หนึ่งในใต้หล้า The Great Ruler 833-834

 บทที่ 833 ซากอารยธรรมโบราณระดับสาม

ในดินแดนรกร้างอันมืดมิด

หุบเหวลึกขนาดใหญ่ซึ่งมีร่องรอยป่าเถื่อนทำให้ทั่วบริเวณดูน่ากลัวอย่างยิ่ง

แรงกดดันหนาวเหน็บแผ่ออกไปทุกซอกทุกมุม

ฟิ้ว!

ทันใดนั้นเองเสียงแหวกอากาศก็ดังก้องทำลายความอ้างว้างเย็นเยือกลง ไกลออกไปท้องฟ้ามืดครึ้มฉีกออกขณะที่กองทัพที่มีนักรบหลายพันคนพาดผ่านเส้นขอบฟ้า

นักรบเหล่านี้สวมชุดเกราะสีดำ คลื่นหลิงรอบกายราวกับเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับการเคลื่อนไหว กำจายรัศมีจั้นยี่ร้อนแรงออกมากวาดไอเย็นเยือกให้หมดสิ้น

ที่เบื้องหน้าร่างคนสองคนเหาะอย่างไม่เร็วไม่ช้า พวกเขาก็คือมู่เฉินกับจิ่วโยวนั่นเอง

“ตามแผนที่ที่ประมุขมอบให้ ซากอารยธรรมโบราณน่าจะอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ เราจะไปถึงที่นั่นในอีกครึ่งวัน” จิ่วโยวกวาดสายตาไปรอบๆ ก่อนมองมู่เฉินและยิ้มให้

“แม้จะยังไม่เห็น แต่ข้าคาดว่ามันน่าจะเป็นซากอารยธรรมโบราณระดับสาม”

“ซากอารยธรรมโบราณระดับสาม?” มู่เฉินอึ้งไปครู่หนึ่ง

“ในอดีตสงครามล่าจะแบ่งซากอารยธรรมโบราณเป็นระดับ นอกจากแหล่งที่เล็กจนไม่อาจจำแนกระดับได้แล้ว ซากอารยธรรมโบราณที่นี่ถูกแบ่งออกเป็นสามระดับ ระดับสามต่ำที่สุดและระดับหนึ่งสูงสุด”

จิ่วโยวอธิบาย “สูงกว่าระดับหนึ่งก็จะเป็นขุมทรัพย์ตี้จื้อจุน แต่ระดับนั้นมักซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกของสมรภูมิหยุ่นลั้ว มิหนำซ้ำยังถูกปกป้องด้วยค่ายกลของสมรภูมิหยุ่นลั้ว ไม่เพียงแต่จะซ่อนจนมิดเม้น แต่ยังเป็นปัญหามากในการเปิดอีกด้วย”

“ซากอารยธรรมโบราณที่เรากำลังมุ่งหน้าตรงไปน่าจะเป็นระดับสาม โฮะๆ นับว่าอยู่ในชั้นกลาง ค่อยสมกับที่เราจะลงมือหน่อย”

มู่เฉินพยักหน้า “แบบนี้ซากอารยธรรมโบราณระดับสามนี้จะถูกคนอื่นหมายตาด้วยไหม?”

จิ่วโยวขมวดคิ้วเอ่ยตอบ “น่าจะมีแหละ ทุกครั้งในการเปิดตัวของสมรภูมิหยุ่นลั้ว สภาพภูมิประเทศล้วนได้รับผลกระทบใหญ่จากพายุคลื่นหลิง ดังนั้นแผนที่ในอดีตจึงเป็นของไร้ประโยชน์ แผนที่ที่เรามีตอนนี้ก็ไม่ได้เที่ยงตรงนัก นอกจากนี้ขอบเขตยังแคบมาก ดังนั้นเราก็บอกไม่ได้แน่ชัดว่าคนอื่นจะเจอเหมือนกันไหม”

“ประโยชน์อย่างเดียวที่เรามีก็คือเรื่องเวลา ลองดูว่าจะสามารถชิงซากอารยธรรมโบราณระดับสามได้ก่อนคนอื่นไหม จากนั้นก็ชำระยาหยุ่นลั้วแล้วออกไปให้เร็วที่สุด”

ได้ยินคำพูดของนาง มู่เฉินก็ยักไหล่ ดูเหมือนไม่มีอะไรจะต้องพูดแล้ว เตรียมตัวรบให้พร้อมก่อนละกัน ตอนนี้มีผู้คนมากมายเข้ามาในสมรภูมิหยุ่นลั้ว เขาไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีคนโชคดีมาเจอซากอารยธรรมนั้นก่อน

