ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง 601-603

 ตอนที่ 601 พวกมนุษย์มิใช่ตัวดี

 

น่าเสียดายที่แม้แต่เรื่องที่ผู้ใดเป็นคนส่งฟ้าผ่าลงมากลางอากาศ พวกเขาก็ยังไม่รู้ 

 

 

ในดินแดนจิ่วโจว มีแต่เพียงยามที่ผู้บำเพ็ญเพียรได้อย่างยอดเยี่ยมบรรลุขั้นกลายเป็นเซียน จึงจะดึงดูดให้เกิดฟ้าผ่า 

 

 

แต่ก็ไม่มีใครจำได้แล้วว่านานเท่าไหร่แล้วที่ดินแดนแห่งนี้ไม่ได้มีเซียนท่านใหม่ถือกำเนิดขึ้นมา 

 

 

อ้อ ครั้งล่าสุดนั่น ก็คือตอนที่ บรรพชนของซ่งชิงอีแห่งวังตันติ่งกงบรรลุเป็นเซียนกระมัง จึงได้ดึงดูดให้เกิดฟ้าผ่า 

 

 

แต่ว่าฟ้าที่ผ่าลงมาในคราวนั้น ไม่สามารถเอามาเปรียบเทียบกับฟ้าผ่าที่ผ่าลงมาในเมืองว่านฮวาเชิงได้เลย 

 

 

พลังทำลายล้างและคลื่นความรุนแรงแตกต่างกันอย่างลิบลับ 

 

 

ผู้คนต่างตกอยู่ในความประหวั่นใจ พรั่นพรึง 

 

 

ราวกับว่าผ่านไปเพียงแค่ค่ำคืนเดียว ดินแดนจิ่วโจวทั้งหมดก็ตกอยู่ในเมฆหมอกชั้นหนึ่ง 

 

 

ลองคิดดูสิ ขนาดเมืองอย่างว่านฮวาเฉิง ที่เดิมมีเขตอาคมอันแข็งแกร่งปกป้องรักษา ไม่มีทางที่จะถูกทำลายได้ง่ายๆ 

 

 

แต่ว่าฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างไร้หนทางป้องกัน ทำให้ผู้คนทั้งหลายตกอยู่ในความวิตกกังวล ขณะเดียวกันก็หวาดกลัวว่าจะเกิดฟ้าผ่าลงมาเช่นนี้อีกหรือไม่ ในดินแดนจิ่วโจวจะยังมีเมืองใดที่สามารถทนรับฟ้าผ่าที่รุนแรงเช่นนี้ได้กัน? 

 

 

แถมในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้ ทั้งท่านเจ้าสำนักหยินหยางและเจ้าตำหนักตันติ่งกงต่างก็หายสาปสูญจนไร้ร่อยรอยให้ติดตาม 

 

 

ผู้คนล้วนใจหาย….. 

 

 

ต่างก็เริ่มคาดเดาเหตุการณ์กันไปต่างๆนานา 

 

 

บางก็ว่าทั้งสองคนฉากหน้าเป็นมิตรต่อกันแต่ในใจมีความขัดแย้ง จึงต่อสู้กันบนเกาะลอยฟ้า จนตกตายกันหมดสิ้น 

 

 

แต่ก็ไม่มีศพให้เห็น แม้แต่ซากขี้เถ้าก็ยังไม่มี 

 

 

บางก็ว่ามีขุมกำลังที่แข็งแกร่งและมีพลังอันยิ่งใหญ่บุกเข้ามาในดินแดนจิ่วโจว …..ท่านเจ้าสำนักหยินหยางและเจ้าตำหนักซิวหลัวเตี้ยนต่างก็ถูกขุมกำลังนี้สำเร็จโทษไปแล้ว 

 

 

คนจำนวนมากพากันเชื่อถือในเรื่องนี้ 

 

 

ดังนั้นในใจของพวกเขาจึงยิ่งเกิดความหวาดกลัวมากกว่าเดิม 

 

 

แม้แต่สำนักหยินหยางและตำหนักซิวหลัวเตี้ยนก็ยังถูกกำจัดได้ เช่นนั้นขุมกำลังนี้จะต้องแข็งแกร่งจนถึงเพียงไหน? 

 

 

โดยเฉพาะเมื่อมีข่าวลือจากที่ใดก็ไม่รู้บอกว่า ขุมกำลังนั้น ก็คือบรรพชนที่อยู่เบื้องหลังของวังตันติ่งกง 

 

 

แดนเซียน! 

 

 

บรรพชนของซ่งชิงอีมีคนที่ฝึกฝนสำเร็จจนกลายเป็นเซียนวิเศษ เรื่องนี้มิใช่ความลับอันใดในแดนจิ่วโจว! 

 

 

พอลองคิดดูให้ดีๆ เจ้าสำนักหยินหยางทำลายล้างวังตันติ่งกงจนราบคาบ ซ่งชิงอีก็ตายอย่างน่าอนาถ บรรพชนของนางจะยอมปล่อยปละเขาไปได้หรือ? 

 

 

ยังมี หลานสาวของเจ้าตำหนักซิวหลัวเตี้ยนก็ยังเป็นศิษย์สายตรงของเจ้าสำนักหยินหยาง สองฝ่ายที่เดิมทีเป็นเหมือนน้ำกับไฟ แต่กลับหลอมเข้ากันได้เพราะฮ่องเต้หญิงตัวน้อยผู้นั้น 

 

 

เห็นได้ชัดว่าตำหนักซิวหลัวเตี้ยนจะต้องถูกลูกหลงไปด้วยอย่างแน่นนอน 

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น สายฟ้าที่ผ่ากระหน่ำลงมาทั่วท้องฟ้าแฝงเอาไว้ด้วยพลังวิญญาณอันแข็งแกร่งเกินใครจะเทียบ มันไม่ใช้พลังในดินแดนจิ่วโจว 

 

 

ดังนั้นหลังจากใคร่ครวญด้วยเหตุผลกลับไปกลับมาแล้ว ไม่นานทุกคนต่างก็พากันเชื่ออย่าง 

 

 

สนิทใจ 

 

 

ทุกวันนี้ผู้คนในในดินแดนจิ่วโจวต่างก็ใช้ชีวิตอย่างผู้เข้มแข็งกลืนกินผู้อ่อนแออยู่แล้ว หากพลาดพลั้งไม่ทันระวังเมื่อไหร่มีหวังต้องกลายเป็นสิ่งของร่วมกลบฝังไปกับซ่งชิงอี 

 

 

…………….. 

