Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ 509-510

 ราชันเร้นลับ 509 : คำขอร้อง

โดย

Ink Stone_Fantasy

“แล้วครอบครัวดิเมอดอร์อยู่ไหน?”

“ในภัตตาคาร”

เออร์ดี้·แบรนช์ตอบโดยไม่คิดมาก

จากนั้น มันชี้นิ้วไปทางจุดซึ่งเคยมีศีรษะเน่าเปื่อยขึ้นราเกลือกกลิ้ง พลางซักถาม

“เมื่อครู่มันอะไร”

ไคลน์ ผู้ต้องการรักษามาดเงียบขรึมของเกอร์มัน·สแปร์โรว์ ตัดสินใจไม่ตอบ เพียงชำเลืองเดนิสเล็กน้อยและเดินผ่านครอบครัวดอนน่าไปยังประตูภัตตาคาร

เดนิส·เพลิงพิโรธถือตะเกียงเดินตามหลังมาไม่ห่าง เมื่อตระหนักว่าถึงจุดหมายเสียที มันเผยสีหน้าโล่งใจเล็กๆ พร้อมกับยืดอด

“พวกคุณยังไม่ต้องสงสัยว่ามันคืออะไร ให้เข้าใจว่าเป็นสัตว์ประหลาดดุร้ายและพยายามทำร้ายมนุษย์ก็พอ”

หากไม่ใช่เพราะเกอร์มัน·สแปร์โรว์ยืนห่างออกไปไม่กี่เมตร มันคงจะโพล่งออกไปอย่างภาคภูมิใจว่า :

ท่านเดนิส·เพลิงพิโรธผู้ยิ่งใหญ่มาช่วยพวกแกทุกคนแล้ว!

คลีฟส์ชำเลืองเซซิลและทีก ก่อนจะเดินไปข้างหน้าเพื่ออธิบายกับนายจ้าง

“ไว้ค่อยถามหลังจากถึงโมราขาว”

บอดี้การ์ดทั้งสามล้วนเคยเป็นนักผจญภัยมาก่อน บางคนมีประสบการณ์มาก บางคนยังมือใหม่ แต่ก็มีหนึ่งสิ่งร่วมกันคือ ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดยังอยู่ในระดับข่าวลือและคำบอกเล่าจากขี้เมาในผับ ฉากเหตุการณ์เมื่อครู่จึงคล้ายกับกำลังฝันไป

แต่เนื่องจากเคยเห็นตัวเมอร์ล็อกมาแล้ว จึงพอจะทำใจยอมรับการมีตัวตนของสัตว์ประหลาดอัปลักษณ์และน่ากลัวอื่นๆ ได้

เมื่อใจเย็นลง สติของแต่ละคนเริ่มกลับมา สองมือบีบกำด้ามปืนแน่นกระชับ

อย่างไรก็ตาม แสงสีขาวโพลนจากฟากฟ้ายังอยู่นอกเหนือจินตนาการและความเข้าใจไปไกลมาก พวกมันกำลังรู้สึกว่า โลกทัศน์และมุมมองต่อชีวิตของตนช่างไร้เดียงสา

ประสบการณ์ชีวิตในอดีตเริ่มถูกสั่นคลอน

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก จำต้องยอมรับความอ่อนหัดของตัวเอง และสะกดอารมณ์หดหู่เอาไว้ในใจก่อน

ไคลน์หยุดยืนหน้าทางเข้าภัตตาคารมะนาว

ตามด้วยการยกมือขวาเคาะ

ก็อก! ก็อก! ก็อก!

มันเคาะสามครั้งเป็นจังหวะ แต่ไม่มีสิ่งใดตอบสนองกลับมานอกจากความเงียบงัน

ถ้าไม่ใช่เพราะแสงเทียนสีเหลืองส่องลอดช่องว่างหน้าต่างและประตู ไคลน์คงคิดว่าภัตตาคารแห่งนี้เป็นตึกร้าง

ตึง! ตึง! ตึง!

ชายหนุ่มเคาะอีกสามครั้ง

ภายในร้านอาหาร ความเงียบงันยังคงครอบงำไม่แปรเปลี่ยน คล้ายกับทุกคนทำตามธรรมเนียมไม่ตอบสนองเสียงเคาะในยามสภาพอากาศเลวร้ายอย่างเคร่งครัด

ไคลน์ชักมือขวากลับและนำไปทาบไว้กับชายเสื้อโค้ทกระดุมสองแถว

จากนั้น มันโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ตามด้วยการใช้เข่าขวากระทุ้งใส่ประตู

เมื่อสิ้นเสียง ‘โครม!’ ประตูภัตตาคารเปิดออกทันทีในสภาพหมุดยึดหลุดกระเด็น

ฟ็อกซ์ในชุดทักซิโด้ ผู้เป็นเจ้าของใบหน้าอ้วนท้วน ยังคงยืนในจุดเดิม สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีซึ่งเลือกจะพักค้างคืน ได้เปิดประตูออกมาจ้องอย่างเงียบงัน

“ต้องการอะไร” สีหน้าฟ็อกซ์ปราศจากความฉุนเฉียวเหมือนช่วงก่อน เพียงแต่ในมือกำลังถือลูกโม่ดัดแปลงแน่น

ไคลน์มองไปรอบตัวด้วยเนตรวิญญาณ แต่ก็ไม่พบออร่าความชั่วร้ายจากมนุษย์ภายในอาคารแม้แต่คนเดียว

มันจ้องฟ็อกซ์อย่างใจเย็น ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของลูกค้ารายอื่นจนครบถ้วน

“ครอบครัวดิเมอดอร์อยู่ไหน”

ฟ็อกซ์พยายามระงับอารมณ์ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของมันคล้ายกับกำลังมีลมพายุเกรี้ยวกราดอาละวาดอยู่ภายใน มันยืนเงียบเช่นนั้นราวสองวินาที ก่อนจะเอียงคอในลักษณะผิดธรรมชาติและกล่าวเสียงเรียบ

