหลวไม่เป็นท่าเนื่องจากขาดข้อมูล ทีมถัดไปจะต้องแข็งแกร่งขึ้นมากแน่…. แต่ว่า… ถึงมังกรจิตจะแข็งแกร่งจนเหนือความคาดหมายสมาคมแปรจิต แต่มันคงไม่รออยู่เฉยๆ แน่ อาจหนีไปแล้วก็ได้… ออเดรย์ลองวิเคราะห์จากข้อมูลในมือ

หญิงสาวไม่คิดจะไปหมู่บ้านฮาร์ตลาร์คเพื่อค้นหาความจริง เพราะทราบดีว่าพลังในปัจจุบันยังไม่มากพอจะรับมือมังกรจิตตนนั้น

แผนเดียวในตอนนี้คือ เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในชุมนุมทาโรต์สัปดาห์หน้า รอฟังท่าทีและข้อสันนิษฐานจากสมาชิกคนอื่น ตัวอย่างเช่น อาจเป็นเพราะชาวบ้านฮาร์ตลาร์คบูชามังกร มังกรจิตจึงสามารถนำร่างเนื้อเข้าไปอาศัยในทะเลห้วงจิตรวมได้โดยตรง หรือไม่ก็ เป็นเพราะมังกรจิตอาศัยอยู่ในทะเลจิตใต้สำนึกรวมของละแวกนั้น จึงส่งอิทธิพลถึงชาวบ้านภายในความฝัน ให้พวกเขาริเริ่มขนบธรรมเนียมการบูชามหามังกร

…

บ่ายวันศุกร์ ไคลน์อ่านรายชื่อแขกที่ตอบรับคำเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงเต้นรำในคืนพรุ่งนี้ พยายามท่องจำบทสนทนาระหว่างทุกคน

“ถ้าได้คุยกับส.ส. มัคท์ เราต้องยกย่องสภาพอากาศของกรุงเบ็คลันด์… ถ้าทักทายศาสตราจารย์โมมงต์ เราต้องเล่นมุกเกี่ยวกับสถาบันวิจัยแห่งชาติ” ขณะกำลังท่องอย่างตั้งใจ ไคลน์ได้ยินเสียงสวดวิงวอนดังข้างหู

ผู้ชาย… พิจารณาจากเวลา น่าจะเป็นมิสเตอร์แฮงแมน… ไคลน์วางกระดาษในมือพลางครุ่นคิด กระดกดื่มชาดำและลุกเดินออกจากห้องกึ่งเปิดโล่งที่มีระเบียง กลับไปยังห้องใหญ่และเข้าห้องน้ำ

เมื่อถอยหลังสี่ก้าวเพื่อส่งตัวเองเข้าไปในมิติเหนือสายหมอก มันพบว่าผู้สวดวิงวอนคือแฮงแมน

สุภาพบุรุษรายนี้ฝากให้มิสเตอร์ฟูลผู้ยิ่งใหญ่ไปบอกเดอะเวิร์ลว่า ตนมาถึง ‘เมืองแห่งการให้’ บายัม เมืองหลวงของหมู่เกาะรอสต์แล้ว ขอเติมเสบียงอีกสองวัน จึงค่อยเริ่มสำรวจเกาะร้างโบราณ

มันแจ้งล่วงหน้าเพราะต้องการให้เดอะเวิร์ลเตรียมตัว ด้วยเกรงว่าจะกระชั้นชิดเกินไป เพราะถ้าอีกฝ่ายไม่มีวิธีเดินทางไปยังจุดหมาย ตนสามารถนัดแนะให้มาขึ้นโทสะสีครามและไปพร้อมกัน

คิดจะพาลูกเรือของโบสถ์วายุสลาตันไปเกาะโบราณด้วยหรือไง? ยาสลบที่ซื้อจากเอ็มลินยังไม่หมดอีกหรือ? แล้วจะมีเวลาสำรวจมากน้อยแค่ไหน? ไคลน์ขบคิดสักพัก ก่อนจะเสกให้ ‘เดอะเวิร์ล’ เกอร์มัน·สแปร์โรว์สวดวิงวอน