 

 

 

 

 

หุบเขาหมื่นปีศาจ ยามที่ตู๋กูซิงหลันเดินทางมาถึงความมืดก็คล้อยไปทางตะวันตกหมดแล้ว 

 

 

ตะวันใหม่กลมดั่งผลส้ม แดงจนบาดตา 

 

 

ท้องฟ้าวันนี้อากาศแจ่มใส สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของภูเขาเขียวที่มีหิมะปกคลุมยอดได้แต่ไกล 

 

 

เพียงแค่ยืนอยู่ที่เชิงเขาของหุบเขาหมื่นปีศาจ ก็รู้สึกได้ถึงไอปีศาจที่แข็งแกร่งแล้ว 

 

 

หุบเขาหมื่นปีศาจสูงตระหง่านเสียดยอดเมฆา ทิวเขาทอดตัวยาวเหยียด ทั้งงดงามและตระการตา 

 

 

สถานที่แห่งนี้อยู่ห่างไกลจากเมืองว่านฮวาเฉิงนับพันลี้ ยังดีที่ก้น**บของฟ่านอิงมีของวิเศษ ที่สามารถส่งคนเดินทางด้วยความรวดเร็วได้ พวกเขาจึงสามารถมาถึงหุบเขาปีศาจได้ในช่วงเวลาอันสั้น 

 

 

เพียงแต่ว่าหุบเขาปีศาจมีเขตอาคม ไม่อาจล่วงล้ำได้ง่ายๆ ดึงนั้นจึงส่งมาถึงแค่เชิงเขาเท่านั้น 

 

 

สีหน้าของท่านเจ้าสำนักไม่ค่อยดี เขายืนอยู่ข้างกายตู๋กูซิงหลัน มองดูหุบเขาหมื่นปีศาจ 

 

 

ทั่วทั้งหุบเขามีแต่กลิ่นของปีศาจจิ้งจอกที่เขาไม่ชอบเท่าไหร่ 

 

 

แต่เพราะว่าพี่ชายของศิษย์น้อยอยู่ที่นี่ จึงได้แต่ต้องจำใจเข้าไป 

 

 

ตู๋กูซิงหลันหยุดอยู่ที่เชิงเขาครู่หนึ่ง ก็เอ่ยว่า “ขึ้นไปกันเถอะ” 

 

 

ตอนนี้นางกำลังเป็นห่วงร่างกายของพี่รอง ถึงแม้ว่าเขาจะมีสายเลือดของเผ่ามังกรทมิฬอยู่ครึ่งหนึ่ง แต่ว่าพิษนั่นก็มาจากแดนสวรรค์ กลัวว่าเขาจะต้านทานไม่ไหว 

 

 

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไป ก็เห็นว่ามีอะไรกลมๆเหมือนลูกบอลขนฟูๆกระเด้งดุ๋งๆออกมาจากในเขาด้วยความรวดเร็ว 

 

 

ลูกบอลกลมๆนั่นยังไม่ทันได้เข้ามาใกล้พวกนาง พวกมันก็เปลี่ยนร่างกายเป็นร่างมนุษย์ 

 

 

จากนั้นฝูงจิ้งจอกน้อยในร่างมนุษย์ที่มีหูยาวและหางเป็นพวงก็พุ่งมาหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าพวกนาง 

 

 

ทั้งหมดรั้งอยู่ในเขตอาคมป้องกัน รักษาระยะห่างจากพวกนางช่วงหนึ่ง 

 

 

แต่ละตัวจับจ้องมองมาด้วยความหวาดระแวงอย่างเต็มที่ 

 

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ตู๋กูซิงหลันได้เห็นลูกบอลมีขนกลายร่าง…..ถึงแม้ว่าจะได้เห็นปีศาจมามาก แต่ว่านี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นพวกมันกลายร่างกับตา 

 

 

ดูไปแล้วแปลกประหลาดไม่น้อย ดวงตาดอกท้อต้องเบิกกว้างขึ้นมา 

 

 

ในมือของปีศาจน้อยเหล่านี้ยังมีหอกและอาวุธต่างๆ พอกวาดตามองดูร่างของพวกมันรอบหนึ่ง พวกมันก็พากันพองขนขึ้นมา 

 

 

“พวกเจ้าเป็นเผ่ามนุษย์?” 

 

 

ตัวจ่าฝูงเป็นจิ้งจอกสีขาวตัวหนึ่ง หลังจากแปลงร่างเป็นมนุษย์ ตลอดร่างก็สวมใส่ชุดฟูๆสีขาวสะอาด หางใหญ่เป็นพวงแกว่งไปมาอยู่ด้านหลัง 

 

 

ถึงแม้ว่าสีหน้าจะดูสงบนิ่ง แต่ว่าหางขนาดใหญ่ของมันกลับเคลื่อนไหวไปมาไม่มีหยุด 

 

 

ทั่วทั้งหุบเขาหมื่นปีศาจต่างก็รู้กันดีว่าพวกมนุษย์นั้นมิใช่ตัวดีอะไร 

 

 

โหดเ**้ยม เห็นแก่ตน กระหายเลือดและบ้าอำนาจ 

 

 

ที่สำคัญพวกมันกินทุกอย่าง! 

