ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1447-1448
บทที่ 1447 : นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย!
โดย
Ink Stone_Fantasy
‘โคนัน’ ลงพิมพ์อย่างต่อเนื่อง
ตอนที่หนึ่ง :
เวลากลางคืน
ในบ้านพักแห่งหนึ่ง
“ผมรู้แล้ว ก่อนที่ทุกคนจะได้ยินเสียงกรีดร้องและรีบเข้ามา ฆาตกรก็กระโดดจากหน้าต่างฝั่งนี้ไปที่หน้าต่างอีกบานและหลบหนีไปแล้ว ด้วยเหตุนี้ทุกคนคงเข้าใจแล้วว่าทำไมเราถึงไม่พบรอยเท้าของฆาตกรด้านนอกหน้าต่าง!”
“จะ จะเป็นไปได้ยังไง? ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝั่งอย่างน้อยก็ตั้งห้าเมตรเลยนะ!”
“ถ้าคุณปีนกำแพงขึ้นไปบนหลังคา ระยะห่างก็เหลือแค่สองเมตรเท่านั้น! แต่ยังไงก็ตาม ถ้าคุณไม่คุ้นเคยกับลักษณะโครงสร้างของบ้านหลังนี้ก็คงไม่สามารถคิดอุบายนี้ขึ้นมาได้ อีกอย่างในช่วงเวลานั้นคนที่ไม่น่าสงสัยที่สุด และสามารถเคลื่อนไหวในบ้านได้อย่างอิสระ มีเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“เร็ว รีบบอกมา! ใครกันแน่ที่ฆ่าภรรยาของผม?”
“นั่นก็คือ…สามีของเธอเอง คุณนั่นแหละ!”
……
ชาวญี่ปุ่นต่างตกตะลึง!
“ไอ้หยา!”
“มังงะดีๆ อีกเรื่องแล้ว!”
“การ์ตูนนักสืบเหรอ? แนวโปรดฉันเลย!”
“ทำไมช่วงนี้ถึงมีการ์ตูนดีๆ ออกมาเยอะแยะเลยล่ะ?”
“ผีเท่านั้นที่รู้”
“เอ๊ะ ทำไมมีหลายหน้าจัง?”
“ใช่ ทำไมเรื่องนี้ถึงได้ลงสามตอนเยอะกว่าเรื่องอื่น?”
“นายจะรู้อะไร คนอื่นเขาก็ลงสามตอนต่อสัปดาห์ทั้งนั้น!”
“สามตอนต่อสัปดาห์เลยเหรอ?”
“อะไรนะ? ไม่ใช่ว่ามีแต่อาจารย์โซระกับอาจารย์อาโออิที่ทำได้หรอกเหรอ?”
“เชี่ย ตัวประหลาดสามตอนต่อวีคโผล่มาอีกคนแล้ว!”
“มาอีกคนแล้วเหรอ?”
“สวรรค์ กลุ่มสัตว์อสูรอะไรกันเนี่ย!”
ชูคันฉะที่อดกลั้นมาตลอด ตอนนี้ก็ระเบิดพลังแบบไม่มีการเตือนล่วงหน้า!
สำนักพิมพ์โชเน็นและ POO สตูดิโอต่างสั่นสะเทือนด้วยความตกใจ เหล่าบรรณาธิการยังคงสับสนมึนงง ถึงแม้ตอนนี้ ‘วันพีช’ และ ‘นารูโตะ’ ของพวกเขาจะขยับขึ้นเป็นสามตอนต่อสัปดาห์ แต่ก็เกิดจากการค่อยไปค่อยไป ทีแรกเริ่มพวกเขาก็ลงหนึ่งตอนต่อสัปดาห์เท่านั้น! เชี่ย นายเริ่มมาแม่งก็เป็นสามตอนเลยเหรอ? นายอยากตายหรือไง! ทำไมไม่ขึ้นบินสวรรค์ไปเลยล่ะ!
ยิ่งเมื่ออ่านการ์ตูนเรื่องนี้จบ บรรณาธิการของนิตยสารการ์ตูนทั้งสองแห่งก็ต่างเหงื่อแตกพลั่ก!
