Alchemy Emperor of the Divine Dao 1648-1668

ตอนที่ 1648 เห็ดซากศพ

 

แม้ออร่าที่เสี่ยวกู่ปลดปล่อยออกมาจากคลุมเครือเป็นอย่างมากแต่เซียนทั้งสามอย่างพวกสตรีนกอมตะย่อมสามารถสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายคือตัวตนระดับเซียนอย่างแน่นอน!

แต่เซียนคนไหนที่จะบ้าทำท่าทางไร้เดียงสาเช่นนั้น?

หลิงฮันหัวเราะก่อนจะกล่าว “เขามีนิสัยแปลกประหลาดอยู่บ้างเล็กน้อย”

ใช่แล้ว แปลกประหลาดมาก พวกนางไม่เคยพบเห็นเซียนเช่นนี้มาก่อน

“เขา.. มี.. นิ…” เสี่ยวกู่พูดเลียนแบบอีกครั้งด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

 

หลงเซียงเยว่กลั้นหัวเราะไม่ไหว เซียนแต่ละคนมีนิสัยไม่เหมือนกันก็จริงแต่นางก็ไม่เคยพบเจอเซียนคนใดที่มีนิสัยเหมือนกับเสี่ยวกู่มาก่อน นี่เจ้ายังคิดว่าตนเองเป็นเซียนจริงๆรึเปล่า?

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสี่ยวกู่หัวเราะตาม เสี่ยวกู่ในตอนนี้เปรียบเสมือนฟองน้ำที่พร้อมจะดูดซับทุกอย่างที่พบเจอ

“เอาล่ะ ไปภูเขาลูกอื่นกันดีกว่า”

ในขณะเดินทางหลิงฮันได้เล่าสิ่งที่เขาพบเจอบนยอดเขาให้ทุกคนฟังซึ่งทั้งสี่ต่างแสดงทีตกตะลึงออกมา ในขณะเดียวกัน เสี่ยวกู่เองก็เรียนรู้พูดเลียนแบบคำพูดของทุกคนอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

แต่เมื่อมาถึงวันที่สี่ ในที่สุดเสี่ยวกู่ก็หยุดเลิกพูดเลียนแบบทุกคำพูดและเลือกเลียนแบบเฉพาะบางคำ คำไหนที่เคยได้ยินมาแล้วมันจะไม่พูดซ้ำอีก แต่หากเป็นคำไหนที่ไม่เคยได้ยินมันจะพูดซ้ำไปมาด้วยท่าทางตื่นเต้น

หลิงฮันไม่ได้บอกใครถึงเรื่องที่ว่าแท้จริงแล้วเสี่ยวกู่นั้นเป็นแท่งกระดูก แม้เสี่ยวกู่จะมีพลังในระดับเซียนแต่ในสายตาของเขาอีกฝ่ายไม่ต่างอะไรไปจากเด็กน้อย เขาไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าแท้จริงแล้วเสี่ยวกู่คืออะไรเพราะเกรงว่าท่าทีปฏิบัติของทุกคนจะเปลี่ยนไป

กลุ่มของหลิงฮันเดินผ่านเส้นทางที่คาดว่ามีคนเคยผ่านไปก่อนแล้วพวกเขาจึงไม่พบเจอสมุนไพรใดๆเลยระหว่างทาง แต่ในทางตรงข้าม พวกเขาพบเจอเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดบางส่วนซึ่งสมควรเป็นของจอมยุทธที่เคยผ่านมาที่นี่ก่อนและถูกสัตว์อสูรโจมตี

หนึ่งเดือนกว่าๆผ่านไป เส้นทางที่พวกเขาเดินสำรวจไม่พบเจอภูเขาอีกต่อไป สภาพแวดล้อมโดยรอบมีเพียงที่ราบว่างเปล่าอันไร้ขอบเขตที่มีสายน้ำขนาดใหญ่ไหลผ่าน

แม่น้ำมีขนาดใหญ่มากจริงๆ มันกว้างราวๆพันไมล์และไม่รู้ว่ายืดยาวไปไกลขนาดไหน

ในแม่น้ำมีสิ่งมีชีวิตอยู่มากมาย ไม่ว่าจะเป็นปลายักษ์ที่มีเขายาว จระเข้ที่มีหกขาและมีปีกเหมือนนก เต่าที่เมื่อลอยขึ้นเหนือผิวน้ำแล้วมีขนาดใหญ่ราวกับภูเขาลูกย่อมๆ

สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ทรงพลังเป็นอย่างมากแต่ไม่มีตัวใดเลยที่ออกมาจากแม่น้ำเพื่อโจมตีพวกเขา พวกมันแต่ละตัวใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข

กลุ่มหลิงฮันหกคนไม่ลงไปในแม่น้ำเพื่อท้าทายสัตว์อสูรที่ทรงพลังเหล่านี้ แม้น้ำสายนี้แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก น้ำในแม่น้ำมีอักขระอาคมไหลผ่านไปมา เกรงว่าหากลงไปร่างกายพวกเขาอาจจะได้รับบาดเจ็บ

พวกเขาเดินเลียบแม่น้ำขึ้นไป ทุกคนมีความคิดเดียวกันคืออยากรู้สึกสุดปลายสายแม่น้ำมีอะไรอยู่กันแน่ บางทีพวกจักรพรรดินีก็อาจจะอยู่ที่สุดสายแม่น้ำแห่งนี้

สิบวันต่อมา สภาพแวดล้อมก็เปลี่ยนไป จากที่ราบอันว่างเปล่าเริ่มมีพืชนานาชนิดปรากฏให้เห็น เหล่าสัตว์อสูรเองก็ปรากฏตัวออกมาเช่นกัน พวกมันมีทั้งตัวที่อ่อนแอและทรงพลัง แต่ไม่ว่าพวกมันจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอ สิ่งที่พวกมันเหมือนกันคือไร้สติปัญญาและมีเพียงสัญชาตญาณอันโหดเหี้ยมของสัตว์ป่า

สมุนไพรเริ่มมีให้พบเห็นมากขึ้นเพียงแต่ระดับของพวกมันก็ไม่ได้สูงเท่าไหร่ ไม่มีต้นใดเลยที่เป็นสมุนไพรเซียน

เสี่ยวกู่ไม่เคยพบเห็นสัตว์อสูรมาก่อน เมื่อเห็นสัตว์อสูรตัวใดตัวหนึ่งเขาจะรีบวิ่งเขาไปกอดรัดทันที บางครั้งที่เขาอุ้มกระทิงหรือสัตว์อสูรที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวเองหลายสิบเท่านั้น เกิดเป็นภาพที่ดูแล้วตลกเป็นอย่างมาก

สามวันต่อมา ที่ด้านหน้าพวกเขาได้มีพื้นที่ส่วนหนึ่งที่สภาพแวดล้อมอบอวลไปด้วยความมืดมิดปรากฏให้เห็น แม้ระยะของพื้นที่มืดมิดนั่นจะยังอยู่อีกห่างไกล แต่แค่กลิ่นที่ลอยมาก็ส่งผลให้คนที่สูดดมเข้าไปรู้สึกมึนงง

บริเวณกึ่งกลางของพื้นที่มืดมิดนั้นมีก้อนอะไรบางที่เน่าเปื่อยวางอยู่ หากไม่มองให้ดีก็คงไม่สังเกตุเห็น ก้อนเน่าเปื่อยที่วางอยู่นั้นเป็นต้นเหตุให้เกิดกลิ่นเหม็นอันรุนแรง

“นั่นมัน… เห็ดซากศพ” หลังจากจ้องมองอยู่สักพักจู่ๆหลิงฮันก็อุทานออกมา

สิ่งที่ดูเหมือนเนื้อเน่าเปื่อยนั่นแท้จริงแล้วคือสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำที่เรียกว่าเห็ดซากศพ มีคำกล่าวว่าเห็ดชนิดนี้จะเกิดขึ้นมาจากศพที่ตายแล้วของราชาเซียน

เห็ดที่เกิดขึ้นจากซากศพของราชาเซียนนั้น พิษของมันรุนแรงเกินพรรณนา ต่อให้เป็นราชาเซียนหากกินเข้าไปตรงๆก็มีโอกาสสูงมากที่จะตกตาย

เพียงแต่ว่าตราบใดที่พิษของเห็ดซากศพถูกชำระล้างออกไป มันจะกลายเป็นสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำที่ล้ำค่าอันดับต้นๆทันที

สมุนไพรตั้งแต่ระดับสิบเจ็ดถึงยี่สิบจะถูกเรียกได้ว่าเป็นสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำ โดยที่สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำที่หลิงฮันเคยมีก็ล้วนแต่เป็นสมุนไพรระดับสิบเจ็ด เพียงแต่เห็ดซากศพที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นสมุนไพรที่แม้แต่ราชาเซียนก็ยังได้รับผลประโยชน์มหาศาล ภายในสมุนไพรอัดแน่นไปด้วยเจตนงยุทธตลอดอายุขัยของราชาเซียน เพียงแต่ว่าจะเก็บเกี่ยวและใช้ประโยชน์จากเห็ดซากศพได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

มันคือสมุนไพรที่แฝงไว้ด้วยพิษอันรุนแรง!

ด้วยพิษของมัน เกรงว่าหากเข้าไปใกล้ต่อให้เป็นราชาเซียนก็ต้องถูกพิษซึมเข้าสู่ร่างกายและไม่อาจขจัดออกได้ง่ายๆ

ว่าแต่ไหนล่ะซากศพที่ตายแล้วของราชาเซียน?

เห็ดซากศพจะงอกขึ้นมาโดยตรงจากซากศพของราชาเซียนและดูดกลืนแก่นพลังเพื่อเจริญเติบโต เพราะงั้นแล้วหากมีเห็ดซากศพก็ต้องมีศพของราชาเซียนถูกทิ้งเอาไว้ใกล้ๆด้วย

พวกหลิงฮันทั้งห้าคนจ้องมองกันด้วยความมึนงงในขณะที่เสี่ยวกู่นั้นไม่สนใจอะไร มันสนใจแต่เพียงสิ่งแปลกใหม่เท่านั้น ส่วนซากศพน่ะรึ? มันเห็นเคยมานานแล้วไม่รู้กี่แสน กี่ล้านปี

“จะเก็บเกี่ยวสมุนไพรนั่นได้อย่างไร?” พวกเขาเลิกคิดว่าเห็ดซากศพเจริญเติบโตขึ้นมาได้อย่างไรโดยไม่มีซากศพข้างๆ ต่อให้มันจะตกลงมาจากฟ้าหรืออะไรก็ช่าง สิ่งสำคัญคือจะเก็บมันมาได้อย่างไร

เซียนหวู่เซียงยกหนึ่งมือขึ้นมา เขาควบแน่นปราณก่อเกิดเป็นมือขนาดใหญ่และเอื้อมเข้าไปยังเห็ดซากศพ เพียงแต่ว่ามือขนาดใหญ่ก็ได้ถูกอากาศอันมืดมิดโดยรอบกัดกร่อนและสลายตัวไปก่อนจะถึงเห็ดซากศพ

เขายกมือขวาขึ้นมาดู เขาพบว่าบริเวณฝ่ามือกลายเป็นสีดำสนิท ภายในฝ่ามือสีดำมีอักขระบางอย่างส่องสว่างออกมาพร้อมกับปลดปล่อยออร่าอันดำทมิฬ ออร่าสีดำค่อยๆแพร่จะจายออกเป็นวงกว้างลามไปยังข้อมือ

เซียนหวู่เซียงพยายามใช้พลังของตนเองเพื่อสลายออร่าสีดำแต่ก็ทำไม่ได้ เขาตัดสินใจเด็ดขาดโดยการใช้มืออีกมือหนึ่งตัดแขนขวาตั้งแต่ช่วงข้อศอกลงมาทิ้ง

‘ฉัวะ’ โลหิตสาดกระจายพร้อมกับมือขวาที่หลุดร่วง แต่ยังไม่ทันที่มือจะได้ร่วงถึงพื้นมันก็สลายกลายเป็นเศษขี้เถ้าเสียก่อน

พิษของเห็ดซากศพนั้นรุนแรงจนเห็นผลทันตา!

 

 

 

ตอนที่ 1649 เก็บเกี่ยวสมุนไพรราชาเซียน

 

พิษของเห็ดซากศพช่างรุนแรง!

เซียนหวู่เซียงเป็นเซียนระดับต้นก็จริง แต่ฝ่ามือปราณก่อเกิดเมื่อครู่ยังไม่ทันสัมผัสโดนเห็ดซากศพเลยด้วยซ้ำ พิษของเห็ดซากศพกลับลุกลามเข้ามาที่ร่างของเขาได้

หากสัมผัสโดนตรงๆล่ะจะเป็นอย่างไร?

ไม่แน่ว่าร่างกายอาจจะเน่าสลายในพริบตาเลยก็เป็นได้

เห็ดซากศพเป็นสมุนไพรที่มีพิษรุนแรงเทียบเท่าอำนาจของราชาเซียน หากเซียนระดับต้นต้องการเก็บเกี่ยวมันคงเป็นเพียงความคิดเพ้อฝัน

เซียนหวู่เซียงรีบนำเม็ดยาออกมากินเพื่อฟื้นฟูบาดแผลที่ตัดแขนออกไปทันที

“ไม่มีทางเก็บเกี่ยวมันได้!” เขาส่ายหัว เพียงแค่ออร่าที่ปลดปล่อยออกมาจากเห็ดซากศพก็ทำให้เซียนระดับต้นอย่างเขาต้องตัดแขนตนเองเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ หากสัมผัสโดนตัวเห็ดจริงๆเกรงว่าชีวิตของเขาจะต้องดับสูญแน่นอน

สตรีนกอมตะและAnchorหลงอวี่ซานเองก็ส่ายหัวด้วยความหมดหวัง

แต่ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว หากเห็ดซากศพเก็บเกี่ยวได้ง่ายจริงๆมันจะยังเหลือมาถึงตอนนี้? ก่อนหน้าพวกเขามีเซียนเข้ามาที่นี่ก่อนแล้วมากมาย แม้แต่เหล่าราชาเซียนที่ทรงพลังจากดินแดนแดนต้องห้ามต่างๆก็อาจจะมาด้วยเช่นกัน

หากขนาดราชาเซียนยังไม่สามารถเก็บเกี่ยวได้ก็คงไม่ต้องเอ่ยถึงพวกเขา

หลิงฮันครุ่นคิด หากเขาใช้แสงอัสนีเคลื่อนที่ไปเก็บเห็ดซากศพล่ะจะเป็นอย่างไร ด้วยความเร็วของแสงอัสนีระยะเวลาที่สัมผัสกับตัวเห็ดนั้นจะเกิดขึ้นเพียงพริบตาเดียว ซึ่งหลังจากนั้นหากโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ทันทีพลังป้องกันของเขาก็จะเพิ่มขึ้นอย่างไร้เทียมทาน

แต่ประเด็นคือความสามารถในการป้องกันกับความสามารถในการต้านทานพิษนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“หอคอยน้อย ข้าจะป้องกันตัวเองจากพิษที่รุนแรงเช่นนั้นได้รึเปล่า?” เขาเอ่ยถามหอคอยน้อย ถึงแม้สมุนไพรระดับราชาเซียนจะล้ำค่า แต่มันจะเทียบกับชีวิตของเขาได้อย่างไร?

หอคอยน้อยเค้นเสียงดูถูก “เด็กน้อยผู้โง่เขลา พิษเองก็เป็นส่วนหนึ่งของอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของสวรรค์และปฐพี คัมภีร์สวรรค์นิรันดร์คือทักษะที่สามารถต้านทานอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ได้ทุกประเภท กับแค่ต้านทานพิษนั้นไม่ใช่เรื่องลำบากแม้แต่น้อ…” ยังไม่ทันที่หอคอยน้อยจะได้กล่าวจบ ร่างของหลิงฮันก็พุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว

‘พรึบ’ ร่างของหลิงฮันแปรเปลี่ยนเป็นคลื่นสายฟ้า ยังไม่ทันที่สตรีนกอมตะและคนอื่นๆจะกล่าวเตือนใดๆหลิงฮันก็พุ่งไปถึงตำแหน่งกึ่งกลางของอาณาเขตพิษแล้ว เขาเอื้อมมือออกไปคว้าเห็ดซากศพและเก็บเข้าสู่หอคอยทมิฬพร้อมกับทะยานร่างต่อไปยังอีกฝากของอาณาเขตพิษ

ภายใต้การโคจรคัมภีร์สวรรค์นิรันดร์ ทั่วร่างของเขาได้ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่างสีทอง อักขระแห่งเต๋าอันลึกลับปรากฏวนไปมาและส่องสว่างไปทั่วสวรรค์และปฐพี

เขาหันหลังเดินกลับมาผ่านทางอาณาเขตพิษโดยที่ร่างกายไม่ได้รับผลกระทบใดๆ

“จะ เจ้า เจ้า เจ้า!” หลงอวี่ซานชี้นิ้วไปยังหลิงฮัน เสียงของนางสั่นเครือเนื่องจากคาดไม่ถึงว่าหลิงฮันจะสามารถเก็บเกี่ยวเห็ดซากศพได้ง่ายดายเพียงนี้

หลิงฮันยิ้ม “ไปกันต่อเถอะ บางทีที่อื่นอาจจะมีสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำเช่นนี้อยู่อีก”

เรื่องหนึ่งที่เขาไม่ได้บอกกับทุกคนอื่น หลังจากที่เก็บเห็ดซากศพขึ้นมาแล้ว ด้านล่างเห็ดซากศพนั้นเขาพบเจอก้อนเนื้อขนาดเล็กว่างอยู่ซึ่งเป็นเศษเนื้อของสิ่งมีชีวิตไม่ผิดแน่ เพียงแต่ว่าขนาดของมันนั้นเล็กมาก เล็กเสียยิ่งกว่าเล็บมือเสียอีก

ก้อนเนื้อขนาดเล็กที่ว่าคือต้นตอที่ทำให้เกิดเห็ดซากศพ

ต้องรู้ก่อนว่าไม่ใช่เสมอไปที่ซากศพของราชาเซียนทุกคนจะทำให้เกิดเห็ดซากศพได้ มีเพียงซากศพของราชาเซียนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริงเท่านั้นที่จะทำให้เห็ดซากศพเกิดขึ้นมาและเจริญเติบโต

ยิ่งกว่านั้นซากศพของราชาเซียนหนึ่งคนจะมีพลังเพียงพอที่จะหล่อเลี้ยงเห็ดซากศพเพียงแค่ต้นเดียว เมื่อหลังงานถูกดูดกลืนไปจนหมดซาพศพก็จะแห้งเหือดจนเหลือแต่โครงกระดูกและไม่สามารถให้กำเนิดเห็ดซากศพต้นที่สองได้

แต่สิ่งที่เขาเห็นล่ะ?

ก้อนเนื้อขนาดเล็กยิ่งกว่าเล็บนิ้วมือสามารถให้กำเนิดเห็ดซากศพได้ แถมหลิงฮันยังสัมผัสได้อีกว่าพลังภายในก้อนเนื้อนั้นยังคงเหลืออยู่มหาศาลและสามารถหล่อเลี้ยงเห็ดซากศพได้อีกมากมาย

นั่นต้องไม่ใช่ก้อนเนื้อของราชาเซียน!

“เศษเนื้อของนิรันดร์!” หลิงฮันกล่าวในใจ มีเพียงเนื้อและโลหิตของจอมยุทธระดับนิรันดร์เท่านั้นที่จะทรงพลังพอให้กำเนิดเห็ดซากศพได้ในสภาพของเศษเนื้อ เพียงแต่ว่าระยะเวลาในการเจริญเติบโตของสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำคือร้อยล้านปี หลิงฮันไม่สามารถรอจนถึงตอนที่เห็ดซากศพต้นที่สองเติบโตได้

“เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” สตรีนกอมตะรีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีปัญหา” หลิงฮันส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม

ในขณะเดียวกันเสี่ยวกู่เอียงคอมองด้วยความสงสัย สิ่งที่หลิงฮันทำเมื่อครู่มันสนุกขนาดนั้นเชียว? มันไม่พูดพล่ามอะไรและเดินตรงไปยังอาณาเขตพิษทันที

แม้เห็ดซากศพจะถูกเก็บเกี่ยวไปแล้ว แต่สภาพแวดล้อมความเป็นพิษก็ไม่ได้หายไปเร็วขนาดนั้น ออร่าสีดำทมิฬพัวพันโอบล้อมทั่วร่างของเสี่ยวกู่ทันที

“เสี่ยวกู่!” หลงเซียงเยว่และสตรีนกอมตะอุทานออกมา ด้วยรูปลักษร์ของมันที่เหมือนกับหลิงฮันไม่มีผิดเพี้ยนจึงทำให้สตรีทั้งสองรู้สึกเป็นกังวลไปโดยปริยาย

เสี่ยวกู่เดินวนไปมาอย่างสบายใจราวกับบริเวณที่มันยืนอยู่ไม่ใช่อาณาเขตพิษแต่เป็นสวนหลังบ้านอันคุ้นเคย

นี่มัน!

ไม่ใช่แค่พวกสตรีนกอมตะแต่หลิงฮันก็ตจกตะลึงเช่นกัน เขารู้ดีกว่าใครว่าพลังของเสี่ยวกู่นั้นทรงพลัง แต่ก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะทรงพลังขนาดนี้

“หืม?” หลิงฮันชะงักก่อนจะหันไปมองทางซ้าย

‘พรึบ’ เงาสามร่างปรากฏตัว พวกเขาทั้งสามคือรุ่นเยาว์ร่างสูงใหญ่ที่แต่งตัวแปลกประหลาด ที่แปลกประหลาดไม่ใช่ชุดของพวกเขาแต่เป็นมงกุฎบนหัวที่ถูกถักทอจากขนนกที่ตั้งตรงและยาวราวๆสามฟุต

หลิงฮันมองไปยังทั้งสามคนก่อนจะเผยสีหน้าประหลาดใจ ออร่าที่สัมผัสได้จากทั้งสามคนนั้นเห็นได้ชัดว่าอ่อนแอกว่าเขามาก แต่เขากลับไม่สามารถมองเห็นระดับพลังบ่มเพาะของทั้งสาม!

ด้วยชุดที่เปิดสัดส่วนทำให้มองเห็นลวดลายตามร่างกายของพวกเขาได้อย่างชัดเจน ลวดลายเหล่านั้นดูคล้ายคลึงกับอักขระอสูรของดินแดนใต้พิภพเล็กน้อย แต่หากมองให้ดีจะพบว่าไม่ใช่

แรกเริ่มนั้นหลิงฮันเคยคิดว่าออร่าของจอมยุทธในดินแดนใต้พิภพนั้นจะเป็นออร่าที่ชั่วร้ายเนื่องพวกเขาบ่มเพาะพลังจากอำนาจแห่งกฎเกณฑ์แห่งการทำลายล้าง แต่หลังจากที่เขาได้ฝึกฝนอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของดินแดนใต้พิภพ เขาก็ค้นพบว่าแท้จริงแล้วแก่นแท้ของอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของทั้งดินแดนใต้พิภพและดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ได้แตกต่างกันเลย

แต่ทว่า ความรู้สึกที่เขาสัมผัสได้จากลวดลายสีดำบนร่างกายของชายสามคนนี้ เป็นความรู้สึกที่แตกต่างไปจากอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของทั้งสองดินแดนอย่างสิ้นเชิง

“มอบสมุนไพรล้ำค่ามา!” รุ่นเยาว์ผู้หนึ้งเอ่ยปาก คนที่เขาพูดด้วยคือเสี่ยวกู่ที่เดินอยู่ในอาณาเขตพิษ เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าที่นี่มีเห็ดซากศพ และเมื่อตอนนี้ไม่เห็นเห็ดซากศพอยู่ที่เดิมแล้ว คนที่เก็บไปจะเป็นใครอื่นนอกจากเสี่ยวกู่ที่กำลังเดินอยู่ในอาณาเขตพิษของเห็ดซากศพ?

ภาษาที่เขาใช้กล่าวออกมานั้นแปลกประหลาดจนไม่อาจเข้าได้ แต่ด้วยสัมผัสสวรรค์ที่เขาปลดปล่อยออกมาพร้อมๆทำให้ข้ามผ่านเรื่องกำแพงภาษาไปได้

“มอบ.. สมุนไพร.. ล้ำค่า.. มา…!” เสี่ยวกู่พูดเลียนแบบ มันรู้สึกสนใจคำพูดใหม่ๆและผู้คนที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนเป็นอย่างมาก

รุ่นเยาว์ทั้งสามคนเกรี้ยวกราดทันที

เจ้ากล้าล้อเลียนโดยการพูดตามข้า?

“คนนอกเช่นพวกเจ้า หากไม่โดนสั่งสอนเสียหน่อยคงไม่รู้จักเข็ดหลาบสินะ?” รุ่นเยาว์ที่เอ่ยปากก่อนหน้านี้คว้ามือเข้าใส่เสี่ยวกู่ ลวดลายสีดำตามร่างกายของเขาส่องแสงสลัวพร้อมกับที่ฝ่ามือได้มีเส้นใยสีดำปรากฏออกมา เส้นใยสีดำพัวพันกันกลายเป็นตาข่าย

หลิงฮันเผยสีหน้าตกตะลึงทันที

 

 

 

ตอนที่ 1650 ตระกูลหย่วน

 

หลิงฮันมองไม่ออกว่าพลังบ่มเพาะของรุ่นเยาว์ทั้งสามคือระดับใด แต่ด้วยการโจมตีของอีกฝ่ายทำให้เขาสามารถคาดเดาพลังต่อสู้ได้

ออร่าของอีกฝ่ายไม่ใช่ระดับดาราหรือระดับสร้างสรรพสิ่ง หากจะให้พูดคือใกล้เคียงระดับระดับวารีนิรันดร์ที่สุด

ดูเหมือนว่ารุ่นเยาว์ทั้งสามนี้จะฝึกฝนศาสตร์วรยุทธด้วยรูปแบบบ่มเพาะที่แต่งต่างออกไปจากปกติอย่างสิ้นเชิง!

การสร้างทักษะบ่มเพาะนั้นหากเป็นอัจฉริยะระดับแนวหน้าก็สามารถทำได้ แต่สำหรับการสร้างรูปแบบบ่มเพาะขึ้นมาใหม่นั้นต้องเริ่มคิดค้นใหม่ตั้งแต่ศูนย์

แน่นอนว่าหลิงฮันไม่คิดว่ารุ่นเยาว์เหล่านี้จะมีความสามารถขนาดนั้น ในทางกลับเป็นคงเป็นเหล่าบรรพบุรุษของพวกเขาที่คิดค้นรูปแบบการบ่มเพาะขนานใหม่ขึ้นมา โดยรุ่นเยาว์เหล่านี้ก็แค่ฝึกฝนตามกันมาจากรุ่นสู่รู่น

เขตแดนลี้ลับแห่งนี้ไม่รู้ว่าถูกสร้างขึ้นมานานแล้วไหนแล้วถึงได้เกิดการคิดค้นรูปแบบบ่มเพาะพลังรูปแบบใหม่ขึ้นมาได้!

จากที่พวกเขาพูดว่า ‘คนนอก’ ทำให้ทราบได้ว่ารุ่นเยาว์ทั้งสามคนนี้คือคนของที่นี่ ยิ่งกว่านั้นคือจากการที่รุ่นเยาว์เช่นทั้งสามคนบ่มเพาะพลังจนบรรลุความแข็งแกร่งเทียบเท่าระดับวารีนิรันดร์ได้ ก็แสดงว่ารูปแบบบ่มเพาะพลังคนที่นี่สมบูรณ์แบบเป็นอย่างมาก ผู้อาวุโสของพวกเขาจะเป็นแข็งแกร่งเทียบเท่าเซียนอย่างแน่นอน

การคิดค้นรูปแบบบ่มเพาะพลังขึ้นมาใหม่เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมก็จริง แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ตัดสินกันด้วยพลังอยู่ดี

จอมยุทธที่มีพลังต่อสู้เทียบเท่าระดับวารีนิรันดร์จะต่อกรกับเซียนได้อย่างไร? เหนือสิ่งอื่นใดหลิงฮันยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเสี่ยวกู่มีความแข็งแกร่งระดับไหน ที่รู้ๆคือเสี่ยวกู่แข็งแกร่งมากจนถึงขนาดที่เขาไม่อยากเป็นศัตรูด้วย

ตูม!

การโจมตีของรุ่นเยาว์ผู้นั้นปะทะเข้ากับร่างของเสี่ยวกู่อย่างจัง ที่โจมตีโดนไม่ใช่ว่ารุ่นเยาว์ผู้นั้นแข็งแกร่งแต่เป็นฝ่ายเสี่ยวกู่เองที่ไม่หลบหรือตอบโต้

วิธีการคิดของเสี่ยวกู่นั่นแตกต่างจากคนทั่วไป

ใบหน้าของมันเผยถึงความรู้สึกใจและกล่าว “ยี่ ยา ย่า?” ความหมายก็คือ ‘เจ้าโจมตีข้าทำไม?’ แถมการโจมตีของรุ่นเยาว์ผู้นั้นก็สร้างความเสียหายใดๆให้เสี่ยวกู่ไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

รุ่นเยาว์ผู้นั้นชะงัก เขาไม่คาดคิดว่าพลังของเสี่ยวกู่จะแข็งแกร่งจนถึงขนาดที่การโจมตีของเขาจะไร้ผลอย่างสิ้นเชิง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่แสดงท่าทีตื่นตระหนกและกล่าวด้วยน้ำเสียงอวดดี “อย่าบังคับให้ข้าเรียกผู้อาวุโสมาที่นี่ ไม่เช่นนั้นจุดจบของพวกเขาจะมีเพียงความตาย!”

“ส่งสมุนไพรล้ำค่ามา!”

เพียงแต่ว่ารุ่นเยาว์อีกสองคนได้จดจ้องสายตาให้ความสนใจมายังเหล่าสตรีงามอย่างพวกสตรีนกอมตะ

ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นพกลุ่มกวาดสายตามองด้วยท่าทางตื่นเต้น สตรีทั้งสามคนนี้มีความงดงามที่ยากจะหาใครเปรียบ!

“นอกจากสมุนไพรแล้ว สตรีทั้งสามคนนั้นก็ต้องกลับตระกูลไปกับพวกเราด้วย!” เขากล่าวเสริม

หลิงฮันแสยะยิ้มและคิดในใจ สมองของทั้งสามคนได้รับความเสียหายหรืออย่างไร? จอมยุทธระดับวารีนิรันดร์ตั้วจ้อยสามคนกล้าคิดจะครอบครองสตรีงามที่เป็นถึงเซียน? เขากล่าวออกไป “พาพวกข้าไปยังตระกูลของพวกเจ้า”

“เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใคร?” รุ่นเยาว์ที่ดูเหมือนผู้นำกลุ่มจ้องมองหลิงฮันอย่างเหยียดหยาม

หลิงฮันสะบัดฝ่ามือ คลื่นพลังที่พัดออกไปส่งผลให้รุ่นเยาว์ทั้งสามคุกเข่าลงกับพื้นทันที เหงื่อของพวกเขาไหลท่วมและรู้สึกราวกับหัวใจบีบรัดจนแทบระเบิด

“นำทางไป” หลิงฮันกล่าวอย่างไม่แยแส “หากยังพล่ามไร้สาระต่ออีกข้าจะสังหารพวกเจ้าไปทีละคน เพราะอย่างไรแค่หน้าที่นำทาง มีคนเดียวก็เพียงพอ”

ทั้งสามคนตัวสั่นสะท้าน พวกเขาสัมผัสถึงจิตสังหารจากน้ำเสียงของหลิงฮันได้อย่างชัดเจน ทั้งสามพยักหน้ารัวและเดินนำทางไป ฉากหน้าอาจจะเห็นเป็นเช่นนั้นแต่ในใจของพวกเขากำลังแสยะยิ้ม ตอนนี้ยอมให้เจ้าได้ใจไปก่อน เมื่อใดที่ถึงตระกูลและผู้อาวุโสปรากฏตัวตอนนั้นจะเป็นเวลาตายของเจ้า!

