ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง 556-558

ตอนที่ 556 เทศกาลหมื่นบุปผชาติ

 

เขาไปเอาตาข้างไหนมาดูถึงได้กล้าพูดว่าเจ้าสำนักหยินหยางจะคุ้มครองเขากัน? 

 

ก่อนหน้านี้ท่านเจ้าสำนักหยินหยางคงจะไม่รู้ว่าเบื้องหลังของวังตันติ่งกงยังมีเซียนที่แท้จริงอยู่ ถึงได้ตันสินใจเอ่ยออกไปว่าใครก็ไม่อาจแตะต้องเขา มาตอนนี้ยังคิดว่าจะได้อยู่อีกหรือ? 

 

ต้าซือมิ่งและเจ้าแคว้นทองเดิมทีก็ชิงชังตู๋กูซิงหลันอยู่แล้ว ยามนี้เมื่อเห็นนางพูดออกมาเช่นนั้น ในใจก็ยิ่งเกิดความชิงชังกว่าเดิม 

 

เหล่าศิษย์ในสำนักหยินหยางต่างก็มีสีหน้าไม่สู้ดี เจ้าหนุ่มน้อยผู้นี้คิดจะสร้างความแตกร้าวแท้ๆ นี่มิเท่ากับว่าลากท่านเจ้าสำนักหยินหยางและพวกเขาที่เป็นคนในสำนักหยินหยางไปงัดข้อกับชาวจิ่วโจวทั้งหมดหรอกหรือ? 

 

แต่ถึงแม้จะมีความไม่พอใจอยู่เต็มท้องก็ยังไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว 

 

ไม่เห็นหรือว่าท่านเจ้าสำนักมีไอสังหารอยู่เต็มร่าง? ราวกับว่าหากใครกล้าด่าว่าเจ้าหนุ่มนั้นเพียงครึ่งคำ คงต้องถูกไอสังหารของเขาทิ่มแทงจนเป็นรูพรุนอย่างแน่นอน 

 

ดังนั้นผู้คนทั้งหมดจึงได้แต่ก้มศีรษะลงไป สนใจไยกัน ต่อให้ฟ้าถล่มลงมาก็ยังมีคนที่สูงส่งกว่ารับเอาไว้ หากชาวจิ่วโจวบุกเข้ามา ท่านเจ้าสำนักก็ต้องขึ้นสวรรค์ไปเป็นคนแรก ส่วนพวกเขาอย่างมากก็คงต้องร่วมกลบฝังเท่านั้นเอง 

 

เมื่อไม่มีหัว ตัวก็ต้องมีแผลถลอก….คิดๆดูแล้วช่างน่าอนาถใจจริงๆ 

 

ว่าแล้วต่างก็ได้แต่คร่ำครวญกันอยู่ในใจ 

 

ตู๋กูซิงหลันค่อยๆละเลียดริมฝีปากตนเองอย่างช้าๆ นางเหลือบตามองดูต้าซือมิ่งแห่งตำหนักซิวหลัวเตี้ยนอยู่หลายครั้ง ว่าไปแล้ว ตอนที่นางยังเป็นไทเฮาน้อยอยู่…..ตำหนักซิวหลัวเตี้ยนนี้ ก็คอยหาเรื่องกับนางอยู่ไม่น้อย 

 

ท่านราชครู ซิ่วเออร์….ใช่แล้ว ซิ่วเออร์ผู้นั้นก็คือคนของตำหนักซิวหลัวเตี้ยน ไม่รู้ว่ามีความเกี่ยวข้องกับตำหนักซิวหลัวเตี้ยนบนดินแดนจิ่วโจวอย่างไร ถึงได้คอยหาเรื่องแทงหลังจีเฉวียนอยู่ตลอดเวลา 

 

กระทั่งสุดท้ายก็ยังปั้น ‘ฉางซุนอิง’ ตัวปลอมนั่นออกมาอีกคน  

 

เนื่องเพราะดินแดนจิ่วโจวนี้อยู่ห่างแสนไกล ข้อมูลที่ตู๋กูซิงหลันได้มาจึงยังมีน้อยไปอยู่บ้าง ทั้งยังไม่ทราบเรื่องของซิวหลัวเตี้ยนอย่างละเอียดนัก ตกลงแล้วพวกเขากับต้าโจว กับจีเฉวียนมีความแค้นใดกันแน่ 

 

ถึงขนาดที่ทำให้ แม้อยู่ห่างไกลกันด้วยพันภูเขาหมื่นสายน้ำกั้นกลาง ก็ยังไม่อาจขัดขวางได้ 

 

เพราะรู้สึกถึงแววตาของนาง ต้าซือมิ่งถึงได้มองกลับไป ยามที่เขามองไปนั้น แววตาของตู๋กูซิงหลันก็มิได้หวั่นไหว ทั้งยังคมกริมประดุจเข็มที่สามารถทิ่มแทงผู้คนได้ตลอดเวลา 

 

ที่นางมายังดินแดนจิ่วโจว เพราะตอนแรกมีจุดประสงค์จะตามหาพี่รอง …..กับบางที ชือหลีอาจจะยังมีชีวิตอยู่ก็เป็นได้ 

 

บิดาคนงามได้บอกกับนางแล้ว ว่า พี่รองยังไม่ตาย และบางทีอาจจะอยู่ในดินแดนจิ่วโจว หากนางไม่มีเป้าหมายในการตามหา ก็คงจะไม่ได้มาแล้ว 

 

มิสู้เปิดเผยชื่อเสียงเรียงนามของตนเองออกไป หากว่าพี่รองได้รู้ จะต้องเดินทางมาหานางเอง 

 

ตอนนี้ มิใช่ว่ามีคนเหล่านี้เร่งรุดมาช่วยงานอยู่พอดีหรอกหรือ? 

