Galactic Garbage Station หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ 808-815

 GGS:บทที่ 808 ความผิดพลาดอันใหญ่หลวง

 

หลังจากวางสายไป ซูจิ้งเองก็กำลังนึกหาวิธีแก้เผ็ดซุนหยูเฮงในทันที พลางนึกไปว่าต่อให้ซุนหยูเฮงนั้นจะมีความสามารถในการทำธุรกิจด้านการเกษตร แต่ก็ไม่สมควรจะได้เงินมากมายนัก

กับเขาที่ต่อให้ไม่ได้มีหัวด้านธุรกิจนี้ซักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อเขานั้นมีโอกาสสร้างรายได้ที่มากกว่าอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเขาไม่ควรจะไปแข่งกับซุนหยูเฮงด้านการเกษตรแต่อย่างใด

เขานั้นสมควรช่วยส่งเสริมคนอื่นเพิ่มเตะตัดขาซุนหยูเฮงนี่ก็น่าจะสอนบนเรียนให้หมอนี่ได้บ้าง

 

“อ้ะ นี่น่าจะถึงเวลาที่เสี่ยวไจ๋ต้องเข้าร่วมรายการแล้วนี่นา ลองดูซักหน่อยดีกว่าแหะ”

ซูจิ้งได้เปิดทีวีที่อยู่ในสถานีกำจัดขยะห้วงเวลาฯที่อยู่ภายในสถานีดู ไม่นานนักเขาก็เจอช่างที่เสี่ยวไจ๋บอกว่าจะเข้าร่วมรายการ

รายการนี้เป็นรายการประเภททอล์คโชว์ที่มีคนดูมากรายการหนึ่งประเทศจีน

บางครั้งพวกเขาจะเชิญคนแปลกๆมาร่วมแสดงความสามารถซึ่งพวกเขาได้คอยค้นหาอยู่ทั่วประเทศ

บางครั้งพวกเขาก็เชิญร้านอาหารมาทำอาหารแบบสดๆเพื่อเป็นการโฆษณาให้คนที่ชื่นชอบไปกิน

 

โดยส่วนใหญ่แล้วจะเป็นบรรยากาศแนวตลกขบขันและมีเรตติ้งดูใช้ได้เลย

ไม่นานหลังจากรายการเริ่มถ่ายทอด อาจารย์เชิงหยาน เสี่ยวไจ๋ และพระนักรบอีกกลุ่มหนึ่งได้เข้ามากลางรายการ

พวกเขาเข้ามาอย่างพร้อมเพียง หนักแน่น และเป็นระเบียบ พร้อมแสดงการฝึกวิชามวยเล็กน้อยพอเป็นพิธีแต่ด้วยการที่ทำกันเป็นกลุ่มใหญ่ทำให้บรรยากาศในห้องส่งถึงกับร้อนระอุ

หลังจากนั้นพิธีกรได้กล่าวเปิดรายการพร้อมแนะนำปรมาจารย์เชิงหยานและให้ปรมาจารย์เชิงหยานแนะนำเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ ถึงช่วงนี้เสี่ยวไจ๋ได้ก้าวออกมาและได้เริ่มแสดงเพลงหมัดวัวคลั่งออกมาให้ดู

 

แน่นอนว่าหากเป็นการเพลงมวยปกตินั้น การแสดงออกมาเพียงแค่สอง-สามกระบวนท่าย่อมไม่สามารถทำให้เป็นที่ลือเลื่องได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามเสี่ยวไจ๋นั้นแม้จะแสดงเพลงหมัดวัวคลั่งออกมาเพียงแค่สามกระบวนท่า แต่ด้วยร่างกายที่แข็งแรงอยู่แล้ว ในทุกครั้งที่ใช้กระบวนท่าคนดูรายการจะสังเกตเห็นได้ว่าทุกครั้งที่เสี่ยวไจ๋เริ่มแต่ละกระบวนท่า ร่างกายจะค่อยๆแข็งแกร่ง และแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และนั่นจะทำให้เพลงหมัดวัวคลั่งของเขายิ่งเป็นที่รู้จักอย่างแน่นอน

 

ต่อให้รายการนี้ยอมให้เสี่ยวไจ๋แสดงออกมาแค่เพียงกระบวนท่าเดียวก็ตาม แต่ด้วยท่วงท่าที่ดุดันประดุจดั่งวัวคลั่งก็เพียงพอต่อการแสดงแสนยานุภาพของเพลงหมัด

หลังจากนั้น รายการได้ถูกดำเนินมาจนถึงช่วงสุดท้ายของการแสดง รายการได้นำสิ่งของต่างๆออกมาให้เสี่ยวไจ๋แสดงอานุภาพของศิลปะการต่อสู้ให้เห็นชัดๆ เสี่ยวไจ๋จึงได้จัดให้ตามคำขอ เขาต่อยกระสอบทรายเพียงทีเดียวก็แตกกระจาย ต่อยกองอิฐที่ซ้อนกันแปดก้อนโดยใช้หัวโขก และเตะหุ่นไม้ขาดครึ่งเพียงหนึ่งที

นี่ทำให้ผู้ชมรายการทีวีถึงกับตกตะลึง ประหลาดใจ และอุทานร้องว้าวกันทุกคน

“โคตรน่ามหัศจรรย์”

“นอกซูจิ้งที่แกร่งจนเกือบจะเป็นพระเจ้าไปแล้ว ไม่คิดว่าจะมีคนที่พลังวัวถึกแบบนี้ด้วยอยู่อีก”

“ไม่ใช่ว่าที่เขาใช้นั้นเป็นเพลงหมัดวัวคลั่งไม่ใช่หรอ เป็นไปได้ว่าเขาอาจเรียนมาจากสำนักเดียวกับซูจิ้ง”

“ฉันก็ได้ยินชื่อเสียงของเพลงหมัดวัวคลั่งและก็ได้ยินคนอื่นพูดถึงมาได้ซักพักแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าพอเรียนแล้วจะแรงเยอะเป็นวัวถึกขนาดนี้”

เป็นเรื่องปกติที่พิธีกรเมื่อเจอการแสดงแบบนี้จะต้องตกตะลึงเป็นธรรมดา ตอนนี้เขาพุ่งเป้าไปสัมภาษณ์เสี่ยวไจ๋เป็นพิเศษในทันที

 

เสี่ยวไจ๋ก็ไม่ได้พูดอะไรมากมายบอกแต่ว่า “เพลงหมัดนี้มีชื่อว่าเพลงหมัดวัวคลั่ง ซึ่งถูกถ่ายทอดมาโดยคุณซูจิ้งโดยตรง

คุณซูนั้นไม่ยอมรับผมเป็นลูกศิษย์อาจเป็นเพราะว่าผมนั้นไม่มีคุณสมบัติพอ

อย่างไรก็ตามในเมื่อเขานั้นยอมที่จะสอนเพลงหมัดนี้ให้ผม ผมก็จะขอถือว่าเป็นลูกศิษย์ในนามไปก่อนแล้ว

ผมหวังว่าจะได้กลายเป็นลูกศิษย์จริงๆในอนาคต”

 

ด้วยการตอบคำถามที่ไม่ตรงกับคำถามของเสี่ยวไจ๋ได้สร้างกระแสคำวิจารณ์อย่างล้นหลามในทันใด

“ห้ะ ยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นลูกศิษย์เนี่ยนะ”

“ซูจิ้งที่ว่านั่นจะไม่อวดดีเกินไปรึไงกัน พระรูปนี้ถูกบังคับให้พูดรึเปล่าเนี่ย”

“เฮ้ เฮ้ นี่นายยังไม่เคยเห็นคลิปการต่อสู้ของซูจิ้งสินะถึงได้กล้าพูดได้ขนาดนี้ ลองไปหาดูแล้วทำตามนะ นายจะรู้ว่าเพลงหมัดนี้ทรงพลังจริงๆ”

“ไม่นะ ยังไม่เคย คงได้แต่ต้องลองดูเท่านั้นสินะ”

“เฮ้ ฉันลองมาแล้วนะ ของเขาดีจริงๆ”

“ฉันเป็นไก่อ่อนที่ลองทำตามดูเหมือนกัน ตอนนี้ฉันตัดอิฐได้แล้วล่ะ”

“ฉันก็พึ่งลองไป ตัอได้สองท่อนเหมือนกัน”

“แม้แต่ฉันอ่อนๆขนาดนี้เรียนแล้วยังดีเลย ถ้าไม่ลองดูนี่ไม่รู้เลยจริงๆ”

 

ตอนนี้อานุภาพขของเพลงหมัดวัวคลั่งได้เป็นที่เลื่องลือถึงขีดสุดแล้ว พร้อมทั้งค่าการใช้ประโยชน์ของฉิงหยุนเองก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

นอกจากนี้ยังมีผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้จากสำนักการต่ดสู้สัประยุทธ์จำนวนหนึ่งที่ออกมาแสดงตัวว่าเป็นลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของซูจิ้งเช่นเดียวกับเสี่ยวไจ๋

พวกเขาได้ทำการตั้งนิกายปีศาจวัว โดยยกให้ซูจิ้งเป็นผู้นำนิกาย

นี่ถือว่าเป็นนิกายทางศิลปะการต่อสู้แรกในประเทศจีนเลยก็ว่าได้

 

ในขณะเดียวกัน เหล่าผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้นานาชาติอย่างเทควันโดและคาราเต้ได้เริ่มออกมาโจมตี

 

พร้อมกับกล่าวว่านิกายปีศาจวัวนี้ดีแต่พูดแต่ไม่ได้เก่งกาจอะไร แม้กระทั่งออกมาท้าทายซูจิ้งอย่างเป็นทางการ

นี่ทำให้เหล่าผู้คนผู้ฝึกฝนเพลงหมัดวัวคลั่งถึงกับยิ้มร่ากันเป็นแถว

“คนพวกนี้ไม่เคยไปดูวิดีโอที่ซูจิ้งกระทืบนักคาราเต้ 40 คนในคราวเดียวรึไงกัน ถึงได้กล้ามาท้าทายแบบนี้ ฉันล่ะสงสารแทนคนพวกนั้นจริงๆ”

“ประเด็นคือพวกนั้นมารวมตัวกันท้าดวลเนี่ยล่ะ พวกนั้นมีปรมาจารย์ของแต่ละสายอยู่เกินกว่าสามคน ท้าหากมาเจอกันหนึ่งๆก็คงไม่มีปัญหา ฉันกลัวแต่พวกนั้นจะรุมเขาเนี่ยหล่ะ ถ้าทำจริงก็หน้าขายหน้าเกินไปแล้ว”

 

“แล้วไงหล่ะ สามสิบคนก็ยังอัดล่วงมาแล้ว กะอีแต่สามคน ต่อให้พูดไปแล้วอาจจะฟังกระดากปากหน่อยแต่ฉันอดสงสารพวกนั้นไม่ได้เลย”

“นี่นายไม่รู้ใช่ไหมว่าพวกนั้นก็เรียนเพลงหมัดวัวคลั่งเหมือนกัน”

“ใช่ ฉันยังได้ยินมาด้วยว่ามีบางคนถ่ายรูปเอาไว้เป็นหลักฐานมาด้วย”

“ไอ้นรกพวกนี้จะน่าละอายเกินไปแล้ว พวกมันก็รู้ถึงอานุภาพหลังจากได้เรียนไปแล้วแต่ก็ยังมาทัดทานเพลงหมัดวัวคลั่งอยู่อีก

แต่ก็น่าจะเท่านั้นนะเพราะซูจิ้งเองก็แข็งแกร่งขึ้นมากกว่าเดิมหลังจากฝึกเพลงหมัดวัวคลั่งไปแล้ว น่าจะกลบปัญหาเรื่องนี้ได้”

“เฮ้อ ก็กลัวแต่ว่าพวกนั้นจะไร้ยางอายและท้าซูจิ้งแบบตอน 40 คนนั้นอีกน่ะสิ ถ้าแค่แบ่งเป็นรอบนี่ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

“ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ช่างฟังมาจากนักวิเคราะห์ด้านกีฬามาแล้ว เขาบอกว่าในที่แคบแบบนั้น

จำนวนที่เหมาะที่สุดคือ 4 คน นั่นก็หมายความว่าถ้าพวกนั้นยกพวกไปสู้กับซูจิ้งอีกก็จะมีผลเหมือนกัน

แต่ถ้าพวกเขาแบ่งสู้เป็นรอบนี่สิ ซูจิ้งถึงจะเสียเปรียบ”

“ฟังดูมีเหตุผลแหะ เฮ้อ พี่จิ้งไม่น่าไปสอนเพลงหมัดวัวคลั่งสะเปะสะปะแบบนั้นเลย แล้วนี่พี่จิ้งเขาว่าไงล่ะ หรือเขาจะไม่สู้”

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ยังพอว่านะ แต่ในตอนนี้ไม่สู้คงไม่ได้แล้วเพราะข่าวนี้กระจายไปทั่วจีนได้แล้วมั้ง

นี่ขนาดยังไม่ทำอะไรยังมีคนออกมาป่าวประกาศว่าไอ้ตอน 40 คนนั่นแค่ฟลุ๊คเลย

ถ้าบอกไม่สู้นี่คงได้ชื่อเสียแบบกู่ไม่กลับแน่นอน”

 

ข่าวที่ว่าอีกฝ่ายได้เรียนรู้เพลงหมัดวัวคลั่งนั้นได้เผยแพร่ไปทั่วอินเตอร์เนต และทุกคนต่างก็บอกว่าซูจิ้งได้ทำความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่เกินกว่าจะแก้ไขได้โดยง่าย

ถึงกับมีบางคนสอนเขาว่าถ้าอยากจะสอนจริงๆก็ควรจะไปเปิดสำนักสอนแบบจริงจังเพื่อจะได้พิจารณาข้อมูล พูดคุย และคัดเลือกได้อย่างเหมาะสม การที่เขามาแนะนำแบบสตรีมจนคนรู้กันทั่วแบบนี้

นอกจากจะเผยแพร่ไปอย่างแพร่หลายแล้ว แม้แต่ศัตรูของเขาเองก็ได้เรียนรู้ด้วยหมือนกัน

นิกายของเขาก่อนทีจะพัฒนาน่าจะโดนเตะตัดขาก่อนแน่ๆ

แต่สิ่งที่ชาวเน็ตพวกนี้คาดไม่ถึงก็คือ ซูจิ้งไม่ได้ออกมาเคลื่อนไหวแต่อย่างใด

มีเพียงพระหนุ่มที่ชื่อเสี่ยวไจ๋ที่ออกมาสู้ในฐานะของลูกศิษย์อย่างเป็นทางการของซูจิ้ง

 

เขาออกมาประกาศตัวว่าในฐานะลูกศิษย์จะขอกระทืบไอ้พวกที่มาโวยวายท้าตีท้าต่อยกับอาจาย์ของเขาก่อน จนกว่าคนพวกนี้จะตัดใจไปเองหลังจากโดนเขากระทืบเรียบร้อยแล้ว

หลังจากข่าวนี้กระจายออกไปได้สร้างสั่นสะเทือนไปไม่น้อย พวกเขาหวังว่าซูจิ้งนั้นจะยอมออกมาสู้เอง ต่อให้เป็นกับดักก็ยังดูดีซะกว่าการที่ส่งพระหนุ่มคนเดียวออกมาสู้แบบนี้ เพราะยังไงซะพระคนนี้สมควรจะฝึกเพลงหมัดนี้ได้ไม่นาน ไม่น่าจะสู้ใครไหว แบบนี้จะดีจริงๆแล้วรึเปล่า

 

เหล่าผู้ฝึกสอนของโรงเรียนศิลปะการต่อสู้เทควันโดและคาราเต้เองทันที่รู้ข่าวก็ได้สบถออกมา พวกเขาคิดว่าเสี่ยวไจ๋นั้นหลงไหลศรัทธาในตัวซูจิ้งจนไม่เกรงกลัวความตายไปแล้ว พวกเขาเลยตัดสินใจว่าจะใช้เสี่ยวไจ๋เป็นกระสอบทรายเพื่อลองเชิงมวย ดูสิว่าเมื่อเห็นสภาพเสี่ยวไจ๋ที่พ่ายแพ้แล้วซูจิ้งจะว่ายังไง

GGS:บทที่ 809 ลูกศิษย์ผู้ร้ายกาจ

 

เหล่าผู้ที่สนับสนุนซูจิ้งในตอนนี้ต่างเป็นกังวลแทยเสี่ยวไจ๋ขึ้นมา พวกเขาเกรงกลัวว่าเสี่ยวไจ๋จะรับมือศึกนี้ไม่ไหวจนกลายเป็นประเด็นร้อนบนโลกอินเตอร์เนต

โดยพวกเขาต่างก็ให้ความเห็นเรื่องนี้ในไมโครบลอกของซูจิ้ง มีบางคนก็ได้แนะนำเขา บ้างก็บอกให้เขาไปสู้แทนเสี่ยวไจ๋ แต่ซูจิ้งก็ไม่ได้สนใจอะไร

 

“ฮ่าฮ่า ซูจิ้งกับนิกายของเขานี้จะหยิ่งยะโสขนาดนี้ นี่ทำให้ประชาชนโกรธเขาไม่น้อยเลย”

