Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ 644-645
ตอนที่ 644 ดึงธนูยิงเรือสิบลำ
โดย
ProjectZyphon
“คุณชาย เหตุใด…ท่านจึงพาข้ามาด้วย”
ระหว่างทางหลังจากเย่หลิงถงสงบสติอารมณ์ลงพลันสังเกตถึงความผิดปกติ เมื่อครู่นี้ปฏิกิริยาของคุณชายผู้นี้แปลกมาก ปากบอกว่าไปก็ไปทันที ดูผิดปกติไม่น้อย
“จะเกิดอันตรายขึ้นที่นั่น”
หลินสวินไม่ปิดบัง พูดเสียงเรียบ “ถ้าการรับรู้ของข้าไม่ผิด อันตรายนั่นมาจากตระกูลหาน พวกเขาไม่เพียงส่งตัวหานอวิ๋นฉงมา แต่ยังเคลื่อนขบวนเรือรบวีรชนม่วงอีกสิบลำ”
พูดถึงตอนท้าย แววแปลกประหลาดแวบผ่านนัยน์ตาเขา
เพราะเรือรบวีรชนม่วงสิบลำนั้นเป็นเรือรบรูปแบบใหม่ที่เขากับเหล่าโม่ร่วมกันพัฒนาขึ้น
“อันตราย?”
เย่หลิงถงตกใจ สีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลัน “คุณชาย เหตุใดท่านถึงไม่บอกพวกของญาติผู้พี่ของข้า…”
พูดถึงตรงนี้นางก็ตระหนักได้ทันที มุมปากอดเผยยิ้มขื่นไม่ได้
“เจ้าจะโทษว่าข้าใจร้ายหรือไม่” หลินสวินคล้ายจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม
เย่หลิงถงรีบส่ายหัว สีหน้าอึมครึมไม่แน่วนิ่ง สุดท้ายก็ถอนหายใจเบาๆ พร้อมเอ่ย “ญาติผู้พี่ข้าทำเกินไปจริงๆ นี่…อาจเรียกได้ว่ากรรมตามสนอง”
จากนั้นนางรวบรวมความกล้าพูดขึ้นว่า “คุณชาย ข้า…ข้าอยากกลับไปดูสักหน่อย ไม่ว่าอย่างไรข้าก็เป็นคนตระกูลเย่ ปล่อยให้พวกญาติผู้พี่ประสบเคราะห์โดยไม่ทำอะไรไม่ได้”
ได้ยินเช่นนี้ทำให้หลินสวินอึ้งไปเล็กน้อย พลันพยักหน้าพูด “ก็ได้ แต่ข้าจะไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก”
เขาชื่นชมเย่หลิงถงมาก นางเป็นผู้หญิงที่แยกแยะบุญคุณความแค้นออกจากกันอย่างชัดเจนและมีเหตุผล ถ้าไม่เป็นเช่นนี้ ตอนจากมาเขาก็คงไม่พาเย่หลิงถงมาด้วย
“ขอบคุณคุณชาย!” เดิมทีเย่หลิงถงไม่ได้คาดหวังอะไร แต่พอเห็นหลินสวินตอบตกลงในทันที ภายในใจก็ยิ่งรู้สึกขอบคุณ
“ไปกันเถอะ”
ยานขนส่งอวกาศเคลื่อนไหวกลางอากาศอย่างรวดเร็วและหายไปในชั่วพริบตา
……
โครม! โครม! โครม!
กลางอากาศ เรือรบวีรชนม่วงสิบลำราวกับเมฆดำมากมายที่ลอยปกคลุมผืนฟ้า เรือรบคำราม กระบวนรอยสลักวิญญาณหนาแน่นเปล่งประกายเรืองรอง
ปืนใหญ่สลักวิญญาณมากมายลากหางยาวฉีกทลายอากาศ ส่งเสียงสนั่นแก้วหู ปืนใหญ่หนาแน่นและน่ากลัวพวกนั้นปกคลุมทะเลผืนนี้เอาไว้
พลันเห็นน้ำทะเลเดือดพล่าน พัดกระพือคลื่นทะลวงฟ้า อากาศแปรปรวน พลังอันน่ากลัวโหมกระหน่ำราวกับพายุ
และภายใต้การปิดล้อมโจมตีของปืนใหญ่มากมายนี้ เงาร่างของเย่ตงเคอและกลุ่มผู้ติดตามจมหายไปทันที
เรือรบวีรชนม่วงถือเป็นอาวุธพิฆาตชนิดหนึ่งที่สามารถทำให้ผู้แข็งแกร่งระดับหยั่งสัจจะปวดหัวได้ และเมื่อเทียบกับการโจมตีของเรือรบวีรชนม่วง พวกเย่ตงเคอดูด้อยค่าและเปราะบางมากเกินไป
ทันทีที่การต่อสู้เริ่มขึ้น พวกเขาก็ตกอยู่ในอันตรายถึงที่สุด
“น่าชังนัก! เพราะเด็กเมื่อวานซืนนั่นคนเดียว ทำให้ข้าต้องเป็นแบบนี้!”
เสียงคำรามโกรธแค้นดังขึ้น ตอนนี้เย่ตงเคอราวกับสัตว์ที่จนตรอก ดวงตาแดงก่ำ สีหน้าบิดเบี้ยวและอาฆาตแค้น เต็มไปด้วยความไม่ยินยอม
เขารู้ว่าวันนี้ยากจะหนีความตายพ้น!