 

“ท่านเจ้าสำนัก ตั้งแต่เมื่อใดกัน ที่มาตราฐานในการรับศิษย์ของท่านต่ำต้อยจนถึงเพียงนี้?” ต้าซือมิ่ง ไม่ค่อยพอใจกับสายตาของตู๋กูซิงหลันสักเท่าไร สีหน้าจึงดำทะมึนอยู่ตลอดเวลา “คนเป็นอาจารย์ยังไม่ทันเอ่ยวาจา เขาก็กระโดดโลดเต้นออกมาแล้ว” 

 

สถานที่อย่างตำหนักซิวหลัวเตี้ยนนั้น ให้ความสำคัญกับกฏระเบียบและมารยาทอย่างที่สุด และตัวเขาเองก็เติบโตขึ้นมาจากบรรยากาศเช่นนี้ตั้งแต่เล็กๆ โดยรักษาและทำตามกฏของตำหนักซิวหลัวเตี้ยนมาโดยตลอด เขาจึงไม่อาจเข้าใจได้เลย ว่าคนอย่างตู๋กูซิงหลันที่มีอุปนิสัยเช่นนี้ ทำไมท่านเจ้าสำนักหยินหยางถึงได้เห็นดีเห็นงามไปได้ 

 

เพราะว่า คนเช่นนี้ หากไปอยู่ในตำหนักซิวหลัวเตี้ยน ก็ไม่รู้ว่าจะตายไปกี่ร้อยกี่พันหนตั้งแต่แรกแล้ว 

 

อันที่จริงท่านเจ้าสำนักเองก็ไม่นิยมพูดจามากความ และไม่ชอบคนมากและความครึกครื้น 

 

เพียงแต่ว่าลูกศิษย์ที่พึ่งจะรับเข้ามาใหม่ผู้นี้ เขากลับชื่นชอบเป็นพิเศษ 

 

แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่ชอบให้คนมาเอ็ดตะโรโวยวายอยู่ที่ข้างหู แต่ว่าคำพูดคำจาของนางกลับฟังดูแล้วลื่นหูเป็นพิเศษ 

 

“ศิษย์น้อยของข้าบอกไม่ผิดแล้ว ข้าจะปกป้องเขา ชาวจิ่วโจวที่คิดไม่ตก อยากจะมาตาย ประตูใหญ่ของสำนักหยินหยางเราก็พร้อมต้อนรับ” 

 

ต้าซือมิ่งกับเจ้าแคว้นทองถึงกับพูดอะไรไม่ออก….. 

 

ไม่รอให้พวกเขาได้เอ่ยปาก ท่านเจ้าสำนักก็คิดจะจัดการกับผู้คนแล้ว 

 

“ข้าชักจะล้าแล้ว ไม่อยากฟังวาจาไร้สาระอีก หากไม่มีเรื่องใดก็ไสหัวไปเสีย” 

 

หลังจากนั้น เขาก็นิ่งไปครู่หนึ่งจึงค่อยกล่าวว่า “แน่นอน หากว่าอยากตาย ก็จงรั้งอยู่” 

 

ต้าซือมิ่ง “…….” 

 

เจ้าแคว้นทอง “……..” 

 

ดังนั้นที่พวกเขาถ่อกันมาตั้งไกลก็เพื่อพาตัวเองมาถูกเหยียดหยามน่ะหรือ? 

 

อยากจะกระอักเลือดออกมาเหลือเกิน 

 

แต่ว่าที่นี่จะอย่างไรก็คือถิ่นของผู้อื่น พวกเขาย่อมไม่กล้าพูดอะไรมาก ในเมื่อสู้ไม่ได้ เถียงก็ไม่ได้ หากยังไม่ไปล่ะก็ คงจะต้องทิ้งชีวิตน้อยๆเอาไว้ที่นี่ 

 

ทุกคนต่างก็เป็นผู้ที่มีหน้ามีตามีที่มา มิใช่ว่าไร้ซึ่งสติปัญญา หลังไตร่ตรองดูเล็กน้อย พวกเขาก็ตัดสินใจจากไป 

 

เจ้าแคว้นทองรู้สึกไม่เต็มใจอย่างยิ่ง เดิมทีเขาคิดจะมาเพื่อทวงความยุติธรรมให้กับซ่งชิงอี แต่มาถึงที่นี่ไม่เพียงโดนตบตีไปรอบหนึ่ง ยังถูกขับไล่กลับไปอีก คิดแล้วก็ได้แต่คับแค้น 

 

ยังดีที่ต้าซือมิ่งรั้งตัวเขาเอาไว้ พลางส่งสายตาให้เขาครั้งหนึ่ง เจ้าแคว้นทองจึงยอมถอยกลับไป 

 

พอทั้งสองจากไปแล้ว ทั่วทั้งโถงกว้างก็เงียบสงบลง 

 

ภายในสำนักหยินหยางมีแต่ความมืด โถงกลางแม้กว้างใหญ่ แต่กลับเปิดหน้าต่างเอาไว้เพียงบานเดียว ทั่วทั้งโถงกว้างแขวนผ้าโปร่งดำสลับขาว ในโถงจุดเทียนเอาไว้ บรรยากาศดูไปแล้วคล้ายกับโถงสวดมนต์ 

 

เมื่อสองคนนั้นจากไป บรรดาศิษย์ในสำนักก็พากันถอยออกไป 

 

เพียงครู่เดียวโถงกว้างก็มีแต่ความเงียบงันที่แม้แต่เข็มหล่นก็ยังได้ยิน 

 

รอจนผู้คนจากไปหมดแล้ว ตู๋กูซิงหลันค่อยเงยหน้าขึ้นมองดูคนข้างกาย นางยังไม่ทันเอ่ยปาก เขาก็พูดขึ้นมาก่อนว่า 

 

“ในงานเทศกาลหมื่นบุปผชาติ เจ้าจะต้องอยู่ข้างกายข้าตลอดเวลา อย่าได้วิ่งวุ่นวาย” 

 

“กลัวคนมาล้างแค้นหรือ?” ตู๋กูซิงหลัน โคลงศีรษะไปมา 

 

“กลัวคนดักทำร้ายเจ้า” 

 

ตู๋กูซิงหลัน “…….” 

