ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1487-1490

 บทที่ 1487 : ไวรัส CIH ถือกำเนิด!

โดย

Ink Stone_Fantasy

วันต่อมา

ไฟสงครามแผ่กระจาย

เครือข่ายอินเตอร์เน็ตจีนแปรสภาพเป็นสมรภูมิ แฮกเกอร์ต่างชาติที่เข้าร่วมการล้างแค้นของเกาหลีครั้งนี้ยิ่งมายิ่งมาก ถือโอกาสตีชิงตามไฟ!

500!

1,000!

2,000!

จำนวนแฮ็กเกอร์ที่เข้าร่วมงานนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

สำนักข่าวซินหัวจากประเทศจีน ‘จีนเผชิญกับภัยคุกคามทางไซเบอร์ที่รุนแรงที่สุด!’

นิวยอร์กไทมส์จากสหรัฐอเมริกา ‘การโจมตีของกลุ่มแฮกเกอร์ครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์’

โทรทัศน์เกาหลี ‘เครือข่ายแฮกเกอร์นานาชาติบุกเข้าเครือข่ายอินเตอร์เน็ตจีนครั้งใหญ่!’

สื่อญี่ปุ่น ‘อินเตอร์เน็ตจีนเผชิญกับวิกฤติครั้งสำคัญ!’

คนในวงการ ประชาชน สื่อและทั่วโลกเฝ้าติดตามสถานการณ์ล่าสุดที่เกิดขึ้นในมหาสงครามแฮกเกอร์ครั้งนี้!

……

ตอนเช้า

ที่บ้านของครอบครัวคุณอู๋

อู๋ฉางเหอนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยสีหน้าไม่น่าดูอย่างยิ่ง

หลี่ฉินฉินยกซาลาเปาที่เพิ่งนึ่งเข้ามาสองถาด “เย่น้อย กินข้าวเช้าสิ”

เสียงของจางเย่ดังมาจากชั้นสอง “แม่ เดี๋ยวลงไปครับ”

อู๋เจ๋อชิงออกมาก่อน “พวกเรากินกันก่อนเถอะค่ะ”

“รอเย่น้อยด้วยสิ” หลี่ฉินฉินมองค้อนเธอ

อู๋เจ๋อชิงยิ้ม “เขากำลังยุ่งน่ะค่ะ เดี๋ยวก็ลงมากินเองนั่นแหละ”

หลี่ฉินฉิน “ยุ่งยังไงก็น่าจะมากินก่อนสิ เย่น้อย เร็วเข้า เรารอเธอกันอยู่นะ”

ตอนนั้นเองจางเย่ก็แบกโน้ตบุ๊กลงมาด้วย วางบนโต๊ะ พิมพ์อย่างรวดเร็วพลางยิ้ม “ใกล้เสร็จแล้วครับ”

อู๋ฉางเหอ “แกยังไม่ได้นอนเรอะ?”

จางเย่ยิ้ม “มีเรื่องต้องทำน่ะครับ”

“เธอนี่นะ ทำงานไม่คิดชีวิตจริงๆ” หลี่ฉินฉินบ่น

ไม่กี่นาทีต่อมา

จางเย่ก็พิมพ์โค้ดสุดท้ายเสร็จ หลังตรวจทานแล้วก็กดปุ่มเอนเทอร์พลางหัวเราะฮะๆ ปิดโน้ตบุ๊กแล้วเอ่ย “เอาล่ะ กินกันเถอะ”

อู๋เจ๋อชิงถาม “เสร็จแล้วเหรอ?”

จางเย่ “เรียบร้อยแล้ว”

……

ต่างประเทศ

ในกลุ่มแชทลับกลุ่มหนึ่ง

นี่คือฐานบัญชาการชั่วคราวของกลุ่มแฮกเกอร์นานาชาติ

“QC ลากถ่วงพวกมันไว้”

“ได้”

“โจเซฟ ทางนั้นต้องพึ่งนายแล้วนะ”

“รับทราบ”

“เว็บไซต์กำลังจะล่มแล้ว”

“ฮาๆ ทุกคนสู้ๆ!”

“ได้แล้ว จัดการได้อีกหนึ่ง!”

“เยี่ยมมาก QC ไปเป้าหมายต่อไปเลย!”

“QC?”

“QC ตอบด้วย!”

“QC ล่ะ? ทำไมออฟไลน์ไปแล้ว?”

“จิน QC เป็นยังไงบ้างน่ะ?”

“จิน?”

“ไปไหน?”

“เล่นบ้าอะไรเนี่ย!”

“QC! จิน! ตอบ! รีบตอบกลับด้วย!”

“ไม่ดีแน่ มีปัญหาแล้ว!”

หนึ่งคน!

สิบคน!

ร้อยคน!

เหล่าแฮกเกอร์ออฟไลน์กันไปทีละกลุ่ม!

สัญญาณขาด การเชื่อมต่อถูกตัด นี่คือสิ่งที่แฮกเกอร์กลัวที่สุด เพราะนั่นมักหมายถึงหายนะ สาเหตุเป็นไปได้มากมาย ตั้งแต่มีปัญหาที่อินเตอร์เน็ต ตัวแฮกเกอร์จงใจปิดการเชื่อมต่อ คอมพิวเตอร์เสีย หรือถูกตำรวจควบคุมไป ถ้าเป็นเหตุแรกคงไม่มีอันตรายอะไรนัก แต่ทุกคนทราบว่าเป็นไปไม่ได้ ถ้ามีปัญหาแค่คนเดียวยังพอรับได้ แต่คนสิบคนร้อยคนมีปัญหาพร้อมกันแบบนี้ ต้องไม่ใช่เหตุบังเอิญแน่!

“SUN？”

“SUN พูดอะไรหน่อย!”

“SUN ก็ติดต่อไม่ได้แล้ว!”

“นี่มันอะไรกัน?”

“ใครทำ?”

“สมควรตาย เกิดอะไรขึ้น?”

“ถอย! รีบถอยก่อนเร็ว!”

เหล่าแฮกเกอร์นานาชาติแตกตื่น พวกเขารีบส่งสัญญาณถอยทัพฉุกเฉิน แต่ก็สายไปแล้ว!

……

ที่เกาหลี

SUN ได้แต่มองข้อมูลในฮาร์ดดิสก์คอมพิวเตอร์ถูกทำลายลงไปอย่างรวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้นยังสร้างความเสียหายให้กับฮาร์ดดิสก์อย่างถาวรเพราะถูกเขียนทับด้วยไฟล์ขยะ!

จบแล้ว!

ทุกอย่างไม่เหลือแล้ว!

“ใคร?”

“แม่งเป็นใครกัน?”

……

ที่อเมริกา

JOHN คำรามลั่น

ไบออสพังไปแล้ว!

คอมพิวเตอร์เปิดเครื่องไม่ติด หมดหนทางเคลื่อนไหว หมดหนทางซ่อมแซม!

