Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ 822-829

 ตอนที่ 822 จุดสูงสุดของระดับหนึ่ง

ระดับเจตจำนงแห่งมรรคคือระดับที่สองของการแจ้งมรรค เป็นระดับที่สูงกว่าระดับท่วงทำนองแห่งมรรค

เมื่อมาถึงระดับนี้ ผู้ฝึกปราณสามารถใช้พลังเจตจำนงแห่งมรรคหลอมรวมในมรรควิถีของตน อย่างเช่นในการต่อสู้หรือการฝึกปราณ

โดยทั่วไปแล้วแม้เป็นมหายุทธ์ที่เข้าถึงระดับกระบวนแปรจุติ ก็มีเพียงส่วนน้อยที่สามารถหยั่งถึงและขัดเกลาพลังเจตจำนงแห่งมรรคจากฟ้าดินได้

แต่หลินสวินกลับสามารถมองทะลุเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำด้วยรากฐานพลังเพียงระดับหยั่งสัจจะ นี่ดูพิเศษมากอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่เหมือนใครในโลก นับได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดคนหนึ่ง

อาทิตย์ตกสาดแสงราวกับเปลวเพลิงที่ลุกไหม้

เงาร่างของหลินสวินปรากฏอยู่ตรงหน้าทะเลสาบสีมรกตอันเงียบสงบ

พื้นผิวของทะเลสาบใสราวกับกระจกที่เงาวาว สะท้อนภาพทิวทัศน์อย่างหมดจด พื้นที่บริเวณโดยรอบล้วนถูกฉายบนพื้นผิวของทะเลสาบอย่างละเอียดไม่มีขาดตก

และสภาวะจิตของหลินสวินก็สงบเงียบราวกับน้ำ นิ่งสงบและราบเรียบ สัมผัสและสำรวจความงามแห่งฟ้าดินที่ไม่เคยรับรู้มาก่อนอย่างเป็นธรรมชาติ

ฟ้าดินมีความงดงามยิ่งใหญ่ แต่ไม่เคยใช้วาจาโอ้อวด ฤดูกาลทั้งสี่มีการหมุนเวียนสม่ำเสมอ แต่ไม่เคยอวดอ้าง สรรพสิ่งมีหลักการเติบโตที่แน่นอน แต่ไม่เคยสาธยาย มีเพียงการสงบใจสัมผัส จึงจะเข้าใจความหมายของมัน

นี่คือความวิเศษอย่างหนึ่งที่ปรากฏขึ้นในจิตใจ หลังจากหยั่งถึงเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำ ‘ใจสงบนิ่งดั่งน้ำ สามารถสะท้อนภาพสรรพสิ่ง’

หลินสวินยืนอยู่ริมทะเลสาบ ออกหมัดสำแดงความมหัศจรรย์ของเคล็ดวิชาเก้าหมัดสะเทือนสวรรค์อย่างเงียบๆ

เขาไม่ได้ใช้พลังปราณ แต่ในหมัดของเขากลับแฝงไว้ด้วยนัยแห่งธาตุน้ำ ราวกับน้ำไหลเมฆเคลื่อน เรียบง่ายไม่มีตัวตน ไม่เจือปนกลิ่นอายโลกีย์แม้แต่น้อย ยอดเยี่ยมสุดจะพรรณนา

ฮวา~~

ในทะเลสาบที่อยู่ห่างออกไป ผิวน้ำอันราบเรียบกระเพื่อมระลอกหนึ่ง ราวกับเกิดจากแรงหมัดอันไร้รูป

ครู่หนึ่งหลังจากนั้น ระลอกคลื่นบนทะเลสาบแปรเปลี่ยนเป็นคลื่นยักษ์โหมซัดสาด คำรามราวกับฟ้าร้อง ยกตัวปั่นป่วนเป็นเสาน้ำสูงร้อยจั้ง ราวกับมังกรน้ำมากมายถูกพลังหมัดดึงดูด คำรามอย่างเดือดพล่านอยู่ในอากาศ

จนกระทั่งตอนหลัง ฟ้าดินถูกเขาเติมเต็ม แสงน้ำอันเป็นประกายพุ่งทะยาน มีสภาพบรรยากาศที่ทรงพลานุภาพและทอดยาวติดต่อกันอย่างไร้ขีดจำกัดอย่างหนึ่ง

แม้แต่ฟ้าดินยังเริ่มสั่นสะเทือน หมู่เขารอบๆ สั่นไหว ต้นไม้เก่าแก่ที่เจริญงอกเงาเกิดเสียงดังแซ่กๆ

สัตว์อสูรบางส่วนที่อาศัยอยู่ในผืนป่าต่างหวาดหวั่น ล้วนกำลังหนีเอาตัวรอด

ตูม!

ตามการสำแดงวิชาหมัดที่ลึกล้ำขึ้นเรื่อยๆ ของหลินสวิน จังหวะการสั่นสะเทือนของฟ้าดินยิ่งรุนแรงขึ้น ภูเขาทะเลสาบล้วนถูกแสงน้ำอันน่าสะพรึงท่วมท้นทั้งหมด

แม้อยู่ห่างออกไปร้อยลี้ยังสามารถได้ยินเสียงอึกทึกของแรงหมัดและคลื่นที่ซัดสาด ราวกับสายฟ้าบนเก้าชั้นฟ้ากำลังสั่นสะเทือน

น่าทึ่งเกินไปแล้ว ไม่ใช้พลังวิญญาณ เพียงหลอมรวมเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำให้เข้ากับแรงหมัด กลับแสดงอานุภาพอันน่าสะพรึงที่ฟ้าดินสะเทือนไหว สรรพสิ่งหวาดหวั่น!

หลินสวินในตอนนี้เงาร่างถูกล้อมรอบไปด้วยแสงน้ำมากมาย มีความรู้สึกไม่สมจริงเหมือนเป็นภาพมายา บริสุทธิ์อยู่เหนือโลกีย์

ครืน!

จู่ๆ เขาก็เก็บหมัด เท้าเหยียบย่างออกไป ชือน้ำแข็งตัวหนึ่งทะยานขึ้นฟ้า ยาวราวพันจั้ง ลำตัวประหนึ่งภูเขาที่คดเคี้ยว สีขาวเป็นประกาย แหงนหน้าครวญ ราวกับชือน้ำแข็งบรรพกาลที่แท้จริงปรากฏตัวอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ขยับเคลื่อนอย่างน่าเกรงขามอยู่ท่ามกลางฟ้าดิน!

ก้าวย่างชือน้ำแข็ง

โครม!

ชือน้ำแข็งสะบัดหาง เทือกเขาลูกหนึ่งบริเวณนั้นพลันถล่มเสียงดังสนั่น

ในเวลาเดียวกัน จู่ๆ หลินสวินก็เงยหน้าขึ้น ตาทั้งคู่สาดแสงราวกับสายฟ้าสองสาย สองมือของเขาราวกับภาพมายา กดกลางอากาศเบาๆ คราหนึ่ง

ภาพชวนตะลึงปรากฏขึ้นแล้ว ยอดเขาที่เดิมถล่มทลาย กลับหยุดอย่างกะทันหัน ราวกับถูกกักขังอยู่ตรงนั้น

ฝุ่นควัน เศษหินที่กระเด็นล้วนหยุดชะงักทั้งอย่างนั้นไม่ขยับ ปรากฏเป็นสภาวะหยุดนิ่งอย่างหนึ่ง

ผนึกป้าเซี่ย!

ทุกอย่างยังไม่จบ หลังจากนั้นหลินสวินสำแดงความมหัศจรรย์แห่งมังกรเคราะห์เก้ากระบวนแปรอย่างประทับปี้อั้น ไอซวนหนี ปะทะฟู่ซี่ โทสะหยาจื้อ เสียงคำรามผูเหลาออกมาทั้งหมด

เพียงแต่ต่างจากที่ผ่านมา มังกรเคราะห์เก้ากระบวนแปรที่หลอมรวมกับเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำ อานุภาพเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมากกว่าเท่าตัว!

จวบจนรัตติกาลมาเยือน หลินสวินยังคงสำแดงพลังยุทธ์ ใช้เจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำเป็นตัวนำ สร้างพลังต่อสู้ของตนขึ้นใหม่

ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร

ตูม!

หลินสวินพลันเก็บมือ พลังอันน่าหวั่นหวาดที่สั่นสะเทือนอยู่กลางฟ้าดินราวกับเสียการควบคุมกะทันหัน กระจายหายไปโดยพลัน

และในเวลาเดียวกันนั้น ทั้งตัวหลินสวินแผ่พลานุภาพอันน่าพรั่นพรึงไปทั่วทุกทิศ เพียงพริบตาเดียว ในรัศมีร้อยลี้รรพสัตว์หมอบคลานกับพื้น ตัวสั่นระริก ตกใจจนทรุดตัวอยู่ตรงนั้น

นี่เป็นกลิ่นอายของมกุฎราชันอันสะท้านขวัญ เป็นอานุภาพหลังจากระดับหยั่งสัจจะเข้าถึงขั้นสมบูรณ์ ราวกับผู้นำแห่งราชัน ส่งผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตทุกชนิด ทำให้พวกมันหวาดหวั่น ในใจเกิดความรู้สึกยอมจำนนที่ไม่อาจต้านทาน

‘นี่ต่างหากที่เป็นขั้นสมบูรณ์อย่างแท้จริง ในที่สุดข้าก็ทำได้แล้ว…’

ดวงตาของหลินสวินสาดฉายแสงเจิดจ้าฉีกทำลายความมืด เปล่งประกายท่วงทำนองปราณอันเป็นเอกลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบและว่างเปล่าไปทั่วทั้งร่าง

เขาสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงพลังที่เพิ่มพูนในร่าง แข็งแกร่งขึ้นกว่าในอดีตยกใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นพลังจิตวิญญาณหรือพลังปราณล้วนเรียกได้ว่าพุ่งพรวดขึ้น!

ไม่นานปรากฏการณ์ประหลาดทั้งหมดก็กลับคืนสู่ความสงบ ทะเลสาบราบเรียบ เต็มไปด้วยแสงดาวสีเงิน แสงคลื่นเป็นประกายระยิบระยับ หมู่เขาในระยะไกลเงียบสงบ ถูกปกคลุมอยู่ท่ามกลางราตรี

มีเสียงร้องของแมลงดังขึ้นเป็นบางคราว ดูเงียบสงัดเป็นพิเศษ

หลินสวินมีความรู้สึกหนึ่ง ราวกับเพียงยกมือขึ้นก็สามารถเด็ดดวงดาวบนฟากฟ้าลงมาได้ เพียงย่างเท้าก็สามารถข้ามผ่านภูผาธาราไม่มีที่สิ้นสุด

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความรู้สึกหลังจากศักยภาพพัฒนาขึ้นเท่านั้น แต่หลินสวินแข็งแกร่งถึงขีดสุดอย่างแท้จริง หากบอกว่าเมื่อก่อนเขาเป็นราชันในระดับหยั่งสัจจะ สามารถปราบปรามศัตรูทุกคนได้

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ แม้เป็นราชันในระดับหยั่งสัจจะเช่นกันมาเยือน เขาก็มั่นใจว่าสามารถสยบคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย!

‘ต่อจากนี้ก็สามารถเริ่มเตรียมบรรลุสู่ระดับกระบวนแปรจุติได้แล้ว!’

ใบหน้าของหลินสวินเผยรอยยิ้ม รู้สึกดีใจอย่างควบคุมไม่อยู่

เขาค้างอยู่ในระดับหยั่งสัจจะตั้งแต่ตอนที่อยู่ในจักรวรรดิจื่อเย่าแล้ว จนถึงตอนนี้ในที่สุดก็เข้าถึงจุดสูงสุดของขั้นสมบูรณ์ นี่เหมือนกับการปีนขึ้นสู่ยอดเขาอันตรายลูกหนึ่งสำเร็จ มีความดีใจที่ประสบความสำเร็จและสามารถพิชิตมันได้

“อยู่นั่น!”

เสียงเยียบเย็นดังจากระยะไกล ทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบกะทันหัน เพิ่มความอันตรายให้กับพื้นที่ใต้รัตติกาลแห่งนี้

“ลงมือ!”

ต่อจากเสียงตะโกน รัตติกาลถูกแสงอันเจิดจรัสส่องสว่าง พลันเห็นเงาร่างสี่ห้าร่างเปล่งประกายไปทั้งตัว ราวกับสุริยันที่เร่าร้อนพุ่งมาทางนี้

พวกเขาแต่ละคนกลิ่นอายน่าหวาดหวั่น เห็นได้ชัดว่าล้วนอยู่ในระดับกึ่งราชัน ทันทีที่โจมตีภูผาธาราแถบนี้ก็ต้านทานอานุภาพกดดันระดับนี้ไม่อยู่ ถล่มทลายเสียงดังสนั่น อากาศปั่นป่วน ทุกอย่างตกอยู่ท่ามกลางความสั่นสะเทือน

ในที่สุดอันตรายที่แท้จริงก็มาเยือนแล้ว!

หลินสวินหรี่ตาเล็กน้อย ราชันกึ่งระดับเริ่มเกาะกลุ่มเคลื่อนไหว นี่ไม่ใช่ลางดีอะไร เป็นการยืนยันว่าเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬเริ่มเอาจริงขึ้นมาแล้ว

ชิ้ง!

หลินสวินเรียกดาบหักออกมา เงาร่างพุ่งไปข้างหน้า เปิดฉากการต่อสู้ดุเดือด

เขาไม่มีความคิดที่จะหนี ตอนนี้พลังปราณของเขาพัฒนาขึ้นอย่างมาก ทั้งยังสามารถหยั่งถึงเจตจำนงแห่งมรรค กำลังกังวลว่าจะไม่มีคู่ต่อสู้ให้เคี่ยวกรำฝึกฝนอยู่พอดี

อีกอย่าง หลินสวินเองก็อยากลองดูว่าดาบหักที่ควบคุมโดยมรดกอักษร ‘ปฐม’ แห่งค่ายกลลายมรรค หลังจากหลอมรวมเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำเข้าไปแล้ว อานุภาพจะน่ากลัวแค่ไหน!

……

ในหุบเขาลึกที่เต็มไปด้วยหินรูปทรงประหลาดแห่งหนึ่ง โก่วซวีสิงเอามือไพล่หลัง ยืนอยู่ภายใต้รัตติกาลด้วยสีหน้าเยียบเย็น

ข้างๆ เขายังมีผู้อาวุโสสองคนนั่งขัดสมาธิอยู่ ต่างสวมเสื้อคลุมสีดำ ท่าทางแก่ชราไม่กระฉับกระเฉง แต่เพียงนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างง่ายๆ ก็มีกลิ่นอายกดดันอันสะท้านขวัญที่ชวนหายใจไม่ออก

พวกเขามีนามว่าโก่วหยางป๋อและโก่วหยางทง ล้วนเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชัน ชื่อเสียงเลื่องลือมานานปี ศักยภาพแข็งแกร่งกว่าโก่วขุ่ยที่ตายในมือหลินสวิน

สัตว์ประหลาดเฒ่าระดับนี้ โดยทั่วไปน้อยมากที่จะปรากฏบนโลกอีก หากไม่ปิดด่านหยั่งรู้ความลับแห่งอมตะ ก็เตรียมความพร้อมเพื่อข้ามอมตะเคราะห์ เรื่องธรรมดาทั่วไปไม่สามารถเชิญพวกเขามาออกหน้าได้

เพียงแต่ตอนนี้พวกเขากลับต้องมา!

เหตุผลง่ายมาก ในฐานะที่เป็นราชันคนหนึ่งของเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬ โก่วขุ่ยกลับตายอนาถอยู่ข้างนอกโดยไม่มีแม้แต่ศพให้เห็น ทำให้เผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬทั้งเผ่าสั่นสะเทือน ไม่สามารถกล้ำกลืนความเคียดแค้นนี้ได้

นอกจากนี้ในช่วงที่ผ่านมา หลายที่ในแดนฐิติประจิมแพร่ข่าวกันกระฉ่อนว่าหลินสวินนั่นสยบยอดฝีมือเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬอย่างต่อเนื่องเพียงลำพัง ทำให้เกิดคลื่นโกลาหลฮือฮาอย่างที่สุด และทำให้ชื่อเสียงของหลินสวินโด่งดังขึ้นมา เกียรติศักดิ์เพิ่มพูนขึ้นอย่างมาก

แต่สำหรับเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬของพวกเขาแล้ว นี่กลับเป็นความอัปยศอดสูใหญ่หลวงอย่างไม่ต้องสงสัย!

หากไม่ฆ่าหลินสวิน ก็หมายความว่าเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขา แม้แต่เด็กหนุ่มระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่งยังสู้ไม่ได้มิใช่หรือ นี่จะให้พวกเขามีที่ยืนในแดนฐิติประจิมได้อย่างไร

“สังหารสุนัขมายาทมิฬทั่วหล้างั้นหรือ เด็กนี่… หลงระเริงจนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแล้วจริงๆ ครั้งนี้จะต้องป่นกระดูกเขาเป็นผงให้ได้!”

โก่วหยางป๋อพูดอย่างเย็นชา ร่างกายของเขาผอมซูบ ดวงตาเรียวยาว กลิ่นอายเย็นเยียบและเหี้ยมโหด

“ผ่านไปหลายวันขนาดนี้ กลับยังไม่ได้ยินข่าวว่าเขาถูกฆ่าเสียที ซวีสิง การคาดการณ์ของเจ้าผิดพลาดหรือเปล่า”

อีกด้านโก่วหยางทงขมวดคิ้วพูด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอย ดวงตาขุ่นมัว ดูแก่ชราอย่างมาก แต่ถ้าพูดถึงอานุภาพกลับไม่ด้อยไปกว่าโก่วหยางป๋อ

“ไม่มีทาง”

โก่วซวีสิงตอบอย่างเด็ดเดี่ยว “คราวก่อนที่เขาหนีไปได้ ล้วนเป็นเพราะในมือเขามียานสำเภาที่น่าจะเป็นสมบัติอริยะ อีกทั้งที่ใต้เท้าโก่วขุ่ยประสบเคราะห์ก็เพราะบาดเจ็บสาหัสจากราชันอสูรเนตรทองนอเดียว หาใช่ฝีมือเด็กนี่”

“ใช่ ราชันกึ่งระดับทั้งสองอย่างโก่วซานและโก่วไห่ก็ล้วนถูกอสูรเนตรทองนอเดียวฆ่า หากลงมือจริงๆ เด็กนั่นไม่ใช่คู่มือของเราแน่!”

พูดถึงตรงนี้ความอัดอั้นและชิงชังอันยากจะอธิบายก็พลุ่งพล่านขึ้นในใจโก่วซวีสิง คราวก่อนแพ้อย่างน่าอนาถเกินไปแล้ว!

ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเด็กนั่น หากสู้กันซึ่งๆ หน้า แม้เจ้าหมอนั่นมีร้อยชีวิตก็คงไม่พอฆ่า

“แต่เหตุใดผ่านไปหลายวันขนาดนี้แล้ว จนตอนนี้ไม่เพียงไม่สามารถจับกุมเจ้านั่นได้ กลับเป็นฝั่งเราที่สูญเสียคนในเผ่ามากมายขนาดนั้น”

โก่วหยางทงสีหน้าเย็นชา “ซวีสิง ความผิดพลาดที่เจ้าก่อไว้ครั้งที่แล้วรุนแรงเกินไป หากไม่ใช่เพราะท่านปู่ของเจ้ามาร้องขอว่าให้โอกาสเจ้าทำความดีหักล้างความผิด เผ่าคงปลดตำแหน่งนายน้อยของเจ้าไปตั้งนานแล้ว และลงโทษขั้นรุนแรง”

เขาหยุดไปครู่ค่อยพูดต่อว่า “หากเจ้าไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ ความรุนแรงของผลลัพธ์ไม่ต้องให้ข้าพูดเจ้าก็คงรู้”

โก่วซวีสิงหนักอึ้งในใจขึ้นมา เอ่ยอย่างหน้าเขียวชิงชัง “ข้ารู้ เมื่อครู่นี้ข้าส่งราชันกึ่งระดับห้าคนเคลื่อนกำลังพร้อมกันแล้ว ในคืนนี้จะต้องเด็ดหัวเด็กนั่นมาได้แน่!”