 

“ท่านเจ้าสำนัก” 

 

“เรียกอาจารย์สิ”ตู๋กูซิงหลัน “……” 

 

ช่างเถอะ ไม่คุยกับเขาแล้วก็ได้ 

 

อาจารย์ของนางมีเพียงซื่อมั่วคนเดียวตลอดกาล เขาไม่ใช่ซื่อมั่ว และก็ไม่ใช่จีเฉวียน นางจะไปโมเมเรียกเป็นอาจารย์ได้อย่างไร 

 

…………………… 

 

ในดินแดนจิ่วโจวเต็มไปด้วยผู้ฝึกฝน ข่าวสารจึงแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว 

 

ซ่งชิงอีตายแล้ว วังตันติ่งกงถูกทำลายจนแทบจะดับสูญ เจ้าแคว้นทองและต้าซือมิ่งแห่งตำหนักซิวหลัวเตี้ยนที่ไปถกเถียงก็ถูกหยามเหยียดกลับไป ซ้ำยังถูกไล่ออกมาจากสำนักหยินหยาง 

 

ข่าวนี้เพียงไม่กี่วันก็แพร่สะพัดไปทั่วดินแดนจิ่วโจวแล้ว 

 

และที่ยิ่งทำให้ชาวจิ่วโจวต้องตกตะลึงก็คือเจ้าสำนักหยินหยางที่กระทำเรื่องสังหารหมู่เพื่อศิษย์น้อยเพียงคนเดียวผู้นั้น เขายังจะมาร่วมงานเทศกาลหมื่นบุปผชาติอีกด้วย? 

 

โอ้ แล้วศิษย์น้อยผู้นั้นมีนามว่าอะไรนะ? 

 

เยี่ยซิงหลัน 

 

จุ๊……ทำไมถึงได้รู้สึกว่าชื่อนี้ฟังดูคุ้นหูอย่างไรไม่รู้ 

 

เทศกาลหมื่นบุปผชาติ ถือเป็นงานใหญ่อันดับสองรองจากสุดยอดการประลอง 

 

ทุกห้าปีในช่วงกลางฤดูใบไม้ร่วง จะทำการจัดงานที่เมืองว่านฮวาเฉิง (เมืองหมื่นบุปผชาติ) 

 

พูดตามจริงแล้วงานนี้ก็เป็นงานที่เจ้าแคว้นและหัวหน้าของขุมกำลังต่างๆมารวมตัวกัน เพื่อทำข้อตกลงเจรจาการค้าแลกเปลี่ยนความรู้ในการฝึกฝนบำเพ็ญเพียรต่างๆนานา 

 

ก็เหมือนกับการจัดสุดยอดการประชุมเหล่าผู้นำในโลกปัจจุบัน 

 

เจ้าสำนักหยินหยางที่พึ่งได้รับชัยชนะในสุดยอดการประลอง เขาย่อมต้องมาร่วมงานอย่างแน่นอนมิใช่หรือ? 

 

……………………. 

 

เมืองว่านฮวาเฉิง ทันทีที่ตู๋กูซิงหลันเข้าประตูเมืองมา จมูกก็ได้กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว 

 

ตอนนี้ในดินแดนจิ่วโจวเป็นฤดูใบไม้ร่วง ที่อื่นๆล้วนมีแต่ใบไม้ปลิวว่อน มีแต่ที่เมืองว่านฮวาเฉิงที่อบอุ่นดุจฤดูใบไม้ผลิ 

 

ท้องฟ้าใสกระจ่างราวกับผ่านการซักล้าง เมฆลอยละล่องดุจขนมสายไหม เมื่ออยู่ใต้ท้องฟ้าสีครามก็ยิ่งชวนให้คนมองมากกว่าเดิม 

 

นางยื่นคอมองออกไปนอกรถม้า ดวงตาเปล่งประกายอย่างยากนักที่จะได้เห็น 

 

ในเมืองว่านฮวาเฉิงเต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่อง และอาคารสูงที่สร้างจากไม้ อีกทั้งยังมีเกาะน้อยที่ล่องลอยอยู่ในอากาศอีกด้วย 

 

 

 

ตอนที่ 557 จุ้ยเซียนจู (เหลาเซียนเมา)

 

พอมองขึ้นไป บนเกาะมีหมอกจางๆรายล้อม ทั้งยังมีกระเรียนเซียนโผบินไปมา บนหน้าผาของเกาะเหล่านั้น ยังมีกลีบของดอกไม้ร่วงลงมาอยู่ตลอดเวลา

 

 

รอบนอกของเกาะยังมีไอทิพย์บริบูรณ์ กระทั่งตาเปล่าก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

 

 

ตอนที่อยู่ในโลกปัจจุบัน ตู๋กูซิงหลันไม่เคยเห็นเกาะที่ลอยได้เช่นนี้มาก่อน

 

 

พอมองดูสิ่งก่อสร้างล้วนเป็นอาคารสูงที่สร้างขึ้นจากไม้ทั้งหลัง และยังงดงามปราณีตอย่างยิ่ง ผู้คนที่สัญจรล้วนเหยียบกระบี่เหาะเหิน บ้างก็ขี่สัตว์วิญญาณอสูรหน้าตาแปลกประหลาดต่างๆ

 

 

พ่อค้า นักพรต ทั้งยังมีชนเผ่าที่หน้าตาเป็นสัตว์ต่างๆ

 

 

เมืองว่านฮวาเฉิงทั้งเปิดกว้างและเจริญรุ่งเรือง

 

 

ตู๋กูซิงหลันถอนหายใจออกมายาวๆ ในดวงตาเปี่ยมไปด้วยประกายแวววาว

 