เมื่อจินชิซูเห็นข่าวนี้เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา เขารู้สึกว่าซูจิ้งได้ทำเรื่องผิดผลาดเอาไว้สองอย่าง

หนึ่งคือการเผยแพร่เพลงหมัดวัวคลั่งโดยไม่ใส่ใจว่าคนที่นำไปฝึกจะเป็นใคร

อีกหนึ่งคือการที่เขาหยิ่งยะโสไม่ยอมฟังคำแนะนำของสาธารณชนและยังทำอะไรโดยไม่สนใครซะอีก

ตอนนี้เขานั้นค่อยๆเสื่อมค่าลงในสายตาสาธารณชนเรียบร้อยแล้ว เมื่อเทียบกับเหล่าสำนักยูโดและเทควันโดทั่วทั้งประเทศจีนได้ผนึกกำลังกันเรียบร้อยแล้ว

ตราบใดที่พวกเรายังรวมตัวกันไว้ไม่มีทางที่ซูจิ้งจะทำอะไรได้แน่นอน

 

“ทำได้ดี เรามาคอยดูกัน” สายตาของคิมูระตาเป็นประกายทันทีที่เห็นข่าว

 

“นี่เขารักษาหายแล้วสินะ” เมื่อโอฉิงซงเห็นข่าวนี้ก็ทำท่าติ่นเต้นขึ้นมาอย่างออกนอกหน้า

ช่วงนี้เขานั้นเข้าหน้าหวังหยานได้ไม่ติด นับวันเธอยิ่งทำตัวเหินห่างเขาไปเรื่อยๆเจอหน้าเขาทีไรก็ไล่กันอย่างเขาเป็นแมลงวันคอยก่อกวน ผิดกับก่อนหน้านี้ที่ยังพอให้เกียรติและไว้หน้าเขาอยู่บ้าง

นี่ทำให้เขาทำตัวไม่ถูกในการจะเข้าหาเธอ

เขาเชื่ออย่างสนิทใจว่าเรื่องทั้งหมดนี่เป็นเพราะซูจิ้ง เป็นการที่เขาไม่สามารถทำอะไรซูจิ้งได้ทำให้เขาเกลียดซูจิ้งอย่างหมดใจ

 

ตอนนี้เหล่าคนที่เคยเกรงกลัวซูจิ้งเพราะถูกจัดการจนไม่กล้าจะหือซูจิ้งได้อีก

เมื่อพวกเขาเห็นเหล่าปรมาจารย์นักสู้ท้าทายซูจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะกระดี้กระด๊าหวังให้พวกเขาทำได้ตามที่พูด

“ทำไงดี เราจะเขาไปช่วยเขารึเปล่า” เมื่อฮัวเฟยหยุนได้ยินข่าวนี้ก็ได้เตรียมตัวที่จะเริ่มสู้ด้วย

 

“ไปด้วยกันแหล่ะ พวกนั้นมีกันสามคน เราก็มีกันสามเท่ากัน ใครจะไปกลัวพวกมันกัน” ไชหวูเฟิงพูดออกมา

“ฉันเอาด้วย” จี้เสี่ยวถิงพูดออกมาเหมือนกัน

“ก่อนจะทำอะไรลองถามซูจิ้งก่อนดีกว่านะ พระรูปนั้นกับเขาก็ดูจะมีความสัมพันธ์ไม่น้อยเลย”

 

ที่ฮัวฮงหยางพูดอย่างนั้นออกมาเพราะเขารู้สึกว่าซูจิ้งน่าจะมีเหตุผลที่เขาสอนเพลงหมัดวัวคลั่งให้พวกเขาทั้งสามรูปแบบ

แถมยังยอมสอนให้คนในนิกายและสำนักศิลปะการต่อสู้สัประยุทธ์ของพวกเขาด้วยนั่นเป็นเพราะว่าพวกเขานั้นเชื่อใจได้และได้รับความวางใจจากซูจิ้งอย่างมาก

 

ผิดกับพระองค์นั้นที่ซูจิ้งไม่น่าจะมีความสนิทสนมซักเท่าไหร่และยังไม่เคยผ่านเหตุการณ์จนเกิดความไว้วางใจกันแต่เขากับยอมสอนเพลงหมัดวัวคลั่งให้เป็นการส่วนตัว พระรูปนั้นน่าจะถูกใจซูจิ้งไม่น้อยเลย

 

เป็นไปได้ว่าการที่ซูจิ้งยอมสอนเพลงหมัดนี้ให้เขาน่าจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่พวกเขาไม่อาจคาดเดาได้

ได้ยินดังนั้นฮัวเฟยหยุนได้โทรหาซูจิ้งและเปิดลำโพงเพื่อจะได้ยินกันหมด แต่ผลคือซูจิ้งบอกเพียงว่าหากเสี่ยวไจ๋มั่นใจว่าจะรับมือได้ก็ปล่อยให้เขาทำ พร้อมทั้งห้ามให้พวกเขาเข้าไปยุ่งเกี่ยวใดๆในตอนนี้

 

เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนต่างก็ไม่เห็นด้วย หากเป็นเสี่ยวไจ๋กับซูจิ้งเพียงสองคนพวกเขายังพอรับได้ แต่นี้กับให้เสี่ยวไจ๋รับมือคนเดียวมันดูจะเกินมือเขาไปหน่อย

อย่างไรก็ตามไม่ว่าพวกเขาจะว่ายังไงซูจิ้งก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรพร้อมทั้งยังยืนยันคำตอบเดิมให้เพวกเขาทำตาม

 

อีกฝากหนึ่ง เสี่ยวไจ๋ได้ทำตามที่เขาพูดโดยไม่บิดพลิ้วและไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด หลังเรื่องที่ว่าเขานั้นตรงไปยังสำนักสำนักเทควันโดคนเดียว ซึ่งสำนักนั้นเป็นหนึ่งในแปดสำนักเทควันโดที่ได้รับความนิยมที่สุดของจีน

หลังจากได้ยินข่าวนี้ เหล่าคนที่อยู่ฝั่งเดียวกับซูจิ้งรวมไปถึงนักข่าวบางส่วนต่างก็รีบตรงไปสถานที่ต่อสู้ในทันที

เหตุการณ์นี้เปรียบได้ดั่งเป็นการประลองเพื่อเปรียบเทียบเชิงมวยเลยก็ว่าได้

อย่างที่ชาวเน็ตคาดการณ์กันไว้ สำนักเทควันโดนั้นมีคนที่ลงประลองด้วยกันทั้งหมดสามคน

โดยพวกเขาอ้างว่าก็ในเมื่อเพลงหมัดวัวคลั่งนี้ร้ายกาจจนซัดคนได้ไปกว่า 40 คน ในคราเดียว ก็อีแค่จัดการพวกเขา 3 คน คงจะไม่ใส่ใจอะไร

 

“ช่างหน้าไม่อายจริงๆ การต่อสู้ที่ไม่ยุติธรรมแบบนี้ชนะได้ก็แปลกล่ะ”

“ฉันคิดว่าแผนนี้พวกเขาตั้งใจจะเอามาใช้กับซูจิ้งมากกว่า เพียงแต่เสี่ยวไจ๋นั้นออกหน้ามาพวกเขาก็เลยสนองไปช่างหน้าไม่อายเลยจริงๆ”

“ท่าจะสู้กันแบบนี้อย่าสู้กันเลยซะดีกว่า พวกเขาสามคนรุมเสี่ยวไจ๋คนเดียว นี่เหมือนเป็นการประกาศท้าทายระหว่างสำนักเทควันโดกับนิกายปีศาจวัวเลยนะ”

ไม่ว่าคนอื่นจะว่ายังไงก็ตามแต่เสี่ยวไจ๋ก็ไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านแต่ประการใด

เขาสงบนิ่งราวกับซูจิ้งมาลงมือเอง เขาก้าวเดินขึ้นเวทีประลอง หลังจากนั้นการประลองก็ได้เริ่มขึ้น

 

นักเทควันโดทั้งสามคนได้กระจานตัวล้อมเสี่ยวไจ๋เอาไว้

พวกเขานอกจากจะเป็นนักเทควันโดระดับปรมาจารย์แล้ว

พวกเขาเองก็ยังได้ฝึกเพลงหมัดวัวคลั่งมาแล้วในระดับหนึ่ง และได้ทำการฝึกฝนจนนำมาใช้ร่วมกับวิชาเทควันโดของพวกเขาได้จนชำนาญ

ด้วยเหตุนี้พวกเขาแม้จะมีเพียงสามคน แต่ความแข็งแกร่งเทียบได้ดั่งคนกว่า 40 คนมารวมกัน

 

เหล่าคนที่อยู่ฝั่งเดียวกับซูจิ้งอดไม่ได้ที่จะหลับตาแพราไม่อยากเห็นภาพที่เสี่ยวไจ๋ถูกอัดหมอบกระแตลงไปกองกับพื้น

แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าของทุกคนกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่พวกเขาคิด ตอนนี้เสี่ยวไจ๋ได้แสดงให้เห็นอานุภาพของเพลงหมัดวัวคลั่งออกมา

 

เสี่ยวไจ๋ได้ใช้กระบวนท่าในรูปแบบที่หนึ่ง เพลงหมัดวัวคลั่งทำการหยุดการโจมตีที่อีกสามคนประเคนเข้ามาได้ในทีเดียว

“ปัง ปัง ปัง” เหล่านักเทควันโดทั้งสามยังคงโจมตีอย่างต่อเนื่อง แต่ในสายตาของเสี่ยวไจ๋นั้นมองพวกเขาไม่ต่างกับหมาข้างถนน

เขาไม่ได้ทำเพียงแค่ป้องกันเอาไว้ด้วยความกลัวแต่อย่างใด เขากลับจ้องมองทั้งสามด้วยความสงบโดยเหมือนดั่งซูจิ้งทุกประการทำให้เราผู้คนที่กำลังดูอยู่ตอนนี้ต่างประหลาดใจไม่น้อย

 

“อย่างพวกแกเนี่ยนะจะมาท้าทายอาจารย์ฉัน” เสี่ยวไจ๋ได้พูดออกมาในขณะที่กำลังรับมือทั้งสามคนด้วยอาการสงบ เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดนี้พวกเขาต่างก็ไม่เข้าใจความหมายแต่อย่างใด ทันใดนั้นเสี่ยวไจ๋ก็ได้เริ่มโจมตีกลับไปบ้าง โดยปกติแล้วในการประลองการที่เขาอยู่ระหว่างการโจมตีแบบรุมกระหน่ำขนาดนี้ สมควรจะป้องกันให้ดีก่อนที่จะโจมตีออกไป การที่เขาอยู่ๆก็โจมตีออกมาแบบนี้นอกจากจะทำให้ป้องกันได้ไม่สมบูรณ์แล้วยังเปิดช่องโหว่ให้โดนโจมตีได้อีก อย่างไรก็ตามการโจมตีของเสี่ยวไจ๋ก็ยังถูกเป้าหมายอย่างไม่พลาดเป้า

 

ทันใดนั้นเองทุกคนได้เข้าใจความหมายของคำพูดของเสี่ยวไจ๋ในทันทีโดยที่เสี่ยวไจ๋ไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติม

ชายที่โดนหมัดของเสี่ยวไจ๋ไปนั้น เขาถูกชกที่หน้าอกไปทีเดียวอย่างจัง เขาโดนผลักจากแรงกระแทกจะเซถอยหลังไป หลังจากนั้นหน้าของเขาก็ได้กลายเป็นสีแดง ก่อนที่จะกระอักเลือดออกมากองใหญ่

ถัดมาเสี่ยวไจ๋ได้เปลี่ยนกระบวนท่าจนตอนนี้ดูเหมือนกับว่าเขานั้นไม่ได้ใส่ใจกับการป้องกันอีกต่อไป เหมือนกับเขาในตอนนี้มุ่งเน้นไปในการทำลายล้างเท่านั้น

 

นักเทควันโดอีกสองคนได้ชะงักไปเล็กน้อยหลังจากเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขามองหน้ากันเล็กน้อยและได้ตัดสินใจพุ่งเข้าหาพร้อมกันทั้งหน้าหลัง แต่กับเสี่ยวไจ๋ที่เข้าสู่โหมดวัวคลั่งแล้ว หาได้เป็นปัญาหากับเขาไม่

เขาเพียงลงมือโจมตีออกไปเพียงคนละทีเท่านั้นเอง

 

เพียงยังไม่ถึงสามนาที ปรมาจารย์เทควันโดทั้งสามก็ได้ลงไปกองกับพื้นพร้อมกองเลือดสามกอง แต่เสี่ยวไจ๋นั้นไม่ได้มีท่าทีเหนื่อยอ่อนแต่อย่างใด เขาเดินออกจากสนามประลองด้วยท่าทีสงบ

ตอนแรกพวกศิษย์ในสำนักเทควันโดและเหล่าผู้ชมต่างก็ตกตะลึงกันไปหมดจนทำอะไรไม่ถูก เช่นเดียวกับจินชิซู คิมูระ โอฉิงซง และผู้คนที่กำลังดูการถ่ายทอดสดอยู่ด้วยสายตาโง่งม แต่กับคนดูที่อยู่ฝั่งเดียวกับซูจิ้งแล้วต่างก็ดีใจจนเฮลั่นออกมาดังสนั่น

 

“โว้ะ ไม่ใช่ว่าเสี่ยวไจ๋ชนะได้สบายๆเลยรึไงกัน”

“เสี่ยวไจ๋นอกจากแข็งแรงแล้ว ลักษณะท่าทางของเขาในระหว่างการต่อสู้นี่เหมือนพี่จิ้งเลยแหะ”

“กลายเป็นว่าเสี่ยวไจ๋สามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย แต่เป็นเราไปกังวลแทนพี่จิ้งซะเองหรือนี่”

“ที่พี่จิ้งไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมากว่าสองวัน เป็นเพราะว่าพี่เขารู้อยู่แล้วสินะว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้”

“ขนาดพวกเราน่าจะคุ้นเคยก็เรื่องแบบนี้อยู่แล้วแต่ก็กังวลกันไปเอง ขายหน้าศิษย์พี่จิ้งแล้ว”

 

ข่าวนี้ได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานนักก็ได้มีข่าวใหม่เข้ามาแทรก นั่นคือข่าวการร่วมมือกันของสำนักคาราเต้ทั้งสี่และสำนักเทควันโดทั้งห้าที่ออกมาประกาศจับมือกันเพื่อท้าสู้กับเสี่ยวไจ๋

แต่ยังผ่านไปไม่พ้นสามวัน สำนักทั้งหมดที่ประกาศท้าทายได้ถูกเสี่ยวไจ๋ถล่มยับ

ชื่อของเสี่ยวไจ๋ได้เป็นที่รู้จักไปทั้งประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวงการศิลปะการต่อสู้ ตอนนี้เสี่ยวไจ๋เปรียบได้ดั่งซูเปอร์สตาร์ของวงการ

เขามีชื่อเสียงได้ด้วยอายุเพียงประมาณ19ปีและยังถือว่าเขาเป็นเพียงศิษย์แต่ในนามของซูจิ้งเท่านั้น

GGS:บทที่ 810 เสี่ยวไจ๋ถูกลงโทษ

 

หลังจากข่าวที่ว่าเสี่ยวไจ๋ไปไล่กระทืบเหล่าสำนักคาราเต้และเทควันโดที่รวมตัวกันท้าทายซูจิ้งส่งออกไป

เหล่าสำนักคาราเต้และเทควันโดสำนักที่เหลือรอดอยู่ตอนนี้ก็หวาดกลัวจนไม่กล้าทำอะไรกันอีกแล้ว

หากพวกเขาทำอะไรออกไปล่ะก็คงไม่แคล้วถูกลูกศิษย์เพียงในนามของซูจิ้งกวาดล้างอย่างแน่นอน ต้องถามว่าถ้าโดนเองกับตัวยังไงก็ต้องมีหวาดกันบ้าง

 

ชื่อเสียงของเสี่ยวไจ๋ยังคงพุ่งขึ้นไม่หยุด รวมถึงนิกายปีศาจวัวก็ได้รับผลผลอยได้ไปด้วยเช่นกัน

เพราะด้วยเหตุการณ์นี้ทำให้มีคนต่างพากันเข้าขอเข้าร่วมนิกายมากยิ่งขึ้น และแสดงความประสงค์ต้องการเรียนรู้เพลงหมัดวัวคลั่งหมดทุกคน

แน่นอนว่าคนพวกนี่ส่วนใหญ่เป็นแฟนคลับของซูจิ้ง

 

สำหรับซูจิ้งแล้วเขาเองก็ได้ผลพลอยได้ไม่น้อยจากแรงศรัทธาที่ส่งไปยังเหรียญตราเทวฑูตและที่มากที่สุดก็คือค่าการใช้ประโยชน์ขยะห้วงเวลาฯที่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกันอันดับในรายการดาราก็ได้มีการเปลี่ยนแปลง ชื่อของซูจิ้งในตอนนี้จากเดิมที่อยู่ในอันดับ 70 ของดาราระดับสองก็ได้พุ่งไปเป็นอันดับสามสิบในทันที

