หมอดูยอดอัจฉริยะ 778-779

 ตอนที่ 778 สร้างของวิเศษ (1)

เส้นลมปราณวิเศษคืออะไร? แค่คำว่าพลังวิเศษคำเดียวก็หมายถึงสายแร่หินธรรมชาติที่กำเนิดพลอยวิเศษ มีอิทธิฤทธิ์ไม่ธรรมดา เหมือนกับโสมคนที่เป็นโสมเด็กทารกได้รวบรวมพลังฟ้าดินเข้ามาไว้ในตัวเอง

สำนักไหนที่ได้ครอบครองเส้นลมปราณวิเศษ ถ้าหากไม่ปฏิบัติดูแลคุ้มครองอย่างดีแล้ว เกรงว่าเส้นลมปราณวิเศษนั้นจะเหือดแห้งไป

ติงหงขุดเข้ามาในอุโมงค์อย่างช้าๆเพราะเกรงว่าถ้าขุดไปโดนแก่นของเส้นลมปราณวิเศษแล้วจะทำให้พลอยวิเศษพวกนั้นสูญเสียการหล่อเลี้ยงไป นักพรตทุกคนที่ฝึกวิชาเต๋าต่างมีความรู้เช่นนี้เป็นพื้นฐาน

แต่เยี่ยเทียนไม่ได้รู้มากขนาดนั้น ภายในชั่วเวลาครู่เดียวเยี่ยเทียนขุดทั้งเส้นลมปราณวิเศษขึ้นมาจนหมด ทำให้พลังธรรมชาติแห้งหายอย่างรวดเร็ว

ในโลกยุคนี้เส้นลมปราณวิเศษหลงเหลืออยู่น้อยมาก? เยี่ยเทียนถึงจะได้ครอบครองพลอยวิเศษชั้นยอดแล้วแต่ถ้าถูกผู้ฝึกเต๋าคนอื่นล่วงรู้เข้าจะถูกตำหนิอย่างร้ายแรงว่าเยี่ยเทียนเป็นผู้ทำลายของวิเศษ

“การฝึกวิชาเต๋าเป็นเรื่องอันตรายมาก ถ้าไม่มีอาจารย์คอยสั่งสอนภายหน้าเมื่อเดินต่อไปจะต้องระวังทุกฝีก้าว

หลังจากชื่นชมสภาพร่างกายใหม่เสร็จแล้วเยี่ยเทียนถอนหายใจออกมา การดูดซับพลังธาตุทองครั้งนี้ แม้จะทำให้ปราณแท้ของเขาแข็งแกร่งขึ้น พลังโจมตีเก่งกล้าขึ้น แต่ยังมีอันตรายซ่อนอยู่ทำให้เยี่ยเทียนยังกลัวไม่หาย

ถ้าไม่ได้ตันเถียนยินหยางที่ขับเคลื่อนแปรเปลี่ยนพลังธาตุทองได้ เกรงว่าป่านนี้เขาคงถูกพลังชีวิตอันดุเดือดรุนแรงนั้นเล่นงานจนเส้นลมปราณฉีกขาดไปหมดแล้ว

“ไม่งั้น….หาเวลาไปแสวงโชคที่ดินแดนแห่งทวยเทพหน่อยดีไหม?”

เยี่ยเทียนเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา แล้วก็ถูกระงับลง อย่าว่าแต่เรื่องการฝึกวิชาเต๋าที่เขาไม่มีความรู้เลย แม้แต่ความสามารถของตัวเองที่มีอยู่ เยี่ยเทียนยังไม่มั่นใจสักเท่าไหร่

ทั้งเก๋อข่ายที่ตายอยู่ที่สระมังกรดำ และติงหงที่ตายเมื่อวันก่อน ต่างเป็นผู้ที่เยี่ยเทียนไม่มีกำลังพอจะไปต่อกรด้วยได้ ถ้าเกิดในดินแดนแห่งทวยเทพมีแต่คนประเภทนั้น ไม่เท่ากับว่าเขารนไปหาที่ตาย?

“ไม่รู้ว่าข้างนอกผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว รีบกลับดีกว่า!”

เหม่อลอยครู่หนึ่งแล้วเยี่ยเทียนยืนขึ้นสะบัดเศษฝุ่นผงออกไปจากตัว เก็บพลอยวิเศษพวกนั้นขึ้นมา นี่เป็นสิ่งที่มีคุณค่าที่สุดจากการมาเยือนรัสเซียรอบนี้

ข้างๆพลอยวิเศษธาตุทองนั้นมีโลหะอีกชิ้นเป็นสีฟ้าทอง ขนาดใหญ่แค่เพียงหัวนิ้วโป้งเท่านั้น เยี่ยเทียนใช้มือบีบมันทีหนึ่ง สิ่งนี้ไม่เหมือนทองคำ แต่แข็งมาก

“เอ๋? อู๋…อู๋เหินทำไมมันแตกไปล่ะ?”