“ใครเป็นคนทำกัน?”

“สมควรตายเอ๊ย!”

……

ที่ฝรั่งเศส

โจเซฟมีสีหน้าตื่นตะลึง!

“ข้อมูลของฉัน!”

“เกิดอะไรขึ้น?”

“เป็นใครกันที่ลงมือ?”

……

ที่ญี่ปุ่น

โอดะเอามือกุมหัว!

“ทำไม?”

“ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?”

“ไบออสเจ๊งเนี่ยนะ?”

“นั่นมันฮาร์ดแวร์นะเลยนะ! ทำได้ยังไงกัน!”

……

กองทัพแฮกเกอร์จีน

“ไปไหนกัน?”

“ทำไมพวกแฮกเกอร์ต่างชาติไปกันหมดแล้วล่ะ?”

“ไม่เหลือแล้วเหรอ? ถอยกันหมดเลย?”

“ทำไมถึงหายไปกันหมดได้?”

……

แค่ชั่วโมงเดียว!

กลุ่มแฮกเกอร์ต่างชาติก็โดนกวาดจนเหี้ยน!

ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!

ไม่มีใครรู้ว่าสรุปแล้วเกิดอะไรขึ้น!

แค่พริบตา แค่กการลงมือครั้งเดียว กลุ่มแฮกเกอร์นานาชาติก็หายสาบสูญ ทิ้งไว้แต่ฝูงชนที่สับสนงุนงง!

เงียบ!

เหล่าผู้สังเกตุการณ์ศึกเงียบกริบกันหมด!

เงียบจนน่ากลัว ความพรั่นพรึงต่อความไม่รู้คือสิ่งที่ทรมานที่สุด!

หนึ่งชั่วโมง

สามชั่วโมง

ห้าชั่วโมง

ในที่สุด บ่ายวันนั้นก็ออกข่าวหนึ่งที่สามารถสะเทือนโลก!

อเมริกาออกประกาศฉุกเฉิน!

รัฐบาลเกาหลีออกประกาศฉุกเฉิน!

สำนักความมั่นคงไซเบอร์ของจีนออกประกาศฉุกเฉิน!

ญี่ปุ่นออกประกาศเตือนภัยไวรัสคอมพิวเตอร์ฉุกเฉิน!

สำนักความมั่นคงทางไซเบอร์ทั่วโลกร่วมกันออกแถลงการณ์ว่าพวกเขาพบไวรัสคอมพิวเตอร์ชนิดใหม่ที่ทำการเขียนทับ 2,048 เซกเตอร์แรกของฮาร์ดดิสก์ ตั้งแต่บันทึกการบูทเครื่องของฮาร์ดดิสก์ที่ถูกบรรจุไปด้วยข้อมูลขยะจนเข้าถึงข้อมูลในฮาร์ดดิสก์ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังทำให้ไบออสบนเมนบอร์ดเสียหาย ยังผลให้เกิดความเสียหายต่อตัวฮาร์ดแวร์ หลังทำการวิเคราะห์แล้วพบว่าอัตราการติดเชื้อไวรัสชนิดนี้สูงมาก แต่เนื่องจากผู้สร้างผูกพันข้อจำกัดบางประการไว้จึงระบาดเพียงในกลุ่มจำกัดเท่านั้น ส่วนข้อจำกัดนั้นเลือกเป้าหมายอย่างไรยังไม่ทราบได้ นี่คือไวรัสคอมพิวเตอร์ที่ร้ายแรงที่สุดในโลกเท่าที่เคยมีมา และยังเป็นไวรัสตัวแรกที่สร้างความเสียหายได้ถึงระดับฮาร์ดแวร์!

แม้ว่าไวรัสชนิดนี้ยังไม่แพร่กระจายเป็นวงกว้าง แต่หลายประเทศทั่วโลกก็ต้องเหงื่อกาฬแตกพลั่กและรีบตั้งค่าเตือนภัยระดับสูงสุด เนื่องจากการระบาดนี้หากแพร่ไปในระดับโลกแล้วต้องเป็นภัยพิบัติที่ยากคาดเดาผลลัพธ์เป็นแน่!

เหล่าผู้เชี่ยวชาญด้านความปลอดภัยทางเครือข่ายทั่วโลก

สื่อทั่วโลก

กลุ่มแฮกเกอร์ทั่วโลก

ทุกคนล้วนตะลึง!

“สวรรค์!”

“ทำลายฮาร์ดแวร์?”

“เป็นไปได้ยังไง?”

“เชี่ย!”

“ใครสร้างของอันตรายแบบนี้ออกมา?”

“นี่มันไวรัสอะไรกัน!”

ไวรัสหรือโทรจันทั่วไป ทุกคนเคยพบมามากแล้ว อย่างมากก็ทำความเสียหายได้แค่ระบบปฏิบัติการเท่านั้น ขอแค่มีเครื่องมือกำจัดไวรัสก็สามารถจัดการได้ หรือไม่แค่ฟอร์แมตก็สามารถติดตั้งระบบปฏิบัติการใหม่ได้แล้ว นี่คือไวรัสและโทรจันที่ทุกคนรู้จัก

แต่ไวรัสที่ทำลายฮาร์ดแวร์ได้?

พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน!

แม้แต่แฮกเกอร์ชื่อดังระดับโลกและคนในวงการรักษาความปลอดภัยทางเครือข่ายก็ยังอ้าปากค้าง!

……

โลกนี้ไม่เคยมีใครรู้จักไวรัสชนิดนี้มาก่อน

แน่นอนว่าจางเย่รู้จัก และคนในโลกของจางเย่ก็รู้จัก นี่คือหนึ่งในไวรัสที่ร้ายแรงที่สุดในโลก และยังเป็นไวรัสตัวแรกที่สามารถสร้างความเสียหายให้ฮาร์ดแวร์ของคอมพิวเตอร์ ไม่ว่าในแง่การแพร่ระบาด ความอันตรายและอำนาจการทำลายล้าง แม้แต่ร้อยแพนด้าจุดธูปยังไม่เทียบเท่า!

ใช่แล้ว

นี่คือไวรัส CIH ที่มีชื่อฉาวโฉ่!

อีกทั้งยังเป็นเวอร์ชั่นที่จางเย่ปรับปรุงแล้ว!

บทที่ 1488 : แฮ็กเกอร์ที่ร้ายกาจที่สุดในโลกในรอบร้อยปี!

โดย

Ink Stone_Fantasy

 

บรรยากาศทั่วโลกเปลี่ยนแปลงกะทันหัน!

ผู้คนล้วนตื่นตระหนก!

วันนี้ ทั่วโลกถูกปกคลุมไปด้วยเงาของไวรัส CIH

ผู้เชี่ยวชาญทั่วโลกระดมตั้งกลุ่มวิจัยไวรัสฉุกเฉิน พยายามแกะซอร์สโค้ดของไวรัส แต่ก็ทำงานไปได้ยากเย็นอย่างยิ่ง ยังไม่สามารถหาวิธีการทำงานที่ได้ผลแม้แต่น้อย

“ไม่ไหว!”

