Galactic Garbage Station หลังบ้านผมเป็นที่ทิ้งขยะ 1072-1073

 GGS:บทที่ 1072 เปิดก่อนได้เปรียบ

หยวนหยินหนิงได้เตรียมที่จะรับโทรศัพท์ในทันทีที่เห็นว่าเป็นใครโทรมา แต่เมื่อเห็นว่าฮัวหยุนชูและฟูหงซิ่วอยู่ที่นี่แล้ว เขาจึงได้นำสมอลทอร์คออกมาเสียบและเปิดลำโพงพร้อมรับสายและถามออกมาว่า

“อาบิน เป็นยังไงบ้าง”

“ลูกพี่หยวน ผมกลัวว่าจะมีบางสิ่งเกิดขึ้น” เสียงที่ปลายสายในตอนนี้แสดงถึงความเป็นกังวล

“เกิดอะไรขึ้น” หยวนหยินหนิงได้รีบถามออกไปในขณะที่ทั้งสามมีท่าทางหน้านิ่วคิ้วขมวดในทันที

“เรื่องเป็นแบบนี้ครับ…” หยวนหยินหนิง ฮัวหยุนชู และฟูหงซิ่วต่างก็รับฟังสถานการณ์และก็ได้มีใบหน้าที่หน้าเกลียดอย่างมากในทันทีที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด

จากสถานการณ์ที่ได้ยินนี้บอกได้เลยว่าคิดได้เพียงไม่กี่ทาง ไม่ว่าเฒ่าจางผู้นั้นจะถูกข่มขู่จนต้องทำตามหรือไม่ ไหนจะเรื่องที่บ้านของอาบินที่โดนบุกรุกนั่นอีก ไม่ว่าจะมองยังไงก็ต้องมีอะไรบางอย่างอย่างแน่นอน

“ลูกพี่หยวนครับ ผมวิเคราะห์แล้วมีความเป็นไปได้อยู่สองทาง หนึ่งคือองค์กรเกล็ดงูนั่นไม่สนใจที่จะร่วมมือกับพวกเราจริงๆและต้องการหาตัวคนบงการที่แท้จริงเพื่อกวาดล้างพวกเรา

อีกหนึ่งก็คือซูจิ้งรู้เรื่องของพวกเราแล้วและได้เข้ามาแทรกแทรงสิ่งที่พวกเราตั้งใจจะทำ

และในความเป็นไปได้ทั้งสองอย่างนี้ผมคิดว่าไม่น่าจะใช่อย่างแรก เพราะองค์กรเกล็ดงูสมควรจะไม่มีเหตุผลที่จะมาเป็นศัตรูกับเรา

ที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือซูจิ้งรู้ตัวแล้ว แต่ก็ยังมีอีกความเป็นไปได้หนึ่งที่แย่อย่างสุดๆก็คือมีอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้

หากกลุ่มอื่นที่ว่ามีความสามารถในระดับนี้ได้จริงๆ ผมเกรงว่าโลกนี้จะเกิดความโกลาหลในไม่ช้านี้

อย่างไรก็ตาม การที่กลุ่มที่สามนี้สามารถหาผมที่พักเจอทำให้ผมไม่ได้ติดต่อเฒ่าจางมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ไม่รู้ว่าฝั่งนั้นเป็นยังไงบ้าง

ถึงแม้มันจะเสี่ยงอย่างมากจนไม่แน่สำเร็จ แต่ผมไม่รู้เลยว่าจะหนีรอดจากที่นี่ได้รึเปล่า หรือผมอาจจะโดนควบคุมแบบเฒ่าจางหลังจากถูกจับตัวไปแล้วก็ตาม ลูกพี่หยวน ผมว่าเราต้องเริ่มแผนการสุดท้ายแล้วล่ะ” อาบินพูดออกมาอย่างรวดเร็ว

หยวนหยินหนิงที่ได้ยินไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลยสักคำ ใบหน้าของเขาในตอนนี้เคร่งเครียดจนยับยู่น่าเกลียดแบบสุดๆ