มู่เฉินแตะเท้ากับอากาศเพิ่มความเร็วทันที ที่ด้านหลังหน่วยรบวิหคโลกันตร์ก็เร่งความเร็วตาม ร่างเปลี่ยนเป็นลำแสงนับไม่ถ้วน พุ่งผ่านขอบฟ้าไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่กลุ่มของมู่เฉินเคลื่อนตัวไปยังซากอารยธรรมโบราณที่ระบุไว้บนแผนที่ ในที่สุดพวกเขาก็สัมผัสได้ว่าม่านสงครามล่าเปิดฉากขึ้นแล้ว ในช่วงครึ่งวันนี้พวกเขาได้เจอกับกลุ่มคนหลายสิบกลุ่ม บางกลุ่มยังไม่ทันเจอซากอารยธรรมโบราณก็เริ่มสู้กันเนื่องจากความบาดหมางในอดีตแล้ว คลื่นหลิงรุนแรงจากการต่อสู้ของพวกเขาทำให้ทั่วบริเวณสั่นสะเทือนไปหมด

กลุ่มของมู่เฉินไม่ใช่กลุ่มขนาดเล็ก ดังนั้นจึงทำให้เกิดสายตาหวาดกลัวจำนวนมากมองมา แต่พูดโดยรวมตลอดการเดินทางพวกเขาก็ไม่ได้เจอกับอุปสรรคอะไรมาก

เพราะรัศมีจั้นยี่ที่กำจายจากหน่วยรบวิหคโลกันตร์ทำให้คนอื่นๆ รู้ว่ากองทัพนี้ไม่ใช่สิ่งที่ขั้วอำนาจธรรมดาจะเลี้ยงดูได้

ในภูมิภาคทางเหนือ หากต้องการเพาะบ่มกองทัพที่ทรงพลังเช่นนี้จะต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมหาศาล เมื่อดูจากหน่วยรบวิหคโลกันตร์ ก็บอกได้ว่าพวกเขาไม่ใช่หน่วยรบที่ขั้วอำนาจระดับล่างจะดูแลได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าท้าทายพวกเขา มากจนไม่มีใครกล้าติดตามพวกเขาจากระยะไกลด้วยซ้ำ ทุกคนที่เข้ามาในสมรภูมิหยุ่นลั้วต่างไม่ใช่คนโง่ พวกเขาต้องรู้ว่าการติดตามคนอื่นอย่างมุทะลุถือว่าเป็นข้อห้าม

อีกครึ่งวันต่อมา ภายใต้การเดินทางอย่างไร้อุปสรรค กลุ่มของมู่เฉินก็เริ่มชะลอความเร็วลง

ภูมิประเทศส่วนนี้อ้างว้างมาก พื้นดินเป็นสีดำอ่อน ทำให้บรรยากาศบีบคั้นหนาแน่นขึ้น นอกจากนี้หลังจากเข้ามาในบริเวณนี้ มู่เฉินก็สัมผัสได้ชัดเจนว่าบรรยากาศเย็นเยือกที่นี่หนักกว่าเดิม

“น่าจะใกล้ถึงแล้ว” จิ่วโยวแลกเปลี่ยนสายตากับมู่เฉินและให้สัญญาณมือ หน่วยรบวิหคโลกันตร์ชะลอความเร็วลงพร้อมกับสอดส่ายสายตาอย่างระวังไปยังพื้นที่นี้

มู่เฉินกับจิ่วโยวเคลื่อนกายขณะทะยานขึ้นไปบนยอดเขาโดดเดี่ยวลูกหนึ่ง มุมมองก็เปิดกว้างขึ้นมาทันที สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขาคือบึงน้ำสีดำที่มีไอสีดำเมื่อมพวยพุ่งออกมาจากหอสีดำอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ก่อนจะรวมตัวกันเป็นวังวนขนาดใหญ่สีดำเหนือหอ

“ไอสีดำเมื่อมก็คือไอหยุ่นลั้ว ซึ่งสามารถชำระเป็นยาหยุ่นลั้วได้!”

