Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ 710-711

 ตอนที่ 710 ท่วงท่าแห่งปฐมาจารย์

โดย

ProjectZyphon

หืม?

เมื่อหลินสวินเริ่มลงมือ บรรดานักสลักวิญญาณที่เดิมทีเดือดดาลและเหยียดหยามพลันตกตะลึงเล็กน้อย

พวกเขาพลันค้นพบในทันใดว่าตอนที่เด็กหนุ่มหลอมกระบี่เหล็กนิลเล่มนั้น ทักษะฝีมือกลับชำนาญคล่องแคล่วอย่างมาก เป็นอิสระราวกับเมฆเคลื่อนน้ำไหล

ถึงขั้นที่ว่า…

มีความงามที่ไม่อาจพรรณนา ทำให้ถูกดึงดูดอย่างอดไม่ได้

“นี่…”

กลุ่มนักสลักวิญญาณมองหน้ากันไปมา ต่างรู้สึกถึงความแปลกประหลาด อดเพ่งสมาธิดูต่อไม่ได้

หลินสวินไม่ได้เผยทักษะที่ลึกล้ำซับซ้อนใดๆ เพียงหลอมกระบี่ระดับสวรรค์ขั้นต่ำเล่มหนึ่งขึ้นมาใหม่อีกครั้งเท่านั้น ย่อมไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับเขา

เขาเคลื่อนไหวอย่างชำนาญ นิ้วทั้งสิบแผ่วเบาราวกับผีเสื้อบินผ่านดอกไม้ สีหน้าท่าทางเผยบรรยากาศสงบนิ่ง

ในมือของเขากระบี่เหล็กนิลถูกโยนเข้าไปหลอมในเตาหลอม จากนั้นถูกสลักกระบวนรอยสลักวิญญาณขึ้นใหม่ ขั้นตอนทั้งหมดผ่อนคลายและเป็นไปตามระบบระเบียบ

ไม่เพียงแค่นักสลักวิญญาณเหล่านั้น แม้แต่บรรดาผู้ฝึกปราณที่สังเกตการณ์อยู่ก็เบิกตาโพลง จิตใจถูกดึงดูดอย่างสิ้นเชิง

แม้พวกเขาไม่เข้าใจศาสตร์การสลักวิญญาณ แต่ก็สามารถดูออกว่าทักษะฝีมือที่เด็กหนุ่มเผยออกมาให้เห็นตอนนี้ มีจังหวะอันเป็นเอกลักษณ์ ไม่ใช่สิ่งที่นักสลักวิญญาณทั่วไปจะเทียบได้!

“หรือว่า… เขาเป็นนักสลักวิญญาณ?”

หลายคนหัวใจสะเทือนไหว ตอนแรกในจิตใต้สำนึกของพวกเขาคิดว่าเด็กหนุ่มอายุน้อยเพียงนี้ อาจจะมีพรสวรรค์ด้านการฝึกปราณที่คนทั่วไปยากจะไล่ทัน แต่กลับไม่เคยคิดว่าเขาอาจจะเป็นนักสลักวิญญาณคนหนึ่ง

ดังนั้นตอนที่รู้ว่าจู่ๆ เด็กหนุ่มคนนี้จะมาเป็นผู้ช่วยของปรมาจารย์อิงที่กองยุทโธปกรณ์ จึงได้เกิดเสียงฮือฮาและแปลกใจมากมายขนาดนั้น

แต่ตอนนี้การกระทำของอีกฝ่ายกลับประหนึ่งกำลังยืนยันว่า เขาไม่ใช่แค่เด็กหนุ่มผู้กล้าระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่ง!

“เอ๊ะ!”

หลูเหวินถิงที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด ใคร่ครวญว่าจะจัดการเรื่องวุ่นวายนี้อย่างไร แต่พอเหลือบไปเห็นทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างมองคุณชายหลินด้วยท่าทางตื่นตะลึง เขาก็อดอึ้งไม่ได้

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

หลูเหวินถิงอดเงยหน้าขึ้นมองไม่ได้ พลันเห็นเด็หนุ่มกำลังถือด้ามสลักจุ่มหมึกวิญญาณ สลักกระบวนรอยสลักวิญญาณบนกระบี่เหล็กนิลที่หลอมขึ้นใหม่อีกครั้ง

เขายืดตัวตรง ปลายด้ามสลักราวกับน้ำพุที่ไหลริน ย้อมเป็นกระบวนรอยสลักวิญญาณที่หนาแน่นและลึกลับมากมาย

เพียงแค่มองก็ทำให้รู้สึกเจริญหูเจริญตา เกิดความประหลาดใจและสั่นสะเทือนอย่างบอกไม่ถูก ท่วงท่าอันเป็นเอกลักษณ์เช่นนี้ สง่างามราวกับปฐมาจารย์!

“นี่…”

หลูเหวินถิงเองก็ตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก หัวสมองคิดไม่ทันแล้ว

ก่อนหน้านี้เขาคัดค้านที่คุณชายหลินจะมารับตำแหน่งในกองยุทโธปกรณ์อย่างที่สุด เป็นห่วงว่าอีกฝ่ายจะก่อเรื่องที่นี่จนรบกวนระบบดำเนินงานตามปกติของกองยุทโธปกรณ์

แต่ใครจะคิดว่าคุณชายหลินที่ทุกคนต่างมองไม่ดี ตอนนี้กลับใช้การกระทำตบหน้าพวกเขาทุกคนอย่างแรง!