เยี่ยเทียนเก็บพลอยวิเศษจนหมดแล้ว ยื่นมืออกไปจับอู๋เหินแล้วอดใจหายไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเครื่องรางอู๋เหินที่ดูภายนอกจะสมบูรณ์ดี แต่เมื่อถูกมือของเยี่ยเทียนมันกลับแตกเป็นชิ้นส่วน

หลายปีมานี้ เยี่ยเทียนใช้มันน้อยลงเรื่อยๆ แต่มีความผูกพันกับมันมาก ทุกครั้งที่ออกเดินทางเยี่ยเทียนจะพกมันไปด้วย เมื่อเห็นมันแตกหักลงกับตา จึงสะเทือนใจไม่น้อย

“แปลกจัง อู๋เหินเป็นแค่วัสดุธรรมดา แต่ทนรับพลังธาตุทองไม่ไหวจนแตกหักก็เป็นเรื่องปกติ แต่มีดบินเล่มนี้สิไม่ธรรมดา ทำไมมันยังร้าวหนักกว่าเดิมอีก?”

เยี่ยเทียนหยิบเอามีดบินของติงหงขึ้นมาแล้วมองอย่างงุนงง มีดสั้นที่รับสายฟ้าอัสนีสวรรค์ได้โดยไม่เสียหาย กลับหักพังลงเป็นแผ่นๆจนเหลือแต่ด้ามมีดเปล่า

แต่ถึงมีดจะหักไปแล้ว แต่วัสดุของตัวมีดที่ยังหลงเหลือกลับยังเงางาม ปล่อยพลังออกมาอยู่เป็นระยะ แสดงว่าวัสดุที่ใช้ทำดาบนี้จะต้องเป็นของดีมีค่ามากแน่นอน

“น่าเสียดาย ยังคิดอยู่เลยว่าจะซ่อมแล้วเก็บเอาไว้ใช้เอง?”

มองดูเศษมีดนั้นแล้วเยี่ยเทียนทอดถอนใจอย่างเสียดาย เขาเคยเห็นมาก่อนว่าติงหงคายมีดออกมาจากปากแลดูน่าอัศจรรย์มากแค่ไหน จึงมีความคิดจะเก็บมีดอันนี้เอาไว้เอง

“ไม่รู้ว่าตำราสร้างของวิเศษบนแผ่นหยกที่ได้มาจากเก๋อข่ายยังจะใช้ซ่อมมีดเล่มนี้ได้อีกไหม?”

เยี่ยเทียนเกิดแนวคิดขึ้น ในตำราที่บันทึกบนแผ่นหยกห้อยเอวของเก๋อข่ายนั้นกล่าวถึงวิธีพื้นฐานของการสร้างของวิเศษ เพียงแต่ตอนนั้นเยี่ยเทียนยังไม่ได้เข้าสู่ระดับเซียนเทียน ไม่สามารถใช้พลังธาตุไฟได้ อ่านไปจึงไร้ประโยชน์

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว หลังจากดูดซับพลังธาตุทองเข้าไปในร่างกายเต็มที่ ปราณแท้ของเยี่ยเทียนมั่นคงขึ้นมาก ถ้าให้สร้างของวิเศษชั้นสูงอาจจะยังไม่พอ แต่ถ้าให้ซ่อมแซมมีดเล่มนี้เยี่ยเทียนคิดว่าน่าจะยังพอทำได้

“น่าจะต้องลองดูสักครั้ง!” เมื่อคิดได้ดังนี้ เยี่ยเทียนไม่อาจข่มความคิดนี้ได้อีกต่อไป

ในสถานที่รกร้างแห่งนี้ ไม่มีใครเข้ามารบกวนได้ เยี่ยเทียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาตั้งจิตมั่น ถอดจิตดั้งเดิมออกจากจุดกลางหน้าผาก

ถ้าเทียบกับเมื่อหลายเดือนก่อน จิตดั้งเดิมของเยี่ยเทียนชัดเจนขึ้นมาก เริ่มเห็นโครงหน้ามีตามีปากรูปร่างเหมือนร่างจริงชัดกว่าเดิม ถ้าจิตดั้งเดิมไม่ได้โปร่งแสงคงจะดูเหมือนเยี่ยเทียนตัวจริงขนาดย่อส่วน

ดวงจิตเข้าไปเก็บอู๋เหินกับมีดบินที่เสียหายห่อกลับเข้าไว้เหมือนเดิมแล้วนั่งขัดสมาธิกลางอากาศ อ้าปากพ่นลูกไฟออกมาจุดให้ส่องสว่างไปทั่วทั้งอุโมงค์

ลูกไฟมีขนาดเท่ากับเปลวเทียน แต่แสงสีแดงของมันปะปนไปด้วยลำแสงสีเขียว ทั้งสองสีผสมปนเปกันจนดูน่าขนลุก

“นี่คือเพลิงปราณ?”

