Alchemy Emperor of the Divine Dao จักรพรรดิปรุงยาแห่งวิถีสวรรค์ 1029-1032

ตอนที่ 1029

 

เผยจี่ในตอนนี้ดูแปลกประหลาดมาก

จนถึงต้นขาของเขานั้นยังคงเป็นเหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่ตั้งแต่ต้นขาลงมามันมีสภาพเหมือนกันรากของต้นไม้หลายเส้น รากเหล่านั้นถูกสร้างขึ้นอย่างสลับซับซ้อนด้วยโลหะหลายแท่งและทำให้ร่างของเขาสูงขึ้นจนเหมือนกับยักษ์

“ฮ่าๆๆๆ คอยดูแล้วกันว่าชายชราผู้นี้จะบดขยี้เจ้าอย่างไร!” เขาหัวเราะลั่น แท่งโลหะนับไม่ถ้วนด้านล่างของเขาเคลื่อนไหวราวกับหนอนร้อยขา พวกมันเคลื่อนที่เขาใส่หลิงฮัน

ทุกคนกระจัดกระเจิงแยกกันหลบหลีก หากไม่หลบพวกเขาต้องถูกเหยียบแบนเป็นแน่

หลิงฮันโคจรศรฆ่ามังกรทะลวงดารา ‘ตูม’ ลูกศรที่ถูกควบแน่นด้วยปราณก่อเกิดถูกยิงออกไป

ลูกศรที่ถูกควบแน่นด้วยปราณก่อเกิดมีสีขาวเงิน แต่ก็มีบ้างที่บางอันจะเป็นสีแดงหรือไม่ก็มีคลื่นแรงโน้มถ่วง ลูกศรที่มีสีขาวเงินคือลูกศรปราณก่อเกิดธรรมดา สีแดงคือลูกศรที่แฝงไปด้วยอำนาจของรูปแบบอักขระเปลวเพลิง ลูกศรที่มีคลื่นแรงโน้มถ่วงคือลูกศรที่แฝงไปด้วยอำนาจของรูปแบบอักขระแรงโน้มถ่วง

เผยจี่ไม่กล้ารับลูกศรเหล่านี้ตรงๆ เขายกขาโลหะหลายข้างขึ้นมาพันเป็นตาข่ายอยู่เบื้องหน้าและใช้ป้องกันลูกศรปราณก่อเกิด ไม่ใช่แค่เผยจี่สามารถป้องกันลูกศรได้แต่การโจมตีของคนอื่นๆก็ไม่สามารถทะลวงขาตาข่ายของเขาเช่นกัน

ระดับพลังต่างกันเกินไป

เขาคือปรมาจารย์ระดับภูผาวารีขั้นสูงสุดชั้นสูงสุด ส่วนพวกหลิงฮันทั้งห้าน่ะรึ?

ฟู่เทียนอยู่ในสภาพที่ไม่สู้ดีนัก หยินหยวนเซียงมีพลังบ่มเพาะระดับภูผาวารีขั้นกลางชั้นปลาย มีพลังต่อสู้อยู่ที่ชั้นสูงสุด จินจื่อฮุย มีพลังบ่มเพาะระดับภูผาวารี่ขั้นกลางชั้นต้น พลังต่อสู้ก็ธรรมดา สุ่ยเยี่ยนยวี่มีพลังบ่มเพาะระดับภูผาวารีขั้นต้นชั้นสูงสุด มีพลังต่อสู้หนึ่งดาว ส่วนหลิงฮันที่เป็นระดับภูผาวารีขั้นกลางชั้นต้น เขามีพลังต่อสู้ห้าดาวซึ่งหากใช้พลังทั้งหมดอาจจะเป็นหกดาว

พวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเผยจี่

“กลุ่มเด็กเมื่อวานซืน กล้าคิดสังหารชายชราผู้นี้ พวกเจ้าช่างแส่หาความตาย!” เผยจี่แสยะยิ้ม

ร่างของหลิงฮันส่องประกายชั่วครู่ก่อนจะนำตาข่ายผนึกสีชาดออกมา ตาข่ายถูกกระตุ้นใช้งานเต็มที่จนมีขนาดขยายกว้างขึ้นเรื่อยๆ ตาข่ายชิ้นนี้มีความสามารถในการขยายขนาด หากยืดออกเต็มที่มันสามารถคลุมยอดเขาได้อย่างไม่มีปัญหา ร่างของเผยจี่ที่สูงราวๆสองฟุตจึงถูกคลุมได้โดยไม่ยากเย็น

โชคดีที่ในห้องนี้มีพื้นที่ที่จำกัด เผยจี่จึงไม่มีที่ให้หลบตาข่าย

“อะไรกันน ทำไมพลังของข้าถึงได้ลดลงมากขนาดนี้?” เผยจี่ตกตะลึง พลังบ่มเพาะของเขาลดพรวดลงมาหนึ่งขั้น!

ต้องรู้ก่อนว่าเขาที่เป็นนักเชิดหุ่นนั้นไม่ได้มีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ดังนั้นเมื่อพลังบ่มเพาะถูกลดลงมาหนึ่งขั้นเขาจึงหวาดกลัวทันที

เขารีบคำรามเสียงต่ำสั่งการให้หุ่นเชิดสตรีเคลื่อนที่กลับมาและนำตาข่ายสีแดงออกไป

จักรพรรดิจอมอสูรรีบไล่ตามมาและกล่าว “เหอๆ จงรับกระบี่ของท่านปู่ผู้นี้ไป!” เขาดึงกระบี่ที่ปักร่างของตนเองออกมาและใช้โจมตีใส่อีกฝ่าย

หุ่นเชิดสตรีใช่เพียงมือเดียวในการรับมือกับกระบี่ในขณะที่ใช้อีกมือหนึ่งคว้าตาข่ายเอาไว้

นางเป็นหุ่นเชิดระดับสุริยันจันทรา ด้วยแรงมือที่มหาศาลบนตาข่ายก็เกิดรอยฉีกขาดขนาดใหญ่ จักรพรรดิจอมอสูรก็ใช้กระบี่กระหน่ำโจมตี มือกับกระบี่ที่ปะทะกันก่อให้เกิดเสียงที่ก้องกังวาล

ทุกคนรู้สึกราวกับแก้วหูจะระเบิด

‘ปัง!’