แต่ในใจเขากลับอัดอั้นมากเกินไป คิดว่าหลินสวินจงใจแก้แค้นและทำร้ายเขา ทำให้เขาชิงชังจนคลุ้มคลั่ง
“ได้ยินหรือยัง แม้ก่อนตายญาติผู้พี่คนนี้ของเจ้าก็ยังคิดว่าข้าทำร้ายเขา คนแบบนี้ต่อให้วันนี้ตระกูลหานไม่ฆ่าเขา ข้าก็ไม่ปล่อยเขาเอาไว้แน่”
ในระยะที่ไกลจากสนามรบไม่มาก ยานขนส่งอวกาศจอดอยู่กลางอากาศ หลินสวินสองมือไพล่หลัง นัยน์ตาดำเย็นชา มองดูทุกอย่างนิ่งๆ
เย่หลิงถงที่อยู่ข้างๆ ทั้งตกใจทั้งขึ้งโกรธ ที่ตกใจคือตระกูลหานเคลื่อนขบวนเรือรบวีรชนม่วงสิบลำออกมาจริงๆ นี่ทำให้นางรู้สึกใจหาย
ที่โกรธคือ จนถึงขนาดนี้แล้วเย่ตงเคอยังไม่รู้ตัว คิดว่าทุกอย่างที่เขาประสบเป็นเพราะคุณชายคนนี้ สมควรตายจริงๆ!
แต่ในฐานะคนตระกูลเย่ เย่หลิงถงยังคงทนเห็นพวกเย่ตงเคอถูกเรือรบของตระกูลหานฆ่าตายไม่ได้จริงๆ
“ข้า… ยอมให้เขาตายในมือคุณชาย!” เย่หลิงถงกัดฟันแน่น ตอนนี้นางโกรธจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว
“ตายในมือใครก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ”
หลินสวินเหลือบมองนางปราดหนึ่ง รู้ว่าในใจนางยังมีความคิดเพ้อฝัน หวังให้ตนลงมือช่วยเย่ตงเคอ
ใบหน้างามของเย่หลิงถงซีดเซียวขึ้นมาทันที ร่างกายสั่นไหว นางรู้ว่าคนผู้นี้จะไม่ลงมืออีกแล้ว…
และในเวลาเดียวกัน ในสนามรบที่ห่างออกไปเสียงคำรามอย่างอาฆาตแค้นของเย่ตงเคอยังคงดังก้อง สาปแช่งเด็กหนุ่มคนนี้ คิดว่าเขาน่ารังเกียจและจงใจไม่เตือน อยากให้พวกตนตาย
ได้ยินทั้งหมดนี้เย่หลิงถงหมดหวังอย่างสิ้นเชิง ลอบถอนหายใจในใจ ‘ทำตัวเองแท้ๆ…’
ครู่หนึ่งหลังจากนั้นเสียงของพวกเย่ตงเคอก็หายไปอย่างสิ้นเชิง ถูกปืนใหญ่หนาแน่นนั่นจู่โจมสังหาร ไม่สามารถฟื้นคืนมาได้อีกแล้ว
“แย่แล้ว พวกเขาเห็นเราแล้ว กำลังพุ่งสังหารมาทางนี้!”
ทันใดนั้นเย่หลิงถงสั่นไปทั้งตัว สังเกตเห็นว่าเรือรบวีรชนม่วงสิบลำที่อยู่ไกลๆ กำลังพุ่งเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว
“นั่นมันนางหนูตระกูลเย่!”
“แปลกจริง ผู้อาวุโสหานอวิ๋นฉงหายไปไหน ด้วยพลังของเขา ปล่อยให้พวกลูกหมาตระกูลเย่มีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้อย่างไร”
“อย่าเพิ่งสนใจเลย ฆ่าพวกเขาก่อนค่อยว่ากัน!”
เสียงโหวกเหวกดังมาจากกลุ่มเรือรบวีรชนม่วง นั่นคือเสียงของผู้ฝึกปราณตระกูลหานที่ไอสังหารพลุ่งพล่าน
“คุณชาย พวกเรารีบไปกันเถอะ”
ใบหน้างามของเย่หลิงถงซีดขาว วันนี้นางผ่านเหตุการณ์ตามฆ่าที่อันตรายมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอดมาได้ และยังเห็นโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นกับญาติผู้พี่ของตนกับตา
ตอนนี้ตระกูลหานระดมกำลังอีกครั้ง ส่งเรือรบวีรชนม่วงสิบลำมาปิดล้อมปราบปรามพวกเขา การโจมตีทั้งหมดนี้ทำให้เย่หลิงถงรู้สึกประหนึ่งพังทลาย
ในอดีตนางเคยเจอเรื่องอันตราย น่าสะพรึงกลัว และน่าคับแค้นแต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้แบบนี้ซะที่ไหน?
“ไป? ทำไมต้องไป”
หลินสวินไม่แสดงสีหน้า นัยน์ตาดำจ้องมองไปที่ห้วงอากาศที่อยู่ห่างออกไป “แม้เย่ตงเคอจะสมควรตาย แต่ถึงอย่างไรก็เป็นคนในตระกูลเจ้า ในเมื่อถูกฆ่าไปแล้ว ข้าก็ต้องมีคำอธิบายให้ตระกูลเย่ของพวกเจ้า”
เย่หลิงถงอึ้ง
จากนั้นนางพลันเห็นเด็กหนุ่มหยิบคันธนูที่กลิ่นอายหยาบกระด้าง เหี้ยมโหดน่าสะพรึงกลัวออกมา ตัวคันธนูราวกับทำจากโครงกระดูก สายธนูเล็กบางเป็นสีแดงสดราวกับอาบเลือดมา มีกลิ่นอายอันน่าหวาดหวั่นที่กระหายเลือดแต่สวยงามกรีดกราย
ธนูวิญญาณไร้แก่นสาร!
