ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1457-1458

 บทที่ 1457 : จอมตอกหน้าจางถูกล้อมปราบ!

โดย

Ink Stone_Fantasy

ที่ญี่ปุ่น

ประชาชนจะขาดใจอยู่แล้ว!

“เขาเป็นคนวาด ‘โคนัน’ เหรอ?”

“เขาแม่งวาดหมดเลยเหรอ?”

“จางเย่! ไอ้เชี่ยแม่ง!”

“ไอ้คนหลอกลวง! ไอ้ตัวโกงหน้าเหม็น!”

“เขาจงใจแน่นอน!”

“โมโหจะตายแล้ว! ฉันกำลังจะเป็นบ้า!”

“ไร้ยางอายเกินไปแล้ว!”

“ฉันไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อนเลย เชี่ย!”

“เขาแม่งจะหลอกให้พวกเราไปตายเลยหรือไง!”

“เขาวาดการ์ตูนได้ตั้งแต่เมื่อไร? แล้วยังวาดได้ดีขนาดนี้อีก?”

“สวรรค์ บอกฉันทีว่ามันไม่จริง!”

นี่เป็นเรื่องที่คนญี่ปุ่นยอมรับไม่ได้มากที่สุด จางเย่เป็นที่รังเกียจมากในญี่ปุ่น ‘หม่านเจียงหง’ ก็ดี เรื่องพังโรงแรมก็ใช่ จางเย่สร้างศัตรูนับไม่ถ้วน เกือบจะเป็นศัตรูสาธารณะของคนญี่ปุ่นอยู่แล้ว ดังนั้นทุกคนไม่เคยคิดสักนิดว่าหมอนี่จะบุกมาหาพวกเขาโดยไม่รู้ตัว หลอกลวงทุกคน เอาชนะด้วยการ์ตูนซึ่งเป็นอุตสาหกรมที่ยิ่งใหญ่และทรงพลังที่สุดของพวกเขา!

แล้วยังหยุดพักแบบไม่มีกำหนดอีก!

ไม่อยากวาดก็ไม่วาดแล้ว!

ในตอนนี้ประชาชนญี่ปุ่นอยากฆ่าเขาให้ตายขึ้นมาจริงๆ แล้ว!

……

เกาหลีใต้

ที่นี่ก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

“จางเย่? จางเย่น่ะนะ!”

“ยังไงก็ไม่มีทางเป็นเขาเด็ดขาด! ไม่มีทาง!”

“ไม่นะ มันไม่ใช่เรื่องจริง!”

“ทำไมเขาไม่ไปตายซะล่ะ!”

“ฉันเพิ่งพูดว่าทำไมวงการการ์ตูนของญี่ปุ่นช่วงนี้ถึงได้วุ่นวายมาก! ที่แท้ก็เพราะเขาก่อเรื่องนี่เอง! ที่แท้จางเย่ก็แอบทำเงียบๆ! น่าจะเดาได้ว่าต้องเป็นเขาตั้งแต่แรก! ตอนไอ้หมอนั่นอยู่ที่จีน ได้ยินมาว่าไปวงการไหน วงการนั้นต้องปั่นป่วน ผู้ชายคนนี้คือไม้กวนอึอันดับหนึ่งในใต้หล้า!”

“วันพีชของฉัน!”

“นารูโตะของฉัน!”

“โดราเอมอนของฉัน!”

“นาย นายออกตอนใหม่มาเลยนะเฟ้ย!”

……

ประเทศจีน

ประชาชนก็กำลังเดือดพล่านเช่นกัน!

“อาจารย์จางอีกแล้ว!”

“โอ้มายก็อต!”

“จอมตอกหน้าจางแม่งลงมืออีกแล้ว!”

“จางเย่แม่งเอ้ย! นายมันไอ้ชั่ว!”

“ครั้งนี้ญี่ปุ่นกับเกาหลีโดนตอกหน้าอย่างหนักเลย เมื่อก่อนเห็นๆ อยู่ว่าเกลียดจางเย่จะเป็นจะตาย สุดท้ายกลับพบว่าผลงานการ์ตูนทั้งหลายที่พวกเขาชื่นชอบ จางเย่เป็นคนวาดขึ้นมา เชรดแม่ง นี่มันอะไรกัน? การตอกหน้าครั้งใหญ่ยังไงล่ะ! แต่ว่าอาจารย์จาง คุณ คุณจะตอกหน้าใครพวกเราไม่ยุ่งด้วย แต่อย่าลากพวกเราไปเอี่ยวด้วยได้ไหม! เชี่ย! ‘วันพีช’ ‘โคนัน’ พวกเราก็ดูเหมือนกันนะ!”

