Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ 328 - 329

 

ตอนที่ 328

 

โมโหจนฆ่าคน

โดย

ProjectZyphon

ในขณะเดียวกันหลินสวินก็จับไปที่แส้เหล็ก

เพี๊ยะ!

เด็กหนุ่มหวดแส้ออกไปด้วยแรงขับจากพลังภายใน ฟาดผู้ฝึกปรานคนนั้นเนื้อเปิดกระดูกแตก อวัยวะภายในบาดเจ็บสาหัส จนสลบลงไปในท้ายที่สุด

“ตายแน่”

ผู้ฝึกปราณซึ่งเป็นผู้ติดตามฉือเจ๋ออีกคนโมโห เขายกมือขึ้นทันที ทว่าก็รู้สึกถึงพลังงานน่ากลัวจากหลินสวินในขณะเดียวกัน

เสียงโครมครามดังขึ้น ผู้ฝึกปราณคนนั้นถูกพลังของหลินสวินกระแทกลอยหวือ เขาไม่ทันป้องกันหรือรู้สึกตัวโดยสิ้นเชิง

เพี๊ยะ!

หลินสวินฟาดแส้เหล็กลงไปอย่างแรงโดยไม่ไว้หน้า จนผู้ฝึกปราณคนนั้นสลบเหมือด ก่อนจะทิ้งแส้เหล็กแล้วพุ่งเข้าไปในเรือนพญาแร้ง

เมื่อมองไปรอบๆ กลับไม่มีแม้แต่เงาคน ขึ้นมาบนชั้นสองแล้วก็ไม่พบใครเช่นกัน ภาพตรงหน้าทำให้หลินสวินชะงัก ก่อนสังเกตได้ว่าลึกเข้าไปในเรือนพญาแร้งยังมีประตูอีกบานเชื่อมไปสู่ลานบ้าน เมื่อมองจากชั้นสองแล้วถึงเห็นภาพโดยรวมของทั้งหอสุราได้

ยามนี้ในลานบ้านมีองครักษ์ยืนอยู่ ฉือเจ๋อยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขา มีดาบเล่มหนึ่งจ่ออยู่บนคอ

เจ้าของดาบอยู่ในชุดสีเรียบ ร่างกายเว้าโค้งสูงโปร่ง ขาเรียวยาวยิ่งขับให้นางดูสูงกว่าที่เป็น นางมีผมสั้นสีดำ หน้าตาขาวสวย ไม่ว่าหน้าตา รูปร่าง หรือลักษณะภายนอก ล้วนกล่าวได้เต็มปากว่างดงามยิ่ง ท่าถือดาบของนางมั่นคงและเหมาะสม สีหน้าราบเรียบคล้ายภูเขาน้ำแข็ง มีกลิ่นอายไม่ต้อนรับแขกสายหนึ่ง

คนนี้ย่อมเป็นครูฝึกเสี่ยวเคอ

เพียงแต่เมื่อเทียบกับยามสวมชุดทหารอยู่ในค่ายกระหายเลือดแล้ว บัดนี้นางดูงดงามชดช้อยยิ่งกว่าเก่า ผนวกกับความเฉยชาเฉพาะตัวและเครื่องหน้าสมบูรณ์แบบ ก็พอจะทำให้คนที่พบเห็นใจสั่นได้ไม่ยาก

ตอนหลินสวินเห็นครั้งแรกนั้นก็ยังไม่วายชะงัก ก่อนลอบถอนหายใจ ยังดีเสี่ยวเคอยามนี้เพียงแค่ใช้ดาบขู่คนเท่านั้น ยังไม่ได้ลงมือจริงๆ

แม้มีดาบจ่อคอยู่ แต่ฉือเจ๋อกลับไม่ร้อนรน สีหน้าของเขานิ่งสงบ สายตาของจับจ้องใบหน้างามของเสี่ยวเคอ พลางยิ้มเล็กน้อย “ข้ารู้ว่าเจ้าทำไม่ลงหรอก เก็บดาบลงไปเถอะ”

เสี่ยวเคอไม่เก็บดาบ “เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฟันหัวเจ้าอย่างนั้นหรือ”

ฉือเจ๋อหัวเราะอย่างลำพองใจ “เจ้าไม่กล้าหรอก ฆ่าข้าแล้วเจ้าอาจจะหนีไปจากที่นี่ได้ แต่เรือนพญาแร้งกับเจ้าของเรือนพญาแร้งต้องชดใช้ด้วยเลือดอย่างสาสม”

สักพักสายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นร้อนแรงมุ่งมั่น “เสี่ยวเคอ เจ้ารู้ดีว่าฆ่าข้าเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว แต่ผลที่ตามมาไม่ง่ายเช่นนั้นเลย ดังนั้นเจ้าจึงไม่กล้าลงมือมาตลอด เจ้าดูสิ สิ่งนี้ต่างหากเรียกว่าอำนาจ”

พูดถึงตอนสุดท้ายเขาก็ยกมือขึ้นมาจะจับใบหน้าเสี่ยวเคอ แต่เมื่อสบตานิ่งสงบนั้นแล้ว เขาก็ชักมือกลับมา

ก่อนจะยิ้มกริ่ม “ไม่ว่าอย่างไร วันนี้เจ้าก็ต้องไปกับข้า ไม่อย่างนั้นข้าจะทำลายเรือนพญาแร้ง ฆ่าเจ้าของที่นี่ทิ้งเสีย”

เสี่ยวเคอหรี่ตา เสียงเย็นเยือก “เจ้ากล้าหรือ”

“เจ้าก็ลองดู ข้าเดาว่าเจ้าคงไม่ยอมเห็นเจ้าของเรือนพญาแร้งถูกทำลายไปพราะเจ้า ในเมื่อเป็นเช่นนี้เจ้ายังจะขัดขืนด้วยเหตุผลใด” ฉือเจ๋อยิ้มร่า

ฝ่ายเสี่ยวเคอเงียบกริบ

ความเงียบของนางทำให้ฉือเจ๋อยิ่งได้ใจ ว่าเย้า “เสี่ยวเคอ ข้าชอบเจ้าจริงๆ เจ้าอยู่กับข้าไม่ดีตรงไหน ตอนนี้ข้ามีหนึ่งในเจ็ดตระกูลใหญ่อย่างตระกูลฉือเป็นที่พึ่ง เจ้าอยู่กับข้าก็กลายเป็นคนตระกูลฉือ มีเกียรติจะตาย”

ปัง!

เสี่ยวเคอสะบัดข้อมือทิ้งดาบใส่หน้าอกของฉือเจ๋อจนเขาต้องกระโดดหลบ

“ออกไป” เสี่ยวเคอพูดเบาๆ

ทว่าฉือเจ๋อกลับไม่โกรธเคือง ค่อยๆ หยัดกายลุก ปัดฝุ่นเสื้อผ้าเดินเข้ามาหาเสี่ยวเคอ “เลิกเล่นได้แล้ว เจ้าไม่กล้าฆ่าข้าแล้ว เหตุใดจะต้องดึงดันขันขืนอีก”

ผู้ฝึกปราณโดยรอบเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกระหย่อง เสี่ยวเคอเหมือนภูเขาน้ำแข็งจับต้องไม่ได้ในสายตาพวกเขา ยิ่งทำให้เหล่าบุรุษเกิดท้าทายหมายจะพิชิต

ยามนี้ฉือเจ๋อรุกหน้าเกี้ยวพาเสี่ยวเคอ พวกเขาเห็นแล้วก็อดคึกคักไปด้วยไม่ได้

เสี่ยวเคอมองฉือเจ๋อก้าวเข้ามา ในมือของนางกำดาบจนข้อขาวซีด นัยน์ตาล้ำลึกราบเรียบมีแววขัดขืน

เมื่อห่างจากเสี่ยวคือไม่ถึงหนึ่งฉื่อแล้ว ฉือเจ๋อก็ยิ้ม เป็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ แม้สตรีผู้นี้จะมีพลังปราณสูงแค่ไหน พลังต่อสู้แข็งแกร่งเพียงใด นิสัยเย็นชาอย่างไร แต่ก็ยังต้องยอมยืนนิ่งๆ อยู่หน้าเขาตรงนี้ไม่ใช่หรือ

