ผมนี่แหละเจ้าแห่งฟาร์มปลา 958-963

 บทที่ 958 แนวปะการังเกรตแบร์ริเออร์รีฟ

Ink Stone_Fantasy

อาฟิฟเดินกลับมา เขาชวนฉินสือโอวไปเดินชมปะการังและเก็บเปลือกหอยด้วยกัน

ฉินสือโอวไม่ได้ติดธุระอะไร อีกอย่างอาฟิฟก็มาชวนด้วยแล้ว เขาจึงไม่ได้ปฏิเสธอีก และขึ้นเรือไปกับทั้งสองคน

เจ้าหญิงโลลิต้าดีใจเป็นอย่างมาก เธอถามออกมาว่า “ปลาพระจันทร์กับหอยทะเลที่สวยๆ อะไรหายากกว่ากันงั้นเหรอคะ?”

ฉินสือโอวไม่เข้าใจความหมายของคำถามของเธอ เขาจึงตอบกลับตามความเป็นจริง “ต้องเป็นปลาพระจันทร์สิครับ ปลาชนิดนี้เป็นปลาทะเลที่ล้ำค่าชนิดหนึ่ง หากจับมันได้ก็ถือว่าโชคดีมาก ส่วนหอยทะเลที่สวยๆ สามารถเจอได้ทั่วไปตามริมชายฝั่ง”

แค่นี้เจ้าหญิงโลลิต้าก็ดีใจแล้ว เธอพูดออกมาว่า “แม้แต่ปลาพระจันทร์คุณก็ตกได้ เช่นนั้นคุณจะต้องหาหอยทะเลสวยๆ ได้แน่นอนใช่ไหมคะ?”

ฉินสือโอวกะพริบตาปริบๆ เมื่อได้ยินแบบนี้เขาก็นึกขึ้นได้ว่า ปีที่แล้วหลังจากพายุหยุดลงเขาก็ตกปลาพระจันทร์ตัวใหญ่ตัวหนึ่งได้ที่อ่าวเซนต์ลอว์เรนซ์ ต่อมาปลาตัวนั้นก็ได้ถูกนำไปร่วมงานประมูลการกุศล และดูเหมือนเจ้าหญิงโลลิต้าจะเป็นคนซื้อมันไป

ระหว่างที่พวกเขาพูดคุยกันไปเรื่อยๆ เพื่อรอไปขึ้นเรือที่ท่าเรือ พี่ชายคนโตอย่างฮามานแดนก็ปรากฏตัวขึ้น เขาสวมชุดลำลองที่หูมีหูฟังอยู่ ดวงตาสีเข้มลึกมองไปยังท้องทะเลที่ลึกยิ่งกว่า เขาก็ยังคงเป็นตัวละครที่หล่อที่สุดในจักรวาล

นอกจากนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าคนธรรมดา เพราะเจ้าชายน้อยคนนี้เป็นคนที่สง่างามมาก ถ้ามีคนมาขอถ่ายรูป แม้แต่พนักงานบริการเอง เขาก็แสดงรอยยิ้มที่อ่อนโยนและสดใสออกอย่างเคอะเขิน หลังจากนั้นเขาก็จะมองไปยังกล้องด้วยใบหน้าอันหล่อเหลา

แน่นอนว่า นี่เป็นหลักฐานที่บ่งบอกว่าผู้ที่ต้องการถ่ายรูปด้วยสามารถฝ่าวงล้อมของบอดี้การ์ดเข้ามาได้

คนที่เข้าร่วมงานประชุมของอเมริกันเอ็กซ์เพรสส่วนมากแล้วจะมีบอดี้การ์ดติดตัวมาด้วย บางคนเป็นผู้ช่วยบอดี้การ์ดมาแทน แต่ส่วนใหญ่แล้วหนึ่งคนจะมีจะบอดี้การ์ดสองคน มีเพียงเจ้าหญิงและเจ้าชายจากตะวันออกกลางเท่านั้น ที่จะมีบอดี้การ์ดค่อนข้างเยอะ ราวกับพวกเขาพามาทั้งหน่วยอย่างไรอย่างนั้น

อันที่จริงแล้วการรักษาความปลอดภัยของบริษัทอเมริกันเอ็กซ์เพรสนั้นดีมากอยู่แล้ว พวกเขาที่อยู่ในอุตสาหกรรมการบริการ ย่อมมีบริษัทรักษาความปลอดภัยที่เป็นมืออาชีพดูแลอยู่แล้ว ทั่วทั้งรีสอร์ตมีการจัดการความปลอดภัยอย่างแน่นหนา เท่าที่ฉินสือโอวรู้ พวกเขาเช่าฝูงบินติดกำลังอาวุธมาจากออสเตรเลียเลยด้วย!

มาจนถึงตอนนี้ เหตุการณ์บาดเจ็บที่เกิดขึ้นในรีสอร์ตที่เกี่ยวข้องกับฉินสือโอวมีเพียงเหตุการณ์เดียวเท่านั้น นั่นคือเหตุการณ์เต่ามะเฟืองกัดคน นี่เป็นการโจมตีเพียงอย่างเดียวที่เกิดขึ้น ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้นเรียบร้อยดี

พื้นที่ชายหาดรอบๆ รีสอร์ตในระยะราวแปดร้อยเมตรถูกจัดการอย่างเรียบร้อย และมีคนทำความสะอาดทุกวัน ทรายที่อยู่ใต้ท้องทะเลนั้นเป็นทรายที่ละเอียดกว่าบนชายหาด แม้แต่ปะการังใหญ่ๆ แถวนี้ก็ไม่มีให้เห็น ทำให้บริเวณน่านน้ำใกล้ๆ นี้กลายเป็นห้องอาบน้ำขนาดใหญ่

ดังนั้น เมื่อแขกต้องการที่จะชมปะการังเกรตแบร์ริเออร์รีฟและสัตว์ใต้ทะเล ก็ต้องนั่งเรือออกไปยังบริเวณที่จัดเตรียมไว้ให้เท่านั้น ซึ่งจะต้องออกจากเขตฟาร์มปลาไป

เรือสำราญหรูสี่ชั้นเข้ามาเทียบท่าช้าๆ กัปตันเรือออกมาต้อนรับแขกทุกคนที่ขึ้นเรือด้วยตัวเอง จากนั้นก็แจกใบปลิวโฆษณาให้กับทุกคน บนใบปลิวเป็นการแนะนำสถานการณ์น่านน้ำทะเลที่เป็นจุดหมายปลายทาง รวมถึงมีการอธิบายเกี่ยวกับอุณหภูมิของน้ำและสัตว์ทะเลที่จะสามารถเห็นได้

เมื่อแขกเหรื่อทุกคนขึ้นเรือแล้ว เรือสำราญก็แล่นไปทางทิศเหนือ พวกเขากำลังออกเดินทางไปยังเมืองเล็กๆ ที่เรียกว่า ‘ฮัสกี’ มันเป็นชื่อเดียวกันกับสุนัขสายพันธุ์ตลกๆ พันธุ์หนึ่ง แต่ว่าที่เมืองแห่งนี้ไม่ได้น่าขันเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นเมืองท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงเมืองหนึ่ง

น้ำทะเลที่อยู่รอบๆ เกรตแบร์ริเออร์รีฟเป็นสีฟ้าเขียวสวยงามจับใจ ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าไหล่ทวีปที่ค่อนข้างยาว น้ำทะเลจึงตื้น และน้ำก็สะอาด เมื่อแสงของดวงอาทิตย์สาดส่องลงมายังผิวน้ำ แสงนั้นสามารถส่องทะลุผ่านลงไปจนเห็นก้นทะเลได้

เห็นได้ชัดว่าเจ้าหญิงโลลิต้ามาที่เกรตแบร์ริเออร์รีฟมาที่นี่เป็นครั้งแรก เธอนอนลงและมองออกไปนอกเรื่อง เธอส่งเสียงร้อง ‘ว้าว ว้าว ว้าว’ ออกมาไม่หยุด

ฉินสือโอวมองไปยังคู่มือแนะนำนักท่องเที่ยว น่านน้ำฮัสกีที่พวกเขากำลังไปเป็นหนึ่งในน่านน้ำที่มีเกรตแบร์ริเออร์รีฟอยู่มากที่สุดแห่งหนึ่ง ที่นั่นมีแนวปะการังมากกว่าสองร้อยชนิดอาศัยอยู่ และได้เป็นเกรตแบร์ริเออร์รีฟไปแล้วครึ่งหนึ่ง

ดังนั้น น่านน้ำบริเวณนั้นจึงมีปลามากกว่าร้อยสายพันธุ์ หอยมากกว่าสองร้อยสายพันธุ์ และนกมากกว่าหนึ่งร้อยชนิด สภาพแวดล้อมบริเวณนั้นเหมาะแก่การทำงานวิจัยและเป็นสถานที่ท่องเที่ยวมาก

ในขณะที่เรือกำลังแล่นไป ฉินสือโอวก็ได้ส่งจิตสำนึกแห่งโพไซดอนลงไปยังทะเล เพื่อที่เขาจะได้ทำความรู้จักกับเขตแนวปะการังที่ใหญ่ที่สุดแห่งนี้

เมื่อออกมาจากน่านน้ำบริเวณรีสอร์ต สภาพแวดล้อมใต้ท้องทะเลก็เปลี่ยนมาเป็นอุดมสมบูรณ์มากขึ้น แนวปะการังปรากฏมากขึ้นเรื่อยๆ แนวปะการังส่วนมากมักจะปรากฏให้เห็นตอนช่วงน้ำลง บางอันก็กลายเป็นสันทราย บางอันก็เกาะอยู่รอบๆ เกาะ หรือไม่ก็อยู่บริเวณใกล้ชายฝั่งของแผ่นดินใหญ่

“ปะการังพวกนี้มีรูปร่างยังไงเหรอคะ? พวกเราชาวดูไบไม่มีปะการังให้ดู” เจ้าหญิงโลลิต้าถามออกมาด้วยความสงสัย แต่ในประโยคหลังมีความรู้สึกเสียดายปรากฏออกมา

ไม่รู้ว่าฮามานแดนที่กำลังใส่หูฟังนั้นกำลังฟังเพลงอยู่รึเปล่า แต่เขากลับได้ยินคำถามที่เจ้าหญิงโลลิต้าถามออกมาเบาๆ เขาพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า “พวกเราเป็นชาวทะเลทราย ที่นี่ก็คงไม่มีทะเลทราย…”

“มีสิ ที่นี่มีทะเลทรายแห่งออสเตรเลียที่ใหญ่เป็นอันดับสี่ของโลกนะ พื้นที่ของมันยาวราวๆ หนึ่งร้อยห้าสิบห้าล้านกิโลเมตร” ฉินสือโอวยิ้มพลางตอบกลับไป

ฮามานแดนหันหัวมามองทันที แม้ว่าสายตาที่มองมาจะผ่านแว่นตา แต่ฉินสือโอวก็สัมผัสได้ถึงแววตาอาฆาตที่ส่งมาหาเขา