ก่อนหน้านี้เขาเองพึ่งจะคิดว่าแผนการเป็นไปได้ด้วยดีแล้ว และถึงแม้จะระวังแบบสุดๆก็ตาม ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขารู้สึกมาตลอดว่าเขานั้นไม่ได้อะไรเลยจากสิ่งที่ทำอยู่ จนกระทั่งพบร่องรอยและมาจนถึงขั้นตัวเป็นๆแล้วก็ตาม แต่สุดท้ายเหมือนกับว่าเขานั้นไม่ได้อะไรเลย แถมตอนนี้ยังมีความเสี่ยงที่จะถูกเปิดเผยตัวตนเสียด้วยซ้ำไป ความรู้สึกนี้มันแย่แบบสุดๆ

ตอนนี้สถานการณ์ถือได้ว่าเลวร้ายถึงขีดสุด อาบินตกเป็นเป้าหมาย หากอาบินโดนจับได้ เขากลัวว่าเรื่องของเขาจะต้องถูกเปิดเผยเป็นแน่

เมื่อเขาคิดว่าเรื่องที่เขาทำเอาไว้เข้าไปถึงหูซูจิ้งแล้วทำให้อดที่จะรู้สึกขนลุกและเสียวสันหลังไปไม่ได้ ในช่วงที่ผ่านมานี้ ในทุกๆครั้งที่เขาทำการณ์ใดๆ ยิ่งทำให้เขาพบว่าซูจิ้งนั้นน่าสะพรึงกลัวขนาดไหน

การที่จะตกเป็นเป้าหมายของซูจิ้งนั้นเปรียบได้ดั่งปล่อยให้เขาไปเผชิญหน้าเสือสิงห์ด้วยตัวเปล่าเลยจริงๆ

“ดูเหมือนว่านี่ฉันต้องดำเนินแผนการสุดท้ายนั่นจริงๆสินะ” หยวนหยินหนิงพูดออกมาพลางถอนหายใจออกมาอย่างยาว

แผนการของเขาก่อนหน้านี้ก็คือคอยอยู่หลังฉากแล้วสนับสนุนขุมกำลังต่างๆออกหน้าจัดการซูจิ้งไปแทน พร้อมทั้งร่วมกันวางแผนทำสิ่งต่างๆในอนาคต

แต่ในเมื่อสถานการณ์ออกมาเป็นแบบนี้แล้ว แผนนี้คงใช้ไม่ได้อีกต่อไป

“แผนสุดท้ายคืออะไร นี่นายซ่อนความลับกับพวกเราอีกมากมายแค่ไหนเนี่ย” ทั้งฮัวหยุนชูและฟูหงซิ่วได้ถามออกมาด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ค่อยๆฟังฉันไปก็แล้วกัน สิ่งที่ฉันบอกพวกนายออกไปก่อนหน้านี้ก็ขอให้ลืมๆมันไปซะเพราะมันพังตั้งแต่ที่อาบินโทรมาแล้ว

ถูกต้องอย่างที่นายสงสัย ทั้งเรื่องที่เว่ยเสี่ยวหยวนตกลงมาจากตึก และเรื่องของจินเชาหวู่ที่ไปท้าทายเสี่ยวไจ๋และซูจิ้งนั่นเป็นฝีมือฉันเอง

นายต้องประหลาดใจแน่ๆใช่ไหมล่ะว่าจินเชาหวู่แข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไง บอกได้เลยว่าหมอนั่นเป็นเพียงหนึ่งคนที่ฉันชุบเลี้ยงไว้ ฉันยังมีคนอย่างจินเชาหวู่อยู่อีกเป็นร้อยเลยทีเดียว ถึงแม้จะยังแข็งแกร่งไม่เท่าแต่ก็อีกไม่นานนี้หรอก” หยวนหยินหนิงพูดออกมา

“เป็นไปได้ยัง” ทั้งฮัวหยุนชูและฟูหงซิ่วต่างก็ตกใจจนหนังตากระตุกไม่หยุด

“นายไม่คิดว่าจะเป็นไปไม่ได้สินะ นั่นเป็นเพราะพวกนายยังไม่รู้คุณค่าของเพลงหมัดวัวคลั่งและข้าวสีน้ำเงินต่างหาก

เอาจริงๆเลยนะ ที่ฉันส่งจินเชาหวู่ไปที่ที่นั่นก็เพราะต้องการให้หมอนั่นได้เรียนรู้กระบวนท่าที่สามของเพลงหมัดวัวคลั่ง แถมฉันยังขุนหมอนั่นด้วยข้าวสีน้ำเงินอีก