ความสุขจากชัยชนะทำให้ฉือเจ๋อเลือดพล่านจนอยากเงยหน้าหัวเราะ นี่น่ะหรือคืออำนาจ

ต่อหน้าอำนาจ ทุกอย่างล้วนเป็นแค่เสือกระดาษที่ไร้กำลังจะจู่โจมใครเท่านั้นแหละ

“เสี่ยวเคอ ไปกับข้าเถิด ฉือเจ๋อเสียงอ่อนโยน ยกมือขึ้นจับศอกเสี่ยวเคอ

เสี่ยวเคอตัวสั่นคล้ายกำลังกลั้นอารมณ์ของตนเอง ท่าทางของนางยิ่งทำให้ฉือเจ๋อได้ใจ นี่คือความสุขจากการเอาชนะผู้อื่น เป็นความสำราญหาใดเปรียบ และมีเพียงสตรีตรงหน้าที่ทำให้เขารู้สึกเช่นนี้ได้

พลันมีเสียงหนึ่งดังขึ้น “หากเจ้ากล้าแตะต้องนางแม้แต่ไรขน ข้าจะตัดนิ้วเจ้าโยนให้สุนัขกิน”

หลังเสียงนั้นกล่าวจบ ร่างของหลินสวินก็ปรากฏเข้ามาในลานบ้าน

“ใคร”

“อยากตายหรืออย่างไร”

“รนหาที่ตายแล้ว กล้ามาขัดขวางเรื่องนายของข้า” ผู้ฝึกปราณร้อนรนตะคอกด่า กรูเข้าไปหาหลินสวิน

เสี่ยวเคอชะงักเมื่อเห็นหลินสวิน เด็กคนนี้มาได้อย่างไร

“ตายเสียเถิด” ผู้ฝึกปราณวิ่งเข้าใส่หลินสวิน

หลินสวินไม่ทุกข์ร้อน เรียกหน้าไม้ฝนดาวตกออกมา เกิดเป็นเสียงดังโครมคราม ลูกไฟวิญญาณสีเงินพุ่งออกมาเหมือนพายุก็ไม่ปาน

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

ผู้ฝึกปราณเจ็ดแปดคนที่หลบไม่ทันถูกสังหารเลือดนองในทันที

จากนั้นหลินสวินก็นำดาบเวทเรืองแสงสาวเท้าไปข้างหน้า

ภาพที่ได้ยินและได้เห็นเมื่อครู่ทำให้หลินสวินตับแทบระเบิด โดยเฉพาะเมื่อยามครูฝึกเสี่ยวเคอที่เคารพของเขาถูกฉือเจ๋อบีบจนไร้ทางสู้ เด็กหนุ่มทั้งแค้นทั้งอดสู

เสี่ยวเคอเป็นถึงครูฝึกจากค่ายกระหายเลือดของจักรวรรดิ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนแซ่ฉือกลับไร้หนทางสู้ ทำได้เพียงโอนอ่อน

แต่หลินสวินรู้ว่านี่คือความจริง เสี่ยวเคอไม่กล้าลงมือก็เพราะอำนาจของตระกูลฉือที่อยู่เบื้องหลังของฉือเจ๋อ

อำนาจของตระกูลใหญ่ทำให้เกิดผลลัพธ์อันย่ำแย่เสมอ

ในเหตุการณ์เช่นนี้ หลินสวินหรือจะอดทนอยู่ได้ ความเกลียดชังในใจพลันลุกโชน เด็กหนุ่มจัดการลงมืออย่างไม่ไว้หน้า

ภายในลานบ้านเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด ผู้ติดตามของฉือเจ๋อส่วนใหญ่อยู่ในขั้นผสานใจ ไหนเลยจะต่อกรกับการโจมตีแบบนี้ได้ เพียงพริบตาก็ล้มตายกันไปกว่าครึ่ง

“ตายเสียเถิด”

ในยามนี้ฉือเจ๋อมีสีหน้าถมึงทึง โมโหจนถึงขีดสุด สายตาลึกล้ำน่ากลัว ในใจของเขาเหมือนมีไฟลุก ด้วยเกือบจะสำเร็จอยู่แล้ว แต่มีคนเข้ามาขัดขวางเสียได้

โครม

เขาดีดกายขึ้น เงื้อมือหาอากาศจนเกิดเป็นรอยมือสีดำ กดดันในอากาศเสียงวูบวาบ

สังหารศัตรูกลางอากาศ!

