ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1455-1456
บทที่ 1455 : ขันทีอันดับหนึ่งในประวัติศาสตร์ถูกเปิดเผย!
โดย
Ink Stone_Fantasy
‘ประชาชนคับข้องใจ!’
‘วงการอนิเมเกิดเรื่องใหญ่แล้ว!’
‘การ์ตูนแห่งชาติทั้งเจ็ดเรื่องวาดด้วยคนคนเดียว?’
‘ใครคือผู้อยู่เบื้องหลัง?’
‘ประชาชนตะโกน : หวังว่าจะยอมมอบตัวแต่โดยดี!’
‘การคาดเดาของวงการการ์ตูน : เป็นเทพเจ้ามาจากไหนกันแน่?’
ภาพยนตร์ออกใหม่ก็ดี ศิลปินออกเพลงใหม่ก็ดี หรือแม้แต่เรื่องอื้อฉาวซุบซิบนินทา หลังจาก ‘เรื่องไอ้ขันที’ ครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของวงการการ์ตูนถูกเปิดโปงออกมา ข่าวอื่นๆ ก็หมดความน่าสนใจทันที แม้แต่ข่าวเรื่องการกลับมาของจางเย่ในตอนเช้าก็ถูกปัดทิ้ง
หนังใหม่?
ช่างแม่งหนังใหม่สิ!
ข่าวซุบซิบ?
ซุบซิบเตี่ยเอ็งสิ!
เมื่อเทียบกับ ‘ขันทีผู้ยิ่งใหญ่’ ที่ร้ายกาจที่สุดในประวัติศาสตร์แล้วก็เป็นแค่การผายลมเท่านั้น!
ขณะนี้สายตาของทั้งเอเชียต่างจับจ้องไปที่วงการการ์ตูน พวกเขาจดจ่อไปที่บุคคลที่อยู่เบื้องหลังการ์ตูนแห่งชาติทั้งเจ็ดเรื่องคนนั้น!
ชื่อของคนในวงการถูกยกออกมาทีละคน!
……
“หรือจะเป็นยามาโมโตะ ทาเคจิ?”
“อา เป็นไปได้!”
“ใช่ ยามาโมโตะวาดเร็วมาก!”
“ใช่แล้ว!”
หลังจากนั้นโซเชียลมีเดียของยามาโมโตะ ทาเคจิผู้วางมือมาหลายปีก็ถูกฟลัดข้อความ!
หนึ่งหน้า!
สิบหน้า!
หนึ่งร้อยหน้า!
ตั้งแต่ความคิดเห็นแรกจนถึงความคิดเห็นที่หนึ่งหมื่นล้วนเป็นการด่าทอของประชาชนทั้งสิ้น!
ยามาโมโตะ ทาเคจิตะลึง และรีบโพสต์อธิบาย
แต่ประชาชนกลับไม่เชื่อ ยังคงจิกกัดเขาต่อ
สุดท้ายยามาโมโตะ ทาเคจิต้องสาบานออกมา ประชาชนถึงได้ยอมปล่อยเขาไป
……
“หรือจะเป็นคาสึกะ นิชิ?”
“จริงด้วย คาสึกะ!”
“อาจารย์คาสึกะมีหลายสไตล์ ขึ้นชื่อเรื่องความหลากหลาย!”
“ใช่แล้ว เธอสามารถวาดผลงานทั้งเจ็ดเรื่องให้ออกมาไม่เหมือนกันได้!”
“เชี่ย คาสึกะ เธอออกมาเดี๋ยวนี้!”
“บอกมา คุณใช่ไหม?”
คาสึกะ นิชิถูกเสียงด่าทอของผู้คนกลบจนมิด!
คาสึกะ นิชิแทบจะเป็นลม วัดจากอะไร ทำไมถึงเป็นฉันล่ะ! เกี่ยวกับฉันตรงไหนกัน ถ้าฉันสามารถวาดได้ยี่สิบตอนต่อสัปดาห์ ฉันแม่งจะโดนบรรณาธิการถือมีดทำครัวมาทวงต้นฉบับหน้าประตูบ้านเป็นเจ้ากรรมนายเวรหได้ยังไง?
หม้อดำนี้ ฉันไม่แบกไว้หรอก!