ความสามารถด้านการหลอมอาวุธระดับนี้ คนธรรมดาที่ไม่มีความรู้ด้านการสลักวิญญาณเลยจะมีได้อย่างไร เกรงว่าแม้แต่ปรมาจารย์สลักวิญญาณลงมือเอง ยังยากจะผ่อนคลายได้อย่างเขา!

ปรมาจารย์อิงก้มหน้าก้มตาพลิกดูม้วนตำราในมือ ความดื้อดึงของเด็กหนุ่มเช่นนี้ทำให้เขาทั้งดูถูกและเดือดดาล ในใจคิดคำพูดไว้มากมาย รอตอนที่อีกฝ่ายอับอายขายหน้า จะไล่ตะเพิดให้ออกไปทันที!

ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดชังและจงใจเพ่งเล็งไปที่อีกฝ่าย แต่เป็นเพราะไม่อยากเห็นเด็กหนุ่มที่ไม่รู้อะไรเลยมาก่อเรื่องที่กองยุทโธปกรณ์ต่างหาก

“ปรมจารย์อิง ท่าน… ท่านรีบดูหน่อยเถอะ…” ข้างๆ นักสลักวิญญาณคนหนึ่งกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เตือนเสียงเบา

“อ้อ เขารู้ว่ายากแล้วยอมแพ้ไปแล้วหรือ ถือว่าฉลาด เหอะๆ ให้ข้าดูสีหน้าของเขาตอนนี้หน่อยซิ…”

ในขณะที่พูดปรมาจารย์อิงก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางเด็กหนุ่มที่อยู่ห่างออกไป

เพียงแวบเดียวเท่านั้นเขาก็อึ้งค้างอยู่กับที่ สีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลัน “นี่…”

“ปรมาจารย์อิง ท่านก็ดูออกแล้วหรือ นี่ดูผิดปกติไม่น้อย” นักสลักวิญญาณที่อยู่ข้างๆ เอ่ยเสียงขื่น

ไม่ใช่แค่ผิดปกติ แต่ผิดปกติมากเกินไปแล้ว!

ยามนี้ปรมาจารย์อิงสูญเสียความเยือกเย็น ลุกพรวดขึ้น ในสายตาเต็มไปด้วยความตะลึง พึมพำว่า “ทักษะฝีมือนี้… ฝีมือเช่นนี้…”

เขาตกใจเกินไปจนพูดไม่ออก

ภาพนี้ดึงดูดความสนใจจากนักสลักวิญญาณและกลุ่มผู้ฝึกปราณที่อยู่รอบๆ ทันที ต่างหันมองอย่างแปลกใจและตะลึง

แม้แต่ปรมาจารย์อิงยังเสียอาการเพียงนี้ หรือว่า…

ตอนนี้เอง ปรมาจารย์อิงราวกับอัดอั้นมานานแล้ว ริมฝีปากพ่นประโยคหนึ่งออกมาอย่างยากลำบาก “นี่มันความสามารถระดับปฐมาจารย์!”

ประโยคเดียวราวกับดึงพลังทั้งร่างกายของเขาออกมา ทำให้สีเลือดบนใบหน้าของเขาจางจนขาวซีด ร่างกายก็สั่นเทา

เมื่อครู่นี้ตนปฏิเสธและกีดกันปฐมาจารย์สลักวิญญาณคนหนึ่งต่อหน้างั้นหรือ

คิดถึงตรงนี้ในใจปรมาจารย์อิงก็สั่นสะท้าน อยากจะตบหน้าตัวเองสักที เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปอย่างที่สุด

หากเมื่อครู่นี้ท่าทีของตนสุภาพกว่านี้เสียหน่อย อดทนถามให้มากกว่านี้ ก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นใช่หรือไม่

ปรมาจารย์อิงสองตาไร้แวว ท่าทางราวกับวิญญาณล่องลอยอย่างไรอย่างนั้น

ในวงการนักสลักวิญญาณ มีกฎเหล็กอันเป็นที่ยอมรับของทุกคนมาโดยตลอด นั่นคือห้ามหมิ่นประมาทปฐมาจารย์!

เพราะนี่เป็นบุคคลที่โดดเด่นและสูงส่งเกินไป ราวกับมังกรศักดิ์สิทธิ์บนสวรรค์ ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดในประวัติการณ์ของแวดวงสลักวิญญาณ บุคคลระดับนี้ใช่คนที่นักสลักวิญญาณคนใดจะกล้าดูหมิ่นและสบประมาทได้อย่างไร

หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป ถึงขั้นที่จะทำให้เขาอิงสิงคงถูกนักสลักวิญญาณทั่วทั้งจักรวรรดิเกลียดชังและมองเป็นศัตรูได้!

ชิ้ง!