 

เปรียบเทียบกับสำนักหยินหยางที่ดูเหมือนสถานสวดมนต์ส่งวิญญาณแล้ว เมืองว่านฮวาเฉิงช่างน่าดูกว่ามากมายนัก ได้ยินนางถอนหายใจ ท่านเจ้าสำนักค่อยหันมาให้ความสนใจกับศิษย์น้อยเสียบ้าง

 

 

“เหนื่อยแล้วหรือ?” เขาสอบถาม

 

 

เนื่องเพราะเมืองว่านฮวาเฉิงอยู่ค่อนข้างไกลจากสำนักหยินหยาง เขาเองก็ไม่ได้ใช่สัตว์อสูรใดมาเป็นพาหนะเบิกทาง ทั้งยังไม่ได้ใช้วิชาเวทย์ที่ส่งคนข้ามมาถึงที่ในชั่วพริบตา เพียงแค่พานางนั่งรถม้ามาอย่างเรียบง่ายเท่านั้น

 

 

ทั้งยังอ้างอย่างสวยหรูว่า ต้องการจะให้ศิษย์น้อยได้ชื่นชมกับภูมิทัศน์และผู้คนในดินแดนจิ่วโจว

 

 

ดังนั้นการเดินทางครั้งนี้ จึงกินเวลานานถึงหกวัน

 

 

ทั้งการกินการดื่มขับถ่ายหลับนอนล้วนอยู่บนรถม้าคันนี้

 

 

รถม้าก็มิได้ตกแต่งอย่างงดงามหรูหรา มีแค่เพียงเครื่องเรือนที่จำเป็นในชีวิตประจำวันไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

 

 

คนที่เป็นถึงเจ้าสำนักหยินหยางผู้ยิ่งใหญ่ แต่กลับประหยัดมัธยัสถ์ราวกับยาจกผู้หนึ่ง

 

 

ตลอดทางแทบจะไม่มีการพูดจา ช่วงหกวันที่ผ่านมา คำพูดของเขานับรวมกัน ก็คงได้ไม่ถึงสิบประโยค

 

 

ยากนักที่จะได้ยินเขาเอ่ยปาก ตู๋กูซิงหลันส่ายศีรษะ แต่ประกายตายังคงวาววับ

 

 

“เพียงแค่รู้สึกว่า…….เมืองว่านฮวาเฉิงแห่งนี้ช่างหรูหรางดงาม จนน่าอิจฉา”

 

 

เมืองนี้ทำให้นางนึกถึงบรรยากาศของวัดวาอารามในโลกปัจจุบัน คฤหาสน์ในชานเมืองและพาหนะหรูหราต่างๆ

 

 

ท่านเจ้าสำนักหรี่ตามองดูนางอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าเป็นฮ่องเต้หญิง ย่อมไม่ขาดแคลนเงินทอง”

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “…..”

 

 

นี่ใช่วาจาภาษาคนหรือ? นางมาที่จิ่วโจว แล้วจะให้หอบภูเขาเงินภูเขาทองของดินแดนโบราณมาด้วยหรือยังไง?

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งของที่อยู่ในท้องพระคลัง นางก็ไม่เคยนำออกมาใช้เพื่อตนเองเลยสักครั้ง มีแต่นำไปใช้กับเรื่องราวของบ้านเมืองต่างหาก รู้หรือไม่?

 

 

นางทำงานหนักบริหารบ้านเมืองด้วยคุณธรรม เป็นฮ่องเต้หญิงที่หาได้ยากในใต้หล้าอย่างแท้จริง

 

 

ตู๋กูซิงหลันนั่งอยู่ด้านข้าง เก้าอี้เตี้ยบนรถม้าไม่มีแม้กระทั้งเบาะปูรอง นั่งติดต่อกันมาหกวัน ก้นถลอกจนเจ็บไปหมดแล้ว

 

 

ตลอดทางมานี้ก็กินแต่หมั่นโถไม่กี่ลูก เส้นทางที่พวกเขาเดินทางผ่านมา มีแต่ชนบทอันยากจน ไม่มีเนื้อให้กินเลยสักมื้อ

 

 

ตู๋กูซิงหลันคิดถึงเจ้าติ๊งต๊องขึ้นมาในทันที…..

 

 

ว่าตามจริงแล้ว เจ้าไก่ตัวนั้นยังพึ่งพาได้มากกว่าท่านเจ้าสำนักเสียอีก อย่างน้อยๆเจ้าติ๊งต๊องก็รู้จักล่าสัตว์

 

 

จับกระต่ายป่าไก่ป่าอะไรล้วนทำได้ไม่มีปัญหา ทั้งยังเลือกแต่ตัวที่อ้วนพีเท่านั้น

 

 

ท่านเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่เล่า?

 

 

เป็นเทพเซียนตัวเป็นๆนี่เอง!

 

 

ตลอดหกวันแม้ไม่กินอะไรก็สามารถทำได้ นานๆทีถึงจะดื่มน้ำสักสองคำ

 

 

“ท่านเจ้าสำนัก ไม่กินไม่ดื่มอะไรเลยไม่ตายหรอกหรือ?”

 

 

“เรียกอาจารย์”

 

 

“เจ้าไม่กินอะไรไม่หิวตายหรือ?”

 

 

“ผู้ฝึกตนล้วนต้องอดทน ใช้ความยากลำบากเป็นเครื่องมือฝึกฝนตนเอง เจ้าเองก็ผ่านการฝึกฝนมามาก เรื่องแค่นี้คงไม่ใช่ว่าไม่รู้”

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “….” ไร้สาระอย่างที่สุด!