หลังจากพ่นไฟออกไปแล้วจิตดั้งเดิมของเยี่ยเทียนเลือนรางลง แต่ประสาทยังคงแน่วแน่มั่นคง เขารู้อยู่แล้วว่าเมื่อฝึกจนถึงขั้นจิตดั้งเดิมจะสามารถใช้พลังธาตุไฟได้ แต่นี่เป็นการลองใช้ครั้งแรก

สิ่งที่เรียกว่าเพลิงปราณนั้นได้แก่ หัวใจเป็นเจ้าแห่งไฟ หรือเทพแห่งไฟ เรียกว่าปราณเบื้องบน พลังไฟจากไตเป็นพลังรองหรือไฟจิง ถูกเรียกว่าปราณเบื้องกลาง กระเพาะปัสสาวะเป็นพลังไฟที่อยู่ตรงจุดชี่ไห่ใต้สะดือเป็นไฟสามัญ เรียกอีกอย่างว่าปราณเบื้องล่าง

ทั้งสามรวมกันเป็นไฟ แยกกันเป็นปราณ หมุนวนอยู่เป็นวัฏจักร เมื่อเข้าถึงระดับเซียนเทียนแล้วลมหายใจสงบลงตรงกลาง รวมไฟทั้งสามเป็นหนึ่ง เพื่อใช้ต่อสู้กับศัตรูหรือสร้างอาวุธวิเศษ นี่เป็นเคล็ดลับวิชาของเต๋าที่ไม่มีใครเหมือน

คิดได้ดังนี้ เยี่ยเทียนเริ่มใช้ความคิดควบคุมเปลวไฟ ให้มันไปติดกับผนังอุโมงค์ข้างตัว แร่ทองคำสีแดงปลั่งนั้นค่อยๆละลายกลายเป็นน้ำ ภายในชั่วพริบตาเดียวกลายเป็นสารน้ำสีทองบริสุทธิ์

“สุดยอดขนาดนี้เชียว?”

เยี่ยเทียนไม่รู้สึกถึงความร้อนของไฟ แต่แร่ทองคำที่ละลายออกมาทำให้เขารู้ซึ้งถึงฤทธิ์เดชของไฟ มองดูแล้วเยี่ยเทียนจุ๊ปาก ความร้อนสูงหลายพันองศาในเตาหลอมยังทำให้แร่ทองหลอมละลายขนาดนี้ไม่ได้?

“เอ๋? สภาวะแบบนี้ไม่คงทนอยู่นาน ต้องรีบซ่อมมีดบินเสียก่อน!”

แร่ทองที่หลอมละลายแล้ว เยี่ยเทียนจู่ๆรู้สึกขึ้นมาว่าจิตดั้งเดิมอ่อนแอลง เขารู้ว่าลูกไฟตรงนี้สร้างจากพลังสะสมในร่างกาย ไม่ควรใช้อย่างสิ้นเปลือง

“เอ๋ นี่มันอะไรกัน?”

ตอนที่ใช้ความคิดอยู่นั้น ลูกไฟที่เยี่ยเทียนควบคุมอยู่ก็เข้าไปครอบคลุมทั้งมีดบินและเครื่องรางอู๋เหินเอาไว้

แต่สิ่งที่ทำให้เยี่ยเทียนคิดไม่ถึงคือ ดวงไฟที่สามารถหลอมละลายทองคำได้ แต่ไม่อาจหลอมวัสดุพวกนี้ได้เลย ยิ่งไปกว่านั้นแม้แต่รอยแตกของเครื่องรางอู๋เหิน ไฟยังไม่ทำให้มันแยกจากกัน

“น่าจะเป็นเพราะชนิดของวัสดุ ของที่เป็นของล้ำค่าของติงหงย่อมไม่ยอมถูกหลอมลงได้ง่าย?”

เยี่ยเทียนคิดพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ในใจเกิดคำตอบขึ้นมาว่า มีดบินและอู๋เหินต้องหลอมมาจากแร่ธาตุหลายชนิด ไม่เช่นนั้นพวกมันจะซึมซับพลังพิฆาตจนกลายเป็นอาวุธได้อย่างไร

“ครั้งแรกของการสร้างของวิเศษ ล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งทาง!”