หลิงฮันจ้องมองไปยังทั้งสามคนอย่างไม่แยแส ด้วยพลังของเขาตอนนี้ต่อให้พบเจอราชาเซียนสูงสุดก็ไม่หวาดกลัว ทั่วทั้งโลกบรรพกาลไม่มีแม้แต่คนเดียวที่สามารถสังหารเขาได้

ตลอดทางหลิงฮันไต่ถามทั้งสามคนเกี่ยวกับสถานการณ์ของที่นี่ ด้วยแรงกดดันจากเขา ทั้งสามคนจำใจยอมปริปากของมาอย่างช่วยไม่ได้

พวกเขาเรียกตนเองว่าตระกูลหย่วน พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่จากรุ่นสู่รุ่นมานานแล้วอย่างน้อยแสนล้านปี ซึ่งนานจนแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ที่สลักประวัติความเป็นมาเอาไว้เสื่อมโทรมจนไม่อาจตรวจสอบได้

กลุ่มคนเช่นตระกูลหย่วนอย่างพวกเขาพบเจอได้มากมายโดยแต่ละตระกูลจะแยกย้ายกันอาศัยอยู่ตามริมขอบแม่น้ำ ยิ่งอยู่ใกล้ต้นแม่น้ำมากเท่าไหร่ พลังของตระกูลเหล่านั้นก็จะยิ่งทรงพลังขึ้น ตระกูลหย่วนคือตระกูลที่อ่อนแอที่สุด

แน่นอนว่าถึงแม้จะกล่าวว่าอ่อนแอที่สุดก็ใช่ว่าพวกเขาจะอ่อนแอจริงๆ พลังของประมุขตระกูลหย่วนคือราชาเซียนสูงสุดโดยที่เหล่าผู้อาวุโสมีพลังระดับราชาเซียนทั่วไป แต่ละตระกูลจะมีปรมาจารย์ระดับราชาเซียนอย่างน้อยห้าคน สำหรับตระกูลที่อยู่ต้นแม่น้ำนั้นรุ่นเยาว์ทั้งสามก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพวกเขามีราชาเซียนอยู่กี่คน ที่พวกเขารู้คือมีตระกูลใกล้เคียงที่เป็นขุมพลังราชาเซียนห้าคนเหมือนกันคือตระกูงเฉิง

ทำไมพวกเขาถึงต้องอาศัยอยู่ริมแม่น้ำ?

ไม่ใช่เพื่อมีชีวิตรอดแต่เพื่อบ่มเพาะพลัง!

การดื่มน้ำจากแม่น้ำจะทำให้ความเร็วในการบ่มเพาะพลังของพวกเขาทะยานสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว เพียงแค่ระยะเวลาหนึ่งแสนปีพวกเขาก็สามารถบรรลุสู่ระดับเซียนได้ซึ่งนับว่าน่าสะพรึงกลัวอย่างมาก!

ในโลกภายนอกทุกคนต้องพยายามบ่มเพาะพลังอย่างหนักเพื่อเป็นเซียน และบางทีหลังจากบ่มเพาะพลังไปหลายล้านปีก็มีโอกาสที่จะตกตายกลางทางด้วย  แต่สำหรับคนที่นี่เพียงแค่ดื่มน้ำจากแม่น้ำและบ่มเพาะพลังก็สามารถบรรลุเป็นเซียนได้อย่างง่ายดาย

แถมความพิเศษนี้ก็ทำได้เฉพาะพวกเขาด้วย

มีคนนอกจำนวนลองหนึ่งดื่มน้ำจากแม่น้ำเข้าไปเช่นกันและผลลัพธ์ก็คือพวกเขาตายในทันที

ไม่เกี่ยวว่าพลังบ่มเพาะของคนที่ดื่มน้ำจะสูงหรือต่ำ เพราะว่าคนในเขตแดนลี้แห่งนี้สามารถดื่มน้ำจากแม่น้ำได้อย่างง่ายดายตั้งแต่เกิด สาเหตุที่ทำให้พวกเขาดื่มน้ำได้สมควรเป็นรูปแบบบ่มเพาะพลังที่พิเศษ

และยิ่งขึ้นไปยังต้นแม่น้ำแก่นพลังที่อยู่ในสายน้ำก็จะยิ่งหนาแน่นขึ้น ด้วยเหตุนี้จึงมีการปะทะกันระหว่างตระกูลแต่ละตระกูลอยู่บ่อยครั้ง ทุกคนต้องการจะขึ้นไปอาศัยอยู่ในต้นน้ำที่สูงกว่าเดิมเพื่อที่ตระกูลของตนจะได้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

และแล้วพวกเขาก็มาถึงตระกูลหย่วน

พวกเขาเป็นตระกูลเก่าแก่ขนาดใหญ่ที่ไม่ได้สร้างเมืองเพื่อพักอาศัย แต่อาศัยอยู่ในบ้านพักที่สร้างด้วยต้นไม้อย่างง่าย

ตระกูลพวกเขามีประชากรอยู่มากมายราวๆหลักล้าน นอกจากคนพื้นที่เช่นพวกเขาที่แต่งตัวประหลาดคล้ายกันแล้วก็มีคนจำนวนหนึ่งที่มองแวบแรกก็รับรู้ได้ว่าเป็น ‘คนนอก’ ปะปนเดินอยู่ด้วย

ทันทีที่มาถึง รุ่นเยาว์ทั้งสามก็ร้องโอดครวญเสียงดังทันที พริบตาหลังจากนั้นจอมยุทธพื้นเมืองที่อยู่รอบข้างก็ล้อมกลุ่มของพวกเขาเอาไว้พร้อมกับแสดงท่าทางไม่เป็นมิตร

ชายวัยกลางคนเดินออกมาจากฝูงชน ออร่าของเขาทรงพลังเป็นอย่างมาก ซึ่งหลิงฮันคาดเดาได้ว่าชายวัยกลางคนผู้นี้สมควรมีพลังบ่มเพาะเทียบเท่ากับเซียน แต่เป็นเพียงเซียนระดับต้นเท่านั้น

ภายในเขตแดนลี้ลับแห่งนี้เซียนระดับต้นไม่ใช่ตัวตนที่สูงส่งอันใด

เปรียบแล้วที่นี่ก็เหมือนกับดินแดนแห่งเซียนขนาดย่อม หากเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนได้เมื่อไหร่พวกเขาคงได้พบเห็นจอมยุทธระดับเซียนเดินเพ่นพ่านสวนกันไปมาจำนวนมาก

ความภาคภูมิใจในฐานะที่เป็นเซียนอันสูงส่งของเซียนหวู่เซียงและหลงอวี่ซานพังทลายลงทันใด

“ปล่อยพวกเขา!” ชายวัยกลางคนกล่าวเย็นชา

“ปล่อย.. พวก.. เขา…!” เสี่ยวที่เห็นผู้คนใหม่ๆมากมายก็เริ่มเลียนแบบคำพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นอีกครั้ง

ชายวัยกลางคนจ้องมองไปยังเสี่ยวกู่ สีหน้าของเขาปรากฏร่องรอยของความไม่สบอารมณ์แต่ก็พยายามไม่ใส่ใจและกล่าวต่อ “เข้ามาในอาณาเขตของตระกูลหย่วนแล้วพวกเจ้ายังกล้าทำตัวอวดดีอีก?”

เสี่ยวกู่ “เข้า.. มา.. ตระกูล.. หย่วน…”

บัดซบ!

“รนหาที่ตาย!” ชายวัยกลางคนระเบิดโทสะและปล่อยฝ่ามือเข้าใส่เสี่ยวกู่

 

 

 

ตอนที่ 1651 รูปแบบพลังบ่มเพาะที่แตกต่าง

 

เสี่ยวกู่ไม่หนีหรือหลบ ฝ่ามือที่ตกกระทบร่างของมันก่อให้เกิดเสียงดังสนั่น ใบหน้าของมันเผยถึงความประหลาดใจและกล่าว “ยี่ ยา ย่า?” มันอยากจะสื่อว่าทำไมผู้คนที่นี่ชอบทักทายด้วยวิธีการแบบนี้จัง?

ชายวัยกลางคนตกตะลึง ถึงแม้เขาจะไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด แต่ก็รับไม่ได้ที่อีกฝ่ายสามารถรับฝ่ามือของเขาได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น

เขาขยับล่าถอยหลายก้าวเพื่อเว้นระยะห่างกับเสี่ยวกู่และโคจรทักษะ ทันใดนั้นเองลวดลายสีดำก็ปรากฏตามร่างกายของเขา จากที่นับดูลวดลายนั้นมีทั้งหกเก้าเส้น แปดเส้นเป็นสีดำสนิทราวกับน้ำหมึกในขณะที่เส้นที่เก้าค่อนข้างเลือนราง

ลวดลายเหล่านี้คือสิ่งที่ใช้แสดงระดับพลังบ่มเพาะของพวกเขา ลวดลายเก้าเส้นคือระดับพลังที่แข็งแกร่งที่สุดซึ่งเทียบเท่าได้กับระดับสร้างสรรพสิ่ง ส่วนความเข้มของสีลวดลายมีไว้สำหรับระบุขั้นพลังย่อย

หลิงฮันเรียนรู้เรื่องนี้จากรุ่นเยาว์ทั้งสามซึ่งไม่ใช่ความลับใดๆ แต่หากเค้นถามถึงวิธีบ่มเพาะของพวกเขาล่ะก็ พวกเขายอมสู้ตัวตายดีกว่าที่จะต้องยอมปริปากพูด

เสี่ยวกู่ไม่แยแส มันหันหน้าไปมองชายวัยกลางคนก่อนจะเผยสีหน้าไม่พึงพอใจ “ยี่ ยา ย่า!”

มันปลดปล่อยจิตสังหารออกมา

หลิงฮันประหลาดใจ ในมุมมองของเขา เสี่ยวกู่มีสติปัญญาเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการเรียนรู้สิ่งต่างๆ เพราะงั้นการที่อีกฝ่ายปลดปล่อยจิตสังหารออกมาทำให้เขาตกตะลึงเป็นอย่างมาก

เสี่ยวกู่นั้นอย่างน้อยก็ถือว่าเป็นคนของโลกนี้ เหตุใดมันถึงได้แสดงท่าทีเป็นปฏิปักษ์ต่อชายวัยกลางคนขนาดนั้น?

“ยี่ ยา ย่า!” เสี่ยวกู่คำรามอย่างโกรธเกรี้ยว ภายในดวงตาของมันปลดปล่อยคลื่นแสงมรกตพุ่งเข้าใส่ชายชรา พริบตาเดียวร่างของชายชราก็แหลกกระจายเป็นเศษเนื้อ

แค่เซียนระดับต้นจะนับเป็นอันใดได้ต่อหน้าเสี่ยวกู่?

ผู้คนรอบข้างชะงักก่อนจะกระวนกระวายวิ่งหนีไป

“ยี่ ยา ย่า?” เสียงกู่เกาหัวด้วยท่าทางสับสน เหตุใดเมื่อครู่มันถึงได้เกรี้ยวกราดขึ้นมากัน?

“เจ้าสร้างปัญหาแล้ว!” มีจอมยุทธจำนวนหนึ่งเป็นคนนอกเช่นกัน พวกเขาแต่ละคนเผยท่าทีไม่พึงพอใจต่อพวกหลิงฮันทั้งหก

“พลังวิญญาณของที่นี่หนาแน่นเป็นอย่างมาก พวกเจ้าคงไม่รู้ว่ากว่าพวกเราจะทำข้อตกลงให้พวกเขายอมให้เราบ่มเพาะพลังที่นี่ได้นั้นพวกเราลำบากขนาดไหน การที่เจ้าสังหารคนที่นี่ไม่ใช่ว่าพวกเราจะติดร่างแหไปด้วยหรอกรึ?”

หลิงฮันขมวดคิ้วและกล่าว “พวกเจ้ามีวิธีการจัดการในแบบของพวกเจ้า พวกข้าก็มีในแบบของพวกข้า เห็นแก่ว่าพวกเจ้าเป็นจอมยุทธจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์เหมือนกันข้าจะไม่ถือสาในคำพูดเมื่อครู่ แต่หากยังพล่ามเรื่องไร้สาระอยู่อีกก็เตรียมใจรับผลที่ตามมาให้ดี”

จอมยุทธเหล่านั้นไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ไม่ว่าอย่างไรพวกหลิงฮันก็เป็นถึงตัวตนระดับเซียนซึ่งไม่ใช่ตัวตนที่พวกเขาจะสามารถยั่วยุได้

พวกเขาทำได้เพียงพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนนี้พวกเจ้าจะอวดเบ่งก็ตามแต่ เดี๋ยวอีกไม่นานพวกเจ้าก็จะกลายเป็นซากศพที่พูดไม่ได้แล้ว! แต่จะว่าไปก็ช่างน่าเสียดายนักที่สตรีงดงามทั้งสามนั่นจะต้องตาย

แววตาของหลิงฮันส่องประกายด้วยจิตสังหารและชี้นิ้วออกไป ‘โพล๊ะ โพล๊ะ โพล๊ะ โพล๊ะ’ พริบตาเดียวจอมยุทธจำนวนหนึ่งก็หัวระเบิดตาย

ร่างของทุกคนสั่นสะท้านด้วยความกลัวทันที พวกเขาเกือบลืมไปแล้วว่าเซียนนั้นคือตัวตนที่ทรงพลังที่สุดในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาบังอาจไปดูหมิ่นเซียนได้อย่างไร?

‘พรึบ พรึบ พรึบ’ ทันใดนั้นเองเงาของคนจำนวนหนึ่งก็ลอยออกมาจากส่วนลึกของตระกูลหย่วน ออร่าของพวกเขาแต่ละคนทรงพลังราวกับจะทำให้ท้องฟ้าปริแตก

คนเหล่านี้เป็นตัวตนระดับราชาเซียนไม่ผิดแน่ แต่ด้วยรูปแบบพลังบ่มเพาะที่แตกต่างกัน หลิงฮันจึงไม่สามารถรับรู้ขั้นพลังที่แน่ชัดของพวกเขาได้

“สังหารพวกมันให้หมด!” ชายชราผู้หนึ่งกล่าว มงกุฎขนนกบนหัวของเขามีความยาวถึงสามฟุต

มงกฎนั้นเป็นสิ่งบ่งชี้ถึงสถานะของแต่ละคน ยิ่งขนนกบนมงกุฎยาวเท่าไหร่ผู้ที่สวมใส่ก็จะมีสถานะสูงขึ้นตาม

“น้อมรับคำสั่งผู้อาวุโสสี่!” จอมยุทธสี่คนที่ยืนอยู่ข้างชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพ พวกเขาทะยานร่างแยกกันล้อมพวกหลิงฮันหกคนเอาไว้

Anchor

หลงอวี่ซานรีบนำหลงเซียงเยว่เข้าไปในอุปกรณ์มิติศักดิ์สิทธิ์ หากมีการปะทะระหว่างตัวตนระดับเซียนเกิดขึ้น เพียงแค่ลูกหลงเล็กๆน้อยๆก็สามารถสังหารหลงเซียงเยว่ได้

‘พรึบ’ ทั้งสี่คนโคจรทักษะ ลวดลายสีดำปรากฏขึ้นบนร่างกายของพวกเขา ทุกคนที่ลวดลายอยู่เก้าเส้นซึ่งเส้นที่เก้ามีสีที่เข้มกว่าชายวันกลางคนก่อนหน้านี้

หรือก็คือเปรียบแล้วทั้งสี่คนสมควรเป็นเซียนระดับสูง

เสี่ยวกู่ปลดปล่อยจิตสังหารออกมาอีกครั้ง ใบหน้าของมันแสดงออกถึงความเกรี้ยวกราดและคำราม “ยี่ ยา ย่า!” ดวงตาของเขาส่องประกาย ‘พรึบ พรึบ พรึบ พรึบ’ คลื่นแสงมรกตพุ่งทะยานกวาดผ่านร่างของเซียนระดับสูงทั้งสี่

เพียงแต่ว่าคราวนี้จอมยุทธทั้งสี่คนไม่ตาย ร่างของพวกเขาเพียงแค่ถูกคลื่นแสงมรกตผ่าออกเป็นสองท่อนและคงยากที่จะต่อคืนเข้าด้วยกัน

ผู้อาวุโสสี่เผยสีหน้าหวาดผวา พลังต่อสู้ของอีกฝ่ายทรงพลังจนเขาเริ่มรู้สึกกลัว แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งจู่ๆเขาก็อุทานออกมา “คลื่นแสงมรกต! คลื่นแสงมรกต! จะ… เจ้าคือผู้นำพาภัยพิบัติตามตำนาน!” เขาชี้นิ้วมายังเสี่ยวกู่ด้วยท่าทางหวาดกลัว

“คลื่น.. แสง.. มรกต.. จะ.. เจ้า…” เสี่ยวกู่เริ่มพูดเลียนแบบอีกครั้ง

ผู้อาวุโสสี่อุทานอย่างหวาดกลัวอยู่ได้สักพักร่างอีกสี่ร่างก็ปรากฏตัวออกมา สามคนสวมมงกุฎที่มีความยาวเทียบเท่าเขาในขณะที่อีกคนสวมมงกุฎที่มีความยาวถึงสี่ฟุต!

คนผู้นั้นคือประมุขตระกูลหย่วน

“เฒ่าสี่ แค่คนนอกที่อ่อนแอราวกับสุนัขเจ้าก็ไม่สามารถจัดการได้?” ผู้อาวุโสสามหัวเราะเยาะเย้ย เขามักจะมีความขัดแย้งกับผู้อาวุโสสี่มาโดยตลอด เพราะงั้นหากมีโอกาสเขาย่อมไม่พลาดที่จะทับถมอีกฝ่าย

แต่ทว่าใบหน้าของผู้อาวุโสสี่กลับแสดงออกถึงความตึงเครียด เขาชี้นิ้วไปยังเสี่ยวกู่อีกครั้งและกล่าว “คนผู้นั้นสามารถปลดปล่อยคลื่นแสงมรกตได้! มันคือแสงมรกตแห่งการทำลายล้างตามที่ตำนานเล่าขาน!”

ว่าไงนะ!

ทั้งสี่คนตกตะลึง บรรพบุรุษของพวกเขามีเรื่องเล่าที่สืบทอดต่อกันมาคือวันหนึ่ง ตัวตนที่ใช้คลื่นแสงมรกตจะปรากฏตัวและบดขยี้สรรพสิ่งจนสิ้นซาก

เสี่ยวกู่ยังคงพยายามพูดเลียนแบบอย่างจริงจัง “เฒ่า.. สี่….. คน.. ผู้.. นั้น…..”

“ฆ่า!” ทั้งห้าบนเผยสีหน้าจริงจังพร้อมกับชูมือขึ้นบนท้องฟ้า ‘ครืนนน’ พลังจากคนของตระกูลหย่วนจำนวนนับไม่ถ้วนไหลผ่านเข้ามาสู่ร่างกายของพวกเขาทั้งห้าด้วยวิธีลึกลับ

ดูๆแล้วไปวิธีการเช่นนี้ก็คล้ายคลึงกับอำนาจแห่งจักรภพ

ลวดลายสีดำบ่นร่างของทั้งห้าคนปรากฏออกมา ลวดลายทั้งเก้าเส้นล้วนแต่มีสีดำสนิทราวกับน้ำหมึก

“ฆ่า!” เสี่ยวกู่เลียนแบบคำพูด ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือเปล่าแต่ทันทีที่เห็นลวดลายสีดำบนร่างกายของคนเหล่านี้ จิตสังหารอันรุนแรงก็ระเบิดออกมาจากร่างของเสี่ยวกู่

 

 

 

ตอนที่ 1652 ผู้นำพาภัยพิบัติ

 

หลิงฮันไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเสี่ยวกู่จะนำภัยพิบัติมาสู่โลกแห่งนี้หรือไม่ แต่ที่เขามั่นใจคือเสี่ยวกู่กับคนเหล่านี้เป็นเหมือนนำกับไฟที่ไม่มีทางเข้ากันได้

ให้กล่าวชัดๆคือเสี่ยวกู่เป็นปฏิปักษ์ต่อรูปแบบการบ่มเพาะพลังของคนเหล่านี้

เสี่ยวกู่เป็นฝ่ายเริ่มโจมตีก่อน ดวงตาของมันประกายสีเขียวในขณะที่มือทั้งสองข้างพัวพันไปด้วยคลื่นแสงมรกตที่อัดแน่นไปด้วยพลังทำลายล้าง หากสัมผัสโดนเข้าแม้แต่ราชาเซียนก็คงศพไม่สวย

เพียงแต่ว่าราชาเซียนทั้งห้าคนได้ชี้นำพลังของคนในตระกูลเข้ามาสู่ร่างของตนเอง ซึ่งเปรียบแล้วก็เหมือนกับอำนาจแห่งจักรภพ ทำให้พลังต่อสู้ของพวกเขาทะยานสูงขึ้นมหาศาล

“ฆ่า!” พวกเขาลงมือต้านทานการโจมตีของเสี่ยวกู่

สำหรับพวกหลิงฮันสี่คน ราชาเซียนเหล่านี้ไม่แยแสแม้แต่น้อยเพราะเห็นได้ชัดว่าแต่ละคนอ่อนแอกว่าพวกเขาขนาดไหน ตราบใดที่สังหารเสี่ยวกู่ได้ก็ไม่สายที่จะเก็บกวาดคนที่เหลือภายหลัง

เสี่ยวกู่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก พลังต่อสู้ของมันทรงพลังกว่าราชาเซียนสูงสุดหลายเท่า กล่าวได้ว่ามันคือราชาในหมู่ราชาเซียน แต่ศัตรูที่มันต้องปะทะด้วยนั้นคือราชาเซียนถึงห้าคนที่มีอำนาจแห่งจักรภพคอยสนับสนุน!

ทั้งห้าคนเองก็ทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะประมุขตระกูลหย่วน โดยปกติเขาก็เป็นราชาเซียนที่ทรงพลังมากอยู่แล้ว เมื่อมีอำนาจแห่งจักรภพมาสนับสนุนก็ดูเหมือนว่าพลังต่อสู้ของเขาจะทะลุเกินกว่าขีดของราชาเซียนไปแล้ว

เสี่ยวกู่เข้าปะทะกับทั้งห้าอย่างไม่หวั่นเกรง

เพียงแต่ว่าด้วยการร่วมมือกันของราชาเซียนสูงสุดที่แข็งแกร่งเกินขีดจำกัดถึงห้าคน ไม่ว่ามันจะแข็งแกร่งขนาดไหนก็ยังต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

“พวกเจ้าถอยออกไปให้ห่าง” หลิงฮันกล่าวกับสตรีนกอมตะและคนอื่นๆก่อนจะคำรามและเข้าร่วมการต่อสู้

เขาตั้งใจจะช่วยเหลือเสี่ยวกู่

“อย่าได้คิดว่าตนเองมีคุณสมบัติพอ!” ผู้อาวุโสสี่แสยะยิ้มพร้อมกับปล่อยฝ่ามือเข้าใส่หลิงฮัน

Anchor

แสงอัสนี!

ความเร็วของหลิงฮันบรรลุขีดสูงสุดของโลกบรรพกาลทันที หมัดที่ปกคลุมไปด้วยเพลิงเก้าสวรรค์ของเขาถูกซัดเข้าใส่ศีรษะของผู้อาวุโสสี่

ความเร็วเช่นนี้ หากไม่เตรียมป้องกันไว้ก่อนไม่ว่าอย่างไรก็ต้องปะทะโดนเป้าหมาย!

แต่ราชาเซียนสูงสุดก็ยังคงเป็นราชาเซียนสูงสุด ผู้อาวุโสสี่ระเบิดออร่าออกมาและฝืนเอียงหลังหลบการโจมตี พร้อมกันนั้นเขาได้ใช้เข่าจู่โจมเข้าใส่บริเวณหน้าอกของหลิงฮัน

ด้วยระดับพลังของเขาในตอนนี้ การจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ที่ว่องไวขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก

หลิงฮันเค้นเสียง เขาดึงหมัดของตนเองกลับมาปะทะกับหัวเข่าของผู้อาวุโสสี่

ตูม!

ทันทีที่หมัดปะทะเข้ากับเข่า เสียงร้องโอดครวญของผู้อาวุโสสี่ก็ดังลั่นไปทั่วท้องฟ้า ขาของเขาถูกแผดเผาอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยความน่าสะพรึงกลัวของเพลิงเก้าสวรรค์ เพลิงที่แผดเผาหัวเข่าได้แพร่กระจายลามไปยังส่วนอีก หากปล่อยไว้ร่างทั้งร่างของผู้อาวุโสสี่จะต้องถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านแน่นอน

ผู้อาวุโสสี่ตัดสินใจอย่างรวดเร็วและใช้มือตัดขาของตัวเอง แม้วิธีนี้จะเจ็บปวดแต่ก็สามารถช่วยรักษาชีวิตของเขาไว้ได้

“เฒ่าสี่!” ราชาเซียนอีกสี่คนอุทาน

“ข้าไม่เป็นอะไร!” เฒ่าสี่กล่าวด้วยสีหน้าซีดเผือด แม้จะกล่าวไปเช่นนั้นแต่บาดแผลของเขาสาหัสเป็นอย่างมากเนื่องจากต้องสูญเสียแก่นโลหิตจำนวนมากไปพร้อมกับท่อนขาที่ถูกตัด ต่อให้เป็นราชาเซียนเช่นเขาก็ยังต้องได้เวลาหลายปีกว่าจะฟื้นฟูแก่นโลหิตกลับมาได้

เขาฝืนเผาผลาญแก่นโลหิตอีกจำนวนหนึ่งเพื่อสร้างขาขึ้นมาใหม่ ไม่เช่นนั้นด้วยการต่อสู้ระดับนี้การสูญเสียขาไปจะทำให้เขาตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

“ระวังความเร็วและเพลิงของเขาให้ดี!” ผู้อาวุโสสี่กล่าวเตือน

ราชาเซียนอีกสี่คนพยักหน้า พวกเร็วเมื่อครู่นั้นน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง แม้จะเป็นพวกเขาก็มองไม่ทัน พวกเขารีบโคจรปราณก่อเกิดจำนวนมหาศาลมาคุ้มกันร่างกายทันที

“อย่าได้คิดว่าเขาเป็นเพียงจอมยุทธเก้าลวดลายทั่วไป!” ราชาเซียนทั้งห้ากล่าวเตือนซึ่งกัน

เสี่ยวกู่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จิตสังหารของมันในตอนนี้ท่วมท้นเกินพรรณนาราวกับนักฆ่ามากฝีมือ เป้าหมายของมันมีเพียงอย่างเดียวคือสังหารศัตรูทั้งห้า

การปะทะดำเนินต่อไป ด้วยการที่ทั้งห้าคนเตรียมการป้องกันไว้ก่อนแล้วความเร็วของหลิงฮันจึงไม่ได้ผลเหมือนคราวก่อน เพียงแต่ว่าเขาก็ยังสร้างภัยคุกคามให้ราชาเซียนทั้งห้าได้อยู่ดี เมื่อใดที่พวกเขาเปิดช่องว่างแม้แต่นิดเดียวการโจมตีของหลิงฮันจะคร่าชีวิตของพวกเขาทันที

หลิงฮันปลดปล่อยพลังต่อสู้ทั้งหมดออกมา รูปแบบอาคมสังหารถูกกระตุ้นใช้งานเพื่อรับมือกับราชาเซียนทั้งห้าซึ่งๆหน้า และด้วยทักษะกายาแสงตะวันทองคำไร้เทียมทานทำให้เขาสามารถใช้แขนทั้งหกปลดปล่อยทักษะนิรันดร์ได้พร้อมกัน

ดาบอสูรนิรันดร์และดาบไม้ผุพังถูกนำออกมา คลื่นดาบถูกสะบั้นออกอย่างน่าสะพรึงราวกับมังกรเพชรฆาต

“ไม่คาดคิดว่าเขาจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!” ในระยะที่ห่างไกลออกไปAnchorหลงอวี่ซานเผยสีหน้าตกตะลึง นางรู้ดีว่าหลิงฮันมีพรสวรรค์โดดเด็ดอย่างน่าอัศจรรย์ แต่นางไม่คาดคิดว่ารุ่นเยาว์ที่ก่อนหน้านี้เคยมีพลังบ่มเพาะเหนือกว่าจะก้าวข้ามนางจนบรรลุเป็นเซียนระดับกลางได้และมีพลังต่อสู้สูงส่งจนนางทำได้เพียงแหงนมอง

ความรู้สึกของนางเริ่มสั่นคลอน คำแนะนำไร้สาระที่หลงเซียงเยว่เคยกล่าวเอาไว้ จู่ๆก็ผุดขึ้นมาในหัวของนางพร้อมกับใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง

สตรีนกอมตะเผยสีหน้าภูมิใจ นี่คือบุรุษของนาง!

เมื่อเห็นสีหน้าเขินอายบนใบหน้าของหลงเซียงเยว่นางก็รับรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายมีหลิงฮันอยู่ในจิตใจ สตรีนกอมตะเริ่มหวาดระแวง สตรีผู้ใดที่เข้าร่วมตระกูลหลิงไปแล้วก็ถือว่าแล้วกันไป แต่นางไม่มีทางยอมให้มีสตรีคนใหม่เข้าร่วมด้วยเด็ดขาด!

หลิงฮันกับเสี่ยวกู่ร่วมมือกันต่อต้านราชาเซียนสูงสุดทั้งห้า

สำหรับหลิงฮันการต่อสู้นี้ค่อนข้างไร้เหตุผลเล็กน้อย ความจริงเขาจะเลี่ยงไม่สู้ด้วยก็ได้ แต่ในเมื่อเขายื่นมือเข้ามาแล้วเขาก็ย่อมสลักความลังเลทิ้งไปและพยายามสุดความสามารถเพื่อกำราบศัตรูที่ทรงพลังทั้งห้า

สำหรับคนเหล่านี้และเสี่ยวกู่ก็เหมือนน้ำกับไฟ มีเพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเท่านั้นที่จะอยู่รอด

รูปแบบการต่อสู้ของเสี่ยวกู่นั้นแทบจะพึ่งพาสัญชาตญาณเพียงอย่างเดียว แต่ยิ่งต่อสู้มากเท่าไหร่รูปแบบการต่อสู้ของมันก็ยิ่งแหลมคมมากขึ้นและเริ่มใช้ความคิดในการโจมตี

การพัฒนานี้ทำให้พลังต่อสู้ของเสี่ยวกู่เพิ่มมาหนึ่งส่วนเป็นอย่างมาก แต่ในการต่อสู้ระดับนี้ พลังต่อสู้ที่เพิ่มมาหนึ่งเสี้ยวหรือสองเสี้ยวนั้นมีความหมายมากขนาดไหน?

พวกหลิงฮันขึ้นมาเป็นฝ่ายได้เปรียบในที่สุด

“ไม่ได้การแล้ว เป็นไปตามตำนานจริงๆ ผู้ปลดปล่อยแสงมรกตจะนำพาความพินาศมาสู่ทุกสรรพสิ่ง! พวกเราต้องรีบไปขอความช่วยเหลือจากตระกูลเฉิงอย่างเร่งด่วน!” ประมุขตระกูลหย่วนกล่าวกับผู้อาวุโสทั้งสี่ผ่านสัมผัสสวรรค์

“แต่ตระกูลเฉิงเป็นศัตรูคู่แค้นของพวกเราที่สู้กันมานาน ต่างฝ่ายต่างสูญเสียคนในตระกูลไปจำนวนมาก” ผู้อาวุโสสองลังเล

“เมื่อต้องเผชิญกับความเป็นความตายของโลกนี้ ความบาดหมางแค่นั้นจะนับเป็นอันใด!” ประมุขตระกูลหย่วนกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ไม่ใช่แค่ตระกูลเฉิงเท่านั้น ทั้งตระกูลเอวี๋ยน ตระกูลจินและหลู่ ทุกตระกูลจะต้องร่วมมือกันเพื่อต่อต้านภัยพิบัติครั้งนี้!”