พลันเห็นนิ้วเรียวยาวขาวเนียนของหลินสวินดึงสายธนู เสียงวู้มคลุมเครือดังออกมาจากคันธนูราวกับเสียงกรีดร้องดีใจอย่างโหยหาเลือด
รอบตัวหลินสวิน อากาศทรุดทลายราวกับต้านทานพลังนี้ไม่ไหว เย่หลิงถงกลั้นหายใจอย่างอดไม่อยู่
ตอนนี้หลินสวินหรี่ตาลงเล็กน้อย ราวกับกำลังเงียบรอ
“เจ้าหมอนั่นจะทำอะไร เอาธนูธรรมดาๆ มาโจมตีพวกเรางั้นหรือ ฮ่าๆๆ ข้าเพิ่งเคยเห็นเรื่องตลกขนาดนี้เป็นครั้งแรก”
“แบบนี้ถือว่าเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ช่างเป็นการไม่เจียมตัวที่โง่เขลา!”
“ให้ตาย ตลกจริงๆ เด็กหนุ่มคนนั้นก็เป็นคนตระกูลเย่เหมือนกันสินะ น้ำเข้าสมองหรือไง นี่มันเรือรบวีรชนม่วงนะ อาศัยธนูธรรมดาๆ ของเขายังคิดจะสู้กับเราหรือ”
บนเรือรบวีรชนม่วงที่อยู่ห่างออกไป กลุ่มผู้ฝึกปราณตระกูลหานหัวเราะกันอย่างครื้นเครง สีหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
ฟุ่บ!
และหลินสวินได้ยิงธนูออกไปในเวลานี้
สายธนูสีแดงสดราวกับเลือดสั่นไหว แต่ลูกธนูที่ถูกยิ่งออกมากลับไร้สุ้มเสียง ราวกับอากาศที่โปร่งใส ไร้ร่องรอยให้สืบเสาะ
แต่เย่หลิงถงกลับหนังหัวชาวาบ หนาวเยือกทั้งร่าง การโจมตีนี้แปลกประหลาดและน่ากลัวมาก เป็นพลังร้ายแรงถึงชีวิตที่ไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้
ตูม!
เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น เรือรบวีรชนม่วงลำหนึ่งก็ระเบิดเป็นชิ้นๆ เปลวเพลิงลุกโชนราวกับภูเขาไฟระเบิด แผดเผาอากาศ ยิ่งใหญ่อย่างมาก
ธนูดอกเดียวทำลายเรือรบวีรชนม่วงลำหนึ่ง!
ในชั่วพริบตาเหล่าผู้ฝึกปราณตระกูลหานบนเรือรบวีรชนม่วงอีกเก้าลำที่เหลือต่างอึ้งงัน ไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่เห็น
เรือรบวีรชนม่วงที่สามารถทำให้ผู้แข็งแกร่งระดับหยั่งสัจจะคนหนึ่งปวดหัวได้ ถูกยกย่องให้เป็นสมบัติที่พลังทำลายล้างสูงสุดในบรรดาเรือรบขนาดเล็กของจักรวรรดิ ถูกทำลายลงง่ายๆ แบบนี้หรือ
นี่ไม่สมจริงเหมือนเป็นภาพฝัน!
นับตั้งแต่เรือรบวีรชนม่วงรุ่นใหม่กำเนิดขึ้นมาบนโลก อาวุธพิฆาตนี้ก็ถูกบรรจุเอาไว้ในกองทัพจักรวรรดิอย่างรวดเร็ว และเป็นที่หมายปองของผู้แข็งแกร่งนับไม่ถ้วน
ด้วยมันมีการป้องกันที่น่าทึ่ง พลังต่อสู้น่าสะพรึง เพียงพอจะสำแดงพลังทำลายล้างที่ทำให้ศัตรูสิ้นหวังบนสนามรบอย่างแท้จริง
แต่ตอนนี้ เรือรบวีรชนม่วงเช่นนี้ กลับถูกทำลายด้วยลูกธนูที่แทบจะเรียกได้ว่าไร้รูป
“นี่มัน…”
“นั่นธนูอะไร หรือเป็นสมบัติไร้เทียมทาน”
“เจ้าหนูนั่นเป็นใครกัน เหตุใดในสารจึงไม่ได้พูดถึงว่าตระกูลเย่มีบุคคลระดับนี้”
“โจมตี! รีบโจมตีเขาเต็มกำลังเดี๋ยวนี้!”
เสียงร้องโหวกเหวกและเสียงคำรามด้วยความเดือดดาลดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
พลันเห็นเรือรบวีรชนม่วงเก้าลำนั้นฮึกเหิม ส่งเสียงคำรามสะเทือนฟ้า ล้อมพื้นที่นี้เอาไว้ ปืนใหญ่รุนแรงมากมายต่างหันมา
หากภาพนี้เกิดขึ้นบนแผ่นดินใหญ่ ก็เพียงพอที่จะทำลายเมืองหนึ่งได้แล้ว!
ตูม!
ทว่าเพียงพริบตาเท่านั้นก็มีเสียงกึกก้องดังขึ้นอีก เรือรบวีรชนม่วงลำหนึ่งถูกทำลายอีกครั้ง พลังระเบิดน่าสะพรึงกลัวนั่นต้มน้ำทะเลจนเดือดพล่าน เผาไหม้อากาศ
พลันเห็นว่าบนยานขนส่งอวกาศ ร่างของหลินสวินสูงเหยียดตรง สีหน้าสงบนิ่ง ธนูวิญญาณไร้แก่นสารคำรามอย่างคลุมเครือ สายธนูสีแดงสดราวกับเลือดนั่นยิงออกมาอย่างต่อเนื่อง
ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!