เสียงกังวานใสที่แฝงไอสังหารดังขึ้น ทุกคนตกใจและตื่นจากภวังค์ความคิดต่างๆ สายตาหยุดอยู่ที่มือของเด็กหนุ่มโดยพร้อมเพรียงกัน

กระบี่เหล็กนิลเล่มหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศ ตัวกระบี่ดำราวกับหมึก เปล่งประกายแสงระยิบระยับแสบตาราวกับดวงดาวที่เย็นยะเยือก

มันลอยอยู่อย่างนั้นแต่กลับมีไอสังหารแผ่ออกมา ทำให้ผู้ฝึกปราณหลายคนรู้สึกแสบตา ผิวหนังหนาวเยือกขึ้นมา

ทันใดนั้นทุกคนต่างหัวใจสั่นไหวโดยพร้อมเพรียงกัน กระบี่เหล็กนิลอันก่อนหน้านี้ เป็นเพียงแค่ระดับสวรรค์ขั้นต่ำเท่านั้น ไม่ถือว่าล้ำค่าอะไร

แต่เพียงเวลาหนึ่งถ้วยชาเท่านั้น หลังจากเด็กหนุ่มหลอมขึ้นใหม่ กระบี่เล่มนี้กลับประหนึ่งถอดรยางค์เปลี่ยนกระดูก เปลี่ยนเป็นโฉมใหม่!

“ระดับสวรรค์ชั้นยอด!” นักสลักวิญญาณคนหนึ่งตกใจร้องเสียงหลง

คนทั้งที่นั้นเงียบกริบ กระบี่วิญญาณระดับสวรรค์ขั้นต่ำเล่มหนึ่งกลายเป็นระดับสวรรค์ชั้นยอดในทันที อานุภาพเพิ่มขึ้นไม่ใช่แค่ขั้นเดียว!

และทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในเวลาเพียงหนึ่งถ้วยชาเท่านั้น ทำให้ทุกคนในที่นั้นต่างเสียการควบคุม นี่เป็นการเปลี่ยนของเสื่อมโทรมให้กลายเป็นของวิเศษชัดๆ!

หรือเด็กหนุ่มคนนี้จะเป็นปฐมาจารย์สลักวิญญาณคนหนึ่งจริงๆ

“ก่อนหน้านี้ผู้น้อยอิงสิงคงล่วงเกินปฐมาจารย์หลิน ขอปฐมาจารย์โปรดอย่าถือโทษ!”

ท่ามกลางความเงียบงันนี้ เห็นเพียงปรมาจารย์อิงสูดหายใจเขาลึกๆ กะทันหัน จากนั้นเข้าไปคารวะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจและตื่นตระหนก

คราวนี้ทุกคนในที่นั้นยิ่งเงียบกว่าเดิม ทุกสายตาที่มองเด็กหนุ่มล้วนเปลี่ยนไป ปฐมาจารย์! เป็นปฐมาจารย์จริงๆ ด้วย!

เพียงแต่…

เด็กหนุ่มที่อายุน้อยเพียงนี้ กลับก้าวสู่ระดับปฐมาจารย์แห่งวงการสลักวิญญาณแล้ว ความเป็นจริงนี้ดูตะลึงโลกมากเกินไปแล้ว

“คารวะปฐมาจารย์หลิน!” นักสลักวิญญาณคนอื่นๆ ต่างรีบเข้าไปคารวะแทบไม่ทัน สีหน้าของพวกเขาก็เผยความละอาย ในใจรู้สึกพะวง

ก่อนหน้านี้พวกเขาตำหนิและโจมตีเด็กหนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ตอนนี้พวกเขาเสียใจและหวาดกลัว ในใจกระวนกระวายอย่างมาก

เหล่าผู้ฝึกปราณที่มาดูอึ้งค้างอยู่กับที่โดยสิ้นเชิง เดิมพวกเขามาดูความคึกคัก ไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะพลิกผันมากขนาดนี้ เด็กหนุ่มที่เคยฆ่าราชันกึ่งระดับ เพียงพริบตาเดียวก็กลายเป็นปฐมาจารย์สลักวิญญาณคนหนึ่งแล้ว!

ผลลัพธ์เช่นนี้พวกเขาคาดไม่ถึงเลย

‘เก็บได้สมบัติซะแล้ว! มารดามันเถอะ เกินคาดจริงๆ!’ หลูเหวินถิงร้องตะโกนในใจ ตื่นเต้นจนสั่นไปทั้งตัว

เด็กหนุ่มปฐมาจารย์สลักวิญญาณคนหนึ่ง หากมาอยู่ในกองยุทโธปกรณ์ของค่ายหมายเลขเจ็ด เช่นนั้นผลประโยชน์ก็ยากจะประเมินอย่างแน่นอน!

เพียงแต่พอหลูเหวินถิงนึกถึงก่อนหน้านี้ที่ตัวเองคัดค้านไม่ให้อีกฝ่ายมารับตำแหน่งในกองยุทโธปกรณ์สุดกำลัง เขาก็อยากจะตบหน้าตัวเองสักที แบบนี้มันเรียกว่ามีตาหามีแววไม่ชัดๆ!

“ข้าเคยบอกแล้วว่าจะช่วยเจ้าหลอมสมบัติใหม่ เจ้าลองดูว่าพอใจกระบี่เล่มนี้หรือไม่”

หลินสวินยื่นกระบี่เหล็กนิลให้อาปี้พร้อมยิ้มพูด

“หา?”

อาปี้ตื่นจากความตะลึง มองกระบี่เหล็กนิลโฉมใหม่ในมือแล้วงุนงงไปหมด ในใจมีความรู้สึกตื่นเต้นและดีใจอย่างบอกไม่ถูก

ส่วนผู้ฝึกปราณอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ต่างมองอาปี้ด้วยสายตาอิจฉา เด็กสาวคนนี้ช่างโชคดีเหลือเกิน!

