ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง 550-551
ตอนที่ 550 นานวันเข้าเกิดเป็นความรัก
สีหน้าของท่านบรรพชนผู้ยิ่งใหญ่ยิ่งทียิ่งอึมครึม เขาโบกมือ ปัดปลายนิ้วเรียวบางที่สัมผัสเบาๆบนหน้าผากของตนเองออกไป ดวงตาหงส์คู่นั้นยังคงเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง
“อยู่ในสำนักหยินหยาง อย่างได้เอ่ยเรื่องอันไร้สาระ”
เขาทำท่าเคร่งขรึม ดูไม่ตลกเลยสักนิด แถมยังนั่งลงที่ข้างโต๊ะอ่านหนังสือด้วยสีหน้าที่สูงส่งและเย็นชาต่อไป
ตู๋กูซิงหลันเก็บมือกลับมา โดยมิได้โกรธเคือง
ตลอดทางที่ติดตามเขากลับมายังสำนักหยินหยาง นางก็คุ้นเคยกับนิสัยนี้ของเขาเสียแล้ว
ทำตัวสูงส่งเย็นชาไร้อารมณ์ ความคิดก็เคร่งครัดโบราณอย่างยิ่ง
หากเปรียบเทียบกับท่านอาจารย์แล้ว ก็นับว่าไม่ต่างกันเท่าไร
แต่ว่าดวงหน้านั้น กลับมีรูปโฉมที่งดงามอย่างร้ายกาจ ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ใบหน้าเช่นนี้ สมควรเป็นของผู้ที่เจ้าเล่ห์โปรยเสน่ห์อย่างเหลือเฟือต่างหาก แต่ว่ารูปโฉมกับอุปนิสัยของเขากลับสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง
อุปนิสัยเช่นนี้ น่าเบื่อที่สุด
นางดึงร่างที่โน้มออกไปกว่าครึ่งกลับมา นั่งลงที่ข้างโต๊ะเตี้ยนั่นอย่างเรียบร้อย
ดวงตาดอกท้อจับจ้องไปที่เขา ข้อศอกซ้ายชันอยู่บนโต๊ะเตี้ย ฝ่ามือก็เท้าคางเอาไว้ แทบจะมองดูเขาจนทะลุอยู่แล้ว
ขณะที่ถูกนางจ้องมองจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองขึ้นมานั้น ท่านเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่ก็ต้องยอมเอ่ยปากขึ้นมาในที่สุด “ไม่ได้เสียความทรงจำ พวกเราไม่ใช่คนคุ้นเคยกัน”
“ก่อนหน้านี้ไม่คุ้น ต่อไปก็ค่อยๆคุ้นเคยกันไปเอง” ดวงหน้าของตู๋กูซิงหลันมีรอยยิ้มน้อยๆ ในใจก็ทำการสำรวจไปเรื่อยๆ สัญชาติญาณของนางจะต้องไม่ผิดพลาดอย่างแน่นอน
บนร่างของคนผู้นี้…..มีกลิ่นอายของท่านอาจารย์และเสี่ยวเฉวียนเฉวียน
นางยกมุมปากขึ้นมา ถามออกไปอย่างเอาจริงเอาจังว่า “ท่านเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่เคยได้ยินประโยคหนึ่งมาหรือไม่?”
“หืม?”