 

 

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว บนหุบเขาหมื่นปีศาจ บรรดาปีศาจน้อยที่ยังไม่สามารถแปลงร่างได้ มักถูกพวกมนุษย์บุกเข้ามาอยู่เรื่อยๆ จับตัวเผ่าพันธุ์เดียวกับพวกมันไปไม่น้อย 

 

 

พวกปีศาจหมีถูกจับไปตัดอุ้งมืออุ้งเท้า กรีดถุงน้ำดีออกมากินทั้งเป็น 

 

 

พวกจิ้งจอกและตัวมิงค์ก็ถูกจับไปถลกหนังทั้งเป็น ทำเป็นผ้าพันคอผ้าคลุมขนมิงค์ หนังจิ้งจอก 

 

 

ทุกตนต่างก็เป็นสิ่งมีชีวิตในหกภพภูมิ ต่างก็มีสิทธิจะมีชีวิตอยู่ในโลกเหมือนกัน เผ่ามนุษย์กินเนื้อ บรรพชนของพวกมันรู้จักเลี้ยงดูไก่เป็ดปลาเอาไว้กินมานานนับพันนับหมื่นปีแล้ว แต่พวกมันก็ยังออกล่า ลงมือกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆอย่างโหดร้าย 

 

 

สิ่งมีชีวิตที่ไร้ความผิดมากมายเท่าไรที่ต้องตายไปภายใต้ความโลภโมโทสันอันไร้ที่สิ้นสุดของพวกมนุษย์ 

 

 

อย่าได้เห็นว่าตอนนี้พวกปีศาจและพวกมนุษย์จะแยกกันอยู่อย่าสงบ 

 

 

ที่จริงแล้วยังมีพวกปีศาจจำนวนไม่น้อยถูกพวกมนุษย์จับตัวไป กระทำการชั่วช้า เพื่อรีดเค้นเอาพลังวิญญาณของพวกมัน 

 

 

บนหุบเขาหมื่นปีศาจ ปีศาจทั้งหลายต่างก็เกลียดชังพวกมนุษย์ 

 

 

อ้อ นอกเสียจากองค์ชายน้อย ที่พึ่งจะกลับมา หลังจากไปเกิดในครรภ์มนุษย์มาครั้งหนึ่ง 

 

 

ในสายตาของประชากรเผ่าปีศาจทั้งหลาย องค์ชายน้อยคือตัวประหลาด 

 

 

ดังนั้นทันทีที่พวกมันได้เห็นกลุ่มของตู๋กูซิงหลัน ทั้งยังเห็นว่าพวกนางมีไอหยินเข้มข้น ในใจของพวกมันก็เกิดความคิดต่อต้านอย่างรุนแรงขึ้นแล้ว 

 

 

โดยเฉพาะบุรุษสองคนนั้น ทั่วทั้งร่างมีแต่หมอกสีดำปกคลุม ทั้งยังมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง 

 

 

แค่ดูก็รู้ว่ามิใช่ตัวดีอะไร! 

 

 

ดังนั้นไม่อาจปล่อยให้พวกมันก้าวเท้าเข้ามาในหุบเขาหมื่นปีศาจได้แม้แต่ก้าวเดียว! 

 

 

ตู๋กูซิงหลันมองดูจิ้งจอกน้อยที่เป็นหัวหน้าตัวนั้น ก็รู้สึกว่ามันดูน่ารักมาก นางคิดจะลูบไล้มันดู จนอดที่จะขยับเข้าไปหาไม่ได้  

 

 

แต่พอเห็นสายตาของนาง อีกฝ่ายถึงกับทำตัวแข็งทื่อแทบจะพองขนขึ้นมาทั้งตัวแล้ว 

 

 

ดังนั้น ตู๋กูซิงหลันจึงได้แต่เก็บสายตากลับไป 

 

 

“ข้ามาตามหาซูเยา” 

 

 

นางพูดต่อไป “เมื่อวันก่อน เขาน่าจะนำตัวบุรุษรูปงามผู้หนึ่งกลับมา” 

 

 

“เผ่ามนุษย์มีอะไรงดงามกัน ล้วนเป็นตัวอัปลักษณ์!” ปีศาจจิ้งจอกน้อยแยกเขี้ยวยิงฟันเชิงข่มขู่ 

 

 

ท่านเจ้าสำนักเห็นแล้วชักจะไม่พอใจ ดวงตาหงส์ของเขาจับจ้องไปยังเจ้าจิ้งจอกน้อย “เจ้าว่าใครไม่งดงาม?” 

 

 

จิ้งจอกน้อย “……” 

 

 

อยู่ๆมันก็รู้สึกเหมือนถูกบุรุษผู้นั้นข่มขู่ขึ้นมาจนเหงื่อเย็นๆหลั่งทั่วตัว 

 

 

 

ตอนที่ 602 ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายพวกเจ้า

 

ท่านเจ้าสำนักถึงแม้จะมีรูปโฉมงดงาม แต่ยามทำสีหน้าไร้อารมณ์ก็เกินพอจะทำให้คนตื่นตระหนกได้ 

 

 

เห็นริมฝีปากแดงของเขาขยับน้อยๆ “ศิษย์ของข้าคือผู้ที่งดงามอันดับหนึ่งในใต้หล้า ไม่อนุญาตให้โต้แย้ง” 

 

 

ตู๋กูซิงหลันรู้สึกอับอายจนเก้อเขินขึ้นมา เดี๋ยวก่อน นี่มันเวลาใดกัน เขาจะมาถกเถียงหาข้อสรุปในเวลานี้เพื่ออะไร? 

 

 

เหล่าปีศาจทั้งหลาย “ ? ? ?” 

