ยอดไทเฮาเขย่าวังหลัง 491-492

ตอนที่ 491 สังหารศัตรูพันคนตนเองบาดเจ...

 

นอกจากนี้ก็ยังมีหินวิญญาณห้าประกายทั้งสิบสีเป็นเครื่องตกแต่ง 

 

 

แม้กระทั่งจานชามที่ใช้รองอาหารเช้าทุกชิ้น …..ต่างก็เป็นของโบราณล้ำค่าที่ควรค่าแก่การเก็บรักษาไว้ในพิพิธภัณฑ์แห่งชาติ! 

 

 

แต่เขากลับนำออกมาให้ตู๋กูซิงหลันใช้เป็นภาชนะใส่อาหารเช้าเสียเฉย! 

 

 

“ตอนอยู่ในโลกโบราณ เจ้าต้องลำบากไม่น้อย สมควรจะต้องบำรุงให้มากหน่อย” ซื่อมั่วพูดพลางก็หยิบอาหารต่างๆออกมา วางลงบนโต๊ะทานอาหาร 

 

 

แม้จะอยู่ในเรือนพักส่วนตัวของตู๋กูซิงหลัน แต่เขาก็วางตัวสบายๆเหมือนกับเป็นบ้านของตนเอง หยิบนมกล่องหนึ่งออกมาจากตู้เย็นออกมาอย่างคุ้นเคย หยิบยันต์ออกมาสะบัดมือครั้งหนึ่งนมก็ถูกอุ่นร้อนกำลังดี 

 

 

นมถูกเทลงในแก้ว วางลงตรงอาหารเช้าของเขาอย่างเรียบร้อย 

 

 

“เด็กน้อย…..คนหนุ่มสาวสมควรดื่มนมให้มาก” เขาโบกมือเรียกตู๋กูซิงหลันเช่นเดียวกับยามที่นางยังเป็นเด็กเล็กๆ 

 

 

“ศิษย์เอ๋ย มากินอาหารเช้าเถอะ” 

 

 

ตอนที่นางยังเป็นทารก ซื่อมั่วก็จัดหาแม่นมให้กับนาง แต่ว่าเจ้าตัวร้ายตัวน้อยผู้นี้ไม่ยอมกินนมของแม่นม ทั้งยังเลือกกินอย่างที่สุด 

 

 

ดังนั้นท่านผู้ยิ่งใหญ่ระดับบรรพชนผู้นี้ จึงต้องจัดเตรียมอาหารให้นางด้วยตนเอง 

 

 

ทั้งหมดล้วนเป็นสุดยอดของอาหารบำรุงร่างกาย 

 

 

ก่อนที่จะสามขวบนั้น แค่อาหารเช้ามื้อหนึ่งของตู๋กูซิงหลันก็เทียบเท่าได้กับพลังวิญญาณที่นักพรตทั่วไปสามารถสะสมได้ในหนึ่งปี 

 

 

ซื่อมั่วเก็บพืชพรรณและสิ่งล้ำค่ามาปรุงอาหารให้นางด้วยตนเอง พอเริ่มทำก็ต่อเนื่องนานถึงสามปี 

 

 

บำรุงร่างกายสร้างกระดูก หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณ ทำให้นางมีร่างกายและจิตวิญญาณที่เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปมาตั้งแต่เล็ก 

 

 

เพื่อให้ในอานาคตนางกลายเป็นสุดยอดปรมจารย์คุณไสย์ ย่อมต้องวางรากฐานเอาไว้อย่างแข็งแกร่ง 

 

 

คนอย่างตู๋กูซิงหลัน ความทรงจำดีเยี่ยมเสมอ 

 

 

ทุกเรื่องที่อาจารย์ทำให้ตั้งแต่ก่อนสามขวบนั้น นางยังจดจำได้หลายส่วน 

 

 

เพียงแต่นานแล้วที่ไม่ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นอ่อนโยนจากการที่อาจารย์ตระเตรียมอาหารให้ ….. นางตื่นตะลึงจนแทบไม่ทันตั้งตัว 

 

 

เพราะนับตั้งแต่สามขวบเป็นต้นมา….อาจารย์ก็เริ่มฝึกฝนให้นางกำราบปีศาจปราบผี 

 

 

ไม่ทันได้ทำอะไรก็โยนนางลงในหมู่ภูติผีปีศาจ สุสานร้างกลางป่าเขา หรือไม่ก็รังของสัตว์ประหลาดต่างๆ…. 