เธอปฏิเสธอย่างรวดเร็ว!
……
“ฉันรู้แล้ว!”
“ใคร?”
“มุโตะ อิคาวะ!”
“เพราะอะไร?”
“เพราะภรรยาของเขาเคยชื่ออาโออิ แม่ของเขาก็ชื่อฮาตาโนะ!”
“เชี่ย บังเอิญไปป่าว?”
“เขานั่นแหละ! ไม่ผิดแน่!”
“มุโตะ อิคาวะ! นายออกมาเลย!”
และแล้วมุโตะ อิคาวะก็ถูกฝูงชนห้อมล้อมอีกครั้ง!
……
ประชาชนที่บ้าคลั่งไม่สนว่าจะด่าใครกัดใคร!
นักเขียนการ์ตูนถูกดึงเข้ามาทีละคน!
เหล่านักเขียนการ์ตูนทุกคนล้วนเจอกับ ‘มือมืดสุดอำมหิต’!
ใครที่สาบานก็สาบานไป ที่ปฏิเสธได้ก็ปฏิเสธไป บางคนถึงกับเอาเอกสารการผ่าตัดออกมาแสดงเป็นหลักฐานวันเวลาที่เขาเข้ารับการผ่าตัด และนอนโรงพยาบาลสิบกว่าวัน จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะอัปเดตการ์ตูนตอนใหม่ได้ มีเหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นต่อเนื่องนับไม่ถ้วน หม้อนี้ใหญ่เกินไป ไม่มีนักเขียนการ์ตูนคนไหนในวงการที่กล้าแบกไว้ และแม่งแบกไม่ได้ด้วย พวกเขาต้องหลีกหนีให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้!
แต่ประชาชนกลับยังไม่พอใจ!
คนทั่วเอเชียร่วมมือกัน และสาบานว่าจะตามหามือมืดที่อยู่เบื้องหลังให้ได้!
วิเคราะห์
คาดเดา
ค้นคว้า
หาหลักฐาน
สุดท้ายนักเขียนการ์ตูนชาวญี่ปุ่นเกือบทั้งหมด ทั้งที่กำลังมีผลงานและที่วางมือไปแล้วต่างถูกสายตาสงสัยของประชาชนสอดส่องโดยไม่มีข้อยกเว้น แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่มีใครที่ตรงตามเงื่อนไข!
ประชาชนกรีดร้องอย่างโกรธแค้น!
“ใครเนี่ย!”
“เป็นใครกันแน่!”
“ทำไมถึงหาไม่เจอ!”
“ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมถึงไม่มีคนน่าสงสัยที่สุดเลยสักคน?”
“สวรรค์ เขาคนนั้นโผล่ออกมาจากซอกหินหรือไง?”
“ต้องมีเบาะแสบ้างสิ ต้องมีแน่นอน!”
“หากันอีกรอบ!”
“แม่งเอ้ย ต่อให้ขุดดินลึกสามฟุตก็ต้องลากเขาออกมาให้ได้!”
“ไอ้ขันทีสมควรตาย!”
……
โลกภายนอกสับสนวุ่นวาย
ทั่วทั้งเอเชียล้วนได้รับผลกระทบ!
ตอนนี้ทุกคนในสตูดิโอของจางเย่กำลังอกสั่นขวัญแขวน!
เสี่ยวซุนส่งเสียงดัง “พวกคุณดูในเน็ตสิ!”
เสี่ยวหวังทำอะไรไม่ถูก “จบแล้ว!”
เสี่ยวโจวน้ำตาไหล “จบกัน! ครั้งนี้เล่นใหญ่เกินไปแล้ว!”
ฮาฉีฉีมองไปทางจางเย่ “ผู้กำกับจาง”
จางจั่วเหงื่อแตก “ครั้งนี้คุณแหย่รังแตนเข้าให้แล้ว!”
จางเย่เองก็กำลังดูข่าวและความคิดเห็นออนไลน์อยู่เช่นกัน พอเห็นความกระตือรือร้นและอารมณ์โมโหจนกระทืบเท้าของชาวเอเชีย เขาก็ตกใจเล็กน้อย จางเย่กระแอมก่อนพูดว่า “ไม่ขนาดนั้นสิ? มือมืดเบื่องหลัง? พูดถึงใครกัน? แล้วอะไรคือให้ยอมมอบตัวแต่โดยดี? พูดยังกับฉันเป็นอาชญากรอย่างนั้นแหละ ใช้คำอะไรกันเนี่ย”
อาชญากร?