เหตุการณ์นี้ต่างก็ทำให้คนในวงการดาราทำได้แต่จ้องมองเขม็งกันจนตาจะบอดก็ไม่ปาน

 

สำหรับการขึ้นระดับขั้นกลางของอันดับดาราชั้นสองนี้ได้สำหรับคนในวงการบันเทิงนี้ถือได้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ซูจิ้งกลับไม่ต้องทำอะไรเลยแม้แต่น้อย แค่เพียงส่งลูกศิษย์แต่ในนามออกไปชื่อเสียงของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นจรวด

เอาจริงๆตอนที่ซูจิ้งออกมาทำนู่นที่นี่ ชื่อเสียงของเขายังไม่สู้เท่ากับการอยู่เบื้องหลังแบบนี้เลย ไม่สิต้องบอกว่ากลับได้ชื่อเสียงมากกว่าเดิมอย่างน่าสะพรึง คนในโลกนี้คงไม่มีใครหยุดเขาได้แล้ว

 

ซูจิ้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาโจวฮงหยวน ความจริงเขานั้นต้องการที่จะพบเสี่ยวไจ๋และมอบของตอบแทนให้กับเขา เพราะครั้งนี้ถือว่าเสี่ยวไจ๋นั้นได้ลงแรงไปไม่น้อยเลย

เพราะตอนที่เขาดูวิดีโอเขาก็ได้เห็นว่าเสี่ยวไจ๋เองก็โดนโจมตีไปไม่น้อยเช่นกัน นึกๆไปแล้วต่อให้ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรแต่มันก็อาจจะส่งผลเสียต่อการฝึกตนในอนาคตของเสี่ยวไจ๋ได้

แต่เขาโทรไปหาเสี่ยวไจ๋แล้วแต่ไม่รับสาย เขาเลยต้องโทรหาโจวฮงหยวนแทน

“คุณโจว เสี่ยวไจ๋กลับไปจำวัดรึยังครับ” ซูจิ้งถามออกมา

“ก็กลับมาแล้วล่ะ แต่…” โจวฮงหยวนเองก็อยากพูดออกมาแต่เขาก็พูดไม่ออก

“เกิดอะไรขึ้น” ซูจิ้งถึงกับงงในทันทีเมื่อเขาได้ยินคำพูดของโจวฮงหยวน

“เสี่ยวไจ๋น่าจะกำลังโดนลงโทษอยู่น่ะ ปรมาจารย์เชิงหยานนั้นไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เสี่ยวไจ๋นับถือคุณเป็นอาจารย์ก็จริง และท่านเองก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ต่อให้เป็นพระรูปอื่นก็ตาม

 

แต่การที่เสี่ยวไจ๋ไม่ได้ขออนุญาตก่อนที่จะออกไปท้าประลองด้วยตัวเองแบบนี้ นอกจากจะเป็นการผิดกฎของวัดแล้วยังถือได้ว่าเป็นการให้เกิดความไม่สงบสุขต่อสังคม”

“เสี่ยวไจ๋เองก็ถือได้ว่าเป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้จีนคนหนึ่ง พวกคุณจะทำตัวใจกว้างกันหน่อยไม่ได้รึไงกัน” ซูจิ้งถามออกมา

 

“เรื่องนี้เจ้าอาวาสและเจ้าคณะคนอื่นเองก็กำลังพูดคุยกันอยู่ ดูเหมือนว่าสถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างจะตึงเครียดเลยล่ะ

พวกเขาเองก็รู้สึกดีกับคุณไม่น้อยที่ยอมให้พวกเรายืมหัวใจพระสูตรและพระพุทธแก่ทางวัด เพราะเห็นแก่หน้าคุณในตอนนี้เขาเลยยังไม่กล้าจะลงโทษเสี่ยวไจ๋น่ะ แต่ก็ไม่น่าจะนานนักนะ”

 

“ดูเหมือนจะเป็นเพราะผมเป็นต้นเหตุสินะ งั้นผมเองก็ต้องมีส่วนร่วมด้วยเช่นกัน ผมจะไปและคุยกับเจ้าอาวาสด้วยตัวเอง” ซูจิ้งพูดออกมา

“พวกเขาในตอนนี้กำลังอยู่ในหอพระธรรมวินัยและผมเองก็เข้าไปไม่ได้ ต่อให้คุณมาเองก็น่าจะไม่น่าช่วยอะไรนะ เรื่องนี้คุณทำอะไรไม่ได้หรอก” โจวฮงหยวนพูดออกมา

 

“ยังไงผมก็จะไป” หลังจากวางสายไป ซูจิ้งได้ขับรถบรรทุกตรงไปยังวัดหลานเล่อ เขาจอดรถที่หน้าประตูและน้ำองค์พระอจละออกมา

เขาวางองค์พระอจละลงบนพื้น หลังจากนั้นเขาก็ได้ทำการนั่งขัดสมาธิข้างพระพุทธรูปก่อนที่จะพนมมือและท่องบทสวดมนต์ออกมา

 

ตอนที่ซูจิ้งเข้ามาจอดหน้าประตูนั้น พระบางส่วนก็เห็นแล้วว่าเป็นซูจิ้ง

พวกเขาต่างก็ประหลาดใจแล้วมามองดูกันว่าเขานั้นต้องการจะทำอะไร

แต่ตอนที่พวกเขานั้นเห็นองค์พระอจละที่ซูจิ้งนำมานั้น พวกเขาได้หยุดเพราะรู้สึกได้ถึงแรงกดดันบางอย่าง และไม่กล้าจะทำอะไรต่อไป ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้ด้วยซ้ำ

 

“พระพุทธองค์ ในศานาพุทธเรามีพระปางแบบนี้ด้วยหรอ”

“นี่ไม่ใช่พระอจละหรอกรึ”

“ทำไมฉันรู้สึกว่าซูจิ้งนั้นช่างดูเหมือนพระโพธิสัตว์นักล่ะ ว่าแต่เขามาทำอะไรที่นี่”

“ฉันก็ยังคิดอยูว่าหัวใจพระสูตรนั้นมาจากไหนกันแน่ บางคนถึงขนาดคิดว่าซูจิ้งนั้นเขียนขึ้นมาเองด้วยซ้ำ เหมือนมาเห็นภาพในตอนนี้คุณซูยิ่งดูเหมือนมีแสงพระธรรมอยู่เบื้องหลังเข้าไปใหญ่”

ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก

เหล่านักท่องเที่ยวที่เข้ามาเยี่ยมเยียนวัดในตอนนี้ต่างก็คุกเข่าสวดมนต์สักการะกันหมด

ส่งผลให้เหล่าพระสงฆ์ที่จำวัดอยู่ อดไม่ได้ที่จะทำตามในไมช้า ความรู้สึกแบบนี้เป็นความรู้สึกที่บรรยายได้ยาก

 

หากจะกล่าวในมุมมองของพระ ก็คงจะเหมือนตอนที่พระสงฆ์ได้พบเจอกับพระพุทธเจ้าเป็นครั้งแรกก็ไม่ปาน

ไม่ว่าใครก็ตามที่มายังวัดแห่งนี้และต้องการเข้าไปยังภายในวัดหรือแม้แต่ออกมาจากวัด

พวกเขาต่างก็ถูกพลังพุทธนุภาพของพระอจละองค์นี้ต้องยอมคุกเข่าลงไปทั่วทุกคน จนตอนนี้พวกเขาต่างก็รายล้อมพระอจละองค์นี้จนกลายเป็นวงกลมไปแล้ว

 

“หลวงพ่อครับ เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้ว” พระองค์หนึ่งวิ่งเข้ามายังหอพระธรรมวินัย ซึ่งในขณะนี้ภายในหอพระธรรมวินัยนั้นนอกจากเจ้าอาวาสแล้วยังมีปรมาจารย์เชิงหยาน และคณะสงฆ์นั่งรายรอบกันอยู่ โดยมีเสี่ยวไจ๋ที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น

“เสี่ยวฮุ่ย เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน” เจ้าอาวาสถามออกมา

“ประสกซูมาที่นี่และนั่งลงอยู่ที่หน้าประตู ทำให้เหล่าผู้มาเยี่ยมชมวัดต่างนั่งลงคำนับครับ”

 

หลังจากได้ยินแล้ว เจ้าอาวาสถึงกับนิ่งอึ้งในทันที สายตาของปรมาจารย์เชินหยานเองก็ได้ส่องประกายออกมาเล็กน้อย เสี่ยวไจ๋ที่กำลังคุกเข่าพร้อมก้มหน้าอยู่นั้นถึงกับยกหัวหันไปมองในทันที

“แล้วนักท่องเที่ยวจะคุกเข่าคำนับกันทำไม” เจ้าอาวาสถามออกมา

“นั่นก็เพราะว่าประสกซูได้นำพระอจละมาด้วย และตอนนี้เขาเองก็ดูเหมือนจะมีแสงแห่งธรรมเป็นประกายออกมาด้วยครับ”

เจ้าอาวาส ปรมาจารย์เชินหยาน และพระในคณะสงฆ์ท่านอื่นๆต่างหันไปมองหน้ากันอยู่พักใหญ่

ไม่นานนักพวกเขาก็ได้ลุกขึ้นและรีบเดินไปยังประตูวัดในทันทีโดยมีเสี่ยวไจ๋ เสี่ยวฮุ่ย และพระรูปอื่นๆเดินตามไปติดๆ

โจวฮงหยวนและพระสงฆ์ที่อยู่บริเวณอื่นของวัด เมื่อได้ยินเรื่องราวต่างก็ตรงไปยังประตูหน้ากันในทันที

เมื่อพวกเขาไปถึงก็พบองค์พระอจละตั้งอยุ่ที่หน้าประตูพร้อมทั้งซูจิ้งที่กำลังนั่งขัดสมาธิพร้อมทำการสวดมนต์อยู่

ทันทีที่พวกเขาเห็นแสงพระธรรมที่อยู่ด้านหลังของซูจิ้ง พวกเขาทำได้นิ่งเงียบกันอยู่นานจนในที่สุดเจ้าอาวาสจึงได้พนมมือก่อนที่จะพูดออกมาว่า “อมิตตาพุทธ”

 

หากว่าพวกเขานั้นไม่ใช่ผู้ฝึกฝนสมาธิขั้นสูงมาก่อนล่ะก็ พวกเขาเองก็คงจะไม่ต่างจากเหล่าพระและผู้เยี่ยมชมวัดทีกำลังลงไปคุกเข่าอยู่ในตอนนี้

ยิ่งเป็นคนที่ศึกษาในพระพุทธศาสนามากเท่าไหร่ คนพวกนั้นก็จะยิ่งตกอยู่ในพุทธนุภาพของพระอจละองค์นี้มากเท่านั้น

และภาพในตอนนี้เหมือนกับว่าพวกเขาต่างก็ฝันกลายเป็นจริงโดยทำให้เห็นแสงแห่งธรรมเป็นบุญตาสักครั้งในชีวิตจนได้

ภาพที่เปรียบได้ดั่งเรื่องเล่าโบราณแบบนี้ไม่ใครคาดคิดหรอกว่าจะถูกทำให้เกิดขึ้นได้จากเด็กหนุ่มอายุประมาณ 23-24 ปี ที่ยังไม่ได้บวชเรียนเป็นพระแต่ประการใด

 

เจ้าอาวาสและพระภิกษุรูปอื่นได้แหวกฝ่าฝูงชนเข้าไปก่อนที่จะมาอยู่ตรงหน้าซูจิ้งแล้วเอ่ยถามออกมาว่า “ประสกซูมาที่นี่เพื่อที่จะคุยอย่างนั้นหรือ”

“ประสกซู หรือจะให้อาตมาเรียกว่าผู้ที่ช่วยเปิดดวงตาแห่งธรรมให้อาตมาดีกันล่ะ”

“ดูเหมือนว่าสำหรับในทางพระพุทธศาสนาแล้วประสกซูดูเหมือนจะแตกฉานมากกว่าพวกอาตมาเป็นยิ่งนัก

ทั้งที่จริงๆแล้วประสกซูก็ดูเหมือนจะไม่ได้มีท่าว่าจะสนใจ หรือประพฤติตัวเหมือนชาวพุทธแม้แต่น้อย

อาตมาคิดว่าประสกสมควรจะยึดมั่นพระพุทธศาสนาอยู่ไว้ในใจมากกว่าแสดงออกมาภายนอก

ในเมื่อประสกซูน่าจะไม่ชอบเมื่อถูกเรียกว่าผู้เปิดดวงตาธรรม งั้นขออาตมาเรียกประสกซูเช่นเดิมก็แล้วกัน”

 

เจ้าอาวาสกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม ท่าทีสงบนิ่ง แต่ก็ยังคงจ้องมองไปยังองค์พระอจละที่ซูจิ้งนำมาตาไม่กระพริบ จนในที่สุด เจ้าอาวาสเองก็ต้องคุกเข่าลง

ซูจิ้งพูดออกมาว่า “ดูเหมือนว่าท่านเจ้าอาวาสจะกำลังตัดสินโทษของลูกศิษย์ของท่านรูปหนึ่งที่มีนามว่าเสี่ยวไจ๋ใช่หรือไม่

ตัวผมเองก็รู้ว่าไม่ควรจะเข้ามารบกวนพวกท่านในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ ผมเลยเลือกที่จะนั่งรออยู่ตรงนี้และสวดมนต์ฆ่าเวลารอพวกท่านไปพลางๆเท่านั้นเอง”

 

ประมาจารย์เชิงหยานและโจวฮงหยวนต่างก็หัวเราะออกมา ในขณะที่คนและพระรอบข้างต่างก็พูดอะไรไม่ออก

เพียงเพราะซูจิ้งไม่ถูกชวนให้เข้าไปเลยนั่งรอด้านนอก ว่ามาอย่างนี้เหล่าพระสงฆ์จะทำอะไรได้กัน

พวกเขารู้ในทันทีว่าซูจิ้งต้องการสื่อถึงอะไร เขาเพราะต้องการช่วยเสี่ยวไจ๋เท่านั้นเอง

GGS:บทที่ 811 สมาธิ

 

เจ้าอาวาสและพระรูปอื่นๆต่างก็รู้สึกดีต่อซูจิ้งจิงได้เชิญเขาเข้าไปในวัดหลานเล่อ

เมื่อพวกเขาเห็นว่าซูจิ้งไม่ได้คิดจะขยับพระอจละไปไหน พระลูกวัดคนอื่นจึงได้ตัดสินใจยกพระขึ้นรถและค่อยๆเข็นเข้าไป

พวกเขาค่อยๆเข็นอย่างช้าๆประดุจหอยทากเพราะกลัวว่าองค์พระจะเสียหาย

ผู้เข้าเยี่ยมชมวัดทั้งหมดที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ได้ค่อยๆลุกขึ้นและเดินตามไปอย่างช้าๆ

 

หลังจากเข้ามาในวัดได้แล้ว เหล่าพระลูกวัดก็ได้ห้ามเหล่าผู้เยี่ยมชมวัดเข้าไป เจ้าอาวาสนามซูหยุนได้ถามให้แน่ใจว่า “ประสกซู อาตมายังไม่ทราบเลยว่าประสกมายังวัดและนั่งรอที่หน้าประตูวัดด้วยเหตุผลประการใดกัน มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นหรือ”

 

“เพื่อความยุติธรรม” ซูจิ้งโพล่งออกมาในทันที

“หึหึ ความยุติธรรมเรื่องใดเล่า” เจ้าอาวาสเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“เพื่อเป็นการเผยแพร่เกียรติประวัติและรักษาเกียรติยศของศิลปะการต่อสู้จีนเอาไว้ พระเสี่ยวไจ๋จึงได้ก้าวออกไปประจันหน้ากับพวกเทควันโดและคาราเต้อย่างกล้าหาญ

 

สิ่งนี้ที่ว่าเป็นเรื่องดีทั้งต่อทางพระพุทธศาสนาและประเทศจีน

ถ้าหากเป็นเรื่องเกี่ยวกับประเทศมันก็เปรียบได้ดั่งเรื่องในบ้านของพวกเรา

และในเมื่อเป็นเรื่องของประเทศแล้ววัดหลานเล่อก็สมควรจะเกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน

การที่พระเสี่ยวไจ๋ออกไปป้องกันการรุกรานจากต่างประเทศที่เป็นเกียรติยศขนาดนี้ แล้วทำไมพระเสี่ยวไจ๋ถึงยังต้องโดนลงโทษอยู่อีก”

 

“อะไรที่ทำให้ประสกซูคิดว่าที่พูดออกมานั้นมีเหตุมีผลพอแล้ว และอะไรที่ทำให้ประสกซูคิดว่าพวกเราไปอนุญาตให้เสี่ยวไจ๋ไปร่วมประลองยุทธ์กัน”

เจ้าอาวาสหัวเราะออกมาก่อนจะพูดว่า “ในตอนแรกพวกอาตมานั้นสนับสนุนเรื่องการเผยแพร่ศิลปะการต่อสู้จีนอย่างเต็มที่