โก่วหยางทงพูดเรียบๆ “หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น หากเจ้าทำไม่ได้ ก็มีแต่ต้องให้พวกเราลงมือ เพียงแต่ถึงตอนนั้น กลัวว่าเจ้าคงไม่สามารถทำความดีลบล้างความผิดแล้ว…”

โก่วซวีสิงหัวใจหดเกร็ง สีหน้ายิ่งโกรธจนเขียวขึ้นไปอีก

ครั้งนี้ในเผ่าส่งราชันสองคนอย่างโก่วหยางป๋อและโก่วหยางทงมา ดูไปแล้วเหมือนจะมาช่วยเขาสังหารหลินสวินด้วยกัน แต่ความจริงกลับไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!

ตอนที่ 823 แข็งแกร่งเกินต้านทาน

เผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬแข็งแกร่งยิ่งนัก อำนาจกระจายไปทั่วทั้งดินแดนรกร้างโบราณ มีชาวเผ่าหลายหมื่น น่าตื่นตระหนกถึงที่สุด

และลูกหลานสายตรงระดับนายน้อยที่มีฉายา ‘บั่นพันเศียร’ อย่างโก่วซวีสิงก็ย่อมมีไม่น้อย

ผู้อื่นอาจไม่เข้าใจ แต่โก่วซวีสิงกลับรู้ดีว่าการแข่งขันภายในเผ่านั้นโหดเหี้ยมและนองเลือดปานใด

คิดจะเฉิดฉายออกมาในหมู่คนรุ่นเยาว์ ต้องมีศักยภาพเท่านั้น!

ที่โกวซวีสิงมีสถานะในเผ่าเช่นทุกวันนี้ได้ ก็ล้วนมาจากการเหยียบย่ำซากศพมากมาย เคี่ยวกรำฝ่าฝนเลือดคาวโลหิตถึงแลกมาได้

ดูเหมือนสะดุดตา แต่เขารู้ดีว่าทันทีที่ตนสูญเสียอำนาจ ภายในเผ่าต้องมีคนมากมายเหยียบตนให้จมดิน จนไม่มีโอกาสลุกขึ้นมาได้อีก!

ดังเช่นสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันสองคนที่ติดตามข้างกายเขาอย่างโก่วหยางป๋อกับโก่วหยางทง ดูเหมือนมาช่วยเขาสังหารหลินสวิน

แต่แท้จริงแล้ว เจ้าสองคนนี้แทบอยากให้โก่วซวีสิงล้มเหลวหมดท่าเสียตอนนี้เลย

เหตุผลก็ง่ายดาย โก่วหยางป๋อกับโก่วหยางทงเป็นผู้สนับสนุนนายน้อยระดับบั่นพันเศียรอีกคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคู่ต่อสู้กับขุมอำนาจของโก่วซวีสิง!

ดังนั้นจนถึงตอนนี้ ต่อให้จะเสียหายรุนแรง ต่อให้โก่วซวีสิงส่งกำลังคนของตนไปตามฆ่าหลินสวิน ก็ไม่หมายให้โก่วหยางป๋อกับโก่วหยางทงลงมือ!

เพราะเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาโก่วซวีสิงก็ไม่อาจนำความดีความชอบมาทดแทนความผิด ได้โอกาสพลิกแพ้เป็นชนะ!

‘ครั้งนี้ต้องชนะ!’

โก่วซวีสิงลอบกำหมัดแน่น

เขาเคยวิเคราะห์อย่างเยือกเย็นถึงสาเหตุที่ครั้งก่อนล้มเหลว ในที่สุดก็ได้ข้อสรุปอย่างหนึ่งว่าขอเพียงไม่ ‘หลงกลกับดัก’ เหมือนคราวก่อนอีก เคลื่อนกำลังราชันกึ่งระดับห้าคนร่วมกันสังหาร หลินสวินนั่นจะต้องตายอนาถแน่!

ถึงขั้นที่โก่วซวีสิงยังสงสัยว่า ต่อให้เป็นผู้กล้าที่ได้รับการขนานนามว่าชั้นยอดไร้เทียมทานทั่วทั้งดินแดนรกร้างโบราณ เมื่อเผชิญหน้ากับการล้อมโจมตีเช่นนี้ เกรงว่าจะต้องประสบเคราะห์แล้ว

อย่างไรเสียนั่นก็เป็นราชันกึ่งระดับกลุ่มหนึ่ง!

ต่อให้ไม่ใช่ราชันที่แท้จริง พลานุภาพระดับนั้นก็ไม่ใช่กลุ่มคนที่ผู้กล้าแห่งยุคคนไหนจะรับมือได้

‘คืนนี้ข้าจะรอฟังข่าวดีอย่างสงบ จะพลิกสถานการณ์เหมือนพลิกฟ้าดิน ทำให้พวกระยำที่คอยซ้ำเติมเหล่านั้นหาข้ออ้างโจมตีข้าไม่ได้อีก!’

โก่วซวีสิงพึมพำในใจ สายตาชำเลืองมองไปยังพวกโก่วหยางทงที่อยู่ข้างๆ สีหน้าผสมปนเปไม่แน่นอน

…..

ในป่าเขา

การต่อสู้ปะทุขึ้นอย่างดุเดือด รัศมีเทพม้วนตลบทำลายยอดเขา หินผาแตกทลาย เกิดเสียงโครมครามสนั่น

ตูม!

คมดาบที่เจิดจ้าราวหิมะโฉบมาจากบนภูเขาหินลูกหนึ่ง ฟันภูเขาสูงพันจั้งขาดสะบั้นราวตัดเต้าหู้ สภาพการน่าพรั่นพรึง สามารถตัดภูผาสะบั้นสมุทรดุจเซียนดาบบรรพกาลที่เล่าลือในตำนาน!

เงาร่างหลินสวินไหววูบเคลื่อนตัวไปในอากาศ ชือน้ำแข็งตัวหนึ่งชูคอส่งเสียงร้อง เกี่ยวกระหวัดร่าง สำแดงพลานุภาพน่าหวาดหวั่น

เพียงแต่แม้เป็นเช่นนี้ กลับยังคงไม่มีทางพลิกสถานการณ์ที่ถูกปิดล้อมได้

ราชันกึ่งระดับห้าคน แต่ละคนใช้พลังทั้งหมดที่มี พลานุภาพอัศจรรย์มหาศาล ใช้ทั้งวิชาลับและสมบัติวิญญาณปิดล้อมพื้นที่นี้จนน้ำยังไหลออกไปไม่ได้

โครม!

พวกเขาต่อสู้ดุเดือดขึ้นไปถึงชั้นฟ้าหลายครั้ง เสียงหวีดหวิวดังขึ้นหลายครั้งกลางป่าเขากว้างใหญ่ไพศาล ภูเขาลูกแล้วลูกเล่าไหวเอน ผืนปฐพีแตกระแหงออกเป็นโกรกธารน่าหวาดหวั่นและแผ่ขยายออกไป

สิ่งมีชีวิตบางตัวหลบหนีไม่ทันก็ถูกสลายกลายเป็นจุณคาที่

สภาพเช่นนี้น่าตื่นตระหนกยิ่งนัก! หากเกิดขึ้นในเมืองต้องเป็นมหาภัยพิบัติที่หลั่งเลือดไร้ที่สิ้นสุดครั้งหนึ่งแน่

“ไอ้สวะตัวจ้อย ยังไม่ยอมมอบชีวิตให้หรือ”

ชายชราผู้หนึ่งพุ่งประจัญบานท่ามกลางเสียงตะคอกเย็นเยียบ

ในมือเขาใช้ม้วนภาพที่ส่องแสงเจิดจ้าภาพหนึ่ง ในภาพนั้นฉายปรากฏการณ์ในท้องฟ้าโคจรไปมา อักษรลับพลุ่งพล่านราวพายุฝน เต็มไปด้วยพลังพิฆาตน่าพรั่นพรึง

นี่เป็นสมบัติโบราณที่พิเศษอัศจรรย์ชิ้นหนึ่ง ทันทีที่กางออกก็ราวกับปิดฟ้าคลุมดิน ปกคลุมสรรพสิ่งไว้ภายในนั้น หลอมทำลายจนสิ้นซาก

อีกด้านหนึ่งชายวัยกลางคนน่าเกรงขามผู้หนึ่งก็สะบัดข้อมือซัดทวนยาวสีเลือดเล่มหนึ่งออกมา เงาทวนหนักแน่นโจมตีผ่านห้วงอากาศ ปลดปล่อยพลังทะลุทะลวงน่าครั่นคร้ามไร้เทียมทานออกมา

นอกจากนี้ยังมีค้อนทองที่ปลดปล่อยสายฟ้าออกมา ประหนึ่งอสนีบาตเก้าชั้นฟ้าฟาดลงมาบนโลกา ไอสังหารวินาศทำลายล้าง

ส่วนรอบนอก กลับมีชายในชุดนักพรตผู้หนึ่งยืนอยู่ สีหน้าเขาเรียบเฉย โคมทองดวงหนึ่งลอยอยู่เหนือฝ่ามือ

โคมทองนี้โบราณและลี้ลับ ไส้โคมไหววูบ ดวงไฟเล็กละเอียดนับหมื่นพันพลิ้วไหวออกมา แปรสภาพเป็นมังกรเพลิงตัวยาวสีทองหนึ่งตัวบดบังพื้นที่แถบนี้

เมื่อมองลงมาจากเวิ้งฟ้า ที่นี่เจิดจรัสสะดุดตาราวโคมไฟสี่ทองนับหมื่นนับพันโชติช่วง แต่สภาพการกลับน่ากริ่งเกรงถึงที่สุด

ชายในชุดนักพรตที่ถือโคมทองเป็นกองหนุน ยับยั้งไม่ให้หลินสวินหนีไป

เมื่อเผชิญหน้ากับการล้อมสังหาร หลินสวินก็กดดันทบทวี สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ตัวเขาก่อนหน้านี้แม้เคยปลิดชีพราชันกึ่งระดับ แต่ล้วนอาศัยพลังของคันธนูวิญญาณไร้แก่นสารกับศรแห่งนภาคราม

อย่างเช่นการสังหารกลุ่มราชันกึ่งระดับเผ่าพ่อมดเถื่อนที่สมรภูมิกระหายเลือด หรือการฆ่าซุนเหิงผู้ก่อตั้งอาวุโสสำนักมุกวิญญาณเมื่อไม่นานมานี้

ยังไม่เคยประจันหน้ากับราชันกึ่งระดับอย่างแท้จริงเลย

แต่ตอนนี้เมื่อหยั่งถึงเจตจำนงแห่งมรรคแล้ว ทำให้พลังปราณในกายทะลวงขั้นสมบูรณ์สูงสุดในระดับหยั่งสัจจะ หลินสวินถึงได้เริ่มประลองกับราชันกึ่งระดับอย่างแท้จริง

อีกทั้งยังเป็นตัวคนเดียวเผชิญหน้ากับการปิดล้อมของราชันกึ่งระดับห้าคนด้วย!

แรงกดดันมากมายอย่างแท้จริง ห้ำหั่นถึงตอนนี้ หลินสวินตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกกดดันมาโดยตลอด อย่าว่าแต่สังหารศัตรูเลย ขนาดจะฝ่าวงล้อมไปยังลำบาก

หากไม่ใช่ว่า หลังก้าวย่างชือน้ำแข็งหลอมรวมกับพลังเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำแล้วอานุภาพแปรเปลี่ยนไปอีกขั้นหนึ่ง เป็นไปได้มากที่หลินสวินจะได้รับบาดเจ็บสาหัสไปนานแล้ว!

แต่ไม่ว่าอย่างไรหลินสวินก็ต้านทานความกดดันเช่นนี้ได้อยู่ดี!

อีกทั้งในการต่อสู้ดุเดือดนี้ หลินสวินกำลังขัดเกาตัวเอง ใช้มรดกอักษร ‘ปฐม’ แห่งค่ายกลลายมรรคหลอมรวมกับพลังเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำ แล้วนำสิ่งนี้มาสำแดงวิชาจิตขับเคลื่อนใหม่ทั้งหมด ส่งผลให้ดาบหักเริ่มแสดงพลานุภาพที่แท้จริงแห่ง ‘ศาสตราจิต’!

ศาสตราจิต!

สมบัติลับที่หายากอย่างที่สุด แม้แต่ราชันที่แท้จริงยังมีน้อยนักที่ได้ครอบครอง ในสมัยบรรพกาล มีข่าวลือเหลือเชื่อมากมายเกี่ยวกับศาสตราจิต

ยามอัครบุคคลบรรพกาลบางคนใช้ศาสตราจิต สามารถสะบั้นฟ้าดิน ทำลายเวิ้งนภา ปั่นป่วนหยินหยาง น่าประหวั่นพรั่นพรึงหาใดเทียบ!

แม้ว่าดาบหักจะเสียหาย แต่อย่างไรก็เป็นศาสตราจิตจริงแท้ชิ้นหนึ่ง แต่ก่อนถูกจำกัดด้วยเรื่องพลังปราณ หลินสวินจึงไม่เคยสำแดงอานุภาพของดาบหักได้อย่างสมบูรณ์เลย!

แต่ตอนนี้ทั้งหมดนี้เปลี่ยนไปแล้ว คุณประโยชน์ที่เกิดขึ้นจากการหยั่งถึงเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำเกินกว่าจินตนาการ ทำให้การควบคุมดาบหักของเขาเริ่มต่างออกไปแล้ว…

โครม!

ชายวัยกลางคนน่าเกรงขามถือทวนยาวสีเลือดไว้ในมือ บดขยี้ห้วงอากาศ โจมตีทะลวงฟ้า ท่าทางสะท้านโลกา

เสียงปึงหนึ่งดังขึ้น ดาบหักหมุนคว้าง แสงบริสุทธิ์เปล่งปลั่งราวมายาไหลเอ่อ แม้ถูกสะเทือนให้ถอยไป แต่กลับสลายกระบวนท่าพิฆาตนี้ได้

นี่ทำให้ชายกลางคนนิ่วหน้า ออกจะทำใจเชื่อได้ยาก

พวกเขาราชันกึ่งระดับห้าคนร่วมกันลงมือ กลับยังปลิดชีพเด็กหนุ่มระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่งไม่ได้ในเวลาสั้นๆ นี่ย่อมดูเหลือเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย

หากเรื่องนี้กระจายออกไป เกรงว่าคงไม่มีใครเชื่อ!

ไม่เพียงแต่เขา ราชันกึ่งระดับคนอื่นก็ไม่อาจสงบใจได้เช่นกัน สายตาที่มองมายังหลินสวินแตกต่างไปจากเดิม

นี่เป็นสัตว์ประหลาดแบบไหนกัน

อายุน้อยปานนี้ พลังปราณก็แค่ระดับหยั่งสัจจะเท่านั้น แต่ภายใต้การปิดล้อมของราชันกึ่งระดับห้าคนกลับสามารถยืนหยัดมาถึงตอนนี้ได้ ไม่ต่างอะไรกับการเย้ยฟ้า!

ทอดสายตามองคนรุ่นเยาว์ทั่วจตุแดนวิภูแห่งดินแดนรกร้างโบราณ แม้แต่บุคคลที่ถูกขนานนามว่าเป็นผู้กล้าแห่งยุค ถ้าไม่ได้ใช้สมบัติลับเย้ยฟ้า เกรงว่ายังยากที่จะทำได้ถึงขั้นนี้

แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มเช่นนี้คนหนึ่งกลับทำได้!

นี่น่าตื่นตะลึงอย่างไม่ต้องสงสัย ทันทีที่เผยแพร่ออกไป ต้องก่อให้เกิดเสียงฮือฮาและความอึกทึกครึกโครมนับไม่ถ้วนแน่

“ฆ่า!”

ชายชราที่ในมือถือม้วนภาพปรากฏการณ์บนท้องฟ้าตะคอกเสียงดังว่า “ครั้งนี้จะให้เด็กนี่รอดไปไม่ได้เด็ดขาด หาไม่แล้ว ไม่เพียงแต่นายน้อยจะติดร่างแหไปด้วย กระทั่งภายหลังยังอาจทำให้เผ่าเราเผชิญหน้ากับภัยคุกคามจากมหาศัตรูที่ไม่ธรรมดาคนหนึ่งด้วย!”

ตูม!

พลานุภาพของชายชรายิ่งน่ากลัว ม้วนภาพฉายภาพฟ้าดิน สุริยันจันทราและหมู่ดาราโคจร เกิดเป็นพลังทำลายล้างน่าหวาดหวั่น

ในขณะเดียวกัน ราชันกึ่งระดับอีกสี่คนล้วนหวาดหวั่นใจ รับรู้ได้ถึงความรุนแรงของปัญหา

อิงจากรากฐานและศักยภาพน่าพรั่นพรึงที่เจ้าเด็กนี่แสดงออกมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เมื่อเขาเติบใหญ่จะต้องเป็นมหาศัตรูไร้เทียมทานดั่งเย้ยฟ้าผู้หนึ่ง!

“ฆ่า!”

พวกเขาล้วนกราดเกรี้ยว งัดฝีมือก้นกรุออกมา ในชั่วครู่เดียวรัศมีเทพเปล่งประกาย สมบัติวิญญาณทะยานฟ้า ส่องสว่างไปทั้งแถบนี้ สภาพการน่าตื่นตะลึงยิ่งขึ้น

เพียงแต่ในดวงตาของหลินสวินตอนนี้วาบแววเยียบเย็น พลันหัวเราะเสียงดังกล่าวว่า “ถึงตอนนี้ยังคิดจะฆ่าข้าหรือ”

“สายไปแล้ว!”

ท่ามกลางเสียงตะคอกดัง ทั้งร่างเขาเกิดเสียงโครมราม รัศมีเทพสีเขียวอ่อนพวยพุ่งตลบไปทั่ว ทำให้ทั้งตัวเขาดุจดวงอาทิตย์สีเขียวดวงหนึ่ง สาดส่องฟ้าดินภูผาธาราแต่เพียงดวงเดียว

ภายในร่าง สารกาย พลังชีวิตและจิตวิญญาณราวลุกโหม บรรลุสภาวะสุดยอดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่เวลานี้พลังจิตกลับสงบเยือกเย็นและผ่องแผ้วราวหิมะ

นี่เป็นพลานุภาพขั้นสูงสุด วิชาอริยะยุทธ์กับโทสะหยาจื้อโคจรเลือนลั่นในขณะนี้ ทำให้อานุภาพของหลินสวินแข็งแกร่งขึ้นอีกระดับในชั่วครู่เดียว

“เจ้า…”

นัยน์ตาของชายชราที่ถือม้วนภาพหรี่ลง สีหน้าเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ใจสั่นระรัว ไม่คิดเลยว่ามาถึงตอนนี้แล้ว เด็กหนุ่มคนนี้กลับปะทุพลานุภาพสะท้านโลกาเช่นนี้กะทันหัน

ฟึ่บ!

ดาบหักที่เจิดจ้าราวหิมะดั่งภาพมายาโฉบพุ่งออกไป และแตกต่างจากแต่ก่อน ด้วยบนพื้นผิวดาบหักมีลายมรรคที่คลุมเครือและลี้ลับชั้นแล้วชั้นเล่าพวยพุ่ง

กลิ่นอายน่ากริ่งเกรงนั้นทำให้ฟ้าดินล้วนหม่นหมอง ตกอยู่ในห้วงเสียงโหยหวนน่าหดหู่

ชายชราคนนั้นหน้าเปลี่ยนสีไปอีกครั้ง ร้องเสียงดังว่าไม่เข้าทีแล้ว ก่อนต้านทานสุดแรง!

ฉัวะ!

ม้วนภาพในมือเขาฉีกขาดออกเป็นสองส่วนราวผืนผ้า

จากนั้นก็เกิดเสียงดังพรึ่บขึ้น ชายชราเพียงรู้สึกเย็นที่คอ ศีรษะก็กระเด็นขึ้นไปในอากาศ ไม่ทันได้โต้ตอบใดๆ

พลังเช่นนั้น เฉียบคมเกินไปแล้ว!

ขนาดพลังจิตของชายชรายังถูกฟันไปในเวลาเดียวกัน ถูกทำลายล้างในชั่วพริบตานั้น เพราะพลังลายมรรคที่ปกคลุมดาบหักน่าหวาดกลัวและไร้เทียมทานยิ่ง ราวกับไม่มีสิ่งใดที่ไม่อาจทำลายได้

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นรวดเร็วยิ่งนัก ใครก็คิดไม่ถึงว่าเพียงดาบเดียวเท่านั้นจะถึงกับมีพลานุภาพสะเทือนฟ้าดิน ข่มขวัญผีสางเช่นนี้ได้!