ตอนนี้คนเกลียดคุณยิ่งกว่าอาชญากรเสียอีก!
ทุกคนต่างกลอกตามองบน
จากนั้นก็ได้ยินคำพูดน่าเชื่อถือของจางเย่ว่า “พวกคุณจะรู้อะไร การสร้างผลงานเป็นกระบวนการที่ยุ่งยากและซับซ้อนมาก ทำไมทุกคนถึงไม่เข้าใจกันเลยนะ? เฮ้อ ใครจะรับประกันได้ว่างานจะราบรื่น มีกำไร และสมบูรณ์แบบไปตลอด? ใครก็ทำไม่ได้ นักเขียนก็เป็นมนุษย์นะ ก็ต้องมีบางเวลาที่ติดขัด บางครั้งก็ป่วย หรือแม้แต่ช่วงที่เขียนไม่ออก ขันทีเนี่ยก็เป็นเรื่องปกติที่เกิดบ่อยๆ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ จะมาด่ากันแบบนี้ก็ไม่ได้ ทุกคนต้องเข้าใจกันถึงจะถูก การสร้างสรรค์ผลงานไม่ง่ายหรอกนะ”
ทุกคนกลอกตาขาวอีกรอบ
คนอื่นลงการ์ตูนต่อเนื่องหนึ่งเรื่อง คุณลงเจ็ดเรื่อง!
คนอื่นอัปเดตตอนใหม่สัปดาห์ละตอน คุณอัปเดตยี่สิบกว่าตอน!
การสร้างสรรค์ไม่ง่าย?
ทำไมพวกเราถึงดูไม่ออกเลยว่าคุณลำบาก!
คุณจงใจชัดๆ!
ฮาฉีฉีถาม “งั้น งั้นตอนนี้จะทำยังไงดีคะ?”
“ต้องบอกคนอื่นเขาว่ายังไงครับ?” จางจั่วก็ถามเช่นกัน
จางเย่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดอย่างเด็ดเดี่ยวและองอาจ “ช่างเถอะ เฮ้อ ฉันจะอธิบายให้ทุกคนฟังเอง ทุกคนต่างเป็นคนมีเหตุมีผล จะต้องเข้าใจแน่นอน”
ฮาฉีฉี “…”
จางจั่ว “…”
ดังนั้นในช่วงเวลาสำคัญที่โลกภายนอกกำลังวุ่นวาย ขณะที่ทุกคนกำลังขุดดินลึกสามฟุตเพื่อความหามือมืดที่อยู่เบื้องหลัง จางเย่ก็โพสต์ข้อความบนเวยป๋อ
จางเย่ “พักผ่อนไปหลายเดือน ในที่สุดภรรยาก็แข็งแรงดีแล้ว ขอบคุณทุกความห่วงใยจากทุกคน วันนี้ผมจะกลับมาทำงานอย่างเป็นทางการเพื่อรับใช้ประชาชนต่อไป ขอให้ทุกคนสนับสนุนผมด้วยนะครับ”
มีการตอบกลับน้อยมาก และผู้คนส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจเลย
มีบางคนยังคอมเมนต์บอก
“รู้ตั้งนานแล้ว!”
“เห็นข่าวตั้งแต่เช้าแล้วน่า”
“เฮ้อ ที่สนใจที่สุดตอนนี้ก็คือขันทีสมควรตายคนนั้นเป็นใคร!”
“ใช่ น่าโมโหมาก!”
“ไอ้ญี่ปุ่นตัวน้อยพวกนี้จะชั่วเกินไปแล้ว”
“ถูกต้อง ฉันเคยคิดว่าจางเย่เป็นผู้ชายที่ชั่วร้ายที่สุดในโลก ไม่คาดคิดว่าตอนนี้จะมีคนที่ทำลายล้างได้มากกว่าออกมา ไอ้ขันทีคนนี้! เป็นขันทีที่ร้ายกาจที่สุดในประวัติศาสตร์เลย!”
“อย่าให้ฉันรู้นะว่าเป็นใคร!”