 

 

ความสามารถของคนผู้หนึ่ง มิได้มาจากพรสวรรค์ที่ฟ้ามอบให้ง่ายๆ ต่างก็ต้องหลั่งเหงื่อต่างน้ำ พึ่งพาความมุ่งมั่นของตนเองสร้างขึ้นมาด้วยกันทั้งนั้น 

 

 

…………………… 

 

 

“ศิษย์เอ๋ย มานี่” ในเมื่อเรียกครั้งหนึ่งแล้วนางยังไม่มา ….เช่นนั้นซื่อมั่วก็ได้แต่เรียกอีกครั้ง 

 

 

เพราะอย่างไรเรียกหลายครั้งหน่อยก็ไม่ได้ทำให้คนตายเสียหน่อย 

 

 

ตู๋กูซิงหลันยังคงประกบสิบนิ้วจับมือกับจีเฉวียน พอถูกซื่อมั่วเรียกอีกครั้ง นางก็ไม่กล้าปฏิเสธคำสั่งของอาจารย์แล้ว 

 

 

มือของนางยังคงกุมจีเฉวียนเอาไว้ไม่ปล่อย “อาจารย์….เสี่ยวเฉวียนเฉวียนก็ยังไม่ได้กินอาหารเช้าเหมือนกัน” 

 

 

แม้แต่ตู๋กูซิงหลันก็ยังรู้สึกว่าตนเองช่างหน้าหนาเหลือเกิน 

 

 

เสินฟางเองก็เห็นด้วย นางควรจะรู้จักหน้าบางกว่านี้บ้าง 

 

 

อาจารย์ของเจ้าทนมองพวกเจ้าแสดงความรักหวานชื่นขนาดนี้….ที่จริงก็ใกล้จะระเบิดเต็มทีแล้ว …..เจ้ายังจะกล้านำอาหารที่อาจารย์ตระตรียมให้เจ้า ไปแบ่งกับไอ้หนุ่มที่ไม่ได้เรื่องผู้นั้นอีก? 

 

 

อืม…..หากว่าเปลี่ยนเป็นเสินฟางละก็ เสินฟางคงจะเอาความรักใคร่นี้ไปทุ่มเทให้กับช้างม้าวัวควาย เลี้ยงดูพวกมันไว้ยังได้กินเนื้อ หรือไม่ก็ใช้ขับขี่ 

 

 

เขาถอยหลังไปอีกหลายก้าว 

 

 

อุปนิสัยของซื่อมั่ว เขาย่อมรู้จักเป็นอย่างดี 

 

 

ดูผิวเผินเหมือนคนที่ไร้ความรู้สึก แต่ที่จริงแล้วในใจกลับพลุ่งพล่านอย่างยิ่ง….เพราะเขาเองก็เคยเห็นอยู่ๆซื่อมั่วโยนสุนัขจิ้งจอกน้อยตัวหนึ่งลงไปในกงล้อวัฏสงสารมากับตาแล้ว….ช่างน่าอนาถจริงๆ 

 

 

คนผู้นี้….ไม่เพียงแต่แข็งแกร่งอย่างที่สุด แต่ว่ายังโหดเ**้ยมร้ายกาจอีกด้วย 

 

 

ไอ้หนุ่มที่ไม่ได้เรื่องอย่างจีเฉวียนก็มองดูซื่อมั่วอยู่เช่นกัน 

 

 

ครั้งแรกที่พบกับซื่อมั่ว เนื่องเพราะแรงสะกดข่มจากร่างหลัก ทำให้พระองค์แทบจะกระดูกหักร่างแตกสลายกลายเป็นผุยผง 

 

 