อย่างไรเรียกแข็งแกร่งเกินต้านทาน

ก็เช่นนี้อย่างไรเล่า

ขนาดราชันกึ่งระดับยังยากสกัดกั้น ได้แต่กล้ำกลืนความแค้นที่ตั้งรับไม่ทันภายใต้คมดาบนี้!

ตอนที่ 824 ตายหมดแล้วหรือ

ดาบนี้ของหลินสวินดุดันยิ่งนัก แสงดาบดุจสายฟ้า ราวสายรุ้งไหววูบ จากนั้นก็สังหารราชันกึ่งระดับคนหนึ่งให้ตายคาที่!

ความว่องไวของหลินสวินทำให้ชายชราผู้นั้นทำใจเชื่อได้ยาก การโจมตีเช่นนี้ เหตุใดถึงออกมาจากมือของเด็กหนุ่มระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่งได้

น่าเสียดายที่ไม่ทันให้ได้คิดมาก จิตวิญญาณก็ถูกทำลาย สิ้นชีพโดยสมบูรณ์

การตายของชายชราทำให้ราชันกึ่งระดับอีกสี่คนล้วนตื่นตะลึงแทบร้องออกมา พวกเขาก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าเกิดเหตุเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร

นี่เป็นการโจมตีอย่างไรกัน

ช่างเหมือนไม่มีสิ่งใดที่ทำให้แตกหักไม่ได้ ไม่มีสิ่งใดที่ทำลายไม่ได้ ไม่มีสิ่งใดเทียบเทียมได้ แข็งแกร่งเกินต้านทาน!

ตูม!

อานุภาพที่เหลืออยู่ของดาบหักไม่ได้ลดลง ห้วงอากาศถูกตัดออกเป็นรอยแยกยาวไปถึงหน้ายอดเขา ยอดเขานั้นถูกซัดให้ราบ ไหวเอนโครมคราม

จากนั้นดาบหักก็ไหววูบแผ่วเบาแล้วกลับมาตรงหน้าหลินสวิน ทั้งร่างของหลินสวินในตอนนี้ส่องแสงเจิดจ้าราวสุริยัน ทำให้ผู้อื่นไม่อาจมองตรงๆ ได้

เขาเหมือนเทพเทวา ดาบหักเจิดจ้าราวหิมะวนอ้อมรอบกาย สั่นสะท้านจิตวิญญาณ ฉายแสงไปทั่วภูผาธารา

สวบ!

เขาไม่ได้ลังเล โคจรวิชาอริยะยุทธ์และโทสะหยาจื้ออย่างเต็มกำลัง ทั้งตัวราวมีพลานุภาพที่สามารถกลืนกินบุพกาล ควบคุมดาบหัก กระโจนออกมาข้างหน้า

“เร็วเข้า! ลงมือพร้อมกัน!”

ชายกลางคนน่าเกรงขามคำรามเดือดดาล ถือทวนยาวสีเลือดฟาดฟันออกไป

อีกด้านหนึ่งสตรีที่อาบชโลมสายฟ้าเงาร่างไหววูบ ขยับค้อนทองสายฟ้า ชี้ขึ้นฟ้าแล้วตีลงมาอย่างฉกาจฉกรรจ์

เสียงสวบดังขึ้น ชายผอมบางอีกคนหนึ่งนัยน์ตายิงแสงเลือดออกมาราวภูตผี เรียกเหล็กหมาดแหลมเรียวเล่มหนึ่งออกมาแล้วโจมตีหลินสวินอย่างเงียบเชียบไร้เสียง

ส่วนบุรุษชุดนักพรตที่ยืนอยู่รอบนอกก็เคลื่อนไหวเช่นกัน

วิ้ง!

เขาดีดนิ้วมือเรียวยาวเบาๆ โคมทองที่อยู่ในมือเขาหมุนคว้างลอยสูงขึ้นกลางอากาศ เปลวเพลิงสีทองน่าหวาดหวั่นไหลพุ่งออกมาปกคลุมหลินสวิน ราวแปรสภาพเป็นเตาหลอมกลียุค

เปลวเพลิงสีทองไหลบ่าราวสมุทร เจิดจรัสงดงาม มีพลังแผดเผาน่าตื่นตระหนก เผาห้วงอากาศจนถล่มทลายเกิดเป็นโพรงสีดำมากมาย

ทวนโลหิต

ค้อนอัสนี

เหล็กหมาดแหลม

โคมทอง…

สมบัติอัศจรรย์มากมาย วิชาลับพรั่งพรู พาให้ฟ้าดินแถบนี้ตกอยู่ในการต่อสู้ดุเดือดโหดร้ายหาใดเทียบ ฟ้ามืดดินหม่น หินทรายปลิวว่อน พร้อมกับเสียงระเบิดทลายโครมครามสนั่นหวั่นไหวจนหูแทบดับ

ทุกอย่างนี้ล้วนสำแดงพลานุภาพของราชันกึ่งระดับสี่คนออกมาอย่างหมดจด หากเปลี่ยนเป็นผู้ฝึกปราณคนอื่น เกรงว่าจะถูกกำจัดตายคาที่ไปนานแล้ว

เพียงแต่ต่างจากเมื่อครู่ หลินสวินก็เปลี่ยนเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิงเช่นกัน เจตจำนงแห่งมรรคอบอวลไปทั้งกาย รัศมีเทพครั่นครืน ทรงพลังและผงาดผยองถึงที่สุด

ดาบหักเคลื่อนไหวไปในอากาศราวอสนีบาตตระการตา เหมือนรุ้งเทพหวีดร้อง รวดเร็วอย่างน่าประหลาดหาใดเทียบ ทั้งคมดาบก็ไร้เทียมทาน!

บนผิวดาบพวยพุ่งไปด้วยสัญลักษณ์ลายมรรคคลุมเครือ คลื่นน่าหวาดหวั่นที่สั่นสะท้านจิตใจเทพมารปรากฏขึ้น ประหนึ่งสามารถกำราบทั้งผีและเทพ!

นี่เป็นพลังของราชันในขอบเขตระดับ ขนานนามว่ามกุฎมรรคาอันแข็งแกร่งที่สูง วิชาอริยะยุทธ์และโทสะหยาจื้อถูกหลินสวินโคจรถึงระดับสูงสุดที่ไม่เคยมีมาก่อนโดยสมบูรณ์

กระทั่งพูดได้ว่า นี่เป็นครั้งแรกที่หลินสวินใช้พลังทั้งหมดที่มีอย่างไม่ออมมือเช่นนี้ พลังไพศาลที่ฮึกเหิมร้อนเร่า ต่อสู้ราวเพลิงลุกโหมเช่นนั้น ทำให้เขามีความเชื่อมั่นและความกล้าหาญว่าสามารถผลักดันเก้าชั้นฟ้าสิบชั้นดินได้โดยสมบูรณ์ ไม่หวาดกลัวสิ่งใดก

ปัง!

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เหล็กหมาดแหลมก็ระเบิดแหลก ชายผอมบางส่งเสียงร้องตื่นตระหนก ลุกลี้ลุกลนหลบหนี เพียงแต่เงาร่างกลับยังคงเชื่องช้า

นี่เป็นพลังของผนึกป้าเซี่ย สามารถสร้างผนึกไร้รูปได้ หากเป็นเมื่อก่อนคงไม่มีทางใช้กับราชันกึ่งระดับได้เลย

เพียงแต่หลังจากหลอมรวมกับเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำ ผนึกป้าเซี่ยก็แปรสภาพ ทันทีที่สำแดงออกมา พลันเล่นงานจนอีกฝ่ายรับมือไม่ทัน

ต่อให้ทำได้เพียงทำให้เงาร่างของฝ่ายตรงข้ามช้าลง แต่ในการห้ำหั่นดุเดือดเช่นนี้ก็เพียงพอให้ถึงแก่ชีวิตได้!

ฉัวะ!

ไม่เหนือจากที่คาด หลินสวินคว้าโอกาสนี้ไว้ ดาบหักไหววูบแผ่วเบาก็ฟันบั้นเอวฝ่ายตรงข้ามขาด เลือดไหลราวน้ำพุ สิ้นชีพคาที่ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวน

ถ้าว่ากันตามสามัญสำนึก ราชันกึ่งระดับถูกฆ่าตายได้ยากยิ่ง พลังจิตของพวกเขาให้กำเนิดจิตวิญญาณ ถูกพลังมหามรรคที่ตนครอบครองปกป้อง หากพลังจิตไม่ดับสิ้นก็มีโอกาสเย้ยความตายกลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง

แต่พลังของดาบหักน่าพรั่นพรึงมากเกินไป เป็นศาสตราจิตไร้เทียมทาน บนนั้นอบอวลไปด้วยพลังลายมรรคคลุมเครือ สามารถกำจัดพลังจิตได้ในชั่วพริบตา!

หรือพูดได้ว่า ขอเพียงถูกดาบหักสังหาร แม้แต่เซียนเทพมาก็ช่วยไม่ได้แล้ว ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นคืนชีพอีกครั้ง

ราชันกึ่งระดับอีกคนหนึ่งถูกฟัน!

ภาพนองเลือดนี้กระตุ้นให้ราชันกึ่งระดับอีกสามคนที่เหลือหน้าเปลี่ยนสีอย่างยิ่ง ตื่นตระหนกระคนเกรี้ยวกราดถึงที่สุด

คิดจนหัวแตกก็ไม่อาจจินตนาการได้ว่าเหตุใดถึงเกิดเรื่องประหลาดเหลือเชื่อเช่นนี้ !

ในใจพวกเขาสั่นระรัวจนไม่อาจสงบนิ่งได้ สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นอึมครึมคล้ำเขียว เมื่อสู้ไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งรุนแรงและน่ากลัวแล้ว

เพียงแต่ทั้งหมดนี้ล้วนดูไร้ประโยชน์

เวลานี้หลินสวินกำลังดำดิ่งกับการขัดเกลาอย่างหนึ่ง กำลังขัดเกลาอานุภาพใหม่เอี่ยมของดาบหัก เมื่อเขาค่อยๆ หลอมรวมมรดกอักษร ‘ปฐม’ แห่งค่ายกลลายมรรคเข้ากับเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำ อานุภาพของดาบหักก็เพิ่มขึ้นทีละขั้นตามไปด้วย!

ดาบหักยิ่งเจิดจ้าขึ้นราวภาพนิมิต เผยคมสะท้านโลกออกมา แสงนี้แยงตานัก ทำให้ผู้อื่นไม่อาจมองจ้องใกล้ๆ ได้

ส่วนบนพื้นผิวของดาบ สัญลักษณ์ลายมรรคที่คลุมเครือตลบอบอวล พลานุภาพเช่นนั้นทำให้ตัวหลินสวินเองยังรู้สึกตื่นตระหนกและเหนือความคาดหมาย

นี่ถึงเป็นอานุภาพที่แท้จริงของดาบหักหรอกหรือ

หลินสวินรับรู้ว่า ทั้งหมดนี้ต้องเกี่ยวข้องกับการครอบครองพลังเจตจำนงแห่งมรรค หรืออาจเป็นเพราะมีพลังเจตจำนงแห่งมรรค ถึงได้ปลุกอานุภาพที่แท้จริงภายในดาบหักได้!

ตูม!

ไม่นานนักค้อนทองสายฟ้านั้นก็ถูกโจมตีสลายไป แปรสภาพเป็นละอองแสงบ้าคลั่งปลิวล่อง

ส่วนหญิงรูปร่างอ้อนแอ้นแต่กลิ่นอายกลับอำมหิตและอหังการถึงที่สุดผู้นั้นหน้าถอดสี เงาร่างล้มลงโซซัดโซเซ หวีดร้องเสียงแหลม

ในที่สุดนางก็ตระหนกและหวาดผวา ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง

แข็งแกร่งเกินไปแล้ว ดาบหักเล่มนั้นดุจเทววัตถุในมือเทพ ชั่วพริบตาเมื่อกี้นางแทบนึกว่าตัวเองจะตายเสียแล้ว!

เปรี๊ยะ!

เพียงแต่ยังไม่ทันที่นางจะตั้งสติจากอาการตื่นตระหนก ก็เห็นว่ากลางสนามรบ ชายน่าเกรงขามคนนั้นกับทวนยาวสีโลหิตในมือเขาล้วนถูกฟันออกเป็นสองท่อนในชั่วพริบตา!

ก่อนตาย ชายน่าเกรงขามยังคงตั้งท่าเคลื่อนไหวพุ่งประจัญบาน ดวงตากราดเกี้ยวเบิกกว้าง แต่ในที่สุดร่างของเขาก็แปรสภาพเป็นฝนโลหิตตกลงสู่พื้นสะเทือนเลือนลั่น พร้อมกับทวนยาวที่หักสะบั้น

ตายแล้ว!

ความหนาวสะท้านยากบรรยายบังเกิดขึ้นจากส่วนลึกของจิตใจแล้วแผ่ไปทั่วทั้งร่าง ทำให้หญิงผู้นั้นอกสั่นขวัญหายราวตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง

สวบ!

นางไม่ลังเลสักนิด หันกายจะหลบหนีเหมือนเสียสติ

ภาพแต่ละภาพเมื่อครู่นี้ดูเหลือเชื่อเกินจริงปานนั้น ทั้งยังนองเลือดและน่าพรั่นพรึงอย่างยิ่ง ทำให้ราชันกึ่งระดับอย่างนางรู้สึกหวาดหวั่นและกระวนกระวายใจ

นางไม่อาจจินตนาการได้ว่าเด็กหนุ่มผู้นั้นมีพลังน่ากลัวเช่นไรกันแน่ ถึงได้เย้ยฟ้าสะท้านโลกาเช่นนี้

และนางก็ไม่อาจคิดได้เช่นกันว่า ดาบหักที่เปล่งประกายราวภาพนิมิตมายานั้นเป็นสมบัติระดับใด ถึงได้มีพลานุภาพแข็งแกร่งเกินต้านทาน ไม่อาจเทียบเทียมได้เช่นนี้

นางเพียงรู้ว่า…

หากยังไม่หนีไป ก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว!

“โก่วอิง! เจ้าถึงกับทิ้งข้าแล้วหนีไปหรือ” เบื้องหลังมีเสียงคำรามเดือดดาลของชายถือโคมทองผู้นั้น น้ำเสียงเจือความผิดหวังหาใดเปรียบ

หญิงผู้ถูกเรียกว่าโก่วอิงกัดฟันไม่ปริปาก นางกำลังหนี หากยังอยู่ก็ต้องสิ้นชีพกันหมด ในเมื่อเป็นเช่นนี้เหตุใดจะไม่หนีเล่า

ตูม!

เมื่อหนีออกมาได้ราวพันลี้ นางก็พลันได้ยินว่าในที่ไกลออกไปเกิดเสียงสั่นสะเทือนน่าครั่นคร้าม

โก่งอิงหันกายอย่างรวดเร็ว จิตรับรู้แผ่กว้าง ชั่วพริบตาก็จับสัมผัสได้ว่าภายบริเวณที่ห่างออกไป เปลวเพลิงสีทองพากันโปรยปรายลงมาราวละอองแสง บดบังฟ้าดิน งดงามเจิดจรัส

เพียงแต่ในบริเวณนั้นกลับไม่มีเงาร่างของชายในชุดนักพรตผู้นั้นอีกแล้ว

ตายแล้ว…

ในใจของโก่วอิงสลดหดหู่ นางไม่อาจจินตนาการได้ว่าพวกเขาซึ่งเป็นราชันกึ่งระดับห้าคนร่วมกันลงมือ เพียงเพื่อต่อกรกับเด็กหนุ่มระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่งเท่านั้น แต่กลับมีจุดจบเช่นนี้

ในเวลาเดียวกันนางก็ลอบดีใจอย่างอดไม่อยู่ หากไม่ใช่ว่าหนีออกมาเร็ว ครั้งนี้เกรงว่านางก็ต้องประสบเคราะห์ไปด้วย เช่นนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งกองพลอย่างแท้จริง

หืม?

ร่างของโก่วอิงสั่นเทา ในสัมผัสรับรู้ของจิตรับรู้ เห็นว่าเด็กหนุ่มสูงโปร่งผู้นั้นกำลังมองมาทางตนจากไกลๆ

เงาร่างสูงโปร่ง แขนเสื้อโบกพลิ้ว ผมดำเปล่งประกาย ยืนอยู่เหนือห้วงอากาศที่เปลวเพลิงสีทองแผ่กระจาย ขับเน้นให้เงาร่างของเขาเปล่งประกายวูบวาบ ปกคลุมไปด้วยท่วงทำนองปราณลี้ลับและน่าพรั่นพรึง ราวเทพมารสะท้านสะเทือนโลกบรรพกาลในสมัยโบราณ!

แม้จะห่างกันพันลี้ โก่วอิงกลับคล้ายเห็นว่าดวงตาที่ลุ่มลึกราวหุบเหวคู่นั้นจ้องตนจากที่ไกลๆ ในดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชาและไร้ความเห็นใจ

หนี!

โก่วอิงเหมือนถูกทำให้ตกใจเหลือล้น ไม่กล้าชักช้าอีก หันกายแล้วหนีไปทันที

เป็นถึงราชันกึ่งระดับที่มาจากเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬผู้หนึ่ง กลับถูกทำให้ตกใจเช่นนี้ทั้งที่ห่างออกมาพันลี้แล้ว หากแพร่ออกไปต้องก่อให้เกิดคลื่นลมลูกมหึมาในแดนฐิติประจิมแน่

“ถือว่าเจ้าหนีได้เร็ว”

ท่ามกลางเปลวเพลิงสีทองเต็มฟ้า หลินสวินที่ยืนตระหง่านกลางอากาศชักสายตากลับมา เขาไม่ได้ตามไป เงาร่างวูบไหวเริ่มจัดการสนามรบ

เพียงแค่ครู่เดียวเขาก็ถือสมบัติเก็บของสี่ชิ้นรวมถึงโคมทองโบราณใบหนึ่งจากไปอย่างรวดเร็ว หายลับไปในท้องฟ้ายามราตรีอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่

บริเวณนั้นกลับคืนสู่ความเงียบสงบ เพียงแต่เต็มไปด้วยควันโขมงและความยุ่งเหยิง พื้นดินแตกออก ภูผาธาราทรุดทลาย ต้นไม้ใบหญ้าถูกทำลาย สิ่งมีชีวิตตายอนาถกลายเป็นเถ้าถ่าน…

ทุกอย่างนี้ประหนึ่งกำลังบอกเล่าว่าการต่อสู้เมื่อครู่นั้นน่าพรั่นพรึงสะท้านโลกาเพียงไหน!

“คำนวณเวลาดูก็ควรมีข่าวออกมาแล้ว”

ในทะเลสาบกลางหุบเขา โก่วซวีสิงนิ่วหน้า ในใจเขาออกจะวิตกกังวลและกระวนกระวาย เพียงแต่สีหน้ายังคงสงบนิ่งและสุขุม

“ซวีสิง หากยังร่ำไรต่อไปอีกก็เป็นการสิ้นเปลืองเวลา พวกเราไม่ได้มีเวลามากมายมารอที่นี่ได้” โก่วหยางป๋อเอ่ยเสียงเรียบ ไม่พอใจอยู่บ้างแล้ว

“หึ หากให้พวกเราสองคนลงมือแต่แรกก็คงฆ่าเจ้าหนูนั่นตายไปนานแล้ว เหตุใดต้องรอกระทั่งตอนนี้ด้วย” โก่วหยางทงก็ส่งเสียงหึเย้ยหยัน

โก่วซวีสิงเดือดดาลอยู่ในใจ ด้วยรู้ว่าเจ้าสองคนนี้ไม่ได้เจตนาดี แทบอยากเห็นตนล้มเหลวแล้วซ้ำเติมทีหลัง ทำให้ตนไม่อาจเชิดหน้าในเผ่าได้โดยสมบูรณ์

“รออีกหน่อย” โก่วซวีสิงก็คร้านจะปกปิด น้ำเสียงแข็งกระด้าง เขาไม่กลัวว่าเจ้าสองคนนี้จะกล้าทำอะไรตน

พวกโก่วหยางป๋อเห็นเช่นนี้จึงนิ่วหน้า สุดท้ายก็ยิ้มหยัน ไม่กล่าวมากความอีก พวกเขาก็ไม่อยากบีบโก่วซวีสิงมากเกินไปเช่นกัน

“นายน้อย แย่แล้ว!”