“พีท ว่าไงบ้าง?”

“พังไปอีกเครื่องแล้ว!”

“เชี่ย!”

“ไวรัสนี่แม่งอันตรายไปแล้ว!”

“คนสร้างเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ!”

“เริ่มระบาดรึยัง?”

“โชคดีที่คงยังไม่ระบาดในช่วงสั้นๆ”

“นั่นสิ กฎที่ผู้สร้างตั้งไว้ทำให้ยังไม่มีการระบาดของไวรัส แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราจะปล่อยวางได้ เรายังต้องหาอีกครั้งว่าผู้สร้างตั้งใจตั้งข้อจำกัดหรือเปล่า หรือว่าแค่เขาทำไม่สำเร็จกันแน่ นี่คือระเบิดเวลาลูกหนึ่งชัดๆ!”

“ใครกันนะ?”

“ต้องมาจากจีนแน่ๆ!”

…

เกาหลี

ประชาชนต่างโวยวาย

“แฮ็กเกอร์เราโดนเก็บเรียบเลยเหรอ?”

“ทุกคนติดไวรัสหมดแล้ว?”

“ไม่เหลือสักคนเดียว?”

“เกิดบ้าอะไรกันขึ้นเนี่ย!”

“ยังมีตัวอันตรายแบบนี้อยู่ในจีนอีกงั้นเรอะ?”

…

ญี่ปุ่น

“คนจีน?”

“ต้องใช่แน่”

“แฮ็กเกอร์นานาชาติที่บุกเข้าโจมตีเครือข่ายอินเตอร์เน็ตของจีนติดไวรัสไปกันหมดเกลี้ยง ฝ่ายจีนไม่กระทบสักนิด ไม่ใช่พวกนั้นก็แปลกแล้ว!”

“จีนนี่แม่งถ้ำเสือวังมังกรจริงๆ”

“ใช่ ก่อนนี้ก็มี 2 แล้ว ตอนนี้ยังมีมาอีกคน?”

…

ที่จีน

“เชี่ย! เชี่ย!”

“คนฝั่งเราจริงๆ?”

“เจ๋ง!”

“แม่ง โคตรเดือด!”

“เยี่ยม! จัดการได้เยี่ยม!”

“แฮ็กเรามาหลายวัน ในที่สุดก็เรียบร้อย!”

“เล่นงานครั้งเดียวก็จอดเลยเหรอ? พระเจ้า! โคตรเจ๋ง!”

“ยอดฝีมือ! ยอดฝีมือในฝูงชน!”

“ไม่คิดเหรอว่านี่เหมือนกับวิธีที่ 2 ทำในตอนนั้นเลย?”

“หือ? จริงด้วย เหมือนเลย เหมือนจริงๆ!”

“แต่ 2 โดนคุมตัวในฐานะผู้ต้องสงสัยแล้วนี่?”

“หมายความว่ายังไงกัน? นี่หรือว่า?”

…

ณ สถานที่หนึ่ง

เหล่าผู้เชี่ยวชาญด้านเครือข่ายความปลอดภัยของจีนต่างเข้าร่วมประชุม

หลี่เหวยตงซึ่งนำทีมสู้กับเหล่าแฮ็กเกอร์นานาชาติในครั้งนี้ก็อยู่ด้วย

“ใครมาช่วยเรากัน?”

“ไม่รู้!”

“กะทันหันมาก ไม่คิดมาก่อนเลย”

“เหล่าเฉิน คนของนายรึเปล่า?”

“ไม่มีทาง คนของฉันจะไปเก่งขนาดนั้นได้ยังไง?”

“ไม่มีใครรู้อะไรเลยเหรอ? ถ้าเป็นคนของเราทำไมไม่มีข่าวเลยว่าเป็นใคร?”

“เหล่าหลี่ คิดว่าไง?”

หลี่เหวยตงไม่พูด เขานิ่งเงียบอยู่นานก็เงยหน้าขึ้นพูดเสียงเครียด “ทักษะการเขียนโปรแกรมระดับนี้ สไตล์การทำงานแบบนี้ ประสิทธิภาพขนาดนี้ ทำไมฉันถึงคิดถึงคนบางคนได้นะ?”

ผู้เชี่ยวชาญด้านความปลอดภัยทางไซเบอร์วัยสามสิบงุนงง “ใครกัน?”

หลี่เหวยตง “2!”

“เป็นไปไม่ได้!”

“FAN โดนคุมตัวเอาไว้ด้วยสำนักความมั่นคงไซเบอร์แล้วนี่!”

“นั่นสิ ตัวตนของ 2 ถูกเปิดโปงแล้วนี่”

แต่ขณะนั้นเอง ก็มีชายหนุ่มวิ่งเข้ามา

เขาผลักเปิดประตูแล้วตะโกนลั่น “ดูหน้าเว็บไซต์ของรัฐบาลเกาหลีเร็ว!”

หลี่เหวยตง “เกิดอะไรขึ้น?”

ชายหนุ่ม “ไปดูด่วนเลยครับ เร็วเข้า!”

…

ที่เกาหลี

ในโลกออนไลน์

“ไปดูเว็บของรัฐบาลสิ!”

“ว่าไงนะ?”

“สวรรค์!”

“เป็นไปได้ยังไงกัน!”

…

ที่ญี่ปุ่น

กลุ่มแฮ็กเกอร์

“แต่เป็นไปไม่ได้สิ!”

“นี่ นี่มัน…”

…

ที่อเมริกา

กลุ่มวิจัยไวรัสคอมพิวเตอร์กลุ่มใหม่

“เกิดเรื่องในเกาหลีแล้ว!”

“เร็ว ไปดูกัน!”

เหล่าผู้เชี่ยวชาญด้านความมั่นคงไซเบอร์ต่างตะลึงไป!

เว็บไซต์ของรัฐบาลเกาหลีถูกแฮ็ก ถ้าเป็นแค่การแฮ็กธรรมดาย่อมไม่ใช่ปัญหา แต่การโจมตีครั้งนี้แตกต่างไป ไม่เพียงแต่แฮ็กเกอร์ทิ้งธงห้าดาวแดงไว้บนเว็บไซต์ ยังมีข้อความทิ้งไว้อีกด้วย ผู้ที่เคยผ่านศึกแฮ็กเกอร์จีน-เกาหลีมาแล้วต่างต้องสะพรึง เพราะนี่คือข้อความที่พวกเขาไม่อยากจดจำมากที่สุด!

‘มันผู้ใดรุกรานแดนจงหัว แม้นอยู่ไกลจักต้องพินาศ!’

‘2’

ธงเดิม!

ฟอนต์เดิม!

สไตล์เดิม!

ข้อความเดิม!

เป็น 2 เอง!

เขาปรากฏตัวอีกครั้งแล้ว!