“ต้องลากคอหมอนั่นออกมาให้ได้!”
ครู่ต่อมา
จางเย่โพสต์ข้อความในเวยป๋อเพิ่มอีกหนึ่งข้อความ
จางเย่ “อ้อ ใช่แล้ว พักผ่อนไปหลายเดือนผมอยู่ว่างมากๆ ก็เลยไปวาดการ์ตูน คิดไม่ถึงว่าจะได้รับผลตอบรับที่ดีเกินคาด ขอบคุณทุกคนที่ให้การต้อนรับอย่างดี แต่เป็นเพราะมีข้อพิพาทกับทางญี่ปุ่นและเกาหลี และเพราะหน้าที่การงานของผม ผมจึงไม่ได้วาดตอนใหม่อีกต่อไป ขอโทษจริงๆ ผมเป็นขันทีซะแล้ว!”
ชาวเน็ตตอบกลับ
“หืม จางเย่ก็ไปวาดการ์ตูนเหรอ?”
“ฮ่าๆ นายจะเปลี่ยนอาชีพอีกแล้วเหรอ?”
“นายก็เป็นขันทีเหรอ?”
“ถึงนายจะเป็นขันที แต่นายก็เทียบกับขันทีผู้ยิ่งใหญ่คนนั้นไม่ได้หรอก คนอื่นเขาเป็นถึง…เอ๊ะ!?”
บรรยากาศเงียบกริบ!
เงียบแบบไม่มีอะไรมากั้น!
จากนั้นทุกคนต่างก็พลันเด้งตัวขึ้นมาและกรีดร้อง!
บทที่ 1456 : เสียงสาปแช่งจากทั่วเอเชีย!
โดย
Ink Stone_Fantasy
ชาวเน็ตเซ่อไปแล้ว!
“หมายความว่าไง?”
“นายหมายถึงอะไร?”
“จางเย่?”
“การ์ตูน?”
“ขันที?”
“เชี่ย!”
“ไม่ใช่มั้ง? เป็นไปไม่ได้มั้ง?”
“กรี๊ด!”
“ช่วยบอกหน่อยว่าไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด!”
“แม่งเอ้ย น่าจะเป็นแบบที่นายคิดแล้วล่ะ!”
“พระเจ้า! สวรรค์!”
เวยป๋อระเบิดแล้ว!
ประชาชนก็ระเบิดแล้ว!
ข้อความเดียวในเวยป๋อของจางเย่สั่นสะเทือนทั้งเอเชีย!
ตอนแรกที่เห็นข้อความเวยป๋อนี้ ทุกคนยังไม่กล้าคาดเดาต่อ เพราะไม่ใช่มีแค่พวกเขาเท่านั้น ความคิดแรกของชาวเอเชียทุกคนเดาว่ามือมืดเบื้องหลังการ์ตูนแห่งชาติทั้งเจ็ดเรื่องต้องเป็นคนญี่ปุ่น ต้องเป็นนักเขียนการ์ตูนชาวญี่ปุ่นสิ เพราะญี่ปุ่นเป็นประเทศแห่งการ์ตูน เป็นสถานที่ยอดเยี่ยมที่สุดของอุตสาหกรรมการ์ตูนในโลก นอกจากนี้ญี่ปุ่นก็เป็นผู้เผยแพร่การ์ตูนทั้งเจ็ดเรื่อง ทุกคนจึงพุ่งเป้าไปที่คนญี่ปุ่นก่อน ล้อมกรอบตรวจสอบทีละคน แม้แต่ตอนที่เห็นข้อความของจางเย่ พวกเขายังคิดว่าเป็นคนละเรื่องกัน
จางเย่ก็มาวาดการ์ตูนเหรอ
แถมบังเอิญทำตัวเป็นขันทีด้วย
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นหรือดาราคนอื่น ประชาชนจะไม่คิดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป
คนอื่นเขาไปถ่ายหนัง คุณก็ไปถ่ายหนัง โดยปกติไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย
แต่จางเย่ไม่เหมือนกัน ชื่อนี้เป็นตัวแทนของสิ่งที่ผิดแผก เมื่อคิดว่าจางเย่อาจเป็นเจ้าขันทีนั่น เมื่อนึกถึงนิสัยของหมอนี่ แล้วกลับมาดูข้อความเวยป๋ออีกครั้ง ทุกคนก็ต้องสั่นสะท้าน ดวงตาเบิกกว้างราวกับเห็นผี!