 

 

 

ตอนที่ 1653 คาดเดา

 

เมื่อความเห็นของทั้งห้าคนเห็นพ้องต้องกัน พวกเขาก็เตรียมตัวล่าถอย หากยังฝืนสู้ต่อไปพวกเขาทุกคนคงหนีไม่พ้นความตาย

“คิดหนี?” หลิงฮันคาดการณ์เนื่องนี้ไว้แล้ว เขาโคจรเพลิงเก้าสวรรค์สยายออกเป็นกรงเพลิงขนาดใหญ่

“ไม่ดีแล้ว!” ทั้งห้าคนหวาดผวา

หลังจากการปะทะที่ยาวนานพวกเขาย่อมรับรู้ได้ว่าเพลิงเก้าสวรรค์น่าสะพรึงกลัวเพียงใด ไม่มีทางเลยที่พวกเขาจะกล้าสัมผัสกับเพลิงที่ทรงพลังขนาดนี้

“สังหารเจ้าหนูนั่นก่อน!” ทั้งห้าคนหันมองหลิงฮันพร้อมกันและตั้งหลิงฮันเป็นเป้าหมาย

ตอนนี้เมื่ออยู่ในสถานการณ์เป็นตาย แน่นอนว่าพวกเขาย่อมใช้พลังทั้งหมดออกมาเพื่อจัดการหลิงฮัน ก่อนหน้านี้แม้พวกเขาจะไม่ได้ออมมือแต่การโจมตีส่วนใหญ่ก็เพ่งเล็งไปยังเสี่ยวกู่ สำหรับหลิงฮันนั้นพวกเขาเป็นฝ่ายทำการป้องกันเป็นหลัก

หลิงฮันตกอยู่ภายในแรงกดดันอันหนักอึ้งทันทีที่ต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของราชาเซียนสูงสุดถึงห้าคน แถมหนึ่งในห้ายังมีพลังต่อสู้ที่เหนือขีดจำกัดของราชาเซียนสูงสุดไปแล้วอีกด้วย ทุกๆการโจมตีของพวกเขารุนแรงราวกับถูกคลื่นยักษ์ถาโถม

แต่หลิงฮันก็ไม่มีหนทางอื่นให้เลือก เขาฝืนลงมือตอบโต้ทั้งห้าคนอย่างเต็มกลืน

เสี่ยวกู่คำราม ในความคิดของมันหลิงฮันคือมนุษย์คนแรกที่ได้พบเจอและใจดีกับมันเป็นอย่างมาก แม้ทั้งห้าคนจะเป็นศัตรูตามสัญชาตญาณของมันอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นทั้งห้าคนหันไปลงมือกันหลิงฮัน ความเกรี้ยวกราดของมันก็ทะยานสูงขึ้นไปอีก

ภายใต้อารมณ์อันโกรธเกรี้ยว ทั่วร่างของมันระเบิดคลื่นแสงออกมาพร้อมกับอาวุธที่ปรากฏมาอยู่ในกำมือ

อาวุธที่ว่าคือแท่งกระดูก!

แท่งกระดูกคือร่างแท้จริงของเสี่ยวกู่ แม้แท่งกระดูกจะมีขนาดไม่ยาวนักแต่คลื่นแสงสีมรกตที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากตัวกระดูก ได้ควบแน่นกลายเป็นดาบที่อัดแน่นไปด้วยพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัว

กระดูกนั่นไม่มีทางเป็นของราชาเซียน อย่างน้อยมันต้องเป็นกระดูกของตัวตนระดับระดับโลกียนิพพานขึ้นไป!

ตามหลักแล้ว อาวุธระดับโลกียนิพพานนั้นหากผู้ใช้มีพลังบ่มเพาะไม่ถึงระดับโลกียนิพพานมันก็ไม่ต่างอะไรจากอาวุธระดับราชาเซียน แต่เสี่ยวกู่นั่นต่างออกไป กระดูกนั่นคือร่างกายของมันเองในขณะที่ร่างกายเป็นเพียงหุ่นเชิด

แต่ทว่า ตอนนี้สิ่งที่ราชาเซียนสูงสุดทั้งห้าหวาดกลัวไม่ใช่คลื่นแสงมรกต ไม่ว่าคลื่นแสงมรกตจะทรงพลังขนาดไหนแต่หากผู้ใช้ไม่แข็งแกร่งพอพวกเขาก็ยังหลบหลีกการโจมตีได้ ที่พวกเขากำลังหวาดกลัวคือหลิงฮันที่ค่อยๆบีบรัดกรงเพลิงเข้ามาอย่างรวดเร็วต่างหาก

“บัดซบ!” ทั้งห้าสบถ หากกรงเปลวเพลิงบีบรัดเข้าหากันจนสนิทร่างของพวกเขาจะต้องถูกแผดเผาไม่เหลือซากแน่นอน แถมยิ่งกรงเพลิงบีบรัดพื้นที่ที่พวกเขาจะหลบหลีกการโจมตีของเสี่ยวกู่ได้ก็ยิ่งมีน้อยลง

“มหาสมุทรโลหิต!” ประมุขตระกูลหย่วนคำราม ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็แหลกสลายกลายเป็นฝนโลหิตจำนวนมาก แน่นอนว่าเขายังไม่ตาย โลหิตทุกหยดลอดผ่านช่องว่างของกรงเพลิงออกมาและรวมตัวกันใหม่กลับมาเป็นร่างของประมุขตระกูลหย่วนดังเดิม

ผู้อาวุโสทั้งสี่ก็ทำเหมือนกัน ร่างของพวกเขากลายเป็นฝนโลหิตและหนีพ้นความตายได้หวุดหวิด

แต่ถึงแม้พวกเขาจะหนีออกมาได้ ใบหน้าของพวกเขาก็กลายเป็นซีดเผือด แม้กระทั่งลวดลายสีดำบนร่างของพวกเขาก็หม่นสีลง ดูเหมือนว่าทักษะเมื่อครู่จะทำให้พวกเขาจ่ายค่าตอบแทบไปมหาศาลมากจริงๆ

“เป็นไปได้อย่างไร!”

“เหล่าผู้อาวุโสถูกต้อนจนต้องใช้มหาสมุทรโลหิต!”

“มันคือทักษะสำหรับหนีเอาตัวรอดที่หากไม่จนตรอกจริงๆย่อมไม่มีทางถูกใช้ออกมา!”

“ไม่น่าเชื่อว่าคนนอกเหล่านั้นจะทรงพลังถึงขนาดไล่ต้อนเหล่าผู้อาวุโสให้อยู่ในสภาพเช่นนั้นได้!”

เหล่าสมาชิกตระกูลหย่วนที่มองดูอยู่จากเบื้องล่างอุทาน พวกเขาเคยพบเจอคนนอกมาแล้วมากมายในช่วงไม่กี่ปีนี้ ซึ่งการกำราบคนเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องยากอันใด แต่คราวนี้เหตุใดคนนอกสองคนนี้ถึงได้ทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อขนาดนี้

“หนี!” ประมุขตระกูลหย่วนตะโกนเสียงดัง พวกเขาไม่สามารถเอาชนะศัตรูทั้งสองได้และจำเป็นต้องไปขอความช่วยเหลือ

หลิงฮันโคจรแสงอัสนีเพื่อหยุดยั้งทั้งห้าที่พยายามหลบหนี

เขาพบว่าจอมยุทธของโลกนี้นั้นสามารถบ่มเพาะพลังได้รวดเร็วและมีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่ง แต่สิ่งที่พวกเขาขาดไปคือทักษะยุทธอันหลากหลาย ราวกับว่าพวกเขาฝึกฝนทักษะบ่มเพาะเพื่อยกระดับพลังเพียงอย่างเดียวแต่แทบจะไม่ได้ฝึกฝนทักษะยุทธใดๆเลย

ยกตัวอย่างเช่นหลิงฮัน ทักษะยุทธที่เขาฝึกฝนมีมากมายเพียงใด? ไม่ว่าจะเป็นทักษะรัตติกาลเงาทมิฬ ทักษะร่างเงามังกรทะยาน กาลเวลาแปรผันพันปีหรือทักษะอื่นๆล้วนแต่เป็นทักษะยุทธที่ทรงพลัง แต่ว่าจอมยุทธทางฝั่งตระกูลหย่วนกลับไม่มีทักษะเช่นนี้ ทักษะเดียวที่พวกเขามีคือทักษะเอาตัวรอดอย่างทักษะมหาสมุทรโลหิต

หากพวกเขาฝึกฝนทักษะยุทธระดับนิรันดร์ พลังต่อสู้คงจะทรงพลังยิ่งกว่านี้

บางทีอาจจะเป็นเพราะรูปแบบบ่มเพาะพลังที่แตกต่างกันพวกเขาจึงไม่สามารถฝึกฝนทักษะยุทธได้หลากลหาย

แต่ทั้งๆที่ไม่มีทักษะยุทธใดๆ การที่ทั้งห้าคนก็ยังทรงพลังได้ขนาดนี้หมายความว่าอย่างไร?

รูปแบบบ่มเพาะพลังของพวกเขาน่าสะพรึงกลัวจนแข็งแกร่งได้โดยไม่พึ่งพาทักษะยุทธ!

หรือคนในโลกนี้เป็นเผ่าพันธุ์ที่แยกย่อยมาจากขุมอำนาจใดขุมอำนาจหนึ่งของดินแดนแห่งเซียน?

ไม่สิ เขาไม่เคยได้ยินว่าดินแดนแห่งเซียนมีการบ่มเพาะพลังในรูปแบบนี้มาก่อน ไม่เช่นนั้นแล้วในดินแดนแห่งเซียนคงไม่เรียกจอมยุทธที่มีระดับพลังสูงกว่าสร้างสรรพสิ่งว่าระดับโลกียนิพพาน แต่ควรจะเป็นจอมยุทธสิบลวดลายหรืออะไรทำนองนั้นแทน

ยิ่งกว่านั้นถึงแม้จะยังไม่แน่ใจในวันเวลาที่เกิดมหาโศกนาฏกรรมขึ้นที่ดินแดนแห่งเซียน แต่จากที่ได้ยินมาเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นไม่เกินแสนล้านล้านปีก่อนแน่นอน กล่าวให้เข้าใจง่ายๆคือ โลกภายในโบราณสถานแห่งนี้ถูกซ่อนอยู่ในช่องว่างมิติของโลกบรรพกาลก่อนที่จะเกิดมหาโศกนาฏกรรมขึ้น

เดี๋ยวก่อน… หรือว่าเป็นเพราะต้องการทำให้รูปแบบบ่มเพาะพลังนี้หายสาปสูญไป ถึงได้ปิดผนึกโลกใบนี้เอาไว้ในโบราณสถาน?

แต่การที่จะสร้างรูปแบบพลังบ่มเพาะที่แตกต่างขึ้นมาได้ ผู้คิดค้นจะต้องเป็นตัวตนที่ทรงพลังอย่างมากและไม่น่าจะถูกกักขังเอาไว้ที่นี่ได้ง่าย

หลิงฮันยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน บางทีคำตอบที่เขาอยากรู้อาจจะอยู่ในส่วนลึกของโลกใบนี้ หรือบางทีอาจจะต้องรอให้เข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนได้ก่อน ถึงจะตามหาร่องรอยได้จากบันทึกโบราณต่างๆ

เขาครุ่นคิดเรื่องต่างๆเหล่านี้ในใจโดยที่มือก็ไม่ได้หยุดชะงัก หลังจากทะยานร่างมาขวางทั้งห้าคนเอาไว้ได้หลิงฮันก็โคจรเพลิงเก้าสวรรค์กักขังทั้งห้าเอาไว้อีกครั้ง ต่อให้ใช้สมาสมุทรโลหิตเหมือนครั้งก่อนก็ไม่มีประโยชน์ อย่างมากก็แค่ยื้อเวลาตายออกไปเท่านั้น

ทั้งห้าคนคำรามโหดเหี้ยมโดยไม่ร้องขอความเมตตาใดๆ พวกเขาก็เหมือนกับเสี่ยวกู่ที่ราวกับว่ามีสัญชาตญาณความเป็นปฏิปักษ์ต่อกันมาตั้งแต่เกิด ในหัวของพวกเขามีผุดคำพูดขึ้นมาเพียงคำเดียวคือ ‘ปะทะ!’

เพียงแต่ว่าด้วยการร่วมมือของหลิงฮันและเสี่ยวกู่ สุดท้ายทั้งห้าก็สิ้นชีพไม่อาจหนีพ้นความตายไปได้

หลังจากการตายของพวกเขา สวรรค์และปฐพีไม่ตอบสนองใดๆเหมือนกับตอนที่เซียนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ตกตาย

เพราะที่นี่คือเขตแดนลี้ลับ? หรือว่ารูปแบบการบ่มเพาะพลังของพวกเขาจะไม่อยู่ในการรับรู้ของสวรรค์และปฐพี เพราะงั้นเมื่อสิ้นชีพต่อให้จะมีพลังแข็งแกร่งเหมือนเซียนเพียงใด สวรรค์ก็ไม่คิดจะเหลียวแล?

หลิงฮันรู้สึกสงสัยมาก

 

 

 

ตอนที่ 1654 เซียนระดับกลางสูงสุด

 

หลังจากเสร็จสิ้นการต่อสู้เสี่ยวกู่ก็กลับมาไร้เดียงสาอีกครั้ง ใบหน้ามันของแสดงออกถึงความสับสนและดูไม่เหมือนกับหนึ่งในตัวตนที่ทรงพลังที่สุดในโลกแห่งนี้แม้แต่น้อย

หลิงฮันไม่ลงมือเข่นฆ่าสมาชิกคนอื่นๆเพียงเพราะพวกเขาบ่มเพาะพลังในรูปแบบที่ต่างกัน แต่เขาก็ยังเลือกที่จะยึดครองทรัพย์สมบัติของตระกูลหย่วน

แม้สิ่งที่ยึดมาได้จะไม่มีสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำอยู่เลยแต่ก็มีสมุนไพรในระดับวารีนิรันดร์และแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์อยู่มากมาย

ทั่วทั้งตระกูลหย่วนตกอยู่ในความอลหม่าน พวกเขาหวาดกลัวว่าหลิงฮันจะสังหารพวกเขาทั้งหมดทุกคน แต่เมื่อได้ยินว่าหลิงฮันไม่คิดจะทำเช่นนั้นพวกเขาถึงค่อยรู้สึกโล่งอก

เขาได้รับทักษะบ่มเพาะของตระกูลหย่วนมา หลังจากตรวจสอบดีแล้วก็เป็นอย่างที่คิด พวกเขามีรูปแบบบ่มเพาะพลังที่แตกต่างออกไป

แม้เขตแดนลี้ลับแห่งนี้จะมีพลังวิญญาณที่หนาแน่นแต่ก็ไม่ได้มีประโยชน์อันใดต่อจอมยุทธในโลกนี้ เนื่องจากแหล่งพลังงานที่พวกเขาใช้บ่มเพาะพลังนั้นมาจากแม่น้ำมหึมา

ดูเหมือนว่าหากอยากรู้เรื่องราวมากกว่านี้คงต้องมุ่งหน้าไปยังต้นสายของแม่น้ำ

ในโลกเขตแดนลี้ลับแห่งนี้ไม่มีศาสตร์ปรุงยา หลิงฮันทดสอบดูแล้ว เม็ดยาที่ถูกหลอมขึ้นมานั้นไม่เพียงจะไม่ส่งผลดีต่อจอมยุทธที่นี่ แต่ยังทำให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วย

หลิงฮันลองถามเรื่องราวต่างๆกับเสี่ยวกู่ดูแล้วสุดท้ายก็ไม่รับคำตอบใดๆนอกจาก ‘ยี่ ยา ย่า’

เขาเข้าสู่หอคอยทมิฬเพื่อทำการชำระล้างอำนาจกัดกร่อนของเห็ดซากศพให้เหลือแต่เพียงอำนาจส่วนที่เป็นประโยชน์ เขาต้องการจะแบ่งเห็ดซากศพแก่สตรีนกอมตะแต่นางก็ปฏิเสธและยืนกรานว่าจะให้เขากินคนเดียว

“เมื่อใดที่เจ้าบรรลุเป็นเซียนระดับสูง เจ้าก็จะสามารถพาข้าเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนได้ซึ่งที่นั่นคงมีสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำอยู่มากมาย ข้าไม่รีบ” นางกล่าวเช่นนั้น

หลิงฮันพยักหน้า ที่นางว่ามาก็มีเหตุผล ตราบใดที่เขา จักรพรรดินีหรือจักรพรรดิพิรุณคนใดคนหนึ่งบรรลุเป็นเซียนระดับสูงได้ พวกเขาก็จะสามารถเปิดเส้นสู่ดินแดนแห่งเซียนได้พร้อมกับนำพาคนจำนวนหนึ่งเข้าอุปกรณ์มิติศักดิ์สิทธิ์และผ่านไปยังดินแดนแห่งเซียนด้วยกัน

แน่นอนว่ายิ่งเขาบรรลุเป็นเซียนระดับสูงก่อนก็ยิ่งดี ด้วยศักยภาพของเขา เมื่อทะลวงผ่านเป็นเซียนระดับสูงแล้ว เขาคงเข้าสู่ส่วนลึกของเมฆสายฟ้าได้อีกครั้งและสามารถเก็บเกี่ยวหยดสายฟ้าสวรรค์

เขากินเห็ดซากศพเข้าไป รสชาติของมันห่วยแตกเกินจะพรรณนา ต่อให้ส่วนที่เป็นพิษจะถูกชำระล้างออกไปแล้วแต่กลิ่นเน่าเหม็นของมันก็ยังอยู่

หลิงฮันไม่แม้แต่เคี้ยว เขากลืนมันลงท้องและรีบดูดซับพลังจากสมุนไพรทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง ก้อนพลังอันมหาศาลก็เดือดพล่านอยู่ในร่างกายของเขา หลิงฮันรีบชี้นำก้อนพลังของสมุนไพรให้แปรเปลี่ยนเป็นดาวดวงในวิถีวงโคจรดาราจักร

ในขณะเดียวกัน อำนาจแห่งกฎเกณฑ์จำนวนมากก็ได้ไหลผ่านเข้าสู่ห้วงจิตวิญญาณของเขา เพียงแต่ว่าเขาไม่สามารถทำความเข้าใจพวกมันได้แม้แต่น้อยและต้องยอมมองข้ามพวกมันไปอย่างน่าเสียดาย

เห็ดซากศพต้นนี้ไม่ได้เกิดมาจากซากศพของราชาเซียนแต่เป็นตัวตนที่ทรงพลังกว่านั้น ความเข้าใจในอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของเจ้าของศพสูงส่งเกินไปจนหลิงฮันไม่สามารถทำความเข้าใจได้

แต่ก็ช่างมัน สำหรับหลิงฮันในตอนนี้สิ่งที่จำเป็นที่สุดคือสะสมพลังปราณให้ได้มากที่สุด

พลังวิญญาณจำนวนมหาศาลจากสมุนไพรถูกดูดซับและนำไปควบแน่นเป็นดวงดาวด้วยความเร็วอันน่าสะพรึง

หกสิบล้าน… เจ็ดสิบล้าน… แปดสิบล้านดวง!

ความจริงประสิทธิภาพในการสะสมพลังปราณของสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ได้ดีเลิศอะไรมาก แต่ด้วยการที่เห็ดซากศพเป็นสมุนไพรระดับราชาเซียนและหลิงฮันยังเป็นเพียงเซียนระดับกลาง เมื่อรวมกับกายหยาบของเขาที่สามารถทนทานต่อความรุนแรงของฤทธิ์สมุนไพรได้ ความเร็วในการพัฒนาของเขาจึงเป็นไปอย่างก้าวกระโดด

ท้ายที่สุดแล้วจำนวนของดวงดาวก็มาหยุดอยู่ที่ 99,999,999 ดวง เขาอยู่ห่างจากเซียนระดับกลางสูงสุดอีกเพียงดวงดาวดวงเดียว แต่ทว่าการควบแน่นดวงดาวดวงสุดท้ายนี้ทำได้ยากยิ่งกว่าดวงก่อนๆ หลิงฮันเก็บตัวต่ออีกสิบห้าวันกว่าจะควบแน่นดวงดาวดวงสุดท้ายได้สำเร็จ

ตอนนี้เขาพร้อมจะทะลวงผ่านเป็นเซียนระดับสูงแล้ว!

หลิงฮันถอนหายใจ หากไม่ใช่เพราะตอนนี้พวกเขาอยู่ในเขตแดนลี้ลับคงจะถึงเวลาที่ทุกคนต้องไปเตรียมตัวเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนแล้ว แต่ตอนนี้สิ่งสำคัญคือต้องตามหาพวกจักรพรรดินีให้เจอ แต่พูดก็พูด หากไม่พบเจอเขตแดนลี้ลับแห่งนี้เขาก็คงไม่สามารถบรรลุเซียนระดับกลางสูงสุดได้ไวเช่นนี้

หลิงฮันออกมาจากหอคอยทมิฬ หากจะทะลวงผ่านเป็นเซียนระดับสูงเขาจำเป็นต้องขัดเกลาความเข้าใจในระดับพลังให้เพียงพอเสียก่อน ต่อให้มีการช่วยเหลือจากต้นสังสารวัฏก็ต้องใช้เวลาเป็นปี ซึ่งตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมัวเก็บตัวนานขนาดนั้น

หลังจากบรรลุเป็นเซียนระดับกลางสูงสุด พลังต่อสู้ของเขาในตอนนี้จึงเทียบเท่าได้กับราชาเซียนสูงสุด ต่อให้ไม่กระตุ้นใช้งานรูปแบบอาคมตัวเขาก็นับว่าไร้เทียมทานแล้ว

“สิ่งสำคัญที่คือของศาสตร์วรยุทธคือพลังที่แท้จริงของตัวเอง!” หลิงฮันกล่าวในใจ รูปแบบอาคมสังหารสามารถใช้ช่วยเพิ่มพลังให้แก่เขาได้ก็จริงแต่ก็ไม่ควรพึ่งพามันมากเกินไป เปรียบแล้วก็ไม่ต่างจากการที่เขาหลบหนีเข้าไปซ่อนตัวในหอคอยทมิฬเมื่อพบเจออันตราย

หลังจากออกมาจากหอคอยทมิฬ กลุ่มของพวกเขาห้าคนก็ออกจากตระกูลหย่วนและเดินเลียบไปตามแม่น้ำ เป้าหมายของพวกเขาคือต้นสายของแม่น้ำมหึมาสายนี้

ตระกูลหย่วนอาศัยอยู่ในตำแหน่งล่างสุดของแม่น้ำยังมีตัวตนระดับราชาเซียนถึงห้าคน ยิ่งมีการสนับสนุนจากอำนาจแห่งจักรภพ พลังต่อสู้ของทั้งห้าจึงบรรลุเป็นราชาเซียนสูงสุดโดยที่คนหนึ่งได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของราชาเซียนสูงสุดไปแล้วด้วยซ้ำ หากเป็นตระกูลที่อาศัยอยู่ช่วงกลางหรือช่วงบนของแม่น้ำล่ะ จำนวนของราชาเซียนจะมีมากขนาดไหน?

หลิงฮันไต่ถามแล้ว แต่ตระหย่วนนั้นไม่แข็งแกร่งพอที่จะไปยังช่วงกลางของแม่น้ำ ทำให้พวกเขารู้เพียงแค่ว่าตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุดในแม่น้ำช่วงล่างมีจอมยุทธที่แข็งแกร่งเทียบเท่าราชาเซียนอยู่ถึงสิบคน

เพราะงั้นหากเป็นตระกูลในแม่น้ำช่วงบน บางทีพวกเขาอาจจะมีราชาเซียนอยู่นับร้อย!

อย่างน้อยในตอนนี้หลิงฮันก็ยังไม่อยากสร้างปัญหาเท่าไหร่ สิ่งที่แรกเขาต้องทำคือตามหาจักรพรรดินีให้เจอ

ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้กล่าวย้ำกับเสี่ยวกู่อยู่หลายต่อหลายครั้งว่าห้ามลงมือตามสัญชาตญาณและเปิดโปงสถานะผู้นำพาภัยพิบัติของตัวเองเด็ดขาด

เมื่อเป็นคำขอความหลิงฮันเสี่ยวกู่จึงยอมรับฟัง มันพยักหน้าและกล่าว ‘ยี่ ยา ย่า’ ราวกับต้องการสื่อว่ามันจะพยายามควบคุมตัวเอง

ระหว่างทางพวกเขาไม่คิดจะสร้างปัญหาใดๆ หากบังเอิญพบเจอจอมยุทธของโลกนี้พวกเขาจะพยายามหลีกเลี่ยงให้มากที่สุด แต่หากหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงการปะทะคงเป็นวิธีแก้ปัญหาที่รวดเร็วที่สุด ตราบใดที่ไม่พบเจอศัตรูระดับราชาเซียน ด้วยพลังของหลิงฮันในตอนนี้ย่อมสะสางได้อย่างง่ายดาย

แต่หนทางของพวกเขาก็ยิ่งลำบากขึ้นเรื่อยๆ

สายน้ำเส้นนี้เป็นหัวใจของเหล่าจอมยุทธในโลกนี้ หลังจากผ่านช่วงล่างของแม่น้ำมาถึงช่วงกลางได้ ที่ริมแม่น้ำก็มีเหล่าจอมยุทธที่ทรงพลังคอยเฝ้าอยู่ หากต้องการเดินเลียบแม่น้ำต่อไป พวกหลิงฮันจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับจอมยุทธทรงพลังเหล่านี้เสียก่อน

จะอ้อมไปทางอื่นหรือบุกผ่านไปซึ่งๆหน้าดี?

หลิงฮันครุ่นคิด

 

 

 

ตอนที่ 1655 ตระกูลช่วงบนของแม่น้ำ

 

หลิงฮันตัดสินใจเลือกอ้อมไปทางอื่น เพราะไม่อยากเสียเวลาเจรจาต่อรอง

แต่ผ่านไปไม่นานเขาก็พบว่าการอ้อมเส้นทางนั้นไม่อาจทำได้

หลังจากมาถึงช่วงกลางของแม่น้ำ พื้นที่รอบด้านของแม่น้ำนั้นได้ถูกประกบไว้ด้วยภูเขาสูงและที่ตั้งของตระกูลต่างๆ หากต้องการอ้อมพวกเขาก็ต้องไปยังภูเขาสูงที่เต็มไปด้วยแรงกดดันอันหนักหน่วงจนแทบจะก้าวเดินไม่ออก แถมบนภูเขายังเป็นที่ซ่อนตัวของสัตว์อสูรระดับราชาเซียนสูงสุดด้วย

ดูเหมือนตระกูลช่วงกลางไม่คิดจะให้ตระกูลที่ต่ำกว่าผ่านแม่น้ำช่วงกลางไปได้เลย

คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบุกผ่านไปตรงๆ

หลิงฮันกำชับเสี่ยวกู่ว่าห้ามพูดเลียนแบบ ต่อหน้าจอมยุทธที่แข็งแกร่งเทียบเท่าราชาเซียนสูงสุดการพูดเลียนแบบก็เปรียบเสมือนกับการดูถูกเหยียดหยาม

ตระกูลแรกที่พวกเขาพบเจอคือตระกูลเยวี่ย

พวกหลิงฮันเดินมาถึงรูปแบบอาคมคุ้มกันที่ถูกติดตั้งเอาไว้ด้านหน้าอาณาเขตตระกูลเยวี่ย

“พวกเจ้าตามหลังข้าไว้” หลิงฮันกล่าว พลังของรูปแบบอาคมนี้มีพลังเทียบเท่าได้กับราชาเซียนระดับต้นซึ่งพวกสตรีนกอมตะและคนอื่นๆไม่มีทางต้านทานได้แน่นอน โชคดีที่เสี่ยวกู่ไม่มีท่าทีคิดจะโจมตีใดๆ ไม่เช่นนั้นก่อนที่พวกเขาจะได้เจรจา พวกเขาคงถูกทั้งตระกูลเยวี่ยล้อมโจมตีและต้องปะทะสถานเดียว

Anchor

หลงเซียงเยว่เข้าไปอยู่ในอุปกรณ์มิติศักดิ์สิทธิ์ กลุ่มของพวกเขามีหลิงฮันเดินนำหน้าและมีเสี่ยวกู่เดินอยู่หลังสุด พลังของมันแข็งแกร่งเพียงพอที่จะคุ้มครองคนอื่นๆได้หากมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

หลิงฮันเอื้อมมือออกไปเปิดช่องว่างระหว่างรูปแบบอาคมและเดินเข้าไปอย่างสงบนิ่ง

ตอนนี้พลังต่อสู้ของหลิงฮันเทียบเท่าได้กับราชาเซียนสูงสุด ต่อให้รูปแบบอาคมถูกสร้างขึ้นจากศาสตร์วรยุทธที่แตกต่าง เขาก็ไม่จำเป็นต้องหาจุดอ่อนใดๆของมันและสามารถใช้พลังบดขยี้ได้โดยตรง

ภายใต้อำนาจอันทรงพลังที่หลิงฮันปลดปล่อยออกมา พลังของรูปแบบอาคมถูกผลักให้อยู่ห่างจากตัวพวกเขาราวๆสองถึงสามฟุต โดยที่ไม่สามารถเข้าถึงตัวพวกเขาได้แม้แต่น้อย

“ฮึ่ม ใครกล้าบุกรุกตระกูลเยวี่ยของข้า?” เสียงอันเย็นชาดังกึกก้องทะลุเข้าสู่ห้วงจิตวิญญาณของทุกคน

หลิงฮันยิ้มและกล่าวอย่างเป็นมิตร “สหาย พวกข้าเพียงต้องการขอผ่านทางไปเท่านั้น ได้โปรดให้ความร่วมมือด้วย”

“คนนอก?” เสียงอันเย็นชาหยุดชะงัก หลังจากครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่เสียงก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ข้าอนุญาติให้พวกเจ้าเดินเลียบแม่น้ำได้อย่างเดียว หากล้ำเส้นเข้ามายังตระกูลเยวี่ยแม้แต่ก้าวเดียวอย่าได้หาว่าข้าไม่สุภาพ!”

ความหมายของเขาก็คือยอมให้ผ่านไปได้

หลิงฮันพยักหน้า ที่อีกฝ่ายยอมนั้นไม่ใช่ว่าเป็นคนพูดจาว่าง่าย แต่เพราะพลังที่เขาแสดงออกมานั้นแข็งแกร่งมากพอจนอีกฝ่ายไม่ต้องการมีปัญหาด้วย หากลองเปลี่ยนผู้เจรจาเป็นสตรีนกอมตะหรือคนอื่นๆ เกรงว่าอีกฝ่ายคงไม่คิดจะแยแสแม้แต่นิดเดียว

พวกหลิงฮันเดินหน้าต่อ ในระหว่างนั้นอำนาจของรูปแบบอาคมก็อ่อนแอลง ดูเหมือนว่าคนของตระกูลเยวี่ยผู้นั้นได้ทำการควบคุมรูปแบบอาคมเพื่อปล่อยให้พวกเขาผ่าไปแต่โดยดี

“ขอบคุณสหายมาก” หลิงฮันกล่าวด้วยรอยยิ้ม

อีกฝ่ายเงียบไม่ตอบใดๆกลับมา

หลังจากผ่านไปครึ่งก้านธูป พวกเขาก็เดินผ่านออกมาจากรูปแบบอาคม ทิวทัศเบื้องหน้าปรากฏเป็นที่ราบอันกว้างใหญ่ ที่ราบนี้คืออาณาเขตของตระกูลเยวี่ย เนื่องจากรูปแบบอาคมเมื่อครู่มีไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ตระกูลจากแม่น้ำช่วงล่างขึ้นมาได้เท่านั้น ที่ราบแห่งนี้จึงไม่มีรูปแบบอาคมใดๆคอยคุ้มกัน

หากออกจากอาณาเขตของตระกูลเยวี่ยและมุ่งหน้าต่อไปเรื่อยๆ ก็จะพบเห็นรูปแบบอาคมที่ถูกติดตั้งเอาไว้เหมือนกัน ซึ่งมีไว้ป้องกันไม่ให้ตระกูลเยวี่ยขึ้นไปยังช่วงแม่น้ำที่สูงขึ้น

“เสี่ยวกู่ เจ้าทำได้ดีมาก” หลิงฮันหยุดเดินและกล่าวชมเสี่ยวกู่

“ฮึ่ม ใครกล้าบุกรุกตระกูลเยวี่ยของข้า?”

“สหาย พวกข้าเพียงต้องการ…”

ทันทีที่หลิงฮันเปิดปากชม มันก็ทนไม่ไหวและเลียนแบบบทสนทนาระหว่างหลิงฮันกับคนของตระกูลเยวี่ยทันที หลิงฮันและคนอื่นๆระเบิดเสียงหัวเราะ ดูเหมือนว่าเสี่ยวกู่จะอัดอั้นเป็นอย่างมากที่ถูกสั่งให้ปิดปากห้ามพูดเลียนแบบ

หลังจากพูดเลียนแบบเสร็จ เสี่ยวกู่ก็จ้องมองพวกหลิงฮันด้วยสีหน้ามึนงง พวกเจ้าหัวเราะอะไร? มันเอียงหัวสับสนก่อนจะหัวเราะออกมาด้วย “ยี่ ยา ย่า!”