ฉินสือโอวยักไหล่ใส่ฮามานแดน แล้วชูคู่มือแนะนำนักท่องเที่ยวขึ้นมาพลางพูดว่า “ในนี้มีเขียนแนะนำอยู่ อันที่จริงผมก็พึ่งรู้เหมือนกัน”

“แล้วแนวปะการังมีรูปร่างเป็นยังไงเหรอคะ?” เจ้าหญิงโลลิต้าใช้ดวงตากลมโตมองไปยังฉินสือโอวด้วยความสงสัย

ฉินสือโอวอธิบายว่า “เรื่องนี้ให้อธิบายคงจะยาว เกรตแบร์ริเออร์รีฟใช้เวลาหลายล้านปีในการก่อตัวขึ้น มันเกิดจากการสะสมของแคลเซียมจากสัตว์เปลือกแข็งและเศษปะการังที่แตกหัก นอกจากนี้มันยังดูดซับซากสิ่งมีชีวิตอย่างเช่นกะละปังหาและแมลงต่างๆ จนในที่ทุกอย่างก็ประสานรวมกัน”

ฮามานแดนอ่านคู่มือท่องเที่ยวอยู่เงียบๆ ฉินสือโอวตบเข้าไปที่บ่าของเขา แล้วพูดออกมาเสียงเบาว่า “บนคู่มือไม่มีเรื่องพวกนี้ เรื่องนี้เป็นความรู้ทั่วไป ไม่จำเป็นต้องอยู่ในคู่มือท่องเที่ยว”

“ผมแค่อ่านอะไรเรื่อยเปื่อยเท่านั้นน่ะ! ดูสิ!” เจ้าชายน้อยโมโหเสียแล้ว

ฉินสือโอวไม่แกล้งเขาอีก เขาปล่อยให้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนเข้าไปสำรวจโลกใต้ท้องทะเลฝั่งซีกโลกใต้

แนวปะการังบริเวณเกรตแบร์ริเออร์รีฟมีจำนวนมากและยาวกว่าแนวปะการังของฟาร์มปลาต้าฉิน และฉินสือโอวก็ไม่สามารถพาแนวปะการังกลับไปได้ นั่นก็เพราะว่าพวกมันสามารถอาศัยอยู่บริเวณที่น้ำอุณหภูมิยี่สิบสามถึงยี่สิบแปดองศาได้เท่านั้น อีกทั้งยังต้องเป็นน้ำที่สะอาด และต้องใสมาก

น้ำที่ฟาร์มปลาสะอาดพอสมควร และก็มีความโปร่งใสสูง แต่ว่าปัญหาอยู่ที่เรื่องอุณหภูมิ แนวปะการังที่อยู่ในฟาร์มปลาต้าฉิน น่าจะเป็นเพราะเจ้าของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนคนก่อน ฉินหงเต๋อปู่ของเขาคงจะทำการปรับปรุงสายพันธุ์อยู่นานหลายปี

เกรตแบร์ริเออร์รีฟเป็นสถานที่ที่มีสภาพเหมาะสมที่สุดในการสืบพันธุ์แนวปะการัง เมื่อมองผ่านจิตสำนึกแห่งโพไซดอน ฉินสือโอวก็สามารถมองเห็นภาพการเจริญเติบโตของสิ่งมีชีวิตเล็กๆ เหล่านี้ได้อย่างชัดเจน

แนวปะการังเป็นอาหารของแพลงก์ตอน พวกมันเป็นสัตว์ที่อาศัยรวมกันเป็นกลุ่ม เมื่อกินจนอิ่มแล้วพวกมันก็จะปล่อยแคลเซียมออกมา

แบบนี้เมื่อปะการังเก่าๆ ที่ตายไปทิ้งซากไว้ ปะการังใหม่ๆ ก็จะเติบโตและเพิ่มจำนวนขึ้นมาจากซากเหล่านั้น ฉินสือโอวพบแนวปะการังอันหนึ่งเขาจึงส่งจิตสำนึกเข้าไปดู มันเหมือนต้นไม้ที่แตกกิ่งก้านสาขา แนวปะการังนั้นปล่อยหินปูนออกมาจำนวนมาก ทำให้เกิดการผสมพันธุ์ขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ความเร็วในการเติบโตของปะการังทั้งสองข้างนี้สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ฉินสือโอวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เกรตแบร์ริเออร์รีฟเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพวกแมลงปะการัง ถ้าเพียงเขาทำฟาร์มปลาที่นี่ เขาก็จะสามารถสร้างแนวปะการังได้หนึ่งกองภายในเวลาหนึ่งปี

โดยธรรมชาติแล้ว โพลิปจะปล่อยหินปูนและแคลเซียมออกมา จากนั้นก็จะรวมตัวเข้ากับซากสิ่งมีชีวิตและเปลือกหอย การก่อตัวของแนวปะการังก็จะดำเนินไปอย่างช้าๆ

การทำงานแบบนี้ช้าแค่ไหนงั้นเหรอ? แม้จะอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ดีที่สุด แนวปะการังก็จะเพิ่มขึ้นเพียงปีละสามถึงสี่เซนติเมตร แล้วหากต้องการให้เกิดแนวปะการังใหม่ล่ะ? เรื่องนี้แม้แต่คนออสเตรเลียก็ไม่สามารถที่จะเห็นมันเกิดขึ้นได้

บทที่ 959 มายากล

Ink Stone_Fantasy

เรือสำราญหรูเข้าจอดเทียบท่าที่เรือของเมือง ท่าเรือแห่งนี้ถูกเหมาหมดแล้ว ทำให้เรือของเหล่านักท่องเที่ยวไม่สามารถจอดที่นี่ได้ นี่คืออำนาจของคนรวย

ที่ท่าเรือมีการเตรียมเรือลำเล็กๆ ไว้จำนวนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรือยอชต์ขนาดเล็ก เจ็ทสกี เรือคายัค เรือเด็ครวมถึงเรือลาดตระเวนพวกนั้นด้วย อย่างไรก็ตามหากแขกต้องการที่จะนำเรือออกไปเอง พวกเขาก็สามารถเลือกเรือพวกนี้ได้

เมื่อเห็นเจ็ทสกีสุดเท่คันหนึ่ง แววตานิ่งลึกของฮามานแดนก็เปล่งประกายขึ้น เขาเดินทางไปมาแล้วทั่วโลก มีความเชี่ยวชาญด้านการดำน้ำ การเล่นสกี แน่นอนว่ารวมถึงการแข่งรถเอฟวันและการขี่เจ็ทสกี ตราบใดที่มีของพวกนี้ให้เขาเล่น เขาเชี่ยวชาญในทุกๆ ด้าน

แต่ว่า ความรู้ทางทฤษฎีของเขาไม่แน่นพอ ไม่เช่นนั้นคงไม่โดนฉินสือโอวเกทับเรื่องแนวปะการังเป็นแน่

ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเจ็ทสกี เจ้าชายฮาแมนดาก็รู้สึกกลับมามีที่ยืนอีกครั้ง

แต่ฉินสือโอวกลับรู้สึกว่าน่านน้ำแห่งนี้ไม่เหมาะที่จะเล่นเรือที่มีความเร็วสูง เพราะว่าแถวนี้มีแนวปะการังเยอะ หินใต้น้ำก็เยอะ การจะขี่เจ็ทสกีจะต้องไปขี่มหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ บนพื้นสมุทรอันกว้างใหญ่ ที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ไปจนสุดขอบฟ้า!

เหล่ากะลาสีเรือพาทุกคนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฮามานแดนเปลี่ยนมาสวมกางเกงว่ายน้ำตัวโคร่งตัวเดียว ข้างบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามเนื้อและขนหน้าอก

ตอนที่เขาเรียนมหาวิทยาลัยที่อังกฤษ เขาก็ได้คลุกคลีกับชาวผิวขาว สำหรับขนที่อยู่บนร่างกายของเขานั้นในสายตาของคนผิวขาวกลับมองว่ามันมีเสน่ห์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้โกนขนที่หน้าอกออกเหมือนขุนนางชาวตะวันตกบางครั้ง แต่กลับรักษามันไว้ดังเดิม

อย่างอาฟิฟ เขามีรูปร่างราวกับลูกหมูตัวหนึ่ง ร่างท้วมเต็มไปด้วยไขมันและผิวที่เนียนละเอียด ฉินสือโอวสังเกตเห็นว่าแม้แต่ขนรักแร้ของเขาก็ยังสะอาดเกลี้ยงเกลา

ฉินสือโอวไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เดิมทีเขาก็สวมเสื้อที่เย็นสบายอยู่แล้ว และเขาก็ไม่ได้คิดจะลงทะเล แต่ต่อให้ลงทะเลก็สามารถสวมชุดนี้ลงไปได้

แต่ว่า เขากลับแปลกใจที่ไม่เห็นเจ้าหญิงโลลิต้าเปลี่ยนเสื้อผ้า

เจ้าหญิงโลลิต้ารับรู้ถึงความสงสัยของเขา เธอยักไหล่อย่างไม่สบอารมณ์แล้วพูดออกมาว่า “ลูกสาวของพระอัลเลาะห์ไม่สามารถเปิดเผยผิวต่อหน้าผู้ชายได้ กระโปรงที่ฉันใส่อยู่ตอนนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้ใส่อีก”

เรื่องนี้เป็นประเด็นที่เกี่ยวกับความเชื่อและคำสอน ฉินสือโอวไม่ได้พูดอะไรมาก เขาทำเพียงแค่มองไปยังเจ้าหญิงโลลิต้าที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างสงสาร เขายกมือบีบใบหน้าสวยของเธอ แล้วพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องลงน้ำหรอก เดี๋ยวฉันพาไปหาเปลือกหอยที่สวยที่สุดเอง”

เจ้าหญิงโลลิต้าเดินหันหลังกลับไปด้วยความเขินอาย แต่เมื่อได้ยินที่ฉินสือโอวพูดเธอก็หยุดเดินทันที พลางหันมาถามอย่างมีความหวังว่า “จริงเหรอคะ? สวยขนาดไหนเชียว?”

“สวยที่สุดสำหรับที่นี่” ฉินสือโอวตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม

น้ำทะเลบริเวณน่านน้ำแห่งนี้ใสสะอาดมาก สามารถมองเห็นก้นทะเลที่อยู่ลึกลงไปยี่สิบเมตรได้จากบนเรืออย่างชัดเจน

ตอนนี้พวกเขาอยู่บริเวณแนวเขตปะการัง สัตว์ทะเลที่อาศัยอยู่แถวนี้จึงมีความอุดมสมบูรณ์ สีสันสวยงาม รวมถึงมีปลาเขตร้อนที่มีรูปร่างแปลกตา มีหอยมือเสือที่มีขนาดใหญ่เท่ากับยางรถ นอกจากนี้ยังมีปลาดาวสีส้ม และแน่นอนว่าที่นี่มีพุ่มปะการังหลากสีอยู่มากที่สุด

ฮามานแดนถอดแว่นกันแดดใหญ่ของเขาออก เขาเดินเข้ามาเอ่ยชวนฉินสือโอวว่า “คุณอยากไปขี่เจ็ทสกีด้วยกันไหม?”