“แม่งเอ้ย! โดนการตอกหน้าของจางเย่พาเดือดร้อนแล้ว!”

“ฉันเข้าใจความรู้สึกของคนญี่ปุ่นกับกาหลีในตอนนี้เลย ฉันเป็นแฟนตัวยงของจางเย่นะ เชี่ย แต่ตอนนี้ฉันเม่งอยากจะฆ่าจางเย่ใจจะขาดอยู่แล้ว! ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น! หมอนี่เกิดมาพร้อมออร่าความชั่วร้ายชัดๆ! มีชีวิตอยู่เพื่อให้คนอื่นโมโหตายจริงๆ!”

“ฉันเคยพูดอะไรนะ? ฉันเคยพูดอะไรไว้? ทุกครั้งที่จางเย่ไปพักผ่อนล้วนก่อเรื่อง ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมครั้งนี้จางเย่ถึงเก็บตัวเงียบ ไม่ก่อเรื่องก่อราวอะไรสักอย่าง หรือจะพักผ่อนจริงๆ? พักผ่อนเชี่ยไรล่ะ! เขาโผล่ไปครองวงการ์ตูนโน่นแล้ว! นายเพิ่งกลับมาวันเดียวเองนะ นายเพิ่งกลับมาทำงานวันแรก นายก็ก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้แล้วเหรอ?”

“ก็รู้ว่าเขามันอยู่ว่างไม่ได้ หมอนี่ไม่เคลื่อนไหวก็แล้วไป แต่พอเคลื่อนไหวครั้งหนึ่งผู้คนต้องตกใจ!”

“ผู้คนตกใจที่ไหนกันล่ะ นี่แม่งหลอกลวงผู้คนแล้ว!”

“จางเย่กลับมาครั้งนี้ถล่มฟ้าเลยทีเดียว ฉันกำลังรอดูว่าเขาจะหาทางลงยังไง!”

“ก่อนหน้านี้ฉันยังพูดอยู่เลยว่าทำไมที่ญี่ปุ่นถึงมีตัวประหลาดแบบจางเย่ไปโผล่มาได้ ทำไมญี่ปุ่นถึงเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงอย่างนี้? เชี่ย ฉันเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าทั้งหมดคือคนเดียวกัน ที่แท้ก็เป็นจางเย่คนเดียวที่ทำเรื่องบ้าแบบนี้! ฉันว่าแล้ว! ตัวป่วนอย่างจางเย่หมื่นปีถึงจะสักคนหนึ่ง จะมีคนที่สองได้ยังไง! แล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะมีคนที่สองอีกแล้ว!”

“จางเย่ นายจบแล้วล่ะ!”

“นายหลอกพวกเราทุกคนเลยนี่หว่า!”

……

ข่าวแพร่กระจายไปทุกที่!

สื่อมวลชนทั่วเอเชียต่างหวาดผวา!

‘ที่แท้จางเย่เป็นผู้เขียนต้นฉบับ!’

‘มือมืดเบื้องหลังเผยตัว : ก็คือจางเย่!’

‘จางเย่เข้าสู่วงการการ์ตูน!’

‘การตอบโต้ต่อคำสั่งแบนของญี่ปุ่นกับเกาหลีที่น่าตื่นตะลึงของจางเย่!’

‘จางเย่โดนทั้งเอเชียล้อมกรอบ!’

‘จางเย่กระตุ้นความโกรธของมวลชน เขาจะแก้ไขสถานการณ์อย่างไร? ’

‘ความชั่วร้ายประเภทหนึ่ง : ชื่อว่าจางเย่!’

‘ความจริงเกี่ยวกับเรื่องของมหาขันทีที่น่าโมโหที่สุดในประวัติศาสตร์ถูกเปิดเผย!’

……

ในเวลาเดียวกัน

ที่สตูดิโอ

มีสายโทรเข้ามือถือของจางเย่จนแทบไหม้!

แม่!

ลูกพี่ลูกน้อง!

จางเสีย!

เหยาเจี้ยนไฉ!

หนิงหลัน!

เสี่ยวตง!

เอมี่!

ทุกคนต่างโทรมาหาด้วยความอกสั่นขวัญแขวน!