หนึ่งวันผ่านไป รูปแบบอาคมคุ้มกันอาณาเขตก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

พวกเขาเดินผ่านรูปแบบอาคมเข้าไป อาณาเขตนี้เป็นของตระกูลถง โชคดีที่พวกเขาไม่ต้องการให้เกิดการปะทะจึงยินให้ผ่านไปโดยหลังจากที่หลิงฮันกล่าวเจรจาด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใจกว้างเหมือนกับตระกูลเยวี่ยที่ลดพลังอำนาจของรูปแบบอาคมให้

หลังจากนั้นพวกเขาก็โชคดีมากที่หากเจรจาด้วยดีๆ ตระกูลต่างๆก็ยอมให้พวกเขาผ่านไปได้ แต่เมื่อมาถึงช่วงบนของแม่น้ำ แค่ตระกูลแรกก็พบเจอปัญหาทันที

“ไสหัวไป!” เมื่อพวกเขาเข้าไปยังรูปแบบอาคม เสียงอันเย็นชาก็ขับไล่พวกเขาอย่างไร้เยื้อใย

หลิงฮันขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าด้วยทัศนคติอันหยิ่งยโสของตระกูลช่วงบน การเจรจาคงทำได้ยากเสียแล้ว!

“สหาย พวกข้าแค่ขอผ่านทางเท่านั้น!” เขากล่าว

“ข้าบอกให้ไสหัวไปไม่ได้ยินรึไง?” เสียงของคนผู้หนึ่งกล่าวอย่างอวดดี

“เหอๆ ขออภัยด้วย แต่ข้าคงไม่ไสหัวไปไหน!” หลิงฮันก้าวเดินต่อไปด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์

“บังอาจ!” คนผู้นั้นเค้นเสียง ‘ครืนน’ ทันใดนั้นเองรูปแบบอาคมก็ระเบิดพลังอำนาจออกมา สัตว์อสูรร่างดำปรากฏตัวและจู่โจมพวกหลิงฮัน สัตว์อสูรตนนี้มีรูปร่างเหมือนกันราชสีห์ขนาดมหึมา แต่บนหัวของมันปรากฏเขาคู่หนึ่งและมีหางถึงเก้าหาง

เห็นได้ชัดว่าคนผู้นั้นได้กระตุ้นใช้งานรูปแบบอาคมเพื่อโจมตีพวกเขา

หลิงฮันชี้นิ้ว ‘ครืน’ ปราณดาบที่ส่องประกายแสงเจิดจ้าไปถึงเก้าชั้นฟ้าถูกปล่อยออกไป ร่างของสัตว์อสูรราชสีห์ถูกผ่าออกเป็นสองส่วนทันที แต่เนื่องจากมันเป็นสัตว์อสูรที่เกิดจากรูปแบบอาคมมันจึงไม่มีวันตาย ในทางกลับกันยิ่งดูดซับพลังของรูปแบบอาคมมากขึ้นเท่าไหร่ พลังของมันก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม

“ฮ่าๆ ยิ่งเจ้าต่อต้านก็ยิ่งทำให้รูปแบบอาคมปลดปล่อยพลังที่มากยิ่งขึ้น ช่างรนหาที่ตาย!” คนผู้นั้นแสยะยิ้ม “พวกคนนอกแสนน่ารังเกียจ พวกเจ้าทุกคนจะต้องตาย!”

ฟังจากน้ำเสียงแล้ว ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมีความแค้นเคืองต่อคนนอกเป็นอย่างมาก บางทีเขาอาจจะเคยได้รับความอัปยศบางอย่างจากคนนอกมาก่อนเลยพาลเกลียดพวกหลิงฮันไปด้วย

หลิงฮันปลดปล่อยสัมผัสสวรรค์กวาดผ่านทั่วทั้งรูปแบบอาคม

ที่นี่ไม่ใช่เขาวงกลเพราะงั้นเขาจึงสามารถระบุตำแหน่งของผู้ควบคุมรูปแบบอาคมได้อย่างง่ายดาย อีกฝ่ายเป็นชายร่างกำยำที่ร่างท่อนบนเปลือยเปล่าและสวมมงกุฎขนนก เนื่องจากเขาใช้พลังของตนเองควบคุมรูปแบบอาคมอยู่ ลวดลายสีดำบนร่างของเขาจึงปรากฏให้เห็น

ลวดลายที่เก้ายังไม่เป็นสีดำสนิท คาดเดาได้ว่าพลังบ่มเพาะของอีกฝ่ายคงอยู่ที่ราวๆเซียนระดับสูงขั้นกลาง

“ฮึ่ม กล้าแม้กระทั่งปลดปล่อยสัมผัสสวรรค์ในที่แห่งนี้? เจ้าคิดว่าความตายยังเข้าหาเจ้าไม่เร็วพองั้นรึ?” ชายคนนั้นสัมผัสได้ถึงการจ้องมองจากหลิงฮัน เขากำหมัดและปล่อยกำปั้นเข้าใส่สัมผัสสวรรค์ของหลิงฮัน

‘พรึบ’ หลิงฮันสลายสัมผัสสวรรค์ทันทีและกล่าว “ข้ากำลังจะไปหาเจ้า!”

 

 

 

ตอนที่ 1656 ทำลายรูปแบบอาคม

 

หลิงฮันพุ่งทะยานไปยังตำแหน่งของชายร่างกำยำ

ด้วยความเร็วอันน่าอัศจรรย์ของเขาทำให้สตรีนกอมตะและคนอื่นไล่ตามไม่ทัน สิ่งที่พวกนางเห็นมีเพียงหนึ่งหมัดของหลิงฮันที่สามารถบดขยี้สัตว์อสูรได้ในหมัดเดียว

ผลที่ตามมาคือจำนวนของสัตว์อสูรค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่ถูกสังหาร

สัตว์อสูรแต่ละตัวที่ถูกสร้างขึ้นโดยรูปแบบอาคมมีพลังเทียบเท่าราชาเซียนขั้นต้น หากแค่ไม่กี่ตัวย่อมไม่เป็นปัญหา แต่หลังจากที่จำนวนของพวกมันเพิ่มขึ้นนับร้อย พลังต่อสู้โดยรวมก็เพิ่มขึ้นจนเทียบได้กับราชาเซียนสูงสุด ซึ่งแม้จะเป็นหลิงฮันก็ต้องพบกับความลำบากเล็กน้อย

แม้จะมาถึงจุดนี้แล้ว จำนวนของสัตว์อสูรก็ยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ชายร่างกำยำที่ทำหน้าที่ควบคุมรูปแบบอาคมแสยะยิ้ม เจ้ามีสมองรึเปล่าถึงได้พุ่งมาหาข้าตรงๆ? ยังไม่ทันจะเคลื่อนที่ได้ถึงหนึ่งในสามของระยะทาง เจ้าก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยสัตว์อสูรจำนวนมากแล้ว

แต่พลังของหลิงฮันก็เหนือเกินกว่าการคาดการณ์ของชายร่างกำยำไปมากทีเดียว หลิงฮันสามารถเคลื่อนที่มาได้ราวๆสี่ในห้าของระยะทางแต่ก็ถูกสัตว์อสูรจำนวนมหาศาลราวกับมหาสมุทรห้อมล้อมเอาไว้

“ฮ่าๆๆ ข้าไม่เคยพบเจอคนที่โง่เขลาเช่นเจ้ามาก่อน!” ชายร่างกำยำแสยะยิ้ม

หลิงฮันไม่สนใจ เขายังคงปล่อยหมัดออกไปอย่างต่อเนื่อง ศีรษะของสัตว์อสูรระเบิดกระจุยทีละตัวแต่ก็ยังเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ

การกระทำของเขาทำให้สตรีนกอมตะและคนอื่นๆสับสนเป็นอย่างมาก

หลิงฮันสามารถใช้แสงอัสนีเคลื่อนที่ไปหาเป้าหมายได้ในพริบตาแท้ๆ ตอนนี้จำนวนของสัตว์อสูรได้เพิ่มขึ้นเกินกว่าหนึ่งแสนตัวแล้ว แม้พวกมันทุกตัวจะไม่สามารถโจมตีพร้อมกันได้ แต่เพียงแค่การโจมตีพร้อมกันของพวกมันนับพันก็สามารถทำให้จอมยุทธราชาเซียนสูงสุดเหงื่อตกแล้ว

ทำไมหลิงฮันถึงยังทำเช่นนี้? สตรีนกอมตะและคนอื่นๆสงสัย

หลิงฮันหยุดมือและกล่าว “รูปแบบอาคมนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมีขีดจำกัด หากพลังของมันถูกใช้จนเกินขีดจำกัดเมื่อใด รูปแบบอาคมจะพังทลายลงทันที”

ทันทีที่เขากล่าวอธิบายเสร็จ เสียงแตกร้าวก็ดังก้องไปทั่วพร้อมกับรูปแบบอาคมได้พังทลายทันที ร่างของสัตว์อสูรค่อยๆระเบิดออกทีละตัว

แม้หลิงฮันจะไม่เข้าใจรูปแบบอาคมของศาสตร์รูปแบบอาคมในโลกนี้ แต่เขาก็คือว่าเป็นปรมาจารย์รูปแบบอาคม สิ่งหนึ่งที่ไม่ว่าจะรูปแบบอาคมไหนๆก็ต้องมีคือขีดจำกัด

หากรูปแบบอาคมปลดปล่อยอำนาจเกินขีดจำกัด ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่มันจะต้องพังทลายไปเอง

‘ครืนน’ รูปแบบอาคมพลังทลาย ในระยะที่ไกลออกไปเล็กน้อยปรากฏชายร่างกำยำที่ท่อนบนเปลือยเปล่ายืนอยู่

ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความรู้สึกเหลือเชื่อ แม้จะได้ยินคำอธิบายของหลิงฮันเมื่อครู่แล้วเขาก็ยังอดตะลึงไม่ได้อยู่ดี

เจ้ามันสัตว์ประหลาด!

พูดน่ะมันง่าย แต่หากจะทำให้รูปแบบอาคมใช้พลังเกินขีดจำกัดได้ ก็ต้องต้านทานพลังที่ถึงขีดจำกัดของรูปแบบอาคมเสียก่อน เรื่องแบบนั้นแม้แต่ผู้อาวุโสทั้งหลายของตระกูลเขาก็เท่าไม่ได้ หากจะมีใครสักคนที่ทำได้ก็คงมีเพียงประมุขเท่านั้น!

นั่นก็หมายความว่าจอมยุทธรุ่นเยาว์ที่เป็นคนนอกผู้นี้มีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งทัดเทียมกับประมุข!

น่าสะพรึงกลัวนัก…

หลิงฮันเคลื่อนที่ไปหาชายร่างกำยำและกล่าว “บางทีเจ้าอาจจะถูกสุนัขกัดมา? เพราะงั้นเจ้าถึงได้รังเกลียดคนนอกขนาดนั้น?”

ที่หลิงฮันคาดเดาคือเจ้าสุนัขตัวดำจะต้องเข้ามาที่นี่พร้อมกับคนอื่นๆแน่นอน ซึ่งด้วยนิสัยของสุนัขตัวดำก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไรหากชายร่างกำยำผู้นี้จะถูกมันกัด

เมื่อคำพูดของหลิงฮันถูกกล่าวออกไป ใบหน้าของชายร่างกำยำก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำและโกรธเกรี้ยวทันที

เป็นแบบนั้นจริงๆ!

หลิงฮันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ห้ามขำ!” ชายร่างกำยำคำรามและปล่อยการโจมตีใส่หลิงฮัน

แต่ว่าด้วยพลังที่เทียบเท่าเพียงเซียนระดับสูงของเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของหลิงฮันได้อย่างไร?

หลิงฮันปล่อยฝ่ามือออกไปลวกๆ ‘พลัก’ ชายร่างกำยำถูกกำราบลงไปนอนแผ่ที่พื้นทันที

“ปล่อยข้าไปถ้ายังไม่อยากตาย!” ชายร่างกำยำเกรี้ยวกราด ที่นี่คืออาณาเขตของตระกูลจ้าว ใครกันจะหวาดกลัวต่อศัตรูทั้งๆที่อยู่ในอาณาเขตของตัวเอง? ตระกูลของเขามีปรมาจารย์ระดับเก้าลวดลายสูงสุดอยู่ถึงยี่สิบเจ็ดคนซึ่งทั้งยี่สิบเจ็ดคนนี้ไม่ว่าคนไหนก็ล้วนแต่แข็งแกร่งเทียบเท่ารุ่นเยาว์ผู้นี้

หลิงฮันยิ้มและกล่าว “ยังกล้าอวดดีอยู่อีก ดูเหมือนว่าเจ้าควต้องได้รับความอัปยศที่มากกว่าเดิมเสียแล้ว!”

“เจ้ากล้า?” ชายร่างกำยำคำราม การที่รูปแบบอาคมถูกทำลายต้องดึงดูดปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งของตระกูลให้มาดูสถานการณ์แน่นอน เพราะงั้นเหตุใดเขาต้องเกรงกลัว?

หลิงฮันยิ้มไปยังสตรีนกอมตะและAnchorหลงอวี่ซาน “พวกเจ้าหันหน้าไปก่อน”

สตรีนกอมตะทำตามคำพูดหลิงฮันทันทีในขณะที่หลงอวี่ซานเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ทำไมกัน?”

ปัง!

หลิงฮันชี้นิ้วออกไป คลื่นพลังได้ทำให้เสื้อผ้าช่วงล่างของชายร่างกำยำขาดกระจุย หลงอวี่ซานรีบหันหน้าหนีทันที ใบหน้าอันงดงามของนางแดงก่ำและอยากจะหยิกหลิงฮันแรงๆเสียเหลือเกิน

“จะ เจ้าจะทำอะไร?” ชายร่างกำยำใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียว จอมยุทธเก้าลวดลายเช่นเขาต้องมาถูกฉีกเสื้อผ้าและเผยของลับช่วงล่างเช่นนี้ หากใครรู้เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

“ช่างเล็กยิ่งนัก” หลิงฮันแสดงความเห็น

“ช่างเล็กยิ่งนัก” เสี่ยวกู่พูดเลียนแบบ

ชายร่างกำยำโมโหจนแทบจะเป็นลม เจ้าไม่อาจสร้างความอัปยศให้ข้าเช่นนี้!

นี่มันน่าอนาถยิ่งกว่าเมื่อตอนพบเจอสุนัขไร้ยางอายนั่นเสียอีก!

หลิงฮันยิ้ม “จะยอมตอบขำถามข้าดีๆรึเปล่า? เหอๆ หากยังคิดขัดขืน ข้าจะไม่เพียงแค่จะกล่าวแสดงความเห็น แต่ข้าจะนำร่างของเจ้าไปแขวนให้ทุกคนในตระกูลได้เป็นสักขีพยานถึงความเล็กในอาวุธลับของเจ้า!”

“ไม่!” ชายร่างกำยำสั่นสะท้านด้วยความกลัว หากถูกทำเช่นนั้นเขาจะมองหน้าใครติด?

“หากไม่อยากโดนแบบนั้นก็ตอบคำถามข้ามาแต่โดยดี” หลิงฮันกล่าว “เจ้าพบเจอคนนอกที่ผ่านมาทางนี้แล้วกี่คน?”

“เพียงแค่กลุ่มเดียว” เขาไม่เหลือความคิดที่จะต่อต้านและรีบตอบอย่างไว

“พวกเขาเป็นใคร?” หลิงฮันถามอีกครั้ง

“ข้าไม่รู้ พวกเขามีอย่างน้อยก็หนึ่งรอยคน”

“ช่วยเจาะจงลงมาหน่อย”

หลังจากไต่ถามชายร่างกำยำอย่างถี่ถ้วน หลิงฮันก็ได้รับรู้ว่าพวกจักรพรรดินีได้ผ่านมาที่นี่เมื่อสีปี่ก่อน แน่นอนว่าเหล่าราชาเซียนจากดินแดนต้องห้ามต่างๆก็มาด้วยพร้อมกับจอมยุทธที่อ่อนแอกว่านั้นอีกจำนวนหนึ่ง พวกเขาทุกคนรวมๆแล้วเป็นจำนวนคนราวๆหนึ่งร้อยคน

สุนัขตัวดำก็เป็นหนึ่งในนั้น พวกเขาเหมือนกับพวกหลิงฮันที่เดินผ่านมาถึงที่นี่ได้อย่างราบรื่นแต่ก็ถูกขวางทางเอาไว้ที่นี่ สุนัขตัวดำมีปัญหากับชายร่างกำยำและแอบลอบกัดก้นของอีกฝ่ายจนแยกออกเป็นสามแฉก

ต่อมาหลังจากเจรจากันได้ จักรพรรดินีและคนอื่นๆก็ได้รับอนุญาติให้ผ่านไป ด้วยเหตุนี้ชายร่างกำยำจึงเกลียดคนนอกเป็นอย่างมาก เมื่อพบพวกหลิงฮันเขาตั้งใจจะสร้างความลำบากให้แต่สุดท้ายกลับต้องมาได้รับความอัปยศที่สุดในชีวิตเสียเอง

“จอมยุทธจากภายนอก เจ้าทำเกินไป!” ทันใดนั้นเองปรมาจารย์ของตระกูลจ้าวก็มาถึง เขามองมายังพวกหลิงฮันด้วยแววตาเย็นชาและมืดมน

 

 

 

ตอนที่ 1657 ค่าไถ่ตัว

 

ปรมาจารย์ตระกูลจ้าวปรากฏตัวทั้งหมดหกคน เท่าที่สัมผัสได้พวกเขาไม่ใช่ปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งที่สุด บางทีตระกูลจ้าวอาจจะคิดว่าเพียงแค่คนเหล่านี้ก็คงเพียงพอในการกำราบหลิงฮัน

หลิงฮันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะชำเลืองมองและกล่าว “อย่าได้ยั่วยุข้า ไม่เช่นนั้นคนที่ลงมานอนแผ่จะไม่ใช่แค่คนเดียว”

“ช่างอวดดี!” ทั้งหกคนคำรามอย่างเกรี้ยวกราดพร้อมกัน

แม้พวกเขาจะไม่ได้แข็งแกร่งเทียบเท่าผู้อาวุโสของตระกูล แต่พวกเขาก็แข็งแกร่งกว่าชายร่างกำยำเมื่อครู่ไม่รู้กี่เท่า

“จัดการเขาเลย!”

ทั้งหกคนลงมือจู่โจมเข้าใส่หลิงฮัน

หลิงฮันคว้าจับข้อเท้าของชายร่างกำยำและใช้ร่างของอีกฝ่ายแทนอาวุธฟาดฟันตอบโต้ทั้งหกคน

‘ฟึบ’ ร่างของชายร่างกำยำกวัดแกว่งไปมา

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวและรีบโคจรพลังทั่วร่างกาย ไม่เช่นนั้นหากถูกทั้งหกคนโจมตีใส่ล่ะก็ ร่างของเขาคงถูกบดขยี้เป็นฝนโลหิต

ทั้งหกคนหยุดมือทันทีเนื่องจากไม่ต้องการทำร้ายคนตระกูลเดียวกัน

“ต้องเป็นจอมยุทธที่ไร้ศักดิ์ศรีขนาดไหนถึงได้ใช้คนอื่นเป็นตัวประกัน?” พวกเขากล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว

“ข้าจะทำอะไรก็เรื่องของข้า!” หลิงฮันคำราม เขาพุ่งทะยานเข้าใส่จอมยุทธทั้งหกพร้อมกับโคจรปราณดาบด้วย‘ดาบมนุษย์’ ปราณดาบมากมายถูกปลดปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่องจากภายในร่างของชายร่างกำยำ

ต่อให้โคจรพลังคุ้มกันร่างกายเอาไว้ขนาดไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่จะต้านทานปราณดาบของหลิงฮัน ผิวหนังของชายร่างกำยำปริแตกจนเห็นกล้ามเนื้อและมีโลหิตไหลออกมา

หลิงฮันกวัดแกว่งชายร่างกำยำเข้าใส่จอมยุทธทั้งหกคนและกำราบพวกเขาได้ภายในพริบตา

และด้วยความเร็วของเขาแล้วย่อมไม่มีใครสามารถหลบหนีไปได้

เสี่ยวกู่ที่ยืนดูอยู่จ้องมองอย่างไม่ลดละ ตัวมันในตอนนี้เป็นเหมือนฟองน้ำที่กำลังดูดซับเรียนรู้ทุกอย่างที่เห็น หลิงฮันคือคนที่มีอิทธิพลต่อความคิดของมันที่สุด เพราะงั้นมันจึงพยายามเลียนแบบทุกอย่างให้เหมือนหลิงฮัน

หลังจากจัดการทั้งหกคนเสร็จสิ้น หลิงฮันก็ยืนนำมือทั้งสองข้างพาดไว้ด้านหลัง ในเมื่อความบาดหมาง

ผ่านไปครู่หนึ่งปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งของตระกูลจ้าวปรากฏตัวเพิ่มขึ้น ครั้งนี้จำนวนของพวกเขามีมากถึงร้อยคน

หลิงฮันเผลอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ปรมาจารย์ในโลกแห่งนี้มีมากมายจริงๆ

ทั้งร้อยคนที่ปรากฏตัว ทุกคนล้วนแต่เป็นจอมยุทธเก้าลวดลาย ยิ่งกว่านั้นยังมีราวๆสิบกว่าคนที่ลวดลายเส้นที่เก้ามีสีดำเข้มราวกับหมึก พวกเขาคือตัวตนที่แข็งแกร่งเทียบเท่ากับราชาเซียนสูงสุด

เมื่อเห็นศัตรูตามสัญชาตญาณปรากฏตัวมากมายขนาดนี้ ดวงตาของเสี่ยวกู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกต โชคดีที่มันนึกถึงคำเตือนของหลิงฮันขึ้นมาได้ก่อนจึงรีบก้มหัวลงและไม่โจมตีคนเหล่านั้น

สติปัญญาของมันเริ่มสูงขึ้นและเหมือนมนุษย์ขึ้นเรื่อยๆ

“จงปล่อยคนเหล่านั้น!” ชายชราที่สวมมงกุฎขนนกยาวห้าฟุตกล่าว ในหมู่ปรมาจารย์ที่ปรากฏตัวขนนกของเขามีขนาดยาวที่สุด มีความเป็นไปได้สูงมากที่เขาจะเป็นประมุขของตระกูลจ้าว ใบหน้าของเขาในตอนนี้แสดงออกถึงความเย็นชา ดวงตาส่องประกายเกรี้ยวกราดราวกับสายฟ้าฟาด

หลิงฮันส่ายหหัวและกล่าว “เฒ่าชรา ข้าไม่ชอบน้ำเสียงการพูดของเจ้าเลย หากต้องการขอร้องอะไรก็ช่วยใช้น้ำเสียงแบบอื่นด้วย”

“รนหาที่ตาย!” ชายชราที่เป็นผู้อาวุโสคนหนึ่งลงมืออย่างไม่รีรอ ‘ตูม’ ฝ่ามือขนาดใหญ่ถูกผลักออกไป

หลิงฮันปล่อยหมัดตอบโต้ซึ่งๆหน้า

ปัง!

หลังจากแลกเปลี่ยนกระบวนท่าเสร็จ สีหน้าของผู้อาวุโสคนนั้นก็แสดงออกถึงความตกตะลึง

แม้อีกฝ่ายจะบ่มเพาะพลังในรูปแบบบ่มเพาะที่แตกต่างออกไป แต่เขาที่เคยประมือกับจอมยุทธภายนอกมาก่อนย่อมรู้ดีว่าออร่าของหลิงฮันนั้นอ่อนแอกว่าเขา

แต่เขาก็ต้องตกตะลึงเนื่องจากว่า พลังที่อีกฝ่ายแสดงให้เห็นเมื่อครู่ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าเขาเลยแม้แต่น้อย

“ฮึ่ม!” ประมุขตระกูลจ้าวเปิดปากแทรก เขาสะบัดมือออกไปสั่งให้ผู้อาวุโสชายชราหยุดมือและกล่าว “จอมยุทธจากภายนอก หากเจ้าต้องการยืมใช้เส้นทางก็ตามสะดวก! รีบปล่อยคนของพวกข้าและมอบของกำนัลแทนคำขอโทษมาโดยเร็ว”

“ท่านประมุข!” เหล่าผู้อาวุโสอุทานคัดค้าน หากปล่อยอีกฝ่ายไปเช่นนั้นตระกูลจ้าวก็เสียหน้าไม่ใช่รึไง?

ประมุขตระกูลจ้าวส่ายหัวและกล่าวด้วยเสียงต่ำ “ต้องมองสถานการณ์โดยรวมในตอนนี้เป็นหลัก”

พวกเขากำลังเตรียมตัวทำสงครามกับตระกูลหลางที่จะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ปี ด้วยเหตุนี้หากหลีกเลี่ยงได้พวกเขาก็อยากหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น เพราะจากที่เห็นแล้ว พลังของหลิงฮันเองก็ไม่ใช่สิ่งที่จะประมาทได้เลย

เหล่าผู้อาวุโสของตระกูลไม่พอใจแต่ก็ไม่คัดค้าน พวกเขาแอบคิดในใจว่าเมื่อตอนที่หลิงฮันกลับมา พวกเขาจะแสดงให้เห็นเองว่าพลังของพวกเขาแข็งแกร่งเพียงใด

หลิงฮันส่ายหัวและกล่าว “พวกเจ้าคงเข้าใจอะไรผิด ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอผ่านทาง! ทั้งเจ็ดคนของตระกูลเจ้าในตอนนี้คือตัวประกัน พวกเจ้าจ้องจ่ายค่าไถ่ที่ทำให้ข้าพึงพอใจให้ได้ข้าถึงจะยอมปล่อยตัวพวกเขา”

เจ้ากล้าข่มขู่พวกข้า?

จอมยุทธทุกคนของตระกูลจ้าวเกรี้ยวกราด แม้กระทั่งประมุขตระกูลจ้าวเองก็มีสีหน้ามืดมนและปลดปล่อยจิตสังหารออกมา

เขาไม่ได้หวาดกลัวหลิงฮันแต่แค่ไม่ต้องการให้มีการสูญเสียโดยเปล่าประโยชน์ก่อนที่จะเริ่มสงครามกับตระกูลหลาง

“จัดการเขาซะ!” ประมุขตระกูลจ้าวกล่าวโหดเหี้ยมโดยไม่อดทนอีกต่อไป

“เฒ่าหก ลงมือพร้อมกันกับข้า!” ชายชราผู้หนึ่งก้าวออกมา เขาคือผู้อาวุโสเจ็ดของตระกูลจ้าวและเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกับผู้อาวุโสหก การโจมตีผสานของพวกเขากล่าวได้ว่าเข้าขากันที่สุด

“อืม!” ผู้อาวุโสหกก้าวออกมา ทั้งสองคนยืนเคียงข้างกันและจดจ้องหลิงฮันด้วยสายตาโหดเหี้ยม

หลิงฮันยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเขาโคจรทักษะกายาแสงตะวันทองคำไร้เทียมทาน แขนทั้งหกข้างของเขาคว้าจับไปที่ร่างของตัวประกันหกคนบนพื้นและใช้พวกเขาเป็นอาวุธ “เข้ามา!”

นี่มัน!

เจ้าต้องเป็นคนไร้เกียรติขนาดไหนถึงได้ใช้ตัวประกันเป็นอาวุธเช่นนี้!

ผู้อาวุโสหกและเจ็ดไม่กล้าลงมือผลีผลาม ร่างของพวกเขาหยุดชะงักและทำได้เพียงมองไปยังหลิงฮัน พวกเขาไม่เคยพบเห็นใครที่ไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน!

หลิงฮันกล่าว “หากไม่มีค่าไถ่ตัวมาต่อรองก็อย่าได้กล่าวโทษว่าข้าไม่เมตตา!”

ใบหน้าของเหล่าจอมยุทธตระกูลจ้าวกลายเป็นมืดมน แต่ให้พวกเขาจะสามารถฝึกฝนสร้างจอมยุทธที่แข็งแกร่งขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย แต่จอมยุทธที่สามารถบรรลุระดับเก้าลวดลายได้นั้นมีเพียงอัจฉริยะไม่กี่คนที่ไม่อาจหาใครมาทดแทนได้ เหล่าตระกูลที่อยู่ในช่วงแม่น้ำที่ต่ำกว่าต่างจ้องหาโอกาสอยู่ตลอดเวลา ตราบใดที่พลังของตระกูลจ้าวอ่อนแอลง ตระกูลเหล่านั้นจะบุกจู่โจมเพื่อหวังมาแทนที่ตระกูลของพวกเขาทันที

“สมุนไพรระดับสูงร้อยต้น!” ประมุขตระกูลจ้าวกล่าวและสะบัดมือนำสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากออกมา

แต่ทว่าหลิงฮันกลับแสยะยิ้มและกล่าวตอบ “เจ้าคิดว่าข้าเป็นขอทานรึไง ถึงได้ต่อรองกับข้าด้วยสมุนไพรระดับนั้น? สมุนไพรที่เจ้านำออกมาต้นที่ล้ำค่าที่สุดเป็นเพียงสมุนไพรระดับสิบหกเท่านั้น”

เขาลงมืออย่างไร้เมตตา แขนของตัวประกันถูกกระชากหลุดออกมาและโยนเข้าหาเหล่าจอมยุทธตระกูลจ้าว

 

 

 

ตอนที่ 1658 แลกเปลี่ยน

 

สำหรับจอมยุทธที่แข็งแกร่ง แค่แขนขาดนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่หากหลิงฮันกล้าที่จะฉีกแขนล่ะก็ทำไมเขาจะไม่กล้าฉีกศีรษะของจากลำคอ!

“เจ้าต้องการอะไร?” ประมุขตระกูลจ้าวเอ่ยถามอย่างเย็นชา ฟังจากน้ำเสียงจะรู้ได้ว่าตอนนี้เขากำลังโกรธอย่างแท้จริง

เมื่อใดที่ได้ตัวประกันกลับมา เขาจะลงมือสังหารหลิงฮันทันที!

เรื่องสงครามกับตระกูลหลางนั้นเอาไว้ว่ากัน ไม่ว่าอย่างไรคนของตระกูลจ้าวก็ไม่อาจถูกทำให้อัปยศ

สมาชิกตระกูลจ้าวคนอื่นๆก็คิดตรงกัน

หลิงฮันครุ่นคิดก่อนจะกล่าว “สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำสิบต้น!”

“เป็นไปไม่ได้!” ประมุขตระกูลจ้าวส่ายหัวอย่างรวดเร็ว บ้ารึเปล่า เจ้าคิดว่าสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำเป็นผักกาดรึไง? ต่อให้พลังวิญญาณของที่นี่จะหนาแน่นจนสามารถปลูกสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำจำนวนขนาดนั้นได้ แต่มันก็ล้ำค่าเกินที่จะมอบให้คนอื่น

หลิงฮันกล่าว “เจ็ดต้น ค่าไถ่ตัวคือหนึ่งต้นต่อหนึ่งคน หรือเจ้าจะบอกว่าตัวตนระดับเซียนมีค่าน้อยกว่าสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำ?”

ขุมอำนาจที่แข็งแกร่งอย่างตระกูลจ้าวย่อมรู้ถึงความสำคัญของจอมยุทธระดับเก้าลวดลายดี

“หนึ่งต้น!” ประมุขตระกูลจ้าวกล่าวอย่างเด็ดขาด ในตระกูลจ้าวมีสมุนไพรศักดิ์ศิทธิ์ลึกล้ำเพียงแค่สามต้นเท่านั้น

หลิงฮันมองดูสีหน้าของอีกฝ่ายและรับรู้ว่านี่คือจำนวนสูงสุดที่อีกฝ่ายขะยอมให้ได้แล้ว

เขาหัวเราะและกล่าว “สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำหนึ่งต้นถือว่าน้อยเกินไป ต้องเพิ่มวัสดุเซียนอีกหกชิ้น!”

มารดาเจ้าสิ!

จอมยุทธของตระกูลจ้าวเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม ช่างโลภมากยิ่งนัก เจ้าคิดว่าสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำกับวัสดุเซียนเป็นสิ่งที่พบได้ตามข้างทางรึไง?

ประมุขตระกูลจ้าวลังเลเล็กน้อยแต่ก็หยักหน้าตกลง “อืม!”

ที่เขาปฏิเสธจะทำให้สมุนไพรจำนวนมากกับหลิงฮันเป็นเพราะเขากลัวสมุนไพรจะถูกหลิงฮันกิน หากเป็นเช่นนั้นต่อให้สังหารหลิงฮันแล้วผ่าท้อง ก็ไม่อาจนำสมุนไพรคืนมาได้ แต่วัสดุเซียนนั้นต่างออกเพราะมันกินไม่ได้?

ถึงจะมอบให้ไปก็นำกลับมาได้อยู่ดี

เหล่าผู้อาวุโสคนอื่นๆก็คิดเช่นนั้นจึงไม่ได้แย้งอะไร

“มาแลกเปลี่ยน” ประมุขตระกูลจ้าวนำสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำและวัสดุเซียนหกชิ้นออกมาพร้อมกับใช้พลังควบคุมพวกมันให้ลอยไปหาหลิงฮัน

หลิงฮันปล่อยตัวประกันทั้งเจ็ดและโยนร่างพวกเขาให้กับประมุขตระกูลจ้าว

หลิงฮันรีบคว้าสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำและวัสเซียนเข้าไปยังหอคอยทมิฬ ด้วยประสิทธิภาพของสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำ ระยะเวลาที่เขาจะทะลวงผ่านเป็นเซียนระดับสูงได้จะลดลงหลายเท่าตั้ว

ตราบใดที่เขาบรรลุเป็นเซียนระดับสูง ในโลกบรรพกาลใครจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้?