“บนชั้นสอง… ยังเหลือโต๊ะใหญ่ของแขกต่างถิ่นอีกหนึ่งครอบครัว”

“เรียกพวกเขาลงมา” ไคลน์สั่งเย็นชา

ฟ็อกซ์เงียบงันสักพัก จนกระทั่งเห็นไคลน์ชักลูกโม่ดัดแปลงออกมาเล็งศีรษะตน

เจ้าของภัตตาคารสูดลมหายใจยาว ก่อนจะยอมส่งบริกรขึ้นไปพาครอบครัวดิเมอดอร์ลงมายังชั้นล่าง

“เกิดอะไรขึ้น” ดิเมอดอร์ชายอายุราวสามสิบ ผู้กำลังอยู่ในช่วงวันหยุดพักร้อนพร้อมกับภรรยาข้าวใหม่ปลามัน

ไคลน์ลดปากกระบอกปืนลงและพูดหน้านิ่ง

“ท่าเรือแบนชีมีเหตุการณ์ไม่ปรกติเกิดขึ้น คุณจะกลับไปกับพร้อมพวกผม หรือจะอยู่ร้านนี้ต่อ”

“เหตุการณ์ไม่ปรกติ?” ดิเมอดอร์ทวนคำพลางเหลือบมองเออร์ดี้·แบรนช์

มันพอจะทราบว่าอีกฝ่ายเป็นพ่อค้าส่งออกผู้มั่งคั่ง และจ้างบอดี้การ์ดร่วมทางมาด้วยจำนวนสามคน ฉะนั้น หากมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นจริง การอยู่ร่วมกับคนกลุ่มนี้ย่อมปลอดภัยมากกว่าตามลำพัง

สำหรับธรรมเนียมพิสดารของท่าเรือแบนชี มันมองว่าเป็นแค่นิทานหลอกเด็กเท่านั้น!

ดิเมอดอร์จับมือภรรยาใหม่และเดินไปทางประตูด้วยรอยยิ้มสุภาพ

“ทรัพย์สินของเราอยู่บนเรือทั้งหมด ดังนั้นเราจะไปกับพวกคุณ… ขอบคุณมากสำหรับการแวะมารับ”

มันกับภรรยาเดินผ่านไคลน์และกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ ก่อนจะไปรวมตัวกับครอบครัวแบรนช์ด้านหลัง

ไคลน์ลดปืนลงและก้มหัวให้ฟ็อกซ์เล็กน้อย

“ขออภัย”

เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มหันหลังกลับ และเห็นคลีฟส์กับคนอื่นกำลังถูกฉาบด้วยแสงสีเหลืองนวลจากด้านในภัตตาคาร

โครม! ประตูภัตตาคารมะนาวปิดสนิทอีกครั้งพร้อมกับสายลมหมุนวนแผ่วเบา

ไคลน์ตระหนักถึงบรรยากาศผิดแผก แต่เนื่องจากเนตรวิญญาณไม่พบสิ่งน่าสงสัย จึงปล่อยผ่านโดยไม่คิดสืบสวนลึกมากกว่านี้ เพราะเกรงว่าจะทำให้ ‘อันตรายซ่อนเร้น’ ของท่าเรือแบนชีปะทุออกมา

เมื่อกลับมายืนข้างเดนิส ไคลน์นับจำนวนคณะเดินทางในปัจจุบันด้วยความช่วยเหลือจากแสงตะเกียง

ครอบครัวดอนน่ามีสี่ บอดี้การ์ดอีกสาม รวมถึงคู่รักดิเมอดอร์และคนรับใช้…

ไคลน์ย้ายลูกโม่ดัดแปลงในมือขวาไปถือรวมกับไม้ค้ำในมืออีกข้าง ก่อนจะใช้มือขวาล้วงกระเป๋าเสื้อเพื่อสัมผัส ‘เข็มกลัดสุริยัน’ อย่างอ่อนโยน

ทันใดนั้น แสงสีทองเข้มได้ส่องประกายออกจากตัวไคลน์ แผ่ไปยังทุกคนรอบตัวในลักษณะคล้ายคลื่นน้ำ

ดอนน่าและคนอื่นๆ เริ่มรู้สึกคล้ายกับ กำลังอาบแดดใต้แสงอาทิตย์อบอุ่น ความหนาวเย็นในร่างลดทอนลงหลายระดับ

ความวิตกกังวลถูกขจัด คล้ายกับได้รับความกล้าหาญเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

ไม่เพียงเท่านั้น เศษเสี้ยวออร่าของโลกวิญญาณซึ่งเกิดจากการกินเนื้อหมักเกลือเมืองท่าดาเมียร์ ได้ถูกขจัดไปพร้อมกัน

พลัง ‘ออร่าสุริยัน’ สามารถเสริมความกล้าหาญของพวกพวกพ้องภายในรัศมียี่สิบเมตรพร้อมกับขจัดความชั่วร้ายในร่างกาย

ภายใต้การควบคุมด้วยพลังวิญญาณและความนึกคิด ไคลน์สามารถเลือกได้ว่าจะช่วยเป้าหมายคนใดบ้าง และมองข้ามเป้าหมายคนใดบ้าง

“แวะสำนักงานโทรเลขก่อน” ไคลน์เน้นย้ำ พลางย้ายปืนกลับมาถือในมือขวา ก่อนจะเดินนำทุกคนไปยังด้านหน้าสุด

เดนิสรู้งาน มันเดินขยับเฉียงมาด้านข้างโดยปล่อยให้คลีฟส์ เซซิล และทีก ประกบอีกสามมุมของขบวนแถว