ตอนที่เห็นว่าเรื่องของจินเชาหวู่เป็นไปได้ด้วยดี ฉันจึงได้ไปเสาะหาเหล่านักศิลปะการต่อสู้ที่อยู่ในระดับดีขึ้นไปมาชุบเลี้ยง ต่อให้ซูจิ้งจะเก่งกาจราวปีศาจร้ายขนาดไหนก็ตาม

แต่เมื่อพบเจอกับผู้คนที่ก้าวข้ามขีดจำกัดด้วยผลิตภัณฑ์ของตัวเองแบบนี้ก็คงมีเจ็บปางตายกันบ้าง” หยวนหยินหนิงได้พูดแผนการสุดท้ายออกมา

“ห้ะ ที่ไอ้เจ้าจินเชาหวู่ทรงพลังขึ้นมาได้ขนาดนั้นเป็นเพราะเพลงหมัดวัวคลั่งและข้าวสีน้ำเงินจริงๆงั้นเหรอ” ฮัวหยุนชูถามออกมาอย่างจริงจัง

“ถูกต้อง” หยวนหยินหนิงพยักหน้า

“ถึงฉันจะได้ยินมาก่อนแล้วว่าเพลงหมัดวัวคลั่งและข้าวสีน้ำเงินนั่นล้วนแล้วแต่วิเศษมาก แต่ไม่คิดว่าเมื่อนำมารวมเข้าด้วยกันแล้วจะก่อเกิดพลังท้าทายฟ้าแบบนั้นได้” ฟูหงซิ่วพูดออกมาด้วยความตกใจ

ฮัวหยุนชูที่ได้ยินดังนั้นก็ได้ใช้ความคิดสักพัก ก่อนที่จะพูดออกมาว่า “ข้าวสีน้เงินนั่นราคาสูงเสียดฟ้าแสดงว่าค่าใช้จ่ายที่ใช้ไปแล้วนั้นย่อมไม่ใช่น้อยๆเลยถึงได้ทรงพลังได้ขนาดนั้น

ในเมื่อนายบอกว่าถ้าไม่วิกฤตจริงๆจะไม่พูดออกมานี่ก็แสดงว่าเป็นเรื่องเงินสินะ”

หยวนหยินหนิงไม่ได้มีท่าทีจะปิดบังอีกต่อไป เขาได้พูดออกมาว่า “ใช่ เหตุผลที่ฉันไม่บอกพวกนายแม้กระทั่งไม่ได้ใช้เงินของพวกนายนั้นเป็นเพราะว่าต้องเป็นเป้าสายตาของซูจิ้ง และแผนนี้ฉันไม่เร่งรีบที่จะทำ

แต่ในตอนนี้ด้วยสถานการณ์ต่างๆทำให้ไม่เหลือทางเลือกแล้ว ฉันของบอกตรงๆเลยว่าฉันจ่ายเงินไปกับการฝึกคนกลุ่มนี้ไปแล้วไม่ต่ำกว่าสามพันล้านหยวน

เงินส่วนใหญ่นั้นเป็นหนี้ส่วนตัวและหนี้ของกิจการของฉัน พวกนายเองก็แค่ต้องทำแบบเดียวกับฉันเท่านั้นเอง และเมื่อถึงตอนเริ่มแผนการสุดท้าย พวกเราก็ไม่ต้องปิดบังกันอีกต่อไป”

“นายยังไม่ได้บอกเลยว่าแผนการสุดท้ายคืออะไร” ฟูหงซิ่วรีบถามออกมาในทันที

“จับตัวครอบครัวของซูจิ้งและคู่หมั้นของมันที่ชื่อฉือฉิง” สิ่งที่หยวนหยินหนิงพูดออกมาได้ทำให้ฮัวหยุนชูและฟูหงซิ่วถึงกับสะดุ้งเฮือกในทันที โดยเฉพาะกับฟูหงซิ่วที่ก่อนหน้านี้ได้ไปแหย่รังแตนซูจิ้งเรื่องฉือฉิงจนโดนซูจิ้งใช้พลังจากเหรียญตรายมฑูตสะกดข่มจนไม่เหลือหน้าตาในสังคม ยิ่งเขาคิดไปถึงเรื่องในวันนั้นก็ยิ่งทำให้เขาหวาดกลัวและขนลุกจนเสียวสันหลัง