สนุกมาก!
วิเศษมาก!
นี่คือสุดยอดการ์ตูนนักสืบเลย!
ไม่มั้ง? จะมีคู่ต่อสู้เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งแห่งแล้วเหรอ? จะมีการ์ตูนแห่งชาติเกิดขึ้นมาอีกหนึ่งเหรอ?
ไม่ พูดตอนนี้มันยังเร็วไป!
……
วันแล้ววันเล่า
‘โคนัน’ ยังคงร้อนแรงไม่หยุด!
ในที่สุดก็สามารถแย่งพื้นที่ตลาดส่วนหนึ่งมาจาก ‘นารูโตะ’ และ ‘วันพีช’ ได้แล้ว กลายเป็นสถานการณ์ราวกับประเทศที่แบ่งออกเป็นสามก๊กสามเหล่า!
ประชาชนชาวญี่ปุ่นเองก็ให้คะแนนสูงมาก
“สนุกมาก!”
“เหมาะสำหรับเด็กผู้หญิงด้วย!”
“ใช่ ฉันกับแฟนตามอ่านทุกวันเลย!”
“ตอนใหม่ออกมาหรือยัง?”
“สัปดาห์นี้จะมีใครตายอีก?”
กระแสตอบรับของคนอ่านดีมาก
แต่ฉายาการ์ตูนแห่งชาติกลับไม่ใช่สิ่งที่คนในวงการการ์ตูนจะมอบให้ได้ง่ายๆ เพราะพวกเขายังรออยู่ รอดูผลตอบรับของท้องตลาด ตอนนี้ยังเร็วเกินไปที่จะพูด อีกอย่างก็คือให้เพิ่มอีกไม่ได้แล้ว! วันพีชได้รับรางวัลระดับประเทศ นารูโตะก็ได้รับรางวัลระดับประเทศ ตอนนี้ยังต้องให้อีกรางวัลเหรอ? การ์ตูนแห่งชาติไม่ได้มอบให้ง่ายๆ ขนาดนั้น! ดังนั้นถ้าครั้งนี้ไม่ประสบความสำเร็จอย่างแท้จริง หลายคนก็ไม่กล้ายกคำว่าการ์ตูนแห่งชาติสี่คำนี้ให้!
ไม่กล้าให้แล้ว!
ให้ไม่ได้แล้ว!
และวันนี้ผลลัพธ์ก็ปรากฎ!
ยอดขายรวมเล่มเล่มแรกของ ‘ยอดนักสืบจิ๋วโคนัน’ ทำให้ผู้คนตกตะลึง!
โตเกียว
ฮอกไกโด
โอซาก้า
หลายพื้นที่เกิดภาพการต่อแถวซื้อหนังสือ
และเห็นชัดเจนว่ามีเด็กผู้หญิงเพิ่มขึ้นมาจำนวนมาก
“มีโคนันไหมคะ?”
“ฉันขอโคนันเล่มหนึ่งค่ะ”
“ยอดนักสืบจิ๋วโคนันเท่าไรคะ?”
พิมพ์ซ้ำ!
แล้วก็พิมพ์ซ้ำ!
ดีที่ครั้งนี้ชูคันฉะเตรียมตัวพร้อมไว้แล้วจึงไม่ถึงกับมือไม้อ่อนทำอะไรไม่ถูก!
สุดท้ายยอดขายเล่มแรกของ ‘โคนัน’ หยุดอยู่ที่หกแสนแปดหมื่นเล่ม ถึงจะเทียบกับวันพีชและนารูโตะไม่ได้ แต่เมื่อเทียบกับการ์ตูนเรื่องอื่นกลับทิ้งห่างแบบไม่เห็นฝุ่น! แต่เท่านี้ก็เพียงพอที่จะพอใจแล้ว หากนับยอดของปีที่ผ่านมา เรื่องนี้นับว่าประสบความสำเร็จในระดับหนึ่งแล้ว แต่ปีนี้กลับไม่เหมือนเดิม ทุ่งดอกไม้ของการ์ตูนปีนี้บานสะพรั่ง ก่อนหน้านี้มี ‘วันพีช’ จากนั้นก็ ‘นารูโตะ’ ทั้งฉบับรวมเล่มแรกของแต่ละเรื่องยังมียอดขายมากกว่าหนึ่งล้าน จึงเห็นได้ชัดว่า ‘โคนัน’ ยังไม่อาจเทียบได้ ถึงจะเป็นผลงานการ์ตูนชั้นยอดเหมือนกันแต่กลับไม่โดนเด่นเท่า!