แต่ครั้งนี้ที่พบกัน ร่างของจีเฉวียนกลับสามารถรักษาสภาพที่มั่งคงเอาไว้ได้ 

 

 

นี่ย่อมเป็นเพราะเพื่อศิษย์รักของตน ซื่อมั่วจึงเก็บงำพลังกดดันของร่างหลักเอาไว้ ยามที่จีเฉวียนเผชิญหน้ากับเขา จึงมิได้ถูกเขาดึงดูดพลังชีวิตกลับไปจนสูญสลาย 

 

 

ขณะเดียวกัน เขาเองก็มองดูจีเฉวียนอย่างละเอียดลออแวบหนึ่ง 

 

 

คนผู้นี้ทั้งๆที่เป็นร่างแบ่งภาคของเขาแท้ๆ สามารถบอกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของเขา แต่พอเห็นไอ้หนุ่มคนนี้มาชักจูงลูกศิษย์ของตนเองไป เขาก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาสุดชีวิต 

 

 

สีหน้าของท่านผู้ยิ่งใหญ่ยังคงเดิมดุจดังพันปีก่อน คนที่นั่งอิจฉาตนเอง นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้รับรู้รสชาติแบบนี้ 

 

 

“ซิงซิงรักเรามาก จนเราต้องหวั่นใจ” เพียงแต่ไอ้หนุ่มนี่ก็ไม่รู้จักสนใจสีหน้าผู้อื่น เขากุมมือของตู๋กูซิงหลันเอาไว้แน่น แล้วยังยกมือของนางขึ้นมาจุมพิศที่หลังมือต่อหน้าต่อตาซื่อมั่ว “นี่เป็นของที่อาจารย์ของเจ้าตระเตรียมให้กับเจ้า ย่อมต้องการให้เจ้ากินอย่างว่าง่าย แค่เราได้ดูเจ้ากินก็อิ่มใจแล้ว” 

 

 

พระองค์ตรัสแล้ว ก็ยื่นพระหัตถ์ออกไปเด็ดดอกกุหลาบมาดอกหนึ่ง 

 

 

ดอกกุหลาบดอกนี้ยื่นจากในสวนเข้ามาด้านในของหน้าต่าง มีน้ำค้างเกาะพราวจนเปล่งประกาย 

 

 

ฝ่ามือใหญ่ขยับวูบก็แซมดอกกุหลาบดอกนั้นลงไปบนผมของตู๋กูซิงหลัน ทั้งยังไม่ลืมที่จะหันมาประกาศต่อหน้าซื่อมั่ว” ซิงซิงของเรางดงามที่สุด” 

 

 

วิญญาณทมิฬที่ซ่อนอยู่ในเงาของซื่อมั่วยังต้องตัวสั่นสะท้าน 

 

 

มันเคยเห็นคนที่หาเรื่องตายมามาก….แต่ก็ไม่เคยเห็นใครที่หาเรื่องตายอย่างจีเฉวียนมาก่อน 

 

 

พี่ชาย! ที่ท่านกำลังหาเรื่องอยู่นี้คือระดับตัวพ่อเลยนะ! 

 

 

ต้องรู้บ้างสิว่า…..หากไม่มีเขาก็จะไม่มีท่านขึ้นมาหรอกนะพี่ชาย! 

 

 

บรรยากาศแปลกคุกรุ่นไปทั่วทั้งห้องโถง ในอากาศคล้ายจะถูกปกคลุมไปด้วยควันไฟจางๆ 

 

 

ซื่อมั่ว “ศิษย์ของข้างดงามแค่ไหน ทั่วทั้งใต้หล้าต่างก็รู้ดี ไม่จำเป็นจะต้องให้เจ้าบอกออกมา” 

 

 

วิญญาณทมิฬ “ ! ! !” เอาละโว้ย ตัวพ่อย่อมเป็นตัวพ่อ! เรียนรู้ได้ไว ในที่สุดท่านผู้เฒ่าก็สามารถพูดจาลดเลี้ยวเป็นกับเขาบ้างแล้ว!” 