“….มันจะไม่ง่ายน่ะนั่น ซูจิ้งไม่ยอมปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้กับคนในครอบครัวอยู่แล้ว เขาจะต้องป้องกันไว้แล้วแน่ๆ” ฮัวหยุนชูพูดออกมา

“แน่นอนว่าย่อมเป็นแบบนั้น ฉันรู้มาอีกด้วยว่าคนในครอบครัวของหมอนั่นทุกคนล้วนแล้วแต่เรียนรู้เพลงหมัดวัวคลั่งทำให้แต่ละคนนั้นมีความแข็งแกร่งชนิดที่คนทั่วไปเทียบไม่ได้

และซูจิ้งเองก็น่าจะวางบอดี้การ์ดเอาไว้อย่างลับๆแล้ว แน่นอนว่าคนทั่วไปย่อมเข้าใกล้ไม่ได้ นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงจะชุบเลี้ยงนักศิลปะการต่อสู้ให้ได้ร้อยคน

หากว่าแผนการเป็นไปได้ด้วยดีล่ะก็ ซูจิ้งจะต้องบ้าคลั่ง เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราจะหลบยังไงก็คงหลบไม่พ้น พวกเราเองก็ต้องการให้เหล่านักศิลปะการต่อสู้พวกนี้ปกป้องเด้วยเหมืนอกัน หากยังสู้ไม่ได้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราจะตกตายกันอีท่าไหน” หยวนหยินหนิงพูดออกมาอย่างช้าๆและสุขุม

ฮัวหยุนชูและฟูหงซิ่วพลางเข้าใจในทันทีว่าทำไมถึงเรียกแผนการนี้ว่าแผนการสุดท้าย นั่นก็เพราะเมื่อเริ่มแผนการไปแล้ว หากไม่ใช่ว่าซูจิ้งนั้นจะตกตายไปก็ต้องเป็นพวกเขาที่มอดม้วย

ถึงแม้ความเสี่ยงจะสูงจนเรียกได้ว่าแลกมาด้วยชีวิต แต่หากสำเร็จก็คือลาภก้อนใหญ่ที่มีเงินทองไม่สิ้นสุด เพราะพวกเขานั้นต่างก็รู้ดีว่าซูจิ้งให้ความสำคัญกับคนใกล้ชิดของเขาอย่างที่สุด

เขาย่อมไม่มีทางละทิ้งครอบครัวหรือคู่หมั้นเพื่อแลกกับเงินทางอย่างแน่นอน และพวกเขาเองก็ไม่ต้องการให้ซูจิ้งเป็นคนแบบนั้นด้วยเหมือนกัน

เมื่อคิดถึงตอนที่พวกเขาสามารถควบคุมซูจิ้งได้อย่างสมบูรณ์แล้ว พวกเขาจะได้ไม่เพียงเงินทองจำนวนมหาศาล แต่รวมถึงกลุ่มทุนกาลเวลาและกาลอวกาศที่มีอนาคตไม่สิ้นสุดมาไว้ในมืออีก เพียงเท่านี้ใจของเขาก็เต้นไม่เป็นส่ำแล้ว

แผนการนี้ไม่ใช่เกมที่แข่งปัญญา มันเป็นเกมที่มีความเสี่ยงต่อความผิดทางด้านอาชญากรรม ความเสี่ยงที่จะโดนซูจิ้งแก้แค้นกลับมา แต่หากสำเร็จมันคือการเก็บเกี่ยวที่ยิ่งใหญ่

“เอาจริงๆเลยนะ ฉันเองไม่อยากจะใช้แผนการนี้เลยจริงๆ แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าอาบินจะตกเป็นเป้าหมายของซูจิ้งแล้ว ด้วยความสามารถในการสืบสวนของหมอนั่น อีกไม่นานก็ต้องรู้ความจริงอย่างแน่นอน และไม่ช้า เป้าหมายของหมอนั่นต้องเป็นฉันและพวกนาย พวกเราถอยหลังไม่ได้แล้ว พวกเราต้องเป็นฝ่ายลงมือก่อน พวกนายคิดว่ายังไง” หยวนหยินหนิงพูดออกมาอย่างเรียบง่าย