“ลงมือ!”

ประมุขตระกูลจ้าวเป็นคนแรกที่โจมตีหลิงฮัน ลวดลายสีดำปรากฏขึ้นทั่วร่างของเขา

“ยี่ ยา ย่า!” เสี่ยวกู่คำรามอย่างเกรี้ยวกราด มันอดกลั้นมานานมากพอแล้ว เมื่อออร่าของศัตรูตามสัญชาตญาณของมันถูกปลดปล่อยออกมา ความอดทนของมันก็ถึงขีดจำกัดทันที

‘พรึบ’ คลื่นแสงมรกตถูกปลดปล่อยเข้าใส่ประมุขตระกูลจ้าว

“คลื่นแสงมรกต!”

“ผู้นำพาภัยพิบัติ!”

ทันทีที่จอมยุทธตระกูลจ้าวเห็น พวกเขาก็อุทานออกมาทันที พวกเขาคิดมาตลอดว่าผู้นำพาภัยพิบัตินั้นเป็นเพียงตำนานไร้สาระจากอดีตกาล แต่ทว่าตอนนี้ตำนานที่ว่าได้เกิดขึ้นจริงตรงหน้าพวกเขาแล้ว

“ฆ่า!” พวกเขาระเบิดจิตสังหารออกมา ตำนานที่เล่าสืบทอดต่อกันมาคือผู้ใช้คลื่นแสงมรกตสีเขียวนั้นจะนำความล่มสลายมาสู่ตระกูลทั้งหมด

“พวกเจ้าถอยไป!” หลิงฮันกล่าวกับพวกสตรีนกอมตะ หากทั้งสามถูกตระกูลจ้าวจับตัวไปคงลำบากแน่

“อืม!” ทั้งสามคนคือเซียน ตราบใดที่เตรียมพร้อมหลบหนีเอาไว้ก่อน นอกจากหลิงฮันที่มีคลื่นแสงอัสนีแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่อาจจับเซียนเช่นพวกเขาได้

หลิงฮันและเสี่ยวกู่ร่วมมือกันเข้าปะทะกับเหล่าจอมยุทธตระกูลจ้าว

ครั้งนี้จำนวนจอมยุทธของตระกูลจ้าวมีมากกว่าตระกูลหย่วน พวกเขามีราชาซียนสูงสุดมากกว่ายี่สิบคน

เพียงแต่ว่าเมื่อเทียบกับครั้งที่ปะทะกับตระกูลหย่วนแล้ว หลิงฮันเองก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมเช่นกัน พลังต่อสู้ของเขาในตอนนี้สามารถเทียบได้กับราชาเซียนสูงสุด และด้วยการสนับสนุนจากรูปแบบอาคมสังหาร พลังของเขาจึงแข็งแกร่งยิ่งกว่าราชาเซียนสูงสุดทั่วไป

เสียวกู่นำกระดูกผลึกใสที่เป็นร่างจริงของมันออกมากวัดแกว่งโจมตี แต่ถึงแม้จะมีหลิงฮันช่วยสู้ด้วยทั้งสองก็ยังตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

จำนวนของศัตรูมีมากเกินไป สถานการณ์ค่อยๆย่ำแย่ขึ้นเรื่อยๆ

หลิงฮันครุ่นคิดก่อนจะกระโดดล่าถอยและโคจรแสงอัสนีไปหาพวกสตรีนกอมตะ “อย่าต่อต้าน”

คำพูดนี้เขาพูดกับหลงอวี่ซาน

‘พรึบ’ สตรีนกอมตะและเซียนหวู่เซียงหายเข้าไปในหอคอยทมิฬทันทีในขณะที่หลงอวี่ซานยังอยู่ที่เดิมเนื่องจากนางเผลอต่อต้านสัมผัสสวรรค์ของหลิงฮันไปตามสัญชาตญาณ

หลิงฮันไม่พูดพล่ามเสียเวลา เขาลงมือทำให้นางหมดสติก่อนจะนำร่างของหลงเซียงเยว่ออกมาจากอุปกรณ์มิติศักดิ์สิทธิ์ และยังไม่ทันที่หลงเซียงเยว่จะได้เปิดปากพูดอะไรเขาก็ทำให้นางหมดสติไปอีกคนก่อนจะนำร่างของทั้งสองคนเข้าไปในหอคอยทมิฬ

หลิงฮันพุ่งทะยานกลับไปที่เดิมและกล่าว “เสี่ยวกู่ อย่าได้ต่อต้าน!”

เขาตั้งใจจะนำเสี่ยวกู่เข้าหอคอยทมิฬไปด้วยแต่กลับไม่อาจทำได้ สัมผัสสวรรค์ใช้กับอีกฝ่ายไม่ได้ผล ราวกับว่าร่างของเสี่ยวกู่นั้นมีหนามแหลมคมอันทรงพลังที่มองไม่เห็นปกคลุมอยู่

เสี่ยวกู่จ้องมองหลิงฮันด้วยสีหน้ามึนงง ‘อย่าได้ต่อต้าน’ หมายความว่าอะไร มันไม่เข้าใจแม้แต่น้อย

หลิงฮันขมวดคิ้วและกล่าว “เผ่น!”

เสี่ยวกู่คำใจคำพูดนี้ แม้สติปัญญาของมันจะเติบโตยังไม่เต็มที่แต่มันก็ไม่ได้โง่ มันเข้าใจถึงความแตกต่างระหว่างพลังดี หากเอาชนะไม่ได้ก็ค่อยกลับมาทวงคืนชัยชนะใหม่ในภายหลัง

หลิงฮันคว้าร่างของเสี่ยวกู่และโคจรแสงอัสนีพุ่งทะลวงผ่านวงล้อมของเซียนนับร้อย ต่อหน้าความเร็วอันไร้ผู้ใดเทียบ การจะปิดล้อมเขาเอาไว้ด้วยจำนวนคนนั้นไม่มีความหมาย

“ฮึ่ม” เสียงคำรามอันเกรี้ยวกราดของเหล่าจอมยุทธตระกูลจ้าวดังตามหลังพวกเขามา

หลิงฮันแสยะยิ้มในใจ ครั้งนี้เขาอาจะเป็นฝ่ายหลบหนี แต่เมื่อใดที่เขาดูดซับพลังของสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำต้นนี้ได้ ระดับพลังบ่มเพาะของเขาจะทะลวงผ่านเป็นเซียนระดับสูงได้อย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นคอยดูว่าเขาจะกลับมาเอาคืนพวกบัดซบเหล่านี้อย่างไร!

 

 

 

ตอนที่ 1659 สู่เซียนระดับสูง

 

หลังจากสลักตระกูลจ้าวที่ไล่ตามได้พ้นแล้ว หลิงฮันก็ให้เสี่ยวกู่รออยู่ด้านนอกในขณะที่ตัวเขาเข้าสู่หอคอยทมิฬ

“หลิงฮัน!” สตรีนกอมตะและเซียนหวู่เซียงเอ่ยทัก

หลิงฮันพยักหน้าและกล่าว “ข้าขอเก็บตัวระยะหนึ่ง”

เขามายังต้นสังสารวัฏและนำสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำออกมากินอย่างไม่ลังเล

สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำนั้นเกิดมาพร้อมกับอำนาจแห่งเต๋าสวรรค์และปฐพีที่อัดแน่นอยู่ภายใน ประสิทธิภาพสูงสุดของมันคือช่วยให้จอมยุทธรู้แจ้งถึงวิถีแห่งเต๋า! แน่นอนว่าในด้านของการสะสมพลังปราณมันก็ช่วยได้มาก แต่นั่นไม่ใช่ผลประโยชน์หลักของมัน

ตอนนี้ระดับพลังบ่มเพาะของหลิงฮันคือเซียนระดับกลางสูงสุด และหลายวันที่ผ่านมาในเขตแดนลี้ลับที่สภาพแวดล้อมมีพลังวิญญาณหนาแน่น ทำให้พลังปราณของเขาถูกสะสมเพียงพอเป็นที่เรียบร้อย

เมื่อความเข้าใจในวิถีแห่งเต๋าของระดับพลังถึงจุดสมบูรณ์เมื่อไหร่ เขาจะสามารถทะลวงผ่านได้ทันที!

ภายใต้ต้นสังสารวัฏ หลิงฮันดูดซับสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำและยกระดับความเข้าใจในวิถีแห่งเต๋าอย่างต่อเนื่อง

รากฐานพลังบ่มเพาะของเขาค่อยๆมั่นคงขึ้น สิบวันผ่านไปหลิงฮันก็ปรากฏตัวออกจากหอคอยทมิฬ

‘ครืนน’ เมฆสีดำก่อตัวรวมกัน อำนาจสายฟ้าที่พัวพันอยู่รอบก้อนเมฆทรงพลังจนไม่ว่าใครก็ตามที่จ้องมองย่อมรู้สึกหวาดผวา

ตอนหลิงฮันทะลวงผ่านเซียนระดับต้น ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ที่เขาได้รับคือทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ที่ทรงพลังเทียบเท่าเซียนระดับสูง เมื่อตอนทะลวงผ่านเซียนระดับกลางทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ที่เขาได้รับเองก็ทรงพลังเทียบเท่าทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ของราชาเซียน แล้วตอนนี้ล่ะ?

สวรรค์และปฐพีของดินแดนศักดิ์สิทธิ์มีอำนาจจำกัด ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์จึงไม่สามารถมีพลังเกินกว่าระดับราชาเซียนสูงสุดไปได้ เพราะงั้นสิ่งที่มันยกระดับขึ้นมาจึงไม่ใช่พลังทำลายแต่เป็นจำนวน ‘พรึบ พรึบ พรึบ’ คลื่นสายฟ้าถูกผ่าลงมาพร้อมกันสิบคลื่นก่อนจะแปรเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นยักษ์อัสนีสิบตน

ร่างของยักษ์อัสนีแต่ละตัวถูกปกคลุมไปด้วยอำนาจแห่งเต๋า มันกระหน่ำโจมตีหลิงฮันอย่างไร้ปรานีด้วยอาวุธมากมายอย่างหอกอัสนีหรือดาบอัสนี

หลิงฮันไม่หวั่นเกรง เขาชี้นำอำนาจสายฟ้าจากการโจมตีของพวกมันเข้าสู่ร่างกายเพื่อขัดเกลากายหยาบ

เขารู้สึกว่าหากเขายังอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต่อ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่กายหยาบของเขาจะถูกขัดเกลา เนื่องจากอำนาจของทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ระดับราชาเซียนจะไม่เพียงพออีกต่อไป

ต้องรับทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ที่ทรงพลังกว่านี้

“ยี่ ยา ย่า!” เสี่ยวกู่นั่งรออยู่ที่มุมหนึ่งอย่างว่าง่ายตามที่หลิงฮันบอก แต่ทันทีที่มันเห็นทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์มันก็แสดงรีบรุดหน้าเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางตื่นเต้นทันที

ตราบใดที่มันไม่ได้ยืนมือแทรกแซง ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ก็จะไม่ทำอะไรมัน

“เสี่ยวกู่ อยู่ห่างๆเอาไว้” หลิงฮันกล่าวในขณะที่ชี้นำอำนาจสายฟ้าเข้าสู่ร่างกาย กระดูกภายในร่างของเขาในตอนนี้กำลังยกระดับขึ้นเป็นเทียบเท่าแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับยี่สิบ เมื่อใดที่บรรลุระดับยี่สิบได้ กายหยาบของเขาจะไร้เทียมทานที่สุดในโลกบรรพกาล ต่อให้ถูกห้อมล้อมด้วยราชาเซียนมากเพียงใดเขาก็ไม่หวาดกลัว

หากต้องการจะทำให้เขาบาดเจ็บ มีเพียงต้องใช้อำนาจแห่งกฎเกณฑ์หล่อหลอมร่างของเขาทีละน้อยเท่านั้น

“ยี่ ยา ย่า” เสี่ยวกู่กล่าวและขยับออกมาจากรัศมีของทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์

กระดูกของหลิงฮันใกล้จะบรรลุระดับยี่สิบเข้าไปทุกที หลังจากขัดเกลาต่อไปได้อีกสักพักในที่สุดก็เกิดการเปลี่ยนแปลง

ระดับยี่สิบ!

เพียงแต่หลิงฮันยังไม่หยุดเท่านี้ เขายังคงดูดซับพลังของทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ต่อเพื่อขัดเกลากายหยาบให้ทนทานยิ่งขึ้นและหวังให้บรรลุถึงระดับกึ่งนิรันดร์

แร่โลหะกึ่งนิรันดร์นั้นเกิดจากการผสมรวมแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับยี่สิบซ้อนทับกันหลายชั้นเพื่อให้คุณภาพของมันยกระดับขึ้นสู่ระดับใหม่ การซ้อนทับแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับยี่สิบสองชั้นจะทำให้เกิดเป็นแร่โลหะกึ่งนิรันดร์หนึ่งดาว ซึ่งหากอ้างอิงตามหลักที่ว่าการจะได้แร่โลหะกึ่งนิรันดร์ระดับสิบมา จำเป็นต้องผสมซ้อนทับแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับยี่สิบถึงสิบเอ็ดชิ้นให้เป็นหนึ่งเดียวกัน

การจะผสมแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ที่สำคัญคือแร่โลหะชนิดเดียวกันไม่สามารถนำมาซ้อนทับกันได้

เมื่อเวลาผ่านไปสามชั่วโมง หลิงฮันก็เลิกทำการขัดเกลากายหยาบเนื่องจากถึงขีดจำกัดที่จะขัดเกลาได้แล้ว ภายใต้สวรรค์และปฐพีของโลกบรรพกาล กายของเขาสามารถบรรลุได้เพียงแค่ระดับกึ่งนิรันดร์ครึ่งดาวเท่านั้น ไม่อาจขัดเกลาให้ถึงระดับหนึ่งดาวได้

แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว!

เขาทะยานร่างขึ้นสู่เมฆสายฟ้าเพื่อเก็บเกี่ยวหยดสายฟ้าสวรรค์

สวรรค์และปฐพีเกรี้ยวกราดทันที ยักษ์อัสนีราชาเซียนสูงสุดปรากฏจำนวนมากปรากฏตัวออกมาและกระหน่ำโจมตีหลิงฮัน

แต่ต่อหน้าหลิงฮันในตอนนี้ ราชาเซียนจะนับเป็นอันใดได้?

‘ตูม ตูม ตูม’ ร่างของเขาพุ่งทะลวงกระแทกใส่ร่างของเหล่ายักษ์อัสนีแหลกออกเป็นเศษซาก แม้พวกมันจะสามารถฟื้นสภาพกลับมาเหมือนเดิมได้หลิงฮันก็ไม่สนใจ หากไม่สามารถทำลายพลังป้องกันของเขาได้ ต่อให้จำนวนจะเพิ่มขึ้นเป็นพันล้านตัวก็ไร้ประโยชน์

เขาเคลื่อนที่มาถึงจุดศูนย์กลางของเมฆสายฟ้า แท่นบูชาปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของเขาอีกครั้ง เขาก้าวไปเก็บหยดสายฟ้าสวรรค์มาอย่างไม่พูดพร่ำทําเพลง พริบตาหลังจากนั้นเมฆสายฟ้าก็สลายหายไปทั้งๆที่เวลายังผ่านไปไม่ถึงครึ่งวัน

เขาร่อนลงพื้นและปล่อยสตรีนกอมตะ เซียนหวู่เซียงและสองสาวตระกูลหลงออกมาจากหอคอยทมิฬ สองสาวตระกูลหลงที่ยังหมดสติอยู่เมื่อถูกกระตุ้นด้วยเศษเสี้ยวพลังปราณของหลิงฮัน พวกนางก็ลุกขึ้นตื่นพร้อมกัน

“หลิงฮัน เจ้าทำอะไรกับข้า?” หลงอวี่ซานโอดครวญ นางไม่รู้ว่านางหมดสติไปนานเพียงใดทำให้นางเป็นกังวลว่าในระหว่างนั้นหลิงฮันจะทำอะไรกับนางบ้าง

ในทางกลับกัน หลงเซียงเยว่นั้นส่องประกาย นางคาดหวังเป็นอย่างมากที่จะถูกกระทําชําเรา

หลิงฮันหัวเราะเบาๆก่อนจะกล่าว “ไปกันได้แล้ว พวกเราจะกลับไปเอาคืน!”

“หลิงฮัน ข้ากำลังถามเจ้าอยู่นะ!” หลงอวี่ซานที่เห็นหลิงฮันไม่ตอบคำถามของนาง ก็ตะโกนใส่อารมณ์

แววตาของหลิงฮันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา ‘พรึบ’ แรงกดดันอันรุนแรงถูกปลดปล่อยออกมาส่งผลให้หลงอวี่ซานขาอ่อนและทรุดตัวลงกับพื้น “ข้าให้เกียรติเจ้ามาตลอด แต่เจ้ากลับแสดงท่าทีเช่นนั้นต่อข้า? หากเป็นแบบนี้พวกเราคงต้องแยกทางกัน”

“หลิงฮัน อย่าได้ถือโทษอาสาวของข้าเลย นางแค่ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้น” หลงเซียงเยว่รีบกล่าว

หลงอวี่ซานกัดฟันแน่น ด้วยนิสัยรักในศักดิ์ศรีของนาง นางย่อมไม่ก้มหัวให้ใคร

หลิงฮันส่ายหัว ถึงแม้อีกฝ่ายจะเคยมอบเขามังกรให้เขา แต่เขาก็สะสางงานแต่งงานให้นางแล้ว เขาไม่ได้ติดค้างอะไรกับนางทั้งนั้น

หากนางจะเป็นคุณหนูเจ้าอารมณ์ก็ควรไปทำนิสัยนี้กับคนอื่นไม่ใช่กับเขา

หลิงฮันหันหลังเดินจากไป เซียนหวู่เซียงและสตรีนกอมตะเองก็ไม่ได้สนใจหลงอวี่ซานและเดินไปกับหลิงฮัน มีเพียงเสี่ยวกู่เท่านั้นที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ “ยี่ ยา ย่า” มันกล่าวก่อนจะวิ่งตามหลิงฮันไป

 

 

 

ตอนที่ 1660 ถึงตาข้ารึยัง?

 

หลิงฮันเดินกลับไปได้ไม่นานก็พบเจอกลุ่มของจอมยุทธตระกูลจ้าว

หลังจากได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของ ‘ผู้นำพาภัยพิบัติ’ ตระกูลจ้าวก็ล้มเลิกแผนการทำสงครามกับตระกูลหลาง ในทางกลับกัน พวกเขาไปเจรจากับตระกูลหลางเพื่อที่สองตระกูลจะได้ร่วมมือกันค้นหาเสี่ยวกู่

ส่วนหลิงฮันนั้น หากพวกเขาพบเจอก็จะสังหารร่วมไปด้วย

ไม่ว่าจะเป็นตระกูลใดในเขตแดนลี้ลับนี้ ต่างก็มีคำสอนสืบต่อกันมาคือต้องใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อสังหารผู้นำพาหายนะ

กลุ่มคนหาตระกูลจ้าวกลุ่มนี้มีทั้งหมดสิบคน หนึ่งในนั้นมีปรมาจารย์ระดับเก้าลวดลายอยู่ด้วย ทันทีที่พบเจอหลิงฮันพวกเขาก็เผยสีหน้าประหลาดใจทันที พวกไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเดินเผ่นผ่านไปมาอย่างสบายใจเช่นนี้…

หลังจากตั้งสติได้ ปรมาจารย์เก้าลวดลายก็แหงนหน้าตะโกนเสียงดังเพื่อส่งสัญญาณ

หลิงฮันไม่ได้ห้ามปรามอีกฝ่าย แบบนั้นแหละดี มารวมกันให้หมดจะได้จัดการทีเดียว

ผ่านไปครู่หนึ่งปรมาจารย์เก้าลวดลายหลายคนก็ปรากฏตัว จอมยุทธเจ็ดหรือแปดลวดลายเองก็มาเช่นกัน เพียงแต่พวกเขาไม่ได้เข้าร่วมต่อสู้ พวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยค้นหาหลิงฮันเท่านั้น

“ฉลาดไม่เลว รู้ว่าหนีไปไหนไม่รอดจึงกลับมาน้อมรับความตาย!” ผู้อาวูดสตระกูลจ้าวกล่าวด้วยสีหน้ามืดมน

หลิงฮันกวาดสายตามองและยิ้ม “คนยังมาไม่ครบเลย พวกเรารออีกหน่อยดีกว่าไหม!”

“ไม่จำเป็น!” ปรมาจารย์ผู้หนึ่งลงมือ เขาควบแน่นพลังเป็นคชสารทมิฬยักษ์พุ่งทะยานใส่หลิงฮัน

เขาคือปรมาจารย์เก้าลวดลายจากตระกูลหลางที่ไม่เคยปะทะกับหลิงฮันมาก่อน ในความคิดของเขา รุ่นเยาว์ตรงหน้าเป็นเพียงหนอนแมลงที่เขาสามารถสังหารได้เพียงพลิกฝ่ามือ

ร่างของหลิงฮันขยับหลบการโจมตีและกล่าวอย่างไม่แยแส “ข้าคือคนที่ให้โอกาสผู้อื่นเสมอ สำหรับใครที่ไม่ต้องการเป็นศัตรูกับข้าก็ขอให้ก้าวถอยออกไป ไม่เช่นนั้นเมื่อใดที่ข้าเริ่มลงมือ ใครก็ตามที่อยู่ตรงหน้า ข้าจะถือว่าเป็นศัตรูทั้งหมด”

คนของตระกูลจ้าวและตระกูลหลางแสยะยิ้ม

“งั้นข้าก็จะให้โอกาสเจ้าเช่นกัน จงคุกเข่าและก้มหัวร้อยทีแล้วข้าจะยอมไว้ชีวิตอันไร้ค่าของเจ้า” ปรมาจารย์ตระกูลหลางกล่าวอย่างเย็นชา

หลิงฮันถอนหายใจก่อนจะดีดนิ้ว ‘พรึบ’ คลื่นดาบถูกปลดปล่อยออกไปด้วยความเร็วอันน่าอัศจรรย์ ก่อนที่ทุกคนจะรู้สึกตัว คลื่นดาบก็ทะลวงผ่านร่างของปรมาจารย์ตระกูลกลางเรียบร้อยแล้ว

ปรมาจารย์ตระกูลกลางมีสีหน้าเหม่อลอย ดวงตาของเขาหม่นสีอย่างรวดเร็ว ‘ตุบ’ ร่างของเขาหงายล้มลงกับพื้นพร้อมกับโลหิตสาดกระจายออกจากร่าง… เขาตายแล้ว

อะไรกัน!

พริบตานั้นทุกคนที่อยู่โดยรอบก็กลายเป็นแน่นิ่ง ใครจะไปคาดคิดว่าปรมาจารย์เก้าลวดลายจะถูกสังหารง่ายดายขนาดนั้น!

ไหนใครบอกว่าผู้ใช้คลื่นแสงมรกตจะเป็นผู้นำพาหายนะกัน ทั้งๆที่เห็นๆกันอยู่ว่ารุ่นเยาว์ตรงหน้าพวกเขาน่าสะพรึงกลัวกว่า?

พวกเขาก้าวถอยหลังทันที ใครบางคนที่ขี้ขลาดเผลอร้องโอดครวญออกมาและเผ่นหนีไปอย่างรวดเร็ว

แววตาของหลิงฮันส่องประกายโหดเหี้ยม เขาได้ให้โอกาสคนเหล่านี้ไปแล้ว หากคิดจะสังหารก็ต้องเตรียมใจถูกสังหารกลับด้วย

เขาดีดนิ้วต่อเนื่อง คลื่นดาบจำนวนมากถูกปลดปล่อยออกไป จอมยุทธของตระกูลจ้าวและตระกูลหลางถูกสังหารทิ้งไปทีละคน

“ร่วมมือกัน!” ปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งคนหนึ่งตะโกนเรียกสติ แต่กว่าทุกคนจะกลับมารวมกลุ่มกันได้จำนวนคนกว่าครึ่งก็ถูกสังหารไปแล้ว

“เป็นไปได้อย่างไร!” เหล่าผู้อาวุโสตระกูลจ้าวอุทาน “เมื่อสิบวันก่อนเขายังถูกพวกเราไล่ล่าอยู่เลยแท้ๆ เหตุใดตอนนี้เขาถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้?”

คนของตระกูลหลางอยากร้องไห้ ที่จริงพวกเขาไม่เกี่ยวข้องใดๆกับเรื่องนี้เลยแท้ๆ พวกเขาไม่น่าแส่หาเรื่องใส่ตัวเลย

เหล่าจอมยุทธเก้าลวดลายเกือบยี่สิบคนร่วมมือกันจนในที่สุดก็สามารถต้านทานคลื่นดาบของหลิงฮันได้

ปรมาจารย์คนอื่นๆค่อยๆปรากฏตัว เมื่อประมุขตระกูลจ้าวและประมุขตระกูลหลางมาถึง ปรมาจารย์ทุกคนก็รู้สึกโล่งอก

“เจ้าตัวบัดซบ!” เมื่อประมุขตระกูลจ้าวเห็นซากศพที่นอนเกลื่อนกลาดใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวทันใด จอมยุทธที่ตายอย่างน้อยครึ่งหนึ่งเป็นจอมยุทธระดับแนวหน้าของตระกูลจ้าว ในอนาคตภายภาคหน้าไม่ใช่แค่ตระกูลหลาง แต่ตระกูลกลางแม่น้ำช่วงกลางก็สามารถรุกล้ำมาแทนที่ตระกูลของเขาได้

เขาคำรามอย่างเกรี้ยวกราดและชี้นำพลังของสมาชิกตระกูลทั้งหมดเข้าสู่ร่างกาย พลังต่อสู้ของเขายกระดับขึ้นมหาศาล ลวดลายสีดำราวกับน้ำหมึดบนร่างขยับลอยออกมาพร้อมกับแปรเปลี่ยนเป็นโซ่ทมิฬ

“ตาย!” ผู้นำตระกูลจ้าวคำราม โซ่ทมิฬถูกกวัดแกว่งทะลวงเข้าใส่ร่างหลิงฮัน

หลิงฮันไม่แม้แต่คิดหลบและปล่อยให้โซ่เข้าปะทะกับร่างตนเอง

‘เพล๊ง เพล๊ง เพล๊ง เพล๊ง’ ประกายไฟสะท้อนออกมาเมื่อโซ่สัมผัสถูกร่างของเขา โดยที่ร่างของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆแม้แต่น้อย

อะไรกัน!

เหล่าปรมาจารย์ของทั้งสองตระกูลที่เพิ่งรู้สึกโล่งใจกลับมารู้สึกสิ้นหวังอีกครั้ง ขนาดการโจมตีที่รุนแรงขนาดนั้นก็ยังไม่สามารถทำลายพลังป้องกันของหลิงฮัน พวกเขาสิ้นหวังแล้ว

ประมุขตระกูลจ้าวกัดฟัน โซ่ถูกควบคุมในเคลื่อนไหวพัวพันหลิงฮันราวกับอสรพิษ พริบตาเดียวร่างของหลิงฮันก็ถูกรัดเอาไว้โดยมีเพียงศีรษะที่โผล่ออกมา

“รีบลงมือ ข้าผนึกการเคลื่อนไหวของเขาเอาไว้แล้ว!” ประมุขตระกูลจ้าวตะโกนลั่น

“ตาย!” ประมุขตระกูลหลางและเหล่าจอมยุทธของทั้งสองตระกูลกระหน่ำโจมตีเข้าใส่หลิงฮันพร้อมกัน ในความคิดของพวกเขาตอนนี้ หลิงฮันเป็นภัยพิบัติยิ่งกว่าเสี่ยวกู่เสียอีก

“ยี่ ยา ย่า!” เสี่ยวกู่คำรามด้วยความโกรธและลงมือโจมตีเช่นกัน

ทางด้านของเซียนหวู่เวียงและสตรีนกอมตะนั้นทั้งสองไม่เคลื่อนไหวใดๆ หากทั้งสองร่วมเข้าปะทะด้วยก็คงไม่ต่างอะไรจากการแส่หาความตาย อีกอย่างพวกเขาก็เชื่อในตัวหลิงฮันด้วย ในเมื่อหลิงฮันเลือกที่จะทำเช่นนี้แสดงว่าเขามั่นใจว่าจะชนะ

จอมยุทธเก้าลวดลายเกือบสี่สิบคนกระหน่ำปลดปล่อยกระบวนท่าที่ทรงพลังที่สุดของแต่ละคนเข้าใส่หลิงฮัน

หลิงฮันเผยรอยยิ้ม ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ระดับราชาเซียนที่เขาได้รับก่อนหน้านี้ทรงพลังกว่าการโจมตีของจอมยุทธเหล่านี้ไม่รู้กี่เท่าซึ่งกายหยาบของเขาก็สามารถต้านทานได้อย่างง่ายดาย

‘ตูม ตูม ตูม ตูม’ การโจมตีอันทรงพลังนับไม่ถ้วนถูกกระหน่ำโจมตีออกไปพร้อมกันจนพื้นแผ่นดินสั่นสะเทือน หากไม่ใช่ว่าเขตแดนลี้ลับนี้คือส่วนหนึ่งของดินแดนแห่งเซียนมันคงไม่อาจทนต่อพลังทำลายล้างที่เกิดขึ้นได้

การกระหน่ำโจมตีใช้เวลาไปอย่างน้อยสิบลมหายใจกว่าจะสิ้นสุด เมื่อการโจมตีครั้งสุดท้ายถูกปล่อยออกไปฝุ่นควันก็เริ่มสลายกระจายตัว

ภาพที่ทุกคนเห็นต่อมาแทบจะทำให้จอมยุทธทุกคนรู้สึกสิ้นหวัง

หลิงฮันยังคงถูกโซ่ทมิฬรัดเอาไว้อยู่โดยที่ไม่บาดเจ็บอะไรแม้แต่น้อย หากไม่ใช่เพราะว่าโซ่ที่รัดร่างของเขาเอาไว้ได้รับความเสียหายจนแทบไม่เหลือซาก ใครจะเชื่อว่าหลิงฮันเพิ่งรับการโจมตีจากจอมยุทธเก้าลวดลายถึงสี่สิบกว่าคนเข้าไป?

“ถึงตาข้ารึยัง?” หลิงฮันกล่าวด้วยรอยยิ้ม เพียงแค่ขยับร่างเล็กน้อยโซ่ที่รัดเขาเอาไว้ก็ขาดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

 

 

 

ตอนที่ 1661 ตระกูลของต้าเหอ

 

ปรมาจารย์ของทั้งสองตระกูลนิ่งอึ้งไร้คำพูด ความรู้สึกหนักอึ้งภายในร่างกายแทบจะส่งผลให้พวกเขาหมดสติ

นี่เจ้ายังเป็นมนุษย์อยู่รึเปล่า?

ถูกจอมยุทธเก้าลวดลายกระหน่ำโจมตีไปขนาดนั้นแต่กลับไม่เป็นอะไรเลย!

บรรพบุรุษเล่าว่าผู้ใช้คลื่นแสงมรกตจะนำพาภัยพิบัติมาสู่ทุกชีวิตไม่ใช่รึ? บางทีพวกเขาอาจจะคาดการณ์ผิด สิ่งที่นำพาภัยพิบัติมาไม่ใช่ผู้ใช้คลื่นแสงมรกตและเป็นพรรคพวกของเขา!

หลิงฮันก้าวเดินขึ้นหน้าและปลดปล่อยจิตสังหาร

เขาไม่ชอบสังหารใครมั่วซั่ว แต่หากถูกผู้อื่นล่วงเกินเขาก็ไม่คิดจะใจอ่อนเช่นกัน

“จอมยุทธจากภายนอก เจ้าคิดจะเป็นศัตรูกับทุกตระกูลในดินแดนแห่งนี้?” ประมุขตระกูลหลางกล่าวเย็นชา แม้ใบหน้าของเขาจะดูเหมือนสงบนิ่ง แต่ไม่ว่าใครก็สัมผัสได้ว่าเสียงของเขากำลังสั่นเครือด้วยความกลัว

ศัตรูตรงหน้ามีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับที่ไม่อาจจิตนาการได้ พวกเขาไม่มีโอกาสเอาชนะได้เลย

หลิงฮันยิ้มพร้อมกับกล่าว “ผิดแล้ว! ไม่ใช่ว่าเป็นพวกเจ้ารึที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับข้า? ข้าไม่รังเกียจแม้แต่น้อยที่จะลบล้างพวกเจ้าให้หายไปด้วยหนึ่งมือ!”