 

 

ตู๋กูซิงหลันที่ถูกหนีบอยู่ตรงกลาง “…..” อยู่ๆนางก็รู้สึกปวดฟันขึ้นมา 

 

 

สุดท้ายนางก็ไปกินข้าวอย่างว่าง่าย แต่นางเองก็ไม่กล้าให้จีเฉวียนเข้าใกล้อาจารย์มากเกินไป 

 

 

เพราะเกรงว่าเขาจะเกิดสภาพแบบครั้งนั้นขึ้นมาอีก 

 

 

ตอนนี้นางไม่อาจเห็นพวกเขาทั้งสองเป็นคนคนเดียวกัน 

 

 

แต่เมื่อคนทั้งสองยืนอยู่ด้วยกัน พอมองดูอย่างละเอียดก็พบว่าทั้งสองมีหลายสิ่งที่คล้ายคลึงกันมาก 

 

 

หากให้สวมใส่เสื้อผ้าชุดเดียวกันและยืนอยู่แต่ไกล ก็อาจจะเห็นเป็นคนเดียวกันได้เลย 

 

 

นางรับประทานอย่างว่าง่าย สายตาก็มองอยู่ระหว่างจีเฉวียนและซื่อมั่วสลับกันไปมา 

 

 

จากนั้นก็เห็นซื่อมั่วเปิดทีวีในห้องโถงขึ้นมา 

 

 

ทีวีกำลังฉายละครเรื่อง แมรี่ซูกระบี่เทพสังหารที่ตู๋กูซิงหลันเล่นเป็นเรื่องแรก  

 

 

เป็นฉากที่นางแสดงเป็นจอมมารหญิงที่กำลังเล่นจ้ำจี้อย่างนั้นอย่างนี้กับพระรอง….. 

 

 

นางเปิดเผยเรียวขาและหัวไหล่ มีสัมพันธ์รักผ่านภายใต้ผ้าโปรงสีแดงที่ไหวกระเพื่อม 

 

 

แล้วยังมีเสียงประกอบแบบที่ไม่อาจเขียนเป็นตัวอักษรได้….. 

 

 

ตู๋กูซิงหลันที่กำลังดื่มน้ำค้างจากภูเขาหิมะ ถึงกับพ่นน้ำคำโตลงไปบนโต๊ะตัวใหญ่ 

 

 

ยามปกตินางไม่ค่อยอยู่บ้าน ในบ้านจึงมีแต่เสินฟาง ภาพในละครเหล่านั้นถูกดาว์นโหลดลงมาเก็บเอาไว้ ไม่ใช่ที่สถานีโทรทัศน์กำลังฉายอยู่ 

 

 

นางหันกลับไปจ้องเสินฟางอย่างโหดเ**้ยม ไอ้ตัวร้ายนั้นแอบหาเรื่องกันใช่หรือไม่? 

 

 

เสินฟาง “….” ฟ้าเดินโปรดเมตตา เขาไม่ได้ทำสักหน่อย 

 

 

เขาก็แค่เอาละครที่ตู๋กูซิงหลันเล่นเป็นนางมารสุดชั่วนั่นมาตัดต่อรวมกันเอาไว้ เตรียมจะเปิดให้ฮ่องเต้ชาวมนุษย์นั่นดู 

 

 

จะได้รู้ว่าแก่นแท้ของสตรีล้วนเป็นสีดำ สมควรหลีกหนีจากนางไปให้ไกล 

 

 

ส่วนไอ้เสียงที่ไม่สามารถเขียนบรรยายลงไปได้นั่น…เขาก็ตัดออกไม่เป็น 

 

 

ที่จริงแล้วเป็นซื่อมั่วต่างหากที่เป็นคนเปิด….. 

 

 

เรื่องอย่างฆ่าศัตรูพันคนตนเองบาดเจ็บแปดร้อย มีแต่เฒ่าตัวร้ายผู้นี้ที่กระทำได้ 

 

 

 

ตอนที่ 492 ความลับยิ่งใหญ่ที่อาจถูกฆ่...