ทันใดนั้นเสียงที่เผยแววทุกข์ตรมหดหู่เสียงหนึ่งแว่วมาจากไกลๆ

เงาร่างของโก่วอิงปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงนี้ ใบหน้าพริ้งเพราของนางซีดเผือด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและไม่ยินยอม เหมือนไม่กล้าสบตาโก่วซวีสิงอยู่บ้าง

โก่วซวีสิงหน้าเปลี่ยนสีในทันใด เก็บกลั้นความตื่นตระหนกในใจแล้วพูดว่า “เป็นอะไรกันแน่ เหตุใดถึงมีเพียงเจ้าคนเดียวที่กลับมา พวกเขาเล่า”

“ตายหมดแล้ว…” โก่วอิงก้มหน้าต่ำ พูดออกมาอย่างยากลำบาก

เพียงแค่สามคำนี้ กลับเหมือนฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ ทำให้โก่วซวีสิงแข็งทื่อไปทั้งตัว อึ้งงันอยู่เช่นนั้นโดยสมบูรณ์

ตายหมดแล้วหรือ

ตอนที่ 825 ไป่เฟิงหลิว

โก่วซวีสิงเสียการควบคุมโดยสิ้นเชิง

สีหน้าของเขาปนเปไปด้วยความรู้สึกต่างๆ ทรวงอกกระเพื่อมไหว ไม่มีความสงบนิ่งและสุขุมอีกแล้ว

ราชันกึ่งระดับห้าคนออกโจมตี กลับเหลือเพียงคนเดียวที่หนีกลับมาหัวซุกหัวซุน ส่วนอีกสี่คนที่เหลือประสบเคราะห์ทั้งสิ้น นี่ทำให้โก่วซวีสิงไม่อาจยอมรับได้

ความล้มเหลวคราวก่อนเป็นเพราะราชันอสูรเนตรทองนอเดียวตัวหนึ่งลงมือ เช่นนั้นแล้วคราวนี้เล่า

หรือเจ้าเด็กนั่นจะขอให้สิ่งมีชีวิตระดับราชันสักตนมาช่วยเขา

จากนั้นโก่วอิงก็เล่าเรื่องศึกใหญ่ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อย่างหมดเปลือก ทั้งแสดงอย่างชัดเจนว่าหลินสวินไม่ได้เป็นแค่ผู้กล้าแห่งยุคทั่วๆ ไป

พลังต่อสู้ของเขา รวมถึงวิชาลับและสมบัติที่ใช้ล้วนเรียกได้ว่าน่าพรั่นพรึงและเย้ยฟ้า ไม่มีทางใช้สามัญสำนึกทั่วไปมาประเมินได้

“เป็นเช่นนี้เชียว…”

เมื่อโก่วซวีสิงได้รู้ความจริงก็แทบจะพังทลาย เขารู้สึกว่าน่าขันเกินไปแล้ว

เด็กหนุ่มระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่งนะ ภายใต้การล้อมโจมตีของราชันกึ่งระดับห้าคน ไม่เพียงไม่ถูกสังหาร กลับถูกเขาเอาชนะในคราวเดียวได้อย่างนั้นหรือ

หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ใครจะเชื่อกัน

เดิมทีในใจโก่วหยางป๋อกับโก่วหยางทงยินดีปรีดานัก ออกจะมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นอยู่บ้าง ย่ามใจที่ได้เห็นโก่วซวีสิงพบความล้มเหลว

แต่เมื่อได้ยินคำอธิบายถึงการต่อสู้ที่เกิดขึ้นจริงจากโก่วอิง พวกเขาก็สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันตา แววตาไหววูบไม่ว่างเว้น

“เด็กนี่ต้องก้าวเข้าสู่มกุฎมรรคาแล้วแน่ๆ อีกทั้งวิชาลับที่ครอบครองก็ต้องสะท้านโลกาหาใดเปรียบ”

โก่วหยางป๋อเอ่ยเสียงต่ำลึก “แต่หากเพียงเท่านี้ ยังไม่มีทางข้ามระดับใหญ่หนึ่งระดับไปฆ่าราชันกึ่งระดับได้”

“ใช่แล้ว ที่สำคัญที่สุดคงจะอยู่ที่สมบัติที่เขาใช้ชิ้นนั้น!” โก่วหยางทงก็เอ่ยปาก ดวงตาขุ่นมัวปรากฏแสงน่าหวาดหวั่น

“และหากว่ากันเรื่องสมบัติในยุคปัจจุบัน แม้แต่ยอดศาสตรามรรคราชัน ก็ไม่มีทางสังหารราชันกึ่งระดับคนหนึ่งได้ซึ่งหน้า ถ้าสันนิษฐานเช่นนี้ สมบัตินี้ต้องเป็น…”

พูดถึงตรงนี้ ราชันทั้งสองอย่างโก่วหยางป๋อและโก่วหยางทงล้วนหนังตากระตุก พูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายว่า “สมบัติอริยมรรค!”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา โก่วซวีสิงและโก่วอิงล้วนหน้าเปลี่ยนสีไม่หยุด จิตใจไม่อาจสงบนิ่งได้

สมบัติอริยมรรคหรือ

เพียงแค่ความหมายที่คำนี้แสดงออกมาก็ทำให้ผู้อื่นรู้สึกราวขาดอากาศหายใจแล้ว

เพราะสมบัติชั้นนี้มีอานุภาพน่าหวั่นกลัวเหนือจินตนาการ ตามคำร่ำลือ สมบัติอริยมรรคที่แท้จริง เพียงกลิ่นอายก็สามารถกำราบจนราชันเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้!

โก่วหยางป๋อนิ่วหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ อาจจะเป็นศาสตราจิตชั้นยอดชิ้นหนึ่งก็ได้ แต่ว่าถ้าเป็นเช่นนี้จริง นั่นหายากยิ่งกว่าสมบัติอริยมรรคเสียอีก…”

ศาสตราจิต ไร้เทียมทานและหาได้ยาก ใช้วัตถุดิบศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงหลอมขึ้นมา พบเห็นได้ในสมัยบรรพกาลเท่านั้น ในโลกยุคปัจจุบัน ต่อให้เป็นราชันที่แท้จริงก็แทบจะครอบครองสมบัติเช่นนี้ได้ยาก

อานุภาพของศาสตราจิตอาจไม่น่ากลัวเท่าสมบัติอริยมรรค แต่มันกลับหายากกว่า กระทั่งว่าศาสตราจิตบางชิ้นก็เป็นสมบัติล้ำค่าแห่งอริยมรรค!

อย่างไรเสียศาสตราจิตก็เป็นเพียงนามเรียกทั่วไป หมายถึงสมบัติลี้ลับล้ำค่าที่สามารถใช้วิชาจิตขับเคลื่อนควบคุม

สบบัติอริยมรรคที่มีคุณประโยชน์เหลือเชื่อบางชิ้นก็มีพลานุภาพเช่นนี้เช่นกัน

“ยานสมบัติที่เหมือนสมบัติอริยมรรคชำรุดลำหนึ่ง ดาบหักที่เหมือนศาสตราจิตไร้เทียมทานเล่มหนึ่ง… และพลังของเจ้าเด็กนี่ก็น่าหวาดหวั่นเช่นนี้ เป็นไปได้สูงที่จะก้าวเข้าสู่มกุฏมรรคา ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ก่อนหน้านี้เจ้าเด็กนี่จะต้องเคยได้รับมหาศุภโชค!”

โก่วหยางทงผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาวาวโรจน์ราวตัดรัตติกาล

“ก็ถึงเวลาที่พวกเราจะลงมือแล้ว”

อีกด้านหนึ่งโก่วหยางป๋อก็ลุกขึ้นช้าๆ เอ่ยปากเสียงเบา

“ไป!”

ราชันทั้งสองไม่ลังเลสักนิด เงาร่างไหววูบ หายตัวไปในอากาศ

ตั้งแต่เริ่มจนจบไม่ได้ถามความเห็นของโก่วซวีสิงเลย ประหนึ่งละเลยเขาไปแล้ว

เห็นได้ชัดว่าตั้งแต่พวกเขาแน่ใจว่าหลินสวินมีศุภโชคอยู่กับตัว ตัวตนของหลินสวินก็ดึงดูดความสนใจของพวกเขาได้สำเร็จ

ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ ต่อให้มีฐานะเป็นราชัน แต่พวกเขาก็มีความปรารถนาต่อสมบัติอริยมรรคอย่างยิ่งยวด!

……

ครู่เดียวโก่วซวีสิงก็สีหน้าเหยเกหาใดเทียบ โกรธจนกัดฟันกรอด

เขารู้ว่าพริบตาที่ตาแก่สองคนนี้เคลื่อนไหว เขาก็ไม่มีโอกาส ‘ทำความดีชดใช้ความผิด’ อีกแล้ว ที่รอเขาอยู่ต้องเป็นบทลงโทษรุนแรงจากเผ่า รวมถึง…

การโจมตีและเหยียบย่ำที่เข้ามาซ้ำเติมเขานับไม่ถ้วน!

ไม่แน่ว่าชั่วชีวิตนี้จะเชิดหน้าขึ้นมาไม่ได้อีก!

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ได้… ทำไม… ทำไมกัน…”

โก่วซวีสิงยิ่งคิดยิ่งไม่ยินยอม ตัวเขามีสัญญาณคล้ายพังทลาย อกสั่นขวัญแขวน

“นายน้อย ไม่แน่ว่าสถานการณ์อาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ท่านคิดก็ได้ แม้เป็นตาแก่สองคนนั้นลงมือ แต่ใครจะรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่พ่ายแพ้ล่ะ”

โก่วอิงพลันเอ่ยปาก ทำให้โก่วซวีสิงผงะไป

“ท่านคิดดูสิ ถ้าตาแก่สองคนนั้นล้มเหลวขึ้นมา ผลลัพธ์นั้นก็ยิ่งรุนแรง ความรับผิดชอบก็ไม่ได้อยู่ที่นายน้อยด้วย อย่างไรเสียขนาดราชันยังทำอะไรเจ้าเด็กนั่นไม่ได้ นับประสาอะไรกับท่านเล่า”

คำพูดของโก่วอิงราวมีมนตร์สะกด ทำให้โก่วซวีสิงที่เดิมทีหดหู่กลัดกลุ้มหาใดเปรียบกลับมาสุขุมเยือกเย็นในทันใด

“เจ้ากำลังบอกว่าตาแก่สองคนนี้ก็อาจจะคว้าน้ำเหลวกลับมาหรือ” โก่วซวีสิงกล่าวอย่างลังเล

“ก่อนที่ผลลัพธ์ของเรื่องราวจะออกมา ใครก็ไม่อาจรับประกันได้”

ดวงตาโก่วอิงไหววูบ “แต่นายน้อยอย่าลืมว่า คราวก่อนใต้เท้าโก่วขุ่ยก็ลงมือเอง ก็ไม่ใช่ว่า…”

พูดยังไม่ทันจบ ความคิดก็แสดงออกมาอย่างหมดสิ้น

โก่วซวีสิงสงบเยือกเย็นลงโดยสมบูรณ์ เพียงแต่ในใจเขายังสิ้นหวังดังเดิม เดิมทีโก่วขุ่ยถูกราชันอสูรเนตรทองนอเดียวโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงได้ประสบเคราะห์

แต่ครั้งนี้เป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับระชันสองคนร่วมกันลงมือ เจ้าเด็กนั่นจะยังมีโอกาสรอดชีวิตได้อย่างไร

พูดไปก็น่าเศร้า เวลานี้โก่วซวีสิงกลับไม่ต้องการให้หลินสวินตายไป

เพื่อรักษาตำแหน่งในเผ่าของตนไว้ เขากลับไม่อาจควบคุมให้ตนไม่คิดเช่นนี้ ความรู้สึกย้อนแย้งพรรค์นี้ทรมานจิตใจเขาดุจยาพิษ

“หวังว่า… จะเป็นเช่นนี้เถิด…”

ครู่ใหญ่โก่วซวีสิงถึงถอนหายใจลึกๆ สีหน้าเขาปรวนแปรไม่แน่นอน ดูน่าสะพรึงกลัวอยู่บ้างภายใต้รัตติกาล

……

“ออกมา!”

แนวเขาสูงต่ำเป็นระลอกท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรี หลินสวินที่กำลังเหินทะยานอยู่พลันหยุดฝีเท้า ดวงตาราวสายฟ้ามองไปยังที่ไกลออกไปโดยฉับพลัน

“ถ้าไม่ปรากฏตัวอีก ก็อย่าโทษที่ข้าจะฟันเจ้า” มุมปากของหลินสวินยกขึ้น

“คุณชายโปรดอย่าขุ่นเคือง”

ทันใดนั้นในที่มืดใต้ตัวเขา เงาร่างเงาหนึ่งก็กระโจนผลุงขึ้นมา คารวะซ้ำไปซ้ำมาทั้งที่เหงื่อผุดเต็มหน้า เอ่ยว่า “ข้าผู้ชราไป่เฟิงหลิวแห่งเผ่าวาทวาโย รออยู่ที่นี่เพียงเพื่อสอบถามเรื่องราวบางอย่างจากคุณชายขอรับ”

นี่คือชายชราผู้หนึ่ง รูปร่างผอมบาง ผิวดำคล้ำ ท่าทางจริงใจตรงไปตรงมา

ความจริงแล้วเขาเป็นมหายุทธ์ระดับกระบวนแปรจุติคนหนึ่ง ประกายแสงที่ฉายออกมาอย่างไม่รู้ตัวจากดวงตาคู่นั้นทำให้หลินสวินรับรู้ได้ว่า ตาแก่ผู้นี้ไม่ได้ตรงไปตรงมาอย่างที่แสดงออก

หลินสวินร้องอ้อ คล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “เจ้าอยากถามอะไร”

ไป่เฟิงหลิวหรือ

ชื่อนี้ไม่เห็นสมกับความจริงเลย !

กลับเห็นว่าไป่เฟิงหลิวหัวเราะแห้งๆ สองครั้งก็ก้าวมาข้างหน้าแล้วกล่าวว่า “คุณชาย ตอนนี้ท่านมีกิตติศัพท์ระบือไกล ชื่อเสียงสะเทือนสี่สมุทร เสมือนเป็นหนึ่งในบุคคลไร้เทียมทานที่ถูกจับตามองอย่างยิ่งในหมู่คนรุ่นเยาว์ไปแล้ว ช่วงนี้ไม่รู้ว่ากิตติศัพท์ของท่านจะเกริกก้องในเมืองต่างๆ อีกไม่รู้เท่าไร…”

“เลิกพูดจาไร้สาระแล้วเข้าประเด็นเสียที” หลินสวินเอ่ยตัดบทอย่างไม่เกรงใจ

ไป่เฟิงหลิวหัวเราะอย่างอักอ่วนแล้วพูดว่า “เอ่อ ความจริงก็ง่ายดายนัก ข้าผู้ชรามาจากเผ่าวาทวาโย เพียงต้องการทราบเรื่องความแค้นของท่านกับเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬ อีกทั้งยังต้องการทราบสถานการณ์การต่อสู้ระหว่างท่านกับเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬตลอดทางมานี้”

หลินสวินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ตาแก่นี่แจ้นมาถึงพื้นที่รกร้างห่างไกลเช่นนี้ ก็เพื่อสืบเรื่องพวกนี้หรือ

นี่ทำให้หลินสวินนับถืออยู่บ้าง เผ่านี้ไม่เสียแรงที่เป็นชนเผ่าที่ข่าวสารรวดเร็วที่สุดในดินแดนรกร้างโบราณ ทันทีที่จะสืบข่าว ก็วิ่งมารวดเร็วกว่าใคร

แต่ในใจนับถือก็ส่วนนับถือ หลินสวินไม่คิดจะถูกตาแก่นี่ ‘สัมภาษณ์’ จึงปฏิเสธไปตรงๆ แล้วหันกายจากไป

ล้อเล่นน่า ตอนนี้เขาถูกตามฆ่าอยู่ จะไปแพร่งพรายข่าวคราวเกี่ยวกับตัวเองได้อย่างไร

เมื่อเห็นว่าหลินสวินปฏิเสธอย่างหมดจดเช่นนี้ ไป่เฟิงหลิวก็งงงวยในทันใด ครู่หนึ่งถึงพึมพำว่า “ผู้โดดเด่นวัยเยาว์คนอื่น เมื่อได้ข่าวว่าพวกเราเผ่าวาทวาโยจะมาสืบข้อมูลจากพวกเขา ต่างอยากเล่าเรื่องที่น่าลำพองใจที่สุดในชีวิตของพวกตนให้พวกเราเผ่าวาทวาโยได้กระจายกิตติศัพท์ของพวกเขาออกไป แต่ดูเจ้าหมอนี่สิ ไม่สนใจเลยสักนิด ไม่เข้าใจจริงๆ…”

แม้ไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ไป่เฟิงหลิวยังต้องปลุกจิตใจตัวเองให้ฮึกเหิม แล้วไปสืบข่าวที่เกี่ยวข้องกับหลินสวินอย่างเต็มที่

ช่วยไม่ได้ ช่วงที่ผ่านมานี้ในเขตแดนสิบกว่าแคว้นของแดนฐิติประจิม ต่างมีข่าวเกี่ยวกับศึกใหญ่ของ ‘เทพมารหลิน’ กับเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬกระจายไปอย่างกว้างขวาง

อีกทั้งข่าวนี้ยังอึกทึกครึกโครมถึงที่สุด คลื่นลมที่ก่อขึ้นมหึมานัก กระทั่งตอนนี้ยังถ่ายทอดด้วยความเร็วน่าตะลึงไปทั่วแดนฐิติประจิม

อย่างไรเสียในรุ่นเยาว์ เทพมารหลินย่อมเป็นผู้โดดเด่นคนแรกที่กล้าท้าทายเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬเช่นนี้ นอกจากนี้ยังมีผลการต่อสู้ชโลมเลือดมาพิสูจน์ว่าเขาไม่ใช่แค่คุยโว

โดยเฉพาะประโยคนั้นของเขาที่พูดว่า ‘จะสังหารสุนัขมายาทมิฬทั่วหล้า’ ยิ่งกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนแลกเปลี่ยนกันอย่างแข็งขัน

และตอนนี้ผู้ฝึกปราณหลายคนต่างรู้ว่า หลังจากเทพมารหลินออกจากเมืองก่วมหิมะ ก็ถูกผู้แข็งแกร่งที่เผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬส่งมาตามสังหาร

นี่ทำให้ผู้ฝึกปราณเหล่านั้นล้วนเริ่มติดตามเรื่องนี้อย่างใกล้ชิด พากันสันนิษฐานว่าคราวนี้เทพมารหลินจะประสบเคราะห์หรือไม่ ทั้งจะสามารถฝ่าเส้นทางสายโลหิตแล้วจากไปอย่างยิ่งใหญ่ได้หรือเปล่า

ส่วนเผ่าวาทวาโยที่มองว่าการถ่ายทอดข่าวในใต้หล้าเป็นความรับผิดชอบของตนย่อมไม่อาจละเลยเรื่องนี้ได้ ส่งสายสืบจำนวนมากไปสืบข่าวรอบด้าน

ไป่เฟิงหลิวก็เป็นสายสืบที่อาวุโสที่สุดคนหนึ่ง เขามากด้วยประสบการณ์ มีกิตติศัพท์ว่าเป็น ‘ไป่ผู้เจนจัด’

“โธ่ น่าเสียดายนะ ไม่ใช่ง่ายๆ กว่าจะรอจนเจ้าหนูนี่มาถึง แต่เจ้าหนูนี่กลับไม่ร่วมมือ… ดูท่า มีแต่ต้องให้ข้าไปสืบเสาะเองเสียแล้ว…”

ไป่เฟิงหลิวถอนหายใจ จากนั้นก็ปลุกใจให้ฮึกเหิม ตามรอยไปตามทางที่หลินสวินจากมา ไม่ได้ไล่ตามเด็กหนุ่ม

นี่เป็นประสบการณ์ที่เขาบ่มเพาะมานานปี สัญชาตญาณบอกเขาว่าทางที่หลินสวินจากมานี้ต้องผ่านศึกนองเลือดมามากมาย

ในเมื่อมีการต่อสู้ ก็ต้องมีสนามรบเหลือทิ้งไว้ หลินสวินอาจจะไม่อยากแพร่งพรายเรื่องเหล่านี้ แต่ขอเพียงหาสนามรบพบ ก็จะสืบหาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในการต่อสู้ได้!