“อาจารย์จาง คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

“เอมี่ ใจเย็น ใจเย็นไว้ก่อน”

“ฉันจะใจเย็นได้ยังไงคะ! ฉันตาม ‘โคนัน’ อยู่นะ!”

“หืม? เธอก็ดูด้วยเหรอ?”

“ฉันต้องดูแน่นอนสิ เจ๊ตงเองก็ติด ‘วันพีช’ งอมแงม! ทำไมคุณถึงหยุดเขียนล่ะ!”

“ไอ้หยา เขียนจบหรือไม่จบไม่ใช่ปัญหา ที่สำคัญคือแนวทาง สำคัญที่ทุกคนเพลิดเพลินกับมันก็พอ”

“ฉันเพลิดเพลินอะไรกันล่ะคะ ที่ฉันอยากดูก็คือตอนจบ ตอนนี้ฉันอยากตายเลยนะคุณรู้ไหม? คุณ อย่างน้อยคุณก็บอกตอนจบของ ‘โคนัน’ กับ ‘วันพีช’ ให้พวกเราฟังหน่อยสิ!”

ตอนจบ?

จางเย่ฟังจบก็รู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้!

จะเอาอะไรไปบอกพวกเธอกัน!

ตอนจบฉันแม่งยังไม่เคยได้ดูเลย!

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ ทันใดนั้นจางเย่ที่อยู่ในสตูดิโอก็ต้องตกใจกับเสียงตะโกนจากข้างนอก คนในสตูดิโอก็ตกใจเช่นกัน ทุกคนรีบชะโงกมองลงมาจากหน้าต่างอย่างระมัดระวัง จากนั้นพวกเขาก็เห็นฉากที่น่าตกใจ ผู้คนจำนวนมากเข้ามาจากทุกทิศทางอออยู่ตรงชั้นล่างของสตูดิโอ

“อาจารย์จาง!”

“นายออกมาเดี๋ยวนี้เลย!”

“ไม่ต้องทำงานแล้ว! ออกตอนใหม่เร็ว!”

“รีบออกตอนใหม่ให้ฉันเลย!”

“อัปตอนใหม่!”

“อัปตอนใหม่!”

“ทวดเอ็งสิ!”

“ทวดเอ็งสิ!”

“ส่งต้นฉบับมา เราจะไว้ชีวิตนาย!”

“ส่งต้นฉบับมา เราจะไว้ชีวิตนาย!”

“ส่งต้นฉบับมา เราจะไว้ชีวิตนาย!”

ฝูงชนยิ่งตะโกนยิ่งเสียงดัง จำนวนก็น่าอัศจรรย์ เป็นฉากที่ ‘กระตุ้นจิตใจ’อย่างยิ่ง!

ฮาฉีฉีเป็นลม “ทำไมถึงขนกันมาที่ชั้นล่างหมดเลย?”

จางจั่วร้อนรน “ทำไมมากันเร็วขนาดนี้?”

เสี่ยวหวังเหงื่อแตกพลั่ก “พวกเราไปแหย่รังแตนเข้าแล้วจริงๆ!”

เสี่ยวโจวเสี่ยวซุนเห็นสถานการณ์ชั้นล่างแข้งขาก็สั่นขึ้นมา!

คนในสตูดิโอที่เหลือมองหน้ากัน ทุกคนต่างมีสีหน้าที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ทั้งหมดต้องโทษจางเย่ การตอกหน้าครั้งนี้ ตอกได้โหดเหี้ยมเกินไป คนเอเชียทั้งหมดล้วนถูกจางเย่ทำร้ายอย่างไม่มีข้อยกเว้น คลื่นลูกเดียวสำเร็จแล้ว แต่ว่ามัน ‘ประสบความสำเร็จ’ มากเกินไป พวกเขายังคาดหวังว่าคลื่นลูกนี้จะเพิ่มคะแนนนิยม แต่มันจะเพิ่มได้จริงเหรอ? ถูกด่าขนาดนี้ก็สามารถเพิ่มได้เหรอ? ก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ขออย่าให้หน้าแหกเลย!

……

วันนี้

ทุกเว็บไซต์!

ทั่วประเทศจีน!

ทั่วประเทศญี่ปุ่น!

ทั่วทั้งเอเชีย!