ตู๋กูซิงหลันคลี่ยิ้มหวานออกมา เอ่ยออกไปว่า “นานวันเข้าก็เกิดเป็นความรัก”
รอยยิ้มของนางก็มีเล่ห์กลอย่างยิ่ง คำพูดนี้เหมือนเข้าหูท่านบรรพชนผู้ยิ่งใหญ่ไป ก็ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก
“เจ้าสำนักเช่นข้าไม่มีเจ็ดอารมณ์และหกปรารถนา ไม่มีทางเกิดจิตปฏิพัทธ์กับเจ้าได้” เขาเงียบขรึมไปอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้ยอมเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้เห็นว่าเขาจะมีท่าทีต้องการผลักใสนางออกไปแม้สักครึ่งคำ
ทั้งยังอนุญาตให้นางติดตามจากวังตันติ่งกงมาที่สำนักหยินหยาง
แถมยังให้สิทธิพิเศษที่ผู้อื่นแม้แต่ฝืนก็ยังไม่กล้า ปล่อยให้นางเข้ามากระโดดโลดเต้นอยู่ด้านในราวกับจิ้งจอกน้อยเจ้าเล่ห์ ในห้องของเขาได้อย่างตามใจ
ชนิดที่เรียกว่านางจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
แม้ว่าตู๋กูซิงหลันเองก็รู้ดี แต่นางก็ไม่ได้รีบร้อน เพราะอย่างไรคนก็อยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่มีทางหนีไปไหนได้
นางพึ่งจะมาถึงดินแดนจิ่วโจว ยังไม่มีที่หยั่งเท้า ในเมื่อสวรรค์เมตตาให้ได้พบกันอย่างบังเอิญเช่นนี้ ก็รั้งอยู่ที่ข้างกายเขานี่แหละ
ต่อให้ความจำเสื่อม ก็ยังคงสามารถใช้เวลา…..ค่อยๆบ่มเพาะความรู้สึกขึ้นมาได้ไม่ใช่หรือ?
ใครบอกว่าไม่มีเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา คำพูดนี้ออกจะเกินจริงไปแล้ว นางไม่มีทางเชื่ออย่างเด็ดขาด
นางหรี่ดวงตาลงราวกับจิ้งจอกน้อยเจ้าเล่ห์
ตอนนี่ยังไม่ต้องเร่งรัดเอาความจริงเรื่องฐานะของเขาก็ได้ จึงเปลี่ยนเป็นถามว่า “ไม่ทราบว่าท่านเจ้าสำนักไปที่วังตันติ่งกงด้วยเรื่องใด?”
สายตาของเขายังคงอยู่ที่หนังสือ ริมฝีปากแดงขยับน้อยๆ “หากมีคนใช้นามของเจ้าไปแอบอ้างทำเรื่องผิดคุณธรรม เจ้าจะยังนั่งดูโดยไม่สนใจ?”
ตู๋กูซิงหลันตบลงไปบนขอบโต๊ะเตี้ยในทันที “ถ้าเป็นข้าจะต้องให้เฉือนเนื้อเถือกระดูกมันจนตาย”
ท่านเจ้าสำนัก “……”
อืม วรยุทธ์ของนางเขาเองก็ได้เห็นมาแล้ว ผู้อื่นยังไม่ทันทำสิ่งใดกับนาง นางก็เล่นงานพวกมันจนเป็นเนื้อบดไปก่อนแล้ว
ซ่งชิงอี….ถูกผีกุ่ยหลัวซาฉีกเนื้อออกมาทีละชิ้นๆทั้งเป็น จุดจบของนางแม้แต่กระดูกก็ไม่เหลือสภาพสมบูรณ์
“ข้าก็ว่าแล้วไง พวกเรามีวาสนาต่อกันอย่างลึกล้ำหรือไม่จริง?” ตู๋กูซิงหลันอมยิ้มอยู่ในหน้าตลอดเวลา
“คนของวังตันติ่งกงเห็นว่าข้าหน้าตาดี ก็เล่นจับข้ามาปรุงยา ถึงได้บังเอิญพบกับเจ้าที่มาสะสางความชั่ว อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ อ้ายย่าห์…. บางครั้งพรหมลิขิตก็ช่างเป็นเรื่องเหมาะเจาะจริงๆ….”
นางสูดลมหายใจยาวๆช้าๆ ใช้ประกายตามองดูเขา
อืม ท่านเจ้าสำนักยังคงทำตนเป็นสุนัขแก่เฝ้าบ้าน สีหน้าแววตาไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด
“ดึกมากแล้ว นอนเถอะ” กระทั่งเมื่อพระจันทร์คล้อยไปทางทิศตะวันตกแล้ว เขาถึงได้ขยับแขนเสื้อ โบกเทียนที่มีอยู่เพียงเล่มเดียวในห้องให้ดับไป
ทั้งยังไม่สนใจว่าในห้องมีคนเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง ลุกขึ้นเดินไปที่เตียงด้วยตนเอง เอนตัวลงนอนอย่างช้าๆ
ตู๋กูซิงหลันอาศัยแสงจันทร์ที่ส่องลงมาผ่านหน้าต่าง ยื่นศีรษะไปดู พลางถามอย่างจริงจังว่า
“ท่านเจ้าสำนัก ตอนนอน เจ้าไม่ต้องถอดเสื้อผ้าหรือ?”
