ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง 548-549
ตอนที่ 548 พวกมันมาทวงชีวิตแล้ว!
เข็มพิษย้อนกลับมาด้วยความเร็วดุจลูกกระสุน พุ่งเข้าใส่ใบหน้าของซ่งชิงอี
ส่วนทางด้านตู๋กูซิงหลัน ปลายนิ้วของคนผู้นั้นที่เดิมทีแตะลงบนสายพิณ พอเห็นนางลงมือ จึงขยับกลับไปดังเดิม
นางแข็งแกร่งขึ้นกว่าที่เขาเคยคิดเอาไว้มากนัก
เขาเหลือบตามองดูนางอีกครั้ง เห็นนางจับจ้องไปที่ซ่งชิงอีบนร่างปลดปล่อยไอสังหารออกมา
ในมืออีกข้างหนึ่ง พลังวิญญาณที่เอ่อล้นขึ้นมาปรากฏไม้คฑาสีดำผุดขึ้นมาจากใจกลางฝ่ามือของนาง
หากบอกว่าเป็นไม้คฑา ที่จริงดูไปแล้วกลับเหมือนไม้เท้าสีดำด้ามหนึ่งมากกว่า บนตัวไม้มีลวดลายอักขระซับซ้อน แต่นอกจากนั้นแล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่ดูพิเศษ
ปลายเท้าของนางขยับเล็กน้อย จากนั้นก็คลายมือที่กำแขนเสื้อของเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น คนก็โผบินออกไปดุจผีเสื้อสีดำตัวหนึ่ง นางฟาดไม้คฑาลงไป ซ่งชิงอีไม่ทันจะได้มีปฏิกริยาใดๆ ไม้คฑานั้นฟาดลงไปบนแผ่นหลังของนาง
เมื่อครู่ซ่งชิงอีถูกเข็มพิษของตนเองซัดกลับมา ถึงแม้ว่านางจะบิดหลบได้อย่างทันท่วงที แต่ก็ยังถูกเข็มเล่มหนึ่งพุ่งเข้าใส่ใบหน้า
ใครจะไปรู้ว่า เจ้าเดรัจฉานน้อยนั่นจะมีฝีมืออยู่บ้างถึงกับสามารถซัดเข็มพิษของนางกลับมาได้
ต้องรู้ว่าเข็มพิษนี้เล็กบางดุจขนวัว ตอนนี้ก็เป็นยามดึก ไม่มีทางใช้ตาเปล่ามองดูเห็นได้อย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น ฝีมือการซัดเข็มของนางก็ว่องไวอย่างยิ่ง ไม่มีทางจะให้เวลาเจ้าเดรัจฉานน้อยนั่นได้ทันตั้งตัว
แต่ว่ามันไม่เพียงแต่สามารถรับมือ ทั้งยังซัดเข็มย้อนกลับมาได้อีกด้วย
ซ่งชิงอีได้แต่ตกตะลึงอยู่ในใจ นางรีบล้วงเอายาแก้พิษออกมากลืนลงไป ไหนเลยจะรู้ว่าพึ่งจะกลืนยาแก้พิษลงไป เจ้าเดรัจฉานน้อยผู้นั้นก็กุมคฑาเอาไว้ในมือ เหาะมาในอากาศ ฟาดไม้คฑานั่นลงไปบนกระดูกสันหลังของนาง
“ผลั๊วะ….” ซ่งชิงอีได้ยินเสียงกระดูกหลังของตนเองหักอย่างชัดเจน
สิ่งที่ตามมาในทันทีก็คือความเจ็บปวดจากกระดูกหักจนตนเองไม่อาจทนทาน
นางฝึกฝนหลอมยาตันจนถึงขั้นสูงส่ง แต่ว่าในด้านการบำเพ็ญเพียรฝึกปรือพลังกลับไม่ใช่ยอดยุทธ์ เมื่อถึงคราวที่แข็งกับแข็งปะทะกันย่อมไม่ใช่คู่มือของตู๋กูซิงหลัน
ดังนั้นตอนที่ตู๋กูซิงหลันยกไม้คฑาฟาดลงมา นางแม้อยากจะหลบก็หลบไม่พ้น ได้แต่ต้องทนรับไปเต็มๆ
“ท่านเจ้า” บนตึกสูง ฝูลั่วได้แต่มองดูซ่งชิงอีหล่นลงมาจากอากาศ จากนั้นก็กระแทกลงไปกับพื้นหนักๆ
ตกลงมาจากบนฟ้าเช่นนี้ แม้แต่พื้นดินก็ยังกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ ฝุ่นธุลีปลิวว่อนไปในอากาศ ทำเอาทุกคนตาพร่าไปหมด
คนของวังตันติ่งกงก็คิดไม่ถึงว่า อีกฝ่ายที่เป็นเพียงเด็กหนุ่ม……จะถึงขนาดซัดเจ้าวังของพวกเขาจนหมอบได้ในครั้งเดียว?