เยี่ยเทียนหงุดหงิด เรื่องที่เขาตัดสินใจทำลงไปแล้ว น้อยมากที่จะยกเลิกกลางคัน ของวิเศษธาตุทองตรงหน้าเหล่านี้ดูสภาพดี แน่นอนว่าไม่มีเหตุผลจะให้วางมือ

ดวงจิตล่องลอยกลับเข้าสู่ร่างอีกครั้ง เยี่ยเทียนกำพลอยวิเศษชั้นยอดชิ้นนั้นเอาไว้ในมือ เริ่มเดินลมปราณอีกครั้ง พลอยวิเศษส่งพลังเข้าสู่ร่างกายของเขาไม่หยุดหย่อน

เมื่อผ่านกระบวนการจากตันเถียนเปลี่ยนเป็นปราณแท้แล้ว ยิ่งบำรุงให้จิตดั้งเดิมของเยี่ยเทียนเข้มแข็งขึ้น จนถึงจุดๆหนึ่งเยี่ยเทียนพ่นไฟออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้พ่นไฟไปที่ของที่เสียหาย

“โห ยังไม่ได้อีก?”

ไฟที่พ่นออกไปไม่ได้ผลลัพธ์อย่างที่เยี่ยเทียนหวังไว้ ตัวอู๋เหินดูเหมือนจะอ่อนนิ่มลง แต่ชิ้นส่วนมีดบินนั้นมันทำจากน้ำแข็งหมื่นปี ไม่ว่าความร้อนสูงแค่ไหนก็ทำอะไรมันไม่ได้

“ให้ตายสิ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะจัดการแกไม่ลง!”

เยี่ยเทียนรวบรวมความตั้งใจใหม่ เขาเพิ่มพลังโดยดูดซับพลังธาตุทองอีกครั้งเปลี่ยนเป็นปราณแท้แล้วพ่นลูกไฟออกมาถึงสามครั้ง

แม้ลูกไฟหลายๆอันรวมกันยังมีขนาดใหญ่ไม่เท่ากับกำปั้นเด็ก แต่ความร้อนเพิ่มขึ้นหลายเท่า ทำให้อุณหภูมิในอุโมงค์เพิ่มสูง ผนังทั้งสี่ด้านที่มีแร่ทองคำฝังอยู่เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนกำลังจะหลอมละลายลงมา

หลังจากพ่นลูกไฟลูกที่ห้า ในที่สุดเศษชิ้นส่วนของมีดบินเริ่มหลอมตัวลง แต่เป็นไปอย่างช้าๆ ผ่านไปสิบกว่านาที เพิ่งจะละลายได้เพียงครึ่งเดียว ไม่เหมือนกับอู๋เหินที่ตอนนี้ละลายกลายเป็นน้ำแล้ว

“บ้าจริง หอประดิษฐ์วิเศษนี่ไม่ได้เรื่องเลย บอกว่าวัสดุเกือบครึ่งหนึ่งสามารถใช้พลังไฟหลอมสร้างได้ไม่ใช่หรือ?” เยี่ยเทียนตอนนี้เหงื่อแตกพลั่กทั้งตัว แต่ชิ้นส่วนที่เริ่มหลอมละลายทำให้เขามีความหวังขึ้น กัดฟันทำต่ออย่างอดทน

จะโทษเยี่ยเทียนก็ไม่ได้ มีดบินเล่มนี้สร้างจากเกล็ดน้ำแข็งหมื่นปี มีฤทธิ์ทนต่อไฟอย่างถึงที่สุด การจะหลอมมันจึงยากกว่าวัสดุทั่วไปหลายเท่า

อีกเหตุผลหนึ่งคือมีดบินได้ตกลงสู่บ่อทองจนพลังความเข้มแข็งของธาตุทองซึมเข้าสู่ภายใน แม้จะถูกพลังของธาตุทองทำลายจนแตกเป็นชิ้นส่วน แต่ในแต่ละชิ้นนั้นยังอาบด้วยความเข้มแข็งของคุณสมบัติธาตุทองเอาไว้อยู่ ดังนั้นจึงหลอมละลายได้ยาก

ถ้าเปลี่ยนเป็นนักพรตผู้สร้างของวิเศษคนอื่น จะต้องมองออกถึงจุดนี้ และจะไม่ดันทุรังทำแบบเยี่ยเทียนแน่ การใช้พลังไฟหลอมของวิเศษนั้นถ้าไม่ระวังอาจจะทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บได้

แต่เยี่ยเทียนเมื่อไม่รู้จึงไม่กลัว ทั้งยังเป็นคนมีโชคดีที่ในมือของเขาตอนนี้มีพลอยวิเศษคอยช่วยบำรุงกำลังให้เสมอ จึงทำให้ชิ้นส่วนของมีดบินเริ่มหลอมละลายมากขึ้นเรื่อยๆ

มีดบินแตกต่างจากอู๋เหินที่ละลายแล้วเป็นของเหลวสีทอง มีดนั้นเมื่อละลายแล้วกลายเป็นของเหลวใสไร้สีพร้อมกับปล่อยพลังความเย็นออกมาเป็นพักๆ

“ไม่รู้ว่าจะหลอมผสมรวมกับอู๋เหินได้ไหม? ใช่แล้ว โลหะสีน้ำเงินนั่นก็ไม่มีประโยชน์ ลองเอามาใส่รวมกันดู!”