ลูกศรวิญญาณมากมายกวาดผ่านอากาศอย่างไร้สุ้มเสียง ไร้รูปไร้สี ว่องไวราวกับสายฟ้า เปล่งประกายพลังอันน่าทึ่ง
เย่หลิงถงอึ้งค้างอย่างสิ้นเชิงแล้ว ในหัวว่างเปล่า
ในสายตานาง เห็นว่าเรือรบวีรชนม่วงลำแล้วลำเล่าระเบิดออกกลางฟ้าดิน กลายเป็นเปลวเพลิงที่ยิ่งใหญ่คับฟ้า เผาไหม้อย่างรุนแรง
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไป ผู้แข็งแกร่งตระกูลหานไม่ทันได้หนีออกจากเรือรบก็ถูกม้วนเข้าไปอยู่ในระเบิด ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนและสิ้นชีพในที่สุด
ที่แห่งนี้ราวกับกลายเป็นนรก เต็มไปด้วยภาพแห่งการทำลายล้างที่น่ากลัว
ทั้งหมดนี้ดูไม่สมจริงยิ่ง นั่นมันเรือรบวีรชนม่วงเชียวนะ! เป็นอาวุธสำคัญแห่งจักรวรรดิ แต่ตอนนี้เหตุใดจึงเปราะบางและอ่อนแอถึงเพียงนี้
เย่หลิงถงคิดไม่ตก ตกตะลึงจนสติหลุดลอยไปอย่างสิ้นเชิง
ตูม!
เรือรบวีรชนม่วงลำสุดท้ายถูกทำลาย ควันระเบิดน่าสะพรึงทะลวงฟ้า เปลวไฟที่ลุกโชนสาดส่องท้องทะเลสีครามแห่งนี้
ทุกอย่างเกิดขึ้นในไม่กี่อึดใจเท่านั้น เรือรบวีรชนม่วงสิบลำและกลุ่มผู้ฝึกปราณตระกูลหานบนเรือรบต่างถูกกวาดล้างไปพร้อมกัน!
และหลินสวินก็ไม่ได้มีความเคลื่อนไหวอื่นอีก เขายืนตระหง่านอยู่อย่างนั้น ตัวตรงสง่าเหมือนสนเขียว ชุดสีขาวพระจันทร์พลิ้วไปตามสายลม ผมดำแผ่สยาย
ในระยะที่ไกลจากเขาคือทะเลเพลิงที่แท้จริง เผาไหม้อย่างรุนแรง ส่องสว่างฟ้าดินราวกับไฟนรก
ซากเรือรบและศพของผู้ฝึกปราณตระกูลหานล้วนกลืนหายไปในทะเลเพลิง
เย่หลิงถงมองทุกอย่างอึ้งๆ มองเงาร่างของคนที่ยืนเอามือไพล่หลังราวกับเย่อหยิ่งที่สุดแห่งยุค ความหวาดหวั่นอันไม่ทราบต้นสายปลายเหตุพลันพลุ่งพล่านขึ้นในใจ
‘คนผู้นี้ ต้องเป็นผู้กล้าในตำแหน่งท่ามกลางคนรุ่นเยาว์อย่างแน่นอน! มิฉะนั้นคนคนเดียวจะสามารถยิงเรือรบวีรชนม่วงสิบลำด้วยธนูคันเดียวได้อย่างไร’
…………………….
ตอนที่ 645 คลื่นลมในตระกูลเย่
โดย
ProjectZyphon
ความจริงการที่หลินสวินสามารถทำลายเรือรบลำหนึ่งได้ภายในลูกศรลูกเดียว ไม่ใช่เพราะพลังต่อสู้ของเขาอยู่ในขั้นที่น่าสะพรึงกลัวจนเหลือเชื่อแต่อย่างไร
แต่เป็นเพราะเขาคุ้นเคยกับเรือรบวีรชนม่วงมาก!
เขาเป็นคนออกแบบเรือรบวีรชนม่วงรูปแบบใหม่นี้ รู้โครงสร้างของมันเป็นอย่างดี ถึงขั้นที่พูดได้อย่างไม่เกินจริงว่า ใต้หล้านี้ถ้าพูดถึงความเข้าใจต่อเรือรบวีรชนม่วง นอกจากเหล่าโม่ ก็ไม่มีใครรู้ดีกว่าหลินสวินแล้ว
ในสถานการณ์เช่นนี้ ทุกดอกที่เขายิ่งล้วนเล็งใส่จุดอ่อนที่สุดของเรือรบวีรชนม่วง หากยังไม่สามารถทำได้ขนาดนี้ต่างหากถึงจะเรียกว่าแปลก
เพลิงไฟลุกโชน แผดเผาทะเลสีคราม ทุกอย่างจบลงแล้ว
หลินสวินเก็บธนูวิญญาณไร้แก่นสาร แล้วพาเย่หลิงถงที่ยังคงตกอยู่ท่ามกลางความตะลึงจากไป
……
“เจ้าบอกว่า เย่เสี่ยวชีไปฝึกปราณที่ดินแดนรกร้างโบราณแล้วงั้นหรือ”
ระหว่างทางเมื่อถามถึงเบาะแสของเย่เสี่ยวชี หลินสวินก็อดตกใจไม่ได้
“ใช่แล้ว เย่เสี่ยวชีถูกผู้อาวุโสส่งไปด้วยตัวเองเมื่อสามเดือนก่อน ในบรรดาคนรุ่นหนุ่มสาวของตระกูลเย่ พี่เสี่ยวชีเป็นคนเดียวที่ได้สิทธิพิเศษนี้ เขาแบกความหวังทั้งหมดของตระกูลเย่ไว้”
เย่หลิงถงพูดถึงตรงนี้แววตาพลันเผยความชื่นชมอย่างควบคุมไม่อยู่ เย่เสี่ยวชีไปเป็นผู้กล้าอันดับหนึ่งที่ได้รับการยอมรับจากคนหนุ่มสาวตระกูลเย่ มีพรสวรรค์ยอดเยี่ยม ชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทะเลตะวันออก
เพียงแต่…
เมื่อเย่หลิงถงเอาเย่เสี่ยวชีกับคุณชายตรงหน้าคนนี้มาเทียบกัน กลับส่ายหน้าอย่างจนปัญญา เพราะเทียบไม่ได้เลยจริงๆ
เด็กหนุ่มคนนี้ทำลายเรือรบวีรชนม่วงสิบลำของตระกูลหานอย่างง่ายดาย ราวกับสัตว์ประหลาดพลิกฟ้าอย่างไม่มีผิดเพี้ยน เมื่อเทียบกับเขาแล้ว พี่เสี่ยวชีดูด้อยลงไปถนัดตา
‘ดูเหมือนว่าตอนนี้ผู้ฝึกปราณมากมายในจักรวรรดิจื่อเย่าจะตระหนักถึงปัญหาของ ‘พิบัติมหามรรค’ แล้ว…’
หลินสวินคิดไตร่ตรองบางอย่าง
เย่เสี่ยวชีไม่ใช่คนแรกที่ไปฝึกปราณที่ดินแดนรกร้างโบราณแล้ว
ก่อนหน้าเขายังมีไป๋หลิงซี ซ่งอี้ เว่ยฉือเจ๋อที่ถูกเหล่าตัวแทนจากสำนักเก่าแก่พาไปฝึกปราณที่ดินแดนรกร้างโบราณ ตอนงานเลี้ยงวันเฉลิมพระชนมพรรษาสามร้อยปีของจักรพรรดินี
นอกจากนี้ดรุณจ้าวกระบี่เซี่ยอวี้ถัง คุณชายใหญ่อัครการค้าสือซวน คุณชายใหญ่ตระกูลซ่งซ่งอวิ๋นจี้ ผู้สืบทอดสำนักศึกษามฤคมรกตกู้อวิ๋นถิง…และอีกหลายคน ผู้กล้าชั้นยอดรุ่นหนุ่มสาวของนครต้องห้ามได้เดินทางไปล่วงหน้าแล้ว
นี่คือทิศทางลม
หลินสวินไม่ต้องเดาก็รู้ว่า หลังจากนี้จะต้องมีลูกหลานตระกูลทรงอิทธิพลถูกส่งไปฝึกปราณที่ดินแดนรกร้างโบราณมากขึ้นเรื่อยๆ
ถึงอย่างไรตามข่าวลือ อีกไม่เกินสิบปี ดินแดนที่ถูกมองว่าเป็นโลกชั้นล่างแห่งนี้จะเกิดพิบัติมหามรรคที่แท้จริงขึ้น!
ถึงตอนนั้นมหามรรคบกพร่องอย่างรุนแรง อย่าว่าแต่ฝึกปราณเลย แม้แต่หนทางเลื่อนระดับก็คงจะถูกตัดไปด้วย สำหรับผู้ฝึกปราณแล้ว นี่เท่ากับการตัดความหวังทั้งหมดในการแสวงมรรคาของพวกเขา
การเดินทางไปของเย่เสี่ยวชีก็เป็นตัวอย่างหนึ่ง
‘กลับนครต้องห้ามคราวนี้ จะต้องเริ่มเตรียมความพร้อมเพื่อเดินทางไปยังดินแดนรกร้างโบราณ…’
หลินสวินสูดหายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจในใจ
หลังผ่านประสบการณ์ที่ไร้ความแน่นอนในส่วนลึกของทะเลกลืนวิญญาณ ทำให้หลินสวินเข้าใจอย่างชัดเจนว่า ถ้าอยากแสวงหามกุฎมรรคาของตนต่อ ก็ต้องไปสู่โลกฝึกปราณที่กว้างกว่า
พูดง่ายๆ ก็คือ ต่อไปหลินสวินไม่เหมาะที่จะฝึกปราณในโลกชั้นล่างแห่งนี้แล้ว
“คุณชาย ก่อนไปขอทราบชื่อเสียงเรียงนามของท่านได้หรือไม่”
เวลาหนึ่งก้านธูปหลังจากนั้น ในตำแหน่งใกล้ชายฝั่งทะเลตะวันออก เย่หลิงถงตัดสินใจจะจากไป แต่คำขอเดียวก่อนไปคืออยากรู้ชื่อของหลินสวิน
หลินสวินชะงัก ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง
“ลาก่อน”
หลินสวินประสานหมัด แล้วเคลื่อนยานขนส่งอวกาศมุ่งหน้าไปยังแผ่นดินใหญ่ที่อยู่ห่างออกไป
“ที่แท้เขาก็ชื่อหลินสวิน…”
เย่หลิงถงพึมพำ รู้สึกคุ้นชื่อนี้ แต่กลับนึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน
……
ตระกูลเย่แห่งทะเลตะวันออก
เย่หลิงถงกลับมาพร้อมข่าวเรื่องที่ถูกตระกูลหานตามฆ่า ทำให้เบื้องบนของตระกูลเย่ต่างเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ
ในวันนั้นเอง ตระกูลเย่ได้เคลื่อนกำลังอันแข็งแกร่งมุ่งหน้าไปยังส่วนลึกของทะเลตะวันออก เพื่อช่วงชิงสายแร่วิญญาณกับตระกูลหาน
และในวันเดียวกัน ในโถงประชุมตระกูลเย่ เย่หลิงถงรายงานอีกข่าวทำให้กลุ่มเบื้องบนตระกูลเย่อึ้งไปอีกครั้ง
มหายุทธ์ระดับหยั่งสัจจะขั้นสูงอย่างหานอวิ๋นฉง กลับถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งตบตายภายในฝ่ามือเดียวงั้นหรือ!?