“ฉันเอาด้วย” ฮัวหยุนชูที่นิ่งเงียบไปสักพัก ก็ได้พยักหน้าเห็นด้วยในที่สุด

“ฉันเอาด้วย” ฟูฮงซิ่วได้ฝืนใจที่หวาดกลัวของตัวเองให้เข้าร่วมจนได้ในที่สุด เขาตอบรับทั้งที่กัดฟันแน่นและมีเหงื่อที่ชุ่มโชกไปทั่วตัว

“ดี เป็นอันตกลง พวกเราจะเริ่มกันในคืนนี้ และเมื่อคันธนูได้ปล่อยศรไปแล้วมันจะไม่มีทางหวนกลับมา คราวนี้ลองดูสิว่าธนูดอกนี้จะฆ่าแกได้รึเปล่า” สายตาของหยวนหยินหนิงฉายประกายโหดร้ายออกมาในขณะที่พุด

GGS:บทที่ 1073 การโจมตียามค่ำคืน

 

เวลาสามทุ่มในเย็นวันเดียวกัน ณ ร้านเสื้อผ้าหลงเต็ง ฉือชิงได้ลงมาจากตึกโดยใช้ลิฟท์เพื่อลงไปยังชั้นล่าง

แต่เธอนั้นไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าหลังจากที่เธอเดินออกจากลิฟท์แล้ว ไฟของลิฟท์ก็ได้ถูกตัด

มีใครบางคนได้วางป้ายไว้ที่หน้าลิฟท์ชั้นอื่นเอาไว้แล้วว่าอยู่ระหว่างการซ่อมบำรุง แม้แต่ตรงทางลงชั้นใต้ดินนี้ก็ยังมีป้ายวางเอาไว้ และมีชายหนุ่มคนหนึ่งคอยยืนป้องกันไม่ให้ใครใช้บันได

ฉือชิงได้ตรงไปยังรถของตัวเอง ก่อนหน้านี้เธอเองก็ใช้รถออดี้ แต่ต้อนนี้เธอได้เปลี่ยนเป็นรถยนต์กาลเวลา001ที่อยู่ในมาดรถสปอร์ตสีแดงที่โดดเด่นที่สุดในรถรุ่นนี้

“ยัยนั่นแหล่ะ” รอบรถยนต์ในตอนนี้เต็มไปด้วยชายที่มีท่าทีทรงพลังล้อมรอบรถเอาไว้ พวกมันมองไปยังฉือชิงด้วยสายตาที่จับจ้องเป็นหนึ่งเดียวกันราวกับฝูงเสือชีตาห์ที่มองเห็นเหยื่อ

“ก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง จะขนมาทำไมกันเยอะแยะเนี่ย”

“นั่นสิ แค่คนทั่วไปสองคนก็เพียงพอที่จะจับเธอแล้วนา… ทำไมต้องขนพวกเรามาตั้งสามสิบคนกัน”

 

“ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ในเมื่อนายน้อยสั่งมาแบบนั้นแสดงว่าเขาก็คงจะมีเหตุผลของเขา เราแค่อย่าทำพลาดก็พอแล้ว”

“เปิดวิดีโอแล้วเริ่มอัดได้เลย” ชายหนุ่มคนหนึ่งได้หยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมาแล้วทำการเริ่มถ่ายวิดีโอในทันที

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจเหมือนกันว่าให้ทำเรื่องเลวๆแล้วจะให้สตรีมฉากนี้ไว้ทำไม แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ ในเมื่อลูกพี่ของพวกเขาสั่ง พวกเขาก็ทำได้เพียงเดินตามเท่านั้น

“นายน้อยครับ เห็นรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มคนนั้นถามเข้าไปในวิดีโอ

“เห็นอยู่” หยวนหยินหนิงตอบออกมา เขาพูดออกมาในขณะที่กำลังนั่งดูฉากอาชญกรรมผ่านช่องสตรีมพร้อมๆไปกับฮัวหยุนชูและฟูหงซิ่ว

ความจริงหยวนหยินหนิงก็อยากจะตรวจสอบให้แน่ใจก่อนว่ารอบตัวฉือชิงนั้นซูจิ้งวางการป้องกันไว้มากแค่ไหนก่อนที่จะลงมือ