คณะเดินทางรวมสิบห้าชีวิต… หากถูกโจมตีกะทันหันคงเลี่ยงความเสียหายได้ยาก เพราะนอกจากเดนิสก็ไม่มีใครช่วยแบ่งเบาภาระ…

เราควรทำยังไงดี…

ทันใดนั้น ไคลน์ฉุกคิดบางสิ่ง มือขวาเลื่อนปืนพกกลับไปเก็บในซองใต้รักแร้ และย้ายไม้ค้ำมาถือด้วยมือขวาแทน

ชายหนุ่มเลื่อนมือซ้ายล้วงหากล่องบุหรี่โลหะซึ่งกางกำแพงวิญญาณผนึกไว้ ก่อนจะเปิดฝ่าและนำนกหวีดทองแดงของอะซิกออกมาถือและควงเล่นเป็นครั้งคราว

ไคลน์เชื่อว่า ‘สัตว์ประหลาดหัวคน’ จะไม่เล็งเป้าหมายอื่นนอกจากนกหวีดทองแดงทรงโบราณอันนี้

ด้วยเจ้านี่ เราก็ไม่ต้องกังวลว่าจะช่วยสมาชิกคนอื่นไม่ทัน เฮ่อ…บทบาทของตัวแทงค์ช่างวุ่นวายซะจริง…

ไคลน์ถอนหายใจยาวและเริ่มเดิน

ทันใดนั้น ศีรษะน่ารังเกียจสามเศียรได้พุ่งออกจากสายหมอกเจือจางด้านหน้า ทั้งหมดตรงดิ่งมายังไคลน์ราวกับหัวลูกศร ไม่แยแสเป้าหมายอันโอชะโดยรอบเลยสักนิด

สามหัว…!

รูม่านตาเดนิสพลันหดตัว มันกังวลว่าสัตว์ประหลาดเกอร์มัน·สแปร์โรว์อาจลนลานจนจัดการไม่ทัน แต่ขณะเดียวกันก็อยากเห็นฝีมือแท้จริงของอีกฝ่าย

สามเลยหรือ…

ไคลน์ตวัดมือซ้ายคล่องแคล่ว โยนนกหวีดทองแดงของอะซิกลอยขึ้นไปในอากาศ

และไม่ผิดคาด ศีรษะน่ารังเกียจทั้งสามได้พุ่งเป็นวิถีโค้งขึ้นไปหาเป้าหมายหลักของมัน

ไคลน์ถอยกลับมาครึ่งก้าว พลางใช้มืออีกข้างล้วงจับเข็มกลัดสุริยันโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

ทันใดนั้น ในจุดของนกหวีดทองแดง กลุ่มก้อนเปลวเพลิงสีทองผุดขึ้นจากอากาศว่างเปล่าอย่างหนาแน่น บรรยากาศโดยรอบพลันท่วมท้นด้วยกลิ่นอายความศักดิ์สิทธิ์

“เพลิงแสงศักดิ์สิทธิ์!”

ศีรษะเน่าเปื่อยและเหี่ยวแห้งทั้งสามส่งเสียงกรีดร้องพร้อมเพรียง ก่อนจะกลายเป็นละอองเถ้าถ่านท่ามกลางเปลวเพลิงสีทอง

ไคลน์ขยับไปข้างหน้าสองก้าวเพื่อคว้านกหวีดทองแดงซึ่งกำลังร่วงหล่น

…ทำแบบนี้ได้ด้วยหรือ? ยังมีสมบัติวิเศษซ่อนอยู่อีกรึไง?

เดนิสยืนตัวแข็งไปสักพัก มันยังไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายจะจัดการได้ง่ายดายเช่นนี้

ดิเมอดอร์และภรรยาย่อมเห็นฉากเมื่อครู่เต็มสองตา คนหนึ่งยืนสั่นด้วยสีหน้าซีดเซียว ส่วนอีกคนซักถามด้วยริมฝีปากระริก

“ม…เมื่อครู่มันอะไรกัน”

ดอนน่ารีบหันไปมองและพยักหน้าขึงขัง

“ไว้ค่อยถามหลังจากถึงโมราขาวค่ะ”

เมื่อพูดจบ เด็กสาวยกนิ้วชี้ขึ้นมาทาบริมฝีปากในแนวตั้ง เป็นการเลียนแบบภาษากาย ‘เงียบก่อน’ ของลุงสแปร์โรว์

ดิเมอดอร์หวนนึกถึงบรรยากาศศักดิ์สิทธิ์รอบตัวชายหนุ่มด้านหน้าสุด จึงทำเพียงกลืนน้ำลายอึกใหญ่และกุมมือภรรยาไว้แน่น ส่วนคนรับใช้อื่นๆ ต่างก็ไม่กล้าแสดงความเห็น

คณะเดินทางยังคงเดินต่อไปบนถนนสลัวฉาบแสงจันทร์ สองฝั่งทางเดินมีเพียงบ้านเรือนมืดมิด ราวกับไม่เคยมีใครอาศัยอยู่

ดอนน่าสัมผัสได้ว่า สายตาหลายคู่กำลังมองตามการเคลื่อนไหวของทุกคน แต่ด้วยเหตุผลบางประการ พวกมันยังไม่กล้าปรากฏตัวออกมา

พวกมันหวาดกลัวลุงสแปร์โรว์!

เด็กสาวรีบบีบมือน้องชายแน่นและเดินจูงเข้าไปในวงล้อมอ้อมอกพ่อแม่

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งปรากฏตัวบนถนนตรงหน้า สวมเสื้อคลุมสีดำ ลำตัวโน้มมาด้านหน้าเล็กน้อยคล้ายเต็มกระโจนใส่ แสงจันทร์ช่วยเผยให้เห็นลำคอโชกเลือดอันปราศจากศีรษะ

แฮ่ก!