หากไม่ใช่เพราะเย่หลิงถงเป็นพยานด้วยตัวเอง บรรดาคนเบื้องบนตระกูลเย่ก็คงจะไม่เชื่อ
เพียงแต่ไม่นาน ความตะลึงเช่นนี้ก็ถูกความเดือดดาลเข้ามาแทนที่
“อะไรนะ ตงเคอตายแล้วงั้นหรือ พวกเจ้าไปด้วยกันไม่ใช่หรือ ทำไมเจ้ายังอยู่แต่ตงเคอกลับตาย”
เสียงคำรามอย่างเดือดดาลของเย่หนานหลินดังขึ้นภายในห้องโถง ราวกับสายฟ้ากระหน่ำ
เขาคือบิดาของเย่ตงเคอ ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกทำให้เขาไม่สามารถสงบได้ ตกอยู่ท่ามกลางความโกรธเกรี้ยว โมโหจนตาแดงก่ำ
“เล่ามา! มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!? หากเจ้ากล้าปิดบัง ข้าจะจัดการเจ้าเป็นคนแรก!”
เย่หนานหลินจ้องเย่หลิงถงเขม็ง สายตาเหี้ยมโหดน่ากลัว เย่หลิงถงตกใจจนใบหน้างามซีดเซียว หวาดหวั่นอย่างมาก
เหล่าชนชั้นนำคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ต่างฉงนใจ จริงสิ หานอวิ๋นฉงถูกฆ่าไปแล้ว ในสถานการณ์เช่นนี้เย่ตงเคอตายได้อย่างไร
เย่หลิงถงรู้ว่าปิดไม่อยู่จึงพูดไปตามความจริง
ทันใดนั้นเหล่าชนชั้นนำต่างขมวดคิ้ว ส่วนเย่หนานหลินเดือดดาลจนถึงขีดสุดแล้ว “เพราะปฏิเสธคำเชิญชวนของลูกชายข้า เด็กหนุ่มคนนั้นจึงเจตนาแก้แค้นเขางั้นหรือ รังแกกันเกินไปแล้ว!”
เย่หลิงถงรวบรวมความกล้ากัดฟันพูด “ท่านลุงสาม เรื่องนี้คงต้องโทษพี่ตงเคอ เขาไม่รู้จักกาลเทศะ ตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้น ข้าพยายามเกลี้ยกล่อมเขา แต่กลับถูกเขาต่อว่าและกล่าวโทษ ท่านว่า นี่ไม่ใช่การหาเรื่องใส่ตัวหรือ”
“กำเริบเสิบสาน! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงได้กล้าบอกว่าตงเคอไม่รู้จักกาลเทศะ ตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นงั้นหรือ เจ้าปากร้ายจริงๆ!”
เย่หนานหลินตบโต๊ะที่อยู่ข้างหน้าเขาจนแหลกละเอียด ลุกขึ้นยืนราวกับสัตว์ป่าที่เดือดดาล จ้องเย่หลิงถงพร้อมไอสังหารที่พลุ่งพล่าน
เย่หลิงถงตกใจ รู้สึกเย็นเยียบไปทั้งตัวราวกับตกไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง ในใจน้อยเนื้อต่ำใจและกรุ่นโกรธอย่างที่สุด ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น นิสัยและอารมณ์ของเย่ตงเคอเหมือนท่านลุงสามไม่มีผิด
“แม้เด็กหนุ่มคนนั้นจะช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ แม้ตงเคอจะตายในมือของตระกูลหาน แต่ก็เกี่ยวข้องกับเด็กหนุ่มคนนี้ ตายเปล่าแบบนี้ไม่ได้”
ชนชั้นนำตระกูลเย่อีกคนพูดด้วยเสียงอึมครึม
“ใช่ ตระกูลเย่ของข้ายึดครองทะเลตะวันออกมานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเกิดเรื่องที่เลวร้ายขนาดนี้มาก่อน หากแพร่กระจายออกไปข้าเกรงว่าคนนอกจะหัวเราะเยาะ ข้าคิดว่าจะปล่อยตระกูลหานไปง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด นอกจากนี้เด็กหนุ่มคนนั้นก็ต้องชดใช้อย่างสาสม!”
ชนชั้นนำคนอื่นๆ ต่างส่งเสียง
เห็นเช่นนี้เย่หลินถงพลันสิ้นหวัง อดพูดไม่ได้ว่า “ท่านลุงท่านอาทุกท่าน หากไม่ใช่เพราะคุณชายท่านนั้นช่วยเอาไว้ ครั้งนี้ข้าคงไม่สามารถกลับมาพร้อมข่าวที่ตระกูลหานจะไปช่วงชิงสายแร่วิญญาณได้ทันถ่วงที พวกท่านทำเช่นนี้ เห็นจะ…”
นางไม่ได้พูดให้จบ แต่ความหมายของคำพูดก็ชัดเจนมากแล้ว นี่ก็เหมือนการตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นมิใช่หรือ
ทันใดนั้นสีหน้าของกลุ่มชนชั้นนำพลันอึมครึมลง ดูไม่พอใจไม่น้อย
“ขนาดนี้แล้วเจ้ายังจะปกป้องคนนอกอีกหรือ” เย่หนานหลินตะเบ็งเสียงอย่างโกรธเกรี้ยว สายตายิ่งทวีความเยียบเย็น
เย่หลิงถงเม้มปากไม่กล่าววาจา แต่สีหน้ากลับดื้อรั้น ทำให้ชนชั้นนำหลายคนขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม
“หลิงถง เจ้ารู้ชื่อแซ่และที่มาของเด็กหนุ่มคนนั้นหรือไม่” ชนชั้นนำคนหนึ่งเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน
ทุกคนหูตั้งขึ้นมาทันที
เย่หลิงถงลังเลอยู่ครู่ใหญ่ สุดท้ายก็พูดเสียงเบาว่า “ข้ารู้เพียงว่าเขาชื่อหลินสวิน จริงสิ ก่อนจากกันเขายังฝากข้ามาทักทายผู้อาวุโสด้วย”
หลินสวิน?