“ไม่จำเป็นต้องวุ่นวาย… แค่ทำตัวให้ว่างก็พอ เที่ยงคืนวันนี้เจอกันที่สุสานนอกเมือง… ก่อนหน้านั้น เติมเสบียงให้เรียบร้อย”

…

บายัม ในโรงแรมแห่งหนึ่ง

อัลเจอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังได้ยินคำตอบของ ‘เดอะเวิร์ล’ เกอร์มัน·สแปร์โรว์

ในเมืองแห่งการให้ มันสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ เพราะลูกเรือต่างก็รีบมุ่งหน้าไปยัง ‘โรงละครแดง’ และสถานที่ในทำนองเดียวกัน คงไม่กลับมาที่เรือในคืนนี้ และเมื่อตื่นขึ้นในตอนเช้าของวันถัดไป พวกมันก็จะเล่นพนันเพื่อผ่อนคลายความหดหู่และความเครียดที่สั่งสมหลังจากออกทะเลเป็นเวลานาน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง แม้อัลเจอร์จะหายไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ก็จะไม่มีลูกเรือคนใดพบความผิดปรกติ

หรือเดอะเวิร์ลกำลังหมายถึง ให้ฉวยโอกาสจากช่องว่างตรงนี้ ทิ้งเรือและเดินทางไปยังเกาะร้างโบราณ? นั่นสินะ… วิธีนี้ดีกว่าการใช้แก๊สนอนหลับ เพราะเราเคยใช้ไปแล้วสองครั้ง อาจมีคนเริ่มสงสัยและรอพิสูจน์ความจริง… แต่ถ้าไม่มีเรือ การเดินทางไปยังเกาะร้างโบราณก็ไม่ใช่เรื่องง่าย… หรือคิดจะใช้ ‘บันทึกการเดินทางของเลมาโน่’ ? แต่มิสเมจิกเชี่ยนบอกว่า เวทมนตร์ ‘ท่องเที่ยว’ ถูกบันทึกไว้แค่หน้าเดียว คงไม่พอสำหรับเที่ยวกลับ… อัลเจอร์อาศัยทักษะด้านการอนุมานที่เป็นเลิศของตน พยายามเดาว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์คิดจะทำสิ่งใด แต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะข้อมูลน้อยเกินไป

ขณะคำถามผุดขึ้นมากมาย มันเข้าพบตัวแทนของกลุ่มต่อต้าน ดำเนินการเติมเสบียงและยันต์ขอบเขตพายุที่ทำจากดีบุกขาว

รอจนถึงห้าทุ่ม อัลเจอร์แอบออกจากโรงแรม เดินหลบตามเงามืดของถนนจนกระทั่งพ้นเขตเมือง

มันไม่กังวลเรื่องที่ลูกเรือจะกลับมาและพบว่ากัปตันหายตัวไป เพราะมันเองก็เป็นผู้ชาย มีความต้องการทางเพศ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะออกไปเที่ยวโรงละครแดงจนถึงเช้า นอกจากนั้น บายัมยังเต็มไปด้วยซ่องในทำนองเดียวกันอีกมาก รวมถึงโสเภณีริมถนน การไม่พบกัปตันในโรงละครแดงจึงไม่ใช่เรื่องผิดวิสัยสำหรับลูกเรือ

เมื่อออกจากบายัม อัลเจอร์เดินไปบนถนนอันคับแคบที่รถม้าผ่านไม่ได้ จนกระทั่งมาถึงเทือกเขาริมทะเล

ทันใดนั้น ดวงตาของมันพลันชะงัก ตรวจพบความไม่ชอบมาพากลบางอย่าง

ท่ามกลางแสงจันทร์สีแดงเข้ม ยอดเขาที่ควรตั้งเด่นตระหง่านตรงหน้า บัดนี้ไม่มีอยู่อีกแล้ว!

พื้นราบด้านล่างยอดเขาเหลือเพียงเศษหินและกรวดกองสุม ปราศจากพืชพรรณเขียวขจี ภูมิประเทศเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง!

นี่มัน… อัลเจอร์ที่เข้าเมืองบายัมผ่านท่าเรือส่วนตัวของกลุ่มต่อต้าน ย่อมไม่สังเกตเห็นยอดเขา จึงไม่พบความผิดปรกติในตอนแรก!