ไม่ว่าคุณจะเปิดแพลตฟอร์มไหน ทุกเว็บไซต์ ทุกโพสต์ หรือทุกที่ของโซเชียลมีเดีย คุณสามารถเห็นข้อความสาปแช่งที่ล้นหลาม ทั้งหมดนี้ต่างกำลังด่าจางเย่อยู่!

การต่อสู้นี้ ขอบเขตนี้ สงครามฝีปากที่ทุกฝ่ายร่วมมือกัน!

ตลอดเวลาที่ผ่านมา มีครั้งนี้ครั้งเดียว!

ตลอดเวลาที่ผ่านมา มีคนนี้คนเดียว!

บทที่ 1458 : เขียนภาคต่อของ ‘วันพีช’?

โดย

Ink Stone_Fantasy

ถ้อยคำสาปแช่งมีมาตลอดทั้งวัน

แม้ในเวลากลางคืน หรือแม้แต่รุ่งสาง ก็ยังโหมบ่ามาไม่หยุด

เรื่องราวตกตะกอนมาหนึ่งวันเต็ม ไม่เพียงแต่ไม่สงบลง แต่กลับยิ่งแย่ลงไปอีก!

วันต่อมา

ตอนเช้า

จางเย่ขับรถมาทำงาน เมื่อรถจอดเรียบร้อย เขาเพิ่งเดินขึ้นไปชั้นบน ก็เห็นคู่รักหนุ่มสาวสองคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนก็เดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน ทั้งคู่จูงหมาตัวใหญ่สีเหลือง น่าจะเพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขากำลังเดินเล่นกันอยู่ เดินไปเดินมาก็เดินมาถึงหน้ารถ BMW ของจางเย่

น้องหมาอยากฉี่

ผู้ชายรีบพูด “ต้าหวง อย่าซนนะ!”

แฟนของเขากลับพูดว่า “ต้าหวง ฉี่ตรงนี้แหละ”

ผู้ชายปาดเหงื่อ “นี่มันรถของอาจารย์จางนะ”

แฟนของเขาไม่พอใจ “ฉันรู้ว่าเป็นรถของเขา ฉี่เลย ฉี่เต็มที่!”

ผู้ชาย “…”

น้องหมาฉี่เสร็จแล้ว

แฟนของเขายังพูดต่อ “ต้าหวง ฉี่อีกรอบ!”

ผู้ชาย “…”

แฟนของเขาฮึดฮัดไม่พอใจ “ไม่ฉี่แล้วเหรอ? งั้นไป ไปกินน้ำอีกเยอะๆ แม่จะพาหนูไปเตรียมพร้อม อีกเดี๋ยวกลับมาฉี่ต่อ”

ผู้ชาย “…”

ที่ชั้นบน

ณ สตูดิโอ

ทันทีที่จางเย่เดินเข้าประตูไปก็เห็นว่ามีแขกอยู่ก่อนแล้ว

เสี่ยวตงและเอมี่กำลังพลิกกล่องเอกสารดูทีละกล่อง!

หลี่เสี่ยวเสียนฝืนยิ้มและดึงทั้งสองคนไว้ “ไอ้หยา พวกเธอทำอะไรเนี่ย”

เอมี่ตะโกน “ต้นฉบับ! ฉันหาต้นฉบับของ ‘โคนัน’ อยู่!”

เสี่ยวตงก็พูดเสียงดัง “ต้นฉบับ ‘วันพีช’ อยู่ไหนเนี่ย?”

ฮาฉีฉีทำอะไรไม่ถูก “ผู้กำกับจางไม่ได้วาดต่อจริงๆ ค่ะ”

“เป็นไปไม่ได้ มันต้องมีสิ!” เอมี่ไม่ยอมแพ้

จางเย่กระแอมในลำคอทีหนึ่ง หัวเราะก่อนจะพูดว่า “ทำอะไรกันอยู่น่ะ ค้นบ้านเหรอ?”

เสี่ยวตงหันหน้ามา “คุณมาจนได้นะ! รีบเอาต้นฉบับออกมาเลย ไม่ให้คนอื่นแต่ต้องให้พวกเรานะ!”

จางเย่โบกมือ “ผมไม่มีจริงๆ ไม่ได้วาดแล้ว”

เอมี่โมโห “อาจารย์จาง คุณนิสัยไม่ดีมากเลยนะ! คุณทำแบบนี้ไม่ใช่เพื่อนกันเลยนะคุณรู้ไหม? ไม่! ใช่! เพื่อน!”