จิ่วโยวมองวังวนเหล่านั้น สายตาก็เบิกขึ้นพร้อมกับหัวเราะในลำคอ “จากความหนาแน่นของไอหยุ่นลั้วที่นี่ เราน่าจะสามารถกลั่นยาหยุ่นลั้วได้ร้อยเม็ดเลยทีเดียว แค่พอถือเป็นซากอารยธรรมโบราณระดับสาม”

มู่เฉินรู้สึกสงสัยเล็กน้อยขณะมองวังวนสีดำเหล่านั้น ที่นั่นเหมือนจะเต็มไปด้วยคลื่นหลิงไร้ขอบเขต ทว่าคลื่นหลิงเหล่านั้นดูเยือกเย็นนัก เพราะพวกมันเป็นพลังงานที่เกิดจากเจตจำนงก่อนตายของจอมยุทธ์จำนวนมากที่สิ้นชีพลงที่นี่ ซ้ำยังมีความสำคัญต่อการกลั่นยาหยุ่นลั้วอีกด้วย

มู่เฉินละสายตา จากนั้นก็โบกมือ ร่างเขาพลิ้วลงบนยอดเขาพร้อมกับหน่วยรบวิหคโลกันตร์ติดตามมาเบื้องหลังราวกับคลื่นยักษ์ แต่ละคนพลิ้วลงนอกบึงชุ่มน้ำ

ทว่าขณะที่มู่เฉินปรากฏตัวนอกบึงและกำลังจะลงมือ สีหน้าของเขากับจิ่วโยวก็เปลี่ยนไปขณะหรี่ตาลงพร้อมกับแสงอันตรายวาบออกมา

นั่นเป็นเพราะตอนนี้พวกเขาสัมผัสได้ถึงคลื่นหลิงมหาศาลที่ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลัน นอกจากนี้เป้าหมายก็คือบริเวณนี้

ตามที่มู่เฉินคาดไว้ ซากอารยธรรมโบราณระดับสามแห่งนี้ถูกคนอื่นค้นพบแล้ว

“ดูเหมือนซากอารยธรรมโบราณแห่งนี้จะยึดครองไม่ง่ายซะแล้ว” มู่เฉินยักไหล่ให้จิ่วโยว

“หึ ข้าจะดูสิว่าใครกล้าพอมาฉกของของหอวิหคโลกันตร์” จิ่วโยวแค่นเสียงเย็นชาขณะไอเย็นเยือกฉาบบนใบหน้า เห็นได้ว่านางโมโหขึ้นมาแล้ว

มู่เฉินยิ้มไม่ได้รีบร้อนอะไร เขายังคงนิ่งไม่มีความคิดที่จะยึดครองไอหยุ่นลั้วตอนนี้ นั่นเป็นเพราะจะต้องใช้เวลาพอสมควรในการกลั่นยาหยุ่นลั้ว ถ้าพวกเขาถูกรบกวนจากภายนอก ก็จะเกิดปัญหาใหญ่กับกระบวนการกลั่นตัวยา

ที่ด้านหลังทั้งสอง หน่วยรบวิหคโลกันตร์ก็รู้ชัดว่ามีคนเข้ามาขัดขวางการเก็บเกี่ยวของพวกเขา ดวงตาแต่ละคนฉายแววเหี้ยมเกรียมขึ้น

วาบ! วาบ!

พวกมู่เฉินรออยู่ไม่กี่นาที ก่อนที่ความเงียบบริเวณนี้จะแตกออกด้วยเสียงแหวกอากาศ มู่เฉินเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างแสงกลุ่มใหญ่กำลังเหาะมาร่อนลงบนยอดเขาโดดเดี่ยวโดยรอบ

เห็นชัดว่าคนที่มาถึงไม่ได้มาจากขั้วอำนาจเดียวกัน แต่ขนาดกองทัพก็ไม่ได้เล็ก มิหนำซ้ำยังมีคลื่นหลิงทรงพลังอยู่บางสาย ไม่สามารถประมาทได้

ทว่ามู่เฉินยังคงมีสีหน้าสงบนิ่งขณะมองตรงไป

“ฮ่าๆ ดูเหมือนเราจะโชคดีที่หาซากอารยธรรมโบราณระดับสามเจอ!”