ใช่แล้ว ……ตู๋กูซิงหลันซัดซ่งชิงอีจนคว่ำไปแล้วจริงๆ
ไม้คฑานั้นของนางพอฟาดลงไป นางก็เหยียบเข้าใส่ร่างของซ่งชิงอี เพียงเท้าเดียวก็กระทืบคนตกลงมาจากกลางอากาศ จมลงไปในฝุ่นดินใต้เท้าอย่างเต็มที่ ในนางกินโคลนเข้าไปจนเต็มปาก
สมองของซ่งชิงอีมีแต่เสียงอื้ออึง นางรู้แต่ว่ากระดูกหักไปหลายต่อหลายท่อน หน้าผากเปียกชุ่ม ทั้งยังปูดบวมออกมา
ในสมองของนางมีแต่ภาพขาวโพลน เจ็บปวดทั่วทั้งร่าง
ดวงตาถูกเลือดกลบจนพร่ามัว นางได้แต่อ้าปาก กระอักเลือดออกมา
“เดรัจฉานน้อย เจ้า…”
พอนางเอ่ยปาก ตู๋กูซิงหลันก็ฟาดไม้คฑาลงมาอีก
ไม้นี้แทบทำเอาซ่งชิงอีต้องกระอักเอาหัวใจและเครื่องในออกมาด้วย
นางอ้าปากกระอักเลือดออกมา ครั้งนี้ในเลือดถึงกับเป็นลิ่มๆ
พอฝุ่นจางลงไป ทุกคนถึงได้เห็นฉากที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน ตลอดชีวิตพวกเขาไม่เคยถึงฝันภาพนี้มาก่อนเลย ว่าวันหนึ่ง เจ้าวังของพวกเขาจะถูกคนซัดคว่ำจนกระอักเลือดออกมา
และผู้ที่ทำร้ายนาง ก็เป็นเพียงเด็กรุ่นหลังที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนาม!
“มัวตกตะลึงอะไรกันอยู่? ยังไม่รีบช่วยเหลือท่านเจ้า!” ฝูลั่วเองก็พุ่งออกมาแล้ว หัวใจของนางสั่นสะท้าน สองขาอ่อนแรง จนแทบจะหาทางเดินไม่เจอ
เสียงตะโกนของนาง ปลุกเหล่าผู้อาวุโสในวังตันติ่งกงขึ้นมา ต่างก็รีบนำพาศิษย์ไปช่วยซ่งชิงอี
แต่ทันทีที่พวกเขาขยับ ก็เห็นในมือของตู๋กูซิงหลันมียันต์สีเหลืองปึกใหญ่ เขวี้ยงขึ้นไปในอากาศ
นางปิดตาลง ริมฝีปากเอ่ยคาถาออกมา พอลืมตาขึ้นก็เอ่ยกับวิญญาณแค้นทั้งหลายที่อยู่ในอากาศว่า “มีแค้นชำระแค้น จงไปเถอะ!”