ครั้นเห็นกระบวนท่าของผู้แข็งแกร่งระดับมหาสมุทรวิญญาณ เสี่ยวเคอรีบกัดฟันพุ่งตัวเข้าไป ใช้มือแตะเบาๆ ที่อากาศลวงตาจนทลายหายไป

“เสี่ยวเคอเจ้า…”

ฉือเจ๋อโมโห ไม่อยากเชื่อว่าเสี่ยวเคอจะกล้าขัดขวางตนเอง

ปัง!

เพียงแต่เขายังพูดไม่จบ ขาเรียวยาวก็ถีบผ่านอากาศเข้าที่หน้าอกของฉือเจ๋อ เสียงฉึกดังขึ้น ก่อนที่กระดูกอกของฉือเจ๋อแตกหัก เลือดไหลออกจากทั้งเจ็ดทวาร ร่างของชายหนุ่มร่วงลงกับพื้น ก่อให้เกิดหลุมยุบฝุ่นตลบ

ในขณะเดียวกัน หลินสวินจัดการลูกสมุนของฉือเจ๋อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มถือมีดอาบเลือดเดินเข้ามาหา “ครูฝึกเสี่ยวเคอ นี่ต่างหากที่เป็นท่าน”

เสี่ยวเคอตาใสเรียบนิ่ง มองหลินสวิน “เพิ่งเจอหน้าก็สร้างปัญหาใหญ่ให้ข้าแล้ว เจ้าหาวิธีจัดการตนเองเถิด”

“จัดการหรือขอรับ ข้าคิดว่าคงไม่ต้องทำเช่นนั้น เพราะนอกเสียจากพวกเขาจะฆ่าข้าตอนนี้ มิเช่นนั้นพวกเขาก็อย่าคิดจะหนี”

ฉือเจ๋อที่อยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นมาพร้อมใบหน้าครึ้มเขียว ผมเผ้าสะบัดสยาย นัยน์ตาคล้ายเต็มไปด้วยเลือด หลังจากที่เปลี่ยนไปใช้แซ่ฉือ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ไม่มีใครกล้าหาเรื่อง ไม่เคยเสียหน้าถึงเพียงนี้

เสี่ยวเคอมุ่นคิ้ว อยากพูดอะไรบางอย่าง ทว่าหลินสวินกลับขัดขึ้น “ครูฝึกเสี่ยวเคอ ให้ข้าจัดการเถิด รับรองว่าท่านจะไม่เป็นอะไร”

เด็กหนุ่มว่าพลางเขาถือดาบไปที่หน้าของฉือเจ๋อ ยิ้มบาง “วางใจ ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่เขาก็ยกดาบขึ้นตัดมือทั้งสองของฉือเจ๋อจนเลือดกระเซ็น ชายหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวด “เจ้าตายแน่ เจ้าตายแน่ ตระกูลฉือไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ ข้าสาบาน”

เมื่อได้ยินดังนั้น เสี่ยวเคอก็ขมวดคิ้วเป็นกังวล

หลินสวินค้อมกายลง จ้องฉือเจ๋อที่ใบหน้ายับยู่บิดเบี้ยวเขียวเข้ม พลางยิ้ม “เจ้าคงไม่รู้ ก่อนที่ข้าจะเข้ามาในนครต้องห้าม ข้าสังหารผู้ฝึกปราณของตระกูลฉือไปสองพันกว่าคน ทำลายเรือรบวีรชนม่วงไปหกลำ จริงสิ สุดท้ายแม้แต่ฉือฉางเฟิงก็แจ้นไปสังหารข้านอกเมืองเพลงยุทธ์ แต่ข้าก็ยังมีชีวิตรอดกลับมาได้”

หลินสวินจงใจเอ่ย “ตอนนี้ จ้าว่าข้ายังกลัวการแก้แค้นของตระกูลฉืออยู่หรือ”

 

 

 

ตอนที่ 329

 

มารร้าย

โดย

ProjectZyphon

ฉือเจ๋อถูกเสี่ยวเคอถีบกระดูกอกแตก จากนั้นก็ถูกหลินสวินตัดมือทั้งสองข้าง ทำให้เขาเจ็บปวดร้องโหยหวนแทบสิ้นสติ เขาสาปแช่งในใจ เกลียดหลินสวินกับเสี่ยวเคอเข้าใส้ สาบานว่าถ้ามีชีวิตรอดไปได้ เขาจะทรมานสองคนนี้ให้ตายทั้งเป็น