……

ตั้งแต่วันนั้น หลินสวินก็ประจำอยู่ที่กองยุทโธปกรณ์ ชีวิตยุ่งมากแต่ก็มีความสุข

หลังจากฐานะ ‘ปฐมาจารย์สลักวิญญาณ’ ของเขาเผยแพร่ออกไป แต่ละวันจะมีผู้ฝึกปราณมากมายมาด้วยความเลื่อมใสศรัทธาในชื่อเสียง

บางคนมาเพื่อหวังผูกมิตรกับหลินสวิน และบางคนก็หวังให้หลินสวินลงมือหลอมสมบัติให้พวกเขา

กองยุทโธปกรณ์ก็ครึกครื้นมากขึ้น ทุกเช้าจะมีผู้ฝึกปราณมากมายมาเข้าแถว หวังจะได้รับโอกาสที่หลินสวินหลอมอาวุธให้ด้วยตัวเอง

เริ่มแรกหลินสวินเองก็ไม่ได้ปฏิเสธทุกคนที่มา แต่ไม่นานเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ด้วยผู้ฝึกปราณที่มาขอความช่วยเหลือมากเกินไป ทำให้เขาดูแลไม่ไหวจริงๆ

สุดท้ายเขาตั้งกฎว่าจะรับภารกิจหลอมอาวุธเพียงสามครั้งต่อวันเท่านั้น และจะแก้เพียงแค่งานหลอมอาวุธที่นักสลักวิญญาณคนอื่นๆ ไม่สามารถแก้ไขได้เท่านั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ทำให้หลินสวินผ่อนคลายลงไม่น้อย

ช่วงกลางวันเขาไปหลอมอาวุธที่กองยุทโธปกรณ์ กลางคืนหาเวลาฝึกปราณ ศึกษาค้นคว้าการฝึกยุทธ์ ในยามว่างจะรวมกลุ่มคนรู้จักมาร่วมดื่มและพูดคุยกัน เพื่อรับข่าวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในสมรภูมิกระหายเลือด

สิ่งที่สมควรแก่การพูดถึงคือ เมื่อแม่ทัพใหญ่จ่างซุนเลี่ยรู้ข่าวที่หลินสวินเป็นปฐมาจารย์สลักวิญญาณ ตอนแรกก็ตะลึง ตบโต๊ะตัวหนึ่งจนแหลกละเอียด

จากนั้นสีหน้าก็เริ่มเปลี่ยนไปเอาแน่เอานอนไม่ได้ ก่นด่าราชันกระหายเลือดว่าเป็นไอ้เฒ่าระยำอย่างเกรี้ยวโกรธ ข่าวสำคัญขนาดนี้ยังปิดบังไม่ยอมบอก

ต่อจากนั้นเขาก็อดหัวเราะลั่นไม่ได้ เสียงหัวเราะนั่นราวกับภูผาทลายมหาสมุทรถล่ม ก้องไปทั่วทั้งค่ายหมายเลขเจ็ด ทำให้ผู้ฝึกปราณทุกคนต่างประหลาดใจและงงงวย แทบจะคิดว่าแม่ทัพจ่างซุนเลี่ยธาตุไฟเข้าแทรกซะแล้ว…

ในคืนนี้เอง

หน้าประตูบ้านหลินสวิน ใต้ท้องฟ้าสีรัตติกาล งานเลี้ยงเพิ่งจะจบลงก็เห็นว่าเหล่าหวงหัวหน้าทหารยามที่เฝ้าค่ายเมาอีกแล้ว และกำลังเพ้อตามประสาคนเมาที่แม้แต่เจ้าตัวยังฟังไม่รู้เรื่อง

อาปี้ดื่มจนใบหน้างามแดงระเรื่อร้อนผ่าว ตาปรือล่องลอย โวยวายว่าจะดวลเหล้ากับหลินสวิน สุดท้ายก็เมาล้มอยู่ในอ้อมอกของหลินสวิน

หลูเหวินถิงกำลังฮัมเพลง เพลงที่ร้องคือทหารหาญตายในศึกนับร้อย ผู้โชคดีจึงจะได้กลับมา ทำนองเพลงทั้งเศร้าและทุ้มต่ำ

สุดท้ายทุกคนแยกย้ายกันไป เพราะพรุ่งนี้ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ ในสมรภูมิกระหายเลือดแห่งนี้ ศัตรูไม่ตาย สงครามไม่จบ ในฐานะผู้ฝึกปราณแห่งจักรวรรดิ เรื่องที่พวกเขาต้องทำในแต่ละวันแทบจะเกี่ยวข้องกับการฆ่าศัตรูทั้งหมด

“วันนี้หลิ่วเหวินไม่ทันกลับค่ายมาก่อนฟ้ามืด คงไม่กลับมาอีกแล้ว” ก่อนไปหูทงพูดทิ้งท้ายเอาไว้ประโยคหนึ่ง ไม่ถึงกับเสียใจ ดูนิ่งสงบมาก