ทันทีที่สิ้นเสียง ก็เห็นยันต์สีเหลืองของนาง ผนึกลงบนร่างของวิญญาณแค้นเหล่านั้น
ทันใดนั้น วิญญาณแค้นเหล่านั้นก็เหมือนดิ้นหลุดจากบ่วงรัด ต่างตะโกนร่ำร้องในอากาศแล้วพุ่งลงมา
ต่างพุ่งเข้าไปพัวพันเหล่าผู้อาวุโสและศิษย์ทั้งหลาย
บนท้องฟ้า บุรุษที่ดูร้ายกาจผู้นั้นเพียงหรี่ตามอง สายตาของเขาไม่เคยคลาดเคลื่อนไปจากร่างของนาง
วิญญาณแค้นเหล่านี้ ได้ฟัง ‘คาถาส่งวิญญาณสู่สันติ’ เดิมทีสมควรจะละทิ้งทุกสิ่ง สงบใจไปเกิดใหม่
พอนางซัดยันต์สีเหลืองชุดนี้ออกไป ก็ทำให้พวกมันระเบิดความโกรธแค้นทั้งหมดออกมา คืนนี้วังตันติ่งกง คงต้องหลั่งเลือดนองเป็นท้องธารแล้ว
แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขวาง และมิได้ช่วยเหลือ เพียงเฝ้าดูอย่างสงบนิ่ง ราวกับผู้สูงส่งจากเบื้องบน
บนพื้น ซ่งชิงอีตกตะลึงไปแล้ว นัยตาของนางถลนออกมา นางฝืนทนต่อความเจ็บปวดอ้าปากขึ้น ตะโกนใส่ตู๋กูซิงหลันไปว่า “เจ้า….คือใครกันแน่?”
บนดินแดนจิ่วโจว ก็มีผู้บำเพ็ญเพียรที่สามารถใช้ยันต์อยู่บ้าง แต่ไม่ใช่เพียงแค่สะบัดยันต์ไม่กี่ใบก็สามารถควบคุมวิญญาณแค้นของนางได้แล้ว…..นางประมาทเจ้าเดรัจฉานน้อยผู้นี้ไปแล้วจริงๆ
ตู๋กูซิงหลันคร้านที่จะสนใจนาง จึงหันกลับไปมองดูท้องฟ้าด้านหลังแวบหนึ่ง
ถึงผีกุ่ยหลัวซาเหล่านั้นยังคงคุกเข่าอยู่ที่เบื้องหน้าเขา แต่ก็สามารถดูออกว่า พวกมันก็คิดจะเคลื่อนไหว
คราวนี้ในมือของตู๋กูซิงหลันจึงหยิบเอายันต์โลหิตออกมาอีกหลายใบ
ยันต์สีเหลืองไม่มีผลต่อผีกุ่ยหลัวซา ต้องยันต์โลหิตเท่านั้นจึงจะได้
พอเห็นว่านางคิดจะลงมืออีก ซ่งชิงอีก็ฝืนอาการเจ็บปวดเป่าขลุ่ยกระดูกออกมา หากเจ้าเดรัจฉานน้อยนี้สามารถควบคุมวิญญาณแค้นของนางได้….ไม่แน่ว่าก็อาจจะควบคุมผีกุ่ยหลัวซาของนางได้ด้วยเช่นกัน
วิญญาณแค้นเหล่านั้น….แม้ว่าจำนวนจะค่อนข้างมาก แต่ว่าพวกมันยังไม่ได้ก่อกำเนิดเป็นร่าง ผู้อาวุโสและศิษย์ในวังตันติ่งกงยังพอจะรับมือได้อยู่
แต่ว่าผีกุ่ยหลัวซาไม่เหมือนกัน ….หากว่าผีกุ่ยหลัวซาเหล่านั้นหันกลับมาเล่นงานวังตันติ่งกง เช่นนั้นสำนักเซียนอันดับหนึ่งในดินแดนจิ่วโจวของนาง วันนี้ก็คงจะต้องจบสิ้นแล้ว
เลือดบนมุมปากของนางไหลลงไปบนขลุ่ยกระดูก ย้อมขลุ่ยกระดูกสีขาวจนกลายเป็นสีแดงฉาน
แค่เป่าออกมาเพียงเสียงเดียว ก็กรีดแหลมเสียจนแก้วหูคนต้องปวดร้าว
แต่แล้วก็มิได้เกิดผลใดๆอยู่ดี….