แต่เมื่อคิดแบบนั้นแล้วเขาเลยให้ลูกน้องของเขาถ่ายกระบวนการต่างๆให้ดูกับตาตัวเลยดีกว่า

“ยัยนั่นอยู่ในจุดลงมือแล้ว เริ่ม”

 

ในตอนนี้มีผู้ชายจำนวนหนึ่งยืนรายล้อมอยู่รอบรถยนต์ของฉือชิง และเตรียมที่จะเริ่มลักพาตัว ยังมีรถอีกสองคันที่จอดแอบซ่อนเอาไว้ ข้างในนั้นมีชายหนุ่มที่ทรงพลังซุกซ่อนอยู่อีกเป็นโหล

พวกมันได้เปิดประตูแล้วกรูออกมาจากรถก่อนที่จะพุ่งไปยังรถของฉือชิง ทุกๆคนล้วนแล้วแต่ถือผ้าที่อาบย้อมไปด้วยยาบางอย่างอยู่ในมือ

พวกมันไม่ได้เร่งรีบสักเท่าไหร่ เพียงแต่ค่อยๆก้าวไปที่รถของฉือชิงอย่างเงียบเฉียบแต่รวดเร็ว หากเป็นคนทั่วไปแล้วบอกได้เลยว่ายากที่จะตรวจจับได้ว่าคนพวกนี้เข้าไปใกล้

แต่ตอนนี้ฉือชิงหาใช่คนธรรมดาแต่อย่างใด ตัวเธอนั้นกินอาหารแบบเดียวกับซูจิ้งในทุกๆวันที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นเนื้อสัตว์วิเศษ ปลาเขี้ยวหยก ข้าวสีน้ำเงินเกรดคัดพิเศษ และอาหารที่เต็มไปด้วยคุณค่าอย่างอื่น

อีกทั้งเธอยังฝึกเพลงหมัดวัวคลั่งครบทั้งสามกระบวนท่าและฝึกฝนในทุกๆวันจนทำให้เธอเองก็มีพลังภายในอยู่ในร่างกายเรียบร้อยไปแล้ว

 

ด้วยเหตุนี้เธอจึงมีประสาทสัมผัสทั้งห้าและร่างกายที่เนื้อล้ำกว่าคนทั่วไปไม่รู้กี่เท่าเข้าไปแล้ว ด้วยเหตุนี้ทำให้เธอสัมผัสได้ทันทีว่ามีบางสิ่งเคลื่อนไหวรอบตัวเธอและค่อยๆกระชั้นเข้ามา

แม้ว่าเหล่าคนที่หมายจะลักพาตัวเห็นแล้วว่าฉือชิงรู้ตัวแล้วแต่พวกเขาก็ยังไม่แสดงตัวออกมาทั้งหมด มีเพียงชายสั่คนเท่านั้นที่แสดงตัวออกมา โดยทั้งสี่ได้พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็วโดยไร้ท่าทีลังเลแต่อย่างใด

เพียงแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าคนพวกนี้คือเหล่าผู้ที่ผ่านการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาแล้ว แน่นอนว่าทุกคนในที่นี้ได้ฝึกฝนเพลงหมดวัวคลั่งจนกระทั่งเข้าขั้นกระบวนท่าที่สามไปแล้ว

ถึงแม้ความแข็งแกร่งและทรงพลังจะยังไม่เทียบเท่าจินเชาหวู่ แต่บอกได้เลยว่าไม่ได้ด้อยกว่าสักเท่าไหร่นัก แม้แต่จินเชาหวู่เองเมื่อต้องมาเจอสี่คนนี้พร้อมกันก็ยังไม่สามารถสู้ได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ฉือชิงเองก็ได้ตอบสนองตัวเองได้ในทันที มือของเธอพริ้วไหวราวกับงูก็ไม่ปาน มือทั้งสองข้างได้โจมตีไปยังข้อศอกของชายสองคนที่อยู่ตรงหน้าจนทำให้สองคนนั้นร้องออกมาอย่างเจ็บปวดพร้อมแขนที่มีสภาพไร้เรียวแรงในทันที

 

ขณะเดียวกันเธอก็ได้ยกขาตัวเองและเตะออกไปอย่างหนักหน่วงไปที่ชายอีกสองคนที่ตอบสนองไม่ทัน และเตะไปยังชายอีกสองคนก่อนหน้านี้ทำให้คนทั้งสี่ลอยขึ้นไปบนอากาศและกระเด็นห่างออกไปไกลในทันที