“ท่าทางมีบางกลุ่มมาถึงก่อนพวกเรานะ…”

“ช่างทรงพลังเหลือเกิน…รู้สึกจะเป็นหอวิหคโลกันตร์จากอาณาเขตกงเวทสวรรค์นะนั่น”

“…โชคร้ายอะไรอย่างนี้ที่มาเจอพวกแผ่นเหล็กเข้า”

“…”

เมื่อผู้มาใหม่ปรากฏตัวบริเวณนี้ พวกเขาก็สังเกตเห็นหน่วยรบวิหคโลกันตร์ที่อยู่ด้านนอกบึงน้ำ นอกจากนี้บางคนที่มีสายตาแหลมคม ก็สามารถระบุที่มาของกลุ่มมู่เฉินได้อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นสีหน้าของหลายคนก็เปลี่ยนไป เพราะในสายตาของสำนักส่วนใหญ่ ขั้วอำนาจสูงสุดอย่างอาณาเขตกงเวทสวรรค์ทรงพลังเหลือล้น

หากเป็นปกติในภูมิภาคทางเหนือ พวกเขาไม่กล้าท้าทายอีกฝ่ายแน่นอน แต่ตอนนี้สมรภูมิหยุ่นลั้ววุ่นวายไปหมดและศักดิ์ศรีของขั้วอำนาจสูงสุดก็ลดลงไปหลายส่วน ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะหวาดกลัว แต่แววตาก็ยังเปล่งประกาย

มู่เฉินมองกลุ่มคนมาใหม่ด้วยท่าทีเฉยเมย เอ่ยขึ้นด้วยเสียงหุ้มคลื่นหลิง “ข้ามู่เฉินจากอาณาเขตกงเวทสวรรค์ ซากอารยธรรมโบราณนี้อาณาเขตกงเวทสวรรค์ค้นพบก่อน หวังว่าพวกเจ้าจะให้หน้าและไม่เข้ามาขัดขวาง”

“มู่เฉิน? จอมยุทธ์อันดับสามบนบันทึกมังกรหงส์—มู่เฉินรึ?!”

“โอ้? ม้ามืดที่แสดงฝีมือได้ยอดเยี่ยมในศึกมังกรหงส์—มู่เฉินเหรอ?”

“…”

การเปิดเผยชื่อก็ดึงดูดปฏิกิริยามาบางส่วน เห็นชัดว่าชื่อเสียงของมู่เฉินสร้างแรงสั่นสะเทือนไม่น้อยในภูมิภาคทางเหนือตอนนี้

แต่ละคนมองหน้ากันเกิดความคิดถอยทัพ เพราะชื่อเสียงของอาณาเขตกงเวทสวรรค์และมู่เฉิน ทำให้พวกเขารู้ว่าหน่วยรบวิหคโลกันตร์ทรงพลังอย่างไร ไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกเขาจะแย่งเนื้อจากปากเสือ

เมื่อมู่เฉินเห็นความคิดที่จะถอยทัพปรากฏในแววตาอีกฝ่าย สีหน้าเขาก็ผ่อนคลายลง ทว่าขณะที่เขาคิดว่าจะสามารถจัดการกับเรื่องนี้โดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ เสียงหัวเราะเยาะเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าฟาด พุ่งมาจากขอบฟ้า

“ฮ่าๆ เป็นแค่เด็กน้อยแต่กล้าทำตัวยโสขนาดนี้เชียว? อาณาเขตกงเวทสวรรค์ทรงพลังขนาดนั้นเชียวรึ? ยังไม่รู้เลยว่าจะสามารถยืนหยัดอยู่ได้หลังจากสงครามล่าครั้งนี้หรือเปล่า เลิกห่มหนังเสือแล้วทำให้คนอื่นกลัวได้แล้ว พวกด๋อยๆ อาจกลัวแก แต่สำนักพาฬมังกรของข้าไม่กลัว!”

ขณะที่เสียงหัวเราะดังขึ้น เสียงแหวกอากาศก็ดังก้องขณะที่ร่างแสงกลุ่มใหญ่เหาะตรงมาร่อนลงบนพื้นที่แห่งนี้

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองร่างแสงที่ใกล้เข้ามา สีหน้าของมู่เฉินก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม

บทที่ 834 สำนักพาฬมังกร

เมื่อเสียงหัวเราะกระจายออก

เสียงลมครางกระหึ่มก็ดังขึ้นตาม ขณะที่กลุ่มร่างแสงขนาดใหญ่พุ่งตรงมาแล้วร่อนลงบนบริเวณนี้ภายใต้สายตาตะลึงของผู้คน

เมื่อแสงสลายลง กองทัพในชุดเกราะสีเทาก็ปรากฏเบื้องหน้าครรลองสายตา จำนวนนักรบไม่น้อยกว่าหน่วยรบวิหคโลกันตร์เลย บนเกราะสีเทาภาพอสรพิษสีดำขนาดใหญ่สลักเอาไว้ซึ่งดูดุร้ายและเปี่ยมด้วยรังสีชั่วร้าย