เสี่ยวตงกลอกตา “ตอนนี้คุณเป็นศัตรูสาธารณะของคนเอเชียแล้วรู้ตัวไหม? คุณจะหยุดวาดก่อนนี้หรือหลังจากนี้หน่อยก็ไม่ได้ จำเป็นต้องมาหยุดวาดเวลานี้! คุณ คุณยังเป็นคนอยู่ไหม?”

“ออกตอนใหม่เถอะ”

“ใช่ รีบออกตอนใหม่เลย!”

“วาดเลยเร็วเข้า!”

ทั้งคู่ผลัดกันพูดคนละสองสามประโยค เกาะติดจางเย่อย่างไม่ลดละ

อย่างไรก็ตามจางเย่ก็ทำตัวเหมือนปลาตายไม่กลัวน้ำเดือด ความโกรธของเสี่ยวตงและเอมี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา ทำอะไรกับหมอนี่ไม่ได้เลย!

เสี่ยวหวังตะโกนอยู่อีกด้านหนึ่ง “อ๊ะ ผู้กำกับจางคะ!”

เสี่ยวโจวชี้ไปที่ชั้นล่าง “มีหมามาฉี่ที่ล้อรถของคุณค่ะ!”

เสี่ยวหวัง “อ้า มาอีกตัวแล้ว!”

จางเย่ยักไหล่ พูดอย่างสบายๆ “ฉี่ไปเถอะ เรื่องแค่นี้เอง บ้านใครจะไม่มีสัตว์เลี้ยงบ้างล่ะ คนอื่นเขาปวดฉี่จนจะราด เธอจะไม่ให้พวกเขาฉี่เหรอ? มันก็เกินไปนะ เราจะทำตัวไร้เหตุผลไม่ได้ ทุกคนต้องทำความเข้าใจกัน เป็นเพื่อนบ้านกันทั้งนั้น” เขาตบอบตนเอง “มีน้ำใจกันหน่อยสิ!”

เสี่ยวตง “…”

เอมี่ “…”

เธอทั้งคู่เห็นว่าหน้าหมอนี่หนายิ่งกว่ากำแพงก็รู้แล้วว่าพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ ถูกจางเย่ทำให้โมโหจนต้องกลับไป ระหว่างเดินก็ด่าเขาไปด้วย

บนอินเทอร์เน็ตก็เช่นกัน

ชาวเน็ตนับไม่ถ้วนร่วมแรงร่วมใจกันแสดงความเกลียดชัง!

“ทุกคนเอาเลย!”

“ทนไม่ไหวแล้ว!”

“ไอ้มหาขันทีบ้านี่!”

“โมโหฟ่ะ! โมโหแทบตายแล้ว!”

“วันนี้ ‘โคนัน’ หยุดอัปตอนใหม่แล้ว!”

“พรุ่งนี้ ‘วันพีช’ ก็คงหยุดเหมือนกัน!”

“ทุกคนไปด่าหมอนั่นด้วยกัน เขามันชั่วช้าเกินไป! ยกโทษให้ไม่ได้!”

“ใช่ เสียงของพวกเรายิ่งสูง ยิ่งดัง จางเย่ก็จะยิ่งกดดัน สุดท้ายเขาทนไม่ไหวก็จะกลับมาวาดตอนใหม่ให้พวกเราเอง!”

“ถูกต้อง ไปกันเถอะ ไปกดดันเขา!”

“ไอ้คนแซ่จางออกมาเดี๋ยวนี้!”

“นายจะวาดหรือไม่วาด?”

เวยป๋อของจางเย่ หน้าเว็บแฟนเพจ บล็อกของสตูดิโอ ทุกแพลตฟอร์มที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับจางเย่ ล้วนถูกประชาชนที่กำลังโมโหร้ายครอบครองไว้หมด เธอด่าเสร็จเขาด่าต่อ พอเขาด่าเสร็จเธอก็มาด่าต่อ วนเวียนอยู่แค่นั้น วันหนึ่งาด่าอย่างดุเดือดไปยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็ม ทุกคนหวังว่าจะกดดันจางเย่ได้ ให้เขากลับมาตีพิมพ์ต่อ สุดท้ายไม่ใช่แค่คนสองคน ไม่ใช่แค่ประเทศเดียวหรือสองประเทศ แต่เป็นแฟนการ์ตูนจากทั่วเอเชีย!

จำนวนมากกว่าสิบล้าน?

จำนวนมากกว่าร้อยล้าน?

