ฉันนี่แหละคือซูเปอร์สตาร์ I’m really a superstar 1423-1424

บทที่ 1423 : เรื่องวารสารของโรงแรมในญี่ปุ่น!

โดย

Ink Stone_Fantasy

ตอนค่ำ

ที่ห้องวาดภาพในบ้านของเขา

จางเย่ฝังตัวเองไว้กับงาน วาดวันพีซตอนที่สามด้วยความตั้งใจ เขาอยากทำให้ได้อย่างน้อยสิบตอนก่อนไปที่ญี่ปุ่น

หนึ่งหน้า

สองหน้า

สามหน้า

ตัวละครทั้งหลายมีชีวิตชีวาอยู่บนแผ่นหน้าจอทีละใบๆ

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็พบว่ามีคนอยู่ในสตูดิโออีกคน

จางเย่วางปากกาลง “อ้าว คุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?”

อู๋เจ๋อชิงซึ่งยืนอยู่หลังเขายิ้ม “เข้ามาสักพักแล้ว เธอแต่งห้องวาดภาพห้องนี้เพราะอยากวาดมังงะเหรอ?”

จางเย่ “ใช่” เขาหันกลับไป “เอ้า อ่านดูสิ”

คุณอู๋ยิ้ม “ฉันอ่านแล้ว ไม่เลวเลย”

จางเย่พูดอย่างจนปัญญา “ผมทำอะไรคุณก็พูดเหมือนเดิมตลอดเลย”

คุณอู๋ “หึๆ ก็ดีจริงๆ นี่นา”

จางเย่ “อ้อใช่ สัปดาห์หน้าผมไปรับรางวัลที่ญี่ปุ่นนะ”

คุณอู๋ถาม “กี่วันคะ?”

จางเย่ “ผมว่าจะไปลองหยั่งตลาดที่นั่นดูอีกที คงหลายวันหน่อยนะ”

คุณอู๋ “อืม แต่คนที่นั่นไม่ต้อนรับเธอเท่าไหร่นี่ ระวังตัวด้วยนะ เข้าใจไหม?”

จางเย่ยิ้ม “แน่นอน งั้นผมวาดต่อก่อนนะ”

คุณอู๋พูดอย่างอ่อนโยน “ฉันจะไปชงกาแฟให้”

“ขอบคุณครับที่รัก!” จางเย่ตอบรับก่อนทำงานต่อ

หนึ่งชั่วโมง

สามชั่วโมง

ตอนที่สามเสร็จเรียบร้อย

เขาดูนาฬิกา เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

จางเย่ไม่เข้านอน ยังคงวาดตอนที่สี่ต่อไป

ถ้ามีนักวาดมังงะอยู่ตอนนี้ พอเห็นความไวของจางเย่ ทุกคนก็คงต้องตะลึง จางเย่ไม่ต้องกะพริบตา แค่ถือปากกาก็เริ่มลงมือวาดได้ แกร๊กๆๆ มือเขาคล้ายจะเป็นภาพเงาด้วยความรวดเร็ว ไม่ได้หยุดสะดุดอะไรเลยสักนิด ไม่มีการลบ ไม่มีการแก้ไข ไม่มีข้อผิดพลาด เรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับความเร็ว ทั้งปฏิกิริยา ความว่องไว ความแข็งแกร่ง ทั้งหมดนี้ล้วนมีส่วนทั้งสิ้น ไม่มีนักเขียนการ์ตูนคนไหนที่วาดได้เร็วเท่าเขาแล้ว มีแต่ปรมาจารย์กังฟูที่มีความรู้เรื่องการ์ตูนจากโลกใบก่อนอย่างจางเย่เท่านั้นถึงสามารถทำได้!

……

หนึ่งวัน

สองวัน

ต้นฉบับสร้างขึ้นทีละหน้าๆ

จนสุดท้ายก็เสร็จสิ้นลงทั้งสิบตอน

……

ในเช้าวันที่สาม

จางเย่กลับสตูดิโอ โชว์ต้นฉบับให้ทุกคนเห็น

ทีมงานต่างไม่รู้ว่าควรจะแสดงสีหน้าแบบไหนแล้ว

“สิบตอน?”