 

 

อ้างการฝึกฝนบ้าบออันใด ไม่ให้กินให้ดื่ม พึ่งพาพื้นฐานร่างกายยืนหยัดเอาไว้ หิวไม่ถึงตาย เป็นการฝึกฝนตนเอง ทั้งยังเปลี่ยนร่างกายเป็นเบาหิว เพิ่มพูนระดับขึ้นไปอีกขั้น

 

 

เช่นนั้นผู้คนยามมีชีวิตอยู่ ไม่รู้จักกินจักดื่ม…..ตายไปเป็นเซียนแล้วจะมีประโยชน์อันใด

 

 

ตู๋กูซิงหลันมองดูท่านเจ้าสำนักที่นั่งอยู่แต่ในรถม้าโดยมิได้เหลือบตาออกไปมองภายนอกแม้แต่แวบเดียว ในใจก็ก่นด่าเขาไปนับร้อยนับพันครั้งแล้ว

 

 

ว่าตามจริงแล้ว เจ้าคนผู้นี้ยังน่าเบื่อยิ่งกว่าท่านอาจารย์เสียอีก!

 

 

ทั้งยังขี้งกยิ่งกว่าเสี่ยวเฉวียนเฉวียน!

 

 

ออกจากบ้านเดินทางก็ไม่คิดจะพกพาเงินทองแม้แต่น้อย!

 

 

เขาเหมือนกับคนที่รวมอุปนิสัยสุดโต่งของทั้งอาจารย์และจีเฉวียนเอาไว้ด้วยกัน โดยเฉพาะเรื่องนิสัยที่ทำให้ผู้คนรังเกียจพวกนั้น

 

 

ตู๋กูซิงหลันพิงร่างกับรถม้า หิ้วท้องที่ว่างเปล่า จมูกก็ได้แต่กลิ่นหอมของดอกไม้และอาหารที่เลิศรสของเมืองว่านฮวาเฉิง

 

 

จนนางอดทนไม่ไหวลำคอกระตุก น้ำลายไหลอยู่ตลอดเวลา

 

 

ที่จริงก็มิใช่ว่าหิวอะไร แต่ว่าเกิดความโหยหา อยากกิน

 

 

ได้ยินเสียงนางกลืนน้ำลาย ในที่สุดท่านเจ้าสำนักที่นั่งนิ่งอยู่ก็หันมามองนางด้วยความเมตตาครั้งหนึ่ง

 

 

“ศิษย์เอ๋ย หากคิดจะมีชีวิตอยู่ให้ยืนยาว ต้องรู้จักหุบปาก ปล่อยวางให้มาก”

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “++++”

 

 

“กินใบหญ้าก็ได้ ดื่มน้ำค้างกินอาหารทิพย์ให้มากๆ เหล่านี้มีประโยชน์ล้วนมีประโยชน์ต่อการบำเพ็ญเพียรอย่างยิ่ง”

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “เฟ้ย! ช่างแม่งมันสิ!”

 

 

“มันแมงมันแม่งนั่นคืออะไร ข้าไม่เคยพบเห็นมาก่อน”

 

 

ตู๋กูซิงหลัน ….โว้ย

 

 

หลังจากที่รถม้าเคลื่อนผ่านใต้เกาะลอยฟ้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองว่านฮวาเฉิง ในที่สุดก็พลันหยุดลง

 

 

กลีบดอกไม้จากด้านบนลอยลงมาไม่มีหยุด พอพวกเขามาถึง หลังคาของรถมาก็เต็มไปด้วยกลีบของดอกไม้

 

 

คนทั้งสองยังไม่ลงจากรถม้า ก็เห็นแล้วว่าใต้เกาะลอยฟ้าแห่งนี้มีผู้คนรวมตัวอยู่ไม่น้อย

 

 

ที่นี่มีแต่พวกเศรษฐีเดินเหินกันไปมา ที่นี่จะต้องหรูหรามากแน่ๆ

 

 

บนร่างของแต่ละคนมีแต่เครื่องประดับเลิศหรูอลังการ

 

 

ตู๋กูซิงหลันไม่มีแก่ใจจะไปชื่นชมความหรูหราเหล่านั้น นางเห็นแต่ว่ารถม้าจอดลงตรงอาคารหยกสูงสิบชั้นแห่งหนึ่ง หากมิได้เห็นด้วยตาของตนเอง นางก็คงจะไม่มีทางเชื่อว่าใต้หล้าจะยังมีสถานที่ที่สวยงามและหรูหราขนาดนี้อยู่

 

 

แม้แต่ตัวตึกยังสร้างขึ้นด้วยหยก

 

 

หยกขาวนวลโปร่งแสงราวไขมันแพะ มุขทั้งแปดรอบอาคารประดับตกแต่งด้วยสมบัติล้ำค่า วิจิตรงดงามอย่างยิ่ง

 

 

ที่ด้านบนสุดของอาคารหยก มีป้ายสีทองอยู่ป้ายหนึ่ง

 

 

ด้านบนนั้นเขียนอักษรเอาไว้สามตัว ‘จุ้ยเซียนจู’

 

 

กลิ่นเนื้อที่เข้มข้นลอยมาจากเหลาจุ้ยเซียนจูแห่งนี้นี่เอง

 

 

ตู๋กูซิงหลันรู้สึกว่าท่านเจ้าสำนักใช่มีความแค้นกับนางหรือไม่ ไม่เพียงไม่ให้กิน ยังจงใจจอดรถม้าเอาไว้ตรงนี้

 

 

นี่มิเท่ากับว่าผลักคนไปตายหรอกหรือ?

 

 

ดังนั้นรอบนี้นางจึงทนไม่ไหวต้องหันไปถลึงตาใส่เขารอบหนึ่ง

 

 

พอถลึงตาไป ท่านเจ้าสำนักก็คว้าข้อมือของนางเอาไว้ “ลงจากรถ ไปกินข้าว”

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “? ? ?”

 

 

ไม่ใช่บอกว่าต้องฝึกตนหรอกหรือ?