จักรพรรดิจอมอสูรถูกทำให้ล่าถอย เห็นได้ชัดว่าถึงแม้ทั้งคู่จะมีพลังของระดับสุริยันจันทราเหมือนกัน แต่หุ่นเชิดสตรีเป็นฝ่ายที่แข็งแกร่งกว่า

‘ตุบ ตุบ ตุบ’ ทันใดนั้นเสียงฝีเท้ามากมายก็ดังขึ้นพร้อมกับหุ่นเชิดมากมายที่เดินออกมาจากมุมห้องในทุกๆมุม

“ฮ่าๆๆ จัดการคนเหล่านั้นให้ข้า!” ใบหน้าของเผยจี่เต็มไปด้วยโกรธและความมุ่งมั่นที่จะสังหาร

หุ่นเชิดมีอย่างน้อยหลายร้อยตัวซึ่งพวกมันยังเดินออกมาไม่หยุด

ตามที่โกวชิ่วเหวินเล่า เป็นเวลากว่าสามหมื่นปีแล้วที่เผยจี่อาศัยอยู่บนเกาะนี้ ด้วยระยะเวลายาวนานเช่นนั้นเขาจะสร้างหุ่นเชิดมาแล้วกี่ตัว?

นี่สามารถเรียกได้ว่าเป็นกองทัพที่ทรงอำนาจ ถึงมันหุ่นเชิดจะมีข้อบกพร่องทางสติปัญญา แต่มันก็ยังมีข้อได้เปรียบหลายอย่างเช่นพวกมันไม่เจ็บปวดหรือหวาดกลัวความตาย

เมื่อถึงตอนนี้ในที่สุดฟู่เทียนก็ลุกขึ้นมา แต่เขาถูกโจมตีแรงเกินไปทำให้พลังต่อสู้ยังฟื้นกลับมาไม่เต็มที่

ทุกคนรู้สึกหวาดกลัว ด้วยหุ่นเชิดจำนวนขนาดนี้พวกมันสามารถทับพวกเขาจนตายได้!

หลิงฮันคำรามและลงมืออย่างไม่มีใครคาดฝัน

‘พรึบ’ เขาพุ่งไปดื้อๆไม่มีหลบหลีก แน่นอนว่าการทำเช่นนี้ทำให้เขาคกเป็นเป้าโจมตีของหุ่นเชิดนับไม่ถ้วน ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีด้วยกรงเล็บ คลื่นเสียงหรือลำแสง

หลิงฮันไม่หวาดกลัว หุ่นเชิดเหล่านี้ส่วนใหญ่มีพลังเพียงระดับภูผาวารีขั้นต้นเท่านั้น ไม่ว่าพวกมันจะโจมตียังไงเขาก็ไม่จำเป็นต้องป้องกัน

เขาแพร่สัมผัสสวรรค์ออก เมื่อใดที่ร่างของเขาวิ่งผ่าน หุ่นเชิดก็จะหายไปทีละตัวทีละตัว

เป้าหมายของเขาคือหุ่นเชิดสตรี ตราบใดที่เขาสามารถยึดครองนางได้ จักรพรรดิจอมอสูรก็จะสามารถจัดการเผยจี่ได้อย่างไม่ยากเย็น

“เร็วเข้า รีบแก้ตาข่ายให้ข้า!” เผยจี่ร้อนรน

หุ่นเชิดมากกว่าสิบตัวคว้าตาข่ายและพยายามช่วยกันปล่อยตัวเผยจี่

หลิงฮันเร่งลงมือทันที สัมผัสสวรรค์ของเขาขยายกว้างและคลุมร่างหุ่นเชิดสตรีเอาไว้

จากนั้นแน่นอนว่าเป็นไปตามที่หลิงฮันต้องการ

ฉึบ!

เผยจี่ที่เพิ่งหนีออกจากตาข่ายได้ก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้สังเกตว่าหุ่นเชิดตัวก่อนๆหายไปได้อย่างไร แต่ครั้งนี้เขาเห็นวิธีการของหลิงฮันเต็มๆตา

“ไอ้ขาด้วน คอยดูว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร!” จักรพรรดิจอมอสูรหัวเราะและลงมือโจมตีสังหาร

เผยจี่ชะงัก เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายมีพลังขนาดไหน เขารีบตะโกนออกคำสั่ง “คุ้มกันข้า!”

ทันทีที่รู้ว่าตัวเองสู้ไม่ได้ เขาก็หันหลังหนีและกล่าว “เจ้าหนู ถ้าเจ้าไล่ตามข้ามา พวกพ้องของเจ้าจะต้องตาย!”

เขาหัวเราะและเผ่นหนีอย่างไว

หลิงฮันลังเลก่อนจะหันกลับไปช่วยคนอื่นๆจัดการหุ่นเชิดตัวอื่น

เมื่อจักรพรรดิจอมอสูรที่ทรงพลังและหลิงฮันที่เป็นสัตว์ประหลาดลงมือ เหล่าหุ่นเชิดก็ถูกจัดการอย่างไม่อาจต้านทาน

 

 

 

ตอนที่ 1030

 

หลิงฮันในฐานะมือปราบหุ่นเชิด บวกกับจักรพรรดิจอมอสูรที่เปรียบเสมือนจอมยุทธระดับสุริยันจันทรา ในไม่ช้าหุ่นเชิดที่เหลือก็ถูกกำจัดอย่างรวดเร็ว

หยินหยวนเซียง ฟู่เทียน และจินจื้อฮุยดูไม่สบอารมณ์ ถ้าพวกเขาไม่มีหลิงฮันคอยช่วยเหลือ พวกเขาคงหนีไม่พ้นความตาย

ทำไมเขาแข็งแกร่งถึงขนาดต่อกรกับอีกฝ่ายที่เป็นระดับสุริยันจันทราได้?