จางเย่เป็นใคร?
นักร้อง พิธีกร ผู้กำกับ นักเขียนอักษร นักเขียนนิยาย…
ตัวประหลาดที่ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้!
ถ้าบอกว่าเป็นดาราคนอื่นวาดการ์ตูนเป็น? พวกเขาไม่เชื่อแน่!
แต่ถ้าบอกว่าจางเย่วาดการ์ตูนได้? ไม่มีใครกล้าไม่เชื่อ!
หมอนี่แม้แต่เครื่องบินยังขับได้ เรื่องวาดการ์ตูนได้ยังจะมีอะไรให้ไม่เชื่ออีกเหรอ?
นอกจากนี้ถามว่าจางเย่มีเวลาหรือไม่?
เขามีเวลาแน่นอน ตั้งแต่ ‘วันพีช’ เริ่มลงพิมพ์ พอดีกับตอนที่ภรรยาของจางเย่กระดูกหัก จางเย่ทิ้งงานทั้งหมดและขอลากลับบ้าน และเมื่อการ์ตูนทั้งเจ็ดเรื่องหยุดแบบไม่มีกำหนด ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ภรรยาจางเย่หายดี และหมอนี่กลับมาทำงานวันแรกพอดี! ไม่เพียงความประจวบเหมาะด้านเวลาเท่านั้น ทั้งเงื่อนไขอื่นๆ และความบังเอิญอันน่ากลัว ไม่มีผิดพลาดเลยแม้แต่นิดเดียว!
นอกจากนี้หากพูดถึงความเร็วของจางเย่?
ฝีปาก? อันดับหนึ่งในเอเชีย!
การพูด? อันดับหนึ่งในเอเชีย!
ถ้อยคำโฆษณาอันน่าตื่นตะลึงของจางเย่ใน ‘เดอะว็อยซ์’ ทำให้พิธีกรทั่วทั้งเอเชียต่างต้องคารวะแล้ว! นอกจากนี้ยังมีประวัติอันรุ่งโรจน์ที่เขาบันทึกรายการทอล์กโชว์สิบตอนในชั่วข้ามคืน ความเร็วระดับนี้ เรตติ้งระดับนี้ รวมถึงสถิติทั้งหลาย ทั้งเอเชียไม่มีใครสามารถทำลายได้!
ถ้าบอกว่าความเร็วข้อมือของจางเย่เป็นอันดับหนึ่งในเอเชีย?
ถ้าบอกว่าความเร็วในการวาดภาพของจางเย่เป็นอันดับหนึ่งในเอเชีย?
เชี่ย แม่งเป็นไปได้จริงๆ!
สุดท้ายมาพูดถึงนิสัยใจคอของจางเย่ ทำเรื่องขาดคุณธรรม เป็นอัธพาลที่เข่นฆ่าโดยไม่สนเหตุผล เขาทำได้ไหม? เขากล้าทำหรือไม่?
คำตอบชัดเจน!
เขาทำได้!
ไอ้หมอนี่แม่งทำได้จริงๆ!
อีกอย่างหมอนี่ชอบทำเรื่องไร้ยางอายไม่มีคุณธรรมแบบนี้อยู่แล้ว ทั้งยังทำมาตลอดอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย!
ลงล็อก!
ตรงเป๊ะ!
เป็นไปตามเงื่อนไขทุกอย่าง!
ดังนั้นเมื่อเวยป๋อทางการของสตูดิโอจางเย่โพสต์ข้อความอีกครั้ง ทุกคนก็ไม่แปลกใจ!