เมื่อ 2 ปรากฏตัว ทั่วโลกก็ระเบิดอีกครั้ง!

“2!”

“เชี่ย! มันนี่เอง!”

“มันมาอีกแล้ว! ไอ้หมอนั่นมาอีกแล้ว!”

“ตัวปลอมรึเปล่า?”

“ตัวปลอมเหรอ? ลองคิดดูนะ นอกจาก 2 แล้วมีใครมีความสามารถพอจะสร้างไวรัสอันตรายขนาดนี้ได้อีก?”

“พระเจ้า! ยังไม่โดนเปิดโปงตัวจริงนี่!”

“ฝั่งเกาหลีมุ่งความสนใจไปผิดคนแล้ว!”

“ฉันว่าแล้ว! แฮ็กเกอร์ในตำนานจะเจอตัวได้ง่ายๆ ยังไงกัน!”

“FAN กับ 2 เป็นคนละคนกันนี่เอง! คิดๆ ดูก็ชัดเจนอยู่แล้ว FAN กับ 2 มีเทคนิคและสไตล์แตกต่างกัน เทคนิคเชิงระบบเครือข่ายของ FAN ยอดเยี่ยม แต่ดูจากข้อมูลที่เรามีแล้ว ทักษะการเขียนโค้ดองเธอดูจะธรรมดาๆ!”

“จบแล้ว!”

“2 กลับมาแล้ว!”

“เทพองค์นี้ถูกเชิญลงมาแล้ว!”

วงการเทคโนโลยีเครือข่ายทั่วโลกต้องปั่นป่วน!

แฮ็กเกอร์เกาหลีงุนงง!

แฮ็กเกอร์ญี่ปุ่นสะพรึง!

แฮ็กเกอร์อเมริกันสั่นเทิ้ม!

พวกเขารู้ว่า 2 คือใคร รู้ว่าศัตรูผู้นี้อันตรายและน่ากลัวแค่ไหน ถ้ารู้ว่า 2 ยังไม่ถูกเปิดโปงและจับกุมแต่แรกล่ะก็ คงไม่กล้าย่ามใจบุกเข้าจีนแบบนี้ ใครบ้างที่กล้าลงมือโดยไม่สนใจผลที่ตามมา การพังทลายของเกาหลีจากการแพร่ระบาดของแพนด้าจุดธูปยังคงชัดเจนในความทรงจำ!

วิเคราะห์!

สิบสวน!

จากนั้น เหล่ากลุ่มวิจัยก็มีข้อสรุป บุคคลผู้นี้คือ 2 โดยไม่ต้องสงสัย!

วิธีการระบุตัวแฮ็กเกอร์มีมากมาย เช่นผ่านสไตล์การเขียนโปรแกรมหรือเทคนิค

เมื่อมีข่าวยืนยันออกมา กลุ่มแฮ็กเกอร์อเมริกันก็ประกาศทันทีว่าตนไม่มีความสัมพันธ์ใดกับฝ่ายแฮ็กเกอร์เกาหลีที่โจมตีจีนในครั้งนี้

จากนั้นกลุ่มแฮ็กเกอร์ดัง ONE ก็ประกาศว่าพวกเขา ‘จะไม่เหยียบเข้าไปอีกก้าวเดียว’ ในพื้นที่ของจีนเป็นเวลาห้าปี

ต่อจากนั้นเหล่าแฮ็กเกอร์ที่มีส่วนร่วมในการแฮ็กเว็บไซต์จีนครั้งนี้ก็ออกแถลงการณ์ แฮ็กเกอร์เกาหลีเองก็แสดงท่าทีออกมาหลายคนว่าพวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องครั้งนี้ ขีดเส้นแบ่งระหว่างสองฝ่ายชัดเจน!

ประชาชนจีนพอเห็นเข้าต่างก็ตื่นเต้นเป็นที่สุด!

“เท่! โคตรเท่!”

“ไอดอลเลย!”

“2 โคตรสุดยอด!”

“นี่แหละคือพระเจ้า!”

“มันผู้ใดรุกรานแดนจงหัว แม้นอยู่ไกลจักต้องพินาศ! เยี่ยม! ยอดมาก!”

“หนึ่งขุนพลเฝ้าด่าน หมื่นทัพยากฝ่า!”

“นี่แหละแฮ็กเกอร์ตัวจริง!”

“มี 2 อยู่ ใครกล้ามาหาเรื่องเรา!”

“แม่งโคตรกร้าว!”

…

คืนวันนั้น

ทำเนียบอันดับแฮ็กเกอร์ระดับโลกซึ่งไม่มีความเคลื่อนไหวมานานก็มีความเปลี่ยนแปลงแล้ว!

แฮ็กเกอร์ที่มีค่าหัวสูงที่สุดในโลก : ยังคงเป็น 2

แต่ชื่อในทำเนียบแฮ็กเกอร์กลับเปลี่ยนแปลงไป เนื่องจากนี่คือทำเนียบที่พิจารณาจากความสามารถของแฮ็กเกอร์ทั่วโลก

อันดับหนึ่ง : 2!

2 ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของทำเนียบแฮ็กเกอร์ระดับโลก!

ที่น่าสนใจที่สุดคือคำวิจารณ์ต่อท้าย

คำแนะนำตัวตนของ 2 ในทำเนียบแฮ็กเกอร์ระดับโลกมีเพียงประโยคเดียว :

‘แฮ็กเกอร์ที่ร้ายกาจที่สุดในโลกในรอบร้อยปี!’

บทที่ 1489 : สอบสวนผู้ต้องสงสัย!

โดย

Ink Stone_Fantasy

ชาวเน็ตทั่วโลกยังถกเถียงกันไม่หยุด

“อันดับหนึ่งมีหน้าใหม่แล้ว!”

“แฮ็กเกอร์ที่ร้ายกาจที่สุดในรอบร้อยปี?”

“ร้อยปีเลยเหรอ?”

“คำวิจารณ์นี่มัน…”

“การแฮ็กเพิ่งมีมาไม่กี่ปีเอง อินเตอร์เนตเพิ่งเกิดมากี่ปีกันเชียว?”

“นั่นสิ คอมพิวเตอร์เพิ่งใช้งานกันกี่ปีเอง?”

“หมอนี่อันตรายไปแล้ว!”

สงครามแฮ็กเกอร์นานาชาติ!

การปรากฏตัวอีกครั้งของแฮ็กเกอร์ 2 ในตำนาน!

ค้นพบไวรัสคอมพิวเตอร์ตัวใหม่!

กลุ่มแฮ็กเกอร์จากต่างประเทศพ่ายแพ้จนพรั่นพรึง!

ทำเนียบแฮ็กเกอร์ระดับโลกมีความเปลี่ยนแปลง!