แม้แต่หยางเทียนเฉิงก็ไม่อาจต่อกรด้วยได้มิใช่หรือ?

เมื่อพูดถึงหยางเทียนเฉิง ทุกคนดูโศกเศร้าเล็กน้อย คนอย่างเขาไม่สมควรมาตายที่นี่

หลังจากจบการต่อสู้ ฟู่เทียนก็เริ่มรักษาบาดแผลที่ได้รับทันที ด้วยนิสัยของเขาแล้ว เขาไม่ต้องการที่จะเป็นตัวถ่วงของคนอื่น

“นายท่านจะไล่ตามมันไปหรือไม่?” จักรพรรดิจอมอสูรถาม

หลิงฮันคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ อีกฝ่ายรู้จักที่นี่ดีและอาศัยอยู่ที่นี่มาเป็นหมื่นปี ถึงจะตามไปพวกเราก็คงจะหาเขาไม่พบ”

“ถ้าเจ้าไม่ตามเขาไป เขาก็จะทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้อีก!” สุ่ยเยี่ยนยวี่กล่าว

หลิงฮันพูดว่า “ถ้างั้นพวกเราคอยตรวจสอบที่นี่กันก่อนว่าตาแก่นั่นทิ้งเบาะแสอะไรไว้บ้าง และในความเป็นจริงพวกเราแทบจะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตาแก่นั่นเลย ดังนั้นพวกเราจะต้องทำความรู้จักอีกฝ่ายเสียก่อนจะได้เตรียมแผนรับมือถูก”

“นายท่านช่างฉลาดปราดเปรื่องยิ่งนัก!” จักรพรรดิจอมอสูรรีบพูดประจบทันที

หลิงฮันมองไปที่จักรพรรดิจอมอสูรและโยนหุ่นเชิดออกมาพร้อมกับพูดว่า “เจ้าเข้าไปสิงในหุ่นเชิดตัวนี้”

จักรพรรดิจอมอสูรไม่เข้าใจ หุ่นเชิดที่เขาสิงอยู่ก็แข็งแกร่งแล้วมิใช่หรือ? แต่เมื่อเห็นว่าแววตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ ทำให้เขาเข้าใจควาหมายทันที

ในฐานะที่เจ้านายของเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง เขาย่อมเกลียดที่มนุษย์ถูกทำให้กลายเป็นหุ่นเชิด

จักรพรรดิจอมอสูรรีบย้ายร่างของตัวเองไปสิงหุ่นเชิดอีกตัวทันที

จากนั้นหลิงฮันก็เผาหุ่นเชิดที่ถูกดัดแปลงมาจากมนุษย์ในห้องทำงานของเผยจี้

ในตอนแรกหลิงฮันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก แต่พวกเขาก็ค้นพบบันทึกประจำวันของเผยจี้และเผยให้เห็นถึงความผิดปกติของอีกฝ่าย

“ที่แท้หุ่นเชิดผู้ชายวัยกลางคนและผู้หญิงคนนั้นคือศิษย์พี่ชายและศิษย์พี่หญิงของเขาเอง ซึ่งพวกเขาทั้งสามคนต่างก็เป็นปรมาจารย์เชิดหุ่น”

“เขาแอบหลงรักศิษย์พี่หญิงมาโดยตลอด แต่ทว่าศิษย์พี่หญิงกลับเลือกที่จะแต่งงานกับศิษย์พี่ชายของเขา”

“ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาให้เห็น แต่หลังจากที่อาจารย์ของพวกเขาตายจากไป เขาก็วางยาพิษพวกเขาทั้งสองคน และดัดแปลงพวกเขาให้กลายเป็นหุ่นเชิด”

“ข้าไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหุ่นเชิดชายวัยกลางคนถึงเต็มไปด้วยดาบและกระบี่ปักอยู่บนร่าง มันเป็นเพราะเผยจี้เกลียดชังเขามาก!”

“เขาช่างโง่เขลายิ่งนัก! ถึงฆ่าหญิงสาวที่ตัวเองหลงรักและทำให้นางกลายเป็นหุ่นเชิด!”

ในบันทึกยังอธิบายวิธีการดัดแปลงศิษย์พี่ชายและศิษย์พี่หญิงให้กลายเป็นหุ่นเชิดอย่างละเอียดยิบ

“พวกเขาจะรู้สึกยังไงที่ถูกศิษย์น้องของตัวเองหักหลัง และถูกทำให้กลายเป็นหุ่นเชิด” สุ่ยเยี่ยนยวี่ส่ายหัวและรู้สึกโกรธ

“ดังนั้น…การเลือกศิษย์ไม่เพียงแค่ต้องมองถึงพรสวรรค์เพียงอย่างเดียว แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือนิสัย มิฉะนั้นก็จะเหมือนมีหมาป่าอยู่รอบตัว” หลิงฮันพูดพึมพัม ซึ่งทำให้จักรพรรดิจอมอสูรแปลกใจเล็กน้อย หรือว่าเจ้านายจะพูดเพื่อสื่อถึงเขา?

ฉัวะ!

ในขณะนั้น แสงดาบแทงทะลุผ่านร่างกายของหลิงฮันมันทั้งรวดเร็วและทรงพลัง และไม่มีใครคาดคิด เพราะการต่อสู้ได้จบลงแล้ว และพวกเขาที่เหลือก็ได้ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันอีกด้วย แล้วจะมีคนลอบโจมตีหลิงฮันได้อย่างไร?