ร่างไร้หัวส่งเสียงหายใจคล้ายสัตว์ร้ายกำลังหายใจดัง พร้อมกับปรี่เข้าหาไคลน์ด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง

แต่จากตำแหน่งดังกล่าว มันต้องวิ่งผ่านเดนิสก่อนมาถึงไคลน์

แม่เย็*! เดนิสสบถพลางโบกแขนโยนก้อนเพลิงสีส้มอมเหลือง เป็นเวทมนตร์ไฟซึ่งเกิดการบีบอัดเพลิงเข้าไปหลายชั้น

บึ้ม!

ก้อนไฟปะทะร่างศพไร้หัว มันชะงักพร้อมกับเซถอยหลังไปสามก้าว

เสื้อผ้าไหม้เกรียม ผิวหนังถูกแผดเผา ตามชายเสื้อคลุมยังคงมีประกายไฟหลงเหลือ

แต่สำหรับสัตว์ประหลาดซึ่งตายไปแล้ว อาการบาดเจ็บเท่านี้ไม่มากพอจะทำให้สั่นคลอน

ทันใดนั้น เศษเปลวเพลิงตกค้างบนเสื้อคลุมสีดำ เกิดลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งอย่างไร้เหตุผล ปลายไฟลอยสูงขึ้นไปในอากาศ

ไคลน์ในเสื้อโค้ทกระดุมสองแถวโผล่ออกจากยอดเพลิงด้านบน อาศัยแรงโน้มถ่วงและพละกำลังส่วนตัว เสียบไม้ค้ำใส่ต้นคอชุ่มเลือดอย่างสุดแรง

ฉึก!

ปลายไม้ค้ำสีดำ ทะลวงเป็นเส้นตรงจากลำคอลงมาโผล่ใต้เป้ากางเกง

โครม!

ไคลน์เกร็งกล้ามเนื้อหลังและจับร่างของชายไร้หัวทุ่มลงกับพื้น

ฉวยโอกาสได้เปรียบ ชายหนุ่มเกร็งแขนข้างถือไม้ค้ำเพื่อตรึงมิให้ ‘ร่างเสียบไม้’ มีโอกาสขยับเขยื้อน ตามด้วยการถ่ายพลังวิญญาณเข้าไปในเข็มกลัดสุริยัน

เมื่อประเมินข้อมูลจากเนตรวิญญาณ มันทราบว่าพลัง ‘อัญเชิญแสงศักดิ์สิทธิ์’ ‘ฟาดฟันชำระล้าง’ และ ‘เพลิงแสงศักดิ์สิทธิ์’ ไม่รุนแรงพอจะจัดการกับสัตว์ประหลาดออร่าเขียวเข้มตนนี้ได้ จำเป็นต้องใช้วิธีอื่นแทน

ห้าวินาที. สี่วินาที. สามวินาที.

ชายหัวขาดพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่สภาพก็ไม่ต่างจากงูถูกตอกหมุดตรึงไว้กับพื้น

สองวินาที. หนึ่งวินาที!

ไคลน์อ้าปากพ่นถ้อยคำเฮอร์มิสโบราณ

“สุริยัน!”

เหนือร่างไร้หัว ประกายแสงระยิบระยับผุดจากความว่างเปล่า ก่อนจะควบแน่นกลายเป็นหยดน้ำสีขาวโพลนจำนวนมาก และโปรยปรายลงบนตัวชายหัวขาด

ฉ่า—! ฉ่า!

ควันสีเขียวเข้มปะทุท่วมท้น ไคลน์รีบปล่อยมือจากไม้ค้ำและขยับหลบไปด้านข้างสองก้าว

ในระหว่างนั้น ‘ฝน’ โปรยปรายได้ทำให้ร่างกายของสัตว์ประหลาดชักกระตุกรุนแรง

ผ่านไปสักพัก เหตุการณ์สงบลงพร้อมกับการละลายหายไปของศพไร้หัว เหลือเพียงบ่อเลือดแดงฉานข้นคลั่ก

ไม่มีตะกอนพลัง… หมายความว่าเจ้านี่ไม่ใช่ศัตรูตัวจริง…

อ้างอิงตามทฤษฎีคงเป็นสัตว์รับใช้…

ไคลน์ดึงไม้ค้ำกลับและหันไปหาทุกคน

“เท่มาก!” แดนตันอุทาน

ดวงตาของดอนน่าเองก็กำลังเปล่งปลั่ง

ยังคงใช้สมบัติวิเศษเป็นหลัก… แต่การหายตัวไปโผล่ด้วยประกายเพลิงคือพลังพิเศษของเส้นทาง ถือเป็นพวกรับมือได้ยาก…

เดนิส·เพลิงพิโรธพลันโล่งใจและภูมิใจว่าตนฉลาดมากเพียงใด กับการไม่เลือกเป็นศัตรูกับเกอร์มัน·สแปร์โรว์ส่งเดช

ราวเจ็ดถึงแปดนาทีถัดมา คณะเดินทางซึ่งเก็บกวาดการโจมตีเพิ่มอีกสองระลอก ได้มาถึงสำนักงานโทรเลขประจำท่าเรือแบนชี

คลีฟส์อาสาเดินไปเคาะประตู

“ใคร?” เสียงผู้หญิงอ่อนโยนดังเอื่อย

“พวกเรากำลังตามหามิสเตอร์ไอร์แลนด์ กัปตันของโมราขาว” คลีฟส์ตอบ

ท่ามกลางค่ำคืนเงียบงัน หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่เร่งรีบ

“เขาและต้นเรือเข้าไปหลบพายุในวิหารด้านข้าง”

เสียงของเธอค่อนข้างแปลก… หรือพูดในลักษณะนี้เป็นปรกติอยู่แล้ว?