แต่อย่างไรก็ตามหากไม่มีกฎ พวกอาตมาก็คงไม่ได้ต่างจากเหล่าอันธพาลสามัญทั่วไป

เหล่าพระเองก็มีสมควรต้องมีกฎเช่นเดียวกัน ก่อนที่เสี่ยวไจ๋จะไปท้าประลองกฎของเรานั้นบังคับให้เสี่ยวไจ๋ต้องทำก่อนในในสองข้อนี้คือ หนึ่ง เสี่ยวไจ๋ต้องขออนุมัติจากอาจารย์ของเขาก่อนจะทำการใดๆ

สอง หากนี่เป็นเรื่องของวัดหลานเล่อก็ยังพอ แต่นี่กลับเป็นเรื่องของประสกซูความจริงแล้วไม่สมควรจะเข้าไปยุ่งแม้แต่น้อย”

 

ซูจิ้งเองเมื่อได้ยินดังนั้นก็ได้เงียบไปซักพัก คำพูดของเจ้าอาวาสนี้เปรียบได้ดั่งเข็มที่จิ้มเข้ามายังซูจิ้ง จนเห็นเลือดซิบออกมา

เขาเองก็รู้ว่าปัญหาทั้งหมดนี้เกิดขึ้นก็เพราะตัวของเขาเอง ไม่ควรจะให้เสี่ยวไจ๋ออกหน้าแทนแต่อย่างใด

การที่เสี่ยวไจ๋ออกไปอย่างนี้ก็สมควรจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเป็นการลงโทษ

แต่ยังไงซะเขานั้นก็จะไม่ยอมให้เสี่ยวไจ๋ต้องโดนรับโทษโดยที่เขาไม่ทำอะไรอย่างแน่นอน

“ประสกซู ทำไมพวกเราไม่มานั่งลงและคุยกันดีๆเรื่องนี้สักหน่อยล่ะ

หากประสกสามารถทำให้อาตมาเชื่อได้ว่าเสี่ยวไจ๋สามารถเป็นพระภิกษุที่ดีกว่าอาตมาได้

และยังสามารถเดินอยู่ในเส้นทางแห่งพุทธศาสนาได้ล่ะก็ต่อให้ทำตัวอย่างนี้ก็ตาม อาตมาจะไม่ลงโทษเขาแม้แต่น้อย”  เจ้าอาวาสพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

 

ปรมาจารย์เชิงหยานและคณะสงฆ์ต่างก็ประหลาดใจในคำพูดของเข้าอาวาส

แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็เข้าใจ ความจริงแล้วพวกเขาเองนั้นต่างก็กำลังคุยกันอยู่ว่าจะทำยังไงกับเสี่ยวไจ๋ดี

เพราะหากเข้าไปเรื่องของคนอื่น พวกเขายังตัดสินใจลงโทษได้อย่างง่ายดาย แต่นี่เป็นเรื่องของซูจิ้งที่เป็นคนให้พวกเขายืมหัวใจพระสูตรและพระพุทธมา ทำให้พวกเขาตัดสินโทษได้ลำบาก

นอกจากนี้เจ้าอาวาสยังเห็นว่าทั้งหัวใจพระสูตรและพระพุทธที่ซูจิ้งให้ยืมมา ไหนจะองค์พระอจละและบทสวดมนต์ก่อนหน้านี้ แทบไม่ต้องหยั่งเชิงอะไรอีกแล้วว่าซูจิ้งคนนี้ได้มีความรู้ในทางพุทธศาสนาเหนือล้ำกว่าใครในวัด อาจจะเหนือล่ำกว่าใครในโลกเท่าที่เจ้าอาวาสซูหยุนรู้จักมาเลยก็ว่าได้

นี่จึงเป็นเหตุผลที่เจ้าอาวาสคิดว่าสมควรต้องจัดการเรื่องนี้อย่างดีเป็นพิเศษ

 

“จะให้ผมไปนั่งสนทนาธรรมสู้กับเจ้าอาวาสผมคงไม่ไหว แล้วอีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นนี้หากจะบอกว่าเป็นเรื่องทางโลกล่ะก็ การไปยุ่งย่ามกับผู้หญิงนี่สิถึงจะเรียกว่าเรื่องทางโลก

แต่หากเจ้าอาวาสต้องการจะลองเปรียบฝีมือกับผมจริงๆ ผมขอเสนอเป็นการทำสมาธิเปรียบกันดีกว่า ดูสิว่าใครจะนั่งได้นานกว่ากัน” ซูจิ้งพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

 

หลังจากได้ยินดังนั้น ปรมาจารย์เชิงหยาน โจวฮงหยวน เสี่ยวไจ๋ เสี่ยวฮุ่ย และพระรูปอื่นๆที่ได้ยินต่างก็อึ้งกันไปหมด

ซูจิ้งต้องการเปรียบกันเรื่องทำสมาธิเนี่ยนะ เขาไม่รู้รึไงว่าเจ้าอาวาสนั้นสามารถนั่งสมาธิได้นานแค่ไหน เขานั่งนิ่งเป็นหินได้ทั้งวันเลยด้วยซ้ำ

“ตกลง” เจ้าอาวาสยิ้มรับอย่างมีความสุขก่อนที่จะชี้ไปยังอาสนะที่อยู่ตรงหน้าของเขา

ซูจิ้งก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนที่จะตรงยังอาสนะและทำการนั่งขัดสมาธิปิดตาและอยู่นิ่งๆไม่ไหวติงแต่ประการใด

พระรูปอื่นๆเองที่อยู่รอบๆต่างก็ไม่คิดว่าเรื่องจะออกมาโดยการเป็นการเปรียบกันเรื่องนั่งสมาธิ แถมยังเกิดขึ้นในทันทีซะอีก เมื่อเวลาผ่านไปเหล่าผู้คนต่างก็ไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย สามเณรบางคนยังอดไม่ได้ที่จะบ่นอุบอยู่ในใจว่ามีเรื่องให้ทำตั้งเยอะตั้งแยะไม่ทำกลับมานั่งสมาธิเนี่ยนะ ดูซิว่าจะทำได้นานแค่ไหน

 

เหล่าผู้เยี่ยมชมวัดที่ถูกกั้นเอาไว้ด้านนอกเอง พวกเขาหลังจากได้ยินสนทนาและเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้านในก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องนี้กัน

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆเขาก็นั่งลงไปกับพื้นแถมยังไม่พูดอะไรเลยล่ะ”

“ฉันได้ยินว่าเจ้าอาวาสกำลังลงโทษเสี่ยวไจ๋แต่ซูจิ้งไม่เห็นด้วยจึงได้ประลองการทำสมาธิเพื่อใช้ตัดสินแทน”

“อะไรคือการแข่งกันนั่งสมาธิ”

“มันก็คือการดูว่าใครนั่งได้นานกว่ากัน”

“ฟังแล้วน่าเบื่อจริงๆ ฉันไปดีกว่า”

“ซูจิ้งมีโอกาสชนะด้วยหรอ ต่อให้เขาเข้าใจธรรมะดีแค่ไหนก็ตาม แต่คู่ต่อสู้ของเขาคือเจ้าอาวาสเลยนะ”

“ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดูเรื่องไซอิ๋วเลยแหะ มันมีฉากที่พระถั๋งซัมจั๋งนั่งสมาธิเปรียบกับเซียนตนไหนซักคนหนึ่ง แล้วพวกของเซียนออกมาก่อกวนจนไซอิ๋วต้องแอบช่วยเหลือจนสุดท้ายกลายเป็นว่าไซอิ๋วต้องประลองเวทมนต์กับพวกปีศาจแทน

ซูจิ๋งจะต้องทำอะไรบางอย่างเป็นแน่ อย่างการปล่อยแมลงออกมากัดเจ้าอาวาสอะไรแบบนั้น”

“ความคิดนายนี่โคตรชั่วร้ายอ่ะ แต่ฉันชอบนะ”

ตอนนี้ที่ด้านนอกก็ได้มีเสียงพูดคุยกันเซ็งแซ่ และด้านในเองก็วุ่นวายไม่น้อยเช่นเดียวกัน

เสี่ยวไจ๋ เสี่ยวฮุ่ย โจวฮงหยวน และพระรูปอื่นที่คิดว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ซูจิ้งนั้นจะมีโอกาสชนะทำให้พวกเขาอยู่กันไม่สุขเลยทีเดียว

ตอนนี้ปรมาจารย์เชิงหยานเองก็เตรียมที่จะให้ทุกคนออกไปจากที่นี่ ตามการคาดการณ์ของเขานั้นซูจิ้งไม่แน่จะแพ้ได้ง่ายๆขนาดนั้นอย่างแน่นอน

 

ในตอนนี้ทุกคนที่กำลังมองไปยังซูจิ้งต่างก็ตกตะลึงในสิ่งที่เห็น บางคนถึงกับใช้มือขยี้ตาเลยก็มี แม้แต่ปรมาจารย์เชิงหยานและคณะสงฆ์รูปอื่นเองก็ทำได้เพียงยืนขึ้นมองด้วยความตกตะลึงไม่ต่างกัน

 

ผู้เยี่ยมชมวัดที่อยู่ด้านนอกต่างเริ่มสั่งเกตุเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ เมื่อพวกเขามองไปยังต้นเหตุแล้วต่างก็ทำหน้าโง่งมใส่กัน

สิ่งที่พวกเขาเห็นกันอยู่ตรงหน้าตอนนี้ ต่อให้พวกเขาไม่ได้ตั้งใจมองแต่ก็ยากที่จะปล่อยให้ละสายตาไป

 

ภาพที่เห็นก็คือหิน หินจริงๆ พวกเขาหินตรงที่ซูจิ้งนั่งกลายเป็นหินที่มีรูปร่างเป็นซูจิ้ง พวกเขาต้องมองใกล้ๆถึงจะเห็นเป็นซูจิ้งจริงๆ

ในกรณีของเจ้าอาวานนั้นเขาแค่นั่งนิ่งจนคล้ายหินเท่านั้น แต่สำหรับซูจิ้งแล้วซูจิ้งนั้นทำให้ตัวเองกลายเป็นหินได้เลย

 

“เป็นไปได้ยังไงกัน” ปรมาจารย์เชิงหยานและคนอื่นๆต่างก็งงกันเป็นไก่ตาแตก พร้อมความเชื่อแต่อย่างใด สิ่งที่ซูจิ้งทำให้พวกเขาเห็นแต่ละอย่างในตอนนี้เทียบได้กับการปฏิบัติธรรมของพระพุทธเจ้าเลยด้วยซ้ำ

“ห้ะ” เจ้าอาวานลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียง เป็นธรรมดาที่เขานั้นไม่อาจอยู่นิ่งเฉยได้เพราะรู้สึกได้ว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น แถมเขาเองก็ยังต้องประหลาดใจไม่น้อยไปกว่าพระรูปอื่นในสิ่งที่เห็น

ถ้าว่ากันตามปกติแล้วในตอนนี้ถือได้ว่าเจ้าอาวาสได้แพ้การแข่งขันเรียบร้อยแล้ว ในชั่วขณะที่เขาลืมตา เขาเองก็ยังต้องมองซูจิ้งอย่างละสายตาไม่ได้ หลังจากจ้องไปซักพักเขาก็ได้พนมมือก่อนจะกล่าวออกมาว่า

 

“อามิตตาพุทธ อาตมาแพ้แล้ว”

“ว่าไงนะ เจ้าอาวาสยอมรับความพ่ายแพ้แล้วงั้นรึ”

“ฉันมองเห็นซูจิ้งกลายเป็นหินไปแล้วนะ ตาฉันต้องลายไปแล้วแหงๆ”

เหล่าพระที่พรรษายังไม่แก่หล้าและเหล่าผู้เยี่ยมชมวัดที่อยู่ภายนอกต่างก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

พวกเขาต่างก็คิดว่าการเปรียบเชิงกันในเรื่องการทำสมาธิสมควรที่จะใช้เวลานานกว่าจะรู้ผล

บางคนถึงขนาดที่ว่าพอได้ยินว่าจะแข่งกันทำอะไรแล้วกำลังจะเดินออกไปด้วยซ้ำ พวกเขาไม่คิดว่าเจ้าอาวาสจะยอมแพ้ในทันที

เรียกได้ว่าจบแบบไม่ทันรู้ตัวกันเลยทีเดียว

 

“เจ้าอาวาสซูหยุน การประลองเพิ่งจะเริ่มขึ้นเอง ทำไมถึงยอมแพ้เร็วนักล่ะครับ” ซูจิ้งเปิดตา เขาพูดออกมาด้วยรอยยิ้มกว่าง

“อาตมามั่นใจได้เลยว่าแพ้แน่นอน อาตมาเชื่อว่าประสกสามารถนั่งได้สามวันสามคืนได้โดยไม่ขยับเลยใช่หรือไม่”

เจ้าอาวาสได้มองไปยังดัวงตาของซูจิ้ง เขามาสามารถซ่อนความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป เขาถามกลับไปว่า “อาตมาพอจะทราบได้หรือไม่ว่าประสกทำได้อย่างไร”

“ผมเพียงแค่ศึกษาทั้งในทางพุทธ เต๋า และขงจื๊อ” มันเป็นการยากที่ซูจิ้งจะบอกความจริงไปได้ว่าเขานั้นได้ฝึกในวิถีแห่งใต้หล้า ซึ่งเป็นตำราของพระอาจารย์ผูถีจูซือ ผู้เป็นอาจารย์ของหงอคง

สามวันสามคืนหรอโทษทีเถอะ ถ้าเขาจะนั่งจริงล่ะก็คงต้องเป็นเจ็ดวันเจ็ดคืนเป็นอย่างน้อย

 

เมื่อปีก่อนเขานั้นไม่ค่อยได้ฝึกวิถีแห่งใต้หล้านี้ซักเท่าไหร่ เขาจริงลองตั้งใจฝึกแบบจริงจังดูซักหนหนึ่ง

กลายเป็นว่ายิ่งเขาฝึกมากเท่าไหร่ก็ยิ่งพบความจริงที่ว่าวิชานี้สุดยอดอย่างแท้จริง

นั่นก็เพราะว่าพลังวิญญาณของเขานั้นได้พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว เร็วขนาดที่ว่าแม้แต่วิถีแห่งมังกรก็ยังเทียบไม่ได้

นอกจากนั้นเขายังรู้สึกได้เลยว่าเขาสามารถผนวกวิธีการฝึกวิถีแห่งใต้หล้าเขากับวิถีแห่งมังกรได้โดยไม่มีความขัดแย้งต่อกัน

นั่นก็เพราะตอนที่เขาทำความเข้าใจกับตำราวิถีมังกรนั้น เขารู้สึกได้ทันทีว่าตำรานี้เหมือนเป็นการฝึกที่เพิ่มเติมจากการฝึกวิถีแห่งใต้หล้า

และนี่เองก็เป็นเหตุผลว่าทำไมตอนที่เขานั่งสมาธิที่หน้าประตูทำไมถึงได้ดูทรงภูมิปัญญานัก

นั่นก็เพราะเขาเปิดใช้งานตำราทั้งสองพร้อมกัน ส่งผลให้พลังวิญญาณของเขานั้นดูมีความศักดิ์สิทธิ์ ทรงพลัง จนสามารถเห็นเป็นแสงออกมา

และด้วยเหตุนี้ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจถึงวิธีการฝึกวิถีแห่งมังกรเพิ่มมากขึ้นอีกนิดหน่อย

GGS:บทที่ 812 ลวงพระลวงเจ้า

 

เมื่อซูจิ้งพูดว่าเขานั้นได้ศึกษาทั้งทางพุทธ เต๋า และขงจื๊อออกมา นั่นทำให้เจ้าอาวาสซูหยุนและปรมาจารย์เชิงหยานต่างก็ตกตะลึงไปไม่น้อย พวกเขาอยากจะถามออกมาตรงๆว่าต้องศึกษามากขนาดนั้นเลยหรอถึงจะทำสมาธิได้ดีขนาดนี้

 

อย่างไรก็ตามซูจิ้งเองก็ได้ทำให้พวกเขาได้เห็นไปแล้ว ที่เหลือก็แค่รอให้พวกเขาทดลองดูแค่นั้นเอง

“ประสกซู อาตมาแพ้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ตามที่ได้ตกลงกันไว้ ทางอาตมาจะไม่ทำการลงโทษเสี่ยวไจ๋แต่อย่างใด”

เจ้าอาวาสได้พูดออกมาพร้อมหันไปพูดกับเสี่ยวไจ๋ว่า “เสี่ยวไจ๋ ยังไม่มาขอบคุณประสกซูอีก”

“ขอบคุณ คุณซู” เสี่ยวไจ๋ได้เดินไปที่ซูจิ้ง ยิ้ม และพนมมือพร้อมกับไหว้ซูจิ้ง

“นายไปอัดไอ้พวกเทควันโดกับคาราเต้ไว้ก็จริงแต่ว่ายังมีคนแบบนั้นอยู่อีกเยอะนะ ยังไงก็ตามด้วยความสามารถของพวกนั้นในตอนนี้พวกมันรู้ตัวแล้วว่าทำอะไรนายไม่ได้ แต่ยังซะพวกนั้นต้องไม่อยู่เฉยแน่นอน กลับไปกับฉันแล้วมาดวลกันหน่อยสิเดี๋ยวฉันจะแนะนำให้” ซูจิ้งพูดออกมา