ดังคาด ไม่นานนักไป่เฟิงหลิวก็ตามหาสนามรบที่เสียหายไปทั่วได้

เพียงแต่ชั่วขณะที่เขาได้เห็นสนามรบนี้ ด้วยประสบการณ์ขึ้นเหนือล่องใต้มานานปี ได้ผ่านหูผ่านตามามากของเขา ก็ยังทำให้เขาตัวแข็งทื่อ สูดหายใจเยียบเย็นอย่างอดไม่ได้

ตอนที่ 826 ลมพัดใต้หล้า

สนามรบครอบคลุมพื้นที่พันลี้ ภูผาธาราถล่มทลาย พื้นดินแตกระแหง ต้นไม้ใบหญ้าแปรสภาพเป็นเถ้าธุลี เห็นแต่วินาศภัยเต็มตา

ไป่เฟิงหลิวมีฐานะเป็นสายสืบเผ่าวาทวาโยที่มากประสบการณ์คนหนึ่ง เพียงครู่เดียวเขาก็รับรู้ได้ว่าที่นี่เคยเกิดศึกนองเลือดสะท้านโลกาขึ้น!

“หึ เจ้าหนูแม้เจ้าไม่ต้องการแพร่งพรายข่าวออกไป แต่ข้าก็ไม่ได้อ่อนหัด สนามรบตรงหน้านี้ก็มีข่าวใหญ่เกี่ยวกับเจ้าให้ข้าขุดได้!”

ไป่เฟิงหลิวเผยรอยยิ้ม เมื่อคิดว่าตนจะขุดคุ้ยข่าวที่สามารถทำให้ผู้คนในใต้หล้าใจสั่นระรัวข่าวหนึ่ง ในใจเขาก็อดเต้นระส่ำไม่ได้ รู้สึกตื่นเต้นเร้าใจอย่างควบคุมไม่อยู่

สวบ!

เขาไม่รีรอแล้ว เงร่างวูบไหว เริ่มสืบเสาะในสนามรบอย่างรอบคอบ

ไป่เฟิงหลิวในเวลานี้ดูตั้งใจจดจ่อ ไม่วอกแวกเลยสักนิด ถึงกับมีกลิ่นอายศรัทธาแรงกล้า

แต่ละวิชาชีพมีศาสตร์เฉพาะต่างกันไป ผู้ฝึกปราณอื่นอาจเชี่ยวชาญการศึก การหลอมอาวุธ การหลอมยา การเลี้ยงสัตว์ การปลูกพืชวิญญาณ…

ทว่าสำหรับพวกเขาเผ่าวาทวาโยแล้ว การเสาะหาและเผยแพร่ข่าวสารเป็นความสามารถที่พวกเขามีมาแต่กำเนิด!

ไม่นานนักไป่เฟิงหลิวก็พบร่องรอยการต่อสู้ครั้งนี้มากมาย เพียงแต่ยิ่งเขาพบร่องรอยมากขึ้น เขากลับไม่อาจสงบใจให้เยือกเย็นได้แล้ว

“สวรรค์! มีกลิ่นอายแตกต่างกันของราชันกึ่งระดับห้าแบบ นี่ไม่ได้หมายความว่าที่นี่มีราชันกึ่งระดับห้าคนร่วมกันลงมือหรอกหรือ”

“สนามรบครอบคลุมพื้นที่พันลี้ ภูเขาถล่มทลาย ผืนดินถูกตีแตก แน่ใจได้ว่าศึกนี้ต้องดุเดือดถึงที่สุด และยืดเยื้อไปช่วงเวลาหนึ่ง… บ้าเอ๊ย! ราชันกึ่งระดับห้าคนร่วมกันลงมือยังฆ่าเจ้าหนูนี่ไม่ตายหรือ นี่มันเย้ยฟ้าเลยนะ!”

“เอ๊ะ เศษสมบัติมรรคราชัน! ทวนยาวสีเลือดหักสะบั้น ม้วนภาพที่ถูกฉีกขาด ซากค้อนยักษ์ที่แหลกละเอียด… พวกมัน… ถึงกับถูกทำลายจนสิ้นเลยหรือ”

“ไม่สิๆ ในสนามรบพบเศษซากศพที่หลงเหลืออยู่หลังราชันกึ่งระดับสี่คนสิ้นชีพไป นี่น่าจะพิสูจน์ได้ว่ายังมีราชันกึ่งระดับอีกคนหนึ่งหนีไปแล้ว…”

ท่ามกลางรัตติกาล ตาแก่ผอมแห้งราวไม้ไผ่ผู้หนึ่งกระโดดไปมาในบริเวณนั้นเหมือนหนูนา ปากก็ร้องโวยวายดังบ้างค่อยบ้างปนเปกันไป ดูประหลาดและน่าขัน

เพียงแต่ตัวไป่เฟิงหลิวเองกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าเวลานี้สีหน้าเขาผันแปรไม่ว่างเว้น ในใจยิ่งเต็มไปด้วยความประหลาดใจจนแทบจะควบคุมความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่อยู่

ครู่ใหญ่เขายืนนิ่งแล้วพ่นลมหายใจยาว พูดพึมพำอย่างเหม่อลอยอยู่บ้างว่า “ถ้าข้าแพร่ข่าวศึกนี้ออกไป ต้องถูกหาว่าเสียสติแล้วแน่ๆ… ให้ตายสิ นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!”

ผ่านไปอีกครู่ใหญ่ เวลานี้ไป่เฟิงหลิวถึงค่อยๆ สงบใจขึ้นมาบ้าง เขาตัดสินใจแล้วว่า ไม่ว่าผู้อื่นจะเชื่อหรือไม่เขาก็ต้องเผยแพร่ข่าวนี้ออกไป!

นี่คือความเป็นมืออาชีพในฐานะของลูกหลานเผ่าวาทวาโยคนหนึ่ง

“แต่จะเผยแพร่ข่าวนี้อย่างไรดีถึงจะยิ่งน่าเชื่อถือล่ะ”

ไป่เฟิงหลิวตกอยู่ในภวังค์ความคิด สุดท้ายเขาก็กัดฟันแล้วนำใบไม้อัศจรรย์สีทองเจิดจ้าราวใบลานใบหนึ่งออกมา

นี่คือใบไม้ของต้นข่าวสารสีทอง ล้ำค่าเป็นอย่างยิ่ง ทั้งปริมาณก็น้อยนิด แม้แต่ในเผ่าวาทวาโยก็มีคนในเผ่าส่วนน้อยเท่านั้นที่ครอบครองได้

และในสถานการณ์ทั่วไป ต้องพบเรื่องใหญ่โตครึกโครมถึงที่สุดเท่านั้นถึงสามารถเลือกใช้ใบไม้ของต้นข่าวสารสีทองมาจารึกข่าวได้

“ให้ตายสิ! ข้าจนตรอกแล้ว จะสำเร็จหรือล้มเหลวก็คราวนี้ล่ะ ยามข่าวนี้สะเทือนเลือนลั่นแดนฐิติประจิม ข้าก็สามารถไปขอใบไม้ของต้นข่าวสารสีทองจากเผ่าเพิ่มได้อย่างชอบธรรม!”

ไป่เฟิงหลิวกัดฟัน ตัดสินใจเด็ดขาด

ต่อมาเขาก็เริ่มสำแดงวิชาลับ ใบไม้สีทองส่องแสงเจิดจ้าฉายจอภาพออกมา แล้วเริ่มจารึกร่องรอยและรายละเอียดในสนามรบแห่งนี้

สำหรับไป่เฟิงหลิวแล้ว ต้องทำเช่นนี้เท่านั้นถึงสามารถพิสูจน์ได้ว่าข่าวที่ตนเผยแพร่ออกไปไม่ได้แต่งขึ้น จึงจะทำให้ทุกคนในโลกเชื่อเรื่องศึกนองเลือดสะท้านโลกอันเหลือเชื่อนี้ได้!

เมื่อทำทุกอย่างนี้จนเสร็จสิ้น เขาเพียงรู้สึกกระปรี้กระเปร่า ตั้งหน้าตั้งตาคอยยิ่งนัก

เขาคาดการณ์ได้ว่าเมื่อตนกระจายข่าวนี้ออกไป ในแดนฐิติประจิมต้องเกิดความครึกโครมใหญ่ราวภูผาถล่มทะเลหวีดร้องแน่!

เด็กหนุ่มเทพมารระดับหยั่งสัจจะผู้หนึ่ง กลับประจันหน้ากับราชันกึ่งระดับจากเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬห้าคนโดยลำพังได้ ท้ายที่สุดด้วยมาดผยองเย้ยฟ้า ยังปลิดชีพไปสี่คน หลบหนีไปหนึ่งคน!

นี่ กวาดตามองไปยังผู้กล้าแห่งยุคในรุ่นเยาว์ทั่วทั้งแดนฐิติประจิม ใครจะทำได้กัน

หืม?

จู่ๆ ไป่เฟิงหลิวที่ตกอยู่ในห้วงความคิดบ้าคลั่งก็พลันแข็งทื่อไปทั้งตัว สัญญาณอันตรายถึงที่สุดผุดขึ้นในใจ ทำให้เขาขนลุกเกรียว

ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่ามีชายชราสวมอาภรณ์สีดำสองคนก้าวเดินผ่านห้วงอากาศจากที่ไกลลิบ

ราชันระดับสังสารวัฏ!

เหงื่อกาฬผุดพรายทั่วร่างไป่เฟิงหลิว ในใจประหวั่นพรั่นพรึงอย่างยิ่งยวด เขาขึ้นเหนือล่องใต้หลายปีมานี้ สายตาคู่นี้ขัดเกลาจนร้ายกาจหาใดเทียบมานานแล้ว มองปราดเดียวก็ดูออกว่าสองคนนั้นเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าราชันที่มาจากเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬ!

ซวยแล้ว…

เมื่อไป่เฟิงหลิวคิดขึ้นได้ ว่าข่าวที่ตนจะเผยแพร่ออกไปเป็นไปได้สูงว่าจะเกิดผลแง่ลบอย่างยิ่งยวดต่อเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬ เขาก็มีความรู้สึกว่าตนเสียท่าเข้าแล้ว

“หึ! แมลงหวี่สมควรตายพวกนี้อีกแล้ว ช่างแทรกซึมเก่งเสียจริง ที่ไหนๆ ก็มีร่องรอยของพวกมัน”

เหนือห้วงอากาศ โก่วหยางทงส่งเสียงหึหยันดุจอสนีบาต สะท้านขวัญจนไป่เฟิงหลิวสั่นเทาไปทั้งตัว ทรุดลงกับพื้น

เพียงแต่ในตอนที่เขานึกว่าตนจะเสียท่า กลับได้ยินเสียงเรียบเฉยเสียงหนึ่งดังขึ้น…

“ช่วยข้าอย่างหนึ่งแล้วจะไว้ชีวิตเจ้า” เป็นเสียงที่โก่วหยางป๋อเปล่งออกมา

ไป่เฟิงหลิวผงะไป พยักหน้าไม่ว่างเว้น “ขอผู้อาวุโสสั่งมา”

“กระจายข่าวหนึ่ง บอกว่าคนที่กล้าติฉินนินทาเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬทุกคนต้องชดใช้ความผิดด้วยชีวิต”

เมื่อพูดจบโก่วหยางป๋อและโก่วหยางทงก็ทะยานอากาศจากไปด้วยกัน ชั่วพริบตาก็หายลับไปอย่างไร้ร่องรอย

เฮือก!

ไป่เฟิงหลิวสูดหายใจลึกเยียบเย็น หน้าเปลี่ยนสีอย่างยิ่ง นี่ไม่ได้หมายความว่าสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันสองคนนี้จะร่วมกันสังหารเทพมารหลินหรอกหรือ

ทว่าครู่ต่อมาเขาก็หัวเราะเสียงดังออกมา สีหน้าลิงโลดกล่าวว่า “สวรรค์! ท่านดีกับข้ามากไปแล้ว! พิสูจน์ข่าวใหญ่ปานนี้ได้ ภายหลังข้ายังต้องกังวลว่าจะไม่ได้ขึ้นสู่ตำแหน่งสูงในเผ่าอีกหรือ”

เขายิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น ขาดแค่ไมได้วาดไม้วาดมือเริงระบำเท่านั้น

และในยามฟ้าแรกสางนี้เอง ไป่เฟิงหลิวก็ออกจากพื้นที่รกร้างนี้ กลับสู่เมืองหนึ่งในแดนฐิติประจิมด้วยความเร็วทั้งหมดที่มี

ในวันเดียวกันนั้น เขาติดใบไม้ต้นข่าวสารสีทองไว้บนลำต้นของต้นข่าวสารเก่าแก่กลางเมืองต้นนั้น

พรึ่บ!

เรื่องอัศจรรย์เกิดขึ้นแล้ว ต้นข่าวสารทุกต้นในเขตแคว้นหลายพันและเมืองนับหมื่นทั้งแดนฐิติประจิมล้วนเกิดคลื่นไหวกระเพื่อม บนลำต้นบังเกิดเงาใบไม้สีทองเจิดจ้าใบหนึ่ง

ชั่วครู่เดียวผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนถูกดึงดูด แย่งกันมาดูทั้งแดนฐิติประจิม

เพราะพวกเขารู้ดีว่า เมื่อใบไม้ต้นข่าวสารสีทองของเผ่าวาทวาโยปรากฏ ย่อมหมายความว่ามีเรื่องใหญ่โตยิ่งยวดเกิดขึ้น!

“ข่าวกระจายออกไปแล้ว ข้าจะยิ้มดูความผันผวนของอิทธิพลใต้หล้า!”

ส่วนไป่เฟิงหลิวผู้เป็นตัวต้นเรื่อง ในขณะที่ปล่อยข่าวออกไปกลับห้ามไม่ให้หัวเราะร่าไม่ได้อีกแล้ว

……

แคว้นอินทรีสมบัติ เมืองวารีเขียว

ด้านหน้าต้นข่าวสารมีผู้คนมากมาย ผู้ฝึกปราณรวมตัวหนาแน่น เกิดเสียงร้องตื่นตระหนกระลอกแล้วระลอกเล่าอยู่เรื่อยๆ ทุกคนสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความตกตะลึง

ฟางหลินหานยืนนิ่งอยู่ในนั้น ใบหน้าหล่อเหลาที่มักจะมีกลิ่นอายคึกคะนองราวปีศาจแต่งแต้ม กลับบังเกิดสีหน้าผันแปรไม่ว่างเว้นอยู่ตลอด

ครู่ใหญ่เขาถึงพึมพำอย่างขุ่นเคืองว่า “น้องหลินนะน้องหลิน เสียแรงที่ข้าคิดว่าเจ้าเป็นสหาย เจ้ากลับไม่บอกข้าว่าเจ้าก็คือ ‘เทพมารหลิน’!”

จากนั้นเขาก็เผยสีหน้าพิกลอย่างอดไม่ได้ “ทุกคนในใต้หล้าล้วนบอกว่าข้าฟางหลินหานบ้าระห่ำไร้ที่สิ้นสุด ใจกล้าเกินใคร แต่เทียบกับเจ้าแล้วกลับไม่เท่าไร อย่างน้อยข้าก็ไม่ได้ผยองและวิปริตเท่าเจ้า…”

ไกลออกไปยิ่งมีผู้ฝึกปราณกำลังเร่งมามากขึ้นเรื่อยๆ ดูยิ่งใหญ่นัก

ฟางหลินหานเมื่อเห็นเช่นนี้ สีหน้ากลับเคร่งขรึมอย่างยากจะเห็น

เขารับรู้ได้ว่าข่าวที่เผ่าวาทวาโยปล่อยออกมานี้ไม่ต่างอะไรกับเจาะชั้นฟ้าให้แตกออก ครู่เดียวก็ผลักให้หลินสวินอยู่เหนือยอดคลื่น!

“เจ้าต้องตั้งรับให้ดี ตอนเทศกาลโคมกถามรรค หากไม่มีเจ้าเข้าร่วมต้องขาดสีสันไปไม่น้อยแน่…”

ฟางหลินหานพึมพำ

…..

แคว้นเขี้ยวลอย เมืองแสงคลื่น

เยวี่ยเจี้ยนหมิงกำลังร่ำสุรา ท่าทางของเขาสง่างาม คิ้วตรงราวกระบี่ ดวงตาราวดารา มีกลิ่นอายสุภาพเหนือธรรมดา ชวนให้ผู้อื่นจับจ้องยิ่งนัก

เพียงแต่เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านี้ เขากำลังครุ่นคิดเรื่องที่จะไปเข้าร่วมเทศกาลโคมกถามรรคที่เขาพยับคราม

ฉับพลันเสียงฮือฮาครึกโครมหาใดเทียบระลอกหนึ่งดังขึ้น ดึงดูดความสนใจของเยวี่ยเจี้ยนหมิง

“ข่าวใหญ่! ใบไม้สีทองของเผ่าวาทวาโยปรากฏขึ้นอีกแล้ว! ลือกันว่าเกี่ยวกับเด็กหนุ่มเทพมารที่ชื่อหลินสวิน!”

ทันใดนั้นก็เห็นผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนพุ่งมาที่ใจกลางเมือง แสงเคลื่อนที่ราวห่าฝน งดงามสะดุดตา ดูยิ่งใหญ่ถึงที่สุด

หลินสวินหรือ

คงไม่ใช่เขากระมัง

เยวี่ยเจี้ยนหมิงไตร่ตรองแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

หน้าต้นข่าวสารในเมือง เยวี่ยเจี้ยนหมิงยืนนิ่งครู่ใหญ่ ในใจก็สั่นสะท้านไม่หยุด ไม่อาจสงบใจได้อยู่นาน

เป็นเขาดังคาด!

เพียงแต่ที่ทำให้เยวี่ยเจี้ยนหมิงไม่อาจคาดคิดได้ก็คือ เด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่บังเอิญพบที่ภูเขาโคม่วงในตอนนั้น ตอนนี้กลับมีพลานุภาพเพียงนี้แล้ว!

‘เทพมารหลิน… เทพมารคนหนึ่ง! ตอนนั้นข้าไม่ได้ดูคนผิดจริงๆ แต่ว่า นี่ก็ออกจะน่าตะลึงมากเกินไปหน่อย’

ในใจเขาทอดถอนใจอย่างยิ่ง ‘ข้ามอบป้ายหยกเข้าร่วมเทศกาลโคมกถามรรคให้เจ้าแล้ว ก็ดูว่าเจ้าจะมาหรือไม่…’

……

แคว้นต้าถัง เมืองฉางอัน

ที่นี่เป็นจุดศูนย์กลางของแดนฐิติประจิม เมืองฉางอัน และถูกมองเป็น ‘นครศักดิ์สิทธิ์แห่งการฝึกปราณ’ ของแดนวิภูนี้ เนื่องจากใกล้ๆ เมืองนี้มีสำนักเก่าแก่สามสำนักตั้งอยู่!

ในนั้น ยังมี ‘เรือนกระบี่เร้นปุจฉา’ ที่มีฉายาว่าเป็นสำนักอันดับหนึ่งแห่งแดนฐิติประจิมด้วย

ในเกี้ยวสมบัติสีเขียวไม่สะดุดตาคันหนึ่ง มีเสียงใสเย็นรื่นหูเสียงหนึ่งดังขึ้น “ข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น เหตุใดถึงอึกทึกปานนี้”

ผู้ที่ขับเกี้ยวสมบัติเป็นหญิงชราชุดเขียวผู้หนึ่ง เมื่อได้ยินดังนั้นก็ไปสืบความเล็กน้อยก่อนตอบว่า “บนต้นข่าวสารในเมืองปรากฏใบไม้สีทองขึ้นใบหนึ่ง น่าจะมีเรื่องใหญ่โตถึงที่สุดเกิดขึ้นเจ้าค่ะ”

“ไปดูซิ”

“เจ้าค่ะ”

ไม่นานนักเกี้ยวสีเขียวก็หยุดลงหน้าต้นข่าวสาร หญิงสาวในชุดกระโปรงดำรูปร่างเพรียวบาง สวมผ้าคลุมหน้าผู้หนึ่งเดินออกมา

“เหตุใดถึงเป็นเขา”

เมื่อตาเห็นจอภาพที่ใบไม้ทองควบรวมขึ้นซึ่งแขวนอยู่บนลำต้นของต้นข่าวสารนั้น เงาร่างผอมเพรียวของเด็กสาวชุดดำก็แข็งทื่ออย่างยากสังเกตเห็น

ตอนที่ 827 การตามสังหารที่ฝูงชนจับจ้อง

เวลานี้หญิงชราชุดเขียวก็สีหน้าพิกลยิ่งนัก

นางจำเทพมารหลินผู้นั้นได้เช่นกัน เป็นเด็กหนุ่มคนที่เคยประลองกับคุณหนูที่ลานประลองยุทธ์หมอกสนในนครเตโช

เพียงแต่นางกลับคิดไม่ถึงว่าเพิ่งผ่านไปไม่ถึงสองเดือน ชื่อเสียงของเด็กหนุ่มคนนี้ก็กระจายมาถึงเมืองฉางอันแล้ว!