ผีกุ่ยหลัวซาเหล่านั้นไม่ได้สนใจนางแม้แต่น้อย กลับเป็นยันต์โลหิตของตู๋กูซิงหลันที่พุ่งขึ้นไป เพียงพริบตาเดียว ผีกุ่ยหลัวซาก็เหมือนถูกปลุกจิตวิญญาณขึ้นมา พากันเคลื่อนไหว
ดวงตาที่น่าหวาดกลัวแต่ละคู่หันกลับมามองดูซ่งชิงอีที่อยู่ในหลุมยุบ ครู่เดียวพวกมันทั้งหมดก็ลุกขึ้นยืนอยู่ในอากาศ พริบตาก็เหาะลงมา
สายลมจากไอหยินที่เย็นเฉียบโหมใส่ร่างของซ่งชิงอีจนนางตัวสั่นสะท้าน ในใจของนางเกิดความหวาดกลัวจนพูดอะไรไม่ออก
ในสมองของนางมีภาพต่างๆผุดขึ้นมาเรื่อยๆ…..เป็นภาพที่ตอนนั้นนางทรมานพวกมันจนตายอย่างอนาถ และวิธีการที่นางกักขังวิญญาณของพวกมัน ทำให้พวกมันกลายเป็นผีกุ่ยหลัวซา
ตอนนี้…..พวกมันมาทวงชีวิตแล้ว!
ตู๋กูซิงหลันกระทืบขลุ่ยกระดูกของนางลงไปบนพื้น ดวงตาทอแววเย็นชาอย่างที่สุด “อย่างเจ้า แม้ตายก็ยังไม่สาสมกับความผิด”
ตอนที่ 549 นามของเขา
ติดหนี้ต้องคืนเงิน ฆ่าคนต้องชดใช้ชีวิต นี่เป็นเหตุผลของฟ้าดิน
ยิ่งไปกว่านั้น ฝีมือของซ่งชิงอีนับว่าร้ายกาจเกินกว่าจะทนได้ ตอนที่นางกระทำเรื่องโหดเ**้ยมชั่วร้ายก็สมควรคิดเอาไว้แล้วว่า สักวันหนึ่งจะต้องได้รับผลสนองเช่นนี้
ความยุติธรรมอาจมาถึงล่าช้า แต่ต้องมิใช่พร่องไป
“อ๋อ เจ้ายังคิดจะครอบครองคนของข้า ยิ่งสมควรตายแล้ว” ตู๋กูซิงหลันเอ่ยออกมาอย่างหยามหยันและเย็นชา
ทันทีที่นางเอ่ยจบ ผีกุ่ยหลัวซาเหล่านั้นก็ย่างเข้ามาที่ละก้าวรายล้อมซ่งชิงอีเข้าไป
ซ่งชิงอีใกล้จะคลุ้มคลั่งเข้าไปแล้ว
สายตาของนางมองผ่านผีกุ่ยหลัวซาเหล่านั้นไปยังบุรุษที่งดงามเหนือมนุษย์ในท้องฟ้า
นางคำรามออกมาจากหัวใจที่เดือดดาล “เจ้าคิดหรือว่า….เจ้าฆ่าข้าแล้วเจ้าจะได้ครองครองเขา?”
“เขามันไร้ความรู้สึกไม่มีหัวใจ เย็นชาอย่างที่สุด ไม่มีทางชอบเดรัจฉานน้อยอย่างเจ้าได้เด็ดขาด!”
ตู๋กูซิงหลันพึ่งจะเดินหันหลังจากนางไปได้สองก้าว เท้าที่ก้าวเดินอยู่ก็พลันหยุดลง หันศีรษะกลับมาเหลือบดูนางแวบหนึ่ง “เจ้ามันตัวอะไร? คนของข้าย่อมไม่เห็นเจ้าอยู่ในสายตาอยู่แล้ว”
ว่าแล้วนางก็เก็บสายตากลับไป เอ่ยอย่างเย็นชากับบรรดาผีกุ่ยหลัวซาเหล่านั้น “ระบายความแค้นออกมา จากวันนี้ไป นายน้อยอย่างข้าจะหนุนพวกเจ้าเอง”
ผีกุ่ยหลัวซาแปดสิบกว่าตัวนั้น ต่างก็ตกตะลึงไป มองดูเงาหลังที่ทอดยาวออกไปของนาง สายลมแห่งความมืดพัดโชย ปัดเป่าเสื้อผ้าและเส้นผมของนางจนพลิ้วขึ้นไป ทั้งๆที่ตลอดทั้งร่างสวมใส่ชุดสีดำสนิท แต่ไม่รู้ว่าทำไม กลับดูเหมือนว่าในความดำมืดนั้นมีหัวใจที่ส่องแสงสกาวอยู่ดวงหนึ่ง
เดิมทีพวกมันไม่ควรมีอารมณ์ความรู้สึกใดๆหลงเหลืออยู่อีก….