“ไม่ถอด”
ตู๋กูซิงหลัน “….”
ให้ตายเถอะ พูดมากอีกสองคำมันจะตายหรืออย่างไร!
นอนโดยไม่ถอดเสื้อผ้า แล้วมันจะเรียกว่านอนได้อย่างไร?
ก็นางยังคงครุ่นคิดถึงบั้นเอวของเขาอยู่เลย เห็นเขาไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมรับ ต่อให้อยากจะตีคน แต่ก็หาข้ออ้างไม่ได้
อย่างไรก็ต้องใช้หลักฐานแทนคำพูดสินะ
“อย่าได้คิดอะไรให้วุ่นวายไป ข้ามิใช้ผู้ที่เจ้าเฝ้าฝันถึง”
ท่านเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่คล้ายจะอ่านใจของนางออก จึงได้เอ่ยออกมาอีกประโยคหนึ่ง
พอสิ้นเสียงเขาก็สะบัดแขนเสื้ออีกครั้งหนึ่ง อยู่ๆก็มีฉากกันลมจากที่ใดไม่รู้เลื่อนออกมา
ฉากกันลมสีดำบดบังสายตาของตู๋กูซิงหลันเอาไว้จนหมดสิ้น
นางได้แต่นวดขมับ เอ่ยอย่างจริงจังว่า “พอมีฉากบังลมกั้นแบบนี้ เจ้าดูเหมือนนอนอยู่ในโลงศพเลย ไม่เอาน่า”
ท่านเจ้าสำนัก “….”
หากว่าเป็นไปได้ล่ะก็ เขาอยากจะเย็บปากนางเสียจริงๆ
แต่อย่างไรก็ยังคงทำเป็นไม่สนใจตู๋กูซิงหลันอยู่ดี
นับตั้งแต่ที่เขามายังดินแดนจิ่วโจว ก็ไม่เคยหลับสนิทได้สักครั้ง
ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอมีนางอยู่ข้างกาย แค่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกฮว๋ายฮวา ก็รู้สึกพึงพอใจมากแล้ว
ครั้งนี้จึงหลับรวดเดียวจนถึงสว่างเลย
ห้องของเขาตั้งอยู่ทางตะวันออกและหันหน้าไปทางตะวันตก แสงสว่างจึงไม่ได้ส่องเข้ามาตรงๆ
ในห้องมักจุดกระถางไฟอยู่เสมอ เพราะเขาออกจะไม่ชอบความหนาว
ทันทีที่ลืมตาขึ้นมา ก็ได้เห็นตู๋กูซิงหลันทำตากลมโตจ้องมองอยู่ด้านข้าง
นางนั่งหัวเราะฮิฮะอยู่ที่ข้างเตียงของเขา พลางส่งโจ๊กชามหนึ่งมาถึงตรงหน้า
“ท่านเจ้าสำนัก กินข้าวเช้าได้แล้ว”
“อ๋อ นี่เป็นอาหารเช้าที่ศิษย์สตรีในสำนักของท่านทำขึ้น ข้าเพียงแต่ยืมดอกไม้ถวายพระเท่านั้น”
เมื่อมีฐานะเป็นถึงฮ่องเต้หญิงของแผ่นดิน นางย่อมไม่มีทางได้หัดทำอาหารอยู่แล้ว ชาตินี้ทั้งชาติก็คงเป็นไปไม่ได้
ท่านเจ้าสำนักมองดูนางอยู่แวบหนึ่ง ทันทีที่เขาขยับตัว ตู๋กูซิงหลันเคลื่อนไหวตามจนล้มลงไป
ชามโจ๊กในมือหกใส่ร่างของเขาอย่างพอดิบพอดี
“อ้ายย่าห์ จริงๆเลยนะ…..ท่านเจ้าสำนักผลักผู้อื่นทำไมกัน……”
เอาชามมาชนเช่นนี้ทำเอาผู้อื่นคิดอยากจะจับนางคว่ำกับพื้นแล้วตีหนักๆสักรอบ
แต่เพราะว่าด้านนอกดันมีศิษย์ที่ขวัญกล้าหลายคนคอยดักฟังอยู่
พอได้ยินเช่นนี้ก็เป็นเรื่องแล้ว
ปกติแล้วท่านเจ้าสำนักจะเย่อหยิ่งเย็นชา ต่อให้เป็นโฉมงามในใต้หล้าก็ยังไม่คิดจะเหลือบดู
แต่ว่าตอนนี้เขากลับเป็นฝ่ายรุกคืบ….ไปผลักหนุ่มน้อยที่งดงามผู้นั้น?