ชูคันฉะเองก็ค่อนข้างผิดหวัง
“ไม่ถึงหนึ่งล้านเหรอ?”
“หรือเป็นเพราะว่าลงต่อเนื่องเร็วเกินไป?”
“อืม การ์ตูนนักสืบเทียบกับการ์ตูนต่อสู้เลือดร้อนไม่ได้จริงๆ!”
“เทียบไม่ได้จริงๆ เหรอ?”
สำนักพิมพ์โชเน็นและ POO สตูดิโอต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ห่างจากเราไปไม่น้อยเลย”
“โชคดีไป”
“ฉันตกใจแทบตาย”
“ระดับประเทศคงจะขึ้นไปไม่ถึงแล้วมั้ง”
“อืม เราตื่นตระหนกโดยไม่จำเป็นจริงๆ”
“เหอะๆ ฉันก็บอกแล้วว่าการ์ตูนแห่งชาติมันไม่ได้ได้กันง่ายๆ”
“ใช่แล้ว ปีนี้ให้สองเรื่องก็มหัศจรรย์มากแล้ว จะเอามาอีกเรื่องเหรอ? นั่นก็บ้าเกินไปแล้วไหม!”
หลายคนต่างคิดเช่นนั้น
แม้แต่ชูคันฉะเองก็เสียดายเป็นอย่างมาก
แต่พัฒนาการของการ์ตูนบางเรื่องไม่เป็นไปตามลู่ทางปกติ ‘ยอดนักสืบจิ๋วโคนัน’ เริ่มต้นเส้นทางอนิเมอย่างเป็นธรรมชาติ ทั้งการนำเสนอชั้นสูง สุดยอดนักพากย์ และเพลงประกอบยอดฮิต อ้างอิงจากมาตรฐานการผลิตที่ซับซ้อนที่สุด ผู้ชมต่างคาดหวังกับอนิเมเรื่องนี้ แต่เมื่ออนิเมยอดนักสืบจิ๋วโคนันตอนแรกออกฉายและเผยเรตติ้งออกมา ทุกคนต่างก็ต้องตื่นตะลึง!
ไม่มีใครคาดคิด!
ไม่มีใครสามารถคาดฝัน!
เรตติ้งฝั่งอนิเมของ ‘โคนัน’ ตอนแรกบดขยี้ ‘วันพีช’ และ ‘นารูโตะ’ อย่างราบคาบ!
ใช่แล้ว บดขยี้อย่างราบคาบ!
สยบทั้งสองเรื่องได้อย่างแข็งกร้าว!
ทั้งประเทศอื่นในเอเชียยังมองว่า ‘โคนัน’ สะดุดตากว่า ‘วันพีช’และ ‘นารูโตะ’ อีกด้วย!
เหล่าเด็กๆ ทั้งหลาย!
ทั้งเด็กผู้ชาย!
และเด็กผู้หญิง!
ทุกคนต่างชื่นชอบ ‘โคนัน’ มากกว่า!
‘โคนัน’ ได้รับความสนใจจากผู้คนแทบทุกวัย เรียกได้ว่ากวาดเรียบไม่มีเหลือ!
……
ประเทศจีน
“ฉันชอบคุโด้ ชินอิจิ!”
“หล่อมาก!”
“เป็นครั้งแรกที่ฉันดูอนิเม สนุกมากเลย!”