คิดอย่างนี้แล้วเยี่ยเทียนส่งจิตไปหยิบเอาโลหะสีน้ำเงินห่อขึ้นมาหลอมรวมด้วย ผ่านไปครู่หนึ่ง โลหะชิ้นนั้นหลอมเป็นของเหลวรวมตัวเข้ากับอู๋เหิน

ตอนนี้เยี่ยเทียนใช้พลังไฟหลอมสร้างของวิเศษไปถึงสามชั่วโมงเต็ม จิตดั้งเดิมอ่อนเพลียมาก แต่เขารู้ว่าอาวุธชิ้นแรกที่เขาสร้างด้วยตัวเองกำลังเข้าสู่ขั้นตอนสำคัญ

ตอนที่ 779 สร้างของวิเศษ (2)

อ้างอิงตามตำราการสร้างของวิเศษพื้นฐานที่เยี่ยเทียนได้มานั้น วัสดุใดๆก็ตามล้วนสามารถใช้พลังธาตุไฟหลอมละลายได้ แต่เบื้องหน้าเขาตอนนี้ ของเหลวสีทองกับน้ำแข็งหมื่นปีที่ละลายกลายเป็นน้ำนั้น เขายังไม่ค่อยแน่ใจเท่าใด

จิตดั้งเดิมที่อ่อนล้ากำลังรวบรวมพลังขึ้นใหม่ เยี่ยเทียนรวบรวมลมปราณต่อเนื่องแล้วเปล่งเสียงออกมาว่า “หลอมรวม!”

สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาคือของเหลวตรงหน้าที่หลอมอยู่ในเปลวไฟรวมตัวเข้าด้วยกัน ความจริงแล้วก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด ทั้งอู๋เหินและของเหลวจากทองสีน้ำเงินนั้น หลอมรวมกับตัวมีดบินเข้าเป็นเนื้อเดียวกันอย่างง่ายดาย

เมื่อทุกอย่างรวมกันเป็นหนึ่งแล้วมีขนาดใหญ่เพียงกำปั้นมือเด็กเท่านั้น ดูราวกับอำพันก้อนหนึ่งที่โปร่งใส ด้านในมีประกายสีฟ้า ดูแล้วงดงามจับตา

ก้อนของเหลวนั้นยังปล่อยพลังความเย็นออกมา พร้อมกับแผ่พลังความแข็งกร้าวจากโลหะด้วย หากสามารถสร้างของชิ้นนี้ได้สำเร็จ มันจะต้องคมกริบยิ่งกว่ามีดบินของติงหงเสียอีก

“ในที่สุดวัสดุพวกนี้ก็หลอมขึ้นมาได้!”

เยี่ยเทียนมองดูของเหลวราวกับอยู่ในความฝัน เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่มันยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ยังเหลือขั้นตอนสุดท้าย

“หยุด!”

เยี่ยเทียนพักครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆก็เปล่งเสียงออกมา ทันใดนั้นเองดวงจิตที่ครอบคลุมของเหลวอยู่กลายร่างเป็นมือคู่ใหญ่ บีบคลึงปั้นเป็นรูปร่างขึ้นมา

ไม่นาน มีดสั้นความยาวแค่สามนิ้ว ผิวภายนอกเหมือนกับเครื่องรางอู๋เหิน ก็ปรากฎออกมาอยู่ตรงหน้าเยี่ยเทียน

เมื่อมีดไปหลอมรวมกับทองสีน้ำเงิน มันทอแสงประกายออกมาเป็นสีอมม่วง บนใบมีดมีลวดลายละเอียดอ่อน แสงสีรุ้งวาววามส่องออกมา

“เป็นรูปร่างแล้ว?”

เยี่ยเทียนดีใจ แต่ยังไม่กล้าวางมือเสียทีเดียว จิตดั้งเดิมของเขาพ่นลูกไฟออกมาใส่ตัวมีดสั้นที่เพิ่งขึ้นรูปเสร็จ ยิ่งทำให้มันคบกริบยิ่งขึ้น

ใช้ธาตุไฟเผามันอยู่สิบนาที สีของมีดสั้นเริ่มดูซีดเซียวลง เพียงส่องแสงออกมาเป็นบางครั้งเท่านั้น ถึงจะเห็นความพิเศษของมัน

ตอนนี้เยี่ยเทียนฝืนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาแบ่งจิตส่วนหนึ่งออกมายึดมีดสั้นไว้ แล้วส่งจิตดั้งเดิมกลับเข้าร่าง รู้สึกถึงความเหน็ดเหนื่อยที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น

“ยังหลับไม่ได้!”