ดังนั้นทุกคนจึงตกใจขึ้นมา
…………………
ภายในห้อง ตู๋กูซิงหลันถือผ้าเช็ดหน้าที่ตระเตรียมเอาไว้ตั้งแต่ก่อนจะเกิดเรื่อง มือน้อยๆโบกผ้าไปมา เตรียมจะช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเขา
“มามามา พวกเรามาเช็ดกันก่อน เสื้อผ้านี่ก็ต้องถอดออกมา ข้าจะซักให้เจ้าจนสะอาดเอง….”
ทางหนึ่งพูดทางหนึ่งเช็ด ทางหนึ่งเช็ดทางหนึ่งก็ถอดไปด้วย
เมื่อคืนนี้ นางคิดจะรอให้เขาหลับสนิทแล้วค่อยลงมือ แต่ไหนเลยจะรู้ว่าพอเขาหลับ…..รอบกายก็ปรากฏเขตอาคมขึ้นมา
และนางก็ไม่รู้หนทางที่จะปลดผนึกเขตอาคมของเขา เพราะแค่แตะเพียงเล็กน้อยก็อาจจะทำให้เขาตื่นขึ้นมาได้….
ดังนั้นนางจึงได้แต่นั่งอยู่ข้างโต๊ะเตี้ยตลอดทั้งคืน นั่งมองไปๆก็หลับไปเสียเฉยๆ จนกระทั่งเช้าวันนี้ พวกศิษย์สตรีส่งอาหารเช้าเข้ามาถึงได้ตื่น
ตอนที่ 551 ความงามอันตรึงตราตรึงใจ
หากฉวยโอกาสนี้ จัดการทำเรื่องพรรค์นั้นกับเขาคงจะดีไม่น้อย
เพียงแค่ไม่กี่วินาที เสื้อผ้าของเขาก็ถูกนางปลดจนหลวมคล้อย
ท่านเจ้าสำนักขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าที่งดงามอย่างร้ายกาจ ยามนี้เย็นชาจนเป็นน้ำแข็งที่กระเทาะไม่เข้าไปแล้ว
มือของเขาคว้ามือเล็กๆที่อยู่ไม่สุขของนางเอาไว้ในทันที แค่ออกแรงเบาๆก็ลากนางลงไปบนฟูกได้แล้ว
ดวงตาหงส์คู่นั้นจ้องมองดูนาง ริมฝีปากเหมือนจะระเหยไอเย็นๆออกมา “ เจ้าชอบถอดเสื้อผ้าผู้อื่นมากนักหรือ?”
ตู๋กูซิงหลันคลี่ยิ้มหวาน โดยไม่ยอมตอบคำถาม นางหลุบขนตายาวๆลงไป หันเหสายตาไปทางอื่น “เจ้าอย่าได้มองข้าเช่นนั้นสิ มันทำให้ผู้อื่นรู้สึกละอายใจ ไม่สนุกเลยนะ”
ไอเย็นในร่างของท่านเจ้าสำนักมิได้ลดลงแม้แต่น้อย เขาปัดมือของนางออกไป “เวลาที่เจ้าถอดเสื้อผ้าของผู้อื่น ยังรู้สึกสนุกสนานด้วย?”