 

ยามนี้ ซื่อมั่วกับจีเฉวียนทั้งสองคนต่างก็นั่งอยู่บนโซฟาคนละด้าน

 

 

พอภาพเหล่านั้นปรากฏขึ้นมา สีพระพักตร์ของฮ่องเต้ก็เคร่งขรึมลง ท่านอาจารย์ยังคงรักษาสีหน้าเดิมไว้ไม่เปลี่ยนแปลง แต่ว่าแววตากลับขุ่นข้นขึ้นมา

 

 

ทั้งสองลงมือพร้อมกัน ทำเอาทีวีเครื่องใหญ่ของนางเครื่องนั้นพังเป็นชิ้นๆ

 

 

“ซืด ซ่า ซ่า ….” เสียงไฟฟ้าช๊อตดังออกมาจากกระจกที่แตกร้าวและหล่นลงไปบนพื้น

 

 

ตู๋กูซิงหลันได้แต่ร้องด่าอยู่ในใจ นางมองดูผิวกระจกด้านหน้าที่แตกร้าว ในใจก็คิดว่าน่าจะเสียหายไปสักหนึ่งล้าน

 

 

เครื่องเรือนเครื่องใช้ในบ้านของนาง ทุกชิ้นล้วนเป็นของคุณภาพระดับโลกที่ผลิตมาอย่างจำกัด แค่แตกหักเสียหายไปสักชิ้น ก็ทำเอาหัวใจเลือดไหลซิบๆแล้ว

 

 

“อาจารย์….” นางรีบดื่มน้ำค้างจากภูเขาหิมะในชามลงกระเพาะไป ในดวงตาเปี่ยมไปด้วยความปวดร้าว

 

 

“เสี่ยวเฉวียนเฉวียนไม่รู้เรื่องอะไรถึงได้ลงมือวุ่นวาย แต่ทำไมผู้ใหญ่อย่างท่านถึงได้เป็นไปด้วย…”

 

 

ตู๋กูซิงหลันอยากจะย้ำให้เขาฟังอีกสักประโยคว่า ว่าท่านผู้เฒ่าลืมไปแล้วหรือไร ….ว่าตอนนี้นางยากจนขนาดไหน สมบัติใกล้จะถึงขั้นติดลบแล้ว!

 

 

เร็วๆนี้ยังต้องจ่ายเงินเดือนให้กับเสินฟางอีกไม่ใช่หรือ

 

 

“เขาก็ใกล้จะสามสิบแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ” ซื่อมั่วที่นั่งอยู่บนโซฟา ทำท่าเหมือนไม่ได้เห็นจีเฉวียนอยู่ในสายตา “ศิษย์น้อยจะเรียกเขาว่าอย่างไรก็เรียกไปเถอะ แต่อย่าได้เรียกเขาเป็นเด็กเล็กๆ”

 

 

วิญญาณทมิฬ ‘ท่านอาจารย์….ท่านกำลังอิจฉาที่หลันหลันเรียกฮ่องเต้สุนัขผู้นั้นอย่างสนิทสนมเกินไปใช่หรือเปล่า’

 

 

จะต้องเป็นเช่นนี้แน่นอน!

 

 

ทันทีที่ซื่อมั่วพูดจบ ก็ได้ยินจีเฉวียนที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกด้านหนึ่งเอ่ยปากขึ้นมาทันที

 

 

“ได้ยินมาว่าท่านคงอยู่ในโลกหล้ามานานจนไม่รู้ว่ากี่ปีมาแล้ว หากเปรียบเทียบกับท่านแล้ว เราย่อมเป็นผู้เยาว์ที่อายุน้อยจริงๆ” จากนั้นพระองค์ก็ยังย้ำเตือนซื่อมั่วอย่างไม่กลัวตายไปอีกประโยคว่า “ที่ซิงซิงเรียกเราว่าเสี่ยวเฉวียนเฉวียน ก็ไม่ถือว่าเกินเลย”

 

 

ซื่อมั่ว “…..” หากมิใช่เพราะศิษย์รักของร้องเอาไว้ว่าไม่อาจให้เขาตาย เขาจะต้องทุบเจ้าร่างแบ่งภาคผู้นี้ให้แหลกเป็นผุยผงเสียเดี๋ยวนี้