 

 

“หากว่าเจ้าหิวตาย ข้าคงต้องถูกคนในจิ่วโจวหัวเราะเยาะ”

 

 

มุมปากของตู๋กูซิงหลันถึงกับกระตุก พี่ชาย ท่านเป็นศัตรูกับคนทั้งจิ่วโจวยังไม่กลัว มากลัวว่าชาวจิ่วโจวจะหัวเราะเยาะเนี้ยนะ?

 

 

 

 

นางได้แต่นวดกระบอกตาของตนเอง เผื่อว่าคนที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้นจะเป็นตัวปลอม

 

 

พูดจบแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของนางลากลงจากรถไป พึ่งลงมาถึง ปลายเท้าก็ต้องว่างเปล่าคนถูกท่านเจ้าสำนักโอบเอาไว้ทั้งตัวทะยานร่างขึ้นไปในอากาศ

 

 

ขณะที่คนรอบด้านยังไม่ทันได้เห็นชัดเจน พวกเขาก็ขึ้นไปจนถึงชั้นบนสุดของอาคารแล้ว

 

 

ผู้คนต่างก็พึมพำกันออกมาว่า

 

 

“เมื่อครู่มีตัวอะไรบินผ่านไปหรือไม่?”

 

 

“เหมือนจะใช่นะ”

 

 

“มีอะไรบินผ่านไปที่ไหนกัน ….ที่นี่คือจุ้ยเซียนจู พลังวิญญาณล้วนถูกควบคุมไว้ ใครจะไปเหาะได้กัน?”

 

 

………………….

 

 

“เอ๋ ตรงนั้นมีรถม้าเก่าๆจอดอยู่คันหนึ่ง เป็นของใครกัน?”

 

 

“ใครกันที่ช่างไม่มีตา นี่มิใช่เท่ากับว่าดูถูกเหลาจุ้ยเซียนจูหรอกหรือ?”

 

 

“หรือไม่ใช่?”

 

 

เหล่าคนที่แต่งกายหรูหราต่างก็ขุ่นเคืองขึ้นมาแล้ว เหลาจุ้ยเซียนจูนี้คือที่ใดกัน?

 

 

มันคือเหลาสุราที่หรูหราที่สุดในดินแดนจิ่วโจว แค่เข้าไปดื่มน้ำอึกหนึ่ง ออกไปก็สามารถคุยโม้ไปได้อีกนานถึงครึ่งปี

 

 

พวกเขาที่ต่างก็ขี่สัตว์วิญญาณชั้นสูง นั่งรถม้าหรูหราประดับหยกกันมา ยังได้แต่ยืนรออยู่ด้านหน้าเท่านั้นเอง

 

 

 

ตอนที่ 558 เจ้าก็ตั้งชื่อให้ข้าสักชื่...

 

ถึงตอนนี้ก็ยังคงไม่อาจตรวจสอบว่า รถม้าที่ดูผุๆพังๆคันนี้มาจอดอยู่ที่หน้าประตูของจุ้ยเซียนจูได้อย่างไรกัน? 

 

 

เมืองว่านฮวาเฉิงคือจุดที่เฟื่องฟูและอุดมสมบูรณ์ที่สุดในดินแดนจิ่วโจว จึงเป็นพื้นที่ที่ห้าแคว้นใหญ่และสามขุมกำลังร่วมกันปกครอง 

 

 

ต่อให้เป็นคนที่ยากจนที่สุดในเมืองว่านฮวาเฉิง ก็ยังต้องมีบ้านมีสัตว์อสูรวิญญาณเอาไว้ใช้ ไหนเลยจะนั่งรถมามาได้กัน? 

 

 

สัตว์ธรรมดาอย่างม้า มาปรากฏตัวที่เมืองว่านฮวาเฉิงนั้น ถือเป็นการลบลู่เมืองว่านฮวาเฉิงแล้ว! 

 

 

ผู้คนต่างก็พากันหันไปมองดู ต่างก็อยากจะรู้ว่าผู้ที่ไม่รู้ธรรมเนียมนั้นเป็นผู้ใด แต่มองดูอย่างไร ก็ไม่เห็นว่าในรถม้านั่นจะมีคนอยู่ 

 

 

อืม…..ยังดีที่รู้จักประมาณตนอยู่บ้าง รู้ตัวว่าตนเองทำเรื่องน่าละอายจนไม่อาจสู้หน้าผู้คน จึงได้ทิ้งรถไว้แล้วจากไปสินะ 

 

 

………………… 

 

 

 

 

 

จุ้ยเซียนจู ชั้นบนสุด 

 

 

ตู๋กูซิงหลันพึ่งจะวางเท้าลงไป ก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่ม 

 

 

นี่เป็นพรมผืนใหญ่ที่มีลวดลายหรูหรางดงาม ไม่รู้ว่าทำมาจากขนสัตว์ชนิดใดกัน ยังนุ่มกว่าขนแกะเสียอีก พอย่ำเท้าลงไป ก็ให้ความรู้สึกเหมือนเหยียบลงไปบนปุยนุ่นอย่างไรอย่างนั้น 

 

 

อ่อนนุ่มจนยวบลงไป แต่พอชักเท้าออกมาก็พรมก็กลับคืนสู่สภาพเดิม 

 

 

ไม่เหลือรอยยับรอยย่นใดๆ 

 

 

ช่องทางเดินที่กว้างขวางทั้งสองข้าง ประดับตกแต่งด้วยของเก่าโบราณที่ประณีตสวยงาม บนกำแพงยังแขวนภาพที่วิจิตรงดงามเอาไว้ ตอนอยู่ที่ชั้นล่างยังได้กลิ่นเนื้อที่หอมหวนอบอวลอยู่เต็มไปหมด แต่พอมาถึงชั้นบนสุด กลับเป็นกลิ่นของไม้ถานเซียง  

 

 

ชั้นบนที่หรูหรางดงาม กลับไม่มีผู้คนเลยแม้แต่คนเดียว 

 

 