“ได้ครับ” เสี่ยวไจ๋มองซูจิ้งด้วยสายตาที่เป็นประกายออกมา

“อ้อ แล้วก็นี่คือยาสำหรับทาภายนอก” ซูจิ้งนำถุงยาออกมาทั้งหมดสามถุงใหญ่

“ขอบคุณครับคุณซู” เสี่ยวไจ๋แสดงท่าทางออกมาราวกับเด็กได้ของเล่น

 

ในตอนนี้เหล่าพระลูกวัดและผู้เยี่ยมชมวัดที่อยู่ที่หน้าประตูต่างก็รู้สึกอิจฉาเสี่ยวไจ๋ขึ้นมา

พอนึกถึงคำซูจิ้งที่ว่าไม่ยอมรับเสี่ยวไจ๋เป็นศิษย์แต่เขาเองก็ยังคอยดูแลเสี่ยวไจ๋ไม่น้อยเหมือนกับเป็นศิษย์ของตัวเองแบบนี้ พวกเขาเองก็อยากได้อาจารย์แบบซูจิ้งเช่นเดียวกัน

“อ้อเจ้าอาวาส ผมมีอีกเรื่องที่เราต้องคุยกันหน่อยนะ” ซูจิ้งพูดออกมา

“เรื่องอะไรหรือประสก” เจ้าอาวาสตอนนี้ดูให้เกียรติซูจิ้งกว่าเคย

“พวกท่านคิดว่ายังไงบ้างถ้าผมจะอัญเชิญพระอจละองค์นี้มายังวัดหลานเล่อ” ซูจิ้งชี้ไปที่องค์พระอจละในระหว่างที่พูดออกมา

 

เจ้าอาวาส ปรมาจารย์เชินหยาน โจวฮงหยวน และพระลูกวัดรูปอื่นๆต่างก็กระพริบตากันปริบๆพร้อมหายใจหนักๆกันรัวๆ

แม้แต่เราพระภิกษุผู้แก่พรรษาก็ยังอดแสดงท่าทางตื่นเต้นออกมาไม่ได้

ความจริงก็คือพวกเขานั้นต้องการจะอัญเชิญพระอจละองค์นี้มาประดิษฐานไว้ที่นี่ตั้งแต่แรกเห็นแล้ว ตราบใดที่พวกเขานั้นยังมีตาอยู่ ย่อมรับรู้ได้ถึงพุทธนุภาพของพระองค์นี้

 

แต่พวกเขานั้นก็ไม่รู้วาจะเอ่ยปากขอร้องยังไงดีเพราะแค่หัวใจพระสูตรพวกนี้ก็ถือว่าซูจิ้งดีกับพวกเขามากแล้ว

แถมยังไม่ต้องพูดถึงว่าหากมีคนรู้ข่าวพระอจละองค์นี้ออกไปย่อมมีคนแก่งแย่งยิ่งกว่าหัวใจพระสูตรและพระพุทธอย่างแน่นอน

ขนาดเหล่าผู้เยี่ยมชมวัดและพระลูกวัดเองเมื่อได้ยิน บางคนยังพูดออกมาเลยว่าหากประดิษฐานที่นี่จริง พวกเขาต้องมาเยี่ยมชมบ่อยครั้งมากกว่าเดิมให้จงได้

 

“ประสกซูพูดจริงรึ” เจ้าอาวาสถามออกมาด้วยความตื่นเต้น

“ปรมาจารย์ซู หากประสกถวายองค์พระอจละองค์นี้แก่ทางวัดจริงที่ว่าเป็นกุศลอันยิ่งใหญ่แล้ว” หนึ่งในพระของคณะสงฆ์ได้พูดออกมา

“หากผมพูดอะไรออกมา ย่อมหมายความว่าผมนั้นจริงจังอย่างแน่นอน แต่ผมเองก็มีเงื่อนไขอยู่ 2 ข้อ” ซูจิ้งพูดออกมา

“ว่ามา.. เอิ่ม..ประสกพูดออกมาได้เลย” เจ้าอาวาสในตอนนี้พยายามทำการสำรวมให้ได้มากที่สุด ตราบใดที่เงื่อนไขที่ว่าไม่มากจนเกินไปล่ะก็ พวกเขายินดีทำตาม

 

“อย่างแรก ประดิษฐานพระอจละองค์นี้ไว้ที่หอใดซักหอหนึ่ง และเมื่อประดิษฐานแล้วห้ามเคลื่อนย้ายไปที่อื่น และให้หอนั้นมีเสี่ยวไจ๋เป็นผู้ดูแลหอ” ซูจิ้งพูดออกมา

 

“เรื่องนี้พูดง่ายก็จริงแต่ก็ทำได้ยากเช่นเดียวกัน” เจ้าอาวาสได้เงียบก่อนที่จะพยักหน้ารับด้วยท่าที่สงบเสงี่ยม แต่ในใจกลับนึกดีใจ

เงื่อนไขของซูจิ้งนั้นนึกไม่ถึงว่าจะเป็นแค่การประดิษฐานไว้ที่หอใดซักหอหนึ่ง ส่วนเรื่องที่ต้องการให้เสี่ยวไจ๋เป็นผู้ดูแลนั้น ไม่ได้มีปัญหาแต่อย่างใด

 

“อย่างที่สอง ผมต้องการเงินที่ได้จากการสักการบูชาในหอที่พระอจละประดิษฐานอยู่ 70 %” ซูจิ้งพูดออกมา

ทันทีที่ได้ยินดังนั้น ความเงียบได้เข้ามาเยียนในทันใด เจ้าอาวาส ปรมาจารย์เชิงหยาน โจวฮงหยวน คณะสงฆ์ พระลูกวัด และเหล่าผู้เยี่ยมชมต่างก็แสดงสีหน้าโง่งมออกมา พวกเขาต่างก็คิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป

นั่นก็เพราะว่า อย่างแรก คนรวยส่วนใหญ่นั้นล้วนบริจาคให้วัด พวกเขาไม่เคยได้ยินว่าจะมีคนรวยที่ไหนที่ต้องการทำเงินจากวัดมาก่อน นั่นก็เพราะไม่มีใครเคยคิดว่าวัดคือธุรกิจอย่างหนึ่ง

อย่างที่สอง กับคนที่รวยอยู่แล้วจะเอาไปตั้ง 70 % …. เพื่อ?

 

แต่สำหรับซูจิ้งแล้วสำหรับสิ่งที่เขาขอนั้นได้ผ่านการไตร่ตรองโดยดีแล้ว

จากการประเมินของเขานั้นต่อให้เขาทำการขายพระอจละองค์นี้ไปโดยตรงก็ตาม แต่ด้วยการที่ค่าการใช้ประโยชน์จากการขายนั้นเมื่อเทียบกันแล้ว 3 ล้านหยวนต่อ 1 หน่วยนั้นช่างไม่คุ้มค่ากันซะเลย

ต่อให้ขายพระอจละออกไปราคาสูงเสียดฟ้าแค่ไหนก็คงได้ค่าใช้ประโยชน์ดีๆก็แค่หนเดียว

เทียบไม่ได้กับการที่สร้างชื่อเสียงให้องค์พระอจละเลยแม้แต่น้อย

หากเขาต้องการค่าการใช้ประโยชน์จริงๆล่ะก็วัดหลานเล่อแห่งนี้ถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีตัวเลือกหนึ่งเลยทีเดียว

เพราะวัดนี้นอกจากจะถือว่าเป็นวัดพุทธที่มีขนาดใหญ่แห่งหนึ่งแล้ว ยังมีผู้เยี่ยมชมวัดเป็นจำนวนมากตลอดทั้งปี

 

ยังไม่ต้องพูดถึงการที่วัดนี้ยังไม่มีองค์พระอจละมาก่อน

นั่นหมายความว่าในไม่ช้าองค์พระอจละย่อมมีชื่อเสียงในไม่ช้า

เมื่อถึงเวลานั้นแน่นอนว่าค่าการใช้ประโยชน์ย่อมไหลมาเทมาไม่ขาดสายอย่างแน่นอน

วิธีการนี้จึงเป็นการเหมาะสมที่สุดกับองค์พระอจละนี้แล้ว

อย่างไรก็ตาม การจะมอบให้ตรงๆนั้นสำหรับซูจิ้งแล้วถือได้ว่าเขานั้นไม่ได้อะไรเลย

สำหรับการได้ค่าการใช้ประโยชน์มาอย่างเดียวนั้นถือได้ว่าไม่เพียงพอสำหรับเขา

เมื่อคิดดังนั้นเขาก็จะถือโอกาสนี้ทำธุรกิจร่วมกับวัดหลานเล่อ

อีกทั้งการถวายองค์พระอจละให้กับพวกเขานั้นนอกจากจะเป็นการปลอดภัยแล้วยังได้เงินส่วนแบ่งกับการขายเครื่องหอมและกำยานสำหรับการสักการะอีกทางหนึ่งด้วย

 

“ประสกซู สำหรับเรื่องนี้อาตมาคิดว่าน่าจะไม่ถูกต้องนัก การนำองค์พระอจละมาแสวงหาประโยชน์ทางธุรกิจแบบนี้คงไม่ควรนัก” เจ้าอาวาสเอ่ยออกมา

“ในความคิดของผมนั้น ทุกอย่างนั้นล้วนเป็นเหตุเป็นผลต่อกันหากไม่ได้มีความคิดชั่วร้าย ก็ย่อมไม่มีความคิดดีแต่อย่างใด

การที่ผมเสนอเงื่อนไขนี้ออกไปก็เพื่อไม่ให้เกิดความยุ่งยากภายในใจนึกเสียดายทีหลัง

ผมเลือกที่จะเปลี่ยนมันเป็นเรื่องดีสำหรับผมก็คือการที่ผมได้เงินส่วนแบ่งจากการขายกำยานและธูปหอมสำหรับการสักการะ

เรื่องดีสำหรับผู้เยี่ยมชมและเหล่าภิกษุที่จำวัดอยู่ที่นี่ก็คือ การได้เคารพสักการะพระอจละได้เมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการ

ไม่ถือว่าเป็นเรื่องธุรกิจแต่อย่างใด พวกท่านไม่คิดว่านี่เป็นความคิดที่ดีอย่างนั้นหรือ ทำไมล่ะ” ซูจิ้งพูดออกมา

“แต่นี่…” เจ้าอาวาส ปรมาจารย์เชิงหยานและคนอื่นๆที่อยู่โดยรอบในตอนนี้ต่างก็รู้สึกไม่เห็นด้วย

แต่พวกเขาก็รู้สึกว่าไม่ได้ไร้เหตุผลจนปฏิเสธออกไปได้ คำพูดของซูจิ้งไม่เพียงจะอ้างหลักธรรมคำสอนมาอ้างแล้ว

 

เขายังอธิบายชนิดที่หาข้อกังขาเสียไม่ได้ ตอบสนองความต้องการของทั้งสองฝ่าย ถือว่าได้ทั้งคู่

เอาจริงๆพวกเขาต่างก็เข้าใจดีว่าตราบใดที่พระอจละองค์นี้ประดิษฐานอยู่ที่วัดหลานเล่อแห่งนี้แล้วล่ะก็

ต่อให้ไม่ได้รับค่าขายกำยานเลยก็ถือว่าไม่ได้เสียอะไรซักนิด แค่พวกเขาได้เห็นเหล่าผู้มาเยี่ยมชมวัดได้คุกเข่าสักการะอยู่ที่หน้าประตูแบบก่อนหน้านี้พวกเขาก็รู้ในทันทีว่าพระอจละองค์นี้จะชื่อเสียงเลื่องลือไปแค่ไหน

นั่นหมายถึงการไหลเข้ามาของผู้เข้าเยี่ยมชมวัด ต่อให้เพิ่มค่ากำยานและเครื่องหอมเป็นสองเท่าแล้วได้ส่วนแบ่งแค่ 30 % แล้วล่ะก็ ยังไงก็ยังถือได้ว่ากำไรมากแล้วอยู่ดี

 

“เจ้าอาวาส หากท่านไม่เห็นด้วยล่ะก็ ผมเองก็คงได้แต่ต้องสร้างวัดใหม่ขึ้นมาซักที่หนึ่ง เชื่อว่าโดยพุทธนุภาพของพระอจละองค์นี้จะทำให้วัดนั้นสามารถเปิดได้โดยไม่มีปัญหาแต่ประการใด” ซูจิ้งพูดออกมา ในขณะที่เขานั้นยังไม่ได้มีท่าทีจะนำพระอจละออกไปแต่อย่างใด

 

“ได้โปรดช้าก่อนประสกซู โปรดให้เวลาตัดสินใจซักครู่” เจ้าอาวาสและปรมาจารย์เชิงหยานได้รีบหยุดซูจิ้งไว้ในทันที แล้วได้พูดต่อว่า “ประสกซู พวกเขาของประชุมกันก่อนได้หรือไม่”

 

“ได้ครับ แต่อย่านานนักล่ะ ผมเองก็ไม่ได้มีเวลามากนัก” ซูจิ้งหยักหน้ารับ

เจ้าอาวาส ปรมาจารย์เชิงหยานและคณะสงฆ์ต่างก็ทำการสวดมนต์กันต่อหน้าพระอจละ พวกเขาได้จ้องมองไปยังองค์พระด้วยสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยศรัทธา และความตื่นเต้น ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ได้พูดคุยกันเพิ่มหาข้อสรุปด้วยเสียงอันเบาแสนเบา แม้แต่เหล่าพระลูกวัดและผู้เยี่ยมชมวัดเองก็พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นเดียวกัน

“เจ้าอาวาสและท่านปรมาจารย์จะยอมรึเปล่านะ”

“ไม่รู้เหมือนกันแหะ พวกเราไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน”

“ฉันได้แต่หวังว่าเจ้าอาวาสจะเห็นด้วยนะ หวังว่าพระอจละองค์นี้จะได้ประดิษฐานอยู่ที่นี่”

“ฉันคิดว่าการที่ให้ประดิษฐานพระอจละองค์นี้ไว้ที่นี่โดยไม่ขยับไปไหนถือว่าเป็นเรื่องที่ยอมรับได้นะ เจ้าอาวาสเองก็น่าจะเห็นด้วยเหมือนกัน หากนายไม่สังเกตุล่ะก็ทั่วทั้งวัดหลานเล่อแห่งนี้ไม่มีพระพุทธรูปองค์ไหนเลยนะเทียบได้กับพระอจละองค์นี้”

 

หลังจากผ่านไปเพียงพักเดียว เจ้าอาวาสและปรมาจารย์เชิงหยานก็เห็นด้วยกับซูจิ้ง

ปรมาจารย์เชิงหยานเองก็ได้พูดออกมาว่า “ประสกซูทางเราเห็นด้วยกับเงื่อนไขของประสกแล้ว”

พอถึงตอนนี้ทั้งเจ้าอาวาสและปรมาจารย์เชิงหยานไม่ได้แสดงท่าทีสุขุมอีกต่อไป พวกเขาแสดงออกมาด้วยท่าทางที่ปลาบปลื้มใจอย่างมาก

การแลกเปลี่ยนแบบนี้ ใครจะไปคิดว่าสามารถเกิดได้กัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับองค์พระอจละที่สามารถส่งผ่านความรู้สึกได้ประดุจดั่งมีชีวิตขนาดนี้

ตราบที่องค์พระอจละยังคงประดิษฐานอยู่ที่นี่ เสียสละไปเท่านี้ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว

GGS:บทที่ 813 เลื่องลือ

 

ซูจิ้งนำหนังสือสัญญามาให้เจ้าวาสซูหยุนลงนาม ด้วยวิธีการนี้จะทำให้เจ้าอาวาสสามารถประดิษฐานพระอจละไว้ที่นี่ได้อย่างสบายใจ แน่นอนว่าสัญญานี้มีเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจของเขากับทางวัดอยู่ด้วยเช่นเดียวกัน อีกทั้งซูจิ้งยังคงให้ทางวัดยืมหัวใจพระสูตรและพระพุทธต่อไปได้

 

หนึ่งวันผ่านไป ข่าวที่ว่าพระอจละได้ประดิษฐานอยู่ที่วัดหลานเล่อนั้นได้แพร่กระจายออกไปอย่างเป็นทางการ

แน่นอนว่าเรื่องนี้ลือเลื่องยิ่งกว่าเสียยิ่งกว่ารูปภาพหัวใจพระสูตรและพระพุทธเคยลงไว้ในไม่โครบลอกของเขาซะอีก

แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าอยู่เบื้องหลังเรื่องเหล่านี้มีความเกี่ยวพันกันระหว่างซูจิ้ง เจ้าอาวาสซูหยุน และปรมาจารย์เชิงหยาน

ตอนนี้การมาที่วัดหลานเล่อนั้นหาใช่เป็นแค่การท่องเที่ยวเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

ผู้คนที่หลั่งไหลมายังวัดแห่งนี้ในตอนนี้โดยปกติจะมีประมาณ 700-800 คนต่อวัน

สำหรับวันนี้ที่ถือว่าเป็นการเปิดตัวอย่างเป็นทางการนั้นมีผู้เข้าสักการะอยู่ที่ 1500 คนโดยประมาณ