ที่ด้านหน้ากองทัพมีคนสองคนอยู่ในวัยกลางคนยืนอยู่อย่างทระนง ใบหน้าคนหนึ่งซีดไร้สี ส่วนอีกคนมีร่างกายกำยำล่ำสันมาก เขาดูราวกับหอคอยเหล็ก แม้แต่พื้นดินก็ยังส่งสัญญาณสะเทือนสะท้อนไปมาเพียงแค่เขายืนอยู่ตรงนั้น

ตอนนี้ชายร่างกำยำกำลังมองมู่เฉินด้วยรอยยิ้มเยาะ เห็นชัดว่าเสียงที่กำจายออกมาเมื่อครู่คือเสียงของเขา

“นั่น…ลู่หวูกับลู่ขุยเจ้าสำนักทั้งสองของสำนักพาฬมังกร!”

เมื่อทุกคนบริเวณนี้หายจากอาการตื่นตะลึง พวกเขาก็รู้ทันทีว่ากลุ่มคนที่มาใหม่คือใคร เสียงร้องอัศจรรย์ใจดังไปทั่ว

“สำนักพาฬมังกร?”

ม่านตาสีดำของมู่เฉินอัดแน่นด้วยไอเย็นเยือกเมื่อมองกองทัพเบื้องหน้า เขาเคยได้ยินชื่อสำนักนี้มาบ้าง พวกเขารู้จักกันในฐานะขั้วอำนาจอันดับต้นของภูมิภาคทางเหนือ ทว่าพวกเขาอยู่ห่างจากอาณาเขตกงเวทสวรรค์หลายขุม ยิ่งกว่านั้นพวกเขาก็ยังดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับหมู่ตึกเทวะ การมีขั้วอำนาจแบบนั้นหนุนหลังอยู่ ทำให้พวกเขาไม่เกรงกลัวอาณาเขตกงเวทสวรรค์เหมือนกับสำนักอื่น

มู่เฉินกับจิ่วโยวแลกเปลี่ยนสายตากัน ขณะที่ไอเย็นเยือกพล่านในดวงตา

“ข้าลู่หวูจากสำนักพาฬมังกร ฮ่าๆ เจ้าคงจะเป็นผู้บัญชาการจิ่วโยวจากหอวิหคโลกันตร์ หนึ่งในเก้าผู้บัญชาการอาณาเขตกงเวทสวรรค์สินะ?” ลู่หวูที่มีผิวซีดขาวมองจิ่วโยว

จิ่วโยวกวาดสายตามองกลับอย่างไม่แยแสเอ่ยออกมาว่า “สำนักพาฬมังกรช่างกล้าที่คิดจะแย่งของของอาณาเขตกงเวทสวรรค์ เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าพึ่งพาหมู่ตึกเทวะแล้วอาณาเขตกงเวทสวรรค์จะทำอะไรพวกเจ้าไม่ได้?”

ครั้นได้ยินคำพูดของนาง ลู่หวูก็ยิ้ม “ถ้าเป็นเวลาปกติ สำนักพาฬมังกรก็คงจะระมัดระวัง แต่ตอนนี้พวกเราอยู่ในสงครามล่า ต่อให้เป็นอาณาเขตกงเวทสวรรค์ก็แค่พระยูไลที่ปั้นมาจากดินข้ามแม่น้ำ ดังนั้นก็อย่าอ้างชื่อให้กลัวได้แล้ว”

“เผชิญกับขยะย่อยอย่างพวกเจ้า แค่หอวิหคโลกันตร์ก็เพียงพอแล้ว” จิ่วโยวเอ่ยเสียงเย็น

“ฮ่าๆ พยศนัก”

ลู่ขุยที่สูงตระหง่านยืนอยู่ข้างลู่หวูเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา เขากอดอกพลางเอียงศีรษะเป็นเชิงเยาะขณะมองหน่วยรบวิหคโลกันตร์ที่อยู่ด้านหลังมู่เฉิน “จากที่รู้มาหน่วยรบวิหคโลกันตร์อ่อนหัดที่สุดในอาณาเขตกงเวทสวรรค์เลยนะ ถูกรังแกมานานหลายปีจนไม่กล้าแม้แต่จะสู้กลับ แล้วตอนนี้พวกแกยังพากันมาเดินย่ำต๊อกไปรอบๆ ไม่กลัวขายหน้าหรือไง?”