ท่านเจ้าสำนักคว้าข้อมือของตู๋กูซิงหลัน เดินลึกเข้าไปตามทางเดิน 

 

 

ยิ่งเดินเข้าไปด้านใน แสงสว่างก็ยิ่งน้อยลง กระทั่งถึงห้อง ‘อักษรสวรรค์หมายเลขหนึ่ง’ ท่านเจ้าสำนักถึงได้หยุดเท้าลง 

 

 

พอโบกชายเสื้อครั้งหนึ่ง บานประตูที่จัดสร้างจากแผ่นหยกก็ค่อยเปิดออก แสงสว่างภายในห้องยังคงอ่อนจาง มีเพียงเทียนสีแดงครึ่งเล่มที่จุดทิ้งเอาไว้จนน้ำตาเทียบย้อยลงมา 

 

 

เขาคว้าตัวตู๋กูซิงหลันเดินเข้าไปในห้อง จากนั้นก็นั่งลงบนเบาะที่อยู่ใกล้หน้าต่าง 

 

 

ทั้งยังลากตู๋กูซิงหลันลงมานั่งข้างๆ 

 

 

ตู๋กูซิงหลันมองดูการตกแต่งภายในห้องอย่างประหลาดใจ บรรยากาศของภาพในห้องทำให้อยู่ๆนางก็คิดถึงห้องทรงพระอักษรในพระตำหนักตี้หัวกงขึ้นมา 

 

 

ดูโบราณ มีชั้นหนังสือมากมาย มีหนังสืออยู่เต็มไปหมด 

 

 

เพียงแต่ห้อง ‘อักษรสวรรค์หมายเลยหนึ่ง’นี้ ยังมีหนังสือมากกว่าในห้องพระอักษรเสียอีก แค่ดูก็รู้ว่าทรงคุณค่ามากมายถึงเพียงไหน 

 

 

ทุกสิ่งล้วนงดงามและประณีต แค่ดูก็รู้ว่าหรูหราอลังการไปทุกๆอย่าง 

 

 

บนโต๊ะเตี้ยมีชาร้อนตระเตรียมเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว ท่านเจ้าสำนักเอื้อมมือไปรินมาสองถ้วย ถ้วยหนึ่งให้ตนเอง อีกถ้วยหนึ่งส่งให้นาง 

 

 

ตู๋กูซิงหลันรับมาถือเอาไว้ในมือ จิบน้อยๆคำหนึ่ง 

 

 

ทันทีที่กลืนลงไป อวัยวะภายในทั้งหมดก็เหมือนได้รับการชำระล้าง รู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบาย สมองก็สดใสขึ้นมาก 

 

 

สมแล้วที่เป็นสถานล่อลวงผู้คนแค่น้ำชาคำเดียวก็ยังมีผลลัพธ์ถึงเพียงนี้ 

 

 

มิน่าเล่าที่ด้านนอกถึงได้มีผู้คนมากมายเข้าแถวรอ 

 

 

“นี่คือชาอู้เต้า ดื่มให้มากหน่อย มีสรรพคุณช่วยทะลวงชีพจร กระตุ้นสมองให้แจ่มใส” 

 

 

ท่านเจ้าสำนักรินให้นางอีกครั้งจนเต็ม จากนั้นก็เอื้อมมือออกไปเปิดหน้าต่างออกไปครึ่งหนึ่ง  

 

 

คำพูดนี้ฟังดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไร แต่ทำไมตู๋กูซิงหลันถึงได้รู้สึกว่ามีอะไรไม่ค่อยถูกต้อง นางโง่หรือ? 

 

 

ชาอู้เต้า…..ที่อารามเทียนเก๋อกวนก็มี อู๋เจินมักจะจัดส่งมาให้ที่วังอยู่เสมอ นางเองก็เคยดื่มมาก่อน 

 

 

เพียงแต่ว่าชาอู้เต้าของอารามเทียนเก๋อกวน มิได้มีสรรพคุณดีเยี่ยมเช่นนี้ 

 

 

พอดื่มชานี้ลงไปอึดหนึ่ง ตู๋กูซิงหลันก็ยื่นศีรษะลงไปมองดูข้างล่าง ก่อนนี้ไม่ทันได้สังเกต ตอนนี้พอมองลงไปดู ถึงได้เห็นว่าที่ด้านล่างตรงหน้าเหลาจุ้ยเซียนจูมีคนเขาแถวรอกันอยู่ยาวเหยียด 

 

 

ที่ปากประตูมีสาวน้อยที่สวมใส่ชุดพนักงานอยู่ผู้หนึ่ง กำลังให้การต้อนรับลูกค้าที่มาต่อแถว 

 

 

ส่วนรถม้าของพวกเขา ถูกลากไปทิ้งเอาไว้ที่ด้านข้างอย่างไม่สนใจไยดี 

 

 

ตู๋กูซิงหลันเก็บสายตากลับมา ครุ่นคิดถึงปัญหาที่สำคัญข้อหนึ่ง 

 

 

อีกสักครู่พอถูกเจ้าของเหลาจุ้นเซียนจูจับได้ แล้วโยนลงไป…..นางสมควรจะกลิ้งลงไปอย่างไรถึงจะลื่นไหล? 

 

 

สมองยังคงคิดอะไรไม่ออก ก็ได้ยินท่านเจ้าสำนักเอ่ยถามว่า “เจ้าอยากจะกินอะไร?” 

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “หืม?” 

 

 

“หืมไม่ใช่ของกิน” 

 

 

ตู๋กูซิงหลัน “…….” 