สิ่งที่เกิดขึ้นนี้รวดเร็วมากจนทำให้ชายกว่าสามสิบคนนี้จับจ้องไปที่ฉือชิงด้วยสายตาที่โง่งม

พวกเขาไม่คิดเลยว่าหญิงสาวที่ดูมีท่าทีอ้อนแอ้นคนหนึ่งจะแข็งแกร่งและทรงพลังได้ถึงขนาดนี้ พวกเขาคิดขึ้นมาในทันทีว่าแม้แต่จินเชาหวู่มาที่นี่ด้วยตัวเองก็ยังไม่สามารถเทียบเธอได้แม้แต่ปลายก้อย ทุกคนจึงรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมลูกพี่หยวนถึงต้องเรียกให้พวกเขากว่าสามสิบคนมาเพียงเพื่อจับหญิงสาวคนหนึ่งเพียงคนเดียวเท่านั้น

หยวนหยินหนิง ฮัวหยุนชู ฟูฮงซิ่ว และผู้ติดตามที่เห็นฉากนี้ต่างก็หนังตากระตุกไม่หยุดหย่อน

พวกเขานั้นคิดเพียงว่าฉือชิงได้เรียนเพลงหมัดวัวคลั่งมาบ้างเท่านั้นและร่างกายของเธอแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปแค่ไม่กี่เท่าตัวเท่านั้นเอง แต่จากฉากที่เห็นนี่พวกเขาบอกได้เลยว่าเธอนั้นทรงพลังพอตัวเลยทีเดียว

 

หลังจากฉือชิงจัดการผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ทั้งสี่คนไปแล้ว เธอได้นิ่งไปเพียงชั่วเสี้ยววินาทีก่อนที่จะรีบวิ่งหนีไปยังทางออก

อย่างไรก็ตาม รถที่จอดเอาไว้ตรงทางเธอกำลังวิ่งไปนั้นก็ได้มีชายกว่าโหลหนึ่งรีบลงมาจากรถ พวกมันปิดกั้นทางออกของเธอเอาไว้และได้ล้อมรอบเธอในทันที

ในตอนนี้เอง ฉือชิงได้หยิบเอาลูกอะไรบางอย่างที่มีสีเขียวเอาไว้ในมือพร้อมทั้งท่าทีที่หวาดกลัว เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูกสีเขียวนี้คืออะไร แต่ซูจิ้งได้บอกเธอเอาไว้ว่าเมื่อถึงยามคับขันให้ใช้มัน จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะหยิบมันออกมาใขสถานการณ์แบบนี้

ฉือชิงที่เห็นว่าคนพวกนี้เริ่มขยับเข้ามาประชิดเธอมากขึ้นจึงได้เขวี้ยงสิ่งนี้ไปยังคนๆหนึ่งที่เข้ามาใกล้กว่าใคร ทุกคนที่เห็นลูกๆนี้ใกล้เข้ามาก็ได้หลบออกไปอย่างง่ายดาย พวกเขาได้ก้มไปดูเจ้าลูกนี้ที่กระดอนไปมาบนพื้นเล็กน้อยและแน่นิ่งไปต่างก็หัวเราะออกมาและเยาะเย้ยว่าของแบบนี้เนี่ยนะที่จะเอามาหยุดพวกเขา

แต่ทันใดนั้นเอง เจ้าลูกสีเขียวนี้ก็ได้แตกตัวออก และทันใดนั้นก็มีอะไรบางอย่างที่สีเขียวๆพุ่งกระจายออกมาในทุกทิศทางราวกับงูเขียวตัวใหญ่โต พวกมันรัดพันผู้คนจนตกตายไปหลายคนในทีเดียว

กับคนที่ถูกพวกมันรัดพันแต่ยังไม่ตาย เมื่อเห็นฉากความตายของเพื่อนร่วมงานก็อดที่จะดิ้นรนอย่างสุดชีวิตไม่ได้

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งจนดิ้นหลุดได้หลายครั้งหลายหน แต่จนในที่สุดก็ยังหลุดออกมาจากพันธนาการได้อย่างสมบูรณ์จากสิ่งที่พบเจอออกไปได้ จนในที่สุดก็สิ้นสภาพไป