ซวบ!

ปลายดาบเริ่มมิดดาบ ทันใดนั้นเองหลิงฮันก็ระเบิดเสียงคำรามและหันหลังกลับทันทีเพื่อตอบโต้ จักรพรรดิจอมอสูรเองก็เคลื่อนไหวเช่นกัน และตวัดกรงเล็บไปที่คนที่ลอบโจมตีเจ้านายของเขา

มือสังหารไม่มีเวลาที่จะดึงดาบออกจากร่างของหลิงฮันและปล่อยมือออกจากดาบทันที แล้วกระโดดถอยออกไปตั้งหลักด้านหลังประมาณห้าถึงหกฟุต

นางคือหยินหยวนเซียง!

“หลิงฮัน!” สุ่ยเยี่ยนยวี่กรีดร้องและรีบเข้าไปหาหลิงฮันพร้อมกับน้ำตา เมื่อเห็นดาบแทงทะลุผ่านร่างกายของหลิงฮันจนมิดด้าม

“เจ้า..เจ้าทำอะไรลงไป!” จินจื้อฮุ่ยรู้สึกโกรธมากและตะโกนใส่หยินหยวนเซียง

มีเพียงแค่ฟู่เทียนเท่านั้นที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้น และสามารถเห็นได้ว่าบาดแผลของเขายังไม่ฟื้นตัวดี

หลิงฮันจ้องมองไปที่หยินหยวนเซียงและพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “เจ้าคือนักฆ่าตัวจริงบนเรือ!”

“ทำไมเจ้าถึงคิดแบบนั้น?” บุคลิกของหยินหยวนเซียงเปลี่ยนไปและเผยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ แม้แต่กลิ่นอายของนางก็ยังแข็งแกร่งขึ้น

หลิงฮันกระอักโลหิตคำโตออกมา ใบหน้าของเขาเริ่มซีดขาวและพูดว่า “ก่อนที่โจวเกาหยางจะตาย เขาพูดว่าเขาไม่ใช่ฆาตกร”

หยินหยวนเซียงจะปิดชีพหลิงฮันเลยก็ได้ แต่ตอนนี้นางไม่รีบร้อนและพูดว่า “เพื่อที่จะมีชีวิตรอด เป็นธรรมดาที่เขาจะพูดปฏิเสธมิใช่หรือ?”

หลิงฮันส่ายหน้าและพูดว่า “ในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนั้น ถ้าเขาเป็นฆาตกรจริง เขาควรจะร้องขอความเมตตา แทนที่จะพูดว่าตัวเองไม่ใช่ฆาตกร”

“ถ้างั้น เจ้าเลยเริ่มสงสัยตั้งแต่ตอนนั้น?” หยินหยวนเซียงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“ใช่” หลิงฮันพยักหน้า “ข้าคิดว่า ในเมื่อสมาคมราตรีนิรันดร์สามารถส่งนักฆ่ามาสังหารข้าได้ แล้วทำไมพวกมันจะส่งมาสองคนไม่ได้ คนหนึ่งเป็นนกต่อ ส่วนอีกคนคอยอยู่ในเงามืด!

หยินหยวนเซียงลักเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็ส่งเสียงหัวเราะและพูดว่า “อย่างที่เจ้าพูด ดูเหมือนข้าไม่ต้องปิดบังอะไรแล้ว ข้าเป็นนักฆ่าที่สมาคมราตรีนิรันดร์ส่งมาสังหารเจ้า แล้วดาบที่ข้าใช้แทงเจ้านั้นก็ถูกอาบไปด้วยยาพิษ แม้แต่จอมยุทธระดับสุริยันจันทราขั้นต้นก็ยังต้องตาย!”

สุ่ยเยี่ยนยวี่รู้สึกตกตะลึง ตอนแรกนางมั่นใจมากว่าหลิงฮันจะต้องไม่เป็นอะไร แต่หลังจากที่ได้ยินว่าดาบเล่มนี้ถูกอาบไปด้วยยาพิษ ทำให้ความมั่นใจของนางหายไปในทันที

แต่ทว่าหลิงฮันกลับเพียงแค่ยิ้มและพูดว่า “ตอนแรกข้าแค่สงสัย แต่ในเมื่อเจ้าพูดยอมรับแล้วมันก็ทำให้ข้าแน่ใจแล้ว!”

เขายืนตัวตรงและยกไหล่ซ้ายขึ้น แล้วดาบก็ตกลงบนพื้น

ปรากฏว่าดาบไม่ได้แทงทะลุผ่านร่างกายของเขา แต่มันแทงทะลุระหว่างแขนและลำตัวของเขาไป!

“อะไรกัน!” สีหน้าของหยินหยวนเซียงเปลี่ยนไปทันที นางไม่อาจทำใจเชื่อได้และพูดว่า “ข้าเห็นกับตาว่าดาบแทงทะลุหัวใจของเจ้า! ข้าไม่มีทางทำพลาดอย่างแน่นอน! เว้นแต่ว่า-” นางจ้องมองไปที่หลิงฮํน “เว้นแต่ว่าเจ้าจะรู้อยู่แต่แรกแล้ว!”

หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “ในเมื่อข้าสงสัยว่าสมาคมราตรีนิรันดร์จะต้องส่งนักฆ่ามาสังหารข้ามากกว่าหนึ่งคน แล้วข้าจะไม่ตื่นตัวอยู่ตลอดได้อย่างไร?”