ฉินสือโอวโบกมือปฏิเสธ “ผมต้องไปดำน้ำช่วยน้องสาวคุณหาหอยที่สวยๆ น่ะ ส่วนเจ็ทสกี ผมเล่นอยู่ที่ฟาร์มปลาจนเบื่อแล้ว ที่นั่นไม่มีแนวเขตปะการังแบบนี้ เลยขี่ได้ง่ายกว่า”

เจ้าหญิงซาลามาห์ขมวดคิ้วมองไปยังเจ้าชาย แล้วพูดออกมาว่า “พี่ไม่ได้รับอนุญาต พี่ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปเล่นคนเดียว พี่ต้องฉันไปด้วย! พี่พูดไว้แล้วนะ แต่ไม่เคยทำตามสัญญาเลย! ฉินจะพาฉันไปหาหอยทะเล พี่เป็นพี่ ช่วยฉันหาอะไรบ้างงั้นเหรอ? ”

ฮามานแดนกะพริบตาปริบๆ เขาลูบจมูกตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า “หอยทะเลมีอะไรดีงั้นเหรอ? ถ้าเธอชอบของอะไรพวกนั้น ฉันซื้อให้เธอสักอันก็ได้แล้วไม่ใช่หรือไง?”

เจ้าหญิงโลลิต้าทำเสียงขึ้นจมูก เธอมองไปยังเจ้าชายตัวร้ายแล้วก็หัวเราะออกมา

ฮามานแดนลากฉินสือโอวออกมา แล้วพูดกับเข้าเสียงเบาว่า “เฮ้ พี่ชาย คุณไม่ได้คิดอะไรกับน้องสาวผมใช่ไหม?”

ฉินสือโอวกลอกตาแล้วพูดออกมาว่า “คุณคิดมากเกินไปแล้ว ผมมีภรรยาแล้วนะ อีกอย่างภรรยาผมก็ใกล้จะคลอดลูกแล้วด้วย ผมรักภรรยาของผมมาก และก็รักครอบครัวด้วย คุณเข้าใจไหม? ”

“แต่ทำไมคุณถึงเอาใจน้องสาวผมขนาดนี้ล่ะ?” เจ้าชายยังไม่หายสงสัย

ฉินสือโอวตอบกลับว่า “หนึ่ง น้องสาวของคุณน่ารัก เป็นเด็กดีคนหนึ่ง สอง คุณไม่สามารถทำหน้าที่พี่ชายได้ ดังนั้นต้องมีคนมารับผิดชอบหน้าที่นี้แทนคุณ ที่สำคัญ ผมไม่ได้เอาใจเธอ! และผมก็ไม่จำเป็นต้องเอาใจใครด้วย!”

ตั้งแต่ตอนที่เริ่มพูดคุยกับเจ้าหญิงซาลามาห์เขาก็เดาไว้แล้วว่าต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ แน่นอนว่าคนส่วนใหญ่คิดว่าการที่เขาเข้าใกล้เจ้าหญิงแห่งดูไบก็เพราะหวังผลประโยชน์อยู่สองเรื่อง นั่นคือได้สะใภ้ที่เป็นสาวสวย และนอกจากนี้ยังจะได้รับความมั่งคั่งมหาศาลอย่างที่ไม่มีใครคาดถึงอีกด้วย

ดังนั้น เขาจึงเตรียมการเรื่องนี้มาอย่างดี และตั้งแต่ที่เขาทำมัน เขาก็ไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอย่างไร

ดูเหมือนว่าคำอธิบายของเขาจะไม่มีความน่าเชื่อถือมากพอ ฮามานแดนยังคงสงสัยต่อไป แต่เขาก็พยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นมาว่า “คุณนี่เป็นคนดีจริงๆ”

ฉินสือโอวคิดว่าเขาประชด จึงทำเพียงหัวเราะออกมาเท่านั้น

ฮามานแดนยังคงพูดต่อไปว่า “ผมพูดจริงๆนะ ถ้าเป็นคนอื่นที่เข้ามาหาน้องสาวผมก็เพราะว่าอยากเป็นเศรษฐีกันทั้งนั้น พวกเราไม่สามารถให้คนพวกนั้นเข้าใกล้ซาลามาห์ได้ แต่ว่าคุณต่างออกไป ผมตรวจสอบคุณแล้ว คุณไม่เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป คุณเต็มใจที่จะปกป้องพื้นที่ฟาร์มปลาของตัวเอง ภาษาจีนของพวกคุณพูดว่ายังไงนะ? ไม่ชิงดีชิงเด่น?”

ฉินสือโอวยังคงเงียบ เขาขี้เกียจจะพูดแล้ว ชายคนนี้คิดว่าตัวเองเก่งสักแค่ไหนเชียว? เอะอะก็ตรวจสอบประวัติของคนอื่น ตัวเขายังเก่งกว่าอีก เขาเป็นถึงโพไซดอน แต่ไม่เคยคิดที่จะตรวจสอบประวัติใครเลยสักคน?

ความเชื่อใจ ระหว่างมนุษย์ด้วยกันต้องมีความเชื่อใจ!

หอยทะเลสามารถหาจับได้บริเวณที่น้ำค่อนข้างตื้น เด็กบางคนมาเที่ยวเก็บหอยกับบอดี้การ์ดของพ่อแม่ หลังจากที่เก็บขึ้นมาได้พวกเขาเอามาอวดและเปรียบเทียบกัน เจ้าหญิงโลลิต้าทำได้เพียงนั่งมองภาพนั้นบนเรือเด็คอย่างเบื่อหน่าย

ฉินสือโอวโบกมือให้เธอแล้วพูดขึ้นว่า “เฮ้ บริกร ผมขอชุดดำน้ำหนึ่งชุดครับ”

ไม่นานอุปกรณ์ดำน้ำเช่นพวกหน้ากากดำน้ำ ท่อหายใจ ถังออกซิเจน ชุดดำน้ำ เครื่องควบคุมความดัน ศูนย์ถ่วง เสื้อพยุงตัวในน้ำก็ถูกจัดเตรียมมาให้เรียบร้อย ในขณะเดียวกันพนักงานก็ตรวจสอบใบอนุญาตดำน้ำของฉินสือโอว

ฉินสือโอวจะมีใบอนุญาตดำน้ำที่ไหนกัน พนักงานกล่าวอย่างเสียใจว่าหากไม่มีใบอนุญาตก็ไม่สามารถที่จะดำน้ำคนเดียวได้ จำเป็นต้องดำน้ำพร้อมกับครูสอนดำน้ำ และถ้าต้องการครูสอนดำน้ำ แบบนั้นก็ต้องเข้าคิว เพราะว่ามีครูหลายคนพาคนอื่นๆ ไปดำน้ำบ้างแล้ว

ฉินสือโอวพักหน้าและบอกว่าเขาจะรออยู่ที่นี่ อีกอย่างตอนนี้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนก็ยังไม่เจอหอยทะเลที่สวยงามเป็นพิเศษ

ที่ใต้ท้องทะเลมีหอยอยู่ก็จริง แต่ว่าเขาต้องการหาหอยที่สวยงามและดูมีค่า ซึ่งมันไม่ใช่ของที่หาได้ง่ายๆ อีกอย่างที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยว ไม่แน่ว่าหอยดีๆ อาจจะถูกรบกวนจนหนีหายไปแล้วก็ได้

อันที่จริงแล้ว ที่พวกเด็กๆ สามารถหาหอยสวยๆ ได้จากที่นี่ นั่นก็เพราะว่าบริษัทอเมริกันเอ็กซ์เพรสนำพวกมันมาปล่อยก่อนล่วงหน้า หอยพวกนี้เป็นหอยที่พวกเขารวบรวมเก็บมาจากทั่วโลก สำหรับเอามาบริการให้แขกโดยเฉพาะ บริษัทอเมริกันเอ็กเพรสนี่ขยันกันเสียจริง

เจ้าหญิงซาลามาห์เห็นว่าตั้งนานแล้วก็ยังไม่มีหอยทะเลสักตัวถูกจับขึ้นมา เธอจึงมีสีหน้าหงุดหงิดและถามขึ้นมาว่า “เมื่อไหร่ครูสอนดำน้ำจะมากันนะ?”

ฉินสือโอวรู้สึกว่าเขาละเลยความรู้สึกของเจ้าหญิงตัวน้อยไปหน่อย เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดกับเธอว่า “มา มา ไม่ต้องไปหาหอยทะเลแล้วล่ะ ผมจะแสดงมายากลให้ดูแล้วดูสิว่าคุณจะสนุกไหม”

บทที่ 960 หอยทะเลแสนสวย

Ink Stone_Fantasy

เมื่อได้ยินว่าฉินสือโอวจะเล่นมายากล เจ้าหญิงโลลิต้าก็วิ่งมายังท้ายเรืออย่างมีความสุข เธอมองไปยังน้ำทะเลตามที่ฉินสือโอวบอก

“คุณมองเห็นไหมว่าอะไรอยู่ในนั้น?” ฉินสือโอวชี้ไปยังแนวปะการังแล้วถามออกมา

เจ้าหญิงโลลิต้ามองตามพลางพูดขึ้นว่า “เห็นค่ะ ปลาตัวเล็กๆ นั่นเหรอคะ?”

“ใช่แล้วครับ มันคือปลาการ์ตูน คุณเคยเลี้ยงปลาการ์ตูนไหมครับ?” ฉินสือโอวถาม

ปลาที่พบมากที่สุดบริเวณแนวปะการังคือปลาการ์ตูน ปลาชนิดนี้และปะการังกับดอกไม้ทะเลมีความสัมพันธ์กัน

เจ้าหญิงโลลิต้าส่ายหัว แล้วตอบกลับว่า “ไม่ค่ะ ฉันเคยดูจากในภาพยนตร์เรื่อง ‘ปลาเล็กหัวใจทอร์นาโด’ ฉันดูหลายรอบมากเลยนะ พายเป็นปลาการ์ตูน ใช่ไหมคะ?”

ฉินสือโอวพยักหน้าแล้วยิ้มให้ เขาถามออกมาว่า “คุณอยากติดต่อกับพวกมันหน่อยไหม?”

เจ้าหญิงโลลิต้ามองไปยังฉินสือโอวด้วยความแปลกใจ ฉินสือโอวดีดนิ้วอยู่สองสามที จิตสำนึกแห่งโพไซดอนก็ทำงาน จากนั้นมันก็เข้าควบคุมปลาการ์ตูนทั้งสองตัวที่มีลายสีขาวในน้ำทะเลอย่างรวดเร็ว

ในตอนที่เขาดีดนิ้วครั้งแรก จู่ๆ ปลาการ์ตูนทั้งสองตัวที่กำลังว่ายน้ำอยู่ก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมา

จากนั้นเสียงดีดนิ้วก็ดังขึ้นเป็นจังหวะ ปลาการ์ตูนก็ส่ายหางไปมาอย่างสง่างาม ราวกับว่ากำลังว่ายตามเสียงจังหวะการดีดนิ้ว เมื่อพวกมันว่ายมาถึงบริเวณผิวน้ำ พวกมันก็ว่ายวนไปมารอบๆ ราวกับกำลังปรับตัวเพื่อเป็นสัตว์เลี้ยง พวกมันดูเชื่องมาก

ปกติแล้วปลาการ์ตูนจะตัวเล็ก ขนาดที่ใหญ่ที่สุดยาวเพียงแค่สิบกว่าเซนติเมตรเท่านั้น ปลาการ์ตูนทั้งสองตัวนี้น่าจะยาวไม่ถึงห้าเซนติเมตร ฉินสือโอวใช้มือวักน้ำขึ้นมา ปลาการ์ตูนทั้งสองตัวแน่นิ่งอยู่ในอุ้งมือทั้งสองข้างของเขา

เจ้าหญิงโลลิต้าร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอยกมือขึ้นปิดปากเล็กน้อย ดวงตากลมโตมองภาพนั้นด้วยความประหลาดใจพลางถามขึ้นมาว่า “พระอัลเลาะห์เจ้า คุณทำได้ยังไงกันคะ?”