“แฟนฉันชอบดูวันพีชกับนารูโตะมาก แต่ฉันดูตอนเดียวก็ไม่ไหวแล้ว ฉันชอบอนิเมอย่างโคนันมากกว่าอีก”
“ฉันด้วยฉันด้วย ไม่ชอบดูพวกสู้ๆ ฆ่าๆ กันเท่าไร”
“เชี่ย แล้วในโคนันไม่มีคนตายเหรอไง?”
“ตายสิ แต่เป็นการตายที่ไม่เหมือนกันสักตอนเลยนะ”
……
เกาหลีใต้
“ว้าว อนิเมเรื่องใหม่!”
“ฉันชอบอนิเมแนวนักสืบล่ะ!”
“น่าสนใจมาก!”
“ช่วงนี้ที่ญี่ปุ่นเกิดอะไรขึ้นกันนะ?”
“ไม่รู้สิ มีอนิเมสนุกๆ เยอะขนาดนี้เลย?”
“ฮ่าๆ ยิ่งเยอะก็ยิ่งดีสิ!”
……
เพียงไม่นาน ‘ยอดนักสืบจิ๋วโคนัน’ ก็กวาดเรียบทั้งเอเชีย!
ทั้งทวีปถูกปกคลุมไปด้วยกระแสของ ‘โคนัน’!
วงการการ์ตูนญี่ปุ่นจำเป็นต้องยอมรับความจริงที่น่าตกใจนี้แล้ว!
‘ยอดนักสือบจิ๋วโคนัน’ ต้องกลายเป็นอนิเมระดับชาติอีกเรื่องแล้ว!
ชุคันฉะตกตะลึง!
POO สตูดิโออ้าปากค้าง!
สำนักพิมพ์โชเน็นช็อก!
ผู้เชี่ยวชาญในวงการเองก็ใกล้เป็นบ้าแล้ว!
วันพีช!
นารูโตะ!
ตอนนี้ก็มีโคนันอีก?
เรื่องหนึ่งดังกว่าอีกเรื่อง?
เรื่องหนึ่งมีอิทธิพลมากกว่าอีกเรื่องหนึ่ง?
เมื่อก่อนต้องใช้เวลากว่าห้าหกปี พวกเขาถึงจะเปิดตัวอนิเมระดับชาติได้สักเรื่อง แต่ปีนี้เพิ่งผ่านมาแค่ครึ่งปี ก็เปิดตัวมาสามเรื่องติดกันแล้ว?
เชี่ย!
นี่ นี่แม่งไม่สมเหตุสมผลเกินไปแล้วว้อย!
บทที่ 1448 : ไม่มีตัวประหลาดคนที่สี่อีกแล้ว!
โดย
Ink Stone_Fantasy
โลกการ์ตูนตกอยู่ในความโกลาหล
ความปั่นป่วนลุกลามไปทั่วทั้งวงการ
บริษัทนิตยสารการ์ตูนขนาดเล็กแห่งหนึ่ง มีการสัมภาษณ์นักเขียนน้องใหม่
“บก.ครับ คุณลองดู”
“โอเค ไหนดูสิ”
“อ่า เป็นยังไงบ้างครับ?”
“ไม่เลวเลย”
“งั้น งั้นผมลงต่อเนื่องเลยได้ไหมครับ?”
“คุณเขียนสัปดาห์นึงได้กี่ตอน?”
“หา?”
“สามตอนต่อสัปดาห์ได้ไหม?”
“หน่านี๊!?”
“ถ้าสามตอนไม่ไหว แค่สองตอนก็ได้”
ในที่สุดน้องใหม่ก็เดินออกมาจากบริษัททั้งน้ำตาเต็มใบหน้า สามตอน? สองตอน? หนึ่งตอนต่อสัปดาห์ฉันก็แทบถวายชีวิตแล้วนะ! ใครแม่งจะไปวาดสามตอนต่อสัปดาห์ได้กันฟะ!
อ้อ ยกเว้นพวกตัวประหลาดทั้งสามคนนั้น!
นักเขียนการ์ตูนทั้งสามคนนั้นแทบจะไม่ใช่มนุษย์แล้ว!