ยอดเขาถล่ม? ถล่มลงมาทั้งหมด? จริงสิ… ก่อนหน้านี้ หนังสือพิมพ์เคยเขียนไว้ว่า นอกเมืองบายัมเกิดแผ่นดินไหวเล็กๆ … แต่ทางอาวุโสของโบสถ์รัตติกาลระบุว่า เกอร์มัน·สแปร์โรว์เกือบจะทำลายบายัม และยังมีครึ่งเทพเข้ามาพัวพันในเหตุการณ์… ทั้งสองเหตุการณ์เกิดขึ้นใกล้กันมาก… อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของเกอร์มัน·สแปร์โรว์? เขาชักนำให้ครึ่งเทพปะทะกัน จากนั้นก็หนีออกมาพร้อมกับสังหารพลเรือเอกโลหิต? รูม่านตาอัลเจอร์ขยายออกเล็กน้อย ฝีเท้าค่อยๆ ช้าลงจนกระทั่งหยุดนิ่ง

วินาทีนี้ มันเข้าใจแล้วว่าทำไมโบสถ์วายุสลาตันถึงให้ความสนใจกับเกอร์มัน·สแปร์โรว์นัก แถมยังตั้งค่าหัวมากถึงห้าหมื่นปอนด์!

ภายในสุสานที่ยังไม่เสียหาย ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงัน ลมหนาวพัดปะทะร่างอัลเจอร์จนสั่นระริกอย่างมิอาจหักห้าม

หัวใจของมันเริ่มเต้นแรง ก่อนจะหันไปมองทางด้านข้างและด้านหลัง

ใต้ต้นไม้ยักษ์อันมืดมิด ร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้น

อีกฝ่ายวางมือทาบลงบนหมวก ศีรษะเงยขึ้นเชื่องช้า เผยให้เห็นใบหน้าผอมเพรียวและชัดลึก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มไร้อารมณ์ ไม่ใช่ใครนอกจากเกอร์มัน·สแปร์โรว์

ราชันเร้นลับ 806 : เข้าเกาะยามเที่ยงคืน

Ink Stone_Fantasy

อย่างที่คิด มาด้วยพลัง ‘ท่องเที่ยว’ … หรูหราอะไรเช่นนี้… อัลเจอร์หัวใจเต้นแรงสักพักก่อนจะผ่อนคลาย แต่ขณะเดียวกันก็ยังไม่ประมาท

หลังจากเพ่งมองเกอร์มัน·สแปร์โรว์อย่างตั้งใจ มันพบว่ารูปลักษณ์ของอีกฝ่ายมิได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่ทุกท่วงท่าของชายคนนี้กลับเปี่ยมด้วยความน่าเกรงขามของผู้แข็งแกร่ง มอบความรู้สึกสั่นสะท้านให้แก่ผู้พบเห็น

สมแล้วที่เป็นนักผจญภัยเสียสติ ผู้สามารถชักนำให้ครึ่งเทพปะทะกันและหลบหนีออกมาได้อย่างไร้รอยขีดข่วน… อัลเจอร์ที่เคยภาคภูมิใจในลำดับ 5 ของตน รีบสลัดความโอหังออกจากแววตา

มันเดินถือตะเกียงเข้าไปหาช้าๆ มองหน้าเกอร์มัน·สแปร์โรว์และกล่าว

“ร่องรอยที่คุณทิ้งไว้ที่นี่ อาจไม่เลือนหายแม้จะผ่านไปนานนับพันปี”

มันต้องการยืนยันว่า การพังถล่มของยอดเขาเกี่ยวข้องกับอีกฝ่าย

ไคลน์ชำเลืองภูมิประเทศที่เปลี่ยนไป ปล่อยมือขวาจากหมวกเหนือศีรษะ หัวเราะด้วยเสียงนุ่มนวล

“ความเสียหายส่วนใหญ่เกิดจากฝีมือเจ้าสมุทร”

นั่นไง… ชายคนนี้สามารถชักนำให้ครึ่งเทพมาสู้กันจนบายัมเกือบถูกทำลาย ถึงขั้นทำให้เจ้าสมุทรต้องลงมือ… แถมยังรอดชีวิตกลับมาพร้อมกับเด็ดหัวพลเรือเอกโลหิต… น่าเหลือเชื่อมาก… อัลเจอร์เริ่มสงสัยว่าเกอร์มัน·สแปร์โรว์อาจพกพาสมบัติปิดผนึกระดับ 1 – สิ่งที่มีพลังเทียบเท่าครึ่งเทพไว้กับตัว!