หลายวันนี้ ทั่วโลกเต็มไปด้วยข่าวสารชิ้นนี้ อาจเพราะตอนที่ไวรัสแพนด้าจุดธูปปรากฎตัวครั้งแรกนั้น มีคนทั่วโลกน้อยไม่สนใจเรื่องนี้ ทั้งไม่รู้ว่า 2 นั้นเป็นเทพมาจากไหน แต่ว่า CIH พอปรากฏตัวออกมาพร้อมกับการที่ทุกประเทศทั่วโลกออกคำเตือนระดับสูงสุด แทบทุกคนก็รู้จักชื่อของ 2 ทันทีในฐานะของแฮ็กเกอร์ที่อันตรายที่สุดในโลกขณะนี้ โดยเฉพาะในเอเชียและเกาหลีซึ่งแม้แต่คนทั่วไปที่ไม่รู้จักเทคโนโลยีเครือข่ายคอมพิวเตอร์มากนัก ก็ต้องคุ้นหูกับแฮ็กเกอร์ในตำนานที่ใช้ชื่อปลอมเป็นตัวเลข!

ที่ทุกคนต้องการรู้จริงๆ ก็คือ

2 คือใคร?

เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?

แล้วคนคนนี้ ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน?

……

จีน

สำนักความมั่นคงทางไซเบอร์

ขณะนี้กำลังปั่นป่วนไปทั้งออฟฟิศ

เหล่าบุคคลระดับสูงต่างเข้าประชุมด้วยความเป็นกังวล ขณะนี้ทั่วโลกกำลังจับตามองอยู่ ทุกคนรู้ว่า 2 เป็นคนจีน ตอนนี้แวดวงเป้าหมายจำกัดอยู่ภายในสำนักฯ แต่ว่าตอนนี้ทุกคนก็ยังงุนงง บุคคลที่หมายตาไว้กลับถูกกำจัดออกไป!

“ไม่ใช่ฟ่านอิงอวิ๋น! ”

“แน่ใจได้เหรอ? ”

“แน่สิ! เพราะเทคนิคของพวกเขาต่างกันเกินไป! ”

“ถ้ามีคนพยายามช่วยฟ่านอิงอวิ๋นไม่ให้ต้องสงสัยล่ะ? ”

“แล้วทำยังไง? ใครมีความสามารถกัน? ”

“ผู้เชี่ยวชาญด้านความมั่นคงทางไซเบอร์ทั่วโลกวิเคราะห์แล้วว่าผู้สร้างไวรัสตัวนี้คือ 2 แน่นอน ฟ่านอิงอวิ๋นไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยแล้วแน่ๆ”

“อย่างนั้นเป็นใคร? ”

“ในสำนักงานเรามีคนแบบนั้นด้วยเหรอ? ”

“หลักฐานทุกอย่างชี้เป้ามาที่หน่วยหนึ่งทั้งสิบกว่าคนนี้แน่นอน เป็นหลักฐานที่ไม่มีทางโต้แย้ง ได้แต่ไล่สอบสวนทีละคน ตัดคนที่ไม่น่าสงสัยออกไป! ”

“เอาล่ะ! ”

“งั้นให้ผู้อำนวยการต่งเรียกพวกเขามาให้หมด จัดการคุมตัวทุกคนไว้ก่อนแล้วกัน! ”

“อย่าให้เหล่าต่งจัดการ”

“หมายความว่ายังไง? ”

“สถานการณ์แบบนี้ ใครๆ ก็เป็นผู้ต้องสงสัยได้ทั้งนั้น”

ดังนั้น การสอบสวนจึงเริ่มต้นใหม่!

ผู้อำนวยการต่ง

ฟางเสี่ยวสุ่ย

เหมิงอี้

คนของหน่วยหนึ่งต่างถูกคุมตัวไปยังพื้นที่ในออฟฟิศที่ถูกแยกไว้เป็นห้องกักกัน ทีมงานสองคนที่เพิ่งถูกย้ายออกไปเมื่อปีก่อนถูกส่งกลับมาด้วยพาหนะของทางตำรวจในชั่วข้ามคืน ทุกคนถูกกักไว้ในห้องขนาดไม่ถึงสี่สิบตารางเมตร ไม่มีคอมพิวเตอร์ ทั้งยังไม่มีเครื่องมืออิเลคทรอนิกส์และสัญญาณอินเตอร์เน็ต ด้านนอกมีเจ้าหน้าที่ติดอาวุธยืนรักษาความปลอดภัย คนจากกระทรวงพิทักษ์สันติราษฎร์ ศูนย์เทคโนโลยีความปลอดภัยข้อมูล และองค์กรอื่นๆ ก็มากันทั้งหมด เป็นการปรากฏตัวที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อนในชั่วชีวิตนี้ เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ระดับสูงสุด เพราะแฮ็กเกอร์ที่อันตรายที่สุดในรอบร้อยปีอยู่ท่ามกลางพวกเขา ดังนั้นการรักษาความปลอดภัยย่อมต้องแน่นหนาอย่างยิ่ง

ผู้อำนวยการต่งนั่งอยู่ตรงกลางอย่างจนปัญญา

ลูกทีมรอบตัวเขาต่างหงุดหงิดงุ่นง่าน

“หัวหน้าต่ง”

“นี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“ทำไมคุมตัวเราไว้ล่ะ?”

“แม่ง แบบนี้ก็แย่สิ!”

“มือถือผมโดนยึด คนที่บ้านยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น”

ไม่นานประตูก็เปิดออก ฟ่านอิงอวิ๋นก็เดินเข้ามา

ฟางเสี่ยวสุ่ยรีบลุกขึ้น “เจ๊ฟ่าน โดนปล่อยแล้วเหรอคะ?”

ฟ่านอิงอวิ๋นกลอกตา “ฉันจะไปรู้เรอะ?”

ทีมงานคนหนึ่งยิ้มฝืน “คุณไม่ใช่ 2 จริงเหรอ?”

ฟ่านอิงอวิ๋นตอบอย่างดุดัน “แกสิ 2!”

คนผู้นั้นสำลัก ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

ฟ่านอิงอวิ๋นจับฟางเสี่ยวสุ่ยไว้ ถามขึ้น “ข้างนอกนี่เกิดอะไรขึ้น? ใครบอกหน่อยสิว่าทำไมถึงไม่สงสัยฉันแล้ว?”

เธอถูกคุมตัวไว้เลยไม่รู้ว่าโลกภายนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ผู้อำนวยการต่งพูดขึ้น “แฮ็กเกอร์นานาชาติเริ่มโจมตีเครือข่ายประเทศเรา ทำให้ 2 ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง สร้างไวรัสคอมพิวเตอร์ที่ทำลายฮาร์ดแวร์ของเครื่องที่ติดเชื้อไปได้”

ฟ่านอิงอวิ๋นร้องอย่างยินดี “สวย!”

เมิ่งอี้ไม่ทราบจะหัวเราะหรือร้องไห้ ได้แต่บอกว่า “สวยอะไรกัน พวกเราโดนลากมาเพราะแบบนี้แหละ มีคนสงสัยว่าหนึ่งในพวกเรานี่แหละคือ 2!”