“แต่ทำไมเจ้าถึงสงสัยข้าทั้งที่ข้าปกปิดพลังของตัวเองด้วยวิธีการลับแล้ว?” หยินหยวนเซียงดูสับสน

หลิงฮันพยักหน้าและพูดว่า “เจ้าปกปิดพลังของตัวเองได้ยอดเยี่ยม แต่เมื่อเจ้าถูกหุ่นเชิดล้อม เจ้าใช้พลังที่เหนือกว่าระดับพลังของเจ้าออกมา แล้วในตอนนั้นเองที่ข้าสงสัยเจ้า”

หยินหยวนเซียงดูตกตะลึง ในสถานการณ์ที่วุ่นวายแบบนั้น หลิงฮันยังมีเวลามาสนใจคนอื่นอีกหรือ นี่เขาเป็นสัตว์ประหลาดหรือไง?

“หึ่ม ในเมื่อวิธีธรรมดาฆ่าเจ้าไม่ได้ผล ดูเหมือนข้าจะต้องใช้วิธีการพิเศษเพื่อฆ่าเจ้า!” หยินหยวนเซียงแสยะยิ้ม และชักอาบออกมาอีกครั้งพร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายที่เย็นชา

 

 

 

ตอนที่ 1031

 

“หลิงฮัน!” สุ่ยเยี่ยนยวี่เป็นกังวลและเผลอจับหลิงฮันแน่นจากด้านหลัง

จินจื่อฮุยเองก็กังวลเช่นกัน แต่แววตาของเขาที่มองไปยังหยินหยวนเซียงนั้นเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด

นั่นก็ไปแปลก เพราะสิ่งที่ทุกคนเกลียดชังที่สุดก็คือการถูกทรยศ

พวกเขาร่วมสู้ผ่านร้อนหนาวกันมาทั้งอสูรอสรพิษ โจรสลัดรวมถึงหุ่นเชิดบนเกาะนี้ เรียกได้ว่ามิตรภาพของพวกเขาได้ก่อตัวขึ้นแล้ว การที่หยินหยวนเซียงหักหลังพวกเขาก็เหมือนกับพวกเขาถูกกระบี่แทงเข้าที่ด้านหลัง

“นายท่าน ให้ข้าน้อยจัดการสตรีอัปลักษณ์นั่นเอง!” จักรพรรดิจอมอสูรเรียกร้องให้ตนออกไปสู้

หลิงพยักหน้าและกล่าว “ตกลง เจ้าลุยเลย!”

จักรพรรดิจอมอสูรคำรามและพุ่งเข้าใส่หยินหยวนเซียงทันที เขาถูกกังขังมาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นตอนนี้เขาจึงโหยหาการต่อสู้เป็นอย่างมาก ยิ่งกว่านั้นตัวเขาเองไม่มีร่างเนื้อเป็นของตนเอง ต่อให้ร่างกายพังเขาก็แค่หาร่างใหม่

สิ่งที่เขาหวาดกลัวมีเพียงการโจมตีทางจิตวิญญาณ

“ไร้ประโยชน์!” หยินหยวนเซียงกวัดแกว่งดาบโจมตี

พลังของนางแข็งแกร่งมาก ไม่ใช่ระดับภูผาวารีขั้นสูงสุดทั่วไปแต่เป็นขั้นสูงสุดชั้นสูงสุด

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

จักรพรรดิจอมอสูรถูกทำให้ล่าถอยจนไปหยุดอยู่ข้างกายหลิงฮัน

“เจ้าชนะนางไม่ได้?” หลิงฮันยิ้ม

“นายท่าน นางแข็งแกร่งกว่าข้าเพียงเล็กน้อย!” จักรพรรดิจอมอสูรกัดฟันพูด หุ่นเชิดที่เขาสิงอยู่ตอนนี้มีพลังต่อสู้เพียงระดับภูผาวารีขั้นสูงสุดชั้นปลาย เขาด้อยกว่าหยินหยวนเซียงเล็กน้อย

“ฮ่าๆๆ!” หยินหยวนเซียงกหัวเราะ “ใครใช้ให้เจ้าตัดสินใจผิดพลาดกันที่ทิ้งหุ่นเชิดระดับสุริยันจันทราไปเช่นนั้น ว่าอย่างไร ยังคิดจะลองสู้อยู่อีกรึไม่?”

“เจ้าลุยอีกครั้ง ข้าจะคอยสนับสนุนเอง!” หลิงฮันออกแรงเตะจักรพรรดิจอมอสูร ทันใดนั้นร่างของหุ่นเชิดก็ลอยสูงและพุ่งตกลงเข้าใส่หยินหยวนเซียงจากด้านบน

“ทักษะดาบร้อยภูตผี!” หยินหยวนเซียงตะโกนและกวัดแกว่งดาบ ในตอนนั้นเองก็มีหัวของเหล่าภูติผีปรากฏออกมาโจมตีเข้าใส่ร่างของหุ่นเชิดจักรพรรดิจอมอสูร

หลิงฮันลงมือต่อ เขากระตุ้นใช้งานตาข่ายผนึกสีชาด ตราบใดที่หยินหยวนเซียงถูกจับอยู่ในตาข่ายนี้ พลังต่อสู้ของนางก็จะลดลงไปเป็นระดับภูผาวารีขั้นสูง ซึ่งสามารถจัดการต่อได้ไม่ยากเย็น

ง

“คิดง่ายเกินไปแล้ว!” ร่างของหยินหยวนเซียงเคลื่อนไหวอย่างซับซ้อนเพื่อไม่ให้หลิงฮันใช้ตาข่ายจับตัวนางได้

“งั้นรึ?” หลิงฮันยิ้มและโคจรทักษะจิตเจ็ดสังหาร

การโจมตีทางจิตวิญญาณถูกปล่อยออกไปโดยไม่สามารถมองเห็น ความเร็วของการโจมตีเองก็รวดเร็วจนแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบพ้น

ร่างของหยินหยวนเซียงถูกทำให้หยุดนิ่ง

เพียงแต่ว่าจะอย่างไรนางก็เป็นจอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นสูงสุดชั้นสูงสุด ทักษะจิตเจ็ดสังหารจึงไม่สามารถหยุดรั้งนางไว้ได้นาน มันเป็นไปไม่ได้เลยที่หลิงฮันจะมีเวลาพอจะนำร่างของนางเข้าไปในหอคอยทมิฬหรือใช้โอกาสนี้ในการปล่อยตาข่ายผนึกสีชาด