ไคลน์โยนเหรียญทองเพื่อทำนายยืนยันว่าอีกฝ่ายไม่ได้โกหก

เมื่อคณะเดินทางกำลังจะจากไป ผู้หญิงด้านในสำนักงานกล่าวด้วยเสียงลังเล

“พวกคุณ… ช่วยฝากข้อความไปถึงคนคนหนึ่งแทนฉันได้ไหม เขาเป็นเพื่อนร่วมงาน แต่ออกไปข้างนอกก่อนพายุจะเข้า จากนั้นก็ไม่กลับมาอีกเลย ชื่อของเขาคือ… ฟราโว·คอร์ท”

……………………

ราชันเร้นลับ 510 : บิชอปผู้กลับมา

โดย

Ink Stone_Fantasy

ฟราโว·คอร์ท…

คลีฟส์ยังไม่ตอบหญิงสาวด้านในสำนักงานโทรเลขกลับไป เพียงหันไปทางเกอร์มัน·สแปร์โรว์เพื่อรอการตัดสินใจของอีกฝ่าย

ในสายตาของนักผจญภัยมากประสบการณ์ กลุ่มคนเกินหนึ่งโหลกำลังหาทางกลับไปยังโมราขาวอย่างปลอดภัย เพียงเท่านี้ก็ถือเป็นงานยากเต็มกลืนแล้ว จึงไม่สามารถ และไม่ควร เสียสมาธิไปกับภารกิจตามหาคนหาย

อย่างไรก็ตาม มันย่อมตระหนักว่าเสาหลักในปัจจุบันของคณะเดินทางคือเกอร์มันสแปร์โรว์และเดนิส·เพลิงพิโรธ ดังนั้น การตัดสินใจจึงขึ้นอยู่กับพวกเขาเป็นหลัก

ไคลน์เงียบงันสักพัก ก่อนจะตอบเสียงเรียบ

“เขามีลักษณะเป็นอย่างไร”

ชายหนุ่มมองว่า การรวบรวมข้อมูลอาจสร้างประโยชน์ได้ในอนาคต เบาะแสเพียงเล็กน้อยสามารถช่วยให้หลุดพ้นจากเกาะหมอกจางและลมพายุรุนแรงแห่งนี้ จึงหยั่งเชิงกลับไปพอเป็นพิธี เพราะไม่มีอะไรให้เสียหาย

ขณะซักถาม ไคลน์เตือนตัวเองมิให้ใจอ่อน ไม่อย่างนั้น ตนอาจเผลอไปขุดคุ้ยโดน ‘อันตรายซ่อนเร้น’ ของท่าเรือแบนชีเข้า

ด้วยสาเหตุดังกล่าว ไคลน์คอยต้องรักษาสมดุลระหว่างการสืบหาข้อมูล และการเพิกเฉยต่อสิ่งผิดปรกติ ห้ามเอนเอียงไปทางใดทางหนึ่งเด็ดขาด คล้ายกับกำลังเดินบนคานทรงตัว

สิ่งนี้จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก เพราะไม่มีใครสามารถหยั่งรู้อนาคต ไม่มีคำว่าผิดหรือถูก การตัดสินใจทั้งหมดจึงเกิดจากพื้นฐานประสบการณ์ของไคลน์เพียงอย่างเดียว โดยความพลาดพลั้งสามารถเกิดขึ้นทุกเมื่อ

ประเด็นดังกล่าวทำให้ศีรษะของชายหนุ่มเริ่มปวดแปลบ สมองของมันประมวลผลรวดเร็วกว่าในยามปรกติหลายเท่า

ท่ามกลางบรรยากาศมืดสนิทและสายหมอกเจือจาง ประตูของสำนักงานโทรเลขยังคงปิดและลงกลอนมิดชิด โดยมีเสียงเอื่อยของหญิงสาวเด็ดเล็ดลอดกลับมา

“เขาหน้าตาดีมาก มีดวงตาสองดวง หูสองใบ จมูกหนึ่ง และปากหนึ่ง”

นี่คือคำตอบ? ผู้หญิงคนนี้ยังปรกติดีจริงหรือ? และเหนือสิ่งอื่นใด ทำไมเธอถึงไม่รักษาประเพณีของชาวเมือง? ทำไมถึงกล้าตอบสนองต่อเสียงเคาะประตู!

เดนิสเกิดอยากจะพังประตูเข้าไปสำรวจสภาพภายในสำนักงานโทรเลขให้รู้แล้วรู้รอด

ทันใดนั้น มันเหลือบเห็นเกอร์มัน·สแปร์โรว์ยกมือขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับกดหมวกและเดินไปยังอีกทางหนึ่ง

“วิหารวายุสลาตัน” ไคลน์เอ่ยชื่อปลายทางของตนสั้นกระชับ

มันไม่สนใจความผิดปรกติของหญิงสาวในสำนักงานโทรเลข เฉกเช่นการทำเป็นไม่สนใจความผิดปรกติของเจ้าของภัตตาคารมะนาวและแขกคนอื่นของร้าน

ลมพายุเริ่มซาลง สายหมอกก็จางลงมากเช่นกัน เมื่อเดินเข้าใกล้ไป แสงเทียนจากวิหารวายุสลาตันกำลังส่องลอดออกจากหน้าต่างชั้นบน จนดูคล้ายหอประภาคารท่ามกลางลมพายุไม่มีผิด

หลังจากไคลน์ใช้ ‘ออร่าสุริยัน’ อีกครั้ง ดอนน่าและคนอื่นๆ ต่างได้รับความกล้าหาญกลับคืนมา คล้ายกับการยื่นฟางลงไปช่วยคนกำลังจะจมน้ำ ทุกคนกำลังเร่งฝีเท้าอย่างเป็นระเบียบท่ามกลางบนถนนอันปราศจากผู้คน

เพียงไม่นาน ดอนน่าและคนอื่นเดินมาหยุดยืนด้านนอกวิหารวายุสลาตัน แต่ประตูอยู่ในสภาพถูกปิดสนิทอย่างแน่นหนา ไม่มีช่องเล็ดลอดผ่านเข้าออก

ชายหนุ่มชำเลืองสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งพายุบนประตู ก่อนจะใช้หลังมือกระแทกบานประตูไม้สามครั้ง

ก็อก! ก็อก! ก็อก!