ช่างโอหัง!

“พวกเราเหล่าตระกูลในดินแดนต้าเหอ*ตั้งรากฐานอยู่ที่นี่มานานไม่รู้กี่พันล้านปี เจ้าคิดว่าแค่เจ้าคนเดียวจะทำอะไรได้?” ประมุขตระกูลจ้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่พยายามหนักแน่น

ศัตรูของหลิงฮันไม่ใช่แค่ตระกูลจ้าวกับตระกูลหลาง แต่เป็นทุกตระกูลที่อยู่ในดินแดนต้าเหอ ด้วยรากฐานที่มีมาอย่างยาวนานของทุกตระกูล พวกเขาย่อมไม่สมควรพ่ายแพ้

เหล่าตระกูลในดินแดนต้าเหอก็มีศักดิ์ศรีของตัวเอง ตามหลักคำสอนของบรรพบุรุษ พวกเขาไม่คิดจะยอมแพ้เพียงเพราะศัตรูแข็งแกร่งเกินไป

“เฒ่าเก้า เฒ่าสิบเอ็ด เฒ่าสิบเจ็ด เมื่อการปะทะเริ่มขึ้นอีกครั้งพวกเจ้ารีบไปจับกุมตัวคนนอกอีกสองคนเพื่อนำมาข่มขู่ศัตรูผู้นี้” ประมุขตระกูบจ้าวใช้สัมผัสสวรรค์ออกคำสั่ง

แววตาของเขาเหลือบมองไปยังสตรีนกอมตะและเซียนหวู่เซียงครู่หนึ่ง หากสามารถใช้สองคนนั้นข่มขู่หลิงฮันได้ก็ดี แต่ถ้าไม่ได้ก็แค่สังหารทั้งสองทิ้งซะ

“อืม” ทั้งสามคนพยักหน้า

ประมุขตระกูลหลางเองก็ออกคำสั่งแบบเดียวกัน นี่คือวิธีการเดียวที่จะทำให้พวกเขามองเห็นความหวัง

“เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงได้ดูหมิ่นคนของดินแดนต้าเหอ!” เมื่อคำรามเสร็จสิ้น ประมุขตระกูลหลางก็นำจอมยุทธของตระกูลหลางทุกคนบุกโจมตีหลิงฮัน

ทางฝั่งตระกูลจ้าวก็ไม่ชักช้าและร่วมมือช่วยโจมตี

พวกเขารู้ดีอยู่แล้วว่าการโจมตีของพวกเขาไม่สามารถทำอะไรหลิงฮันได้ จุดประสงค์ของพวกเขาคือใช้ประโยชน์จากการปะทะเบี่ยงเบนความสนใจของหลิงฮันเพื่อลอบจับกุมสตรีนกอมตะและเซียนหวู่เซียง

หลิงฮันดีดนิ้วอย่างไม่แยแส ‘พรึบ พรึบ พรึบ’ ทุกครั้งที่คลื่นดาบถูกปลดปล่อยออกไป จะมีศัตรูตกตายไปทีละคน

“อ้ากก” ปรมาจารย์ของทั้งสองตระกูลคำรามอย่างเกรี้ยวกราด พวกเขาใช้เวลาไม่รู้กี่ปีในการรวบรวมจอมยุทธระดับเก้าลวดลาย แต่ตอนนี้จอมยุทธเหล่านั้นกลับกำลังถูกสังหารอย่างง่ายดายราวกับผักปลา

แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพื่อสร้างโอกาสลอบจับกุมพวกเขาจำเป็นต้องเอาชีวิตเข้าแลก

ผ่านไปไม่นานพวกเขาก็เผยรอยยิ้ม กลุ่มที่รับหน้าที่ลอบจับกุมหลบผ่านไปด้านหลังของหลิงฮันได้สำเร็จ ถึงแม้จำนวนจากหกคนจะถูกสังหารเหลือสี่คนแต่ก็ถือว่าแผนการลุล่วง!

“จัดการ!” จอมยุทธทั้งสี่คนพุ่งทะยานเข้าหาสตรีนกอมตะและเซียนหวู่เซียง พวกเขาลงมือจากสี่ทิศทางเพื่อป้องกันการหลบหนีของทั้งสอง

หลิงฮันโคจรแสงอัสนี ‘พรึบ’ ร่างของเขาปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าจอมยุทธลอบกัดในพริบตาก่อนจะยกมือชี้นิ้ว ‘โผล๊ะ’ ศีรษะของจอมยุทธผู้นั้นระเบิดออกจนกลายเป็นร่างไร้หัวทันที หลิงฮันหันไปยังจอมยุทธลอบกัดอีกคนและทำเช่นเดิม ศีรษะของจอมยุทธคนที่สองระเบิดออกตามๆกันไป

เมื่อสังหารเสร็จสิ้นไปแล้วสามคน หลิงฮันก็ได้คว้าจับคอจอมยุทธลอบกัดคนที่สี่และยกร่างของอีกฝ่ายขึ้นมา

ภาพที่เหล่าจอมยุทธของทั้งสองตระกูลที่คิดว่าเห็นความหวังแล้วได้เห็นจริงๆก็คือ ร่างสิ้นชีพของพรรคพวกสามคนที่นอนนิ่งอยู่กับพื้นและอีกคนที่ถูกหลิงฮันคว้าร่างเอาไว้

“นี่น่ะรึศักดิ์ศรีของต้าเหอ? ไม่กล้าปะทะกับข้าซึ่งๆหน้าจนต้องใช้วิธีลอบกัด?” หลิงฮันแสยะยิ้ม เขาโยนร่างของจอมยุทธในมือเข้าใส่ตระกูลทั้งสองและกล่าว “ขอคืนให้พวกเจ้า!”

ปรมาจารย์ผู้หนึ่งกำลังจะเอื้อมมือไปคว้าร่างที่ถูกโยนมา แต่ประมุขตระกูลหลางได้รีบอุทาน “รีบหลบออกมา!”

สายไปแล้ว!

บอลพลังลอยออกมาจากภายในร่างของจอมยุทธที่ถูกโยนและระเบิดออกกลายเป็นคลื่นดาบนับไม่ถ้วน การโจมตีครั้งนี้ได้ส่งเป็นวงกว้าง ปรมาจารย์มากมายของทั้งสองตระกูลตกตายโดยมีเพียงประมุขของทั้งสองตระกูลและปรมาจารย์อีกสามสี่คนเท่านั้นที่รอดชีวิต ร่างของพวกเขาเปียกชุ่มไปด้วยโลหิตและได้รับบาดเจ็บสาหัส

“จะ เจ้ามันปีศาจ!” ประมุขตระกูลจ้าวชี้นิ้วไปยังหลิงฮันด้วยความความเคียดแค้น

“ข้าไม่ใช่ปีศาจ สิ่งที่ข้าทำคือการป้องกันตัว ใครใช้ให้พวกเจ้าล้ำเส้นก่อน?” หลิงฮันยกมือขึ้นอีกครั้งและสะบัดมือปล่อยคลื่นดาบ ‘ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ’ จอมยุทธที่เหลือรอดถูกสังหารทิ้งในพริบตา

“ยี่ ยา ย่า!” เสี่ยวกู่กล่าวอย่างไม่พอใจ ทำไมไม่เหลือให้มันจัดการบ้าง?

หลิงฮันยิ้มและจ้องมองไปยังเสี่ยวกู่ ขนาดตอนนี้เขาบรรลุเป็นเซียนระดับสูงและมีพลังไร้เทียมทานที่สุดในโลกบรรพกาลแล้วเขาก็ยังมองเบื้องลึกของพลังในตัวเสี่ยวกู่ไม่ออก

พลังแท้จริงของเสี่ยวกู่ไม่ใช่พลังที่แสดงให้เห็นอยู่ตอนนี้ พลังที่แท้จริงของมันสูงยิ่งไปกว่านี้มากแต่ถูกผนึกเอาไว้และไม่สามารถใช้ได้ตามใจนึก

“ไปกอบโกบสินสงครามกัน!”

กลุ่มหลิงฮันทั้งสี่คนมุ่งหน้าไปยังตระกูลจ้าวและตระกูลหลางเพื่อเก็บเกี่ยวสมบัติทั้งหมดของพวกเขาที่สะสมมานานหลายพันล้านปี

หลิงฮันรู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่เนื่องจากสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำที่พบมีแค่ห้าต้นเท่านั้น

“เจ้าได้โลภมากเกินไป ดูอย่างดินแดนต้องห้ามก็มีสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำแค่สามถึงสามต้นเช่นกัน” สตรีนกอมตะกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลิงฮันพยักหน้า เขาเอื้อมมือไปโอบกอดเอวของสตรีนกอมตะและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เฟิงเอ๋อ ไหนๆการต่อสู้ก็สิ้นสุดแล้ว พวกเรามาพลอดรักและทำเด็กกันดีไหม?”

“ฮึ่ม!” สตรีนกอมตะเค้นเสียงตำหนิ แม้นางจะแต่งงานกับหลิงฮันมานานแล้วนางก็ยังเขินอายอยู่ดี

หลิงฮันแค่หยอกล้อนางเล่นเท่านั้น เขายังหาสตรีนกอมตะและคนอื่นๆไม่เจอ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีอารมณ์ไปทำเรื่องอื่น

พวกเขาออกเดินทางต่อผ่านเส้นทางตระกูลหลาง

…….

“เอาล่ะ พวกเรากลับกันเถอะ” ในระยะที่ห่างออกไป หลงอวี่ซานกระซิบพูดกับหลงเซียงเยว่

หลงเซียงเยว่จ้องมองแผ่นหลังของหลิงฮัน บางทีความรู้สึกของนางอาจจะต้องปล่อยค้างคาอยู่ใจไว้ตลอดกาล

*ต้าเหอ = แม่น้ำมหึมา

 

 

 

ตอนที่ 1662 ผลกายาเชื่อมสวรรค์

 

ด้วยพลังของหลิงฮันในตอนนี้ เขาสามาถบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางหน้า

ด้วยการที่เขาไม่ชื่นชอบสังหาร เมื่อมาถึงตระกูลต่อไปเขาจึงยังคงกล่าวเจรจาขอผ่านทางเช่นเดิม หากอีกฝ่ายปฏิบัติกับเขาอย่างเป็นมิตรก็ดีไป แต่หากอีกฝ่ายล้ำเส้นเขาก็จะไม่ไว้หน้าเช่นกัน

เมื่อข่าวที่เขาลบล้างสองตระกูลที่แข็งแกร่งให้หายไปถูกแพร่งพรายตระกูลทุกตระกูลก็กลายเป็นหวาดกลัว เพราะงั้นไม่ว่าเขาผ่านไปยังตระกูลใดพวกเขาจึงต้อนรับด้วยท่าทางเคารพอย่างถึงที่สุด

หลิงฮันไม่ใสใจอะไรมาก พวกเขาเดินผ่านตระกูลเถี้ยนซึ่งเป็นตระกูลสุดท้ายและเข้าใกล้ต้นตอของแม่น้ำมหึมาเข้าไปทุกที

เพียงแต่ยิ่งเดินเข้าใกล้ก็ยิ่งรู้สึกหมดหวัง

แม่น้ำในช่วงบนสุดนั้นอัดแน่นไปด้วยแก่นพลังอันน่าสะพรึงกลัว เพียงแต่คลื่นกระเพื่อมจากแม่น้ำเพียงหยดเดียวก็สามารถบดขยี้จอมยุทธระดับเก้าลวดลายให้แหลกเป็นเศษซากได้

เพราะงั้นตระกูลที่ทรงพลังที่สุดจึงไม่กล้าขึ้นไปตั้งถิ่นฐานไกลกว่านี้

เมื่อเดินมาถึงจุดหนึ่งในที่สุดหลิงฮันก็พบเจอมิตรสหาย

ที่นี่มีรุ่นเยาว์จากสำนักละอองดาราอยู่จำนวนหนึ่ง พวกเขาไม่ใช่ราชาทั่วไปแต่เป็นราชาระดับสามที่มีอยู่เพียงน้อยนิด เห็นได้ชัดว่าจำนวนคนที่เหล่าเซียนสามารถคุ้มกันได้นั้นมีจำกัด พวกเขาจึงพาแต่เพียงศิษย์มีศักยะภาพมากที่สุดเข้ามาด้วย

หลิงฮันพบเห็นหงหม่า เทียนเซี่ยตี้เอ้อ ซื่อเฉินเฟิงและอัจฉริยะรุ่นเยาว์คนอื่นๆจากดินแดนต้องห้าม รวมๆกันแล้วจำนวนของพวกเขามีราวๆหกสิบกว่าคน

“ศิษย์พี่หลิง!”

เมื่อคนเหล่านั้นเห็นหลิงฮัน พวกเขาก็รีบกล่าวทักทายทันที พวกเขายังไม่รู้เรื่องที่หลิงฮันบรรลุเป็นเซียนระดับสูงแล้วและมีพลังต่อสู้ที่สามารถบดขยี้เซียนทุกคนในโลกบรรพกาล ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่กล้ากล่าวทักทายอย่างเป็นกันเองเช่นนี้

หลิงฮันพยักหน้า “แล้วคนอื่นๆล่ะ?”

“พวกเขาอยู่ในอาณาเขตสังหารเบื้องหน้า” ใครบางคนกล่าว

หลิงฮันไต่ถามอย่างละเอียดและได้รู้ว่าจากข้อมูลที่ตระกูลเถี้ยนบอกมา แม่น้ำในช่วงระดับนี้นั้นอัดแน่นไปด้วยพลังอันรุนแรงจนทำให้พื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยอำนาจสังหาร และในอาณาเขตที่เต็มไปด้วยอำนาจสังหารนั้นได้มีสมุนไพรนิรันดร์งอกเงยออกมา!

สมุนไพรนิรันดร์!

ผลกายาเชื่อมสวรรค์!

สมุนไพรชนิดนี้แม้แต่ในดินแดนแห่งเซียนก็สมควรเป็นสมุนไพรที่ล้ำค่าหาสิ่งใดเปรียบ การได้ดูดซับสมุนไพรนี้จะทำให้ร่างกายเชื่อมต่อกับสวรรค์และปฐพี ซึ่งในตำนานเรียกว่ากายหยาบแห่งเต๋า

ผลลัพธ์ประจากกายหยาบทีว่าคืออะไร?

เมื่อกายหยาบเชื่อมต่อกับสวรรค์แล้ว ร่างกายก็จะเปรียบเสมือนว่าเป็นหนึ่งเดียวกับอำนาจแห่งกฎเกณฑ์มาแต่กำเนิด ร่างกายเช่นนี้จะทำให้ผู้บ่มเพาะพลังไม่มีคอขวดใดๆ หากแค่สะสมพลังปราณได้เพียงพอก็จะสามารถทะลวงผ่านระดับพลังได้อย่างง่ายดาย

แต่นอนว่าเรื่องนั้นก็ขึ้นอยู่กับอายุของผลกายาเชื่อมสวรรค์เช่นกัน บางผลสามารถช่วยผ่านคอขวดได้ถึงแค่ระดับระดับโลกียนิพพาน บางผลก็สามารถช่วยได้ถึงระดับแบ่งแยกวิญญาณ บางผลก็อาจจะช่วยได้ถึงระดับขอบเขตตำหนักอมตะ

ตามตำนานกล่าวไว้ว่าผลกายาเชื่อมสวรรค์ที่เติบโตมีอายุมากที่สุดสามารถช่วยให้จอมยุทธบรรลุได้ถึงระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้ ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อนว่ามีผลกายาเชื่อมสวรรค์ที่สามารถช่วยให้บรรลุได้ถึงระดับราชาเซียน

แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว จอมยุทธระดับนิรันดร์นั้นไม่มีอายุขัย ตราบใดที่ไม่มีกำแพงระดับระดับพลังเป็นคอขวด แค่สะสมพลังปราณจะใช้เวลานานเท่าไหร่เชียว?

จักรพรรดินีและเซียนคนอื่นๆกำลังคิดหาวิธีเข้าไปยังอาณาเขตสังหารและเก็บเกี่ยวสมุนไพร เพียงแต่ว่าขนาดตระกูลเถี้ยนที่อาศัยอยู่บริเวณนี้มานานแล้วหลายยุคสมัยก็ยังไม่อาจเข้าไปเก็บเกี่ยวได้จนยอมแพ้ไปแล้ว หากพวกจักรพรรดินีเก็บเกี่ยวสมุนไพรได้สำเร็จจริงๆตระกูลเถี้ยนจะต้องมาแย่งชิงไปแน่นอน

ตอนนี้ตระกูลเถี้ยนยอมให้พวกจักรพรรดินีอยู่ที่นี่ได้ชั่วคราว เพราะอย่างไรด้วยรูปแบบพลังบ่มเพาะที่ต่างกัน พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะถูกแย่งทรัพยากรบ่มเพาะไป

หลิงฮันครุ่นคิดและตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังอาณาเขตสังหาร หลังจากแยกจากกันหลายปีเขาคิดถึงภรรยาของเขาจะตายอยู่แล้ว

เขา สตรีนกอมตะและเซียงหวู่เซียงออกเดินทางต่อโดยมีซื่อเฉินเฟิงเป็นคนนำทาง

ระหว่างทาง ซื่อเฉินเฟิงมีท่าทีราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความรู้สึกหนักอึ้งราวกับท้องผูก

หลิงฮันทนไม่ไหวจึงกล่าวออกไป “เจ้ามีเรื่องอะไรอยากจะพูด?”

“ศิษย์พี่หลิง ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกท่าน แต่ท่านต้องอดทนให้ได้!” ซื่อเฉินเฟิงกล่าว

“อืม” หลิงฮันพยักหน้า ด้วยพลังของเขาในตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องเก็บเรื่องใดมาคิดมากทั้งนั้น หากเขารู้สึกไม่พอใจก็แค่ใช้พลังสะสางเรื่องที่ว่าให้จบๆไป

ซื่อเฉินเฟิงพยักหน้าและกล่าว “ในตอนที่พวกเราเข้ามาในเขตแดนลี้ลับแห่งนี้ พวกเราพบเจอรุ่นเยาว์ที่ทรงพลังมากคนหนึ่ง อีกฝ่ายมีระดับพลังอยู่ที่ราชาเซียนสูงสุดซึ่งแม้แต่เหล่าผู้อาวุโสก็ยังต้องอ่อนน้อมต่อเขา”

เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “ราชาเซียนรุ่นเยาว์ผู้นั้น ดูเหมือนจะสนใจพี่สาวหล่วนซิง”

หลิงฮันกลั้นหัวเราะไม่ไหว ซื่อเฉินเฟิงกลัวว่าเขาจะหึงหวงจนหาเรื่องปะทะกับราชาเซียนรุ่นเยาว์?

ไม่มีใครสามารถต้านทานเสน่ห์ของจักรพรรดินีได้ เรื่องนี้หลิงฮันมีประสบการณ์กับตัวเอง เพียงแต่เขาเชื่อใจจักรพรรดินีเป็นอย่างมาก ไม่ว่าใครจะหว่านล้อมนางอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

การหลงใหลในเสน่ห์นั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่หากไม่รู้จักยับยั้งตนเองเขาก็คงไม่ปรานีเช่นกัน

“เข้าใจแล้ว” หลิงฮันกล่าวอย่างไม่คิดอะไรมาก

ทางด้านเสี่ยวกู่นั้นเมื่อใดเห็นคนใหม่ๆมันก็เกิดความรู้สึกกระตุ้นอยากจะพูดเลียนแบบมาก แต่เมื่อนึกถึงคำพูดที่หลิงฮันบอกว่าการเลียนแบบคำพูดเป็นสิ่งไม่ดีขึ้นมา มันก็พยายามระงับตัวเองเอาไว้ซึ่งทำให้มันรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

ครึ่งวันผ่านไปพวกเขาก็เดินทางมาถึงจุดที่ใกล้กับอาณาเขตสังหาร ยังไม่ทันที่จะได้เข้าไปเพียงแค่สายลมที่พัดออกมากระทบใบหน้าพวกเขาก็ทำให้รู้สึกราวกับถูกใบมีดเชือดเฉือน

ซื่อเฉินเฟิงหยุดเท้าและกล่าว “ศิษย์พี่หลิง ตรงนี้คือขีดจำกัดของข้าแล้ว ข้าไม่อาจนำทางไปได้ไกลกว่านี้”

หลิงฮันยิ้มและกล่าว “ไม่ใช่ปัญหา” เขาชี้นำพลังปราณสร้างเป็นโล่คุ้มกันร่างให้กับซื่อเฉินเฟิง ในการเดินทางที่ผ่านๆมาเขาไม่ได้ใช้ปราณก่อเกิดกับตัวเองแม้แต่น้อยและต้านทานแรงกดดันด้วยกายหยาบเพียงอย่างเดียว

ซื่อเฉินเฟิงตกตะลึงและจ้องหลิงฮันตาค้าง แม้แต่ราชาเซียนมากมายก็ไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ แค่สร้างโล่พลังปราณให้แก่ตนเองพวกเขาก็เต็มกลืนแล้ว

“ไปกันต่อ!” หลิงฮันไม่เพียงคุ้มกันให้ซื่อเฉินเฟิงแต่ยังคุ้มกันสตรีนกอมตะและเซียนหวู่เซียงด้วย สำหรับเสี่ยวกู่นั้นเขาไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร

ทั้งสี่คนเดินนำโดยมีเสี่ยวกู่เดินตามและหันหน้ามองไปรอบด้าน ดวงตาของมันส่องประกายแสงมรกตเป็นครั้งคราวราวกับว่าที่นี่มีอะไรบางอย่างกระตุ้นมัน

หลังจากเดินไปได้อีกครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็พบเห็นคนมากกว่าสามสิบคนอยู่เบื้องหน้า

จักรพรรดินี!

หลิงฮันรู้ว่าเป็นนางเพียงแค่ชำเลืองมอง จักรพรรดินีนั้นเจิดจรัสยิ่งกว่าใคร นางราวกับเป็นดวงจันทร์ที่สุกสกาวท่ามกลางดวงดาว หรือเป็นดวงตะวันที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด

ด้านข้างนางห่างออกไปสามฟุตมีรุ่นเยาว์คนหนึ่งยืนอยู่ ในขณะที่เซียนซิงฉาและเซียนคนอื่นๆอยู่ห่างออกจากรุ่นเยาว์ผู้นั้นไปอีกสามฟุต เพราะงั้นแม้ทั้งสองจะไม่อยู่ชิดแต่ก็ดูราวกับยืนเป็นคู่

จักพรรดินีนั้นราวกับว่านางมีญาณวิเศษ จู่ๆนางก็หันหลังมา ใบหน้าอันงดงามเผยรอยยิ้มที่แสนดีใจและโผเข้าอ้อมแขนของหลิงฮันทันที

พร้อมกันนั้นสีของรุ่นเยาว์ที่ยืนอยู่ข้างนางก็เปลี่ยนเป็นมืดมน

 

 

 

ตอนที่ 1663 ผู้มาเยือนจากดินแดนแห่งเซ...

 

หลิงฮันเองก็ดึงเอวจักรพรรดินีมาอยู่ในอ้อมแขน การห่างกันเป็นเวลาแปดปีช่างยาวนานนัก!

ท่าทางเย็นชาของจักรพรรดินีไม่หลงเหลืออยู่อีกต่อไป ใบหน้าของนางแสดงออกถึงความอ่อนโยนจนทำให้จิตใจของทุกคนหลอมละลาย

เสี่ยวกู่ที่ยืนดูอยู่ด้านข้างทนไม่ไหวและก้าวเดินเข้ามา มันอ้าแขนราวกับอยากจะจะโอบกอดเลียนแบบหลิงฮัน

“หยุดเลย นี่คือภรรยาข้า อย่าได้คิดเลียนแบบ!” หลิงฮันรีบห้ามปราม

“ยี่ ยา ย่า” เสี่ยวกู่กล่าวด้วยท่าทางเศร้าเสียใจเล็กน้อย

“เขาเป็นใคร?” จักรพรดินีเอ่ยถาม เหตุใดรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายถึงได้เหมือนหลิงฮันราวกับฝาแฝด?

“เอาไว้ข้าจะอธิบายทีหลัง” หลิงฮันเปลี่ยนจากโอบกอดมาเป็นจับมือจักรพรรดินีและเดินไปหาพวกเซียนซิงฉาพร้อมกับกล่าว “พวกท่านพบเจออะไรรึยัง?”

เหล่าเซียนจากสำนักละอองดาราอย่างเซียนซิงฉา เซียนหมิงซิงและเซียนคนอื่นๆส่ายหัวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “สมุนไพรนิรันดร์อยู่ตรงหน้าแท้ๆแต่กลับไม่สามารถครอบครองได้ ช่างน่าสลดนัก”

“โฮ่ง ฮันน้อย เหตุใดพบเจอข้าแล้วถึงได้ไม่คารวะทักทายกัน?” สุนัขตัวดำก้าวเดินเข้ามา แต่พริบตาที่มันเห็นเสี่ยวกู่ ขนทั่วร่างของมันก็ตั้งชี้ฟ้าทันที

“สัตว์ประหลาด!” มันกระโดดถอยหลังและแยกเขี้ยว

“สัตว์ประหลาด!” เสี่ยวกู่รู้สึกสนใจจึงเลียนแบบคำพูด

“เจ้านั่นล่ะสัตว์ประหลาด!” สุนัขตัวดำเกรี้ยวกราด

“เจ้านั่นล่ะสัตว์ประหลาด!” เสี่ยวกู่เลียนแบบด้วยท่าทางสนุกสนาน

“อย่าเลียนแบบข้า!”

“อย่าเลียนแบบข้า!”

“เจ้ามันโง่ที่พูดเองไม่ได้!”

“เจ้ามันโง่ที่พูดเองไม่ได้!”

“……”

ไม่ว่าสุนัขตัวดำจะกล่าวอะไร เสี่ยวกู่ก็จะเลียนแบบคำนั้นกลับไป แม้ว่าสุนัขตัวดำจะเปลี่ยนความเร็วและโทนเสียงในการพูดแล้วเสี่ยวกู่ก็ยังเลียนแบบกลับไปได้อย่างแม่นยำ

ผ่านไปครู่หนึ่งสุนัขตัวดำก็ลงไปนอนแผ่อยู่กับพื้น หูของหันถูกพับปิดลงมาโดยไม่ต้องการฟังอะไรอีกแล้วทั้งนั้น

หลิงฮันหัวเราะ หายากนักที่จะได้เห็นสุนัขตัวดำพ่ายแพ้ในการทะเลาะวิวาท

“ยี่ ยา ย่า!” เสี่ยวกู่เองก็หัวเราะเช่นกัน

“เจ้าคือหลิงฮัน?” ราชาเซียนรุ่นเยาว์ก้าวเดินเข้ามา เขาเป็นชายหนุ่มที่เยาว์วัยเป็นอย่างมาก จากที่ดูอายุของเขาสมควรอยู่ที่ไม่กี่พันปีเท่านั้นแต่กลับบรรลุระดับสร้างสรรพสิ่งขั้นสูงสุดชั้นสูงสุดแล้ว!

หลิงฮันชำเลืองมองพร้อมกับประหลาดใจเล็กน้อย เขาสัมผัสได้ว่าออร่าของราชาเซียนรุ่นเยาว์ผู้นี้แตกต่างไปจากราชาเซียนคนอื่นๆ

อำนาจแห่งกฎเกณฑ์ที่สมบูรณ์! เหมือนกับหานฉีก่อนหน้านี้ อีกฝ่ายมาจากดินแดนแห่งเซียน

ไม่น่าแปลกใจที่อีกฝ่ายสามารถบรรลุเป็นราชาเซียนสูงสุดได้ด้วยอายุเพียงเท่านี้ ด้วยทรัพยากรบ่มเพาะในดินแดนแห่งเซียน ความเร็วในการบ่มเพาะจะไม่เป็นไปอย่างรวดเร็วได้อย่างไร? แต่เมื่อเทียบกับฮูหนิวแล้วอีกฝ่ายไม่อาจนับเป็นอันใด ฮูหนิวนั้นเพียงห้าปีก็บรรลุระดับสร้างสรรพสิ่งแล้ว

“ข้าคือหลิงฮัน เจ้ามีชื่อว่าอะไร?” หลิงฮันจ้องมองอีกฝ่าย

“ผางเฉิน” ราชาเซียนรุ่นเยาว์ผู้นั้นกล่าวด้วยท่าทางสูงส่ง

แน่นอนว่าเขาที่เป็นจอมยุทธจากดินแดนแห่งเซียนนั้น ชีวิตของทุกคนในที่นี้มีค่าไม่เท่านิ้วมือหนึ่งนิ้วของเขาเลยด้วยว้ำ หากไม่ใช่เพราะที่นี่มีสมุนไพรนิรันดร์และสตรีงดงามอย่างจักรพรรดินี เขามันเสียเวลาอยู่ที่นี่ทำไมตั้งห้าปี?

หลิงฮันอุทาน ‘โอ้’ ออกมาก่อนจะเลิกสนใจอีกฝ่าย

นี่เจ้า!

ผางเฉินเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที ท่าทางเช่นนั้นมันอะไร? เจ้าเป็นเพียงเซียนระดับสูงแท้ๆ ต่อหน้าข้ากล้าดีอย่างไรถึงทำตัวไม่แยแสเช่นนั้น?

หืม!

จู่ๆจิตใจของผางเฉินก็สั่นสะท้าน มีเซียนระดับสูงที่อายุน้อยขนาดนี้อยู่ได้อย่างไร!

เขาไม่สามารถระบุอายุที่แน่นอนของหลิงฮันได้ แต่จากพลังชีวิตอันร้อนระอุที่ไหลเวียนในร่างของหลิงฮันทำให้เขาพอคาดเดาได้ว่าพลังชีวิตของหลิงฮันนั้นยังไม่เกินพันปี!

ในโลกบรรพกาลที่สัตว์ประหลาดเช่นนี้อยู่ด้วย?

เขารีบหันไปมองจักรพรรดินี สตรีงดงามหาใครเปรียบที่มีพลังบ่มเพาะอยู่ที่เซียนระดับกลางผู้นี้เองก็มีพลังต่อสู้ทัดเทียมกับราชาเซียนสูงสุด! นี่เกิดอะไรขึ้นกับโลกบรรพกาลกันแน่?

“สหายหลิง!” เหล่าราชาเซียนมากมายจากดินแดนต้องห้ามคำนับต้อนรับหลิงฮัน เมื่อพบว่าพลังบ่มเพาะของหลิงฮันก้าวสู่เซียนระดับสูงแล้ว พวกเขาก็ทั้งตกตะลึงและดีใจ

ที่ดีใจก็เพราะพวกเขาจะได้เข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนแล้ว และที่ตกตะลึงก็เป็นเพราะเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ปีหลิงฮันกลับทะลวงผ่านมาสู่ระดับพลังนี้ได้ซึ่งคิดแล้วก็เหมือนกับเรื่องเพ้อฝัน

หลิงฮันพยักหน้า เขากล่าวทักทายราชาเซียนทุกคนด้วยรอยยิ้มก่อนจะมองไปด้านหน้าและกล่าว “พวกเจ้าเก็บเกี่ยวสมุนไพรนิรันดร์ไม่ได้?”

“ไม่มีทางทำได้!” รุ่นเยาว์ผู้หนึ่งก้าวเดินเข้ามาและกล่าวพูดด้วยสำเนียงที่เหมือนกับคนเฒ่าชรา

“เจ้าเป็นใคร?” หลิงฮันมองไปยังอีกฝ่าย

“ฮึ่ม ข้าคือจักรพรรดิเพลิงอัสนี!” รุ่นเยาว์ผู้นั้นคำรามอย่างไม่สบอารมณ์

หลิงฮันหัวเราะ “ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปี เจ้าโตขึ้นเยอะเลย!”

“เหอะ ในยุคที่ข้าผู้นี้เหยียบย่ำไปทั่วโลกล้า เจ้ายังเป็นเพียงเด็กน้อยที่ไม่รู้จักวิธีดื่มนมด้วยซ้ำ” จักรพรรดิเพลิงอัสนีเค้นเสียงกล่าว

“ว่าแต่ ทำไม่ถึงไม่อาจเก็บเกี่ยวได้?” หลิงฮันกลับมาคุยเรื่องเดิม

“อำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของอาณาเขตแถวนี้ทรงพลังเกินกว่าจอมยุทธระดับสร้างสรรพสิ่งจะต้านทานไหว” จักรพรรดิเพลิงอัสนีเองก็กลับมากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ตอนนี้อาจจะยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่อำนาจแห่งกฎเกณฑ์ที่ทรงพลังขนาดนี้ย่อมสามารถเกิดการปะทุของพลังอำนาจได้ตลอดเวลา จากการคาดการณ์ของข้า แม้แต่ตัวตนระดับขอบเขตตำหนักอมตะก็ไม่อาจต้านทานแรงระเบิดที่ว่าได้!”