“เรื่องนี้เป็นความลับ ผมไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครมาก่อนเลย วันนี้ผมจะบอกคุณแล้วกัน” ฉินสือโอวขยับมือไปตักน้ำเพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อย จากนั้นก็วางปลาการ์ตูนทั้งสองตัวลงในมือเล็กของเจ้าหญิงโลลิต้า

“ผมเข้าใจภาษาของปลา การดีดนิ้วของผมถือเป็นคลื่นความถี่ชนิดหนึ่ง เมื่อพวกมันได้ยินเสียงของคลื่นความถี่นี้แล้ว พวกมันก็จะฟังคำสั่งของผม แล้วว่ายขึ้นมาหา” ฉินสือโอวยิ้มออกมา

เจ้าหญิงโลลิต้ามองไปยังเขาด้วยความสงสัย เธอพูดขึ้นว่า “คุณหลอกฉันใช่ไหมคะ? ฉันไม่ใช่เด็กที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบนะ” แต่ว่าหลังจากนั้นเธอก็ยิ้มออกมา “แต่ว่าฉันเชื่อคำพูดของคุณนะ เพราะว่าฉันเชื่อคุณค่ะ”

ผ่านไปครู่หนึ่ง น้ำในมือก็แห้งไป เจ้าหญิงโลลิต้าเลยปล่อยปลาการ์ตูนทั้งสองตัวกลับสู่ทะเล

ฉินสือโอวถามออกมาว่า “คุณอยากเลี้ยงพวกมันไหมครับ? ผมช่วยเอาไหม?”

ซาลามาห์ทั้งพยักหน้าและส่ายหัวไปมา เธอพูดว่า “พวกมันสวยมาก แต่ว่าที่บ้านฉันมีแต่ทะเลทราย พวกมันไม่ชอบที่นั่นแน่ๆ ทะเลเป็นบ้านของพวกมัน แล้วจะให้พรากพวกมันจากบ้านเกิดได้อย่างไร”

“คุณเลี้ยงพวกมันในตู้ปลาก็ได้นะ”

ซาลามาห์ยังคงส่ายหัวต่อไป “พี่ชายฉันเคยเลี้ยงนกอินทรีตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง ท่านพ่อบอกกับเขาว่า นกอินทรีเป็นสัตว์แห่งท้องฟ้า ถ้าพวกมันถูกเลี้ยงอยู่ในกรง พวกมันจะไม่มีความสุข และอาจจะตายได้ พี่ชายไม่ฟัง จากนั้นอินทรีตัวนั้นก็ตาย ฉันเลยไม่อยากทำให้ปลาการ์ตูนต้องตาย”

“ปลาการ์ตูนไม่ใช่อินทรี พวกมันสามารถเลี้ยงในตู้ปลาได้ เพราะว่าพวกมันเป็นปลาสวยงาม นอกจากนี้คุณยังสามารถเลี้ยงมันได้ตามสบายอีกด้วย พวกมันจะเกิดลูกให้ด้วยนะ” ฉินสือโอวพูดพลางมองไปยังเจ้าหญิงโลลิต้าที่ยังอาลัยอาวรณ์อยู่

ปลาการ์ตูนเป็นสัตว์สองเพศ พวกมันสามารถเปลี่ยนจากเพศผู้มาเป็นเพศเมียได้ แต่เพศเมียไม่สามารถเปลี่ยนเป็นเพศผู้ได้ ในฝูงปลาการ์ตูนทุกฝูงจะมีปลาการ์ตูนเพศเมียที่ค่อนข้างโดดเด่นเพียงหนึ่งตัวกับเพศผู้ตัวเต็มวัยอยู่สองสามตัว หลังจากนั้นก็จะเปลี่ยนเป็นสัตว์สองเพศเมื่อเป็นวัยรุ่น หากว่าตัวเมียที่มีอำนาจตายไป เพศชายตัวหนึ่งที่ตัวเต็มวัยจะมีการเปลี่ยนแปลงฮอร์โมน และกลายมาเป็นเพศเมียตัวใหม่ในฝูง

ดังนั้น สามารถเลี้ยงปลาการ์ตูนได้ตามสบาย ขอเพียงไม่เกี่ยวกับสภาพแวดล้อมหรืออาหารที่เป็นสาเหตุของการตายอย่างรวดเร็ว มันจะสามารถผสมพันธุ์ได้ตลอดเวลา

เจ้าหญิงโลลิต้าก็ยังคงส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นว่า “ตู้ปลาเล็กขนาดนั้น ฉันที่อยู่ในราชวังยังไม่ค่อยจะมีความสุขเลย แล้วปลาการ์ตูนพวกนั้นจะอยู่ในตู้ปลาได้อย่างไร?”

“คุณช่างเป็นเด็กดีจริงๆ” ฉินสือโอวพูดกลั้วหัวเราะ เขาดีดนิ้วอีกหนึ่งครั้ง การควบคุมปลาการ์ตูนก็หายไปทันที จากนั้นปลาการ์ตูนทั้งสองตัวนั้นก็ส่ายหางว่ายน้ำไปอย่างไร้ร่องรอย

ในขณะที่กำลังพูดคุยกับเจ้าหญิงโลลิต้า ฉินสือโอวก็กำลังหาหอยทะเลสวยๆ อยู่ที่ใต้ท้องทะเล ตัวที่อยู่ใกล้กับชายฝั่งนั้นธรรมดาเกินไป เขาจึงไปหายังบริเวณที่น้ำทะเลค่อนข้างลึกเล็กน้อย

น่านน้ำบริเวณเกรตแบร์ริเออร์รีฟจะเป็นแบบนี้ บริเวณน้ำตื้นไม่ค่อยมีอะไร แขกก็ค่อนข้างเยอะ แต่ที่บริเวณน้ำลึกนั้นมีของสวยๆ งามๆ มากมาย แม้ว่าคนจะมาดำน้ำกันบริเวณน้ำลึก แต่พวกเขาก็เพียงแค่สนุกไปกับการดำน้ำเท่านั้น ไม่สามารถเก็บของจากบริเวณนั้นขึ้นมาได้

ที่ออสเตรเลียมีข้อบังคับว่า ไม่สามารถจับสัตว์ในทะเลน้ำลึกได้ยกเว้นแต่จะตกปลาเท่านั้น แต่การตกปลาก็มีข้อบังคับเกี่ยวกับสายพันธุ์ ขนาดเล็กใหญ่ หากไม่ปฏิบัติตามกฎก็จะไม่สามารถนำขึ้นมาได้

สัมผัสทั้งสี่ของจิตสำนึกแห่งโพไซดอนมองหาหอยทะเลไปทั่วรอบราวกับคันไถที่กำลังไถนา เมื่อผ่านแนวปะการังเล็กๆ ไป ฉินสือโอวก็มีสีหน้าตกตะลึง หอยทะเลสวยงามอันหนึ่งกำลังนอนอยู่บนปะการังนั้น

เปลือกของมันเรียบและเงางาม รูปทรงเหมือนลูกแพร์ ปลายทั้งสองข้างกลมมน เปลือกของมันสีทอง ข้างบนเต็มไปด้วยจุดสีขาวขนาดเล็กใหญ่มากมาย ราวกับดวงดาว เส้นโค้งทั้งสองข้างประกบเข้าหากันพอดี ที่ปลายทั้งสองด้านแต่งแต้มด้วยลวดลายสีน้ำตาลแดง ที่ฐานทั้งสองมีลายสีน้ำตาลเข้มแต่งแต้มอยู่

ฉินสือโอววิจัยสิ่งมีชีวิตในทะเลอยู่นาน เมื่อเห็นเปลือกหอยอันนี้เขาก็แยกประเภทของมันได้อย่างรวดเร็ว มันคือหอยเบี้ยดวงดาว หรือที่ชื่อทางวิทยาศาสตร์เรียกว่าหอยเบี้ยทะเลกาบเดี่ยว พวกมันอาศัยอยู่ในทะเลเขตร้อนหรืออบอุ่นกึ่งร้อน ตั้งแต่เขตน้ำขึ้นไปจนถึงโขดหิน แนวปะการังหรือทรายที่ก้นทะเลที่อยู่ลึกลงไปจะมีร่องรอยของพวกมันอยู่

หอยเบี้ยดวงดาวส่วนใหญ่แล้วจะกินอาหารประเภทสาหร่ายและซากปะการัง ดังนั้นหากต้องการจะหามันก็ต้องมาหาใกล้ๆ แนวปะการัง หอยชนิดนี้เป็นที่นิยมในหมู่นักสะสมหอย มูลค่าในการสะสมและความงามของมันสูงมาก

ปลายปี 1980 ก่อนที่เรือลากอวนจะกำเนิดขึ้น ในหนึ่งปีจะสามารถพบหอยชนิดนี้ได้ถึงสิบกว่าตัว ตอนนั้นที่ออสเตรเลียและอินโดนีเซียมีหอยเบี้ยดวงดาวขนาดมากกว่าห้าเซนติเมตรอยู่ และพวกมันยังสามารถเปลี่ยนเปลือกของมันได้อีกด้วย

แต่ว่า ตอนนี้แม้ว่าจะมีขนาดที่ยาวมากกว่าเจ็ดเซนติเมตรและเป็นของมีมูลค่าระดับสูง พวกมันก็จะไม่ได้มีค่ามากเท่าเมื่อก่อนแล้ว

เมื่อเขาเจอกับหอยเบี้ยตัวนี้ ฉินสือโอวก็รีบสวมใส่ชุดดำน้ำอย่างรวดเร็ว เขาพูดกับเจ้าหญิงโลลิต้าว่า “เอาล่ะ ไม่รอครูสอนดำน้ำชื่อดังคนนั้นแล้ว ฉันจะลงไปดูในทะเลเอง ฉันได้ยินพวกปลาบอกว่ามีหอยทะเลสวยๆ อยู่ที่นี่ด้วย”

เขากัดท่อช่วยหายใจ ด้านหลังสะพายถังออกซิเจนเอาไว้ ฉินสือโอวค่อยๆ ลงไปในน้ำช้าๆ และบังคับให้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนพาหอยเบี้ยดวงดาวที่อยู่ลึกลงไปกว่าร้อยเมตรลอยขึ้นมาข้างบน