เยี่ยเทียนรู้ว่ายังเหลือขั้นตอนท้ายสุดอีกขึ้นตอนหนึ่ง เขากัดปลายลิ้นตัวเองจนเลือดออก แล้วพ่นเลือดลงบนตัวมีดสั้น

มีดสั้นที่ร้อนจัดจากการหลอมโลหะที่อุณหภูมิสูงถูกเลือดสดพ่นใส่ ตอนนั้นเองมันส่องแสงออกมาพร้อมกับมีเสียงดัง ฉี่ ๆ ๆ อย่างรื่นเริงใส่เยี่ยเทียน

“เรียบร้อย?!”

ตอนที่พ่นเลือดออกไป เยี่ยเทียนรู้สึกว่าตัวเขากับมีดสั้นได้เชื่อมต่อกันแล้ว แม้มีดสั้นทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ตัวเอง แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว

“นิ่ง!”

เยี่ยเทียนรำพึงออกมาเบาๆ มีดสั้นหยุดลงตรงหน้าเขา ราวกับมันเป็นเด็กซุกซนคนหนึ่งที่เต้นระบำไปรอบๆตัวเขา ตัวมีดสั้นยังปล่อยแสงสะท้อนกับเสียงวิ้งๆออกมาเป็นระยะ

“ไป…”

เยี่ยเทียนเพียงแต่คิดสั่ง มีดสั้นเปลี่ยนเป็นลำแสงสีม่วง พุ่งใส่ผนังอุโมงค์ข้างตัวเยี่ยเทียนตามที่เขาสั่งอยู่ในใจ หินเป็นก้อนๆตกลงมาสู่พื้นเหมือนมันเป็นก้อนเต้าหู้นิ่มๆที่ถูกตัดออก

“ลูกรัก ลูกรักเอ๋ย!” เยี่ยเทียนกวักมือเรียกเบาๆ มีดสั้นบินกลับเข้าหาฝ่ามือของเยี่ยเทียน

ขั้นตอนสุดท้ายที่ใช้ไฟพ่นใส่ตัวมีดที่มีขนาดยาวเพียงสามนิ้ว ลำแสงสีม่วงคล้ำเกือบดำทำให้มันดูเป็นมีดธรรมดาไม่สะดุดตา แต่เมื่อพิจารณาดูใกล้จะสามารถรับรู้ได้ถึงไอเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวมีดได้

“ตอนนี้รูปการณ์ยังไม่ค่อยดี ไม่มีทางจะฝึกมีดต่อได้แล้ว”

เยี่ยเทียนคิดอยากจะใช้พลังต่ออีกเพื่อนำมีดสั้นใส่เข้าไปในร่างกาย พอเริ่มเดินพลังก็รู้สึกว่าความเหนื่อยอ่อนอันแสนสาหัสพวยพุ่งเข้าสู่หัวใจ

“การสร้างของวิเศษนี่ต้องใช้พลังจากพลอยวิเศษมากมายขนาดนี้เลยหรือ?”

เขาเก็บมีดสั้นไว้ในอกเสื้อ แล้วพบว่าพลอยวิเศษที่อยู่ในมือเขานั้นไม่มีพลังหลงเหลืออยู่แล้ว กลายเป็นหินผงกองหนึ่งเท่านั้น ทำให้เขาเสียดายมาก

ถ้าเหตุการณ์นี้ถูกพวกนักพรตในโลกแห่งทวยเทพเห็นเข้าเยี่ยเทียนจะต้องถูกต่อว่าประณามอย่างรุนแรง

หลังจากเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของฟ้าดิน พลอยวิเศษมีน้อยลงเรื่อยๆ ถึงจะเป็นสำนักที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานที่สุด จะส่งมอบพลอยวิเศษให้ลูกศิษย์ก็ต่อเมื่อลูกศิษย์จะบรรลุชั้นเซียนเทียนเท่านั้น และไม่มีใครใช้พลอยวิเศษมาสร้างของวิเศษกันหรอก

แม้แต่พลอยวิเศษธาตุทองที่มีอานุภาพสูงระดับกลางที่เยี่ยเทียนใช้นั้น พลังงานของมันสามารถช่วยให้ผู้ฝึกสามารถบรรลุระดับเซียนเทียนได้ถึงห้าหกคน สำหรับสำนักแห่งหนึ่งนั้นสิ่งนี้มีความสำคัญมากกว่าของวิเศษชิ้นเดียว

เยี่ยเทียนไม่มีความรู้ด้านการฝึกเต๋าเลย แม้เขาจะเสียดายที่พลอยวิเศษใช้การไม่ได้อีก แต่เขาได้มาอย่างง่ายดาย จึงไม่ได้สนใจมาก จึงหยิบพลอยวิเศษอีกก้อนกำไว้ในฝ่ามือ นั่งสมาธิอีกครั้ง

การนั่งสมาธิครั้งนี้ของเขายาวนานถึงสามวันสามคืน เขาลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อแสงอาทิตย์ตัดผ่านความมืดในถ้ำเข้ามา

เยี่ยเทียนเก็บเอาพลอยวิเศษที่ถูกเขาดูดซับพลังไปหมดขึ้นมา เขาใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้บดขยี้เบาๆส่งพลังไปที่ปลายนิ้ว การสร้างของวิเศษของเขาในครั้งนี้ทำให้เขาควบคุมพลังธาตุไฟในร่างกายได้คล่องขึ้น และเรียกใช้มันได้ดั่งใจนึก

“สร้างมีดบินสำเร็จแล้ว เห็นทีจะต้องรีบกลับได้แล้ว!”