หลินสวินอึ้ง ดื่มเหล้าในจอกจนหมดเงียบๆ

ตอนที่ 711 ซ่อนสมบัติในสมบัติ

โดย

ProjectZyphon

ความเป็นความตายคือหัวข้อสนทนาที่ไม่มีวันสิ้นสุดของสมรภูมิกระหายเลือด

ในช่วงนี้แม้หลินสวินจะอยู่ที่กองยุทโธปกรณ์ทุกวันไม่เคยออกไปข้างนอก แต่ก็รู้ว่าในทุกๆ วันล้วนมีผู้ฝึกปราณของจักรวรรดิมากมายตายในสนามรบและไม่อาจหวนกลับมาได้อีกแล้ว…

อย่างเช่นหลิ่วเหวิน

ชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งที่เคยท้าทาย ต่อต้านและดูหมิ่นหลินสวินครั้งแล้วครั้งเล่า ในวันข้างหน้าคงไม่ปรากฏตัวอีกต่อไปแล้ว

ตายง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ

หลินสวินสลดใจไม่น้อย ทีแรกเขาก็โกรธเคืองคนคนนี้อยู่บ้าง แต่ตอนที่รู้ว่าเขาอาจจะหายไปจากโลกง่ายๆ แบบนี้ หลินสวินก็รู้สึกโหวงเหวงในใจ

ผ่านไปอีกหลายวัน

ตอนดื่มเหล้าในงานเลี้ยงตอนเย็น หูทงพาคนหน้าใหม่มาจำนวนหนึ่ง ในขณะที่ใบหน้าเก่าๆ ของกลุ่มทหารรับจ้างหยาดน้ำค้างดาราหายไปหลายคน

“มา ดื่ม ข้าจะแนะนำให้รู้จัก นี่คือสมาชิกใหม่ที่ข้ารับมา…” หูทงไม่ได้อธิบายอะไร

ส่วนอาปี้นั้นเงียบมาก ขอบตาบวมแดง อารมณ์ซึมเศร้า ดื่มอย่างบ้าคลั่งโดยตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ

หลินสวินเข้าใจ พวกสมาชิกเก่าของกลุ่มทหารรับจ้างหยาดน้ำค้างดารา ก็คงไม่อาจหวนกลับมาได้อีกแล้วเช่นกัน

นี่ก็คือสมรภูมิกระหายเลือด ในทุกวันจะมีใบหน้าที่คุ้นเคยหายไปและอาจจะไม่เคยปรากฏอีกเลย ชะตากรรมของพวกเขาอยู่ในสนามรบ บางทีแม้แต่กระดูกยังไม่เหลือรอด ย่อมไม่ต้องพูดถึงว่าจะมีสุสาน

“เมื่อเห็นความตายจนชินแล้ว จึงจะเข้าใจความสำคัญของการมีชีวิตอยู่” นี่คือคำพูดหลังงานเลี้ยงของหลูเหวินถิง

แต่หลินสวินกำลังคิดว่า ถ้าจะจบทุกอย่าง บางทีอาจจะมีเพียงวิธีเดียวนั่นคือ กำจัดศัตรูให้สิ้นซาก!

เพียงแต่สำหรับตอนนี้ความคิดนี้เห็นจะเกินจริงไปมาก

จักรวรรดิกับเผ่าพ่อมดเถื่อนสู้กันมาหลายพันปี จนวันนี้ยังไม่เคยทำได้ถึงขั้นนั้น เพราะพวกเขาไม่อยากงั้นหรือ

เปล่าเลย แต่เพราะทำไม่ได้ต่างหาก!

นี่ทำให้หลินสวินอดถอนหายใจไม่ได้ ความเจริญรุ่งเรืองและความมั่นคงของจักรวรรดิในปัจจุบัน ก็แลกมาด้วยชีวิตและเลือดเนื้อของเหล่าผู้ฝึกปราณที่ต่อสู้อยู่แนวหน้ามิใช่หรือ

……

“ข้ายอมใช้สิ่งนี้แลกเปลี่ยน ขอเพียงปฐมาจารย์หลินช่วยหลอมสมบัติชิ้นหนึ่งให้ข้า”

วันนี้ที่กองยุทโธปกรณ์ หลินสวินเพิ่งเสร็จภารกิจที่สามของตน ตอนที่ตัดสินใจจะกลับ จู่ๆ ก็มีผู้ฝึกปราณคนหนึ่งมาเยี่ยมเยียน

คนคนนี้เป็นชายวัยกลางคนรูปร่างผอม ใบหน้าราวกับคมดาบ เย็นชาและแข็งแกร่ง มีไอสังหารคาวเลือดที่ปิดไม่อยู่ทั่วทั้งร่างกาย

เขาชื่อเหยียนเฟิง เป็นผู้โดดเดี่ยวที่มีชื่อเสียงมากในค่ายหมายเลขเจ็ด มีพลังปราณระดับกระบวนแปรจุติชั้นยอด ถูกจัดอยู่ในอันดับที่เจ็ดสิบเจ็ดของหมายจับกระดานโลหิต

แม้อันดับจะต่ำกว่าหลินสวินไม่มาก แต่นี่ไม่เหมือนกัน เพราะเหยียนเฟิงมีชื่อเสียงจากการสะสมเหรียญกล้าหาญ ถูกศัตรูมองว่าเป็นบุคคลอันตรายขั้นสุด

แต่หลินสวินมีชื่อเสียงเพราะฆ่าราชันกึ่งระดับด้วยลูกศรเพียงดอกเดียว นี่คือความแตกต่างของทั้งสอง