อาโออิ
โซระ
ฮาตาโนะ
อัตราการอัปเดตรายสัปดาห์ที่โคตรน่าเหลือเชื่อของพวกเขากระตุ้นความอยากของผู้อ่าน ทั้งยังตีรวนนิตยสารการ์ตูน และทำให้ระบบของวงการการ์ตูนญี่ปุ่นปั่นป่วนไปหมด ตอนนี้บริษัทนิตยสารการ์ตูนหลายแห่งมีเงื่อนไขใหม่ในการรับต้นฉบับ วาดช้าไปก็ไม่ได้ ถ้าจะให้ดีที่สุดต้องวาดให้ได้สองตอนถึงสามตอนต่อสัปดาห์ถึงจะรับ แต่พูดน่ะมันง่าย อย่าว่าแต่สามตอนเลย แค่สองตอน ทั้งวงการการ์ตูนแม่งมีคนทำได้สักกี่คนกัน!
เหล่านักอ่านล้วนโวยวาย
“รีบออกตอนใหม่เร็วเข้าสิ!”
“ช้าเกินไปแล้ว!”
“ ‘ราชันย์เทพประยุทธ์’ นายไหวไหมเนี่ย?”
“วาดแค่สัปดาห์ละตอน นายแม่งเอาแต่นอนอู้รึไง?”
“ผู้เขียน ‘หอพักของยูกิจัง’ นายอายเขาไหม? นายจะเลิกขี้เกียจได้หรือยัง?”
แน่นอนว่ามักจะมีคนที่ไม่ยอมจำนน
ยกตัวอย่างเช่นนักเขียนรายสัปดาห์คนหนึ่งของ POO สตูดิโอ เขากัดฟันเร่งจนเขียนสองตอนต่อสัปดาห์ได้ สัปดาห์แรกสถานการณ์ยังปกติ แต่เมื่อเริ่มสัปดาห์ที่สอง นักเขียนการ์ตูนคนนั้นก็ต้องเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ยังไม่ได้ออกมาเลย นอกจากนี้ยังมีนักเขียนรายสัปดาห์คนหนึ่งของสำนักพิมพ์โชเน็นที่พยายามติดตามจังหวะ ‘ยุคสมัย’ เขาอิจฉาความสำเร็จของ ‘วันพีช’ ‘นารูโตะ’ และ ‘โคนัน’ จึงคิดเดินบนเส้นทางสองตอนต่อสัปดาห์เช่นกัน สุดท้ายในสัปดาห์ที่สองพล็อตการ์ตูนของเขาก็พังทลายลง น่าเวทนาจนทนดูไม่ได้ พังทลายชนิดสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ตัวเอกแม่งถูกเขาเขียนให้ตายห่าไปเลย!
เละ!
ทั่วทั้งวงการแม่งเละเป็นโจ๊ก!
นักเขียนการ์ตูนหลายคนลุกมาประนาม
“พวกนั้นมันเริ่ม!”
“ตอนนี้นักเขียนเป็นบ้าไปแล้ว!”
“เราจะปล่อยให้พวกนั้นมาก่อกวนแบบนี้ไม่ได้!”
“ทุกคนร่วมกันต่อต้านมัน!”
“ใช่ จะวาดมังงะเร็วขนาดนั้นได้ยังไง!”
“สามคนนั้นมันเป็นกรณีพิเศษ คนอื่นๆ ไม่มีใครทำได้อีกแล้ว!”
“ถูกต้อง ไม่มีทางเกิดตัวประหลาดสัปดาห์ละสามตอนคนที่สี่ขึ้นมาแล้ว!”
“ขอให้มังงะกลับมาเป็นปกติทีเถอะ!”