เมื่อนักรบวิหคโลกันตร์ได้ยินคำพูดนั่น ดวงตาก็พวยพุ่งด้วยรัศมีร้ายกาจออกมา ประกายดุร้ายวาบขึ้นขณะจ้องมองลู่ขุย รัศมีจั้นยี่ไร้ขอบเขตแผ่ซ่านออกไปบางจาง

รัศมีจั้นยี่เต้นระริกนี้ถูกลู่ขุยจับสังเกตได้ รอยยิ้มเยาะบนใบหน้าก็แข็งค้างไปพร้อมกับสายตาสั่นไหว ในฐานะของผู้สั่งการกองทัพ เขารู้ว่ากองทัพที่กลั่นรัศมีจั้นยี่เช่นนั้นได้ต้องไม่ธรรมดา

“ข้าได้ยินว่าสำนักพาฬมังกรมีสองกองทัพที่มีชื่อเสียงโด่งดัง กองทัพมังกรและกองทัพพาฬ… หากข้าเดาได้ถูกต้อง กองทัพที่อยู่เบื้องหลังนั่นคงเป็นกองทัพพาฬใช่ไหม?” มู่เฉินพูดเสียงเรียบเฉยออกมาขณะที่ม่านตาสีดำกวาดมองกองทัพที่ยืนด้านหลังลู่ขุย

นี่เป็นกองทัพที่มีจำนวนนักรบพอๆ กับหน่วยรบวิหคโลกันตร์ เว้นแต่ว่าพวกเขาปกคลุมไปด้วยคลื่นพลังน่าขนลุก ราวกับอสรพิษร้ายที่ซ่อนตัวในมุมมืดที่ไม่อาจประมาทได้

กองทัพนี้ถือว่าเป็นกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดที่เขาเคยเห็นมาตลอดทาง

“ไอ้หนู แม้แกจะยังอ่อนวัย แต่สายตาแหลมคมใช่ย่อย”

ลู่ขุยยิ้มกริ่มขณะมองมู่เฉินด้วยดวงตาหรี่แคบลง “แกคงจะเป็นมู่เฉินที่มีชื่อเสียงเลื่องลือราวกับไฟไหม้ป่าในช่วงนี้ของภูมิภาคทางเหนือสินะ? ประสบความสำเร็จได้ตั้งแต่อายุขนาดนี้ไม่ใช่ธรรมดาจริงๆ แต่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็กเพิ่งหย่านมจะมายุ่ง กลับบ้านไปฝึกอีกสักสิบกว่าปีค่อยออกมาเถอะ”

“สวะอย่างแกประเมินตัวเองสูงไปไหม” มู่เฉินยิ้มบางขณะส่ายหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของลู่ขุย

ใบหน้าของลู่ขุยกระตุก แววตาร้ายกาจวูบไหวในดวงตาที่หรี่เล็ก คลื่นหลิงไร้ขอบเขตล้อมรอบตัว ขณะที่แรงกดดันคลื่นหลิงทรงพลังก็แผ่ปกคลุม

มู่เฉินสัมผัสได้ถึงแรงกดดันคลื่นหลิงก็เลิกคิ้วขึ้น แม้บุคลิกของลู่ขุยจะไม่ดี แต่ขุมพลังนี่ใช้ได้เลยทีเดียว ตัดสินจากแรงกดดันคลื่นหลิง เขาอยู่ในระดับจื้อจุนขั้นห้าแล้ว นอกจากนี้เขายังแข็งแกร่งกว่าชิวไท่ยิงที่เพิ่งจะบรรลุขั้นนี้เสียอีก

“แกกล้าทำตัวโอหังทั้งที่มีขุมพลังจื้อจุนขั้นห้างั้นเรอะ?” ดวงตาของจิ่วโยวเย็นเยือกขณะที่เพลิงสีม่วงพวยพุ่งออกจากกาย ทำให้ไอหนาวเหน็บบริเวณนี้จางหายไปมาก ในเวลาเดียวกันแรงกดดันคลื่นหลิงของลู่ขุยก็สลายตัวลงทั้งหมดด้วย

“ฮ่าๆ นายหญิงจิ่วโยวอย่าได้โมโห ถ้าพลังของน้องสามไม่อยู่ในสายตา ข้าว่าข้าน่าจะทำให้เจ้าพอใจได้บ้างนะ”