มันมิได้เผยความประหลาดใจหรือตกตะลึง และไม่กล้าถามหยั่งเชิงอะไรอีก

“จะไปสำรวจเกาะร้างโบราณตอนนี้เลยหรือ?”

“ถูกต้อง” ไคลน์ตอบเยือกเย็น

ตอนนี้เป็นเวลากลางดึก ตรงกับเวลาเข้านอนของดอน·ดันเตส แปลว่าจะไม่มีใครเข้ามารบกวน ขอเพียงกลับไปให้ทันตอนกลางวันของวันพรุ่งนี้

และด้วยความไม่ประมาท ไคลน์ยังอัญเชิญ ‘กระจกวิเศษ’ อาโรเดสมาสถิตบนภาพลวงตาของกระจกเงา คอยตอบสนองในสิ่งที่จำเป็น

ต้องขอบคุณที่ทางโบสถ์รัตติกาล ‘รักษา’ เศรษฐีหน้าใหม่รายนี้เสร็จแล้ว ไม่อย่างนั้นคงต้องเลื่อนภารกิจออกไป… ไคลน์ถอนหายใจเงียบ

อัลเจอร์ตรวจสอบความพร้อมของตัวเอง พบว่ายังไม่ได้สวมใส่สมบัติวิเศษ จึงนำแหวนเหล็กดำที่มีหนามแหลมออกมาสวม

กัดฟันทนอาการวิงเวียนศีรษะสักพัก มันพยักหน้าและตอบ

“ขอให้เป็นการเดินทางที่ดี”

ทันใดนั้น มันเห็นเกอร์มัน·สแปร์โรว์เหยียดแขนตรงมาทางหัวไหล่ของตนโดยปราศจากอารมณ์

ท่าทีตอบสนองแรกของอัลเจอร์คือ คิดว่าอีกฝ่ายกำลังโจมตีใส่ สัญชาตญาณจึงร้องบอกให้ฉากหลบไปด้านข้าง แต่ทันใดนั้น มันฉุกคิดถึงข้อสันนิษฐานครั้งก่อนของตน จึงฝืนระงับจิตใต้สำนึกและปล่อยให้ฝ่ามือของนักผจญภัยเสียสติวางลงบนบ่าอย่างนุ่มนวล

วินาทีถัดมา มันเห็นมือซ้ายของเกอร์มัน·สแปร์โรว์เริ่มโปร่งใสประหนึ่งภาพสะท้อนของโลกวิญญาณ ทันใดนั้น อัลเจอร์พบว่าสีดำทวีความเข้มข้นกะทันหัน แสงจันทร์สีแดงเริ่มฉูดฉาด สีสันมากมายซ้อนทับกันอย่างชัดเจน

ร่างมายาจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังพุ่งผ่านไปทาง ‘ด้านหลัง’ ด้วยความช่วยเหลือของเกอร์มัน·สแปร์โรว์ อัลเจอร์เคลื่อนที่ผ่านโลกวิญญาณอย่างรวดเร็ว

ยุบพองหิวโหย… ท่องเที่ยว… แบบนี้นี่เอง… ขณะผุดสมมติฐาน มันเห็นร่างกายตัวเองเริ่มดิ่งลงด้านล่าง สีสันฉูดฉาดรอบตัวจางลง ทุกสิ่งกลับเป็นปรกติ

หาดทราย… ปะการัง… ต้นไม้… เกาะทะเลทราย… อัลเจอร์มองไปรอบตัวพลางเตรียมกล่าวบางสิ่ง แต่ทันใดนั้น สีสันรอบตัวเข้มข้นขึ้นและซ้อนทับกันอีกครั้ง