เขาเล่นพลังธาตุไฟอีกครู่หนึ่ง แล้วหยิบเอามีดสั้นที่ผิวนอกเหมือนอู๋เหินขึ้นมา ก้มมองแล้วครุ่นคิด

ตามตำราว่าไว้ เยี่ยเทียนใช้พลังธาตุไฟหลอมมันขึ้นมาให้ สุดท้ายได้ใส่เลือดเนื้อชีวิตของเขาลงไปด้วย เขาสามารถนำมันเข้าไปหล่อเลี้ยงไว้ในร่างกาย แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น เขาต้องฝึกให้มากกว่านี้

เยี่ยเทียนรวบรวมลมปราณอีกครั้ง แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ลมหายใจนี้ยาวเหมือนปลาวาฬสูบน้ำเข้าตัวที่เหมือนไม่พอเสียที ถึงกับทำให้พลังในถ้ำทั้งหมดถูกสูดเข้าสู่ร่างกายของเขา

ลมหายใจเข้าที่ยาวนานถึงสามนาที จนท้องพองออก ทุกอณูรูขุมขนดูเหมือนจะรองรับพลังปราณแท้เอาไว้ แล้วเยี่ยเทียนค่อยๆผ่อนลมหายใจออก

ลมหายใจเข้ายาว ลมหายใจออกช้า การฝึกหายใจของเยี่ยเทียนทั้งช้าทั้งนานจนดูน่าเบื่อ พลังปราณแท้เป็นสายหมกสีขาวถูกพ่นออกมาจากปากของเยี่ยเทียน เข้าไปห่อหุ้มตัวมีดบินเอาไว้

ตอนแรกเริ่ม เขาหายใจเอาพลังปราณแท้ออกมาดูเป็นสีขาวที่มีแสงประกายระยิบระยับ กำลังไหลแทรกซึมเข้าสู่ตัวมีดสั้น

ตามลมหายใจออก แสงนั้นค่อยๆเข้มขึ้นจนเป็นเส้นสีเงินยวง ดูคล้ายกับงูตัวน้อยขนาดเท่าหัวแม่มือ เลื้อยเข้าไปสู่ตัวมีดบินเรื่อยๆ แล้วเลื้อยออกมาเข้าไปในร่างกายของเยี่ยเทียนทางรูจมูก

เยี่ยเทียนไม่ได้หายใจเอาอากาศธรรมดาเข้าไปเลยสักนิด มีแต่พลังปราณแท้เท่านั้นที่กำลังไหลเวียนจากตัวมีดบินสู่ร่างกายเขา และจากตัวเขาไหลเวียนสู่ตัวมีดเป็นวงจรที่ไม่จบสิ้น

พลังปราณแท้นี้สร้างมาจากตันเถียนของเยี่ยเทียน ซึ่งเป็นจุดศูนย์รวมลมปราณอันบริสุทธิ์ทั้งหมดของร่างกาย ค่อยๆถูกส่งไปให้มีดบินเรื่อยๆ เพื่อสร้างร่องรอยความเป็นเจ้าของๆเยี่ยเทียน

เมื่อพลังปราณแท้หมุนกลับมาสู่ร่างกายอีกครั้งนั้นก็ได้นำพาพลังมีดหลอมรวมกับปราณแท้ของเยี่ยเทียนไปด้วย ทั้งสองพลังหมุนเป็นวงจร เกิดเป็นสายใยความผูกพันที่ยากจะอธิบาย

เมื่อปราณแท้ได้เชื่อมกับมีดบินแล้ว สมาธิของเยี่ยเทียนได้เข้าสู่ภวังค์ลึก ที่ไม่มีทั้งอารมณ์โลภ โกรธ หลงใดๆ เม็ดพลังยินหยางในจุดตันเถียนเริ่มขยับหมุนวน แล้วรับเอาพลังที่ตัวมีดส่งออกมาให้

กระบวนการนี้เป็นการสร้างมีดและเป็นการสร้างพลังให้เยี่ยเทียนไปด้วย

เมื่อพลังตันเถียนไหลเวียนไปทั่วร่าง เส้นลมปราณทุกเส้นถูกเปิดออก ขับเอาพิษตกค้างและอาการบาดเจ็บในเส้นลมปราณให้หมดไป