เสียงของผู้ชาย เจือความหวาดระแวง ดังเล็ดลอดออกมาทางช่องว่างประตู

“ใคร?”

“เกอร์มัน·สแปร์โรว์” ไคลน์ไม่อ้อมค้อม

หลังจากได้ยินเสียง ชายหนุ่มมั่นใจหลายส่วนว่าอีกฝ่ายคือกัปตันไอร์แลนด์

“มาทำอะไร?” ไอร์แลนด์ยิงคำถามโดยยังไม่เปิดประตู

ไคลน์ยกไม้ค้ำพลางมอบคำตอบใจเย็น

“คุณช่วยจ่ายค่าชดเชยของผับฉลามขาวแทนผม”

ไอร์แลนด์ทั้งประหลาดใจและขบขัน พลางยืนยันได้ว่า อีกฝ่ายคือเกอร์มัน·สแปร์โรว์ตัวจริง เพราะถ้าเป็นสัตว์ประหลาดชนิดอื่นจำแลงกายมา คงไม่มีทางทราบถึงความลับของคนทั้งสอง

อย่างไรก็ตาม ไอร์แลนด์ยังลังเลและไม่กล้าเปิดประตูไปอีกสักพัก จนกระทั่งได้ยินเสียงของคลีฟส์ เออร์ดี้ และดอนน่า จึงค่อยบอกให้ต้นเรือ·แฮร์ริสปลดล็อกกลอนประตูบานใหญ่

เสียงประตูไม้เสียดสีดังกังวาน ไคลน์เห็นไอร์แลนด์ในหมวกพับทรงทหารเรือ กำลังถือดาบตรงในมือข้างหนึ่ง และปืนคาบศิลาในมืออีกข้าง

“ในนี้มีอะไรผิดปรกติบ้างไหม” หลังจากกวาดสายตาหนึ่งครั้ง ชายหนุ่มซักถาม

ไอร์แลนด์ขยับไปด้านข้างเพื่อหลบให้ดอนน่าและคนอื่นเดินผ่านเข้าไป ตามด้วยการชี้ไปทางโถงสวดมนต์ใหญ่

“คนรู้จักของผม นักบวชเจสซ์ เสียชีวิตด้านในโถงสวมมนต์ ในสภาพศีรษะแยกออกจากร่างกาย… บิชอปมิลเลอร์หายตัวไป รวมถึงนักบวชและคนงานอื่นๆ ของวิหารด้วย”

นักบวชเสียชีวิต บิชอปหายตัว และวิหารไม่มีใครอาศัยอยู่?

ไม่มีอะไรปรกติเลยสักอย่างเดียว…

ไคลน์ยืนถือนกหวีดของแดงเย็นเฉียบของมิสเตอร์อะซิก พลางวิเคราะห์สถานการณ์รอบตัวอย่างเยือกเย็น

แน่นอน ชายหนุ่มย่อมทราบว่า นักบวชและบิชอปไม่ใช่กำลังหลักของมุขมณฑลศาสนา ใต้วิหารจะต้องมีฐานลับของหน่วย ‘ทูตพิพากษา’ ซ่อนอยู่ ประกอบด้วยผู้วิเศษจำนวนหกถึงแปดคน และสมบัติปิดผนึกระดับ 3 อีกจำนวนหนึ่ง ต่อให้เป็นครึ่งเทพ ก็ใช่ว่าจะจัดการเก็บกวาดทุกคนได้ในเวลาอันสั้นโดยไม่มีใครรู้ตัว

ขอเพียงพวกเขายื้อชีวิตและนำสมบัติปิดผนึกออกมาใช้ได้ทัน ปัญหาคงไม่ร้ายแรงเกินไปนัก… เช่นนั้นแล้ว หน่วยทูตพิพากษากำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้?

จากประสบการณ์สมัยยังเป็นเหยี่ยวราตรี ไคลน์พอจะคาดเดาพฤติกรรมและแบบแผนของหน่วยพิเศษอื่นๆ ได้บ้าง

ระหว่างนั้น มันเดินตามไอร์แลนด์เข้าไปในโถงสวดมนต์ขนาดใหญ่ และตรวจดูศพของนักบวชเจสซ์อย่างละเอียด

เจสซ์ถูกฆ่าเหี้ยมโหด ศีรษะขาดออกจากร่างกายทั้งเป็น แตกต่างจากสัตว์ประหลาด ‘ศีรษะ’ ด้านนอก พวกมันยังมีหลอดอาหารติดกับหัว แต่ของเจสซ์กลับไม่มี

ท่ามกลางเนตรวิญญาณ ไคลน์มองไม่เห็นเศษเสี้ยวดวงวิญญาณของนักบวชเจสซ์ การประกอบพิธีกรรมสื่อวิญญาณจึงไม่น่าจะประสบผลสำเร็จ

เจสซ์ต้องถูกฆ่าด้วยวิธีการพิเศษ หรือไม่ก็ถูกทำลายดวงวิญญาณทิ้งภายหลัง… แตกต่างจากพฤติกรรมของสัตว์ประหลาดด้านนอกค่อนข้างมาก…

มีใครบางคนรีบร้อนอยากให้เจสซ์ตาย?