หลังจากนั้น เมื่อได้ยินหลินสวินคำพูดของหลินสวิน ฉือเจ๋อเหมือนถูกสายฟ้าฟาด ความคับแค้นในใจแทนที่ด้วยความหวาดกลัว

ฆ่าผู้ฝึกปราณของตระกูลฉือไปสองพันกว่าคน

ทำลายเรือรบวีรชนม่วงหกลำ

จะเป็นไปได้อย่างไร

แรกเริ่มฉือเจ๋อไม่อยากเชื่อ แต่เมื่อได้ยินว่าแม้แต่ฉือฉางเฟิงลงมือก็ยังทำอะไรหลินสวินไม่ได้ ชายหนุ่มก็กระวนกระวาย เพราะเขาได้ยินมาว่าเมื่อวานฉือฉางเฟิงออกไปจัดการคนหนึ่งข้างนอก ผิดกฎข้อตกลงของตระกูล สุดท้ายถูกผู้ใหญ่ในตระกูลฉือกักบริเวณ

หากหลินสวินพูดความจริง คนที่ฉือฉางเฟิงออกไปจัดการเมื่อวานก็คือเด็กหนุ่มตรงหน้าคนนี้ เพียงคิดถึงตรงนี้ ในใจของฉือเจ๋อก็แทบบ้า ใบหน้าว่างเปล่า สองตาไร้แวว แม้ความเจ็บบนร่างกายก็ลืมเลือนไปจนสิ้น

ไม่แปลกที่เด็กคนนี้จะบ้าบิ่นถึงเพียงนี้ เพราะที่แท้เ…ขาก็เป็นคนโหดเหี้ยมนั่นเอง

เสี่ยวเคอที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไป เด็กหนุ่มคนนี้ก่อเรื่องใหญ่โตอะไรไว้ก่อนเข้ามาในนครต้องห้าม เหตุใดตระกูลฉือจึงต้องส่งคนไปจัดการเขา แล้วเหตุใดสุดท้ายถึงยังปล่อยให้เขาเข้ามาในนครต้องห้าม เหตุใดไม่แก้แค้นต่อไปเล่า

หญิงสาวตระหนักได้ถึงเหตุการณ์ไม่ชอบมาพากลในนั้น

หลินสวินคล้ายมองไม่เห็นถึงท่าทางที่เปลี่ยนไปของฉือเจ๋อ เขายังคงยิ้ม “แน่นอน เจ้าไม่เชื่อก็ได้ แต่ไม่เป็นไร เจ้าแค่ต้องรู้ว่าสำหรับข้าแล้ว ฆ่าเจ้าเป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่งนัก”

ฉือเจ๋อเหม่อลอย อับจนสลดใจ

“แน่นอน ในเมื่อข้าพูดเยอะขนาดนี้แล้ว ก็ไม่ได้คิดจะสังหารเจ้าในตอนนี้หรอก” คำต่อมาทำให้เสี่ยวเคอตกใจ

แม้ฉือเจ๋อก็ยังตัวสะท้าน ด้วยเหมือนก้าวผ่านเส้นความตายมาแล้ว

แต่เขาไม่เชื่อ คิดว่าหลินสวินจงใจขู่เขา จึงตะคอกด้วยเสียงแหบแห้ง “อย่ามาเล่นลิ้น อยากฆ่าก็ฆ่า ก่อนที่ข้าจะฆ่าเจ้า”

เด็กหนุ่มยิ้มบางๆ ก่อนจะช่วยทำแผลให้ฉือเจ๋อ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของชายหนุ่ม

ท่าทางของหลินสวินคล่องแคล่ว เริ่มจากการห้ามเลือดก่อน แล้วก็นำยาสมานแผลมาถูลงบนบาดแผลรอบหนึ่ง สุดท้ายจึงเริ่มพันแผล

“เจ้า…” ฉือเจ๋องุนงง พูดอะไรไม่ออก

“ไม่ต้องซาบซึ้งหรอก ข้าทำเพราะอยากรักษาชีวิตเจ้าไว้เท่านั้น” หลินสวินยิ้ม “เพราะข้าอยากรู้ว่าตอนที่เจ้ากลับตระกูลฉือไปด้วยฐานะคนพิการแล้ว พวกเขาจะคิดเห็นอย่างไร อ้อ ข้าได้ยินว่าแซ่ของเจ้าได้รับมาจากตระกูลฉือ ตระกูลฉือยกแซ่ให้เจ้าใช้ เช่นนั้นก็ยากแล้วล่ะ หากพวกเขายึดแซ่คืน ก็คงไม่นับเจ้าเป็นคนในตระกูลอีก”