แต่ว่าในยามนี้ในหัวใจพลันเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งขึ้นมา….เคารพ
ราวกับว่า….พวกมันสมควรมอบความเคารพให้กับคนผู้นี้อยู่แล้ว
ทันทีที่ตู๋กูซิงหลันชักเท้าเดินจากไป ก็ได้ยินเสียงซ่งชิงอีกรีดร้องมาจากด้านหลัง เสียงนั้นยังยากจะทนฟังยิ่งกว่าเสียงเป่าขลุ่ยของนางเสียอีก
เสียงนั้นแหวกอากาศไปทั่วท้องฟ้า
เลือดสดไหลนองทั่วทุกทิศ ผีกุ่ยหลัวซาที่มาเพื่อทวงชีวิตย่อมไม่ยินยอมให้นางได้ตายดี…..
อีกทั้งผีกุ่ยหลัวซายังโหดเ**้ยมหาใดเทียบ ไม่มีผู้ใดในวังตันติ่งกงสามารถช่วยเหลือนางได้
พวกเขา……ได้แต่มองดู
อ๋อ เหล่าคนที่ชั่วช้าพวกนั้น ยังถูกวิญญาณแค้นควักหัวใจออกมาอีกด้วย
เพียงไม่นาน ทั่วทั้งวังตันติ่งกงก็ถูกย้อมไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เสียงกรีดร้องโหยหวนดังไม่จบสิ้น กลายเป็นสภาพที่น่าหวาดกลัวเช่นเดียวกับในห้องใต้ดินห้องนั้น
ตู๋กูซิงหลันมิใช่พระโพธิสัตว์ นางก็มีอีกด้านของความเมตตาอยู่
ซ่งชิงอีสมควรตาย แต่มิใช่เพราะนางถวิลหาคนของตน
บาปที่นางก่อจากการเข่นฆ่าอย่างโหดร้ายนั้น ย่อมต้องใช้เลือดและชีวิตมาเป็นสิ่งชดเชย
………………….
ตู๋กูซิงหลันกลับไปที่ข้างกายคนผู้นั้นท่ามกลางเสียงโหยหวนและกลิ่นคาวเลือด
เขาเก็บพิณในมือไปแล้ว ดวงหน้าที่งดงามนั้นมิได้เปลี่ยนแปลงใดๆแม้แต่น้อย แม้ได้เห็นสภาพของนรกบนดินที่ตรงหน้า ดวงตาหงส์ทั้งคู่ก็มิได้มีระลอกคลื่นใดๆ
ไม่เหมือนกับตอนที่เขามองเห็นเศษหมั่นโถบนมุมปากของนางสักนิดเดียว
ตู๋กูซิงหลันจับชายแขนเสื้อของเขาขึ้นมาเบา แกว่งไปมาเล็กน้อย “ข้าจะกลับไปกับเจ้า”
ยากนักที่เขามิได้ทิ้งนางแล้วหนีไป ตู๋กูซิงหลันคิดดูแล้ว ทันทีที่พิสูจน์ฐานะของเขาได้แล้ว…..นางจะต้องให้รางวัลเขาสักหน่อย อย่างเช่นทำอย่างนั้นอย่างนี้บ้าง
เขาไม่ได้มองดูสภาพที่เบื้องล่างแม้แต่น้อย สายตากวาดผ่านนางแวบหนึ่ง “สำนักหยินหยางของข้าไม่ต้อนรับคนนอก”
ท่าทางของเขาขึงขังจริงจัง ราวกับวัตถุโบราณพันปี
“เช่นนั้นข้าไปเป็นศิษย์ในสำนักหยินหยางของเจ้าก็ได้” ตู๋กูซิงหลันคิดๆดู ก็ถามเขาอย่างจริงจัง “ท่านเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่ ท่านขาดแคลนศิษย์หรือไม่? คนที่ทั้งหน้าตาดีและมีทรัพย์ ความสามารถก็ยอดเยี่ยมแบบนั้น”
ท่านเจ้าสำนัก “เจ้ากำลังพูดถึงผู้ใด?”