เมืองฉางอันเชียวนะ นี่เป็นถึงนครศักดิ์สิทธิ์แห่งการฝึกปราณของแดนฐิติประจิม ถูกผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนในหลายพันเขตแคว้นในแดนฐิติประจิมจับตามอง!

‘ดังคาด มัจฉาทองย่อมไม่ใช่สัตว์ในบึง เมื่อเจอการเปลี่ยนแปลงย่อมกลายเป็นมังกร!’ หญิงชราชุดเขียวถอนใจในใจ

ตอนนั้นยามเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนี้สามารถต่อกรคุณหนูได้ นางก็รู้ว่าเด็กคนนี้จะต้องผงาดในโลกา ชื่อเสียงระบือไกลไปทั่วสี่สมุทร

ทว่า…

ความก้าวหน้านี้ออกจะรวดเร็วเกินไปแล้ว…

“เทพมารหลิน… เหอะๆ… เทพมารหลิน… เหอะๆ…” ข้างกันนั้น เด็กสาวชุดดำส่งเสียงหัวเราะเยียบเย็นเหมือนทั้งถากถาง เกลียดชังและไม่พอใจ แม้เป็นเสียงหัวเราะเยียบเย็น เสียงนั้นก็ไพเราะรื่นหูราวเสียงสวรรค์

สีหน้าของหญิงชราชุดเขียวยิ่งประหลาดขึ้นไปอีก

นางเข้าใจจิตใจของคุณหนูในตอนนี้ดี ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่ตอนนั้นเด็กนั่นออกจะบ้าบิ่นเกินไปบ้าง ล่วงเกินส่วนสงวนของคุณหนูในระหว่างการต่อสู้ ทำให้คุณหนู ‘ระลึกถึง’ เขาอย่างสมบูรณ์ จะเป็นโชคหรือเป็นเคราะห์ก็คาดเดาได้ยากเสียจริง

“คุณหนู เด็กนี่ยอดเยี่ยมนะเจ้าคะ ภายใต้การปิดล้อมของราชันกึ่งระดับห้าคน ยังสามารถฝ่าเส้นทางโลหิตออกไปได้ ช่างน่าเหลือเชื่อ” หญิงชราชุดเขียวเอ่ยปาก

“หึ ดูจากร่องรอยที่การต่อสู้นั้นทิ้งไว้ พิสูจน์ได้เพียงว่าเจ้าสารเลวนี่อาศัยสมบัติทรงพลังอย่างยิ่งยวดชิ้นหนึ่งเอาชนะ หากไม่เป็นเช่นนี้ ด้วยพลังที่แท้จริงของเขาไม่มีทางประมือกับราชันกึ่งระดับห้าคนได้เลย!”

เด็กสาวชุดดำร้องหึเบาๆ อย่างไม่เห็นด้วย

ผู้อื่นอาจจะมองอะไรไม่ออก แต่นางมีฐานะเป็นบุคคลชั้นยอดรุ่นเยาว์ ย่อมมองกุญแจสำคัญของการต่อสู้ครั้งนี้ออกในปราดเดียว

หญิงชราชุดเขียวพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “คุณหนูกล่าวได้ถูกต้องแล้ว จากสมบัติมรรคราชันที่ถูกทำลายบางส่วนซึ่งหลงเหลือในสนามรบนั้น ไม่ผิดแน่ ในมือเด็กนี่น่าจะมีสมบัติที่เทียบได้กับสมบัติระดับอริยะ มีเพียงเช่นนี้จึงจะสามารถสังหารราชันกึ่งระดับสี่คนได้”

นางหยุดไปครู่ค่อยกล่าวต่อ “ทว่ายิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งพิสูจน์ว่าพลังของเด็กนี่แข็งแกร่ง ไม่เพียงพลังปราณโดดเด่น แต่น่าจะเป็นเด็กหนุ่มที่มีโชควาสนายิ่งใหญ่ผู้หนึ่งด้วย”

เด็กสาวชุดดำดูไม่พอใจอยู่บ้าง พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เจ้าคนสารเลวที่ต่ำช้าหาใดเทียบผู้หนึ่ง ควรค่าให้ยกยอปอปั้นขนาดนี้เชียวหรือ เทพมารหลินหรือ ข้าว่าชื่อเจ้าหลินไร้ยางอายสิถึงจะถูก!”

เมื่อนางพูดจบก็หันกายจากไป ราวกับถ้ามองดูอีกครั้งหนึ่งจะทำให้นางควบคุมความเดือดดาลในใจไม่อยู่

หญิงชราชุดเขียวจนใจไปครู่หนึ่ง เดิมทีนางคิดจะลองสลายความขุ่นข้องในใจของคุณหนู กระทั่งคิดหาโอกาสเชิญเด็กหนุ่มผู้นั้นเข้าสำนักที่พวกนางอยู่

อย่างไรเสียเด็กหนุ่มเช่นนี้ก็ต้องเป็นต้นกล้าชั้นเลิศที่สำนักเก่าแก่ใหญ่โตแย่งกันชักชวนแน่ แต่ดูจากตอนนี้ เรื่องนี้เห็นชัดว่าเป็นไปไม่ได้แล้ว

ทันใดนั้นหญิงชราชุดเขียวก็ใคร่ครวญแล้วกล่าวว่า “คุณหนู ในข่าวบอกว่าเด็กคนนี้กำลังถูกสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันสองคนจากเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬตามสังหารอยู่ ท่านว่า…”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับข้าเล่า เขาตายไปได้ยิ่งดี!” เด็กสาวชุดดำไม่หันหน้ากลับมา ขึ้นเกี้ยวสมบัติสีเขียวคันนั้น

หญิงชราชุดเขียวทอดถอนใจ เสียดายเด็กหนุ่มที่เรียกได้ว่าชั้นยอดเช่นนี้…

“แต่เจ้าจะติดตามเรื่องนี้อย่างใกล้ชิดก็ได้ ข้าอยากรู้ว่าเขาจะตายอย่างไรกันแน่!” ในเกี้ยวสมบัติมีเสียงเด็กสาวชุดดำแว่วมา

หญิงชราชุดเขียวชะงักไป อดเอ่ยถามไม่ได้ว่า “คุณหนู หากครั้งนี้เขาไม่ตาย ท่านจะไม่…”

“ไม่มีทาง!” เด็กสาวชุดดำเหมือนรู้ว่านางจะพูดอะไร จึงตัดบททันควัน “ต่อให้เขาโชคดีรอดชีวิตมาได้ ข้าก็จะไปกำราบเขาเอง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หญิงชราชุดเขียวก็ยิ้มบางๆ นางรู้ว่าในส่วนลึกของจิตใจ คุณหนูไม่ต้องการให้เด็กหนุ่มคนนั้นถูกเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬฆ่าตาย

นี่ก็เพียงพอแล้ว

……

แคว้นเถาฮุน เมืองเมฆน้ำหมึก

“เด็กนี่ ให้มองเป็นศัตรูตัวฉกาจของเจ้ากับข้า!”

หน้าต้นข่าวสาร ลู่จิ่วเกอองค์ชายห้าแห่งเผ่าอีกาเพลิงสีหน้าเคร่งครัด ดวงตาคู่นั้นวาวโรจน์น่าหวาดหวั่นหาใดเทียบ

“ไม่ผิด เขากับพวกเราเป็นคนจำพวกเดียวกัน ไม่เพียงพลังปราณล้ำเกินคนรุ่นเดียวกัน ในมือยังมีสมบัติลับที่สามารถสังหารราชันกึ่งระดับได้ ภายหลังหากเกิดความขัดแย้งขึ้น ย่อมต้องปฏิบัติอย่างศัตรูตัวฉกาจไปทั้งชีวิต!”

อีกด้านหนึ่งจั๋วขวงหลันดวงตาคมปลาบราวกระบี่ ทั้งร่างแผ่พลังดุดันออกมา

ตั้งแต่ตอนอยู่เมืองก่วมหิมะ พวกเขาก็เคยพบหลินสวิน และเคยเห็นว่าเขาสังหารผู้แข็งแกร่งเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬอย่างไรกับตา

และในตอนนั้นหลินสวินก็ได้รับการยอมรับจากพวกเขา ถูกมองว่าเป็นคนจำพวกเดียวกัน เพียงแต่ในส่วนลึกของจิตใจ พวกเขาก็รู้ดีว่าแม้จะให้ความสำคัญกับหลินสวิน แต่ไม่ได้หวั่นกลัวเท่าไรนัก

แต่ตอนนี้ท่าทีของพวกเขาเปลี่ยนไปแล้ว เพราะพบว่าไม่ได้มีแต่พวกเขาที่มีอาวุธสังหารยิ่งใหญ่ซึ่งสามารถเย้ยฟ้าได้อยู่ในมือ เทพมารหลินคนนี้ก็มีด้วยเช่นกัน!

“ข้าสงสัยเสียจริง เจ้าคนที่มาจากโลกชั้นล่างผู้หนึ่ง เหตุใดถึงครอบครองพลังที่เกรียงไกรเช่นนี้ได้ ขอเพียงเขาไม่ตายในการตามสังหารครั้งนี้ สักวันหนึ่งไม่ช้าก็เร็ว ข้าจะลองสู้กับเขาดูสักตั้ง!”

ดวงตาลู่จิ่วเกอบังเกิดแสงเจิดจ้า ราวเปลวเพลิงช่วงโชติกำลังลุกโหม

เมื่อได้ยินว่าพวกเขากำลังสนทนากันเรื่องเทพมารหลิน เซี่ยอวี้ถังซึ่งยืนอยู่อีกด้านหนึ่งกลับรู้สึกสับสนขึ้นในใจ เต็มไปด้วยความเคียดแค้น เดือดดาลและไม่สบายใจ

เขาก็มาจากโลกชั้นล่างเช่นกัน อีกทั้งยังถือกำเนิดในขุมอำนาจตระกูลทรงอิทธิพลชั้นสูง แต่ตอนนี้ถ้าว่ากันด้วยอานุภาพและกิตติศัพท์ กลับยังเทียบหลินสวินไม่ได้ นี่ทำให้เขาไม่อาจยอมรับได้!

“ไปเถอะ ห่างจากภูเขาพยับครามไม่ไกลแล้ว อย่างมากที่สุดครึ่งเดือนพวกเราก็ไปถึงที่นั่น ข้าล่ะอยากเห็นว่าครั้งนี้จะมีบุคคลระดับอัจฉริยะ ผู้กล้า บุตรเทพ และธิดาเทพปรากฏตัวมากมายเพียงไหน”

ลู่จิ่วเกอกล่าว

“พี่ลู่ ท่านว่าครั้งนี้เทพมารหลินจะประสบเคราะห์ตายไปหรือไม่”

จั๋วขวงหลันเอ่ยถาม พวกเขาหันกายเดินทางห่างออกไป

“นอกเสียจากมีบุคคลเทียมฟ้ามาช่วยเหลือ หาไม่แล้วเขาต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ราชันสองคนร่วมกันลงมือ ต่อให้เขาครอบครองสมบัติอริยะที่แท้จริงก็ไม่อาจพลิกสถานการณ์เลวร้ายได้”

ลู่จิ่วเกอเอ่ย

จั๋วขวงหลันถอนหายใจเบาๆ “เป็นเช่นนี้แล้ว เกรงว่าเจ้าเด็กนี่จะไม่มีวาสนาได้เข้าร่วมเทศกาลโคมกถามรรคเสียแล้ว ออกจะน่าเสียดายไปบ้าง…”

ในความคิดของเขา หลินสวินมาจากโลกชั้นล่าง ในดินแดนรกร้างโบราณถือเป็นคน ‘หัวเดียวกระเทียมลีบ’ ไร้ที่พึ่งพิง ไม่น่ามีใครช่วยเขาเลย

อย่างไรเสียผู้ที่ตามสังหารเขาก็เป็นถึงเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬ ต่อให้สำนักเก่าแก่ช่วยเหลือเขา ก็ต้องกังวลถึงความเสี่ยงที่จะขัดแย้งกับเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬ!

และเมื่อได้ยินการสนทนานี้ เซี่ยอวี้ถังก็ใจชื้นขึ้นมาไม่น้อยอย่างไม่มีสาเหตุ ถึงขั้นออกจะรู้สึกมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นด้วย

นี่ทำให้สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย รับรู้ได้ว่า ‘มารในใจ’ ที่หลินสวินนำมาให้ตนยิ่งลึกล้ำลงไปอีก!

……..

วันนี้ไม่เพียงพวกฟางหลินหาน เยวี่ยเจี้ยนหมิง เด็กสาวชุดดำ ลู่จิ่วเกอ จั๋วขวงหลันและเซี่ยอวี้ถังที่ติดตามข่าวนี้ของหลินสวิน

ในเขตแคว้นหลายพัน นครนับหมื่นทั่วทั้งแดนฐิติประจิม ผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนก็ได้ล่วงรู้ทุกอย่างนี้

เทพมารหลิน!

เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ผงาดขึ้นในแคว้นวิญญาณอัคนี เป็นที่จับจ้องของทั้งแดนฐิติประจิมโดยสมบูรณ์ ขุมอำนาจและผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนล้วนรับรู้ว่า ในหมู่คนรุ่นเยาว์มีบุคคลที่เรียกได้ว่าไร้เทียมทานเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่งแล้ว!

แน่นอนว่าเมื่อมีเสียงตื่นตระหนก ฮือฮาและตกตะลึง ก็ต้องมีเสียงดูถูกและไม่ยอมรับ

“เทพมารหลินอะไรกัน นี่มันเด็กหนุ่มบ้าระห่ำไม่รู้ดีชั่วคนหนึ่งเท่านั้น ยังกล้าเหิมเกริมบอกว่าจะสังหารสุนัขมายาทมิฬทั่วหล้าให้สิ้น ตอนนี้เป็นอย่างไร ยั่วให้ราชันสองคนตามฆ่า!”

“นี่เรียกว่าแกว่งเท้าหาเสี้ยน เผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬใช่เผ่าที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งจะล่วงเกินได้หรือ รนหาที่ตายจริงๆ”

“รอดูเถิด ผ่านไปไม่นานก็จะมีข่าวการตายของเทพมารหลิน! นี่ก็คือค่าชดเชยความจองหอง”

โดยเฉพาะผู้แข็งแกร่งที่มาจากเผ่าสุนัขมายาทมิฬบางคนยิ่งเอ่ยวาจาบ้าระห่ำว่า “กล้าลบหลู่คนเผ่าข้า ต้องถูกสังหารเหมือนหลินสวินผู้นี้! มีใครไม่พอใจก็ลุกขึ้นมา!”

คำเดียวก็เกิดคลื่นสะเทือนนับพันชั้น ผู้ฝึกปราณที่ปกป้องหลินสวินหลายคนล้วนเดือดดาล หมาดำเหล่านี้จองหองไปแล้ว นี่กำลังคุกคามผู้คนทั่วใต้หล้าหรือ

อีกทั้งตอนนี้หลินสวินก็ยังไม่ตาย!

ทั้งยังมีผู้ฝึกปราณมากมายเป็นกังวลแทนหลินสวิน คิดว่าเขาถูกราชันเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬตามสังหาร เกรงว่าจะไม่มีหวังรอดชีวิตอีก

พูดได้ว่าความเป็นความตายของหลินสวินในตอนนี้ ดึงดูดความสนใจของทั้งแดนฐิติประจิมแล้ว ส่งผลต่อจิตใจของผู้ฝึกปราณไม่รู้เท่าไร

และในตอนนี้ไป่เฟิงหลิวซึ่งเป็นผู้ปล่อยข่าวหลินสวินคนแรกก็ลุกขึ้นมา แล้วเผยแพร่ข่าวระดับทองคำข่าวหนึ่งอีกครั้ง “เผ่าข้าจะติดตามข่าวคราวความเป็นความตายของเทพมารหลินอย่างเต็มที่ อีกทั้งจะประกาศโดยทันที!”

ไป่เฟิงหลิวลำพองใจนัก ในฐานะสายสืบของเผ่าวาทวาโย ได้เห็นข่าวหนึ่งของตนก่อให้เกิดคลื่นลมใหญ่โตเช่นนี้ไปทั้งแดนฐิติประจิม นี่ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจและทะนงตนอย่างไม่เคยมีมาก่อน

อีกทั้งเป็นเพราะเผยแพร่ข่าวเกี่ยวกับหลินสวิน เขาจึงได้รับความโปรดปรานและการตกรางวัลจากคนใหญ่คนโตในเผ่านับไม่ถ้วน ตำแหน่งในเผ่าก็เลื่อนสูงราวน้ำขึ้น ดึงดูดความสนใจจากผู้คน เนื้อหอมหาใครเทียบได้

‘ในยุคบรรพกาล เผ่าข้ามีผู้อาวุโสผู้หนึ่งได้รับฉายาว่า ‘ราชันแห่งข่าวสาร’ ชื่อเสียงกึกก้องนิจนิรันดร์ และในกาลปัจจุบัน ข้าไป่เฟิงหลิวก็จะใช้สิ่งนี้เป็นเป้าหมาย ช่วงชิงขึ้นสู่บัลลังก์สมบัติของราชันแห่งข่าวสารในเร็ววัน!’

ไป่เฟิงหลิวภาคภูมิใจในความสำเร็จของตน ลำพองใจมากล้น

……

ยามโลกภายนอกเกิดคลื่นลมโหมสะเทือนเลือนลั่น หลินสวินซึ่งถูกผู้ฝึกปราณนับไม่ถ้วนติดตามข่าวคราวกลับหนีตายหัวซุกหัวซุน

ยามสายัณห์ อาทิตย์อัสดงราวโลหิต

ในหมู่เขาไพศาล ยานสำเภาลำหนึ่งหายวับไปอย่างรวดเร็วราวแสงฉายกลางนภากาศ รวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ

ด้านหลังของยานมีเงาดำพลานุภาพน่าหวาดหวั่นสองเงากำลังไล่ตาม พวกเขากระโจนออกไปก้าวหนึ่งก็ไปไกลถึงพันจั้ง ประดุจเคลื่อนที่ในห้วงอากาศ รวดเร็วถึงที่สุดเช่นกัน

โครม!

กระทั่งเงาร่างของพวกเขาหายไป ฟ้าดินบริเวณนั้นถึงเกิดเสียงระเบิดจนหูแทบดับขึ้นระลอกหนึ่ง

ก็เห็นว่าเกิดรอยแยกทั้งยาวและแคบรอยหนึ่งกลางห้วงอากาศ คลื่นเสียงกระจายออก สะเทือนภูผาธารา สิงสาราสัตว์ที่จำศีลอยู่ภายในนั้นล้วนตื่นตระหนกระคนคับข้อง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แค่คิดก็รู้ว่าความเร็วที่พวกเขาไล่ตามกันรวดเร็วปานไหน!

พรวด!