 

ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นนักท่องเที่ยวผู้โชคดีที่มาวันแรกที่เผอิญเจอซูจิ้งอัญเชิญพระอจละมายังที่นี่ก็ตาม

ถึงแม้พวกเขาจะพลาดโอกาสในการเจอซูจิ้งอีกครั้ง เพราะซูจิ้งนั้นหลังจากเสร็จเรื่องแล้วเขาก็ได้จากไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน

แต่ยังไงซะวันนี้พวกเขาไม่ได้มาเพียงลำพังแต่ยังพาญาติสนิทมิตรสหายมาด้วย

ทุกคนที่มาสักการะต่างก็ตกตะลึงเมื่อได้เห็นองค์พระอจละ

พวกเขารู้ได้โดยทันทีว่าการมาที่นี่ไม่ได้เป็นเรื่องที่เสียเวลาเปล่าแต่อย่างใดออกจะคุ้มค่าเสียมากกว่า

พวกเขานั้นก่อนหน้านี้หัวใจเต็มไปด้วยความกลัวและความกังวลอยู่เต็มหัวใจ

แต่หลังจากที่พวกเขาได้เห็นองค์อจละพวกเขาก็ไม่สามารถจะปลีกตัวไปไหนได้

กลับกันพวกเขากลับแสดงอีกถึงความสงบสุขในใจ

และเมื่อเขารู้สึกตัวก็พบว่าจิตใจของพวกเขาสงบสุขอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้ชื่อเสียงของวัดหลานเล่อและพระอจละได้เผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว

 

“ลูกเอ้ย ถึงคิวของเราแล้ว รีบเข้าไปและไหว้พระพุทธเจ้าซะ” ณ ข้างหน้าหอที่ตั้งองค์พระอจละที่มีแถวยาวมาก ที่ด้านหน้าของแถวนั้นมีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังจับมือกึ่งลากเด็กผู้ชายอายุประมาณ 15 ปี เอาไว้

“ผมไม่เชื่อเรื่องเหลวไหลพันธุ์นี้หรอกนะ เสียเวลาเปล่าจริงที่ต้องบึ่งมาถึงนี่แถมยังต้องเข้าคิวรออีกตั้งนาน” เด็กผู้ชายแสดงออกมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย พร้อมกับบ่นอุบไปในอากาศ

“เอ็งน่ะสิที่ไร้สาระ รีบมานี่เดี๋ยวนี้เร็วๆเข้า” หญิงวัยกลางคนเหลืออดจึงได้โบกไปที่ลูกชายหนึ่งทีก่อนที่จะถีบเขาเข้าไปจนเด็กชายเซถลาไปคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าองค์พระอจละ

 

ทันทีที่เด็กชายเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าขององค์พระอจละนั้นเขาก็หยุดอึ้งไปในทันใด

ตัวเขาก่อนหน้านี้จิตใจว้าวุ่นอย่างมากเนื่องด้วยเขานั้นมีความกังวลในการสอบ

ไหนจะเรื่องพวกเด็กเกเรในโรงเรียนที่คอยรังควานเขา

ไหนจะเรื่องเด็กผู้หญืงที่เขาชอบ หรือแม้แต่เรื่องที่พ่อแม่ยังเห็นเขาเป็นเด็กทั้งๆที่โตจนป่านนี้แล้ว

 

ทำให้เขานั้นดูกลายเป็นเด็กกร้าวร้าวต่อหน้าพ่อแม่ แต่เป็นเด็กขี้แหยในสายตาคนอื่น

แต่ในทันทีที่เขาเห็นองค์พระองค์อจละ

ด้วยพุทธานุภาพขององค์พระองค์นี้ ความว้าวุ่นทั้งหมดนี้หายไปในบัดดล

ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งความรู้สึกก้าวร้าวที่มีต่อพ่อแม่ แม้แต่ความรู้สึกเหยาะแหยะต่อหน้าคนอื่นเองก็เช่นเดียวกัน

เขารู้สึกได้ทันทีเลยว่าหัวใจของเขามีความกล้าหาญและมีความมั่นใจในตัวเองประหนึ่งดังทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเตรียมเอาไว้ให้เขาแล้ว รอแต่เขาจะถึงเวลารู้ตัวและเฉิดฉายออกไปจากก้นบึ้งในหัวใจของเขา

 

“ผู้แสวงบุญครับ ผู้แสวงบุญท่านนั้นถึงตาท่านแล้วครับ” พระองค์หนึ่งที่ทำหน้าที่ในการจัดการแถวได้ตะโกนเรียกชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนคอยอยู่ที่หน้าประตู

“โอ้ ตาฉันแล้วรึ” ชายวัยกลางคนท่าทางมึนๆได้เดินเข้ามา ในระหว่างที่เดินเข้ามา ดวงตาของเขาช่างดูว่างเปล่า พร้อมใบหน้าที่เบื่อหน่ายชีวิตเหมือนกับว่าเขานั้นได้สูญเสียความตั้งใจในการใช้ชีวิตไปหมดแล้ว

เขานั้นเคยเป็นที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังหนุ่ม เรียนจบจากมหาวิทยาลัยดีๆ ทำธุรกิจจนมีเงินมากมาย

อีกทั้งยังได้แต่งงานก็ภรรยาแสนสวยที่เรียกได้ว่าสวยดั่งดอกไม้และนุ่มนวลประดุจดั่งหยดน้ำ

 

นอกจากนี้เขายังมีลูกแฝดด้วยอีกคู่หนึ่ง แต่ไม่กี่ปีถัดมาเขาบริหารธุรกิจขาดทุนย่อยยับจนทำให้ธุรกิจของเขาเกือบเจ๊งไม่เป็นท่า เขาสูญเสียเงินไปมากมายจนะเหลือเงินเพียงน้อยนิดติดตัวไว้

เมื่อปีก่อนเขาพยายามที่จะนำทุกอย่างกลับมาให้เป็นเหมือนเดิม แต่กลายเป็นตัดสินใจช้าเกินไป

แทนที่จะทำเงินได้กลับกลายเป็นสูญเงินไปจนหมดตัว แถมยังเพิ่มหนี้สินมาอีกนับล้านหยวน

จนสุดท้ายความสัมพันธ์ที่มีต่อภรรยาก็แย่ลงเรื่อยๆ ทะเลาะกันทุกวัน

จนคืนก่อนภรรยาของเขาได้ไล่เขาออกจากบ้านและไม่ต้องให้เธอกลับไปให้เห็นหน้าอีกต่อไป

 

ชายวัยกลางคนคนนี้ได้สูญเสียความกล้าหาญในการเผชิญหน้ากับอนาคตอีกต่อไปแล้ว

 

ความจริงนั้นตัวเขาเตรียมตัวที่จะละทิ้งตัวเองโดยต้องการปลิดชีพลงเรียบร้อยแล้ว

แต่เขานั้นได้ยินมาว่าพระพุทธรูปที่นี่มีมนต์ขลังอย่างมาก

เขาผู้ที่เปรียบได้ดั่งคนตายเดินดินผู้นี้ก็เกิดมีความรู้สึกอยากจะเห็นของแบบนี้สักครั้งในชีวิตก่อนที่จะลาลับโลกนี้ไปจึงได้มาที่นี่

 

แต่ทันทีที่เขามองเห็นใบหน้าของพระอจละทำให้ตัวเขายืนนิ่งอึ้งไม่ขยับไปไหน จนหลายนาทีเขานั้นได้ทรุดลงไปคุกเข่าลงในทันทีและไม่ใช่บนเบาะอย่างที่คนอื่นคุกเข่ากันแต่เป็นพื้นหินแข็งๆจนมีเสียงดังปึกจนพระผู้ดูแลแถวตั้งหันมามอง

เขาได้จ้องมองไปยังพระอจละด้วยสายตานิ่งสงบ จิตใจของเขาได้ย้อนคือนนึกถึงภรรยาผู้แสนดีของเขา คิดถึงลูกที่แสนน่ารัก ประหนึ่งดั่งเขาได้ปลุกความกล้าหาญในการที่จะต้องใช้ชีวิตลงไปในหัวใจ

ใช่แล้วเขานั้นมีหนี้ และไม่ใช่เพียงหนี้ที่เป็นเงินแต่ยังมีหนี้ชีวิตอีกด้วย

เขายังติดหนี้ภรรยาที่แสนดีที่คอยอยู่สู้เคียงข้างไม่ว่าจะเป็นยามมีหรือยามยาก คอยปลอบใจเวลาเขาท้อแท้

คอยดูแลเวลาป่วยไข้ คอยห่วงใยเวลาเขาเหนื่อย คอยโกรธเวลาเขาเอาหน้าไปแนบชิดใกล้ๆ

 

คอยเตือนเวลาเขาทำผิดซ้ำๆ เขาเองที่ผิดพลาดแล้วไปพาลใส่เธออย่างไร้เหตุผล และเขายังติดค้างลูกๆที่แสนน่ารักและฉลาดหลักแหลมที่เขายังไม่ได้เลี้ยงดูให้โตเสียอีก

ชายวัยกลางคนได้ร้องไห้ออกมาจากกลายเป็นสายน้ำร้อนนองอยู่บนใบหน้า แต่ปากของเขากลับยิ้มออกด้วยความปิติ

“ท่านผู้แสวงบุญครับ ครบเวลาแล้วครบ โปรดรีบทำการสักการะด้วย” พระผู้จัดการแถวเตือนเขาที่หน้าประตู

“ได้ครับ” ชายวัยกลางคนได้ยืนขึ้นพร้อมทั้งควักเงินทั้งหมดออกจากกระเป๋ากางเกงทั้งหมดกว่า 300 หยวน

มอบให้แก่เพราะผู้ดูแล หลังจากนั้นพระได้ยื่นธูปให้เขาสามดอก เขาจุดธูปและทำการปักไปที่กระถาง

ก่อนที่จะเดินออกไปด้วยท่าทีมุ่งมั่นเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

วันถัดมาได้มีผู้เข้ามาแสวงบุญมากกว่า 5,000 คน

 

วันที่สามได้มีผู้เข้ามาแสวงบุญมากกว่า 8,000 คน

 

วันที่สี่ได้มีผู้เข้ามาแสวงบุญมากกว่า 10,000 คน

 

หลังจากนั้นผู้ที่เข้ามาแสวงบุญขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์โดยเฉลี่ยอยู่ที่ไม่เกิน 10,000 คนต่อวัน และไม่มากไปกว่านี้ได้ นั่นก็เพราะว่าจำนวน 10,000 คนเป็นจำนวนที่วัดสามารถจัดการได้เต็มที่แล้ว

การที่มีผู้เข้ามาแสวงบุญกว่า 10,000 คนต่อวันนั้นทำให้วัดอื่นๆและเหล่าคนที่รู้เรื่องต่างก็ประหลาดใจกันไม่น้อย 10,000 คนนี่ถือได้ว่ามากมายเกินจะจินตนาการได้แล้ว

แม้แต่โลกอินเตอร์เนตก็ยังโจษจันกันถึงเรื่องนี้

“พระพุทธรูปมีชีวิตอย่างนั้นหรอ ไม่ใช่ว่าเป็นพระภิกษุแก่พรรษาหรอกรึ”

“ไม่ไม่เขาหมายถึงพระอจละต่างห่าง เพียงแต่เป็นพระที่ดูเหมือนมีชีวิตเท่านั้น”

“โม้หรือเปล่า ฟังดูน่าเหลือเชื่อยังไงไม่รู้”

“ถ้านายได้เห็นก็รู้เองว่าน่าเหลือเชื่อขนาดไหน”

“ฉันไม่เชื่อหรอก แต่ยังไงก็จะลองไปดูสักครั้ง”

“เห็นเขาบอกต่อๆกันมาว่าพระอจละองค์นี้ถูกอัญเชิญมาโดยซูจิ้งนะ”

“ห้ะ ซูจิ้งอีกแล้วหรอ”

“ช่ายย แล้วเขายังว่ากันอีกว่าพระเสี่ยวไจ๋ที่ไปประลองกับพวกเทควันโดกับยูโดตอนนั้นน่ะถือว่าเป็นการผิดกฎของวัดเลยจะถูกลงโทษ ซูจิ้งเลยไปช่วยเขาพร้อมอัญเชิญพระอจละองค์นี้ไปด้วย”

“หมอนี่มีสมบัติอยู่แค่ไหนกันเนี่ย”

 

พระอจละและวัดหลานเล่อในตอนนี้ได้รับความนิยมอย่างมาก พวกเขาเคยคำนวนกันเล่นๆว่าเงินที่ได้การขายธูปบูชานั้นเพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อนอย่างมาก

ต่อให้ไม่นับส่วนที่แบ่งให้ซูจิ้งไป 70 % ก็ยังถือว่าได้กว่าเมื่อก่อนอยู่สอง-สามเท่าเลยทีเดียว

อย่างไรก็ตามในตอนนี้ทางวัดนั้นวุ่นอย่างมากและขาดกำลังพระในการช่วยงาน

หากว่าทางวัดยังต้องการปฏิบัติกิจสงฆ์ได้อย่างปกติจำเป็นต้องขยายวัดและรับพระจำวัดเพิ่มอีกด้วย

 

แต่สิ่งที่ทำให้ประชาชนถึงกับพูดไม่ออกมาที่สุดก็คืออันดับรายการดารานั่นเอง

ตอนนี้อันดับของซูจิ้งได้เพิ่มสูงขึ้นอีกแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้เพิ่มอย่างก้าวกระโดดแบบตอนที่พระเสี่ยวไจ๋จัดการเหล่านักคาราเต้และนักยูโดก็ตาม

แต่ก็ถือได้ว่าเพิ่มมากพอที่จะทำให้คนที่อยู่ในวงการบันเทิงอดไม่ได้ที่จะออกมาโวยวายเลยทีเดียว

 

ในวันที่ห้าหลังจากที่ซูจิ้งรับสายโทรศัพท์ของเสี่ยวไจ๋ผู้ที่เป็นศิษย์แบบทึกทักไปเองของเขา เขาได้พูดผ่านทางโทรศัพท์ว่า “อาจารย์มีใครบางคนต้องการซื้อพระอจละองค์นี้ในราคาที่สูงมาก พอผมบอกว่าไม่สามารถขายได้ เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ เขายอมจ่าย 100,000 หยวนต่อวันเพียงเพื่อที่จะมานั่งหน้าพระอจละเป็นการส่วนตัว 1 ชั่วโมงต่อวัน อาจารย์คิดว่าผมควรอนุญาตหรือไม่ครับ”

 

“ใครกันล่ะนั่น” ซูจิ้งถามออกมา เขานั้นรู้สึกว่าเป็นข้อเสนอที่ไม่เลวเลย แต่ยังไงก็ตามเขาก็ต้องดูก่อนว่าคนๆนั้นเป็นใครน่าเชื่อถือพอรึเปล่า

“เดี๋ยวผมจะส่งข้อมูลไปให้อาจารย์ดูนะครับ” เสี่ยวไจ๋ได้ส่งข้อมูลมาให้ซูจิ้ง

ซูจิ้งค่อยเลื่อนดูข้อมูล หลังจากนั้นเขาก็อึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะเลื่อนกลับไปดูที่หน้าของเจ้าของข้อมูล ไม่นานนักเขาก็หัวเราะออกมายกใหญ่ ก่อนที่จะบอกเสี่ยวไจ๋ไปว่า “คนๆนี้ฉันกำลังรอเขาอยู่เลย บอกเขาให้รอก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับเขาเอง”

GGS:บทที่ 814 ธุรกิจด้านการเกษตร

 

ในตอนนี้ก็เป็นเวลา 1 ทุ่มเข้าไปแล้ว แน่นอนว่าตอนนี้เป็นเวลาที่วัดได้ปิดรับผู้สักการะ

ซูจิ้งได้ขับรถมาจอดยังหน้าประตูวัดโดยมีเสี่ยวไจ๋ออกมารอต้อนรับเขา

หลังจากที่เสี่ยวไจ๋ใช้ยาพอกของซูจิ้งเข้าไปแล้วทำให้บาดแผลของเขาหายไปอย่างปลิดทิ้ง

 

หลังจากที่ซูจิ้งได้แนะนำเพลงหมัดวัวคลั่งแก่เขาเพิ่มเติม ความเข้าใจของเสี่ยวไจ๋ที่มีต่อเพลงหมัดเพิ่มขึ้นอย่างมาก และนั่นย่อมทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นด้วย ตอนนี้สายตาเป็นประกายในทันทีหลังจากรับรู้ว่าร่างกายตัวเองเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน

พลางคิดไปว่าในเมื่อทางวัดก็อนุมัติให้เขาไปประลองกับสำนักต่างๆได้ ตอนนี้เขาพร้อมแล้วที่จะประจันหน้ากับเหล่านักศิลปะการต่อสู้ต่างประเทศที่กล้ามาหาเรื่องเขาด้วยไฟที่ลุกโชน

และแน่นอนว่าครั้งนี้เขาจะไม่พลาดเจ็บตัวอีกอย่างแน่นอน

 