การดำน้ำต้องดำลึกลงไปถึงสี่สิบเมตร ดังนั้นฉินสือโอวจึงทำได้เพียงว่ายวนไปมารอบๆ ก้นทะเลเท่านั้น

เขาว่ายน้ำไปหาจุดศูนย์รวมพลังจิตสำนึกแห่งโพไซดอนที่อยู่ด้านหน้า แล้วเขาก็เก็บหอยเบี้ยดวงดาวลงเข้ากระเป๋า

หอยเบี้ยตัวนี้ยาวประมาณห้าเซนติเมตร แม้ว่าคุณสมบัติของมันจะไม่ถึงกับระดับดีที่สุด แต่ในหลายปีมานี้ก็เจอพวกมันได้น้อยแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันยังมีชีวิตอยู่ ฉินสือโอวเพิ่มพลังโพไซดอนให้มันจำนวนหนึ่ง การทำแบบนี้จะทำให้มันยังคงแข็งแรงอยู่เมื่อขึ้นไปบนผิวน้ำ

บทที่ 961 ใต้ท้องทะเลอันสวยงาม

Ink Stone_Fantasy

เกรตแบร์ริเออร์รีฟที่อยู่ก้นทะเลไม่ได้ครึกครื้นเหมือนฟาร์มปลาของฉินสือโอว แต่สิ่งมีชีวิตที่นี่ค่อนข้างหลากหลาย สภาพแวดล้อมรอบๆ อุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก

ที่ฟาร์มปลาต้าฉินมีปลาเศรษฐกิจจำพวกปลาแฮร์ริ่ง ปลาซาบะ ปลาค็อดมากมาย พื้นที่ฟาร์มปลาทั้งหมด ปลาประเภทนี้มีจำนวนมากที่สุดถึงสองร้อยตัว แต่ว่าบริเวณที่ฉินสือโอวกำลังดำน้ำอยู่ในตอนนี้ หากมองดูรอบๆ อย่างละเอียดถี่ถ้วนล่ะก็ ระยะทางจากตรงนี้ห่างออกไปไม่กี่กิโลเมตรรอบๆ มีเพียงปลาแค่สองชนิดเท่านั้น

ฉินสือโอวดำน้ำอยู่ใต้ท้องทะเล ข้างๆ เขามีปลาเขตร้อนว่ายไปมารอบๆ เพราะว่าฟาร์มปลาของเขาอยู่ที่มหาสมุทรแอตแลนติกเหนือ เขาจึงไม่ค่อยคุ้นกับปลาเขตร้อนนัก เขารู้จักเพียงปลาหางนกยูง ปลาสายรุ้ง และปลาการ์ตูนที่พบเห็นได้บ่อยๆ เท่านั้น

บริเวณเกรตแบร์ริเออร์รีฟเป็นบริเวณที่มีปลาสวยงาม ปลาสีสันหลากหลายว่ายไปมาอยู่ที่ใต้ท้องทะเล นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดจากวิวัฒนาการทางธรรมชาติ พวกมันพักอาศัยอยู่ตามแนวปะการัง เดิมทีปะการังก็มีสีสันสดใสอยู่แล้ว ถ้าหากว่าพวกปลาไม่สามารถกลืนไปกับปะการังเพื่อป้องกันตัวเองได้ แบบนั้นพวกมันก็จะตกอยู่ในอันตราย

เมื่อเวลาผ่านไป ปลาประเภทที่มีสีเดียว พวกมันอาจจะเกิดการสูญพันธุ์ได้ ส่วนปลาที่รอดได้ก็เป็นปลาจำพวกที่สามารถกลืนไปกับแนวปะการังได้

โดยเฉพาะปลาคิลลี่ฟิช ร่างกายของพวกมันเต็มไปด้วยสีสันหลากหลาย พวกมันเป็นสัตว์วงศ์ใหญ่ การตั้งชื่อสายพันธุ์มีความซับซ้อนเป็นอย่างมาก บางตัวไม่มีชื่อภาษาจีนด้วยซ้ำ อีกอย่างปลาปลาคิลลี่ฟิชที่ทั้งตัวมีหลากสีพวกนี้เขาก็ไม่ได้รู้จักด้วย

เมื่อถึงเกรตแบร์ริเออร์รีฟที่อยู่ใต้ทะเล ฉินสือโอวใช้สายตาของตัวเองมองไปที่มันอีกครั้ง ความรู้สึกต่างจากที่ใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนเข้ามาตรวจสอบโดยสิ้นเชิง ความรู้สึกหนึ่งเป็นเรื่องของอารมณ์ ส่วนอีกความรู้สึกเป็นเรื่องของเหตุผล

เขาให้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนตรวจสอบทะเลแห่งนี้ เขามักจะรู้สึกว่าที่นี่คือที่ของเขา ไม่ว่าอะไรก็เป็นของเขาทั้งหมด ดังนั้นไม่ว่าเขาจะเห็นอะไรเขาก็ไม่ตกใจ และไม่สนใจด้วยว่าพวกมันจะสวยหรือน่าเกลียด เพราะว่าพวกมันก็เป็นของของเขาทั้งหมด

แต่ว่าเวลาที่ดำน้ำแล้วใช้สายตามอง ความรู้สึกที่ได้มันไม่เหมือนกัน เมื่อเขาเห็นฝูงปลาเทวดาเจ็ดสีว่ายเข้ามาหา เขาก็สัมผัสได้ถึงความปีติที่เกิดขึ้นในใจ เป็นความสวยงามที่น่าเพลินใจเสียจริง

ปลาเทวดาเจ็ดสีได้ชื่อว่าเป็นราชาแห่งปลาเขตร้อน แน่นอนว่าเหตุผลที่มันได้รับการยกยอไม่ได้เป็นเพราะว่ามันสวยงาม…ถึงแม้ว่าความงามของมันจะสวยงามจนน่าตื่นตาตื่นใจ แต่สาเหตุอื่นจากนั้นก็คือพวกมันเป็นพ่อแม่ที่ดี

ปลาชนิดนี้เป็นปลาชนิดเดียวที่ใช้สารคัดหลั่งในการเลี้ยงลูก ลูกปลาจะใช้สารคัดหลั่งพวกนี้ในการดำรงชีวิตไปจนกว่าพวกมันจะสามารถหาอาหารเองได้

แต่ว่า ถ้าหากคุณเป็นโรคกลัวรู เช่นนั้นก็อย่ามองดูปลาชนิดนี้เด็ดขาด เพราะลูกปลามักจะอยู่ตามร่างกายของผู้เป็นพ่อแม่อย่างแน่นขนัด แบบนั้นจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดีได้

ฉินสือโอหลีกให้ปลาฝูงนั้น นี่เป็นสิ่งที่แขกผู้มาเยือนเกรตแบร์ริเออร์รีฟต้องยอมรับ ในทะเลปลาไม่ต้องหลีกทางให้คน แต่คนต้องหลีกทางให้ปลา

ในมหาสมุทรของเกรตแบร์ริเออร์รีฟ มนุษย์ผู้เป็นแขกมาเยือน จำเป็นที่จะต้องเคารพสิ่งมีชีวิตในทะเล พยายามไม่รบกวนการใช้ชีวิตของพวกมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องไม่ทำร้ายพวกมัน เพราะว่าเศรษฐกิจ ณ ที่แห่งนี้ได้รับการสนับสนุนมาจากสิ่งมีชีวิตที่อยู่ที่นี่ ดังนั้นหากคนพื้นที่พบว่ามีคนมาทำร้ายสิ่งมีชีวิตในท้องทะเล ผู้นั้นก็จะกลายเป็นบุคคลที่คนพื้นที่ไม่ต้อนรับอีกต่อไป

ดังนั้น ถ้ามีคนโยนปลาลงบนพื้นแล้วทำการตัดหัวของมันเหมือนกับคนอื่นๆ ในประเทศของตน คนคนนั้นจะถูกกล่าวโทษอย่างแน่นอน

ทุกพื้นที่มักมีจารีตประเพณีของตนเอง เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ฉินสือโอวรู้สึกว่าการทำแบบนี้เป็นสิ่งที่ดี นั่นคือการเคารพซึ่งกันและกัน

เมื่อหลีกทางให้กับฝูงปลาเทวดาเจ็ดสีแล้ว หลังของฉินสือโอวก็ชนเข้ากับโขดหิน ที่ด้านบนมีกิ่งก้านที่ตายแล้วลอยขึ้นมาฉินสือโอวไม่ได้ตั้งใจ เขารีบตีขาออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว ตอนนั้นเองปลาเข็มหม้อสองสามตัวก็ว่ายเข้ามาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขา

 ปลาเข็มหม้อเป็นปลาในวงศ์ปลาโซดาที่มีขนาดเล็กมาก ร่างกายผ่ายผอม พวกมันชอบกินปลาตัวเล็กๆ และแมลงตัวเล็กๆ แน่นอนว่าร่างกายของมันก็เล็กด้วยเช่นกัน เมื่อโตเต็มวัยแล้ว พวกมันยาวสูงสุดไม่เกินห้าเซนติเมตร

อย่าไปดูถูกว่าพวกมันตัวเล็ก เพราะว่าปลาพันธุ์นี้ชอบการต่อสู้ พวกมันสามารถกระโดดขึ้นมาเหนือน้ำเพื่อต่อสู้ได้ ช่างมีนิสัยเจ้าอารมณ์เสียจริง

ปลาตัวเล็กๆ นับสิบตัวว่ายมาทางนี้ ฉินสือโอวสัมผัสความโกรธของพวกมันที่แผ่ออกมาได้ผ่านจิตสำนึกแห่งโพไซดอน ดูเหมือนว่าปลาตัวเล็กๆ พวกนั้นมาที่นี่ก็เพื่อที่จะต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงหยุดดูอยู่ด้วยความสนใจ

ปลาเล็กๆ พวกนั้นลอยนิ่งอยู่กับที่ยังไม่ได้เริ่มโจมตี กิ่งก้านใบไม้ที่อยู่รอบๆ เคลื่อนไหวไปมาอย่างรุนแรง มันอ้าปากกว้าง ‘กรวม กรวม’ มันกินปลาเข็มหม้อเหล่านั้นไปจนหมด

ฉินสือโอวส่ายหน้าออกมาด้วยความตกใจ ปลาใบไม้ ที่แท้พวกมันก็ซ่อนตัวได้อย่างยอดเยี่ยม แม้แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของพวกมัน ไม่แปลกที่ปลาตัวนี้จะกลายเป็นปรมาจารย์ของการซ่อนตัว

แน่นอนว่า สำหรับใต้ท้องทะเลคงจะขาดสิ่งที่เป็นตำนานอย่างกุ้งมังกรออสเตรเลียไปไม่ได้

กุ้งมังกรออสเตรเลียเป็นกุ้งหายากที่มีขนาดใหญ่ กุ้งมังกรอาจจะหนักได้ร้อยถึงสองร้อยกรัม เมื่อโตเต็มวัยก็จะมีน้ำหนักมากกว่าหนึ่งกิโลกรัม และสามารถตัวโตได้ถึงห้ากิโลกรัม!