ในมือของเหยียนเฟิงประคองหินสีเทาขนาดประมาณเท่ากำปั้น เมื่อดูอย่างละเอียดแล้ว พื้นผิวก้อนหินมีลายสีทองคลุมเครือ ดูลึกลับอย่างมาก

“หินหยกอัศจรรย์ลายทองหรือ” นักสลักวิญญาณคนหนึ่งโน้มเข้ามาแล้วพูดอย่างประหลาดใจอยู่บ้าง

นี่เป็นสมบัติชั้นดี เป็นวัตถุดิบวิญญาณที่หายากในการสร้างชุดศึกสลักวิญญาณ มูลค่าของมันไม่อาจประเมิน พบเห็นได้ยากอย่างมาก

เหยียนเฟิงไม่ได้สนใจเขา เพียงใช้สายตาจับจ้องหลินสวิน

“งานในวันนี้ของข้าเสร็จสิ้นแล้ว เจ้าค่อยมาวันหลังเถอะ” หลินสวินพูดสบายๆ เขานัดกับพวกหลูเหวินถิงและหูทงไว้แล้ว ว่าคืนนี้จะรวมตัวกันดื่ม

กลับเห็นเหยียนเฟิงขวางอยู่บนถนน พูดพร้อมสีหน้าจริงจัง “ปฐมาจารย์หลิน ข้ารีบใช้ ช่วยข้าสักครั้งเถอะ บุญคุณครั้งนี้สักวันข้าจะทดแทน”

หลินสวินขมวดคิ้ว ดูออกว่าวันนี้หากไม่รับปาก คนคนนี้คงจะดื้อรั้นไม่หยุดแน่

“หึ! วันๆ มีผู้ฝึกปราณไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่มาขอความช่วยเหลือจากปฐมาจารย์หลินเช่นเดียวกับเจ้า หรือเจ้าคิดว่าเพียงแค่หินหยกอัศจรรย์ลายทองก้อนเดียวจะสามารถทำให้ปฐมาจารย์หลินยอมให้เจ้าเป็นกรณีพิเศษได้งั้นหรือ รีบไปซะ อย่ารบกวนปฐมาจารย์หลิน มิฉะนั้นหากแม่ทัพจ่างซุนรู้ เจ้าเดือดร้อนแน่!”

นักสลักวิญญาณที่อยู่ข้างๆ ยืนขึ้นตำหนิเหยียนเฟิง แม้ชื่อเสียงของเหยียนเฟิงจะโด่งดังมาก แต่นักสลักวิญญาณเหล่านี้ต่างไม่เกรงกลัวเลย

เหยียนเฟิงเงียบไปทันที สายตาเผยความหม่นมัวและผิดหวัง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดว่า “ช่างเถอะ ข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ ไม่รบกวนแล้ว แต่…”

พูดถึงตรงนี้เขาก็เผยใบหน้าครุ่นคิด สุดท้ายกัดฟันยื่นหินหยกอัศจรรย์ลายทองก้อนนั้นให้หลินสวิน “ของชิ้นนี้อยู่ในมือข้าก็ไม่มีประโยชน์ ให้ปฐมาจารย์หลินไว้แล้วกัน”

พูดจบเขาก็หมุนตัวออกไป

หลินสวินอึ้งพลันถามว่า “เจ้าจะไปไหน”

“สนามรบ”

“ฟ้ากำลังจะมืดแล้ว”

“ข้าต้องไป น้องชายข้ารอให้ข้าไปช่วยอยู่! บ้านเขามีภรรยาและลูกต้องดูแล จะตายไม่ได้เด็ดขาด!”

ดวงตาสีดำขลับของหลินสวินหรี่ลงพลันพูด “เอาสมบัติของเจ้ามาให้ข้าดูหน่อย”

เหยียนเฟิงที่อยู่ห่างออกไปตัวแข็งทื่อ ราวกับไม่อยากจะเชื่อ

“ยังจะอึ้งอะไรอยู่ เร็วหน่อยสิ อย่าเสียเวลา นี่เป็นครั้งแรกที่ปฐมาจารย์หลินแหกกฎ ยอมให้เจ้าเป็นกรณีพิเศษ!”

นักสลักวิญญาณที่อยู่ข้างๆ เตือนเสียงดัง

“ขอบคุณมาก!”

เหยียนเฟิงหมุนตัวไปคารวะให้หลินสวิน สีหน้าเผยความตื่นเต้นและขอบคุณอันยากจะปกปิด

สมบัติที่เหยียนเฟิงจะซ่อมเป็นทวนเหล็กด้ามหนึ่ง เป็นสมบัติระดับสวรรค์ขั้นสูง ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงมาตั้งนานแล้ว ยากที่จะเชื่อว่าบุคคลชั้นยอดระดับกระบวนแปรจุติคนหนึ่ง หนึ่งในคนร้ายกาจที่ถูกจัดอยู่ในร้อยอันดับแรกของหมายจับกระดานโลหิต อาวุธในมือกลับต๊อกต๋อยเช่นนี้

หลินสวินไม่ลังเล พินิจคร่าวๆ แล้วลงมือทันที

อีกอย่างครั้งนี้หลินสวินดูตั้งใจมาก ความเร็วก็เร็วกว่าเมื่อก่อนมาก กลุ่มนักสลักวิญญาณที่อยู่ใกล้ๆ ดูจนตาลาย ในใจสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง

เวลาเพียงไม่ถึงเค่อเท่านั้นก็เปลี่ยนทวนเหล็กเป็นโฉมใหม่ ไม่เพียงแค่ซ่อมแซมอย่างสมบูรณ์ แม้แต่ระดับขั้นยังสูงขึ้นอีกขั้นใหญ่

นี่ทำให้เหยียนเฟิงเองก็หวั่นไหว ดีใจเป็นล้นพ้นและขอบคุณหลินสวินอย่างมาก

“ช่วยคนเป็นเรื่องเร่งด่วน”

หลินสวินพูดสบายๆ “ยิ่งไปกว่านั้นข้ายังรับสมบัติที่ไม่ธรรมดาชิ้นหนึ่งของเจ้า ช่วยเจ้าหลอมทวนนี้ก็ถือว่าคุ้มค่า”

“เป็นแค่หินหยกอัศจรรย์ลายทองก้อนหนึ่งเท่านั้น” เหยียนเฟิงพูด

“ไม่ ไม่ใช่แค่นั้น” นัยน์ตาดำของหลินสวินลุ่มลึก

ทันทีที่คำพูดนี้ดังออกมาก็กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเหล่านักสลักวิญญาณที่อยู่ใกล้ๆ ทันที หรือสมบัติชิ้นนี้มีอะไรมากกว่านี้

แกร๊ก!

พลันเห็นว่าทันทีที่หลินสวินบีบมือลวกๆ หินหยกอัศจรรย์ลายทองก้อนนี้ก็แตกเป็นเสี่ยง เศษหินร่วงหล่นลงมา พร้อมๆ กันนั้นแสงประกายระยิบระยับราวกับธารดาราพรั่งพรูออกมา

“นี่มัน…” กลุ่มนักสลักวิญญาณเบิกตาโพลง มองเห็นฝ่ามือของหลินสวินเหลือเพียงแค่หินหยกโปร่งใสขนาดเท่าไข่นกพิราบ สีเงินอร่ามราวกับดวงดาว สว่างไสวสะดุดตา

แม้แต่เหยียนเฟิงเองยังชะงัก เขาไม่เคยคิดเลยว่าภายในหินหยกอัศจรรย์ลายทองยังมีอัญมณีลึกลับเม็ดหนึ่งซ่อนอยู่

แกร๊ก!

เหนือความคาดหมายของทุกคน หลินสวินออกแรงบีบอัญมณีสีเงินอร่ามเม็ดนั้นจนแหลก ละอองแสงลอยกระจาย ใบไม้สีเขียวอ่อนที่เรียวยาวราวกับก้านหญ้าสะท้อนอยู่ในสายตาทุกคน

ใบไม้มีรูปร่างเหมือนเหรียญทองแดง ขนาดเพียงเปลือกเมล็ดแตง แต่เปล่งแสงสีเขียวขจี ย้อมอากาศเป็นสีเขียว สว่างไสวจนผู้คนลืมตาไม่ขึ้น

ในเวลาเดียวกัน กระแสพลังชีวิตอันบริสุทธิ์ทรงพลังแผ่กระจายออกมา ทำให้ทุกคนรอบๆ ต่างจิตใจเบิกบานผ่อนคลาย มีความรู้สึกเหมือนล่องลอยแบบหนึ่ง

“นี่…” นักสลักวิญญาณเหล่านั้นตะลึงอย่างสิ้นเชิง หินหยกอัศจรรย์ลายทองชิ้นหนึ่งกลับดูลึกลับถึงเพียงนี้ เกรงว่าใครก็คงไม่สามารถจินตนาการได้ว่า ในแก่นของมันจะมีใบไม้สีเขียวขจีที่เต็มไปด้วยพลังชีวิตเช่นนี้

“ในสมบัติมีสมบัติ มีความลึกลับอื่นซ่อนอยู่ สมบัตินี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!” แม้แต่เหยียนเฟิงยังรู้สึกประหลาดใจ ตระหนักได้ว่าสิ่งนี้ไม่ธรรมดา

“หากเจ้าเสียใจภายหลัง ข้าสามารถคืนเจ้าได้” หลินสวินมองเหยียนเฟิง

เหยียนเฟิงโบกมือปัดพลางพูด “สมบัตินี้ปฐมาจารย์หลินเป็นคนค้นพบ ไม่เกี่ยวกับข้า”

“บอกข้าได้หรือไม่ว่าเจ้าได้สมบัติชิ้นนี้มาจากไหน” หลินสวินถาม

“ป่าต้นหม่อน”

เหยียนเฟิงพูดจบก็ประสานหมัดบอกลา เขาต้องรีบออกไปก่อนฟ้ามืด เข้าสู่สนามรบอีกครั้งเพื่อทำเรื่องที่อันตรายและยากที่สุด

อาจจะตาย แต่เขาไม่เสียดาย

‘ผู้ฝึกปราณของจักรวรรดิก็เป็นเช่นนี้แหละ!’