ในคราวนี้ เมื่อออกจากโลกวิญญาณ คนทั้งสองกำลังลอยอยู่กลางอากาศ ด้านล่างเป็นทะเลสีน้ำเงินเข้มและเกลียวคลื่น

แม้ว่าอัลเจอร์จะไม่เคยประสานงานกับเกอร์มัน·สแปร์โรว์มาก่อน แต่ก็มีประสบการณ์ในทำนองเดียวกันโชกโชน รีบสร้างสายลมกระโชกโดยไม่ต้องรอใครสั่ง พยุงร่างคนทั้งสองเอาไว้

จากนั้น ‘การท่องเที่ยว’ ยังคงดำเนินต่อไปอย่างราบรื่น ร่างกายอัลเจอร์และเกอร์มัน·สแปร์โรว์โปร่งใสก่อนจะหายตัวไป

เมื่อฉากรอบตัวกลับเป็นปรกติอีกครั้ง คนทั้งสองมาโผล่ริมเกาะยักษ์ที่กลางอากาศเต็มไปด้วยหมอกหนาจนแสงจันทร์ลอดผ่านได้เพียงเล็กน้อย ไม่เพียงจะทำให้บรรยากาศมืดครึ้ม แต่ยังมอบมนต์ขลังที่ยากอธิบาย

“ถึงแล้ว” อัลเจอร์มองไปรอบตัว

ภายนอกไคลน์แสดงสีหน้าผ่อนคลาย แต่ภายในรีบสังเกตสภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง พบว่าเป็นเกาะที่เงียบมาก ไม่มีแม้แต่เสียงนกร้อง เสียงหมาป่าหอน และเสียงแมลง บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัดโดยสมบูรณ์

คล้ายกับเดาความคิดอีกฝ่ายออก อัลเจอร์ยกตะเกียงขึ้นมาส่องวัชพืชที่รกเต็มพื้น เผยให้เห็นเส้นทางธรรมชาติซึ่งเต็มไปด้วยรอยเท้าสัตว์

“ถ้ามาตอนกลางวัน ที่นี่จะมีชีวิตชีวามาก สามารถพบเห็นนกบางชนิดซึ่งถูกระบุว่าสูญพันธุ์และหลงเหลือแค่ในตำนาน… ดูเหมือนว่าในตอนกลางคืน ‘อำนาจ’ ที่ครอบงำเกาะนี้จะเปลี่ยนแปลงไป สัตว์วิเศษจำนวนมากตัดสินใจซ่อนตัว รอจนกระทั่งรุ่งสาง”

มิสเตอร์แฮงแมนเคยมาที่นี่มากกว่าหนึ่งครั้ง อย่างน้อยหนึ่งครั้งในกลางวัน และอีกหนึ่งครั้งตอนกลางคืน… ไคลน์พยักหน้าเงียบงัน ไม่กล่าวสิ่งใด

อัลเจอร์ขบคิดสักพัก ก่อนจะชี้ไปข้างหน้า

“ถ้าเดินไปตามเส้นทางนี้และเข้าเขตป่าสีดำ จากนั้นก็เดินต่อไปจนสุดทาง ที่นั่นจะมีซากปรักหักพังโบราณซึ่งยังไม่ทราบอายุแน่ชัด… ระหว่างทาง เราจะล่าสัตว์วิเศษไปเรื่อยๆ หากใครฆ่าได้ตามลำพัง ผู้นั้นจะได้รับสิ่งของทั้งหมดจากเหยื่อ แต่ถ้าเป็นการร่วมมือกันฆ่า ผมให้คุณเก็บสิ่งของเหล่านั้นไว้ก่อน กลับไปค่อยแบ่งกันด้วยวิธีสลับเลือก พิจารณาจากผลงานเป็นหลัก ปรับเปลี่ยนลำดับและจำนวนการเลือกอย่างเหมาะสม”

มันไม่รีบร้อนออกเดินทาง เลือกที่จะชี้แจงแนวทางการแบ่งสมบัติล่วงหน้า จะได้ไม่ผิดใจกันภายหลังจนเกิดเป็นความขัดแย้ง