“แค่สองวันวาดไปแปดตอนเลยเหรอ?”

“พระเจ้า!”

“ไวไปแล้ว!”

“ผู้กำกับจาง คุณต้องดูแลตัวเองบ้างนะ!”

“ใช่ อย่าฝืนตัวเองมากไปนะ!”

ทว่าจางเย่ยังพูดสบายๆ “ฝืนตัวเองอะไรกัน? งานแค่นี้นับเป็นอะไรได้?” เขาไม่ได้โม้ เขาไม่เหนื่อยจริงๆ ตอนเช้าที่ออกจากบ้านพร้อมคุณอู๋ เขายังวิ่งจ๊อกกิ้งไปสามรอบก่อนขับรถมาทำงานโดยไม่มีเหงื่อสักหยด

ทุกคนพูดไม่ออก

บางครั้งพวกเขาก็สงสัยว่าผู้กำกับจางหลอมมาจากเหล็กหรือเปล่า?

บางครั้งพวกเขาก็นึกอยากจับจางเย่แก้ผ้าดูว่าด้านในมีชิ้นส่วนโลหะโผล่ออกมาไหม?

ฮาฉีฉีพูดขึ้น “อ้อ ผู้กำกับจาง แผนการเดินทางไปญี่ปุ่นเรียบร้อยแล้วนะคะ”

จางเย่ยิ้ม “โอเค ผมดูหน่อยสิ”

“นี่ค่ะ” ฮาฉีฉีส่งให้ “จากทางองค์กรการกุศลแห่งเอเชียค่ะ”

หมายกำหนดการ

วันจันทร์หน้า

เครื่องบินลงจอดที่โตเกียว

เช็กอินที่โรงแรมอาซาคุสะ

และรายละเอียดอื่นๆ

จางเย่อ่านคร่าวๆ “เอาล่ะ งั้นก็ตามแผนนี้ล่ะ แต่ขากลับไม่ต้องรีบนะ อยู่ที่นั่นอีกสักหลายวันหน่อย”

ฮาฉีฉีพยักหน้า “ได้ค่ะ ฉันจะไปประสานงานกับพวกเขา”

จางจั่วถาม “ใครจะติดตามไปครับคราวนี้?”

จางเย่ยิ้ม “ใครอยากไปบ้างล่ะ?”

เสี่ยวหวังยกมือขึ้นสูงร้อง “ฉันค่ะๆๆๆ!”

เสี่ยวโจวเองก็ยกมือ “ฉันก็ไม่เคยไปญี่ปุ่นเหมือนกัน!”

ฮาฉีฉีหัวเราะ “ไม่ได้จะให้ไปเที่ยวกันนะ นี่ไปทำงานสำคัญ”

แต่จางเย่กลับไม่สนใจนัก “ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ทำงานไปเที่ยวไป เอาล่ะ เสี่ยวหวัง เสี่ยวโจวไปกับผม เสี่ยวซุนด้วย นายเองก็ต้องไปด้วยกัน”

เสี่ยวซุนยิ้ม “โอเคครับ!”

จางเย่มองฮาฉีฉี “เหล่าฮา ไม่ไปด้วยกันเหรอ?”

ฮาฉีฉี “ฉันต้องไปอยู่แล้วค่ะ”

จางเย่พยักหน้า “งั้นก็ตามนี้นะ?”

จางจั่วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก“ผู้กำกับจาง ไม่พาเสี่ยวหยางไปด้วยล่ะครับ?”

ฮาฉีฉีรีบเสริม “ใช่ๆๆ ตอนไปเกาหลีรอบก่อนเราไม่ได้เตรียมตัว พอไปเจอพวกนั้นเลยเกือบได้เรื่อง ถ้าไม่มีบอดี้การ์ดเวลาไปต่างประเทศคงไม่โอเคแน่ แถมพวกญี่ปุ่นยังด่าคุณไม่หยุด ยังไงเราก็ต้องพาเสี่ยวหยางไปกับเราด้วยนะคะ ความปลอดภัยต้องมาก่อนนะ!”