นักเขียนนับไม่ถ้วนต่างเข้าร่วมการประท้วง
ทั้งยังมีนักเขียนหน้าเก่าและหน้าใหม่ยืนชูป้ายอยู่หน้าประตูบริษัทนิตยสารการ์ตูนด้วย
วันนี้ผู้อ่านและนักเขียนกำลังทำสงครามกัน
คนทั้งสองกลุ่มปะทะคารม และต่างยืนยันคำพูดของฝั่งตนเอง
การเพิ่มจำนวนตอนมังงะต่อสัปดาห์มันสมควรไหมและทำได้หรือไม่ ทุกคนต่างมาโต้เถียงกัน ตอนท้ายคนในวงการและเหล่าบรรณาธิการที่ใจเย็นลงก็ยังมาร่วมวงด้วย พวกเขาแจกแจงหลายอย่าง เช่น ขั้นตอนการผลิตมังงะเรื่องหนึ่งต้องใช้เวลาแค่ไหน ต้องใช้ผู้ช่วยเท่าไร รวมทั้งต้องใช้ความคิด แบบร่าง และอื่นๆ อีกมากมาย เพื่อให้เหล่าผู้อ่านเข้าใจมังงะไม่ใช่งานที่จะใช้ความเร็วได้ นี่เป็นงานที่ต้องใช้เวลา ไม่สามารถทำลวกๆ ส่วนนักเขียนการ์ตูนตัวประหลาดสามคนนั้นเป็นกรณีพิเศษ เมื่อก่อนไม่เคยมี ต่อไปก็คงไม่มีอีก เป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้น ตอนนี้ไม่มีใครวาดได้เร็วเท่าพวกเขาแล้ว
มาตอนนี้เหล่าผู้อ่านจึงค่อยยอมรับอย่างไม่เต็มใจนัก
ในที่สุดนักเขียนการ์ตูนญี่ปุ่นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาได้
บรรยากาศที่อึมครึมมากว่าสัปดาห์ค่อยๆ คลี่คลายลง
……
แต่ก็แค่ในช่วงเวลานี้เท่านั้น
ประเทศจีน
แถวบ้านจางเย่
จางเย่ที่กลับมาจากซื้อของได้ยินเพื่อนบ้านพูดคุยกัน
เป็นแม่บ้านสองคน
“ช่วงนี้ในบ้านไม่มีงานอะไร ฉันดูแต่การ์ตูนเลยล่ะ”
“ฉันก็เหมือนกัน ฉันดู ‘โคนัน’”
“สนุกใช้ได้เลยนะ ฉันรอลูกหลับก่อนถึงจะไปดู”
“อืม เหมือนกัน ลูกชายฉันก็เพิ่งจะหกเจ็ดขวบ ไม่กล้าให้เขาดูการ์ตูนที่มีแต่คนตาย รู้สึกว่าไม่ดีกับเด็กเท่าไร”
“เหมือนกัน”
จางเย่เลยเก็บมาคิด ใช่แล้ว เขาต้องพิจารณาเด็กเล็กด้วย ใครบอกว่าเด็กไม่สามารถเพิ่มคะแนนนิยมได้? อย่าดูถูกเด็กเล็กเชียว ในเอเชียเด็กถูกจัดอยู่ในสถานะสูงสุดของครอบครัว พ่อแม่ทุกคนต่างตามใจลูกหลานทั้งนั้น เด็กชอบดูสิ่งนั้น พ่อแม่จะไม่ดูด้วยได้เหรอ? ทั้งสามารถมัดใจเด็ก ขณะเดียวกันก็มัดใจผู้ปกครองของเด็กได้ด้วย ยิงปืนครั้งเดียวตกนกได้รอบวง!
พอกลับถึงบ้าน
ในห้องวาดภาพก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น
“ออกมาเลย!”
“โดราเอมอน!”
……
ในคืนนั้น
พ่อแม่ของคุณอู๋มาหา
ขณะกำลังพูดคุยกันอยู่ หลี่ฉินฉินก็ยิ้มออกมา “ตอนนี้การ์ตูนกำลังมาแรง ฉันเห็นคนรอบข้างดูกันหมดเลย”
อู๋เจ๋อชิงยิ้มและเหลือบมองจางเย่ จากนั้นก็พูดกับพ่อแม่ว่า “พ่อกับแม่ก็ดูด้วยเหรอคะ?”