สตูดิโอโพสต์รูป
ทั้งหมดคือต้นฉบับของการ์ตูนเช่น ‘วันพีช’ และ ‘นารูโตะ’ ฉบับร่างแรกจากมือนักเขียน ไม่มีการแก้ไข ไม่มีลายน้ำ เป็นต้นฉบับที่สะอาดไม่ได้แต่งเติมสิ่งใด สิ่งนี้มีเพียงตัวนักเขียนและนิตยสารการ์ตูนที่ถือครองอยู่ ไร้ข้อกังขาแล้ว
สตูดิโอของจางเย่รีบอธิบาย “อาจารย์จางไม่ได้มีเจตนาที่จะทำแบบนี้ เหตุผลหลักเป็นเพราะคำสั่งแบนที่น่าตาย ทำให้งานและผลงานทุกอย่างของอาจารย์จางในญี่ปุ่นและเกาหลีโดนแบนจนหมด ดังนั้นตอนนี้ถึงอาจารย์จางเปิดเผยตัวตนก็ไม่สามารถวาดการ์ตูนต่อไปได้ นอกจากนี้อาจารย์จางกลับมาทำงานแล้ว และมีงานยุ่งมากจึงไม่มีเวลาและพลังงานเพียงพอกับการวาดผลงานทั้งเจ็ดเรื่องต่อจนจบอีก ขอให้ทุกคนโปรดเข้าใจเราด้วย!”
ทว่าตามข้อความเหล่านี้ไม่มีประโยชน์อีกต่อไป!
หลังจากตัวตนของขันทีถูกเปิดเผย คำพูดใดใดล้วนไร้ประโยชน์!
หาแกเจอแล้ว!
ในที่สุดก็เจอมือมืดที่อยู่เบื้องหลังจนได้!
สถานศึกษา!
บริษัท!
สื่อมวลชน!
ประชาชน!
วงการบันเทิง!
อุตสาหกรรมการ์ตูน!
ทั่วเอเชียเกิดพายุคลั่งกระหน่ำเพราะข้อความเวยป๋อนี้!
ข่าวเสมือนมีปีกบิน แพร่กระจายไปทั่วเอเชียอย่างรวดเร็ว!
……
ที่ญี่ปุ่น
กองบรรณาธิการสำนักพิมพ์โชเน็น
บรรณาธิการนับไม่ถ้วนกำลังรวมตัวกันด่า
“หาเขาเจอหรือยัง?”
“นักเขียนการ์ตูนในญี่ปุ่นทุกคนหามาหมดแล้ว ไม่ใช่สักคน!”
“ไอ้คนนี้เป็นใครมาจากไหนกันแน่?”
จากนั้นรองหัวหน้าบรรณาธิการก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางโมโห “เจอตัวแล้ว!”
เซโตะ เคียวโกะลุกขึ้นยืนทันที “อะไรนะคะ? เขาเป็นใคร?”
รองบรรณาธิการขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด “เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เมื่อก่อนพวกเราด่าเขาอยู่ทุกวัน!”
บรรณาธิการชายคนหนึ่งตะลึง “ไม่ใช่มั้ง พวกเราด่าเขาทุกวัน? งั้นก็จางเย่น่ะสิ คนอื่นพวกเราก็ไม่ได้…หา! จางเย่?”
“จางเย่เหรอ?”
“สวรรค์! ทำไมถึงเป็นเขาไปได้!”
เซโตะ เคียวโกะเป็นลม!
ทุกคนในกองบรรณาธิการต่างกระอักเลือด!
……
ที่เกาหลีใต้
ทีมของลีอันซู
“ไอ้คนแซ่จางกลับมาแล้ว”
“ใช่ ไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องอะไรอีก”
“ยังไงก็ขอให้เขาอย่าได้นึกถึงเกาหลีเลย เขาอยากก่อเรื่องอะไรก็ไปทำที่เมืองจีนเถอะ พวกเราไม่เล่นกับเขาแล้ว!”
“เฮ้อ แต่ว่าทำไม ‘วันพีช’ ถึงไม่อัปตอนใหม่แล้วล่ะ?”
“อันซูฮยอง ฮยองก็ดูอยู่เหมือนกันเหรอครับ?”
“อืม”
ในตอนนั้นเอง ผู้ช่วยคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาเหมือนคนบ้า “เกิดเรื่องแล้ว! จางเย่ก่อเรื่องอีกแล้ว! เขาเป็นคนวาดการ์ตูนเรื่อง ‘วันพีช’! ‘นารูโตะ’ เขาก็เป็นคนวาด! ทุกเรื่องแม่งเป็นเขาหมดเลย!”
“นายว่าอะไรนะ?”
“เป็นไปไม่ได้!”