อีกด้านของออฟฟิศ หยางซูยืนพิงหน้าต่าง จ้อง BMW X5 ที่จอดอยู่ด้านล่างเขม็ง พอได้ยินก็ค่อยๆ หันหน้ามาด้วยความงุนงง “อะไรกัน? ไปไหนคะ?”

จางเย่มองบนใส่

ฮาฉีฉี “ไปญี่ปุ่น พวกเราต้องให้เธอเป็นบอดี้การ์ดน่ะ”

หยางซูส่งเสียงอ้อคำหนึ่งแล้วพยักหน้า “ค่ะ”

จางเย่สั่งสอนเธอ “ไปแล้วอย่าก่อเรื่องวุ่นวายล่ะ”

หยางซู “ค่ะ”

จางเย่ “อย่าไปจ้องทุบรถคนอื่นอีกด้วยล่ะ!”

หยางซู “ค่ะ”

จางเย่ฮึ่มต่อ “ถ้าไปก่อเรื่องตอนอยู่ที่นั่น พวกเราจะทิ้งเธอไว้ญี่ปุ่น อย่าหวังว่าจะได้กลับมาอีก ได้ยินไหม?”

หยางซู “ค่ะ”

ทุกคนต่างไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี!

ผู้กำกับจาง!

คุณยังมีหน้าไปว่าเขาอีก?

ทุกครั้งน่ะ มันคุณชัดๆ ที่ไปก่อเรื่อง!

ทุกคำที่พูดนั่นมันตัวคุณเอง โอเค้?

แผนการเดินทางเรียบร้อยแล้ว ผู้ติดตามก็เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่เรื่องเอกสารเท่านั้น

พาสปอร์ต

จองตั๋วเครื่องบิน

จองโรงแรม

ทางองค์กรฯ เชิญแค่จางเย่ แต่พวกเขาก็บอกว่าจะรับผิดชอบและจัดการให้ผู้ติดตามเช่นกัน ถึงยังไงพวกเขาก็รู้ว่าดาราระดับจางเย่ไม่มีทางเดินทางในทริปแบบนี้คนเดียวแน่ แต่ว่าจางเย่เองวางแผนจะพาคนไปกับตัวเองหลายคน ไม่ต้องการรบกวนทางองค์กร จางเย่เป็นคนยุติธรรมอยู่แล้ว จึงตัดสินใจจะออกเงินเอง

ยังเหลืออีกสามวัน

ทุกคนรอคอยทริปญี่ปุ่นครั้งนี้อย่างใจจดใจจ่อ

แต่ก่อนที่จะเดินทาง ก็มีเหตุให้เกิดกระแสถกเถียงกันทั่วเอเชีย!

……

เช้าวันนั้น

จู่ๆ ก็เกิดเรื่องขึ้นอย่างกะทันหัน!

นักข่าวเกาหลีคนหนึ่งเปิดโปงวารสารของโรงแรมในโตเกียวที่แจกให้แขกอ่าน หัวข้อนั้นรุนแรงอย่างยิ่ง ซักฟอกประวัติศาสตร์ บิดเบือน ปฏิเสธการกระทำทางทหารที่เกินเลย ถึงกับใช้ภาษาที่โจมตีทางจีนและเกาหลีอย่างเห็นได้ชัด เรียกได้ว่าย่ำแย่เหลือจะกล่าว! ยิ่งไปกว่านั้นทางโรงแรมยังเป็นโรงแรมชื่อดัง โรงแรมอาซาคุสะ การรับรองผู้เข้าร่วมประชุมและนักกีฬาต่างชาติในการแข่งสำคัญล้วนเกิดขึ้นที่นี่ ทั้งยังเป็นคู่ค้ากับเอเจนซีทัวร์จำนวนมาก กรุ๊ปทัวร์จีนหลายเจ้าก็มักจัดให้แขกพักที่นี่ แต่เพราะวารสารเหล่านี้เป็นภาษาญี่ปุ่น เรื่องจึงได้เก็บเงียบมาถึงตอนนี้!