“เอ้อ…เสี่ยวไจ๋ แล้วคุณเตียนที่ว่านั่นอยู่ไหนกัน” ซูจิ้งถามออกมา

“เรียนท่านอาจารย์ เขากำลังนั่งรออยู่ที่หอพระอจละครับ” เสี่ยวไจ๋ได้ตอบออกไปด้วยความเคารพ แต่นั่นทำให้เขาเผลอเรียกซูจิ้งว่าอาจารย์ออกไป แต่เมื่อเขาพบว่าซูจิ้งไม่ได้ใส่ใจอะไร นั่นทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกศิษย์ของเขาจริงๆและเขาก็รู้สึกมีจิตใจที่ปลอดโปล่งโล่งมากกว่าเดิม พลางคิดไปว่าในที่สุดก็ยอมรับเขาเป็นศิษย์ซักที

 

“เอาล่ะไปกันเถอะ” ซูจิ้งดึงกระเป๋าลูกหนึ่งออกมาจากรถ แล้วรีบเดินไปพร้อมกับเสี่ยวไจ๋มุ่งหน้าไปยังหอพระอจละ

ภายในหอยังคงเปิดไฟส่องสว่าง ข้างในตอนนี้มีเจ้าอาวาสซูหยุน ปรมาจารย์เชิงหยาน โจวฮงหยวน และพระจำวัดรูปอื่นๆ นั่งรายรอบองค์พระอจละด้วยท่าทีอันเคารพนอบน้อมต่อองค์พระ

“สวัสดีคุณซู” ชายรูปร่างเตี้ยแต่ดูสันทัดพร้อมผิวกายที่ค่อนข้างคล้ำได้ยืนขึ้นและตรงเข้ามาจับมือซูจิ้ง

“สวัสดีครับคุณเตียน” ซูจิ้งจับมือของเขาตอบพร้อมรอยยิ้ม

ในตอนนี้เหล่าพระที่อยู่ในหอต่างก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมจ้องไปยังพวกเขาทั้งสอง นั่นทำให้ซูจิ้งต้องยกมือขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์เชิงขอโทษ ก่อนที่เขาจะผายมือเพื่อให้คุณเตียนผู้นี้ออกไปคุยกันข้างในหอ

 

“คุณซู พระเสี่ยวไจ๋รูปนั้นน่าจะบอกคุณไปแล้วใช่รึเปล่าว่าผมนั้นชอบองค์พระอจละองค์นี้มาก

ถ้าคุณซูไม่ต้องการจะขายจริงๆผมก็เข้าใจนะ แต่ยังไงซะผมก็ขอมานั่งที่นี่วันละ 1 ชั่วโมงได้รึเปล่าล่ะ

ผมสัญญาว่าจะนั่งเงียบๆไม่รบกวนใครอย่างแน่นอน

หากคุณว่าเงินสำหรับหนึ่งแสนหยวนต่อชั่วโมงต่อวันยังไม่พอล่ะก็ คุณสามารถเสนอราคามาได้เลย” คุณเตียนได้พูดออกมาอย่างตั้งใจ

ซูจิ้งเองก็ได้ใช้พลังจิตของเขาจับออร่าของคุณเตียนคนนี้ในขณะที่พูด ซึ่งเขาก็ดูๆไปแล้วว่าเขานั้นพูดออกมาด้วยใจจริง

 

ซูจิ้งเลยตอบกลับไปว่า “คุณเตียน ผมขอบอกคุณจริงๆเลยนะว่าผมไม่ได้ใส่ใจกับเงินหนึ่งแสนที่คุณว่าเลยซักนิด

แต่สิ่งที่ผมสนก็คือการได้มีโอกาสร่วมงานกับคุณมากกว่า

คุณเตียน ถ้าคุณยอมร่วมงานกับผมล่ะก็คุณสามารถนั่งที่นี่ได้หนึ่งชั่วโมงต่อวันโดยที่ผมจะไม่เก็บเงินคุณซักหยวนเดียว”

“ผมไม่รู้เหมือนกันนะว่าธุรกิจของผมธุรกิจไหนที่พอจะทำให้เราร่วมมือกันได้บ้าง” คุณเตียนได้แสดงออกท่าทีว่างงกับสิ่งที่ซูจิ้งพูดเล็กน้อย

ในจริงของเขานั้นอยากจะจ่ายเงินเพื่อที่จะได้นั่งอยู่หน้าองค์พระอจละทุกวันซะมากกว่า

แต่ในเมื่อซูจิ้งมีความสนใจทำธุรกิจร่วมกับเขามันเป็นเรื่องที่ดีก็จริง แต่ว่าเขานั้นมีความถนัดทางธุรกิจด้านการเกษตรเท่านั้น เขาจึงสงสัยว่าซูจิ้งต้องการลงทุนกับเขาในงานอะไรกันน่า เพราะระดับซูจิ้งไม่น่าจะมีสนใจเรื่องนี้

“ด้านการเกษตรน่ะ” ซูจิ้งมองเข้าไปในจิตใต้สำนึกของคุณเตียนคนนี้ก่อนที่จะพูดสิ่งที่คุณเตียนเพิ่งจะคิดออกมา

 

คุณเตียนคนนี้มีชื่อเต็มว่า เตียนจงยี่ เกิดในแถบชนบท ด้วยการที่บ้านของเขานั้นยากจนและมีพี่น้องทั้งชายและหญิงอยู่หลายคน

ทำให้เขานั้นต้องออกจากโรงเรียนเพื่อมาทำงานในสวนที่บ้านตั้งแต่สมัยม.ต้น ซึ่งเขาเองก็รู้สึกแย่อย่างมาก

ในตอนหลังเขาได้ทำงานหนักและขยันขันแข็งจนสามารถประสบความสำเร็จในการทำงานสวนของเขาด้วยการปลูกพืชแบบผสมผสาน และได้ลงทุนในการปลูกผักจนทำให้ได้รับกำไลมากกว่า 500,000 หยวนต่อปี

หลังจากนั้นธุรกิจของเขาก็ใหญ่โตขึ้นจนการเป็นกลุ่มทุนวงจรอุตสาหกรรมการเกษตรที่มีรายได้มากกว่า 1 ร้อยล้านหยวนต่อปี

จึงสามารถบอกได้อย่างเต็มปากว่าเตียนจงยี่ผู้นี้คือคนที่ประสบความสำเร็จจากการทำงานหนักและขยันขันแข็งอย่างแท้จริง

 

สำหรับงานด้านการเกษตรนั้น หากพูดถึงเรื่องต่างๆที่อยู่ในกระบวนการตั้งแต่เริ่มวงจรของพืชตั้งแต่เมล็ด    ต้นอ่อน ต้นแก่ การเก็บเกี่ยว การแปรรูป ไม่มีส่วนใดเลยที่เขาจะไม่รู้จักแถมยังรู้ในเชิงลึกของแต่ละกระบวนการอีกด้วย

 

พอคิดว่าเขานั้นโดยพื้นฐานมาจากครอบครัวยากจน ไม่มีทรัพย์สินเงินทองคอบสนับสนุน ไม่มีคนคอยให้ความเกื้อหนุน แม้แต่ซูจิ้งเองก็ให้เกียรติคนประเภทนี้อย่างมาก

ซูจิ้งได้พูดต่อว่า “ผมต้องการปลูกต้นไม้สามชนิดในพื้นที่จำนวนมากเพื่อต้องการผลผลิตที่พอต่อการจำหน่ายและแปรรูป

ทั้งสามชนิดนั้นประกอบด้วย ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน มะละกอเกล็ดงู และมะละกอหวาน

สิ่งที่ผมต้องการร่วมงานจากคุณเตียนก็คือผมอยากขอให้คุณยอมให้ผมใช้ประสบการณ์ที่สั่งสมมานานแรมปีและทรัพยากรที่ดินอันมากมายของคุณ นี่คือสิ่งที่ผมหวังว่าจะทำให้เราร่วมงานกันได้”

 

“คุณซูต้องการพื้นที่ในการปลูกเท่าไหร่กัน” เตียนจองยี่ถามออกมาอย่างสงสัย

ตัวเขาเองนั้นก็พอจะได้ยินชื่อมะละกอเกล็ดงูมาอยู่บ้างเหมือนกัน แต่กับอีกสองอย่างนั้นเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนแม้แต่น้อย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญสำหรับเขา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจำนวนพื้นที่ที่ซูจิ้งต้องการจะปลูก

“กุหลาบสีน้ำเงินนั้นยังไม่แน่นอนขึ้นอยู่กับสถานการณ์ มะละกอเกล็ดงูนั้นอย่างน้อยๆต้องอยู่ที่ 300 ไร่

ซึ่งในอนาคตอาจมีการขยายพื้นที่ปลูกขึ้น และอาจมีมะละกอพันธุ์อื่นอีกในอนาคตซึ่งสามารถปลูกปนกันได้ไม่มีปัญหา

 

ถ้าให้ผมแนะนำก็คือคุณสามารถคุยสัญญากับแปลงอื่นล่วงหน้าไว้ได้เลย เสร็จแล้วคุณติดต่อผมก็พอ ผมจะส่งต้นพันธุ์ให้คุณเพิ่มเติม”

เตียนจงยี่ถึงกับทำหน้าเหรอหราไม่น้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่ซูจิ้งพูดออกมา วันนี้เป็นวันโกหกสากลรึไงกันเขาถึงกล้าเรื่องแบบนี้ออกมา

หากเขาเชื่อคำพูดของซูจิ้งได้ล่ะก็และหากซูจิ้งต้องการจะเริ่มงานเลย นั่นหมายความว่าเขานั้นจะต้องละทิ้งผลผลิตกว่าครึ่งที่เกือบจะเก็บเกี่ยวได้แล้ว นั่นทำให้เขาค่อนข้างหนักใจว่าจะเชื่อดีหรือไม่

 

“คุณซู คุณล้อผมเล่นรึเปล่า” เตียนจงยี่นั้นถึงแม้ไม่อยากจะเชื่อซักเท่าไหร่

แต่เขาเองก็ต้องการที่จะได้สิทธิ์ในการนั่งสักการะองค์พระอจละองค์นี้จนทำให้เกิดความรู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งจนต้องถามออกมา เพราะเอาจริงหากซูจิ้งโกหกถือว่าเขานั้นจะเสียมากกว่าได้

“ผมไม่ได้ล้อคุณเล่นหรอกครับ ผมการันตีได้เลยว่าพืชทั้งสามนี้ให้ผลกำไรเยอะอย่างมาก และผมเองก็ได้นำตัวอย่างผลิตภัณฑ์ของผมมาด้วย คุณสามารถนำไปประเมินก่อนได้เลย”

ซูจิ้งพูดเสร็จก็ได้นำกุหลาบสีน้ำเงินที่มีเป็นช่อออกมาจากในกระเป๋ายื่นให้เตียนจงยี่ก่อนจะพูดออกมาว่า

“นี่คือพืชชนิดแรกที่ผมจะให้คุณปลูกนั่นคือกุหลาบสีน้ำเงินธรรมชาติ มันปลูกได้ยากยิ่งพอกับกล้วยไม้เลยทีเดียว อย่างไรก็ตามราคาของมันเองก็สูงกว่ากล้วยไม้หลายเท่าตัว

หากว่าเป็นงานเทศกาลล่ะก็ผมมั่นใจได้เลยว่าอย่างต่ำๆต้องได้ไม่น้อยกว่าสิบเท่า ที่สำคัญที่สุดคือเราจะเป็นเจ้าเดียวในโลกทีมีกุหลายสีน้ำเงินนี้ นั่นหมายความว่าเราจะกลายเป็นเจ้าของตลอดเพียงผู้เดียวเท่านั้น”

 

“นี่มัน…คุณหมายความว่ามันคือกุหลาบสีน้ำเงินแท้ๆไม่ผ่านการย้อม!!!”

เตียนจงยี่ตกตะลึงในทันที เขาเองก็มีความรู้เรื่องกุหลาบพอสมควรและยังรู้มาอีกว่ากุหลาบสีน้ำเงินธรรมชาติหมายความว่ายังไง

เขาได้ทำการพิจารณากุหลายนี้อย่างถี่ถ้วนและละเอียดยิบ เขาทดสอบด้วยวิธีทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับการทดสอบสีกุหลาบแท้

ยิ่งเขาทดสอบมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเท่านั้น และเขาค่อนข้างมั่นใจได้แล้วว่ากุหลาบช่อนี้ไม่ได้ถูกย้อมสีมาจริงๆ

เขาเองก็เคยได้ยินมาอยู่ว่ามีใครบางนำกุหลาบสีน้ำเงินธรรมชาติออกมาให้ทุกคนเห็นมาก่อนแต่เขาก็ไม่ได้เชื่อแต่อย่างใดเลยไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้น ไม่คิดมาก่อนว่าเรื่องนั้นจะเป็นจริง

 

เขาถึงขนาดยกหูโทรศัพท์เพื่อโทรถามฝ่ายข่าวของเขาให้ช่วยตรวจสอบดู

และเขาก็ได้รับการยืนยันจากฝ่ายข้อมูลของเขามาว่าผู้ที่เคยน้ำกุหลาบสีน้ำเงินออกมาให้โลกได้ประจักษ์ในครั้งนั้นนั่นคือซูจิ้งนี่เอง

โดยราคาที่มีการซื้อขายในตอนนี้ก็ถือได้ว่าดีมาก ถึงแม้ราคาจะผันผวนอยู่บ้างต่อราคาก็ยังมากกว่ากุหลาบปกติอยู่หลายเท่าเลยทีเดียว

เตียนจงยี่ได้หันไปถามซูจิ้งในทันทีว่า “แล้วอีกสองพันธุ์ที่ว่านั่นล่ะครับ”

“งั้นเรามาดูชิ้นที่สองกันก่อนแล้วกันครับ นี่มะละกอที่ว่า”

ซูจิ้งได้หยิบเอามะละกอหวานออกมา เขานั้นได้พันธุ์มะละกอนี้มาจากห้วงเวลาฯตำนานเทพแห่งความชั่วร้าย

เมื่อเขายื่นให้เตียนจงยี่แล้วก็ได้พูดขึ้นมาว่า “วิธีการปลูกมะละกอพันธุ์นี้ไม่ได้แตกต่างจากมะละกอทั่วไปมากนัก”

“แล้ว…มะละกอนี้มีความพิเศษยังไงครับ” เตียนจงยี่เองเมื่อหยิบขึ้นมาดูแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมา เพระว่าเขานั้นไม่เห็นความแตกต่างจากมะละกอปกติตรงไหน

“เรื่องนี้คุณมองไม่ออกหรอก คุณต้องลองชิมดูหลังจากนำมันไปประกอบอาหารแล้วเท่านั้น”

ซูจิ้งพูดพร้อมสั่งให้เสี่ยวไจ๋นำมะละกอไปทำโจ๊กจากหม้อที่เขาเตรียมเอามา

เสี่ยวไจ๋ทำโจ๊กอย่างง่ายด้วยหม้อความดันทำให้ไม่นานโจ๊กก็ถูกปรุงเสร็จพร้อมกลิ่นหอมเย้ายวนไปทั่วห้อง จนเล็ดรอดออกไปจากห้องเลยทีเดียว

“อร่อยยยยย!!!!!!!!” เสี่ยวไจ๋และเตียนจงยี่อุทานออกมาพร้อมกันแทบจะทันทีที่ตักโจ๊กเข้าปาก

“รสชาติไม่เลวเลยใช่ไหมล่ะ…” ซูจิ้งพูดด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นทั้งสองคนกำลังจ้วงโจ๊กจากชามกินอย่างเมามันส์ด้วยสายตาตื่นตะลึงทุกครั้งที่ได้สัมผัสรสชาติในแต่ละคำ

 

หลังจากหมดแล้วพวกเขายังตักเติมอีกสามสี่ครั้งโดยไม่สนใจว่าความร้อนของโจ๊กจะลวกปากแต่อย่างใด

“พระคุณเจ้า ทำไมมันถึงได้อร่อยขนาดนี้กัน” เตียนจงยี่ตกตะลึงในทันทีที่เขารู้ตัวว่าซัดเข้าไปหลายชามแล้ว

เขาเองก็รู้มาบ้างว่าซูจิ้งคือเทพแห่งพ่อครัวด้วยเช่นกัน หากซูจิ้งเป็นคนทำโจ๊กหม้อนี้เขาจะไม่แปลกใจเลย

แต่นี่เพียงแค่เพิ่มมะละกอลงไปในอาหารเท่านั้นโดยไม่ต้องใช้ฝีมืออะไรเลยกลับทำให้อาหารอร่อยได้มากมายขนาดนี้

นี่สามารถบ่งบอกได้เลยว่ามะละกอนี้หวานมาก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงถูกเรียกว่ามะละกอหวาน มันหวานสมชื่อของมันจริงๆ

GGS:บทที่ 815 ไม่ใช่ศัตรู ก็ใช่ว่าจะอยู่ร่วมกันได้

 