ประตูเปิดออก

ผู้บริหารของสำนักฯ เดินเข้ามา “พวกเราไม่ได้สงสัย พวกเรารู้ว่าต้องใช่แน่”

ทุกคนลุกขึ้นยืน

ผู้บริหารถามผู้ช่วยของตนเอง “ทุกคนมาครบแล้ว?”

ผู้ช่วยตอบกลับ “มาครบแล้วครับ”

ผู้บริหารระดับสูงจึงเอ่ย “เอาล่ะ เรื่องนี้คงไม่ต้องให้ผมพูดมาก ทุกคนน่าจะรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น พวกคุณในหน่วยหนึ่งตอนนั้นทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว ทุกคนเป็นเจ้าหน้าที่รัฐทั้งหมด คงทราบความสำคัญของเรื่องนี้ดี มาปิดประตูคุยกันเถอะ ไม่ต้องกังวลอะไร ผมบอกตรงๆ ว่าผมประทับใจในตัว 2 มากที่กล้าออกมาปกป้องชาติในเวลาสำคัญ ผมต้องลอบชมเชยเขาจริงๆ แต่ว่าผลกระทบจากไวรัสแพนด้าจุดธูปนั้นเป็นวงกว้างเกินไป ยังไงก็ต้องมีคนรับผิดชอบ เราต้องหาให้พบว่าเขาคือใคร” เขาหันมองผู้อำนวยการต่ง “เหล่าต่ง ถึงคุณจะเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัย ผมก็เชื่อว่าไม่ใช่คุณแน่นอน พูดอะไรหน่อยเถอะ”

ผู้อำนวยการต่งพยักหน้า หันมองลูกน้องตนเองก่อนเอ่ย “เป็นใคร ก้าวออกมาซะ อย่างมากก็ติดคุกไม่กี่ปีเท่านั้น ปล่อยตัวออกมาแล้วก็ยังยืนได้ไม่อายใคร มีอะไรหนักหนากัน? อีกอย่าง ฉันกับผู้บริหารทั้งหลายการันตีได้ว่าหลังจบเรื่องนี้แล้วเราจะยังเก็บ 2 ไว้ในออฟฟิศ หรืออาจจะขึ้นไปหน่วยงานที่สูงกว่านี้ เพราะประเทศเราต้องการคนมีความสามารถ แฮ็กเกอร์ที่เก่งที่สุดในโลกไม่ควรจะถูกจำคุกตลอดชีวิต เรื่องนี้พวกเธอมั่นใจได้”

ไม่มีใครพูดอะไร

ผู้อำนวยการต่งเรียกชื่อ “เสี่ยวฟาง”

ฟางเสี่ยวสุ่ยหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ พูดตะกุกตะกัก “หัวหน้า ไม่ใช่ฉันนะ ไม่ใช่ฉันแน่นอน คุณก็รู้ว่าฉันเป็นยังไง ทักษะของฉันย่ำแย่มาก หลายปีนี้ก็มาได้แค่นี้เอง ส่วนใหญ่ที่ส่งไปสำเร็จได้ก็เพราะขอให้เจ๊ฟ่านช่วยทั้งนั้น ฉันเลี้ยงเธอตั้งหลายมื้อแน่ะกว่าจะเธอยอมช่วย!”

ฟ่านอิงอวิ๋นหัวเราะอย่างเย็นชา

ผู้อำนวยการต่ง “…”

เมิ่งอี้เองก็รีบออกตัว “ไม่ใช่ผมเหมือนกันนะ หัวหน้าต่ง คุณก็รู้ว่าฝีมือผมอ่อนด้อยแค่ไหน วันๆ อยู่ในออฟฟิศก็เล่นแต่เกม งานการทำอะไรที่ไหนกัน อย่างอื่นผมไม่กล้ายอมรับ แต่ถ้าวัดเรื่องทักษะ ผมเป็นตัวห่วยของหน่วยหนึ่งแน่นอน!”

ผู้บริหาร “…”

ทีมงานผู้หญิงก็ตื่นตระหนก “ฉันต่างหากที่ห่วยที่สุด! ฉันเอง! หัวหน้าคะ คุณก็รู้จักฉันดี ฉันเข้ามาในหน่วยหนึ่งได้ก็อาศัยเส้นสายทั้งนั้น ไม่ได้มีความสามารถอะไรจริงๆ ซักหน่อย จริงๆ นะ เทียบกับคนอื่นไม่ได้เลย ถ้ามีคนกล้าเถียงกับฉันเรื่องใครอ่อนกว่า หัวเด็ดตีนขาดฉันก็จะไม่ยอมแพ้!” เธอพูดด้วยความภาคภูมิใจมาก

ผู้อำนวยการต่ง “…”

ผู้บริหาร “…”

“ฉันอ่อน!”

“ฉันอ่อนกว่านาย!”

“ทักษะการเขียนโปรแกรมฉันอ่อนมาก!”

“มาเทียบกับฉันได้ไง! ฉันสิไม่รู้อะไรเลย!”

“เจ๊ฟาง ครั้งก่อนคุณเขียนโปรแกรมดีๆ ออกมาได้นี่?”

“ฉัน ฉันแค่บังเอิญทำได้เท่านั้น!”

สุดท้าย ทุกคนก็แทบทะเลาะกันแล้ว

ผู้บริหารหันมองหัวหน้าต่ง

ขณะนั้นเขาก็รู้สึกอยากจะมุดดินลงไปซ่อนจริงๆ!

หน่วยหนึ่งของพวกเขาสมควรจะเป็นทีมสุดยอดของสำนักความมั่นคงไซเบอร์ นี่คือทีมที่รับมือคดีใหญ่ที่สุด ทุกคนถูกเลือกเข้ามาด้วยความรอบคอบเคร่งครัด เวลามีการแข่งขันหรือการประเมินประจำปี ทุกคนต่างแข่งขันกันอย่างเต็มที่ แต่ตอนนี้? ดูสิ คนพวกนี้กลับพูดอย่างภาคภูมิใจว่าตนห่วยแตก! มาแข่งอะไรแบบนี้กัน! รู้จักแต่ถ่อมตนในคนอื่นในเวลาแบบนี้เรอะ?

พอมองลูกทีมตนเองแล้ว ผู้อำนวยการต่งยิ่งอับอายเหลือเกิน เขาได้แต่ประณามทุกคน “ดูสิ ดูทำตัวเข้า! นี่มันคืออะไรกัน? หือ? มีประโยชน์อะไร? รู้รึเปล่าว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง? ยังทำตัวอวดเก่งกันอีก? คิดว่าจะหนีความรับผิดชอบพ้นเรอะ? คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะรอดรึไง?”