ให้เราเป็นคนเก็บสิ่งของที่ได้จากการร่วมมือฆ่า… มิสเตอร์แฮงแมนจริงใจมาก… ไคลน์ยกมือขวา กดลงบนหมวกผ้าไหมทรงกึ่งสูง เผยรอยยิ้มลุ่มลึก

“ตกลง”

อัลเจอร์ถอนหายใจเงียบ ก่อนจะกล่าวต่อ

“จุดประสงค์หลักของเราคือการสำรวจซากปรักหักพังโบราณ กำไรระหว่างทางเป็นประเด็นรอง รีบสำรวจให้เสร็จและรีบกลับ ไม่ควรแวะไปเขตอื่นหรืออ้อมไปยังเส้นทางอื่น… หากมีสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้นในอนาคต ผมยกหน้าที่การตัดสินใจทั้งหมดให้คุณ”

อัลเจอร์เน้นย้ำเรื่องนี้เพราะกลัวเกอร์มัน·สแปร์โรว์จะโลภเกินไป หลงลืมเรื่องที่ผู้วิเศษไม่ใช่เครื่องจักร เป็นคนธรรมดาที่เหนื่อยเป็น การไล่ฆ่าไปเรื่อยๆ สักวันต้องถึงขีดจำกัด ถ้าไม่รู้จักหยุดพักในจังหวะที่เหมาะสม เกรงว่าสถานะของผู้ล่ากับผู้ถูกล่าจะสลับกัน ถึงนักผจญภัยเสียสติรายนี้จะแข็งแกร่ง ไม่หวาดหวั่นอันตรายใดๆ แต่ถ้าพลังวิญญาณเหือดแห้งเป็นเวลานาน สัญญาณของภาวะคลุ้มคลั่งจะเริ่มก่อตัว

หมอนี่คิดว่าเราเป็นพวกโลภ? เราต่างหากที่กังวลว่าเขาจะโลภเกินไป คิดกอบโกยผลประโยชน์จนบุ่มบ่ามเข้าไปสำรวจลึกๆ … ไคลน์ยิ้ม

“ไม่ต้องห่วง ผมเป็นคนสุภาพ”

“สุภาพ?” อัลเจอร์ไม่เข้าใจความหมายของเกอร์มัน·สแปร์โรว์

มุมปากไคลน์ยกขึ้นเล็กน้อย กล่าวด้วยสีหน้าเจือความอึมครึมท่ามกลางความมืด

“การแวะมาเยี่ยมบ้านคนอื่นครั้งแรก… ถ้าอยู่นานเกินไปจะถือว่าเสียมารยาท”

ตรรกะของชายคนนี้ผิดเพี้ยนไปหมดแล้ว… สมกับที่ได้รับฉายานักผจญภัยเสียสติ… อัลเจอร์ผงะเล็กน้อยก่อนจะได้สติ ถือตะเกียงเดินนำท่ามกลางความมืด

“ไปกันเถอะ”

ไคลน์ลดมือลงอย่างเป็นธรรมชาติ เดินข้างอัลเจอร์คล้ายกับกำลังไปปิกนิก

คนทั้งสองเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในป่าสีดำซึ่งแทบไม่มีแสงจันทร์ลอดผ่าน พบต้นไม้ทั้งหนาและสูง ใบไม้หนาแน่น แม้แต่ใบเล็กที่สุดก็ยังยาวกว่าแขนของมนุษย์

หนึ่งสิ่งที่ทุกต้นมีเหมือนกันก็คือ เปลือกไม้จะเป็นเกล็ดหนา ประกบเรียงตัวอย่างประณีต ราวกับพร้อมจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาทุกเมื่อ จะพองตัวตอนไหนก็ไม่มีใครทราบ

คงเป็นสายพันธุ์ย่อยของต้นมังกร… ต้นไม้เกล็ดงู? ไคลน์ถอนสายตากลับ ก้มมองวัชพืชตรงฝ่าเท้าที่ดูไม่มีพิษมีภัย

ทั้งมันและอัลเจอร์ ไม่มีใครพูดเป็นเวลานาน พยายามรักษาความเงียบสงบเอาไว้ ไม่คิดส่งเสียงโหวกเหวกเพียงเพราะบรรยากาศชวนให้อึดอัด