ว่าแล้ว เขาก็มองออกไปรอบด้าน “ข้าไม่เห็นเลยสักคน”
ตู๋กูซิงหลันไม่ได้โกรธเคือง นางหัวเราะเบา ทำหน้าหนาใส่เขา “ก็ข้ายังไงล่ะ ข้าเอง ที่บ้านข้ามีตำแหน่งฮ่องเต้ให้สืบทอด ท่านจะไม่ลองพิจารณาดูหน่อยหรือ?”
คำพูดนี้ของนางย่อมไม่แปลกปลอม แผ่นดินโบราณทั้งหมดเป็นของนาง….จะอย่างไรนางก็เป็นถึงฮ่องเต้หญิงเชียวนะ
ท่านเจ้าสำนัก “…..”
……………..
สำนักหยินหยางไม่สงบสุขอีกต่อไป
ท่านเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่ออกไปด้านนอกครั้งหนึ่ง ก็พาหนุ่มน้อยในชุดดำกลับมา
หนุ่มน้อยผู้นั้นหน้าตาดีมาก รูปโฉมเมื่อเปรียบเทียบกับท่านเจ้าสำนักแล้ว ก็ถือว่าไม่ได้ด้อยกว่าเลย
เพียงไม่นาน เหล่าศิษย์ในสำนักหยินหยางต่างก็ต้องร้อนรนขึ้นมา
นับตั้งแต่ท่านเจ้าสำนักขึ้นดำรงตำแหน่ง ในสำนักหยินหยางก็ไม่ได้มีคนใหม่เข้ามา แม้แต่ศิษย์ใหม่สักคนก็ไม่ได้รับเอาไว้
คนตั้งมากมายที่รุดมายินยอมเป็นวัวเป็นม้าให้กับสำนักหยินหยาง แต่ว่าท่านเจ้าสำนักกลับไม่ได้เหลือบแลแม้แต่แวบเดียว
ใครจะไปคิดว่า เขาออกไปไหนมาก็ไม่รู้ ก็จะพาหนุ่มน้อยกลับมาผู้หนึ่ง
เฮ่อ….หนุ่มน้อยผู้นั้นยังคว้าแขนเสื้อของเขาเอาไว้ตอนที่เข้ามาเสียด้วย
ตอนนี้คนทั่วทั้งสำนักหยินหยางต่างก็หวั่นเกรงท่านเจ้าสำนัก แต่ว่าเจ้าหนุ่มน้อยที่ปรากฏตัวข้างกายเขาผู้นี้ กลับฉีกยิ้มสดใสอยู่ตลอดเวลา
เขาดูน่ารักน่าเอ็นดูมาก ในดวงตาดอกท้อคู่นั้นทอประกายสุกใส
ราวกับว่าแสงสว่างทั้งหลายในใต้หล้าต่างรวมเข้ามาอยู่ในดวงตาของเขาอย่างไรอย่างนั้น
………………
ในห้องของท่านเจ้าสำนัก ยามนี้หนุ่มน้อยผู้นั้นก็กำลังใช้แววตาเช่นนั้นมองดูท่านเจ้าสำนักอยู่
“เอ่อ ตามเจ้ากลับมาตลอดทาง เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่า เจ้าชื่ออะไร?”