 

 

พวกมันต่างก็เคยได้เข้าเฝ้าองค์ราชินีมาก่อน ดวงตาทุกคู่ต่างก็ถูกความงดงามขององค์ราชินีล้างสมองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน 

 

 

เคยมีคำพูดกล่าวเอาไว้ว่าอย่างไรนะ พอได้เห็นความงามที่แท้จริงมาแล้ว เมื่อเห็นสิ่งที่ธรรมดาก็กลายเป็นอัปลักษณ์ไป 

 

 

เพียงแต่ว่าสตรีชาวมนุษย์ในชุดสีแดงตรงหน้านี้ นับว่างดงามเป็นพิเศษอยู่บ้างจริงๆ 

 

 

อย่างน้อยๆพวกมันก็ไม่เคยเห็นใครในเผ่ามนุษย์ที่งดงามเช่นนางมาก่อนเลย 

 

 

เพียงแต่ว่าเชื่อมั่นในตนเองจนออกนอกหน้าไปหน่อย 

 

 

เจ้าหน้าตางดงามก็ส่วนงดงาม ยังจะต้องให้พวกตัวผู้ในเผ่ามนุษย์มาบีบบังคับให้ผู้อื่นเอ่ยออกมาว่าเจ้างดงาม นี่มันออกจะเกินไปหน่อยละมั้ง 

 

 

เห็นไหมเล่า พวกมนุษย์ล้วนเป็นตัวหน้าเหม็นที่ไร้ยางอายด้วยกันทั้งสิ้น 

 

 

มิว่าจะเป็นเรื่องใดก็ชมชอบบีบบังคับผู้คน 

 

 

ขณะที่ในใจของปีศาจทั้งหลายกำลังคิดเช่นนี้อยู่ ก็ได้ยินท่านเจ้าสำนักเอ่ยว่า “จงรีบพูดออกมา ศิษย์ของข้าคือโฉมงามอันดับหนึ่งในใต้หล้า” 

 

 

พอเขาเอ่ยประโยคนี้ออกมา แม้แต่ตู๋กูซิงหลันก็ยังอดไม่ได้ที่อยากฟาดหน้าเขาสักครั้ง 

 

 

แต่ว่าพอหันไปมองเห็นดวงหน้าที่งามล้ำเกินบรรยายของท่านเจ้าสำนัก ก็ไม่อาจตัดใจลงมือ 

 

 

เกิดทุบลงไปแล้วหัวปูดโนขึ้นมาก็น่าเสียดายเกินไปแล้ว 

 

 

ส่วนฟ่านอิงที่อยู่ด้านข้าง ก็มิได้พูดอะไรออกมา 

 

 

ในใจของเขา ยายหนูน้อยย่อมงดงามอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเผ่ามนุษย์กับเผ่าปีศาจ มองเห็นความงามต่างกันคนละแบบ จึงไม่จำเป็นจะต้องมาบีบบังคับให้ผู้อื่นยอมรับ 

 

 

เพราะท่านเจ้าสำนักเป็นเหตุ พวกปีศาจน้อยทั้งหลายจึงยิ่งเพิ่มพูนความไม่พอใจต่อมนุษย์กลุ่มนี้กว่าเดิม 

 

 

พวกมันแทบอยากจะเขวี้ยงหอกยาวใส่เสียเดี๋ยวนี้ จากนั้นก็ส่งไปยังเบื้องหน้าองค์ราชินี ย่างบนไฟเสียเลย 

 

 

ยังดีที่ตู๋กูซิงหลันรั้งท่านเจ้าสำนักเอาไว้ก่อน นางเผยรอยยิ้มน่าสนิทสนมและเป็นมิตรออกมา “ตัวน่ารักน้อยๆทั้งหลาย ที่ข้ามาหาซูเยาก็เพราะมีเรื่องสำคัญรีบด่วน ขอพวกเจ้าโปรดช่วยเปิดทาง ข้ารับรองว่าจะไม่ทำร้ายพวกเจ้าอย่างแน่นอน” 

 

 

ข้ารับรองว่าจะไม่ทำร้ายพวกเจ้า! 

 

 

คำพูดไม่กี่คำนั้นเปรียบเสมือนมีดแหลมที่เสียบลงไปในลำคอของผู้อื่น 

 

 

พวกปีศาจน้อยดูอย่างไรก็รู้สึกว่านางคือตัวมากเล่ห์แสนร้ายกาจที่คิดจะบุกเข้ามาโจมตีพวกมัน 

 

 

หากว่าตกลงไปอยู่ในเงื้อมือของสตรีผู้นี้เมื่อไหร่ มีหวังพวกมันจะต้องถูกถลกหนังจับตุ๋นในหม้อใบยักษ์อย่างแน่นอนใช่หรือไม่? 

 

 

เพียงแค่ลองคิดเล่นๆ ปีศาจน้อยทั้งหลายก็พากันเหงื่อท่วมตัวหมดแล้ว 

 

 

ปีศาจน้อยที่เป็นตัวจ่าฝูงถึงกับโกรธเกรี้ยวเสียจนขนพองฟู มันกุมหอกยาวในมือเอาไว้ ก้าวขากระโดดขึ้น พุ่งออกมาจากเขตอาคม 

 

 

มันตั้งใจจะใช้หอกยาวด้ามนี้แทงเข้าไปในทรวงอกของตู๋กูซิงหลัน 

 

 

ท่านเจ้าสำนักและฟ่านอิงต่างก็เปลี่ยนเป็นหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมา 

 

 

แต่ไม่รู้ว่าทำไม ทันทีที่เจ้าปีศาจน้อยโผออกมาถึงเบื้องหน้าของตู๋กูซิงหลัน มันส่งเสียงคำรามขึ้นครั้งหนึ่งก็คุกเข่าลงไปตรงหน้านาง! 

 

 

และเพราะยังห่างจากตู๋กูซิงหลันอยู่อีกช่วงหนึ่ง เจ้าปีศาจน้อยคุกเข่าลงไปก็คืบคลานอยู่อีกหลายก้าวถึงได้คืบคลานมาถึงตรงหน้านางได้ 

 

 

ในสมองของตู๋กูซิงหลันมีแต่คำถามเต็มไปหมด 

 

 

นางยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามอะไร เจ้าปีศาจน้อยก็รีบโขกศีรษะหนักๆให้นางถึงสามครั้งติดๆกัน 

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “! ! !” 

 

 

“เดี๋ยวก่อน ข้าไม่ใช่บรรพชนทั้งสิบแปดรุ่นของเจ้าเสียหน่อย เจ้าตัวน้อยที่น่ารักคุกเข่าให้ข้าไปทำไมกัน?” 