แต่ในตอนนั้นเอง จักรพรรดิจอมอสูรก็ลงมืออย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้ใช้กรงเล็บหุ่นเชิดเพื่อโจมตีและและร่างหมีของตนเองกอดรั้งหยินหยวนเซียงเอาไว้แน่น

ต้องรู้ก่อนว่าเขาอ่อนแอกว่าหยินหยวนเซียงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะงั้นหยินหยวนเซียงจึงไม่สามารถสลัดเขาหลุดได้ในทันที

“นายท่าน ข้าจับตัวนางได้แล้ว!” จักรพรรดิจอมอสูรตะโกนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ในสมัยก่อนเมื่อพบจอมยุทธระดับภูผาวารีขั้นสูงสุดนั้นเขาทำได้เพียงต้องยอมคุกเข่า แต่ไม่คาดฝันเลยว่าจะมีวันที่เขาสามารถต่อกรกับตัวตนเช่นนั้นได้อย่างสูสี

“ปล่อยข้า!” หยินหยวนเซียงตกตะลึง จักรพรรดิจอมอสูรไม่สามารถทำให้นางบาดเจ็บได้ก็จริง แต่หากเป็นแบบนี้จะเป็นการเปิดโอการให้หลิงฮันใช้ตาข่ายผนึกสีชาด!

พลังของนางแข็งแกร่งกว่า ด้วยการที่ระเบิดพลังออกไปทั้งหมดในทีเดียวแขนของจักรพรรดิจอมอสูรจึงบิดเบี้ยวผิดรูปร่าง

หากเป็นสิ่งมีชีวิตทั่วไปคงต้องกรีดร้องด้วยความเจ็บด้วยแล้ว แต่สิ่งมีชีวิตเช่นจักรพรรดิจอมอสูรนั้นไม่มีความรู้สึกเช่นนั้น เขายังคงกอดรัดหยินหยวนเซียงเอาไว้แน่นเพื่อรอหลิงฮันลงมือ

‘พรึบ’ ตาข่ายขนาดใหญ่ถูกโยนออกไปและร่วงลงมาจากฟากฟ้า

ภายในพริบตาพลังบ่มเพาะของหยินหยวนเซียงกับจักรพรรดิจอมอสูรก็ลดลงมาหนึ่งขั้น

หยินหยวนเซียงรีบใช้ปราณดาบโจมตีเพื่อตัดร่างของจักรพรรดิจอมอสูร

แต่น่าเสียดายที่ร่างของหุ่นเชิดหมีนั้นถูกหลอมขึ้นจากวิธีพิเศษ กระดูกของมันขึ้นทนทานมาก

หลิงฮันนำคันะนูและคันศรออกมาเพื่อใช้ศรฆ่ามังกรทะลวงดาราเต็มพลัง

เมื่อถูกลูกศรชี้เข้าใส่ หยินหยวนเซียงก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกอันไร้ที่สิ้นสุด นางรู้ตัวว่าหากหลิงฮันยิงลูกศรมา ชีวิตของนางจะดับสิ้น!

ตอนนี้นางไม่มีเวลาจะมาคิดว่าทักษะยิงธนูนั่นคือทักษะอะไรทำไมมันถึงทรงพลังเช่นนั้น สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวนางตอนนี้คือการหลบหนีออกจากตาข่ายเพื่อมให้ถูกยิง

“ปล่อยข้า! ปล่อยข้า!” ใบหน้าอันงดงามของหยินหยวนเซียงบิดเบี้ยวน่าเกลียด แต่นั่นก็ยังคงมีความงดงามเหลือเอาไว้ คราวนี้นางใช้พลังทั้งหมดออกมาจริงๆ นางเผาผลาญแก่นพลังชีวิตของตนเองและตั้งใจจะลากจักรพรรดิจอมอสูรออกจากตาข่ายไปพร้อมกับนาง

แน่นอนว่าความเร็วของนางนั้นรวดเร็วมาก

แต่นั่นจะเทียบกับความเร็วของศรฆ่ามังกรทะลวงดาราได้รึ?

‘พรึบ’ ลูกศรถูกยิงออกไปและพุ่งเข้าใส่หยินหยวนเซียง

ฉัวะ!

ลูกศรทะลุหน้าอกของนางและเข้าปะทะกับร่างหุ่นเชิดของจักรพรรดิจอมอสูร เมื่อถูกแรงปะทะของลูกของทะลวงเข้าใส่จักรพรรดิจอมอสูรก็รั้งแขนเอาไว้ไม่ไหวและร่างของหุ่นเชิดกับหยินหยวนเซียงก็แยกออกจากกัน

“เจ้าหนู ข้าจะฆ่าเจ้…”

ตูม!

หยินหยวนเซียงกำลังด่าแช่ง แต่ทันใดนั้นหน้าอกของนางก็ระเบิดออก ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกตะลึงและก้มมองลงไปยังบริเวณหัวใจที่ระเบิดเมื่อครู่ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวนาง… นี่มันลูกศรที่ถูกสร้างขึ้นโดยสมาคมราตรีนิรันดร์ไม่ใช่รึไงกัน?

น่าขันสิ้นดี นางที่เป็นนักฆ่าของสมาคมราตรีนิรันดร์ต้องมาถูกอาวุธของตนเองสังหาร… หรือนี่จะเป็นเวรกรรม?