“นั่นไม่เหมือนกัน มันคนละเรื่องกัน”
เสื้อผ้าของเขาถูกนางคลายจนหลวมโพรก จากลำคอพอมองลงไปก็เห็นทรวงอกแข็งๆที่ได้รูปของเขา ลายเส้นแต่ละเส้นล้วนเด่นชัด
พอมองต่ำลงไปอีก ก็เหลือบเห็นเอวสอบผอมเพรียวได้รางๆ
จุ๊ จุ๊ จุ๊ …..ขนาดอยู่ในท่านั่ง ก็ยังไม่มีเนื้อส่วนเกินแม้แต่น้อย
รูปร่างที่ดีเช่นนี้ เหมือนกับฟีโรโมนที่เดินได้แท้ๆ แค่เห็นก็ต้องสูดน้ำลาย ทำเอาคนอดคิดไปไกลไม่ได้
“ยังจะมองไปที่ไหนอีก?” พอสังเกตเห็นแววตาของนาง ท่านเจ้าสำนักก็ยิ่งอารมณ์เสีย
เขายื่นมือออกไป จับคางของนางเอาไว้ ประสานสายตากับนาง
ปลายนิ้วที่เย็นประดุจหยก ส่งผ่านความเย็นแทรกซึมเข้าไปในกระดูกของนาง
“ข้าบอกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเจ้าจำคนผิดแล้ว เอาแต่คิดจะถอดเสื้อผ้าของข้า คิดจะหาอะไรมายืนยัน?”
เดิมทีเสียงของเขาก็ทุ้มต่ำอยู่แล้ว ยามนี้ยิ่งทุ้มลงไปอีก แม้แต่แววตาของดวงตาหงส์คู่นั้นก็ปรากฏไอเย็นยะเยือกสายหนึ่งขึ้นมา
ตู๋กูซิงหลันถูกเขามองจนหัวใจตุ้มๆต่อมๆ
มีอยู่ชั่วแวบหนึ่ง นางเหมือนได้เห็นว่าในแววตาของของเขามีนัยตาของ….จีเฉวียนอยู่
จีเฉวียน ฮ่องเต้สุนัขที่เคยทำให้นางคิดจะก่อกบฏผู้นั้น
คนผู้นี้ช่างแปลกประหลาดนัก…..ด้านหนึ่งเขาขุ่นเคืองจนเหมือนมีไอสังหารออกมา อีกด้านหนึ่งกลับกวนอารมณ์นางไม่หยุด
ตู๋กูซิงหลันสูดลมหายใจเข้าไปจนลึกอีกครั้งหนึ่ง ใบหน้ายังคงรักษารอยยิ้มเอาไว้ ปลายนิ้วของนางก็ขยับอย่างอยู่ไม่สุก
ไม่รอให้นางทันได้ทำอะไรอีก ก็ได้ยินเสียงดัง ‘แควก’ ครั้งหนึ่ง ทันใดนั้น ภายใต้แสงเทียนอบอุ่น เบื้องหน้าของนางก็คือสีขาวนวลดุจเนื้อหยก
นางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ไม่ทันได้มีปฏิกริยาใดๆ ก็ถูกท่านเจ้าสำนักคว้าข้อมมือเอาไว้ ดึงไปด้านหน้า
หน้าผากของนางพุ่งชนเข้ากับทรวงออกของเขาอย่างเต็มที่
‘ตึง’ เสียงดัง ชัดเลยว่าคนผู้นี้ ก็เหมือนกับจีเฉวียน ร่างหล่อขึ้นจากก้อนหินกระมั้ง หากว่าออกแรงพุ่งเข้าไปมากกว่านี้สักหน่อย ศีรษะของนางคงต้องแตกแล้ว
ใบหน้าอุ่นร้อนแนบลงไปบนทรวงอกที่เรียบเย็นประดุจแผ่นหยกของเขา ความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับมาก่อนทำให้เขาต้องขมวดคิ้วน้อยๆ
แต่ว่าความรู้สึกแปลกๆนั้นก็ถูกเขาสยบเอาไว้อย่างรวดเร็ว
เขายื่นนิ้วชี้ออกมา จิ้มลงไปบนหน้าผากของนางผลักให้ออกไปจากแผ่นอกของเขา
ใต้แสงเทียนอบอุ่น และความเงียบงัน เขาเปลือยร่างท่อนบนออกจนหมด ไม่เหลือสิ่งใดปกปิดไว้ทั้งสิ้น
เรือนร่างที่มีแต่กล้ามเนื้อ ลายเส้นที่เด่นชัดไปทุกสัดส่วน บุรุษผู้นี้เดิมทีก็หล่อเหล่าจนจะระเบิดอยู่แล้ว พอถอดเสื้อผ้าออกก็ยิ่ง…..