“ปล่อยพวกนั้นไป จับตัวยัยนี่ให้ได้” ชายคนหนึ่งพูดออกมาอย่างขุ่นเคือง ด้วยเสียงนี้เรียกคนอื่นให้ตื่นจากอาการตกใจ และในตอนนี้ทุกคนได้ตีวงล้อมรอบฉือชิงอีกครั้งด้วยท่าทีที่ระแวดระวังและไม่มีใครคิดว่าเธอเป็นหญิงสาวอ่อนแออีกต่อไป

เหล่าคนลักพาตัวในตอนนี้เหลืออยู่อีกยี่สิบกว่าคน และได้พุ่งเข้าหาฉือชิงพร้อมๆกัน ต่อให้มีบางคนโดนดักเอาไว้ด้วยเถาวัลย์แต่ก็ไม่มีใครสนใจคนที่ติดเถาวัลย์อีกต่อไป ทุกคนล้วนแล้วแต่มุ่งตรงไปยังฉือชิง

พวกเขาเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของตัวเองว่าแข็งแกร่งกว่าผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน

แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีผึ้งกลุ่มหนึ่งที่ตัวใหญ่ขนาดที่ว่าเห็นได้ตั้งแต่ไกล พวกมันบินลงมาอย่างพร้อมเพรียงและพุ่งเข้าหากลุ่มคนเหล่านี้อย่างรวดเร็ว

ผึ้งหนึ่งตัวมุ่งไปจัดการคนหนึ่งคน พวกมันเล็งต่อยเหล็กไนที่ลำคอและหัวของกลุ่มคนลักพาตัวอย่างรวดเร็ว ใครที่โดนพวกมันต่อยออกไปล้วนร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดจนดังลั่น

หากเป็นคนทั่วไปล่ะก็ต้องหมดสติในทันทีไปแล้ว แต่กับคนเหล่านี้ พวกมันเพียงแค่ลงไปชักดิ้นชักงออย่างเจ็บปวดเท่านั้น

 

หลังจากคนกลุ่มนี้สิ้นฤทธิ์ลงไป ฉือชิงที่คิดว่าเรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว ทันใดนั้นก็ได้มีชายอีกกลุ่มหนึ่งตรงเข้ามา พวกมันได้นำเสื้อคลุมของตัวเองออกมาและป่ายปัดไปทั่วกลางอากาศราวกับกำลังร่ายรำ แต่จุดประสงค์จริงๆก็คือป้องกันผึ้งเหล่านั้นไม่ให้ต่อยพวกเขา

ในระหว่างนั้นเองก็ได้มีพวกลักพาตัวหกถึงเจ็ดคนตีฝ่าฝูงผึ้งเข้ามาได้ ในมือของพวกมันนั้นทุกคนถือกระบองไฟฟ้าเอาไว้ในมือและเล็งไปที่ฉือชิงกันทุกคน

ชายกว่าสามสิบคนเข้ามารุมผู้หญิงคนเดียวและใช้กระทั่งกระบองไฟฟ้าแบบนี้ช่างเป็นการกระทำที่เกินกว่าเรียกว่ามนุษยธรรมอีกต่อไป แต่ถึงจะพูดแบบนั้นไปตอนนี้คนเหล่านี้ก็คงจะไม่สำนึกแต่อย่างใด

ในตอนนั้นเอง ดอกไม้ที่อยู่บนหัวของฉือชิงก็เริ่มเคลื่อนไหวในที่สุด ดอกไม้ดอกนี้ก็คือฮัวเหยานั่นเอง เธอได้ปล่อยหอกเถาวัลย์ออกมา ด้วยความแข็งที่ราวกับแท่งเหล็กกล้านี้กับผู้คนบนโลกนั้นไม่มีใครต้านทานได้เลย

“เอื้อออออออออออ…..”

เหล่าผู้คนที่รุมล้อมเข้ามาในตอนนี้ต่างก็ถูกเถาวัลย์ทิ่มแทงไม่ก็โดนจับกุมเอาไว้อย่างไปไหนไม่รอด เรียกได้ว่าร่างกายของพวกมันในตอนนี้ราวกับจะขาดสะบั้นในทันทีที่เข้าหาฉือชิง