ภายในยานขนส่งอวกาศ หลินสวินพลันกระอักเลือด สีหน้าออกจะซีดเผือด

เขาสบถอย่างขุ่นเคืองอยู่บ้าง ไม่ได้อ้อยอิ่งต่อไปแต่อย่างใด นำอมฤตแกนสุวรรณออกมาฟื้นฟูอาการบาดเจ็บและเสริมกำลังทันที

ตอนที่ 828 สุดจึงเปลี่ยน

คืนนั้นหลินสวินสังหารราชันกึ่งระดับสี่คนอย่างต่อเนื่อง จากนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนชนะอย่างงดงาม แต่ความจริงแล้วสิ้นเปลืองพลังเขามากนัก

เพียงแต่เขายังไม่ทันได้ฟื้นฟูพลังกาย ก็ถูกสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันอย่างโก่วหยางป๋อและโก่วหยางทงตามฆ่า จึงต้องหนีตายโดยพลัน

ยานขนส่งอวกาศถูกเขาเร่งจนถึงขีดสุด ยังดีที่สมบัติอริยะที่ไม่สมบูรณ์ชิ้นนี้แม้ต้องใช้แกนวิญญาณจำนวนมาก แต่นำมาใช้หนีเอาชีวิตรอดกลับเป็นอาวุธล้ำเลิศชั้นหนึ่ง

ระหว่างทางเป็นเพราะอาศัยยานขนส่งอวกาศ ทำให้หลินสวินหลบเคราะห์สังหารถึงชีวิตได้ไม่รู้กี่ครั้ง พูดได้อย่างแท้จริงว่าเป็นการรอดตายอย่างหวุดหวิด

ทว่าแม้จะโชคดีหนีรอดมาถึงตอนนี้ แต่เขากลับได้รับบาดเจ็บสาหัส พลังขับเคลื่อนภายในกายเริ่มแปรปรวน มีเค้าลางจะพังทลายอยู่กลายๆ

นี่ก็คือความน่ากลัวของสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชัน แม้พวกเขาไม่อาจปลิดชีพหลินสวินได้ในเวลาอันสั้น แต่ทุกครั้งที่ลงมือกลับทำร้ายหลินสวินอย่างหนักหน่วงยิ่ง

หากไม่มียานขนส่งอวกาศป้องกันไว้ ก็คงสิ้นชื่อไม่รู้กี่ครั้งไปนานแล้ว

เวลานี้หลินสวินเลือดไหลไปทั้งกาย ผิวหนังเริ่มปรากฏรอยแตก สีหน้าซีดขาว ริมฝีปากยังคงมีรอยเลือดไหลออกมา ท่าทางน่าสลดนัก

และก็เพราะได้อมฤตแกนสุวรรณช่วยไว้ ถึงทำให้เขาฝืนทนมาถึงตอนนี้ ยังคงมีพลังและต้นทุนที่จะหนีเอาชีวิตรอดได้

สวบ!

ยานขนส่งอวกาศรวดเร็วอย่างอัศจรรย์ โบยบินเหนือท้องฟ้าสูงเวิ้งว้าง หลินสวินกำลังเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ไม่กล้าผ่อนคลายแม้สักนิด

สำหรับเขา ฝึกปราณมาถึงตอนนี้ ยังไม่เคยเข้าตาจนขนาดนี้มาก่อน ร่างกายแทบจะแหลกสลายแล้ว

โครม!

คลื่นน่าหวาดหวั่นมาเยือนอีกครั้ง กดทับอย่างรุนแรง

แม้หลินสวินเคลื่อนยานขนส่งอวกาศหลบหนีอย่างเต็มกำลังก็ยังคงได้รับผลกระทบดังเดิม ยานสำเภาทั้งลำส่งเสียงโครมครามจนหูแทบดับราวถูกคีรีเทพกระแทกเข้าอย่างจัง

หลินสวินกระอักเลือดอย่างรุนแรง อีกทั้งภาพข้างหน้าก็มืดลง เลือดพุ่งออกมาจากร่างกายทุกกระเบียดนิ้ว กระดูกถูกโคลงจนแตกไปไม่รู้กี่ซี่ แทบจะสลบไปทันที

อึกๆ!

เขากรอกอมฤตแกนสุวรรณในขวดหยกอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นก็กัดฟันบังคับยานขนส่งอวกาศอย่างเต็มกำลังราวบ้าระห่ำ รวดเร็วกว่าเมื่อกี้นี้ไม่น้อย

ตั้งแต่ถูกตามฆ่าเมื่อคืนจนถึงตอนนี้ผ่านไปแล้วสิบกว่าชั่วยาม ตัวหลินสวินเองก็ไม่รู้ว่าจะหนีไปได้ไกลแค่ไหน

แต่ว่า เวลานี้เขากลับรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าตนแทบทนไม่ไหวแล้ว!

“สู้ตาย!”

เด็กหนุ่มปลุกสติตัวเองอย่างแข็งขัน ไม่สนใจอาการบาดเจ็บทั่วร่างอีก โคจรพลังทั้งกายถึงขีดสุด

ตู้ม!

ถ้ำสวรรค์ภายในร่างของเขาส่งเสียงครึกโครม แท่นมรรคโบราณส่งเสียงกึกก้อง รัศมีเทพพวยพุ่ง กลิ่นอายพรุ่งพรวดขึ้นมากในครู่เดียว

เพียงแต่บนร่างของเขา ผิวหนังแตกระแหงปริออกเป็นดอกเลือด อาการบาดเจ็บยิ่งรุนแรงขึ้น

ทว่าตอนนี้หลินสวินไม่สนใจสิ่งเหล่านี้แล้ว หากไม่แก้ไข ใช้เวลาไม่นานเขาก็จะพังทลายลงโดยสมบูรณ์

ถึงตอนนั้นไม่ต้องให้ศัตรูลงมือ เขาก็จะเสียท่าก่อนเอง

ซ่า!

หมอกตลบอบอวลราวนิมิตมายากระจายออกมาจากตัวหลินสวิน แล้วปกคลุมไปทั่วยานขนส่งอวกาศ

ไอซวนหนี!

……

หืม?

ทันใดนั้นนัยน์ตาของโก่วหยางป๋อหรี่ลง ร่องรอยและกลิ่นอายทั้งหมดของยานขนส่งอวกาศกลับหายไปจากจิตรับรู้ของเขาในทันใด ไม่อาจเพ่งเป้าได้อีก

ประหนึ่งระเหยไปกลางอากาศ

“เกิดอะไรขึ้น”

อีกด้านหนึ่งโก่วหยางทงก็ใจสั่นขึ้นมา รับมือไม่ทันอยู่บ้าง

สวบ!

ครู่หนึ่งผ่านไป สัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันทั้งสองปรากฏกายกลางห้วงอากาศในจุดที่ยานขนส่งอวกาศหายไป แล้วสัมผัสอย่างถี่ถ้วน

แต่สุดท้ายกลับไม่ได้อะไรเลย!

นี่ทำให้สีหน้าพวกเขาอึมครึมลง

ตั้งแต่เมื่อคืนวานพวกเขาก็ตามสังหารหลินสวิน แต่กระทั่งตอนนี้กลับยังไม่สำเร็จ นี่ทำให้ใบหน้าชราของพวกเขาออกจะข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่

ตนมีฐานะเป็นบุคคลระดับราชัน อย่าว่าแต่ฆ่าเด็กหนุ่มระดับหยั่งสัจจะผู้หนึ่งเลย ต่อให้ไปฆ่าราชันกึ่งระดับก็ไม่ต่างอะไรกับเชือดหมูเชือดไก่

แต่ตอนนี้ราชันสองคนอย่างพวกเขาร่วมกันลงมือ กลับไม่สามารถจัดการหลินสวินได้ในเวลาอันสั้น หากเรื่องนี้กระจายออกไป ผู้คนในใต้หล้าจะมองพวกเขาอย่างไรกัน

เดิมทีด้วยฐานะของพวกเขา ไปสังหารหลินสวินก็ดูน่าขายหน้าพออยู่แล้ว ตอนนี้ยังเจอสถานการณ์เช่นนี้อีก ทำให้พวกเขาถูกไฟโทสะแผดเผา รู้สึกอับอายอย่างยิ่ง

“เห็นชัดว่ายานสำเภาที่เจ้าเด็กนั่นครอบครองจะต้องเป็นสมบัติอริยมรรค!”

โก่วหยางทงสายตาวาวโรจน์ เจือไปด้วยความประหลาดใจและความละโมบ

“สมบัติที่อยู่กับตัวเขาไม่ได้มีแค่ชิ้นเดียว รอฆ่าเขาได้ เจ้ากับข้าเอาศุภโชคบนตัวมันมาแบ่งกันก็พอแล้ว”

โก่วหยางป๋อสูดหายใจลึก สีหน้าเหี้ยมเกรียม “เรื่องที่เร่งด่วนคือรีบหาร่องรอยเจ้าเด็กนั่นให้เร็วที่สุด อย่าให้มันหนีไปได้เด็ดขาด!”

สวบ!

สัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันสองคนออกโจมตีและตามหาอีกครั้ง

…….

หลินสวินในตอนนี้ก็เหมือนแผดเผาตัวเอง แม้พลังปราณเกรียงไกร แต่สภาพร่างกายกลับยิ่งเลวร้ายลง

เดิมทีตามที่หลินสวินคำนวณไว้ หลังจากหยั่งรู้พลังเจตจำนงแห่งมรรคธาตุน้ำ ก็จะเริ่มเตรียมบรรลุระดับกระบวนแปรจุติ

แต่การตามสังหารที่มาอย่างกะทันหันกลับทำลายแผนทั้งหมดของเขา กระทั่งทำให้เขาเกือบตาย!

ตุ้บ!

ผ่านไปหนึ่งเค่อ หลินสวินอดทนต่อไปไม่ไหวโดยสมบูรณ์แล้ว เขาแข็งใจเก็บยานขนส่งอวกาศ จากนั้นก็เคลื่อนที่ลงมาจากห้วงอากาศ เงาร่างแทรกเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำอย่างโซซัดโซเซ ในที่สุดก็ล้มลงนอนราบที่นั่นเสียงดังตุ้บ

เขาปลุกตัวเองให้มีสติอย่างแข็งขัน ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ สร้างความแข็งแรงให้ร่างกายตน

แต่การรับรู้กลับคลุมเครือรางเลือน ศึกนี้ทำให้เขาอ่อนล้าเกินไป ใช้พลังไปจนหมดสิ้น ร่างกายกำลังจะแหลกสลายถึงที่สุด อยู่ในสภาพที่พลังเหือดแห้งราวตะเกียงที่ไร้น้ำมัน

‘หลับไม่ได้ ซย่าจื้อกับเจ้าคางคกยังปิดด่านอยู่ในเจดีย์สมบัติไร้อักษร ยังไม่ตื่นขึ้นมา’

‘ยังมีซย่าเสี่ยวฉง…’

‘ยังต้องไปล้างแค้นอวิ๋นชิ่งไป๋…’

‘ยังต้องไปเสาะหามรรคา…’

‘บนภูเขาชำระจิต พวกเขาก็ยังรอให้ข้ากลับไป…’

‘ยังต้อง…’

หลินสวินพึมพำในใจ เตือนตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า

เขารู้ว่าทันทีที่ตนหลับไป ก็อาจจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว

ดังนั้น จะหลับไม่ได้!

‘แต่ถ้าไม่หลับแล้วอย่างไร ด้วยสภาพของเราในตอนนี้ไม่อาจฟื้นฟูในเวลาอันสั้นได้เลย และหากไม่ผิดจากที่คาด เจ้าหมาสองตัวนั่นใช้เวลาไม่นานก็จะตามทัน จุดจบเหมือนจะกำหนดไว้นานแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนได้แล้ว…’

‘ไม่!’

‘ต้องมีชีวิตรอด!’

‘หากท่านลู่รู้ว่าข้ายอมจำนนเท่านี้ มีหรือตอนนั้นจะยังช่วยข้าไว้’

‘เจ้าจิ้งจอกเฒ่าจ้าวไท่ไหลผู้นั้นหากรู้ว่าข้าก้มหัวยอมแพ้ จะล้อว่าข้าไปสมรภูมิกระหายเลือดเสียเปล่าหรือไม่นะ’

‘นั่นสิ ในสมรภูมิกระหายเลือด ก็ทำให้ข้าเห็นความเป็นความตายจนชินตามานานแล้ว เข้าใจความหมายของการมีชีวิต เวลานี้… จะพูดว่าล้มเลิกง่ายๆ ได้อย่างไร’

‘อีกอย่าง ถ้าตายไปแล้วจะสังหารสุนัขมายาทมิฬทั่วหล้าได้อย่างไร’

‘มีชีวิตต่อไป!’

‘ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม!’

หลินสวินฝืนหยัดร่างที่เจ็บปวดแสนสาหัสไปทั้งตัว ดวงตาแดงก่ำราวหลั่งเลือด ดูดุร้ายอย่างไม่เคยมีมาก่อน

สุดจึงเปลี่ยน เปลี่ยนจึงผ่าน!

พริบตานั้นหลินสวินนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีของอัศจรรย์และลี้ลับบางอย่างอยู่กับตัว

น้ำเต้าหลอมวิญญาณ ภายในนั้นมีเลือดหัวใจหยดหนึ่งของผู้ยิ่งใหญ่บางคนในยุคบรรพกาล ในหยดเลือดเก็บกักมรดกแก่นมรรคบางอย่าง

เพียงแต่สำหรับตอนนี้แล้ว กลับใช้การไม่ได้

เขาเดี่ยวราหู เป็นสิ่งที่เขาได้มาจากแดนวิญญาณโบราณ ลือกันว่าเป็นสิ่งที่ราชาอสูรมารราหูในยุคบรรพกาลหลงเหลือไว้ ภายในนั้นมีแผนภาพสมบัติวิชาลี้ลับแผ่นหนึ่ง

แต่ตอนนี้ก็ใช้การไม่ได้เช่นกัน

อมฤตแกนสุวรรณ สมบัตินี้แม้สามารถช่วยชีวิตคนเจ็บเจียนตาย แต่สำหรับหลินสวินที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนนี้แล้ว ทำได้เพียงใช้ฟื้นฟู แต่ไม่อาจช่วยให้เขาคลี่คลายการตามสังหารตรงหน้าได้

เศษเสี้ยวเจตจำนง สิ่งนี้เป็นของประหลาดที่ได้มาจากในสุสานสมุทรฝังมรรคซึ่งอยู่ในส่วนลึกของทะเลกลืนวิญญาณ ภายในประทับเศษเสี้ยวการหยั่งรู้ของผู้ยิ่งใหญ่ในยุคบรรพกาล ทำได้เพียงใช้ฝึกปราณเปิดหูเปิดตาดูมรรควิถี

หนอนกินเทพหรือ

ไม่ได้!

พวกมันยังเป็นตัวอ่อน มีพลังต่อสู้จำกัด ไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันได้เลย

เจดีย์สมบัติไร้อักษรหรือ

ไม่ได้

คันธนูวิญญาณไร้แก่นสารหรือ

ไม่ได้

…….

หลายปีมานี้หลินสวินรอนแรมไปทั่วสารทิศ สะสมสมบัติอัศจรรย์ไว้กับตัวไม่น้อย เพียงแต่ในตอนนี้ ที่สามารถคลี่คลายวิกฤตตรงหน้าได้กลับน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย

ท้ายที่สุดหลินสวินก็เพ่งความสนใจไปที่ ‘ห้องโถงมรรคาสวรรค์’ ในห้วงนิมิต!

สมัยอยู่ในแดนลับอสูรมารอริยะ เขาเคยรับด่านเคราะห์อสนีไร้เทียมทานที่พบได้ยากครั้งหนึ่ง

หลังจากข้ามด่านเคราะห์ ยังได้รับแผลมรรคน่าหวาดหวั่นถึงที่สุด ระหว่างทางต่อจากนั้นก็ถูกเหล่าผู้กล้าตามสังหารจนเกือบสิ้นชีพ

ในตอนนั้นก็เป็นเพราะได้เคล็ดวิชาตัดวิถีจากห้องโถงมรรคาสวรรค์ ทำให้เขาหลอมพลังเคราะห์แผลมรรคในกาย และฟื้นฟูพลังโดยสมบูรณ์

ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ หลินสวินจำได้อย่างแจ่มชัดว่าตอนที่มายังแดนวิญญาณโบราณ ตนถูกห้องโถงมรรคาสวรรค์พาเคลื่อนย้ายผ่านห้วงเวลาออกมานอกจักรวรรดิจื่อเย่า!

‘คราวก่อนตอนออกจากห้องโถงมรรคาสวรรค์ เสียงลี้ลับนั้นเคยพูดว่า ทะลวงด่านครั้งหน้าต้องครอบครองพลังเจตจำนงแห่งมรรค…’

‘เพื่อคลี่คลายวิกฤตตรงหน้า อาจจะลองดูก็ได้!’

ในที่สุดหลินสวินก็กัดฟัน กลั้นลมหายใจรวบรวมสติด้วยใจสู้หัวชนฝา ใช้จิตรับรู้สัมผัสถึงห้องโถงมรรคาสวรรค์

ฮูม!

ทิวทัศน์ที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง ฟ้าดินเวิ้งว้างราวไร้ขอบเขต ทางเดินเมฆาหยกที่ตรงแน่วปูลาดกลางห้วงอากาศ

สุดทางเดินก็คือประตูลี้ลับที่ตั้งตระหง่านเทียมฟ้าบานหนึ่ง ราวกับไม่ได้เปิดออกมานานชั่วกัลป์

เพียงแต่มายืนที่นี่คราวนี้ หลินสวินกลับไม่มีความรู้สึกทอดถอนใจราวกลับมาเยือนถิ่นเก่าแล้ว

คลื่นคลุมเครือที่คุ้นเคยคลื่นหนึ่งอบอวลอย่างเงียบเชียบ กวาดไปทั่วทั้งร่างหลินสวิน ทันใดนั้นฟ้าดินบริเวณก็นั้นมีเสียงว่างเปล่าเยียบเย็นราวน้ำแข็งดังขึ้น…

“ผู้แสวงมรรค ด่านที่หกของทางเดินเมฆาหยกคือ ‘จิตขับเคลื่อน’ จะเริ่มทะลวงด่านตอนนี้หรือไม่”

หลินสวินสูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่งแล้วพูดว่า “เริ่มเถอะ!”

จะแพ้หรือชนะก็อยู่ที่การเคลื่อนไหวนี้ เขายินดีจะลองดู

ต่อให้ความหวังน้อยนิด แต่อย่างไรก็เป็นความหวังอยู่ดี ไม่ใช่หมดหวัง!

เพียงแต่…

ด่านนี้มีนามว่า ‘จิตขับเคลื่อน’ จะเกี่ยวกับการฝึกพลังจิตหรือเปล่า

หากเป็นเช่นนี้ อาจจะสามารถเก็บรักษาพลังจิตได้ส่วนหนึ่ง ละทิ้งกายเนื้อ รอเมื่อพ้นอันตรายแล้วค่อยสร้างร่างกายอีกครั้งก็ได้

แต่ก่อนหลินสวินก็เคยได้ยินว่า ในอดีตกาลก็มีผู้ฝึกปราณมากมายถอดร่าง ทำให้พลังจิตโบยบินออกมานอกกาย ท่องไปในฟ้าดิน เพียงแต่วิธีนี้อันตรายเกินไป เสียสมาธิเพียงนิดเดียวก็จะจบลงที่สลายสิ้นทั้งกายจิต

แต่สำหรับหลินสวินในตอนนี้แล้ว แม้วิธีนี้จะอันตรายกว่านี้เขาก็รับได้ ยังดีกว่าถูกศัตรูฆ่าอยู่ดี

ถึงกระนั้นที่ทำให้เขางงงวยก็คือ เขารออยู่นาน การทะลวงด่านก็ยังไม่เริ่มเสียที

หรือเป็นเพราะว่าตนได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป ไม่มีคุณสมบัติเข้าทะลวงด่าน

หลินสวินนิ่วหน้า

ก็เป็นตอนนี้เอง เสียงเยียบเย็นราวน้ำแข็งเสียงนั้นก็ดังขึ้น เพียงแต่วาจาที่กล่าวออกมากลับไม่เกี่ยวข้องกับการทะลวงด่าน ทำให้เขาเกือบคิดว่าตนได้ยินผิดไปแล้ว!

ตอนที่ 829 เด่นสง่าไร้เทียมทาน อานุภาพสะท้านสิบทิศ

“โลกภายนอก มหาสงครามมาแล้วใช่หรือไม่”

เสียงเยียบเย็นราวน้ำแข็งนั้นดังขึ้น ไม่มีคลื่นอารมณ์เลยสักนิด แต่นี่กลับทำให้หลินสวินอึ้งไป ไม่อาจเชื่อได้

หากเขาจำไม่ผิด นี่เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายเอ่ยถาม!

นี่พิสูจน์ได้อย่างไม่ต้องสงสัยว่าที่เขาคาดเดาไว้ก่อนหน้านี้ถูกต้อง เสียงนี้น่าจะเป็นตัวตนที่มีสติปัญญาอย่างหนึ่ง!