 

 

ซื่อมั่วได้แต่รักษาสีหน้าที่เคร่งขรึมเย็นชาเอาไว้ ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ยังเป็นคนที่เก็บงำอารมณ์อย่างมิดชิดอยู่เสมอ

 

 

แม้แต่สถานการณ์ในยามนี้ ก็ยังยากที่จะได้เห็นเขาเปิดเผยอารมณ์ใดๆออกมา

 

 

บางที…..ที่จีเฉวียนเป็นคนที่ไม่รู้จักยินดียินร้ายอยู่เสมอก็คงจะเป็นเพราะได้รับอุปนิสัยส่วนนี้มาจากเขาเช่นกัน

 

 

ซื่อมั่วไม่สนใจจีเฉวียน ครู่ต่อมาก็ทุ่มความสนใจทั้งหมดมาไว้ที่ตู๋กูซิงหลัน “ได้ยินมาว่าเจ้ารับละครเรื่องใหม่อีกเรื่องหนึ่ง กินอาหารเช้าเสร็จแล้ว อาจารย์จะส่งเจ้าไปที่กองถ่าย”

 

 

ซื่อมั่วจงใจยกหัวข้อนี้ขึ้นมา เขาย่อมไม่ต้องการเห็นคนทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนมกันต่อหน้าตนเอง

 

 

ตู๋กูซิงหลันดื่มน้ำค้างบนยอดภูเขาหิมะลงไปแล้ว สีหน้าที่เดิมก็ซีดขาว ก็ค่อยคืนสู่ความสดใสเยาว์วัยเช่นสาวน้อยอีกครั้ง

 

 

ต่อให้ยังไม่ได้ล้างหน้า แต่ว่าผิวพรรณก็เปลี่ยนเป็นกระจ่างขึ้นมา

 

 

น้ำค้างยอดเขาหิมะ ถือเป็นสิ่งยอดปรารถนาที่เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรหญิงทั้งหลายต้องการเพื่อรักษาความงาม ได้ดื่มลงไปอึกหนึ่ง ผิวพรรณก็จะขาวกระจ่างและนุ่มนวล เปล่งประกายจากภายใน

 

 

หากดื่มเข้าไปหลายๆครั้งเข้า ก็จะมีผลชะลอวัย

 

 

ทุกสิ่งที่อาจารย์มอบให้นาง ล้วนมอบให้ด้วยความตั้งใจ

 

 

“ข้าไปเองได้เจ้าค่ะ” นางวางชามในมือลง สบตากับซื่อมั่วอย่างระมัดระวัง

 

 

หากให้ท่านอาจารย์ไปส่งนางละก็ ….จีเฉวียนก็จะต้องยืนยันจะตามไปด้วยให้ได้อย่างแน่นอน มีคนทั้งสองอยู่ข้างกายพร้อมๆกันเช่นนี้ ตู๋กูซิงหลันรู้สึกว่าเหมือนนั่งอยู่บนพรมเข็ม

 

 

“อาจารย์บอกว่าจะไปส่ง ก็คือจะไปส่ง” อาจารย์มิได้เปิดโอกาสให้นางได้ปฏิเสธแม้แต่น้อย

 

 

“ยามนี้โลกปัจจุบันไม่ค่อยสงบ ที่ด้านนอกมีอันตรายมากมาย “ เขาว่าต่อไป “เจ้าเป็นสตรีออกไปข้างนอกเพียงลำพังอาจารย์ไม่อาจวางใจ”

 

 

น้ำเสียงนิ่งเรียบเด็ดขาด ไร้อารมณ์ เสมือนผู้ใหญ่ในบ้านที่มีอำนาจสั่งการ

 

 

“เราจะคอยคุ้มครองซิงซิงเอง ท่านมิจำเป็นต้องกังวลใจไป” ฮ่องเต้ย่อมไม่ทรงยอมนั่งอยู่เฉยๆ

 

 