ประวัติศาสตร์ในโลกนี้คล้ายกับโลกใบเดิมของจางเย่อย่างยิ่ง แม้มีความแตกต่างกันบ้าง แต่ทิศทางการดำเนินไปของทั้งสองโลกนั้นไม่ได้ต่างกันมากนัก!

ดังนั้นในตอนนี้ หลายประเทศในเอเชียก็ไม่ทนแล้ว!

จีน

เกาหลี

สื่อ

ประชาชน

ขณะนั้นต่างพร้อมใจกันออกมาประณาม!

บทที่ 1424 : ฉันจะพักที่โรงแรมอาซาคุสะนี่แหละ!

โดย

Ink Stone_Fantasy

ชาวเน็ตจีน

“เชี่ย หาเรื่องนี่หว่า!”

“หาเรื่องกันชัดๆ!”

“โรงแรมนี่จะสามหาวเกินไปแล้ว!”

“โรงแรมอาซาคุสะเหรอ? แม่งเอ๊ยปีที่แล้วตอนไปเที่ยวญี่ปุ่นฉันพักที่นั่น!”

“เชี่ย! หมายความว่าไง?”

“ขอโทษซะ! พวกมันต้องขอโทษ!”

“นี่มันรังแกกันเกินไปแล้ว!”

“ถ้าเป็นโรงแรมเล็กน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่นี่คือโรงแรมอาซาคุสะนะ เชี่ย แม่งทำแบบนี้ได้ไง? องค์กรกับบริษัททัวร์เป็นลูกค้าตั้งหลายแห่ง! แอบวางวารสารของฝ่ายขวาจัดในโรงแรม แต่ดันหาเงินกับคนจีนเรอะ? ไอ้แม่เxด!”

“ต้องมีคำอธิบาย!”

“ใช่ เรื่องนี้น่าสะอิดสะเอียนไปแล้ว!”

ชาวเน็ตเกาหลี

“ผู้จัดการโรงแรมต้องออกมา!”

“มีคนสนใจรึเปล่า?”

“เป็นการกระทำที่น่ารังเกียจมาก!”

“ไม่อยากจะเชื่อ เป็นโรงแรมแบบนี้เองเรอะ!”

“ขอโทษ!”

“บอยคอตการเข้าพัก!”

“ฉันขอเสนอให้ชาวเกาหลีตัดความร่วมมือกับโรงแรมอาซาคุสะ!”

“วารสารแบบนี้ต้องถูกกำจัด!”

“ข้อขัดแย้งประเภทนี้ไม่ควรได้รับการให้อภัย!”

“ประวัติศาสตร์ไม่ใช่เรื่องที่อยากลบก็ลบได้!”

คนจากหลายประเทศในเอเชียออกมาก่นด่าเรื่องนี้ พวกเขาหลงลืมเรื่องบอยคอตจางเย่ไปแล้ว เมื่อมีเรื่องระดับชาติเช่นนี้ ย่อมไม่มีพื้นที่เหลือให้ถกเถียงเป็นอื่น ทุกคนมุ่งเป้าไปที่ญี่ปุ่นในทันที!

เช่นเดียวกันกับดาราในระดับเอเชียหลายคนที่ออกมาประท้วง

ฉีเหม่ยหลันโพสต์เวยป๋อ “น่ารังเกียจ!”

จางหย่วนฉีโพสต์เวยป๋อ “รอดูว่าโรงแรมจะเจ๊งเมื่อไหร่!”

สตูดิโอของเจี่ยงฮั่นเวย “ความเคารพกันควรเป็นพื้นฐาน ไม่ควรข้ามเส้น!”