ตู๋กูซิงหลันไปลากเอาเก้าอี้ตัวเล็กมาด้วยตนเอง นั่งลงตรงหน้าเขา
เขาพิงร่างเข้ากับโต๊ะ ไม่รู้ว่ากำลังมองสิ่งใดอยู่
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ในห้องมีเพียงแสงเทียนเล็กน้อย
แสงเทียบที่ดูอบอุ่นนั้นเมื่อทอทาบลงบนร่างของเขา ก็เปลี่ยนเป็นเย็นขึ้นมา
เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ตลอดทางมานี้ นางถามคำถามออกไปตั้งมากมาย แต่เขาไม่ได้ตอบอะไรแม้แต่ประโยคเดียว
พูดสักคำทองจะร่วงหรือยังไง ท่านเจ้าสำนักที่ไม่ยอมพูดจาอะไรสักคำเดียว ตอนนี้ต้องติดกับเข้าให้แล้ว
หนุ่มน้อยผู้นี้จะเป็นจะตายอย่างไรก็ต้องตามเขากลับมาที่สำหนักหยินหยางให้จงได้ ไล่อย่างไรก็ไม่ยอมไป
ตอนที่ตู๋กูซิงหลันถามเขาเป็นรอบที่หนึ่งร้อยว่าเขาชื่ออะไรนั้น ในที่สุดเขาก็ยอมวางหนังสือในมือลง เงยหน้าขึ้นมา ใช้ดวงตาหงส์คู่นั้นมองมาที่นาง
เมื่อดวงตาทั้งสี่สบกัน หัวใจของตู๋กูซิงหลันก็ต้องเต้นตึกตัก
“เรียกว่า ท่านเจ้าสำนัก”
ตู๋กูซิงหลันตะลึงไปชั่วครู่ เกือบจะตกลงมาจากเก้าอี้ตัวเตี้ยอยู่แล้ว “เจ้าล้อข้าเล่นสินะ พวกเราจริงจังกันหน่อยได้หรือไม่ อย่าได้แกล้งข้าสิ”
นางทางหนึ่งพูด อีกทางหนึ่งก็ขยับเก้าอี้เตี้ยเข้าไปใกล้ๆอีกนิด
นางนั่งอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะเตี้ยของเขา แทบจะบดบังแสงเทียบให้เขาจนหมดสิ้น
เงาจากใบหน้าของนางทอทาบลงบนใบหน้าของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกฮว๋ายฮวาบนร่าง รำเพยเข้าไปในจมูกของเขา
กลิ่นที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย
สีหน้าของเขายังคงไร้อารมณ์มิได้เปลี่ยนแปลง ผ่านไปอีกครึ่งค่อนวันถึงได้เอ่ยออกมาว่า “ไม่มีชื่อ”นี่เจ้าเล่นอะไรอยู่ …..คำพูดนี้ของเจ้าหมายความว่าอะไร?
ตู๋กูซิงหลันได้แต่คิดเรื่องนี้อยู่ในใจ
นางจ้องมองไปที่เขา โดยมิได้เร่งรัดใดๆ จนกระทั่งเขาจ้องตากลับมา นางถึงได้พุ่งร่างเข้าใส่
ท่านเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่ มิทันได้ระวังป้องกัน แทบจะถูกนางชนจนจมูกแนบกัน
ปลายจมูกของทั้งสองห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น
สีหน้าของตู๋กูซิงหลันขึงขังจริงจัง ภายใต้สีหน้าที่อึมครึมของเขา นางยื่นมือขึ้นมาลูบศีรษะของเขา
จากนั้น ก็ถามออกไปอย่างตรงประเด็นว่า “มา พวกเรามาคุยกันดีๆสักหน่อย หรือว่าเจ้าบังเอิญไปเกิดเรื่องแบบที่มักจะเกิดแต่ในนิยายเท่านั้น….สูญเสียความทรงจำ ใช่ไหม!”
นางเคยเล่นละครประเภทนี้มาก่อน บทละครน้ำเน่าช่วงที่ต้องทำเป็นสูญเสียความทรงจำไป มีอยู่เยอะแยะถมถืดไปไม่ใช่หรือ?
เรื่องแบบนี้มักจะถูกนักเขียนหยิบยกขึ้นมาให้นักแสดงใช้กับฉากรักรันทนอยู่เสมอไง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น