 

 

นางคิดดูอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เนื้อ” 

 

 

นางชอบกินเนื้อมาตั้งแต่เด็กแล้ว หากไม่มีเนื้อก็เศร้า โดยเฉพาะขาหมู แพะย่างล้วนเป็นของโปรด 

 

 

“ข้าเข้าใจแล้ว” ท่านเจ้าสำนักสีหน้าเรียบเฉย ปลายนิ้วของเขาเคาะลงไปบนโต๊ะเบาๆสามครั้ง 

 

 

ตู๋กูซิงหลันมิได้ละเลยปฏิกริยาเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ 

 

 

นิสัยประจำตัวอย่างหนึ่งของจีเฉวียนก็คือใช้นิ้วเคาะโต๊ะ 

 

 

ทุกครั้งที่นางนึกถึงขึ้นมา ก็ยังอดที่จะทำตามไม่ได้เช่นกัน 

 

 

พอตอนนี้ได้เห็นเขาแสดงออกมา ตู๋กูซิงหลันก็ต้องชะงักงันไปเล็กน้อย 

 

 

นางวางถ้วยชาบนมือลง ถามออกไปอย่างอดไม่ได้ว่า “ท่านเจ้าสำนัก เจ้าแน่ใจหรือว่าตนเองไม่มีชื่อ?” 

 

 

นางติดตามเขามาช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้ว ไม่เคยได้ยินเขาเอ่ยถึงชื่อของตนเองมาก่อนเลย 

 

 

ทั่วทั้งสำนักหยินหยางเองก็ไม่มีใครรู้ ว่าท่านเจ้าสำนักคนใหม่ของพวกเขามีนามว่าอะไร 

 

 

สีหน้าของท่านเจ้าสำนักยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ดวงตาหงส์คู่นั้นปราศจากแววลังเล “เรียกว่าอาจารย์” 

 

 

ศิษย์ตัวน้อยช่างไม่เชื่อฟัง ผ่านมาก็ตั้งนานหลายวันแล้วยังไม่ยอมเรียกเขาว่าอาจารย์สักคำ 

 

 

ตู๋กูซิงหลันลุกขึ้นมาคุกเข่าตัวตรง ดวงตาดอกท้อคู่นั้นจับจ้องไปที่เขาด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์ปานสุนัขจิ้งจอกน้อย 

 

 

“บอกชื่อของเจ้ามาสิ แล้วข้าจะเรียก” 

 

 

นี่ถือว่านางถอยให้ก้าวใหญ่ที่สุดแล้ว 

 

 

ท่านเจ้าสำนักไม่สนใจนาง เขาเพียงแต่หลุบตาลง มองดูเงาของตนเองในจอกน้ำชา ใบหน้านั้นช่างดูคุ้นเคย แต่ในขณะเดียวกันก็แปลกตาด้วย 

 

 

ถามว่าเขาชื่ออะไรน่ะหรือ …..ดูเหมือนว่าตั้งแต่จำความได้ เขาก็ไม่เคยรู้เลยว่าตนเองชื่ออะไร 

 

 

ตอนที่เขาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนพื้นเย็นๆของสำนักหยินหยาง ในสำนักกำลังต่อสู้กันเองเพื่อแย่งชิงตำแหน่งเจ้าสำนัก 

 

 

เขาไม่ได้ตั้งใจเท่าไรแต่กลับกลายเป็นว่าฆ่าฟันจนกลายเป็นคนสุดท้าย กลายเป็นเจ้าสำนัก 

 

 

พอสุดท้ายก็เข้าสู่ช่วงสุดยอดการประลองของจิ่วโจวพอดี จึงเข้าร่วมการประลองในนามของสำนักหยินหยาง 

 

 

จากนั้นก็ไม่ได้ตั้งใจอีกนั่นแหละ ชนะ 

 

 

เรื่องราวก็เรียบง่ายเช่นนี้ ไม่ได้มีอะไรที่ซับซ้อนอย่างที่ศิษย์ตัวน้อยคิด 

 

 

เขาชื่อว่าอะไร มาจากที่ไหน ปีนี้อายุเท่าไหร่ ล้วนไม่รู้สักอย่าง 

 

 

ท่านเจ้าสำนักได้แต่หงุดหงิดอยู่ในใจ ปลายนิ้วของเขาเคาะลงไปบนโต๊ะเบาๆ แต่สีหน้ากลับไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น 

 

 

คนทั้งสำนักหยินหยางต่างก็คิดว่าเขาไม่มีเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา จะดีใจเป็นทุกข์ขุ่นเคืองหรือโกรธเกรี้ยวก็มีอยู่สีหน้าเดียว 

 

 

พวกเขาไม่รู้ว่า ที่จริงแล้วเขาเพียงแต่เก็บอารมณ์ได้ดีเกินไปเท่านั้น บนสีหน้าไม่เคยแพร่งพรายอารมณ์ใดๆโดยง่าย 

 

 

เขาเงียบงันไปเนิ่นนาน นานเสียจนนางนึกว่าเขาคร้านที่จะสนใจนางเสียแล้ว 

 

 

แต่แล้วริมฝีปากกลีบบัวที่ผุดจากนรกคู่นั้นกลับขยับ 

 

 

“ข้าเคยบอกแล้ว ว่าไม่มีชื่อ” 

 

 

 

 

 

ประโยคนี้ตู๋กูซิงหลันฟังมามากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว นางนวดขมับตนเอง พยายามเก็บความรู้สึกที่อยากระเบิดอารมณ์ออกมา 

 

 

แต่แล้วก็เห็นว่าเขาอยู่ๆก็เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาหงส์คู่นั้นมองลึกเข้าไปในแววตาของนาง 

 

 

“ในเมื่อเจ้าเป็นศิษย์เพียงคนเดียวของข้า ข้าก็จะอนุญาตให้เจ้าตั้งชื่อให้ข้า” 

 

 

น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาของเขานั้นเหมือนกับว่ากำลังมอบเกียรติอันสูงส่งบางอย่างให้กับนาง 

 

 

เขานั่งตัวตรงอย่างสง่างาม สีหน้าเยือกเย็นสงบนิ่ง แววตาเย็นชาทว่าสูงส่ง ทั้งดูร้ายกาจและเข้มงวดอยู่ในที