ยามนี้ เขาคลายข้อมือของตู๋กูซิงหลันแล้ว สองแขนกางออกจนสุด เผยทุกสิ่งตรงหน้านางอย่างไม่มีปิดบัง
“จะดูอะไร ก็ดูเสียให้ละเอียด”
เสื้อผ้าท่อนบนถูกเขาถอดทิ้งไปด้วยตนเอง ชายเสื้อที่ขาดวิ่นระลงไปกองอยู่ที่รอบเอว
เขานั่งอยู่ตรงหน้านาง
ตู๋กูซิงหลันตะลึงไปครึ่งค่อนวัน สายตาค่อยเคลื่อนไล่เรียงจากใบหน้าของเขาลงไปที่ขอบเอว
ใบหน้านั้นยังคงเย่อหยิ่งเย็นชาอย่างที่สุด
แต่ว่าเรือนร่างนี้….กลับดูเปล่งประกายอย่างรุนแรง….
เจ้าตัวร้ายผู้นี้ ดูเผินๆเหมือนจะเคร่งขรึมจริงจังอยู่ตลอด แต่วิธีจัดการปัญหาของเขากลับอุกอาจบ้าบิ่นอย่างยิ่ง
“ให้ข้าดูจริงๆ?”
ตู๋กูซิงหลันไม่อยากจะเชื่ออยู่บ้าง ว่าตามจริงแล้ว นางยังไม่เขาใจอุปนิสัยของเขาอย่างชัดเจนสักเท่าไหร่ ยิ่งไม่รู้ว่าเขาทำเช่นนี้เพื่ออะไร
หรือจะเป็นเพราะว่าตอนที่ได้พบกับเขา นางเคยคิดจะปลอกเปลือกลอกเขาออกมาต่อหน้าสายตาของผู้คนทั้งหลาย
เขาไม่ได้เหลือบแลนางสักนิด เพียงเอ่ยว่า “ถ้าไม่ดู งั้นข้าจะสวมเสื้อผ้าแล้ว”
“ดู ดู ดู เรือนร่างที่งดงามล้ำเลิศเช่นนี้หากไม่ดู มิถือว่าเสียเปล่าหรอกหรือ?”
มุมปากของตู๋กูซิงหลันผุดรอยยิ้มได้กำไรขึ้นมา นางเขยิบร่างเข้าไปใกล้ๆอีกนิด
จุดอื่นล้วนไม่ต้องดูแล้ว ดูแค่จุดที่สำคัญที่สุดก็เป็นพอ
บั้นเอว เป็นจุดที่ค่อนข้างมิดชิดพอสมควร
ผู้คนในโลกใบนี้สวมใส่เสื้อผ้าที่ทั้งมิดชิดและสุภาพเรียบร้อย เกรงว่านอกจากเวลาอาบน้ำแล้ว คงไม่มีทางจะได้เห็นที่ตรงนั้นได้ง่ายๆอย่างแน่นอน ดังนั้นเมื่อครู่ตู๋กูซิงหลันถึงได้สรรหาวิธีต่างๆมาถอดเสื้อผ้าของเขา
ตอนนี้ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายถอดออกด้วยตนเอง นางย่อมไม่เกรงใจอีกต่อไป
เป็นเอวสอบที่ไม่มีเนื้อส่วนเกินแม้แต่น้อย เมื่ออยู่ใกล้จนถึงขนาดนี้ นางย่อมสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าบนเอวของเขามีแต่กล้ามเนื้อ
กล้ามเนื้อที่ไม่ได้ใหญ่จนเกินไปเช่นนี้ ช่างงดงาม ตรึงตราตรึงใจอย่างยิ่ง
ตู๋กูซิงหลันมิได้เอาแต่ชื่นชม นางอาศัยแสงเทียนที่ส่องสว่างมองเข้าไป
ผิวพรรณของเขาเสมือนเนื้อหยก ไม่มีแม้แต่รูขุมขนใดๆให้เห็น
ตรงบั้นเอวนั้น นอกจากลายเส้นของกล้ามเนื้อที่งดงามแล้ว …..