“ยังไม่มา แต่ก็ใกล้แล้ว” หลินสวินพูดตามจริง

“ใกล้แล้ว…” เสียงนั้นตกอยู่ในความเงียบงัน

ฟ้าดินกว้างไกลไร้ขอบเขต ทางเดินเมฆาหยกปูลาดตรงแน่ว ประตูสวรรค์ลี้ลับตั้งตระหง่าน ทุกอย่างล้วนคุ้นตาเช่นนี้

แต่เมื่อเสียงนี้เริ่มเปลี่ยนไปจากแต่ก่อน ทำให้ทั้งหมดนี้แตกต่างไปจากเดิมแล้ว

หลินสวินพลันรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายสนใจมหาสงครามเช่นกัน เป็นเพราะเหตุใด

หรือว่าตั้งแต่อดีตนานมาแล้ว อีกฝ่ายก็รู้ว่าใต้หล้านี้จะเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่ไม่เคยมีมาก่อน

ทันใดนั้นหลินสวินก็ยิ้มหยันตนเอง ชีวิตเขาเสี่ยงตาย ตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ต่อให้รู้เหตุผลทั้งหมดนี้แล้วจะเป็นอย่างไรเล่า

“ข้าจะออกไปดูเสียหน่อย”

จู่ๆ เสียงเย็นยะเยือกราวน้ำแข็งนั้นก็ดังขึ้น วาจาที่เอ่ยออกมาทำให้หลินสวินแข็งทื่อไปทั้งตัว ออกไปหรือ

หรือว่า…

และในระหว่างที่หลินสวินไหวสะท้านในใจนี้ สุดทางเดินเมฆาหยกก็พลันปรากฏเงาร่างคลุมเครือเลือนรางเงาหนึ่ง สง่างามอรชร ดูร่างจริงทั้งหมดไม่ออก เพราะละอองแสงเจิดจรัสราวเซียนโบยบินบดบัง ช่วงโชติแสบตาถึงที่สุด

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นเป็นสตรีนางหนึ่ง!

“เจ้าทะลวงด่านอย่างวางใจ ข้าไปครู่หนึ่งแล้วจะกลับมา”

เงาร่างสง่างามราวเซียนโบยบินนั้นพลันแปรสภาพเป็นละอองแสงแล้วมลายหายไปพร้อมกับเสียงเลือนราง

ไปครู่หนึ่งแล้วจะกลับมาหรือ

หลินสวินใจสั่นสะท้าน ในหัวออกจะสับสนงงงวย เขาไม่คิดเลยว่าเข้ามายังห้องโถงมรรคาสวรรค์ครั้งนี้จะเกิดเหตุไม่คาดฝันเช่นนี้ขึ้น

โครม!

ไม่ทันให้หลินสวินได้ครุ่นคิด ทัศนวิสัยตรงหน้าก็เปลี่ยนไปในทันใด

เริ่มการทะลวงด่านครั้งที่หก!

…….

แสงสายัณห์มืดลง

“หาพบแล้ว กลิ่นอายของเด็กนี่เคยปรากฏขึ้นที่นี่!”

กลางห้วงอากาศปรากฏเงาร่างของโก่วหยางป๋อ ใบหน้าซูบตอบและเรียบเฉยของเขาเผยรอยยิ้ม “ในที่สุดก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้วหรือ”

อีกด้านหนึ่งดวงตาโก่วหยางทงฉายแววเหี้ยมเกรียมเย็นเยียบ “เด็กหนุ่มระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่ง กลับสามารถทนการตามสังหารของพวกเรามาถึงตอนนี้ได้ก็หายากจริงๆ ทว่าสุดท้ายก็เป็นเช่นนี้อยู่ดี ต่อให้แข็งแกร่งกว่านี้ก็สู้พลังระดับราชันที่แท้จริงไม่ได้!”

“รอจับเจ้าเด็กนี่ได้อย่าเพิ่งฆ่ามันตายก่อน ข้าจะแขวนศพมันนอกเมืองฉางอันแคว้นต้าถัง แล้วประจานศพมันร้อยวัน ให้ผู้ฝึกปราณทั้งแดนฐิติประจิมได้เห็นโดยทั่วกันว่าคนที่กล้าล่วงเกินเผ่าเรา จะพบจุดจบน่าสังเวชเพียงไหน!”

น้ำเสียงโก่วหยางป๋อเรียบเฉย แต่วาจากลับน่าสะท้านขวัญ

“เชือดไก่ให้ลิงดูหรือ ไม่เลว ความวุ่นวายที่เจ้าเด็กนี่ก่อขึ้นทำให้เกียรติภูมิของเผ่าเราเสื่อมเสีย ต้องใช้การลงโทษอย่างโหดเหี้ยมนี้เป็นเยี่ยงอย่าง”

โก่วหยางทงเห็นด้วยอย่างยิ่ง

ระหว่างที่สนทนากันอยู่ เงาร่างสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันทั้งสองก็ปรากฏขึ้นเหนือห้วงอากาศเบื้องหน้ายอดเขาเขียวชอุ่มลูกหนึ่ง

เป็นที่นี่เอง!

ชั่วพริบตาสายตาของพวกเขาก็เคลื่อนไป แล้วเพ่งเป้าไปที่ถ้ำแห่งหนึ่งตรงตีนเขาลูกนี้

“สถานการณ์โดยรวมแน่ชัดแล้ว” มุมปากของโก่วหยางป๋อยกขึ้นอย่างเหี้ยมเกรียม

“ก็ให้ข้าลงมือแล้วกัน”

โก่วหยางทงยิ้ม ในใจกลับบังเกิดความปรีดาอย่างบอกไม่ถูก

นี่เป็นเรื่องที่ไม่บังควร อย่างไรเสียเขาก็เป็นถึงราชัน ยามนี้เพียงแค่สังหารเด็กหนุ่มระดับหยั่งสัจจะผู้หนึ่ง เดิมทีควรรู้สึกอับอายถึงจะถูก แต่ตอนนี้กลับมีความรู้สึกเช่นนี้ ช่างไม่บังควรนัก

จากจุดนี้ก็ดูออกว่าการตามสังหารตลอดทางนี้ทำให้โก่วหยางทงคับข้องใจเพียงไหน และเวลานี้ก็ถือว่าได้โอกาสปลดปล่อยแล้ว

“ก็ได้ จำไว้ อย่ารีบร้อนฆ่าเจ้าเด็กนี่เด็ดขาด” โก่วหยางป๋อเตือนขึ้นอีกหนึ่งประโยค เหมือนกลัวว่าถ้าหลินสวินตายแล้วจะไม่อาจทำให้เขาระบายไฟโทสะที่สุมทรวงได้

“นั่นย่อมแน่นอน”

โก่วหยางทงหัวเราะชอบใจ

พวกเขาพูดคุยกันอย่างเหิมเกริมไม่หวั่นเกรง ท่าทางมั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะ

เพียงแต่ตอนที่โก่วหยางทงกำลังจะลงมือ รอยยิ้มที่มุมปากกลับแข็งทื่อโดยพลัน นัยน์ตาเบิกกว้าง ถึงกับนิ่งอึ้งอยู่เช่นนั้น

“หืม?”

ขณะเดียวกันโก่วหยางป๋อก็จิตใจสั่นระรัว รู้สึกกระวนกระวายถึงขีดสุด ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง

ก็เห็นว่าภายในถ้ำที่อยู่เบื้องล่างของยอดเขานั้น เงาร่างคลุมเครือเลือนรางเงาหนึ่งเดินออกมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ อรชรอ้อนแอ้นไม่ชัดเจน

ทว่าภาพที่พวกโก่วหยางป๋อเห็นกลับเป็นอีกอย่าง

พวกเขาเป็นสัตว์ประหลาดระดับราชัน ผงาดเหนือห้าระดับใหญ่แห่งพลังปราณ โอหังเหนือโลกา ในใต้หล้ากาลปัจจุบัน หากไม่มีอริยะปรากฏกาย ราชันถือเป็นผู้อยู่สูงสุด!

แต่เมื่อได้เห็นเงาร่างนี้ พวกเขากลับหนาวเยือกไปทั้งตัว

นี่เป็นตัวตนเช่นไรกัน

เหนือร่างนางราวกับมีสายโซ่เทพที่ส่องสว่างเปล่งประกายโอบล้อมสายแล้วสายเล่า มีละอองแสงเซียนโบยบินลอยละล่อง มีแสงร้อนแรงโชติช่วงอบอวล แสงแต่ละแสงปะทุออกราวดอกไม้ไฟ

จู่ๆ ก็เกิดเสียงกึกก้องเหนือเวิ้งฟ้า ละอองแสงมงคลเทลงมาสายแล้วสายเล่า ประหนึ่งสักการะเทพชั้นยอดผู้หนึ่งซึ่งมาเยือนโลกา บังเกิดปรากฏการณ์ประหลาดเจิดจรัสขึ้น!

ส่วนนางยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น มีท่วงท่าประหนึ่งก้มมองเก้าชั้นฟ้าสิบแผ่นดิน พาให้กาลเวลาทำได้เพียงศิโรราบ

นี่เป็นปรากฏการณ์น่าหวาดหวั่นที่สามารถสะท้านโลกาได้!

อย่างไรเรียกมีอำนาจเหนือสรรพสิ่ง อยู่เหนือทวยเทพทั้งปวง

ก็อย่างนี้อย่างไรเล่า!

โก่วหยางป๋อกับโก่วหยางทง สัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันสองคน ถือตัวว่าได้เห็นคลื่นลมใหญ่โตมาจนเจนจัด กระทั่งเคยมีโชคได้พบเห็นบารมีของอริยะยุคปัจจุบันผู้หนึ่งจากไกลๆ

แต่เมื่อเทียบกับเงาร่างเลอเลิศตรงหน้านี้ ขนาดอริยะยังดูด้อยกว่าไปสามส่วน ไม่อาจเทียบรัศมีได้!

นี่ทำให้พวกเขาหนังศีรษะชาหนึบ หน้าเปลี่ยนสียิ่ง

พวกเขาจะคิดได้อย่างไรว่าในเวลาที่จะได้ตักตวงเช่นนี้ กลับเกิดเรื่องไม่คาดฝันพรรค์นี้ขึ้นกะทันหัน

คนผู้นี้เป็นใครกัน

เหตุใดถึงปรากฏตัวที่นี่ได้

บุคคลระดับนี้ เหตุใดไม่เคยได้ยินในดินแดนรกร้างมาก่อน

ในใจสัตว์ประหลาดเฒ่าทั้งสองเกิดความสงสัยนับไม่ถ้วน ความรู้สึกตกตะลึงและหวาดผวาที่ไม่ได้มีมาหลายปีแล้วบังเกิดขึ้นในจิตใจอีกครั้ง

ครืน!

ฟ้าดินเริ่มสั่นไหว ปรากฏความโกลาหล กลิ่นอายเหนือธรรมดาราวอริยเทพพุ่งทะลุเมฆา ปั่นป่วนสภาพอากาศ

พลังที่น่าหวาดหวั่นเช่นนี้ทะลวงผ่านพลังแห่งมหามรรคชั้นฟ้า ชั่วพริบตาก็ม้วนตลบกระจายไปทั่วสารทิศ

ในเวลานี้สรรพสัตว์ตัวสั่นงันงก หมื่นวิญญาณหมอบคลาน ผู้ฝึกปราณไม่รู้เท่าไรในแดนฐิติประจิมต่างหวาดหวั่นและกดดัน แทบอยากจะคุกเข่าหมอบกราบลงไปกับพื้น

ก่อนหน้านี้พวกโก่วหยางป๋อยังมีท่าทางมั่นใจว่าจะกำชัย โอหังหาใดเทียบ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกหวาดผวาโดยสมบูรณ์ พวกเขาเป็นถึงสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันในกาลปัจจุบัน แต่เวลานี้กลับรู้สึกหวาดกลัว เหมือนตัวเล็กจิ๋วราวมด!

พวกเขาอยากหันกายหนีไปอย่างยิ่ง

ทว่าอานุภาพของเงาร่างอ้อนแอ้นนั้นแผ่ไพศาลไปทั่วทิศ กลิ่นอายฟ้าดินล้วนถูกกดทับ ทำให้พวกเขาถึงกับไม่กล้าก้าวเท้าเคลื่อนที่เลยสักนิด!

ราวกับว่าหากกล้าทำเช่นนั้นก็จะเป็นการลบหลู่ ฟ้าดินไม่อาจยอมรับ

เวลานี้ในเขตแคว้นนับพันของแดนฐิติประจิม ไม่รู้มีบุคคลที่แข็งแกร่งหาใดเปรียบเท่าไรตื่นตระหนก มองไปทางทิศเดียวกันอย่างคาดไม่ถึง

เพียงแต่ด้วยพลังของพวกเขา กลับรู้สึกเพียงแรงกดดันหาใดเทียมที่สามารถทำให้สรรพสัตว์ในโลกล้วนสั่นเทิ้ม!

“เป็นสิ่งมีชีวิตเช่นไรถือกำเนิดกันแน่นี่ ถึงได้มีอานุภาพผงาดฟ้าเช่นนี้”

“แม้แต่อริยะในปัจจุบันก็ไม่ถึงขนาดนี้กระมัง”

“เหตุใดถึงได้… มหาสงครามยังไม่ทันอุบัติขึ้น พลังสูงส่งราวกับเป็นสิ่งต้องห้ามก็จะถือกำเนิดขึ้นแล้วหรือ”

ขนาดบุคคลระดับราชันผู้แข็งแกร่งยังสั่นสะท้าน กระทั่งสิ่งมีชีวิตโบราณที่ได้เหยียบย่างลงไปบนอริยมรรคบางตัวก็ถูกทำให้ตื่นตระหนก รู้สึกหวาดผวาและกดดัน

เวลานี้กลิ่นอายเช่นนั้นพุ่งผ่านเก้าชั้นฟ้า เขย่าขวัญถึงอเวจี สรรพสิ่งล้วนศิโรราบ ราวกับเป็นเจตจำนงแห่งผู้เป็นนายเหนือฟ้าดิน

ทศทิศล้วนจำนน สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนจิตใจสั่นระรัว พวกที่ธรรมดาบางส่วนยิ่งนึกว่าบังเกิดรอยเทพ คุกเข่าก้มหัวเคารพบูชาลงกราบกราน

“ข้ากลับมาอีกครั้งแล้ว เพียงแต่… ดินแดนรกร้างโบราณนี้กลับไม่ใช่สถานที่ที่ข้าคุ้นเคยอีกแล้ว…” นางพึมพำแผ่วเบา กลัดกลุ้มอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ถอนหายใจเบาๆ ทำให้ทั้งฟ้าดินครวญครางเพราะนาง

เมื่อเสียงนี้ดังขึ้น กลิ่นอายไร้เทียมทานที่พุ่งทะลุนภากาศไปก็รวมตัวเข้าด้วยกันราวกระแสธาร เก็บรวบเข้ามาบนร่างสตรีผอมบางผู้นั้น

ทันใดนั้นผู้ฝึกปราณที่อยู่ตามที่ต่างๆ ของแดนฐิติประจิมก็ล้วนอึ้งไป ตื่นจากความตกตะลึงและกดดัน มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ชั่วพริบตาเมื่อกี้ไม่เหมือนจริงราวกับฝันร้าย

แต่สัตว์ประหลาดเฒ่าและสิ่งมีชีวิตโบราณบางตัวกลับรู้ดีว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริง!

นี่ทำให้พวกเขาจิตใจสั่นระรัว พากันสันนิษฐานเพราะไม่รู้จริงๆ ว่าเหตุใดถึงมีกลิ่นอายน่าหวาดหวั่นเช่นนี้ซุ่มซ่อนอยู่ในพรมแดนอันกว้างใหญ่ไพศาลของแดนฐิติประจิมได้ ราวกับผู้เป็นนายเหนือฟ้าดิน สามารถเหยียดหยันเหนือเก้าชั้นฟ้าสิบแผ่นดิน!

“อย่างไรก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ยุคสมัยผันผ่าน กาลเวลาเปลี่ยนแปร ต่อให้เอาชนะศัตรูทั้งมวล ไร้ศัตรูอยู่ในโลกาแล้ว จะต้านทานความรุ่งเรืองและเสื่อมถอยของโลกได้อย่างไร…”

“ผู้ที่คุ้นเคยเหล่านั้นล้วนไม่อยู่แล้ว การเสาะหาหนทางแห่งมหามรรคที่แท้ก็เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด ต้องเดินโดดเดี่ยวโดยลำพัง…”

อารมณ์ของนางเหมือนหดหู่และผิดหวัง สายตาหมองหม่น

หากหลินสวินได้เห็นเช่นนี้ต้องไม่อาจเชื่อแน่ ว่าเสียงที่เยียบเย็นราวน้ำแข็ง ว่างเปล่าและเรียบเฉยนั้นกลับมีความหวั่นไหวในอารมณ์เช่นนี้

“ช่างเถิด ตอนนั้นข้าเหยียบย่างบนวิถีทางไพศาลโดยลำพัง ในใจก็รู้ดีอยู่แล้วว่ากฎกรรมชาตินี้ถูกกำหนดไว้นานแล้ว”

แม้จะเก็บงำกลิ่นอายบนร่าง แต่ยามสตรีผู้นั้นยืนอยู่เช่นนั้น ทั้งร่างก็ยังคงอาบชโลมไปด้วยรัศมีเปล่งประกายดังเดิม ตอบรับกับมหามรรครอบชั้นฟ้า เกิดเป็นบรรยากาศเหนือธรรมดาที่ทำให้สรรพสัตว์ต้องก้มหัวสักการะ

สายตาของนางหันเหไป เหนือห้วงอากาศพลันมีเสียงถล่มโครมคราม ดุจจะพังทลายเหมือนไม่อาจรับสายตาจดจ้องเช่นนี้ได้

ตุ้บๆ!

โก่วหยางป๋อกับโก่วหยางทงคุกเข่าลงไปทันใด ฝืนพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า “พวกข้าสองคนเดินผ่านที่แห่งนี้ มิได้มีความคิดจะละเมิดลบหลู่ ขอท่านผู้อาวุโสเมตตาไว้ชีวิตด้วย!”

นี่เป็นถึงสัตว์ประหลาดเฒ่าระดับราชันของเผ่าสุนัขสวรรค์มายาทมิฬ เป็นผู้ทรงอำนาจมานานปี อานุภาพสะท้านแดนดิน ชื่อเสียงชั่วร้ายสะเทือนไปทั่วแดนฐิติประจิม!

แต่ตอนนี้กลับประหวั่นพรั่นพรึงราวหมาไร้เจ้าของ คุกเข่าลงโดยตรง!

นี่หากถูกผู้คนในใต้หล้าเห็นเข้า เกรงว่าจะไม่อาจเชื่อได้เลย

“เฮอะ คิดไม่ถึงว่ากาลเวลาไร้ที่สิ้นสุดผ่านไป สายเลือดสุนัขสวรรค์มายาทมิฬกลับยังดำรงอยู่ถึงปัจจุบัน เห็นเช่นนี้แล้ว…”

สตรีผู้นี้ทอดถอนใจครั้งหนึ่ง เสียงแปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็นไม่แปรปรวน มีความเฉยเมยและราบเรียบถึงที่สุดเพิ่มขึ้นมา

ราวกับว่าขอเพียงนางต้องการ โลกนี้ไม่มีเรื่องใดสามารถทำให้นางหวั่นไหวได้

เสียงพูดเพิ่งเงียบลง ลำแสงราวเซียนโบยบินแสงหนึ่งก็พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของนาง แล้วหายเข้าไปในหว่างคิ้วของพวกโก่วหยางป๋อ

ส่วนพวกเขาตั้งแต่เริ่มจนจบ อย่าว่าแต่ต่อต้าน ขนาดจะโต้ตอบยังไม่ทัน!

ครู่ต่อมาพวกเขาก็รู้สึกได้ว่าจิตวิญญาณและความทรงจำของตนถูกเจตจำนงสูงส่งสายหนึ่งฉวยไว้ ในสมองมีความเจ็บปวดทิ่มแทงอย่างรุนแรง

ในขณะเดียวกัน สตรีผู้นี้เหมือนเข้าใจทุกสิ่งแล้ว ในดวงตายังไร้อารมณ์เช่นเคย

นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งนางถึงถอนใจเบาๆ “ช่างเถิด ให้ข้าจบความแค้นนี้เองก็แล้วกัน เพียงหวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะผลักประตูบานนั้นออกไปได้…”

ทันใดนั้นกระแสเย็นยะเยือกไปถึงขั้วกระดูกก็อบอวลในจิตใจพวกโก่วหยางป๋อ ทำให้พวกเขารับรู้ได้ถึงความไม่เข้าทีโดยพลัน