แม้รู้ดีว่าทำไม่ได้ก็ยังทำ นี่คือเกียรติภูมิของลูกผู้ชาย หลินสวินถอนหายใจในใจ

……

หลังกลับห้องของตน หลินสวินก็หยิบใบไม้เขียวขจีที่แผ่แสงเขียวสว่างไสวใบนั้นออกมาก่อนเป็นอันดับแรก

ทันใดนั้นห้องที่มืดสลัวในตอนแรกก็ถูกส่องสว่าง

‘พลังชีวิตรุนแรงมาก’

หลินสวินสงบใจสัมผัสอยู่ครู่ก็อดหวั่นไหวไม่ได้ ภายในพลังชีวิตนั้นมีพลังมหามรรคไหลเวียนอยู่รางๆ ลึกลับและยากจะคาดเดาอย่างที่สุด

ในสมรภูมิกระหายเลือดที่พลังวิญญาณแห้งเหือดราวกับดินแดนรกร้างที่ถูกทอดทิ้ง จะเกิดพลังชีวิตที่รุนแรงและลึกลับถึงเพียงนี้ได้อย่างไร

ชิ้ง!

หลินสวินชักดาบหักออกมา พลันเห็นว่าดาบหักสั่นเล็กน้อย ส่งเสียงร้องทุ้มต่ำเหมือนแสดงความปรารถนา ราวกับใจร้อนจนทนไม่ไหวแล้ว

ก่อนที่จะค้นพบใบไม้ลึกลับที่ซ่อนอยู่ในหินหยกอัศจรรย์ลายทอง ก็เพราะแรงสั่นแปลกประหลาดเสี้ยวหนึ่งของดาบหักนี่แหละที่ทำให้หลินสวินสังเกตถึงความไม่ธรรมดาของหินหยกอัศจรรย์ลายทองก้อนนี้

ตามคาด แรงสั่นและไอปรารถนาที่เกิดจากดาบหักในตอนนี้ ทำให้หลินสวินมั่นใจเรื่องนี้ในที่สุด

‘ของสิ่งนี้คืออะไรกันแน่ เหตุใดถึงมีพลังมหามรรคและพลังชีวิตแรงกล้าถึงเพียงนี้’

ใบไม้มีขนาดประมาณเปลือกเมล็ดแตง แต่ความยิ่งใหญ่ของพลังชีวิตนั้นทำให้หลินสวินเองยังตื่นกลัว

ฮูม…

สุดท้ายหลินสวินลองยื่นใบไม้ไปไว้หน้าดาบหัก พลันเห็นว่าดาบหักแผ่คลื่นอันคลุมเครือปกคลุมใบไม้นั่นทันทีแล้วดูดพลังชีวิตของมันอย่างบ้าคลั่ง

และหลินสวินก็สังเกตเห็นว่า บนพื้นผิวของดาบหัก ลายมรรคที่ตอนแรกพร่าเลือนค่อยๆ ชัดเจนขึ้น แม้จะเป็นเพียงแค่โครงร่างคร่าวๆ แต่ถ้าสถานการณ์เช่นนี้ยังคงดำเนินต่อไป ไม่เร็วก็ช้าลายมรรคอันลึกลับเหล่านี้จะต้องปรากฏอย่างสมบูรณ์แน่

‘ดาบหักไม่สมบูรณ์ตั้งแต่แรก ที่ก่อนหน้านี้เงียบสงบมาโดยตลอด หรือจะเป็นเพราะขาดการฟื้นฟูพลังชีวิตเช่นนี้’

หลินสวินเกิดความคิดหนึ่ง

ที่น่าเสียดายคือ จนกระทั่งพลังชีวิตในใบไม้ใบนั้นถูกดูดออกไปหมด ลายมรรคบนพื้นผิวของดาบหักก็ยังไม่ปรากฏอย่างสมบูรณ์ เพียงแค่มองเห็นได้มากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเท่านั้น แต่ยังคงไม่สามารถถูกมองออกและหยั่งรู้ได้อย่างสมบูรณ์

‘ดูเหมือนว่าต้องไปป่าต้นหม่อนนั่นสักรอบ ไม่แน่ว่าอาจสามารถฉวยโอกาสนี้ทำให้ดาบหักเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์สักครั้ง!’

หลินสวินสูดหายใจเข้าลึกๆ พลางตัดสินใจ นี่เป็นวาสนาที่หายาก หากพลาดถือว่าน่าเสียดายมาก

เขาอยู่ที่กองยุทโธปกรณ์มาเป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว แม้จะยุ่งมากทุกวัน แต่ก็รู้สึกว่าชีวิตแบบนี้เรียบง่ายและเงียบเหงาเกินไปตั้งนานแล้ว

เช้าวันถัดมา

“อะไรนะ เจ้าจะไปที่บ้าๆ อย่างป่าต้นหม่อนงั้นหรือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นั่นอันตรายแค่ไหน แค่พูดถึงก็เพียงพอที่จะทำให้ราชันระดับสังสารวัฏหน้าเปลี่ยนสีแล้ว! ไม่ได้ เรื่องนี้อนุญาตเจ้าไม่ได้เด็ดขาด”

ตอนที่ได้ยินว่าหลินสวินจะไปที่ป่าต้นหม่อน ก็ถูกหลูเหวินถิงต่อต้านอย่างรุนแรงทันที ถึงขั้นที่เขาเองยังตกใจไม่น้อย

ป่าต้นหม่อน นั่นเป็นพื้นที่อันตรายที่มีชื่อเสียงแม้แต่ในสมรภูมิกระหายเลือด หลายพันปีมานี้ ราชันระดับสังสารวัฏที่ตายในนั้นมีไม่น้อยเลย!

……………………