พูดยังไม่ทันจบ ฉือเจ๋อก็คล้ายถูกไม้ตีหัวจนสมองแทบระเบิด เขาเข้าใจแล้ว เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ฆ่าเขาไม่ใช่เพราะจิตใจดี แต่เพื่อทำให้เขาดูน่าอนาถมากกว่า อย่างไรเสียคนพิการก็ไม่มีคุณค่า ถึงแม้ตระกูลฉือจะไม่ยึดแซ่คืน แต่หลังจากนี้เขาจะยังมีหน้ามีชีวิตอยู่ต่อไปอีกหรือ

เมื่อสูญสิ้นพลังไป เขาก็กลายเป็นคนไร้ค่าโดยสมบูรณ์ อาจถูกผู้คนกดขี่เหยียบย่ำเสียด้วยซ้ำ

ยิ่งคิด ฉือเจ๋อก็ยิ่งกลัว เด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครกัน เหตุใดถึงร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้ ร้ายกาจยิ่งกว่าพญามารเสียด้วยซ้ำ

แม้แต่พญามารอาจก็ไม่ร้ายกาจเท่าเขา

เสี่ยวเคอได้ฟังมาถึงตรงนี้ ก็อดถามขึ้นมาไม่ได้ “หลินสวิน ทำอย่างนี้ถ้าหาก…”

“ไม่ต้องห่วง หากตระกูลฉืออยากแก้แค้นก็ให้มาลงที่ข้าได้เลย”

หลินสวินยิ้ม คล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไปบอกฉือเจ๋อ “อ้อ ข้าลืมบอกเจ้าไป ถ้าอยากแก้แค้น ให้ไปหาข้าที่ภูเขาชำระจิต หนึ่งในเจ็ดสิบสองภูเขาแห่งอำนาจได้เลย จากนี้ไปข้าเป็นเจ้าของของที่นั่น เจ้าตามหาข้าได้ง่ายๆ เชียวล่ะ”

ภูเขาแห่งอำนาจ

ภูเขาชำระจิต

ฉือเจ๋อหน้าซีดจนอยากตายไปเสียเดี๋ยวนี้ ที่แท้เด็กคนนี้ก็มาจากตระกูลมีอำนาจ

ไม่ใช่

ชายหนุ่มพลันนึกอะไรขึ้นได้ ภูเขาชำระจิตของตระกูลหลินตกต่ำจนอยู่แค่ตระกูลระดับล่างเท่านั้น อาศัยอะไรถึงกล้างัดข้อกับตระกูลฉือได้

“ปัดโธ่ พล่ามมาตั้งเยอะ ที่แท้เจ้าก็แค่โกหกขู่คนอื่น” ฉือเจ่อยิ้มเย็น

หลินสวินหยัดกายลุกยิ้มว่า “โกหกคนอย่างเจ้าไม่สนุกเลยสักนิด เจ้าไปเถิด ภูเขาชำระจิตรอเจ้าพาคนตระกูลฉือมาแก้แค้นเสมอ”

ท่าทางมั่นใจของหลินสวินทำให้ฉือเจ๋อหน้าเปลี่ยนสี สุดท้ายชายหนุ่มก็กัดฟันลุกยืนขึ้น เดินออกไปข้างนอก ก่อนจากไป ไม่วายเหลือบมองหลินสวินกับเสี่ยวเคออย่างคับแค้น

“เขายังมีความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าตระกูลฉือจะแก้แค้นแทนคนพิการ ก็ใช่ คนมีชีวิตอยู่ต้องให้ความหวังตนเอง ไม่เช่นนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับตายหรอก” หลินสวินรำพึง

เสี่ยวเคอปรายตามองหลินสวิน “เจ้ายังมีกะจิตกะใจรำพึงรำพันแทนคนอื่นอยู่อีกหรือ”

เด็กหนุ่มถอนหายใจ “ข้าแม้มีหมัดเยอะไม่คัน มีหนี้เยอะไม่เครียด ไม่ว่าอย่างไรกล้าทำร้ายครูฝึกเสี่ยวเคอแล้ว ข้าก็กล้าทำให้มันอยู่ไม่สู้ตาย ต้องชดใช้อย่างสาสม”