ฝากนางหนูเย่หลิงถงมาทักทายผู้อาวุโสงั้นหรือ
ทุกคนอึ้ง เด็กหนุ่มคนนี้ยโสโอหังจริงๆ เย่ตงเคอตายเพราะเขา เขายังจะกล้าเหิมเกริมอย่างไม่เกรงกลัวเช่นนี้ คิดว่าตระกูลเย่ไม่กล้าทำอะไรเขาจริงๆ หรือ
โดยเฉพาะเย่หนานหลิน โกรธจนเส้นเลือดบนหน้าผากนูนออกมา กัดฟันจนแทบแตก “เด็กหนุ่มคนนั้นกล้าดูถูกตระกูลเย่ของข้า หากไม่ได้ฆ่าเขาก็ยากจะคลี่คลายความเกลียดชังในใจข้า!”
เย่หลิงถงมือเท้าเย็นวาบ ความขมขื่นแวบผ่านเข้ามาในดวงตา นางพูดชัดขนาดนี้แล้ว แต่ปฏิกิริยาของบรรดาชนชั้นนำตระกูลเย่กลับน่าผิดหวัง
“เดี๋ยวนะ เจ้าบอกว่าเด็กหนุ่มคนนั้นชื่อหลินสวินงั้นหรือ”
ทันใดนั้นชนชั้นนำคนหนึ่งส่งเสียงราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้ สีหน้าดูแปลกใจไม่น้อย
“หลินสวินเป็นใคร”
“คงไม่ใช่เด็กหนุ่มปฐมาจารย์สลักวิญญาณแห่งนครต้องห้ามที่ชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วหล้าหรอกนะ”
ชั่วพริบตาสีหน้าของกลุ่มชนชั้นนำในห้องโถงก็เปลี่ยนไปด้วย ต่างนึกถึงข่าวลือเกี่ยวกับชื่อ ‘หลินสวิน’ ไม่มากก็น้อย
หลินสวิน เด็กหนุ่มผู้กล้าที่ชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทั้งนครต้องห้าม เจริญรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ้า ข่าวลือเกี่ยวกับเขามากจริงๆ
เขาเคยทำให้เกิดปรากฏการณ์ประหลาด ‘เสียงร้องแห่งเก้ามังกร’ ตอนที่รับรองสิทธิ์การเป็นปรมาจารย์สลักวิญญาณ สะเทือนไปทั้งนครต้องห้าม
เคยโจมตีลูกหลานสองตระกูลทรงอิทธิพลชั้นสูงอย่างตระกูลฮวาและซ่งที่หอสรวลทรัพย์
เคยบังคับให้หลิงเทียนโหวจ้าวจิ่งอิ้นคุกเข่าต่อหน้าทุกคนในงานเลี้ยงวันฉลองพระชนมพรรษาสามร้อยปีของจักรพรรดินีองค์ปัจจุบัน
เคยควบตำแหน่งอาจารย์พิเศษของสาขาสลักวิญญาณแห่งสำนักศึกษามฤคมรกตด้วยอายุเพียงสิบหก
เคยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งเดือน หลอมชุดศึกสลักวิญญาณ ‘อาสัญสลาย’ ที่สะเทือนไปทั่วหล้า
เคย…
สรุปแล้วในตัวเด็กหนุ่มคนนี้เต็มไปด้วยสีสันที่ลึกลับและเป็นตำนาน หลังจากที่เขาผงาดในนครต้องห้าม ก็จรัสแสงจนแทบจะกลบความโดดเด่นของผู้กล้ารุ่นใหม่ทุกคนไป
บางคนวิจารณ์เขาว่ามีนิสัยโหดเหี้ยมอำมหิต ดุร้ายไร้ศีลธรรม และก็มีคนยกย่องเขาว่าเป็นเด็กหนุ่มผู้กล้าที่มีพรสวรรค์และหยิ่งผยอง
เพียงแต่ทุกคนต่างคิดไม่ถึงว่า เด็กหนุ่มคนนี้จะมาข้องเกี่ยวกับการตายของเย่ตงเคอ
บรรยากาศภายในห้องโถงพลันเงียบไปไม่น้อย ถ้า ‘หลินสวิน’ คนนี้เป็นเด็กหนุ่มที่เจริญรุ่งเรืองดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องฟ้าในนครต้องห้ามคนนั้นจริงๆ เช่นนั้นคงยากจัดการแล้ว!
ตอนนี้เย่หลิงถงเองก็อึ้งเช่นกัน นางสัมผัสได้อย่างมีไหวพริบว่าชื่อของหลินสวินราวกับมีพลังลึกลับ ทำให้ท่าทีของชนชั้นนำทุกคนที่นั่งอยู่ต่างเปลี่ยนไป
ที่แท้เขาก็ไม่ธรรมดายิ่งกว่าที่ตนคิดไว้…
เย่หลิงถงไม่รู้จักหลินสวิน นางฝึกปราณอยู่ในทะเลตะวันออกมาโดยตลอด และไม่เคยติดตามข่าวสารในนครต้องห้ามเลย
มิฉะนั้นนางก็คงเข้าใจเหตุผลที่สีหน้าของเหล่าชนชั้นนำเปลี่ยนไปในทันที
“ไม่ว่าเขาจะเป็นเด็กหนุ่มปฐมาจารย์สลักวิญญาณคนนั้นหรือไม่ ในเมื่อเขากล้าแก้แค้นตงเคอก็ต้องชดใช้!”
สีหน้าของเย่หนานหลินอึมครึมและส่งเสียงคำรามออกมาในเวลานี้
เพียงแต่สิ่งที่ตอบกลับเขากลับเป็นสายตาที่ลังเลและวูบไหว ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างนิ่งเงียบไปไม่น้อย
ในทะเลตะวันออก แม้ตระกูลเย่ของพวกเขาเรียกได้ว่าเป็นราชัน แต่ถ้าในนครต้องห้าม ก็จัดอยู่ในตระกูลทรงอิทธิพลชั้นกลางเท่านั้น
แต่ในข่าวลือ หลินสวินคนนั้นเคยล่วงเกินห้าตระกูลทรงอิทธิพลชั้นสูงอย่างฮวา ซ่ง จั่ว ฉือและฉินมาแล้ว!