ลู่หวูยิ้มอ่อน จากนั้นก็ประสานมือด้วยกัน คลื่นหลิงไร้ขอบเขตพวยพุ่งขึ้นสู่ขอบฟ้า ความผันผวนโถมซัดกลางอากาศราวกับมหาสมุทร เกิดเสียงซัดสาดดังแว่วออกมา เห็นได้ว่าเป็นเพราะคลื่นหลิงปริมาณมหาศาลที่รวมตัวกันจนถึงจุดที่น่าตกใจ

แรงกดดันคลื่นหลิงที่ทรงพลังนี้แข็งแกร่งกว่าของลู่ขุยอย่างไม่ต้องสงสัย

นั่นเป็นเพราะลู่หวูคือจอมยุทธ์ขุมพลังจื้อจุนขั้นหกแล้ว!

“การควบแน่นของคลื่นหลิง ขุมพลังจื้อจุนขั้นหกรึ?”

ดวงตาจิ่วโยวหดลงเล็กน้อยขณะมองลู่ขุยด้วยสายตาเย็นชา นางไม่คิดว่าขุมพลังของอีกฝ่ายจะมาถึงขั้นนี้

ดูท่าการที่สำนักพาฬมังกรสามารถเป็นถึงขั้วอำนาจอันดับต้นๆ ก็มีฐานพลังใช้ได้เลยทีเดียว ขุมพลังระดับนี้ต่อให้อยู่ในอาณาเขตกงเวทสวรรค์ ก็ถือว่าอยู่ช่วงกลางค่อนไปสูง)

ยิ่งกว่านั้นสำนักพาฬมังกรยังมีเจ้าสำนักสามคน ลู่หวูกับลู่ขุยเป็นเพียงที่สองและที่สาม

เมื่อคนอื่นๆ เห็นภาพนี้ พวกเขาก็รู้ว่าการต่อสู้คงเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้ว่าชื่อเสียงของอาณาเขตกงเวทสวรรค์จะขจรขจายไปไกล แต่ตอนนี้หอวิหคโลกันตร์ก็อยู่ที่นี่หน่วยเดียว ยิ่งกว่านั้นแม้สำนักพาฬมังกรจะไม่อาจเทียบกับอาณาเขตกงเวทสวรรค์ได้ แต่ก็เป็นขั้วอำนาจอันดับต้นๆ ดังนั้นพวกเขาไม่คิดที่จะปล่อยมือจากซากอารยธรรมโบราณระดับสามไปหรอก

แต่คนอื่นๆ ก็เนื้อเต้นที่ได้เห็นทั้งสองฝ่ายสู้กัน เพราะหากทั้งสองปะทะกันละก็ หนึ่งในนั้นต้องได้รับบาดเจ็บ พวกเขาก็จะมีโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์จากเรื่องนี้

มู่เฉินหรี่ตาลงขณะมองกระบวนทัพสำนักพาฬมังกร จากมุมหนึ่งแล้วพลังของกองทัพนี้ไม่ด้อยไปกว่าหน่วยรบวิหคโลกันตร์ของพวกเขาเลย มิฉะนั้นพวกมันคงไม่กล้าคิดฉกซากอารยธรรมโบราณไปจากพวกเขา ดูเหมือนว่าวันนี้จะเกิดการต่อสู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว

“ปล่อยให้เจ้านั่นเป็นหน้าที่ข้า”

จิ่วโยวมองไปที่ลู่ขุยอย่างเย็นชาพลางเอ่ยกับมู่เฉิน ร่างของนางลอยขึ้นช้าๆ ที่เบื้องหลังแสงสีม่วงรวมตัวกันก่อเป็นปีกสีม่วงขนาดใหญ่ บนปีกนั้นยังมีเพลิงสีม่วงลุกโชนอีกด้วย

กีด!

เสียงร้องกังวานใสดังจากในร่างจิ่วโยว ความผันผวนคลื่นหลิงก็แผ่กระจายในฟ้าดิน เสียงกรีดร้องนั่นก็สลายแรงกดดันคลื่นหลิงส่วนใหญ่ของลู่ขุยไป

“วิหคอนธโลกันตร์เรอะ?”