ใครจะทนแรงกดดันระดับนี้ได้?

ใครก็ทำไม่ได้!

นี่คือเสียงของมวลชนเชียวนะ!

นี่คือพลังของประชาชน!

แต่ไม่มีใครคาดคิด จางเย่สามารถทนได้!

สามวัน!

สามวันเต็มเต็ม!

คนทั้งเอเชียด่าจางเย่มาสามวัน!

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น เปลี่ยนเป็นดาราอื่น หรือเปลี่ยนเป็นสตูดิโออื่น คงถูกคำสาปแช่งมากมายเหล่านี้จนพังทลายไปแล้ว ดาราเองก็คงจะล้มลงไปแล้วเช่นกัน แม้ว่าจะไม่เกรงกลัว แต่ก็คงออกมาอธิบายสักประโยคใช่ไหม? แต่สตูดิโอของจางเย่ล่ะ? ไม่มี ไม่มีความเคลื่อนไหวใดทั้งสิ้น จางเย่ยังทำสิ่งที่ต้องทำต่อไปอย่างมั่นคงไม่ไหวติง ทุกคนทำงานได้ตามปกติราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ปาน!

จางเย่เป็นคนยังไง?

คุณบอกให้ไปโรงพยาบาล?

เขากลัวจริง!

คุณบอกให้ไปฉีดยา?

เขากลัวแทบตาย!

แต่เมื่อคุณบอกว่าจะสาปส่งเขา?

เหอะๆ หมอนี่เป็นผู้เชี่ยวชาญการด่าคน เป็นมือดีเรื่องการโดนด่า ไม่กังวลกับคำพูดไม่น่าฟัง ไม่กังวลว่าจะมีคนด่ามากเท่าไร เขาล้วนสามารถอดทนรับได้โดยหน้าไม่เปลี่ยนสี!

อะไรเรียกว่านักเลง?

นี่สิถึงจะเรียกว่านักเลงหน้าเหม็นของจริง!

ยอมหักไม่ยอมงอ!

ดื้อด้านไม่กลัวใคร!

ผู้คนในเอเชียโมโหจนตะโกนถ้อยคำหยาบคาย!

“เชี่ย!”

“ไอ้คนหน้าด้าน!”

“ขนาดนี้แล้วยังไม่ได้อีกเหรอ? จบกัน หน้าไอ้หมอนี่มันหนาเกินไป!”

“เชรด คนด่าเขาเยอะขนาดนี้ เขายังไม่มีอะไรตอบสนองอีกเหรอ?”

“แม่งเอ้ย หมอนี่ทำฉันโมโหจนขำแล้ว!”

“พรูด จุดที่จางเย่ทำให้คนไม่มีอะไรจะพูดได้ก็คือ บางครั้งคุณเกลียดเขามากจนต้องขบฟัน แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้!”

“ใช่ ฉันมองออกแล้วล่ะ ด่าเขาไปก็ไม่มีประโยชน์!”

“ก็จริง จางเย่เคยกลัวโดนคนด่าเสียที่ไหน? ช่วงหลายปีมานี้มีคนด่าเขาทุกวัน แต่นายเคยเห็นเขาใส่ใจไหม? หมอนี่ไม่เคยใส่ใจเลย!”

“ทำอะไรไม่ได้เลย ฉันหมดหนทางแล้ว!”

“ผู้ชายอย่างจางเย่ ไม่มีใครรับมือเขาได้หรอก”

“รองบังคับการอู๋ คุณรีบจัดการสามีคุณหน่อยสิ หมอนั่นจะขึ้นสวรรค์อยู่แล้ว!”

“@อู๋เจ๋อชิง ไม่ต้องให้จางเย่ไปทำงานแล้ว ให้เขาวาดการ์ตูนอยู่ที่บ้านเถอะ!”

“ยกเลิกคำสั่งแบนจางเย่เร็วๆ เถอะ!”

“ใช่ แม่งเอ้ย ไม่ต้องสั่งแบนอะไรแล้ว!”

“ปลดแบนเขาซะ ให้เขาวาดต่อ!”