ร่างของนางค่อยๆล้มลงไปด้านหน้าเนื่องจากพลังชีวิตสลายหายไป

จักรพรรดิจอมอสูรร่างควันลอยออกจากหุ่นเชิดและกล่าว “นายท่าน หุ่นเชิดพังอีกแล้ว”

ครั้งแรกก็เป็นเสือ คราวนี้ก็เป็นหมี ยังไม่ทันจะผ่านพ้นวันไป ร่างที่สำคัญของเขาก็ถูกทำลายไปถึงสองร่าง

หลิงฮันโยนหุ่นเชิดหมาป่าออกมาและกล่าว “ไม่ต้องกังวล ยังมีอยู่อีก”

เขาเก็บตาข่ายผนึกสีชาดกลับไป สิ่งนี้คือสมบัติช่วยชีวิตของเขาในขณะที่เขายังไม่บรรลุระดับภูผาวารีขั้นสูงสุด

ต้องขอบคุณพวกเจ้ามาก ตระกูลหลัว!

…หากหลัวหงรู้สิ่งที่หลิงฮันกำลังคิดตอนนี้เขาจะต้องเดือดดาลด้วยความโกรธเป็นแน่ เจ้ารู้รึไม่ว่าตระกูลหลัวต้องใช้ทรัพยากรมากมายมากี่รุ่นเพื่อที่จะสร้างตาข่ายนี้ขึ้นมา?

“ค้นที่นี่ให้ทั่ว อย่าให้เหลืออะไรทิ้งไว้!”

 

 

 

ตอนที่ 1032

 

บางทีพวกเขาอาจจะหาตัวเผยจี่ไม่พบแล้ว?

ต่อให้เขาพกวัตถุดิบพกติดตัวไปด้วย แต่จำนวนที่สามารถพกติดตัวได้ก็มีจำกัด ถ้าเขาคิดจะสร้างกองทัพหุ่นเชิดขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นได้เพียงความฝัน

สิ่งต่างๆที่ค้นพบที่นี่ทำให้หลิงฮันพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง

เนื่องจากนักเชิดหุ่นเองก็เหมือนกับ นักพยากร นักปรุงยา และปรมาจารย์รูปแบบอาคม วัสดุหรือทรัพยากรนั้นไม่ว่าจะเป็นศาสตร์ไหนก็ใช้ไม่ต่างกัน ด้วยทรัพยากรมากมายที่หลิงฮันพบหากนำกลับไปขายเขาต้องได้รับผลึกก่อเกิดจำนวนมากเป็นแน่

จินจื่อฮุยและฟู่เทียนเองก็ได้ทรัพยาส่วนแบ่งเช่นกัน แต่คนที่ได้เยอะสุดแน่นอนว่าเป็นหลิงฮัน ทั้งสองคนไม่มีข้อโต้แย้งใดๆเนื่องจากหลิงฮันเป็นคนที่ทำผลงานมากที่สุด

หรือหากจะพูดชัดๆเลยคือพวกเขาต่างหากที่เป็นหนี้บุญคุณหลิงฮัน หากไม่มีหลิงฮันทั้งสองคนคนถูกทำให้กายเป็นหุ่นเชิดไปแล้ว

พวกเขาพบเจอเรือเช่นกัน แม้มันจะมีขนาดไม่ใหญ่มากแต่ก็ถูกสร้างขึ้นจากกระดูกของสัตว์อสูรใต้ทะเลแห่งนี้ และเมื่อถูกหลอมวัตถุดิบต่างๆของที่นี่เพิ่มขึ้นไปอีกเรือลำนี้จึงสมควรแล่นได้ด้วยความเร็วสูง

เรือที่พบมีอยู่ทั้งหมดห้าลำ พวกเขาทุกคนแบ่งเรือกันไปคนละลำโดยลำนึงที่เหลือเกินจำนวนคนถูกยกให้เป็นของหลิงฮัน

แม้เรือเช่นนี้จะไร้ประโยชน์ในอนาคตหากเขาไม่ได้อยู่ในทะเลแห่งนี้ แต่หอคอยทมิฬก็มีพื้นที่กว้างขวาง การนำเรือใส่เข้าไปสักลำก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“พี่ชายหลิง พวกข้าขอลา!”

“ไว้ภายภาคหน้าพวกเราคงได้พบเจอกันอีก!”

จินจื่อฮุยและฟู่เทียนกล่าวอำลาหลิงฮัน พวกเขาไม่คิดจะกลับไปยังท่าเรือขวานทรราช พวกเขาเลือกที่จะใช้เรือมุ่งหน้าไปยังชายและออกเดินทางต่อ

หลิงฮันมองพวกเขาจากไปในทิศทางที่ต่างกัน ผ่านไปไม่นานเรือของพวกเขาก็มองเห็นเป็นเพียงจุดเล็กๆ เขาหันหลังกลับไปยิ้มให้สุ่ยเยี่ยนยวี่ “ภรรยาข้า ตอนนี้บนเกาะก็เหลือเราอยู่เพียงสองคนแล้วสินะ?”

สุ่ยเยี่ยนยวี่จ้องมองเขาด้วยแววตาโกรธและกล่าว “เจ้าคิดว่าข้าใจง่ายรึไง? แถมที่นี่ก็ยังไม่ได้มีแค่พวกเราสองคนเสียหน่อย!”

นางชำเลืองมองไปยังจักรพรรดิจอมอสูร

จักรพรรดิจอมอสูรสะดุ้ง เขารีบยกเท้าของหุ่นเชิดหมาป่าขึ้นมาแตะหูสองข้าง เขาเรียนแบบท่าทีของสุนัขราวกับกำลังจะบอกว่าเขาไม่ใช่คนแต่เป็นสุนัขต่างหาก

เมื่อเห็นท่าของอีกฝ่าย สุ่ยเยี่ยนยวี่ก็เผลอหัวเราะออกมา นางรู้ถึงต้นกำเนิดของจักรพรรดิจอมอสูรแล้ว แต่นางไม่คิดเลยว่าตัวตนระดับภูผาวารีจะยอมทำเรื่องน่าอายเช่นนี้

สุ่ยเยี่ยนยวี่ฟุบหัวลงที่แขนของหลิงฮันและกล่าว “เผยจี่อาจจะยังอยู่บนเกาะนี้!”