สตาร์คิงอีกคนหนึ่ง “ถึงเหล่าประชาชนจีน โปรดจดจำชื่อของโรงแรมนี้ไว้! เงินก้อนนี้ต่อให้ต้องทิ้งก็อย่าทิ้งให้กับมัน!”

ประชาชนลุกฮือ!

ดาราลุกฮือ!

สื่อลุกฮือ!

เรื่องยิ่งกระพือยิ่งใหญ่โตขึ้นทุกที!

……

ที่สตูดิโอของจางเย่

พวกเขาเองก็เห็นข่าวแล้ว

ฮาฉีฉีด่า “โรงแรมอาซาคุสะ? นั่นมันโรงแรมที่ผู้กำกับจางจะเข้าพักนี่?”

อู่อี้ด่าแม่ “ไอ้พวกญี่ปุ่นนั่น! ถล่มบรรพบุรุษมันสิ!”

จางจั่ว “พวกนั้นจะหาเรื่องกันชัดๆ!”

เสี่ยวหวัง “ปัญหาคือไม่มีใครรู้ว่านิตยสารนั่นตั้งไว้นานแค่ไหนแล้ว? จงใจ! จงใจหาเรื่องเราชัดๆ!”

ทุกคนล้วนออกมาด่า!

เหลือเกินไปแล้วจริงๆ!

ถ้าไม่ได้รับเงินจากฝ่ายจีนเกาหลีก็ได้ อย่างนั้นอยากแสดงท่าทีอะไรก็ควรทำตั้งแต่แรก ไม่ต้องรับทัวร์จีน ไม่ต้องรับการจองจากเอเจนซีทัวร์และนักกีฬาต่างชาติประเทศอื่นๆ ด้วยสิ เพราะพวกเขาก็ไม่อยากพักที่นี่เหมือนกัน! แต่เปล่าเลย โรงแรมยังคงพยายามร่วมมือกับหลายที่ กวาดนักท่องเที่ยวจีนและเกาหลีเข้าพักที่โรงแรมเป็นจำนวนมาก แต่กลับยังแอบวางวารสารเจ้าปัญหานี้ในห้องของทุกคน เยาะเย้ยที่ไม่มีใครอ่านออกว่าเขียนอะไรเอาไว้ ขณะที่แขกญี่ปุ่นและพนักงานโรงแรมที่รู้ภาษาญี่ปุ่นต้องแอบหัวเราะเยาะคนอื่นๆ โดยไม่เปิดโปงเรื่องนี้!

หมายความว่ายังไง?

คิดว่าคนอื่นโง่งั้นเรอะ?

ทุกคนถึงได้โมโหนัก เว้นแต่จางเย่ที่ค่อนข้างนิ่งเฉย เขาคุ้นกับเรื่องนี้เหลือเกิน เรื่องเช่นนี้เคยเกิดขึ้นแล้วในโลกของเขา เหตุเช่นนี้เคยเกิดขึ้นในญี่ปุ่น เป็นปัญหาที่สื่อวารสารในโรงแรมเช่นกัน ต่างกันแค่คนละโรงแรมเท่านั้น ดูเหมือนเรื่องบางอย่างจะเลี่ยงไม่ได้แม้ว่าจะเป็นคนละโลกกันแล้วก็ตามที ก็ยังคงมีคนโง่ที่ทำเรื่องงี่เง่าสายตาแคบสั้นอยู่นั่นเอง

……

สถานการณ์ยิ่งย่ำแย่ลงทุกที!

เสียงประท้วงยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ!

สมาคมกีฬา องค์กรการกุศล บริษัทนำเที่ยวและอีกหลายๆ แห่งที่เป็นคู่ค้าของโรงแรมอาซาคุสะต่างออกมายื่นข้อเรียกร้องให้ทางโรงแรมนำวารสารที่มีปัญหานั้นออกไป!

ภาครัฐของจีนเองก็ออกมาประท้วง!

สื่อญี่ปุ่นเองก็ให้ความสนใจในประเด็นนี้อย่างยิ่ง!