หลิงฮันตกตะลึง ระดับขอบเขตตำหนักอมตะคือระดับพลังที่ทรงพลังเป็นอันดับสามในดินแดนแห่งเซียน เหนือจากระดับนี้มีเพียงระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้และระดับราชานิรันดร์ หากแม้แต่ตัวตนระดับระดับขอบเขตตำหนักอมตะก็ไม่อาจต้านทานแรงระเบิดของอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ในอาณาเขตนี้ได้ เช่นนั้นต้นตอของอำนาจแห่งกฎเกณฑ์นี้ก็ต้องเป็นระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้เป็นอย่างน้อย

ในขณะเดียวกัน ใบหน้าของผางเฉินได้แปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง

เขาคือตัวตนอันสูงส่งที่มาจากดินแดนแห่งเซียนแท้ๆ เหตุใดทุกคนถึงได้ไปให้ความสนใจแต่หลิงฮันกัน แม้กระทั่งสตรีที่เขาชื่นชอบก็ด้วย

ฮึ่ม หากคนเหล่านี้ต้องการเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียน คนที่พวกเขาสมควรประจบก็ต้องเป็นข้าคนนี้!

ผางเฉินเริ่มครุ่นคิด เขาจะบอกไปดีหรือไม่ว่าเขาไม่เพียงสามารถเปิดเส้นทางสู่ดินแดนแห่งเซียนได้ แต่ยังเป็นทายาทของขุมอำนาจที่ทรงพลังในดินแดนแห่งเซียนอีกด้วย

เพียงแต่ต่อให้จะเป็นเขาก็ไม่กล้านำพาใครเข้าดินแดนแห่งเซียนไปด้วย ที่ดินแดนแห่งเซียนมีกฎเหล็กอยู่ หากเรื่องที่เขาพาใครเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนไปโดยไม่ได้รับอนุญาตถูกพบเจอ ตระกูลของเขาจะถูกขุมอำนาจระดับราชานิรันดร์ลบหายไปทันที!

เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน ขุมอำนาจระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้ได้ส่งรุ่นเยาว์มาหาประสบการณ์ในโลกบรรพกาล รุ่นเยาว์ผู้นั้นพลาดทำสตรีคนหนึ่งตั้งครรภ์โดยไม่ตั้งใจ เขาใจโหดเหี้ยมทิ้งสตรีเอาไว้และพาเพียงแค่บุตรของตนเองกลับดินแดนแห่งเซียนไปด้วย ซึ่งหลังจากนั้นเป็นอย่างไร?

เรื่องที่ว่าบุตรของเขาเกิดในโลกบรรพกาลถูกแพร่งพราย ผลที่ตามมาคือตระกูลของเขาถูกลบหายไปเพียงชั่วข้ามคืน

ทั้งๆที่เป็นถึงขุมอำนาจระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้!

พวกจอมยุทธล้าหลังเหล่านี้ไม่รู้เสียแล้วว่าการแอบเข้าไปยังดินแดนแห่งเซียนถือเป็นการฝ่าฝืนกฎอย่างร้ายแรง!

 

 

 

ตอนที่ 1664 ต้นกำเนิดแม่น้ำมหึมา

 

“ผลกายาเชื่อมสวรรค์!” จักรพรรดิเพลิงอัสนีกัดปาก “หากอายุของมันอยู่ในระดับข้ามผ่านต้นกำเนิดแท้ล่ะก็ มันจะเป็นสมบัติที่ล้ำค่าสำหรับข้าอย่างมาก!”

หลิงฮันจดจ้องไปเบื้องหน้า ในอาณาเขตพื้นที่อันมืดทมิฬ ราวๆระยะที่ห่างออกไปสิบไมล์ได้มีพืชต้นหนึ่งเติบโตงอกขึ้นมา ทั่วทั้งต้นของมันปลดปล่อยแสงสว่างแห่งหยินหยางอันสว่างไสว

ผลกายาเชื่อมสวรรค์คือสมุนไพรที่สะสมอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของสวรรค์และปฐพีเอาไว้ ตามหลักแล้วมันสมควรเป็นสมุนไพรที่ล้ำค่ากว่าสมุนไพรชนิดใดๆ แต่แน่นอนว่าหากโชคร้ายก็อาจจะพบผลกายาเชื่อมสวรรค์ที่มีอายุไม่มากและสามารถช่วยยกระดับพลังถึงแค่ระดับโลกียนิพพาน

“ยี่ ยา ย่า!” เสี่ยวกู่เองก็มองไปยังพื้นที่มืดทมิฬ เพียงแต่เป้าหมายของมันไม่ใช่ผลกายาเชื่อมสวรรค์แต่เป็นระยะที่ห่างไกลออกไปอีก

อันที่จริง หลังจากระยะร้อยไมล์ไปแล้ว วิสัยทัศน์ของราชาเซียนทุกคนจะกลายเป็นเลือนลางและมองเห็นเพียงออร่าอันมืดมิดเท่านั้น

เมื่อเห็นท่าทางของเสี่ยวกู่ที่เปลี่ยนไป หลิงฮันก็อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ ดวงตาของมันส่องประกายมรกตและแสดงออกถึงความโกรธ

มันคำราม “ยี่ ยา ย่า” และพุ่งเข้าไป

หลิงฮันอยากห้ามแต่ก็ทำไม่ได้ หลังจากที่เขาเคลื่อนที่เข้าใกล้อาณาเขตสังหารพยายามห้ามเสี่ยวกู่ เขาก็สัมผัสได้ว่าออร่าสีดำทมิฬภายในนั้นเป็นภัยคุกคามต่อเขา

ร่างของเสี่ยวกู่พุ่งทะยานเข้าไปในอาณาเขตสังหารและเคลื่อนที่เข้าสู่ส่วนลึก

หลิงฮันค่อยๆก้าวถอยหลังกลับมา กายหยาบของเขาไม่อาจรับมือกับอาณาเขตสังหารตรงหน้าได้ แม้แต่ตัวตนระดับขอบเขตตำหนักอมตะก็ยังอาจถูกสังหารด้วยอำนาจของอาณาเขตนี้ กายหยาบที่แค่เทียบได้กับแร่โลหะกึ่งนิรันดร์ครึ่งดาวของเขาจะทำอะไรได้?

อะไรกัน!

เหล่าราชาเซียนอุทานด้วยความตะลึงเนื่องจากเห็นร่างของเสี่ยวกู่ที่พุ่งเข้าไปลึกเกินกว่าหกถึงเจ็ดไมล์!

หากเป็นหมอนี่อาจจะเก็บเกี่ยวสมุนไพรนิรันดร์ได้ก็เป็นได้!

ทุกคนตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง หากสมุนไพรถูกเก็บเกี่ยวพวกเขาก็ยังมีโอกาสที่จะแอบช่วงชิง

“ไม่!” แต่หลังจากนั้นไม่นานเหล่าราชาเซียนก็ร้องโอดครวญ

กายหยาบของเสี่ยวกู่เริ่มแหลกสลายเนื่องจากทนพลังทำลายของอาณาเขตสังหารไม่ไหว

หลิงฮันไม่กังวลอะไร กายหยาบของเสี่ยวกู่เป็นเพียงสิ่งที่สร้างขึ้นมา ร่างแท้จริงของมันคือกระดูกเพียงแท่งเดียว ตราบใดที่ร่างแท้จริงไม่ได้รับความเสียหาย เสี่ยวกู่ก็สามารถสร้างกายหยาบขึ้นมาใหม่

กล้ามเนื้อและอวัยวะต่างๆของเสี่ยวกู่ร่วงหล่นลงพื้นจนเหลือแต่กระดูก ถึงอย่างนั้นมันก็ยังวิ่งไปต่อได้

และแล้วเสี่ยวกู่ก็มาถึงระยะของสมุนไพร แต่ที่ไม่คาดคิดคือมันไม่หยุดแม้แต่เหลียวมองและยังคงวิ่งต่อไป

บ้าไปแล้ว!

ทุกคนกลายเป็นไร้คำพูด เจ้ายอมบาดเข็บสาหัวขนาดนั้นแต่กลับไม่เก็บสมุนไพรนิรันดร์ขึ้นมา? นี่เจ้าตาบอดหรืออย่างไร?

เสี่ยวกู่วิ่งไม่หยุด โครงกระดูกของมันค่อยๆร่วงลงกับพื้นที่ละท่อนจนสุดท้ายเหลืออยู่เพียงท่อนเดียวที่เป็นร่างแท้จริงของมัน ท่อนกระดูกใสราวกับหยกที่ส่องประกายเขียวมรกตเคลื่อนที่ต่อไปยังส่วนลึกอาณาเขตสังหาร

หลังจากระยะเกินกว่าร้อยไมล์ก็ไม่มีใครสามารถมองเห็นเสี่ยวกู่อีกต่อไป

ทุกคนหันมองหน้ากันด้วยสีหน้ามึนงง

หลิงฮันครุ่นคิด เสี่ยวกู่กับจอมยุทธในโลกแห่งนี้นั้นเป็นปฏิปักษ์กันราวกับน้ำและไฟ ซึ่งเหตุผลที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะรูปแบบพลังบ่มเพาะของจอมยุทธเหล่านั้นมีต้นกำเนิดพลังมาจากแม่น้ำมหึมา

หากจะพูดให้ชัดเจนคือเสี่ยวกู่เป็นปฏิปักษ์กับบางสิ่งที่เป็นต้นกำเนิดของสายน้ำมหึมา

ซึ่งตอนนี้เสี่ยวกู่ก็กำลังไปที่นั่น!

ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนี้เกิดอะไรขึ้น ทุกคนทำได้เพียงรอคอย

หลังจากผ่านไปสามวัน แสงสีเขียวมรกตก็ปรากฏขึ้นในสายตาของทุกคนจากระยะไกล เสี่ยวกู่ปรากฏตัวโดยมีแสงมรกตปกคลุมร่างเอาไว้ แน่นอนว่าสภาพของมันในตอนนี้ยังมีเพียงกระดูกท่อนเดียวเหมือนเดิม

มันวิ่งมาหาหลิงฮันก่อนจะหยุดนิ่งสร้างกายหยาบกลับมาเหมือนเดิม “ยี่ ยา ย่า” มันกล่าวด้วยเสียงอ่อนแรงพร้อมกับหมดสติ

เสี่ยวกู่ไปถึงต้นตอของแม่น้ำมหึมาได้? หากเป็นแบบนั้นจริง ที่นั่นมันพบกับอะไรกันแน่ถึงได้ตกอยู่ในสภาพเหนื่อยล้าเช่นนี้?

ทุกคนรู้สึกสงสัย แน่ในเมื่อเสี่ยวกู่หมดสติไปแล้วจึงไม่มีใครเอ่ยถามอะไร

หลิงฮันพูดคุยกับหอคอยน้อย “เจ้ารู้รึเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่?”

หอคอยน้อยแน่นิ่งไปชั่วครู่และกล่าว “รูปแบบบ่มเพาะพลังที่แตกต่างเช่นนี้ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน รูปแบบพลังบ่มเพาะที่แตกต่างย่อมสอดคล้องกับสวรรค์และปฐพีที่แตกต่าง ช่างแปลกประหลาดนัก”

“เจ้าสามารถใช้อำนาจของหอคอยทมิฬพาเข้าไปยังอาณาเขตสังหารนั่นได้หรือไม่?” หลิงฮันถาม

“หากเจ้าคิดว่าตัวเองอายุยืนมากพอแล้วจะลองดูก็ได้” หอคอยน้อยกล่าวอย่างไม่แยแสเหมือนเคย

หลิงฮันไม่เก็บมาคิดมากและถามต่อ “เจ้ามองพลังลึกลับของเสี่ยวกู่ออกรึเปล่า?”

หอคอยน้อยแน่นิ่งอีกครั้งก่อนจะกล่าว “หากให้คาดเดามันจะต้องมีความเกี่ยวข้องกับราชานิรันดร์ไม่ผิดแน่ แต่จะเกี่ยวข้องอย่างไรนั้นข้าเองก็ไม่แน่ใจ เพราะอย่างไรพลังของข้าก็ยังฟื้นฟูกลับมาไม่สมบูรณ์”

เกี่ยวข้องกับราชานิรันดร์!

หลิงฮันชะงักก่อนจะพยักหน้า จักรพรรดิเพลิงอัสนีกล่าวเอาไว้ว่าอำนาจของออร่าทมิฬในอาณาเขตสังหารนั้นสามารถสังหารได้แม้แต่ตัวตนระดับขอบเขตตำหนักอมตะ ซึ่งก็เป็นไปได้สูงมากว่าออร่าทมิฬนั้นจะเป็นอำนาจระดับราชานิรันดร์ และการที่เสี่ยวกู่เข้าไปภายในอาณาเขตสังหารได้ย่อมหมายความว่ามันก็ต้องมีอำนาจระดับราชานิรันดร์เช่นกัน

สามวันต่อมา ในที่สุดเสี่ยวกู่ก็ฟื้น

“ยี่ ยา ย่า!” มันกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงราวกับว่าลืมเรื่องราวก่อนหน้านั้นไปเสียสนิท

“เสี่ยวกู่ เจ้าพบเห็นอะไรภายในนั้น?” หลิงฮันเอ่ยถาม

เสี่ยวกู่พูดได้แต่ ‘ยี่ ย่า ย่า’ วนไปมาซึ่งผ่านไปนานพอสมควรก็ไม่ได้เรื่องอะไร

“ข้าอยากจะกัดเจ้าหมอนั่นจริงๆ!” สุนัขตัวดำพึมพำ แม้จะพูดแบบนั้นแต่จริงๆแล้วมันก็ไม่กล้า เพราะมันเห็นแล้วว่าเสี่ยวกู่น่าสะพรึงกลัวขนาดไหน

หลิงฮันครุ่นคิดชั่วครู่ “เสี่ยวกู่ เจ้าทำแบบนี้ได้รึไม่?” เขาดึงความทรงพลังบางส่วนของตนเองออกมาและแสดงออกเป็นภาพ

“ยี่ ยา ย่า!” เสี่ยวกู่รีบพยักหน้า มันขยับนิ้วตามหลิงฮันและดึงความทรงจำของมันออกมาเป็นภาพ

“ไปอีกนิด”

“ข้ามอีกหน่อย”

ผ่านไปไม่นานภาพความทรงจำในช่วงที่เสี่ยวกู่ผ่านเข้าไปในออร่าทมิฬก็ปรากฏให้เห็น หลิงฮันไม่กล่าวอะไรต่อและตั้งสมาธิจดจ้องไปยังภาพความทรงจำ

คนอื่นๆเองก็เช่นกัน พวกเขารู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากว่าภายในออร่าทมิฬมีอะไรซ่อนอยู่กันแน่? ต้นกำเนิดของแม่น้ำมหึมาคืออะไร? เหตุใดพลังจากแม่น้ำถึงสามารถหล่อเลี้ยงให้เกิดจอมยุทธที่ทรงพลังได้มากมายแถมยังมีรูปแบบบ่มเพาะพลังที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงอีกด้วย

ภาพที่ปรากฏให้เห็นคือเสี่ยวกู่กำลังวิ่งเข้าไปในออร่าทมิฬ ร่างของมันเหลือเพียงกระดูกแท่งเดียวซึ่งได้ปลดปล่อยแสงมรกตออกมาต้านทานอำนาจกัดกร่อนของออร่าทมิฬ

เพียงแต่ว่ายิ่งเข้าไปลึกการเคลื่อนไหวของเสี่ยวกู่ก็เริ่มช้าลง ดูเหมือนว่าออร่าทมิฬจะสร้างแรงกดดันให้มันอย่างหนักหน่วงจริงๆ

ในจังหวะที่เสี่ยวกู่ไม่สามารถขยับตัวได้อีกต่อไปมันก็มาจุดสิ้นสุดของแม่น้ำพอดี เบื้องหน้าของมันปรากฏร่างขนาดมหึมา

ร่างนั้นคือ… ซากศพ!

 

 

 

ตอนที่ 1665 ส่งสมุนไพรนิรันดร์มา!

 

มันศพของยักษ์ที่มีรูปลักษณ์ใกล้เคียงมนุษย์มาก แต่ดวงตาสองข้างของมันนั้นค่อนข้างกว้างเล็กน้อยจนแทบจะชิดติดเข้าหากัน

ผิวหนังของเขาเป็นสีทองประกายราวกับโลหะและมีอักขระสีดำประทับอยู่บนร่าง ไม่ว่าจะเป็นอักขระใดบนร่างของเขาก็ราวกับมีพลังอำนาจที่สามารถบดขยี้ชั้นสวรรค์และสรรพสิ่ง

รอบกายของเขามีออร่าทมิฬอันไร้ที่สิ้นสุดถูกปลดปล่อยออกไป นอกจากนั้นโลหิตที่ไหลออกจากศพของเขาก็ได้กลายเป็นต้นกำเนิดพลังของแม่น้ำมหึมาแห่งนี้

หรือก็คือศาสตร์วรยุทธในดินแดนแห่งนี้มีรากฐานมาจากศพตนนี้!

น่าอัศจรรย์นัก แค่ดื่มน้ำจากแม่น้ำที่มีเจตจำนงยุทธอันน้อยนิดของยักษ์ตนนี้กลับสามารถถือกำเนิดเป็นรูปแบบบ่มเพาะพลังแบบใหม่ได้

ยิ่งกว่านั้นเขตแดนลี้ลับแห่งนี้คงอยู่มานานเท่าไหร่แล้ว?

จากประวัติศาสตร์ที่สืบทอดกันมา ระยะเวลาได้ผ่านมาแล้วถึงแสนล้านปี!

ใช่แล้ว เวลาผ่านผ่านมาอย่างน้อยก็แสนล้านปี แต่โลหิตของยักษ์ตนนี้ก็ยังไหลออกมาไม่หยุด

ภาพความทรงจำถัดมาคือภาพของเสี่ยวกู่ที่ล่าถอยวิ่งกลับออกไปโดยไม่ได้ทำอะไร

เหล่าราชาเซียนกลายเป็นไร้คำพูด แม้แต่ผางเฉินก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเรื่องอัศจรรย์ขนาดนี้จะเกิดขึ้นที่นี่

ต้องรีบกลับไปแจ้งตระกูลโดยเร็ว บางทียักษ์ตนนั้นอาจจะเป็นราชานิรันดร์ที่ร่วงหล่น

ทักษะบ่มเพาะระดับราชานิรันดร์!

แววตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นจริงจัง หากได้ครอบครองทักษะบ่มเพาะระดับราชานิรันดร์ พลังของตระกูลผางจะทะยานขึ้นสูงเสียดฟ้ากลายเป็นขุมอำนาจสามดาว สี่ดาวหรืออาจจะห้าดาวและมีเชื้อสายภายในตระกูลที่กลายเป็นตัวตนระดับราชานิรันดร์ในที่สุด

หลิงฮันพยักหน้าและกล่าว “เสี่ยวกู่ เจ้าไปหยิบสมุนไพรนั่นกลับมาได้รึเปล่า?” เขาชี้ไปยังผลกายาเชื่อมสวรรค์

“ยี่ ยา ย่า!” เสี่ยวกู่ไม่รอช้า มันรีบวิ่งไปขุดผลกายาเชื่อมสวรรค์ขึ้นมาและนำกลับมามอบให้หลิงฮัน

ทุกคนที่มองอยู่แทบจะทุกคนอยากอุทานออกมาว่า “เจ้าโง่”

เจ้าไม่รู้รึไงว่านั่นคือสมุนไพรนิรันดร์!

สมุนไพรนิรันดร์!

เจ้ามอบให้คนอื่นง่ายๆเช่นนั้นเลย? นี่เจ้าต้องโง่ถึงขนาดไหนถึงได้ไม่รู้ความล้ำค่าของสมุนไพรต้นนั้น?

“ส่งสมุนไพรนิรันดร์มา!” จู่ๆผางเฉินก็คำรามและจดจ้องมายังหลิงฮัน

เขาต้องการออกจากเขตแดนลี้ลับเพื่อไปรายงานเรื่องนี้ให้ประมุขตระกูลทราบ แต่ก่อนหน้านั้นเขาต้องชิงสมุนไพรนิรันดร์มาให้ได้เสียก่อน

หากรอจนถึงตอนที่ประมุขตระกูลมาถึงโลกบรรพกาล ต่อให้ผลกายาเชื่อมสวรรค์จะยังไม่ถูกหลิงฮันกินเข้าไป แต่มันก็ย่อมตกไปอยู่ในมือของประมุขตระกูลไม่ได้ตกมาอยู่ในมือของเขา

แต่ตราบใดที่เขาแย่งชิงผลกายาเชื่อมสวรรค์มาได้ก่อนและสังหารทุกคนทิ้งซะ ใครจะรู้ว่าเขาเป็นคนเอาไป?

“ใช่แล้ว ส่งมาซะ มันเป็นของนายท่านหมาผู้นี้!” สุนัขตัวดำไม่ลืมที่จะเข้าร่วมสนุกด้วย

“ถ้าจะมอบให้ใคร คนนั้นก็ต้องเป็นข้า” จักรพรรดิเพลิงอัสนีไม่ยอมน้อยหน้า

การแทรกแซงของทั้งสองคนทำให้คำพูดของผางเฉินดูราวกับเป็นเรื่องตลก

ผางเฉินเค้นเสียงไม่สบอารมณ์และยกฝ่ามือผลักเข้าใส่สุนัขตัวดำกับจักรพรรดิเพลิงอัสนี “หุบปาก!”

สุนัขตัวดำกับจักรพรรดิเพลิงอัสนีรีบหลบทันที ทั้งสองเพิ่งจะบรรลุเป็นเซียนระดับกลาง ซึ่งยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะปะทะกับราชาเซียนสูงสุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผางเฉินที่มีอำนาจแห่งกฎเกณฑ์อันสมบูรณ์ที่ทรงพลังราชาเซียนทั่วไป

“ส่งมา!” ผางเฉินคำรามอีกครั้งและโจมตีใส่หลิงฮัน

“อย่าได้ล้ำเส้นเกินไป!” ราชาเซียนชิงอวี่และปรมาจารย์คนอื่นๆลงมือ พวกเขายืนอยู่ข้างเดียวกับหลิงฮันย่อมต้องช่วยเหลือหลิงฮัน

“ฝูงแมลงตัวจ้อยคิดจะต่อต้านข้า?” ผางเฉินแสยะยิ้ม ‘ปัง ปัง ปัง’ เขากระหน่ำปล่อยหมัดออกไปจนราชาเซียนชิงอวี่และคนอื่นๆต้องล่าถอยอย่างช่วยไม่ได้

ไม่ใช่ว่าผางเฉินเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่น แต่ความเข้าใจในอำนาจแห่งกฎเกณฑ์ของเขานั้นสมบูรณ์จึงไม่แปลกที่เขาจะมีพลังต่อสู้ที่ทรงพลังกว่า

ราชาเซียนชิงอวี่และคนอื่นๆตกตะลึง แม้ผางเฉินจะเคยลงมือมาก่อนหน้านี้แล้วก็จริง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้เอาจริง กลับกลายเป็นว่าแท้จริงแล้วเขาทรงพลังถึงเพียงนี้

ผางเฉินก้าวเดินขึ้นหน้าก่อนจะพบกับจักรพรรดินีที่ยืนขวางอยู่และจดจ้องมาที่เขาด้วยท่าทางเหยียดหยามราวกับต้องการสื่อว่า ‘ไสหัวไป’

เขาเค้นเสียงไม่แยแส จริงอยู่ที่จักรพรรดินีงดงามมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจพานางกลับไปยังดินแดนแห่งเซียนด้วยกันได้ อย่างมากเขาก็สามารถเล่นสนุกกับนางได้แค่ที่นี่เท่านั้น

เมื่อคิดได้เช่นนี้ผางเฉินก็หมดความอดทนที่จะตามตื้อจักรพรรดินีทันที โดยเฉพาะหลังจากการปรากฏตัวของหลิงฮัน เขาก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้หว่านล้อมนางอย่างไรก็ไม่มีทางสำเร็จ

“หล่วนซิง เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า หลบไป!” ผางเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“รนหาที่ตาย!” จักรพรรดินีลงมือ ร่างแยกทั้งเก้าของนางปรากฏออกมาและโคจรทักษะนิรันดร์โจมตีพร้อมกัน ทักษะแยกร่างของนางน่าสะพรึงยิ่งกว่าทักษะกายาแสงตะวันทองคำไร้เทียมทานเสียอีก หลิงฮันสามารถเพิ่มแขนขึ้นมาได้สี่แขน แต่จักรพรรดินีสามารถแยกร่างที่เหมือนร่างจริงได้ถึงเก้าร่าง

แต่ทักษะของนางเป็นถึงทักษะระดับราชานิรันดร์ หากไม่ทรงพลังระดับนี้ก็กระไรอยู่

‘ตูมม’ ทักษะระดับนิรันดร์มากมายโหมกระหน่ำเข้าใส่ผางเฉินราวกับคลื่นยักษ์

ผางเฉินตกตะลึงกับพลังต่อสู้ของจักรพรรดินีเป็นอย่างมาก แต่ด้วยการที่เขาเป็นถึงราชาเซียนสูงสุด ย่อมไม่มีทางหวาดกลัวเซียนระดับกลาง

ที่เขาตกตะลึงคือ ขนาดตัวเขาได้เปรียบในระดับพลังที่สูงกว่าถึงสองขั้นใหญ่ กลับมีพลังต่อสู้เหนือกว่าจักรพรรดินีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เหตุผลที่เป็นเช่นนั้นคือหนึ่ง จักรพรรดินีบ่มเพาะทักษะระดับราชานิรันดร์ทำให้พลังต่อสู้ของนางเหนือกว่าจอมยุทธระดับเดียวกัน สองคือเพราะนางบรรลุระดับวารีนิรันดร์ด้วยจำนวนดวงดาวสิบล้านดวง สิ่งนี้ก็เป็นอีกปัจจัยที่ทำให้พลังต่อสู้ของนางเหนือกว่าจอมยุทธระดับเดียวกัน

“ข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่ง แต่เจ้าก็ยังไม่ใช่คู่ค่อสู้ของข้า!” ผางเฉินกล่าวเย็นชา แม้จะเล็กน้อย แต่ระดับพลังที่ต่างกันถึงสองขั้นย่อยก็ยังทำให้เขาเป็นฝ่ายเหนือกว่าอยู่ดี

จักรพรรดินีคร้านจะพูดตอบโต้ แม้พลังต่อของนางจะด้อยกว่า แต่อย่าลืมว่าร่างทั้งสิบของนางสามารถแบ่งเบาความเสียหายที่ถูกโจมตีได้ เปรียบแล้วก็เหมือนนางมีพลังต่อสู้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งดาว

นางจะชนะการต่อสู้ได้รึเปล่ายังไม่รู้ แต่ที่แน่ๆคือนางไม่แพ้เด็ดขาด

“ภรรยาข้า ให้ข้าลงมือเอง” หลิงฮันกล่าวด้วยรอยยิ้ม

 

 

 

ตอนที่ 1666 ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้น...

 

จักรพรรดินีหยุดมือทันที นางหันไปยิ้มให้กับหลิงฮันด้วยสีหน้าที่ราวกับบุปผานับพันกำลังเบ่งบาน

หลิงฮันทนไม่ไหวและรีบก้าวไปโอบกอดดึงเอวของจักรพรรดินีเข้ามาจูบ

ใบหน้าของผางเฉินเปลี่ยนเป็นมืดมน “พอรึยัง?”

หลิงฮันไม่แยแส เขายังคงจูบอย่างดูดดื่มกับภรรยาต่อไป

“ฮึ่ม!” ผางเฉินคำรามและทะยานร่างเข้าโจมตีหลิงฮัน

หลิงฮันไม่แม้แต่เงยหน้ามอง ‘พรึบ’ เขาสะบัดนิ้วลวกๆปลดปล่อยปราณดาบที่รุนแรงราวกับจะสะบั้นท้องฟ้าจนขาด

สีหน้าของผางเฉินเปลี่ยนไปทันทีและรีบใช้พลังทั้งหมดคุ้มกันตนเอง ร่างของเขาปลดปล่อยแสงสลัวสีทองสร้างเป็นโล่เบื้องหน้า บนโล่ทองคำมีคำว่า ‘ผาง’ สลักเอาไว้

‘ตูม’ เมื่อปราณดาบปะทะเข้าใส่โล่สีทอง โล่ก็ถูกผ่านออกเป็นสองท่อนทันที ปราณดาบยังไม่เสื่อมอำนาจและพุ่งทะยานเข้าใส่หน้าอกของผางเฉิน โลหิตสาดกระจายพร้อมกับร่างของผางเฉินที่ถูกทำให้ล่าถอยสิบเจ็ดฟุต

‘อั่ก’ ผางเฉินกระอักโลหิตด้วยใบหน้าซีดเผือด

เขาจ้องมองไปยังหลิงฮันด้วยสีหน้าราวกับเห็นผี

ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี เซียนระดับสูงสามารถเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดายขนาดนี้ได้อย่างไร?

อย่าบอกนะ!

จิตใจของเขาสั่นสะท้าน หรือว่ารุ่นเยาว์ตรงหน้าเขาจะบรรลุระดับสร้างสรรพสิ่งด้วยจำนวนดวงดาวสิบล้านดวง? หากไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้แล้ว ด้วยความแตกต่างของระดับพลังหนึ่งขั้น เขาก็ไม่สมควรพ่ายแพ้อย่างน่าอนาถเช่นนี้!

ไม่สิ… สตรีผู้นั้นก็ด้วย!

เขาหันไปมองจักรพรรดินี สตรีงดงามหาใครเปรียบผู้นี้ก็สมควรทะลวงผ่านระดับสร้างสรรพสิ่งด้วยดวงดาวสิบล้านดวงเช่นกัน เพราะงั้นนางถึงได้แข็งแกร่งพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกราชาเซียนชิงอวี่ก็แทบจะคุกเข่า

เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ เมื่อใดที่หลิงฮันบรรลุเป็นเซียนระดับสูง ในโลกบรรพกาลจะไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อีกต่อไป

ผางเฉินกัดฟัน ความยั่วยวนของสมุนไพรนิรันดร์นั้นมีมากจนเขาไม่ยินยอมที่จะปล่อยมือไปง่ายๆ เขารีบนำจี้หยกออกมาและกล่าวอย่างโหดเหี้ยม “หากไม่อยากตายก็จงมอบสมุนไพรนิรันดร์มา ไม่เช่นนั้น ตราบใดที่ข้าทำลายจี้หยกเส้นนี้ทุกคนในเขตแดนลี้ลับจะตายกันทั้งหมด!”

เขากล่าวของเขาไม่ได้เกินจริงแม้แต่น้อย จี้หยกเส้นนี้คือสมบัติที่เขาได้รับมาจากผู้อาวุโสของตระกูล เมื่อจี้หยกถูกทำลาย คลื่นพลังทำลายอันน่าสะพรึงที่รุนแรงเกือบเท่ากับการโจมตีของตัวตนAnchorระดับโลกียนิพพานจะปะทุออกมา ไม่ว่าหลิงฮันจะเป็นราชาเซียนที่ทรงพลังขนาดไหน เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังทำลายกึ่งระดับโลกียนิพพาน เขาก็มีโชคชะตายก็แหลกสลายกลายเป็นฝุ่น

“โอ้ มันคืออะไรรึ?” หลิงฮันเอ่ยถามด้วยท่าทางสนใจ

ผางเฉินแทบจะบ้าคลั่ง นี่ใช่เวลาสนใจว่าสิ่งนี้คืออะไรรึไง? เขากล่าวด้วยน้ำเสียงกึกก้อง “อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือ นี่คืออาวุธต้องห้ามที่จะบดขยี้ทุกสรรพสิ่งภายใต้ระดับโลกียนิพพาน!”

“เจ้าจะพูดอะไรก็พูดได้ แต่ข้าจำเป็นต้องเชื่อ?” หลิงฮันส่ายหัว

ฮึ่ม!