ดวงตาของลู่ขุยหดเกร็งพร้อมกับความกลัววูบไหวในดวงตา เขารู้ว่าจอมยุทธ์ที่มีร่างเป็นเทพอสูรเป็นปัญหาขนาดไหนในการจัดการ

ดวงตาของลู่หวูกะพริบแสง จากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา “นายหญิงจิ่วโยว ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นวิหคอนธโลกันตร์ที่มีพลังต่อสู้ไม่ธรรมดา แต่ถ้าเราสู้กันจริงๆ ก็คงไม่ง่ายที่จะตัดสินผู้ชนะได้”

พอได้ยินคำพูดของเขา จิ่วโยวก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถ้าไม่อยากสู้ก็ไสหัวไป”

คิ้วของลู่หวูกระตุก “ทำไมเราไม่ใช้วิธีอื่นในการครอบครองซากอารยธรรมโบราณนี่ล่ะ?”

“เจ้าต้องการอะไร?” จิ่วโยวแค่นเสียงแต่ยังไม่ได้ลงมือ ลู่หวูมีความสามารถอยู่บ้างจริงๆ และนางอาจประสบช่วงเวลายากลำบากหากต้องสู้กัน แต่ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าสถานการณ์จะดึงดูดกองทัพที่แข็งแกร่งเข้ามาอีกหรือไม่ ดังนั้นนางต้องเก็บพลังไว้ให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

“ข้าได้ยินมาว่าหน่วยรบวิหคโลกันตร์ผงาดเป็นทัพชั้นยอดในอาณาเขตกงเวทสวรรค์ ไม่รู้ว่ากองทัพไหนจะแข็งแกร่งกว่ากัน เมื่อเทียบกับกองทัพพาฬของเราน่ะ?”

ลู่หวูยิ้มตาหยี “ทำไมไม่ให้กองทัพปะทะกันเล่า คนชนะก็จะได้ซากอารยธรรมโบราณไปครองไง?”

“ฮ่าๆ ข้ากลัวแต่ว่าไอ้หนูนั่นจะไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนี้” ลู่ขุยเผยรอยยิ้มป่าเถื่อนขณะกอดอกมองมู่เฉิน เขามองออกว่ามู่เฉินเป็นคนควบคุมหน่วยรบวิหคโลกันตร์

แม้เขาจะดูเหมือนพวกใช้แต่กำลังกาย แต่ก็เป็นคนเจ้าเล่ห์ด้วยเช่นกัน คำพูดของเขาเยาะเย้ยถากถางพยายามจะบีบให้มู่เฉินสู้กับเขาโดยใช้กองทัพ

ลู่ขุยบัญชาการกองทัพพาฬ กวาดไปทั่วภูมิภาคทางเหนือด้วยความสำเร็จอันเกรียงไกร ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกถูกคุกคามจากผู้บัญชาการเด็กน้อยอย่างมู่เฉิน

ทว่าเมื่อจิ่วโยวได้ยินการตัดสินใจนั่น ไม่เพียงแต่จะไม่โกรธเกรี้ยว ยังมีรอยยิ้มไม่เชิงยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของนาง

มู่เฉินที่ด้านล่างก็ยิ้มบางขณะหันกลับไปมองหน่วยรบวิหคโลกันตร์ “มีคนท้าทายหน่วยรบวิหคโลกันตร์ พวกเจ้าคิดว่าควรจะทำยังไง?”

“ฆ่า!”

สายตานักรบหลายพันในหน่วยรบวิหคโลกันตร์เปลี่ยนเป็นดุร้ายทันตา ตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียง เนื้อเสียงของพวกเขาอัดแน่นด้วยรังสีสังหารเข้มข้น ทำให้ม่านตาของลู่ขุยที่มีใบหน้าเหี้ยมเกรียมในตอนแรกอดหดเกร็งไม่ได้

เขามองรอยยิ้มบนมุมปากของมู่เฉินก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา จุดที่เขาคิดว่าง่ายจะจัดการเหมือนจะอยู่เหนือความคาดหมายของเขาแล้ว

แต่ลู่ขุยไม่ใช่จอมยุทธ์ธรรมดา เขาข่มความคิดฟุ้งซ่านในใจอย่างรวดเร็ว สายตาเปลี่ยนเป็นน่าขนลุก เขาท่องไปในภูมิภาคทางเหนือมาหลายปี เขาไม่เชื่อหรอกว่าเด็กไม่สิ้นน้ำนมจะกล้าแสดงความโอหังต่อหน้าเขา!

วันนี้เขาจะมอบความตายให้นักรบวิหคโลกันตร์ทั้งหมด!

**พระยูไลที่ปั้นมาจากดินข้ามแม่น้ำ เปรียบแล้วเมื่อดินเจอน้ำก็จะละลาย แปลว่ายากที่จะเอาตัวเองให้รอด