ไคลน์เริ่มแตกประเด็นน่าสงสัย

ชายหนุ่มมองว่า การหายไปของดวงวิญญาณเจสซ์มีความเป็นได้สองสาเหตุ

ข้อแรก บางสิ่งในห้องใต้ดิน อาจเป็นสมบัติปิดผนึกมีสัญญาณชีพของโบสถ์ เกิดหลุดออกมาและพบกับเจสซ์เข้าพอดี โดยพลังของมันมีลักษณะทำลายดวงวิญญาณโดยตรง หลังจากนั้น เมื่อสมบัติปิดผนึกหลบหนีไปออกเพ่นพ่านด้านนอกวิหาร ทูตพิพากษาและบิชอปจึงผนึกกำลังกันตามล่าชนิดพลิกเกาะขึ้นมาสืบหาเบาะแส ส่วนคนรับใช้อาจถูกต้อนให้ลงไปหลบในห้องใต้ดิน โดยยังเหลือทูตพิพากษาอีกเล็กน้อยคอยคุ้มกัน

แต่เหตุผลข้อนี้ไม่ตอบโจทย์ว่า เพราะเหตุใดชาวเมืองส่วนใหญ่ถึงมือพฤติกรรมผิดแผก

ข้อสอง พิธีกรรมโบราณเกี่ยวกับการบูชา ‘เทพสภาพอากาศ’ ได้ถูกรื้อฟื้นขึ้นมาใหม่ในหมู่ชาวเมืองแบนชี ศีรษะสัตว์ประหลาดบินได้สอดคล้องกับรายละเอียดของพิธีกรรม ซึ่งว่าด้วยการแบ่งเลือดเนื้อของเหยื่อสังเวยให้ทุกคนอย่างเท่าเทียม รวมถึงการนำกะโหลกศีรษะไว้กึ่งกลางบนแท่นบูชา

ด้วยเหตุผลบางประการ ชาวบ้านกลุ่มนี้ได้บุกเข้ามาฆ่าเจสซ์ถึงในโบสถ์ โดยถึงแม้จะชาวบ้านกลุ่มอื่นล้วนทราบความจริงทั้งหมด แต่ทุกคนเลือกจะนิ่งเงียบ

พวกมันคงบุกโจมตีฐานใต้ดินของทูตพิพากษาและเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือดขึ้นระหว่างสองฝ่าย ฝั่งชาวบ้านได้เปลี่ยนให้นักบวชและคนงานกลายเป็น ‘สัตว์รับใช้’ เหมือนกับตัวด้านนอก จากนั้นก็ปะทะกับทูตพิพากษาและบิชอป ผู้มีสมบัติปิดผนึกคอยสนับสนุน อย่างรุนแรง

อย่างไรก็ตาม เรายังไม่ควรตัดความเป็นไปได้ว่า กลุ่มนักบวชและคนงานอาจแค่หลบหนีลงไปในชั้นใต้ดินอย่างปลอดภัย และได้รับความคุ้มครองจากทูตพิพากษา เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝันหลังจากนั้น…

หากตัดสินจากสภาพศพของเจสซ์ ข้อสองมีโอกาสเป็นไปได้มากกว่า…

ในเวลาเช่นนี้ การลงไปสำรวจฐานทัพลับใต้ดินมีแต่จะได้รับอันตราย

เรื่องนี้ย่อมเข้าใจได้ พวกมันมิได้แสดงท่าเป็นมิตรกับคนแปลกหน้าเป็นทุนเดิม โดยเฉพาะกลุ่มผู้วิเศษนอกกฎหมาย…

นอกจากนั้น กำลังรบของฝ่ายเราก็มีขีดจำกัดมาก…

ไคลน์จ้องศพนักบวชสักพัก ก่อนจะพบว่าตะกอนพลังค่อยๆ รวมตัวจนกลายเป็นผลึกอัญมณีสีน้ำเงิน

ชายหนุ่มเบือนหน้าหนี ไม่อยากเป็นศัตรูกับโบสถ์วายุสลาตันอันเกรี้ยวกราดด้วยเหตุผลเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปกล่าวกับไอร์แลนด์และต้นเรือ·แฮร์ริส

“พวกเรากลับไปขึ้นเรือกันก่อน”

ไคลน์โยนเหรียญทองทำนาย และได้รับคำตอบว่าด้านล่างไม่มีการต่อสู้เกิดขึ้น

มันไม่สนว่าฐานทัพลับข้างล่างจะมีทูตพิพากษาคอยคุ้มกันทั้งหมดกี่คน แต่เนื่องจากฐานดังกล่าวไม่เหมาะแก่การต่อสู้ยืดเยื้อหรือพักอาศัยเป็นเวลานาน ไคลน์จึงดีดเหรียญทำนายเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ ตนจะได้เลือกเดินบนเส้นทางถูกต้อง

“ตกลง!” ไอร์แลนด์ไม่ลังเล มันซ่อนตัวอยู่ในนี้เป็นเวลานานเพื่อรอให้จุดเปลี่ยนของเหตุการณ์มาถึง และนี่คือเวลาดังกล่าว

หากพวกมันกลับโมราขาวไปได้ บนเรีอลำนั้นจะมีปืนใหญ่และกะลาสีจำนวนมาก ย่อมทนต่อการบุกโจมตีได้เป็นอย่างดี

หลังจากนั่งพักเอาแรง คณะเดินทางถึงคราวเคลื่อนย้ายตำแหน่ง

เนื่องจากมีไอร์แลนด์และแฮร์ริสเพิ่มเข้ามา การอารักขาพลเรือนจึงทำได้ง่ายขึ้น ไคลน์เก็บนกหวีดทองแดงเข้ากระเป๋า เพราะไม่ต้องการควงเล่นเพื่อรนหาความตาย

“ควรแวะส่งโทรเลขไปหาสำนักงานใหญ่ของโบสถ์วายุสลาตันไหม? รายงานให้พวกเขาทราบถึงสถานการณ์บนเกาะแบนชี”