 

 

ปีศาจน้อยตัวนั้นก็ทำสีหน้าหดหู่เช่นกัน 

 

 

หากว่ามันรู้ว่าตนเองทำไมถึงทำเช่นนี้ ก็คงจะประหลาดมากแล้ว 

 

 

มันได้แต่คุกเข่าอย่างนอบน้อมอยู่ตรงเบื้องหน้าตู๋กูซิงหลัน แม้แต่ศีรษะก็ยังไม่กล้าเงยขึ้นมา 

 

 

ราวกับว่ามีแรงกดดันที่เหนือกว่าบางอย่างกดมันเอาไว้ 

 

 

ในใจของมันได้แต่คิดว่า จะต้องเป็นเพราะมนุษย์ผู้นี้เล่นลูกไม้อย่างแน่นอน! 

 

 

ไม่รู้ว่านี่มันคือเวทย์มนต์หรือคาถาใดกันแน่! 

 

 

พอปีศาจอื่นๆได้เห็นดังนั้น ต่างก็คิดไปว่าเจ้านั่นโดนคาถาใดเข้าแล้ว จึงพากันฮึดฮัดลุกฮือกันขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยวพุ่งออกมานอกเขตอาคม บุกเข้าใส่ตู๋กูซิงหลัน 

 

 

แต่ว่าหอกยาวในมือยังไม่ทันได้ซัดออกไป แต่ละตัวก็เหมือนถูกภูเขาลูกใหญ่กดทับลงไปทรุดลงไปคุกเข่าบนพื้นเสียงดังตึงๆๆๆ 

 

 

คุกเข่าลงไปแล้วก็ยังพากันโขกศีรษะสุดชีวิต 

 

 

ในสมองของตู๋กูซิงหลันยามนี้มีแต่ไอหมอกไปหมดแล้ว….. 

 

 

นางมองดูศีรษะมากมายที่มีแต่ขนฟูๆเต็มไปหมด แต่ละตัวมีหูยาวๆแหลมๆอยู่บนศีรษะ เจ้าตัวน่ารักทั้งหลายก้นกระดกทำหางกระดุ๊กกระดิ๊ก ในใจของตู๋กูซิงหลันก็ต้องคลี่ยิ้มออกมา 

 

 

เจ้าพวกนี้ช่างเป็นตัวน้อยที่น่ารักจริงๆ! 

 

 

“ลุกขึ้นเถอะ รีบลุกขึ้นเถอะ พวกเจ้าทำอะไรกันเนี้ย” 

 

 

นางยื่นมือไปประคองปีศาจน้อยที่เป็นจ่าฝูงด้วยตนเอง 

 

 

ทั้งยังถือโอกาสลูบหูผู้อื่นเล่นอีกด้วย 

 

 

อืม…..สัมผัสแบบนี้ นุ่มนิ่มน่ารักจริงๆ! 

 

 

ตอนนี้นางเข้าใจนิสัยของเมียเมีย สัตว์อสูรในพันธะสัญญาของจีเฉวียนแล้ว…. 

 

 

ตัวขนฟูๆพวกนี้มันช่างน่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ 

 

 

เมียเมีย….ไม่ได้พบเจ้ามานานมากแล้วเหมือนกันนะ 

 

 

เจ้าปีศาจตัวน้อยที่ถูกตู๋กูซิงหลันเอาเปรียบก็แทบจะกลั้นใจตายแล้ว แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าตู๋กูซิงหลันโดยไม่มีเขตอาคมขวางกั้น มันก็เหมือนถูกพลังที่แข็งแกร่งบางอย่างกดเอาไว้ 

 

 

แม้แต่จะด่าออกไปก็ยังพูดอะไรไม่ออกสักคำ 

 

 

ทั้งๆที่ในใจด่าทอตู๋กูซิงหลันไปพันรอบแล้ว แต่ว่าปากของมันกลับเอ่ยออกมาว่า “ข้าจะนำทางท่านไปตามหาองค์ชายน้อยเดี๋ยวนี้เลย” 

 

 

ไปหากับแม่เจ้านะสิ! 

 

 

“ดีเลย ดีมาก ช่างเป็นตัวน้อยที่น่ารักและเชื่อฟังจริงๆ” 

 

 

ตู๋กูซิงหลันชื่นชมมันจากใจ จะคนหรือผีนางก็เคยเห็นมามากมานแล้ว แต่กลับรูปสึกว่าปีศาจพวกนี้น่ารักมากๆเลย 

 

 

ท่านเจ้าสำนักยืนอยู่ด้านข้าง หมอกสีดำในมือของเขาค่อยๆจางหายไป 

 

 

พอศิษย์น้อยได้เห็นใบหูของเจ้าปีศาจพวกนี้ สองตาก็เปล่งประกายระยิบระยับขึ้นมา 

 

 

ท่านเจ้าสำนักแอบจดจำเอาไว้ในใจอย่างเงียบๆ ศิษย์น้อยชมชอบใบหูที่มีขนฟูๆ 

 

 

ดังนั้นเขาจึงคอยจับตาดูใบหูเหล่านั้น เฝ้าสังเกตว่าศิษย์น้อยมองดูใบหูแบบใดนานเป็นพิเศษ 

 

 

เหล่าปีศาจน้อยพอถูกเขาจับจ้องขึ้นมา ต่างก็รู้สึกหนาวจนเสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าถูกวิญญาณแค้นจากที่ใดจับจ้องอยู่อย่างนั้น 

 

 

พอตู๋กูซิงหลันพยุงจิ้งจอกน้อยที่เป็นจ่าฝูงขึ้นมา นางถึงได้รู้สึกว่านิ้วกลางในมือซ้ายอุ่นจนร้อนระอุ 

 

 

พอมองตามไป จึงได้เห็นว่าเป็นแหวนที่ก่อนหน้านี้ซูเยาเคยสวมลงบนนิ้วให้กับนาง 

 

 

ลวดลายจิ้งจอกนั่นปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง 

 

 

จิ้งจอกสีแดงเพลิงตัวหนึ่งเรืองแสงจนส่องประกายอยู่บนนิ้วมือของนาง 

 

 

ตู๋กูซิงหลันเกิดความเข้าใจขึ้นมาในทันที ที่ปีศาจน้อยเหล่านี้พากันคุกเข่าลงโขกศีรษะต่อหน้าคงจะมีสาเหตุมาจากแหวนวงนี้นั่นเอง 

 

 

ปกติแล้วในแต่ละเผ่าพันธุ์ ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดย่อมมีอำนาจสูงกว่า ได้รับความเคารพนับถือจากผู้อื่นในเผ่า 

 

 

เช่นเดียวกับฮ่องเต้ที่ปรากฏองค์ต่อหน้าราษฎร์ทั้งหลาย ก็ได้รับการถวายความเคารพกราบไหว้เช่นกันมิใช่หรือ? 