ผู้ช่วยตะโกน “เป็นจางเย่จริงๆ! เขาออกมายอมรับแล้ว!”
อีกนิดเดียวลีอันซูก็ตกจากเก้าอี้แล้ว!
……
ประเทศจีน
บ้านของเหยาเจี้ยนไฉ
เหยามี่กำลังตะโกนด่าอยู่ในบ้าน!
“อย่าให้ฉันรู้ที่อยู่นายนะ!”
“ไอ้คนหลอกลวง!”
“อึแล้วไม่เช็ดตูดนี่หว่า!”
“กรี้ด ‘สแลมดังก์’ ของฉัน! รุคาว่าสุดที่รักของฉัน!”
แม่ของเธอเดินมาด้านหลัง
แม่พูด “เฮ้อ มี่มี่ อาจางของหนูมีข่าวอีกแล้วเหรอ?”
เหยามี่ไม่ได้หันกลับมา เธอไม่ค่อยสนใจเท่าไรนัก “ข่าวอะไรคะ?”
แม่หยิบมือถือขึ้นมา “แม่ดูก่อนนะ อืม ข่าวบอกว่ามังงะเรื่อง ‘สแลมดังก์’ ‘กันดั้ม’ และอื่นๆ ทั้งเจ็ดเรื่องนั้นเขาเป็นคนวาด มังงะคืออะไรนะ? การ์ตูนเหรอ?”
เหยามี่ตะลึง!
พรูด!
เธอกระอักเลือดออกมา!
เชี่ย!
เป็นอาของฉันเองหรอกเรอะ?
……
โรงเรียนแห่งหนึ่ง
ชั้นเรียนของเฉาเมิ่งเมิ่งเพิ่งเลิกเรียน
หลังระฆังเลิกเรียนดังขึ้น เพื่อนร่วมชั้นก็รวมกลุ่มกันด่า
เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง “ทำไมถึงได้มีคนชั่วขนาดนี้กัน?”
เด็กผู้ชายคนหนึ่งร้องไห้ “ ‘กันดั้ม’ ของฉัน! ทำไมหยุดไปกระทันหันล่ะ?”
เฉาเมิ่งเมิ่ง “ขันทีน่าตาย! ขันทีหน้าเหม็น! น่าโมโหจริงๆ!”
ในเวลานี้เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตกตะลึง เธอยื่นหน้าจอมือถือไปให้เฉาเมิ่งเมิ่ง “เมิ่งเมิ่ง เธออย่าด่าอีกเลย”
เฉาเมิ่งเมิ่งโมโห “ทำไมฉันถึงจะด่าไม่ได้!”
เพื่อนร่วมชั้นรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “เพราะคนนั้นคือพี่ชายของเธอไง!”
ทันทีที่ประโยคนี้จบลง เพื่อนร่วมชั้นทุกคนต่างกระอักเลือด!
เฉาเมิ่งเมิ่งกะพริบตา “อะไรนะ?”
เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงยกมือถือขึ้นมา “เธอดูเอาเองเถอะ ข่าวล่าสุด!”
หลังจากอ่านเสร็จ เฉาเมิ่งเมิ่งก็ตบหน้าผากตนเองก่อนจะตะโกนขึ้นมาทันที “เชี่ย อย่าด่าอีก ไม่ต้องด่าอีกแล้ว ตั้งใจเรียนสิ จะดูการ์ตูนกันทำไม!”
ทุกคนเหงื่อไหล เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดแบบนี้นี่ว้อย!
เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงคนนั้น “อืม ไม่ด่าแล้ว”
เฉาเมิ่งเมิ่งชมเธอ “ยังไงเพื่อนรักของฉันก็ดีที่สุด!”
เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงหมดคำพูด “เพราะฉันไม่จำเป็นต้องด่าแล้ว ไม่ต้องให้ฉันด่าก็ได้ เธอลองดูเองเถอะ ตอนนี้คนทั่วเอเชียกำลังด่าพี่ชายเธออยู่!”
เฉาเมิ่งเมิ่ง “…”
ตอนนี้เธออยากร่ำไห้แต่ไร้น้ำตา!
เธอกำลังสงสัยว่า ทำไมตนเองถึงได้มีลูกพี่ลูกน้องที่ชอบก่อเรื่องแบบนี้กัน!
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น