ทว่าเจ้าหน้าที่ฝั่งญี่ปุ่นไม่ได้ตอบสนองอะไร เมื่อรู้ว่าการ์ตูนเหล่านั้นเป็นผลงานการสร้างของจางเย่ อิงจากคำสั่งแบนที่ออกมาก่อนหน้านี้ พวกเขาควรปิดกั้นการ์ตูนทั้งเจ็ดเรื่องนี้ และยุติการจำหน่าย จางเย่ไม่ได้รับอนุญาตให้ปรากฏตัวและมีผลงานในตลาดญี่ปุ่นได้นอกจากงานที่เกี่ยวกับการกุศลเท่านั้น แต่หลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้น หน่วยงานญี่ปุ่นที่เกี่ยวข้องต่างเงียบกริบ ไม่กล้าสั่งแบนผลงาน และไม่กล้ายกเลิกคำสั่งแบนด้วย ความคิดยังคลุมเครืออยู่

ไม่มีการตอบรับใดๆ เลย!

ในที่สุดทุกคนก็ด่าจนเหนื่อยแล้ว!

แต่ในขณะนี้เอง ข่าวที่ทั้งเอเชียต้องตื่นเต้นก็ออกมา!

ประกาศจากสำนักพิมพ์โชเน็น : พวกเขาเชิญใครคนหนึ่งมาเขียน ‘วันพีช’ ต่อ!

ประชาชนในเอเชียต่างกรีดร้อง!

โดยเฉพาะชาวญี่ปุ่นที่ตื่นเต้นมากที่สุด!

“เชรด!”

“ทำได้เยี่ยม!”

“เขียนต่อ เขียนต่อเร็ว!”

“ถึงจะไม่ใช่จางเย่วาด อาจไม่มีอรรถรสแบบเดิม แต่แม่งก็ดีกว่าหยุดวาดไปล่ะฟะ!”

“ฮ่าๆๆๆ เยี่ยม!”

“การตัดสินใจนี้ ฉันยกนิ้วให้เลย!”

“ฉันกลัวก็แต่ ‘วันพีช’ จะโดนคนอื่นวาดจนเละเทะน่ะสิ!”

“ไม่หรอก ญี่ปุ่นของเราเป็นเจ้าแห่งการ์ตูน พวกเขาทุกคนเป็นนักเขียนการ์ตูนมืออาชีพ คนนอกวงการที่เข้ามาแค่ครึ่งเดียวอย่างจางเย่ยังวาดออกมาได้ มืออาชีพจะวาดไม่ได้เหรอ? อีกอย่างพล็อตหลักและเนื้อหาโดยรวมของ ‘วันพีช’ ก็ถูกวางไว้หมดแล้ว คนก็มีแล้ว ความยากในการเขียนต่อต่ำมาก เชี่ย ขอแค่มันลงพิมพ์ต่อเนื่องได้ ใครวาดฉันก็จะอ่าน รีบออกตอนใหม่เร็วเข้าเถอะ!”

“น่าเสียดายฉากที่วาดสี่ตอนต่อสัปดาห์คงไม่มีให้เห็นอีกแล้ว”

“เฮ้อ ไม่ต้องไปคิดถึงสี่ตอนแล้ว อัปใหม่หนึ่งตอนฉันก็พอใจแล้ว!”

……

มีการสนทนาอันร้อนแรงทั่วเอเชีย

โลกภายนอกเกิดลูกคลื่น

ในเวลาเดียวกัน สตูดิโอของจางเย่ก็ได้รับข่าวแล้วเช่นกัน

ฮาฉีฉีมึนงง “นี่ ในสัญญาอนุญาตไหม?”

เสี่ยวหวังร้องเชี่ยคำหนึ่ง “หาคนมาวาดต่อก็ได้เหรอ?”

จางจั่ว “ถอนฟืนใต้กระทะ[1]นี่หว่า!”

เสี่ยวโจวอึกอัก “งั้นตอนนี้เราจะทำยังไงดีคะ?”

จางเย่ก็ส่งเสียงเหอะไปทีหนึ่ง

วาดต่อ?

ฉันจะดูว่าพวกนายใครจะวาดได้!

———————-

[1]ถอนฟืนใต้กระทะ 釜底抽薪 ดึงฟืนที่กำลังเผาไหม้ออกจากใต้หม้อ เป็นกลยุทธ์ที่มีความหมายถึงการพิเคราะห์เปรียบเทียบกำลังของศัตรูในการทำศึกสงคราม ถ้ากองทัพมีน้อยกว่าควรพึงหาทางบั่นทอนขวัญและกำลังใจ ความฮึกเหิมของศัตรูให้ลดน้อยถอยลง หรือก็คือการแก้ไขปัญหาที่ต้นตอนั่นเอง