ขณะเดินไปเรื่อยๆ อาศัยแสงสว่างจากตะเกียง คนทั้งสองพบว่าต้นไม้ด้านหน้าเริ่มบางตา

ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงทุบทื่อๆ ดังขึ้นจากจุดดังกล่าว ยิ่งอัลเจอร์และเกอร์มันเข้าใกล้ เสียงก็ยิ่งดังชัดเจน

เมื่อพวกมันมาถึงพื้นที่กึ่งเปิดโล่ง แสงจากโคมไฟที่ส่องเข้าไป ช่วยมองให้เห็นร่างของสิ่งมีชีวิตจำนวนหนึ่ง บ้างหลังงุ้มงอ บ้างยืนสี่ขา

ในกลุ่มดังกล่าวประกอบด้วยมนุษย์ ลิงบาบูน แพะ หรือแม้กระทั่งเสือโคร่ง ทุกตัวกำลังใช้กรงเล็บและฟัน พังต้นไม้หรือก้อนหินใหญ่ในละแวกใกล้เคียง คล้ายกับพยายามจะสร้างวัง

เมื่อปราศจากใบไม้ปกคลุมหนาแน่น แสงจันทร์สีแดงที่ลอดผ่านชั้นหมอกหนาลงมา ฉาบลงบนร่างของสิ่งมีชีวิตจนดูเหมือนม่านโลหิตแผ่นบาง

มีแม้กระทั่งมนุษย์? ดวงตาไคลน์พลันหดเกร็ง นิ้วทั้งห้ากางออก ส่วนอัลเจอร์ลดความเร็วลงพร้อมกับวอร์มเส้นเสียง

ทันใดนั้น สิ่งมีชีวิตกลุ่มดังกล่าวหยุดพฤติกรรมอย่างกะทันหัน หมุนตัวโดยพร้อมเพรียง หันมามองคนแปลกหน้าทั้งสอง

บางตัวผิวซีด บางตัวขนหลุดร่วง บางตัวมีบาดแผลตามร่างกาย ยากจะให้เชื่อว่าเป็นสิ่งมีชีวิต

ศพ…? สัตว์วิเศษบางตนกำลังควบคุมศพให้สร้างวังของตัวเอง? ไคลน์มองผ่านพวกมันไป จนกระทั่งเห็นถ้ำมืดที่พาลงไปข้างล่าง ธรรมชาติโดยรอบเต็มไปด้วยวัชพืชเหี่ยวเฉา มีขนนกสีขาวเปื้อนน้ำมันวางกระจัดกระจาย

ขนนก… ศพ… ไคลน์นึกถึงโครงการมรณาเทียมของนิกายวิญญาณทันที รวมไปถึงออร่าอันน่าขนลุกที่เคยทำให้ขนนกงอกตามร่างกายตน

‘ผู้ปกครอง’ ในละแวกนี้ไม่ธรรมดา… ชายหนุ่มวิเคราะห์อย่างใจเย็น

หลังจากตรวจสอบอย่างรอบคอบสักพัก อัลเจอร์ลังเลสองสามวินาทีก่อนจะเสนอความเห็น

“ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน ยากจะคาดเดาระดับพลังของพวกมัน คงเป็นการดีกว่าถ้าจะปล่อยผ่าน เลือกจู่โจมเป้าหมายที่มีโอกาสสำเร็จมากกว่านี้”

ลางสังหรณ์บอกกับมันว่า ภายในถ้ำมืดด้านล่าง มีบางสิ่งที่อันตรายมากซ่อนอยู่!

กำลังรอคำนี้อยู่พอดี! ไคลน์ซึ่งอยู่ในร่างเกอร์มัน·สแปร์โรว์ แอบถอนหายใจโล่งอก แต่ภายนอกกระซิบอย่างเยือกเย็น

“นั่นไม่ถือเป็นการเสียมารยาทหรือ?”

ขณะกล่าว ผืนแผ่นดินสั่นสะเทือนกะทันหัน คล้ายกับใต้ดินมีการพลิกผันของบางสิ่ง!