ฟางเสี่ยวสุ่ยยิ้มฝืดเฝื่อน

เมิ่งอี้กับคนอื่นๆ ก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

ผู้อำนวยการต่งจึงพูดกับผู้บริหารท่านนั้น “หัวหน้าอย่าไปฟังที่พวกเขาพูดซี้ซั้วเลยครับ เด็กพวกนี้แต่ละคนเก่งๆ กันทั้งนั้น แต่ว่า…ฝีมือผมนี่แหละที่อ่อนจริงๆ!”

พรืด!

ทุกคนจะเป็นลม!

บทที่ 1490 : ปักกิ่ง ราตรีสวัสดิ์!

โดย

Ink Stone_Fantasy

 

สิบนาทีให้หลัง

ประตูปิดลง

ผู้บริหารระดับสูงท่านนั้นจากไปอย่างขุ่นเคือง ทีมงานที่เป็นความภาคภูมิใจในสำนักความมั่นคงทางไซเบอร์ของพวกเขา ตั้งแต่หัวหน้าหน่วยไปจนถึงลูกทีม อ้าปากออกมาไม่มีความจริงแม้แต่ประโยคเดียว ตรวจสอบเลย! ตรวจสอบทั้งสิบหกคนแม่งนั่นแหละ! ความจริงแล้วใครๆ ก็ทราบว่าการสอบสวนนั้นเป็นแค่ปัญหาของระยะเวลาเท่านั้น แฮ็กเกอร์ที่อันตรายที่สุดในโลกคนนั้น ต้องเป็นหนึ่งในสิบหกคนนี้แน่นอน

“สรุปเป็นใครกันนะ”

“ถ้าหาไม่เจอพวกเราก็กลับไม่ได้เหรอ?”

“อย่าสิ คอนเสิร์ตแรกของอาจารย์จางกำลังจะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันแล้วนะ”

“นั่นสิ ฉันซื้อตั๋วมาแล้วด้วย”

“ทำอย่างกับซื้อด้วยเงินตัวเองงั้นแหละ? อาจารย์จางให้มาฟรีๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“นายก็ได้จากอาจารย์จางเหมือนกันไม่ใช่เรอะ!”

“เฮ้อ ช่างคอนเสิร์ตแล้วเถอะ ไม่มีใครได้ไปดูแล้วแน่ๆ”

“ทำไมฉันรู้สึกว่าการสอบสวนเดินไปผิดทางเลยนะ”

“นั่นสิ ความจริงฉันก็คิดเหมือนกัน พวกเราทำงานด้วยกันมาตั้งหลายปี ต้องรู้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะว่าแต่ละคนเก่งแค่ไหน? ถ้าบอกว่ามีแฮ็กเกอร์ในบรรดาพวกเราสิบหกคนน่ะฉันเชื่อ พวกเรามีฝีมือพอแน่นอน แต่ถ้าบอกว่าหนึ่งในพวกเราคือแฮ็กเกอร์ที่เก่งที่สุดและอันตรายที่สุดในโลกล่ะก็ ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่เชื่อ ดูหน้าสิ มีใครเหมือนแฮ็กเกอร์ระดับโลกบ้าง? ไม่มี! เพราะงั้นพวกเขาต้องทำอะไรผิดแน่ๆ”

ทุกคนหันมองหน้ากัน

เธอมองฉัน ฉันมองเธอ

จากนั้นก็พยักหน้าพร้อมๆ กันอย่างมั่นใจว่าไม่ใช่หนึ่งในพวกเขาแน่นอน

งั้นใครกัน?

ยังมีคนน่าสงสัยคนอื่นอีกเหรอ?

ไม่นี่ ก็มีแค่สิบหกคนกันเองนี่เองไม่ใช่เหรอ?

กระทั่งถึงจุดนี้พวกเขาก็ยังไม่คิดถึงจางเย่ เรื่องครั้งนั้นเกิดขึ้นหลายปีมาแล้ว คนในหน่วยหนึ่งต่างลืมกันไปหมดแล้วว่าตอนที่เกิดสงครามแฮ็กเกอร์จีน-เกาหลี ในออฟฟิศของพวกเขาไม่ได้มีแค่คนในหน่วย แต่ยังมีคนอีกคนหนึ่งอยู่ในกลุ่มด้วย

……

วันต่อมา

เซี่ยงไฮ้นิวส์

‘กรมตำรวจสอบสวนเรื่องนี้อย่างจริงจัง คุมตัวผู้ต้องสงสัยไว้ทั้งหมดแล้ว’

……

วันที่สาม

สถานีดาวเทียมปักกิ่ง

‘ทั่วโลกกำลังจับจ้องถึงตัวตนที่แท้จริงของแฮ็กเกอร์ 2 เราจะนำข่าวสารล่าสุดมาให้ทุกท่านได้รับทราบ’

……

วันที่สี่

CCTV1

‘ ‘คอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย’ ของจางเย่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ที่สนามกีฬาโอลิมปิกสเตเดี้ยม พร้อมกันที่ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งว่าจะเป็นแฮ็กเกอร์ 2 อย่างฟ่านอิงอวิ๋นกลับเป็นหัวหน้ากลุ่มแฟนคลับของจางเย่ ทำให้ความสนใจในคอนเสิร์ตครั้งแรกของจางเย่ยิ่งเพิ่มสูงขึ้น’

……

ในโลกออนไลน์

“คอนเสิร์ตใกล้เข้ามาแล้ว!”

“รอจนแทบตายแล้ว!”

“ฮ่าๆ ฉันได้ตั๋วมาแล้ว!”

“เมนต์บนอวดเหรอ! ฉันยังไม่ได้เลย!”

“หาซื้อยากมาก”

“ฉันอยู่บนรถไฟจากซีหนิงไปคอนเสิร์ตที่ปักกิ่งล่ะ ฉันเป็นแฟนตัวจริงนะ!”

“คอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย ชื่อนี่ฟังแล้วอยากรู้เป็นบ้า”

“นั่นสิ คนอื่นไม่รู้เรื่องคงคิดว่าจางเย่กำลังจะอำลาวงการบันเทิงแล้วจริงๆ”

“อำลาอะไรกัน? ก็แค่อยู่บ้านรอเมียคลอดไม่ใช่เหรอ? หายไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับมาก่อเรื่องอีกรอบน่า!”

“พรืด ทุกคนดูจะเข้าใจอาจารย์จางดีนะ?”

“แน่นอน หมอนี่ก็เป็นแบบนี้แหละ”

“อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ จัง รอไม่ไหวแล้ว!”

“การสอบสวนคดีของ 2 ได้ข้อสรุปหรือยัง?”

“สืบไม่เจอหรอก แฮ็กเกอร์ระดับตำนานขนาดนั้น ถ้าไม่ออกมาด้วยตนเองก็ไม่มีใครหาเขาเจอหรอก”

……

เย็นวันนั้น

สถานที่หลายแห่งต่างได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง

เป็นจดหมายขอลาออกจากจางเย่

เมื่อคนของมหาวิทยาลัยปักกิ่งเห็นจดหมายนี้ก็ต้องงุนงง

เกิดอะไรขึ้น?