ทั่วทั้งจักรวรรดิมีเพียงเจ็ดตระกูลมหาอำนาจเท่านั้น แต่เด็กหนุ่มคนนี้กลับเหี้ยมโหดไร้ที่เปรียบ ล่วงเกินถึงห้าตระกูล
แต่จนตอนนี้เขากลับยังคงใช้ชีวิตอย่างอิสระ ไม่ประสบเคราะห์กรรมอันใด
สิ่งนี้น่าตระหนกเกินไปแล้ว
ในสถานการณ์เช่นนี้ ใครจะกล้าไปมีเรื่องกับเด็กหนุ่มคนนั้น?
“ทำไม พวกเจ้ากลัวหรือ แค่เด็กหนุ่มคนเดียวก็ทำพวกเจ้าตกใจขนาดนี้แล้วหรือ” เย่หนานหลินยิ่งเดือดดาลกว่าเดิม
“ไอ้สารเลวนี่! ลูกชายตัวเองตอบแทนคุณด้วยความแค้นและถูกตระกูลหานฆ่า เจ้ากลับจะหาเรื่องผู้มีพระคุณ เจ้ากลายเป็นคนโง่ไปแล้วหรือ”
ทันใดนั้นเสียงอันน่าเกรงขามดังขึ้นจากนอกห้องโถง ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างหัวใจไหวกระเพื่อม ลุกขึ้นคำนับ
เย่หนานหลินยิ่งสีหน้าเปลี่ยนไป ตกใจจนแข็งทื่อไปทั้งตัว
นอกห้องโถงไม่ได้มีใคร แต่ชนชั้นนำตระกูลเย่ ณ ที่นั้นทุกคนต่างรู้ว่า นั่นก็คือเสียงของผู้อาวุโสแห่งตระกูลเย่
ตระกูลเย่มีผู้อาวุโสเพียงคนเดียว นั่นก็คือเย่ฉิงเทียน!
“เด็กหนุ่มที่แม้แต่ราชันเลือดเหล็กหนิงปู้กุย เทพเศรษฐีแห่งอัครการค้า ผู้อาวุโสตระกูลกงกงปู้ทั่วยังชมไม่ขาดปาก เหตุใดเจ้ากลับบอกว่าเป็นเด็กที่ร้ายกาจเพียงนี้”
เสียงของเย่ฉิงเทียนดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับคำถาม สะเทือนจิตวิญญาณ ทำให้สีหน้าของเย่หนานหลินยิ่งดูแย่
“เสี่ยวชีตระกูลเราก็ได้รับการดูแลจากหลินสวินหลายครั้ง แม้แต่ข้าเองยังให้ความนับถือเด็กหนุ่มปฐมาจารย์สลักวิญญาณที่สามารถหลอมชุดศึกสลักวิญญาณคนนี้ถึงสามส่วน ในสถานการณ์เช่นนี้เจ้ากลับพูดไม่ขาดปากว่าจะแก้แค้น เจ้าช่างกล้าจริงๆ!”
ได้ยินเช่นนี้ก็ราวกับถูกฟ้าผ่า เย่หนานหลินทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว พลันคุกเข่าลง พูดอย่างยากลำบากด้วยน้ำเสียงขมขื่น “ผู้อาวุโส ข้าผิดไปแล้ว”
“นับตั้งแต่วันนี้ เจ้าออกจากตำแหน่งทุกอย่างในตระกูล แล้วไปปิดด่านสำนึกผิดที่พื้นที่ต้องห้าม!”
คำพูดอย่างสบายๆ ของเย่ฉิงเทียนทำให้เย่หนานหลินหน้าซีดเผือด เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเพราะเด็กหนุ่มเพียงคนเดียว เหตุใดผู้อาวุโสจึงโกรธได้ขนาดนี้
ชนชั้นนำคนอื่นๆ เงียบกริบ แอบดีใจที่เมื่อครู่นี้รู้สถานการณ์ไว ไม่ได้พูดอะไรเกินเหตุ
“นางหนู เจ้ามาที่ห้องโถงบรรพบุรุษ ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”
เย่ฉิงเทียนเอ่ยปากเรียกเย่หลิงถงด้วยเสียงที่อ่อนโยนใจดีเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้ทุกคนต่างอึ้ง
จากนั้นเหล่าเบื้องบนตระกูลเย่ต่างเผยสีหน้าสับสน มีหรือที่พวกเจ้าจะไม่เข้าใจ ว่าเพราะความสัมพันธ์กับหลินสวิน ทำให้เย่หลิงถงเข้าไปอยู่ในสายตาของผู้อาวุโสแล้ว
ครั้งนี้นางหนูคนนี้ถือได้ว่ามีโชคดีในความโชคร้ายแล้ว!
เย่หลิงถงยืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้สึกตัวและรีบหันหลังเดินออกไป
เพียงแต่นางยังคงไม่หายงง เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นใครกันแน่ เหตุใด…จึงสามารถทำให้ผู้อาวุโสออกหน้าด้วยตัวเองได้
เหลือเชื่อจริงๆ!
ทันทีที่เย่หลิงถงเจอเย่ฉิงเทียนเป็นต้องตกใจกับคำถามแรกของผู้อาวุโส
“เมื่อไม่นานนี้มีข่าวจากนครต้องห้าม ว่าหลินสวินประสบเคราะห์สิ้นชีพในส่วนลึกของทะเลกลืนวิญญาณเมื่อสองสามเดือนก่อน เจ้าแน่ใจหรือว่าคนที่เจอคือเขาจริงๆ? หรือเขาไม่ได้สิ้นชีพ แต่รอดชีวิตกลับมาแล้ว?”
——
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น