เนื่องเพราะหากเปรียบเทียบกับโลกโบราณแล้ว โลกปัจจุบันใบนี้ยังสงบสุขกว่ามากนัก ต่อให้มีอันตรายก็ยังเทียบไม่ได้กับอันตรายในโลกโบราณ

 

 

ถึงแม้ว่าพระวรกายของพระองค์จะยังไม่ฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์ แต่ว่าแค่คุ้มครองอยู่ข้างกายนาง เท่านี้ก็นับว่าเกินพออยู่แล้ว

 

 

เห็นอยู่ว่า ทั้งสองกำลังแย่งชิงกัน ‘ปกป้อง’ อย่างเกินกว่าเหตุจนใกล้จะต่อสู้กันขึ้นมาแล้ว…..

 

 

ตู๋กูซิงหลันก็ตัดสินใจวางชามวางตะเกียบลง ให้ทั้งสองคนเดินทางไปด้วย

 

 

ถึงอย่างไรไม่ว่าคนไหนก็ทิ้งไม่ได้อยู่แล้ว

 

 

ตามที่Sherryได้โทรศัพท์ มาบอก พอรู้สถานที่ที่จะใช้ถ่ายทำ ตู๋กูซิงหลันก็ขับรถQQของนางไปในทันที

 

 

เพียงแต่เมื่อเทียบกับครั้งก่อนแล้ว บนรถเพิ่มคนขึ้นมาอีกผู้หนึ่ง

 

 

ท่านอาจารย์จะอย่างไรก็เป็นคนรู้จักความเหมาะสม จึงไม่ไปแย่งชิงที่นั่งข้างคนขับกับจีเฉวียน

 

 

เขานั่งอยู่ด้านหลังเพียงลำพัง และเพราะแขนขายาว ศีรษะจึงเกือบจะชนกับหลังคารถอยู่แล้ว เขานั่งอยู่เพียงคนเดียวที่แถวหลังของรถQQก็ต้องถือว่าแน่นจนน่าอึดอัดแล้ว

 

 

คนสวมใส่ชุดแบบตะวันตกสีม่วง ทั้งยังไว้ทรงผมเสยไปด้านหลังจนหมด แต่ว่าบุคลิกของคนผู้นี้กลับสูงส่งเกินใดเปรียบ ราวกับเชื้อพระวงศ์ที่ถูกส่งไปเรียนหนังสือในต่างแดนอย่างไรอย่างนั้น

 

 

ส่วนฮ่องเต้สุนัขก็เปลี่ยนเป็นใส่ชุดแบบตะวันตกที่ตู๋กูซิงหลันซื้อมาจากห้างสือไต้ในวันก่อน เป็นชุดสีน้ำเงินเข้มที่มีลวดลายพิเศษดูทันสมัย

 

 

เสื้อผ้าที่ออกแบบมาเป็นพิเศษ พอสวมใส่ก็ดูเหมาะเจาะกับพระองค์อย่างยิ่ง

 

 

จีเฉวียนทรงมีรูปร่างที่ดีเยี่ยม ชุดแบบตะวันตกยิ่งขับเน้นรูปร่างของเขาให้สูงโปร่งดุจพู่กัน ราวกับนักรบสวรรค์ที่หลุดออกมาจากภาพวาด

 

 

รอบกายยังกำจายกลิ่นอายของคุณชายที่สูงศักดิ์และลึกลับออกมา

 

 

เพียงแต่ว่าเส้นผมที่ยาวมากนั้นออกจะจัดการได้ยากอยู่สักหน่อย แต่ก็ถูกตู๋กูซิงหลันใช้เวทย์บางอย่างปกปิดไว้ คนทั่วไปมองดู ก็จะเห็นเป็นทรงผมที่หนุ่มหน้าใสทั่วๆไปนิยมตัดกันเท่านั้น แต่ก็ยังเท่ห์สุดใจ

 

 

…….เหมาะสมกับฮ่องเต้สุนัขอย่างยิ่ง ทำให้คนดูอบอุ่นอ่อนโยนขึ้นมาก

 

 