นัยน์ตาเสี่ยวเคอจ้องเด็กหนุ่มนิ่งงัน มองใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่ไม่ได้พบมานานของอีกฝ่าย ในใจเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นมา แม้เขาจะเปลี่ยนไปมาก แต่โดยรวมก็ถือว่าดูดีไม่หยอก

“ข้าลืมไปเรื่องหนึ่ง น่าจะให้ฉือเจ๋อนั่นทำความสะอาดพื้นก่อนไปด้วย” หลินสวินมองความเละเทะและศพเกลื่อนที่เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดคาวคลุ้งในลานบ้าน

“ไม่ต้องหรอก เจ้าคิดว่าฆ่าคนตระกูลฉือของไปมากมายเช่นนี้แล้ว ยังจะปิดบังได้อีกหรือ” เสี่ยวเคอจนใจ หันออกไปข้างนอก “ข้าจะไปเรียนพญาแร้ง เจ้าก็ออกไปจากที่นี่กับข้าเถิด”

“ไปที่ไหนหรือขอรับ” หลินสวินชะงัก

“ก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ยังจะอยู่ในนครต้องห้ามได้อีกหรือ ต้องหนีไปให้ไกลที่สุดสิ” เสี่ยวเคอว่า

หลินสวินเข้าใจในทันที สุดท้ายเสี่ยวเคอก็ยังคงกลัวการแก้แค้นจากตระกูลฉือ

ยามที่อยู่ในค่ายกระหายเลือด ครูฝึกเสี่ยวเคอน่าเกรงขามเพียงใด แต่เมื่ออยู่ในนครต้องห้าม นางกลับต้องเจียมเนื้อเจียมตัวดพราะโดนคนที่ยืมแซ่ฉือมาใช้ตามเกี้ยวให้รำคาญใจ

จนกระทั่งยามนี้ แค่ฆ่าขยะกลุ่มหนึ่งนางถึงกับต้องเลือกหลบหนีออกจากนครต้องห้าม ทำให้หลินสวินรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย ในที่สุดก็เข้าใจว่าตระกูลผู้มีอำนาจคืออะไร มีความหมายอย่างไรกับคนทั่วไป แม้แต่เสี่ยวเคอก็ทำได้เพียงอดทน แล้วคนอื่นเล่า

หากตัดอำนาจของตระกูลฉือ ฉือเจ๋อที่มีความสามารถไม่สู้เสี่ยวเคอนั้นจะกล้าอวดเบ่ง ทำตัวกร่างเช่นนี้ได้อย่างไร

“ครูฝึกเสี่ยวเคอ ข้ามีวิธีทำให้พวกเรายังอาศัยในนครต้องห้ามต่อไปได้” หลินสวินพูดอย่างจริงจัง

เขามองออกว่าเสี่ยวเคอไม่เต็มใจจะจากไป ไม่เช่นนั้นคงไม่ทนให้ฉือเจ๋อมาวุ่นวายมานานกว่าครึ่งปี

ดังคาด เสี่ยวเคอหยุดฝีเท้าหันมามองหลินสวิน “วิธีไหน”

“กลับภูเขาชำระจิตกับข้า”

หลินสวินสูดลมหายใจ ไม่ปิดบัง เล่าเรื่องราวทั้งหมดของตนเองออกไป

“ที่แท้เจ้าก็เป็นผู้สืบทอดสายตรงของตระกูลหลิน” เมื่อได้ทราบเรื่องราวทั้งหมด เสี่ยวเค่อก็ผงะ

นางเคยได้ยินชื่อตระกูลหลิน แต่ไม่ได้คุ้นเคยนัก คิดไม่ถึงว่าหลินสวินจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลแห่งอำนาจเช่นนี้

เด็กหนุ่มยิ้มบาง “ข้าก็เพิ่งรู้เมื่อวานนี้เอง”

ประโยคง่ายๆ นั้นเต็มไปด้วยความอารมณ์สับสน หากไม่ใช่คนที่อยู่ในเหตุการณ์เดียวกันเด็กหนุ่ม คงไม่มีทางเข้าใจความขมขื่นที่ต้องประสได้เลย

“เช่นนั้นเจ้ามาหาข้าครั้งนี้ เพราะอยากให้ข้าช่วยเจ้าใช่หรือไม่” เสี่ยวเคอจ้องหลินสวิน