นี่มันอะไรกัน?

ลาออก?

คณบดีพานแห่งคณะวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์โทรหาจางเย่ในทันที “ศาสตราจารย์จาง คุณทำอะไรกัน? ทำไมถึงลาออกล่ะ?”

จางเย่หัวเราะ “ได้รับจดหมายแล้วเหรอครับ?”

คณบดีพานพูดไม่ออก “อย่าล้อเล่นนะ”

“ผมไม่ได้ล้อเล่น” จางเย่ว่า “ผมกำลังจะพักสักระยะอยู่แล้ว เลยอยากลาออกจากทุกตำแหน่งที่มีน่ะครับ”

คณบดีพาน “เธอไม่ได้มาเลคเชอร์ที่มหา’ลัยตั้งนานแล้ว อยากไปพักก็พักซะเถอะ ส่วนตำแหน่งก็เก็บไว้อย่างนั้นแหละ”

จางเย่ “ไม่ได้หรอกครับ ผมจะทำตัวกินเปล่าแบบนั้นได้ยังไง”

ไม่นานหลังจากนั้น รองอธิการบดีของมหาวิทยาลัยสื่อฯ ก็โทรมาเช่นกัน

“ศาสตราจารย์จาง นี่มันอะไรกันครับ?”

“อธิการบดีซุน นี่คือการตัดสินใจส่วนตัวของผมครับ”

“ไม่ได้ ผมไม่อนุมัติ”

“ผมตัดสินใจแล้ว ให้ผมได้พักหน่อยเถอะครับ”

“คุณอยากพักก็พัก แต่ทำไมต้องลาออกกัน? คิดจะอยู่บ้านเลี้ยงลูกไปตลอดชีวิตเหรอครับ? ยังไงก็แค่ไม่กี่เดือนเอง? อย่างมากก็หนึ่งปีเอง?”

“อธิการฯ ซุนครับ ผมต้องขอบคุณที่ทางมหาวิทยาลัยเชื่อมั่นศิษย์เก่าอย่างผม แต่ว่าผมตัดสินใจแล้วจริงๆ หลายปีนี้เหนื่อยมามากแล้ว ช่วยผมให้ผมได้พักเถอะครับ”

“เธอนี่นะ นี่จะกะทันหันเกินไปแล้ว!”

จากนั้นเป็นสายมาจากสมาพันธ์มูลนิธิกาชาดแห่งเอเชีย

หนึ่งสาย

สามสาย

ห้าสาย

วันนี้ จางเย่ลาออกจากทุกตำแหน่งที่เขาดำรงแล้ว

ไม่เหลือแม้สักที่ ขอลาออกทั้งหมด

ความจริงเขาเองก็ลังเล ตำแหน่งศาสตราจารย์ภาควิชาคณิตศาสตร์ ศาสตราจารย์ภาควิชาภาษาจีน ทูตสันถวไมตรีแห่งเอเชีย ล้วนแต่มีความทรงจำอันล้ำค่ากับตัวของเขา แต่นี่คือการตัดสินใจที่ต้องยอมรับ นี่คือสิ่งที่เขาคิดทบทวนมาอย่างดีแล้ว แม้แต่การตัดสินใจที่สำคัญที่สุดยังทำไปแล้ว ยังมีอะไรที่เขายังทำไม่ได้อีก? เรื่องนี้เป็นสิ่งที่จางเย่ต้องรับผิดชอบด้วยตนเอง จะลากคนอื่นลงมาเกี่ยวด้วยไม่ได้ พรุ่งนี้เป็นคอนเสิร์ตครั้งสุดท้ายแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องปลดเปลื้องภาระทั้งหมด ละทิ้งความกังวลทั้งหลายไว้เบื้องหลัง

ข่าวดังระเบิด

ข้อมูลแพร่กระจาย

ประชาชนต่างตะลึงงัน

“อะไรนะ?”

“จางเย่ลาออก?”

“ลาออกจากทั้งเป่ยต้าและวิทยาลัยสื่อฯ เลยเหรอ?”

“หมอนั่นจะทำอะไรน่ะ?”

“จะอยู่บ้านเลี้ยงลูกจริงๆ เหรอ?”

“นั่นสิ ถ้าแค่เลี้ยงลูกก็ไม่เห็นต้องลาออกจากตำแหน่งทั้งหมดเลยไม่ใช่เหรอ? เห็นว่าหมอนั่นไม่เคยไปเลคเชอร์ที่เป่ยต้ากับวิทยาลัยสื่อฯ อีกเลยนี่”

“ใครจะไปรู้ว่าจางเย่คิดอะไรอยู่”

“สมองหมอนั่นโดนน้ำเข้าอีกแล้วมั้ง”

“ฮ่าๆ ช่างเถอะ หมอนั่นก็เป็นบ้าแบบนี้บ่อยๆ พวกเราเคยชินกันแล้ว”

เหลืออีกวันเดียว

อีกแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมง

ทีมงานเขา

ครอบครัวเขา

หน้าที่การงานของเขา

เขาทำทุกอย่างที่ทำได้ให้ทุกคนแล้ว

ทุกอย่างที่ต้องจัดการล้วนจัดการทั้งหมดแล้ว

หลังปลดเปลื้องภาระทั้งหลายบนร่าง จางเย่ก็พลันรู้สึกได้ถึงความผ่อนคลาย เขาไม่ได้กลับไปที่บ้านพ่อแม่หรือกระทั่งบ้านของคุณอู๋ ยิ่งใกล้เวลาลาจาก เขาก็ยิ่งไม่รู้ว่าจะสู้หน้าทุกคนได้อย่างไร จางเย่เดินไปตามถนน ไม่รู้ว่าจะไปยังหนแห่งใด จึงเดินตามตรอกซอกซอยไปเรื่อยๆ

เดินอย่างเนิบช้า

ไม่มีจุดมุ่งหมาย

ถนนหนทางในปักกิ่งนั้นความจริงไม่สวยงามอะไร มีขยะ มีตึกเก่า มีรถจอดวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ แต่จางเย่กลับรู้สึกได้ถึงความสงบ ความเยือกเย็นในหัวใจของตนเอง

“ฉันจากไปอย่างแผ่วเบา เหมือนที่มาเยือนอย่างแผ่วเบา

โบกมืออย่างอ่อนโยน กล่าวลาเมฆบนฟ้าตะวันตก

ฉันจากไปเงียบๆ เหมือนที่มาเยือนเงียบๆ

โบกสะบัดชายแขนเสื้อ ไม่นำไปแม้เมฆก้อนเดียว [1]”

ราตรีสวัสดิ์

ปักกิ่ง

พรุ่งนี้จากลา วันหน้าค่อยพบกันใหม่…

********************

[1] ลาแล้วเคมบริดจ์ (再别康桥) โดย สวีจื้อหมอ (徐志摩)