กุ้งชนิดนี้ไม่สามารถพบได้บ่อยๆ ที่บริเวณชายฝั่ง ผู้คนตั้งใจที่จะมาจับพวกมันจำนวนมาก เนื่องจากตัวของมันใหญ่ แรงของพวกมันก็มีเยอะด้วยเช่นกัน คนที่ถูกก้ามของกุ้งมังกรขนาดใหญ่หนีบเข้า รับรองได้ว่าพวกเขาจะอยู่ไม่สุขอย่างแน่นอน

ฉินสือโอวเห็นว่ากุ้งมังกรตัวนี้ไม่ได้มีขนาดเล็ก ก้ามของมันยาวเท่ากับแขนของเด็กเล็ก กระดองสีแดงเข้ม มันกำลังอาละวาดอยู่ที่ใต้ท้องทะเล มันชูก้ามอันใหญ่ตทั้งสองข้างขึ้นด้วยความเอาแต่ใจ

เมื่อเห็นดังนั้น ฉินสือโอวก็ยิ้มออกมา กลางวันนี้กินมันแล้วกัน

ชุดว่ายน้ำของเขามีกระเป๋าด้วยหนึ่งใบ ข้างในมีของมากมาย ไม่ว่าจะเป็นตาข่ายจับปลาอย่างง่าย เขาอ้าตาข่ายกว้างแล้วคลุมกุ้งมังกรตัวนั้นเอาไว้ จากนั้นก็เขาสะบัดข้อมือจับมันเข้าไปข้างในตาข่าย

กุ้งมังกรตัวใหญ่ดิ้นรนต่อสู้อยู่ในตาข่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ว่าตาข่ายชนิดนี้ทำขึ้นพิเศษ มันสามารถทำให้ก้ามและฟันของปลากุ้งขนาดใหญ่ไร้ประโยชน์

ฉินสือโอวว่ายไปมาในน้ำอยู่สักพัก จากนั้นเขาก็ค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากผิวน้ำ เขาถอดแว่นดำน้ำออกแล้วมองดูรอบๆ ตัว จากนั้นก็ว่ายไปยังดาดฟ้าของเรือ

เจ้าหญิงโลลิต้าคุกเข่าบนดาดฟ้าเรือพลางมองไปมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ใบหน้าแสดงออกถึงความร้อนรน แต่เมื่อเห็นฉินสือโอว เธอก็ยิ้มออกมาทันที เธอยกมือน้อยๆ ­ของตัวเองโบกไปมา

ฉินสือโอวไม่ได้ขึ้นเรือมาทันที เขายื่นแขนออกมาที่ข้างเรือ แล้วมองไปยังเจ้าหญิงโลลิต้าแล้วพูดว่า “เดาสิว่าผมเอาอะไรมาให้คุณ?”

“หอยสวยงามงั้นเหรอ?” เจ้าหญิงโลลิต้าพูดอย่างมีความหวัง

ฉินสือโอวดึงตาข่ายจับปลาออกมา กุ้งมังกรสีแดงเข้มตัวใหญ่ถูกโยนขึ้นมาบนดาดฟ้า จากนั้นมันก็คลานออกมาจากตาข่ายอย่างรวดเร็ว มันใช้กรามอันใหญ่สะบัดตาข่ายไปมา ท่าทางของมันยังดูสง่าผ่าเผยเหมือนเดิม

เจ้าหญิงโลลิต้าตกใจเป็นอย่างมาก เธอเดินถอยหลังพร้อมร้องออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นก็ค่อยๆ สงบลง เธอพูดออกมาอย่างเสียใจว่า “คุณทำฉันตกใจหมดเลย กุ้งมังกรตัวใหญ่ขนาดนี้ น่ากลัวจริงๆ!”

ฉินสือโอวหัวเราะออกมาพลางหยิบหอยเบี้ยดวงดาวออกมาจากกระเป๋า เขาวางมันไว้ที่ดาดฟ้าแล้วพูดว่า “เอาล่ะ เรื่องนั้นผมขอโทษ นี่เป็นของชดเชยคำขอโทษของคุณ หอยเบี้ยดวงดาวตัวนี้โอเคไหม?”

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่หอยเบี้ยดวงดาวจะมีชื่อเสียงโด่งดังเรื่องความงาม เมื่อตอนที่มันอยู่ในทะเลมันสวยมาก แต่เมื่อมันมาเจอกับแสงแดด ความงามของมันทำให้คนที่พบเห็นตกตะลึงไปกับความงามของมัน เปลือกหอยเรียบเนียนประกายแวววาวสวยงาม สีสันมากมายสะท้อนไปมา มันมีเสน่ห์ดึงดูดผู้คนเป็นอย่างมาก!

เมื่อเห็นหอยทะเลขนาดใหญ่ เจ้าหญิงโลลิต้าก็ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น เธอรีบปีนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบหอยเบี้ยมาไว้ในมือ เธอพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นว่า “ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ มันสวยมากเลย! ฉันไม่เคยได้รับของขวัญที่สวยงามขนาดนี้มาก่อนเลย!”

บทที่ 962 เจ้าชายผู้น่าสงสาร

Ink Stone_Fantasy

เจ้าหญิงโลลิต้าคุกเข่าทั้งสองข้างพลางยกมือขึ้น เพื่อให้แสงแดดส่องกระทบลงมายังหอยเบี้ยดวงดาว

ลมทะเลโบกพัด ทำให้เสื้อสีชมพูที่เธอสวมใส่ปลิวไปตามลม

แสงแดดที่ส่องลงมากระทบหอยเบี้ยดวงดาวอันสวยงาม เกิดประกายแสงขึ้นบนเปลือกหอย หากมองดูดีๆ จะเห็นเป็นชั้นแสงหลากหลายสีปรากฏขึ้นบนเปลือกหอย หอยเบี้ยในมือเล็กทั้งสองข้างของหญิงสาวที่เหมือนกับกลีบดอกไม้ ใบหน้าของเด็กสาวเต็มไปด้วยความสุข

ฉินสือโอวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อจะถ่ายรูป แต่เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เก็บโทรศัพท์ไป ภาพเหตุการณ์นี้ให้มันอยู่ในความทรงจำคงจะดีกว่า

เพราะโดดแสงจากดวงอาทิตย์ส่องลงมา หอยเบี้ยที่ยังมีชีวิตอยู่ก็หดเท้าเข้าเปลือกไป ซาลามาห์ตกใจขึ้นมาอีกครั้ง เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มสวยราวดอกไม้ “เฮ้ คุณลุง มันยังมีชีวิตอยู่ล่ะ! มันไม่ได้เป็นเปลือกหอย มันมีชีวิต!”

ฉินสือโอวถามออกมาพร้อมรอยยิ้มว่า “คุณ คุณเรียกผมว่าอะไรนะ?”

“คุณลุงน่ะสิ ที่ประเทศของเรา คำนี้ใช่เรียกคนที่อายุมากกว่าเรามากกว่าสิบปีขึ้นไปนะ พวกเขาจะถูกเรียกว่าคุณลุงหมดเลย” ซาลามาห์พูดออกมาพร้อมสีหน้าที่ไร้เดียงสา แต่ดวงตาเล็กเรียวคู่นั้นมีแววเจ้าเล่ห์ซ่อนอยู่

ฉินสือโอวดำลงไปในน้ำอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่เคยคิดที่จะคิดอะไรกับเจ้าหญิงน้อยคนงามคนนี้ แต่ว่าเขาก็มองว่าเจ้าหญิงคนนี้เป็นน้องสาวคนหนึ่งของเขา แต่เมื่อถูกเรียกว่าคุณลุง เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเขาถูกมองว่าเป็นคนแก่คนหนึ่ง

คนแก่เนี่ยนะ!

แต่ว่าอีกไม่นานเขาก็จะเป็นพ่อคนแล้ว พอฉินสือโอวคิดถึงตรงนี้เขาก็ดีใจขึ้นมา จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน เขาคิดถึงวินนี่อีกแล้ว

เขาคิดถึงวินนี่ที่รออยู่ที่บ้าน รวมถึงคิดถึงทุกคนที่อยู่ที่ฟาร์มปลาด้วย ฉินสือโอวรู้สึกอ่อนไหวขึ้นมา ไม่ได้การ ให้อยู่ที่นี่สิบวันเขาคงทนไม่ได้แน่ ผ่านมาแค่สองวันก็อยากกลับบ้านแล้ว อีกอย่างวัตถุประสงค์ของเขาก็ลุล่วงแล้ว เขามาเพื่อทำความรู้จักกับผู้คนมากมาย

ในขณะที่ฉินสือโอวกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น คลื่นน้ำคลื่นหนึ่งก็พัดเข้ามา พร้อมกับเสียงคำรามของเจ็ทสกี เจ้าชายน้อยฮามานแดนที่มีขนหน้าอกดกดำขับมันเข้ามาด้วยความเร็ว

เจ็ทสกีทำให้เกิดระลอกน้ำ จนเกิดคลื่นขึ้นมาเป็นวงกลม เจ้าชายน้อยที่ขับเจ็ทสกีอยู่คงกำลังคิดว่าตัวเองนั้นกำลังขี่คลื่นทะเลอยู่

เมื่อฉินสือโอวเห็นว่าไม่มีใครที่อยู่แถวนี้ให้ต้องอับอาย เขาก็สั่งจิตสำนึกแห่งโพไซดอน บังคับให้เกิดคลื่นลูกใหญ่ขึ้น แล้วให้มันซัดไล่หลังเจ็ทสกีคันนั้นไป ‘ซ่า’ เสียงคลื่นพัดเข้าที่ด้านหลังของเจ้าชายเต็มๆ เขากัดฟันด้วยความเจ็บปวด

ไม่มีใครสนใจภาพเหตุการณ์นี้ เพราะว่าเจ็ทสกีทำให้เกิดคลื่นอยู่แล้ว การเกิดคลื่นลูกใหญ่จึงเป็นเรื่องปกติ ใครจะไปตั้งใจทำให้เกิดได้กัน? แม้ว่าฮามานแดนเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

เมื่อเห็นพี่ชายของตัวเองมา ซาลามาห์ก็รีบเอามือซ่อนด้านหลังทันที ใบหน้าสวยมองไปยังพี่ชายด้วยสีหน้าบึ้งตึง บนหน้าแทบจะมีคำว่า ‘ฉันไม่ชอบพี่’ เขียนแปะเอาไว้

ฉินสือโอวเดาว่าในตอนที่ยังเป็นเด็กฮามานแดนจะต้องชอบแย่งของมาจากซาลามาห์แน่นอน ไม่อย่างนั้นเจ้าหญิงน้อยองค์นี้คงไม่ซ่อนเปลือกหอยทันทีที่เห็นเขาแน่นอน

ฮามานแดนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาพูดกลั้วหัวเราะว่า “น้องพี่ เดาสิว่าพี่เอาของขวัญอะไรมาให้?”

ซาลามาห์มองเขาด้วยความสงสัย “พี่ไปหาซื้อเปลือกหอยจากใครสักคนมาใช่ไหมคะ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าฮามานแดนที่สดใสกลับมายิ้มเจื่อนในทันที เขาพูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า “เธอหมายความอย่างไร? ทำไมพี่ต้องไปซื้อหอยที่คนอื่นด้วย…”

“เมื่อกี้ที่พี่ขับเจ็ทสกี หนูไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะเก็บเปลือกหอยสวยๆ ได้จากการขับเจ็ทสกี ที่นี่ไม่ใช่ทะเลทรายนะ! จะหาเปลือกหอยที่นี่ พี่จะต้องดำน้ำ พี่ดำน้ำไปเก็บหอยมาเหรอคะ?” เจ้าหญิงน้อยถามพลางหัวเราะออกมา

ฮามานแดนชี้ไปยังซาลามาห์อย่างโมโห เขาพูดขึ้นว่า “ได้ ใช่ ฉันไม่ได้ดำน้ำ แค่เปลือกหอยนี้ฉันไม่ได้ซื้อมันมา มีคนให้ฉันมา ฉันเห็นว่ามันสวยดี และคิดว่าเธอน่าจะชอบ เลยตั้งใจเอามาให้เธอโดยเฉพาะ”

“ขอบคุณนะคะ พี่ชายสุดที่รัก แล้วมันอยู่ไหนล่ะ?” เจ้าหญิงโลลิต้าพูดขึ้นมาส่งเดช ไม่เห็นความขอบคุณในประโยคเลยสักนิด

ฮามานแดนชินกับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของเธอเสียแล้ว เขาหยิบหอยเบี้ยขนาดใหญ่เท่ากับมือออกมาราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า เขาถามออกมาด้วยความภูมิใจว่า “เป็นยังไง? สวยใช่ไหมล่ะ? เธอดูลายบนตัวมันสิ…”

มันคือหอยเบี้ยแผนที่ ฉินสือโอวมองออกได้ในทันที หอยเบี้ยชนิดนี้เป็นหอยเบี้ยที่มีขนาดใหญ่ แต่ตัวที่ฮามานแดนถืออยู่ถือว่าตัวเล็ก ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางของมันสามารถยาวได้ถึงสิบกว่าเซนติเมตร

หอยเบี้ยแผนที่เป็นหอยที่หนักและแข็งแรง รูปทรงเรียวเหมือนไข่ ที่เปลือกของมันเป็นสีน้ำตาลอ่อนปนสีขาว เส้นลวดลายสีน้ำตาลเข้มประดับอยู่ด้านบน ลายที่เกิดขึ้นส่วนมากเป็นเส้นวงกลมสีน้ำตาลอ่อน

เพราะว่าลวดลายและจุดสีขาวมีมากเป็นพิเศษ รูปร่างของมันจึงเหมือนรูปภูเขาแม่น้ำ จึงเป็นที่มาของชื่อหอยเบี้ยแผนที่

หอยเบี้ยแผนที่ที่ฮามานแดนถือ บริเวณด้านข้างและใต้ท้องเป็นสีน้ำตาลอ่อน ตกแต่งด้วยจุดสีขาว ด้านบนถูกเคลือบด้วยสารอีนาเมล ทำให้เปลือกของมันเรียบและเป็นเงางาม แต่ว่าลวดลายของมันค่อนข้างยุ่งเหยิง ไม่เหมือนพวกลายเส้นของภูมิทัศน์เลยแม้แต่น้อย ถือว่านี่ไม่ได้เป็นของล้ำค่าอะไร

สิ่งที่ทำให้มันล้ำค่าคือลวดลายพิเศษที่อยู่บนเปลือกของมัน โดยทั่วไปลายพวกนั้นจะเส้นหนาและชัดเจน มีลักษณะเหมือนแม่น้ำ อีกทั้งยังมีเส้นลวดลายยื่นมาทั้งสองข้างราวกับแม่น้ำที่แตกแขนง

โดยไม่ต้องสงสัย แม้ว่าเจ้าชายองค์นี้จะเชี่ยวชาญในการดำน้ำและท่องไปยังโลกใต้ท้องทะเลได้ แต่กับเรื่องสัตว์ทะเลเขาไม่ได้มีความรู้มากนัก เขายังคิดว่าหอยเบี้ยอันนี้ที่เขาเอามาเป็นของล้ำค่า จึงยังคงพูดเยินยอมันอย่างไม่จบไม่สิ้น

สุดท้าย เขาก็หันมาถามฉินสือโอวว่า “คุณเจ้าของฟาร์มปลา ที่ผมพึ่งพูดไปถูกใช่หรือไม่?”

ฉินสือโอวเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “สิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดคงเป็นสิ่งที่คนขายหอยเบี้ยบอกกับคุณ ใช่ไหม? งั้นผมขอพูดอะไรหน่อย คุณน่าจะไปรู้จักกับอาจารย์ของผม เขาเก่งมากเรื่องคดีความที่เกี่ยวกับการฉ้อโกงทางการค้า”

ฮามานแดนเบ้ปากลง แต่ฉินสือโอวยังคงพูดเสริมอีกว่า “เห็นแก่ว่าเราเป็นคนรู้จักกัน ผมจะพยายามหว่านล้อมอาจารย์ของผมให้เขาลดราคาให้คุณร้อยละยี่สิบเลย”

ซาลามาห์ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปากพลางหัวเราะออกมา แววตาเต็มไปด้วยความซุกซน ดูเหมือนว่าภาพฮามานแดนที่กำลังโกรธอยู่จะสร้างความสุขให้เธอเป็นอย่างมาก

ฮามานแดนถลึงตามองไปยังฉินสือโอว ความหมายที่แสดงออกมาคือคุณรอให้ผมจัดการน้องสาวตัวแสบก่อนเถอะ ผมไม่ยอมให้คุณยั่วโมโหได้ง่ายๆ หรอก

แต่ว่าเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าน้องสาวแน่นอนว่าเขาต้องแสดงความเป็นคนดีออกมา หลังจากที่จ้องไปยังฉินสือโอวเขาก็มองไปยังซาลามาห์ เขายิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “อย่าไปฟังคำพูดไร้สาระนั้นเลย เขาอิจฉาที่พี่เจอหอยที่สวยงามอันนี้…”

“หึ นี่เป็นของที่คุณลุงคนนั้นให้หนู” เจ้าหญิงโลลิต้าหยิบหอยเบี้ยดวงดาวออกมา

หอยเบี้ยดวงดาวมีค่ามากกว่าหอยเบี้ยแผนที่อยู่มาก เหตุผลก็เป็นเพราะว่าความงามของมันมีมากกว่า แน่นอนว่า รสชาติก็ดีกว่า แต่ว่าใครจะกินเนื้อหอยเบี้ยที่มีมูลค่านับหมื่นดอลลาร์กันล่ะ?

โดยเฉพาะเมื่ออยู่ภายใต้แสงอาทิตย์แบบนี้ หอยเบี้ยดวงดาวมีสีสันสวยงาม สีก็มันสดชัด แต่หอยเบี้ยแผนที่มีเพียงสีขาวและสีน้ำตาลอ่อนเท่านั้น ไม่ต้องเปรียบเทียบให้สงสัยถึงความสวยของพวกมันเลย

ฮามานแดนจ้องมองไปยังหอยเบี้ยดวงดาว เขาโยนหอยเบี้ยในมือของตัวเองทิ้งลงทะเล จากนั้นก็วิ่งไปแย่งหอยเบี้ยดวงดาวมา

เจ้าหญิงโลลิต้าเตรียมตัวไว้แล้ว เธอถือหอยเบี้ยดวงดาวไว้ที่มือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างแอบแตะตาข่ายที่จับกุ้งมังกรไว้เงียบๆ เธอรอจนฮามานแดนขึ้นมาบนเรือ เธอกัดฟันแล้วลากตาข่ายขึ้นมา แล้วโยนไปยังฮามานแดน

เจ้าชายคว้าตาข่ายจับมาไว้โดยไม่รู้ตัว กุ้งมังกรตัวใหญ่กำลังโบกก้ามไปมาด้วยความโมโห มันพุ่งก้ามของตัวเองเข้าไปที่แก้มของเจ้าชายทันที!

บทที่ 963 โลลิต้าผู้โหดร้าย

Ink Stone_Fantasy

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นภายในเวลาอันรวดเร็ว!

เจ้าชายน้อยมองไปยังหอยเบี้ยดวงดาว จากนั้นเขาทิ้งหอยทากแผนที่ลงไปบนเรือ แต่เจ้าหญิงโลลิต้าใช้มือข้างหนึ่งเก็บหอยเบี้ยขึ้นมา ส่วนมืออีกข้างก็โยนกุ้งมังกรไปยังเจ้าชาย เจ้าชายคว้ากุ้งมังกรไว้ทันทีตามสัญชาตญาณ ก้ามของกุ้งมังกรโบกสะบัดไปมา…

เมื่อเห็นว่าเจ้าชายจะทำร้ายตัวเอง ก้ามขนาดใหญ่ของมันจึงพุ่งไปยังแก้มของเขา ยังดีที่จะฉินสือโอวมีประสาทสัมผัสค่อนข้างไว เขาที่ยืนอยู่ที่หัวเรือแล้วเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีก็เอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วจับกุ้งมังกรตัวนั้นไว้ทันที

ฮามานแดนมองไปยังกุ้งมังกรที่อยู่ใกล้หน้าเขาแค่เอื้อม เจ้าชายน้อยถึงกับตกใจถอยหลังไป เขามองไปยังก้ามที่ใหญ่โตและแข็งแรงอีกครั้ง เจ้าชายน้อยโมโหเป็นอย่างมาก เขาหันไปพูดกับเจ้าหญิงว่า “เธอคิดจะทำร้ายพี่งั้นเหรอ?!”

เจ้าหญิงน้อยมองเขาอย่างอ่อนโยน เธอรีบเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังฉินสือโอวพลางพูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “คุณลุง พี่ชายจะตีฉัน!”

ฮามานแดนแสดงท่าทางออกมาอย่างบ้าคลั่ง แล้วตะโกนออกมาว่า “อย่ามาทำตัวน่าสงสาร! พี่จะไปตีเธอตอนไหนกัน? ต่อหน้าพ่อแม่เธอก็ทำตัวแบบนี้ ต่อหน้าคนแปลกหน้าเธอก็ทำแบบนี้ ทำไมเธอไม่ไปเป็นดาราฮอลลีวูดซะเลยล่ะ?”

เจ้าหญิงพูดขึ้นมาด้วยความสงสารว่า “คนที่คิดอยากจะไปฮอลลีวูดมาตลอดคือพี่ไม่ใช่เหรอคะ? ท่านพี่ พี่อย่าตีน้องเลยนะ น้องผิดไปแล้ว พี่อยากได้เปลือกหอยไหม หนูเอามันให้พี่ดีไหม?”