ปากของผางเฉินกระตุก ความจริงเขาไม่ได้อยากใช้อาวุธลับชิ้นนี้เลยเนื่องจากเมื่อใดที่พลังของมันระเบิดออกมา ไม่เพียงแค่หลิงฮันที่จะตาย แต่จักรพรรดินีเองก็เช่นกัน เขารู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะหาสตรีที่งดงามขนาดนี้ได้อีกรึไม่

“หลิงฮัน!” ราชาเซียนชิงอวี่และคนอื่นๆตะโกนเรียกสติ ฟังจากน้ำเสียงแล้วผางเฉินไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน

“ถ้าเจ้ากล้าก็เชิญเลย” หลิงฮันยังคงกระตุ้นยุแหย่ผางเฉิน

ท้ายที่สุดผางเฉินก็ทนไม่ไหว หากเขาจำกัดหลิงฮันไม่ได้เขาก็ไม่มีทางได้ตัวจักรพรรดินี ในเมื่อเขาไม่อาจได้ครอบครองนาง คนอื่นก็ไม่มีทางได้ครอบครองเช่นกัน! ‘เพล๊ง’ เขาทำลายจี้หยกในมือทันที

‘มิติเอกเทศ’ หลิงฮันผลักฝ่ามือออกไป ทันใดนั้นร่างของผางเฉินก็หายไปในพริบตา

แต่นั่นก็แค่ชั่วครู่ ‘ตูมมม’ คลื่นพลังระเบิดออกกลางอากาศที่ว่างเปล่าแพร่กระจายไปทั่วทิศทาง เพียงแต่ว่าพลังของคลื่นระเบิดนั้นเหลืออยู่ไว้แค่ในระดับที่ราชาเซียนต้านทานไหว

เหตุผลที่เป็นเช่นนี้นั้นไม่ได้ซับซ้อนอะไรมาก ผางเฉินและจี้หยกถูกส่งไปยังมิติเอกเทศพร้อมกัน โดยที่คลื่นพลังทำลายส่วนใหญ่ได้ระเบิดไปในมิติเอกเทศแล้ว เมื่อมิติเอกเทศสลายตัวพลังทำลายที่ยังหลงเหลือจากจี้หยกจึงลดลงไปมาก

ในทางกลับกัน ผางเฉินนั้นแต่เดิมได้เป็นแกนกลางของคลื่นระเบิด ซึ่งหากในสถานการณ์ปกติเขาไม่สมควรได้รับผลกระทบจากพลังของจี้หยกไปด้วย เพียงแต่ว่าเมื่อถูกส่งตัวไปอยู่ในมิติเอกเทศ คลื่นพลังของจี้หยกก็ได้เกิดการหดตัวและสะท้อนกลับ ผลลัพธ์จึงกลายเป็นว่าเขาได้พบกับความพินาศไปด้วย

ตอนนี้เขาได้ตายไปแล้ว โดยที่กระดูกสักท่อนก็ไม่เหลือ

ดั่งคำที่ว่าผลกรรมคืนสนอง!

ราชาเซียนชิงอวี่และคนอื่นกลายเป็นไร้คำพูด จบง่ายๆแบบนี้น่ะรึ?

หลงฮันเผยรอยยิ้มและกล่าว “เรื่องทุกอย่างจบแล้ว ทุกคนเตรียมตัวกลับกันได้”

เซียนทุกคนพยักหน้าด้วยสีหน้าอ้างว้างราวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริง ผ่านไปครู่หนึ่งทุกคนถึงจะเรียกสติกลับมาได้ ในเมื่อหลิงฮันบรรลุเป็นเซียนระดับสูง… งั้นก็เข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนได้แล้ว!

พวกเขารีบกล่าวทันทีว่าจะรีบกลับไปยังดินแดนต้องห้ามเพื่อเตรียมตัวเพื่อนำสมาชิกตระกูลคนอื่นๆมาหาหลิงฮันให้ไวที่สุด

หลิงฮันตอบทุกคนไปว่าไม่จำเป็นต้องรีบ เขาต้องการอยู่ในโลกบรรพกาลต่ออีกอย่างน้อยสิบปี

ทำไมน่ะรึ? เขาต้องการรวบรวมหยดสายฟ้าสวรรค์จำนวนมากก่อนที่จะจากไป

ในตอนที่พวกเขาเดินทางกลับ ตระกูลเถี้ยนได้รับรู้ว่าสมุนไพรนิรันดร์ได้ถูกเก็บเกี่ยวไปแล้วแต่ก็ไม่มีใครกล้ากล่าวอะไรออกมา ด้วยชื่อเสียงของหลิงฮันในตอนนี้ ใครจะกล้าช่วงชิงสิ่งของในกระเป๋าหลิงฮัน?

สองวันต่อมา เหล่าคนนอกทุกคนก็กลับออกจากตระกูลเถี้ยนมายังตระกูลหย่วนที่จุดเริ่มต้น ตราบใดที่ไม่ใช่จอมยุทธระดับราชาเซียนสูงสุด พวกเขาสามารถบ่มเพาะพลังที่นี่ต่อได้ ด้วยพลังวิญญาณอันหนาแน่นของที่นี่ความเร็วในการสะสมพลังปราณจะเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว

ราชาเซียนทุกคนออกมาจากเขตแดนลี้ลับ พวกเขาต้องรีบไปเตรียมตัวเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียน

หลิงฮันเองก็ออกมาเช่นกัน เขาต้องการกลับไปยังจักรวรรดิต้าหลิงเพื่อคัดเลือกคนที่จะเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนไปพร้อมกัน

การเดินทางกลับครั้งนี้มีเพียงจักรพรรดินีที่มากับเขาด้วย จักรพรรดินีนั้นบรรลุเซียนระดับกลางสูงสุดแล้ว นางไม่จำเป็นต้องสะสมพลังปราณ สิ่งที่นางต้องทำคือการขัดเกลาวิถีแห่งเต๋าของระดับพลังบ่มเพาะด้วยต้นสังสารวัฏ

จักรพรรดินีเก็บตัวอยู่ในหอคอยทมิฬในขณะที่หลิงฮันปลดปล่อยคลื่นแสงแห่งเต๋าสีทองมุ่งหน้าสู่จักรวรรดิต้าหลิง

นี่คือครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่ในจักรวรรดิต้าหลิง กว่าจะได้มาอีกครั้ง ก็คงเป็นตอนที่เขากลับออกมาจากดินแดนแห่งเซียน

 

 

 

ตอนที่ 1667 เลี้ยงฉลอง

 

ด้วยความเร็วของหลิงฮันในตอนนี้ ดาวเหอหนิงไม่นับว่าอยู่ไกลมากนัก หลังบรรลุเป็นเซียนระดับสูง ขีดจำกัดของแสงอัสนีก็ยกระดับสูงขึ้น แม้ความเร็วของทักษะจะยังเท่าเดิมแต่ระยะเวลาในการคงสภาพของทักษะนั้นเพิ่มมากขึ้น

แต่เดิมที่คาดการณ์ว่าจะถึงดาวเหอหนิงในหนึ่งปี เขาย่นระยะเวลาลงมาได้เหลือเก้าเดือน

เมื่อกลับมาถึงจักรวรรดิต้าหลิง หลิงฮันไม่ได้แสดงตัวให้เป็นเรื่องเอิกเกริก เพียงแต่เมื่อพี่ชายของเขาอย่างเฟิงโปหยุนและคนอื่นๆรู้ว่าเขาบรรลุเป็นเซียนแล้ว พวกเขาก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมากและจัดงานเลี้ยงฉลองให้แก่พวกเขา หลังจากข่าวเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ปรมาจารย์จากดวงดาวใกล้เคียงก็รีบมาหาทันที เหตุผลแรกที่มาคือพวกเขาอยากจะยืนยันให้แน่ใจด้วยตัวเอง สองคือใครบ้างจะกล้าไม่มา

หากไม่มาร่วมแสดงความยินดีด้วยไม่เท่ากับว่าพวกเขาไม่ไว้หน้าเซียนรึไง?

งานเลี้ยงจำเป็นต้องมีการเตรียมการ หลิงฮันจึงใช้เวลาช่วงนี้เตรียมตัวย้ายถิ่นฐาน

แน่นอนว่าหลิงฮันไม่ได้เชื่อใจทุกคน นอกจากสหายสนิทแล้วเขาไม่สามารถยอมให้คนอื่นๆล่วงรู้ถึงการมีอยู่ของหอคอยทมิฬได้ เพราะเหตุนี้หลิงฮันถึงต้องเริ่มสร้างอุปกรณ์มิติศักดิ์สิทธิ์ เมื่อถึงเวลาเขาก็แค่นำคนอื่นๆเข้าสู่อุปกรณ์มิติศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ ซึ่งเขาไม่ได้คิดจะพาคนเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนไปกับเขามากเท่าไหร่

ห้าวันต่อมา เหล่าปรมาจารย์ของจักรวรรดิราชวงศ์ดวงดาราหายนะก็มาถึงเป็นกลุ่มแรก ทั้งผู้อาวุโสซ้ายขวาและแม่ทัพคนอื่นๆนั้น ในอาณาเขตดวงดาวแห่งนี้พวกเขาคือตัวตนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุด แต่วันนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าหลิงฮัน พวกเขาไม่สามารถทำได้แม้แหงนหน้ามอง

เซียน… คือตัวตนที่ไม่ต่างอะไรจากมังกรที่ทะยานผ่านเก้าชั้นสวรรค์!

การกลับมาของหลิงฮันคราวนี้ยิ่งทำให้ผู้อาวุโสฝ่ายซ้ายรู้สึกเสียใจยิ่งขึ้นไปอีก ในตอนแรกเขาเป็นคนกล่าวเตือนหลิงฮันเองว่าอย่าได้ใกล้ชิดบุตรสาวของตนเกินไป หากเขารู้ก่อนว่าหลิงฮันจะกลายเซียนล่ะก็มีรึที่เขาจะทำเรื่องเช่นนั้น?

ไม่เช่นนั้นตอนนี้เขาคงได้เป็นพ่อตาของเซียนไปแล้ว

เพียงแต่สิ่งที่เขาไม่รู้สึกความสัมพันธ์ระหว่างหลิงฮันกับหลี่เหว่ยเหว่ยนั้นคือมิตรสหายอันบริสุทธิ์ที่ไม่มีความรักใดๆเข้ามาเกี่ยวข้อง เป็นผู้อาวุโสฝ่ายซ้ายเองที่เข้าใจผิด หลี่เหว่ยเหว่ยยังคงปฏิบัติกับหลิงฮันอย่างเคย เมื่อมาถึงนางได้ตะโกนออกมา “หลิงฮัน! หลิงฮัน!”

“เจ้า!” ผู้อาวุโสฝ่ายซ้ายใบหน้าเปลี่ยนสี เขารีบคว้าร่างบุตรสาวตนเองเอาไว้ทันที “อีกฝ่ายคือเซียน เจ้าต้องคารวะอย่างนอบน้อม!”

หลี่เหว่ยเหว่ยบุ้ยปาก นางรู้สึกว่าหลิงฮันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเสียหน่อยทำไมนางต้องคารวะเขาด้วย? แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของบิดา ดูจากสีหน้าของบิดานางในตอนนี้ หากนางยังเรียกหลิงฮันแบบเดิมอีกครั้ง บิดาของนางคงหมดสติเป็นแน่

ในขณะที่นางกำลังจะโค้งตัวคารวะ หลิงฮันก็ได้เดินเข้ามาหานางและยื่นมือออกมาเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าไม่จำเป็น

หลิงฮันยิ้มและกล่าว “เจ้าจะสุภาพกับข้าไปเพื่ออะไร?”

“ใช่แล้ว!” หลี่เหว่ยเหว่ยที่ไม่ได้ต้องการคารวะอยู่แล้วก็รีบคว้าโอกาสไว้ทันที

หลิงฮันหัวเราะ กับมิตรสหายแล้วเขาย่อมไม่คิดอะไรมาก

จื่อหยุนเอ๋อเองก็มาเช่นกัน นางทักหลิงฮันด้วยรอยยิ้ม ในหมู่สามสตรีงามแห่งเมืองจักพรรดิ มีเพียงนางกับหลี่เหว่ยเหว่ยที่ยังไม่แต่งงาน ยิ่งด้วยการที่ทั้งสองสนิทสนมกับหลิงฮันด้วยแล้ว ขุมอำนาจมากมายจึงมีความคิดอยากให้พวกนางแต่งเข้าตระกูลเป็นอย่างมาก

หากแต่งงานกับทั้งสองได้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะได้อยู่ภายใต้ร่มเงาของหลิงฮันไปด้วยหรอกรึ?

แน่นอนว่าพวกเขาทำได้เพียงแค่คิดและไม่มีใครกล้ายุ่งกับพวกนางจริงๆ เพราะกลัวว่าหลิงฮันกับสตรีทั้งสองจะมีสายสัมพันธ์บางอย่างที่พวกเขาไม่รู้ หากทั้งสองเป็นคนรักของหลิงฮัน ขุมอำนาจของพวกเขาคงจบสิ้น

ครึ่งเดือนต่อมา เหล่าปรมาจารย์จากดาวดวงอื่นก็มาถึง และอีกครึ่งเดือนงานเลี้ยงฉลองก็เริ่มขึ้น

หลิงฮันนั่งอยู่บนบัลลังก์สูงสุดโดยมีผู้คนนับแสนแหงนมอง ข้างกายเขามีพี่ชายทั้งสองอย่างเฟิงโปหยุนและมู่หลงชิงนั่งขนาบ ลุงฝั่งมารดาของเขาอย่างเย่วเซิงฉางและญาติพี่น้องอย่างเย่วไค่หยู่ก็นั่งอยู่ข้างๆเช่นกัน

ทั้งสองคนตกตะลึงเป็นอย่างมาก ในตอนแรกหลิงฮันเป็นราชาของทวีปฮงเทียนที่เปิดสวรรค์นำพาทุกคนขึ้นสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลิงฮันจะกลายเป็นตัวตนไร้เทียมทานที่สุดในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ แถมตอนนี้ก็กำลังจะย้ายเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียน!

ดินแดนแห่งเซียน… ดินแดนที่สามารถมีอายุขัยอันเป็นนิรันดร์!

“หลิงฮัน!” จักรพรรดินีเอ่ยคำพูดผ่านสัมผัสสวรรค์หาหลิงฮันจากภายในหอคอยทมิฬ

หลิงฮันนำของจักรพรรดินีออกมา

“น้องสะใภ้!” เฟิงโปหยุนและมู่หลงชิงกล่าวทักทาย พวกเขารู้ว่าจักรพรรดินีเก็บตัวอยู่ในหอคอยทมิฬ เย่วไค่หยู่เองก็กล่าวทักทายโดยที่ไม่กล้าเหลือบมอง น้องสะใภ้ของเขาคนนี้งดงามเกินไป

จักรพรรดินีพยักหน้า หากไม่ใช่เพราะทั้งสามคนเป็นพี่ชายของหลิงฮัน ด้วยนิสัยหยิ่งยโส นางคงไม่มีกล่าวตอบ

“จะทะลวงผ่าน?” หลิงฮันถาม

“อืม” จักรพรรดินีพยักหน้า “เดี๋ยวข้ากลับมา” นางก้าวเท้าพุ่งทะยานขึ้นสู่ห้วงอวกาศ ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ของนางเองก็น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ในการทะลวงผ่านเซียนระดับสูงของนางรุนแรงยิ่งกว่าทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ของราชาเซียนคนอื่นๆเสียอีก หากไม่รีบออกจากที่นี่โดยเร็ว ดาวเหอหนิงคงไม่หลงเหลืออีกต่อไป

“องค์จักรพรรดินี!” ผู้อาวุโสฝ่ายซ้ายและคนอื่นๆรีบคุกเข้าอย่างรวดเร็ว เทียบกับหลิงฮันแล้วพวกเขาหวาดกลัวจักรพรรดินีมากกว่าเนื่องจากพวกเขาอยู่ภายใต้อำนาจของจักรพรรดินีมามากกว่าล้านปี

‘ครืนนน’ พริบตานั้นเองเมฆสายฟ้าขนาดใหญ่ก็ก่อตัวรวมกัน ต่อให้ทุกคนจะไม่ได้อยู่ใกล้ก็ยังมองเห็นได้ชัดเจน

ยักษ์อัสนีร่างสูงราวกับหอคอยค่อยๆปรากฏและรุมโจมตีจักรพรรดิกลางห้วงอวกาศ อำนาจของคลื่นอัสนีนับไม่ถ้วนราวกับมหาสมุทรสายฟ้าได้ทำให้ใบหน้าของทุกคนกลายเป็นซีดเผือด แม้จะยืนอยู่ห่างไกลขนาดนี้พวกเขายังสัมผัสถึงความน่าสะพรึงกลัวของทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ได้

“องค์จักรพรรดินีเองก็บรรลุเป็นเซียนแล้ว!” พวกผู้อาวุโสฝ่ายซ้ายอุทานด้วยความตะลึง แต่ในมุมมองของพวกเขาที่เป็นคนของจักรพรรดินี ยิ่งจักรพรรดินีแข็งแกร่งเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

“จักรพรรดินีจงเจริญ!” เหล่าคนของจักรวรรดิราชวงศ์ดวงดาราหายนะหมอบกราบ

ในขณะเดียวกัน เหล่าคนของจักรวรรดิต้าหลิงฮันต่างยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ไม่ว่าจักรพรรดินีจะแข็งแกร่งขนาดนั้น นางก็เป็นสตรีของราชาของพวกเขา!

หลิงฮันทะยานร่างตามขึ้นไปยังห้วงอวกาศ เขาต้องการแทรกแซงทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ของจักรพรรดินีเพื่อเก็บเกี่ยวหยดสายฟ้าสวรรค์ แม้จักรพรรดินีจะสามารถต้านทานทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ระดับนี้ได้ แต่นางก็ไม่สามารถขึ้นไปยังส่วนลึกของเมฆสายฟ้าเพื่อเก็บเกี่ยวหยดสายฟ้าสวรรค์

นั่นเป็นเพราะกายหยาบของจักรพรรดินีไม่แข็งแกร่งเหมือนกับเขา จึงไม่สามารถต้านทานการโจมตีของราชาเซียนนับล้านล้านได้ แต่หากเป็นตอนนี้ที่นางบรรลุเป็นราชาเซียน บางทีนางอาจจะทำได้ก็เป็นได้

แค่น่าจะเท่านั้น

หลิงฮันผลักฝ่ามือเข้าใส่ยักษ์อัสนี ‘ตูม’ ด้วยพลังทำลายจากฝ่ามือของเขา ร่างยักษ์อัสนีได้แหลกสลายทันที พริบตานั้นสวรรค์และปฐพีก็เกรี้ยวกราด เมฆสายฟ้าก้อนใหม่เริ่มก่อตัวเกิดเป็นทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์อีกอัน

เหล่าคนที่อยู่บนดาวเหอหนิงชะงักและกลายเป็นไร้คำพูด

ในโลกนี้มีคนที่เป็นฝ่ายยั่วยุทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์เองด้วย?

‘ครืนน!’

หลิงฮันพุ่งทะยานร่างเข้าสู่ส่วนลึกของทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ทันทีเพื่อที่จะสะสางให้จบโดยเร็ว

 

 

 

ตอนที่ 1668 สะสางหนี้แค้นเก่า

 

ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์จะหยุดยั้งหลิงฮันได้อย่างไร?

ต่อให้หลิงฮันยื่นมือช่วยจักรพรรดินีข้ามผ่านทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ ซึ่งตามหลักแล้วอำนาจของมันจะเพิ่มขึ้นสิบเท่า แต่ด้วยอำนาจของมันในตอนนี้ที่ถึงขีดจำกัดของสวรรค์และปฐพีของโลกบรรพกาลแล้ว อำนาจของมันจึงไม่สามารถเพิ่มขึ้นได้อีกต่อไป

ครืนน ครืนน ครืนน สวรรค์และปฐพีเกรี้ยวกราด ทว่าสิ่งเดียวที่มันทำได้กลับมีเพียงเพิ่มจำนวนของยักษ์อัสนี

หลิงฮันเมินเฉยไม่แยแส ‘ตูม ตูม ตูม’ ร่างของเขาพุ่งทะลวงเข้าใส่ยักษ์อัสนีจนร่างแหลกกระจุย แม้พวกมันจะสามารถฟื้นสภาพกลับมาเหมือนเดิม ก็ไม่อาจหยุดยั้งหลิงฮันได้อยู่ดี

เขามาถึงส่วนลึกของเมฆสายฟ้าอย่างรวดเร็วและเก็บเกี่ยวหยดสายฟ้าสวรรค์ได้อย่างง่ายดาย

ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ค่อยๆสลายหายไป

เหล่าผู้คนบนดาวเหอหนิงกลายเป็นนิ่งอึ้งไร้คำพูดอีกครั้ง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หรือความจริงแล้วทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์จะชอบข่มเหงคนอ่อนแอและหวาดกลัวคนที่แข็งแกร่ง? เพราะงั้นมันถึงปรากฏมาได้เพียงชั่วครู่จึงสลายไป?

หลิงฮันจ้องมองไปยังจักรพรรดินีที่กำลังใช้ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ขัดเกลาพลังต่อสู้ของตนเอง และในขณะที่ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ของนางกำลังจะหายไปเขาก็รีบพุ่งร่างของตนเองเข้าไปยังเมฆสายฟ้าของนางเพื่อเก็บเกี่ยวหยดสายฟ้าสวรรค์อีกครั้ง

ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มและจับมือกันกลับดาวเหอหนิง

ทุกคนบนดาวก้มหัวคารวะอย่างไม่รีรอ ความรู้สึกของทุกคนนั้นมีทั้งความตกตะลึงและตื่นเต้น

การมีเซียนถึงสองคนหมายความว่าอย่างไร?

ไม่ใช่แค่ดาวเหอหนิงดวงนี้ แต่ทั่วทั้งเขตดวงดาวหรือแม้แต่เขตดวงดาวใกล้เคียง ทั้งสองก็คือตัวตนที่ทรงพลังที่สุด!

ที่พวกเขาไม่รู้คือหลิงฮันและจักพรรดินีนั้นมีพลังต่อสู้ที่สามารถบดขยี้ราชาเซียนทุกคนได้อย่างง่ายดาย ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงจะรู้สึกตื่นเต้นจนหมดสติเป็นแน่

“ยินดีกับน้องสะใภ้ด้วย!” เฟิงโปหยุนและสหายคนอื่นๆก้าวเข้ามาแสดงความยินดี

แม้หลี่เหว่ยเหว่ยและจื่อหยุนเอ๋อสนิทชิดเชื้อกับหลิงฮัน แต่ต่อหน้าจักรพรรดินีพวกนางกลับมีท่าทางราวกับเป็นลูกแกะเห็นเสือ พวกนางไม่กล้าแม้จะขยับขาก้าวเดิน

ยังไม่ทันทีงานเลี้ยงจะสิ้นสุด หลิงฮันกับจักรพรรดินีก็ขอตัวแยกออกมา การแยกจากกันถึงสองปีทำให้ทั้งสองคิดถึงกันเป้นอย่างมาก

หนึ่งเดือนผ่านไปในที่สุดการเตรียมพร้อมกับเสร็จสิ้น

หลิงฮันนำคนที่สนิทสนมอย่างพวกเฟิงโปหยุนเข้าสู่หอคอยทมิฬในขณะที่นำคนอื่นๆเข้าสู่อุปกรณ์มิติศักดิ์สิทธิ์ทั่วไปพร้อมกับออกเดินทาง

Anchor

จักรวรรดิราชวงศ์ดวงดาราหายนะและจักรวรรดิต้าหลิงฮัน เขาไปมอบหน้าที่การดูแลให้กับพวกผู้อาวุโสฝ่ายซ้าย หลิงฮันใช้เวลาส่วนหนึ่งติดตั้งรูปแบบอาคมคุ้มกันระดับเซียนเอาไว้แล้ว ตราบใดที่มีรูปแบบอาคมนี้อยู่ แม้แต่เซียนระดับสูงก็ไม่อาจทำอะไรได้

และก็ใช่ว่าหลิงฮันจะไม่กล้ามาเลยเสียเมื่อไหร่ ด้วยอายุขัยอันยาวนานของจอมยุทธในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ต่อให้เขาจากไปดินแดนแห่งเซียนหนึ่งหมื่นปีและกลับมา ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่สมควรเกิดการเปลี่ยนแปลงไปมากเท่าไหร่

อีกเก้าเดือนต่อมา หลิงฮันเดินทางกลับมาถึงดาวมู่ถูและตรงไปยังเขตแดนลี้ลับที่มีรูปแบบบ่มเพาะพลังที่แตกต่าง ตอนนี้สถานที่แห่งนี้ถูกเรียกว่าเขตแดนลี้ลับต้าเหอตามที่จอมยุทธของที่นี่ใช้เรียกกัน

หลิงฮันนำคนจากภายในอุปกรณ์มิติศักดิ์สิทธิ์ออกมา หากบ่มเพาะพลังที่นี่ ความเร็วในการบ่มเพาะจะเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว

เพียงแต่เมื่อกลับเข้ามายังเขตแดนลี้ลับต้าเหอ หลิงฮันก็รู้สึกว่าหากเทียบกับเมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ พลังวิญญาณของที่นี่ได้เบาบางลงกว่าเดิมมาก แม้ว่าเทียบโลกภายนอกมันก็ยังถือว่าเป็นพลังวิญญาณที่หนาแน่นก็ตาม

เหตุผลที่เป็นเช่นนี้คงเพราะแต่เดิมเขตแดนลี้ลับแห่งนี้เป็นโลกที่ถูกปิดผนึกอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้เมื่อมันกลายเป็นเขตแดนลี้ลับเปิดกว้างแล้วพลังวิญญาณจึงรั่วไหลออกไป หากยังเป็นแบบนี้สักวันหนึ่งเขตแดนลี้ลับแห่งนี้คงกลายเป็นเพียงเขตแดนลี้ลับทั่วไป ซากศพของยักษ์มหึมาก็เช่นกัน วันหนึ่งพลังของมันคงจะเสื่อมสลายอย่างสมบูรณ์และเหล่าตระกูลภายในเขตแดนที่พึ่งพาพลังของมันก็จะค่อยๆหายไปตามกาลเวลา

หลิงฮันรู้สึกเสียใจเล็กน้อยในขณะที่คนอื่นๆที่เขาพามาล้วนแต่ตกตะลึง พลังวิญญาณของสถานที่แห่งนี้ช่างหนาแน่นเหนือจินตนาการ

สตรีนกอมตะและสหายคนอื่นๆของเขาก็ยังอยู่ที่นี่เพื่อบ่มเพาะรวบรวมปราณก่อเกิด หลังจากที่หลิงฮันมาถึง จอมยุทธหลายก็เดินมากล่าวกับเขาว่าพวกเขากำลังจะทะลวงผ่าน

หลิงฮันสามารถกำราบทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ให้คนอื่นได้เรื่องจากสวรรค์และปฐพีไม่มีอำนาจพอจะคุกคามเขา

จอมยุทธที่ต้องการทะลวงผ่านมีทั้งหมดสิบเอ็ดคน แต่หลังจากแทรกแซงทัณฑ์สายสวรรค์ไปแล้วสิบคนหลิงฮันได้พบว่าทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ไม่ลงมืออะไรกับเขาแล้ว!

แม้แต่เมฆสายฟ้าก็ไม่ปรากฏให้เห็น ราวกับฟ้าสวรรค์และปฐพีรู้ตัวแล้วว่าไม่อาจทำอะไรกับเขาได้จึงคร้านที่จะสนใจ

หลิงฮันพุ่งทะยานเข้าหาเมฆสายฟ้าของจอมยุทธคนที่สิบเอ็ด แต่เขาก็ต้องสลดเนื่องจากเมื่อเห็นว่าหลิงฮันเข้ามาใกล้ เมฆสายฟ้าก็สหายตัวไปในทันที

ทะ… ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์เลือกที่จะเผ่นหนี!

จักรพรรดินีและทุกคนตกตะลึงก่อนจะหัวเราะ หลิงฮันเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง แม้แต่ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ก็ยังไม่อยากยุ่งกับเขา

หลิงฮันลองอีกหลายครั้งแต่ก็ไร้ผล ตอนนี้หากเขาแทรกแซงทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ของใคร ไม่เพียงแค่เขาจะไม่ติดร่างแหโดนทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ไปด้วย แต่ทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ของคนอื่นก็ยังสลายหายไป

เหตุการณ์นี้สร้างเสียงหัวเราะให้ผู้คนเป็นอย่างมากและทำให้ทุกคนตระหนักเป็นอย่างดีว่าหลิงฮันในตอนนี้ทรงพลังถึงขนาดที่ว่าทัณฑ์สายฟ้าสวรรค์ก็ยังเลือกที่จะหลีกเลี่ยงเขา

หลิงยอมแพ้และเปลี่ยนแผน เอาไว้ตอนไปยังดินแดนใต้พิภพเขาค่อยลองดูอีกครั้ง เพราะอย่างไรสวรรค์และปฐพีของดินแดนทั้งสองก็แบ่งแยกออกจากกัน

หลิงฮันออกเดินทางอีกครั้ง เขายังมีหนี้แค้นที่ต้องสะสางกับเหล่าดินแดนต้องห้ามที่ตั้งตนเป็นศัตรูกับเขาอยู่อีกมากมาย

ด้วยความโลภที่มีต่อทักษะระดับราชานิรันดร์ ราชาเซียนจำนวนหนึ่งได้รวมหัวกันรุกจัดการเขา ตอนนี้ราชาไค่หยุนถูกสังหารไปแล้วหนึ่งคน คนอื่นๆคิดรึว่าจะหลบหนีไปไหนได้?

ขุมอำนาจแรกที่เขาตั้งใจไปคิดบัญชีแค้นคือดินแดนต้องห้ามแปดศิลา

ที่ดินแดนต้องห้ามแปดศิลายังมีราชาเซียนอยู่อีกคนแต่ไม่ใช่ราชาเซียนสูงสุด แม้แต่ราชาเซียนสูงสุดก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลิงฮัน แค่ราชาเซียนทั่วไปจะนับเป็นอันใด? หลิงฮันสลายขุมอำนาจดินแดนต้องห้ามแปดศิลาโดยไม่สังหารใคร

ใครอนาคตพวกเขาจะฟื้นฟูขุมอำนาจกลับมาได้หรือไม่ก็อยู่ที่ความสามารถของพวกเขาเอง แต่ตอนนี้ได้ถือว่าความบาดหมางระหว่างพวกเขากับหลิงฮันถูกสะสางแล้ว

และแน่นอนว่าหลิงฮันไม่ลืมที่จะปล้นชิง สมบัติที่เขาได้มาคือวัสดุเซียนสามชิ้น อุปกรณ์เซียนสิบสองชิ้นและสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ลึกล้ำสองต้น

ไม่ว่าเป็นวัสดุเซียนหรืออุปกรณ์เซียนหลิงฮันได้นำไปให้ดาบอสูรนิรันดร์กลืนกินทั้งหมด ระดับของดาบอสูรนิรันดร์ในตอนนี้คืออุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสิบเจ็ด หลิงฮันคาดการณ์เอาไว้ว่าหลังจากปล้นชิงสมบัติของดินแดนต้องห้ามทั้งหมดที่เป็นศัตรูมา ดาบอสูรนิรันดร์คงจะบรรลุสู่ระดับสิบแปด

หากต้องการยกระดับดาบอสูรนิรันดร์ยิ่งขึ้นไปอีกคงต้องเป็นหลังจากที่เข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนแล้ว ด้วยทรัพยากรของที่นั่นคงไม่ใช่เรื่องยากลำบากเกินไป

หลิงฮันเดินหน้าสะสางบัญชีแค้นกับดินแดนต้องห้ามทีละแห่งและเก็บเกี่ยวสมบัติได้มากมาย หลังจากทำลายดินแดนต้องห้ามแห่งที่สิบสามเสร็จสิ้น ในที่สุดดาบอสูรนิรันดร์ก็บรรลุเป็นอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสิบแปด!

หากต้องการให้ดาบอสูรนิรันดร์บรรลุเป็นอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสิบเก้า จำนวนของแร่โลหะศักดิ์สิทธิ์ระดับสิบแปดที่จำเป็นต้องใช้คงเพิ่มขึ้นจากเดิมอย่างน้อยร้อยเท่า

เกรงว่าหากอยู่ในโลกบรรพกาล เขาคงต้องใช้เวลานับหมื่นปีกว่าจะหาครบ

หลังจากสะสางหนี้แค้นเก่าเสร็จสิ้นแล้ว หลิงฮันก็มุ่งหน้าเข้าสู่ดินแดนใต้พิภพ เขาต้องการพาจ้าวอสูรป้าเจี้ยนAnchorจ้าวอสูรขวงล่วน โอวหยางไท่ซานและสหายคนอื่นๆเข้าสู่ดินแดนแห่งเซียนไปด้วยกัน