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ไอร์แลนด์เสนอแนะอย่างรอบคอบ

หากใช้วิธีดังกล่าว ต่อให้สถานการณ์เลวร้ายสักเดียวกัน แต่ถ้ายื้อเวลาไว้ได้สักพัก ความช่วยเหลือก็จะถูกส่งมาถึงในภายหลัง

ไคลน์ไม่คัดค้าน เพียงเดินนำท่ามกลางสายหมอกจางและกล่าวเสียงเรียบ

“สำนักงานโทรเลขอยู่ไม่ไกล”

ฟู่ว! เดนิสเพลิงพิโรธถอนหายใจผ่อนคลาย

แต่ทันใดนั้น หัวใจของมันพลันเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ

เดนิสเริ่มกังวลว่า หากโบสถ์วายุสลาตันส่งคนมาตรวจสอบข้อเท็จจริง และพบว่าโจรสลัดคนดังอย่างตนมีบทบาทสำคัญช่วยให้ทุกคนพ้นจากวิกฤติ มันมองว่า ตนมีสิทธิ์ถูกขังไว้ในโมราขาวขณะแล่นกลางทะเล

จริงอยู่ เราอาจช่วยคนบริสุทธิ์ไว้มากจากเหตุการณ์คราวนี้ แต่ทูตพิพากษาคงมิได้สนใจข้อเท็จจริง…

แถมเรายังเป็นโจรสลัด…

เดนิสกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่พักใหญ่ ก่อนจะได้ข้อสรุปให้ตัวเองว่า ไว้เอาตัวรอดจากความเดือดร้อนตรงหน้าให้ได้เสียก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากัน

หลังจากเดินเท้าไปสักพัก ขณะสำนักงานโทรเลขปรากฏตัวในระยะสายตา สายตาของทุกคนพลันหันไปมองแสงสว่างสีเหลืองนวลท่ามกลางสายหมอกจางทันที

อีกฝ่ายคือชายวัยกลางคน ถือโคมไฟ

มันสวมชุดคลุมสีน้ำเงินเข้มของบิชอป ปักลวดลายสายลม สายฟ้า และคลื่นทะเล ศีรษะก้มต่ำเล็กน้อย ลมหายใจคล้ายกับกำลังเหนื่อยหอบ

ไอร์แลนด์จ้องมองพลางอุทาน

“บิชอปมิลเลอร์?”

ชายวัยกลางคนเงยหน้า และยกตะเกียงขึ้นมาในระดับสายตา

“ไอร์แลนด์?”

โดยไม่ต้องกล่าวสิ่งใด ไคลน์รีบหลบทางให้ไอร์แลนด์เดินเข้าไปจัดการธุระแทน เนื่องจากชายหนุ่มไม่ต้องการเป็นจุดสนใจในสายตาโบสถ์วายุสลาตันอันเกรี้ยวกราด

เดนิสหดคอให้ตัวเตี้ยลง และอาศัยรูปร่างอ้วนท้วนของเออร์ดี้ช่วยบัง

“ท่านบิชอป ผมเห็นเจสซ์เสียชีวิตภายในวิหาร เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” ไอร์แลนด์ไม่ใช่ไก่อ่อน มันซักถามโดยยังเว้นระยะห่าง

บิชอปมิลเลอร์ไอแห้งสองครั้ง

“ประเพณีเก่าแก่คืนชีพกลับมา ชาวเมืองซึ่งเป็นสมาชิกของลัทธิชั่วร้ายผู้มีเลือดสกปรกไหลเวียนอย่างเข้มข้น กำลังเตรียมสังเวยคนเป็นและแบ่งปันเลือดเนื้อซึ่งกันและกันอย่างเท่าเทียม เจสซ์พบความผิดปรกติได้ก่อนใคร จึงถูกฆ่าปิดปากเป็นรายแรก มาถึงขั้นนี้ คงปิดบังไม่ได้แล้ว… พวกมันใช้พิธีกรรมเพื่อเปลี่ยนสภาพอากาศให้เลวร้ายและบุกโจมตีวิหาร แต่ก็ยังพ่ายแพ้ต่อพวกเราอย่างหมดรูป จึงรีบหนีขึ้นไปยังยอดเขาโดยมีทูตพิพากษาไล่ตามไป อย่างไรก็ตาม ฉันบาดเจ็บหนักในการต่อสู้ เมื่อตระหนักว่าสู้ต่อไปไม่ไหว จึงกะเผลกกลับมาตามลำพังอย่างเชื่องช้า”

ขณะเล่า แสงสว่างพลันวูบวาบมาจากจุดห่างไกล ราวกับบริเวณดังกล่าวกำลังเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด

ด้วยความช่วยเหลือจากแสงสว่าง ไคลน์และคนอื่นเริ่มมองเห็นยอดเขาซึ่งมีสายหมอกเจือจางปกคลุม ท้องฟ้าด้านบนในจุดดังกล่าว มีเมฆฝนฟ้าคะนองกำลังก่อตัว

ฉากดังกล่าวช่วยยืนยันคำพูดของบิชอปมิลเลอร์ได้ในระดับหนึ่ง

ขณะไอร์แลนด์กำลังจะเดินเข้าไปเพื่อพยุงบิชอปสภาพร่อแร่ มุมสายตาของมันเหลือบเห็นเกอร์มัน·สแปร์โรว์หยิบเหรียญทองออกมาและบ่นพึมพำ

“ชายคนนี้เป็นตัวอันตราย”

กิ้ง!

เหรียญทองลอยขึ้นฟ้าและตกลงบนฝ่ามืออย่างนุ่มนวล

ด้าน ‘หัว’ เท่ากับหงายขึ้น

ผลลัพธ์ออกมาเป็น ‘ใช่’ !

บิชอปหันมาจ้องไคลน์พร้อมกับเปลี่ยนดวงตาให้กลายเป็นสีแดงสว่าง

……………………