อู๋ฉางเหอส่งเสียงเหอะคำหนึ่ง “ของไอ้พวกญี่ปุ่นทั้งนั้น ใครจะไปดูกัน”
หลี่ฉินฉินก็พูดว่า “ใช่ ยังไงพวกเราก็ชอบอะไรที่เป็นจีนมากกว่า”
ใช่แล้ว!
ความเป็นชาติจีน!
จางเย่ลุกขึ้นและเดินออกไป
พ่อแม่คุณอู๋ต่างตกใจ
ต่อมาก็มีเสียงตะโกนของจางเย่ดังมาจากห้องวาดภาพชั้นบน!
“ออกมาเลย!”
“‘ดราก้อนบอล’!”
หลี่ฉินฉินกะพริบตา “เขาทำอะไรน่ะ?”
อู๋ฉางเหอประหลาดใจ “ไอ้หนูนั่นเป็นโรคประสาทไปแล้วเรอะ?”
อู๋เจ๋อชิงได้แต่หัวเราะ
……
วันต่อมา
ช่วงเช้า
จางเย่ถูกปลุกด้วยเสียงจากข้างนอก
“ให้ฉัน ส่งให้ฉัน!”
“รับไป!”
“ชู๊ต!”
“ฮ่าๆๆ”
เด็กหลายคนกำลังเล่นบาสเก็ตบอลกันอยู่
จางเย่หายง่วงในทันใด ดวงตาเขาเปล่งประกาย ใช่แล้ว ลืมการ์ตูนกีฬาไปได้ยังไง คิดจะสร้างคลื่นลมต้องสร้างให้รอบด้าน อะไรก็ไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้!
ในห้องวาดภาพ
เสียงตะโกนของจางเย่ดังขึ้น!
“ออกมาเลย!”
“สแลมดังก์!”
ในห้องนอน
เสียงเล่นบาสเก็ตบอลไม่ได้ปลุกอู๋เจ๋อชิง เสียงตอนจางเย่ลุกจากเตียงก็ไม่ได้ปลุกอู๋เจ๋อชิง แต่เสียงตะโกนของเขากลับทำให้อู๋เจ๋อชิงสะดุ้งตื่น!
……
ช่วงเที่ยง
ขณะกำลังกินมือกลางวันกันอยู่
จางเย่และอู๋เจ๋อชิงพูดคุยกันไปด้วยดูโทรทัศน์ไปด้วย บนจอกำลังพูดถึงอนิเมในช่วงนี้ของญี่ปุ่น
พิธีกร “อนิเมของญี่ปุ่นกำลังอยู่ในวิกฤต ในช่วงสองเดือนนี้มีผลงานที่ยอดเยี่ยมมากมายเกิดขึ้น หากนับผลงานการ์ตูนญี่ปุ่นของปีก่อนๆ นอกจากอนิเมแนววิทยาศาสตร์แล้ว อนิเมประเภทอื่นต่างก็มีเรื่องที่โดดเด่นปักธงอยู่ทั้งนั้น นี่ส่งผลกระทบอย่างกว้างขวางในเอเชีย และก่อให้เกิดการถกเถียงกันอย่างดุเดือด”
หืม?
จางเย่เงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง
นอกจากอนิเมะแนววิทยาศาสตร์?
ในโลกนี้ไม่มีการ์ตูนแนววิทยาศาสตร์ที่เป็นผลงานระดับประเทศเลยเหรอ?
เฮ้อ พวกนายนี่ไม่ไหวเลย!
แต่ลูกพี่มีอยู่นะ!
อยากได้เท่าไรก็มีให้หมด!
ยังกินข้าวไม่เสร็จ จางเย่ก็วางตะเกียบลงแล้วเดินขึ้นบันไดเสียงตึงตัง ก่อนจะพุ่งเข้าไปในห้องวาดภาพ
อู๋เจ๋อชิงรู้ว่าเขามีเรื่องเร่งด่วนจึงไม่ได้รั้งไว้
หลังจากนั้นไม่นานเสียงของจางเย่ก็ดังมาจากชั้นบน!
“ออกมาเลย!”
“‘กังดั้ม’!”
“เอ้ย ‘กันดั้ม’!”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น