ตามจังหวะลมหายใจของเขา ใบหน้าของเขาแจ่มใสระเรื่อขึ้น ร่างทั้งร่างมีความบริสุทธิ์ผุดผ่องราวเด็กทารก ทำให้ผู้ที่ได้พบเห็นเกิดความเอ็นดูเมตตา

การนั่งสมาธิแบบนี้ดำเนินไปอีกสามวัน จู่ๆเยี่ยเทียนก็กระพริบตา ดวงตาทั้งสองลืมขึ้น ประกายตาแหลมคมเหมือนมีดบินของเขา แค่มองไปที่ผนังครู่เดียวผนังจุดนั้นเกิดเป็นรูโบ๋ขึ้น

“เก็บเข้าไป!”

เยี่ยเทียนอ้าปากสูดลมหายใจเข้า มีดบินเล่มนั้นกลายเป็นแสงสีม่วงบินเข้าไปในปากของเยี่ยเทียน

มันไหลลงไปตามลำคอสู่ท้องน้อย เมื่อไปถึงตันเถียนยินหยางทั้งสองอัน ค่อยเปลี่ยนรูปร่างไปเป็นอู๋เหินที่คมมีดชี้ลงด้านล่าง

ปราณแท้ที่เพิ่งสร้างจากเม็ดพลังใหม่ๆ แบ่งครึ่งออกมาแล้วพุ่งเข้าสู่ตัวมีด ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา

“เป็นแบบนี้นี่เอง ติงหงเขาถึงสามารถเลี้ยงมีดบินเอาไว้ในตัว!”

เยี่ยเทียนหัวเราะออกมาอย่างปรีดา เขาเงยหน้าขึ้นอ้าปาก มีดบินที่อยู่ในตันเถียนสั่นเล็กน้อย แล้วกลายเป็นแสงสีม่วงพุ่งออกมาจากปากเยี่ยเทียน ขึ้นไปปักบนเพดานอุโมงค์

ลำแสงดูเหมือนแสงเลเซอร์ ถ้ามีสิ่งของขวางทางมันอยู่ ของสิ่งนั้นจะถูกมันแทงผ่านทะลุไป พอเยี่ยเทียนรู้สึกตัว เพดานถ้ำเหนือหัวเขาโบ๋เป็นรูใหญ่จนเห็นแสงอาทิตย์บนท้องฟ้าเลยทีเดียว

ภายในชั่วความคิด มีดบินลอยฉวัดเฉวียนอยู่กลางฟ้า แล้วพุ่งตัวตัดผนังถ้ำอีกจุดกลับมาบินหมุนรอบตัวเยี่ยเทียน ราวกับจะสร้างเสื้อคลุมสีม่วงให้กับเขา

“มีของดีแบบนี้ หากต้องการเด็ดหัวใครในรัศมีพันลี้นี้อาจจะทำไม่ได้ แต่ถ้าเป็นร้อยลี้ละก็ง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก!”

เยี่ยเทียนภาคภูมิใจมาก ตอนนี้ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับกองทัพรัสเซียเป็นแสนคน เขาก็ไม่เกรงกลัว

ดวงจิตอันเข้มแข็งของเยี่ยเทียน สามารถส่งมีดออกไปได้ไกลสามสิบกิโลเมตร ภายในรัศมีสามสิบกิโลเมตรนี้ ไม่มีใครกล้าเป็นเป็นศัตรูกับเขาแน่ ต่อให้เป็นกองทัพเกรียงไกรล้านนาย ก็ทำอะไรเยี่ยเทียนไม่ได้

“มีดบินกับอู๋เหิน ถ้างั้นแกก็ชื่ออู๋เหินก็แล้วกัน!”

เยี่ยเทียนหัวเราะชอบใจ อ้าปากสูดลมหายใจเข้า เอามีดบินอู๋เหินเก็บเข้าไปอย่างเดิม ให้มันอยู่ในตันเถียนของเขาจะได้ดูดซับพลังเดิมแท้ของเขาด้วย และก็เป็นการเพิ่มพลังให้มีดซึ่งเป็นผลดีต่อเยี่ยเทียนด้วย

“อยู่ในเขาเวลาหนึ่งวัน ไม่รู้ว่าโลกภายนอกผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ควรจะกลับได้เสียที!”

สร้างมีดบินสำเร็จแล้ว เยี่ยเทียนยืนขึ้น ถุงห่อผ้าที่ทำจากหนังสัตว์ได้ตกลงในบ่อทองจนละลายไปหมด เยี่ยเทียนไม่มีทางติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย

เขาเก็บพลอยวิเศษพวกนั้นไว้กับตัว แล้วเดินทางออกจากอุโมงค์ โลกภายนอกเป็นสีเขียวขจี ฤดูใบไม้ผลิของรัสเซียเริ่มขึ้นแล้ว