หลิงฮันพยักหน้าเห็นด้วย เกาะนี่กว้างใหญ่พอสมควร จำนวนคนของพวกเขาก็มีไม่มากอาจจะมีที่ที่พวกเขายังไม่ค้นหาก็เป็นได้ บางทีเผยจี่อาจจะรอให้พวกหลิงฮันจากเกาะนี้ไปแล้วค่อยกลับมายังรังของตนเอง

“พวกเราไม่มีเวลาไปไล่ตามมารเฒ่าเช่นนั้น ออกเดินทางกันเถอะ” หลิงฮันตัดสินใจ “ในเมื่อพวกเรามีเรือของตนเองแล้ว งั้นพวกเราก็ควรออกตามหาโจรสลัดต่อ”

“อืม!” สุ่ยเยี่ยนยวี่พยักหน้า แม้ก่อนหน้านี้พวกเขาจะสังหารโจรสลัดมาบ้างแต่ ไหนๆพวกเขาก็อุตส่าห์ออกเดินทางมาแล้วและภารกิจก็สามารถทำซ้ำได้ เขาจึงตั้งใจจะล่าโจรสลัดเพิ่มอีกสักหน่อย

เมื่อคิดได้เช่นนั้นพวกเขาก็กลับไปยังหมู่บ้านก่อนและมุ่งหน้าต่อไปยังชายหาดเพื่อออกเรือ

“เกาะแห่งนี้ยังมีปราณอสูรปล่อยออกมาอยู่ในทุกๆปี ข้าจะต้องกลับมาตรวจสอบมันอีกครั้งแน่นอนเพื่อดูว่าใต้ล่างนี้มีอะไรอยู่” หลิงฮันกล่าว

สุ่ยเยี่ยนยวี่ขมวดคิ้วและกล่าว “ระดับพลังที่ต่ำกว่าระดับดาราไม่สามารถบินได้ แล้วเจ้าจะกลับขึ้นจากด้านล่างได้อย่างไร”

“จะว่าไปแล้วระดับดาราสามารถโบยบินเหนือมหาสมุทรแห่งนี้ได้รึไม่” หลิงฮันกล่าว

สุ่ยเยี่ยนยวี่ไม่รู้คำตอบเนื่องจากตระกูลสุ่ยไม่มีจอมยุทธระดับดารา ส่วนหากจะให้ไปถามจอมยุทธระดับดารานั้น… ใครจะไปมีความกล้าเช่นนั้น?

เรือมีขนาดเล็กมาก มันไม่เหมาะสมจะใช้เดินทางบนมหาสมุทรแม้แต่น้อยเพราะคลื่นอาจจะทำให้ตัวเรือพลิดคว่ำได้ แต่นี่ไม่ใช่เรือธรรมดาแต่เป็นเรือที่ถูกสร้างขึ้นโดนนักเชิดหุ่น มันมีเครื่องมือหลายอย่างถูกติดตั้งเอาไว้ทำให้เรือแล่นบนคลื่นได้อย่างมั่นคงและว่องไว

ทั้งสองคนไม่เร่งรีบและเพลิดเพลินไปกับความเป็นส่วนตัวที่ได้อยู่ด้วยกันสองคน

“โฮ่วหยาง เจ้าคิดจะหลบหนีไปไหน!” เสียงด้องกังวานเสียงหนึ่งดังขึ้น

“เหอะ จู่เล่อหยุนเจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้ารึไง?” อีกเสียงหนึ่งดีงขึ้น

“แล้วเจ้าจะหลบหนีทำไม?” เสียงในตอนแรกดังขึ้นอีกครั้ง

“ข้าแต่เบื่อคร้านที่จะต่อสู้ การต่อสู้มักจะมีผลกระทบตามมาเสมอ!”

หลิงฮันและสุ่ยเยี่ยนยวี่มองหน้ากันก่อนจะแสดงท่าทีตกตะลึง

พวกของมันไปบนฟ้าและพบเห็นคนสองคนกำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า

สามารถบินได้ด้วยร่างเนื้อเช่นนั้น… ระดับดารา! ไม่สิ ควรจะเรียกว่าพวกเขาคือระดับดาราเป็นอย่างน้อย

“เจ้าเคยได้ยินชื่อของสองคนนั้นรึไม่?” หลิงฮันกล่าวถามสุ่ยเยี่ยนยวี่

สุ่ยเยี่ยนยวี่นิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “จู่เล่อหยุนคือจอมยุทธระดับดาราของจักรวรรดิราชวงศ์สวรรค์นิรันดร์ เขาคือปรมาจารย์จอมยุทธพเนจร ถึงแม้เขาจะบรรลุระดับดาราแล้วแต่ก็ไม่ได้ก่อตั้งขุมอำนาจของตนเอง”

“ส่วนโฮ่วหยาง ถ้าจำไม่ผิดเขาเป็นจอมยุทธของจักรวรรดิราชวงศ์นภาสีคราม ทำไมเขากับจู่เล่อหยุนถึงมาอยู่ที่นี่?

หลิงฮันกล่าว “ฟังจากบทสนทนาก่อนหน้านี้แล้วพวกเหมือนว่าพวกเขาจะมีปัญหากันมาสักพักแล้ว ด้วยตัวตนเช่นพวกเขามีทางเป็นไปได้สองอย่างคือหนึ่งพวกเขามีความเกลียดชังต่อกัน และสองคือเพื่อที่จะแย่งชิงสมบัติ!”

พวกหลิงฮันมองกันด้วยความตกตะลึง การที่จอมยุทธระดับดาราต้องปะทะแย่งชิงกันเช่นนี้ สมบัตินั้นจะล้ำค่าขนาดไหน