“ช่วยไม่ได้ ข้าเพิ่งมาที่นี่ตัวคนเดียว จะสู้รบกับผู้เฒ่าพวกคงไม่ไหวแน่” หลินสวินจนใจ

เขาสูดลมหายใจลึก สายตามุ่งมั่น “ดังนั้นข้าจำต้องใช้ทุกวิทาง ไม่เช่นนั้นอย่าว่าแต่ภูเขาชำระจิตเลย แม้แต่ชีวิตข้าคงรักษาไว้ไม่ได้”

เสี่ยวเคอเงียบไปนาน ก่อนจะจ้องมองหลินสวินด้วยแววตาตาใส “ผิดใจกับตระกูลฉือ ข้ายังพอหนีเอาชีวิตรอดได้ แต่หากข้ากระโดดลงหลุมไปกับเจ้า ข้าอาจจะตายไปเลยก็ได้”

หลินสวินยิ้มขื่น “ย่อมเป็นเช่นนั้นจริง”

เด็กหนุ่มเริ่มตระหนักถึงปัญหาอีกข้อ การเชิญครูฝึกเสี่ยวเคอกลับไปภูเขาชำระจิตนั้นช่างเห็นแก่ตัวนัก เพราะหากยืนอยู่ข้างเขา อันตรายที่ขวางหน้าหนักหนายิ่งกว่าการสังหารฉือเจ๋อเป็นพันเท่า

“เจ้าตามข้ามา” เสี่ยวเคอไม่ได้รีบปฏิเสธ แต่พาหลินสวินเดินออกจากเรือนพญาแร้ง ลัดเลาะตามถนนมาเป็นเวลากว่าหนึ่งจอกชา จนกระทั่งหยุดลงที่หน้าเรือนห่างไกลแห่งหนึ่ง

ตัวเรือนเงียบสงัด ตรงกลางมีต้นไม้เก่าแก่หนาแน่น

ใต้ต้นไม้มีชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนรถเข็น อุ้มแมวสีขาวตัวใหญ่ไว้ในอก

ชายวัยกลางคนมีผมขาวยาวเหยียด ใบหน้าซีดขาวแสดงถึงอาการป่วยคล้ายเป็นโรครุนแรง ทำให้คนมองรู้สึกได้ถึงความอ่อนแอ กระนั้นท่าทางของเขาก็ยังคงสงบนิ่ง ดวงตาคู่นั้นราบเรียบคล้ายมองทะลุโลกสัจธรรม

หากไม่ได้นั่งอยู่บนรถเข็น และไม่ได้มีใบหน้าขาวซีดเช่นนั้น หลินสวินคงจะคิดว่าเขาเป็นยอดฝีมือที่ซ่อนตัวจากโลกภายนอก

“เสี่ยวเคอ เจ้ามาแล้ว” ชายวัยกลางคนก็ยิ้มอ่อนโยนเมื่อเห็นเสี่ยวเคอเปิดประตูเข้ามา เสียงทุ้มดุจกลองยามโพล้เพล้ของเขาช่างมีเสน่ห์เป็นเอกลักษณ์นัก

เพียงแต่เมื่อมองเห็นหลินสวิน ชายวัยกลางคนก็ชะงักไป แล้วเลิกคิ้วถาม “ทั่วร่างเด็กคนนี้มีไอสังหาร เสื้อผ้ามีรอยเลือด หรือเมื่อครู่เพิ่งจะฆ่าคนมา”

พลันเขาก็ตระหนักได้ถึงบางอย่าง สายตาหนักแน่นนั้นย้ายไปมองเสี่ยวเคอ ก่อนจะรำพึง “ถ้าข้าเดาไม่ผิด เจ้าฉีกหน้าฉือเจ๋อผู้นั้นแล้วสินะ”

หลินสวินตกใจ ความสามารถในการมองเหตุการณ์ของชายวันกลางสุดยอดยิ่งนัก เพียงปรายตาปราดเดียวก็เดาเรื่องราวได้มากมาย หากไม่ได้มีสติปัญญาล้ำเลิศคงไม่มีทางทำเช่นนี้ได้

 หลินสวินไม่กล้าดูแคลน แม้ชายกลางคนจะเจ็บป่วยออดแอดไม่มีเรี่ยวแรง แต่ย่อมเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง