ตำนานเซียนปีศาจสะท้านภพ 848-849

 ตอนที่ 848 สู้กับหัวปีศาจ

พริบตาที่หัวปีศาจแม่ทัพที่อยู่ตรงกลางเห็นร่างต้นของหัวบิน สีหน้าก็ตกตะลึงเล็กน้อยจากนั้นสายตาก็จับบนร่างหลิ่วหมิงอีกครั้ง ชั่วครู่ให้หลังถึงเอ่ยปากขึ้นช้าๆ

“เจ้าโจรกบฏคนนี้ถึงกับมีศีรษะเทพศีรษะหนึ่ง แล้วเหมือนจะมีแหล่งกำเนิดไอปีศาจเบาบางอีก! ดียิ่งรอข้าสังหารเจ้าแล้วกลืนกินมัน พลังจะต้องก้าวหน้าอย่างมากแน่นอน!”

ศีรษะแม่ทัพพูดจบก็หัวเราะบ้าคลั่ง ร่างกายหมุนรอบหนึ่ง ชั่วพริบตารอบร่างพลันปรากฏปราณดำเส้นหนากลบร่างของเขาไว้ด้านใน เสียงภูตผีคร่ำครวญดังออกมา

หลังปราณดำปั่นป่วนวูบหนึ่งก็ก่อตัวเป็นมนุษย์โครงกระดูกไร้หัวร่างหนึ่ง โครงกระดูกร่างนี้สีดำสนิททั้งร่าง มือเท้าครบถ้วน ผิวกระดูกเห็นลวดลายจิตวิญญาณอยู่เลือนราง

เมื่อหัวปีศาจแม่ทัพท่องมนตร์ประหลาดออกจากปาก มนุษย์โครงกระดูกก็ลุกขึ้นยืนสั่นๆ ร่างกายส่งเสียงดังแครกๆ ติดต่อกัน

จากนั้นดวงตาดุร้ายของหัวปีศาจแม่ทัพก็ฉายแสงสีแดง โครงกระดูกฉับพลันมีไอปีศาจน่าตะลึงสายหนึ่งทะลักออกมา พลังแข็งแกร่งไม่แพ้ร่างต้นของหัวปีศาจนั้น

หลิ่วหมิงขมวดคิ้ว ดวงตาทอประกายสีน้ำเงิน ครู่หนึ่งให้หลังคิ้วก็คลายออก มุมปากเผยรอยยิ้มหยันจางๆ ออกมา

“โจรกบฏ ตายเสียเถอะ!”

หัวปีศาจแม่ทัพหยุดท่องมนตร์แล้วหัวเราะบ้าคลั่ง อ้าปากพ่นปราณดำสายหนึ่งลงบนโครงกระดูก

การเคลื่อนไหวของโครงกระดูกไร้หัวว่องไวขึ้นในทันใด มือสองข้างปราณดำส่องสว่าง เคียวกระดูกสูงกว่าคนสีดำสนิทเล่มหนึ่งปรากฏออกมา จากนั้นร่างกายก็กระโจนอย่างไม่ลังเลสักนิดโถมเข้ามาหาหลิ่วหมิงอย่างรวดเร็ว

หลิ่วหมิงสีหน้านิ่งสงบประหนึ่งสายน้ำ สองแขนที่ทิ้งอยู่ข้างกายพลันกำหมัดแน่น ปราณดำม้วนออกมา แขนกลายเป็นหยกดำแกะสลักในทันที

เวลานี้โครงกระดูกไร้หัวพลันยกมือขึ้น ง้าวกระดูกกลายเป็นแสงสีดำสนิทสายหนึ่งฟันลงมาหาหลิ่วหมิง

ดวงตาหลิ่วหมิงฉายแสงสีน้ำเงิน แขนข้างหนึ่งเหวี่ยงต่อยหนึ่งหมัดรุนแรงขึ้นด้านบน

เงาหมัดสีดำสนิทใหญ่เท่าโม่พุ่งประจันเข้าใส่ง้าวกระดูก

เงาหมัดนี้ไม่เหมือนกับที่หลิ่วหมิงใช้ก่อนหน้านี้ ขนาดเล็กกว่ามาก แต่ลายมือแต่ละเส้นและข้อกระดูกบนเงาหมัดล้วนชัดเจนอย่างยิ่งประหนึ่งกำปั้นถูกขยายใหญ่

เมื่อทั้งสองสิ่งชนปะทะกัน ง้าวกระดูกก็ส่งเสียงดังปังแตกเป็นชิ้นๆ กลายเป็นเศษกระดูก

แม้บนเงาหมัดสีดำถูกเฉือนเป็นแผลลึกเส้นหนึ่งเช่นกัน แต่แสงสีดำส่องวูบหนึ่งก็ฟื้นคืนสภาพปกติ นอกจากนี้หลังเงาหมัดสั่นเล็กน้อยวูบหนึ่งก็พาเสียงหวีดหวิวต่อยเข้าใส่โครงกระดูกสีดำต่อ

หัวปีศาจแม่ทัพเห็นสถานการณ์ก็ใจสะท้าน รีบอ้าปากพ่นเคล็ดวิชาสีดำสายหนึ่งออกมา มันร่วงลงบนโครงกระดูกสีดำสนิทประหนึ่งบิน ปราณดำไหลวนพักหนึ่ง พริบตาเดียวก็กลายเป็นชุดเกราะสีดำสนิทประหนึ่งหมึกหุ้มโครงกระดูกไร้หัวไว้

ปราณดำก่อตัวขึ้นบนแขนของโครงกระดูกไร้หัวเกิดเป็นง้าวกระดูกเล่มหนึ่งอีกครั้ง ง้าวสะบัดรุนแรงทีหนึ่ง ปราณง้าวดุดันยาวหลายจั้งสายหนึ่งก็พลันปรากฏออกมาปะทะกับเงาหมัดสีดำ

เสียง “ปัง” ดังสนั่น!

แสงง้าวดำสนิทกับเงาหมัดสลายไปทั้งคู่ กลายเป็นปราณดำสายแล้วสายเล่าหายไปกลางอากาศ

โครงกระดูกไร้หัวถูกแรงที่เหลือกระแทกจนถอยหลังสองก้าวติดถึงตั้งร่างมั่นคงได้

“มองไม่ออกเลยว่าผู้ฝึกฝนเผ่ามนุษย์ที่พลังไม่สูงอย่างเจ้าจะมีวิชาโจมตีที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ถึงกับโจมตีมารประสานใจนภาสังหารของข้าได้!” หัวปีศาจแม่ทัพเอ่ยเสียงเย็นชา

หลิ่วหมิงได้ฟัง แววเยาะหยันก็แล่นผ่านดวงตาไป เงาคนพร่าเลือนวูบหนึ่งหายไปจากที่เดิมอย่างเงียบเชียบ

หัวปีศาจแม่ทัพตกตะลึง ปากท่องมนตร์อย่างรวดเร็วให้โครงกระดูกสีดำพุ่งถอยกลับมา ง้าวกระดูกในมือฟาดขวางบังหน้าร่างเขาไว้

จากนั้นหัวปีศาจตวาดเบาๆ อีกคำหนึ่ง ศีรษะของเขาก็ส่งเสียงระเบิดดังกึกก้อง อสนีบาตสีน้ำเงินนับไม่ถ้วนลอยออกมาก่อตัวเป็นมังกรอสนีบาตหลายตัวล้อมร่างตนไว้ตรงกลางทันที เพิ่งทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ อากาศด้านหลังหัวปีศาจพลันไหวกระเพื่อม เงาคนสีดำร่างหนึ่งปรากฏขึ้นประหนึ่งภูตพราย

หัวมหึมาฉับพลันหันมาอ้าปากพ่นของเหลวสีเขียวใส่ กลิ่นเหม็นคาวชวนให้คนที่ได้กลิ่นอาเจียนลอยโชยมา

ของเหลวสีเขียวเร็วอย่างที่สุด โฉบแวบเดียวก็โจมตีลงบนหน้าอกของเงาคน

หัวปีศาจเห็นภาพนี้มุมปากก็แสยะหัวเราะคลุ้มคลั่ง ผลปรากฏว่าหัวเราะไปได้ครึ่งเดียว เสียงหัวเราะก็ชะงักหายไป

เงาคนที่ถูกของเหลวสีเขียวโจมตีกะพริบวูบหนึ่งก็กลายเป็นปราณดำก้อนหนึ่งกระจายหายไปกลางอากาศช้าๆ

ทันใดนั้นเงาคนเลือนรางก็โผล่มาอีกด้านหนึ่งของร่างหัวปีศาจ หลิ่วหมิงปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ บนร่างเขาสวมชุดเกราะสีเงินชุดหนึ่งตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

เสียง “ฟึบ” ดังขึ้นสี่ครั้ง!

หนวดสีเงินสี่เส้นดีดออกมาจากแผ่นหลังเขาประหนึ่งสายฟ้าแลบ กระแทกมังกรอสนีบาตสีน้ำเงินที่ขดอยู่รอบศีรษะยักษ์กระจุยอย่างง่ายดาย

หัวปีศาจแม่ทัพพรั่นพรึงจึงตวาดเสียงดังออกมา โครงกระดูกไร้หัวข้างกายเหวี่ยงง้าวกระดูก ประกายแสงสีดำบนง้าวสะท้อนวูบวาบ เคลื่อนไหวหลายกระบวนท่าต่อกันจนพริบตาเดียวกลายเป็นเงาง้าวสีดำสนิทหลายสิบเล่มถักทอเป็นตาข่ายง้าวสีดำสนิทขวางเบื้องหน้าหนวดสีเงิน

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ ดวงตาก็ฉายประกายเย็นเยียบ สองมือขยับประหนึ่งวงล้อ

หนวดสี่เส้นบนแผ่นหลังฉายประกายสีเงิน สุดปลายพลันกลายเป็นกรงเล็บอสูร ด้านบนมีหนามแหลมชิ้นแล้วชิ้นเล่างอกออกมาทิ่มเข้าใส่ตาข่ายง้าวสีดำอย่างแรง

เสียง “ชิ้ง” ดังขึ้นทีหนึ่ง!

หลังเสียงประหลาดคล้ายโลหะดังขึ้น ตาข่ายง้าวสีดำก็ขาดกระจุยตาม!

แสงสีเงินสว่างวูบ หนวดสีเงินฉับพลันพุ่งกลับมาดั่งสายฟ้าแลบ หนวดสี่เส้นรัดโครงกระดูกไร้หัวไว้แน่นหนาแล้วหิ้วอยู่หน้าร่างหลิ่วหมิง

หัวปีศาจแม่ทัพหน้าถอดสี ปากท่องมนตร์ไม่หยุด โครงกระดูกสีดำพยายามดิ้นให้หลุด มันส่องแสงสีดำวูบวาบเหวี่ยงแขนขาไม่หยุด เสียงกระดูกดังกึกๆ พักหนึ่ง

“มารประสานใจนภาสังหารอันใด ก็แค่กระดูกชั่วร้ายไม่กี่ชิ้นรวมกันกลายเป็นโครงกระดูกร่างหนึ่งแล้วใช้พลังเวทของตนเซ่นสังเวยจนกลายเป็นสิ่งที่คล้ายกับร่างแยกเท่านั้น! ที่น่าหัวเราะก็คือเจ้ายังสลักลวดลายจิตวิญญาณส่งเดชจำนวนหนึ่งไว้บนนั้นอีก! วันนี้โครงกระดูกนี้จะเป็นอาวุธจิตวิญญาณก็ไม่ใช่ เป็นร่างแยกก็ไม่เชิง ทำจนกลายเป็นของครึ่งๆ กลางๆ ตัวหนึ่งเช่นนี้ เกรงว่าคงสำแดงพลังออกมาไม่ได้สักเท่าไร” หลิ่วหมิงมองโครงกระดูกสีดำที่พยายามดิ้นไม่หยุดเบื้องหน้าแล้วหัวเราะ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

“โจรกบฏเลิกพูดไร้สาระ!”

หัวปีศาจแม่ทัพได้ฟังพลันหน้าถมึงทึงด่าขึ้นเสียงดัง แต่คล้ายละล้าละลังอยู่บ้างไม่กล้าโจมตีอันใดมาอีกทันที

“แต่เรียกได้ว่าเจ้าทุ่มเทจิตใจกับการหลอมร่างแยกร่างนี้ ถึงขั้นไม่เสียดายผนึกพลังวิญญาณส่วนหนึ่งไว้ในตัวมัน คิดจะต่อศีรษะของตนเองไว้ด้านบนสินะ หากข้าทำลายโครงกระดูกร่างนี้เสีย ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น?” หลิ่วหมิงหัวเราะหยันทีหนึ่ง บนหัวไหล่ขวาแสงสีน้ำเงินก็สว่างขึ้นมา

เงาวัวสีน้ำเงินตัวหนึ่งลอยออกมา มันส่งเสียงคำรามแล้วอ้าปากกว้าง สูบไปทางโครงกระดูกไร้หัวเบื้องหน้า

ทันใดนั้นปราณดำมากมายพลันผุดออกมาจากโครงกระดูก โถมเข้าไปในปากของเงาวัวสีน้ำเงินประหนึ่งวาฬดูดน้ำ

โครงกระดูกเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีเทาอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวดิ้นรนก็อ่อนแรงลง

“โจรกบฏเจ้ากล้า!”

หัวปีศาจแม่ทัพเห็นเช่นนี้ก็โกรธจัดในทันใด หลังตวาดดุดันคำหนึ่งมังกรอสนีบาตสีน้ำเงินหลายตัวที่ขดอยู่รอบร่างเขาก็ดีดตัวออกมาท่ามกลางเสียงสายฟ้า พวกมันเกี่ยวกระหวัดกะพริบวูบวาบกลายเป็นตาข่ายสายฟ้าใหญ่หนึ่งหมู่กว่า ครอบปิดผืนฟ้าปิดผืนดินมาหาหลิ่วหมิง

ตาข่ายสายฟ้าพุ่งผ่านที่ใดล้วนดึงแสงสีน้ำเงินแสบตาหลายสายออกมาจากกลางอากาศด้วย

ต่อจากนั้นหัวปีศาจตนนี้ก็อ้าปากกว้างอีกครั้ง เสียง “พรวด” ดังขึ้นทีหนึ่ง มันพ่นศรกระดูกสีทองหนาเท่านิ้วมือเล่มหนึ่งออกมา

เสียงแหวกอากาศดุดันแสบแก้วหู!

ศรกระดูกสีทองส่องสว่างครั้งสองครั้งก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เมื่อปรากฏร่องรอยขึ้นอีกครั้งก็โผล่อยู่หน้าร่างหลิ่วหมิงห่างไปสองจั้ง มาถึงก่อนทั้งที่ออกมาทีหลัง ความเร็วน่าเหลือเชื่ออย่างแท้จริง

การโจมตีสองครั้งนี้ของหัวปีศาจแม่ทัพ ในที่สุดก็เผยพลังระดับแก่นแท้ของเขาออกมาหมดสิ้น

หากเป็นผู้ฝึกฝนระดับผลึกขั้นปลายทั่วไป เผชิญหน้ากับการโจมตีอันรวดเร็วประหลาดเช่นนี้ คงยากจะหลบพ้นง่ายๆ

แต่หลิ่วหมิงกลับพาโครงกระดูกพุ่งสวนเข้าไป พร้อมกันนั้นร่างกายก็พร่าเลือนหายไปประหนึ่งอสรพิษไร้กระดูก

เสียง “พรวด” ดังขึ้นทีหนึ่ง!

ศรกระดูกสีทองพุ่งทะลุผ่านหัวของเขา แต่ปรากฏว่าร่างกายของ “หลิ่วหมิง” กลับเริ่มสลายไป เห็นชัดว่านี่เป็นเพียงเงาร่างหนึ่ง!

ครู่หนึ่งให้หลังหลิ่วหมิงก็พาโครงกระดูกปรากฏตัวขึ้นเป็นเงาดำสายหนึ่งอีกครั้งห่างไปหลายจั้งเบื้องหน้า ภาพสัญลักษณ์เชอฮ่วนบนร่างดูดปราณดำบนโครงกระดูกไปกว่าครึ่งแล้ว

เสียง “เปรี๊ยะๆ” ดังขึ้นพักหนึ่ง ทันใดนั้นตาข่ายอสนีบาตนั่นก็มาถึง!

หลิ่วหมิงไม่พูดพร่ำยกแขนข้างหนึ่งต่อยออกไปเบื้องหน้า เงาหัวพยัคฆ์มหึมาสีดำสนิทประหนึ่งหมึกหัวหนึ่งปรากฏขึ้นแล้วคำรามบ้าคลั่งพุ่งเข้าใส่ตาข่ายสายฟ้าสีม่วง!

เสียง “ฉึบ” ดังขึ้นทีหนึ่ง!

ตาข่ายอสนีบาตถูกหัวพยัคฆ์โจมตีฉีกเป็นรูใหญ่ประหนึ่งผ้าขาดผืนหนึ่ง

เสียง “ฟึบ” ดังขึ้นทีหนึ่ง!

เงาคนพุ่งออกมาจากรอยขาดของตาข่ายอสนีบาตสีม่วง หลิ่วหมิงที่หลุดพ้นจากการโจมตีนั่นเอง!

เขาปรากฏกายปุบ มือขวาก็พร่าเลือนวูบหนึ่งแทงเข้าใส่โครงกระดูกไร้หัวที่ยังคงถูกหนวดสีเงินจับไว้แน่นหนาเบื้องหน้า

โครงกระดูกถูกเงาเชอฮ่วนดูดปราณหยินไปมากแล้ว ตอนนี้จึงกลายเป็นสีเทาซีดไปหมด อ่อนแรงยิ่งนัก ห้านิ้วมือขวาแทงเข้าที่กระดูกสันหลังของโครงกระดูกในทันใด

แสงสีดำสว่างขึ้นวูบหนึ่ง เมื่อหลิ่วหมิงรั้งแขนขวากลับมาก็เห็นปราณดำบนมือขวาของเขาหุ้มแสงเปลวเพลิงสีเขียวดวงหนึ่งที่กะพริบไม่หยุดไว้

“เจ้า…” หัวปีศาจแม่ทัพหน้าถอดสีอ้าปากคิดจะตะโกน

หลิ่วหมิงหัวเราะหยันทีหนึ่ง มือขวาก็พลันกำเข้าหากันดังปั้บ ขยี้แสงเปลวเพลิงสีเขียวจนแหลก

หัวปีศาจแม่ทัพฉับพลันกลายเป็นสีเทา อ้าปากพ่นเลือดสีเขียวคำหนึ่งออกมา

“แม้วาสนาบังเอิญให้เจ้าฝึกฝนได้ถึงระดับแก่นแท้ แต่เดิมทีเจ้าก็ไม่ควรอยู่ที่นี่ ให้ผู้แซ่หลิ่วส่งเจ้าไปยังที่ซึ่งสมควรอยู่เถิด!”

หลังหลิ่วหมิงเอ่ยแผ่วเบา สองแขนก็ขยับพร้อมกัน มังกรหมอกพยัคฆ์ห้าตัวพุ่งสลับกันออกมาจากปราณดำนับไม่ถ้วนบนร่างแล้วโถมเข้าใส่หัวปีศาจแม่ทัพ

เสียง “บึ๊ม” ดังกึกก้อง!

มังกรพยัคฆ์ยังไม่ทันแตะถูกหัวปีศาจแม่ทัพก็พากันระเบิด แสงสีดำแถบหนึ่งซัดออกมากลบหัวปีศาจแม่ทัพตนนี้ไว้ด้านใน

วิญญาณของหัวปีศาจแม่ทัพเพิ่งถูกทำร้ายสาหัส ยังไม่ทันตอบโต้ก็จมลงไปในมิติของคุกมืด

มิติรอบตัวมันปราณดำพลุ่งพล่าน จากนั้นภูตผีสีดำขนาดเท่าคนสิบกว่าตนก็กระโดดออกมาโถมเข้าใส่หัวปีศาจในทันใด

“รนหาที่ตาย!”

หัวปีศาจแม่ทัพได้สติปุบเห็นเบื้องหน้ามืดสนิทจึงคำรามโกรธเกรี้ยวในทันที

แม้มันได้รับบาดเจ็บ แต่ภูตผีเหล่านี้เบื้องหน้าพลังแค่ระดับศิษย์จิตวิญญาณเท่านั้น

เสียงเปรี้ยงดังสนั่น!

บนศีรษะของหัวปีศาจอสนีบาตสีน้ำเงินมากมายถี่ยิบส่องสว่างขึ้นอีกครั้ง จากนั้นกลายเป็นวงแหวนสายฟ้าสีน้ำเงินวงหนึ่งแผ่ขยายไปสี่ด้านแปดทิศ กระแทกภูตผีเหล่านี้กระจุยอย่างง่ายดาย

 

 

 

ตอนที่ 849 เนตรทองดวงตาหยก

 

หลังร่างของภูตผีกระจุย พวกมันก็กลายเป็นปราณดำสายหนึ่งผสานเข้ากับมิติรอบด้านใหม่อีกครั้ง

ในเวลาเดียวกันปราณดำสี่ด้านแปดทิศก็ปั่นป่วนขึ้นพร้อมกัน จากนั้นภูตผีตัวแล้วตัวเล่าก็ปีนออกมา แย่งชิงกันโถมเข้าใส่หัวปีศาจแม่ทัพ

“รนหาที่ตาย!”

แม้หัวปีศาจแม่ทัพพลังสูงกว่าภูตผีเหล่านี้มาก แต่เมื่อมันบาดเจ็บหนักและเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ในที่สุดบนใบหน้าก็เผยความหวาดกลัวจางๆ ออกมา มันคำรามเสียงดังคิดจะปล่อยอสนีบาตสีน้ำเงินออกมาอีกครั้ง

ในเวลานี้เองไม่ไกลหลังร่างของมัน แสงสีทองจุดหนึ่งฉับพลันก็ปรากฏออกมาจากความมืด หลังโฉบวูบหนึ่งแสงสีทองแสบตาอย่างที่สุดสายหนึ่งก็พุ่งมาถึงตรงหน้า เร็วจนลากเส้นสีทองเรียวเล็กเส้นหนึ่งขึ้นกลางอากาศ

หัวปีศาจแม่ทัพหวาดผวาหันกลับไปมองทันที ทว่าจิตกระบี่แหลมคมมาถึงกลางหว่างคิ้วของเขาแล้ว

เสียง “พรวด” ดังขึ้นทีหนึ่ง

หัวปีศาจแม่ทัพไม่ทันแม้แต่จะคิดหลบ แสงกระบี่สีทองก็ทะลวงผ่านหน้าผากของมันแล้วแล่นออกมาจากด้านหลังกะโหลก

กลางท้องฟ้าแสงสีดำสว่างวูบวาบไม่กี่ครั้ง มิติคุกมืดก็ค่อยๆ สลายไป

หัวปีศาจแม่ทัพมหึมาร่วงดิ่งลงจากกลางท้องฟ้า สองตาของมันไร้ประกายอย่างสิ้นเชิง เห็นชัดว่าวิญญาณถูกกระบี่ว่างเปล่าสังหารสิ้นแล้ว

หลิ่วหมิงสะบัดมือส่งปราณดำแถบหนึ่งออกมายกศพของหัวปีศาจไว้ จากนั้นยกมือข้างหนึ่งขึ้นกวัก แสงสีทองส่องสว่างวูบหนึ่ง พริบตาเดียวกระบี่ว่างเปล่าก็ปรากฏขึ้นในมือเขา

ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มจางๆ ออกมา มืออีกข้างลูบฝักกระบี่สีเงินอ่อนข้างเอวแผ่วเบา

หลังบำรุงมาสิบกว่าปี พริบตาที่กระบี่ว่างเปล่าออกจากฝัก พลังแตกต่างจากวันวานอย่างแท้จริง

มิเช่นนั้นต่อให้หัวปีศาจแม่ทัพตนนี้จะสภาพร่อแร่อีกเท่าใด พลังก็ยังระดับแก่นแท้ของจริง จะโจมตีสังหารมันคงต้องใช้เวลาไม่น้อย

แต่หากอยากให้กระบี่ว่างเปล่ามีพลังเท่ากับการโจมตีก่อนหน้านี้อีกครั้ง เกรงว่าคงต้องให้มันอยู่บำรุงในฝักกระบี่ใหม่อีกสักหลายปีถึงจะได้

“นายท่าน!”

ในเวลาเดียวกันนี้เสียงกังวานใสของเด็กน้อยก็ดังขึ้น

หลิ่วหมิงได้ยินพลันเอี้ยวศีรษะไปมอง

แสงสีเขียวสว่างวูบเบื้องหน้า หัวบินกลายร่างเป็นเด็กน้อยอีกครั้งก่อนจะทะยานร่างร่อนลงตรงหน้าหลิ่วหมิง มันมองศพของหัวปีศาจแม่ทัพพลางทำหน้ากระหายอยาก

“สังหารวิญญาณร้ายเหล่านั้นหมดแล้วหรือ?”

สายตาของหลิ่วหมิงมองไปรอบด้าน บริเวณเขาสันเขียวหมอกภูตสีเขียวอ่อนลอยกระจายออกไปแล้ว ท่ามกลางความมืดสลัวไม่เห็นภูตผีวิญญาณร้ายสักตัว แต่ไกลออกไปยังได้ยินเสียงภูตผีโหยหวนอยู่บ้างเลือนราง

“พลังเวทของวิญญาณกองทัพเหล่านั้นไม่แข็งแกร่ง แต่พวกมันกล้าหาญไม่น้อย แล้วยังตั้งกระบวนทัพสารพัดแบบได้ด้วย ทว่าหลังถูกข้าโจมตีทลายไปส่วนหนึ่ง ส่วนใหญ่ก็ฉวยโอกาสหนีไปแล้ว” เฟยเอ๋อร์ดูดนิ้วพลางเอ่ยบอก ตั้งแต่ต้นจนจบสายตาไม่ละไปจากศพของหัวปีศาจแม่ทัพเลย

หลิ่วหมิงฟังแล้วก็พยักหน้า แม้พลังของหัวบินจะใกล้ถึงขั้นสมบูรณ์แบบของระดับผลึกขั้นปลายแล้ว แต่เผชิญหน้ากับวิญญาณร้ายที่พลังใกล้ถึงระดับของเหลวจิตวิญญาณหลายร้อยตนพร้อมกัน ทำได้เท่านี้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว

ตอนหลิ่วหมิงออกมาจากนิกายยอดบริสุทธิ์ แมงป่องกระดูกกินโอสถกระดูกมรกตนักรบพระโพธิสัตว์เม็ดหนึ่งลงไป มันจึงหลอมกลืนพลังของโอสถอยู่ในถุงหล่อเลี้ยงวิญญาณมาตลอด มิเช่นนั้นถ้าอสูรเลี้ยงทั้งสองตัวลงมือด้วยกันก็คงไม่ปล่อยให้ภูตผีวิญญาณร้ายเหล่านี้หนีไปได้

แต่ในเมื่อหัวหน้าถูกกำจัดแล้ว คิดว่าทหารแตกทัพเหล่านี้ก็คงก่อเรื่องอันใดไม่ได้แล้ว

เห็นหน้าที่น้ำลายไหลสามฉื่อของหัวบิน หลิ่วหมิงก็ยิ้มสบายๆ แล้วสะบัดแขนเสื้อทีหนึ่ง โยนศพหัวปีศาจแม่ทัพตนนั้นไปให้

หัวบินร้องตะโกนยินดี ส่ายร่างวูบหนึ่งกลับเป็นร่างเดิมอีกครั้ง

จากนั้นโถมมาหาศพหัวปีศาจแม่ทัพ เริ่มอ้าปากกัดคำโต

หลิ่วหมิงยิ้มน้อยๆ มือข้างหนึ่งตั้งท่าเคล็ดกระบี่ กระบี่บินในมือหลุดออกจากมือบินกลับไปในถุงกระบี่ข้างเอว

ผิวของฝักกระบี่สีเงินอ่อนมีประกายสีเงินไหลเคลื่อนพักหนึ่งจากนั้นก็หายวับไป

ไม่นานนักศพมหึมาของหัวปีศาจแม่ทัพก็ถูกเฟยเอ๋อร์กลืนลงท้องจนหมด แสงสีเขียวในดวงตามันหม่นแสงลง เริ่มทำท่าเกียจคร้าน

หลิ่วหมิงเห็นเช่นนี้ดวงตาพลันเป็นประกาย

เดิมทีหัวบินติดขัดเข้าสู่ระดับแก่นเสมือนไม่ได้เสียที ตอนนี้ได้กินพวกเดียวกันระดับแก่นแท้ตนหนึ่งลงไปจึงเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าอาจมีโอกาสเลื่อนระดับ

คิดถึงตรงนี้ในใจหลิ่วหมิงก็ลอบยินดี มือข้างหนึ่งตบถุงหล่อเลี้ยงวิญญาณข้างเอวเก็บหัวบินเข้าไป

“แย่แล้ว เกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย!”

ทันใดนั้นหลิ่วหมิงก็นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ กระทืบเท้าทีหนึ่งคนก็กลายเป็นแสงสีดำสายหนึ่ง เหาะไปยังหุบเขาตระกูลเยี่ยประหนึ่งลมกรด

เขากับหัวปีศาจแม่ทัพสู้ศึกใหญ่กัน ผนึกที่เหลืออยู่คงพังทลายไปหมดสิ้นแล้ว

ภูตผีทั้งหมดของเขาสันเขียวถูกคลื่นพลังเวทอันแข็งแกร่งของทั้งสองทำให้ตกใจหนีไปหมดวิญญาณร้ายส่วนหนึ่งหนีรอดจากมือหัวบินไปได้ หากภูตผีเหล่านี้โจมตีหุบเขาตระกูลเยี่ย ค่ายกลชั้นจำกัดอ่อนแออันนั้นของหุบเขาตระกูลเยี่ยคงต้านทานไม่อยู่อย่างแน่นอน

ระหว่างที่หลิ่วหมิงบินเร็วรี่อยู่เขาก็แผ่จิตสัมผัสออกไปทันที จิตสัมผัสครอบคลุมบริเวณหลายสิบกิโลเมตรรอบด้านอย่างรวดเร็ว

ครู่ต่อมาสีหน้าเขาพลันเคร่งขรึม จิตของเขาสัมผัสได้ว่าภายในหุบเขาตระกูลเยี่ยพังระเนระนาด ด้านในแทบสัมผัสกลิ่นอายของสิ่งมีชีวิตไม่ได้เลย!

บนท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านมีค้างคาวผีสิบกว่าตัวบินวนอยู่

“รนหาที่ตาย!”

หลิ่วหมิงลอบด่าในใจคำหนึ่ง ดวงตาฉายแววดุดัน พลังจิตในทะเลจิตรับรู้ฉับพลันกระแทกรุนแรง คลื่นพลังจิตลูกมหึมาแผ่รอยกระเพื่อมที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าวงหนึ่งออกไป ซัดลงบนร่างค้างคาวผีสิบกว่าตัวนั้นที่อยู่ห่างออกไปเหนือหุบเขาตระกูลเยี่ย

ค้างคาวผีสิบกว่าตัวนั้นที่บินวนเวียนอยู่บนฟ้าเหนือหมู่บ้านตระกูลเยี่ยหัวสมองหนักอึ้งไปวูบหนึ่ง สติพร่าเลือนในทันใด แต่ผ่านไปครู่หนึ่งก็ฟื้นกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ตอนนี้เองคลื่นพลังจิตอีกระลอกหนึ่งก็เล่นงานสติของพวกมันอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่รอพวกมันหายดี แสงสีดำสายหนึ่งกลางท้องนภาก็มาถึงประหนึ่งสายฟ้า แสงสีดำรูปพัดสายหนึ่งโถมเข้าขยี้ค้างคาวผีสิบกว่าตัวเป็นชิ้นๆ

แสงสีดำกะพริบวูบหนึ่ง ร่างกายของหลิ่วหมิงก็ร่อนลงกลางหมู่บ้าน

เวลานี้หน้าของเขาซีดอยู่เล็กน้อย

การฝืนโจมตีด้วยคลื่นพลังจิตจากระยะไกลเช่นนี้กินพลังจิตหนักหน่วงอย่างที่สุด เขาไม่เคยฝึกวิชาลับจำพวกนี้มา คลื่นพลังจิตสองครั้งนี้จึงทำให้เขาเสียพลังจิตไปไม่น้อย

เขาตั้งจิต ทันใดนั้นหนอนพลังจิตในอกเสื้อก็ส่งพลังจิตบริสุทธิ์สายแล้วสายเล่ามา ทำให้สีหน้าเขาฟื้นเป็นปกติขึ้นบ้าง

เขาทอดสายตามองไป หมู่บ้านตระกูลเยี่ยในเวลานี้ล้วนเห็นแต่ความพังพินาศ ศาลบรรพชนกลางหมู่บ้านพังถล่ม คลื่นพลังค่ายกลแผ่วจางสายนั้นก็หายไปแล้ว บ้านเกินกว่าครึ่งยังถล่มอยู่กับพื้น มองเห็นศพของชาวบ้านเป็นระยะ เลือดไหลนองพื้น

“ดูท่าจะมาช้าไปก้าวหนึ่ง!”

หลิ่วหมิงขมวดคิ้ว!

ค้างคาวผีภูตชนิดนี้ชอบกินเนื้อแต่พลังระดับศิษย์จิตวิญญาณเท่านั้น ไม่อาจทำลายชั้นจำกัดของที่แห่งนี้ได้แน่นอน เกรงว่าผู้ร้ายตัวจริงเหล่านั้นคงจากไปนานแล้ว

จิตของเขาแผ่สัมผัสออกไปครอบคลุมทั้งหมู่บ้านอีกครั้ง

“เอ๋!”

ผลปรากฏว่ากวาดไปครานี้กลับทำให้หลิ่วหมิงร้องเอ๋อย่างอดไม่ได้อีกครั้ง

เขาโฉบวูบ เหาะไปถึงหน้าศาลบรรพชนที่พังถล่ม จากนั้นมือข้างหนึ่งยกขึ้นกวัก ดินหินกระเบื้องแตกที่อยู่บนพื้นพลันถูกพลังสายหนึ่งกวาดออกไป เผยทางเข้าห้องใต้ดินรูปสี่เหลี่ยมอันหนึ่งอยู่บนพื้น

บนประตูห้องใต้ดินนี้สลักยันต์ที่ดูลี้ลับจำนวนหนึ่งไว้ แม้ไม่มีพลังป้องกันอันใด แต่กั้นพลังจิตส่วนใหญ่ด้านนอกได้

หากไม่ใช่เพราะพลังจิตของเขาแข็งแกร่งเกินไป เกรงว่าคงหาความผิดแปลกตรงนี้ไม่พบ มิน่าภูตผีพวกนั้นจึงค้นไม่พบว่าข้างใต้นี้มีสถานที่อีกแห่งหนึ่งอยู่!

เขายกมือข้างหนึ่งขึ้น ปราณสีดำสายหนึ่งม้วนออกมาเปิดประตูห้องใต้ดินทันที

ในห้องใต้ดินที่มีขนาดเพียงครึ่งจั้ง เด็กชายอายุหกเจ็ดขวบคนหนึ่งกำลังขดกายที่เต็มไปด้วยฝุ่นดินอยู่บนพื้น ใบหน้ายังคงมีสีหน้าหวาดกลัว แต่ดวงตาทั้งสองของเขาส่องแสงสีทองออกมา ขณะที่ในลูกนัยน์ตากลับปรากฏสีเขียวหยกจุดหนึ่ง

“เนตรทองดวงตาหยกของจริง!” หลังหลิ่วหมิงพิจารณาอย่างละเอียดก็เอ่ยพึมพำขึ้นมา

เขาเคยได้ยินอินจิ่วหลิงเอ่ยถึงเรื่องร่างจิตวิญญาณเนตรทองดวงตาหยก ร่างจิตวิญญาณชนิดนี้ค่อนข้างหายาก ในหมู่ร่างจิตวิญญาณจำพวกดวงเนตร นับว่าค่อนไปทางระดับสูง

เนตรทองดวงตาหยกมีพลังมองทะลุเป็นเลิศ ไม่แพ้ดวงตาแห่งความว่างเปล่าของศิษย์หญิงดวงตาสีเขียวผู้นั้นของสำนักเฮ่าหรานที่หลิ่วหมิงเคยพบ

นอกจากนี้แสงสีทองที่ส่องออกมาจากเนตรทองดวงตาหยกยังมีพลังข่มภูตผีโดยธรรมชาติ เมื่อฝึกฝนจนบรรลุ เพียงพอทำให้ภูตผีส่วนใหญ่ในใต้หล้าได้ยินชื่อก็เสียขวัญ

ทันใดนั้นแสงสีทองในดวงตาทั้งสองข้างของเด็กชายก็หม่นแสง คนโงนเงนล้มลงกับพื้น

หลิ่วหมิงรีบยื่นมือส่งปราณดำสายหนึ่งไปยกร่างเด็กชายมาวางไว้ข้างกาย

หลังสำรวจอย่างละเอียดรอบหนึ่งจึงพบว่านอกจากเด็กชายคนนี้ฝืนใช้พลังเนตรจิตวิญญาณจนเลือดและปราณในร่างเบาบางไปบ้าง อย่างอื่นก็ไม่มีปัญหาอันใด

เขาขยับนิ้วมือกดลงบนร่างเด็กชายติดกันไม่กี่หน สีหน้าซีดเผือดของเด็กชายก็บรรเทาลง ศีรษะเอียงพับหลับใหลไป

เมื่อทำสิ่งเหล่านี้เสร็จหลิ่วหมิงก็หันไปมองรอบด้านอีกครั้งแล้วส่ายหน้า ทั้งหมู่บ้านนอกจากเด็กชาย ไม่มีผู้รอดชีวิตสักคน

สายเลือดที่ผู้ฝึกฝนแซ่เยี่ยเหลือไว้เมื่อพันปีก่อน ท้ายที่สุดกลับพบหายนะตระกูลล่มสลาย ยังดีที่สุดท้ายรักษาสายเลือดน้อยนิดไว้ได้

หลิ่วหมิงขับไล่อารมณ์ด้านลบเล็กๆ นี้ออกไปแล้วสะบัดมือข้างหนึ่ง ปราณดำสายหนึ่งคลุมทั้งหมู่บ้านไว้

พื้นดินสั่นไหวอย่างรุนแรงพักหนึ่ง ก้อนดินนับไม่ถ้วนก็ลอยขึ้นมา ชั่วครู่ให้หลังในหมู่บ้านก็มีสุสานแห่งแล้วแห่งเล่าผุดขึ้น

หลิ่วหมิงอุ้มเด็กชายด้วยมือข้างเดียวแล้วหมุนตัวเตรียมจะจากไป ทันใดนั้นหูก็ได้ยินเสียงหญิงสาวรื่นหูดังขึ้น

“นายท่าน!”

“เซียเอ๋อร์ เจ้าตื่นแล้วหรือ? หลอมกลืนพลังโอสถของโอสถกระดูกมรกตนักรบพระโพธิสัตว์หมดแล้วสินะ” หลิ่วหมิงเลิกคิ้วพลางส่งกระแสจิตถาม

“เซียเอ๋อร์ทำให้นายท่านผิดหวัง ยังไม่อาจทะลวงเข้าระดับแก่นเสมือนได้” เซียเอ๋อร์ถอนหายใจเบาๆ

“ไม่เป็นไร ระดับแก่นเสมือนเป็นอุปสรรคก้าวใหญ่บนหนทางการฝึกฝน ข้าก็กำลังตามหาโอกาสในการเลื่อนระดับเช่นเดียวกัน ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้” หลิ่วหมิงเอ่ยขึ้นนิ่งๆ พร้อมกันนั้นมือก็ตบข้างเอวเบาๆ

ปราณดำก้อนหนึ่งบินออกมา หลังรวมตัวกันก็กลายเป็นหญิงสาวสวมชุดตาข่ายดำผู้หนึ่ง

“เซียเอ๋อร์ เจ้าดูแลเด็กคนนี้ให้ดี” หลิ่วหมิงส่งเด็กชายในมือให้เซียเอ๋อร์

เซียเอ๋อร์ยื่นมือมารับไป นางมองหลิ่วหมิงแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“นายท่าน ท่านคิดจะ…”

“ตอนนี้ภูตผีของเขาสันเขียวหนีกระเจิงไปแล้ว ข้าจะไปสังหารพวกมันให้สิ้น ไม่ให้หมู่บ้านมนุษย์ธรรมดาแห่งอื่นใกล้ๆ ประสบเคราะห์ร้ายอีก”

ไม่รอเซียเอ๋อร์พูดจบ ร่างกายของหลิ่วหมิงก็พร่าเลือนกลายเป็นแสงสีดำเส้นหนึ่งแหวกท้องนภาจากไป

คืนหนึ่งผันผ่าน

เมื่อฟ้าสางเงาร่างของหลิ่วหมิงก็ปรากฏตัวใต้ยอดเขาหลักของเขาสันเขียวอีกครั้ง สีหน้าเหนื่อยล้าเล็กน้อย

ไล่ล่าเข่นฆ่ามาหนึ่งคืน ในที่สุดภูตผีส่วนใหญ่ก็ถูกกำจัดไปแล้ว อาจมีตัวสองตัวหลุดลอดแหไปได้ แต่คงทำให้เกิดคลื่นลมอันใดไม่ได้แล้ว

ตัวเขาเองก็มีงานสำคัญของตน ไม่อาจชักช้าเสียเวลาอยู่ที่นี่นานเกินไปได้

หลังการเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวงครั้งนี้ เขาสันเขียวในเวลานี้หมอกภูตที่เดิมหนาทึบสลายหายไปมากนัก แต่ยังคงมีไอหมอกไม่น้อยหลงเหลืออยู่ ราวกับว่ามีบางสิ่งชักนำให้มารวมตัวกันอีกครั้ง

หลิ่วหมิงยืนอยู่เหนือศิลายักษ์ก้อนหนึ่ง สองตาหรี่ลงเล็กน้อยแล้วแผ่จิตสัมผัสออกไปอีกครั้ง

เนิ่นนานหลังจากนั้นเขาจึงลืมตาขึ้น บนใบหน้าเผยสีหน้าประหลาดใจจางๆ