 

 

แหวนที่จิ้งจอกน้อยมอบให้กับนาง เกรงว่าคงจะเป็นสัญลักษณ์แสดงฐานะของเชื้อพระวงศ์ เจ้าปีศาจน้อยตัวนี้จึงไม่อาจต่อต้านได้ 

 

 

ก่อนหน้านี้ตู๋กูซิงหลันเพียงแค่รู้สึกว่าแหวนวงนี้มีกลิ่นอายปีศาจเข้มข้น ที่สวมใส่เอาไว้เพราะว่ามันสวยงามเท่านั้น 

 

 

คิดไม่ถึงว่าเจ้าจิ้งจอกน้อยจะมอบของเล่นที่หาได้ยากเช่นนี้ให้กับนาง 

 

 

ตลอดทางที่ขึ้นมาบนภูเขา พวกเขาพบเจอปีศาจต่างๆอยู่ไม่น้อย 

 

 

บนภูเขาลูกนี้ไม่ได้มีแต่ปีศาจขนฟูนุ่มยาวเหมือนเจ้าปีศาจน้อยแต่ยังมีพวกที่หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวอยู่เต็มไปหมดอีกด้วย 

 

 

ตอนแรกที่ปีศาจพวกนั้นเห็นกลุ่มของนาง ก็พากันโกรธเกรี้ยวขึ้นมา 

 

 

แต่รอจนพวกมันเข้ามาใกล้ๆตู๋กูซิงหลัน ต่างก็พากันคุกเข่าลงบนพื้นดังตึงๆตรงเบื้องหน้านาง 

 

 

จนพื้นดินกลายเป็นหลุมเป็นบ่อไปหมด 

 

 

ยิ่งได้พบเจอพวกปีศาจมากมายเท่าไหร่ ลวดลายจิ้งจอกบนแหวนวงนั้นก็ยิ่งเปล่งแสงสีแดงขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

เหล่าปีศาจพากันคุกเข่าลงไปบนพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยศีรษะขึ้นมา ในใจมีแต่ความประหวั่นพรั่นพรึง 

 

 

ครั้งนี้ต้องย่ำแย่แน่แล้ว ที่มาในครั้งนี้มันคือตัวอะไรกันเนี่ย พลังกดดันที่อยู่ในร่างถึงกับทำให้พวกมันไม่กล้าอาจหาญล่วงเกิน 

 

 

 

ตอนที่ 603 พี่ต๋าจี่

 

ตลอดทางตั้งแต่เชิงเขาจนถึงยอดเขา พวกปีศาจหน้าตาประหลาดทั้งหลายต่างก็พากันคุกเข่าให้พวกนางมาตลอด จนกระทั้งตู๋กูซิงหลันเข้าไปยังในวัง เงาหลังหายลับไปจากสายตาแล้ว พวกปีศาจทั้งหลายจึงค่อยได้สติขึ้นมา 

 

 

พวกมันได้แต่ถอยออกมาปรึกษาหารือกันอย่างไม่ค่อยจะเต็มอกเต็มใจสักเท่าไร 

 

 

พวกมันกำลังครุ่นคิดว่าสาวน้อยเผ่ามนุษย์ผู้นั้นคือตัวอะไรกันแน่ ที่พวกมันไม่เข้าใจก็คือ ทั้งๆที่นางเป็นมนุษย์ผู้หนึ่ง แต่ว่าทำไมในร่างถึงได้มีราศีของผู้ปกครองเผ่าปีศาจได้? 

 

 

แม้แต่เขตอาคมของหุบเขาหมื่นปีศาจก็ไม่ได้มีผลอะไรกับนางทั้งสิ้น 

 

 

สาวน้อยผู้นั้นคือ…. สัตว์ประหลาดกระนั้นรึ! 

 

 

พอคิดถึงความเป็นไปได้เช่นนี้ พวกปีศาจทั้งหลายต่างก็พากันตัวสั่นสะท้านขึ้นมา 

 

 

ท่านเจ้าสำนักเดินอยู่ข้างกายของศิษย์น้อย เขาพลันชะงักฝีเท้า ริมฝีปากแดงขยับ หันไปเอ่ยกับเหล่าปีศาจในหุบเขาหมื่นปีศาจว่า “พวกเจ้าต่างหากที่เป็นตัวสัตว์ประหลาด พวกเจ้าทั้งตระกูลล้วนใช่” 

 

 

ปีศาจทั้งหลาย “…..” 

 

 

ทำไมฟังๆดูแล้วถึงรู้สึกว่าบุรุษผู้นั้นกำลังด่าผู้อื่น แต่พอคิดดูให้ดี ที่เขาพูดมาก็ไม่ผิด 

 

 

พวกมันเดิมทีก็เป็นสัตว์ประหลาดกันทั้งตระกูลอยู่แล้ว 

 

 

ตู๋กูซิงหลันได้แต่หันไปค้อนหางตาใส่เขารอบหนึ่ง 

 

 

ท่านเจ้าสำนักเอ่ยอย่างไร้อารมณ์ว่า “พวกมันบอกว่าเจ้าเป็นสัตว์ประหลาด แต่ศิษย์น้อยเจ้าไม่ใช่ ข้าไม่อนุญาตให้พวกมันว่ากล่าวเจ้าเช่นนั้น” 

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “หา?” 

 

 

นางยิ่งทีก็ยิ่งไม่ค่อยเข้าใจประเด็นของฉุยซือเสียแล้ว? 