แต่ในบทสัมภาษณ์ที่ออกมานั้น สื่อญี่ปุ่นเองก็พูดถึงประเด็นนี้

“สวัสดีครับ!”

“อืม”

“ขอถามหน่อยครับ คุณคิดยังไงกับเรื่องของโรงแรมอาซาคุสะบ้าง?”

“นั่นเป็นเรื่องของโรงแรม เราไม่มีอำนาจแทรกแซง”

“แต่หลายประเทศในเอเชียออกมาประท้วงในประเด็นนี้นะครับ!”

“อย่างที่ผมกล่าวไปแล้ว ทางโรงแรมมีแนวทางการจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง เราจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวแทรกแซง”

หลายชั่วโมงให้หลัง

โรงแรมอาซาคุสะจัดการแถลงข่าว

สื่อทั้งทางจีน เกาหลี ญี่ปุ่นจำนวนมากปรากฏตัวในห้องแถลงข่าว!

สุดท้าย คำตอบแรกของเจ้าของโรงแรมคือ “เราจะไม่เอาวารสารที่เป็นประเด็นออก! วารสารเหล่านี้จะวางไว้ให้ในทุกห้องของโรงแรม!”

สามหาว!

สามหาวมาก!

นักข่าวจากจีนและเกาหลีเดือดแล้ว!

นักข่าวหญิงจากเกาหลีร้องลั่น “ไม่กลัวจะเสียลูกค้าต่างชาติหรือคะ?”

แต่ทางเจ้าของโรงแรมมองเธอแล้วว่า “โรงแรมของเราต้อนรับแขกทุกคน ถ้าไม่อยากพักที่นี่ก็ไม่จำเป็นต้องมา เราเองก็บังคับคุณไม่ได้ เรามีวิธีทำงานของเราเอง ขอแค่ลูกค้าตัวจริงของเราชมชอบ โรงแรมก็ไม่ได้เสียอะไร ยิ่งไปกว่านั้นเรายังทำกำไรได้ดีตลอดมา ทั้งยังคิดจะขยายสาขาออกไปอีก เรื่องนี้ไม่กระทบกับเราแม้แต่น้อย”

ทางการญี่ปุ่นเพิกเฉย!

ท่าทีของโรงแรมอาซาคุสะยิ่งย่ำแย่!

คำตอบออกมาแล้ว!

ชาวเน็ตจีนและเกาหลีก่นด่าระงม!

“เชี่ย!”

“คนพวกนี้นี่มันอะไรกัน!”

“พวกนั้นไม่ยอมงออีก?”

“รีบเอาวารสารเจ้าปัญหานั่นออกไปซะ!”

“แม่งเอ๊ย!”

เรื่องยิ่งวุ่นวายกว่าเดิม!

บริษัทนำเที่ยวจีนและเกาหลีหลายแห่งประกาศตัดขาดความร่วมมือกับโรงแรมอาซาคุสะในทันที เว็บไซต์หลายแห่งก็ประกาศว่าทำการขึ้นบัญชีดำโรงแรมอาซาคุสะทั้งจากการค้นหาและจองล่วงหน้า!

……

หนึ่งวัน

สองวัน

ด่าอย่างโกรธแค้น!

ประณาม!

ยกเลิกความร่วมมือ!

การจู่โจมแต่ละรอบล้วนมุ่งเป้าไปที่พวกเขา!

แต่ทุกอย่างล้วนไม่มีความหมาย โรงแรมอาซาคุสะยังคงนิ่งเงียบ ไม่ว่าโลกภายนอกจะว่าอย่างไร พวกเขาก็ไม่ยอมเอาสื่อสิ่งพิมพ์ตัวปัญหาออก ยังคงทำอย่างที่อยากทำ ถึงกับใช้เรื่องนี้ดึงดูดแขกญี่ปุ่นฝ่ายขวาจัดเข้ามาที่โรงแรมมากขึ้น ไม่มีใครทำอะไรพวกเขาได้!