ตลอดทางมานี้ตู๋กูซิงหลันรู้สึกว่าแผ่นหลังเย็นวาบอยู่ตลอดเวลา นางรู้สึกว่าถูกอาจารย์จับตาดูอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ตลอดเวลาจนขับรถอย่างยากลำบาก

 

 

ส่วนฮ่องเต้สุนัขเพราะพระนาสิกที่ไวเกินไปเป็นเหตุให้….เมารถอย่างแรง

 

 

พระองค์ไม่โปรดกลิ่นน้ำมันจากรถยนต์อย่างยิ่ง กลิ่นรุนแรงเสียดแทงจมูก

 

 

พระองค์ไม่ตรัสอะไรทั้งสิ้น เอาแต่ฝืนทนต่ออาการคลื่นไส้

 

 

ส่วนท่านอาจารย์เองก็ไม่พูดไม่จา ดูๆไปแล้วสีหน้าก็ไม่ค่อยดีเช่นกัน

 

 

วิญญาณทมิฬนั่งอยู่ข้างๆท่านอาจารย์ในมุมหนึ่งด้วยอาการตัวสั่นเทา จบกันแล้ว ดูเหมือนว่ามันจะค้นพบความลับบางประการที่อาจจะถูกฆ่าปิดปากได้!

 

 

ท่านอาจารย์…..ดูท่าว่าจะเมารถ!

 

 

ที่จริงมีหลายครั้งแล้ว ที่มันเห็นลูกกระเดือกของซื่อมั่วขยับขึ้นลง….สุดท้ายก็ค่อยๆสงบนิ่งลงไป

 

 

เขายังเสแสร้งปิดบังได้แนบเนียนกว่าฮ่องเต้สุนัขเสียอีก!

 

 

ภายใต้ท่าทางภายนอกที่ดูสงบนิ่ง…..ที่จริงข้างในมวนท้องจนพลิกกลับเป็นท้องทะเลไปแล้ว

 

 

ปกติแล้วน้อยครั้งมากที่นางจะได้เห็นอาจารย์นั่งรถไปไหนมาไหน …..อาจารย์เคยขึ้นรถนางครั้งเดียวตอนที่นางได้ใบขับขี่ครั้งแรกเท่านั้น…..

 

 

ตอนนั้น…..นางขับรถไมบัค (Maybach รถแบรนด์เยอรมัน) วนรอบหุบเขาปีศาจ สีหน้าของอาจารย์ยามลงจากรถ…..ย่ำแย่กว่าที่นางเคยเห็นมาชั่วชีวิตเสียอีก

 

 

เขาไม่พูดไม่จาก็กลับไปที่เรือนของตนเองทันที หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็ไม่เคยขึ้นรถที่นางขับอีกเลย

 

 

เป็นเช่นนี้มาตลอด……แล้วทำไมจู่ๆถึงได้กระโดดมาขึ้นรถนางอีก

 

 

…………………………

 

 

 

 

สถานที่ถ่ายทำเรื่อง 《พระสนมคลั่ง》ตั้งอยู่บนถนนวงแหวนเส้นที่สองนอกเมือง…..เมืองถ่ายทำภาพยนตร์เสวียนเฉิง

 

 

เสวียนเฉิงสร้างขึ้นเพื่อการถ่ายทำภาพยนตร์โดยเฉพาะ มีสิ่งก่อสร้างแบบโบราณมากมาย พอผ่านเข้าไปก็เป็นเหมือนอีกโลกหนึ่ง เมื่อผ่านตึกเล็กๆหลายหลังมองเข้าไปล้วนเป็นบ้านเรือนแบบโบราณ

 

 

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบนท้องถนนมีไม่น้อยที่สวมใส่ชุดยาวโบราณฮั่นฝู

 

 

เดี๋ยวนี้คนรุ่นใหม่ต่างก็เริ่มนิยมกลับมาใส่ชุดฮั่นฝู …..เมื่ออยู่ในเมืองถ่ายทำภาพยนตร์เสวียนเฉิงการได้เห็นหนุ่มๆสาวๆมากมายใส่ชุดฮั่นฝูในแบบต่างๆจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอีกต่อไป