“คุณซู แล้วมะละกออีกพันธุ์ที่ว่านั่นล่ะ” เตียนจงยี่อดไม่ได้ที่จะถามออกมา

“โปรดดูนี่” ซูจิ้งพูดพร้อมนำมะละกอเกล็ดงูออกมาจากถุงและวางไว้บนโต๊ะ

เตียนจงยี่ได้หยิบมะละกอขึ้นมาดูเพื่อตรวจสอบ เขาพบว่ามะละกอนี้มีลักษณะรูปทรงเหมือนมะละกอทั่วไป แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเช่นกัน

ทำให้เขาประหลาดใจจนต้องถามออกมาว่า “มะละกอพันธุ์นี้ช่างประหลาดจริงๆ ผมเองก็ไม่เคยเห็นมะละกอแบบนี้มาก่อน มะละกอนี้อร่อยงั้นหรอ”

“อร่อยโคตร อ่ะแฮ่ม เอ่อ… มันอร่อยก็จริงแต่ว่ามะละกอนี้ไม่ได้มีไว้สำหรับการกินหรอกครับ

 

ผมจะบอกตรงๆกับคุณก็แล้วกันว่ามะละกอนี้เป็นวัตถุดิบหลักในการผลิตผงเสริมทรวงอก

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงบอกว่ามะละกอนี้ไม่ได้มีไว้ขาย สำหรับมะละกอนี้ผมจะให้ราคาที่สูงกว่าราคาท้องตลาดอย่างแน่นอน

อ้อเกือบลืมไปเลย ผมจะบอกว่าเมล็ดพันธุ์ทั้งหมดของพืชทั้งสามชนิดนี้ผมถือครองไว้แต่เพียงผู้เดียว

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงกล้าบอกออกมาว่าเราจะกลายเป็นเจ้าตลาดการค้าแต่เพียงผู้เดียว” ซูจิ้งพูดออกมา

 

เตียนจงยี่เองแสดงท่าทางตื่นเต้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด

พืชทั้งสามชนิดประกอบด้วย กุหลาบสีน้ำเงิน มะละกอหวาน และมะละกอเกล็ดงู

ยิ่งไปกว่านั้นหากเขาร่วมมือสามารถที่จะมานั่งสักการะหน้าองค์อจละนี้ทุกวันวันละชั่วโมงข้อเสนอนี้ยากที่จะทำให้เขาปฏิเสธได้

หลังจากที่เขาครุ่นคิดนิดหน่อยเขาก็เอ่ยปากออกมาว่า “คุณซู ผมขอบอกความจริงกับคุณเลยก็แล้วกันนะว่าตอนนี้ผมเองก็มีปัญหาด้านธุรกิจพอสมควรจนทำให้ผมต้องมาที่วัดหลานเล่อนี่เกือบทุกวัน

ถึงแม้องค์พระอจละนี้จะช่วยให้ผมมีความกล้าพอในการที่จะเผชิญปัญหานี้ได้ก็ตาม

แต่ปัญหาของผมนั้นไม่ใช่แค่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้าก็สามารถแก้ปัญหาลงได้”

“ปัญหาของคุณเตียนที่ว่าก็คือซุนหยูเฮงใช่รึเปล่าครับ” ซูจิ้งพูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ครับ ดูเหมือนคุณซูเองก็เตรียมตัวมาระดับหนึ่งแล้วสินะครับเนี่ย” เตียนจงยี่พยักหน้ารับ

 

ก่อนที่ซูจิ้งจะมาที่นี่ เขานั้นได้สืบประวัติของเตียนจงยี่มาเรียบร้อยชนิดที่ว่าหมดแม้แต่เปลือกเลยทีเดียว

 

เขานั้นได้ให้คนไปสืบประวัติเพื่อหาว่ามีบริษัทไหนบ้างที่มีความสามารถด้านธุรกิจการเกษตรแบบครบวงจรดูแล้วเขาก็พบกับบริษัทของเตียนจงยี่ที่มีความสามารถไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร

ถึงแม้ว่าช่วงนี้ผลประกอบการไม่สู้ดีนักแต่หลักๆแล้วนั่นเป็นเพราะคู่แข่งของเขานั้นซุนหยูเฮง นี่ทำให้ซูจิ้งประหลาดใจไม่น้อยเลย

หลายปีก่อนนั้นเตียนจงยี่ถือได้ว่าเป็นเจ้าตลอดภายในจังหวัดของเขา

แต่เมื่อปีที่แล้วซุนหยูเฮงได้ขยายกำลังการผลิตจนเข้ามาตั้งอยู่ภายในจังหวัด และกลายเป็นคู่แข่งของเขาในเวลาต่อมา

 

ตอนแรกนั้นก็เหมือนกับว่าเป็นการแข่งขันกันธรรมดา ด้วยการที่เขานั้นเป็นเจ้าบ้านทำให้ได้เปรียบพอสมควรโดยเขาเป็นเจ้าตลาดมาตลอดจนในที่สุดซุนหยูเฮงเริ่มโกรธจัดจนเริ่มเล่นตุกติกขึ้นมา

ในจังหวัดแห่งนี้เขานั้นถือได้ว่าเป็นเจ้าในทุกผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรโดยไม่มีใครเทียบเคียงได้ และนั่นก็ถือได้ว่าเป็นข้อได้เปรียบเดียวของเขา

สำหรับเรื่องอื่นอย่าง อำนาจ ภูมิหลัง หรือแม้แต่เงินทอง เขานั้นเทียบเคียงซุนหยูเฮงไม่ได้เลย

ซุนหยูเฮงนั้นถือได้ว่าเป็นหนึ่งในตระกูลซุน ตระกูลอันน้อยนิดที่มีฐานอำนาจอยู่ที่เมืองหลวงได้

นั่นหมายความว่านอกจะมีอำนาจในมือแล้ว เขายังมีเส้นสายในหน่วยงานภาครัฐอย่างแน่นอน

แค่สองอย่างนี้เตียนจงยี่ก็ไม่มีทางสู้ได้แม้แต่น้อย เมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลใหญ่แล้วความสามารถของเขาไม่ได้มีค่าเทียบได้กับเส้นสายเลยแม้แต่ปลายก้อย ทำให้เขานั้นต้องถอยล่นมาเรื่อยๆเรื่อยๆ

 

ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าซุนหยูเฮงจะไม่แค่ต้องการบีบตลาดของเขาให้แคบลงแต่เหมือนเขานั้นต้องการทุกอย่างให้อยู่ในการครอบครองของเขา ไม่ว่าจะเป็นที่ดินแม้แต่บริษัทที่เขานั้นบ่มเพาะฝูมฝักสร้างมาทั้งชีวิตให้ได้

เหตุนี้เองที่ทำให้เขานั้นต้องจิตตกจนต้องมาสักการะอยู่หน้าองค์อจละอยู่ทุกครั้งที่มีโอกาส

 

“ในเมื่อคุณซูด้วยสืบประวัติมาหมดแล้วละก็ คุณก็ควรจะรู้ว่าตอนนี้ด้วยสภาพของผมเองก็คงจะยากที่จะรักษาระดับในตลาดได้

ผมกลัวว่าจะไม่มีความสามารถพอที่จะเปลี่ยนผลผลิตทั้งหมดในตอนนี้เพื่อรองรับความต้องการของคุณได้

เฮ้อออ…หากเป็นปีก่อนล่ะก็ผมจะไม่ยึกยักแบบนี้หรอกครับ ผมพร้อมที่จะทำตามที่คุณซูว่าอย่างแน่นอน

แต่อย่างที่ว่าด้วยสถานการณ์ของผมในตอนนี้ผมกลัวจะทำให้ผลผลิตของคุณเสียหายเสียมากกว่า” เตียนจงยี่พูดออกมาอย่างหมดเปลือกด้วยท่าทีเศร้าสร้อย

“คุณเตียน ผมขอพูดตรงๆเลยนะว่า คุณสามารถช่างหัวไอ้บ้าตระกูลซุนไปได้เลย

 

นั่นก็เพราะว่าตระกูลที่ผมสังกัดอยู่นั้นเป็นตระกูลที่มาจากเมืองหลวงเช่นเดียวกัน และอำนาจของตระกูลนั้นบอกได้เลยว่าตระกูลซุนไม่มีทางหาเรื่องได้

หากคุณทำงานร่วมกับผมก็ถือว่าคุณทำงานร่วมกับตระกูลหวังด้วยเช่นกัน” ซูจิ้งพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ถ้าหากยึดถือคำพูดของคุณได้ล่ะก็ นั่นถือได้ว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเลยครับ” ตาของเตียนจงยี่เป็นประกายมากที่สุดในชีวิตเมื่อเขาได้ยินคำพูดของซูจิ้ง

เขารู้ดีว่าสายสัมพันธ์ของซูจิ้งกับตระกูลหวังนั้นแน่นแฟ้นขนาดไหน

หากเขามีตระกูลหวังคอยหนุนหลังเขาก็ไม่ต้องกลัวซุนหยูเฮงอีกต่อไป เขารีบถามออกมาว่า “แล้วเราจะร่วมมีกันยังไงครับ”

 

“คุณเตียนผมของพูดตามตรงเลยว่าก่อนที่ผมมาที่นี่ผมนั้นได้วางแนวทางการร่วมมือไว้แล้วเหมือนกัน

แต่ดูเหมือนความคิดของผมเองก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องนี้ซักเท่าไหร่นักทำให้เสียเวลาพอสมควร

ในที่สุดผมก็คิดมาได้วิธีหนึ่ง ไม่รู้ว่าคุณจะเห็นด้วยรึเปล่า เราจะเริ่มจากผมจะลงทุนให้คุณ 300 ล้านหยวนพร้อมทั้งเมล็ดพันธุ์ทั้งของพืชทั้งสามชนิด และนั่นจะทำให้ผมเป็นหุ้นส่วนของคุณ

โดยคุณแบ่งส่วนแบ่งรายได้ให้ผม 70 % คุณคิดว่ายังไงครับ” ซูจิ้งพูดด้วยท่าทีตรงไปตรงมา

“นี่มัน…”เตียนจงยี่ถึงกับขมวดคิ้วในทันที เขาเองก็ไม่คิดว่าซูจิ้งจะกล้าขอส่วนแบ่งมากมายขนาดนี้

 

แต่เมื่อเขาคิดดีๆแล้วเขาก็รู้สึกได้ว่าเขานั้นไม่ใช่คนละโมบแต่อย่างใด

นั่นก็เพราะอย่างแรกซูจิ้งพร้อมที่จะนำตัวเข้ามาร่วมวงในปัญหาของเขาอย่างเต็มใจ โดยยอมอาศัยเส้นสายของตระกูลช่วยคนนอกอย่างเขา

อย่างที่สอง เงินทุน 300 ล้านหยวนไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆเลย อย่างน้อยเขาเองก็หาไม่ได้ในหนึ่งปีแน่นอน

 

อย่างที่สาม ด้วยการที่พืชทั้งสามชนิดไม่มีคู่แข่งแต่ประการใด และจากการที่เขาสัมผัสมาแล้วนั้นบอกได้เลยว่าผลกำไรที่ได้รับนั้นเทียบกับพืชทั่วไปที่เขาปลูกแล้วไม่มีทางนำไปเทียบพืชสามอย่างนี้ได้เลยแม้แต่น้อย

ถึงแม้ว่า 30 % จะฟังดูแล้วมันน้อย แต่เมื่อเปลี่ยนเป็นตัวเงินแล้วแน่นอนว่ามากกว่าเงินที่เขาหาได้ในช่วงหลายปีนี้มากมายนัก

หากเป็นเมื่อไม่กี่ปีก่อนเขาเองก็คงจะไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอนี้อย่างแน่นอน

ไม่ใช่เพราะว่าเขาโลภมากแต่เป็นเพราะเขานั้นยังหนุ่มแน่นและมีความทะเยอทะยานอย่างมาก และด้วยสถานการณ์ตอนนั้นไม่ได้ทำให้เขากังวลต่อการเผชิญหน้ากับอนาคตแต่อย่างใด

กลับกันตอนนี้เขาเริ่มเหนื่อยหน่ายกับการดิ้นรนแล้ว

อีกทั้งเขายังมีภรรยาและลูกที่ต้องเลี้ยงดูนี่เองก็เป็นเหมือนกับจุดอ่อนของเขาที่ทำให้ไม่กล้าจะเสี่ยงกับโลกธุรกิจ

เหตุผลที่แท้จริงที่เขานั้นต้องการสักการะพระอจละอยู่ทุกวันนั่นเป็นเพราะการเผชิญหน้ากับซุนหยูเฮงได้นั้น หากไม่เสี่ยงก็จะไม่มีทางชนะได้

แต่นั่นเองก็อาจจะทำให้เขาพ่ายแพ้หมดรูปได้เช่นเดียวกัน เขาจึงต้องคอยข่มอารมณ์นี้ไว้โดยนึกถึงครอบครัวไว้เป็นที่ตั้ง

 

เตียนจงยี่ได้เงียบไปซักพักหนึ่งก่อนที่จะถามออกมาว่า “คุณซู ถ้าเราต้องร่วมมือกันจริงๆผมขอเปลี่ยนข้อเสนอหน่อยได้รึเปล่า

ผมอยากจะขอให้ผมและครอบครัวได้มานั่งอยู่ต่อหน้าองค์พระอจละวันละหนึ่งชั่วโมง”

“ไม่มีปัญหาครับ” ซูจิ้งไม่ขัดข้องกับเรื่องแค่นี้อย่างแน่นอน

“คุณซูนี่เหมาะสมแล้วที่เป็นชายที่นำพาความสุขมาให้ผู้คนซะจริงๆ เฮ้อออ…นี่สิถึงพอจะคุ้มค่าที่จะไปทะเลาะกับแม่ยายของผมเรื่องที่ดินหน่อย

แต่ยังไงซะก่อนอื่นผมขอดูความเหมาะสมของพื้นที่ก่อนนะครับว่าจะเหมาะสมกับการปลูกพืชทั้งสามนี่รึเปล่า” เตียนจงยี่พูดออกมา

“ได้ครับ” ซูจิ้งพยักหน้าเห็นด้วย ถ้าเตียนจงยี่ไม่ทดสอบดูนี่สิถึงเรียกว่าแปลก

“อ้ออีกเรื่องนึง อีกไม่กี่วันจะเป็นวันเกิดของผู้ว่าการจังหวัดโดยจะมีการจัดงานขึ้น แน่นอนว่าซุนหยูเฮงต้องเข้าร่วมงานปาร์ตี้

ถ้าเป็นไปได้ผมหวังว่าคุณซูพอจะไปร่วมงานกับผม จะดีกว่าถ้าพาคุณหวังซือหยาไปด้วยได้ยิ่งดีเข้าไปอีก”

เตียนจงยี่พูดออกมาอย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก

“ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอนครับ อย่างน้อยๆผมต้องไปแน่นอน” ซูจิ้งพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

 

เขารู้ดีว่าเตียนจงยี่กำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่

เขากลัวว่าหากไปคนเดียวแล้วจะกลายเป็นเขาต้องไปพูดกับอากาศเสียมากกว่า

หากว่าซูจิ้งผู้เป็นดั่งเสือและไปพร้อมกับหวังซือหยาที่เป็นมังกรในสายตาผู้คนล่ะก็จะทำให้เขาทำงานได้ง่ายขึ้น

เพราะว่าซูจิ้งนั้นนอกจากจะถือได้ว่ามีฐานอำนาจเป็นของตัวเองแล้ว เขาเองก็ยังมีศักดิ์เป็นถึงคุณชายสี่แห่งตระกูลหวังอีกด้วย

แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ ข่าวลือมิสู้เจอเอง เขาจึงเข้าใจทันทีว่าทำไมเตียนจงยี่ถึงอยากให้เขาไปด้วย

 

ยังไงซะในเมื่อซูจิ้งต้องการที่จะพัฒนาในจังหวัดของตัวเอง ย่อมเป็นการดีที่จะมีสายสัมพันธ์อันดีกับภาครัฐในพื้นที่

ซุนหยูเองเองก็มีเส้นสายกับหน่วยงานในพื้นที่ไม่น้อยเช่นกัน เตียนจงยี่เองก็หวังไว้ว่าการปรากฏตัวของซูจิ้งกับหวังซือหยาสามารถทำให้หน่วยงานภาครัฐไว้หน้ากันบ้าง

นั่นก็เพราะว่างานนี้เป็นการประชันระหว่างซูจิ้งกับซุนหยูเฮงไปแล้ว ถ้าซูจิ้งมีน้ำหนักมากกว่า เตียนจงยี่จะทำงานได้อย่างราบลื่น

 

เอาจริงๆซูจิ้งก็คิดจะหาโอกาสไปป้ะหน้ากับซุนหยูเฮงอีกซักหนอยู่แล้ว

เขานั้นอยากจะพูดตอกหน้าหนักๆซักทีสองทีให้หมอนั่นกระอักเลือดออกจากปากซักรอบ

ให้โอกาสทำเงินดีๆไม่ชอบ ยังมีหน้ายกเอามาเป็นข้ออ้างเข้าหาพี่สาวที่เคารพ คนแบบนี้คบไม่ได้

เขาเองก็เตรียมคำพูดตอกหน้าเอาไว้แล้วว่า ต่อให้ไม่ใช่ศัตรู ก็ใช่ว่าจะอยู่ร่วมกันได้