เรื่องนี้ยังคงไร้ทางแก้

……

ที่สตูดิโอ

จางเย่ยังคงไม่มีความเห็นใดกับเหตุการณ์นี้

ชาวเน็ตก่นด่า ดาราออกมาบอยคอต แต่มีเพียงจางเย่ที่ไม่มีปฏิกิริยา นั่นทำให้ทุกคนในสตูดิโอของจางเย่ต้องประหลาดใจเป็นที่สุด

เสี่ยวหวังกะพริบตาปริบ “ผู้กำกับจาง แสดงท่าทีบ้างไหมคะ!”

ฮาฉีฉีเองก็แนะนำ “นั่นสิคะ อย่างน้อยก็ออกมาด่าพวกเขาหน่อยเถอะค่ะ”

แต่จางเย่กลับยิ้ม “คนด่ากันเยอะขนาดนี้ ขาดผมไปคนหนึ่งก็ไม่เป็นไรหรอก”

เสี่ยวหวังกระวนกระวาย “แต่ว่ามันไม่เหมือนกันนะคะ เราต้องแสดงท่าทีบ้าง ไม่งั้นคนจะมองเรายังไง? เวลามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าเราต้องออกไปพูดอะไรสักอย่างเหรอคะ?”

จางเย่ยักไหล่ “คนอื่นคิดยังไงแล้วทำไมกัน? เธอก็เห็นท่าทีของคนจากโรงแรมอาซาคุสะแล้ว ด่ามันอีกแล้วเป็นยังไง? พวกมันไม่สนใจหรอก”

ฮาฉีฉี “แต่ว่า!”

ผู้กำกับจางเป็นอะไรไปน่ะ?

ครั้งนี้ทำไมไม่ลงมือ?

พวกเธอไม่เข้าใจ ทั้งไม่อาจอธิบายได้

ขณะนั้นทางกาชาดฯ ก็โทรมาเนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันเดินทางแล้ว

สายต่อติด

ฉีหัวหัว “อาจารย์จาง”

จางเย่ยิ้ม “ครับเจ๊ฉี”

ฉีหัวหัว “หลายวันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นหลายอย่างเลยไม่มีเวลาติดต่อคุณน่ะค่ะ เราคุยกับทางโรงแรมอาซาคุสะหลายรอบแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข้อสรุป เลยตัดสินใจจะตัดสัญญาความร่วมมือกับพวกเขา เพราะอย่างนั้นเราจะเปลี่ยนโรงแรมที่พักของคุณไปที่อื่นนะคะ คุณลองดูไหมคะว่ามีที่อื่นที่อยากให้เราจัดให้คุณเข้าพักรึเปล่า”

แต่คำตอบของจางเย่กลับทำให้เธอตื่นตระหนก!

เขาหัวเราะเล็กน้อย “ผมว่าโรงแรมอาซาคุสะก็ดีแล้วครับ”

ฉีหัวหัวตะลึง “หืม?”

จางเย่หัวเราะ “ไปตามเดิมเถอะครับ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรหรอก”

ฉีหัวหัวอ้าปากค้าง “แต่ไม่มีคนจีนคนไหนกล้าพักที่นั่นอีกแล้วนะคะ ไม่ทราบเรื่องปัญหาของวารสารเล่มนั้นเหรอคะ? นี่มัน…”

จางเย่ “ไม่มีคนกล้าพักเหรอ? แต่ผมกล้านะ”

ฉีหัวหัว “…”

ทีมงานของจางเย่ “…”

จางเย่ขำ “เจ๊ฉี ผมจะพักที่นั่นล่ะครับ”

ฉีหัวหัวพูดไม่ออก “คุณว่าอย่างนั้น งั้นก็โอเคค่ะ แต่ว่าคุณคิดดีแล้วแน่นะคะ?”

จางเย่ “เหอะๆ ผมคิดดีแล้วครับ”

ไม่กล้าพักรึ?

ฉันมีอะไรไม่กล้า!

คุณควรเป็นห่วงพวกเขามากกว่านะที่กล้าให้ฉันพัก!