ฮามานแดนถูกกระตุ้นอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่ได้พูดภาษาอังกฤษออกมาอีก เขาเปลี่ยนมาพูดภาษาอาหรับแทน เขาพูดขึ้นมาด้วยเสียงดังลั่น

เจ้าหญิงน้อยยังคงซ่อนตัวอยู่ข้างหลังฉินสือโอว ดวงตาทั้งสองข้างเอ่อไปด้วยน้ำตา เธอยังพูดเป็นภาษาอังกฤษออกมาว่า “หนูผิดไปแล้ว” “พี่อย่าโกรธหนูเลย” “พี่โมโหพี่ก็ตีหนูเลย”

แต่ฉินสือโอวรู้สึกว่า ท่าทางของฮามานแดนคงไม่ได้หมายถึงว่าเวลาโมโหแล้วจะตีคนอื่นหรอกนะ?

ไม่นานคนรอบๆ ก็เริ่มเข้ามา พวกเขามองไปยังฮามานแดนด้วยสีหน้าน่าเกลียด ชายหนุ่มผมสีบลอนด์พูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า “ตีผู้หญิงเลยเหรอ? ช่างเป็นผู้ชายที่เลวจริงๆ!”

“ขยะสังคม!”

“จะตีน้องสาวตัวเองเนี่ยนะ เดรัจฉาน!”

“ผู้เยาว์ใช้ความรุนแรงในครอบครัว ถ้าเป็นที่ประเทศสิงคโปร์คงโดนเฆี่ยนไปแล้ว!”

ฮามานแดนมองไปยังคนรอบๆ ด้วยสายตาโกรธเกรี้ยวพร้อมตะโกนออกมาว่า “พวกคุณมันโง่ พวกคุณถูกน้องสาวของผมหลอกแล้ว! เธอชอบทำตัวน่ารักน่าสงสาร! ผมโดนเธอกลั่นแกล้งมาเป็นสิบปีแล้ว!”

“คุณลุงอายุสามสิบแล้วใช่ไหม? คุณว่าเด็กหญิงอายุสิบห้าจะรังแกคนที่อายุมากกว่ายี่สิบกว่าปีอย่างคุณงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มคนหนึ่งมองมายังฮามานแดนด้วยความสงสัย

“นอกจากจะรังแกเด็กผู้หญิงแล้ว ยังพูดไร้สาระเพื่อจะโกหกเด็กๆ อีกเหรอ!”

“เป็นถึงรัชทายาทเชียวนะ เพื่อนของฉันคลั่งไคล้เขามากเลยล่ะ!”

“สิ่งที่เห็นเป็นภาพลวงตาชัดๆ! ใครๆ ก็บอกว่าเจ้าชายฮันรีเป็นคนน่าเกลียด แต่เมื่อเทียบกับเขาแล้วเจ้าชายของพวกเรายังดีกว่าเสียอีก”

ฮามานแดนชี้นิ้วไปที่ซาลามาห์ ก่อนจะกลับไปที่เจ็ทสกีแล้วขับหนีออกไป เพราะว่าคนพวกนั้นถูกท่าทางน่าสงสารของเจ้าหญิงโลลิต้าหลอกเข้าแล้ว เขากำหมัดแน่นและคิดอยากจะต่อยพวกเขา

เขาเป็นถึงรัชทายาท อีกทั้งเป็นชายหนุ่มอายุสามสิบกว่า แล้วฮามานแดนจะไปเถียงกับคนที่ไม่มีความรู้ไปทำไมกัน?

ซาลามาห์มองตามฮามานแดนลับหลังด้วยใบหน้าบึ้งตึง พลางพึมพำออกมาด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไร้สมองจริงๆ!”

หลังจากนั้น เธอก็กลับมาเป็นสาวน้อยน่าสงสารเหมือนเดิม เธอหันไปขอบคุณเหล่าฝูงชนที่ช่วยพูดแทนเธอ

ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรืออารมณ์ของเจ้าหญิงน้อย ล้วนอยู่แต่ในจุดที่สูงที่สุดของหมู่คนรุ่นราวคราวเดียวกัน ในตอนนี้ที่เธอแสดงท่าทีเขินอายและน่าสงสารออกมา ก็สามารถทำให้คนกลุ่มหนึ่งหลงใหลในตัวเธอได้อย่างง่ายดาย แต่ละคนต่างพากันตีอกชกหัวตัวเอง คำรามออกมาเพื่อจะแสดงตนเป็นอัศวินของเจ้าหญิงน้อย

ฉินสือโอวเบื่อที่จะถือกุ้งมังกรแล้ว เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดูละครตลกฉากหนึ่ง แต่ว่ามีเจ้าหญิงเป็นผู้กำกับ

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา เขาใช้จิตสำนึกแห่งโพไซดอนดำลงไปเก็บหอยเบี้ยแผนที่ที่ฮามานแดนโยนทิ้งทะเลขึ้นมาไว้ในมือ

แม้ว่าหอยเบี้ยแผนที่จะไม่ได้ล้ำค่าขนาดนั้น แต่ว่าก็เป็นหอยเบี้ยสายพันธุ์หนึ่ง มันสามารถขายได้ในราคาหลายพันดอลลาร์ แต่ว่าเมื่อเจ้าชายคิดอยากจะทิ้งก็ทิ้ง ช่างเป็นคนรวยที่เอาแต่ใจจริงๆ

เมื่อมองไปยังหอยเบี้ย ทันใดนั้นฉินสือโอวก็รู้สึกว่าลวดลายที่อยู่บนเปลือกนั้นเหมือนกับตัวอักษรจีนตัวหนึ่ง มันคือตราประทับคำว่า ‘หลิง’ ด้วยตัวอักษรจ้วนเล็ก

คำว่าฉินในฟาร์มปลาต้าฉินก็เขียนเป็นตัวจ้วนเล็ก มันเป็นตัวอักษรที่เกิดขึ้นตามนโยบาย ‘หนึ่งคำรวมกันเป็นหนึ่งเดียว’ ในราชวงศ์ของจักรพรรดิจิ๋นซี หลังจากที่มายังฟาร์มปลาฉินสือโอวได้ทำการค้นหาเรื่องนี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้จักกับตัว ‘หลิง’ นี้

เขามองไปยังเปลือกหอยอย่างละเอียด ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นลายคำว่าหลิง ลวดลายบนหอยเบี้ยแผนที่ไม่ได้มีกฎเกณฑ์ตายตัว ไม่ว่าจะรูปแบบไหนต่างก็มีหมด แต่ว่าลวดลายที่เป็นเชิงภูมิทัศน์ก็ยังเป็นลายที่ล้ำค่า

หลังจากที่เห็นตัวอักษรนี้ ฉินสือโอวก็ชอบหอยเบี้ยนี้ขึ้นมาทันที เขาเล่นมันไปมาในมืออยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็เก็บมันเข้ากระเป๋าไป อีกอย่างหอยเบี้ยนี้เจ้าชายก็ไม่ได้ต้องการมันแล้ว เขาเก็บมันได้ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นของเขาแล้ว

หลังจากซาลามาห์เอ่ยขอบคุณกับวัยรุ่นกลุ่มนั้นแล้วเธอก็พยายามที่จะปลีกตัวออกมา ฉินสือโอวขึ้นเรือมาแล้วถอดชุดดำน้ำออก เขาพูดกลั้วหัวเราะว่า “คุณหลอกใช้พวกเขาแบบนี้จะดีเหรอ? ทำร้ายจิตใจหนุ่มน้อยพวกนี้ไปมากแค่ไหนแล้ว?”

เจ้าหญิงแสดงท่าทางเบื่อหน่ายออกมาว่าแล้วพูดว่า “แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ? คุณเห็นสิ่งที่พี่ชายฉันทำเมื่อกี้ไหม วุ่นวายที่สุด ฉันรู้อยู่แล้วว่าเขามองมาที่หอยเบี้ยทำไม เขาน่ะชอบแย่งของของฉันอยู่เรื่อยเลย”

ในขณะที่พูด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ก็กะพริบไปมา “ฉันไม่ได้เอาชนะด้วยกำลัง แต่เอาชนะด้วยไหวพริบต่างหาก แต่ว่าคุณลุง ทำไมฉันถึงหลอกคุณไม่ได้ล่ะ”

ฉินสือโอวหัวเราะออกมา ใครจะไปรู้ว่าเด็กแสบคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เขาไม่ได้คิดว่าเด็กสาวคนนี้เป็นตุ๊กตาคริสทัลที่ไร้เดียงสาอยู่แล้ว ตอนนี้เธอเหมือนดอกบัวสีขาวมากกว่า

บริษัทอเมริกันเอ็กซ์เพรสเตรียมสิ่งของมากมายให้แขกเหรื่อได้ใช้สอย ไม่ว่าจะเป็นเรือท้องกระจก เรือกึ่งเรือดำน้ำ อุปกรณ์ดำน้ำ คำอธิบายเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมทางทะเล ถังเก็บสะสมสิ่งมีชีวิตในทะเล สระว่ายน้ำเด็ก เส้นทางและโถงทางเดินสำหรับชมบรรยากาศใต้ท้องทะเลเป็นต้น

ฉินสือโอวพาเจ้าหญิงน้อยไปขึ้นเรือท้องกระจก มันน่าสนุกทีเดียว บนเรือมีแผ่นกระจกใสแผ่นขนาดใหญ่หนึ่งแผ่น ใสจนแทบจะกลืนไปกับสีของน้ำทะเล ราวกับว่าผู้คนกำลังนั่งอยู่บนทะเลอย่างไรอย่างนั้น

เจ้าหญิงน้อยอยากจะดำน้ำ ในตอนที่ฉินสือโอวดำน้ำลงไปเก็บหอยเบี้ยดวงดาว เขาได้ใช้ถังออกซิเจนและท่ออากาศในการช่วยหายใจ การทำแบบนี้จะทำให้สามารถดำน้ำในทะเลได้เป็นเวลานาน

นอกจากเธอแล้ว คนอื่นๆ ก็อยากดำน้ำด้วยเช่นกัน เพราะว่านี่เป็นวิธีที่ทำให้การชื่นชมปะการังเป็นไปอย่างน่าอภิรมย์ที่สุด

ลองนึกดูสิ คุณมีเกล็ดปลาและเหงือก ดำลงไปในน้ำที่ลึกกว่ายี่สิบเมตร ว่ายน้ำไปมาท่ามกลางฝูงปลาหลากสี ไม่แน่ว่าอาจจะมีเต่าทะเลที่สวยงามเข้ามาว่ายน้ำเคียงข้างด้วยก็เป็นได้ ภาพที่เห็นคงจะสวยงามเป็นที่สุด

แต่การดำน้ำลึกจะต้องมีใบอนุญาตดำน้ำหรือมีครูสอนดำน้ำคอยอยู่ด้วย บริษัทอเมริกันเอ็กซ์เพรสเตรียมครูสอนดำน้ำมาเพียงแค่สองคนเท่านั้น จำนวนต่อแถวค่อนข้างเยอะ ในเวลานี้ไม่ว่าจะอำนาจหรือเงินทองของราชวงศ์ดูไบก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะว่าแขกเหรื่อที่นี่ล้วนแล้วแต่เป็นผู้มีอิทธิพลใหญ่โตในแต่อุตสาหกรรม ราชวงศ์ดูไบนั้นสำหรับพวกเขาแล้วไม่ได้มีสิทธิพิเศษใดๆ

……………………………………..