 

 

พูดกันตามจริงแล้วนะ ฉุยซือ หากเจ้าเป็นคนแบบนี้ระวังจะไม่มีสหายเอานะ รู้หรือไม่? 

 

 

ฟ่านอิงที่ยืนอยู่อีกด้าน ไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้รู้สึกปวดฟันขึ้นมา 

 

 

เขาเองก็เคยรักคนผู้หนึ่งอย่างลึกซึ้งมาก่อน เขารู้ดีว่าเมื่อบุรุษเกิดจิตปฏิพันธ์ ก็จะไม่ยอมให้มีเม็ดทรายใดๆอยู่ในสายตา 

 

 

เจ้าสำนักหยินหยางจะใช่จีเฉวียนหรือไม่ เนื่องเพราะเคยใช้เหล็กแหลมพิสูจน์เลือดไปแล้ว เขาจึงมีความมั่นใจอยู่ถึงเจ็ดแปดส่วน 

 

 

แต่เพราะว่าเห็นแก่หน้าของแม่หนูน้อย ช่วงนี้จึงยังมิได้ไปหาเรื่องเขาก็เท่านั้น 

 

 

พอเห็นการกระทำของเขาในตอนนี้ ฟ่านอิงก็อดไม่ได้ที่จะคิดไปว่า หากว่าเขาคือจีเฉวียนขึ้นมาจริงๆ…..เช่นนั้นตนเองควรจะทำเช่นไร 

 

 

ฆ่าเขาทิ้งไป…..แม่หนูน้อยก็คงจะต้องเสียใจ 

 

 

หากไม่ฆ่าเขา….ความเคียดแค้นในใจของเขาก็ไม่มีวันได้ชำระ ต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้เรื่อยไป 

 

 

ที่จริงแล้วเขามีวิธีจัดการที่รวบรัดชัดเจนอยู่แล้ว แต่เพราะความขัดแย้งในใจ ดังนั้นแม้แต่วิธีนี้ก็ยังไม่ได้นำออกมาใช้ 

 

 

ตอนนี้เขาชักจะหวาดกลัวที่จะได้รู้ผลลัพธ์เสียแล้ว 

 

 

………….. 

 

 

ขณะที่ฟ่านอิงกวาดตามองไปนั้น ท่านเจ้าสำนักก็หันมามองพอดีเช่นกัน 

 

 

เขาชำนาญการใช้วิชาอ่านใจ เนื่องเพราะไม่เคยไว้วางใจฟ่านอิง ดังนั้นตั้งแต่ที่ฟ่านอิงร่วมทางกับพวกเขา ท่านเจ้าสำนักก็ใช้วิชาอ่านใจมาโดยตลอด 

 

 

ยังดีที่ ตลอดทางฟ่านอิงไม่ได้คิดอะไรมากมาย 

 

 

ความคิดที่มีอยู่ในตอนนี้ เกรงว่าจะมีแต่เรื่องฝ่าฟันอุปสรรคและจะต้องฮึกเหิมห้าวหาญอย่างไรเท่านั้น 

 

 

แต่ในขณะเดียวกัน อยู่ๆในใจของเขาก็มีแผนการอย่างหนึ่งขึ้นมา 

 

 

ทั้งสองต่างก็จมอยู่ในห้วงความคิดของตน มีแต่ตู๋กูซิงหลันเพียงผู้เดียวที่ห่วงใยพี่ชายผู้ปากมากของตนเอง 

 

 

นับตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในหุบเขาหมื่นปีศาจ ก็รู้สึกได้ถึงไอปีศาจที่เข้มข้นบนภูเขา 

 

 

พอมาถึงยอดเขา ถึงแม้ว่าจะมีแหวนที่ซูเยาให้นางเอาไว้คอยคุ้มครองอยู่ แต่ว่าก็ยังคงรู้สึกได้ว่ามีกลิ่นอายของปีศาจที่แข็งแกร่งอย่างยิ่งสะกดข่มจนทำให้ผู้คนแทบจะหายใจไม่ออก 

 

 

ไอปีศาจกับไอของจิตวิญญาณนั้นมีความแตกต่างกัน 

 

 

ไอจิตวิญญาณค่อนไปทางนุ่มนวล มีประโยชน์มนุษย์สามารถนำไปใช้สอย 

 

 

ในขณะที่ไอปีศาจค่อนไปทางก้าวร้าว และรุนแรงมากกว่า 

 

 

หากมนุษย์สัมผัสถูก จะให้ความรู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทง ไม่เพียงเท่านั้น มันยังสามารถแทรกซึมเข้าไปในร่างกายมนุาย์ ทำลายอวัยะภายใน จนทำให้เกิดอันตรายได้ 

 

 

ไอปีศาจบนร่างของซูเยาย่อมรุนแรง แต่แน่นอนเลยว่าปีศาจอีกตนหนึ่งที่อยู่ในตำหนักแห่งนี้ยังแข็งแกร่งกว่าซูเยาหลายต่อหหลายเท่า 

 

 

ท่านเจ้าสำนักเดินนำไปด้านหน้า ระบบอ่านใจของเขายังไม่ได้ปิดตัวลง จึงสามารถดักจับความคิดในใจของศิษย์น้อยได้ 

 

 

ดังนั้นจึงเอ่ยปากออกมาว่า 

 

 

“เจ้าจิ้งจอกตัวนั้นเคยพูดเอาไว้ว่า เขามีพี่สาวอยู่คนหนึ่ง นามว่า….” 

 

 

ท่านเจ้าสำนักคิดย้อนกลับไป คิดอยู่ครู่หนึ่งค่อยเอ่ยขึ้นมา 

 

 

“ต๋าจี่” 

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “ว่าอะไรนะ? ซูต๋าจี่หรือ?” 

 

 

ตู๋กูซิงหลันแปลกใจขึ้นมา…….แม่เจ้า จริงรึ นางรู้สึกว่าตนเองมาผิดเรื่องไปหรือเปล่า 

 

 

หากว่าจำได้ไม่ผิดละก็ ต๋าจี่สมควรจะอยู่โลกปัจจุบันมิใช่หรือ? 