ก็ไม่มีอะไรอื่นอีกทั้งนั้น
ผิวพรรณที่ขาวสะอาดเรียบเนียน ดั่งสีหยก
ตู๋กูซิงหลันไม่อยากจะเชื่อ นางยกมือขึ้นมา วางมือข้างหนึ่งลงไป
ท่านเจ้าสำนักคิดไม่ถึงว่านางจะใช้มือสัมผัส ต้องคำรามออกมาเบาๆครั้งหนึ่ง
ฝ่ามือของนางวางอยู่บนบั้นเอวของเขา ความอบอุ่นจากใจกลางฝ่ามือถ่ายทอดสู่บั้นเอว ซึมผ่านผิวหนังลึกเข้าไปถึงกระดูก
ความรู้สึกเช่นนี้ช่างทำให้เขา …..ประหลาดใจอย่างยิ่ง
แม้ว่าในใจอยากปฏิเสธ แต่ว่าร่างกายกลับชื่นชอบ
เขาชอบความรู้สึกอบอุ่นที่ซึมลึกไปจนถึงกระดูกเช่นนี้ ราวกับว่าทุ่งหญ้าที่แห้งผาดได้เจอกับประกายไฟเล็กๆ แม้ว่าอ่อนแรงๆ แต่เพียงพริบตาเดียวก็สามารถทำให้ทุ่งหญ้าติดไฟจนลุกโหมขึ้นมา
เขาปิดตาลง ไม่เคลื่อนไหว
เพียงแต่กล้ามเนื้อทั่วร่างเกร่งรับขึ้นมา แม้แต่กระดูกสันหลังทั้งหมดก็ยังเหยียดตรงดุจพู่กัน
ความสนใจทั้งหมดในสมองของตู๋กูซิงหลันไปรวมกันอยู่ที่แผ่นหลังที่ไม่มีอะไรเลยของเขา จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆเหล่านี้
สัญลักษณ์ดอกบัวดำลายทองนั่น ทั้งอาจารย์และจีเฉวียนต่างก็มีอยู่
สัญลักษณ์นั่น นางเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว
รูปลักษณ์อาจเปลี่ยนแปลงไป แต่ว่าสัญลักษณ์นั่นจารึกลงไปในกระดูก ไม่มีทางจางหายไปได้อย่างแน่นอน
หัวใจที่เมื่อครู่ยังฟูลอยอยู่ในหมู่เมฆ ตอนนี้กลับตกลงมาในพริบตา แตกกระจายเป็นผุยผงอยู่บนพื้น
ไม่ใช่….เขาไม่ใช่พวกเขา
เพียงแค่…..เพียงแค่มีบางส่วนคล้ายคลึงมากเท่านั้น
พวกเขายังไม่ได้กลับมา ไม่ได้กลับมา…..
ปลายนิ้วของนางแทบจะจมเข้าไปในผิวเนื้อของเขา
นางตัวสั่นน้อยๆ ราวกับคนที่ได้เห็นความหวังปรากฏอยู่บนท้องฟ้า แต่ว่าความหวังนั้นยังไม่ทันจะได้ปรากฏขึ้นมา ก็แตกกระจายและจางกายไปจนหมดสิ้นในพริบตาเดียว
เนิ่นนาน นางถึงได้ดึงมือกลับมา นั่งลงอย่างท้อแท้หมดเรี่ยวอยู่ที่ด้านหลังของเขา
แสงระยิบที่สว่างในดวงตาดอกท้อ ยามนี้อับแสงจนทึมทึบไปแล้ว
ยามที่ท่านเจ้าสำนักหันหน้ากลับมานั้น ก็ได้เห็นท่าทางที่เหมือนสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้วของนางเข้าพอดี
นับตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้พบนาง นางก็มักจะยิ้มแย้ม ตื่นเต้น มีชีวิตชีวาอยู่เสมอ
แต่ว่าเพียงแค่พริบตาเดียว ทั่วร่างก็เปลี่ยนเป็นเหน็บหนาว และเย็นยะเยือก ทั้งยังรุนแรงกว่าความหนาวเย็นในร่างของเขาเสียอีก
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น