 

 

ตามประวัติศาสตร์ของโลกปัจจุบัน ซูต๋าจี่ คือนางปีศาจตนแรกที่ได้ชื่อว่าล่มบ้านล่มเมือง อ้ายย่าห์ หญิงงามอันดับหนึ่งในโลกหล้า! 

 

 

ที่แท้เป็นพี่สาวของเจ้าจิ้งจอกน้อย? 

 

 

คิดๆดูแล้ว ขนาดตัวนางยังวิ่งกลับไปกลับมาระหว่างมิติของโลกปัจจุบันและโลกอดีตได้ คุณพี่ต๋าจี่จะไปมาสักรอบก็ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลกประหลาดอันใด 

 

 

ท่านเจ้าสำนักเห็นนางตื่นตะลึงถึงเพียงนี้ ก็ทบทวนความทรงจำอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เจ้าจิ้งจอกประหลาดนั้นแซ่ซู….พี่สาวของมันก็สมควรจะแซ่ซู นามว่าซูต๋าจี่ ไม่ผิดแน่นอน” 

 

 

ท่านเจ้าสำนักทั้งรับผิดชอบและเอาจริงเอาจังอยู่เสมอ ข่าวสารที่ส่งให้กับศิษย์น้อยแน่นอนว่าต้องถูกต้องไร้ข้อผิดพลาด 

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “…..” 

 

 

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด อยู่ๆนางก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา 

 

 

ตื่นเต้นที่จะได้พบกับ…..คนในตำนาน ไอดอลที่ชื่นชมบูชา 

 

 

นางชะงักฝีเท้า สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ จากนั้นก็คลำไปบนเสื้อผ้าตามลำตัว 

 

 

ท่านเจ้าสำนัก “ศิษย์น้อย หาอะไรอยู่หรือ?” 

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “สมุดเล่มเล็กๆ….อยากให้ไอดอลเซ็นชื่อให้….” 

 

 

ท่านเจ้าสำนัก “ไอดอลคืออะไร?” 

 

 

เขาถามพลาง ก็หยิบที่เก็บของของตนเองขึ้นมาเปิดดู 

 

 

สมุดเล่มเล็กๆ ปกติก็ไม่ใช่สิ่งที่คนที่โตแล้วจะใช้กัน 

 

 

เซ็นชื่อคือะไร……ก่อนหน้านี้เขายังไม่มีแม้แต่ชื่อของตนเองเลย แน่นอนว่าต้องไม่เคยเซ็นชื่อมาก่อน 

 

 

“ไอดอลก็คือคนที่เราชื่นชอบชื่นชมอย่างยิ่ง” ตู๋กูซิงหลันทำตาหยี คิดอยู่ครู่หนึ่ง สมุดเล่มเล็กๆนางย่อมไม่มีอยู่แล้ว 

 

 

อีกสักครู่พอได้พบพี่ต๋าจี่ ก็ค่อยขอให้นางเขียนชื่อลงบนเสื้อของตนเอง เกรงว่าราคาคงต้องกลายเป็นแพงระยับ สะท้านสะเทือนโลกอย่างแน่นอน! 

 

 

พอคิดถึงตรงนี้ ตู๋กูซิงหลันก็เหลือบมองดูเสื้อผ้าของตนเอง ราวกับว่าได้เห็นตั๋วเงินเดินได้ขึ้นมา 

 

 

ดังนั้นจึงอดไม่ไหวต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ทั้งยังกระตุกแขนเสื้อของเจ้าจิ้งจอกน้อยจ่าฝูง “เร็วๆเข้า พวกเรารีบไปขอเข้าพบพี่ต๋าจี่กันก่อน” 

 

 

เจ้าจิ้งจอกน้อยหันกลับมาเห็นแววตาที่เปล่งประกายสีทองระยิบระยับของนาง ก็ขนลุกขนพองขึ้นมา 

 

 

สวรรค์ทรงโปรดเถอะ แววตานั่น ช่างละโมบโลภมากยิ่งนัก อย่างกับตัวมันเองตอนได้เห็นเนื้อติดมันก็ไม่ปาน 

 

 

มันผวาจนตกใจขึ้นมา แต่ก็ไม่กล้าไต่ถามอะไรให้มากความ 

 

 

เมื่อพลังอันยิ่งใหญ่ของเจ้าแห่งปีศาจที่อยู่กับนางกดดันลงไปที่มัน มันย่อมไม่กล้าขัดขืนอยู่แล้ว 

 

 

จึงได้แต่พาตู๋กูซิงหลันเข้าไปในตำหนักด้วยความเชื่อฟัง 

 

 

วังของหุบเขาหมื่นปีศาจ เป็นตำหนักโดดเดี่ยวหลังเดียวบนยอดเขาที่สูงที่สุด เหล่าปีศาจที่รับใช้อยู่ภายในวังมีไม่มาก เห็นเพียงเงาผ่านไปผ่านมาแค่แวบๆเท่านั้น 

 

 

ยิ่งตู๋กูซิงหลันเข้าไปใกล้ตำหนักหนัก ก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงไอปีศาจที่แข็งแกร่ง ที่แทบจะบาดลงไปในผิวเนื้อ 

 

 

พอเจ้าปีศาจจิ้งจอกพาพวกนางมาถึงหน้าประตูใหญ่ ก็ไม่กล้าเข้าไปข้างในแล้ว 

 

 

“องค์ราชินีทรงประทับอยู่ด้านใน พวกเจ้าเข้าไปเองเถอะ ข้าไม่กล้า” 

 

 

ทุกคนต่างก็รู้ดีว่า องค์ราชินีทรงงดงามล้ำเลิศ หากแต่พระอารมณ์เลวร้ายอยู่เสมอ แม้แต่คนในเผ่าเดียวกันก็ไม่เคยไว้หน้า 

 

 

ดังนั้นทุกคนจึงพากันหวาดกลัวนาง ทั้งเคารพและยำเกรง